Ο χρόνος που μας αφήνει
Ένας δύσκολος χρόνος μας αφήνει τις επόμενες ώρες.
Τα τραύματα μας πολλά και οι πληγές μας ακόμη ανοικτές,
ως έθνος, ως κοινωνία, ως χώρος.
Ας εκμεταλλευτούμε την ανάπαυλα των ημερών,
ανάπαυση, οικογένεια, πνευματικό νέκταρ.
Γιατί ακόμη και αν όλες οι μάχες κοπάσουν κάποτε,
ο πόλεμος των ιδεών δεν θα πάψει να μαίνεται,
όσο η φλόγα του Ρομαντισμού
θα συνεχίσει να σκορπά
ανταύγειες μυστικού φωτός
στις καρδιές μας.
Η έλευση της Νεωτερικότητας, η οποία σηματοδότησε την επικράτηση του πολιτικού και οικονομικού φιλελευθερισμού, επέφερε, ανάμεσα στα άλλα, για την δυτική Ευρώπη και την πρόσκαιρη παύση των χριστουγεννιάτικων εορτασμών. Οι παλαιοί προνεωτερικοί δωδεκαήμεροι εορτασμοί, που λάμβαναν χώρα στις επαρχίες της υπαίθρου, θεωρήθηκαν από την κυρίαρχη ελίτ των προοδευτικών του φιλελευθερισμού ως αναχρονιστικοί και ασύμφοροι οικονομικά. Έτσι, οι μεγάλες μάζες των εργατών που είχαν ξεριζωθεί από την ύπαιθρο για να στελεχώσουν την αναπτυσσόμενη καπιταλιστική βιομηχανία (ανάμεσα στις οποίες βρίσκονταν και χιλιάδες μικρά παιδιά), δεν επιτρεπόταν να απολαύσουν καμιά αργία στις χώρες του πρώιμου καπιταλισμού.
Στην Βρετανία η απάντηση σε αυτή την συνθήκη δόθηκε από ένα παραδοσιοκρατικό πολιτιστικό κίνημα, το οποίο οργάνωσαν πνευματικοί άνθρωποι προερχόμενοι από το κοσμοθεωρητικό πλαίσιο του Ρομαντισμού. Από το 1841 ως το 1843 οι προσπάθειες εντάθηκαν, ώσπου τελικά η αστική βρετανική ελίτ υποχώρησε. Τον Δεκέμβριο του 1844, έπειτα από την επιτυχημένη δράση εκείνου του παραδοσιοκρατικού κινήματος, οι εορτασμοί άρχισαν να επανέρχονται σταδιακά στην Αγγλία.
Επιστέγασμα του κινήματος υπήρξε η συγγραφή του Ύμνου των Χριστουγέννων από τον Κάρολο Ντίκενς, στις 19 Δεκεμβρίου του 1843. Η επιρροή του βιβλίου ήταν τόσο μεγάλη ώστε όχι μόνο να αποτελέσει κομβικό γεγονός προκειμένου να επανέλθουν οι εορτασμοί αλλά και για να ανανεωθούν. Μέσα από το βιβλίο του Ντίκενς δόθηκε μια κατεύθυνση για το πώς θα εορτάζονταν τα Χριστούγεννα στο αστικό περιβάλλον, η οποία επηρέασε, λιγότερο ή περισσότερο, όλες τις χώρες της Ευρώπης. Η ρομαντική σκέψη, όχι μόνο κράτησε ζωντανό ένα παραδοσιακό έθιμο, αλλά και δημιούργησε έθος μέσα στις πιο σκληρές συνθήκες εξουσίας του νεωτερικού καπιταλισμού.
Τα μέλη της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. κάθε χρόνο θυμίζουν την σημασία της ρομαντικής παραδοσιοκρατικής σκέψης για την επιβίωση των χριστουγεννιάτικων εορτασμών εντός των πλαισίων της νεωτερικότητας. Σήμερα, που η μεταμοντέρνα νεωτερική εξουσία της παγκοσμιοποίησης προσπαθεί εδώ και χρόνια, έχοντας ως επίκεντρο τις Η.Π.Α., να αποχυμώσει τους χριστουγεννιάτικους εορτασμούς, μετατρέποντάς τους σε ένα ακόμη καταναλωτικό party, οι παραδοσιοκράτες ρομαντικοί οφείλουμε να ορθώνουμε την όποια αντίσταση μπορούμε σε αυτούς τους σχεδιασμούς. Και, ασφαλώς, να κρατούμε την φλόγα της ιστορικής μνήμης αναμμένη. Έτσι, για μια ακόμη χρονιά, πραγματοποιήθηκε ενημερωτική δράση στο κέντρο των Αθηνών και αφισοκόλληση υπό τις αντίξοες φετινές συνθήκες.
Μολονότι ασκούμε συνεχώς κριτική στις «ημέρες και τα έργα» των δημοτικών αρχών, και ιδίως της τελευταίας, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι ο φετινός ο στολισμός του κέντρου είναι ικανοποιητικός. Ωστόσο, προκύπτει η εξής αντίφαση. Ενώ ο στολισμός του δήμου αποτελεί πόλο έλξης για τους επισκέπτες, οι αρχές προσπαθούν να αποθαρρύνουν την έλευση μεγάλου αριθμού συμπολιτών μας στο κέντρο. Προκύπτει έτσι το ερώτημα τι νόημα έχει ο στολισμός. Για ποιους πραγματοποίήθηκε;
Όπως και να’ χει, κατανοούμε ότι είναι δύσκολο να εντοπίσει κανείς συνέπεια σε λόγια και πράξεις της εξουσίας κατά την εποχή της μεταμοντέρνας νεωτερικότητας. Μιας εποχής που η αντίφαση αποτελεί κεντρικό δομικό της συστατικό. Ωστόσο, όσες εκδοχές και αν αλλάξει η εξουσία της νεωτερικότητας, οι λίγοι εναπομείναντες «περιφερόμενοι φύλακες» της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. θα συνεχίσουν να πορεύονται ενάντια στους σκοτεινούς καιρούς.
Tαξιδευτές στους τόπους των ρομαντικών ενοράσεων.
Σκουριασμένου κλέους και ονείρων κληρονόμοι.
Διαβάτες αέναοι στις οδικές αρτηρίες του κέντρου των Αθηνών.
Κάπου ανάμεσα στην πραγματικότητα και τον μύθο.
Εκεί, που οι αλαφροΐσκιωτοι ακούνε τους ανεπαίσθητους σφυγμούς της ψυχής του έθνους.
ΥΓ. Οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το άρθρο τραβήχτηκαν από τον Σταμάτη Μαμούτο.
Στις ΗΠΑ γίνεται συστηματική προσπάθεια για να μη λέει ο κόσμος "Merry Christmas" και να αρκείται στο "καλές εορτές", μη και παρεξηγηθούν οι διεθνιστές του "πολυπολιτισμού". Ο Trump πήγε να το μαζέψει κάπως και να κρατήσει το χριστιανικό χαρακτήρα του εθίμου. Αλλά τον κάναν μια χαψιά και αυτόν.
Ανώνυμε, είναι όντως έτσι. Αλλά και με τον Τραμπ δεν άλλαξε κάτι σε μεγάλο βαθμό.
είσαι θλιβερό ανθρωπάκι Πότε θα έρθετε Εξάρχεια να κολλήσετε; Τον κοντό θα τον λυπηθούμε λόγω προβλημάτων αλλά εσένα όχι αν και είσαο καταπιεσμένος.
Ο Σταμάτης είπε...
Στα Εξάρχεια έρχομαι συχνά για καφέ και κρασάκι. Είναι μια από τις αγαπημένες μου γειτονιές. Έχω πολλούς φίλους εκεί. Κάποιοι μάλιστα γνωστά ονόματα της περιοχής και της rock σκηνής.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...στα Εξάρχεια δεν έχεις κανέναν φίλο ένα απλό φασιστοσκουπιδο εισαι
Ο Σταμάτης είπε...Κάνεις λάθος. Έχω πολλούς φίλους. Δεν ξέρω αν έχεις εσύ φίλους στα Εξάρχεια, βέβαια.
Μήπως τελικά δεν είσαι και τόσο μαυροκόκκινος όσο υποστηρίζεις, αλλά μαυροκίτρινος απ' το κακό σου.
Ο/Η Werwolf 21 είπε...Σιγα τα Εξαρχεια ρε βλακα πηγαιναμε εκει πολυ πριν απο σενα
Ο/Η Ανώνυμος είπε...πίστεψέ με αν σε δούμε στο ένα μέτρο θα σε σπάσουνε στα ..χάδια τόσο πολύ που δεν θα μπορείς να περπατήσεις Αν βέβαια σκας σε καμία καφετέρια πουθενά κρυμμένος και μακριά από πλατεια τι να πω λογικό. Γιατί δεν ανεβαζεις τα σχόλια με την μάνα σου;
Ο Σταμάτης είπε...Δεν σε πιστεύω. Δυσκολεύομαι να πιστέψω μάλιστα ότι είσαι αναρχικός. Εκτός και αν έχουν αλλάξει τόσο οι καιροί στην μεταμοντέρνα μας εποχή.
Αλλά επειδή κάτι ξέρω κι εγώ, και το μαγαζί που σύχναζα ήταν το ουζερί, απέναντι από το KΒΟΞ, μόνο καλές αναμνήσεις έχω να θυμάμαι από φίλους (ανάμεσα σε αυτούς και ο κιθαρίστας του Άσιμου, ο αείμνηστος Χρήστος Ζυγομαλάς).
Μην συνεχίζεις να διασύρεσαι άλλο.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...είναι αστείο που μιλάς σαν δήθεν μάγκας και μας λες ότι συχναζες κιόλας εκείΚάποτε κάπου ποτέ δηλαδή ..Είσαι ένα αστείο υποκειμενο. Εγώ από την άλλη δυσκολεύομαι να πιστέψω με βάση τα όσα έχεις γράψει ή σε έχω αναγκάσει να γραψεις μέσω του λογαριασμού της ..λέσχης ή με ανώνυμα σχόλια ή επώνυμα ότι διατηρείς την θέση στην σχολή έστω ως ένας πουθενας υποψήφιος,όσο εισια ακομη. Χαίρομαι που πλάθεις διάφορα σενάρια στο μυαλό σου έτσι θέλω να φοβάσαι γιατί έτσι πρεπει να ξερεις κάποιοι που δεν ειναι σαν τα φασιστακια που μαζεύεις στα σχόλια και στο φβ έχουν θυμώσει μαζί σου όχι για κάποιον άλλο λόγο αλλά γιατί το παιζεις πράγματα και θα την πληρώσεις πολύ άσχημα αν δεν καλέσεις καμία δίωξη ηλεκτρονικου εγκλήματος αν και στο μέρος της Αθήνας που είμαι δύσκολα να έρθει ο θείος σουπου θα είναι σίγουρα μπάτσος ή κάτι τέτοιο
Την μανούλα σου μην ξεχάσεις
Μικρέ μου Κάλιμπαν, συνέχισε να μας διασκεδάζεις με τον αυτοεξευτελισμό σου.
Χρησιμοποίησα αόριστο χρόνο για το ουζερί επειδή έκλεισε πριν λίγους μήνες, λόγω των μέτρων του Covid. Για το ουζερί που βρισκόταν στην Θεμιστοκλέους, ακριβώς απέναντι από το ΚΒΟΞ μιλάω. Αλλά αυτό είναι ένα μόνο παράδειγμα. Μπορείς να με συναντήσεις και σε πολλά ακόμη μαγαζιά των Εξαρχείων. Και να γνωρίζεις ότι αρκετοί παλιοί αναρχικοί βλέπουν με μεγαλύτερη απέχθεια (ακόμη κι) από εμένα ανθρωποειδή όπως εσύ, που εκφυλίζουν την ιδεολογία τους.
Αναρωτιέμαι, λοιπόν, τι άλλο θες να κάνω για να βρεις το θάρρος να έρθεις να με δείρεις, όπως διακαώς επιθυμείς. Να ανακοινώνω πριν βγω, το σημείο που θα βρίσκομαι; Μπορεί να σου την κάνω κι αυτή την χάρη.
Όσον αφορά την μανούλα μου, επειδή ήταν κι εκείνη αθλήτρια, μπορεί να καρπαζώσει με ευκολία λιμοκοντόρους σαν και του λόγου σου. Ωστόσο, η μητέρα μου έχει ένα γνώρισμα διαφορετικό από τα δικά μου. Επειδή ήταν "Ρηγού" ως νεαρή διατηρεί ακόμη ορισμένα κατάλοιπα, ακατανόητης για εμένα, ευσπλαχνίας στην συμπεριφορά της. Γι' αυτό, όταν σου δώσει τις πρώτες φάπες, μπορεί στην συνέχεια να δείξει κάποιο έλεος.
Μην περιμένεις, όμως, κάτι ανάλογο κι από εμένα.
Εγώ έχω φοβηθεί πολύ! Για αυτό δεν θα αποκαλύψω στον μαυροκόκκινο ότι μένω στην οδό Ιπποκράτους!!
Ο Banshee είπε...Τι απόγνωση τους σου έχει προκαλέσει η φλεφαλο; Στην αρχή λες ότι είναι μόνος ο Σταμάτης. Τώρα λες ότι σε φοβηθήκαμε και φύγαμε. Σ' έχει τρελάνει το διαδικτυακό ξεκούμπωμα!
Ζήσε αγόρι μου με τις ελπίδες σου ότι φοβόμαστε, ότι κάποιος κάπου κάποτε μπορεί να μας έχει δείρει, ότι θα χάσουμε τις σπουδές μας.
Η ελπίδα σου πεθαίνει τελευταία...χα,χα,χα,χα!!!
Είναι νεοφώτιστα τα παιδιά στη ζωή. Μην τα παρεξηγείς. Ζουν με τις ψευδαισθήσεις του internet.
Ο Μαυροκόκκινος είπε...πάλι τρελες λες ενώ εισαι λαπάς και φλώρος για ηρεμισε λίγο
Ο Κοντός είπε...Εγώ τον φοβάμαι το μαυροκόκκινο. Έτσι διψασμένος που είναι για ανδρική συντροφιά μπορεί να προβεί σε άσεμνες πράξεις μόλις με συναντήσει. Θέλω να κρατήσω τις αποστάσεις από δαύτονα. Μην με κολλήσει και κανέναν ιό, τέτοια εποχή.
Ε όχι και να μη δημοσιευθούν τα σχόλια που γράφεις. Που θα βρούμε τέτοιους τύπους να μας κάνουν να γελάμε όπως εσύ;
Ο/Η μαυροκόκκινος είπε...
γιατί δεν δημοσιεύεις τα σχόλια τότε;
Εσύ έχεις μεγαλεία που βλέπεις παντού πολλά άτομα ενώ είσαι ένας
Σε έχουμε ιδρυματοποιήσει έτσι; Παραμονές και ανήμερα πρωτοχρονιάς είσαι στο blog της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.!! Ούτε και εμείς που το γράφουμε δεν είμαστε τόσο συχνά στη σελίδα του. Δυστυχώς φαίνεται ότι η ζημιά που σου έχουμε κάνει είναι μεγάλη.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...
ο μόνος ιδρυματικος εισαι εσύ και ο προβληματικός φιλος σου που μαζί με την μάνα σου έχετε το κέντρο για παιδιά με ψυχοσωματικά προβλήματα που λέτε φλεφαλο Ο,τι απαντάς βέβαια φαίνεται πόσο σου αρέσει να έχεις αντιπάλους γιατί άλλος πέρα από εμένα και κάποια ακόμη άτομα που απλά θέλουμε να σε σφαλιαρωσουμε αλύπητα τόσο όσο όμως για να μαζευτείς και να ξεκουμπιστεις από τις σχολές ως άτομο Δεν σου κρυβω ότι το έχουμε ξανακάνει αυτό κάποιοι από εμάς σε άλλο φασιστοειδες πολύ πιο σοβαρό από σένα Οπότε μην το παίρνεις προσωπικα είναι απλά ζήτημα πολιτικής στοχοποίησης και προσωπικής εξόντωσης όχι ότι νοιαζόμαστε στην ουσία για την μίζερη ζωή σου για το αν έχεις οιδιπόδειο με την μάνα σου ή σε κακοποιούσε ο πατέρας σου ή άλλα τέτοια
Ο Σταμάτης είπε...Φαίνεται ότι έχεις μπερδέψει τις σφαλιάρες μιας συμπλοκής με εκείνες που αρέσκεστε να ανταλλάσσετε, για λόγους αυτο-ικανοποίησης, ορισμένα άτομα που πάσχετε από ψυχικές διαστροφές.
Συνεχίζουμε να σου απαντάμε για να σου χαλάμε την διάθεση.
Για να σε κρατάμε για "ρεβεγιόν" στο ιστολόγιό μας.
Άντε και του χρόνου, βρε....
Ρεβεγιόν στη φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. Μαυροκόκκινε, Κλείσε τραπέζι!
Φυσικα τιμας την παραδοση του ΕΑΜ με τα μωρα στις πηγαδες οπως και εμεις τιμουμε τη παραδοση στο Γραμμο.Με μια διαφορα,χρονια τωρα σας προσκαλουμε να ερθετε να γιορτασουμε μαζι στο Μελιγαλα αλλα την τελευταια στιγμη χανετε το δρομο.Γιατι?
Ο Werwolf 21 είπε...Οσο για τα ''φασιστακια'' στις σχολες που λες μονο κατι πατριωτες κυριλεδες του ΛΑΟΣ ειχατε δειρει παλιοτερα και παλι 30 σε 5 και επιπλεον τους βγαλατε και τα στοιχεια στο ιντι παλιορουφιανοι.Κατι αλλους ομως οπως πχ τον Κασιδιαρη που εσκαγε στη Γεωπονικη με εθνικιστικες μπλουζες δεν τους πλησιαζατε ουτε στο χιλιομετρο.Καλα εδω σας εδερναν οι ΟΝΝΕΔιτες του ΠΑΠΕΙ τι να λεμε τωρα.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ρε Μαμουτε μας δουλεύεις; Την ίδια ομοοφοβικη και ρατσιστική γλώσσα χρησιμοποιείς με τους χρυσαυγιτες
Τι πας να αποδείξεις;
Δεν χρειζομαι τις εξηγήσεις απλά σου διευκριζω τι θα γίνει με σένα, φασίστες με διδακτορικά δεν θα υπάρξουν και αν υπάρξουν θα μείνουν στην αφάνεια όπως πρεπει μόνο και μόνο για να περνούν παράδειγμα όλοι οι υπόλοιποι
Ο Σταμάτης είπε...-Αγαπητέ Werewolf, προσωπικά δεν την τιμώ την παράδοση του Γράμμου. Θεωρώ ότι στον εμφύλιο δυο παρατάξεις ανόητων (δεξιοί και αριστεροί) που θέλησαν να γίνουν πιόνια των μεγάλων δυνάμεων της εποχής, αιματοκύλησαν την χώρα μας σε μια απαράδεκτη, εκατέρωθεν, αδελφοκτόνα σύγκρουση.
Επίσης, το πολιτικό πρόσωπο που αναφέρεις δεν γνωρίζω αν είχε θέματα με αντιπαλότητες όσο ήταν φοιτητής. Κάποιοι φίλοι που ήταν στην γεωπονική έχουν πει ότι διατηρούσε άριστες σχέσεις με την δεξιά φοιτητική παράταξη. Αλλά επειδή δεν ήμουν εκεί να το διαπιστώσω με τα μάτια μου, δεν με ενδιαφέρει να ασχοληθώ περαιτέρω. Απλώς γράφω αυτή την επισήμανση επειδή τον ανέφερες.
Εκείνο που μπορώ να επιβεβαιώσω πάντως είναι ότι εγώ, έπειτα από σπουδές σε δύο πανεπιστήμια, σε ένα μεταπτυχιακό και κατά την διάρκεια της διδακτορικής μου διατριβής, όντας πάντοτε αυτόνομος, μακριά από κάθε πολιτική παράταξη και επικεφαλής της Φοιτητικής Λέσχης Φανταστικής Λογοτεχνίας δεν είχα ποτέ προβλήματα, όπως αυτά που ονειρεύεται ο υποτιθέμενος "μαυροκόκκινος".
Η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. είναι αυτόνομη συλλογικότητα, άσχετη με κάθε κόμμα ή πολιτικό οργανισμό, ικανή να υπερασπιστεί μόνη της τα όσα υποστηρίζει. Αυτή η συλλογικότητα εδώ και δεκαπέντε χρόνια δεν έχει αντιμετωπίσει, λοιπόν, ποτέ προβλήματα όπως αυτά που ο μικρός μας "μαυροκόκκινος" Κάλιμπαν θέλει να πιστεύει. Και αν ποτέ χρειαστεί να τα αντιμετωπίσει, τα μέλη της γνωρίζουν πως να το κάνουν βασιζόμενα αποκλειστικά στις δικές μας δυνάμεις και μη έχοντας καμία σχέση με πρόσωπα και καταστάσεις του κεντρικού πολιτικού σκηνικού. Αυτό φαίνεται είναι που ενοχλεί ορισμένους.
Ούτως ή άλλως μας αρέσει η πολιτική με την παραδοσιακή ελληνική έννοια, αλλά όχι οι πολιτικοί (του παρόντος). Γι' αυτό και δεν έχουμε καμία σχέση με αυτούς.
-Μαυροκόκκινε Κάλιμπαν, μπορεί να θεωρείς την φρασεολογία μου ομοφοβική και ρατσιστική. Ο καθένας κρίνει όπως νομίζει τα γραφόμενα του κάθε αρθρογράφου. Εγώ διαφωνώ, αλλά δεν έχω και κανένα πρόβλημα να δεχτώ την κριτική σου. Antifa ταμπού το ομολογώ ότι δεν έχω.
Μπορείς λοιπόν να με θεωρείς ότι κατεβάσει το φτωχό σου μυαλό. Εκείνο που θέλω να πω είναι ότι δεν είχα ποτέ στην ζωή μου σχέση με πρόσωπα και κόμματα που ανέφερες (μολονότι, επαναλαμβάνω, υπήρξαν μια εποχή δελεαστικές προοπτικές περί του αντιθέτου).
Αν, λοιπόν, σχεδιάζεις να μου κάνεις κακό επειδή με θεωρείς ιδεολογικό σου εχθρό ασφαλώς και μπορείς να το επιχειρήσεις. Αλλά να αφιερώσεις το ιδεολογικό σου μένος αποκλειστικά σε μένα και τους συνεργάτες μου. Μην διασπάς την προσοχή σου σε πρόσωπα τα οποία ανέκαθεν θεωρούσα εξίσου ανισόρροπα με σένα.
Δεν θέλω να αφήσω τον κάθε άσχετο να μου κλέψει την δόξα..
του Καρόλου Ντίκενς (μετάφραση Βασίλης Flammentrupp)
Αυτό το διήγημα δημοσιεύτηκε σε μια σειρά ιστοριών (Μάρτιος 1836 – Νοέμβριος 1837) που αργότερα συγκεντρώθηκαν στο πρώτο βιβλίο του συγγραφέα υπό τον γενικό τίτλο The Posthumous Papers of the Pickwick Club (γνωστό και ως The Pickwick Papers) το 1837.
Σε ένα χωριό, χτισμένο πριν πολλά-πολλά χρόνια γύρω από ένα αβαείο, ζούσε ως νεωκόρος και νεκροθάφτης ο Γκάμπριελ Γκραμπ. Δύσθυμος, ξεροκέφαλος και μονίμως μουτρωμένος, συναναστρεφόταν μόνο με τον εαυτό του και με ένα παλιό ψάθινο μπουκάλι που φύλαγε μέσα στη μεγάλη τσέπη του παλτού του.
Κάποια παραμονή Χριστουγέννων, λίγο πριν το δειλινό, έβαλε στον ώμο το φτυάρι, άναψε το λυχνάρι του και κίνησε προς το παλιό νεκροταφείο, καθώς έπρεπε να έχει ολοκληρώσει έναν τάφο ως το ερχόμενο πρωινό, θεωρώντας πως αυτή η εργασία θα απομάκρυνε την κακοκεφιά που ένιωθε.
Δρασκελίζοντας, έφτασε στο σκοτεινό μονοπάτι που οδηγούσε στο νεκροταφείο, ένα όμορφο, ζοφερό και πένθιμο μέρος στο οποίο οι χωρικοί πήγαιναν μόνο με το φως της ημέρας, αλλά την γαλήνη του τόπου την χάλασε ένα μικρό αγόρι που ερχόταν από την άλλη μεριά του μονοπατιού, τραγουδώντας έναν χαρούμενο χριστουγεννιάτικο σκοπό. Ο Γκάμπριελ το περίμενε να φτάσει δίπλα του και το χτύπησε με το λυχνάρι στο κεφάλι πέντε-έξι φορές για να το συνετίσει και να το κάνει να χαμηλώσει τη φωνή του. Αυτό απομακρύνθηκε τρομαγμένο, πιάνοντας το κεφάλι του, κι ο νεκροθάφτης καγχάζοντας μπήκε στο κοιμητήριο κλειδώνοντας την πόρτα πίσω του.
«Μεγάλα παλάτια θέλουν οι πολλοί
Μα στο τέλος παίρνουν δύο μέτρα κρύα γη»
«Χο! Χο! Χο!» ξεκαρδίστηκε καθώς κάθισε σε μια πεσμένη ταφόπλακα, το αγαπημένο του σημείο ξεκούρασης, κι έβγαλε το ψάθινο μπουκάλι. «Ένα φέρετρο για τα Χριστούγεννα! Ένα χριστουγεννιάτικο κουτί-δώρο! Χο! Χο! Χο!»
«Χο! Χο! Χο!», επανέλαβε μια φωνή σχεδόν δίπλα του.
«Όχι, δεν ήταν», αποκρίθηκε μια βαθιά φωνή.
Ο Γκάμπριελ πετάχτηκε όρθιος με τρόμο καθώς τα μάτια του συναντήθηκαν με μια μορφή που έκανε το αίμα του να παγώσει. Καθισμένο σε μια όρθια ταφόπλακα αντίκρυ του βρισκόταν ένα παράξενο υπερκόσμιο πλάσμα με έναν μορφασμό που μόνο ένας καλικάντζαρος θα μπορούσε να έχει.
«Τι κάνεις εδώ την παραμονή των Χριστουγέννων;», τον ρώτησε αυστηρά.
«Ήρθα να σκάψω έναν τάφο, κύριε», τραύλισε ο νεκροθάφτης.
«Ποιος άνθρωπος περιφέρεται ανάμεσα σε τάφους μια τέτοια νύχτα;», ούρλιαξε ο καλικάντζαρος.
«Ο Γκάμπριελ Γκραμπ! Ο Γκάμπριελ Γκραμπ!», αποκρίθηκε μια άγρια χορωδία φωνών που φαινόταν πως γέμιζαν όλο τον χώρο.
«Τι έχεις μέσα στο μπουκάλι;», ρώτησε πάλι ο καλικάντζαρος.
«Τζιν, κύριε», απάντησε ο νεωκόρος τρέμοντας περισσότερο από ποτέ, καθώς το είχε αγοράσει από λαθρέμπορους και ίσως ο ανακριτής του να ανήκε στην εφορία.
«Ποιος πίνει μόνος του τζιν σε ένα νεκροταφείο μια νύχτα σαν αυτή;»
«Ο Γκάμπριελ Γκραμπ! Ο Γκάμπριελ Γκραμπ!», κραύγασε η άγρια χορωδία ξανά.
«Ο Γκάμπριελ Γκραμπ! Ο Γκάμπριελ Γκραμπ!», απάντησε η αόρατη χορωδία.
«Λοιπόν Γκάμπριελ, τι έχεις να πεις για αυτό;», είπε ο καλικάντζαρος με σαρδόνιο χαμόγελο.
Ο νεωκόρος έχασε την ανάσα του.
«Τι έχεις να πεις για αυτό Γκάμπριελ;»
«Είναι- είναι πολύ παράξενο κύριε, πολύ περίεργο και πολύ όμορφο», αποκρίθηκε αυτός γεμάτος τρόμο. «Μα θα ήθελα να γυρίσω στην εργασία μου, κύριε, αν δεν σας πειράζει».
«Εργασία!», είπε ο καλικάντζαρος, «ποια εργασία;».
«Στον τάφο, κύριε».
«Ω! ο τάφος. Ποιος σκάβει τάφους την ώρα που οι άλλοι άνθρωποι διασκεδάζουν, και αντλεί ευχαρίστηση από αυτό;».
«Ο Γκάμπριελ Γκραμπ! Ο Γκάμπριελ Γκραμπ!», απάντησε η άγρια χορωδία πάλι.
«Φοβάμαι πως οι φίλοι μου σε θέλουν, Γκάμπριελ», είπε ο καλικάντζαρος.
«Αδύνατον, κύριε», αποκρίθηκε κατατρομαγμένος ο νεωκόρος, «Δεν με γνωρίζουν, δεν με έχουν συναντήσει ποτέ».
«Ω ναι! Σε γνωρίζουν. Ξέρουμε τον άνδρα με την καρδιά γεμάτη φθόνο και κακεντρέχεια που χτύπησε το μικρό αγόρι διότι αυτό ήταν χαρούμενο ενώ εκείνος όχι», αποκρίθηκε ο καλικάντζαρος βγάζοντας ένα οξύ διαπεραστικό γέλιο που η ηχώ το πολλαπλασίασε.
«Φοβάμαι πως πρέπει να σας αφήσω, κύριε», είπε ο Γκάμπριελ κάνοντας μια προσπάθεια να κινηθεί.
«Να μας αφήσεις;», είπε ο καλικάντζαρος, «Χο! Χο! Χο!»
Γελώντας, όρμησε προς το νεκροθάφτη, έβαλε το χέρι στο κολάρο του και βυθίστηκαν μαζί μέσα στη γη. Ο Γκάμπριελ μόλις συνήλθε από το ξάφνιασμα, κατάλαβε πως βρισκόταν μέσα σε ένα μεγάλο σπήλαιο, περικυκλωμένος από άθλιους, κακάσχημους καλικάντζαρους.
Ξάφνου, ένα σύννεφο ξεδιπλώθηκε αποκαλύπτοντας ένα μικρό, λιτό και τακτοποιημένο διαμέρισμα. Μικρά παιδιά ήταν μαζεμένα γύρω από το τζάκι και παίζανε με τη μητέρα τους. Ένα λιτοδίαιτο γεύμα βρισκόταν στο τραπέζι και μια πολυθρόνα ήταν κοντά στη φωτιά. Λίγα λεπτά μετά, μπήκε μέσα ο πατέρας και τα παιδιά έτρεξαν πάνω του. Αυτός κάθισε στο τραπέζι, δίπλα του έκατσε η μητέρα και όλοι φαίνονταν ευτυχισμένοι και χαρούμενοι.
«Τι λες για αυτό;», ρώτησε ο καλικάντζαρος.
Ο Γκάμπριελ μουρμούρησε κάτι σαν «πολύ όμορφο».
«Δείξτε του περισσότερα», είπε ο καλικάντζαρος.
Το σύννεφο αναδιπλωνόταν και ξεδιπλωνόταν δίνοντας πολλά μαθήματα στο νεκροθάφτη. Είδε πώς έβγαζαν το ψωμί τους άνθρωποι σκληρά εργαζόμενοι, που παρόλα αυτά ήταν χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι, κι έφτασε στο συμπέρασμα πως αυτός ο κόσμος άξιζε σεβασμού. Στην τελευταία εικόνα ένιωσε τα μάτια του να κλείνουν σε έναν γλυκό ύπνο. Ένας προς ένας οι καλικάντζαροι χάνονταν και μόλις χάθηκε και ο τελευταίος ο Γκάμπριελ αποκοιμήθηκε.
Ήταν ένας αλλαγμένος άνθρωπος. Είχε πάρει μαθήματα ευγένειας και καλοσύνης μέσα από την παράξενη περιπέτεια στη σπηλιά του καλικάντζαρου.
του Σταμάτη Μαμούτου
Οι Kramp είναι ένα νέο ισπανικό epic metal συγκρότημα που πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε το πρώτο του ολοκληρωμένο album υπό τον τίτλο Gods of Death. Πρόκειται για μια κυκλοφορία που περιλαμβάνει έντεκα τραγούδια επικού heavy metal που αντλεί επιρροές από τους Omen τους Maiden και την ισπανική παραδοσιακή μουσική. Δεν έχασα, λοιπόν, την ευκαιρία να ζητήσω μια συνέντευξη στην τραγουδίστρια των Kramp, η οποία παρουσιάζει μουσικές συνθέσεις βασισμένες σε επιρροές που προκαλούν το ενδιαφέρον στους ρομαντικούς των καιρών μας. Τελικά, η Mina Walkure μου παραχώρησε μια συνέντευξη που απόλαυσα και με εξέπληξε ευχάριστα. Όχι μόνο για τα όσα συζητήσαμε αναφορικά με την μουσική. Αλλά και γιατί διαπίστωσα ότι πρόκειται για ένα αυθεντικό και ψυχωμένο παιδί, με γενικότερο true προσανατολισμό, το οποίο δεν μασάει τα λόγια του. Πράγμα σπάνιο για την εποχής μας.
1) Γεια σου Μίνα. Πριν από τέσσερα χρόνια, κυκλοφορήσατε το ΕΡ Wield Revenge και τώρα επιστρέφετε με δύο singles και το παρθενικό άλμπουμ Gods of Death. Ποιες διαφορές μπορούν να ανιχνευθούν στο ύφος σας ανάμεσα στις δυο κυκλοφορίες;
Διαφορές στον ήχο κυρίως, χαχα! Τα περισσότερα τραγούδια ήταν ήδη γραμμένα ή σχεδόν ολοκληρωμένα όταν γινόταν η ηχογράφηση του ΕΡ, κι έτσι δεν μπορώ να πω πως υπάρχει η διαφορά που θέλουν να δουν πολλοί. Η μεγαλύτερη διαφορά είναι στο mix and master. Θελήσαμε να κάνουμε πάλι μια οικιακή ηχογράφηση αλλά με διαφορετική και καλύτερη προσέγγιση. Ο Ced Forsberg (Blazon Stone, Crystal Viper, Rocka Rollas...) έβαλε το χεράκι του στο κομμάτι mix and master και είναι ο καλύτερος σε ό,τι κάνει. Μπορείς να ακούσεις την διαφορά! Επίσης, έπαιξε και εκπληκτικά ντραμς.
2) Ακούγοντας τα τραγούδια σας αντιλαμβάνομαι πως οι μουσικές επιρροές σας περιλαμβάνουν μπάντες όπως οι Omen, οι Iron Maiden, το αμερικανικό power metal της δεκαετίας του ’80 και ευρωπαϊκή μεσαιωνική μουσική. Έχω δίκιο; Θα ήθελες να μας μιλήσεις για αυτές;
Είσαι σωστός 100%. Ανάμεσα στις άλλες, αυτές είναι οι πιο προφανείς. Οι Omen είναι μία από τις αγαπημένες μου μπάντες και οι Iron Maiden η κύρια επιρροή για κάθε μορφωμένο μεταλλά, χαχα! Το αμερικανικό power, σε όλο του το φάσμα, αποτελεί μεγάλο κομμάτι της δισκοθήκης μου. Από την πιο επική πλευρά του, όπως Manowar, Warlord, Virgin Steele ως την πιο progressive, όπως οι Crimson Glory, αλλά πηγαίνει και παραπέρα φτάνοντας στο thrash των Metal Church ή των Vicious Rumors. Το γερμανικό heavy metal είναι άλλο ένα πάθος μου, Running Wild, Grave Digger, Heaven's Gate. Γενικά, αγαπώ το παραδοσιακό metal. To NWOBHM δεν φαίνεται τόσο στη μουσική μου, αλλά μπορεί να βρεις ψήγματα από doom metal στα τραγούδια μας.
Και ναι! Αγαπώ την μεσαιωνική και αναγεννησιακή μουσική. Έχω κάποια side projects που εστιάζουν περισσότερο σε αυτόν τον ήχο (κάποια περιέχουν metal, κάποια όχι) κι ελπίζω κάποια στιγμή να έρθουν στην επιφάνεια. Μου αρέσει να αναφέρω, σχεδόν σαν αστείο, τον Alfonso X ως μία από τις επιρροές μου. Αλήθεια, μου αρέσουν πολύ οι συνθέσεις του, αλλά είναι παράξενο να λέω το όνομα του ανάμεσα στους μεταλλικούς θρύλους, χαχα! (σ.σ.: αναφέρεται στον βασιλιά της Ισπανίας, 1252-1284, ο οποίος έγραψε πολλά μελοποιημένα ποιήματα αφιερωμένα στην Παρθένο Μαρία που σώζονται έως σήμερα) Μεγάλο κομμάτι της παραδοσιακής μουσικής της περιοχής μου (Παλένθια, βόρεια Ισπανία) έχει άμεσες επιρροές από την μεσαιωνική μουσική και χρησιμοποιεί μουσικά όργανα της περιόδου αλλά σε πιο σύγχρονο folk στυλ, όπως το «jota». Λέγοντας σύγχρονο, εννοώ δύο-τρεις αιώνες παλαιό. Έτσι λοιπόν, το μεσαιωνικό πνεύμα ήταν πάντα παρόν στην ζωή μου με κάποιον τρόπο.
Ποτέ δεν σπούδασα μουσική και δεν έχω ιδέα τί γράφω. Ο αδελφός μου, ο Lap, που παίζει μπάσο στην μπάντα γνωρίζει, και αστειεύεται ότι γράφω «σύγχρονα cantigas» (συλλογές μελοποιημένων ποιημάτων) λέγοντάς μου ότι είμαι μία trobairitz (βάρδισσα 12ου-13ου αιώνα) μετενσαρκωμένη.
3) Στο τραγούδι «Walkyrie» υπάρχει ένα αργό ακουστικό σημείο στο οποίο προσπαθώ να αναγνωρίσω τον ήχο του οργάνου. Ποιο όργανο είναι; Μήπως μαντολίνο;
Είναι κλασική κιθάρα μαζί με μπάσο. Υπάρχουν κάποια μέρη παιγμένα με κλασική κιθάρα όπως το outro στο τραγούδι «Underground Rebellion» αλλά και στο «Dare to Face Fear».
4) Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου τραγουδιστές;
Η ερώτηση αυτή είναι πάντα δύσκολο να απαντηθεί, καθώς η λίστα είναι ατελείωτη. Dio, Eric Adams, J.D. Kimball, Rob Halford, Midnight, Bruce Dickinson, Joe Lyn Turner, Mike Vescera, Mike Howe...
5) Κάποια κιθαριστικά solos ηχούν σαν να παίχτηκαν από μια μπάντα των ‘80s. Μου φέρνουν στο μυαλό τον Carlos Cavazo και άλλους κιθαρίστες της εποχής. Ποιος κιθαρίστας τα παίζει στα τραγούδια σας;
Σε ευχαριστώ! Το πνεύμα των ‘80s είναι πραγματικά δυνατό, χαχα! Οι περισσότερες μουσικές προτιμήσεις μου αφορούν αυτή την δεκαετία, όπως είπα και παραπάνω, και αυτό αντανακλάται στην μουσική που γράφω. Ο εκπληκτικός Cederick Forsberg είναι αυτός που παίζει τα solos και βελτιώνει τις ιδέες μου. Συνήθως εγώ τα γράφω μαζί με τον Lap, αλλά η κιθάρα δεν είναι το βασικό μας όργανο. Είμαι ξεροκέφαλη με τα τραγούδια μου και συνήθως δεν δέχομαι αλλαγές, αλλά ο Ced διάβασε το μυαλό μου και πρόσθεσε λεπτομέρειες. Σε δυο-τρία σημεία είχε την ελευθερία να παίξει ό,τι θέλει, όπως στο δεύτερο μισό του solo στο «Preserved in Time» ή σε κάποια μέρη του «Night Witches».
6) Διαβάζοντας τους στίχους, βλέπω πως κάποια τραγούδια σας περιέχουν μια καταγγελία του υλιστικού κόσμου των ημερών μας. Ένα καλό παράδειγμα είναι το «Underground Rebellion». Κατά τη γνώμη μου, το true metal δεν είναι ένα απλό μουσικό στυλ που αρέσει σε κάποιους οπαδούς. Είναι μια έκφραση συναισθημάτων που προϋποθέτει έναν τρόπο ζωής και περιλαμβάνει αξίες χαμένες στον σύγχρονο κόσμο. Ποια η γνώμη σου για αυτό;
Τουλάχιστον για μένα, μπορώ να σε διαβεβαιώσω πως ζω «ενάντια στους κανόνες» στην καθημερινότητά μου. Το τραγούδι που αναφέρεις, μιλάει για το πως να χρησιμοποιείς το μυαλό σου και να υπερασπίζεσαι την προσωπικότητά σου με κάθε κόστος, έχοντας προσωπική ταυτότητα ως άνθρωπος και όχι δρώντας ως κλώνος. Να έχεις ανοικτό μυαλό για να λαμβάνεις υπόψη όλες τις επιλογές που υπάρχουν πριν επιλέξεις.
Έχω θυσιάσει πολλά για να ζήσω όπως επιθυμώ, να γράψω και να απολαύσω την μουσική μου και να μην είναι άλλο ένα πρόβατο που ξυπνάει ανέκφραστο, παίρνει έναν καφέ που δεν του αρέσει, πηγαίνει σε μια δουλειά που μισεί, γυρίζει σπίτι, τρώει κάποιο άθλιο φαγητό και πέφτει στο κρεβάτι περιμένοντας να περάσουν οκτώ ώρες για να ξεκινήσει πάλι ο κύκλος. Ίσως για αυτό να αγαπώ τόσο τις ιστορίες του Κόναν … προφανώς δεν είμαι βάρβαρη όπως αυτός, αλλά είμαι μια απόκληρη ανάμεσα στους «πολιτισμένους».
7) Πόσο εύκολο είναι μια true epic metal μπάντα όπως οι Kramp να προωθήσει την δουλειά της στην Ισπανία; Υπάρχουν στην χώρα σας αρκετοί οπαδοί προκειμένου να βοηθήσουν την σκηνή;
Όχι, δεν υπάρχουν. Δεν ντρέπομαι να παραδεχτώ πως το κατάλαβα αυτό νωρίς και αποφάσισα να μην επικεντρώσω τις προσπάθειες μου στην χώρα μου. Μη με παρεξηγήσεις, υπάρχουν τρελαμένοι παραδοσιακοί μεταλλάδες και πολλοί μας έχουν βοηθήσει, αλλά το epic είναι πολύ «συγκεκριμένο» και οι περισσότεροι δεν πάνε μακρύτερα από τους Manilla Road. To επικό heavy metal δεν είναι το πιο δημοφιλές κομμάτι του heavy metal στην Ισπανία. Η μεγαλύτερη υποστήριξη μάς έρχεται εκτός της χώρας. Για μεγάλο χρονικό διάστημα, ίσως είμασταν η μόνη μπάντα που έπαιζε επικό heavy metal. Πάντως, στην Ισπανία υπάρχουν πολλές νέες μπάντες που παίζουν old school heavy metal, αρκετά φεστιβάλ, αλλά και πολλοί συναυλιακοί χώροι.
8) τα τελευταία χρόνια στο πλαίσιο του New Wave Of Traditional Heavy Metal υπάρχουν πολύ καλά albums. Σου αρέσουν κάποια από αυτά;
Μου αρέσουν πολλές νέες μπάντες. Όμως, υπάρχει πληθώρα νέων κυκλοφοριών και είναι δύσκολο να τις παρακολουθήσεις. Κάποια ονόματα που ξεχωρίζω είναι οι Visigoth, Rocka Rollas/Blazon Stone (πρέπει να τα πω αυτά τα ονόματα, χαχα!), Sölicitör. Iron Griffin, και οι Roadwolf.
9) Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Είναι αβέβαια λόγω του ιού αλλά θα μπορούσα να σου απαντήσω περισσότερη μουσική και δραστηριότητα σε οτιδήποτε μπορούμε. Αν δεν γίνεται να παίξουμε ζωντανά, να γυρίσουμε βίντεο ή να συναντηθούμε για φωτογράφηση, τότε να βρούμε τρόπους να ξεπεράσουμε τα εμπόδια. Έχουμε συνθέσει πολλά τραγούδια για το επόμενο άλμπουμ, οπότε ο πέλεκυς θα είναι ψηλά ξανά με κάθε τρόπο!!!
10) Έχεις κάποια άποψη για την ελληνική heavy metal σκηνή;
Μου αρέσει πολύ! Αλήθεια! Η Ελλάδα είναι εκπληκτική χώρα με μεγάλο σεβασμό στο heavy metal και με κάποιους από τους πιο αφοσιωμένους οπαδούς που έχω δει. Επίσης, η ποσότητα των epic heavy metal μπαντών είναι εντυπωσιακή! Πάντοτε λέω πως η Ελλάδα είναι χρυσορυχείο σε αυτό το φάσμα της μουσικής μας.
Έχω έρθει στην Ελλάδα δυο-τρεις φορές, για το φεστιβάλ Up The Hammers, κι έχω περάσει υπέροχα στα δισκάδικα και στις pub. Πραγματικά, είμαι ερωτευμένη με τη χώρα, όπως καταλαβαίνεις! Μόλις τελειώσει αυτή η παλιοκατάσταση, ελπίζω να παίξουμε εκεί. Ευρισκόμενη ανάμεσα στο ελληνικό κοινό βρήκα ένα, νέο σκοπό στη ζωή μου, να παίξω για αυτό! Είστε αληθινοί metal warriors! Μόνο σεβασμό νιώθω για τους Έλληνες φίλους μου.
11) Ποια η γνώμη σου για τη λογοτεχνία sword ‘n’ sorcery (και γενικά το fantasy);
Όπως είπα πριν, είμαι μεγάλη fan του Κόναν. Αναγκάζομαι όμως να, απολαμβάνω περισσότερο τις ταινίες, αφού, όταν άρχισα να αναζητώ βιβλία της επικής λογοτεχνίας του φανταστικού ήταν σχεδόν αδύνατο να τα βρω (πάντα προτιμώ το βιβλίο!). Τώρα υπάρχει το Amazon, αλλά εγώ είμαι της παλιάς σχολής και θέλω να πηγαίνω σε παλαιοβιβλιοπωλεία.
Η μεγαλύτερη επιτυχία μου είναι η εύρεση μιας μη-διαθέσιμης πλέον συλλογής ιστοριών με τίτλο Βάρβαροι Ήρωες από τον ισπανικό εκδοτικό οίκο Editorial Bruguera, που μου κόστισε μόλις δύο ευρώ! Εκείνη την ημέρα αγόρασα επίσης κάποια παλιά βιβλία του Κόναν σε εξαιρετική τιμή. Είναι τρελό αν σκεφτείς πως τέτοια διαμάντια, για τα οποία οι συλλέκτες θα πλήρωναν πολλά, βρίσκονται σε ένα ράφι γεμίζοντας σκόνη.
Τέλος πάντων, η συλλογή είναι εκπληκτική κι έχω ανακαλύψει συγγραφείς όπως ο Fritz Lieber, τον οποίο συχνά λησμονούμε αλλά μου αρέσει καθώς είναι τόσο θρασύς και αναιδής! Οι ιστορίες με τον Grey Mouser (σημείωση: τσέκαρε την εταιρεία που έβγαλε το "Wield Revenge" σε κασέτα) είναι σαν να διαβάζεις ένα γαμάτο σενάριο από βιντεοκλίπ των Twisted Sister! Καταλαβαίνεις τι λέω. Αυτό το λογοτεχνικό είδος, κυρίως το αγνό fantasy, έχει βέβαια την εξής δυσκολία. Είναι εύκολο να γίνει σοβαροφανές και να καταλήξει για αστείο αν ο συγγραφέας δεν είναι αληθινά αυθεντικός.
12) Συγχαρητήρια για τη μουσική σας. Τα τελευταία λόγια δικά σου.
Ευχαριστούμε πολύ που μας δώσατε την ευκαιρία να απαντήσουμε στις ερωτήσεις σας!