του Σταμάτη Μαμούτου
Αν τύχει σε κάποιον ταξιδιώτη να στρίψει, κατά τις απογευματινές ώρες, από την εθνική οδό Πατρών-Πύργου στο δρόμο που οδηγεί προς το λιμάνι της Κυλλήνης, σε περίπτωση που ο καιρός είναι κατάλληλος, θα βρεθεί μπροστά σε ένα θέαμα αποκαλυπτικό της ουσίας που βασιλεύει στην ψυχή του τόπου αυτού. Μια απέραντη, αδιατάρακτη ευθεία από εύφορους κάμπους, απλώνεται προς την Εσπερία ως τα πέρατα του ορίζοντα. Κι ενώνει ετούτη τη γη, τη νοτισμένη με τους αρχαίους μύθους και τους μεσαιωνικούς θρύλους, με έναν χρυσοπόρφυρο ουρανό ως το απώτατο βάθος που φτάνει το μάτι. Η περιρρέουσα σιωπή, σχεδόν μεταφυσική, εντάσσει τον παρατηρητή στην ενότητα του τοπίου, κάνοντάς τον να αισθανθεί ότι βρίσκεται σε μια μυθική γη κάποιου μυθιστορήματος ουτοπικής φαντασίας.
Η ίδια αντανάκλαση της ουσίας αυτής της γης μπορούσε να γίνει αισθητή, αν στεκόταν κανείς παράμερα σε μια γωνιά ενός κοντινού δρόμου και παρατηρούσε σε δυο μαυροφορεμένες γερόντισσες να ρεμβάζουν το άπειρο, απολαμβάνοντας την καλοκαιρινή ραστώνη. Μακρές σιωπές αγκάλιαζαν τις σχεδόν αιωνόβιες υπάρξεις τους, κάνοντάς τες να μοιάζουν με έμβιες προεκτάσεις του υπερβατικά φυσικού τοπίου. Και οι θολές τους ματιές αποκτούσαν στιγμιαία μια στιλπνή λαμπρότητα όταν αντίκριζαν κάτι που διατάραζε τη μακάρια ησυχία τους.
Αυτές οι γριούλες, έγιναν πρόθυμα «icons» της λέσχης μας, δεχόμενες την πρόταση του εγγονού τους να φωτογραφηθούν κρατώντας τις αφίσες μας. Για να εκφράσουν την πνευματική σχέση και το σεβασμό της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ προς έναν κόσμο παλιό, αθώα όμορφο, ο οποίος πεθαίνει μαζί με τους τελευταίους ανθρώπους του, αφήνοντάς μας μόνους σε μια εποχή άσχημη, μεταμοντέρνα και μηχανιστική.
Δυστυχώς, η παρακάτω είναι η τελευταία φωτογραφία τους που τραβήχτηκε για να κοσμήσει τα έντυπά μας. Η κλεψύδρα του χρόνου άδειασε για την γιαγιά που κάθεται δεξιά στην φωτογραφία. «Νανάκι» εις το επανιδείν...όταν και ο χρόνος θα έχει πεθάνει.
Σχόλια
Kαλό της ταξίδι. Ακόμη ένα μικρό κομμάτι του αγνού, ρομαντικού μας κόσμου έφυγε μαζί της. Ελαφρύ το χώμα που θα τη σκεπάσει κ εσύ Σταμάτη, να ζεις, δημιουργείς αγωνίζεσαι και να τη θυμάσαι μέσα από όλα όσα σου προσέφερε...
Ο Σταμάτης Μαμούτος είπε...
"..πόσα τέτοια ξέρεις και μου λες, που έχουν πεθάνει.."
