Ο «μάγος της μπάλας»

   

Στην σημερινή εποχή των αντιστραμμένων αξιών υπάρχουν άνθρωποι που χάφτουν το marketing του κάθε Σπυρόπουλου, ο οποίος για να φέρει τηλεθέαση στο κανάλι του σερβίρει ανοησίες του τύπου, «είδαμε το καλύτερο Μουντιάλ της ποδοσφαιρικής ιστορίας στο Κατάρ». Πράγμα που μας κάνει να διερωτηθούμε αν έχει νόημα να αναφερθούμε στους αληθινούς «μάγους της μπάλας» των περασμένων εποχών. Πόσο μάλλον όταν κάποιοι εξ αυτών είχαν την ατυχία να μην καταγραφεί τηλεοπτικά το 75% των ωραίων φάσεων που δημιούργησαν. Υπάρχουν άραγε σήμερα άνθρωποι κάτω των τριάντα ετών που μπορούν να εκτιμήσουν την ποδοσφαιρική αξία αθλητών όπως ο αείμνηστος «μάγος» της Βραζιλίας;

Ασφαλώς κρατάμε αποστάσεις από βλάκωδεις κατηγορίες του τύπου «ο καλύτερος ποδοσφαιριστής του κόσμου». Είναι δύσκολο να συγκριθούν ένας σέντερ φορ με έναν αμυντικό ή με έναν επιτελικό μέσο. Το σωστό θα ήταν να μιλούσαμε για τους πιο θεαματικούς ποδοσφαιριστές της ιστορίας. Υπό αυτούς τους όρους ο Πελέ δεν ήταν απλά ποδοσφαιριστής. Ήταν μάγος.

Το παρακάτω video είναι αφιερωμένο σε όσους θυμούνται τι σήμαινε κάποτε θεαματικό ποδόσφαιρο και αληθινό αθλητικό θέαμα από εκατέρωθεν βιρτουόζους της στρογγυλής θεάς, με πρώτο όλων τον εκλιπόντα «μάγο της μπάλας».


Επανακυκλοφορεί το βιβλίο του Ρόμπερτ Χάουαρντ που φέρει τον τίτλο Μπραν Μακ Μορν, από τις εκδόσεις Κλέος


Έχω απολογηθεί επανειλημμένα σε αναγνώστες και σχολιαστές για την καθυστέρηση της κυκλοφορίας τόσο του περιοδικού Φανταστική Λογοτεχνία όσο και των υπόλοιπων τίτλων του εκδοτικού μας οίκου. Η ανάγκη της συγγραφής της διδακτορικής μου διατριβής έχει μειώσει στο ελάχιστο τον χρόνο που διαθέτω ώστε να εργαστώ αποτελεσματικά για τις εκδόσεις μας. Ωστόσο, επειδή βρισκόμαστε εν μέσω εορταστικής περιόδου, κατάφερα να κάνω μια μικρή υπέρβαση που είχα υποσχεθεί στα παιδιά της Φοιτητικής Λέσχης Φανταστικής λογοτεχνίας και στους αναγνώστες μας. Έτσι, θα πραγματοποιηθούν τελικά δύο κυκλοφορίες των εκδόσεων Κλέος μέσα στις γιορτές.

Η πρώτη εξ αυτών είναι η επανακυκλοφορία της συλλογής διηγημάτων και ενός δοκιμίου του Ρόμπερτ Χάουαρντ, που φέρει τον τίτλο Μπραν Μακ Μορν. Το συγκεκριμένο βιβλίο είχε κυκλοφορήσει το 2017 στα πλαίσια της αυτοεκδοτικής πρώτης λειτουργίας των εκδόσεων της λέσχης μας, σε συγκεκριμένα καταστήματα. Πολύ γρήγορα, όπως συνέβη και με τα υπόλοιπα βιβλία μας, εξαντλήθηκε και πλέον από το τιράζ της πρώτης έκδοσης μένουν ελάχιστα διάσπαρτα τεμάχια σε επιμέρους βιβλιοπωλεία και κανένα στην έδρα των εκδόσεών μας. Για αυτό αποφασίστηκε η επανακυκλοφορία του βιβλίου. Πλέον το Μπραν Μακ Μορν κυκλοφορεί στα πλαίσια της επαγγελματικά οργανωμένης εκδοχής των εκδόσεων Κλέος, έχοντας isbn, στα καταστήματα Πολιτεία (Ασκληπιού 1-3), Πρωτοπορία (Γραβιάς 3) και Πατάκη (Ακαδημίας 65), καθώς και σε οποιοδήποτε κατάστημα της Ελλάδας κατόπιν παραγγελίας.


Ωστόσο η εκδοτική μας δραστηριότητα δεν σταματά εδώ. Προσεχώς αναμένεται μια ακόμη κυκλοφορία από τις εκδόσεις Κλέος. Δεν θα αποκαλύψω ακόμη το περιεχόμενό της προκειμένου να παρουσιαστεί ως έκπληξη σε μέλη της λέσχης και αναγνώστες. Θα μείνω, προς το παρόν, στην επανακυκλοφορία του Μπραν Μακ Μορν για να θυμίσω συνοπτικά το περιεχόμενο του βιβλίου.

Ο Μπραν Μακ Μορν είναι ένας από τους λογοτεχνικούς χαρακτήρες που δημιούργησε η πένα του Ρόμπερτ Χάουαρντ. Ο κόσμος του Μπραν Μακ Μορν ομοιάζει με εκείνον του Κόναν αλλά έχει και εμφανείς διαφορές. Το ίδιο και ο κεντρικός του ήρωας. Ο βασιλιάς των Πικτών Μπραν Μακ Μορν έχει ορισμένες ιδιαιτερότητες που τον καθιστούν σημείο αναφοράς στο σύμπαν της επικής φανταστικής λογοτεχνίας. Είναι κι αυτός μυώδης, όπως ο Κόναν, αλλά όχι τόσο πληθωρικός όσο ο Κιμμέριος. Διαθέτει την ενστικτώδη σοφία του Κόναν αλλά ακόμη πιο ακονισμένη. Είναι αριστοκράτης ενώ ο Κιμμέριος όχι. Επιπλέον, σε αντίθεση με την τυχοδιωκτική κοσμοθέαση του Κόναν, ο Μπραν δρα βασιζόμενος σε παραδοσιακές και πατριωτικές αξίες ζωής. Ο Χάουαρντ τον περιγράφει με θετικό πρόσημο βάσει της αριστοκρατικής του καταγωγής. Επίσης, τον παρουσιάζει να διαπνέεται από μια αίσθηση πατριωτικής υπευθυνότητας ακόμη και προς τον τελευταίο ομοεθνή του. Ο Μπραν Μακ Μορν είναι ένας επικός, βάρβαρος βασιλιάς, που με πατριωτικό φρόνημα και σκληρές μεθόδους μάχης (που θυμίζουν εκείνες του Κόναν) προσπαθεί να υπερασπιστεί την πατρώα βρετανική γη από την εισβολή της πολυεθνικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.


Στο βιβλίο των εκδόσεων Κλέος περιλαμβάνονται δυο νουβέλες με περιπέτειες του Μπραν Μακ Μορν κι ένα ποίημα. Επιπλέον, το βιβλίο περιλαμβάνει ένα άρθρο με ιστορικό και πολιτικό περιεχόμενο στο οποίο αποκαλύπτονται οι ρομαντικά παραδοσιοκρατικές πολιτικές αντιλήψεις του Χάουαρντ. Οι νουβέλες είναι τα Σκουλήκια της Γης και Η Χαμένη Φυλή. Το βιβλίο κλείνει με το άρθρο Πόσα οφείλει το Έθνος μας στο Νότο.

Για όσους φίλους δεν πρόλαβαν την πρώτη αυτοεκδοτική κυκλοφορία του Μπραν Μακ Μορν, πλέον το βιβλίο είναι διαθέσιμο σε όλη την Ελλάδα. Ελπίζω να το απολαύσετε.

Σταμάτης Μαμούτος 


Σχόλια:

 Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Μην σταματατε ποτε αυτο που κανετε !

Σάββατο, 24 Δεκεμβρίου, 2022

 
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...

Όχι αγαπητέ. Δεν θα σταματήσουμε. Αρκεί να μας έχει ο Θεός καλά στην υγεία μας. Τα καλύτερα έπονται.

Σάββατο, 24 Δεκεμβρίου, 2022

 
Ανώνυμος Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Το βιβλίο του Ρόμπερτ Χάουαρντ δεν φαίνεται να υπάρχει στο σάιτ της Πολιτείας. Πώς το παραγγέλνεις ηλεκτρονικά;

Σάββατο, 24 Δεκεμβρίου, 2022

 
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...

Ναι. Το έγραψε ο Σταμάτης στο άρθρο. Είναι λόγω του φόρτου εργασίας. Δεν κάνουν πολλές ενημερώσεις για να μην πέσει το site αυτές τις μέρες. Θα ανέβει μέχρι Τρίτη - Τετάρτη.

Αν δεν θες να κατέβεις κέντρο μπορείς α) να το παραγγείλεις τηλεφωνικά ή β) να το ζητήσεις με mail, διευκρινίζοντας ότι σου είπαμε πως το βιβλίο υπάρχει στο κατάστημα αλλά δεν φαίνεται στο site λόγω του ότι το προμηθεύτηκαν μόλις χθες. Ζήτα τους να στο φέρουν από την αίθουσα του καταστήματος που έχει τα βιβλία της λογοτεχνίας του φανταστικού. Θα το βρουν και θα στο φέρουν από εκεί.

Σάββατο, 24 Δεκεμβρίου, 2022

 
 Ο Southman είπε...

Το να μιλάμε για τον Ρόμπερτ Χάουαρντ και να αναφερόμαστε σε μια πένα χρυσή και ατσάλινη μαζί, είναι η καλύτερη περιγραφή του, κι όμως ωχριά μπροστά στο μεγαλείο του έργου του. Τρανή απόδειξη της συγγραφικής και ιδεολογικής του καθαρότητας είναι ότι σήμερα, τόσες δεκαετίες μετά τον αδόκητο θάνατό του σε τόσο νεαρή ηλικία, όλο το αντι-παραδοσιοκρατικό σύστημα συνεχίζει να ρίχνει λάσπη στην μνήμη του, με τους συνήθεις χαρακτηρισμούς, που για εμάς δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα. Οι ιδέες του, η γραφή του, η πυγμή του φέρνουν ακόμα και τώρα τρόμο σε όσους ξέρουν ότι δεν μπορούν να τις αντιμετωπίσουν με κάτι περισσότερο από κραυγές, σπίλωση υπολήψεων και τους γνωστούς "-ισμούς". Και μόνο από τα κροκοδείλια δάκρυά τους, ο Κόναν, ο Σόλομον Κέιν, ο Μπραν Μακ Μορν, ο Καλ και όλη η χορεία των ηρώων του εξυψώνονται.

Συγχαρητήρια στις Εκδόσεις Κλέος για το έργο τους, συγχαρητήρια στους αναγνώστες που τις στηρίζουν.

Σάββατο, 24 Δεκεμβρίου, 2022

Ανώνυμος Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...

Southman τα έγραψες όλα.

Σάββατο, 24 Δεκεμβρίου, 2022

 
Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Χριστουγεννιάτικο δῶρο; Μᾶς κακομαθαίνετε! Νὰ εἶστε καλὰ παιδιά, μὲ ὑγεία, δύναμη καὶ νέες ἐκδόσεις!

Κυριακή, 25 Δεκεμβρίου, 2022

 
ΑνώνυμοςΗ Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...

Ευχαριστούμε φίλε. Ευχές για υγεία και ότι καλύτερο και για εσένα.

Κυριακή, 25 Δεκεμβρίου, 2022

 
 Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Έχετε σχεδιάσει να κυκλοφορήσετε και πολιτικά βιβλία στο μέλλον ή για την ώρα θέλετε να καλύψετε κάποια κενά της ρομαντικής βιβλιογραφίας στα ελληνικά; Ευχαριστώ

Δευτέρα, 26 Δεκεμβρίου, 2022

 
ΑνώνυμοςΗ Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...

Ένα λογοτεχνικό και ένα πολιτικό, εναλλάξ, σχεδιάζουμε να κυκλοφορούμε. Αλλά από το καλοκαίρι και έπειτα.

Δευτέρα, 26 Δεκεμβρίου, 2022

 
Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Φίλε, πίστεψέ με καμιά φορά η λογοτεχνία έχει να πει περισσότερα από την καθαυτό πολιτική. Και εγώ πρόσφατα το κατάλαβα, περισσότερο βοηθούν στη διάδοση των ιδεών πχ τα διηγήματα του Γέητς, παρά τα αμιγώς πολιτικά μανιφέστα και μονογραφίες. Όμως για την παραδοσιοκρατία και τον ρομαντισμό όντως υπάρχει βιβλιογραφικό κενό. Μακάρι και πρέπει να καλυφθεί.

Τρίτη, 27 Δεκεμβρίου, 2022

Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Σύν φίλε μου δε ξέρω κάποια άλλη γραφή διά τη κατανόηση της κοινωνικό πολιτικής σύστασης του ανθρώπινου γένους, από την Ελληνικήν μυθολογία,τα έχει όλα...

Τετάρτη, 28 Δεκεμβρίου, 2022

 
Ο Αχιλλέας είπε...

Συμφωνώ απολύτως σε αυτό. Η λογοτεχνία, και γενικότερα η τέχνη, είναι ο καλύτερος τρόπος για να διαδώσεις τις ιδέες σου. Αυτό το είχε καταλάβει η αριστερά (και η μετά-μοντέρνα έκδοση της) και για αυτό ήθελαν καίριες θέσεις σε πολιτιστικά δρώμενα όπως και στον κινηματογράφο.
Κακά τα ψέματα ο περισσότερος κόσμος δεν διαβάζει πολιτική θεωρία, οικονομικά ή ιστορία. Ο μέσος άνθρωπος, ακόμη και αυτός που διαβάζει, επενδύει περισσότερο σε λογοτεχνία, κινηματογράφο ή θέατρο. Πόσες φορές έχω γνωρίσει κομουνιστές όπου δεν είχαν ιδέα από Μαρξ ή το τι είναι ο διαλεκτικός υλισμός. Και μιλάμε για άτομα που διαρκώς έλεγαν πόσο υπέροχη ήταν η σοβιετική ένωση και μάλιστα επί Στάλιν! Τι είχε πείσει αυτά τα άτομα; Σίγουρα όχι το διάβασμα πολιτικών βιβλίων, αλλά η προπαγάνδα. Επειδή η τέχνη μιλάει στον άνθρωπο, όπως έλεγε και ο Jonathan Bowden για τις ομιλίες των πολιτικών, "on the front of their brains, on the back of their brains. It speaks to them physiologically and semi-carnally...".
Για αυτό ας επενδύσουμε όσο μπορούμε στην λογοτεχνία και την τέχνη και θα δούμε ανθρώπους να κινητοποιούνται en masse.

Τετάρτη, 28 Δεκεμβρίου, 2022

 
Ο/Η Banshee είπε...

Ανέβηκε

https://www.politeianet.gr/index.php?option=com_virtuemart&Itemid=89&keyword=%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%BD+%CE%9C%CE%B1%CE%BA+%CE%9C%CE%BF%CF%81%CE%BD&limitstart=0&x=12&y=8  


https://www.vivliopoleiopataki.gr/product/665786/vivlia-logotexnia-pagkosmia-logotexnia/Mpran-Mak-Morn/

https://www.protoporia.gr/?subcats=Y&pcode_from_q=Y&pshort=Y&pfull=Y&pname=Y&pkeywords=Y&search_performed=Y&q=Μπραν+Μακ+Μορν&dispatch=products.search

Τετάρτη, 28 Δεκεμβρίου, 2022

Τετάρτη, 28 Δεκεμβρίου, 2022

 Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Το ότι όλα τα βιβλία του εστιατορίου είναι εδώ και χρόνια εξαντλημένα (χώρια τα όσα επανεκδίδουν και εξανεμίζονται) πρέπει να μας προβληματίζει διότι δείχνει τον βαθμό διείσδυσης της δεξιάς ιδεολογίας στον εθνικιστικό χώρο. Δυστυχώς πολλοί έχουν υιοθετήσει τις φιλελεύθερες κλασσικιστικές μπούρδες του δυτικόπληκτου "ρατσισμού" και προσκυνούν το ΝΑΤΟ, την ΕΕ, ειρωνεύοντας κάθε είδους σοσιαλισμό και ξεκάθαρα στηρίζοντας τον καπιταλισμό στην οικονομία. Η νεολαία αντί να μάθει να μελετάει εις βάθος, απομυζώντας την ουσία της ιστορίας των πολιτικών ιδεών, κάθεται και απομνημονεύει τα τάδε διατάγματα της 56ης μεραρχίας των δανέζικων SS ή την δείνα ομιλία του Χίτλερ το 193τρέχαγύρευε.

Μακάρι τα πενιχρά σας μέσα να μην σας εμποδίσουν να διορθώσετε αυτές τις στρεβλές αντιλήψεις στην νεολαία του χώρου μας, και σίγουρα ποιοτικές ρομαντικές εκδόσεις βοηθάνε στην καταπολέμηση της μάστιγας του προσκυνήματος στον διαφωτισμό εντός του Εθνικιστικού, αντιδημοκρατικού κινήματος της 3ης θέσης. Ο ιδεολογικός αγώνας ενάντια στον νεοεθνικισμό γίνεται σε κάθε επίπεδο!

Τετάρτη, 28 Δεκεμβρίου, 2022

Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...

Καλά, δεν χρειάζεται να μας ενδιαφέρει τι κάνει το εστιατόριο ούτε οι βλακείες των εν γένει φετιχιστών του τρίτου Ράιχ, των νεοεθνικιστών και των υπολοίπων αυτού του φυράματος.

Στο θέμα των πωλήσεων είναι ενθαρρυντικά τα μέχρι στιγμής στοιχεία του εκδοτικού μας οίκου. Το "Κελτικό Λυκόφως" έχει εξαντληθεί δύο φορές από τον Ιούνιο. Και μάλιστα από αναγνώστες που αγοράζουν βιβλία σε μη πολιτικοποιημένα βιβλιοπωλεία. Αν το καλοσκεφτούμε αυτό είναι το πρώτο στρατηγικό κέρδος. Για πολλούς λόγους.

Αυτό με τον Διαφωτισμό που αναφέρεις είναι μόδα των τελευταίων ετών. Παλαιότερα, μολονότι η αμορφωσιά ήταν εξίσου παροιμιώδης με την σημερινή, τουλάχιστον στα βασικά σημεία, σε αυτά που λειτουργούσαν σαν κεντρικά συνθήματα, λέγονταν τα αυτονόητα. Ακόμη και τύποι όπως ο ΝΓΜ, έστω εντελώς συνθηματολογικά, υποστήριζαν ότι σκόπευαν να συγκρουστούν με το πλαίσιο αντιλήψεων που διαμόρφωσε ο Διαφωτισμός. Μέχρι και ο μακαρίτης ο Φουράκης με τις ομάδες Ε και τα ελληνόφωνα UFO έδινε ιδεολογικό στίγμα κατά του Διαφωτισμού.

Η ξαφνική αγάπη για τον Διαφωτισμό ήταν μεταμνημονιακό φρούτο του ελληνικού εθνικιστικού χώρου. Μάλλον καλλιεργημένο με την φροντίδα και τα χρήματα της Νέας Δημοκρατίας.

Τετάρτη, 28 Δεκεμβρίου, 2022

Ο Αχιλλέας είπε...

Ο Νίτσε(που λατρεύουν τα γκαρσόνια), αδιαμφισβήτητα, μελετούσε και μάλιστα υιοθετούσε πολλά στοιχεία του Διαφωτισμού λέγοντας ότι οι ιδέες του λειτούργησαν υπέρ της Ευρώπης καθώς απελευθέρωσαν την Ευρωπαϊκή ψυχή.
Μέχρι και ο γραφικότατος Varg σε βίντεο του, πριν τον απαγορεύσουν στο YouTube, είχε γράψει ότι και αυτός έβλεπε θετικά στοιχεία στον Διαφωτισμό καθώς μας έβγαλε από τον χριστιανικό Μεσαίωνα!
Βλέπεις δηλαδή πως συνδέονται όλα. Πως η ιδεολογία του νεοεθνικισμού έχει εισχωρήσει σε όλο τον εθνικιστικό χώρο και στην Ευρώπη. Αγάπη προς έναν παγανισμό(τεκτονικό), λίβελοι εναντίον του Μεσαίωνα, παρωχημένη αρχαιολατρεία, φετιχιστικός "ναζισμός" και όλα αυτά πασπαλισμένα με μπόλικη αγάπη προς ΝΑΤΟ, Αμερική και ελεύθερη οικονομία.

Τετάρτη, 28 Δεκεμβρίου, 2022

 Ο/Η Ανώνυμος είπε...

καντε λογαριασμο τουιτερ της λεσχης για να διαφημιζετε και εκει τα βιβλια που εκδιδετε .. υπαρχει δυνατη εθνικιστικη παρουσια σε αυτο το μεσο

Πέμπτη, 29 Δεκεμβρίου, 2022

 Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Αχιλλέα συμφωνώ γενικά με το συμπέρασμά σου (αυτά που γράφεις στο τέλος όντως συνδέονται, συνήθως βέβαια όχι όλα ταυτόχρονα), νομίζω όμως ότι γενικεύεις υπερβολικά. Υπάρχουν αρκετά "ρεύματα" περίεργων φιλο-διαφωτιστών, στον ελληνικό χώρο τουλάχιστον 3. Από τους νεοεθνικιστές τύπου Πανούση (καλή του ανάπαυση), στο ορίτζιναλ ρεστοράν και στις νέες εκδοχές. Σε κάθε ένα η ιδεολογική πορεία είναι διαφορετική

Τώρα στα συγκεκριμένα παραδείγματα, ο Βαργκ έχει γνωστό μένος κατά του χριστιανισμού και εντελώς υπανάπτυκτη σκέψη πάνω σε ζητήματα φιλοσοφίας, μεταφυσικής και ιστορίας των ιδεών. Είναι δεδομένο πως για να επιτεθεί στους Χριστιανούς θα πει και πολλές ανοησίες. Αλλά δεν ανήκει σε καμία σχεδόν από τις άλλες κατηγορίες που θέτεις. Απ'όσο τον θυμάμαι την Αμερική (και το ΝΑΤΟ) την θεωρεί ως βασικό εχθρό της Ευρώπής και τον καπιταλισμό καρκίνο για τον άνθρωπο και τον πλανήτη. Τον δε Νίτσε τα γκαρσόνια (με εξαίρεση τα τσιτάτα που κυκλοφορούν σταθερά σε ναζιστικούς κύκλους) δεν τον έχουν καν διαβάσει. Δεν βρίσκονται εκεί οι ρίζες της σκέψης και των πολιτικών τους θέσεων. Έτσι και αλλιώς η στάση του έναντι του Διαφωτισμού είναι εξαιρετικά διφορούμενη και ασταθής.

Πέμπτη, 29 Δεκεμβρίου, 2022

 
Ανώνυμος Ο Αχιλλέας είπε...

Αν και είμαι σίγουρος ότι το λες καλόπιστα, θα διαφωνήσω. Όσο είχα λογαριασμό στο Twitter (εκπροσωπώντας τον εαυτό μου και όχι την λέσχη) διαπίστωσα σημεία και τέρατα. Δεν είδα δυνατή εθνικιστική παρουσία, είδα δυνατή alt-right και ακροδεξιά παρουσία. Για να γίνω και συγκεκριμένος, θυμάμαι να μιλάω με γνωστό άτομο της ΧΑ(γνωστό ανώνυμο με κανάλι στο YouTube) και να του λέω καλοπροαίρετα ότι το πρόβλημα με την ΧΑ ήταν και αισθητικό. Ότι τον λαό δεν τον προσεγγίζεις με ελιτισμό, τσιρίδες και καρπαζιές. Η απάντηση; «Εσένα σε καβαλάει όλη μέρα το σύστημα και σε ενδιαφέρει η αισθητική;». Δεν περίμενα βέβαια κάτι καλύτερο...
Υπήρχε άλλος, επίσης με κανάλι στο YouTube, όπου όλη μέρα έγραφε μαγκιές για δικέφαλα, βάρη, εμβόλια κλπ. και όταν τον προσέγγισα για να βγούμε για καφέ μου έδωσε ψεύτικο όνομα και μου είπε ότι δεν συναντιέται με άτομα από το internet!
Άλλη περίπτωση. Βλέπω Twitter user με φιλικές προς εμάς διαθέσεις. Τον ακολουθώ. Και βλέπω ότι ανεβάζει ένα post όπου αναφέρεται, και καλά, σε γυμναστήριο που δεν επιτρέπει εμβολιασμένους επειδή, υποτίθεται, μεταφέρουν ιικό φορτίο. Μπαίνει ένας ανώνυμος και του αποδεικνύει ότι το post είναι fake news από ψεύτικο προφίλ στο Facebook. Η απάντηση του "εθνικιστή" ανώνυμου; «Δεν πειράζει. Θα κρατήσω το post για motivation».
Και ας μην ξεχνάμε τα γκαρσόνια με Twitter, ένας εκ των οποίων έγραφε ότι λατρεύει την Αμερική καθώς όπως έλεγε είναι "the land of the free"...
Με λίγα λόγια ανώνυμε, βούρκος η όλη υπόθεση. Βέβαια το Twitter ήταν ένα καλό μάθημα για δύο λόγους. Πρώτος είναι το ότι είδα με τα ίδια μου τα μάτια ότι δεν υπάρχει "χώρος" και δεύτερον το ότι οι πληρωμένοι ρουφιάνοι είναι τόσο απίστευτα δειλοί όπου εδώ στο blog σχολιάζουν αλλά στο Twitter ενώ ήξεραν πολύ καλά ποιος είμαι δεν τολμούσαν να έρθουν σε διένεξη ενώ ήμουν μόνος και αυτοί τουλάχιστον 10. Φαντάσου δειλία. Υποθέτω ότι ένοιωθαν ότι θα τους ξεφτίλιζα και με απέφευγαν όπως ο διάολος το λιβάνι.
Με κλείνοντας. Είναι το Twitter κακό; Σε καμία περίπτωση. Η λέσχη είναι ποιοτική, οπότε εάν κάνει ένα άνοιγμα στο Twitter θα είναι εξίσου ποιοτικό και μαζικό από τα μέλη της. Έχει όντως έντονη εθνικιστική παρουσία το Twitter; Δυστυχώς αμφιβάλλω...

Πέμπτη, 29 Δεκεμβρίου, 2022

 
Ο Αχιλλέας είπε...

Δεν διαφωνούμε κάπου. Όντως ισχύουν αυτά. Και λογικό είναι να γενικεύω επειδή έχω αρκετά περιορισμένο χρόνο για γράψιμο. Καταλαβαίνεις ότι όλα αυτά χρειάζονται ειδικότατη ανάλυση. Προσπαθώ να περάσω απλά ένα μήνυμα στο μικρότερο δυνατό μέγεθος/χρόνο.
Σε ότι έχει να κάνει με τον Varg, τα είπες όλα. Και όντως πολύ σωστή η φράση «υπανάπτυκτη σκέψη».
Για τον Νίτσε το έχω πει πολλάκις ότι έχει uses and abuses. Μεταφράζεται κατά το δοκούν, κάτι το οποίο είναι λογικό δεδομένης της φιλοσοφίας του. Προφανώς και είναι δείγμα πολιτισμού η φιλοσοφία του Νίτσε. Αλλά σίγουρα όχι του πολιτισμού των "νιτσεϊκών" skinheads των αμερικανικών φυλακών, των γκαρσονιών ή του ακροδεξιού, φιλελεύθερου Bronze Age Pervert.

Παρασκευή, 30 Δεκεμβρίου, 2022

 
Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Καλά τα γκαρσονια του τουίτερ το χουν τερματίσει. Γράφουν ανοιχτά υπέρ Μπάιντεν(!), ΝΑΤΟ, φιλελευθερισμού και Ευρωπαϊκής Ενωσης προς χάρη ενος ψεύτικου "λευκού" διεθνισμού. Μέχρι και στα σχόλια της λέσχης μπαίνουν να γράψουν υπέρ της αποικιοκρατίας τα κλασσικιστικά απορρίματα του Άδωνι και του "πατριάρχη"

Παρασκευή, 30 Δεκεμβρίου, 2022

 
Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Nαι είσαι σωστός, συμφωνώ

Παρασκευή, 30 Δεκεμβρίου, 2022

 
Ο/Η Ανώνυμος είπε...
40 χρόνια τα εκδοτικά Μιχαλολιάκου, Γιαννάκενα, Χαραλαμπόπουλου, εστιάτορα κλπ. ασχολούνταν είτε με έκδοση βιβλίων για τον Β' ΠΠ. ή γ' κατηγορίας ιδεολόγων/προπαγανδιστών του Ε/Σ (Σεράνο, Ντέβι, Σίτσα) ή ακόμα χειρότερα με το να "εθνικοσοσιαλιστικοποιήσουν" τον Νίτσε. Θεωρητική δουλειά δεν έγινε ποτέ προς την κατεύθυνση της έκδοσης κειμένων του ρομαντισμού, του μη-μαρξικού σοσιαλισμού, του εθνικισμού του 19ου αιώνα κλπ. Από εκεί είναι λογικό ο μέσος εθνικιστής αναγνώστης να απομνημονεύει το ανακοινωθέν των δανέζικων SS, αλλά να μην έχει ακούσει ποτέ του ονόματα όπως Γέητς, Καρλάιλ, Φίχτε, Χέρντερ. Ο δυτικόπληκτος ρατσισμός πάλι είναι παλιά αρρώστια και την είχε και ο γερμανικός Ε/Σ, και ήταν ο λόγος που τόσο έντιμοι αγωνιστές όπως ο Eichberg αντιμετωπίστηκαν εχθρικά από τους "καθαρούς νεοναζί" στα 1960s, επειδή επιζητούσε μια συμμαχία με τα έθνη του γ' κόσμου σε διεθνές επίπεδο (την ίδια εχθρότητα αντιμετώπισαν και πολλοί αντιαποικιακοί της Συντηρητικής Επανάστασης όπως ο Hielscher στα 1930s). Πάντα για τους φανατικούς "καθαρούς νεοναζί" η Δύση θα είναι συνειδησιακά το τελευταίο καταφύγιο. Κι αυτό παρά την αδιαμφισβήτητη χειραγώγησή της από τους Σιωνιστές, και παρά τα ανείπωτα εγκλήματά της σε βάρος όλων των φυλών. Στο φαντασιακό των "καθαρών νεοναζί" ποτέ δεν θα προτιμηθεί ως σύμμαχος ο "υπάνθρωπος" μη-δυτικός (ακόμα κι αν αυτός είναι σοσιαλιστής, εθνικιστής ή παραδοσιοκράτης) έναντι του δυτικού λευκού (ακόμα κι αν αυτός είναι ο Μπάιντεν). Μα, καλά, κι οι Ρώσοι λευκοί δεν είναι; Αυτοί, στο φαντασιακό του "καθαρού νεοναζισμού" εξαιρούνται της λευκότητας λόγω της πράξης τους να σηκώσουν το δρεπάνι πάνω στο Ράιχσταγκ τότε, καθώς εν πολλοίς ολόκληρη η ιδεολογία αυτού που λέμε "μη-τριτοθεσίτικο νεοναζισμό" είναι το μετατραυματικό στρες που προκάλεσε εκείνο το γεγονός. Και γι' αυτό όλοι αυτοί στηρίζουν φανατικά τα τσιράκια των Εβραίων, τους Αζόφ. Εκδίκηση για το '45 - το μυαλό τους και μια λίρα. Η αιτία που ο Διαφωτισμός μπόρεσε να γίνει αποδεκτός μεταμνημονιακά στο χώρο, είναι ότι εντός του χώρου δεν αναπτύχθηκαν ποτέ πραγματικά θεωρητικά αντιδιαφωτιστικά αντισώματα. Κι αυτό γιατί δεν ξέρει η "διανόηση" του χώρου στην Ελλάδα καν τι είναι ο Διαφωτισμός (πέρα από τα πολύ βασικά που ξέρει κι ένας απολιτίκ) ούτε τι είναι ρομαντισμός ή κλασικισμός ή αντιδιαφωτισμός, για να τα ορίσει, πόσο μάλλον να δώσει εμπεριστατωμένους ορισμούς που θα διαφοροποιούνται από τους υπάρχοντες και θα είναι μοναδικά αντιπροσωπευτικοί του εθνικιστικού πρίσματος. 
Και γιατί αυτό; Γιατί δυστυχώς δεν μπόρεσε ΠΟΤΕ στην Ελλάδα (πλην Επιστράτων για 3 μήνες) να γίνει ο εθνικισμός μαζικό κίνημα από τα κάτω και να παράξει τους δικούς του οργανικούς διανοουμένους, όπως ήταν αλλού ο Ράουτι, ο Βενέρ, ο Μπενουά. Να παράξει μια δική του στρατευμένη διανόηση-αντίβαρο στην αστική (κάτι που η μαρξιστική αριστερά έκανε από το 1930 ως το 1970). Στην Ελλάδα οι ηγήτορες του εθνικισμού τον προσανατόλιζαν πάντα σε "λύση κορυφής" από τα πάνω, τους ένοιαζε περισσότερο να ακούσει τις ιδέες τους ο Καραμανλής (Μανιαδάκης) ή ο Παπαδόπουλος (Πλεύρης) παρά ο λαός. Να κάνουν εισοδισμό στο σύστημα χωρίς τη βοήθεια της μάζας. Και γι' αυτό αναγκαστικά οι ιδέες τους ήταν πάντα προσαρμοσμένες έτσι ώστε να μην είναι πολύ ενεργά αντισυστημικές, να μην είναι πολύ κατανοητά ανατρεπτικές, μην τυχόν και έρθουν σε ανοιχτό πόλεμο με το σύστημα και χαθεί η πιθανότητα της "λύσης κορυφής". Κι εντέλει ο εθνικιστής "διανοούμενος" εν Ελλάδι σήμερα, αν τον ρωτήσεις τι είναι ρομαντισμός, ή δεν θα ξέρει, ή ο πιο διαβασμένος θα σου αναμασήσει απλά τον αστικό ορισμό της έννοιας. Ε, δεν ήταν δύσκολο μετά η ΝΔ να τους πλασάρει Διαφωτισμό κι αυτοί να τον φάνε.
Τώρα ως προς αυτό το "αντιδημοκρατικό" δεν ταυτίζομαι. Αντικοινοβουλευτικό ή αντιφιλελεύθερο ίσως είναι καλύτερα. Με μορφές λαοκρατίας-πολιτοκρατίας μη αστικές, δεν βλέπω τον λόγο να έχουν πρόβλημα οι εθνικιστές. Δεν είχε πρόβλημα ο Φίχτε, δεν είχε ο Μπενουά, γιατί να έχουμε εμείς;
Τετάρτη, 28 Δεκεμβρίου, 2022
Ο/Η Ανώνυμος είπε...

οι ναζί
των ναζί
ω ναζί

παιδιά επειδή η δουλειά σας έχει ξεφύγει από τον στενό κύκλο του λεγόμενου "χώρου" και επειδή πολλοί καραδοκούν, καλό θα ήταν να κόψετε οριστικά τη διαρκή ενασχόληση με τους 5-10 (αν είναι τόσοι) χιτλερικούς της νδ. όχι ότι δεν είναι πληρωμένοι αληταράδες όλοι αυτοί, είναι και παραείναι. αλλά καταστρέφετε την εικόνα σας με το να τσακώνεστε με τους καθυστερημένους για τα πορτρέτα του Χίτλερ. χάρισμά τους και ο Χίτλερ και οι σβάστικες και σε καλή μεριά. δεν έχει νόημα περισσότερη ανάλυση.

Πέμπτη, 29 Δεκεμβρίου, 2022

 
Ανώνυμος Ο/Η Ανώνυμος είπε...

O λεγόμενος "εθνικοσοσιαλισμός της μαστούρας", δηλαδή θεωρίες αποκρυφιστικές που μόνο μαστουρωμένο άτομο τις πιστεύει, τύπου Σατανο-Ναζισμού, esoteric Nazism κλπ., λόγω του αντιχριστιανισμού έφτασε να δέχεται το Διαφωτισμό (και ο Νίτσε γι' αυτό τον δεχόταν). Καλά, αυτοί του Joy of Satan ειδικά (στην Αμερική) είναι τέρμα φιλο-ιμπεριαλιστές και καλούν σε λευκό μέτωπο κατά της Κίνας και του Ιράν (όλως τυχαίως των δύο μεγάλων αντιπάλων του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού σήμερα).

Πέμπτη, 29 Δεκεμβρίου, 2022

Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Σε οργανώσεις τύπου Ο9Α και ToB στην Αμερική έχει πλέον αποδειχθεί ισχυρή ανάμιξη του FBI. Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν αντίστοιχες ακόμα αλλά πολλές τάσεις που ξεκίνησαν από εκεί έχουν υιοθετηθεί από δήθεν ακραίους του χώρου

Παρασκευή, 30 Δεκεμβρίου, 2022

 
Ανώνυμος Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Και κατα της Ρωσίας καλούν τα καθαρματα της πρεσβείας , άσχετα αν είναι και αυτή λευκή ευρωπαϊκή χώρα.. Οχι μονο κατα Κίνας και Ιράν

Παρασκευή, 30 Δεκεμβρίου, 2022

Ο C είπε...

Το θέμα του νεοναζισμού είναι λίγο περίεργο και δύσκολα μπορεί να τσουβαλιαστεί ως ενιαίο φαινόμενο. Στην Ευρώπη οι εν λόγω ομαδοποιήσεις, εν πολλοίς, υπηρετούσαν μια underground γκροτέσκο αισθητική, συνδεδεμένη με ακραία κοινωνική γκετοποίηση μερίδας της νεολαίας, μητροπολιτάνικη αντικουλτούρα, χουλιγκανισμό, ένταξη σε συμμορίες κτλ. Δλδ ήταν θέμα τύχης και συναναστροφών, αν ο περιθωριακός τσιτωμένος νέος των 80s/90s κατέληγε τελικά σε κάποια μορφή ακραίας αναρχίας ή στον νεοναζισμό.

Όπου οι α/α θεωρούνταν η Νο1 αντισυστημική, βίαιη, αντικοινωνική δύναμη, ικανή να "τρομάξει" νοικοκυραίους και να αφήσει "άναυδους" Πρετεντέρηδες και Χασαπόπουλους, καθίστατο ο φυσικός χώρος της άγριας νεολαίας (βλ Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία). Όπου γινόταν ακριβώς το αντίστοιχο με το μεταπολεμικό φάντασμα του Χίτλερ (Γερμανία, Σκανδιναβία, Βρετανία), ήταν οι νεοναζί που κέρδιζαν έδαφος στη μάχη των άκρων και στρατολογούσαν πιτσιρικαρία.

Επίσης, ενδιαφέρον παρουσιάζει η ανθρωπογεωγραφία των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής του '12/'15. Οφείλουμε να διαχωρίσουμε την παλαιοερετζίδικη ψυχροπολεμική ψήφο της επαρχίας, από την αντισυστημική/αντιμνημονιακή των κοκκινοπράσινων δήμων του λεκανοπεδίου. Δεν είναι το ίδιο ο νδούλος της Λακωνίας που το έριξε ΧΑ, ως μια πιο σκληρή χυδαία δεξιά, με τον άνεργο στο Περιστέρι.

Προσωπικά πάντα ψήφιζα ΣΥΡΙΖΑ (από το 2015 απέχω), αλλά μπορώ να κατανοήσω σε μεγάλο βαθμό τον αγανακτισμένο ακροδεξιό. Νομίζω είναι στο χέρι των σοβαρών αντισυστημικών δυνάμεων (αν υπάρχουν...) να πάρουν και τον μπαφιασμένο αντιδραστικό αλλά και τον καλοπροαίρετο μπερδεμένο πιτσιρικά, που νομίζει ότι κάνει αντίσταση με φετιχιστικές τελετουργίες και κυρελέησον σε αντιδημοφιλείς προσωπικότητες και σύμβολα του παρελθόντος. Δεν χρειάζονται ούτε υστερικοί "αντιφασισμοί", ούτε μπινελίκια και κοινωνικός οστρακισμός σε τέτοια άτομα.

Σε κάθε περίπτωση, όχι, "ναζιστικός κίνδυνος" εν έτει 2023 δεν υφίσταται. Βέβαια οι λίμπεραλς και οι συνοδοιπόροι τους θα συνεχίσουν να ανεμίζουν το χιτλερικό σκιάχτρο μέχρι να σβήσει ο ήλιος, ασκώντας ιδεολογικής τρομοκρατίας σε όσους δεν ασπάζονται την "ορθοδοξία" τους και εκτρέποντας τον όποιον γνήσιο αντισυστημικό λόγο σε αμερικανοαντίφα virtue signalling.

Επίσης, η βλακώδης αντίληψη που θέλει την ιστορία της ανθρωπότητας ως μια αέναη μεταφυσική πάλη "φασισμού" και "αντιφασισμού", πρέπει επιτέλους να σταματήσει να αναπαράγεται. Όχι, δεν εξηγούνται όλα με απλοικό μανιχαισμό, ας σοβαρευτούμε.

Καλές γιορτές.

Πέμπτη, 29 Δεκεμβρίου, 2022

 
Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Δεν γνωρίζω αν συμφωνεί και η λέσχη αλλά η χα με τα εκατό στραβά της ήταν η πιο ανοιχτά "αντικαπιταλιστική" ας το πούμε δύναμη στον χώρο. Τουλάχιστον πριν την είσοδό της στη βουλή, όπου μιλούσε ανοιχτά ενάντια στη παγκοσμιοποίηση και το μνημόνιο. Δυστυχώς όμως πνίγηκαν αξιόλογες σοσιαλιστικές προσπάθειες όπως το γνωστό περιοδικό Ελληνας εργάτης στις αρχές των 00. Απο εκεί και πέρα το χάος, στόχοι, εστιατόρια, λάος, "πατριάρχες" και τα λοιπά ρετάλια της ακροδεξιάς, προσκυνούσαν και προσκυνούν τον καπιταλισμό και τον φιλελεύθερο τρόπο οικονομίας μέχρι το σημείο να ταυτίζονται με την ΝΔ σε δημοψηφίσματα και γεωπολιτικές συμμαχίες.

Παρασκευή, 30 Δεκεμβρίου, 2022

Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...

Δίκιο έχεις. Όμως τι να το κάνεις αν η όλη στάση είναι υποκριτική ή στην καλύτερη περίπτωση εκ του ασφαλούς ακέραιη; Το ωραίο θα ήταν να γίνει μια σοβαρή ανάλυση του πως και του κατά πόσο μπορούν να υποστηριχθούν σοσιαλιστικά ή έστω αντιφιλελεύθερα σχήματα από τους εθνικιστές στις σημερινές συνθήκες. Αν εξάγονταν κάποια συμπεράσματα θα ήταν πιο εύκολο να γίνει δουλειά πάνω σε αυτά και να ρυθμιστεί στη συνέχεια η σχέση του εθνικιστικού χώρου με άλλα αντικαπιταλιστικά ρεύματα. Όμως για αυτά πρέπει να υπάρχουν σοβαροί και κυρίως κανονικοί εθνικιστές. Πάντως σε σχέση με τα μεταμοντέρνα Δεξιά χάλια του εθνικιστικού χώρου πράγματι αυτό που γράφεις ήταν καλύτερο.

Παρασκευή, 30 Δεκεμβρίου, 2022

Ο C είπε...

Η Χρυσή Αυγή, εκτός των προφανών φετιχιστικών βαριδίων και της απωθητικής νεοναζιστικής της ταυτότητα, είχε επί εποχών αντιμνημονίου συνειδητά προβοκατόρικο ρόλο. Τα στελέχη της (άγνωστα τότε στον πολύ κόσμο) προσπαθούσαν να σαμποτάρουν την αντίθεση μνη-ανυμνή ή ΕΕ-αντιΕΕ, και να ρίξουν γραμμή εναντίον των μεταναστών και των Ρομά, θαρρείς και για τα πάντα στην ρημαγμένη Ελλάδα του 2010 έφταιγαν κάποιοι φτωχοί απ'την Ασία. Τα πογκρόμ του '11 και τα γεγονότα στον Αγ. Παντελεήμονα είναι ενδεικτικά.

Επίσης, ο φετιχισμός την κατέστησε εύκολη λεία για το σύστημα Σαμαρά, και κυρίως εξέθρεψε τις μοιραίες χρυσαυγιάδες και την παρωχημένη "αντιφασιστική" υστερία εν μέσω μιας πρωτοφανούς οικονομικής καταστροφής του τόπου. Η ανεργία βαρούσε 30άρια και το συνταγματικό τόξο εν χορώ βρήκε τον αποδιοπομπαίο τράγο. Επομένως, όχι. Μακριά. Όπως επίσης μακριά και από όλους όσους συμμετείχαν στο θέατρο των παναθηναικάκηδων (Κεερφά, Ανταρσύα κτλ κτλ)

Επειδή καλώς ή κακώς (μάλλον κακώς...) όλα έχουν καταντήσει γεωπολιτική, νομίζω θα ήταν αποδοτικότερο να στηριχθούν αντινατοικές δυνάμεις από όλο το πολιτικό φάσμα, με δύο βασικές προυποθέσεις:

1) Να μην προβοκάρουν, έστω ασυνείδητα.

2) Να μην έχουν βγει ανοιχτά υπέρ των αμβλώσεων και των LGBTQIA+, κάτι που για μας τους όψιμους συντηρητικούς της ιουδαιοχριστιανικής παράδοσης αποτελεί απαράβατη κόκκινη γραμμή.

Τουλάχιστον εγώ εκεί έχω καταλήξει. Όλα τα υπόλοιπα θέματα, πολιτιστικά, κοινωνικά, ταυτοτικά ακόμα και οικονομικά είναι προς το παρόν δευτερεύοντα.

Παρασκευή, 30 Δεκεμβρίου, 2022

Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Το γεωπολιτικό πράγματι στις μέρες μας εξελίσσεται σε βασικό ζήτημα διότι η μία επιλογή (ΝΑΤΟ & "Δύση") μοιραία οδηγεί σε απόλυτη πολιτική και ιδεολογική υποδούλωση

Παρασκευή, 30 Δεκεμβρίου, 2022

 
Ο/Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...

Προς τον σχολιαστή που δηλώνει υποστηρικτής της "Εθνικιστικής Συμμαχίας" και υποθέτει ότι αυτός που ξεκίνησε να γράφει σχόλια κατά των "ναζί" και των "εστιατορίων" είναι γνωστός νεοθνικιστής εκδότης, τον οποίο στηλιτεύει επώνυμα:

Επειδή ποτέ δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι ποιος είναι ποιος όταν γράφονται ανώνυμα σχόλια, δεν χρειάζεται να απευθύνεσαι προσωπικά εναντίον οποιοδήποτε στο συγκεκριμένο σημείο της συζήτησης. Γράψε αν θες αυτά που θεωρείς αρνητικά για τους νεοεθνικιστές και θα δημοσιευθούν. Αλλά μην το περιορίζεις σε ένα πρόσωπο. Πρώτον μπορεί να μην έχει σχέση με την συζήτηση και δεύτερον εκείνο που έχει νόημα είναι η αποκάλυψη της ιδεολογικής υβριδοποίησης του (στην ουσία φιλελεύθερα Δεξιού) νεοεθνικισμού. Το να γελοιοποιήσεις έναν εκφραστή αυτής της ιδεολογίας για την οικονομική του στρατηγική και για προσωπικές του συμπεριφορές δεν λέει και κάτι. Η συζήτηση περνά σε προσωπικό επίπεδο και χάνεται το νόημα. Τα πρόσωπα είναι η επιφάνεια. Οι ιδεολογίες είναι η ουσία.

Παρασκευή, 30 Δεκεμβρίου, 2022

Stephen Leacock, Καλά Χριστούγεννα (διήγημα)

  

                                                   μετάφραση Βασίλης Flammentrupp

O Stephen Leacock (1869-1944) ήταν ένας Καναδός δάσκαλος, συγγραφέας, ευθυμογράφος και πολιτικός επιστήμονας. Όπως αναφέρεται στην The Canadian Encyclopedia, ήταν ο γνωστότερος ευθυμογράφος του κόσμου κατά τα έτη 1915-1925. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αγγλία ως τα επτά του χρόνια και το 1876 η οικογένεια μετακινήθηκε μόνιμα στο Οντάριο του Καναδά. Το 1899, ξεκίνησε σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο υπό τον καθηγητή Thorstein Bunde Veblen, γνωστό για την κριτική του απέναντι στον καπιταλισμό, όπου και πήρε διδακτορικό πάνω στην πολιτική επιστήμη και την πολιτική οικονομία. Αργότερα, μετακόμισε στο Κεμπέκ όπου και ανέλαβε καθηγητής πολιτικής οικονομίας καθώς και πρόεδρος του Τμήματος Οικονομικών και Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο McGill. Το ίδρυμα Stephen Leacock Associates, ιδρυθέν το 1946, διατηρεί την συγγραφική του κληρονομιά και δίνει το ετήσιο βραβείο Stephen Leacock Memorial Medal for Humour σε Καναδούς συγγραφείς ευθυμογραφημάτων και κωμωδίας.

Η παρακάτω μικρή ιστορία γράφτηκε το 1914 και δημοσιεύτηκε στο βιβλίο Frenzied Fiction το 1918. Ο συγγραφέας ιδιαίτερα αναστατωμένος από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τη συμμετοχή της καναδικής νεολαίας σε αυτόν, αποφάσισε να γράψει κάτι, συναισθηματικά κινούμενος από την περίφημη χριστουγεννιάτικη ανακωχή της ίδιας χρονιάς. Ως φόρο τιμής στον αγαπημένο του συγγραφέα Κάρολο Ντίκενς, βάζει τον εαυτό του ως τον πρωταγωνιστή της ιστορίας που τον επισκέπτονται δύο πνεύματα το ίδιο βράδυ.

Αυτά τα πνεύματα αναφέρονται ως Father Time και Father Christmas. Ο «Πατέρας Χρόνος» είναι η προσωποποίηση του χρόνου που περνά, ενώ ο «Πατέρας Χριστούγεννα» είναι η προσωποποίηση του πνεύματος των Χριστουγέννων στην παλιά αγγλική παράδοση. Κατά τον 20ο αιώνα, ο Άγγλος Father Christmas και ο Αμερικάνος Santa Claus ταυτίστηκαν. Έτσι, στην μετάφραση άφησα τον όρο Πατέρας Χρόνος, μιας και δεν υπάρχει κάτι ανάλογο στην σύγχρονη Ελλάδα και, αντικατέστησα το αγγλικό Father Christmas με το Άγιος Βασίλης. 

 


Καλά Χριστούγεννα

«Νεαρέ μου φίλε,» είπε ο Πατέρας Χρόνος, ακουμπώντας απαλά το χέρι του στον ώμο μου, «είσαι εντελώς λάθος».

Γύρισα το κεφάλι μου και τον είδα. Όμως γνώριζα, ή αισθανόμουν, ότι στεκόταν κάπου δίπλα μου για τουλάχιστον τα τελευταία τριάντα λεπτά.  

Δεν αμφιβάλω καλέ μου αναγνώστη, πως αρκετές φορές είχες αυτήν την παράξενη, αφύσικη αίσθηση πως κάποια αόρατη ύπαρξη στέκεται δίπλα σου, ας πούμε, σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, με τη φωτιά στο τζάκι να αργοσβήνει, προχωρημένη νύχτα Οκτώβρη, με τον άνεμο να φυσά απαλά, όταν μέσα από το λεπτό πέπλο που ονομάζουμε Πραγματικότητα, ο Αόρατος Κόσμος αρχίζει να αχνοφαίνεται.

Την είχες, έτσι δεν είναι; Ναι, το ξέρω πως την είχες. Αλλά δεν με νοιάζει να μου μιλήσεις για αυτήν. Σταμάτα. Δεν θέλω να ακούσω για το περίεργο κακό συναίσθημα που είχες τη νύχτα που η θεία σου η Κούλα έσπασε το πόδι της. Ας μην ασχοληθούμε με την εμπειρία σου. Θέλω να σου πω την δική μου.

«Είσαι εντελώς λάθος, νεαρέ μου φίλε», επανέλαβε ο Πατέρας Χρόνος, «εντελώς».

«Νεαρέ μου φίλε;», είπα. Το μυαλό μου, όπως του καθενός σε τέτοια περίπτωση, προσκολλήθηκε σε μια ασήμαντη λεπτομέρεια. «Γιατί με αποκαλείς νεαρό;».

«Με συγχωρείς», απάντησε ευγενικά. Είχε μια έμφυτη ευγένεια. «Το σφάλμα βρίσκεται στα αδύναμα μάτια μου. Με την πρώτη ματιά, σε πέρασα για κάτω από εκατό ετών».

«Κάτω από εκατό;», φώναξα. «Φυσικά και είμαι!».


«Με συγχωρείς ξανά», είπε ο Χρόνος, «το σφάλμα είναι στην αδύναμη μνήμη μου. Το ξέχασα. Σπανίως τα περνάτε τη σήμερον ημέρα, σωστά; Η ζωή σας είναι μικρή».

Τον άκουσα να αναστενάζει μελαγχολικά. Γέρικη και ξεθωριασμένη ένιωσα τη μορφή του καθώς στεκόταν δίπλα μου. Μα δεν γύρισα να τον αντικρύσω. Δεν χρειαζόταν. Την γνώριζα, με την εσωτερική και πιο καθαρή ματιά, όπως κάθε άνθρωπος γνωρίζει από ένστικτο, το Αθέατο πρόσωπο και τη μορφή του Πατέρα Χρόνου.

Τον άκουγα να ψιθυρίζει δίπλα μου, «σύντομη – σύντομη, η ζωή σας είναι σύντομη», ως ότου ο ήχος του έσμιξε με τον χτύπο του ρολογιού που βρισκόταν κάπου μέσα στο ήσυχο σπίτι. Έπειτα, θυμήθηκα τί είχε πει.

«Πώς γνωρίζεις ότι έχω λάθος;» ρώτησα και, «πως γνωρίζεις τί σκεπτόμουν;»

«Το είπες φωναχτά» μου απάντησε. «Αλλά, ούτως ή άλλως, δεν παίζει ρόλο. Είπες πως τα Χριστούγεννα τελείωσαν, είναι ξεπερασμένα».

«Ναι» παραδέχτηκα, «αυτό είπα».

«Και τί σε κάνει να πιστεύεις κάτι τέτοιο;» ρώτησε, σκύβοντας περισσότερο, ή έτσι μου φάνηκε, πάνω από τον ώμο μου.


«Λοιπόν», απάντησα, «το πρόβλημα είναι το εξής. Κάθομαι εδώ και ώρες, ένας Θεός ξέρει πόσες, προσπαθώντας να σκεφτώ κάτι για να γράψω μια χριστουγεννιάτικη ιστορία. Και δεν μπορώ. Δεν γίνεται, σε αυτές τις απαίσιες ημέρες που περνάμε».

«Μια χριστουγεννιάτικη ιστορία;»

«Ναι, Πατέρα Χρόνε» του εξήγησα, με μια ανόητη αυταρέσκεια θεωρώντας πως λέω κάτι σοφό, «οτιδήποτε χριστουγεννιάτικο -ιστορίες, αστεία, εικόνες- όλα έχουν τελειώσει μέχρι τον Οκτώβριο».

Πίστεψα πως τον εξέπληξα, αλλά είχα λάθος.

«Πω πω!» είπε, «όχι μέχρι τον Οκτώβριο! Τι βιασύνη! Θυμάμαι στην Αρχαία Αίγυπτο -έτσι νομίζω πως την λέτε- έγραφαν τις χριστουγεννιάτικες ιστορίες τους, όλα σε ιερογλυφικά, δύο με τρία χρόνια πριν».  

«Δύο με τρία χρόνια!», αναφώνησα.

«Σιγά» απάντησε, «αυτό δεν είναι τίποτα. Στη Βαβυλώνα ετοίμαζαν τις χριστουγεννιάτικες ιστορίες τους -όλες σε ψημένο πηλό- μια ολόκληρη ηλιακή έκλειψη πριν τα Χριστούγεννα. Έλεγαν, νομίζω, ότι το κοινό τις προτιμούσε έτσι.

«Αίγυπτος;» είπα, «Βαβυλώνα; Μα δεν υπήρχαν Χριστούγεννα εκείνες τις εποχές. Εγώ … »

«Αγαπητέ μου», με διέκοψε, «δεν γνωρίζεις πως Χριστούγεννα υπήρχαν ανέκαθεν;»

Σιώπησα. Ο Πατέρας Χρόνος περπάτησε ως το τζάκι και ακούμπησε πάνω στην κορνίζα του. Τα μικρά στεφάνια καπνού από τη φωτιά που έσβηνε έσμιγαν με το αχνό του περίγραμμα.

«Λοιπόν», είπε, «ποιο είναι το λάθος με τα Χριστούγεννα;»


«Λοιπόν», απάντησα, «όλος ο ρομαντισμός, η χαρά και η ομορφιά τους χάθηκαν, συνθλίφτηκαν και θανατώθηκαν από την απληστία του εμπορίου και τον τρόμο του πολέμου. Δεν είμαι, όπως νόμιζες, εκατό ετών, αλλά μπορώ να φανταστώ, όπως ο οποιοσδήποτε, μια εικόνα των Χριστουγέννων στις παλαιές καλές ημέρες εκατό χρόνια πριν: γραφικά παλιομοδίτικα σπίτια, χτισμένα μέσα σε δάση, με το φως που βγαίνει από τα παράθυρα τους να λαμπυρίζει πάνω στο χιόνι, ζεστασιά και θαλπωρή στο εσωτερικό, μια μεγάλη φωτιά καίει στο τζάκι, χαρούμενοι επισκέπτες είναι μαζεμένοι γύρω της και τα παιδιά περιμένουν τον Άγιο Βασίλη με τη λευκοπόρφυρη στολή του να αφήσει τα δώρα του γύρω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Το βλέπω, σαν να συνέβη μόλις χθες».

«Ήταν μόλις χθες», είπε ο Πατέρας Χρόνος και η φωνή του μαλάκωσε με τη μνήμη των περασμένων ετών. «Το θυμάμαι καλά».

«Ναι», συνέχισα, «αυτά ήταν όντως Χριστούγεννα. Δώσε μου πίσω τέτοιες ημέρες, με το παλιό καλό κέφι, τις παλιές άμαξες, τα πανδοχεία με τα αετώματα, το ζεστό κόκκινο κρασί, τα εποχιακά λουλούδια και το χριστουγεννιάτικο δέντρο και θα πιστέψω ξανά όχι μόνο στα Χριστούγεννα, αλλά και στον ίδιο τον Άγιο Βασίλη».

«Να πιστέψεις σε αυτόν;», είπε ήρεμα ο Πατέρας Χρόνος. «Μπορείς να το κάνεις αυτό. Τυχαίνει να βρίσκεται έξω στο δρόμο αυτή τη στιγμή».

«Έξω;», αναφώνησα. «Γιατί δεν έρχεται μέσα;».

«Φοβάται», αποκρίθηκε. «Φοβάται και δεν τολμά να εισέλθει εκτός αν του το ζητήσεις. Μπορώ να τον καλέσω;».

Έδωσα την συγκατάθεση μου και ο Πατέρας Χρόνος πήγε στο παράθυρο και έγνεψε προς τον σκοτεινό δρόμο. Τότε άκουσα βήματα. Ηχούσαν άχαρα και διστακτικά πάνω στα σκαλοπάτια και μια φιγούρα στάθηκε στην πόρτα, η φιγούρα του Αγίου Βασίλη. Στάθηκε εκεί με ένα συνεσταλμένο, απολογητικό βλέμμα στο πρόσωπο του. Πόσο αλλαγμένος ήταν!

Από την παιδική ηλικία, είχα στο μυαλό μου τη μορφή του. Όλοι τον γνώριζαν ως έναν χαρούμενο εύσωμο άνθρωπο, με ένα μεγάλο κασκόλ δεμένο στο λαιμό, έναν σάκο γεμάτο παιχνίδια στην πλάτη και εκείνα τα χαρούμενα, αστραφτερά μάτια μαζί με τα ροδοκόκκινα μάγουλα, που τα χαρίζει μόνο το ορμητικό χιόνι και το άξεστο κέφι του Βόρειου Ανέμου. Υπήρχε κάποτε μια εποχή, όχι στο πολύ μακρινό παρελθόν, όπου ο ήχος από τα κουδουνάκια στο έλκηθρο του, έκανε το αίμα να κυλάει ζεστό προς την καρδιά. Όμως τώρα, πόσο είχε αλλάξει!

Στεκόταν εκεί λασπωμένος και βρεγμένος από τη βροχή, σαν να μην τον είχε φιλοξενήσει κανένα σπίτι τα τελευταία τρία χρόνια. Το πορφυρό σακάκι του ήταν σκισμένο σε πολλά σημεία και το κασκόλ του ήταν ξεφτισμένο και κουρελιασμένο. Ο σάκος με τα παιχνίδια ήταν υγρός και φθαρμένος και τα χαρτόκουτα των παιχνιδιών διαλυμένα. Είμαι σίγουρος ότι υπήρχαν κουτιά που τα κουβαλούσε μαζί του αυτά τα τρία χρόνια.

Μα περισσότερο από όλα, πρόσεξα την αλλαγή στο πρόσωπο του. Η παλιά γενναία ματιά της πρόσχαρης αυτοπεποίθησης είχε χαθεί. Το χαμόγελο που καθρεφτιζόταν στα χαρούμενα μάτια αναρίθμητων παιδιών γύρω από αμέτρητα χριστουγεννιάτικα δέντρα, δεν υπήρχε πια. Στη θέση του υπήρχε ένα βλέμμα νευρικής απολογίας, σαν κάποιος να ζητούσε μάταια τη ζεστασιά και το καταφύγιο ενός σπιτιού, ένα βλέμμα σαν αυτά που η σκληρότητα του κόσμου έχει εντυπώσει στα πρόσωπα των απόκληρων του.

Έτσι στεκόταν στο κατώφλι ο Άγιος Βασίλης, παίζοντας νευρικά με τον κουρελιασμένο σκούφο του στο χέρι.

«Να περάσω μέσα;» ρώτησε, με τα μάτια καρφωμένα στον Πατέρα Χρόνο.

«Πέρασε» του απάντησε και έπειτα γύρισε προς το μέρος μου και μου είπε, «το δωμάτιο σου είναι σκοτεινό. Άναψε τα φώτα. Είναι συνηθισμένος στο φως, στο έντονο φως. Το σκοτάδι τον έχει φοβίσει πολύ τα τελευταία τρία χρόνια».

Τα άναψα και η λαμπρότητα τους ανέδειξε ακόμα περισσότερο την κουρελιασμένη φιγούρα. Ο Άγιος Βασίλης έκανε ένα δειλό βήμα. Μετά σταμάτησε σαν να τον έπιασε ένας ξαφνικός φόβος.


«Έχει το πάτωμα νάρκες;», ρώτησε.

«Όχι, όχι» είπε ο Πατέρας Χρόνος καθησυχαστικά και μου είπε ψιθυριστά «φοβάται. Τινάχτηκε από μια νάρκη σε ένα πεδίο μάχης ανάμεσα σε χαρακώματα τα Χριστούγεννα του 1914. Έχασε το κουράγιο του».

«Μπορώ να αφήσω τα παιχνίδια μου σε αυτό το πολυβόλο;», ρώτησε δειλά. «Θα τα βοηθήσει να στεγνώσουν».

«Δεν είναι πολυβόλο», είπε ευγενικά ο Πατέρας Χρόνος. «Είναι μια στοίβα βιβλίων αφημένα στον καναπέ». Γύρισε και μου ψιθύρισε, «έστρεψαν πάνω του ένα πολυβόλο στους δρόμους της Βαρσοβίας. Από τότε νομίζει ότι τα βλέπει παντού».

«Όλα καλά Άγιε Βασίλη» είπα όσο πιο χαρούμενα μπορούσα και ταυτόχρονα σηκώθηκα να ανακατέψω τη φωτιά στο τζάκι. «Δεν υπάρχουν πολυβόλα ή νάρκες εδώ. Είναι μόνο το σπίτι ενός φτωχού συγγραφέα».

«Ω», απάντησε χαμηλώνοντας κι άλλο το φθαρμένο σκούφο του και κάνοντας μια κίνηση σαν ταπεινή υπόκλιση. «Συγγραφέας; Μήπως είσαι ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν;».

«Όχι», απάντησα.

«Μα σίγουρα κάποιος σπουδαίος, δεν αμφιβάλω» είπε με τη σεμνότητα που είχε μάθει αιώνες πριν. «Ο κόσμος χρωστάει πολλά στα βιβλία του. Έχω πάντοτε μαζί μου μερικά. Τα έχω εδώ …»

Άρχισε να ψάχνει στα διαλυμένα πακέτα του. «Κοίτα! Το Σπίτι Που Έχτισε Ο Τζακ -ένα υπέροχο, βαθύ κείμενο- ή αυτό, Τα Μωρά Στο Δάσος. Θα το πάρετε, κύριε; Φτωχό δώρο, αλλά δώρο. Όχι στο πολύ μακρινό παρελθόν, έδινα χιλιάδες τέτοια κάθε Χριστούγεννα. Τώρα φαίνεται πως δεν τα θέλει κανείς».

Έριξε το βλέμμα του προς τον Πατέρα Χρόνο κοιτώντας τον έτσι όπως κοιτάει ένας αδύναμος κάποιον δυνατό, ζητώντας βοήθεια και καθοδήγηση.

«Κανείς δεν τα θέλει τώρα», επανέλαβε και μπορούσα να δω τα δάκρυα που γέμισαν τα μάτια του. «Γιατί συμβαίνει αυτό; Ξέχασαν οι άνθρωποι τη συμπαράσταση τους προς τα παιδιά που είχαν χαθεί στο δάσος;»

«Όλος ο κόσμος», άκουσα τον Πατέρα Χρόνο να ψιθυρίζει αναστενάζοντας, «είναι χαμένος στο δάσος». Όμως, είπε φωναχτά προς τον Άγιο Βασίλη νουθετώντας τον ευγενικά, «Έλα καλέ μου Άγιε Βασίλη !!! Πρέπει να ευθυμήσεις !!!  Κάθισε σε αυτήν την καρέκλα, τη μεγαλύτερη, δίπλα στη φωτιά. Ας τη φουντώσουμε με μερικά ξύλα. Να, τώρα είναι καλύτερα !!! Και, παλιέ μου φίλε, άκου τον άνεμο, είναι σχεδόν χριστουγεννιάτικος. Τόσο χαρούμενος και θορυβώδης, όσο να διώξει μακριά το κακό».

Ο Άγιος Βασίλης έκατσε δίπλα στη φωτιά και τέντωσε τα χέρια του προς τις φλόγες. Κάτι από το παλιό του κέφι άρχισε να αχνοφαίνεται στο πρόσωπο του καθώς ζεσταινόταν.

«Νιώθω καλύτερα», ψιθύρισε. «Κρύωνα, κύριε, ήμουν παγωμένος ως το κόκκαλο. Παλιά, ποτέ δεν ένιωσα έτσι. Όσο κι αν φυσούσε, ο κόσμος μού φαινόταν ζεστός. Γιατί δεν είναι το ίδιο και τώρα;».

Ο Πατέρας Χρόνος μου είπε χαμηλόφωνα, «βλέπεις πόσο διαλυμένος είναι; Δεν θα βοηθήσεις;».

«Ευχαρίστως», απάντησα, «εάν μπορώ».

«Όλοι μπορούμε», είπε ο Πατέρας Χρόνος, «ο κάθε ένας από εμάς».

Εν τω μεταξύ, ο Άγιος Βασίλης με κοίταξε προβληματισμένος, αν και φαινόταν να έχει ανακτήσει λίγο από το κέφι του, ρωτώντας με ντροπαλά:

«Μήπως έχετε σναπς;»

«Σναπς;», τον ρώτησα.

«Ναι, σναπς. Ένα ποτήρι στην υγειά σας, θα μπορούσε να μου ζεστάνει την καρδιά ξανά».

«Ε…, θέλετε κάτι να πιείτε;»

«Είναι η αδυναμία του», είπε ο Πατέρας Χρόνος, «αν μπορείς να την πεις έτσι. Το έχει συνηθίσει εδώ και αιώνες. Αν έχεις, δωσ’ του».

«Έχω λίγο στο σπίτι», είπα διστακτικά, «για την περίπτωση ασθένειας».


«Χα, χα», είπε ο Πατέρας Χρόνος, με κάτι όσο κοντινότερο σε χαμόγελο να περνάει από το αχνό πρόσωπο του. «Για την περίπτωση ασθένειας!!! Έτσι το έλεγαν στην αρχαία Βαβυλώνα. Άσε με να του βάλω στο ποτήρι εγώ. Πιες, Άγιε Βασίλη, πιες!!!»

Ήταν υπέροχο να βλέπεις τον γέρο άνδρα ευχαριστιέται το ποτό του, πίνοντας το σκέτο, έτσι όπως είναι η συνήθεια στην παλιά Νορβηγία.

Ήταν θαυμάσιο, επίσης, να βλέπεις τον τρόπο με τον οποίο η ζέστη της φωτιάς και η θερμότητα του οινοπνεύματος, άλλαζαν και φώτιζαν το πρόσωπο του, ως ότου το  παλιό του κέφι έλαμψε σε αυτό. Κοίταξε γύρω του, με νέο ενδιαφέρον.  

«Ευχάριστο δωμάτιο», είπε. «Και τι καλύτερο, κύριε, από τον άνεμο να φυσά έξω και μια δυνατή φωτιά να καίει μέσα!»

Έπειτα η ματιά του έπεσε πάνω στην κορνίζα του τζακιού, όπου ανάμεσα στα βιβλία και στις πίπες καπνού βρισκόταν ένα μικρό ξύλινο αλογάκι.

«Ω,» είπε ο Άγιος Βασίλης χαρούμενα, «υπάρχουν παιδιά στο σπίτι!».

«Ένα,» του απάντησα, «το πιο γλυκό αγόρι στον κόσμο».

«Είμαι σίγουρος πως είναι!» και ξέσπασε σε δυνατό γέλιο που θα χαροποιούσε τον καθένα. «Όλα τα παιδιά είναι! Ο Θεός να τα έχει καλά! Έχω δει πολλά και αυτό είναι το γλυκύτερο, πόσων ετών είπες ότι είναι; Δύο και μισό παρά δύο μήνες και μία εβδομάδα; Η πιο γλυκιά ηλικία θα μου πεις, σωστά; Όλοι το λένε!». Έσκασε πάλι σε τόσο δυνατά γέλια που οι χιονόλευκες μπούκλες των μαλλιών του φαίνονταν να χορεύουν.

«Αλλά για βάστα λίγο. Αυτό το αλογάκι είναι χαλασμένο. Το πίσω πόδι έχει σχεδόν κοπεί. Δεν είναι σωστό!»

Πήρε το παιχνίδι και άρχισε να το φτιάχνει. Ήταν καταπληκτικό το πόσο επιδέξια, παρά την ηλικία, ήταν τα χέρια του.

«Χρόνε,» είπε κι ήταν διασκεδαστικό να ακούς τη φωνή του που είχε πάρει έναν επίσημο τόνο, «πιάσε μου αυτόν τον σπάγκο. Ωραία. Εδώ, κράτα αυτόν τον κόμπο. Τέλεια! Τώρα, δώσε μου λίγο κερί μέλισσας. Τι; Δεν υπάρχει; Ω, πόσα λίγα εφόδια έχουν τα σημερινά σπίτια. Πως μπορείτε να διορθώσετε, κύριε, τα χαλασμένα παιχνίδια δίχως κερί μέλισσας; Τέλος πάντων, ακόμα κι έτσι θα σταθεί».

Προσπάθησα να ψελλίσω ένα ευχαριστώ, αλλά ο ίδιος μου έκανε νόημα να σωπάσω.

«Ανοησίες,» είπε «αυτό δεν είναι τίποτα. Έτσι είναι η ζωή μου. Ίσως το μικρό αγόρι να ήθελε κι ένα βιβλίο. Έχω εδώ στον σάκο μου. Να, κύριε, Ο Τζακ Και Η Φασολιά, βαθυστόχαστο. Το διαβάζω κι εγώ συχνά. Πόσο βρεγμένο είναι! Μου επιτρέπετε, κύριε, να στεγνώσω τα βιβλία μου στο τζάκι σας;»

«Βεβαίως» απάντησα πρόθυμα. «Είναι τόσο βρεγμένα!».

Ο Άγιος Βασίλης σηκώθηκε από την καρέκλα κι άρχισε να ψάχνει τα κατεστραμμένα  πακέτα του διαλέγοντας τα, διαλυμένα από τη βροχή και τον άνεμο,  παιδικά βιβλία. 

«Όλα βρεγμένα και σκισμένα!» ψιθύρισε και η φωνή του βυθίστηκε στη λύπη. «Τα κουβαλούσα τα τελευταία τρία χρόνια. Κοίτα! Ήταν για τα μικρά παιδιά στο Βέλγιο και τη Σερβία. Μπορώ να τους τα δώσω, νομίζεις;»

Ο Πατέρας Χρόνος κούνησε ευγενικά το κεφάλι του.

«Όμως, προς το παρόν, ας τα στεγνώσω και ας τα διορθώσω. Κοίτα, μερικά έχουν και αφιέρωση! Δες αυτό, λέει «με αγάπη, ο πατέρας σου». Γιατί δεν έχει φτάσει στα χέρια του παιδιού; Είναι βροχή ή δάκρυα πάνω σε αυτή τη σελίδα;».

Έσκυψε πάνω από τα βιβλία, με τα χέρια του να τρέμουν καθώς γυρνούσε τις σελίδες. Ο παλιός φόβος είχε εμφανιστεί ξανά στο πρόσωπο του.

«Αυτός ο ήχος! Άκου! Είναι όπλα, τα ακούω».

«Όχι, όχι,» του είπα «δεν είναι κάτι. Ένα αυτοκίνητο περνάει το δρόμο».

«Άκου, το ακούω ξανά, είναι κραυγές!»

«Όχι, όχι,» του απάντησα «όχι κραυγές, είναι ο άνεμος ανάμεσα στα δέντρα».

«Οι κραυγές των παιδιών μου!» αναφώνησε. «Τις ακούω παντού -έρχονται σε μένα με τον άνεμο- βλέπω τα παιδιά μου καθώς περιπλανιέμαι στη νύχτα και στην καταιγίδα, διαλυμένα και πεθαμένα στα χαρακώματα, νεκρά στο έδαφος, να κλαίνε στα νοσοκομεία. Κάθε άνδρας από αυτούς ήταν ένα μικρό παιδί που κάποτε γνώρισα. Πατέρα Χρόνε δώσε μου πίσω τα παιδιά μου», φώναξε κλαίγοντας απλώνοντας τα χέρια του προς αυτόν.

«Δεν πεθαίνουν μάταια,» είπε ο Χρόνος ευγενικά. Μα ο Άγιος Βασίλης επανέλαβε γοερά:

«Δώσε μου πίσω τα παιδιά μου!»

Μετά κατέρρευσε πάνω στον σάκο του κι έκρυψε το πρόσωπο του με τα χέρια.

«Βλέπεις,» μου είπε ο Χρόνος, «είναι τσακισμένος, θα τον βοηθήσεις, αν μπορείς;».

«Με μεγάλη μου χαρά,» απάντησα. «Αλλά τί να κάνω;»

«Θα κάνεις τούτο,» μου απάντησε.

Στάθηκε εμπρός μου, μια σοβαρή, ημι-διάφανη φιγούρα. Το τζάκι είχε σβήσει και μέσα από τις κουρτίνες έμπαινε το πρώτο φως της αυγής.

«Ο κόσμος που ήξερες, σου φαίνεται κατεστραμμένος. Αυτό δεν πρέπει να το πεις στα παιδιά. Η βία, ο τρόμος και το μίσος που κυριαρχούν, δεν πρέπει να τα αγγίξουν. Κάποια μέρα θα καταλάβει -και εδώ μου έδειξε τον Άγιο Βασίλη- ότι οι άντρες που ήταν τα παιδιά του δεν πέθαναν μάταια. Από τη θυσία τους θα ξεπροβάλλει ένας καλύτερος κόσμος για όλους, ένας κόσμος όπου αμέτρητα παιδιά θα είναι ευτυχισμένα για πάντα. Όμως, τα παιδιά του σήμερα, προστάτεψε τα από το μίσος και τον τρόμο του πολέμου. Αργότερα θα καταλάβουν. Όχι τώρα. Δώσε τους πίσω τα Χριστούγεννα με τη χαρά και τη φιλανθρωπία τους και στην πορεία θα έρθει η επί Γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία».

Η φωνή του σίγασε. Έμοιαζε να χάνεται με το φύσημα του ανέμου.


Κοίταξα γύρω μου. Ο Πατέρας Χρόνος και ο Άγιος Βασίλης είχαν εξαφανιστεί από το δωμάτιο. Η φωτιά στο τζάκι είχε σβήσει τελείως και η μέρα ξημέρωνε.

«Ας αρχίσω,» ψιθύρισα, «θα φτιάξω αυτό το χαλασμένο αλογάκι».


Σχόλια:

ΑνώνυμοςΟ Αχιλλέας είπε...

Υπέροχο μικρό διήγημα το οποίο με προβλημάτισε αρκετά. Σκέφτομαι τις εκατόμβες νεκρών δύο Ευρωπαϊκών "εμφυλίων". Πολλές φορές αναρωτιέμαι και εγώ για ποιο λόγο πέθαναν αυτοί οι άνθρωποι. Γιατί τους στερηθηκαν οι οικογένειες τους; Κάποιοι από αυτούς, βέβαια, δεν πρόλαβαν καν να κάνουν οικογένειες. Και σίγουρα δεν ήξεραν ότι ο Πρώτος Παγκόσμιος πόλεμος θα ήταν γεμάτος από μηχανοκίνητο θάνατο από τους ανθρώπους των μηχανών που τόσο μισούσε ο Τόλκιν...
Αλλά επαναλαμβάνω. Γιατί πέθαναν; Δεν μας φωνάζουν άραγε οι φωνές των προγόνων μας; Δεν τους χρωστάμε; Σίγουρα δεν γίνεται να πέθαναν για την Ελλάδα του 2022...
Μου αρέσει βέβαια το διήγημα και για έναν ακόμη λόγο. Δεν τελειώνει με μιζέρια και ηττοπάθεια. Ο συγγραφέας αντιλαμβάνεται ότι εάν κάποιος δεν είναι κομμάτι της λύσης, αυτομάτως, αποτελεί κομμάτι του προβλήματος. Ας παραδειγματιστούμε...

Πέμπτη, 22 Δεκεμβρίου, 2022

 
Ανώνυμος Ο/Η Ανώνυμος είπε...

αγαπητοι φιλοι της φλεφαλο θα ηθελα εναν σχολιασμο (κανονικα το θεμα σηκωνει ολοκληρη αναλυση, ενα απλο σχολιο δεν φτανει..) για το παρακατω αποσπασμα (το οποιο ειναι 100% true, δεν προκειται για τρολ). woke αριστερα και πολιτισμικος μεταμοντερνισμος, τα ανθη του κακου..

''O Ελληναράς θέλει πολύ εκσυγχρονισμό ακόμη για να γίνει άνθρωπος. Και υπόψιν, ρατσισμός/σεξισμός είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Από κάτω κρύβεται μπόλικος ριζωμένος κοινωνικός συντηρητισμός, μίσος για κάθε τι προοδευτικό, απέχθεια για multiculti και diversity, θρησκοληψία και σκοταδισμός. Τώρα, αυτήν την καταραμένη στιγμή, οι υπάνθρωποι Ελ ετοιμάζονται να εορτάσουν τα Χριστούγεννα, μια παραδοσιοκρατική ακροδεξιά εορτή μίσους, μια σιχαμερή μεταφυσική φιέστα που εμάς (τους φυσιολογικούς προοδευτικούς ανθρώπους) μας κάνει να θυμόμαστε με φρίκη τις χριστιανικές θηριωδίες, την ισλαμοφοβία και τις σταυροφορίες. Πολύ καλώς οι μπολσεβίκοι του Λένιν κατήργησαν όλες τις παπαδίστικες κωλογιορτές και έβαλαν μπουρλότο σε ορθόδοξες εκκλησίες και μοναστήρια. Αυτό θα κάνουμε και εμείς όταν έρθουμε με το καλό στην εξουσία... Κάτω ο σταυρός, ψηλά το σφυροδρέπανο''

Κυριακή, 25 Δεκεμβρίου, 2022

 
ΑνώνυμοςΗ Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...

Δεν έχει νόημα να σχολιάσουμε τις θέσεις του κάθε πολιτικού αντιπάλου. Είτε είναι ειλικρινής τοποθέτηση είτε τρολάρισμα (αυτή η παραδοχή περί εκσυγχρονισμού αφήνει υπόνοιες) πρόκειται για την μία εκδοχή του δισυπόστατου αντιπάλου. Η άλλη είναι εκείνη του εκσυγχρονιστικού φιλελευθερισμού.
Είμαστε εναντίον και των δύο.
Τα υπόλοιπα τα έχουμε γράψει και πει πολλές φορές. Δεν έχει νόημα να τα επαναλαμβάβουμε. Να τα αντιμετωπίσουμε έχει νόημα.

Κυριακή, 25 Δεκεμβρίου, 2022

 
Ανώνυμος Ο/Η Ανώνυμος είπε...

εχουν νικησει, και τα δυο κεφαλια του τερατος (μεταμοντερνα/εκσυγχρονικη αριστερα - κατεστημενος/εξουσιαστικος φιλελευθερισμος) εχουν κατισχυσει με εναν απολυτο και ολοκληρωτικο τροπο. πώς θα τα ''αντιμετωπισουμε''; ολη η κοινωνια εχει διαποτιστει μεχρι το μεδουλι με τα μεταμοντερνα εκτρωματα, για μην αναλυσουμε τι συμβαινει στην νεολαια. ειναι κατι παραπανω απο απελπιστικη η ολη κατασταση. ωρες-ωρες νιωθω οτι ζουμε στους ''εσχατους καιρους'', σε αποκαλυπτικες εποχες. καθημερινα ερχομαστε αντιμετωποι με καταστασεις, με νοηματικα περιεχομενα και ιδεολογηματα που ειναι αδιανοητα. το προβλημα ειναι βαθια ανθρωπολογικο (με την υπαρκτικη/οντολογικη διασταση, οχι την εθνοφυλετικη) και δεν ξερω με ποιον τροπο μπορει να ''αντιμετωπιστει''. η τοποθετηση που παρεθεσα ειναι πολυ ενδεικτικη, δεν ειναι τρολ, πριν 25-30 χρονια δεν θα γραφονταν πουθενα τετοια πραγματα. δεν ειμαι ουτε και θελω να ακουγομαι σαν θεουσος αλλα εχω αρχισει να πιστευω οτι ολο αυτο που ζουμε εχει μεταφυσικες διαστασεις και προεκτασεις. τα πραγματα δεν ειναι καθολου ''απλα'' οσο φαινονται. o tempora o mores..

Κυριακή, 25 Δεκεμβρίου, 2022

 
Ανώνυμος Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...

Ναι. Είναι δύσκολη η συνθήκη, σαφώς. Πάντως αν θέλουμε να προτάξουμε μια αντίδραση, έστω και για την τιμή των όπλων, ο μόνος τρόπος παιδιά (πέρα από την προσωπική στάση ζωής του καθενός) παραμένει η συλλογική οργάνωση και δράση. Αν δεν θέλετε να στελεχώσετε την Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. σχηματίστε δικές σας συλλογικότητες. Η μάχη στην ανοιχτή κοινωνία είναι σίγουρα δύσκολη για μικρές ομάδες όπως η δική μας. Ωστόσο, αν καταφέρουμε να ριζώσουμε στα πανεπιστήμια και να κρατήσουμε την λέσχη ζωντανή νέες γενιές μελών, τουλάχιστον στον φοιτητικό μικρόκοσμο κάτι μπορεί να πετύχουμε.

Κυριακή, 25 Δεκεμβρίου, 2022