Storm of Steel: Το ιπποτικό πνεύμα κατά την διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου πολέμου


                                                                    του Αχιλλέα

 Για να αναλύσουμε το βιβλίο, Storm of Steel του Έρνστ Γιούνγκερ (1895-1998) αρχικά θα πρέπει να θυμίσουμε ότι οι μάχες στις οποίες αναφέρεται έλαβαν χώρα στην, διαλυμένη από τον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο, ύπαιθρο της Γαλλίας, ανάμεσα στο 1914 και το 1918. Μπορεί να επισημανθεί ότι ο μεγάλος πόλεμος ήταν το κρισιμότερο σημείο στην ιστορία του δυτικού πολιτισμού. Εκατομμύρια άνδρες χάθηκαν σε έναν ευρωπαϊκό εμφύλιο. Μάχες σώμα με σώμα, η πρώτη μαζική χρήση χημικών στο πεδίο της μάχης αλλά και το έντονο «trench warfare» ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά του Μεγάλου Πολέμου. Ασφαλώς, οι συνέπειες του πολέμου στις κοινωνίες και τα κράτη ήταν πολλαπλές. Γεωπολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές, ακόμα και ηθικο-πολιτιστικές.  Μέσα σε αυτόν τον πόλεμο και την φρικαλεότητα του κάποιοι άνθρωποι με σπαρτιατικό ήθος έλαμψαν και τιμήθηκαν για αυτό. Ένας από αυτούς ήταν και ο ερασιτέχνης εντομολόγος, συγγραφέας, ποιητής και στοχαστής ¨Ερνστ Γιούνγκερ, ο οποίος με το μετέπειτα έργο του (ασφαλώς και με το βιβλίο Storm of Steel) αποτέλεσε παράδειγμα του πως οδήγησε στην ηθικο-πολιτιστική κρίση του μεσοπολέμου ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος. 


Στις αρχές του 20ου αιώνα έχουμε για πρώτη φορά το ολικό πέρασμα στην μηχανική εποχή του σύγχρονου πολέμου (η πρώιμη αρχή είχε γίνει στον Κριμαϊκό πόλεμο 1853- 1856 και μετέπειτα στον αμερικανικό εμφύλιο 1861-1865)). Πολυβόλα, αεροπλάνα, πιστόλια μεγαλύτερης ακριβείας αλλά και άρματα μάχης χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά με φοβερά αποτελέσματα ενάντια στους εκάστοτε στόχους τους. Αυτό για το οποίο μας είχαν προετοιμάσει συγγραφείς και ποιητές του 19ου αιώνα είχε γίνει πραγματικότητα. Είχαμε για πρώτη φορά τον άνθρωπο της μηχανής. Ατσάλι και ανθρώπινη σάρκα έγιναν ένα.

Από τη στιγμή που ο πόλεμος έγινε όλο και πιο μηχανοποιημένος, ορισμένοι είχαν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι παλιές πολεμικές αρετές του θάρρους και της ανδρείας θα γίνονταν εντελώς παρωχημένες στο σύγχρονο πεδίο της μάχης. Η επέλαση των μηχανών κυρίευε περιορίζοντας τις λειτουργίες καθώς και την φύση του ανθρώπου. Αλλά η ψυχή του πολεμιστή δεν θα μπορούσε να εξαφανιστεί. Χαρακτηριστικά, στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του Γιούνγκερ, ο ίδιος αναφέρει διαρκώς ότι δεκάδες ήταν οι τραυματισμοί αλλά και οι θάνατοι από θραύσματα βομβών. Οι βόμβες φαίνεται να χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρων ανάμεσα στο 1914-1918 και ο ίδιος ο Γιούνγκερ είχε τραυματιστεί πολλαπλός από τα θραύσματά τους. Συνολικά, τραυματίστηκε 14 φορές.

Κάποιοι θα έλεγαν ότι ο πόλεμος διαλύει και συνθλίβει το πνεύμα. Μερικώς θα είχαν δίκιο, καθώς και μέσα στο βιβλίο ο Γιούνγκερ αναφέρει πολλάκις ότι έβλεπε στα μάτια των νέων στρατιωτών τον απόλυτο τρόμο, καθώς αντιμετώπιζαν για πρώτη φορά τον θάνατο. Από την άλλη βέβαια ο Γιούνγκερ, ως ένας σαμουράι της Δύσης, έβλεπε την πιθανότητα του θανάτου ως κάτι το οποίο θα ατσάλωνε την σκέψη του και θα τον έκανε να ενώσει το τεντωμένο σχοινί ανάμεσα στο ζώο και τον άνθρωπο και τελικά να φτάσει στον υπεράνθρωπο (σύμφωνα με τη νιτσεϊκή ορολογία). Ο Γιούνγκερ αφηγείται ότι οι ακραίες συνθήκες πολέμου τον έφεραν συχνά σε σημεία υψηλότερης συνειδητοποίησης. Και όντως οι δεκάδες γενναίες πράξεις του, συμπεριλαμβανομένης της μάχης του Somme, τον έκαναν να φαντάζει ως μια μορφή που υπερέβαινε τα ανθρώπινα όρια, κάτι το οποίο του αναγνωρίστηκε καθώς ο ίδιος έλαβε πολλές τιμητικές διακρίσεις.


Αυτό που δείχνει το ήθος του Γιούνγκερ καθ’ όλη την ανάγνωση του βιβλίου είναι η πίστη στους καλούς τρόπους της παλιάς αριστοκρατικής ιπποσύνης και στο ευ αγωνίζεσθε καθώς παραμένει ευγενικός και ιδιαίτερα φερέγγυος απέναντι στους στρατιώτες του, μέσα σε φοβερά τρομακτικές και δύσκολες συνθήκες. Επίσης χαρακτηριστικό είναι ότι στις σελίδες του βιβλίου δεν αναφέρεται τίποτα για οποιαδήποτε θρησκεία καθώς ο Γιούνγκερ ήταν τότε ακόμη άθρησκος, αν και αρκετά χρόνια αργότερα έγινε Καθολικός. Βέβαια η σκέψη του ήταν εξόχως υπερβατική. Μπορεί ο Γιούνγκερ του Storm of Steel να μην έβλεπε από πάνω του Θεούς ή Θεό αλλά αυτό δεν τον έκανε να χάσει την πίστη του σε κάτι ανώτερο. Ο ίδιος έχει πείσει τον εαυτό του ότι η ζωή μπορεί να δείχνει άνευ νοήματος αλλά ο άνθρωπος οφείλει να αναζητήσει και να ανακαλύψει το νόημα της σε μία ανώτερη αξία. Η αξία αυτή για τον Γιούνγκερ δεν ήταν τίποτα άλλο πέραν της ίδιας του της πατρίδας. Δηλαδή, ο ίδιος, έχει δώσει στην Πρωσική Γερμανία ιδιότητες που άλλοι άνθρωποι δίνουν στα αγαπημένα τους πρόσωπα ή ακόμη περισσότερο στο ανώτερο ον της θρησκείας τους. Οι πράξεις γενναιότητας του ήταν οι θυσίες στον βωμό ή το άναμμα του κεριού της υπερβατικής θρησκείας του.

Η σύνοψη της σκέψης του Γιούνγκερ αναδύεται σε ένα απόσπασμα από τις τελευταίες σελίδες του Storm of Steel.. Πιο χαρακτηριστικά αναφέρει ότι «Έμαθα...ότι η ζωή δεν έχει βαθύτερο νόημα εκτός κι αν της το δώσουμε εμείς μέσα σε ένα πλαίσιο μεγαλύτερο από εμάς, σε ένα σπουδαίο ιδανικό, και ότι υπάρχουν ιδανικά τα οποία είναι ανώτερα από την ζωή ενός ατόμου. Και αν και αυτό για το οποίο πολέμησα δεν ευοδώθηκε, μάθαμε μια για πάντα ότι μπορούμε να ζήσουμε για κάτι υψηλότερο από εμάς αλλά, ταυτόχρονα, και να πεθάνουμε για αυτό εάν χρειαστεί». 

Ο Γιούνγκερ υπήρξε υπήρξε φορέας ενός πνευματικού ιδανικού το οποίο τον κράτησε όρθιο ανάμεσα στο ερείπια της εποχής του. Στον πόλεμο αναγνώρισε τον «τόπο» όπου μπορούν να διαμεσολαβηθούν η κοσμική τάξη και η ανθρώπινη εμπειρία[1]. Στην απαρχή του 20ου αιώνα ατένισε, ως νεορομαντικός, στα ηφαιστειακά βάθη της ουσίας των πραγμάτων, που σιγοβράζουν κάτω από την επιφανειακή κρούστα του ορθολογισμού των επιγόνων του Διαφωτισμού. Όπως έγραψε χαρακτηριστικά,

«...Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του πνεύματος του 20ου αιώνα είναι η ανικανότητά του να δει αυτό που ενώνει τη ratio με τα άδυτα. Μέσα στην υπεροψία του, φανταζόταν ότι η εξέλιξη προχωρούσε σε μια γραμμή που είχε χαράξει, σε ένα αρμονικό περιβάλλον προσεκτικά οριοθετημένο, που δημιούργησε και έλεγχε και που ονόμαζε Συνείδηση. Υπό αυτές τις συνθήκες, ένα ξύπνημα ήταν αναπόφευκτο. Συνέβη την ίδια στιγμή που οι ρίζες του ορθολογισμού άγγιξαν το λίκνο του μύθου. Αυτό φαίνεται στις λέξεις, στη σκέψη, ακόμα και στις επιστήμες: όλα έγιναν πιο δυνατά από το μέτρο και τη μετριοφροσύνη του ανθρώπου. Τότε, ύστερα από τρομερές μονομαχίες, μυθικές μορφές βάδισαν κατά των ορθολογικών μορφών, και στη λάμψη των πυρκαγιών εμφανίστηκαν κόσμοι ονείρου και νυχτερινής μαγείας..»[2].


Κι αυτό ήταν μόνο η αρχή της πολύ σημαντικής πνευματικής του διαδρομής, που θα τον οδηγούσε από τον εθνικισμό των διανοουμένων της Συντηρητικής Επανάστασης (οι οποίοι πρωταγωνίστησαν στα πνευματικά δρώμενα του μεσοπολέμου) σε μια μοναχική ατραπό υπαρξιακών και μηδενιστικών αναζητήσεων.



[1] Θ ΓΕΩΡΓΙΟΥ, "Ο Ερνστ Γιούνγκερ ως συνείδηση της Γερμανίας", https://www.tovima.gr/2008/11/24/opinions/o-ernst-gioyngker-ws-syneidisi-tis-germanias/

[2] https://el.metapedia.org/wiki/Ερνστ_Γιούνγκερ

Εικόνα 3: Το κράνος του Γιούνγκερ

Αντίο Ντιέγκο

 Μπορεί να είχε ένα σωματικό σουλούπι που δεν ταίριαζε στην εικόνα του ιδανικού ποδοσφαιριστή την οποία έχει στο νου του ένας νεορομαντικός.

Μπορεί να είχε άσχημες συνήθειες και να υιοθετούσε συμπεριφορές που εμπεριείχαν μεν μια αλητόβια μαγκιά, αλλά όχι την αριστοκρατική αλητεία που γουστάρουμε οι νεορομαντικοί (μάλλον στον Ελλαδίτη μπουζουκόβιο της βαθιάς δεκαετίας του '80, θα μπορούσε να αντιστοιχιστεί το όλο του στυλ).

Μπορεί να έκανε μπαγαποντιές στον αγωνιστικό χώρο.

Όλα ωστόσο τα αρνητικά του υποχωρούσαν εμπρός στην μεγάλη αλήθεια που όφειλαν όλοι να αναγνωρίσουν.


Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα έπαιζε ποδόσφαιρο σε ένα επίπεδο μεταφυσικής θεαματικότητας. Απίθανος ντριμπλέρ και με τρομερή αντοχή (λόγω του χαμηλού του κέντρου βάρους) στα μαρκαρίσματα, μπορούσε να σμπαραλιάσει, ανά πάσα στιγμή, οποιαδήποτε άμυνα έβρισκε απέναντί του.

Ασφαλώς επρόκειτο για τον σπουδαιότερο ποδοσφαιριστή που είδαμε εν δράσει πολλές γενιές φίλων της στρογγυλής θεάς.


Από χθες ο ποδοσφαιρικός κόσμος έχασε έναν ζωντανό θεό και απέκτησε έναν θρύλο.

Εμείς θα τον θυμηθούμε και σε ένα ιστορικό του πέρασμα από την Ελλάδα των τελών της δεκαετίας του '80. Με την ανεπανάληπτη Νάπολι του Αλεμάο και του Καρέκα, ο Ντιέγκο αντιμετώπισε τον ΠΑΟΚ. Σε μια πρώτη ηρωική έξοδο ο ΠΑΟΚ είχε χάσει μόλις 1-0 στην Ιταλία και πίστευε στο θαύμα. Σε έναν πολύ ωραία επαναληπτικό (από εκείνους που απολαμβάναμε στην μαγική δεκαετία του '80), ο Μαραντόνα και η παρέα του θα μπορούσαν να είχαν νικήσει με πολλά γκολ διαφορά, αλλά βρέθηκαν απέναντι σε έναν εκπληκτικό Γιάννη Γκιτσιούδη. Τελικά ο επίσης εξαιρετικός Γιώργος Σκαρτάδος έβαλε ένα από τα σημαντικότερα γκολ της ζωής του και ο αγώνας έληξε 1-1, με τη Νάπολι να παίρνει την πρόκριση.

Σχόλια

Ο Πατριάρχης είπε...

Πληροφορήθην, εκ νεαρού συναγωνιστού, ότι εις τούτο τον μιαρό ιστότοπον, διεξήχθη ποδοσφαιρικήν συζήτησις εις προηγούμενη ανάρτησις. Αδυνατώντας να ανεχθώ μειράκιαν να σχολιάζουν τα δρώμενα ενός αθλήματος που αγνοούν, αποφάσισα να επέμβω δια να σας διαφωτίσω περί της αληθούς ουσίας του θείου όντως που λάκτισε ποδοσφαιρικήν σφαίρα εις τας αγωνιστικούς χώρους.

Επρόκειτο δια τον αλησμόνητον Μίμη Δομάζο, αγαπητοί!! Εγώ ο ίδιος, μετά εκλεκτών συναγωνιστών όπως ο αείμνηστος Λαδάς και ο Ασλανίδης, θαύμασα τας ποδοσφαιρικάς του αρετάς, εις το ταρτάν του σταδίου της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.

Επισκεπτόμουν κάθε Κυριακή το γήπεδον, τότε που τα ήθη ήσαν αγνά και κάθε ιδέα χουλιγκανισμού εκμηδενιζόταν εν τη γενέσει της, υπό των ευσταλών ανδρών της Αστυνομίας Πόλεων και των οργάνων της Τάξεως. Κι αφού απολάμβανα το ποδοσφαρικόν θέαμα, κατευθυνόμουν, εν συνεχεία, εις το ζαχαροπλαστείον "Άριστον", προκειμένου να γευθώ λαχταριστάς σοκολατίνας.

Το βράδυ παρακολουθούσα την "Αθλητικήν Κυριακή" εις τους δέκτες της ΥΕΝΕΔ, απολαμβάνοντας εκλεκτούς αθλητικογράφους ωσάν τον Φουντουκίδη και τον Διακογιάννη.

Λαμπραί εποχαί, εις τας οποίας οι κομμουνιστάς δεν είχαν λόγο εις τα αθλητικά δρώμενα και οι Έλληνες θριάμβευαν εις τα γήπεδα της Ευρώπης.

Ω αφελείς, δραγουμικοί φιλοκομμουνισταί, είσθε υπεύθυνοι δια την κατάπτωση των ποδοσφαιρικών ηθών. Αναγνωρίζετε ως άξιο προσοχής έναν ναρκομανή, λατινικής υποφυλετικής επιμειξίας.

Κυριακή, 29 Νοεμβρίου, 2020

 
Ανώνυμος Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Θρύλε θεέ μου, Ολυμπιακέ μου

Δευτέρα, 30 Νοεμβρίου, 2020

 
Ανώνυμος Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Ποιος, ποιος, ποιος;
Ο Μαύρος ο θεός

Δευτέρα, 30 Νοεμβρίου, 2020

 
Ανώνυμος Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Θεός του ποδοσφαίρου είναι μόνο ο Άρης ρε

Ιερολοχίτες ΑΡΕΙΑΝΑΡΑ

Δευτέρα, 30 Νοεμβρίου, 2020

 
Εθνικιστής Παοκτζής 
Πολλά θα μπορούσαν να γραφτούν και να ειπωθούν για τον Ντιέγκο Μαραντόνα, τόσο σε ποδοσφαιρικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Μελέτησα με ενδιαφέρον την ανάρτηση και αν με «χάλασε» κάτι είναι η λανθασμένη πληροφόρηση (ελπίζω όχι προϊόν αθλητικής αντιπαλότητας ή εμπάθειας) σχετικά με την αναμέτρηση της Νάπολι του Μαραντόνα με τον ΠΑΟΚ. Ο αρθρογράφος του συγκεκριμένου κειμένου τα έχει μπερδέψει. Όντως, ο Γιάννης Γκιτσιούδης ήταν εκπληκτικός, αλλά αυτό αφορούσε τον πρώτο αγώνα στο Σάο Πάολο, όπου για να χάσει ο ΠΑΟΚ χρειάστηκε ένα πέναλτι από αυτά που, ως συνήθως, ο διαιτητής δίνει στους «ισχυρούς» όταν αυτοί δυσκολεύονται να κερδίσουν τους «ανίσχυρους». Στον επαναληπτικό, ένα μήνα αργότερα στην Τούμπα, ο ΠΑΟΚ έπαιξε στα ίσα την Νάπολι και έκανε το πανευρωπαϊκό ρεκόρ (αν μπορούμε να το πούμε έτσι) των 21 (!) κόρνερ. Επομένως, δεν ισχύει ότι η Νάπολι θα μπορούσε να είχε «νικήσει με πολλά γκολ διαφορά». Όταν, μάλιστα, δεν γίνεται η παραμικρή αναφορά στην δήλωση του Μαραντόνα «δεν έχω ξανασυναντήσει τέτοιο πράγμα στη ζωή μου», όπου ουσιαστικά υποκλίνεται στους οπαδούς του ΠΑΟΚ, τότε μόνο ως αντικειμενικό δεν μπορεί να θεωρηθεί το κείμενο αυτό… 

Συνέντευξη του Nash G από το ελληνικό epic metal συγκρότημα Steel Arctus


Οι Steel Arctus είναι ένα νέο ελληνικό συγκρότημα της σκηνής του New Wave Of Traditional Heavy Metal. Πριν λίγο καιρό κυκλοφορήσαν το παρθενικό τους album υπό τον τίτλο Fire and Blood. Πρόκειται για μουσική αρχετυπικά επικού true metal, η οποία δεν πρέπει  να περάσει απαρατήρητη από τους αναγνώστες της επικής λογοτεχνίας του φανταστικού που αγαπούν τον κλασικό «μεταλλικό» ήχο. Ο Nash G., ιθύνων νους των Steel Arctus που παίζει κιθάρα, μπάσο και πλήκτρα στο album, μου παραχώρησε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη.

1)  Γεια σου Θανάση. Μίλησε μας για τον σχηματισμό των Steel Arctus. Πώς προέκυψε το συγκρότημά σας; 

Γεια σου,  Σταμάτη, αρχικά θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για το ενδιαφέρον σας και να σας συγχαρώ για τη δουλειά σας με τη Λέσχη.

Η ιδέα να κάνω έναν heavy metal δίσκο επικού χαρακτήρα ήταν πολύ καιρό στο μυαλό μου. Σκεφτόμουν να συνδυάσω την αγαπημένη μου μουσική με έναν ήρωα πολεμιστή από τα βουνά της Πίνδου λόγω της δικής μου καταγωγής από τα Γρεβενά. Θυμάμαι, όταν ήμουν στο φαράγγι της Πορτίτσας στο χωριό Σπήλαιο, σκεφτόμουν πόσο ωραίο σαν ιστορία θα ήταν να γίνεται μάχη από σκοτεινές δυνάμεις στο γεφύρι του φαραγγιού. Το όνομα επίσης βγήκε από τη λέξη Άρκτος (αρκούδα) και το Steel (ατσάλι) για το σκληροτράχηλο χαρακτήρα του. Έτσι, έχοντας δημιουργήσει στο μυαλό μου τον κόσμο του Steel Arctus,  άρχισα να γράφω τα κομμάτια συγκεντρώνοντας ιδέες από ριφ και μελωδίες. Αρχικά, έκανα τη μουσική με οδηγούς και μετά έγραψα τους στίχους πάνω στις μάχες και στο μικρόκοσμο του Steel Arctus. Στη συνέχεια, επέλεξα έναν τραγουδιστή από τα ανερχόμενα ταλέντα στη φωνή, τον Τάσο Λάζαρη, ο οποίος  με το δικό του μοναδικό τρόπο ερμηνείας, τα εκτίναξε όλα τα κομμάτια. Είμαι πολύ ευγνώμων που προέκυψε αυτή η συνεργασία. Στα τύμπανα συνεργάστηκα με έναν κορυφαίο ντράμερ από Πορτογαλία, τον Xines. Στη συνέχεια, η μίξη και το mastering έγινε στο Valve Studio από το Στράτο Καραγιαννίδη, τον οποίο ευχαριστώ, όπως πάντα, για την πολύτιμη βοήθειά του. Φυσικά, ο δίσκος πήρε την υλική του μορφή με το καταπληκτικό εξώφυλλο του Μάνου Λαγουβάρδου, το οποίο έδωσε σάρκα και οστά στο Steel Arctus.


2) Ακούγοντας το Fire and Blood διαπιστώνω επιρροές από το κλασικό New Wave of British Heavy Metal της σχολής των Maiden (αλλά και απ’ τις προσωπικές δουλειές του Dickinson), από τους Manowar, καθώς κι από power metal σχήματα. Έχω δίκιο; Ποιες θεωρείς ότι είναι οι μουσικές επιρροές που αποπνέει το πρώτο album σας; 

Ναι, έχεις δίκιο για τις επιρροές μας. Αρχικά στο μυαλό μου ήταν πολύ έντονη η επιρροή από Manowar και Running Wild, ειδικά όταν ξεκίνησα να γράφω τη μουσική. Αλλά στην πορεία μπήκαν στοιχεία από τις μπάντες που όλοι, νομίζω, μεγαλώσαμε ακούγοντάς τες, όπως Judas PriestIron MaidenHelloween. Άλλη μεγάλη επιρροή είναι οι Savatage, οι Crimson Glory κι ακόμα και μπάντες των οποίων μπορεί να μην φαίνεται καθαρά η επίδραση, ωστόσο με επηρέασαν στον τρόπο και στην ακουστική των τραγουδιών. Μπάντες όπως οι Bathory με τον δίσκο Blood on Ice για παράδειγμα. Γενικά νομίζω ότι κάθε φορά που ακούω το δίσκο διαρκώς εντοπίζω και κάποιο στοιχείο από μια μπάντα. “Δεν υπάρχει παρθενογένεση στην τέχνη!”

3) Μολονότι ο ήχος σας αποτίνει φόρο τιμής στο παραδοσιακό heavy metal που αγαπήσαμε, η δομή της μπάντας μάλλον είναι αποτέλεσμα των συνθηκών της ψηφιακής εποχής. Δεδομένου ότι ο drummer σας (Xines) δεν ζει στην χώρα μας, καθώς και το ότι ο Τάσος Λάζαρης τραγουδά και σε άλλα συγκροτήματα, πόσο δύσκολο ήταν να «δέσουν» οι ιδέες και οι επιρροές σας προκειμένου να δημιουργήσετε την ιδιαίτερη μουσική σας ταυτότητα;  

Σίγουρα το ότι όλοι δουλέψαμε από τα προσωπικά μας στούντιο μπορεί αρχικά να φαίνεται σαν εμπόδιο, αλλά στην πραγματικότητα ήταν έναν από τους βασικούς λόγους χάρη στον οποίο μπορέσαμε να δουλέψουμε! Σκέψου, έγινε και μέσω καραντίνας, οπότε ήταν ευτύχημα το ότι μπορούσαμε να δουλεύουμε πάνω σε μουσική από τον προσωπικό μας χώρο. Αρχικά το ξεκίνησα ως studio project και έτσι τα παιδιά είχαν ένα βασικό οδηγό για τα τραγούδια. Με την εμπειρία και την ικανότητά τους βάλανε ακριβώς ό,τι στοιχεία χρειάζονταν για να πετύχουμε αυτό το ύφος. Ο Τάσος ειδικότερα έβαλε πολύ ωραίες και χαρακτηριστικές ιδέες μέσα, δίνοντας παράλληλα χαρακτήρα πιο παραδοσιακού heavy metal. Θυμάμαι κάθε φορά που έστελνε τα αρχεία με τις φωνές του «έτριβα τα χέρια μου» για το τι θα ακούσω, χαχα.


4) Οι στίχοι, τα ατμοσφαιρικά στοιχεία του ήχου σας και το γενικότερο αισθητικό υπόβαθρο των Steel Arctus κάνουν τον ακροατή να υποθέσει ότι σας αρέσει η λογοτεχνία του φανταστικού και η μελέτη της ευρωπαϊκής ιστορίας και μυθολογίας. Αν όντως ισχύει αυτό θα ήθελα να αναφέρεις τους αγαπημένους σου συγγραφείς της φανταστικής λογοτεχνίας και την μυθολογία της χώρας που αρέσκεσαι να μελετάς περισσότερο. 

Ναι, επίσης ισχύει ότι είχα πολλά ερεθίσματα από τη φανταστική λογοτεχνία όπως και από ιστορικά μυθολογικά στοιχεία. Για παράδειγμα, ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία φαντασίας  ήταν ο Έλρικ του Μελνιμπόνε του Michael Moorcock. Πάντα θυμάμαι τον εαυτό μου να βάζει μουσική και να κάθεται με τις ώρες. Το διάβαζα και δεν ήθελα να τελειώσει! Επίσης από τον ίδιο συγγραφέα αγαπημένο βιβλίο ήταν ο Κόρουμ. Τώρα κάποια βιβλία που με επηρέασαν και όπλισαν τη φαντασία μου είναι και ο κόσμος που δημιούργησε ο Τόλκιν με τα βιβλία του όπως ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών. Συγγραφείς πάντως που είχαν πολύ μεγάλη επιρροή στον ψυχισμό και στην αισθητική μου, λόγω της θεματολογίας τους (φανταστικοί κόσμοι, άλλες διαστάσεις), ήταν και ο Clark Ashton Smith και ο H.P.Lovecraft. Θυμάμαι καθαρά να βάζω δίσκους των Cirth Ungol και να βυθίζομαι στις μικρές του ιστορίες. Ήταν μια από τις αγαπημένες μου δραστηριότητες.

Σχετικά με τη μυθολογία τώρα. Πολλές φορές μόνος μου ψάχνω σε κάποια κλασικά βιβλία για πληροφορίες και ερεθίσματα για αλλοτινούς θεούς και μυθολογικούς κόσμους, αλλά και στο διαδίκτυο. Για τον κόσμο, πάντως, του Steel Arctus βασική έμπνευση είναι η αρχαία ελληνική μυθολογία με διακειμενικές αναφορές στη φανταστική λογοτεχνία, που προανέφερα. Τον σκέφτομαι, δηλαδή, κάπως σαν τον Ηρακλή, απόγονο του Δία, να μάχεται στα ελληνικά βουνά,  αλλά αντιμέτωπο με δαίμονες αντίστοιχους των βιβλίων π.χ. του Τόλκιν.

5) Γνώμη μου είναι ότι τo επικό heavy metal, πέρα από μια μουσική που ακούγεται ωραία στ’ αυτιά ορισμένων ακροατών, συνιστά μια έκφραση η οποία περιλαμβάνει στον πυρήνα της αισθητικά στοιχεία, τα οποία έχουν καταβολές διαφορετικές από εκείνες που συνθέτουν τις κυρίαρχες τάσεις της εποχής μας. Σε μια εποχή επίπλαστων ευκολιών, που όλα δείχνουν να κρίνονται γρήγορα και οι άνθρωποι να μένουν σε επιδερμικές συμβάσεις, το επικό heavy metal εστιάζει σε βαθύτερες έννοιες που η καταναλωτική μας εποχή περιθωριοποιεί. Ποια η γνώμη σου επί του συγκεκριμένου θέματος; Θεωρείς ότι, πράγματι, το επικό heavy metal συνιστά μια έκφραση που προκρίνει έναν τρόπο σκέψης και ζωής διαφορετικό από εκείνον που κυριαρχεί στην καθημερινότητα του κόσμου της εποχής μας; 

Όντως, το heavy metal συμβολίζει έναν συγκεκριμένο modus vivendi, ο οποίος, για εμένα συνίσταται στο ότι ο καθένας πρέπει να είναι ο εαυτός του και να εκφράζεται με τον τρόπο ζωής του. Το επικό στοιχείο προσδίδει επιπλέον και την αγωνιστικότητα, καθώς πολλές φορές, καλείσαι, ως ήρωας του εαυτού σου, να μάχεσαι για τα πιστεύω σου με ό, τι όπλα διαθέτεις για να μείνεις ακέραιος, να μην προδώσεις τον εαυτό σου και τους οικείους σου και να υλοποιήσεις τα όνειρά σου. Κόντρα στον κομφορμισμό της εποχής, η υπεράσπιση των προσωπικών σου οραμάτων και η διεκδίκηση της ατομικής σου έκφρασης είναι επαναστατικές πράξεις. Έτσι, μπορεί ο Steel Arctus να έχει υπερφυσικές σωματικές δυνάμεις, αλλά η αληθινή του δύναμη κρύβεται στην ατσαλένια θέλησή του. Οπότε, stay metal!

6)  Τι πιστεύεις για την τρέχουσα κατάσταση στην ελληνική σκηνή του heavy metal; Ποιες θεωρείς ότι είναι οι προοπτικές ώστε ένα true metal συγκρότημα όπως οι Steel Arctus να αποκομίσει την υποστήριξη ενός σεβαστού αριθμού Ελλήνων metalheads

Στην ελληνική σκηνή υπάρχουν πολύ αξιόλογα συγκροτήματα τα οποία κινούνται σε υψηλό επίπεδο, αλλά παράλληλα και με χαρακτήρα. Σίγουρα αυτοί που έχουν την δυνατότητα και για ζωντανές εμφανίσεις έχουν και το καλύτερο εργαλείο ώστε να εδραιωθούν με την ικανότητά τους στη μουσική κοινότητα. Πάντως νομίζω ότι μπορεί να θέλει λίγο ψάξιμο παραπάνω για να ανακαλύψεις κάποιον καινούριο καλλιτέχνη, αλλά με τη βοήθεια των μέσων ενημέρωσης, της κοινωνικής δικτύωσης και των εξειδικευμένων καναλιών στο διαδίκτυο, υπάρχει δυνατότητα να αποκτήσεις οπαδούς και υποστηρικτές. Για παράδειγμα, κι εμείς ως Steel Arctus ήρθαμε σε επαφή με οπαδούς με αυτούς τους τρόπους.

Πιστεύω για να αρχίσουμε να έχουμε ένα σεβαστό αριθμό οπαδών πρέπει να κυκλοφορούμε σε σύντομο χρονικό διάστημα μεταξύ τους ποιοτικές δουλειές και αν μπορέσουμε να κάνουμε και ζωντανές εμφανίσεις θα ήταν και το ιδανικότερο. Πάντως ο σκοπός δημιουργίας του project Steel Arctus είναι η σύνθεση μουσικής heavy metal με τα στοιχεία που όλοι αγαπάμε. Αυτό είναι και το βασικό που δεν θέλω να χάσει αυτό το εγχείρημα.


7) Ποια η γνώμη σου για την ευρύτερη σκηνή του New Wave Of Traditional Heavy Metal; Ποια τα αγαπημένα σου συγκροτήματα αυτής της σκηνής;

Έχει πολύ δυνατά συγκροτήματα σε αυτό το είδος και συνεχώς βλέπω καινούριες κυκλοφορίες. Ακολουθώ κάποια κανάλια στο you tube όπως το NWOTHM full albums μέσω του οποίου βγαίνουν πολύ ποιοτικά συγκροτήματα και βλέπω φανατικούς οπαδούς. Τώρα μια μπάντα που ακούω πολύ και είναι από Ελλάδα είναι οι Sacred Outcry, οι οποίοι και κυκλοφόρησαν φοβερό δίσκο φέτος.

8) Βλέπουμε να έρχονται στο προσκήνιο συνεχώς νέες κυκλοφορίες συγκροτημάτων της σκηνής του New Wave Of Traditional Heavy Metal. Πλανάται, ωστόσο, το ερώτημα «για πόσο ακόμη»; Πιστεύεις ότι υπάρχουν προοπτικές ώστε τα νέα συγκροτήματα που παραμένετε πιστά στον παραδοσιακό «μεταλλικό» ήχο να αποκομίσετε μια υποστήριξη ικανοποιητική ώστε να παραμείνει η σκηνή ζωντανή για αρκετά χρόνια;  

Ναι, το πιστεύω αυτό για το βασικό λόγο ότι οι μπάντες το κάνουν επειδή αγαπάνε αυτό το μουσικό είδος και το αίσθημα είναι αληθινό. Δεν προσπαθούν να κερδίσουν οπαδούς αλλά βασικό τους κίνητρο είναι να παίξουν αληθινό heavy metal με την καρδιά τους για να εκφραστούν. Σίγουρα κάθε μπάντα θέλει και μια αναγνώριση για το έργο της για να συνεχίσει να υπάρχει η φλόγα της δημιουργίας, αλλά πιστεύω ο κάθε δημιουργός το κάνει αρχικά για τον εαυτό του και για την έκφραση της ανησυχίας του. Ο άνθρωπος πάντα θέλει να δημιουργεί.

9) Υπό κανονικές συνθήκες θα σε ρωτούσα ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια και αν θα σας βλέπαμε σε ζωντανές εμφανίσεις. Ωστόσο, λόγω του κορωνοϊού, το ερώτημά μου θα μείνει κάπως ανοικτό. Θα ήθελα, λοιπόν, να μας πεις αν υπάρχουν κάποιες σκέψεις για τις μελλοντικές σας κινήσεις και πως ένα νέο συγκρότημα αντιμετωπίζει τις δυσκολίες της εποχής μας.

Τα μελλοντικά σχέδια αρχικά είναι να υποστηρίξουμε το νέο δίσκο με κάποια ακόμα βίντεο και αμέσως να αρχίσουμε να δουλεύουμε πάνω στο δεύτερο δίσκο. Υπάρχουν ήδη κάποιες ιδέες και σιγά-σιγά δουλεύουμε το στήσιμο της συνέχειας. Γενικά βρίσκω μεγάλη ευχαρίστηση στη δημιουργία φρέσκου υλικού και στην «ενορχήστρωση» των νέων ιδεών. Σίγουρα λόγω της πανδημίας είναι πολύ δύσκολο τώρα για ζωντανές εμφανίσεις, αλλά υπάρχει όρεξη για δημιουργία. Οι δυσκολίες υπάρχουν πάντα σε κάθε εγχείρημα αλλά με τη σωστή οργάνωση μια μπάντα μπορεί να παρουσιάσει έργο, είτε με κάποιες διαδικτυακές εμφανίσεις είτε με νέο υλικό.


10) Ευχαριστώ θερμά για την συνέντευξη. Εύχομαι να συνεχίσετε έτσι όπως αρχίσατε προκειμένου να απολαμβάνουμε την μουσική σας για πολλά χρόνια. Τα τελευταία λόγια δικά σου.

Θέλω να σας ευχαριστήσω για τη δυνατότητα να παρουσιάσω τους Steel Arctus στους αναγνώστες σας. Ήταν πολύ ευχάριστη έκπληξη το ενδιαφέρον σας και εύχομαι με την συνοδεία της μουσικής μας να διαβάσετε κάποια μαγική ιστορία με επικές μάχες. Η φαντασία είναι ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία του ανθρώπου και εύχομαι πάντα να είναι μέσα μας δυνατή και άσβεστη η φλόγα της.

Επισκεφθείτε την σελίδα facebook των Steel Arctus στην διεύθυνση https://www.facebook.com/steelarctus/

Το Πηγάδι στο Τέλος του Κόσμου: Ένα μαγευτικό παραμύθι του William Morris

                                                            του Παύλου Γκάσταρη

Ο Άγγλος συγγραφέας, ποιητής, καλλιτέχνης, ουτοπιστής και εκδότης William Morris (1814 – 1896) ήταν μια εξέχουσα προσωπικότητα της βικτοριανής περιόδου. Ουσιαστική υπήρξε η συμμετοχή του στο καλλιτεχνικό κίνημα των Προ-Ραφαηλιτών, με τους Dante Gabriele Rossetti, Edward Burne Jones και πολλούς ακόμη νεορομαντικούς. Σκοπός του κινήματος ήταν η ανάδειξη μιας απλής, εκλεπτυσμένης και διακοσμητικής  τέχνης, εμπνευσμένης από την αγνότητα και την κομψότητα της τέχνης του τέλους του 15ου αιώνα, με θέματα από κλασικούς και μεσαιωνικούς θρύλους. Ο Μόρις ήταν ο βασικός ιδρυτής του κινήματος Τεχνών και Χειροτεχνίας (Arts and Crafts) που επηρέασε σημαντικά τη γραφιστική και τον βιομηχανικό σχεδιασμό του 20ου αιώνα.



Ο Μόρις ασπάστηκε τις ιδέες του John Ruskin, τόσο για την τέχνη, που σύμφωνα με τον ίδιο πρέπει να είναι βαθιά ριζωμένη στη φύση και την ηθική, όσο και στην πολεμική εναντίον της κυρίαρχης φιλελεύθερης ιδεολογίας και της μηχανοποίησης της εργασίας, την οποία θεωρούσε ως καταπάτηση της αξιοπρέπειας των εργαζομένων και βιασμό της Φύσης.


Για τον Μόρις, ο Μεσαίωνας αντιπροσώπευε μια εποχή με ισχυρές ιπποτικές αξίες και μια οργανική, προ-καπιταλιστική αίσθηση κοινότητας, που ο ίδιος θεωρούσε προτιμότερες από την εποχή του. Αυτή η στάση του ενισχύθηκε όταν μελέτησε το βιβλίο Past and Present (Παρελθόν και Παρόν) του Thomas Carlyle (1843), όπου ο συγγραφέας υποστήριζε τις μεσαιωνικές αξίες ως διορθωτικές στα προβλήματα της βικτοριανής κοινωνίας Να σημειωθεί ότι ο Κάρλαϊλ δεν είχε σε εκτίμηση το σύστημα της δημοκρατικής διακυβέρνησης και τον φιλελευθερισμό, ενώ οι παραδοσιοκρατικές πολιτικές του απόψεις έτειναν προς μια αξιοκρατική μοναρχία, στην οποία αρκετοί μελετητές ανιχνεύουν τις απαρχή της έννοιας του χαρισματικού ηγέτη που αξιοποίησε μεταγενέστερα ο φασισμός. Κάτω από αυτήν την επιρροή, η αποστροφή του Μόρις προς τον αναδυόμενο καπιταλισμό αυξήθηκε περαιτέρω. Ο Μόρις επηρεάστηκε επίσης από το έργο των χριστιανών σοσιαλιστών Charles Kingsley και Frederick Denison Maurice.



Ο Μόρις υπήρξε υπέρμαχος του ουτοπικού σοσιαλισμού και για μια εποχή τάχθηκε στο πλευρό της Κομμουνιστικής Ένωσης. Συγκεκριμένα αναφέρομαι στη δεκαετία του 1880. Ωστόσο, δεν άργησε να αποσυρθεί από αυτήν απογοητευμένος. Να σημειωθεί ότι ο Ένγκελς τον είχε χαρακτηρίσει «ονειροπόλο» και «συναισθηματικό σοσιαλιστή» ενώ την διαγραφή του από το κομμουνιστικό κίνημα επιμελήθηκε η κόρη του Ένγκελς. Στην ουσία ο Μόρις υπήρξε ένας από τους σοσιαλιστές που, κατά την εποχή της "πνευματικής κρίσης" των τελών του 19ου αιώνα, δοκίμασαν να προσανατολίσουν τον σοσιαλισμό σε μια παραδοσιοκρατική ατραπό, διαφορετική από εκείνη του νεωτερικού μαρξισμού.  

Ο Μόρις ήταν ο ιδρυτής του εκδοτικού οίκου Kelmscott Presso οποίος υπό τις οδηγίες του, λειτούργησε χρησιμοποιώντας μεσαιωνικές αρχές στο σχεδιασμό και την εκτύπωση των βιβλίων, όπως χειροποίητο χαρτί, γραμματοσειρές, εικονογράφηση, βιβλιοδεσία κ.λπ. Μέσω του Kelmscott Press εξέδωσε μια υπέροχη σειρά παραμυθιών, γραμμένα από τον ίδιο, που ήταν εμπνευσμένα από τις βορειοευρωπαϊκές σάγκες, ανάμεσα στα οποία συγκαταλέγονται μερικά διαμάντια του είδους όπως Το Πηγάδι στο Τέλος του Κόσμου (The Well at the Worlds End).


Το έργο του Μόρις, και ιδιαίτερα τα φανταστικά μυθιστορήματα The Well at the World's End (1892) και The Wood Beyond the World (1895) γοήτευσαν πολλούς συγγραφείς της επικής λογοτεχνίας του φανταστικού, με πρώτους τους φιλόλογους, J.R.RTolkien και  C.SLewis οι οποίοι παραδέχτηκαν ότι επηρεάστηκαν από αυτά. To Πηγάδι στο Τέλος του Κόσμου, ενθουσίασε και τον Η.GWells, ο οποίος, εντυπωσιασμένος από το στυλ γραφής του, το συνέκρινε με το παλαιότερο πολύκροτο ιπποτικό μυθιστόρημα του MaloryΟ θάνατος του Αρθούρου.


Συγκεντρώνοντας στοιχεία από μεσαιωνικές, κελτικές και σκανδιναβικές σάγκες, καθώς και από ιπποτικά μυθιστορήματα, ο Μόρις, στο έργο του Το Πηγάδι στο Τέλος του Κόσμου αφηγείται την ιστορία του Ραλφ, του μικρότερου από τους τέσσερις γιους του Βασιλιά Πήτερ του φιλήσυχου βασιλείου των Άπμεντς. Οι τέσσερις πρίγκιπες αισθάνονταν να ασφυκτιούν στο μικρό βασίλειο και ζητούν από τον πατέρα τους να τους επιτρέψει να το εγκαταλείψουν για να αναζητήσουν την περιπέτεια, τη δόξα και τον πλούτο σε ξένους τόπους. Ο βασιλιάς Πήτερ ενδίδει στα αιτήματά τους και επιτρέπει στους τρεις μεγαλύτερους γιους του να αναχωρήσουν, αλλά αρνείται να δώσει την άδειά του στον Ραλφ, που είναι ο μικρός της οικογένειας.



Ο πεισματάρης Ραλφ, ωστόσο, που διψά και αυτός να γνωρίσει τον έξω κόσμο και να γευτεί υπέροχες περιπέτειες, θα εγκαταλείψει το βασίλειο των Άπμεντς χωρίς την άδεια των γονιών του. Θα διασχίσει μαγευτικούς και επικίνδυνους τόπους, όπου επικρατούν παγανιστικές δοξασίες και άγρια ήθη, θα έλθει αντιμέτωπος με  αλλόκοτους ανθρώπους και θα βιώσει στο έπακρο τις περιπέτειες που αναζητούσε. Κατά τη διάρκεια των περιπλανήσεών του, ο νεαρός πρίγκιπας θα μάθει για μια θρυλική πηγή, την Πηγή στην Άκρη του Κόσμου, γνωστή για τις μαγικές ιδιότητές της να παρέχει την αιώνια ζωή σε όποιον πίνει από τα θαυματουργά νερά της, να θεραπεύει οποιαδήποτε πληγή ή ασθένεια, και να χαρίζει δύναμη και σοφία.

Στο δρόμο του θα συναντήσει την Κυρά της Αφθονίας, μια αινιγματική γυναίκα, που για κάποιους θεωρείται μάγισσα, σύμβολο των αρχέγονων θηλυκών και θεϊκών δυνάμεων, ενώ για κάποιους άλλους αποτελεί πρότυπο σοφίας, καλοσύνης και δικαιοσύνης και λατρεύεται σαν Αγία. Είναι αυτή που θα μυήσει τον νεαρό πρίγκιπα στα μυστικά του Έρωτα,  θα του μεταλαμπαδεύσει μέρος της σοφίας της και θα του δώσει οδηγίες σχετικά με την αναζήτηση της μαγικής πηγής. 

Συνεχίζοντας το μακρινό του ταξίδι, ο Ραλφ θα γνωρίσει την Ούρσουλα, μια πανέμορφη νέα γυναίκα η οποία θα πορευτεί μαζί του με προορισμό το θαυματουργό Πηγάδι.


Οι δύο ερωτευμένοι νέοι θα έλθουν αντιμέτωποι με τον αιμοχαρή Λόρδο Γκάντολφ του Άττερμπολ και θα συναντήσουν τον ερημίτη Σοφό του Σγουέβενχαμ, που θα τους μυήσει στα μυστικά για την αναζήτηση του Πηγαδιού. Με τη βοήθειά του, ο Ραλφ και η Ούρσουλα θα φθάσουν στον προορισμό τους, μετά από ένα ταξίδι γεμάτο κινδύνους, όπου το φυσικό και το μεταφυσικό συνυπάρχουν.

Διαβάζοντας τo Πηγάδι στο Τέλος του Κόσμου, ο αναγνώστης θα εντοπίσει πολλές συγγένειες τόσο με το προγενέστερο ιπποτικό μυθιστόρημα Perceval le Galloi του Chrethien de Troyes, όσο και με το μεταγενέστερο Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών του Tolkien.


Το μυθιστόρημα εκδόθηκε στα ελληνικά σε τέσσερις τόμους από τις εκδόσεις «Το Μαγικό Κουτί & Fata Morgana» μεταξύ 2007 και 2011 σε εξαιρετική μετάφραση του Νίκου Βλαντή.