Τραυλισμός-Όταν η τέχνη αποτελεί την εξέλιξη της ζωής

                                                     του Κωνσταντίνου Γαβρόγλου 

Ο αγγλικός όρος είναι stammering η stuttering και πρόκειται για μια αναπηρία που εμφανίζεται στην ακοή κάποιου ανθρώπου όταν εκείνο διαβάζει κάτι, ένα βιβλίο π.χ, και χαρακτηρίζεται από διακοπές στον λόγο. Τα συμπτώματα της συγκεκριμένης αναπηρίας  είναι η επανάληψη συλλαβών κυρίως στην αρχή των λέξεων, η προέκταση των ήχων, το άσκοπο σταμάτημα ανάγνωσης των λέξεων λόγω της αδυναμίας του ατόμου να προφέρει λέξεις και επιφωνήματα. Άλλα συμπτώματα που αφορούν τον ψυχολογικό τομέα είναι η δυσκολία συναισθηματικής έκφρασης των συγκεκριμένων ανθρώπων, η ντροπή, ο φόβος να μιλήσουν, και εν τέλει η απώλεια της κοινωνικής τους αποδοχής. Ατυχώς οι κοινωνικές συνέπειες εμφανίζονται συνήθως στην μικρή ηλικία αυτών των ατόμων.

Υπάρχουν διάφοροι τρόποι για να διαχειριστεί κάποιος την συγκεκριμένη αναπηρία. Η διάγνωση της σοβαρότητας της αναπηρίας σε διάφορα κοινωνικά πλαίσια, η διάγνωση των επιπτώσεων στην ψυχολογία του ατόμου συμπεριλαμβανομένου και των κοινωνικών δυσκολιών, αλλά και η εκτίμηση των κοινωνικών δεξιοτήτων του συγκεκριμένου ατόμου, κυρίως όσον αφορά την δεξιότητα του στην ομιλία. Υπάρχουν επιμέρους τρόποι θεραπείας, όπως για παράδειγμα φαρμακευτικές θεραπείες για εκείνους που δυσκολεύονται να ελέγξουν τον άγχος τους.

Παρουσιάζει ενδιαφέρον ότι σπουδαίες προσωπικότητες της τέχνης έπασχαν από αυτή την πάθηση και την ξεπέρασαν, όπως ο ηθοποιός James Earl Jones (Τζέιμς Ερλ Τζόουνς), η ηθοποιός Emily Blunt (Έμιλι Μπλαντ), η τραγουδοποιός Carly Simon (Κάρλι Σάιμον), ο τραγουδιστής και συνθέτης Ed Sheeran (Εντ Σίρραν), ο τραγουδοποιός Mel Tillis (Μελ Τίλλις), ο Rowan Atkinson (Ρόουαν Άτκινσον), η Merlyn Monroe (Μέρλιν Μονρόε), αλλά και ο βασιλιάς Γεώργιος ο έκτος. Θα άξιζε να δώσουμε περαιτέρω σημασία στον Ρόουαν Άτκινσον και τον Βασιλιά Γεώργιο τον 6ο.

Ο Ρόουαν Άτκινσον είναι βρετανός κωμικός ηθοποιός γνωστός για τον ρόλο του Mr Bean (Μίστερ Μπιν). Νίκησε τον τραυλισμό Κάνοντας δύο πράγματα. Πρώτα εκτέθηκε ο ίδιος στον φόβο του και δεύτερον έδωσε βάση στα γράμματα b (μπι), και (πι). Σε μια συνέντευξη τον ρώτησαν αν ξεπέρασε ποτέ την αναπηρία σου κι εκείνος απάντησε ότι «αυτό είναι κάτι που πάει και έρχεται» και παραδέχτηκε ότι η δουλειά του τον έχει βοηθήσει να ξεπεράσει το πρόβλημά του.

Δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε την ερμηνεία του Κόλιν Φερθ ως βασιλιά Γεώργιου του 6ου  στην ταινία Ο λόγος του βασιλιά (King’s Speech), το 2010. Μια ερμηνεία που του χάρισε το βραβείο όσκαρ. Η συγκεκριμένη ταινία έδειξε τον σκληρό αγώνα που χρειάζεται να δώσει κάποιος άνθρωπος για να ξεπεράσει την αναπηρία του, αλλά και πως μια αναπηρία μπορεί να ευαισθητοποιήσει πολύ κόσμο.

 Ένας ακόμη κινηματογραφικός χαρακτήρας που αντιμετωπίζει τραυλισμό είναι ο Sid the sloth (Βραδύποδας Σιντ) από την σειρά ταινιών κινουμένων σχεδίων Η εποχή των παγετώνων (Ice Age). Ο Σιντ είναι ένας κωμικός χαρακτήρας ο οποίος βίωσε την μοναξιά και την εγκατάλειψη από πολύ μικρή ηλικία. Ο συγκεκριμένος χαρακτήρας, μέσα από τις αφέλειές του, περνάει ένα μήνυμα. Είναι πολύ σημαντικό ο άνθρωπος να έχει χιούμορ γιατί αυτός ίσως είναι και ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσει τον πόνο του. Ακόμη σημαντικότερο είναι αυτό που λέει στην ταινία Η εποχή των παγετώνων 2 (Ice Age 2): YOU NEED TO LET GO OF THE PAST SO YOU CAN HAVE A FUTURE. Για να μπορείς να έχεις μέλλον πρέπει να υπερβείς τις συνθήκες του παρελθόντος.

Ασφαλώς η τέχνη είναι ένα σημαντικό όπλο στα χέρια μας προκειμένου να αντιμετωπίσουμε και να ξεπεράσουμε σοβαρά προβλήματα. Για όσους δεν έχουν τέτοια προβλήματα η τέχνη είναι χρήσιμη ως πεδίο κατανόησης. Βοηθά ώστε να γίνονται κατανοητοί άνθρωποι οι οποίοι διακατέχονται από τέτοιες αναπηρίες και καθιστά κοινές τις δύσκολες εμπειρίες της ζωής τους. Κλείνοντας με μια νότα αισιοδοξίας θεωρώ ότι αξίζει να θυμηθούμε ένα απόφθεγμα του Ρόουαν Άτκινσον:

To be successful you don’t need beautiful face and heroic body, what you need is skillful mind and ability to perform. 

Συνέντευξη του σκιτσογράφου Θοδωρή Σταθόπουλου

   

Κατά τα τελευταία χρόνια έχουν αυξηθεί οι νέοι Έλληνες που ασχολούνται με το σκίτσο και την δημιουργία comics. Ωστόσο, όπως ήταν αναμενόμενο στην μεταμοντέρνα μας συνθήκη, τα αισθητικά κριτήρια όσων παραμένουμε ρομαντικοί δεν ικανοποιούνται εύκολα από την πληθώρα των εμφανιζόμενων δημιουργών. Αγοραίος αμερικανισμός, έμφαση στην πρώτη εντύπωση, άγνοια σημαντικών καλλιτεχνικών κινημάτων του παρελθόντος από  τους δημιουργούς  –αυτά και πολλά παρόμοια γνωρίσματα με κάνουν να προσπερνώ, μετά από μερικές γρήγορες ματιές, σκίτσα και περιοδικά που πέφτουν κατά καιρούς στα χέρια μου. Όταν, λοιπόν, ανακαλύπτω κάτι ενδιαφέρον μέσα σε αυτές τις συνθήκες, νιώθω σαν να βλέπω ένα λουλούδι να ανθοφορεί στο μέσο μιας τσιμεντένιας πεδιάδας.

Ο Θοδωρής Σταθόπουλος δείχνει να αποτελεί μια τέτοια περίπτωση. Όταν είδα τα σκίτσα του διαπίστωσα ότι αποπνέουν έναν ανεπιτήδευτο αυθορμητισμό, ο οποίος όμως δείχνει να επικοινωνεί με σημαντικά καλλιτεχνικά ρεύματα του παρελθόντος. Τα σχήματά τους είναι αδρά, κλασικίζοντα, αλλά γενούν την αίσθηση ότι μια χειμαρρώδης εσωτερική ενέργεια μόλις και μετά βίας συγκρατείται από τις δυνατές μορφές. Το ασπρόμαυρο πλαίσιο και η προσεγμένη χρήση του ερυθρού και του κυανού χρώματος ισορροπούν το κλασικιστικό ύφος με την ένταση του ρομαντικού συναισθηματισμού. Η θεματολογία του Θοδωρή είναι σε μεγάλο βαθμό εθνοκεντρική ενώ και το εικαστικό στυλ των σκίτσων του παραπέμπει σε σκιτσογραφικά δεδομένα περασμένων δεκαετιών.

Αν μη τι άλλο, εκτιμώ ότι ο κάθε συνεπής αναγνώστης του ιστολογίου μας μπορεί να υποθέσει πως και γιατί η περίπτωση του νεαρού καλλιτέχνη μας κίνησε το ενδιαφέρον. Τον αναζήτησα, λοιπόν, για μια συνέντευξη την οποία δέχτηκε ευγενικά να μας παραχωρήσει.

1) Γεια σου Θοδωρή. Καταρχάς σε συγχαίρω για την δουλειά σου κι ευχαριστώ που δέχτηκες να μας παραχωρήσεις αυτή την συνέντευξη. Θα ήθελα αρχικά να μου πεις πόσον καιρό σκιτσάρεις και τι σε παρακίνησε ώστε να ξεκινήσεις ν’ ασχολείσαι ενεργά με το σκίτσο και την ζωγραφική;

 Αρχικά να ευχαριστήσω και εγώ εκ μέρους μου για την συνέντευξη, είναι η πρώτη εξάλλου που παραχωρώ και νιώθω κάπως περίεργα όπως τότε που άρχισα να ανακαλύπτω ότι μπορώ να σκιτσάρω. Σκιτσάρω πολύ καιρό, αρκετά χρόνια ήδη πίσω, από την εποχή που πήγαινα στο δημοτικό. Τότε έβλεπα και εγώ, όπως και τα υπόλοιπα παιδιά, πως οι δικές μου ζωγραφιές ήταν ελαφρώς καλύτερες και πιο ρεαλιστικές σε σύγκριση με τις ζωγραφιές των άλλων παιδιών. Ωστόσο η μεγάλη αλλαγή ήρθε όταν μια πολιτική μηχανικός, στην οποία πήγαιναν οι γονείς μου για διάφορες δουλειές και έπαιρναν και εμένα μαζί, είδε τα σχέδια μου και είπε στους γονείς μου να με ενθαρρύνουν να συνεχίσω σε αυτόν τον τομέα διότι έβλεπε πως έχω ταλέντο. Από τότε άρχισα σιγά σιγά να πηγαίνω σε διαφορά φροντιστήρια, μέχρι και από ΤΕΙ γραφιστικής πέρασα όντας μαθητής της έκτης δημοτικού! Φαίνεται ότι δάσκαλος ζωγραφικής στο δημοτικό, ο οποίος ήταν και καθηγητής στο ΤΕΙ ταυτόχρονα, αναγνώρισε κάποιο ταλέντο σε αυτά που ζωγράφιζα και με πήρε για ένα χρόνο περίπου. Έτσι ξεκίνησα σιγά σιγά.

2) Τι υλικά χρησιμοποιείς και πως σκιτσάρεις; Δουλεύεις σε χαρτί, σε πίνακα ζωγραφικής ή απευθείας στον υπολογιστή; 

Τα υλικά είναι διάφορα, ανάλογα την περίοδο. Έχω χρησιμοποιήσει μολύβι, στύλο, κάρβουνο, μαρκαδόρους, μπογιές, ακουαρέλες, ξυλομπογιές, λαδομπογιές κλπ. Έχω δουλέψει σε χαρτί και σε ειδικό χαρτί για κάρβουνο ή για ακουαρέλα, σε χαρτί για κόμικ, σε πίνακα ζωγραφικής, τώρα τελευταία συνήθως σχεδιάζω σε Α4. Σε υπολογιστή μπορώ να πω πως τα τελευταία δυο χρόνια ασχολούμαι αλλά περιορισμένα, διότι δεν έχω τις κατάλληλες γνώσεις αν και θα ήθελα να μάθω στο μέλλον να χρησιμοποιώ περαιτέρω τον υπολογιστή για να αναπτύξω το δημιουργικό μου πεδίο.

3) Έχεις σπουδάσει κάτι σχετικό ή απλώς σκιτσάρεις ελεύθερα, από προσωπικό ενδιαφέρον και αγάπη γι αυτό που κάνεις;

Έχω περάσει από διαφορά εργαστήρια και φροντιστήρια. Στόχος μου ήταν να μπω στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών και τελικά έγινε η προσπάθεια από μέρους μου. Βέβαια τότε έβλεπα τα πράγματα με πολλή αθωότητα. Δεν ήξερα τι με περίμενε. Εν τελεί έδωσα εξετάσεις για την σχολή και μάλιστα πήγα να δω πως είναι. Τότε διαπίστωσα ότι η πραγματικότητα απείχε απ’ ό,τι είχα φανταστεί. Αυτό που συνάντησα ήταν μια κατάσταση που δεν αντιστοιχούσε ούτε σε αυτού που φανταζόμουν όταν άκουγα την λέξη «ανώτατη», ούτε σε εκείνο που υπέθετα όταν άκουγα να μιλούν για «σχολή καλών τεχνών». Θα έλεγα πως περισσότερο ταίριαζε με σχολή «κακών ατέχνων». Γκρεμίστηκε η όλη μου διάθεση για αυτό που έχτιζα για τρία-τέσσερα χρόνια και μέσα μου ψυχολογικά αλλά και με την προσπάθεια μου στα φροντιστήρια. Εκείνο που αποκόμισα ήταν μια εικόνα παρακμής και εκφυλισμού, η βρωμιά και η ασχήμια βασίλευαν, οι άνθρωπο εξίσου άσχημοι. Μπορεί να φαίνεται κάπως έντονο, αλλά η αλήθεια είναι αυτή.  Με άδειασε η όλη εικόνα. Οι σπουδαστές και οι δάσκαλοι ήταν ταλαντούχοι όντως. Αλλά ο δρόμος που διάλεξαν για να εκφράσουν το ταλέντο τους ήταν αυτός ενός αισθητικού χάους και όχι εκείνου που εγώ αντιλαμβανόμουν ως ωραίου. Τελικά, όταν με απέρριψαν τολμώ να σου πω ότι ένιωσα μια δικαίωση. Για να αποκλίνω αισθητικά από εκείνους τους ανθρώπους πιστεύω ότι πρέπει να κινούμαι σε μια σωστή ατραπό. Πλέον ασχολούμαι ερασιτεχνικά. Σκέφτομαι κάποιες φορές να ξαναδώσω για την σχολή και με παρακινούν και οι γονείς μου προς αυτό. Προφανώς θα αποκομίσει χρήσιμες τεχνικές γνώσεις όποιος φοιτήσει σε αυτή την σχολή. Αλλά από την άλλη το ξανασκέφτομαι. Και διαπιστώνω ότι είναι τέτοιες οι αποκλίσεις μου με όσα είδα ώστε να αμφιβάλλω αν θα εμπιστευτώ τέτοιες προσωπικότητες ως διδάσκοντες ή ως συναδέλφους. Προς το παρόν σχεδιάζω μόνος μου ερασιτεχνικά, διότι το αγαπώ, διότι με γεμίζει, με αποσυμπιέζει και με κάνει να ξεχνάω τα την άσχημη πραγματικότητα, να εισέρχομαι μέσω των σχεδίων μου στις δικές μου ουτοπίες και να ταξιδεύω στις δικές μου φαντασιώσεις. 

4) Υπάρχουν κάποιοι ζωγράφοι ή σκιτσογράφοι που θεωρείς ότι αποτελούν σημεία αναφοράς για την συγκρότηση του στυλ σου;

Όσο αναφορά το στυλ μου και πως αυτό συγκροτήθηκε, αρχικά ξεκίνησα από την κλασική αρχαιότητα, τον ρεαλισμό της τέχνης στην αρχαία Ελλάδα, η μυολογία των αγαλμάτων, η φυσικότητα τους, η ηρεμία που απέπνεαν με έκανε να ασχοληθώ με αυτά ιδιαιτέρως και σταδιακά να αποτυπώνω το στυλ τους στα δικά μου έργα. Δεύτερο σημείο καμπής στο στυλ μου υπήρξε η Ευρωπαϊκή Αναγέννηση, τα έργα του Μιχαήλ Αγγέλου, ειδικά η Καπέλα Σιξτίνα. Η βαθύτερη ουσία της τέχνης της αναγεννησιακής τέχνης, η σύγκλιση του νεοπλατωνισμού και του χριστιανισμού που ευδοκίμησε στην αυλή των Μεδίκων, όλα αυτά με επηρέασαν σημαντικά. Ο Λεονάρδο ντα Βίντσι επίσης και ο Ραφαέλ μαζί με την αναγέννηση της φυσικότητας και του ρεαλισμού μετά τον μεσαίωνα ήταν άκρως σημαντικά για εμένα. Τελευταίο στάδιο με το οποίο τώρα καταπιάνομαι είναι ο Ρομαντισμός και ο νεοκλασικισμός. Ασφαλώς μου αρέσουν τα εικαστικά ρεύματα που αναπτύχθηκαν έχοντας κλασικιστικές και ρομαντικές επιρροές στις αρχές του 20ου αιώνα. Παραδοσιοκράτες γλύπτες όπως ο Άρνο Μπρέκερ και ο Άλμπερτ Σπέερ μου κινούν το ενδιαφέρον. Το ίδιο και ορισμένες στιγμές του σοβιετικού ρεαλισμού. Θεωρώ εξαιρετικό το «Η μητέρα πατρίδα καλεί» στο σημερινό Βόλγογκραντ. Όπως καταλαβαίνεις οι αισθητικές μου επιλογές είναι ασύμβατες με την επικρατούσα μεταμοντέρνα συνθήκη. Πάντως, αν κάτι μου αρέσει στο μάτι, ανεξάρτητα ποιος το έκανε, το βγάζω φωτογραφία ή προσπαθώ να αποθηκεύσω κάπως. Γενικά είμαι λάτρης εκείνου που θεωρώ ωραίο όπως και αν εκφράζεται αυτό.

5) Παρατηρώ ότι υπάρχει ένα εθνοκεντρικά ρομαντικό περιεχόμενο σε πολλές θεματικές έργων σου. Πέρα από την ελληνική ιστορία, τις παραδόσεις και τους μύθους της πατρίδας μας, υπάρχουν άλλα πεδία από τα οποία αντλείς εμπνεύσεις;

Ως νέος είχα μια απέραντη αγάπη για την αρχαία Ελλάδα και γενικά για την ελληνική φύση. Από εκεί πήρα τα πρώτα ερεθίσματα μου, τα οποία ήταν και τα πιο σημαντικά και τα πλέον καθοριστικά τα οποία ακόμα και τώρα, που έχει διαφοροποιηθεί η τεχνοτροπία μου, καθορίζουν σημαντικά την θεματολογία των έργων μου. Η θεματολογία είναι όντως εθνοκεντρική και ελληνοκεντρική στον μεγαλύτερο βαθμό, αλλά αντλεί και στοιχεία από πεδία που θα χαρακτήριζα μυστηριακά ή occult, όχι διότι έχω κάποια βιωματική σχέση με αυτά αλλά απλώς γιατί μου αρέσει η τεχνοτροπία που μου υποβάλουν. Γενικά τα έργα μου επιχειρούν να αποκρυσταλλώσουν στιγμές από την ιστορία και την μυθολογία, εκτιμώ ότι αποπνέουν πατριωτισμό και προσπαθώ να εκφράσουν την προσωπική διαλεκτική που αναπτύσσω με την ουσία της ζώσας φύσης. Πιστεύω ότι η τέχνη δεν είναι κάτι το αυθαίρετο, όπως θέλουν να μας πείσουν διάφοροι δήθεν avant garde τύποι. Η τέχνη έχει σκοπό και ο σκοπός της είναι να δημιουργεί τις κατάλληλες πνευματικές ζυμώσεις στην ψυχή του ανθρώπου και μέσω αυτών των ζυμώσεων να προκύπτει δράση, έμπνευση, αυτοβελτίωση και εξύψωση του ανθρώπινου βίου σε ανώτερα σχήματα ζωής. Δηλαδή, το ακριβώς αντίθετο απ’ ό,τι προκαλεί η σύγχρονη «τέχνη».

6) Τι σχεδιάζεις για το μέλλον; Θα ήθελες να δημιουργήσεις κάποιο comic, κάποια εικονογραφημένη ιστορία, ή προτιμάς να παρουσιάζεις μεμονωμένους πίνακες και σκίτσα;

Για το μέλλον δεν έχω τίποτα το ιδιαίτερο στο μυαλό μου. Μόνος στόχος είναι λόγω και της επετείου των διακοσίων χρόνων από την Παλιγγενεσία να αυξήσω τον αριθμό των σχεδίων μου που σχετίζονται με αυτό το σπουδαίο γεγονός. Ασφαλώς και να βελτιώνω όσο περισσότερο μπορώ τα σκίτσα μου, να δυναμώνω το στυλ μου κλπ. Για τα comic το είχα σκεφτεί παλιότερα αλλά δεν μου φαίνεται ακόμα σίγουρο. Πιο πιθανό είναι να συνεχίσω αυτό που κάνω μεμονωμένα σχέδια ή πίνακες.

7) Αγαπημένα comics;

Γενικά τα comics τα βλέπω όχι τόσο για τους διαλόγους και τις ιστορίες, αλλά πολύ περισσότερο για την τέχνη που φιλοξενούν τα καρέ τους. Γι αυτό δεν θέλω να παραθέσω λίστα με αγαπημένα. Θα αδικήσω τους συγγραφείς, αν το κάνω. Γιατί, όπως προανέφερα, με απορροφά ο λόγος των εικόνων και δεν είμαι ο κατάλληλος να κρίνω λογοτεχνικά δημιουργήματα. Θα κάνω μια εξαίρεση για έναν συγκεκριμένο λόγο. Μου αρέσουν οι δουλειές του Αρκά, με την διαφορά ότι τα comics του τα αγάπησα για τους διαλόγους τους. Είναι ο μοναδικός δημιουργός που διαβάζω για τους διαλόγους του και όχι για τα σκίτσα.

8) Τα τελευταία λόγια δικά σου

Αυτό που έχω να πω στους αναγνώστες είναι απλό. Να είναι ενεργητικοί και θετικοί άνθρωποι. Να προσπαθούν να αναγνωρίζουν και να προάγουν το όμορφο στην μουσική, στην ζωγραφική, στην λογοτεχνία. Να αγνοούν τις σειρήνες της μόδας και να δίνουν έμφαση στα ουσιώδη. Να μην τους παρασύρει η ασχήμια του κόσμου της εποχής μας. Η τέχνη μου εν τελεί εκεί στοχεύει, να δημιουργήσει τέτοιους ανθρώπους.

Αυτόχθονες «Ιθαγενείς»

 

Πριν λίγες ημέρες ήρθε στο φως της δημοσιότητας ένα ακόμη γεγονός που αναδεικνύει την αθλιότητα του ελλαδικού παρόντος. Ο αστυνομικός-οδηγός ενός εκ των συνοδευτικών αυτοκινήτων της κυρίας Ντόρας Μπακογιάννη, (ξέρετε, χρειάζονται πολλά αυτοκίνητα οι βουλευτές), αγνοώντας τους τροχονομικούς κανονισμούς παραβίασε τις σημάνσεις και (οδηγώντας το βουλευτικό αυτοκίνητο) τράκαρε έναν νεαρό οδηγό μοτοσικλέτας, έξω από το κοινοβούλιο.

Η τραγωδία ήταν διπλή. Γιατί πέρα από την ανθρώπινη ζωή ενός αθώου Έλληνα που χάθηκε στην άσφαλτο, η όλη συμπεριφορά του θύτη και η συνακόλουθη διαχείριση του ζητήματος από την κυβερνητική κουστωδία της φαμίλιας που κυβερνά τον τόπο, έκανε την φρίκη ακόμη μεγαλύτερη. Ο οδηγός αντί να σταματήσει για να βοηθήσει τον χτυπημένο, τον αγνόησε και μπήκε με το όχημα που οδηγούσε στην Βουλή. Μάλιστα ο τροχονόμος που βρισκόταν έξω από το κοινοβούλιο, λειτουργώντας με το κομματικό σκεπτικό της παράταξης των "νοικοκυραίων" και όχι βάσει του αστυνομικού καθήκοντος, έσπευσε να διώξει και να απειλήσει τους αυτόπτες μάρτυρες, φοβούμενος το πολιτικό κόστος που θα προκαλούσε στο κόμμα του η γνωστοποίηση του γεγονότος.

Η συμπεριφορά του δράστη, του τροχονόμου και της οικογένειας που διαφεντεύει κράτος και δήμους απέδειξε τα εξής.

α) ότι τα στελέχη των "τριτοκοσμικών ευρωπαϊστών" που κυβερνούν τον τόπο υπό τις οδηγίες της Μέρκελ, των Η.Π.Α, του Ισραήλ και άλλων φιλελεύθερων δυνάμεων, νιώθουν ότι ζουν σε ένα χωράφι τους. Όποτε θέλουν τηρούν και επικαλούνται τους νόμους, όποτε θέλουν τους παραβιάζουν. Γι αυτούς όλα επιτρέπονται. Το κόμμα τους διοικεί μια αποικία. Και οι ζωές των ιθαγενών δεν μπορεί να έχουν την ίδια αξία με το κομματικό προφίλ.

β) ότι όλα μπορεί να έχουν όριο. Όχι όμως η απανθρωπιά και η προστυχιά των θιασωτών της φιλελεύθερης ιδεολογικής ηγεμονίας. Αν και αυτό είναι κάτι γνωστό σε όσους διαβάζουν την ιστορία του 19ου και του 20ου αιώνα, η παρατήρηση του πολιτικού παρόντος αρκεί για να μας το υπενθυμίσει.

Ο εν λόγω τύπος, που έχει το θράσος να φορά το εθνόσημο, πόσο διαφορετικά θα είχε κριθεί απ' όσους σοβαρούς Έλληνες έχουν απομείνει αν είχε σταματήσει να περιθάλψει και να βοηθήσει τον τραυματία; Κανείς δεν θέλει ένα τροχαίο, αλλά δυστυχώς είναι κάτι που μπορεί να συμβεί. Πόσο ανθρώπινο και υπεύθυνο θα ήταν αν, μόλις γινόταν το ατύχημα, σταματούσε και έσπευδε να βοηθήσει τον τραυματία; Τι θα μπορούσε τότε να του προσάψει κανείς; Αμέλεια, απροσεξία, θάνατο εξ αμελείας; Ναι. Αλλά όλα αυτά, όσο τραγικά και αν είναι, μπορούν να συμβούν στον καθένα μας.

Αντιθέτως ο ελεεινός πραιτοριανός δεν συμπεριφέρθηκε όπως το συναίσθημα του κάθε κανονικού ανθρώπου θα πρόσταζε. Σκέφτηκε ότι η δημοσιοποίηση του ατυχήματος μπορεί να προκαλούσε ζημιά στο πολιτικό προφίλ της οικογένειας που τον προσέλαβε ως οδηγό. Και από το να προκληθεί μια ρωγμή στο πολιτικό προφίλ της κυβερνητικής μαφίας, προτίμησε να αποκρύψει το συμβάν. Να φύγει για το πάρκινγκ της Βουλής και να υποκριθεί ότι δεν συνέβη τίποτε!! Εξάλλου αν ζούσε ο τραυματίας, το mediaακό και το πολιτικό κατεστημένο θα φρόντιζαν να διαχειριστούν το ζήτημα με τρόπο που δεν θα προκαλούσε εντάσεις.

Μόνο που ο τραυματίας πέθανε. Μόνο που ζούμε στην εποχή των social media και το γεγονός καταγράφηκε και μαθεύτηκε. Χρειάστηκε λοιπόν να περάσουν τρεις ολόκληρες μέρες απόκρυψης και συγκάλυψης του γεγονότος από τον πολιτικό κόσμο και τα ΜΜΕ, για να ψελλίσει το κόμμα των "νοικοκυραίων" μια δικαιολογία της συμφοράς, όταν το διαδίκτυο βοούσε.

Αλλά όπως λέμε διαρκώς (και δεν θα κουραστούμε να το επαναλαμβάνουμε) αυτά και χειρότερα αξίζουν στον μέσο Ελλαδίτη. Δυστυχώς είναι λίγοι σήμερα εκείνοι που κρατούν ακόμη στην ψυχή τους τις αξίες του παλιού ελληνισμού. Τα ήθη και τις πρακτικές που μεγάλωσαν γενεές επί γενεών. Ποια ευθύνη, ποια αλληλεγγύη, ποια εντιμότητα; Αυτά είναι ξεπερασμένα πράγματα οπισθοδρομικών μυαλών. Οι περισσότεροι προτιμούν στις μέρες μας τον μεταμοντέρνο συρμό της εποχής. Θέλουν "πρόοδο", φιλελευθερισμό, τηλεριάλιτι, life style, ελεύθερες αγορές, ελεύθερες διασκεδάσεις, ελεύθερα ήθη, πρεστίζ χαρτογιακάδων. Αυτή είναι η ηθική και η κουλτούρα των "νοικοκύρηδων" της εποχής μας. Αυτών που θέλουν να γίνουν "Ευρωπαίοι", "Αμερικανοί" και, ασφαλώς, αυτών που ψηφίζουν τους πολιτικούς οι οποίοι εγγυώνται όλα τα παραπάνω.

Όλοι εκείνοι που εκδηλώνουν σήμερα τα συμπεριφορικά γνωρίσματα του "καθώς πρέπει" Έλληνα (κάτω από τον μανδύα μιας σοβαροφάνειας και ενός επιδερμικού φολκλόρ δεξιάς κοπής) εκφράζουν μια συμπλεγματική αντιπάθεια προς την σοβαρότητα και προς τις αξίες που ευδοκίμησαν σε παλαιότερες εποχές. Αλλά ακόμη μεγαλύτερη είναι η βιωματική τους πίστη στο σύστημα της παρούσας εξουσίας και στην κουλτούρα του. Μια πίστη για την οποία δεν διστάζουν να θυσιάσουν και μερικές ζωές προκειμένου να την υπερασπιστούν. Μόνο που αγνοούν ότι αυτές οι ζωές που θυσιάζονται μπορεί να είναι και των παιδιών τους.

Η υποτιθέμενη αντίσταση του μέσου Έλληνα κατά των περιορισμών και οι παραδοσιοκράτες ανάμεσα σε συμπληγάδες

 

Στο προηγούμενο τεύχος του περιοδικού Ένζυμο έχει δημοσιευθεί η συνέντευξη του Γάλλου κοινωνικού ανθρωπολόγου Λουσιέν Σερίζ, με θέμα την χειραγώγηση των μαζών με αφορμή το πρόβλημα του κορωνοϊού. Ανάμεσα στα πολύ ενδιαφέροντα που αναφέρει ο Σερίζ είναι και το εξής. Για τους παγκοσμιοποιητές όπως ο Ζακ Ατταλί, εάν η παγκοσμιοποίηση δεν λειτουργεί, τότε απαιτείται περισσότερη παγκοσμιοποίηση. Για την επιβολή αυτού του παράλογου συλλογισμού στο μυαλό των ανθρώπων, επιστρατεύονται μεγάλα μέσα που συνίστανται στο να πανικοβάλλουν τις μάζες, έτσι ώστε οι άνθρωποι να απωλέσουν την κριτική ικανότητά τους και να καταστούν πιο επιρρεπείς σε παράλογες λύσεις[1].

Το συμπέρασμα του Γάλλου διανοητή είναι εξόχως κατατοπιστικό για όσους θέλουν να αντιμετωπίσουν κριτικά τα όσα συμβαίνουν, ανά τον κόσμο, λόγω  του κορωνοϊού, δίχως να εκπίπτουν στην συνωμοσιολογία. Όπως σωστά επισημαίνει ο Σερίζ, οι υποστηρικτές του «όλα είναι πραγματικότητα» έχουν άδικο, οι υποστηρικτές του «όλα είναι μυθοπλασία» έχουν επίσης άδικο [..].Ακριβώς επειδή η «επίσημη εκδοχή» της κρίσης του κορωνοϊού είναι αναληθής, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει ασθένεια.[…].Τα γεγονότα λαμβάνουν χώρα και αυτό που είναι αναληθές είναι η επεξηγηματική αφήγηση, όχι τα ίδια τα γεγονότα[2].

Υπενθύμισα την ωραία αυτή συνέντευξη για δυο λόγους. Πρώτον γιατί αυτές τις μέρες κυκλοφορεί το νέο τεύχος του περιοδικού Ένζυμο, το οποίο και θα παρουσιάσουμε προσεχώς. Και, δεύτερον, γιατί κατά τις τελευταίες εβδομάδες τα γεγονότα της Νέας Σμύρνης και η συμπεριφορά των συμπολιτών μας στο ζήτημα της τήρησης των μέτρων κατά της πανδημίας έχουν προκαλέσει το άνοιγμα μιας συζήτησης. Από την μια πλευρά υπάρχουν οι όλο και λιγότεροι, που συνεχίζουν να υποστηρίζουν ότι τα περιοριστικά μέτρα αποτελούν την μοναδική γραμμή άμυνας μέχρι να αποκρυσταλλωθούν κάποιες θεραπευτικές μέθοδοι. Κι από την άλλοι οι όλο και περισσότεροι, που αρχίζουν να αμφισβητούν τα μέτρα και να παρακάμπτουν στην πράξη τα όσα προβλέπουν.

Στους πρώτους θα συναντήσουμε, ως επί το πλείστον, τους γνωστούς συστημικούς «μενουμευρωπαίους», που λόγω της πίστης τους στον πολιτικό μαζοχισμό που αποκαλώ «τρικοκοσμικό ευρωπαϊσμό» εφαρμόζουν εις βάρος της πατρίδας οτιδήποτε σκαρφιστεί το ιερατείο των Βρυξελλών, η καγκελαρία και το state department. Στους δεύτερους συσπειρώνεται ένα ετερόκλητο πλήθος. Ελευθεριακοί αντιφασίστες και αριστεροί, που νιώθουν ότι περιορίζονται οι ελευθερίες τους. Συνωμοσιολόγοι και πάσης φύσεως ανόητοι ακροδεξιοί, που αμφισβητούν την ύπαρξη της ασθένειας. Αλλά και μάζες ψηφοφόρων με ρευστές ιδεολογικές αναφορές. Αυτοί οι τελευταίοι είναι το κλειδί της κάθε κρίσιμης πολιτικής περίπτωσης. Γιατί η αστική δημοκρατία τους καθιστά ρυθμιστές των πραγμάτων. Είναι οι ψηφοφόροι των μεγάλων μαζών, που δεν σκέφτονται πολύ, που δεν βλέπουν τα πράγματα εις βάθος, που πράττουν σχεδόν αντανακλαστικά με γνώμονα έναν μικροαστικό ωφελιμισμό. Είναι εκείνοι που ακολουθούν πάντα το ρεύμα το οποίο δείχνει να επικρατεί.

Αυτή η κρίσιμη μάζα ψηφοφόρων δείχνει κουρασμένη με τα συνεχή περιοριστικά μέτρα. Με αποτέλεσμα να τα αγνοεί στην πράξη και οι δρόμοι να είναι καθημερινά γεμάτοι παρά τις απαγορεύσεις. Η συμπεριφορά της κρίσιμης μάζας προβληματίζει το κυβερνητικό επιτελείο. Όχι μόνο επειδή γίνεται υγειονομικά επικίνδυνη. Αλλά, κυρίως, γιατί μπορεί να προκαλέσει στην κυβέρνηση πολιτικό κόστος. Η συμπεριφορά της κρίσιμης μάζας λαμβάνεται υπόψη από τα ΜΜΕ. Όχι γιατί αυτά ενδιαφέρονται να αφουγκραστούν ένα κοινωνικό αίτημα, αλλά γιατί θέλουν να μένουν σε επαφή με την κρίσιμη μάζα τόσο για λόγους εμπορικούς όσο και για να μην αναπτυχθεί μια διαλεκτική σχέση που θα μειώσει την επιρροή που της ασκούν. Η συμπεριφορά της κρίσιμης μάζας αναγκάζει τις επιτροπές των λοιμωξιολόγων να κρατούν αποστάσεις από τις κυβερνητικές επιλογές κατά τις τελευταίες εβδομάδες, λέγοντας ότι τα περιοριστικά μέτρα δεν λειτουργούν. Στην ουσία τα περιοριστικά μέτρα δεν λειτουργούν γιατί η μεγάλη μάζα των συμπολιτών μας δεν τα εφαρμόζει. Αλλά κανείς δεν θέλει να χάσει τον έλεγχο της επαφής με αυτή την μάζα. Γιατί τα πάντα στο πολιτικό σύστημα του αστικού φιλελευθερισμού αποτιμώνται, κατά κύριο λόγο, με πελατειακούς όρους. Και η κρίσιμη μάζα είναι ο πελάτης που η εξουσία θέλει να κρατά κοντά της.  Δύσκολα θα επιτρέψει στην μάζα αυτή το εξουσιαστικό σύστημα να πάρει την πρωτοβουλία των κινήσεων. Ούτε και τώρα συμβαίνει. Γιατί μολονότι η κρίσιμη μάζα δείχνει να απομακρύνεται από μια κυβέρνηση δεν σημαίνει ότι απομακρύνεται κι από την εξουσία της ιδεολογικής ηγεμονίας του φιλελευθερισμού. 

Για όσους θέλουμε να διατηρούμε μια σοβαρή και απερίσπαστη οπτική επί του θέματος, βασιζόμενοι σε μια παραδοσιοκρατική πολιτική αντίληψη, η απαρχή δεν μπορεί να είναι άλλη από την θέση που ανέπτυξε ο Λουσιέν Σερίζ στην συνέντευξη που παραχώρησε στο περιοδικό Ένζυμο. Το να καταγγείλουμε την εξουσία της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης ότι, είτε συνειδητά είτε ακούσια, κατασκεύασε τον ιό και τον διέσπειρε ανά τον κόσμο έχει νόημα. Το να κατηγορήσουμε την εξουσία της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης ότι με την ιδεολογική της αγκύλωση στον κόσμο των ανοικτών συνόρων μετατρέπει το κάθε πρόβλημα που υπό κανονικές συνθήκες θα ήταν πιο περιορισμένο σε παγκόσμιο είναι μια σωστή πολιτική επιλογή. Το να αναδείξουμε ότι η εξουσία της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης έκανε την πανδημία μπίζνα και αντί να επενδύσει στο φάρμακο επένδυσε στο εμβόλιο είναι καθήκον μας. Ωστόσο, το να καταφεύγουμε σε γελοιότητες του τύπου Τραμπ και των ομοϊδεατών του συνωμοσιολόγων, ανεχόμενοι να συζητάμε υποθέσεις που θέλουν τον ιό να μην υπάρχει και όλα όσα συμβαίνουν να είναι απλώς θέατρο των ΜΜΕ, καταδεικνύει ότι μπορεί κι εμείς να εκπίπτουμε σε λαθεμένους τρόπους σκέψης. Είναι άμεση ανάγκη, ως χώρος, να απομακρυνθούμε από τέτοιες βλακείες και από τους συνωμοσιολόγους εκφραστές τους.    

Ένα ενδιαφέρον κριτήριο που σχετίζεται με όλα αυτά είναι η αντιμετώπιση των συμπολιτών μας που αγνοούν τα περιοριστικά μέτρα και ζητούν περισσότερη ελευθερία. Το γεγονός ότι οι ζητωπατριώτες ακροδεξιοί καρνάβαλοι, αυτοί που ευτελίζουν την έννοια του εθνικισμού, φωνασκούν υπέρ εκείνων που ζητούν περισσότερη ελευθερία, πρέπει να μας προβληματίσει. Γιατί αυτοί που σήμερα ζητούν περισσότερη ελευθερία προέρχονται από την κρίσιμη μάζα στην οποία αναφέρθηκα στις προηγούμενες παραγράφους. Είναι εκείνοι που προεκλογικά βυσσοδομούσαν υπέρ της «παράταξης των νοικοκυραίων» και φώναζαν ότι αυτή η παράταξη θα έσβηνε την λέξη Μακεδονία από την ονομασία του κράτους των Σκοπιανών και θα απέλαυνε τους μετανάστες. Είναι εκείνοι που δεκάρα δεν δίνουν αν υπάρχουν άνεργοι και άστεγοι Έλληνες την ώρα που η Ε.Ε χρηματοδοτεί την παράνομη μετανάστευση. Είναι εκείνοι που διαμαρτύρονται γιατί θέλουν περισσότερη ελευθερία στο δικαίωμα της διασκέδασης. Τόσο οι θιασώτες των lockdowns όσο και εκείνοι που ζητούν ελευθερία στην διασκέδαση εκφράζουν δυο διαφορετικές εκδοχές του φιλελευθερισμού. Ας σκεφτούμε, λοιπόν, ξανά αν η θέση μας είναι δίπλα τους.

Σίγουρα, πάντως, η θέση μας δεν είναι δίπλα στους αστούς ψευτοπατριώτες και στους νεοεθνικιστές που νομίζουν ότι η παρακμή του πολιτικού βίου είναι ζήτημα προσώπων. Σίγουρα η θέση μας είναι δίπλα στους άνεργους, στους άστεγους και σε όσους υπερασπίζονται τις αξίες της παραδοσιοκρατίας ενάντια στον φιλελευθερισμό και σε κάθε διεθνισμό. Όχι δίπλα σε αυτούς που αγωνίζονται για το «δικαίωμα στην διασκέδαση» και που δεν αντιλαμβάνονται ότι το πρόβλημα του αστικού φιλελευθερισμού δεν είναι πρόβλημα προσώπων και απλής εναλλαγής κυβερνήσεων, αλλά είναι πρόβλημα καθαρά συστημικό.

---

[1] Λουσιέν Σερίζ, «Ο κορωνοϊός, η κοινωνική μηχανική και η χειραγώγηση των μαζών», μτφ. Ελένη Δημοπούλου,  Ένζυμο, τεύχος Η , Αθήνα, Φθινόπωρο 2020, σελ. 76.

[2]  Ο.π. σελ. 86. 

Μουσικές προτάσεις Μαρτίου

                                                           του Σταμάτη Μαμούτου

1) Accept - Too Mean to Die (2021)

Οι μεγάλοι άρχοντες του γερμανικού heavy metal επέστρεψαν με το δέκατο πέμπτο album τους που φέρει τον τίτλο Too Mean to Die. Ασφαλώς οι Accept αποτελούν εγγύηση και κάθε κυκλοφορία τους παρουσιάζει ενδιαφέρον. Το νέο album κινείται στα συνηθισμένα πολύ καλά επίπεδα. Η γερμανική μηχανή δουλεύει ασταμάτητα και ισοπεδώνει τα πάντα στο πέρασμά της σαν τεθωρακισμένο του σκληρού ήχου. Γρήγορες ταχύτητες, αυθεντικό heavy metal και ωραία ρεφρέν σε συνθέσεις που κινούνται σε ικανοποιητικό επίπεδο. Κοντολογίς η επιτυχημένη συνταγή επαναλαμβάνεται (καθόλου καλό αυτό για όσους αναζητούν νεωτερισμούς).

Πρώτο τραγούδι το «Zombie Apocalypse» που ακούγεται σα να βγήκε από το Painkiller των Judas Priest. Ακολουθεί το σχετικά καλό ομώνυμο. Αλλά από εκεί και πέρα έπονται τραγουδάρες. Όπως το «Overnight Sensation» που ακούγεται σα να βγήκε από τα μέσα της δεκαετίας του ’80, το νεοκλασικών σολαρισμάτων «No Ones Master», το επικό mid-tempo «The Undertaker», το επίσης ‘80’s influenced «Sucks to Be You», το priest-ικό (της εποχής British Steel) «Symphony of Pain», το αρχετυπικά true metal «How Do We Sleep» και, εν γένει, τα υπόλοιπα τραγούδια. Σε γενικές γραμμές πρόκειται για μια κυκλοφορία που θα ικανοποιήσει τους true metalheads.

2) Wotan-Τhe Song of the Nibelungs (2019)

Πρόκειται για ένα εκτενές concept album που περιλαμβάνει δέκα οκτώ τραγούδια, με θέμα το έπος των Νιμπελούνγκεν. Οι Ιταλοί ετοίμαζαν καιρό αυτή την κυκλοφορία και σαφώς ανταποκρίθηκαν στην δυσκολία του εγχειρήματος. Η μουσική  τους είναι ποιοτική και συνθέσεις όπως τα «Balmung» και «Alberich the Dwarff» αποδεικνύουν την σπουδαία κλάση τους. Το ανεπανάληπτο «In the Land of the Nibelungs» αν είχε κυκλοφορήσει κατά τις δεκαετίες του ’80 ή του ’90 σήμερα οι Wotan θα γέμιζαν στάδια με χιλιάδες ακροατές. Ανεπανάληπτο το «Fateful Love», τρομερό το «Untamed Queen», πολύ ωραίο και το «Brunhild».

Το θέμα που τίθεται προς συζήτηση είναι η έντονη επιρροή του ήχου των ύστερων Manowar, που παρατηρείται σε αρκετές συνθέσεις αυτού του album των Wotan. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το The Song of The Nibelungs περιλαμβάνει ορισμένα εκπληκτικά τραγούδια και θα μπορούσα να γράψω ότι πρόκειται για μια σημαντική κυκλοφορία της συνολικής ιστορίας του heavy metal, αν δεν υπήρχε αυτό το θέμα συζήτησης. Δηλαδή, η ομοιότητα κάποιων τραγουδιών με εκείνα των Manowar στο rhythm section και στην ερμηνεία των φωνητικών.

Νομίζω ότι οι Wotan θα μπορούσαν να μετριάσουν αυτό το γνώρισμα αν έδιναν μια folk διάσταση, με τον τρόπο που το έκαναν παλαιά progressive rock συγκροτήματα, σε τραγούδια που βασίζονται σε μεσαιωνικού απόηχου μελωδίες, όπως τα «Kriemhild’s Dream» και «Siegfried’s Journey». Κάτι τέτοιο θα τους απομάκρυνε από την manowarική επιρροή και δεν θα στερούσε τίποτε από το επικό τους στοιχείο.

Ωστόσο όλα αυτά είναι εικασίες. Οι Wotan παίζουν true epic metal και οι ακροατές το απολαμβάνουν. Το The Song.. αποτελεί μια κυκλοφορία ορισμό του ανδροπρεπούς, αυθεντικού heavy metal.

3) Mortticia - A Light In The Black (EP) (2020)

Μολονότι δεν είμαι από εκείνους που συμπαθούν ιδιαιτέρως το progressive metal λατρεύω ορισμένους ιστορικούς δίσκους του συγκεκριμένου ρεύματος, όπως το Seventh Son… και το Operation Mindcrime. Όταν, λοιπόν, ξεκίνησα να ακούω το A Light In The Black των Βραζιλιάνων Mortticia ήμουν σχετικά επιφυλακτικός. Ωστόσο, από τις πρώτες κιόλας μελωδίες οι επιφυλάξεις διαλύθηκαν στην αιθέρια αστερόσκονη που αποπνέει η μουσική αυτού του συγκροτήματος. Εξαιρετικές συνθέσεις, άρτια τεχνική κατάρτιση και ωραίες μελωδίες, που προσφέρονται στον ακροατή μέσα από προσεκτικά ισορροπημένα ηχητικά κύματα, τα οποία δεν κουράζουν με ανούσιες τεχνικές επιδείξεις.

Πρώτο τραγούδι το ωραίο και maidenικό «Limiar». Ακολουθεί το εκπληκτικό «Hear My Words». Πρόκειται για έναν μεταλλικό ύμνο (που κάπου θυμίζει Queensryche της εποχής του Empire), με επική αύρα και εξαιρετικό ρεφρέν. Εξίσου δυνατό και το «Violence», όπως και τα υπόλοιπα τρία τραγούδια. Σε γενικές γραμμές πρόκειται για μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα κυκλοφορία. Το ντουέτο των μουσικών που αποτελεί τον πυρήνα αυτού του σχήματος πρέπει να δημιουργήσει μια σταθερή σύνθεση. Εκτιμώ ότι αν τους δοθεί η ευκαιρία να κυκλοφορήσουν ένα ολοκληρωμένο album θα καταφέρουν να ικανοποιήσουν στο έπακρο τα αυστηρά κριτήρια των ακροατών αυτού του «μεταλλικού ρεύματος».      

                          

 4) Konquest - The Night Goes On (2021)

Οι Konquest αποτελούν ένα συγκρότημα της αγαπημένης ιταλικής σχολής του αυθεντικού και επικού heavy metal. Πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησαν το πρώτο ολοκληρωμένο τους album, που φέρει τον τίτλο The Night Goes On. Πρόκειται για μια μπάντα που χαρακτηρίζεται από την ιταλική φινέτσα και την γνωστή μουσική αρτιότητα. Το συγκεκριμένο album περιλαμβάνει οκτώ τραγούδια αληθινού heavy metal τα οποία συνδυάζουν το επικό ύφος, την πεζοδρομιακή ανδροπρέπεια, την τεχνική αρτιότητα των μουσικών και τις ατόφιες «μεταλλικές» μελωδίες.

Ακούστε το The Night Goes On και απολαύστε ένα επιτυχημένο κράμα από επιρροές που περιλαμβάνουν τους Holocaust, τους Maiden, τους Uriah Heep των ‘70’s και την σκηνή του ιταλικού epic metal. Οι επιρροές αφομοιώνονται επιτυχημένα, ισορροπούν σε ένα λιτό και ταυτόχρονα στιβαρό συνθετικό στυλ και οι Konquest σφυρηλατούν με φροντίδα την ιδιαίτερη μουσική τους ταυτότητα. Οι απανταχού true epic metalheads οφείλουμε να τους λάβουμε υπόψη. 

5) Blackslash - Gladiators of Rock/The Power [Single] (2020)

Οι Γερμανοί Blackslash είναι ένα συγκρότημα που τιμά την παράδοση του αυθεντικού heavy metal της δεκαετίας του ’80 και ιδίως εκείνη του New Wave Of British Heavy Metal, τόσο στο μουσικό όσο και στο αισθητικό πεδίο των κυκλοφοριών του. Το 2020, μετά από τρία albums και άλλες κυκλοφορίες, επέστρεψαν με το single Gladiators of Rock/The Power.

Ο τίτλος του single αποτελεί σύνθεση του τίτλου των δυο τραγουδιών που περιλαμβάνει η εν λόγω κυκλοφορία. Το «Gladiators of Rock» είναι ένα γρήγορο τραγούδι καλοπαιγμένου New Wave Of Traditional Heavy Metal, με maidenικά riffs και ωραίο ρεφρέν. Το «The Power» είναι εξίσου ωραίο, πιο αργό, με φωνητικά που θυμίζουν έναν heavy metal Jon Bon Jovi και κιθάρες που παραπέμπουν στους Savatage της εποχής του In the Hall of the Mountain King. Πρόκειται για μια πολύ συμπαθητική κυκλοφορία. Το κλασικά «μεταλλικό» εξώφυλλο, που αναμιγνύει της θεματικές της αρχαίας στρατιωτικής ιστορίας με την ρομαντική αισθητική του τρόμου, είναι ένα ακόμη θετικό στοιχείο.

6) Tower Hill - Fighting Spirits [Demo] (2021)

Οι Tower Hill είναι το προσωπικό σχήμα του Καναδού μουσικού R.F. Traynor, που πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε το πρώτο του demo σε κασέτα. Παραδοσιακός heavy metal ήχος, επική αισθητική και DIY νοοτροπία. Αν μη τι άλλο, ιδανική συνθήκη για τους λάτρεις του cult true metal. To Fighting Spirits είναι ένας τίτλος που συμβολίζει με τον καλύτερο τρόπο όλα όσα εμείς, οι λάτρεις του αυθεντικού heavy metal, αγαπάμε.

Όσον αφορά το καθαρά μουσικό πεδίο αυτής της κυκλοφορίας η γενικότερη εντύπωση είναι πολύ θετική. Το Fighting Spirits περιλαμβάνει τρία τραγούδια γρήγορου new wave of traditional heavy metal, με εμφανείς maidenικές επιρροές, ωραίες μελωδίες και πολύ καλά ρεφρέν. Τα «The Claw is the Law» και «Fighting Spirits» αντλούν περισσότερες επιρροές από το N.W.O.B.H.M. ενώ στο «Antigone» οι επιρροές αυτές αναμιγνύονται με εκείνες της σχολής του επικού γερμανικού power metal. Ασφαλώς και μόνο το γεγονός ότι ο Traynor έγραψε τους στίχους του ωραίου αυτού τραγουδιού εμπνεόμενος από τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό με κάνει να συμπαθώ ακόμη περισσότερο την μουσική του. Ελπίζω το δυνατό αυτό ξεκίνημα να έχει και συνέχεια.           

             

7) Fortress - Waiting for the Night (1984-88/2021)

Ο μοναδικός δίσκος των Καλιφορνέζων είχε γραφτεί κατά την δεκαετία του ’80 αλλά κυκλοφόρησε επεξεργασμένος πριν από λίγο καιρό. Πρόκειται για ένα album που ικανοποιεί τις απαιτήσεις των νοσταλγών του αληθινού heavy metal.  Απλό, ευθύ, δυνατό, με ωραίες μελωδίες και παιγμένο από άρτιους μουσικούς. Αυτό είναι το heavy metal που οι true metalheads αγαπήσαμε και οι Fortress μα το προσφέρουν «κατά ριπάς».

Το τραγούδι που ανοίγει το album είναι το μέτριο «Fire Burning In Me». Αλλά από εκεί και πέρα ακολουθούν «μεταλλικοί» ύμνοι όπως τα «When Will The Fighting End», «Waiting For The Night», «Feel Your Touch» και «Never Look Away». Φανταστείτε έναν συνδυασμό από τους πρώιμους Virgin Steele, την μπάντα του Dio, το σχήμα του Ozzy κατά την εποχή του Jake E. Lee και τους Queensryche των πρώτων album, να απορροφούν δημιουργικά επιρροές ποιοτικών hard rock συγκροτημάτων. Κάπου εκεί θα ανακαλύψετε την μουσική ταυτότητα των Fortress. Εκτιμώ ότι το Waiting for the Night θα είναι ένα από τα δώρα του 2021 στην «μεταλλική κοινότητα».

   

8) Blazon Rite - Dulce Bellum Inexpertis [EP] (2020)

Οι Blazon Rite είναι ένα αμερικανικό συγκρότημα που έκανε την πρώτη του δισκογραφική εμφάνιση με το ΕΡ Dulce Bellum Inexpertis. Η γενικότερη αισθητική και οι στίχοι τους συνδέονται με το πεδίο του αυθεντικού epic metal. Ωστόσο η μουσική τους ταυτότητα περιλαμβάνει επιπλέον στοιχεία.

Το ΕΡ ξεκινά με το «The Warriors Choice (Take Me Away)», που αποτελεί ένα ωραίο τραγούδι το οποίο ακολουθεί την μουσική παράδοση των Manilla Road. Το «Diamond Daggyr» που έπεται είναι πιο κοντά στην σχολή του αμερικανικού hard rock ενώ, κάπου στο βάθος των κιθαριστικών μπουκωμάτων, ένα υποψιασμένο αυτί ενδέχεται να συλλάβει επιρροές ακόμη και από το rock’n’roll και το punk. Το «Into The Expanse (Solar Portals and Celestial Holes)» είναι ένα πολύ δυνατό τραγούδι που παραπέμπει στις epic στιγμές του New Wave Of British Heavy Metal. Τέλος, το «Udug Hul (Summons You)» με το οποίο κλείνει το ΕΡ, είναι επικά μελωδικό, με progressive δομή και speed metal περάσματα.

Σε γενικές γραμμές οι Blazon Rite είναι μια, ιδιότροπη υφολογικά, epic metal μπάντα. Το Dulce Bellum Inexpertis αποτελεί μια πολύ ενδιαφέρουσα πρώτη κυκλοφορία. Αναμένουμε με ενδιαφέρον την συνέχεια.

9) Destral - No Hay Vuelta Atrás [EP] (2020)

Πρώτη κυκλοφορία για τους Ισπανούς Destral το ΕΡ No Hay Vuelta Atrás που κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες. Το ΕΡ περιλαμβάνει πέντε τραγούδια. Αν και δεν καταλαβαίνω τους στίχους, οι οποίοι είναι γραμμένοι στην εθνική γλώσσα του συγκροτήματος, οφείλω να τους συγχαρώ για την επιλογή τους αυτή. Οι ισπανικοί στίχοι δεν αποτρέπουν τον ακροατή από το να απολαύσει τον αυθεντικό heavy metal ήχο των                                    Destral.

Όλα τα τραγούδια αποπνέουν επιρροές του New Wave Of British Heavy Metal. Τα ρυθμικά και ορισμένα κιθαριστικά solos πατούν στην παράδοση των Iron Maiden της εποχής DiAnno και του Number Of The Beast. Τα φωνητικά, ωστόσο, ακούγονται πιο κοντά σε εκείνα της ιταλικής σχολής (αναμενόμενο λόγω της εθνικής προφοράς) ενώ η απόχρωση της χροιάς του τραγουδιστή θυμίζει λίγο τον Bach του Slave to the Grind. Σε γενικές γραμμές το No Hay Vuelta Atrás είναι μια πολύ ελπιδοφόρα πρώτη κυκλοφορία. Ελπίζω ότι σύντομα οι Ισπανοί θα επανέλθουν με μια ολοκληρωμένη δουλειά.