Ορίστε κύριοι, αν και ήτο οφθαλμοφανές, αποδεικνύετε πλέον περιτράνως μόνοι σας ότι αποτελείτε υποχείριαν του συριζαίου Νίκου Παππά!
Ουχί μόνον ο Κηλαηδόνης υπήρξε εις εκ των κομμουνιστών που στηλίτευσαν την ιδεολογίαν της εθνικοφροσύνης. Μα και υμείς πήγατε εις την παραθαλάσσια βεγγέραν που οργάνωσε, υπό τας οδηγίας του παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να κορέσετε τας ανεκπλήρωτας ερωτικάς ορέξεις σας! Αν νομίζετε ότι ο Πατριάρχης έχει ξεχάσει τα αίσχη εκείνης της λαοσύναξης είστε γελασμένοι, κύριοι!
Εκμεταλλευθήκατε την πολυκοσμίαν δια να επιβάλλετε εις προκαταρκτικό ερωτικόν στρίμωγμα (λαϊκιστί κολλητήρι) παρασυρμένες αρσακειάδες. Αδράξατε την ευκαιρίαν της καλοκαιρινής νυκτός προκειμένου να λούσετε τους οφθαλμούς σας (λαϊκιστί μπανιστήρι) με τα σωματικά των κάλλη! Και ωσάν να μην έφτανε τούτο, χειροκροτήσατε κομμουνιστάς αρτίστας που ώθησαν, μέσω της μουσικής των, την νεολαία μας εις τον εκφυλισμό!
https://www.youtube.com/watch?v=c9V3Tk-U6L0
Αντιληφθείτε το διαπαντός παλιογιεγιέδες! Εμείς οι μυημένοι εις την λατρεία του ενσαρκωθέντος Έλλην Μεσσία Αδόλφου Άβαταρ, δεν θα σας επιτρέψουμε να μεταβάλλεται τον ελληνικό εθνικισμόν εις μαρξιστικό προπύργιο!
Το πάρτι του Κηλαηδόνη
Την 25η Ιουλίου του 1983 πραγματοποιήθηκε το θρυλικό πάρτι του Λουκιανού Κηλαηδόνη στην Βουλιαγμένη. Μέχρι και την ώρα έναρξης της συναυλίας είχαν κοπεί 25.000 εισιτήρια, αλλά έπειτα από ένα (εκ των γνωστών στις παλιές καλές μέρες) ντου οι παρευρισκόμενοι ξεπέρασαν τους 50.000 (κάποιοι μίλησαν και για 100.000).
Ο τύπος έχει χαρακτηρίσει το συγκεκριμένο πάρτι ως «Woodstock της Ελλάδας». Κι αυτό όχι μόνο γιατί αποτέλεσε την πρώτη μεταπολιτευτική συναυλία που έγινε σε φυσικό χώρο, έξω από στάδια. Αλλά, κυρίως, γιατί ήταν συμβολικό σημείο αναφοράς μιας πολιτιστικής προσπάθειας να προβληθούν ποιοτικές μουσικές που θα είχαν λαϊκό χαρακτήρα, εκφράζοντας την καλοκαιρινή ανεμελιά της παλιάς Ελλάδας, σε μια μαζική εκδήλωση χωρίς επεισόδια και τραυματισμούς.
Η επιτυχία της συγκεκριμένης εκδήλωσης ήταν πρωτοφανής. Όχι λόγω κάποιας οργανωτικής τελειότητας. Αντιθέτως υπήρχαν οργανωτικά κενά και αρκετός κόσμος ταλαιπωρήθηκε. Ούτε λόγω της καθαρότητας του ήχου ή της καλής οπτικής. Όλα αυτά θα τα εξέταζαν οι ορθολογιστές, μεμψίμοιροι, αστοί της εποχής μας, που έχουν, δυστυχώς, πλημμυρίσει ακόμη και το πεδίο της rock κοινότητας. Το πάρτι άφησε εποχή γιατί οι περισσότεροι μουσικοί που το στήριξαν, ακολουθώντας την διάθεση του διοργανωτή Λουκιανού Κηλαηδόνη, ένωσαν τις διαθέσεις τους με την ακαταμάχητη θέληση του ελληνικού λαού να διασκεδάσει και να εκφραστεί ανεπιτήδευτα ως συλλογικό σώμα. Σε τέτοιο βαθμό ώστε να κολυμπά δίπλα στους μουσικούς της συναυλίας!
Δυστυχώς, από την δεκαετία του 1990 κι έπειτα, όταν η πατρίδα μας αφομοιώθηκε κρατικά από την Ε.Ε και τα πολιτιστικά ηνία της ανέλαβαν οι περσόνες του αστικοφιλελεύθερου life style, αυτές οι εκδηλώσεις ζωντάνιας, που αποπνέει το video της συναυλίας, ξεθώριασαν. Η λαϊκή εκφραστικότητα υποχώρησε εμπρός στην επέλαση της συμπλεγματικής σύμβασης του αγοραίου τρόπου ζωής. Η μαζική διασκέδαση άλλαξε. Το κέφι χάθηκε. Οι λαϊκές μαζώξεις, οι disco και τα rock στέκια έδωσαν την θέση τους στα κλειστά κυριλέ clubs με το face control και την αυστηρά στυλιζαρισμένη, σε δυτικά πρότυπα, συμπεριφορά.
Έκτοτε ο νεοέλληνας παρακολουθεί, σαν άβουλο ον, την ισοπέδωση της λαϊκής του εκφραστικότητας. Και την αντικατάσταση εκδηλώσεων όπως εκείνη του Κηλαηδόνη από ... τα Mad Awards του Θέμη Γεωργαντά ...
Σχόλια:
Στην Αλυκή
του Ιωάννη Μπαχά
Ο κάθε φύλακας της Αλυκής
Ο ήλιος δεν είναι φίλος της ομορφιάς. Ναι, ναι ξέρω, τον θαυμάζετε και τον λατρεύετε γιατί δίνει ζωή, χρώμα και υγεία στα πλάσματα της φύσης. Για τους ανθρώπους του μόχθου όμως, που δουλεύουν κάτω από τις ακτίνες του, ο ήλιος είναι κλέφτης. Πολλά χρόνια τώρα, εδώ στις αλυκές του Αγγελοχωρίου, μου έκλεψε τις γραμμές του προσώπου, μου πήρε το ροδαλό χρώμα της νιότης μου. Δεν μπορώ να πω, μου άφησε ρυτίδες, άσπρα μαλλιά και ένα καστανοκόκκινο χρώμα σε όλο μου το σώμα.
Κι’ άλλος μύθος. Ναι, εδώ θα τα ακούσετε όλα. Η λογοτεχνία σας λέει ψέματα. Η σκληρή δουλειά δεν κτίζει σώματα. Σώμα κτίζει η φιλαρέσκεια, ο ναρκισσισμός κτίζει σώμα, η ανάγκη να είμαστε όμορφοι για τις γυναίκες. Όταν βασανίζεσαι μόνος σου, όπως εγώ, στις αλυκές δεν νοιάζεσαι εάν πάχυνες, αν στρογγύλεψες, αν κρέμασες....και αν δεν έχεις και σύντροφο...τότε ιδού ο νυμφίος σας: Εγώ. Χοντρούλης με μια ολοστρόγγυλη κοιλίτσα, με αχτένιστα άσπρα μαλλιά, με ροζιασμένα χέρια, με βαθιές ρυτίδες. Αυτός είναι ο ΚΑΘΕ φύλακας της αλυκής.
Τα ράφια της καλύβας του αλυκάρχη
Δεν περίμενα κανένα γράμμα από κανέναν. Όσοι γνώρισα κι’ αγάπησα, μα κι όσοι μίσησα, χαθήκαν. Μπορεί και όχι. Αλλά όταν ξεχνάς κάποιον δεν είναι σαν να μην ζει πια; Αυτή τη φορά όμως ο ταχυδρόμος ήταν το γράμμα. Δούλευε τρίμηνη, μου είπε, έκτακτη, για το καλοκαίρι μόνο. Θα έπρεπε να ντραπώ; Δεν ξέρω. Ξέχασα. Ήταν δεν ήταν είκοσι χρονών. Σαν κάποια που δεν ξέχασα αλλά έφυγε νωρίς. Το αντίθετο, έ; Πόσο γρήγορα όλες οι αναστολές σου χάνονται σαν ζεις μόνος για πολύ καιρό!! Ο Έρωτας είναι Θεός και αν σε τοξεύσει την ώρα που κοιτάς τα φλαμίνγκο, τότε θα τα λάτρευες. Θα ήμουν έτσι ιερός και όχι ανήθικος. Όχι δεν ντράπηκα. Άρχισα να παραγγέλνω βιβλία για να έρχεται όσο πιο συχνά γινόταν η νεαρή ταχυδρόμος. Τα ράφια της καλύβας γέμισαν, το ίδιο και η ψυχή μου, με εικόνες.
Σταμάτησα να παραγγέλνω. Τη Βίβλο μου την έφερε ένας μεσήλικας κατσουφιασμένος μυστακοφόρος. Την τιμώρησα. Δεν την διάβασα ποτέ.
Το σπιτάκι του φύλακα της Αλυκής
Περπάτησα πολλές φορές την παραλία πάνω κάτω. Για πολλές μέρες. Οι μάστορες απηύδησαν μαζί μου. Έβριζαν και παραπονιόταν στον εργολάβο ότι χάνουν μεροκάματα μέχρι να αποφασίσω. Δεν με ένοιαζε. Εγώ θα έμενα εδώ. Εγώ θα αποφάσιζα που θα χτιστεί το σπίτι μου. Που θα βλέπουν τα παράθυρα μου όταν θα ξυπνούσα το πρωϊ. Ήθελα να έχω ένα σε κάθε πλευρά του ορίζοντα. Να βλέπω τη θάλασσα στη δύση και τα καράβια να μιλούν με τον φάρο του Αγγελοχωρίου. Να έχω ένα να κοιτάει τις αλυκές στην Ανατολή και τους γλάρους που νοστίμιζαν τα πόδια τους στα ρηχά νερά τους. Ήθελα και άλλο παράθυρο προς τα σπίτια των ανθρώπων του χωριού. Να βλέπω τον γαλατά και τον ταχυδρόμο να ‘ρχονται. Ήθελα μάτια. Μια καλύβα με μάτια. Να τα έχω πάντα ανοιχτά και να με βλέπει ο Θεός. Πως φυλάω τα πλάσματα του και τα δάκρυα του: Το αλάτι.
Εργαστήρι γραφής στο σπιτάκι του φύλακα της αλυκής
Δεν έλεγαν να φύγουν. Περίμεναν να βγει η πανσέληνος. Να παίξει η μικρή το βιολεντσέλο. Ανυπομονούσαν να συγκινηθούν, ίσως να αγκαλιαστούν. Η κάθαρση του δράματος τους, και του δικού μου μάλλον, αργούσε να έρθει. Η δασκάλα τους προκαλούσε να γράψουν για μένα. Πού ζούσα, πώς ένοιωθα, τί μου έτυχε. Γιατί δεν γυρίζεις σε μένα κυρία μου να με ρωτήσεις;
- Γιατί ήρθες εδώ κύριε Στάμο; Κάποιος έρωτας που δεν φτούρησε; Κρύβεσαι τάχα από καμιά μπαγαποντιά σου; Πες τα μας μόνος σου.
- Να σας πω. Δεν πληρώνει πια το Κράτος και καλά που ο πολιτιστικός σύλλογος του Αγγελοχωρίου με προσέχει. Μάθετε πως μένω ακόμη εδώ. Στο ρημάδι. Πίσω από τα θάμνα έκρυψα σαν ήρθατε τα παλιοπράγματα μου. Ένα ράντσο, μια κουβέρτα, μερικά βιβλία. Υπάρχουν άστεγοι με στέγη. Τρώω όμως νόστιμο φαγητό. Το αλάτι γαρ. Εργάτες που έγιναν ήρωες για εργαστήρια δημιουργικής γραφής.
Η ώρα της αποκάλυψης. Κουράστηκα, λέω να φύγετε. Εγώ είμαι ο φύλακας της αλυκής. Φύγετε πια. Μας τέλειωσε ο τόπος. Μας τέλειωσε και ο άνθρωπος. Μην ξεχάσετε να πετάξετε αλάτι πάνω από τον ώμο σας και μην ξανάρθετε. Έτσι σκεφτόμουν μέχρι να φύγουν.
Όταν πάψουμε να είμαστε θάλασσες
Με έπεισες. Δεν χρειάστηκε και πολύ. Πάντα μέσα μου αυτό πίστευα. Δεν το ομολογούσα για να μην με κοροϊδέψουν. Οι άνθρωποι γεννιόμαστε θάλασσες. Άλλοτε απύθμενες, άγριες, σκοτεινές, τρικυμισμένες. Κάποτε εύπλοες και γαλήνιες. Ο ήλιος όμως, πες τον και οι άλλοι άνθρωποι, οι ατυχίες της ζωής, τα βάσανα, μας εξατμίζουν. Σύννεφο μας κάνουν και στεγνώνουμε. Και τότε μένει μόνο το αλάτι. Αλυκές γινόμαστε και σωροί με αλάτι. Είναι νόστιμο το περίσσευμα μας και δεν πρέπει να χάνεται. Δίνει γεύση στο μέλλον όσων μας ακολουθούν. Θέλει κάποιον φύλακα αυτό το αλάτι γιατί είναι τελικά η ψυχή μας. Γιαυτό πρέπει να μείνεις εδώ. Στο σπιτάκι του Φύλακα της Αλυκής. Το έχει ανάγκη αυτό που είμαι. Αυτό που έμεινα τελικά όταν έπαψα να είμαι θάλασσα.
Σχόλια:
Είμαι, που λέτε ρε μαγκίτες, στις Αλυκές της Χαλκίδας, αραχτός στην ξαπλώστρα, με φραπεδιά και εφημερίδα ΜΑΚΕΛΕΙΟ, για να μπανίσω τα καθέκαστα απ την χοροεσπερίδα της Πατούλαινας και του περιφερειάρχη. Όλοι οι εθνικιστές μαζωμένοι στη δεξίωση, έτσι; Η "Δυναστεία" των φτωχών, να ούμε.
Ώσπου ξεπροβάλει από το κύμα ένα μωρό-πύραυλος. Λαδωμένο και αλατισμένο, άλογο σκέτο!
Την αρχίζω στο ψητό και της λέω "από που είσαι ρε τούμπανο;"
"Ρουσία", μου απαντάει ο ξανθός άγγελος.
"Αμάν, είπες τη μεγάλη κουβέντα" της λέω. Και συνεχίζω στο προκείμενο, "γιατί μωρή συντρόφισσα απειλούσες τα βόρεια σύνορά μου το '74; Μου το 'πανε τα γκαρσόνια του ρεστοράν, που σερβίρουν μπον φιλέ στους συναγωνιστές του Στόχου, να ούμε. Εσείς πρέπει να είστε όλοι κουμμούνια εκεί πάνω".
"Ντεν καταλαβαίνει", μου αποκρίνεται το άγαλμα.
"Έλα να κεράσω καφεδιά και θα σου ξηγήσω να καταλάβεις, μανάρι μου" της απαντώ και κάνω σινιάλο στο γκαρσόν.
Ελλάς-Ρωσία συμμαχία, μάγκες! Έτσι ξηγήθηκε ο παλιός. Αλλά τουμπέκα τώρα εσείς, να μην το μάθει ο Πατριάρχης γιατί καήκαμε..
Ώσπου ξεπροβάλει από το κύμα ένα μωρό-πύραυλος. Λαδωμένο και αλατισμένο, άλογο σκέτο!
Την αρχίζω στο ψητό και της λέω "από που είσαι ρε τούμπανο;"
"Ρουσία", μου απαντάει ο ξανθός άγγελος.
"Αμάν, είπες τη μεγάλη κουβέντα" της λέω. Και συνεχίζω στο προκείμενο, "γιατί μωρή συντρόφισσα απειλούσες τα βόρεια σύνορά μου το '74; Μου το 'πανε τα γκαρσόνια του ρεστοράν, που σερβίρουν μπον φιλέ στους συναγωνιστές του Στόχου, να ούμε. Εσείς πρέπει να είστε όλοι κουμμούνια εκεί πάνω".
"Ντεν καταλαβαίνει", μου αποκρίνεται το άγαλμα.
"Έλα να κεράσω καφεδιά και θα σου ξηγήσω να καταλάβεις, μανάρι μου" της απαντώ και κάνω σινιάλο στο γκαρσόν.
Ελλάς-Ρωσία συμμαχία, μάγκες! Έτσι ξηγήθηκε ο παλιός. Αλλά τουμπέκα τώρα εσείς, να μην το μάθει ο Πατριάρχης γιατί καήκαμε..
Ο Ανώνυμος είπε...
Που ΄σουν μάγκα το χειμώνα, που την είχες την κρυψώνα;
Ο Πρωτοσύγκελος είπε...
Ήμουνα στη γη βελόνι, το πατάς και σ' αγκυλώνει, ρε μορτάκι!
Ο Μάγκας
της Μαίρης Therion Ιορδανίδου
Ότι πιο δροσερό μου έλαχε φέτος το καλοκαίρι ήταν αυτό το βιβλίο (ντ΄εγρίξεν το τεμόν το ποντιακό κιφάλ). Μέσα από την οπτική ενός απίθανου φοξ τεριέ, που ζει με τους αφέντες του στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, ξεπηδούν τα πάντα. Οικογένεια, χαρακτήρες, ηρωικές στιγμές του '21,αλλά και τραγικές απώλειες. Μεσολόγγι, Σούλι, Ψαρρά, Χίος, Κολοκοτρώνης, Μπότσαρης και αρκετά αργότερα ο Μακεδονικός Αγώνας.
Συγκλονιστικές αφηγήσεις που κόβουν την ανάσα. Υψηλές αξίες και παραδειγματισμός για τις νεαρές ψυχές, αγνός πατριωτισμός, εκπληκτική γνώση κυνολογίας, ζωοφιλία γενικότερα, γοητευτικοί αλήτες που εκφράζουν μια πρωτογενή πολεμική φιλοσοφία της επιβίωσης, αποκάλυψη των ενστικτωδών δυνάμεων, εκχύλιση συναισθημάτων, αυτά και πολλά άλλα χαρίζει διαχρονικά στους αναγνώστες Ο Μάγκας της Πηνελόπης Δέλτα.
Θα μπορούσα να γράψω κι άλλα πολλά μα δεν θέλω να φανώ σαν κριτικός βιβλίου. Εξάλλου, δεν θα μου άρεσε ποτέ να κάνω κάτι τέτοιο. Προτιμώ να είμαι οπαδός και αναγνώστης. Και ως τέτοια θα συμπεράνω ότι Ο Μάγκας κατάφερε να με κάνει να διαβάσω λαίμαργα, μετά από πολλά χρόνια. Γι όσους δεν έχουν διαβάσει αυτό τον ξεχασμένο θησαυρό της Πηνελόπης Δέλτα, θα πρότεινα να το κάνουν με την πρώτη ευκαιρία.
Σχόλια
- Ο Πρωτοσύγκελος είπε...
- Γεια χαραντάν και τα κουκιά μπακλάν!
Επειδής, ναούμε, τον γουστάρω τον Πατριάρχη με τα μουσειακά του, και μου τη σπάνε, ρε μαγκίτες, και μένα οι γιεγιέδες, θα σας σπηκάρω μια ιστοριούλα να τη φχαριστηθεί το φυλλοκάρδι σας.
Είμαι για φραπεδιά, αχτύπητη, βαριά και σκέτη, στην πλατεία Εξαρχείων. Σκάει μύτη, που λέτε, το πρόσωπο με παντελόνι ζέμπρα, σκισμένο φανελάκι και μαλλί ηλεκτροσόκ.
"Τι έπαθες, μωρή; Ρεύμα σε χτύπησε;" της αφηγούμαι.
"Όχι μωρό μου. Είμαι glam μεταλλού. Γουστάρω Bon Jovi, Cinderella και Def Leppard" μου λέει η άρρωστη.
Της ξηγιέμαι και γω ρε αλάνια το προκείμενο.
"Άσε τις κουφές λεοπαρδάλεις, μωρή πετούγια, γιατί εγώ με τους γιεγιέδες δεν τραβιέμαι. Θέλω ντύσιμο, εμφανίσιμο κι όχι περούκες σαν τους Beatles".
https://www.youtube.com/watch?v=KO1kLskKivc
- Ο/Η Ανώνυμος είπε...
- Πρωτοσύγκελος και Πατριάρχης σταθερές αξίες πλέον. Δεν σας χορταίνει το κοινό
- Ο Πρωτοσύγκελος είπε...
- Μερβεγιέ!
- Ο Πρωτοσύγκελος είπε...
- Γεια χαραντάν και τα κουκιά μπακλάν "εις το τετράγωνον", που λέει κι ο Πατριάρχης.
Έκανα, που λέτε ρε μαγκίτες, μια τσάρκα στην οδό Φυλής, καθότι λαγχάνω και πολύ φυλετιστής ναούμε, για να χαιρετίσω τα κορίτσια του πληρωμένου έρωτα. Με το που τελειώνω την περατζάδα, ακούω σαματά!
Ρωτάω ένα περαστικό και μου λέει, "έχει συγκέντρωση στην πλατεία Βικτωρίας".Σκάω μύτη, που λέτε ρε αλάνια μου, στη Βικτώρια, ρίχνω τους χαιρετισμούς στα δικά μας παιδιά -Τζήμερο, Μπόγδανο, Κασιδιάρη κι όλη την επανάσταση- κι αμολιέμαι πίσω απ' τα ΜΑΤ, να δω τους άπλυτους.
Με το που με κοζάρουνε, αρχίζουν να αλαλάζουνε σαν Ινδιάνοι. Χτυπάω, ναούμε, την κεχριμπαρόχαντρα της κομπολόγας και τους σπηκάρω στο άγριο.
"Ρε παλίοκοτες αράξτε στα κιλά σας, γιατί άμα λάχει και πέσετε στην πλώρη μου θα στέλνετε τα χαμπάρια σας από τον άλλο κόσμο!"
Και τι μου απαντάνε τα παιδιά της παλάμης;
"Έλληνα λεβέντη, Έλληνα λεβέντη, στον τάφο σου θα κάνουμε το πιο μεγάλο γλέντι!"
Γυρνάω τότες εγώ και τους ξηγιέμαι το εξής.
"Έλληνα μπερκέτη, Έλληνα μπεργκέτη, την γκόμενα του antifa θα βγάλεις στο κουρμπέτι!"
Κόκκαλο τα διεθνιστόπουλα! Ούτε ο Θανασάκης ο Πλεύρης να μου ΄να, δεν θα φοβούνταν τόσο.
- Ο Σιδηρούς Γρόθος είπε...
- Μέσω αυτού του σεπτού βήματος, αναλαμβάνω την καινοτόμο πρωτοβουλία να απευθύνω έκκληση στα ανώτερα στελέχη της Φοιτητικής Λέσχης Φανταστικής Λογοτεχνίας να φιλοξενήσουν τον εμβληματικό σχολιαστή «Πρωτοσύγκελο» σε ένα ή και παραπάνω επεισόδια της ραδιοφωνικής εκπομπής της λέσχης προκειμένου να του δοθεί η κατάλληλη ευκαιρία να εξιστορήσει εναργώς τις ποικίλες περιπέτειες που έχει βιώσει ως αυθεντικός και πρωτογενής Ιππότης του Δρόμου.
- Ο/Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...
- Σιδερένιε Γρόνθε, θα ληφθεί υπόψη η πρότασή σου.
Δυστυχώς, εδώ και δυο χρόνια η λέσχη δεν πραγματοποιεί ραδιοφωνικές εκπομπές. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορεί να υλοποιηθεί άμεσα αυτό που προτείνεις.
Επιφυλασσόμαστε για το προσεχές, ή μη, μέλλον, σε περίπτωση που ξαναρχίσουν οι εκπομπές μας.
Ιούλιος Βερν ενάντια στον κόσμο της νεωτερικότητας
«Δεν είμαι αυτό που καλείς ως πολιτισμένο άνθρωπο! Έχω τελειώσει με την κοινωνία, για λόγους που μόνο εγώ γνωρίζω. Γι αυτό, δεν υπακούω στους νόμους της κι επιθυμώ να μην τους αναφέρεις μπροστά μου ξανά!»
- «Η Γη δεν θέλει καινούργιες ηπείρους, αλλά καινούργιους ανθρώπους».
-Πλοίαρχος Νέμο-
Βιβλίο: 20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα, Ιούλιος Βερν
Εικόνα: Alphonse de Neuville, Ο Νέμο καρφώνει τη σημαία του στην Ανταρκτική και υψώνει το δεξιό χέρι χαιρετώντας τον δύοντα Ήλιο.
Το επεισοδιακό βρετανικό καλοκαίρι του 1981
του Σταμάτη Μαμούτου
Η έννοια της σύγκρουσης στο πεδίο της rock κουλτούρας
Είναι αναμφίβολο ότι η έλευση της μεταμοντέρνας παγκοσμιοποίησης, της οποίας η χρονική αφετηρία τοποθετείται συμβατικά στο πρώτο μισό της δεκαετίας του 1990, σηματοδότησε αρκετές αλλαγές στα κοινωνικά δρώμενα του δυτικού κόσμου. Μια από αυτές τις αλλαγές ήταν και η χαλάρωση της έντονης σχέσης που υπήρχε παλαιότερα ανάμεσα στις νεότερες γενιές και τα μουσικά κινήματα. Η συγκεκριμένη αλλαγή συνδέεται ασφαλώς και με την αποδυνάμωση της κοινωνικής δυναμικής του ακροατηρίου της rock σκηνής, που άρχισε να παρατηρείται στα τέλη της δεκαετίας του ’90 και συνεχίζεται μέχρι τις ημέρες μας.
Κατά το παρελθόν στο «βασίλειο της rock» πολλοί νέοι έβρισκαν τον δρόμο προς την υιοθέτηση τρόπων ζωής που υπερέβαιναν τις αστικές νόρμες. Δυστυχώς σήμερα κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Στο ασφυκτικά συστημικό περιβάλλον της μεταμοντέρνας νεωτερικότητας είναι λίγοι αυτοί που δοκιμάζουν να θραύσουν το κέλυφος του αστικοφιλελεύθερου μουσικού mainstream κι ακόμη λιγότεροι εκείνοι που καταφέρνουν να διατηρούν ζωντανά στην καθημερινότητά τους ορισμένα από τα στοιχεία του παλαιότερου rock τρόπου ζωής.
Οι περισσότεροι απ’ όσους είχαν την τύχη να προλάβουν την εποχή που το rock αποτελούσε πραγματικό κίνημα, θα θυμούνται ότι ένα από τα πεδία του κοινωνικού γίγνεσθαι στο οποίο οι rockers άφησαν ανεξίτηλα ίχνη ήταν εκείνο των πεζοδρομιακών συγκρούσεων. Κάποιοι θεωρούν ότι αυτό αποτέλεσε το αρνητικότερο δεδομένο της ιστορίας του rock κινήματος. Ορισμένοι εξ αυτών προσπαθούν ενίοτε, χρησιμοποιώντας μεθοδολογικές ακροβασίες νέο-αριστερών ιδεολογικών αποχρώσεων, ακόμη και να αποκόψουν την συγκρουσιακή συμπεριφορά από την περιγραφή του πεδίου της rock.
Προσωπικά, πάντως, είμαι από εκείνους που δεν δέχονται την διανοητική συσκότιση αληθειών που βιώσαμε ως εκφραστές ενός τόσο αυθεντικού και ανυπόκριτου κινήματος. Εκτιμώ, λοιπόν, ότι ορισμένες ομαδώσεις που υιοθέτησαν βίαιες συμπεριφορές σαφώς και συνδέθηκαν ποικιλοτρόπως με το πεδίο της rock. Ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι τούτη η παραδοχή μπορεί να έχει μόνο αρνητική ανάγνωση. Ασφαλώς οφείλω να αποδεχτώ πως η βία είχε ως αρνητική συνέπεια τα θύματά της. Από την άλλη, όμως, αναγνωρίζω ότι αποτέλεσε προϋπόθεση μιας κοινότητας που περιφρουρούσε τις αξίες της με θέρμη και αγωνιζόταν να διατηρήσει αναλλοίωτη την ιδιαιτερότητα της ταυτότητά της. Αν ανατρέξουμε στο παρελθόν θα διαπιστώσουμε ότι από την εποχή που η παρουσία των rockers σταμάτησε να καταγράφεται ως έντονη στο πεδίο των κοινωνικών συγκρούσεων, το rock έπαψε να αποτελεί κίνημα.
Επιπλέον δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι η βία υπήρξε αμφίδρομη. Δηλαδή, δεν ήταν μόνο κάποιοι rockers που υιοθέτησαν την συγκρουσιακή συμπεριφορά. Ήταν και οι κομφορμιστές του αστικού status, οι κρατικοί μηχανισμοί αλλά και οι παρακρατικοί κύκλοι, που ενίοτε στρέφονταν με πρακτικές βίας κατά των εκφραστών του rock κινήματος. Και, μάλιστα, σε αυτές τις περιπτώσεις δεν είχαμε να κάνουμε με την αυθόρμητη βία των ροκάδων, η οποία προέκυπτε ως συνέπεια ενός αχαλίνωτου ενθουσιασμού. Αντιθέτως επρόκειτο για μεθοδικά οργανωμένη και σχεδιασμένη βία.
Στην συνέχεια του παρόντος άρθρου θέλω να σταθώ σε ένα ιστορικό συμβάν, που όσο περνά ο καιρός τείνω να πιστέψω ότι αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της δεύτερης κατηγορίας. Επιλέγω, δηλαδή, να εστιάζω σε αυτό το περιστατικό γιατί η βία που περιελάμβανε πρώτον είχε την οσμή «οργανωμένου σχεδιασμού» και δεύτερον αφορούσε ένα ρεύμα του rock κινήματος. Συγκεκριμένα, αναφέρομαι στα γεγονότα του λεγόμενου βρετανικού «hot summer» του 1981.
Μολονότι η Γηραιά Αλβιόνα δεν φημίζεται για τα «καυτά καλοκαίρια» της οι δημοσιογράφοι προσέδωσαν σε εκείνο του 1981 αυτό τον χαρακτηρισμό, λόγω των δεκαπενθήμερων επεισοδίων που συγκλόνισαν την Αγγλία, έπειτα από μια Oi! συναυλία. Η συναυλία ξεκίνησε την Παρασκευή 3 Ιουλίου του ’81 -στην pub Hambrough Tavern, η οποία βρισκόταν στο Southall του δυτικού Λονδίνου- και δεν ολοκληρώθηκε ποτέ..
Το Southall και όσα ακολούθησαν
Το 1981 η περιοχή του Southall ήταν μια από τις υποβαθμισμένες συνοικίες του δυτικού Λονδίνου, στην οποία κατοικούσαν κυρίως μετανάστες. Η υποβάθμιση της εν λόγω περιοχής είχε να κάνει, μεταξύ των άλλων, και με δυο δεδομένα της δεκαετίας του ’70. Πρώτον με την πετρελαϊκή κρίση που είχε συμπιέσει την αγοραστική δύναμη των κατοίκων της Βρετανίας. Δεν θα πρέπει να λησμονούμε ότι την ίδια εποχή η Βρετανία αντιμετώπιζε προβλήματα νομισματικής πολιτικής. Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’70 περιήλθε σε μια σοβαρή οικονομική κρίση και αναγκάστηκε να πάρει δάνειο από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Δεύτερον με την απόφαση της κυβέρνησης των Συντηρητικών να δεχτεί μεγάλο αριθμό Ασιατών μεταναστών το 1973, πολλοί εκ των οποίων μεταφέρθηκαν σε αυτή την περιοχή.
Την ίδια εποχή οι Βρετανοί νεαροί που είχαν ενταχθεί στο κίνημα της rock δεν αποτελούσαν ευήκοο ακροατήριο για την συστημική αφήγηση. Αυτή η γενικευμένη αμφισβήτηση των αστικών νορμών από την rock νεολαία, μέσα στο κλίμα της γενικότερης αναταραχής που είχε προκαλέσει η οικονομική κρίση, σε κάποιες περιπτώσεις εκδηλώθηκε και με μικροσυμπλοκές σε περιοχές που πληθυσμιακά κυριαρχούσαν οι μετανάστες. Σαφώς στις εν λόγω συμπλοκές συμμετείχαν και εθνικιστές. Από την άλλη, τούτο ήταν ένα δεδομένο που οι βρετανικές αντιρατσιστικές οργανώσεις είχαν εκμεταλλευτεί προκειμένου να προσελκύσουν μετανάστες στις τάξεις τους. Όλη αυτή η διαλεκτική της έντασης μετέτρεψε κάποιες περιοχές των μεταναστευτικών κοινοτήτων σε χώρους που τα επεισόδια αποτέλεσαν συχνό φαινόμενο. Το Southall ήταν ένα από αυτά.
Το 1976 είχε βρεθεί εκεί νεκρός ο μετανάστης Gurdip Sigh Chaggar. Το έγκλημα δεν διαλευκάνθηκε. Ωστόσο τα Μ.Μ.Ε, επικαλούμενα κάποιες ανώνυμες μαρτυρίες, άφησαν να εννοηθεί ότι ο νεκρός μπορεί και να είχε πέσει θύμα κάποιας επίθεσης εθνικιστών. Έτσι, χωρίς ποτέ να βρεθεί κάποια πειστική και επώνυμη μαρτυρία, μολονότι η αστυνομική και η δικαστική έρευνα δεν κατέληξαν σε ένα τέτοιο συμπέρασμα, η βρετανική κοινή γνώμη έγινε δέκτης της ραφιναρισμένης από τους δημοσιογράφους αστικής προπαγάνδας που ήθελε τους εθνικιστές να δολοφονούν. Η συγκεκριμένη αρνητική εντύπωση περιελάμβανε και ομάδες ακροατών της rock, που οι ιδεολογικές τους αναζητήσεις και οι αισθητικές τους επιλογές φαίνονταν να τέμνουν το πεδίο του εθνικισμού. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν και οι punks.
Η ένταση στην περιοχή του Southall συνεχίστηκε τα επόμενα χρόνια για να κορυφωθεί την 23η Απριλίου του 1979. Ήταν τότε που το Εθνικό Μέτωπο ανακοίνωσε ότι θα διοργάνωνε προεκλογική συγκέντρωση σε μια μικρή αίθουσα της περιοχής. Μέλη της τοπικής μεταναστευτικής κοινότητας, υπό την καθοδήγηση αντιρατσιστικών οργανώσεων, ανακοίνωσαν ότι η πρωτοβουλία του εν λόγω κόμματος μπορεί να ήταν καθόλα νόμιμη αλλά ταυτόχρονα ήταν κι ανεπιθύμητη από τους κατοίκους. Έτσι, αρκετή ώρα πριν ξεκινήσει η συγκέντρωση, απέκλεισαν την περιοχή με σκοπό να την ματαιώσουν.
Οι υποστηρικτές του Εθνικού Μετώπου που προσέγγισαν τον χώρο ήταν λίγοι νεαροί, ως επί το πλείστον ακροατές ρευμάτων της rock, που πέρασαν γρήγορα πίσω από τις γραμμές των αστυνομικών και μπήκαν στην αίθουσα. Ορισμένα μέλη του εθνικιστικού κόμματος επέλεξαν να απαντήσουν στα συνθήματα των αντιπάλων και στις πέτρες που δέχονταν, χαιρετώντας με τεταμένη την δεξιά. Όπως αναμενόταν, ακολούθησε πανδαιμόνιο.
Στα μεγάλα επεισόδια που ξέσπασαν σκοτώθηκε ο αντιρατσιστής δάσκαλος Blair Peach. Ωστόσο ούτε κι αυτή η υπόθεση διαλευκάνθηκε. Κάποιοι διαδηλωτές θεώρησαν ότι ο Peach σκοτώθηκε από χτύπημα αστυνομικού. Όμως κανείς δεν ήταν αυτόπτης. Η έρευνα για άλλη μια φορά δεν κατέληξε πουθενά. Μέσω των Μ.Μ.Ε, πάντως, διαχύθηκε η εκτίμηση των διαδηλωτών (που μάλλον είχε αρκετές πιθανότητες να ισχύει) ότι ο Peach σκοτώθηκε από ρόπαλο αστυνομικού. Η υπόθεση αυτή ενέτεινε την καλλιέργεια ενός πολύ αρνητικού κλίματος τόσο για το Εθνικό Μέτωπο (πράγμα που εκμεταλλεύτηκε η Θάτσερ προκειμένου να τα περιορίσει εκλογικά) όσο και για όλους τους εκφραστές των rock ρευμάτων, που εξέφραζαν τον τρόπο ζωής του πεζοδρομιακού βίου δίχως να συνδέονται ιδεολογικά με την αριστερά.
Ούτως ή άλλως η έννοια της βίας αποτελούσε ένα από τα κεντρικά ενδιαφέροντα του rock πεζοδρομιακού βίου της Βρετανίας. Στις συναυλίες, στα γήπεδα, ακόμη και στις αισθητικές των εξώφυλλων αναβίωνε μια ρομαντική προσέγγιση σχετικά με τις καλλιτεχνικές εμπνεύσεις και τις απελευθερωτικές διαστάσεις, που αποκάλυπτε η χρήση της βίας στην βρετανική εργατική τάξη. Η ρομαντική εννοιολόγηση της βίας είχε πραγματοποιηθεί, με διαφορετικούς βέβαια όρους, από τα εθνικιστικά κινήματα του μεσοπολέμου. Η ιστορική αυτή γνώση βοηθούσε τα media να συνδέσουν τις νέες εκδοχές της «ρομαντικής βίας» με τον νεοφασισμό, ακόμη και σε περιπτώσεις μουσικών ή κοινωνικών ομάδων που δεν σχετίζονταν με τον εθνικισμό. Αλλά και αντιστρόφως τόσο οι εθνικιστές όσο και οι απολίτικοι εκφραστές του rock πεζοδρομιακού βίου απολάμβαναν, τρόπον τινά, την σύνδεσή τους με το πρότυπο του βίαιου εξεγερμένου νέου, το οποίο ανατροφοδοτούσε τον κοινωνικό μύθο του τρόπου ζωής που εξέφραζαν.
Ήταν προφανές ότι η Αγγλία βίωνε όντως πολύ «θερμά» χρόνια! Το επόμενο ανάλογης έντασης περιστατικό έλαβε χώρα στο Brixton, την 10η Απριλίου του 1981. Ένας άντρας βρέθηκε τραυματισμένος από μαχαίρι σε ένα πεζοδρόμιο. Η αστυνομία ειδοποιήθηκε αλλά, σύμφωνα με τις μαρτυρίες κάποιων μελών της μεταναστευτικής κοινότητας, οι αστυνομικοί καθυστέρησαν να τον βοηθήσουν. Ακολούθησε ένας πραγματικός χαμός. Δυο μέρες μετά οι συλληφθέντες έφτασαν τα 224 άτομα.
Μέσα σε όλα αυτά, το 1980 και το 1981 είχαν κυκλοφορήσει δυο Oi! συλλογές τραγουδιών. Σε καμιά δεν υπήρχε εθνικιστικό υπόβαθρο. Ωστόσο η δεύτερη, παίζοντας επικοινωνιακά με το εθνικιστικό στυλ που είχε υιοθετηθεί από μεγάλο μέρος της punk σκηνής, έφερε τον τίτλο «Strength Thru Oi!». Επρόκειτο για την παράφραση του μεσοπολεμικού γερμανικού εθνικοσοσιαλιστικού συνθήματος, που στα αγγλικά μεταφραζόταν ως «Strength Through Joy».
Όσον αφορά τον συγκεκριμένο τίτλο δεν πρέπει να μας διαφύγει ότι η χρήση εθνικιστικών συμβόλων ήταν μια πρακτική που είχε επικρατήσει ευρύτερα την σκηνή του punk κατά την δεκαετία ΄70 και δεν περιοριζόταν μόνο στους εθνικιστές punks. Ακόμη και μουσικοί όπως η τραγουδίστρια των Siouxsie and the Banshees, Siouxsie Sioux, ο Billy Idol και οι New York Dolls είχαν φορέσει εθνικιστικά σύμβολα στις απαρχές της μουσικής τους σταδιοδρομίας, όχι για να δείξουν ότι συνδέονταν με τον εθνικισμό αλλά για να προβοκάρουν τον αστικό καθωσπρεπισμό[1]. Στην περίπτωση του δίσκου «Strength Thru Oi!» θα μπορούσαμε να πούμε ότι η κατάσταση περιπλέχθηκε γιατί στο εξώφυλλο πόζαρε ο γνωστός skinhead εθνικιστής Nicky Crane.
Τα Μ.Μ.Ε πάντως βρήκαν την ευκαιρία να αποσιωπήσουν το γεγονός ότι σε αυτό τον δίσκο δεν υπήρχε ούτε υποψία εθνικιστικού συγκροτήματος κι έδωσαν έμφαση στον τίτλο και το εξώφυλλο με τον Crane. Δημιούργησαν έτσι θόρυβο και συνέχισαν να συνδέουν την εν λόγω μουσική σκηνή με αρνητικά στερεότυπα που τα ίδια είχαν κατασκευάσει. Χρειάζονταν, όμως, κάτι παραπάνω προκειμένου να μπορέσουν να εντάξουν ολοκληρωτικά το real punk στο κάδρο των βαθύτερων σχεδιασμών τους.
Η αφορμή δόθηκε την Παρασκευή 3 Ιουλίου του 1981 στο Hambrough Tavern του Southall. Ήταν το club στο οποίο θα εμφανίζονταν τα Oi! συγκροτήματα The Last Resort, 4 Skins και The Business. Κανένα από αυτά δεν ήταν εθνικιστικό, ούτε και έγινε εθνικιστικό μετά τα όσα ακολούθησαν. Ανάμεσα στους θεατές εκείνης της συναυλίας βρέθηκαν εθνικιστές, αναρχικοί, απολίτικοι και έγχρωμοι skinheads. Υπάρχει μάλιστα μαρτυρία ότι εκεί βρισκόταν κι ένας Έλληνας. Πρώτοι ανέβηκαν στην σκηνή οι 4 Skins. Μα πριν προλάβουν να συμπληρώσουν μισή ώρα στο stage η συναυλία διακόπηκε, καθώς μαινόμενα πλήθη μεταναστών και αντιρατσιστών επιτέθηκαν στον συναυλιακό χώρο. Ακολούθησαν τρομερά επεισόδια στα οποία οι τραυματίες ξεπέρασαν τους εκατό ενώ το Hambrough Tavern καταστράφηκε!
Τα περισσότερα Μ.Μ.Ε ανέφεραν ότι πριν αρχίσει η συναυλία ομάδες εθνικιστών skinheads επιτέθηκαν σε μετανάστες που ζούσαν στην περιοχή. Κάποια άλλα μετέδωσαν ότι οι επιθέσεις πραγματοποιήθηκαν αφότου άρχισε η συναυλία. Φαίνεται πως τις πρώτες εκείνες ώρες είχαν μπερδέψει το σενάριο! Επιστράτευσαν πάντως για μια ακόμη φορά στα ρεπορτάζ τους ανώνυμες μαρτυρίες, οι οποίες περιέγραφαν υποτιθέμενες χυδαιότητες και βάρβαρες επιθέσεις εκ μέρους των skins στους κατοίκους της περιοχής. Όλα πάντως τα Μ.Μ.Ε συνηγόρησαν πως οι δήθεν απάνθρωπες επιθέσεις των σκινάδων εξόργισαν τους κατοίκους, πολλοί εκ των οποίων συγκεντρώθηκαν στην συνέχεια έξω από τον συναυλιακό χώρο και επιτέθηκαν στους ακροατές και την αστυνομία.
Το άκουσμα αυτού του γεγονότος λειτούργησε σαν σύνθημα. Την επόμενη μέρα ομάδες εξεγερμένων μεταναστών και αντιφασιστών μετέφεραν τα επεισόδια στο Λίβερπουλ και την μεθεπόμενη στο Μάντσεστερ. Το εύρος των επεισοδίων ήταν πρωτόγνωρο και απλώθηκε σε μεγάλο μέρος της αγγλικής επικράτειας. Τελικά οι ταραχές καταλάγιασαν μετά από δεκαπέντε ημέρες! Οι καταστροφές που άφησαν πίσω τους ήταν ανυπολόγιστες.
Υπολογισμένη, όμως, φρονώ ότι ήταν η ζημιά που υπέστη η σκηνή του Oi! Όπως παραδέχονται οι ιστορικοί της νεότερης μουσικής βιβλιογραφίας, από εκείνη την ημέρα τίποτε δεν θα ήταν ξανά ίδιο για αυτό το ρεύμα της rock. Οι Oi! συναυλίες μειώθηκαν, η σκηνή χωρίστηκε σε υπο-ομάδες που απέκτησαν «εμφυλιακές» αντιθέσεις, κοντολογίς το όλο ρεύμα παραγκωνίστηκε με αποτέλεσμα να υποχωρήσει, μαζί με το ευρύτερο punk, κάποια χρόνια αργότερα.
Έκτοτε πολλά συγκροτήματα, στριμωγμένα από τα Μ.Μ.Ε στο περιθώριο, απάντησαν στην πρόκληση με το να ενταχθούν ανοιχτά στον εθνικιστικό χώρο. Με πρωτεργάτη τον Ian Suart Donaldson συνδέθηκαν αρχικά με το fan club «White Noise», που υποστηριζόταν από το Εθνικό Μέτωπο. Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’80, όταν αποχώρησε από το Εθνικό Μέτωπο ο Μάρτιν Γουέμπστερ[2], ο Donaldson οργάνωσε το αυτόνομο μουσικοπολιτικό κίνημα «Blood n Honour», το οποίο στέγασε εκατοντάδες εθνικιστικές μπάντες ανά τον κόσμο[3], για να παρακμάσει μετά τον θάνατο του ιδρυτή του[4] κατά την δεκαετία του ’90. Μέσα στα πλαίσια του «Blood n Honour» συντελέστηκαν και κάποιες μεταβολές στον Oi! ήχο. Τα εθνικιστικά συγκροτήματα αναζητώντας τις ρίζες της ιδεολογίας τους ήρθαν σε επαφή με τον Ρομαντισμό κι έδειξαν ενδιαφέρον για τους μύθους και τις λαϊκές παραδόσεις. Σε αυτές τις θεματικές βασίζονταν, όμως, οι μουσικές δημιουργίες των δημοφιλών epic metal συγκροτημάτων. Έτσι, γνωστά συγκροτήματα της εθνικιστικής Oi!, όπως οι Screwdriver και οι Brutal Attack, δοκίμασαν να μπολιάσουν τον γνωστό τους ήχο με επιρροές του επικού heavy metal και του hard rock[5].
Ασφαλώς, εκτός από τους εθνικιστές υπήρξαν και ορισμένοι skinheads που μετά τα γεγονότα του Southall προσπάθησαν να διατηρήσουν την παλαιά, πολιτικά αστράτευτη, ταυτότητα του Oi! Εκείνοι ήταν που αντιμετώπισαν τις περισσότερες δυσκολίες, καθώς για να οργανώσουν κάποιες συναυλίες ή να κυκλοφορήσουν δίσκους αναγκάζονταν πολλές φορές από την μουσική βιομηχανία και τον τύπο να απολογούνται και να εξηγούν ότι δεν σχετίζονταν με τον ρατσισμό. Εμβληματικά σχήματα αυτής της σκηνής υπήρξαν οι The Business και οι Condemned 84. Δεν θα πρέπει να παραβλέψουμε ότι βασισμένα σε τέτοια ακούσματα κάποια αμερικανικά συγκροτήματα της δεκαετίας του ’80 δημιούργησαν το ρεύμα του ακραίου ήχου, που αργότερα έγινε γνωστό ως hard core. Τέλος, στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’80, με έδρα τις Η.ΠΑ, οργανώθηκε ένα αντιφασιστικό σκέλος του Oi!, που έγινε γνωστό με τα αρχικά S.H.A.R.P.
Κατά τις δεκαετίες του ’90 και του ’00 η δυναμική του Oi! κινήματος ακολούθησε την γενικότερη καθίζηση που επιφύλαξε στο rock η εποχή της παγκοσμιοποίησης. Αν συνυπολογίσουμε ότι μετά την συναυλία της 3ης Ιουλίου του 1981 ποτέ οι real punks δεν ξαναβρέθηκαν σε κοινές συναυλίες, καθώς διατήρησαν τις ιδεολογικές τομές τους (και μάλιστα με άγριες διαθέσεις αναμεταξύ τους), θα αντιληφθούμε ότι το Oi! ήταν αναμενόμενο να παρακμάσει.
Σήμερα η σκηνή του παραδοσιακού, αστράτευτου πολιτικά, Oi! δείχνει σημάδια ανάκαμψης. Σε αυτό ενδεχομένως να έχει συμβάλει και η ήπια σχέση που έχει οικοδομηθεί ανάμεσα σε αυτούς τους traditional skinheads με τις αντιφασιστικές ομάδες και τις αριστερές οργανώσεις, που σε αρκετές χώρες έχουν βαθιά ερείσματα στην rock σκηνή. Αντίθετα, η εθνικιστική Oi! σκηνή, πέφτοντας θύμα μετά τον θάνατο του Donaldson πολλών παρακμιακών ανθρώπων, έχει περιοριστεί σε ένα underground τέλμα.
Παραδόξως μια εκδοχή του εθνικισμού ήρθε πρόσφατα ξανά στο προσκήνιο του punk κινήματος από εκεί που δεν το περίμενε κανείς. Ο τραγουδιστής των εμβληματικών για τον πολιτικό χώρο του αναρχισμού Sex Pistols, δηλαδή ο John Lydon, σε τηλεοπτικές του δηλώσεις αποστασιοποιήθηκε από την παλαιότερη αναρχική φήμη της μπάντας και επανέφερε στο προσκήνιο την πατριωτική απόχρωση του punk των 70’s. Μολονότι αρνήθηκε τον ρατσισμό υπερασπίστηκε τον Νάιτζελ Φάρατζ, δήλωσε ότι το Βrexit ήταν μια πατριωτική νίκη της εργατικής τάξης και υποστήριξε την εκλογή του Τραμπ επί τις Χίλαρι Κλίντον[6].
Εκτιμήσεις
Προσωπικά εκτιμώ ότι μια προσεκτική ανάλυση των γεγονότων φανερώνει πως η περίπτωση του «hot summer» μάλλον ταιριάζει στην τυπολογία της μεθοδικά οργανωμένης και σχεδιασμένης βίας από (παρα)κρατικούς μηχανισμούς. Είναι σαφές ότι προκειμένου να ξεσπάσουν επεισόδια όπως αυτά που ακολούθησαν την συναυλία του Southall, σε μικρό χρονικό διάστημα και σε διαφορετικά σημεία μιας χώρας, χρειάζεται μια μεθοδολογία κι ένας σχεδιασμός που δεν υπάρχει στην αυθόρμητη πεζοδρομιακή σύγκρουση –ούτε καν στην οπαδική σύγκρουση των γηπέδων.
Επίσης, πολύ ενδιαφέρον παρουσιάζει και ο πρωταγωνιστικός ρόλος των Μ.Μ.Ε. Τα βρετανικά μέσα διέδωσαν άμεσα ψευδείς ειδήσεις μετατρέποντας τους θύτες σε θύματα. Ενδοιασμοί σχετικά με το αν είχαν καλή πληροφόρηση δεν νομίζω ότι πρέπει να υπάρχουν. Τα δίκτυα ενημέρωσης των συστημικών Μ.Μ.Ε είναι τόσο ισχυρά, που η περίπτωση του λάθους πρέπει να αποκλειστεί. Ιδίως αν συνυπολογίσουμε ότι, έχοντας προετοιμάσει το κλίμα κατά τα προηγούμενα χρόνια, κατάφεραν τον Ιούλιο του 1981 να πείσουν με ευκολία την κοινή γνώμη πως σε έναν «ζοφερό υπόκοσμο, όπου τα πιο περιθωριακά στοιχεία της rock συναντούσαν τον εθνικισμό, οι βίαιες προκλήσεις ενάντια σε κατατρεγμένους ανθρώπους ήταν κάτι συνηθισμένο».
Το τι όντως είχε συμβεί εκείνη την νύχτα μαθεύτηκε τελικά πολλά χρόνια αργότερα όταν οι θεατές που παραβρέθηκαν στην συναυλία επιτέλους ακούστηκαν. Μάλιστα οι λεπτομέρειες των περιγραφών τους είναι τέτοιες ώστε να μην επιδέχονται εύκολα αμφισβήτηση. Σύμφωνα με αυτές επιβεβαιώθηκε πως στο Hambrough Tavern συγκεντρώθηκαν punks από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους. Έγινε επίσης ξεκάθαρο ότι κανείς τους δεν επιτέθηκε, ούτε πριν ούτε κατά την διάρκεια της συναυλίας, στους περίοικους. Κάποια στιγμή όλοι τους είδαν το Hambrough Tavern να περικυκλώνεται από πλήθος ανθρώπων που έδειχναν εχθρικές προθέσεις και -αφότου ανέβηκαν στη σκηνή οι 4 Skins- να δέχεται ομοβροντίες από τούβλα, πέτρες και βόμβες μολότωφ. Η όποια εμπλοκή των παρευρισκομένων στην συναυλία αποτέλεσε αντίδραση προκειμένου να υπερασπιστούν την σωματική τους ακεραιότητα. Οι αστυνομικοί προσπάθησαν να σώσουν τους θεατές και δημιούργησαν έναν διάδρομο διαφυγής. Ο χώρος εκκενώθηκε ενώ συγκροτήματα και παριστάμενοι απομακρύνθηκαν γρήγορα.
Ένα στοιχείο που βαραίνει υπέρ αυτών των μαρτυριών είναι ο τρόπος που προσεγγίζεται σήμερα το θέμα, σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν. Μέχρι πρότινος στην βιβλιογραφία της νεώτερης μουσικής ιστορίας παρουσιαζόταν η εκδοχή των Μ.Μ.Ε. Πλέον ακόμη και διαδικτυακοί τόποι όπως η Wikipedia δείχνουν ότι λαμβάνουν υπόψη τις μαρτυρίες των θεατών και υιοθετούν προσεκτικότερες προσεγγίσεις[7].
Ολοκληρώνοντας το άρθρο θέλω να καταγράψω το δικό μου συμπέρασμα. Η σκηνή του real punk των τελών της δεκαετίας του ’70 και των αρχών εκείνης του ’80, μολονότι δεν βασίστηκε σε μουσικές παραδόσεις που διαλέγονταν με τον Ρομαντισμό, απέκτησε ένα ακροατήριο στις αφηγήσεις και την δράση του οποίου εμφιλοχώρησαν ρομαντικά στοιχεία. Στην γενικότερη αντίληψη των real punks για τα πράγματα συναρμόστηκαν ο αντικαπιταλισμός, ο πατριωτισμός, η θέρμη της εφηβικής παρέας, ο πεζοδρομιακός τρόπος ζωής και η απόρριψη του αστικού παρόντος, σε μια εκδοχή που ναι μεν ήταν ακατέργαστη ιδεολογικά αλλά αφομοίωνε σαφώς αρκετά από τα στοιχεία της πρωταρχικής ρομαντικής οπτικής. Κι αυτό την έκανε εξαιρετικά ανατρεπτική και επικίνδυνη για το σύστημα εξουσίας. Οι μηχανισμοί της αστικής ελίτ έχουν αποδείξει διαχρονικά ότι μπορούν να αντιμετωπίσουν επιτυχώς έναν ιδεολογικό λόγο. Αντιμετωπίζουν, όμως, με μεγαλύτερη δυσκολία ανατρεπτικές προτάσεις που συγκεράζουν την κοινωνικοπολιτική κριτική, σε ένα καλλιτεχνικό υπόβαθρο, με αισθητικές υποδηλώσεις.
Το βρετανικό σύστημα εξουσίας αναγνώρισε σε αυτό το πολιτισμικό μάγμα τις προοπτικές επικίνδυνων καταστάσεων. Και είναι σαφές πως δεν θα επέτρεπε ελεύθερο χώρο αυτοκαλλιέργειας και έκφρασης σε ομάδες με ρομαντικά αιτήματα ή καταβολές. Έτσι, την εποχή που η κυβέρνηση της Θάτσερ ισοπέδωνε την εργατική τάξη, η ύπαρξη νεανικών κοινοτήτων που υιοθετούσαν μια ρομαντική αντίληψη των πραγμάτων και αποκτούσαν κινηματική δυναμική αποτελούσε ένα εμπόδιο που θα έπρεπε να εκλείψει. Τα Μ.Μ.Ε, κάποια μέλη μεταναστευτικών κοινοτήτων και ορισμένες αντιρατσιστικές οργανώσεις εκτέλεσαν, για λογαριασμό του συστήματος εξουσίας, αυτή την αποστολή.
[1] Διαβάστε στον παρακάτω διαδικτυακό σύνδεσμο πως προσπάθησε να εξηγήσει ο Billy Idol την χρήση των εθνικιστικών συμβόλων από τους punks, πιεζόμενος αγενώς από έναν τυπικό εκπρόσωπο της mediaκής νομενακλατούρας. http://www.contactmusic.com/billy-idol/news/punk-icon-idol-upsets-jewish-tv-host-with-swastika-comments
[2] Ο Martin Webster ήταν ένα δραστήριο και οργανωτικά ταλαντούχο στέλεχος του Εθνικού Μετώπου, που από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 υποστήριζε ότι το κόμμα του θα έπρεπε να απευθυνθεί στους νεολαίους των rock ρευμάτων και στους οπαδούς των ποδοσφαιρικών ομάδων. Στις αρχές της δεκαετίας του ’80, όταν και η επιρροή του εντός του Εθνικού Μετώπου έφτασε στο απόγειό της, εκμεταλλευόμενος τον διωγμό του Oi! που είχε εξαπολύσει το βρετανικό κατεστημένο μετά τα γεγονότα του Southall, μέσω του fan club «White Noise» και με τον Donaldson στο πλευρό του, απορρόφησε στον εθνικιστικό χώρο το μεγαλύτερο μέρος των Βρετανών skinheads. Τελικά, λίγα χρόνια αργότερα, ο Webster αποβλήθηκε από το Εθνικό Μέτωπο λόγω μεθοδεύσεων του (μετέπειτα αρχηγού του κόμματος BNP) Nick Griffin. Η αποπομπή του Webster επιτεύχθηκε με την βάσιμη κατηγορία της ομοφυλοφιλίας που ήταν ανεπίτρεπτη στον εθνικιστικό χώρο. Έκτοτε δεν ασχολήθηκε ξανά ενεργά με την πολιτική.
[3] Είναι γεγονός ότι αν και ιδεολογικά εθνικιστική, η σκηνή που οργάνωσε ο Ian Stuart Donaldson αποτέλεσε τον κύριο παράγοντα για την διάδοση του Oi! εκτός Βρετανίας.
[4] O ο Ian Stuart Donaldson σκοτώθηκε το Σεπτέμβρη του 1993 σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Μετά τον θάνατό του υπήρξαν υποψίες ότι οι βρετανικές μυστικές υπηρεσίας είχαν προκαλέσει δολιοφθορά στο αυτοκίνητο που επενέβαινε, προκειμένου να χαθεί ο έλεγχός του.
[5] Κάποιες τέτοιες κυκλοφορίες ήταν τα «Resurrection», «Conquest», «Valliant Heart», «Battle Anthem», «For The Fallen And The Free» και «When Odin Calls» των Brutal Attack και τα «After the Fire» και «Warlord» των Screwdriver. Σε γενικές γραμμές εκτιμώ πάντως ότι το πάντρεμα αυτό ήταν δύσκολο να πετύχει, γιατί βασιζόταν σε δυο ανόμοια μουσικά ρεύματα. Ωστόσο σε κάποια τραγούδια ο συνδυασμός του punk με το επικό στοιχείο παρήγαγε ένα πολύ ωραίο αμάλγαμα στα πλαίσια του R.A.C, που ο ήχος του θύμιζε New Wave Of British Heavy Metal. Στους παραπάνω δίσκους υπάρχουν πολλές τέτοιες ενδιαφέρουσες στιγμές. Ακούστε επίσης το τραγούδι «Defenders Of The Faith» των Αυστραλών Fortress. Πρόκειται για ύμνο αυτού του μουσικού ύφους.
[6] http://www.independent.co.uk/news/uk/home-news/john-lydon-trump-brexit-nigel-farage-support-sex-pistols-singer-good-morning-britain-a7652981.html
[7] https://en.wikipedia.org/wiki/Southall
Σχόλια
- Ο Heliopolitan είπε...
- Χμμ.. ενδιαφέρουσα ανασκόπηση.
Αναμφίβολα η μουσική είναι από τις κύριες εκφράσεις του ρομαντικού αισθήματος, όμως η μουσική δεν έχει την δύναμη να αλλάξει τον κόσμο (πχ κατά το peace, love & rock'nroll), παρά μόνον να βοηθήσει στην έμπνευση και στην καλλιέργεια.
Προσωπικά όμως θεωρώ λάθος να ταυτίζεται ή να βασίζεται, είτε ο Ρομαντισμός, είτε κάποια εθνικιστική πολιτική έκφραση, με την μουσική γενικά αλλά και με συγκεκριμένες μουσικές σκηνές, πόσο μάλλον με κάποιες που διακρίνονται για την νεανική θέρμη ή την εκκεντρικότητα τους.
Ίσως σε έναν βαθμό να μην είναι έτσι, όμως το skinhead έχει ταυτιστεί με τον χουλιγκανισμό, μια κακώς νοούμενη αλητεία, με έναν παραστρατιωτικό συμμοριτισμό.
Νομίζω πως και ο Λεόν Ντεγκρέλ είχε ταχθεί ενάντια σε ένα μιλιταριστικό παρουσιαστικό.
Επίσης, νομίζω πως μια μουσική σκηνή στην οποία θα πρέπει να αναφέρεται στο περιοδικό σας, είναι και το Dungeon Synth.
Υ.Γ. Πως μπορώ να σχολιάσω σε παλαιότερη ανάρτησή σας; - Heliopolitan, στην ρομαντική οπτική τέχνη και πολιτική διαλέγονται αδιάρρηκτα.
Όσον αφορά την μιλιταριστική δομή των skin παρεών, στην Ελλάδα τουλάχιστον σε κάποιο βαθμό ήταν αστικός θρύλος. Η έμφαση στην πεζοδρομιακή και την γηπεδική βία, μέχρι και τα μισά της δεκαετίας του '90 είχε πρωταγωνιστές πολλούς περισσότερους metalheads ή ροκάδες απ' ότι skins. Στο ερχόμενο τεύχος της Φανταστικής Λογοτεχνίας θα έχουμε συνέντευξη με δυο από τους πρώτους Έλληνες σκινάδες, με φωτογραφικό υλικό της εποχής κλπ, όπου θα απαντηθούν τέτοια ερωτήματα.
Σε ό,τι έχει να κάνει με το Dungeon Synth αν βρεθεί κάποιο παιδί που θα θελήσει να αρθρογραφήσει επ αυτού, με χαρά να το φιλοξενήσουμε.
ΥΓ. Στις παλιές αναρτήσεις η δομή του blog δεν επιτρέπει σχολιασμό. Αν θες να προσθέσεις ένα σχόλιο στείλτο μας στο flefalo@gmail.com και θα το αναρτήσουμε εμείς - Ο/Η Ανώνυμος είπε...
- Αν και δεν είμαι ο πρώτος σχολιαστής, ακούγεται πολύ ενδιαφέρον το νέο τεύχος. Πότε να το περιμένουμε;
- Σε ό,τι έχει να κάνει με την ύλη του είναι ολοκληρωμένο. Απλώς περιμένουμε να είναι πιο κατάλληλη η εποχή προκειμένου να το κυκλοφορήσουμε. Επειδή συνεργαζόμαστε με καταστήματα του κέντρου των Αθηνών και της Θεσσαλονίκης, το καλοκαίρι η κίνηση σε αυτά τα σημεία μειώνεται.
Κανονικά, δηλαδή, για το φθινόπωρο ετοιμαζόμαστε. Αρκεί, βέβαια, να μην μας τύχουν νέες απαγορεύσεις για τον κορωνοϊό.
Υπό κανονικές συνθήκες θα το είχαμε κυκλοφορήσει την άνοιξη. Αλλά λόγω των απαγορεύσεων του ιού το αναβάλαμε. - Ο Retrohooligan είπε...
- Ραφιναρισμενη καταστολη, επαγγελματιες antifa και φιλελευθερο life style, τα συγχρονα οπλα του κατεστημενου εναντια στα αυτονομα κινηματα της νεολαιας. Οχι μονο στην Αγγλια. Σε ολο τον κοσμο
- Ο Heliopolitan είπε...
- Η αλήθεια είναι πως το "παραστρατιωτικός συμμοριτισμός" είναι παρεξηγήσιμο, διότι δεν ξέρω αν είναι δίκαιο να κατακρίνω την πολιτική οργάνωση εγκαταλειμμένων πολιτών ενάντια στην πολιτιστική & κοινωνική παρακμή, όμως σε αυτή την παρακμή & κατάπτωση πάντα άνηκαν και οι πόλεμοι των κ-οπαδών και τα γηπεδικά φρονήματα, εκτός της λαθροαλλοίωσης.
Ναι, Dungeon Synth, νεοκλασσική, Neofolk(ακόμη και Αmbient τύπου Alio Die, Mathias Grassow, Robert Rich) είναι είδη που διαπνέονται από ρομαντισμό. Σημαντικό είναι το περιοδικό που ο πυρήνας του είναι ο Ρομαντισμός (ιδεολογικά & κοσμοθεωρητικά), να μην είναι μονοδιάστατο μουσικά δηλ. να μην απευθύνεται μόνον σε rock/metalheads.
Ωραίο θα ήταν να εκδίδατε και κάποιο σημαντικό ιδεο/φιλοσοφικό έργο μέσω Κλέους, όχι μόνον μυθιστορήματα (που είναι σημαντικά επίσης).. - Ο Ανώνυμος είπε...
- Η διαδικτυακή πατσαβούρα του "νεο-εθνικισμού" τολμά να προβάλει αντίλογο!
http://panusis.blogspot.com/2020/07/1.html - Ο Πρωτοσύγκελος είπε...
- Γνωρίζω που λέτε ρε αλάνια μια πιτσιρίκα, ρενέσα και πολύ αλάνι. Διχτυωτά καλσόν, σκισμένα τζην, αρβυλάκια Μάρτινς και σου πα, μου πες.
Άκουγε, να ούμε, το πρόσωπο απ΄όλα τα αρρωστιάρικα. "Σιδερένιους μαϊντανούς, ντελιβεράς from evil, μοτοκεφαλές", Ίαν Στιούαρτ και δε συμμαζεύεται. Έμπαινε στο τετράροδο θηρίο, έχωνε το στικάκι στη διαπασών και μου τρύπαγε τα μηλήγγια, να ούμε!
Ώσπου μια μέρα μου λέει: "μωρό μου, each dawn i die, Manowar".
Και της απαντάω: "Άκου μωρή και τους Έλληνες συναγωνιστές". Και, στο καπάκι, της βάζω τον Βασίλα τον Καρρά, "Κάθε Ξημέρωμα Πεθαίνω". Τέζα η μπέμπα, σας λέω. - Ο/Η Ανώνυμος είπε...
- Ά, ρε Σταμάτη τι μας κάνεις; Ολόκληροι μηχανισμοί παραπληροφόρησης του "πατριωτικού" χώρου κλεψιγράφουν τα κείμενά σου. Αλλά αντιστρέφουν τα νοήματά σου
http://panusis.blogspot.com/2020/07/blog-post_78.html - Ο Banshee είπε...
- Απάντησα στο νεο-δεξιό σκουλήκι. Σε περίπτωση που δεν δημοσιεύσει το σχόλιό μου, το αφήνω κι εδώ για να υπάρχει.
"Πολλή πλάκα έχεις. Αντιστρέφεις το νόημα κειμένου που έχει γραφτεί και έχει σχολιαστεί εδώ και καιρό (https://flefaloarticles.blogspot.com/2020/06/blog-post.html. και http://mavroskrinos.blogspot.com/2020/05/blog-post_29.html).
Κατηγορείς τους παραδοσιακούς εθνικιστές για παρωχημένη νοοτροπία τύπου "Κωλέττη" -"Κώτσο βασιλιά" και την ίδια στιγμή παραδέχεσαι ως ιδεολογικό "πατριάρχη" του χώρου το ανέκδοτο που ονομάζεται Κώστας Πλεύρης, ο οποίος ακόμη και σήμερα υιοθετεί την ορολογία που καυτηριάζεις.
Σου φταίνε οι ισλαμιστές μετανάστες που πλημμύρισαν την Ευρώπη, αλλά κάνεις τουμπεκί για τον οικονομικό και πολιτιστικό μηχανισμό του καπιταλισμού που προκαλεί τη μετανάστευση. Αν τολμήσεις να ψελλίσεις κάτι "αντισυστημικό" μένεις στον πολιτισμικό μαρξισμό των φρανκφουρτιανών. Ξεχνάς όμως ποια χώρα και ποιο πολιτικό σύστημα έδωσε καταφύγιο στην ομάδα των μαρξιστών αυτών θεωρητικών, όταν αυτοί οι κύριοι του πολιτισμικού μαρξισμού ένιωθαν να ασφυκτιούν στην Ευρώπη των παραδοσιακών εθνικιστών.
Ξεχνάς ακόμη να μας πεις ποιες είναι οι θέσεις των νεοδεξιών-νεοεθνικιστών για το ΝΑΤΟ και την αμερικανική στρατιωτική κατοχή της Ευρώπης.
Ξεχνάς επίσης να αναφέρεις ότι οι ισλαμιστές λαθρομετανάστες της ισλαμογρεκιάς είναι ιδεολογικοί (ορισμένοι) και γεωπολιτικοί (οι υπόλοιποι) σύμμαχοι των ΗΠΑ-ΕΕ. Αυτών, δηλαδή, που όπως γράφεις καλά έκανε η Λεπέν και χαλάρωσε την σκληρή γραμμή εναντίον τους. Υπάρχει μια λεπτή διάκριση που επιχειρείς να καλύψεις. Αντίπαλοι των αληθινών εθνικιστών δεν θα είναι ποτέ οι απλοί ισλαμιστές. Ακόμη κι αν βρίσκονται ως παράνομοι μετανάστες στη χώρα μας. Σ' αυτούς απλώς θέλουμε να τους δείξουμε το δρόμο της επιστροφής στις πατρίδες τους. Αντίπαλοί μας είναι οι ισλαμιστές που υποκινούνται από τους διεθνιστές καπιταλιστές και από το εβραϊκό κεφάλαιο.
Και πρώτα από όλους αντίπαλοί μας είστε εσείς, οι εκσυγχρονιστές-εξορθολογιστές του χώρου, που εκφυλίζετε την πολιτική θεωρία του εθνικισμού. Αν είστε τόσο εκσυγχρονιστές, πηγαίνετε στον Κώστα Σημίτη. Εμείς από την άλλη επειδή είμαστε αληθινοί εθνικιστές και όχι δεξιοί "νεο-εθνικιστές" θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για να υποτάξουμε την πραγματικότητα στην ιδεολογία μας. Αυτή είναι η σημασία των Ιδεών. Γι αυτό μένουν αναλλοίωτες. Δεν είναι ανταλλακτικά παντός καιρού και συμφέροντος. Αλλά μάλλον δε σας δίδαξε τον Πλάτωνα ο "πατριάρχης" σας. Ή τυχαίνει κάποιοι από εσάς να είστε πολύ φρέσκοι στον χώρο. Τόσο φρέσκοι που να προκαλείτε υποψίες..
Συνεχίστε το βιολί σας και θα δούμε ποιων οι ιδεολογικές αρχές θα επικρατήσουν στο τέλος. Σ εμάς πάντως προσφέρετε στιγμές διασκέδασης....." - Ο Ιδιώνυμος είπε...
- Μπράβο φίλε, τα είπες όλα. Προωθείται ως ελπίδα της Ευρώπης η Λεπέν και η Βάιντελ και θέλουν κάποιοι να τις μιμηθούν.
- Ο Ιδιώνυμος είπε...
- Πάντως, γενικά οι περισσότεροι που μιλάνε για "χώρο" (φυσικά το παρόν ιστολόγιο εξαιρείται, όπως και ελάχιστα άλλα) δεν έχουν να προτάξουν ένα άλλο πολιτισμικό μοντέλο, κυρίως στην νεολαία. Προωθούν τις ιδέες τους ως κάτι φρέσκο, αλλά στην πραγματικότητα είναι το ίδιο δυσώδες μείγμα ελεύθερης αγοράς και δήθεν συντηρητικών χριστιανικών αξιών. Αυτό το σύστημα ίσως να είχε κάποια επιτυχία την δεκαετία του '50 άντε '60, αλλά σήμερα η νεολαία θέλει άλλα πράγματα, που η νατοϊκή δεξιά στερείται.
- Heliopolitan, τα λέμε πιο αναλυτικά στο mail.
Ανώνυμε Πέμπτη, 09 Ιουλίου, και Ανώνυμε Παρασκευή, 10 Ιουλίου, 2020, τέτοιοι τύποι όπως αυτός που αναφέρετε δικαιώνουν όσα γράφουμε εδώ και χρόνια για τον ρόλο των δεξιών ψευτοεθνικιστών εντός του -εντός πολλών εισαγωγικών- χώρου.
Banshee, όπως σωστά γράφεις, εφόσον αυτοί που θεωρούν "πατριάρχη" του χώρου τον Πλεύρη ασκούν κριτική για παρωχημένο μεγαλοϊδεατισμό στους κανονικούς εθνικιστές, εμπνεόμενοι από το ύφος του Πρωτοσύγκελου θα τους αφιερώσουμε το λαϊκό τραγούδι "Ανοίξτε τα τρελάδικα".
Retrohooligan, προσυπογράφουμε!
Ιδιώνυμε, ευχαριστούμε για τον σχολιασμό. - Ο Ο Πατριάρχης είπε...
- Αιδώς πια κύριοι! Υμείς είσθε η ντροπή του ελληνικού εθνικισμού. Είπαμε να ήμεθα επαναστάται, ουχί προλετάριοι και κρυπτομπολσεβίκοι.
Απολαμβάναμε και ημείς, ως ευσταλείς άλκιμοι, την νεανικήν μουσική των Πασχάλη Αρβανιτίδη, Τζον Τίκη και Λάκη Τζορντανελι. Αλλά δεν παρασυρθήκαμεν από τας σειρήνας της μαλλιαδοσύνης και του τεντιμποϊσμού. Ούτε αναγνωρίσαμε ως συναγωνιστάς τους σατανιστάς της βαρυμεταλλικής μουσικής ηχορυπάνσεως και τους βάναυσους (νεοελληνιστι χειρώνακτας) με τας δερματικάς κεφαλάς (αγγλιστί skinheads).
Θα σας αφιερώσω, πάραυτα, ένα γνωστό εθνικοπατριωτικό άσμα, σε δικούς μου, ιστορικά διδακτικούς και φιλολογικά καλλιεπείς στίχους, μελοποιημένο υπό της συναγωνίστριας Ευγενίας Μανωλίδου.
"Σαν τον Ιβάν τον τρομερό
και σαν το Μέγα Αλέξανδρο,
σαν τους Ρωμαίους
και σαν τους Πέρσες,
σε κυνηγώ
και σε πολιορκώ!
Παραδώσου λοιπόν,
άνευ όρων φασίστα
γίνε αν θέλεις
κυπίτης, δεξιός ή ΕΣΑτζης..
Του σοσιαλισμού,
τα οράματα σβήστα
και θα γίνω για σένα
φιλικός ως ΜΑΤατζης!"
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)