από τον Southman
- Νεαρά κορίτσια (κυρίως, αλλά και αγόρια) που οι γνώσεις τους στο θέμα της διανόησης και της Ιστορίας των Ιδεών δεν ξεπερνούν τα status που έχουν διαβάσει στο facebook.
- «Συγγραφείς» οι οποίοι έχουν πληρώσει (μάλλον οι γονείς τους έχουν πληρώσει) αδρά για να εκδώσουν οι ίδιοι κάποια χαμηλής ποιότητας έργα και μονίμως αλληλοαποθεώνονται στα social media.
- Προώθηση εύπεπτων πονημάτων, που δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την παράδοση της Φανταστικής Λογοτεχνίας, κάποιων «μασκαρεμένων» πορνογραφημάτων (για τα οποία χρησιμοποιείται ο όρος smutt) και απολύτως προβλέψιμων, στερεοτυπικών ιστοριών με πρωταγωνιστές εφήβους διαφορετικών «ταυτοτήτων», που ως αναγνώστης ξέρεις ακριβώς πως θα ξεκινήσουν και θα τελειώσουν, στις οποίες το φανταστικό στοιχείο υπάρχει ως επιδερμικό γνώρισμα μιας φαντασμαγορικής κενότητας για να προσθέτει αμυδρό ενδιαφέρον και να προσελκύσει νεαρούς αναγνώστες.
- Δεκάδες αγγλικές λέξεις και ορολογίες χωρίς ξεκάθαρο νόημα, που «πετιούνται» σε άσχετες στιγμές, με σκοπό απλά να ακουστούν, χωρίς να έχουν πραγματική σχέση με αυτό που πραγματεύεται το βίντεο ή το κείμενο και χωρίς καμιά εξήγηση του τι σημαίνουν, καθώς το «σύγχρονο κοινό» είναι υποχρεωμένο να τις ξέρει, γιατί αλλιώς «είσαι και εσύ μέρος του προβλήματος». Εξάλλου, η κατασκευασμένη ορολογία πρέπει πάντα να ακούγεται πολύ για να γίνεται γνώριμη στα αυτιά, είναι ένας από τους πρώτους κανόνες της προπαγάνδας.
- Απόρριψη των υπαρχόντων (στη σκέψη τους μάλλον) «στερεοτύπων», για να δημιουργηθούν νέα στην θέση τους.
- Άκρατη αυτοαναφορικότητα και ετεροαναφορικότητα με διαχωρισμό σε «παρεάκια», σε «ομάδες» σε «εμείς» και «αυτοί», με ακατάσχετα υμνολόγια για τα έργα των μελών της «δικής μας ομάδας» και σχεδόν αγνόηση πραγματικών διαμαντιών της ελληνικής βιβλιογραφίας, από συγγραφείς που δεν ανήκουν στο «κύκλωμα».
-Δημιουργία «φιλικών» σχέσεων μεταξύ μελών της «κοινότητας», που κάθε άλλο παρά φιλικές είναι, αλλά βασίζονται σε κοινή προσπάθεια αλληλοπροβολής. Στην πρώτη αντιπαράθεση η «αγάπη» θα πάει περίπατο.
-Απόρριψη (!!) και «ακύρωση» (αυτό που λέμε cancel culture) ιστορικά αναγνωρισμένων λογοτεχνών της Φανταστικής Λογοτεχνίας, ακόμα και με ειρωνικά σχόλια κάποιες φορές εναντίον εκείνων των προπατόρων λογοτεχνών που έχτισαν από το μηδέν τα λογοτεχνικά ρεύματα που λένε ότι «απολαμβάνουν» οι «Bookstagrammers», επειδή οι μεγάλοι λογοτέχνες του παρελθόντος φαντάζουν συντηρητικοί. Η επίδειξη της απόλυτης άγνοιας, που αυτοί κατηγορούν τους «άλλους» ότι έχουν. Ειδικά σε καταστάσεις όπου νεαρές «συγγραφείς» - επίδοξες σταρ του «BookTube»- αναφέρονται απαξιωτικά και ειρωνικά, με ένα γελάκι αποδοκιμασίας, σε συγγραφείς που έχουν διαβαστεί από εκατομμύρια αναγνώστες και έχουν δημιουργήσει ολόκληρο είδος λογοτεχνίας το οποίο και οι ίδιες προσπαθούν να μιμηθούν, με σχεδόν κωμικά αποτελέσματα.
-Θέαση σημαντικών κλασσικών κειμένων και του γενικότερου προσανατολισμού τους μέσα από σύγχρονες «πολύχρωμες» ιδεοληψίες, χωρίς την παραμικρή γνώση του ιστορικού και κοινωνικού υποβάθρου της εποχής που γράφτηκαν και του κοινού που απευθύνονταν στην εποχή τους.
-Σχέσεις «φιλικές», ακόμα και επαγγελματικές, με εκδοτικούς οίκους-μαγαζάκια αυτοέκδοσης, που επηρεάζουν και κατευθύνουν το θετικό και το αρνητικό των κριτικών τους προς τις νέες εκδόσεις του ελληνικού Φανταστικού. Ας παραδεχτούμε επιτέλους ότι δεν μπορεί να θεωρείται βάσιμη και ανεπηρέαστη η κριτική βιβλίων του εκδοτικού οίκου με τον οποίο έχεις επαγγελματική σχέση (ως κριτικός αναγνώστης, διορθωτής-επιμελητής, εικονογράφος κ.α.) ή του άμεσου ανταγωνιστή του!
-Ψεύτικη και προσποιητή Βικτωριανή, Εδουαρδιανή και Γοτθική (Gothic) αισθητική, που μένει μόνο στην επιφανειακή, οπτική μίμηση και στον πιθηκισμό διαχρονικών στοιχείων του design, της ένδυσης και της διακόσμησης και δεν επεκτείνεται στο πιο σημαντικό πεδίο, στις ιδέες που αποτελούν το υπόβαθρο κάθε αισθητικής Φιλοσοφίας και κάθε αληθινής λογοτεχνίας.
-Ακατάληπτα παραληρήματα κάποιες φορές, για θέματα κοινωνικής δικαιοσύνης και «απελευθέρωσης» κάποιας κοινωνικής ομάδας, που ακόμα και αν ορμώνται από κάποιο κείμενο του Φανταστικού που «διάβασαν», στην πορεία παίρνουν χαρακτήρα αναμασημένης κλισέ ψευδό-ιδεολογικής κατήχησης, που και αυτή αποτυγχάνει παταγωδώς γιατί δεν υπάρχει το ιδεολογικό υπόβαθρο για να είναι τεκμηριωμένη. Αν καταλάβαιναν και οι ίδιοι/ίδιες τι έλεγαν, αντί να προσπαθούν να κολλήσουν κάπου τις 5-6 λέξεις-κλειδιά που είδαν σε βίντεο του εξωτερικού ότι «πρέπει» να αναφέρουν, και αν δεν είχαν μια μανία καταδίωξης από όλους και από όλα και κυρίως από την «πατριαρχική, οπισθοδρομική ελληνική κοινωνία» ίσως και να μπορούσαμε να τις παρακολουθήσουμε τουλάχιστον.
-Απαράδεκτες για «βιβλιοκριτικούς» συμπεριφορές όπως το να διαβάζουν αποσπασματικά σε ελάχιστο χρόνο ένα βιβλίο που έχουν σκοπό να παρουσιάσουν και να μην ολοκληρώνουν την ανάγνωση βιβλίων για τα οποία έχουν σκοπό να γράψουν κριτική, επειδή κάτι «σκανδάλισε» (triggered κατά την ορολογία τους) κάποια από τις ευαισθησίες τους, με το λυπηρό φαινόμενο να υπάρχει βίντεο κριτικής έξι βιβλίων, στο οποίο η «κριτικός» παραδέχεται ότι τα τρία δεν τα ολοκλήρωσε ποτέ (DNF – Do Not Finish κατά την ορολογία) και όμως τα βαθμολογεί!
Αυτός είναι ο κόσμος της ελληνικής ηλεκτρονικής κοινότητας βιβλίων και ειδικά της Λογοτεχνίας του Φανταστικού. Οι όροι «BookTube» για το σύνολο των καναλιών του YouTube που ασχολούνται με θέματα βιβλίου, όπως παρουσιάσεις και κριτικές και «Bookstagram» για το σύνολο των λογαριασμών στο Instagram που κάνουν το ίδιο, είναι νεολογισμοί που οι ίδιοι χρησιμοποιούν, αλλά -όπως και για πολλούς άλλους όρους- θεωρούν αυτονόητο ότι το κοινό τους γνωρίζει. Σε αυτούς έχει προστεθεί και ο όρος «BookTok», καθώς πια έχουν επεκταθεί και στο νέο μέσο του TikTok, που δεν είναι κατάλληλο για δημιουργία αναγνωστικής συνείδησης.
Η εικόνα αυτή προκαλεί θυμηδία σε όσους από εμάς έχουμε μεγαλώσει και έχουμε ζήσει με την μυρωδιά των βιβλίων, με την χαρά της ανακάλυψης νέων κειμένων, της αναζήτησης για μήνες του βιβλίου που είδαμε σε μια παραπομπή και έχουμε περάσει ατελείωτες ώρες εξερεύνησης στα βιβλιοπωλεία, παλαιοβιβλιοπωλεία και comic shops του κέντρου των Αθηνών και των άλλων πόλεων. Σε όσους από εμάς έχουμε αφιερώσει, έχουμε επενδύσει ώρες, μήνες, χρόνια για να διαβάσουμε και να κατανοήσουμε τις Ιδέες, να καλλιεργήσουμε τους εαυτούς μας, πέρα από όσα το ελλιπές εκπαιδευτικό σύστημα μας είχε προσφέρει.
Προκαλεί όμως και θυμό, για το κατάντημα της βιβλιοφιλικής κοινότητας της χώρας και την παράδοση του σεβαστού χώρου του Βιβλίου -και δη εκείνου της Φανταστικής Λογοτεχνίας- σε μια μικρή ομάδα από αμαθή παιδιά, που προσπαθούν να τον «προσαρμόσουν» στις διεθνιστικές ιδεοληψίες τους και σε θεωρητικά σχήματα που ούτε τα ίδια, έτσι και αλλιώς, δεν έχουν επαρκώς κατανοήσει, απλά έχουν λάβει εξ αντανακλάσεως ως καθοδήγηση από άλλους. Η συνεχής αυτοπροβολή και προβολή των ιδίων προσώπων, ειδών λογοτεχνίας και γενικής θεματολογίας οδηγεί όχι στην δημιουργία βιβλιοφιλικού αισθήματος μέσα από εύλογη και σωστά δομημένη και με επιχειρήματα βιβλιοκριτική όπως γίνεται εδώ και αιώνες, αλλά στην δημιουργία ενός κλειστού συστήματος «ειδημόνων», ενός «διευθυντηρίου σκέψης», μιας κάστας influencers, ή, αν ακολουθήσουμε τις δικές τους συμβάσεις ορολογίας, «Bookfluencers», που διαμορφώνουν αναγνωστικά γούστα, απορρίπτοντας ή αγνοώντας ενίοτε τις βαθιές ρίζες των συγγραφικών ρευμάτων. Η όλη κατάσταση θυμίζει μια μικρογραφία της επιβολής του μιντιακού συστήματος της χώρας, πλήρως αυτοαναφορικού και κατευθυνόμενου, καταδικασμένου να επαναλαμβάνει αφηγήματα που έχουν προετοιμαστεί σε αίθουσες συσκέψεων και έχουν «σκηνοθετηθεί» κατάλληλα, με τα απαραίτητα πλάνα, δραματική μουσική και εκ των προτέρων γραμμένη φρασεολογία, ώστε ακόμα και τα δελτία ειδήσεων να έχουν μετατραπεί σε ψυχαγωγία.
Ασφαλώς, ως ΦΛΕΦΑΛΟ δεν βάζουμε στο ίδιο τσουβάλι όλους τους εκπροσώπους της διαδικτυακής βιβλιοφιλικής κοινότητας. Στηρίζουμε το έργο ατόμων, ομάδων και συλλογικοτήτων που ασχολούνται εναργώς με την Φανταστική Λογοτεχνία και παράγουν πραγματικά ποιοτικό έργο. Είτε πρόκειται για βιβλιοπαρουσιάσεις, για κριτικές, συνεντεύξεις κλπ. Είμαστε δίπλα σε όσους σέβονται τις ρίζες της Φανταστικής Λογοτεχνίας, έχουν μελετήσει την ιστορική εξέλιξή της, τα ρεύματα, τους τρόπους γραφής και τις επιρροές των σύγχρονων συγγραφέων και δεν θεωρούν ότι η Φανταστική Λογοτεχνία αρχίζει και τελειώνει στα εφηβικά βιβλία (αυτό που αγγλιστί αποκαλείται YA – Young Adult), χωρίς όμως να απορρίπτουν ούτε αυτή την αριθμητικά σημαντική κατηγορία. Χαιρόμαστε και είμαστε περήφανοι που συνεργαζόμαστε και διατηρούμε προσωπικές φιλίες με άτομα που γνωρίζουν όσο λίγοι το χώρο του βιβλίου, με συγγραφείς που έχουν «πονέσει» για την πένα τους και την έχουν εξελίξει δεκαετίες, με θεωρητικούς και κριτικούς λογοτεχνίας που έχουν γνωρίσει και έχουν αλληλεπιδράσει με σπουδαίες πνευματικές μορφές. Επίσης στηρίζουμε δικτυακούς τόπους ενημέρωσης του Φανταστικού που έχουν μια δυναμική και συγκροτημένη παρουσία και στους οποίους αρθρογραφούν άνθρωποι που σεβόμαστε, αν και φυσικά δεν συμφωνούμε πλήρως μαζί τους.
Αυτό που δεν στηρίζουμε είναι η ημιμάθεια και η καπήλευση της λογοτεχνίας του Φανταστικού, σε κάθε της μορφή, από νεαρά άτομα που κατά το κοινώς λεγόμενο, φαίνεται να έχουν «καβαλήσει το καλάμι», κρίνοντας τους εαυτούς τους ως αυθεντίες σε θέματα για τα οποία έχουν στην καλύτερη περίπτωση αποσπασματικές γνώσεις και στην χειρότερη πλήρη άγνοια. Η ΦΛΕΦΑΛΟ συνεχίζει να πορεύεται στο δρόμο που χάραξαν οι «Μεγάλοι Παλαιοί», αυτοί και αυτές που είδαν μπροστά στηριζόμενοι στο ρωμαλέο πνεύμα τους και στις Αξίες του Ρομαντισμού. Δεν θέλουμε να καυχηθούμε για το γεγονός ότι οι αναγνώστες μας είναι αριθμητικά περισσότεροι από αυτούς που τελικά «ακολουθούν» τους αποκαλούμενους «influencers» της Φανταστικής Λογοτεχνίας, αλλά θα καυχόμαστε πάντα για την ποιότητα και την αξία των κειμένων μας, των ραδιοφωνικών εκπομπών μας, των μελών και των αναγνωστών μας. Όσο κάποιοι θα εξευτελίζουν την Φανταστική Λογοτεχνία, η ΦΛΕΦΑΛΟ θα σαλπίζει το Κέρας της και θα συγκεντρώνει υπό το διανοητικά πολεμικό της λάβαρο όλους τους ονειροπόλους της Φαντασίας, στην αέναη πορεία προς το Φως.
Τσαικόφσκι και άλλοι μεγάλοι Ρώσοι ηταν στην ουσία μια εξαιρετικά μικρή μειοψηφία γαλλοσπουδαγμένων ή γερμανοσπουδαγμένων Ρωσων που μετακένωσαν δυτικοευρωπαϊκές λογοτεχνικές και καλλιτεχνικές ιδέες στη Ρωσία μετά το δυτικόφιλο Πέτρο και την Μεγάλη Αικατερίνη που ήταν Γερμανίδα και όχι Ρωσίδα. Φυσικά η Δυτική Ρωσία κατοικείται απο Ινδοευρωπαίους αδελφούς και ο τυφλός αντιρωσισμός πρέπει να καταδικάζεται. Μια Ρωσία, ελευθερη από το καγκεμπίτικο σινοτουρκικό κτήνος Πούτιν και την μετασοβιετική κωλοφάρα των ολιγαρχών του, επιβάλλεται να αποτελεί οργανικό τμήμα της αρίας Ευρώπης του μέλλοντος που θέλουμε. Στην Ουκρανία σημερα στήνονται οι νέες Θερμοπύλες. Η Δύση ναι έχει τα μαύρα της τα χάλια αλλά θα την αλλάξουμε εμείς οι δυτικοί με δικό μας αγωνα όχι ανοίγοντας κερκόπορτες πιστευοντας σε παρανοϊκούς αυτοκρατορίσκους της ανατολής. Οι νεοεθνικιστές του Χρίστου Γουδη μιλάνε απροκάλυπτα για Αγία Ρωσία του Πούτιν το ίδιο και οι εθνικοστρασσερικοί που ευχονται η Αθήνα να κατακτηθεί από τη Ρωσία που είναι η νέα Μακεδονία. Ο χώρος είναι αλωμένος από ρούβλια. Με το που πατησε το βρωμοπόδαρό του ο Σαββίντι στη Θεσσαλονίκη αμέσως ιδρύθηκε εκεί πάνω χριστιανοταλιμπανική """εθνικιστική"""" οργάνωση κόπια σλαβορθόδοξεων οργανώσεων "ορθοδοξία η θάνατος". Κανεις δεν το πρόσεξε δέκα χρόνια τώρα; Φυσικά πολλά ρούβλια και σε αναρχικές και αντιφά οργανώσεις που αναπαράγουν πουτινική προπαγάνδα για Ουκρανία παραδομένη στο ελεος ναζί εγκληματιών. Γενικότερα, σε όλες τις χώρες της Δυσης ο Πούτιν χρηματοδοτεί χρόνια τώρα αντικρουόμενες ομάδες για να προωθεί συγχυση (και στο θεμα της πανδημίας το ίδιο). Η σκέψη μας στους Ουκρανούς αδελφούς και φυσικα θλιβόμαστε για ακόμα εναν εμφύλιο πόλεμο μεταξύ Λευκών. Μελλει να δούμε αν αυτά που κάνει ο κοντός στην Ουκρανία θα ανοίξουν την όρεξη και στο φιλαράκι του τον Ερντογάν για τη Θράκη. Καρμπόν είναι οι καταστάσεις. Μάλιστα όπως ο Πούτιν κατηγορεί την Ουκρανία για ναζισμό το ίδιο κάνει και ο Ερντογάν που λέει για ρατσιστική Ελλαδα που σκοτώνει λαθρο. Χειροκροτάτε ανόητοι τους πουτινικούς που κατασκευάζουν πυρηνικό εργοστάσιο στην Τουρκία...
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Τί πάει να πει "Δύση" ρε; Ένα ψυχροπολεμικό κατασκεύασμα είναι για την δικαιολόγηση της φιλελεύθερης ηγεμονίας στον Ευρωπαικό χώρο. Μέχρι τον 19ο αιώνα δεν υπήρχε καν αυτή η έννοια. Αν έλεγες σε έναν Πρώσο ότι είναι "συγγενής" με έναν Γάλλο θα σε κουτουλούσε με το πικελχαουμπε.
C
Η δυτική Ρωσία κατοικείται από λευκούς; Η ανατολική από ποιους κατοικείται; Στο σχόλιο αυτό εγώ διαβάζω τη λαχτάρα να δεις τη Ρωσία διχοτομημένη. Jeffrey Pyatt speaking.
Πες σε έναν Άγγλο ή Γάλλο ότι ο Έλληνας και ο Ιταλός είναι "δυτικοί" και θα σε πάρουν ψιλό γαζί. Οι ίδιοι Γερμανοί εθνικιστές στον μεσοπόλεμο αγωνίζονταν εναντίον της Δύσης για μια ηπειρωτική εθνική κουλτούρα.
Η πρόστυχη υπονόμευση της ιδεολογίας μας από τον εστιάτορα και την παρέα της πρεσβείας δεν έχει όρια.
να υπερασπιστούμε τις Θερμοπύλες της Ουκρανιας για να σώσουμε το δυτικό πολιτισμό
για να μπορούν οι liberal μεταναστριες που έμαθαν να γράφουν μια ελληνική συλλαβή να κατηγορούν τον Τόλκιν και την Ρόουλινγκ για πατριαρχικό ρατσισμό όπως λέει το παιδί που έγραψε το αρθρο
με σπόνσορα την Ευρωπαϊκή Ένωση, βεβαίως βεβαίως
Καλά ναι, πάρε εδώ να δεις την "Δύση" σου και ρούφα το αυγό σου
https://mavreslegeones.blogspot.com/2022/02/blog-post_24.html?m=1
(Ανώνυμε υβριστή) αν είναι τόσο σημαντική η άποψη της σ.ο. να σου κάνουμε το χατίρι να επεκταθούμε στο θέμα αν και υπάρχει ήδη δημοσιευμένη η άποψη του Ιταλού Adinolfi σε μετάφραση του Μποβιάτσου. Όταν ξυπνήσεις άνοιξε τα μάτια σου και διάβασε το.
Ο/ Αχιλλέας είπε...Για αρχή να πω ότι η στάση μου απέναντι στο θέμα της Ρωσίας και της Ουκρανίας είναι πολύ συγκεκριμένη. Έχω γράψει και αντίστοιχο άρθρο. Τώρα σε ότι έχει να κάνει με τους άπλυτους της Νέας Δημοκρατίας στα σχόλια απλά προσπερνάμε.
Το άρθρο είναι εξαιρετικό και ας μου επιτραπεί να πω ότι είναι και καλοπροαίρετα "θυμωμένο"! Όσοι λατρεύουμε την λογοτεχνία του φανταστικού δεχόμαστε μια επίθεση από άτομα που για το "καλό" μας λένε ότι πρέπει να αλλάξουμε ηθική, θρησκεία, ιδεολογία και γενικότερα να μην υπάρχουμε καθώς κρατάμε την λογοτεχνία του φανταστικού πίσω! Συγκεκριμένα έχω ξεκινήσει συζητήσεις στο Twitter με διάφορους "scholars" του Τόλκιν, οι οποίοι εάν και έχουν PhD's στο έργο του, στην πραγματικότητα τον μισούν για τον καθολικισμό του, τα βιβλία του, καθώς και τις πολιτικές του απόψεις. Πολλοί από αυτούς μάλιστα με μπλόκαραν στο Twitter καθώς, πάντα με επιχειρήματα και ποτέ με ύβρεις, απογύμνωνα τα ελλειπή επιχειρήματα τους.
Αυτό που κατάλαβα τελικά είναι ότι, δυστυχώς, εδώ και χρόνια στο εξωτερικό το πανεπιστημιακό κατεστημένο ετοίμαζε στρατιές από "σπουδαγμένα" ορκ τα οποία με το που ερχόταν ο καιρός θα έχυναν όλο τους το woke δηλητήριο για τον Τόλκιν.
Σωστός ο Αχιλλεύς.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με πληθώρα Ελλήνων, -ίδων αρχαιολόγων, οι οποίοι, -ες κατ' ουσίαν μισούν τον αρχαιοελληνικό (και όχι μόνον) κόσμο του επαγγελματικού / επιστημονικού αντικειμένου τους, διότι ο Κόσμος εκείνος ήταν τόσο καθαρόαιμα Λευκός, Αρρενωπός και Πατριαρχικός.
Συνηθέστατο αυτό και με τους διαφόρους "ειδήμονες" επί του 3ου Ράιχ ευπώλητους καθηγητάδες ή/και συγγραφείς, όπου δεν ξέρουν (και ΔΕ ΘΕΛΟΥΝ να ξέρουν) την τύφλα τους επί του πολυβασανισμένου (τρόπος του λέγειν) αντικειμένου τους. Και αυτές οι συμμορίες "τυγχάνουν" και δρακοντείου νομικής προστασίας εντός πολλών κρατών, ούτως ώστε να μη δύναται κάποιος να αμφισβητήσει (έστω) τις χιλιομασημένες, εξωπραγματικές παλαβομάρες τους.
Τώρα, για τη ρωσσική εισβολή στην Ουκρανία τι να πω....; Πιο ανησυχητική μου φαίνεται η (σχεδόν ολοκληρωθείσα) κατασκευή του σταθμού ατομικής ενέργειας στο Ακουγιού, από τους ξέρετε ποιούς, καθότι αυτή είναι μια πράξις μείζονος ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ σημασίας προς όφελος των τούρκων της Μικράς Ασίας.
Καλημέρα μάγκες, θέλω να σχολιάσω κάτι εδώ, άσχετο με το θέμα αλλά τι πιο σύνηθες. Μόνο εσείς έχετε κάνει νύξεις στην σύγχυση που έχουν προξενήσει στον χώρο και όχι μόνο τα γραπτά του Βλάση Ρασσιάς. Παρακολούθησα χθες την εκπομπή του ελεύθερου κόσμου, όπου ακούστηκαν σε κόσμιο επίπεδο διαφορετικές απόψεις για το ουκρανικό ζήτημα. Δυστυχώς, στα σχόλια έγινε ρεσιτάλ αμορφωσιάς με αναφορές για κρυφο-ελληνες (με την θρησκευτική έννοια) Κολοκοτρώνηδες, αρματολούς απογόνους των αρβανιτών στραντιότι κλπ. Υπήρξε φυσικά και ο σκοταδιστικός (με την ούλτρα-ορθοδοξη και αντιευρωπαϊκή υφή) αντίλογος για Χριστού πίστη Αγία κλπ κλπ. Δυστυχώς πάλι, τα σχόλια φαίνονταν ότι προέρχονταν από άτομα που τα πιστεύουν πράγματι αυτά και όχι από εγκάθετους σερβιτόρους. Θα αναρωτιέστε πού θέλω να καταλήξω με αυτό το σχόλιο; Πουθενά, τα άτομα που απαρτίζουν τον χώρο είναι όπου λάχει εμείς οι βλάχοι και βγάζουν μία εικόνα που λειτουργεί προς δύο κατευθύνσεις: διώχνει τους σοβαρούς και προσελκύει άτομα ημίτρελα. Πάντα λίγοι σοβαροί κρατάνε την σημαία και μεταξύ αυτών συγκαταλέγεται και αυτό το ιστολόγιο. Αυτά ως ένδειξη πλήρους απογοήτευσης.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Έτσι είναι. Αν εξαιρέσουμε κάποιους διαβασμένους εθνικομπολσεβίκους και πρώην αριστερούς που ήρθαν πρόσφατα στο χώρο και έχουν ένα επίπεδο, όλοι οι υπόλοιποι είναι τσίρκο. (οι παρόντες εξαιρούνται.) Και δεν είναι εθνικομπολσεβίκος.
Ειδικά όσοι έχουν βασικό τους στοιχείο τις θρησκείες, ορθόδοξοιή χλαμυδοφόροι, είναι για σφαλιάρες.
Φλέφαλο, περιμένουμε το άρθρο για Ουκρανία που μας έταξες. Μην λυπηθείς κανέναν.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Πέθανε ο Κώστας χαλκιάς ο ντραμερ των bullets.
Τρομερό συγκρότημα!!
Γιατί έφυγε ο γίγαντας; Έμαθε κανείς;
Ο/Η Ανώνυμος είπε...όλοι αυτοί "ρωσόδουλοι" ρε γκαρσόνι; ούτε η ΟΑΚΚΕ να ήσουνα!
πάντως στο ουκρανικό εσείς είστε συνεπείς χιτλερικοί. Ο Αδόλφος είχε σχέδιο εξόντωσης του ρωσικού έθνους μέσω λιμοκτονίας/εξανδραποδισμού/γενοκτονίας (Generalplan-Ost + Hungerplan). Ο κυρ-Αλέκος αν είναι με Βαλόντια είναι επίσης συνεπής αντιχιτλερικός.
αλλά οι ρομαντικοί αντικαπιταλιστές γιατί θα πρέπει να είναι με το Αζόφ του Κολομόισκι; γιά εξήγησε.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Η Ουκρανία είναι τίγκα στους Εβραίους ισλαμοχαζαρους και ο ανώνυμος πιστεύει ότι διεξάγει αγώνα για τη σωτηρία της λευκής φυλής. Πάντως είναι λίγο οξύμωρη η στάση σας. Από την μια οι Σλάβοι δεν είναι Λευκοί, από την άλλη ζήτω οι Ουκρανοί οι οποίοι είναι 100% Σλάβοι;
Αχιλλέα και Trooper, το φαινόμενο αυτής της πολιτιστικής επίθεσης σε ο,τι δημιουργεί παραδοσιακή ταυτότητα από άτομα που υποτίθεται ότι "υιοθετούν" αυτή την ταυτότητα, είναι γενικευμένο. Η λογοτεχνία και ο πολιτισμός είναι μια μόνο πτυχή, άλλη μια είναι οι οικογενειακές/ανθρώπινες σχέσεις και οι σχέσεις των δυο φύλων με το "κυνήγι μαγισσών" που εκτυλίσσεται με τις διάφορες κατηγορίες για σεξουαλικές παρενοχλήσεις και με την επί της ουσίας ποινικοποίηση του φλερτ, που θα γράψω και για αυτό κάποιες σκέψεις εν ευθέτω χρόνω και ελπίζω να βρουν χώρο στο φιλόξενο blog της ΦΛΕΦΑΛΟ. Η επίθεση σε ο,τι θεωρούν αυτοί ως συντηρητικό και "ξεπερασμένο" είναι ολομέτωπη, με έναν δημόσιο διάλογο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους, με "διανοούμενους" και "influencers", που έχουν ελάχιστη γνώση και τολμώ να πω, ελάχιστο IQ, αλλά τεράστια προβολή. Όσοι έχουμε μια αντίληψη της δυστοπίας που ζούμε και της ακόμα μεγαλύτερης που προετοιμάζεται για εμάς, νιώθουμε δίκαιη οργή, αλλά όχι φόβο. "Οι δύσκολοι καιροί δημιουργούν δυνατούς άντρες".
άλαλα τα χείλη των γκαροσνιών
Πέμπτη, 17 Φεβρουαρίου, 2022
Ευγενής και καλλιεργημένη συγκρότηση ο Χέρντερ.
Είναι αξιοθαύμαστο να μαθαίνεις ότι εκείνοι οι (κυρίως αναγεννησιακοί αλλά και παλαιότεροι και νεότεροι) Ευρωπαίοι γαλουχήθηκαν και καλλιεργήθηκαν στην αρχαιογνωσία, όπως ο Χέρντερ, ο Ρενάν, ο Έρασμος, ο Ντε Μέστρ κ.ά. Εν αντιθέσει με το "προοδευμένο" σήμερα.
"ο Χέρντερ πιστεύει στον -διαδεδομένο εκείνη την εποχή- μύθο της καταστροφής της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας από τους Άραβες, κάτι που όμως είναι ιστορικά αναπόδεικτο."
Αυτή η βιβλιοθήκη αποτελεί ένα ιστορικό μυστήριο ιδίως σε σχέση με το Σεραπείο και το Μουσείο.
Παρομοίως, σε ένα βαθμό είναι μυθευματικό πως η ελληνιστική εποχή και η ύστερη αρχαιότητα ήταν εποχές γενικής παρακμής.
Στην Ελλάδα, το τέλος της κλασσικής εποχής και ο μαρασμός προήλθαν από τον πελοποννησιακό πόλεμο και τις συνέπειές του.
Αργότερα, αν οι Ρωμαίοι δεν εφήρμοζαν την τακτική του "διαίρει και βασίλευε", δεν θα είχαν δυνηθεί να κατακτήσουν τον περιελλαδικό χώρο.
Για την ρωμαϊκή περίοδο έχει εκφρασθεί η άποψη πως παράγων μαρασμού του φρονήματος και μεταλλαγής του ψυχισμού υπήρξε ο λοιμός που έπληξε την αυτοκρατορία το 166. Άλλοι παράγοντες (ή συνέπειες) υπήρξαν η πολιτική του "άρτου και θεάματος" ορισμένων αυτοκρατόρων, ένας υστερο-επικούρειος "ορθολογισμός" που έθιγε μύθους και ιερά, κι η απόδοση υπηκοότητας σε αλλότριους πληθυσμούς ή υποπολιτισμένες περιοχές.
Επίσης, νομίζω πως αδικεί τον Οκταβιανό όταν τον χαρακτηρίζει ιδιώτη και αδιάφορο.
Πέμπτη, 17 Φεβρουαρίου, 2022
Το πιο σημαντικό στοιχείο της σκέψης του Χέρντερ είναι ένα. Ότι επινόησε την ιδεολογία του εθνικισμού.
Του εθνικισμού όχι ως αίσθησης του ανήκειν. Ως τέτοιος υπήρχε ο εθνικισμός ανέκαθεν. Αλλά ως ιδεολογία που προτείνει συγκεκριμένο τρόπο της οργάνωσης του δημοσίου βίου, διάφορο και αντίθετο με τους υπόλοιπους της νεωτερικότητας.
Αυτά θα τα δούμε στα επόμενα κείμενα του Χέρντερ που θα παρουσιάσουμε. Προς το παρόν με αυτό το κείμενο ξεκαθαρίζουμε τι πίστευε για την αρχαία Ελλάδα και τους Έλληνες Μακεδόνες, μιας και οι αντιφασίστες τσατσοι της Δεξιάς θέλησαν να τον προβοκάρουν.
Πέμπτη, 17 Φεβρουαρίου, 2022
Ιδρυτής του εθνικισμού δεν είναι ο Ρενέ Γκενόν όπως έχει αναφερθεί σε εκπομπη των γκαρσονιων για τις διαφορές εθνικισμού και εθνικοσοσιαλισμού;
Πέμπτη, 17 Φεβρουαρίου, 2022
Δεν γνωρίζουμε αν ειπώθηκε κάτι τέτοιο. Ούτε το νομίζουμε. Προφανώς είναι κωμικό να το πιστέψει κανείς.
Πέμπτη, 17 Φεβρουαρίου, 2022
Η κοπέλα που το επαναλάμβανε με στόμφο είχε προφανώς μπερδέψει το όνομά του (σπουδαίου κατ'εμέ παραδοσιοκράτη) με αυτό του Ερνστ Ρενάν, όπως προέκυπτε από τα συμφραζόμενα. Το ότι δεν βρέθηκε κανείς σε ολόκληρη την εκπομπή να διορθώσει το τερατώδες λάθος που επαναλαμβανόταν δείχνει και το επίπεδό τους.
Πέμπτη, 17 Φεβρουαρίου, 2022
Aν ειπώθηκε σε εκπομπή γκαρσονιών ίσως να έχει ενδιαφέρον η υπόθεση που κάνεις. Ο Ρενάν μπορεί να χωρέσει στο κυπατζήδικο "ιδεολόγημα" του ρατσιστικού πατριωτικού φιλελευθερισμού. Αυτοί που τον σέρβιραν ως "ιδρυτή" (εδώ γελάμε) του εθνικισμού μπορεί να είχαν αυτή την πονηρή γέφυρα στο νου τους. Αν και συνήθως τα γκαρσόνια αντιμετωπίζουν με αντιπαλότητα τον όρο "εθνικισμός". Τέλος πάντων. Ποιος ξέρει τι να συμβαίνει. Άγνωσται αι Βουλαί του εστιάτορα και των συνδαιτυμόνων του.
ΥΓ. Προφανώς ο Γκενόν ήταν τεράστιο κεφάλαιο στην ευρωπαϊκή διανόηση.
Πέμπτη, 17 Φεβρουαρίου, 2022
Ναι η πρόθεση ήταν να παρουσιαστεί ο εθνικισμός ως κάτι το αρνητικό, άμεσα σχετιζόμενο (ή και ταυτόσημο) με τον αστικό εθνικισμό του Ρενάν. Για να μας παρουσιάσουν μετά την υπεροχή του ε/σ που έλκει την καταγωγή του από την αρχαία Σπάρτη. Καταλαβαίνουμε τι μεσάνυχτα έχουν σε ιδεολογικά ζητήματα ή θέματα που άπτονται της ιστορίας των ιδεών και της πολιτικής επιστήμης.
Πέμπτη, 17 Φεβρουαρίου, 2022
Μπράβο στην ΦΛΕΦΑΛΟ που ξεκίνησε σειρά μεταφράσεων. Περιμένουμε περισσότερα κείμενα του Χερντερ.
Πέμπτη, 17 Φεβρουαρίου, 2022
Αλλοι παριστάνουν τα think tank του χώρου αλλά άλλοι είναι στην πραγματικότητα. Μπράβο συναγωνιστές
Πέμπτη, 17 Φεβρουαρίου, 2022
Πάντοτε για αυτό φημιζόταν η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. στο χώρο. Η διαφορά είναι ότι τα τελευταία χρόνια αποφάσισαν να ανεβάσουν το volume. Κάποιοι τους λέγαμε να το κάνουν πολύ πριν. Τα αποτελέσματα είναι ορατά σε όλους. Κάλλιο αργά παρά ποτέ.
Πέμπτη, 17 Φεβρουαρίου, 2022
Το μονο που λειπει απο τα παιδιά για να απογειωθουν ειναι χρήματα, αλλά αντί αυτά να τα προωθήσουμε σε αξιόλογα παιδιά τα ρίχνουμε για να κάνουμε "κίνημα" αναβοντας φωτιτσες με τον Πλεύρη...
Πέμπτη, 17 Φεβρουαρίου, 2022
"Το μονο που λειπει απο τα παιδιά για να απογειωθουν ειναι χρήματα, αλλά αντί αυτά να τα προωθήσουμε σε αξιόλογα παιδιά τα ρίχνουμε για να κάνουμε "κίνημα" αναβοντας φωτιτσες με τον Πλεύρη..."
Μεγάλη αλήθεια.
Προτείνω να απευθυνθείτε σε πατριώτες Έλληνες επιχειρηματίες, όπως ακριβώς ο ιδεολογικοί σας πρόγονοι προσέγγισαν τους Κρουπ και Όπελ. Έχει βολιδοσκοπήσει κανείς σας τον Mr Jumbo ή το αφεντικό των Μικέλ; Μπορεί να βγει κάτι καλό. Στον Σκλαβενίτη μην πάτε είναι κομμούνι.
Πέμπτη, 17 Φεβρουαρίου, 2022
Αντιφασιστική σαγιονάρα, από τους καπιταλιστές παίρνει λεφτά το διεθνιστικό αδερφάτο σας. Εμείς εργαζόμαστε στην ίδια κοινωνική βαθμίδα με τους μετανάστες.
Κατά τα άλλα, το παρακάτω σχόλιο του Α.Π. είναι καλό και ως απάντηση στα όσα γράφεις.
ΥΓ. Α, και ο Σκλαβενίτης είναι νεοδημοκράτης. Κανένα επιχειρηματία δεν έχει αφήσει εκτός νυμφώνος η Δεξιά. Εκτός, βέβαια, από εκείνους που χρηματοδοτούν την Αριστερά και την antifa.
Παρασκευή, 18 Φεβρουαρίου, 2022
On a side note, σήμερα συμπληρώνονται 200 χρόνια από τη γέννηση του Γκέοργκ Βέερτ (Georg Weerth) του "πρώτου ποιητή της γερμανικής εργατικής τάξης". Υπήρξε κληρονόμος της μεγάλης γερμανικής παράδοσης των πληβειακών ποιημάτων και τραγουδιών, μιας παράδοσης που ξεκινά με τα τραγούδια για τους εξεγερμένους χωρικούς του 16ου αιώνα (Florian Geyer και Thomas Müntzer) ενάντια στους ευγενείς, και, αναγεννημένη από το γερμανικό ρομαντισμό (Des Knabes Wunderhorn, τραγούδια στρατιωτών στους πολέμους της απελευθέρωσης 1813-15, πληβειακές συνθέσεις του Γκέοργκ Μπύχνερ) φτάνει ως το "Weberlied" (τραγούδι των υφαντών της Σιλεσίας) του Χάινριχ Χάινε και, με τον Βέερτ, συναντά το νεαρό γερμανικό προλεταριάτο, η ποιητική και μουσική παράδοση του οποίου είναι ως σήμερα μια από τις πιο πλούσιες στο παγκόσμιο εργατικό κίνημα.
Εδώ είναι το ποίημα "The Song of the Apprentices" (δυστυχώς πέρα από το γερμανικό πρωτότυπο υπάρχει μόνο αγγλική μετάφραση) το οποίο ύμνησε ο Ένγκελς:
At the time when the cherries blossomed,
In Frankfurt we did stay.
At the time when the cherries blossomed,
In that city we did stay.
Up spake mine host, the landlord:
“Your coats are frayed and worn.”
“Look here, you lousy landlord,
That’s none of your concern.
“Now give us of your wine,
And give us of your beer,
And with the beer and wine,
Bring us a roast in here.”
The cock crows in the cock-stop,
Out comes a goodly flow,
And in our mouths it tastes
Like urinatio.
And then he brought a hare
In parsley leaves bedight,
And at this poor dead hare
We all of us took fright.
And when we were in bed,
Our nightly prayers reciting,
Early and late in bed
The bed-bugs kept on biting.
It happened once in Frankfurt,
That town so fine and fair,
That knows who did once dwell
And who did suffer there.
Παρασκευή, 18 Φεβρουαρίου, 2022
Κατά μία έννοια βέβαια όντως ο εθνικισμός από μόνος του είναι κάτι αρνητικό. Όχι από τη ρατσιστική σκοπια που το βλέπουν τα γκαρσόνια άλλα από τη δική μας την σοσιαλιστική. Εθνικισμός από μόνος είναι αρκετά "ευρύς" σαν όρος διότι εθνικιστές δηλώνουν και οι ακροδεξιοί και ο Κασιδιάρης και ο Καρράς και ο Πανούσης. Εμείς όμως είμαστε σοσιαλιστές και πρέπει αυτό να το τονιζουμε και να διαχωρίζουμε την θέση μας από τους αστούς που προανέφερα. Όπως έχει ειπωθεί και γραφτεί ο εθνικισμός χωρίς τον σοσιαλισμό είναι ένα κουτσό άλογο. Μήπως λοιπόν προτιμότερο να δηλώνουμε, χωρίς αναστολές και φοβίες, εθνικοσοσιαλιστές;
Σάββατο, 19 Φεβρουαρίου, 2022
Αν δεν είσαι κάποιο από τα αντιφασιστικά γκαρσόνια που πιστεύει ότι με την μέθοδο του "λαου-λαου" θα βγάλει λαβράκι, και όντως γράφεις ειλικρινά, η απάντηση έχει δοθεί προ πολλού. Ο ρομαντικός αντιδιαφωτιστικος εθνικισμός είναι η πολιτική θεωρία από την οποία ξεπηδούν τα συντηρητικά και τα ριζοσπαστικά ιδεολογικά της ρεύματα. Ο εθνικοσοσιαλισμός είναι μια από τις ριζοσπαστικές ιδεολογικές εκφράσεις του εθνικισμού.
Ο εθνικοσοσιαλισμός είναι για τον ρομαντικό εθνικισμό ότι πχ. ο λενινισμός ή ο μαοισμος για την ευρύτερη μαρξιστική θεωρία.
Αυτά τα περί "αστικού εθνικισμού" είναι χυδαίες βλακείες που διακινούν από την μια τα Δεξιά γκαρσόνια του "χιτλερισμού" και από την άλλη τα Δεξιά γκαρσόνια του νεοεθνικισμού, τα οποία αλληλοσυμπληρώνονται ως υποτιθέμενοι αντίπαλοι. Εντάξει, την έλεγαν αυτή την ανοησία και κάποιοι μεγάλοι σε ηλικία του χώρου που δεν έχουν ιδέα από ιστορία των πολιτικών ιδεών. Δεν χρειάζεται να λαμβάνουμε στα σοβαρά κανένα από τους προαναφερθέντες.
Ο εθνικισμός είναι από τις καταβολές του αντιφιλελεύθερος και αντιαστικος, ακόμη και στις συντηρητικές του ιδεολογικές εκδοχές. Αναφερόμαστε πάντοτε στον εθνικισμό ως ιδεολογία που προκρίνει έναν ιδιαίτερο τρόπο οργάνωσης και διαμόρφωσης του δημοσίου βίου. Το επαναλάβουμε.
Σάββατο, 19 Φεβρουαρίου, 2022
Όχι δεν είμαι γκαρσονι ούτε αντιφασίστας. Απλώς θέτω μερικούς προβληματισμούς και συνεχίζω: εθνικιστής δεν μπορεί να θεωρηθεί και ο Βενιζέλος εφόσον μεγάλωσε κατά χιλιάδες χιλιόμετρα την Ελλάδα και απελευθέρωσε ελληνικούς πληθυσμούς; Εθνικιστής δεν μπορεί να θεωρηθεί και ο Κωλλετης εφόσον ήταν ο πρώτος που αναφέρθηκε σε αλυτρωτα εδάφη και θεμελίωσε την Μεγάλη Ιδέα; Τι σχέση έχουν όμως οι παραπάνω τυπικά φιλελεύθεροι και υποταγμένοι στη Δύση με τις δικές μας ιδέες; Ο Παπαδόπουλος εθνικιστής δεν ήταν αφού εφάρμοσε όπως θα λέγαμε σήμερα τις κλασσικές "ακροδεξιές" πολιτικές; Και τώρα θα πείτε ότι ο αντιδιαφωτιστικος ρομαντικός εθνικισμός προτάσσει συγεκριμένες μορφές οργάνωσης του δημοσίου βίου με τις οποίες δεν είχαν σχέση οι αναφερόμενοι. Ναι σωστό, όντως ο οργανικός εθνικισμός που γεννήθηκε στη Γερμανία ήταν πιο "σοσιαλιστικός". Όμως υπάρχει και ένας άλλος εθνικισμός αυτός της Γαλλικής Επανάστασης, ο φιλελεύθερος αστικός συνταγματικός πατριωτισμός. Αυτός τον οποίον ακολουθούν ο Κρανιδιώτης, ο Τζημερος και ο Μπογδάνος. Δεν πρέπει να διαχωρίσουμε την θέση μας με όλους αυτούς; Δεν πρέπει να διαχωρίσουμε την θέση μας με τους εθνικιστές του γλυκού νερού τύπου Πανούση - Καρρά; Γιατί εν τέλει έχουμε και ένα άλλο πρόβλημα στον χώρο, ο καθένας ορίζει τον εθνικισμό όπως αυτός θέλει.
Κυριακή, 20 Φεβρουαρίου, 2022
Πολύ χαιρόμαστε που δεν είσαι ένας από αυτούς. Αλλά πρέπει να αποτινάξεις και τις επιρροές που έχει προκαλέσει η προπαγάνδα τους.
Αν είσαι νέος αναγνώστης μας είναι κατανοητό το ερώτημα σου. Αν είσαι παλιός, όχι. Το έχουμε εξηγήσει πολλές φορές. Ο εθνικισμός δεν είναι πατριωτική επίκληση ούτε πρακτικό αποτέλεσμα (πχ ο Βενιζέλος διπλασίασε τα σύνορα αλλά δεν ήταν εθνικιστής). Δεν είναι ο κάθε "πατριωτισμός" απόρροια του εθνικισμού. Είναι άλλο ο πατριωτισμός, που αποτελεί συναίσθημα, από τον εθνικισμό που αποτελεί ιδεολογία. Ο εθνικισμός είναι μια ιδεολογία που γεννήθηκε από την σκέψη της Ρομαντικής κοσμοθέασης, η οποία ιδεολογία προκρίνει συγκεκριμένο τρόπο οργάνωσης του δημοσίου βίου (πόσες φορές πρέπει να το επαναλάβουμε;). Η εθνικιστική οργάνωση του δημοσίου βίου είναι οργανιστικα κοινοτική. Προϋποθέτει ότι το έθνος δεν είναι άθροισμα ατόμων, όπως υποστηρίζει ο φιλελευθερισμός, αλλά ενιαίο συλλογικό σώμα. Εφόσον με αυτή την θέση απορρίπτει τον ατομικισμό του φιλελευθερισμού, ο εθνικισμός προϋποθέτει εκ των πραγμάτων (και πριν σχηματιστεί η εθνικοσοσιαλιστική εκδοχή της εθνικιστικής ιδεολογίας) την απόρριψη της φιλελεύθερης οικονομίας που είναι σχεδιασμένη πάνω στον ατομικιστικό ωφελιμισμό. Όσα εδάφη και αν κατακτήσει ένας ηγέτης που υιοθετεί τον φιλελευθερισμό, τον ατομικισμό και την ελεύθερη οικονομία δεν είναι εθνικιστής. Μπορεί να είναι πατριώτης ή οτιδήποτε άλλο. Εθνικιστής δεν είναι. Όπως δεν είναι εθνικιστές όλοι αυτοί οι νεοδεξιοι που αναφέρεις.
Η παραπάνω διάκριση ανάμεσα στον οργανιστικό ρομαντικό εθνικισμό και στον φιλελεύθερο ατομικιστικό πατριωτισμό που περιέγραψα σύντομα, υπήρχε από τα τέλη του 18ου αιώνα. Από την απαρχή της εθνικιστικής θεωρίας. Δεν χρειάστηκε να έρθει ο 20ς αιώνας και ο εθνικοσοσιαλισμός για να πραγματοποιηθεί. Διάβασε τι έγραφαν οι ρομαντικοί εθνικιστές Άνταμ Μύλλερ και Φίχτε το 1810 και θα διαπιστώσεις ότι ο εθνικοσοσιαλισμός είναι απλώς μια εφαρμογή των όσων είπαν τέτοιοι ρομαντικοί διανοητές εκατό χρόνια πριν γεννηθεί ο Χίτλερ.
Αν θες προτείνουμε βιβλιογραφία.
Ξέχασε όμως ότι έχεις ακούσει από τους ηλικιωμένους του χώρου, από Πατριάρχες του κώλου, από την Χρυσή Αυγή και τους διωγμένους ή αποχωρήσαντές της. Οι άνθρωποι είναι συνολικά άσχετοι με την ιστορία των ιδεών. Δεν υπάρχει αυτή η υποτιθέμενη διάκριση εθνικισμού και εθνικοσοσιαλισμού. Ο ρομαντικός εθνικισμός είναι ότι και ο Μαρξ για τον κομμουνισμό. Αυτός σχημάτισε την κεντρική θεωρία και μετά προέκυψαν τα διάφορα ιδεολογικά του ρεύματα (λενινισμός, τροτσκισμός κλπ). Όσο ανόητο και άτοπο είναι να πει ένας κομμουνιστής ότι είναι ριζοσπάστης λενινιστής αλλά δεν είναι μαρξιστής, γιατί διαφωνεί με την επίσης μαρξιστική, αλλά ρεφορμιστική, εκδοχή των Κάουτσκι-Πλεχανωφ, άλλο τόσο ηλίθιο είναι να λέει κανείς ότι είναι εθνικοσοσιαλιστής αλλά δεν είναι εθνικιστής.
Αυτά τα λένε οι βλάκες. Δεν είναι για εμάς.
Προφανώς δεν είναι εθνικιστές οι κυρ Αλέκοι, ο γέρο Πλεύρης και όλοι αυτοί που καταδεικνύεις. Ακροδεξιοί είναι. Χρησιμοποιούν μια ζητωπατριωτικη φρασεολογία και ταυτόχρονα υιοθετούν την ατομικιστική πολιτική ανθρωπολογία και την ιδεολογία της ελεύθερης αγοράς. Ούτε είναι ούτε γνωρίζουν τι είναι εθνικισμός.
Κυριακή, 20 Φεβρουαρίου, 2022
Καλημέρα σας!
Τι έχετε να πείτε σε όσους ισχυρίζονται ότι η Ελληνική Επανάσταση του 1821 ήταν αστική;
Κυριακή, 20 Φεβρουαρίου, 2022
Ότι δεν γνωρίζουν ιστορία
Κυριακή, 20 Φεβρουαρίου, 2022
Ο παραπάνω ανώνυμος έχει ένα δίκιο. Δείτε το καθεστώς Ρήγκαν για παράδειγμα: Ζητοπατριωτική ρητορική, λατρεία για τους βετεράνους, χαιρετισμός της σημαίας σε σχολεία, USA #1 κτλ. Πέρα από την εύκολη αντιμετώπιση του τύπου "αυτός δεν είναι πραγματικός εθνικισμός" ή "αυτά είναι επικοινωνία", κατά τη γνώμη μου υπήρχε κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου μια πραγματική (αστική) εθνοκεντρική στροφή.
Δλδ ο Ρήγκαν (και ο Πινοσέτ και ο Παπαδόπουλος κοκ) δεν έκανε απλά ένα φθηνιάρικο εκλογικίστικο marketing, αλλά το σύστημα είχε πράγματι ανάγκη έναν κάποιον "εθνικισμό", ώστε να δημιουργήσει ένα συμπαγές εθνικό σώμα, προκειμένου να ταυτιστούν οι λαικές μάζες με τις δυτικές πλουτοκρατικές ελίτ στον αγώνα ενάντια στην ΕΣΣΔ.
Τώρα βέβαια στο τέλος της Ιστορίας τέτοια ανάγκη δεν υπάρχει, εξού και η απόλυτα διεθνιστική πολιτική της πλουτοκρατίας. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν στηρίζουν εθνικιστές ή "εθνικιστές" στον εξωδυτικό κόσμο για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους βλ Ουκρανία.
Το απλοικό σχήμα: καπιταλισμός = διεθνισμός, ενώ είναι μακροπρόθεσμα μάλλον σωστό, δεν λέει όλη την αλήθεια και δεν εξηγεί πάντα την συμπεριφορά και τους τακτικισμούς των ελίτ.
C
Κυριακή, 20 Φεβρουαρίου, 2022
Το συμπέρασμα της τελευταίας σου παραγράφου είναι σωστό. Ωστόσο οι όροι έχουν συγκεκριμένο νόημα στην ιστορία των πολιτικών ιδεών. Και σε αυτό το πλαίσιο ο ρομαντικός εθνικισμός γίνεται νοητός ως ιδιαίτερη ιδεολογία που προκρίνει έναν συγκεκριμένα δικό της τρόπο οργάνωσης του δημοσίου βίου, ερμηνείας της ιστορίας κλπ. Αυτές οι προκρίσεις δεν έχουν καμία σχέση με το νεοδεξιο πλαίσιο του Ρήγκαν και των υπολοίπων που αναφέρεις. Δεν είναι μια επίκληση στον αόριστο πατριωτισμό και στον αντικομμουνισμό ο εθνικισμός. Δεν είναι μια υποκριτική τελετουργική υπόκλιση στην σημαία, ούτε η λατρεία για τους βετεράνους που αναφέρεις. Αυτά δεν είναι "ιδεολογία". Είναι γνωρίσματα συμπεριφορών που μπορούμε να ανιχνεύσουμε σε διαφορετικά ιδεολογικά πεδία. Και στην κομμουνιστική ΕΣΣΔ καλλιεργήθηκε η λατρεία για τους ήρωες του ΒΠΠ και έγιναν τελετουργικά της σημαίας. Ακόμη και σήμερα συμβαίνουν σε περιορισμένο βαθμό στην Ελλάδα των Σαμαράδων, του Καμμένου και των Μητσοτάκηδων. Τι σημαίνει αυτό; Ότι όλα αυτά τα συστήματα είναι "εθνικιστικά". Ας είμαστε σοβαροί. Ας αγνοήσουμε τους κυπατζηδες με τον ναζιστικό ή τον νεοεθνικιστικο φερετζέ και ας διαβάσουμε σοβαρά ιστορία των ιδεών.
Διαβάστε τον Ρομαντισμό. Διαβάστε την ιστορία των ιδεών του αντιδιαφωτιστικου, ρομαντικού εθνικισμού και θα διαπιστώσετε με σαφήνεια τι εννοούμε.
Κυριακή, 20 Φεβρουαρίου, 2022
Σωστός ο moderator. Δεν καταδικάζουμε τον φιλελεύθερο καπιταλισμό έτσι γενικά και αόριστα στο όνομα ενός "εθνοκεντρισμού". Ο εθνικισμός γίνεται αντιληπτός μέσα από το πρίσμα του Ρομαντισμού και ΜΌΝΟΝ. Ότι δεν αφορά τον ρομαντικό εθνικισμό του Αντιδιαφωτισμού δεν αφορά και την ιδεολογία μας.
Κυριακή, 20 Φεβρουαρίου, 2022
Αποψη για εθνικισμό και ισλάμ?
Κυριακή, 20 Φεβρουαρίου, 2022
Έτσι όπως το θέτεις περιμένεις αναλυτική και σοβαρή απάντηση;
Κυριακή, 20 Φεβρουαρίου, 2022
Βασικά, το περί "αστικής επανάστασης αλά 1789" του 1821 που είπε ο Κορδάτος, το αντέκρουσε ο σταλινικός Γιάννης Ζέβγος ήδη από το 1933, και από τότε δεν είναι θέση του επίσημου ΚΚΕ, είναι όμως μέχρι και σήμερα θέση όλων των τροτσκιστών.
Έχει ενδιαφέρον η πολεμική (το 1933-34) Ζέβγου-Κορδάτου, γιατί αντανακλά ευρύτερες εναλλαγές και στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα της εποχής. Τότε, και στην ίδια στην ΕΣΣΔ ο Στάλιν έκανε την "εθνική" στροφή, με την απόρριψη του "κοινωνιολογίστικου" ιστορικού σχήματος του Ποκρόφσκι (που έβλεπε μόνο ταξικά στρώματα) και την αντικατάστασή του με την πολύ πιο εθνοκεντρική (και Ρωσοκεντρική) ιστοριογραφία, εκπροσωπούμενη από τον (παραδοσιοκράτη σύμφωνα με τον Kerry Bolton) Αντρέι Ζντάνοφ και τον ιστορικό Ευγένιο Τάρλε (Yevgeny Viktorovich Tarle).
Ως τότε, πχ, έβλεπαν τη Μάχη του Μποροντίνο (1812) ως νίκη της αντιδραστικής τσαρικής φεουδαρχίας ενάντια στη ναπολεόντεια πρόοδο. Από το 1934 και μετά τη βλέπουν ως εθνική νίκη του ρωσικού λαού.
Κάτι παρόμοιο συνέβη και στην Ελλάδα. Η αφήγηση του Κορδάτου, που τοποθέτησε την ελληνική επανάσταση στις αστικές τύπου 1789, προσομοίαζε αυτή του Ποκρόφσκι. Η αφήγηση του Ζέβγου (δηλαδή του Ζαχαριάδη) είναι ότι η επανάσταση ήταν Εθνικοαπελευθερωτική, και ο ταξικός χαρακτήρας της ήταν πολυκεντρικός και ετερογενής, με το ρόλο των αστών να είναι κυρίως αντιδραστικός.
Από το Ζέβγο (που αντανακλά και την εθνικομπολσεβίκικη στροφή του Στάλιν) ξεκινά η εθνολαϊκή πρόσληψη της ιστορίας του '21 από την αριστερά, φιλική προς καπεταναίους και εχθρική προς Μαυροκορδάτους, πρόσληψη που ενδυναμώθηκε από την εμπειρία της ΕΑΜικής αντίστασης και της ξενοδουλίας των αστών. Τέτοιες εθνολαϊκές αριστερές αφηγήσεις για το 1821 είναι των Βαλέτα, Στρίγκου, Βουρνά, Φωτιάδη, Καραμπελιά, Ρούσου.
Στους τροτσκιστές αντίθετα είναι ως σήμερα πολύ πιο διαδεδομένη η "φιλο-αστική" άποψη του Κορδάτου, και όχι τυχαία, γιατί το ίδιο το "κοινωνιολογίστικο" ιστοριογραφικό ρεύμα μέσα στο κομμουνιστικό κίνημα μεσουράνησε την εποχή του Τρότσκι και συντρίφτηκε σε αυτή του Στάλιν.
Δευτέρα, 21 Φεβρουαρίου, 2022
Ερώτηση ιδεολογική:
Υπάρχει διαφορά μεταξύ σοσιαλισμού και κομμουνισμού αν κρατήσουμε υπόψιν ότι ο σοσιαλισμός είναι το προτελευταίο στάδιο της αταξικής κοινωνιας; υπάρχει αντι μαρξιστικός σοσιαλισμός ή η χρήση της λεξης βάζει κάποιον αυτόματα στην κομμουνιστική πλευρα;
Δευτέρα, 21 Φεβρουαρίου, 2022
Δεν είναι τόσο αυστηρά προσδιορισμένη η χρήση των όρων που αναφέρεις. Για παράδειγμα ο εθνικιστικός σοσιαλισμός είναι μη μαρξιστικός. Ο σοσιαλισμός της συντηρητικής επανάστασης κλπ.
Επιπλέον πολλοί ρεφορμιστές μαρξιστές του 20ου αιώνα, μέχρι και την δεκαετία του '70, σοσιαλιστές αυτοπροσδιορίζονταν. Όχι σοσιαλδημοκράτες.
Θα τον συναντήσουμε σε αναφορές διαφόρων ιδεολογιών τον συγκεκριμένο όρο.
Χοντρικά στο πεδίο των μαρξιστικών προσεγγίσεων ο όρος σοσιαλισμός υιοθετείται και από τους κομμουνιστές. Αλλά υιοθετείται και από τους ρεφορμιστές σοσιαλιστές προκειμένου να τους διακρίνει από τους κομμουνιστές στο ζήτημα του αυταρχικού κράτους και της αποδοχής ή όχι της μη κρατικής ιδιοκτησίας-περιουσιας.
Στον εθνικιστικό χώρο ο όρος γίνεται νοητός με διαφορετικό τρόπο στο θέμα του διεθνισμού και της παγκόσμιας εργατικής τάξης. Στο οικονομικό-παραγωγικο μοντέλο είναι πιο κοντά στον ρεφορμιστικο σοσιαλισμό στο θέμα της ιδιοκτησίας (ακόμη και ο εθνικομπολσεβικισμός) αλλά μπολιασμενος με ιδέες του συντηρητισμού όσον αφορά το συναισθηματικό υπόβαθρο και το αισθητικό κομμάτι της περιουσίας.
Τρίτη, 22 Φεβρουαρίου, 2022
Ανώνυμε, οι όροι σοσιαλισμός/κομμουνισμός είναι σίγουρα προγενέστεροι του μαρξισμού και αρχικά σχετίζονταν με αγροτικά κολεκτιβιστικά εγχειρήματα και θεωρίες στην Αγγλία των αρχών του 19ου αιώνα. Πριν τον Μαρξ υπήρξαν δεκάδες σοσιαλιστές διανοούμενοι, πολλοί εκ των οποίων ρομαντικοί και εμπνεόμενοι από μια ηρωική προβιομηχανική εποχή.
Μάλιστα στον 20ο αιώνα οι όροι αυτοί έγιναν εξαιρετικά δημοφιλείς, κάτι σαν την "δημοκρατία" σήμερα. Πχ στις Γερμανικές εκλογές του 1933 τα τέσσερα πρώτα κόμματα είχαν τον όρο "σοσιαλισμός/σοσιαλδημοκρατία" ή "κομμουνισμός" στον τίτλο τους.
Τώρα ο τριτοθεσίτικος/εθνικιστικός/συντηρητικός σοσιαλισμός, σε αντίθεση με τον μαρξιστικό, δεν είναι μια έτοιμη συνταγή που εφαρμόζει καλούπι παντού και πάντα, ούτε υποτάσσεται στην οικονομική επιστήμη, ούτε καν ορίζεται επιστημονικά. Ουσιαστικά στοχεύει στη διαμόρφωση των υλικών συνθηκών για να επιβιώσει και να ευημερήσει το έθνος.
Πχ στο μεσοπόλεμο αυτού του είδους ο σοσιαλισμός απαιτούσε εθνικοποιήσεις στη βαριά βιομηχανία.
Σήμερα πιθανόν να αρκεί η κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος με παράλληλο έλεγχο του εμπορικού ισοζυγίου μέσω υψηλών δασμών στα εισαγόμενα κτλ. (Ασκήσεις επί χάρτου κάνουμε τώρα δεν δογματίζουμε.)
Το βασικό είναι ότι οι οικονομικές πολιτικές πρέπει να στοχεύουν στην δημιουργία ευνοικών συνθηκών για την ανάπτυξη του έθνους και αν αυτό σημαίνει "παραβίαση της ελευθερίας της αγοράς" ή "των ατομικών δικαιωμάτων" τότε από εθνικιστικής σκοπιάς επιβάλλεται κάποιου είδους παρεμβατισμός.
Κατά την γνώμη μου δεδομένου ότι αυτοί οι όροι έχουν βρωμιστεί για τα καλά καλύτερα θα ήταν να χρησιμοποιούμε εκφράσεις όπως "κοινωνική δικαιοσύνη" κτλ και όχι "σοσιαλισμός". Αλλά εντάξει δεν επιμένω. Πχ στις ΗΠΑ "σοσιαλιστές" είναι τα φεμινιστικά κολεγιόπεδα και οι χιπστεράδες των Ακτών.
C
Τρίτη, 22 Φεβρουαρίου, 2022
ΑΠ ήσουν πρώην αριστερός; Το λέω γιατί είναι ενδιαφέρον ότι αρκετοί παραδοσιακοί μαρξιστογενείς προσεγγίζουν δειλά δειλά τον χώρο, μετά την φιλελευθεροποίηση και "απο-εργατοποίηση" της διεθνιστικής αριστεράς. Τα τελευταία χρόνια, ειδικά μετά το λαικιστικό φαινόμενο Τραμπ και Μπρέξιτ και την πλήρη σύμπλευση των αριστερών ηγετών με τους καθεστωτικούς λίμπεραλς, υπάρχει τέτοιο ρεύμα.
Επίσης, όταν λες για τροτσκιστές εννοείς τους παλιούς αρχειομαρξιστές; Γιατί σήμερα δεν νομίζω να υπάρχει τροτσκιστικό κίνημα στην Ελλάδα, εκτός από κάποιες περιθωριακές οργανώσεις των 5 ατόμων που μιμούνται τις αντίστοιχες αμερικανικές και αγγλικές.
Τρίτη, 22 Φεβρουαρίου, 2022
ναι ανώνυμε κάποτε ήμουνα κομμουνιστής. Τώρα είμαι κοντά στον εθνικομπολσεβικισμό.
τροτσκιστές σήμερα στην Ελλάδα είναι οι του ΣΕΚ (κόπια του SWP του Tony Cliff), ΟΚΔΕ και κομμάτι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αυτούς εννοώ αναφερόμενος σε τροτσκιστές που επικαλούνται την αφήγηση του Κορδάτου. Οι αρχειομαρξιστές μέσα στη δεκαετία του 1940 είτε εξοντώθηκαν από την ΟΠΛΑ είτε έγιναν δεξιοί συστημικοί (ο Μήτσος Γιωτόπουλος, κουμανταδόρος του Αρχείου και πατέρας του Γιωτόπουλου της 17Ν, έφτασε ως και να δώσει συγχαρητήρια στον Εθνικό Στρατό μετά το Γράμμο).
Τρίτη, 22 Φεβρουαρίου, 2022
Εγώ πάλι θεωρώ οτι πρεπει να ξεπλυνουμε οπωσδήποτε την λεξη σοσιαλισμός και να την διατρανωνουμε παντού κατηγορώντας τους αριστερούς οτι τον αλλοίωσαν
Τρίτη, 22 Φεβρουαρίου, 2022
Είμαστε σοσιαλιστές και δεν το κρύβουμε, ούτε επιζητουμε την άμβλυνση του καπιταλισμού αλλά την ανατροπή του. Δεν αρκουμαστε απλά σε μια σειρά από παρεμβατικα μέτρα αλλά στην ολική αναδιαμόρφωση της οικονομίας και της κοινωνίας. Σοσιαλισμός δεν είναι απλά μια οικονομική μεταρρύθμιση αλλά και μορφή κοινωνικής οργάνωσης. Αυτά που γράφεις εσύ είναι το κλασσικό προπαγανδιστικό αφήγημα των ακροδεξιών "εθνικολαϊκών" κομμάτων.
Τετάρτη, 23 Φεβρουαρίου, 2022
Καλησπέρα στην ΦΛΕΦΑΛΟ. Σχετικά με την συζήτηση που άνοιξε για φιλελεύθερο, εμπνευσμένο από τις αρχές του διαφωτισμού "εθνικισμό" συμφωνώ σε κάποιον βαθμό με αυτά που αναφέρατε (ότι είναι περισσότερο ακαδημαική αναλυτική κατηγορία χωρίς εφαρμογή στην σημερινή πραγματικότητα) , ύπαρχει όμως και μια άλλη διάσταση.
Υπήρξε ιστορικά ένας "εθνικισμός" ο οποίος ήταν εμπνευσμένος και αλληλοσυνδεδεμένος με φιλελεύθερες πολιτικές θέσεις και διαφωτιστικές αντιλήψεις και ο οποίος δεν "βαφτίστηκε" έτσι από τους ακαδημαικούς αλλά έγινε εξ αρχής αντιληπτός με αυτό τον τρόπο. Πιο κραυγαλέο παράδειγμα είναι η περίπτωση του ιταλικού εθνικισμού που οδήγησε και στην ιταλική ενοποιήση. Επομένως είναι λογικό ο όρος αυτός να δημιουργεί σύγχηση.
Τρίτη, 22 Φεβρουαρίου, 2022
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...
Ναι. Είναι αναμενόμενο και σύνηθες να γίνονται τέτοιες συγχύσεις σε αυτές τις συζητήσεις/αναλύσεις. Πρώτοι που υποπίπτουν σε αυτές είναι οι ίδιοι οι ακαδημαϊκοί.
Πάντως, σε σχέση με αυτά που έγραψε το παιδί στα παραπάνω σχόλια, είναι εύκολο να αποσαφηνιστεί το πλαίσιο. Γιατί τα παραδείγματα της Ιταλίας και της Γαλλικής Επανάστασης πέρα από το ότι χωρούν συζήτηση (πχ. η περίπτωση της Ιταλίας) δεν σχετίζονται με το φαινόμενο των νεοεθνικιστων άμεσα. Δεν είναι σε καμία περίπτωση άμεσοι κληρονόμοι τους οι νεοεθνικιστές. Και λόγω ιστορικής απόστασης παίρνει διαστάσεις ακροβασίας μια τέτοια "ιδεολογική" συσχέτιση. Και λόγω περιεχομένου διαλύεται η οποία συγκριτική υπόθεση. Αλλά και λόγω πολιτικής σκοπιμότητας χάνεται το νόημα μιας τέτοιας αντιστοίχισης (οι κλασικοί υποστηρικτές του συνταγματικού πολιτειακού-κοινωνικού πλαισίου ήταν εκφραστές μιας συγκεκριμένης ιδεολογίας, ασχέτως αν δεν την συμπαθούμε ενώ οι νεοεθνικιστές είναι ένα συνονθύλευμα από καριεριστες και τυχοδιώκτες που για κάποιο διάστημα φλέρταραν με -ή υποστήριξαν- τον εθνικισμό και στη συνέχεια προχώρησαν σε μια συρραφή κάποιων ιδεών του στον κορμό του φιλελευθερισμού, προκειμένου αυτοί να επιδιώξουν μια πολιτική καριέρα και το σύστημα να τους χρησιμοποιήσει ως αναχώματα στον εθνικισμό).
Για να το θέσω χοντρικά ο όρος "πολιτκός εθνικισμός" αφορά την αντίληψη που έχουν οι φιλελεύθεροι για το τι είναι έθνος. Δεν περιγράφει μια ιδεολογία. Αντίθετα ο νεοεθνικισμος είναι μια ιδεολογία, μια πρόταση οργάνωσης του δημοσίου βίου, που, επειδή είναι σχηματισμένη από τυχοδιώκτες και ανθρώπους του συστήματος εξουσίας, περιλαμβάνει χοντροκομμένες απόπειρες να ενωθούν αντίθετες ιδέες. Και, μάλιστα, οι απόπειρες αυτές δεν είναι καν αυθεντικές, στο πλαίσιο μιας κάποιας ανόητης αλλά ειλικρινούς μεταμοντέρνας "έξαψης". Είναι στημένες εξολοκλήρου από πράκτορες που έχουν στο στόχαστρο την εθνικιστική ιδεολογία και υιοθετούνται από ανθρώπους που τις λανσάρουν ως βιογραφικό για μελλοντική εύρεση εργασίας στον χώρο της πολιτικής. Για αυτό και το αποτέλεσμα είναι τόσο φτηνό.
Συνεπώς το να πούμε ότι κάποιοι νεοεθνικιστές αποδέχονται τον τρόπο που ερμηνεύουν την έννοια έθνος οι φιλελεύθεροι διαφωτιστές, ναι. Θα ήταν σωστό. Αλλά τον όρο εθνικισμός ας τον βγάλουμε από μια τέτοια συζήτηση. Ιδίως εφόσον ακόμη και σήμερα η συντριπτική πλειοψηφία όσων φέρνει στο νου την λέξη εθνικισμός ως ιδεολογία την συνδέει με το περιεχόμενο που της έδωσε ο Ρομαντισμός. Υπάρχει δηλαδή η καθαυτό, η γνήσια εκδοχή του όρου. Είναι η δική μας. Δεν χρειάζεται να αποστασιοποιηθούμε από αυτόν. Απλώς να τον αποσαφηνίζουμε όταν παραστεί ανάγκη.
Τρίτη, 22 Φεβρουαρίου, 2022
Καλά, συμφωνώ απολύτως μαζί σας στις παρατηρήσεις σας για τους "νεοεθνικιστές". Η γνώμη που ήθελα να εκφράσω ήταν πως ο "πολιτικός εθνικισμός" που αναφέρετε ως ακαδημαϊκό όρο είχε σε περασμένες εποχές αντίκρισμα στην πραγματικότητα, δεν ήταν δηλαδή μια απλή ακαδημαϊκή και αναλυτική αφαίρεση.
Προφανώς βέβαια αυτός ο "εθνικισμός" είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από τον εθνικισμό όπως τον εννοούμε εμείς αλλά είναι σημαντικό να γίνεται αυτή η διάκριση. Αλλιώς φτάνουμε σε αστείες ιδεολογικά τοποθετήσεις πολύ συχνές στον "χώρο" όπου δήθεν ριζοσπάστες εθνικιστές και ε/σ στηρίζουν φιλελεύθερες και διαφωτιστικές τάσεις με το πρόσχημα της δήθεν εθνικιστικής εναντίωσης σε πολυεθνικές, παραδοσιακές μορφές πολιτικής οργάνωσης. Ο εθνικισμός ο δικός μας είναι αντιδιαφωτιστικός και αντιφιλελεύθερος.
Συγχαρητήρια για το έργο σας
Τρίτη, 22 Φεβρουαρίου, 2022
Σωστά. Το ερώτημα όμως είναι μήπως με το να ανακυκλώνουμε εμείς αυτή την χρήση του όρου μπερδεύουμε όσους δεν γνωρίζουν ιστορία πολιτικών ιδεών; Όταν πρέπει να γίνουν οι αποσαφηνίσεις ισχύει στο ακέραιο αυτό που γράφεις. Όταν όμως αυτοπροσδιοριζομαστε ή αναλύουμε άλλα θέματα, μήπως είναι καλύτερα να επιλέγουμε την πρακτική απομόνωσης των φιλελευθέρων με τον εθνικιστικό μανδύα, λέγοντας ότι απλά αυτοί δεν είναι εθνικιστές και είναι Δεξιοί; Δεν ξέρουμε κι εμείς να πούμε με σιγουριά τι είναι το καλύτερο. Υποθέσεις κάνουμε. Το σίγουρο είναι ότι όπως συσκότισαν τόσα χρόνια την αλήθεια περί του τι είναι ο εθνικισμός έτσι ακριβώς θα δοκιμάσουν να προκαλέσουν συγχύσεις αν ποτέ προσελκύσει πάνδημο ενδιαφέρον.
Τετάρτη, 23 Φεβρουαρίου, 2022
Ανώνυμε, που λες ότι πρέπει να ξεπλύνουμε τον σοσιαλισμό και να τον αποσπάσουμε από την αριστερά.
Κάτι τέτοιο θα μας μπλέξει σε μια ατέρμονη αντιδικία με την ανύπαρκτη πλέον αριστερά για μία λέξη που σήμερα δεν εμπνέει τις μάζες, ούτε είναι δημοφιλής όπως ήταν στο μεσοπόλεμο. Συν τοις άλλοις ο "σοσιαλισμός" έχει το στίγμα του ήττας στον ψυχρό πόλεμο και είναι ταυτισμένος με την αριστερά σε σημείο που να μην υπάρχει επιστροφή. Κάτι σαν τον όρο "σοσιαλδημοκρατία", που ενώ χρησιμοποιούνταν και από τους μπολσεβίκους (βλ σοσιαλδημοκρατικό κόμμα ρωσίας), εν τέλει κατέληξε σήμερα να σημαίνει κάτι τελείως διαφορετικό.
Νομίζω ο τίτλος "εθνικισμός", αν οριστεί σωστά, φτάνει. Άντε βάλε και τον "αντικαπιταλισμό" ως εναντίωση στην φιλελέυθερη δεξιά. Δεν χρειάζονται περαιτέρω σάλτσες και μάλιστα με αντιδημοφιλείς έννοιες που είναι αδύνατον να καθαριστούν.
C
Τετάρτη, 23 Φεβρουαρίου, 2022
Μήπως όμως έτσι εμπλεκόμαστε σε μια συνθήκη πολιτικής επικοινωνίας, χάνοντας την ουσία της συζήτησης;
Τι περισσότερο απλό από το να υιοθετήσουμε και τους δύο όρους που προτείνεις αλλά και τον σοσιαλισμό σε όσες περιπτώσεις είναι αναγκαίο ώστε να εξηγήσουμε τι πιστεύουμε (αλλά και για να ανοίξουμε επιπλέον δρόμους στην εσωτερική αναζήτηση που όλοι πραγματοποιούμε, ταυτόχρονα με τον εξωτερικό πολιτικό αγώνα);
Τετάρτη, 23 Φεβρουαρίου, 2022
Ανώνυμε, θέλω να μην καταχρώμαι το χώρο στα σχόλια και δε μ' αφήνεις.
Πρώτα απ' όλα είσαι σίγουρος ότι το δίπολο καπιταλισμός-σοσιαλισμός, έτσι όπως μας σερβιρίστηκε στον ψυχρό πόλεμο, δεν είναι φτιαχτό; Μήπως αυτή η διαμάχη είναι ένα ακόμα προιόν του υλισμού και της θεοποίησης της οικονομίας στον σύγχρονο κόσμο; Κάτι σαν τον άξονα Δεξιά-Κέντρο-Αριστερά ένα πράμα. Άσχετα με αυτό, θα πρέπει να προσδιοριστεί τι είναι αυτός ο σοσιαλισμός (έτσι σκέτος χωρίς κάποιον επιθετικό προσδιορισμό);
Απ' ότι κατάλαβα από τη φρασεολογία σου εννοείς κάτι σε στυλ κρατικοποιημένες βιομηχανίες αλά προβληματικές, πακέτο με σοβιέτ/εργατικά συμβούλια. Αυτό αντιλαμβάνομαι με το "Δεν αρκουμαστε απλά σε μια σειρά από παρεμβατικα μέτρα αλλά στην ολική αναδιαμόρφωση της οικονομίας και της κοινωνίας. Σοσιαλισμός δεν είναι απλά μια οικονομική μεταρρύθμιση αλλά και μορφή κοινωνικής οργάνωσης."
Λυπάμαι αλλά τέτοιες κουβέντες δεν λένε πλέον ούτε οι πορωμένοι παλαιομαρξιστές, αυτοί οι πέντε-δέκα που υπάρχουν παγκοσμίως τέλος πάντων.
Ας πάμε πίσω στα βασικά. Αρχή των πάντων το Έθνος, ως οργανικό όλο. Η οικονομία, το κράτος, οι θεσμοί, οι νόμοι και τα διάφορα σούπερ συστήματα που έχουν λύσεις για όλα έπονται. Αν είναι προς το συμφέρον του Έθνους μια σοσιαλίζουσα πολιτική καλώς. Εν πάση περιπτώσει, συμφωνώ με τον mod ότι είναι κυρίως ζήτημα πολιτικής επικοινωνίας.
C
Τετάρτη, 23 Φεβρουαρίου, 2022
ο άλλος μας λέει να μη μιλάμε για σοσιαλισμό γιατί είναι, λέει, "αντιδημοφιλής". Πέραν του γεγονότος ότι αυτό δείχνει πως αντιλαμβάνεται τη θεωρία απλά ως φτηνό εργαλείο, και λίγο-πολύ προτείνει να αλλάζουμε τα προτάγματά μας ανάλογα με ό,τι κάνει κλικ στις μάζες τη δεδομένη χρονική στιγμή (κάτι που δείχνει νοοτροπία Συριζαίου, γιατί κατεξοχήν αυτοί και ο πνευματικός τους πατέρας ο Αντρέας έπαιζαν με τις λέξεις ανάλογα του τι ορέγονταν βραχυπρόθεσμα οι μάζες), δείχνει όμως να είναι -ακόμα και με τα δικά του κριτήρια- έχει μείνει πίσω, καθώς λέει ότι ο σοσιαλισμός σήμερα είναι "αντιδημοφιλής". Σήμερα, που ως και στην Αμερική, σημαντικό κομμάτι της νεολαίας έχει αρχίσει να ψάχνεται και να μελετά ενεργά το σοσιαλισμό. Δεν κρίνω εδώ το τι καταλαβαίνουν από αυτή τη μελέτη ή πού θα τους οδηγήσει αυτό το ψάξιμο (το πιο πιθανό είναι πουθενά, όσο δεν έχουν επαναστατική ηγεσία). Αλλά και μόνο το γεγονός ότι στην Αμερική, τη μητρόπολη της ιδεολογικής ηγεμονίας του καπιταλισμού και την κατεξοχήν χώρα της από τα πάνω καλλιεργούμενης ψευδούς συνείδησης στα μυαλά των μαζών, μιας ψευδούς συνείδησης που είχε κάνει γενιές και γενιές να μην τολμούν ούτε να προφέρουν τη λέξη σοσιαλισμός, το γεγονός ότι σήμερα πραγματοποιείται μια τέτοια πνευματική ζύμωση αν μη τι άλλο δείχνει ότι μόνο αντιδημοφιλή δεν είναι τα προτάγματα του σοσιαλισμού στις μέρες μας. Αντιδημοφιλής μπορεί να έγινε ο σοσιαλισμός στην Ελλάδα λόγω της σύνδεσης της λέξης με τον πασοκικό λαϊκισμό (που ακριβώς πουλούσε στο πόπολο "ό,τι είναι δημοφιλές τώρα"), αλλά άραγε τι διαφορά έχει αυτός από τον ετεροκαθοριζόμενο χυλό χωρίς κοινωνική θεωρία που μας προτείνει ο φίλος ως "καθαρό" εθνικισμό; Δεν θα ήμασταν Ρομαντικοί, φίλε, αν κοιτάγαμε να λέμε απλά αυτό που ζητάει κάθε φορά η μάζα.
Εμείς αγαπητέ θα μιλάμε για το σοσιαλισμό ως κοινωνικό μας πρόγραμμα πάντα και παντού, ανεξάρτητα ιστορικής συγκυρίας και "δημοφιλίας". Είτε ζούμε σε έναν πλανήτη που θα υπάρχουν εκατοντάδες σοσιαλιστικές κοινωνίες, είτε ζούμε σε έναν πλανήτη που δεν θα υπάρχει ούτε μία, για εμάς ο σοσιαλισμός θα είναι το πρόταγμά μας. Η αρνητική έννοια του "αντικαπιταλισμού" που προτείνεις δε μας αρκεί. Είναι μια έννοια με την οποία μόνο μπορείς να γκρεμίσεις το παλιό, αλλά με σκέτο "αντικαπιταλισμό" δεν μπορείς να δημιουργήσεις το καινούριο. Τι θα βάλεις πάνω στα συντρίμμια του καπιταλισμού όταν, με το καλό, κάνεις το πολυπόθητο βήμα; Θέλουμε ΘΕΤΙΚΟ προσδιορισμό, θέλουμε νέα μορφή κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης -όπως είπε και ένας άλλος ανώνυμος φίλος παραπάνω- και ο σοσιαλισμός είναι η μόνη εφικτή τέτοια. Εκτός αν μας προτείνεις να αναστήσουμε στον 21ο αιώνα τις φεουδαρχικές σχέσεις του Μεσαίωνα ή τη δουλοκτησία των αρχαίων ως αντίδοτο στον καπιταλισμό.
Τετάρτη, 23 Φεβρουαρίου, 2022
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...
Χαιρόμαστε τον διάλογο που αναπτύσσεται. Είναι η καλύτερη απάντηση σε όσους θεωρούν ότι ο "χώρος" ανήκει μόνο σε πράκτορες και αμόρφωτους.
Δεν ξεχνάμε ότι, εφόσον σχολιάζουμε καλοπροαίρετα, δεν χρειάζεται να κάνουμε δεικτικά σχόλια για όσους συναγωνιστές διαφωνούν.
Και η διαφωνία είναι μέρος της πνευματικής-πολιτικής καλλιέργειας.
Τετάρτη, 23 Φεβρουαρίου, 2022
Ανώνυμε, καλοπροαίρετα στο λέω, τα έχει μπερδέψει άσχημα. Προφανώς έκανες και εσύ όπως πολλοί άλλοι την θητεία σου στην ΚΝΕ, έφυγες μετά την πρωτοφανή χρεοκοπία των αριστερών οργανώσεων, και ακόμα να αναρρώσεις πλήρως. Κατανοητό, πολύς κόσμος πέρασε από αυτό το στάδιο.
Επί του θέματος:
1) Μακάρι να υπήρχε τέτοια τάση στις ΗΠΑ. Στην πραγματικότητα η "αναβίωση του αμερικάνικου σοσιαλισμού" ήταν ένα εκλογικίστικο κίνημα κολεγιόπαιδων γύρω από την υποψηφιότητα του γερο-Μπέρνι το '16, με αιτήματα που εσύ θα τα χαρακτήριζες ρεφορμιστικά και κετροαριστερά, όπως health care for all, μικροαύξησεις κτλ. Αυτή η τάση λοιπόν, που είχε ένα ενδιαφέρον για τα δεδομένα των ΗΠΑ, εξαφανίστηκε κάνα δυο χρόνια μετά (κάπου στο '17-'18) και τώρα ΟΛΑ τα πρώην πρωτοπαλίκαρα του Μπέρνι, αφενός αποκηρύσσουν τον όρο "democratic socialism", αφετέρου το έχουν γυρίσει σε ένα σκληροπυρηνικό life style λιμπεραλισμό.
Αν τους παρακολουθούσες στα social media, θα ήξερες ότι πλέον το 99% των posts τους αφορούν gay rights, φεμινισμό, δικαιώματα των μειονοτήτων, αμβλώσεις κτλ. Άρα ούτε "οι νέοι της Αμερικής μελετούν τον σοσιαλισμό" (ήμαρτον), ούτε αυτό που τους λείπει είναι μια "επαναστατική ηγεσία" για να μπουκάρουν στα χειμερινά ανάκτορα. Τώρα αν υπάρχουν ακόμα μερικοί πιτσιρικάδες σε κάνα περιθωριακό φόρουμ που ανεβάζουν σοβιετικά memes για τρολλιά, αυτό δε σηματοδοτεί σοσιαλιστική στροφή των ΗΠΑ.
Μην κοροιδευόμαστε. Οι μόνοι αξιόπιστοι συνομιλητές μας στον αγγλοσαξονικό κόσμο είναι κάποιοι σκόρπιοι παραδοσιοκράτες διανοούμενοι, συνήθως με ρωμαιοκαθολικό και γενικά θρησκευόμενο background.
Μην ποντάρουμε σε λάθος άλογο και αναζητούμε συμμαχίες εκεί που δεν υπάρχουν, στη προσπάθειά μας να διαχωριστούμε από την φιλελέδικη δεξιά.
2) Λες: "Αντιδημοφιλής μπορεί να έγινε ο σοσιαλισμός στην Ελλάδα λόγω της σύνδεσης της λέξης με τον πασοκικό λαϊκισμό."
Το ακριβώς ανάποδο ισχύει. Λόγω της σχετικά θετικής ανδρεοπαπανδρεικής διακυβέρνησης, ο σοσιαλισμός στην Ελλάδα είναι χρωματισμένος λιγότερο αρνητικά από ότι στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο. Είπαμε: στις ΗΠΑ ο σοσιαλισμός = χιπστεράδες και liberals που βρίσκουν τη Χίλλαρυ πολύ... πατριαρχική και αντιφεμινίστρια για τα γούστα τους. Θλιβερό, αλλά πραγματικό.
3) Και πάλι δεν είναι σαφές τι εννοείτε ως σοσιαλισμό. Εκφράσεις όπως "πρέπει να ανατρέψουμε τον καπιταλισμό" και "να δημιουργήσουμε σοσιαλιστικές κοινότητες" παραπέμπουν σε λενινιστικό/τροτσκιστικό δόγμα του μεσοπολέμου. Στην πράξη τί εννοείτε, πέρα από την ρητορική;
4)Ας ξεκολλήσουμε με την εμμονή στην οικονομία και στις σχέσεις παραγωγής (απόρροια ενός αριστερού φοιτητικού παρελθόντος) και ας φλιτάρουμε τα διάφορα συστήματα με το πρίσμα του εθνικού κράτους και της παράδοσης.
Το οικονομικό σύστημα από μόνο του δεν οδηγεί σε κοινωνίες με εθνικές και παραδοσιακές αξίες.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Σκανδιναβία. Μολονότι έχουν ένα κοινωνικό κράτος κάτσε καλά και μια εργατική νομοθεσία που θα τη ζήλευαν ακόμη και οι πλέον σκληροπυρηνικοί θεωρητικοί του σοσιαλισμού, είναι το ground zero της μεταμοντέρνας λίμπεραλ αισθητικής, του μετανθρωπισμού και της διάλυσης κάθε κοινωνικής συνοχής. Άσε που αυτοί οι λαοί δεν θα υπάρχουν βιολογικά σε δυο γενιές από τώρα.
Χωρίς εθνικές αξίες και αναβίωση της παράδοσης όλα είναι μια από τα ίδια.
C
Πέμπτη, 24 Φεβρουαρίου, 2022
Πολύ σωστό σχόλιο φίλε, συγχαρητήρια για την οπτική σου.
Πέμπτη, 24 Φεβρουαρίου, 2022
Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Ανεξάρτησία ,Κοινωνική Δικαιοσύνη και Παράδοση. Θα μου πείτε τα τρία πρώτα ήταν συνθήματα του ΠΑΣΟΚ του εθνικού μας παπατζη. Αλλά από εμάς τα πήρε ( και τα έκανε σαν το ....της Μιμης).
Για να μην ξεχάσω όπως πάντα καταπληκτικοί . Συνεχίστε έτσι.
ΥΓ Ας κάνει ένα κόπο ο Πατριάρχης να σχολιάσει τις πρόσφατες εξελίξεις στην Ουκρανία. Χρειαζόμαστε τα φώτα του και την σοφία του!
Voivod
Παρασκευή, 25 Φεβρουαρίου, 2022
Κάποια ερωτήματα που προκύπτουν ή θα μπορούσαν να συσχετισθούν είναι τα εξής:
Ο εθνικισμός πάντοτε αφορά ένα έθνος, δηλ. είναι φυλετικός, ή μπορεί να αφορά ένα κοινό πολιτισμό με αδελφές εθνότητες ή συγγενείς πληθυσμούς (π.χ. Έλληνες & Ρωμαίοι, Βυζαντινοί, Πανγερμανισμός);
Ο εθνικισμός τελικά αναδύεται από το φρόνημα και το συναίσθημα, ή είναι επιστημονική (κοινωνιολογική & ανθρωπολογική) θεωρία που βασίζεται στην φυσιοκρατία;
Ποια η θέση του αισθήματος του ανήκειν στον εθνικισμό και ποια η θέση της θρησκευτικής πίστης στον εθνικισμό και αντίστροφα;
Πρέπει ένας εθνικιστής να διακατέχεται από "εθνικοφροσύνη" ή "εθνοκεντρισμό", ή μπορεί να είναι στωικός, ειρηνιστής, κοσμοπολίτης;
Δύναται ο εθνικισμός να είναι "κοσμοπολίτικος", ίσως κάτι πέρα από "διεθνικός"; (πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις Πανεπιστημιακές εκδόσεις Κρήτης, μία κριτική πάνω στις ιδέες του Μωρίς Μπαρρές' έχετε γνώση;)
Ποια η σχέση στον εθνικισμό μεταξύ του συλλογικού & κοινοτικού με την ελευθερία του ατόμου ως πρόσωπο, έκφραση και αυτοαναζήτηση-αυτογνωσία;
Ποια η σχέση μεταξύ εθνικισμού και ρομαντικού συντηρητισμού, και η γνώμη σας για συντηρητικούς στοχαστές ή πολιτικούς όπως ο Ernst Jünger, o Carl Schmitt, ή ο Harold Macmillan;
Τον προσφάτως εκλιπόντα Χρήστο Σαρτζετάκη θα τον χαρακτηρίζατε επίσης ως ανήκοντα στην αστική ιδεολογία;
Ευχαριστώ.
Παρασκευή, 25 Φεβρουαρίου, 2022
Για να απαντηθούν ξανά όλα τα ερωτήματα που θέτεις πρέπει να γράψουμε τουλάχιστον πέντε άρθρα. Ωστόσο τα έχουμε απαντήσει στο παρελθόν.
Συνοπτικά παραθέτουμε μια ανακεφαλαίωση.
Ο όρος εθνικισμός χρησιμοποιείται με διάφορους τρόπους στην πολιτική ανάλυση (και κατά επέκταση στον πολιτικό καθημερινό λόγο). Μια τομή είναι η εξής. Όταν αναφερόμαστε στον εθνικισμό ως αίσθηση του ανήκειν μπορούμε να τον ανιχνεύσουμε στις απαρχές κι όλας της ιστορίας κάθε εθνικής ομάδας. Μοιάζει αυτή η έννοια με την εθνική συνείδηση. Αντίθετα αν τον εξετάσουμε (τον εθνικισμό ( ως ιδεολογία (δηλαδή ως τρόπο οργάνωσης του δημοσίου βίου και ερμηνείας της ιστορικής παρουσίας ενός έθνους) τότε θα πάμε στον 18ο αιώνα. Εφόσον μιλάμε για πολιτική και εθνικισμό πάμε εκεί. Στις απαρχές της νεωτερικότητας.
Σε κάποια επιστημονικά κείμενα μπορεί να δεις τον όρο "πολιτικός εθνικισμός". Πρόκειται για έναν σπάνιο όρο που περιγράφει την πίστη των φιλελευθέρων Διαφωτιστών ότι έθνος είναι ένα σύνολο ατόμων που υπάγονται σε ένα κοινό συλλογικό νομικό σύστημα- Σύνταγμα. Αυτός ο όρος χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει την τομή ανάμεσα στο νεωτερικό αστικό κράτος και στο Παλαιό καθεστώς. Δεν περιγράφει μια συνολική ιδεολογία. Είναι ο τρόπος που προσλαμβάνει η ιδεολογία του φιλελευθερισμού το έθνος.
Αντίθετα συνήθως όταν αναφερόμαστε στον εθνικισμό ως ιδεολογία εννοούμε τον εθνικισμό που γεννήθηκε από την διανόηση του Ρομαντισμού. Πρόκειται για τον ρομαντικό ή πολιτιστικό εθνικισμό. Αυτός είναι ο εθνικισμός που προσλαμβάνει το έθνος ως οργανικό συλλογικό σώμα. Τα μεμονωμένα πρόσωπα είναι κάτι σαν τα μέλη και τα κύτταρα ενός συλλογικού οργανισμού.
Αυτή είναι η ρίζα όλων των μεταγενέστερων συντηρητικών (ηπειρωτικός συντηρητισμός, αγγλοσαξονικός συντηρητισμός) ή ριζοσπαστικών ρευμάτων του εθνικισμού (εθνικοσοσιαλισμός, φασισμός, εθνικομπολσεβικισμός, εθνοαναρχισμος). Η βάση της ιδεολογίας είναι ο ρομαντικός εθνικισμός.
Ασφαλώς ο εθνικισμός δεν μπορεί να αφορά το Βυζάντιο ή τους Ρωμαίους γιατί γεννήθηκε ως ιδεολογία (και όχι ως αίσθηση του ανήκειν, επαναλαμβάνουμε) κατά τον 18ο αιώνα. Τώρα αν θες να τον δούμε σε νεώτερα αυτοκρατορικά παραδείγματα τότε αφορά κυρίως α) τα συντηρητικά και όχι τα ριζοσπαστικά του ιδεολογικά ρεύματα και β) αφορά ιδιαίτερες περιπτώσεις. Για παράδειγμα μιλάμε για ρωσική αυτοκρατορία και για ρωσικό συντηρητικό εθνικισμό μέχρι τον ΑΠΠ, αλλά αναφερόμαστε σε πληθυσμούς με σχεδόν κοινή ευρωπαϊκή ρωσική καταγωγή, που είχαν επιβάλει την εθνική τους ταυτότητα στο κεντρικό κράτος της χώρας και στους υπόλοιπους λαούς που ζούσαν εντός της επικράτειας του. Λευκορωσία, Ουκρανοί και λοιποί λευκοί πληθυσμοί της ρωσικής αυτοκρατορίας ήταν Ρώσοι. Φυλετικά, ιστορικά κλπ. Είναι τεχνητή η αποκοπή από τον κύριο εθνικό ρωσικό κορμό. Στην Γερμανία μέχρι τον ΑΠΠ συνέβη κάτι παρόμοιο. Υπήρχε ιδεολογικό ρεύμα συντηρητικού εθνικισμού, μολονότι η χώρα είχε αποικιακούς πληθυσμούς. Η γερμανική εθνική ταυτότητα είχε επιβληθεί σε όλους. Δεν ήταν πολυπολιτισμική η αυτοκρατορία.
Εθνικιστής που να μην είναι εθνοκεντρικος δεν γίνεται. Μπορεί όμως να είναι οικουμενιστης. Ο Χέρντερ έλεγε ότι ο οικουμενισμός είναι προϋπόθεση του εθνικισμού. Το κάθε έθνος είναι απαραίτητο για να ολοκληρωθεί το ψηφιδωτό του κόσμου. Σαν την ποικιλία των ανθέων σε έναν κήπο. Άρα ο εθνικιστής είναι εκ των πραγμάτων οικουμενιστης. Ο "εθνικόφρονας" είναι ένας όρος για να στηλιτεύουμε ως αληθινοί εθνικιστές τον κούφιο ψευτοπατριωτισμο της αστικής καπιταλιστικής Δεξιάς.
Παρασκευή, 25 Φεβρουαρίου, 2022
Για τον Γιούνκερ τι να πούμε εμείς; Υπήρξε κορυφαίος συγγραφέας και διανοητής μια εποχή. Ο Σμιτ ήταν δυνατό μυαλό αλλά είχε μεθοδολογικά κενά και πολιτικές αντιφάσεις. Ο Μακμίλαν για τα δεδομένα του μεταπολεμικού αγγλοσαξονικού συμβιβασμενου με τον νεωτερικό φιλελευθερισμό τορισμού, ήταν σοβαρή περίπτωση πολιτικού.
Ο Σαρτζετάκης αστός και βενιζελικός ήταν. Αλλά ήταν και πατριώτης. Τουλάχιστον τον όρο εθνικισμός ως αίσθηση του ανήκειν δεν τον φοβήθηκε και τον υιοθετησε. Εθνικιστής όμως καθαρός δεν ήταν.
Η θρησκευτική πίστη συνήθως συμβαδίζει με τον εθνικισμό (εφόσον ως τέκνο του Ρομαντισμού συνδέεται με την μεταφυσική και τον ιδεαλισμό) αλλά δεν είναι απαραίτητο να ταυτίζεται με κάποιο δόγμα. Οι εθνικιστές είναι σίγουρα ένθεοι. Πολλές φορές και θρησκευόμενοι αλλά όχι αναγκαστικά.
Το βιβλίο του Ματαλα που αναφέρεις θα το σχολιάσουμε προσεχώς.
Παρασκευή, 25 Φεβρουαρίου, 2022
Ποιά στοιχεία καθιστούν ενδιαφέροντα τον Μακμίλαν; Δεν ήταν ένας τυπικός φιλελεύθερος της εποχής, όπως ο Τσώρτσιλ και οι λοιποί τόρηδες;
Παρασκευή, 25 Φεβρουαρίου, 2022
Δεν ήταν ακριβώς όπως οι υπόλοιποι. Για παράδειγμα όταν η Θάτσερ ανέλαβε την κυβέρνηση και εφάρμοσε το νεοφιλελεύθερο μοντέλο, ο Μακμίλαν διαφώνησε. Είπε το περίφημο "οι νεοφιλελεύθεροι της Θάτσερ ξεπουλούν τα ασημικά του έθνους μας" (εννοώντας τις ιδιωτικοποιήσεις του δημοσίου τομέα).
Αλλά σε γενικές γραμμες είχε ως επί το πλείστον τα αστικά γνωρίσματα που σωστά αναφέρεις.
Παρασκευή, 25 Φεβρουαρίου, 2022