Αποχαιρετισμός

                                                          του Σταμάτη Μαμούτου

Αν τύχει σε κάποιον ταξιδιώτη να στρίψει, κατά τις απογευματινές ώρες, από την εθνική οδό Πατρών-Πύργου στο δρόμο που οδηγεί προς το λιμάνι της Κυλλήνης, σε περίπτωση που ο καιρός είναι κατάλληλος, θα βρεθεί μπροστά σε ένα θέαμα αποκαλυπτικό της ουσίας που βασιλεύει στην ψυχή του τόπου αυτού. Μια απέραντη, αδιατάρακτη ευθεία από εύφορους κάμπους, απλώνεται προς την Εσπερία ως τα πέρατα του ορίζοντα. Κι ενώνει ετούτη τη γη, τη νοτισμένη με τους αρχαίους μύθους και τους μεσαιωνικούς θρύλους, με έναν χρυσοπόρφυρο ουρανό ως το απώτατο βάθος που φτάνει το μάτι. Η περιρρέουσα σιωπή, σχεδόν μεταφυσική, εντάσσει τον παρατηρητή στην ενότητα του τοπίου, κάνοντάς τον να αισθανθεί ότι βρίσκεται σε μια μυθική γη κάποιου μυθιστορήματος ουτοπικής φαντασίας.

Η ίδια αντανάκλαση της ουσίας αυτής της γης μπορούσε να γίνει αισθητή, αν στεκόταν κανείς παράμερα σε μια γωνιά ενός κοντινού δρόμου και παρατηρούσε σε δυο μαυροφορεμένες γερόντισσες να ρεμβάζουν το άπειρο, απολαμβάνοντας την καλοκαιρινή ραστώνη. Μακρές σιωπές αγκάλιαζαν τις σχεδόν αιωνόβιες υπάρξεις τους, κάνοντάς τες να μοιάζουν με έμβιες προεκτάσεις του υπερβατικά φυσικού τοπίου. Και οι θολές τους ματιές αποκτούσαν στιγμιαία μια στιλπνή λαμπρότητα όταν αντίκριζαν κάτι που διατάραζε τη μακάρια ησυχία τους.

Αυτές οι γριούλες, έγιναν πρόθυμα «icons» της λέσχης μας, δεχόμενες την πρόταση του εγγονού τους να φωτογραφηθούν κρατώντας τις αφίσες μας. Για να εκφράσουν την πνευματική σχέση και το σεβασμό της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ προς έναν κόσμο παλιό, αθώα όμορφο, ο οποίος πεθαίνει μαζί με τους τελευταίους ανθρώπους του, αφήνοντάς μας μόνους σε μια εποχή άσχημη, μεταμοντέρνα και μηχανιστική.


Δυστυχώς, η παρακάτω είναι η τελευταία φωτογραφία τους που τραβήχτηκε για να κοσμήσει τα έντυπά μας. Η κλεψύδρα του χρόνου άδειασε για την γιαγιά που κάθεται δεξιά στην φωτογραφία. «Νανάκι» εις το επανιδείν...όταν και ο χρόνος θα έχει πεθάνει.


Σχόλια

Η tzortzadams είπε...
Kαλό της ταξίδι. Ακόμη ένα μικρό κομμάτι του αγνού, ρομαντικού μας κόσμου έφυγε μαζί της. Ελαφρύ το χώμα που θα τη σκεπάσει κ εσύ Σταμάτη, να ζεις, δημιουργείς αγωνίζεσαι και να τη θυμάσαι μέσα από όλα όσα σου προσέφερε...
Τετάρτη, 08 Αυγούστου, 2018
 
Ανώνυμος Ο Σταμάτης Μαμούτος είπε...
"..πόσα τέτοια ξέρεις και μου λες, που έχουν πεθάνει.."
Πέμπτη, 16 Αυγούστου, 2018
 

Μικρή Μυσταγωγία

                                                              του Χρήστου Νάστου

Έτσι φαντάζει στα μάτια και στη μνήμη μου πλέον, η δράση της Φοιτητικής Λέσχης Φανταστικής Λογοτεχνίας αυτό το ζεστό καλοκαιρινό, κυριακάτικο απόγευμα της 22ας Ιουλίου του 2018. Μία μικρή, μα συμπαγής, ομάδα ανθρώπων, σε πείσμα των καιρών και της σχεδόν ολοκληρωτικής αποχαύνωσης  αποφάσισε να αποτίσει ένα μικρό φόρο τιμής στον Ίωνα Δραγούμη. Στον πλέον ασυμβίβαστο θιασώτη του ελληνικού ρομαντικού εθνικισμού, ο οποίος εκτελέστηκε άνανδρα στις 31 Ιουλίου του 1920 από παρακρατικά τάγματα φιλικά προσκείμενα στη κυβέρνηση του Ελευθέριου Βενιζέλου.


Ένα λευκό τριαντάφυλλο, ένα σύντομο ιδεολογικό κείμενο έμπροσθεν του μνημείου – το οποίο ανεγέρθηκε το 1921 στη Βασιλίσσης Σοφίας, λευκή κολώνα, όπως ακριβώς είχε ζητήσει ο Κωστής Παλαμάς στη «Νεκρική Ωδή» (Αύγουστος 1920) εις μνήμην του Ίωνα Δραγούμη – και μια σύντομη, μα συναισθηματικά φορτισμένη τελετή, αποτέλεσαν τα κύρια χαρακτηριστικά ενός φόρου τιμής που οφείλαμε να πράξουμε.


Ο πρόεδρος της Λέσχης Σταμάτης Μαμούτος και ο γράφων αναφερθήκαμε περιληπτικά στο σημαντικό συγγραφικό του έργο, στην έντονη πολιτική του δράση, καθώς και σε σημαντικές λεπτομέρειες γύρω από τον τρόπο δολοφονίας του μεγάλου αυτού παραδοσιοκράτη και πολιτικού άνδρα. Έτσι, γύρω από το μνημείο, στήθηκε μία αγνή πολιτική/ιδεολογική συζήτηση από τα μέλη της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ, ως ένα μνημόσυνο τιμής για τον Ίωνα Δραγούμη, που ακόμη και σήμερα η στάση ζωής του και οι ιδέες του μας συντροφεύουν και μας εμπνέουν.


Ήταν η πρώτη φορά που η λέσχη μας πραγματοποίησε μια τέτοια δράση μόνη της και αυτόνομα. Και θα ήταν ευχής έργο αν καταφέρναμε να την καθιερώσουμε. Και κάθε χρόνο, τέτοια εποχή να είμαστε εκεί. Πιστοί στις αρχές μας και με τον κύκλο μας όλο και πιο ισχυρό. Αποτίοντας φόρο τιμής σε έναν από τους πνευματικούς οδηγούς για κάθε Έλληνα ρομαντικό.


«Λευκή, ας βαλθή όπου έπεσες, κολώνα, / (Πώς έπεσες, γραφή να μην το λέει) / λευκή, με της Πατρίδας την εικόνα. / Μόνο εκείνη ταιριάζει να σε κλαίει, / βουβή, μαρμαρωμένη να σε κλαίει»
Κωστής Παλαμάς


«Οι πολιτισμοί γεννιούνται ο καθένας σε κάποια πατρίδα, σε κάποια εποχή και σε κάποιο έθνος. Έξω απ’ αυτά δεν μπορεί να σταθεί πολιτισμός. Όσο για τον κοσμοπολιτισμό, είναι το αποσταμένο αποσπόρι του κάθε πολιτισμού»
Ίων Δραγούμης
Αθάνατος!