του Σταμάτη Μαμούτου
Η παιδικότητα βρίσκεται στο στόχαστρο των προοδευτικών ιδεών που επικρατούν στην μεταμοντέρνα νεωτερικότητα. Το παιδί ως ύπαρξη -και πολύ περισσότερο η παιδικότητα ως έμφυτη δυνατότητα αντίληψης των πραγμάτων, η οποία απαντάται σε κάθε ιστορική περίοδο ως γενικό γνώρισμα όλων των ημιδιαμορφωμένων συνειδησιακά ανήλικων ανθρώπων- φαίνεται ότι πρέπει να αλλοιωθεί προκειμένου να χωρέσει στους μεταμοντέρνους καιρούς. Μολονότι συστημικοί ακαδημαϊκοί υποστηρίζουν ότι συμβαίνει το αντίθετο, στην πραγματικότητα, μέσω των εκπαιδευτικών συστημάτων που διαμορφώνουν οι δυνάμεις του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού καθώς και μέσα από την συντριπτική επικοινωνιακή επιρροή των ΜΜΕ και των ηλεκτρονικών μέσων κοινωνικής δικτύωσης, πραγματοποιείται καθημερινά μια προγραμματισμένη ώθηση των παιδιών να μάθουν να σκέπτονται νωρίς σαν τους ενήλικες.
Η απόπειρα αυτή έχει άμεσα αποτελέσματα. Τα παιδιά εξοικειώνονται νωρίς με τις αντιλήψεις του κόσμου των μεγάλων για αυτό και μένουν εσαεί ανώριμα. Γιατί, με το να εγκαταλείπουν την παιδικότητά τους για να φορέσουν το κοστούμι της λογικής των ενηλίκων, θυσιάζουν ένα μεγάλο μέρος αντιληπτικών δυνατοτήτων που φωλιάζουν στην παιδική ψυχή. Με αποτέλεσμα να διατηρούν καθ' όλη την διάρκεια της υπόλοιπης ζωής τους την αίσθηση αυτής της απώλειας και να δοκιμάζουν να την αναπληρώσουν με χρονικά καθυστερημένους παλιμπαιδισμούς, οι οποίοι συνήθως είναι επικίνδυνοι για την διανοητική ισορροπία. Ένας νους χρειάζεται την φαντασία, την έκπληξη, το δέος προς το άγνωστο και το μυστήριο, τον ανυπόκριτο αυθορμητισμό και όλα τα άλλα στοιχεία που αναπτύσσονται στο βασίλειο της παιδικότητας, προκειμένου να διαμορφωθεί σε όσο το δυνατόν πιο πλήρη δυναμική όταν ενηλικιωθεί. Αλλά στην εποχή του αυτοματοποιημένου ορθολογισμού και του αρπακτικού ωφελιμισμού λίγοι δείχνουν να το αντιλαμβάνονται. Στους μεταμοντέρνους καιρούς μας τα παιδιά πρέπει να αποκτήσουν όσο το δυνατόν νωρίτερα το σκεπτικό το μεγάλων.
Και, πράγματι, έτσι γίνεται. Τα αποτελέσματα είναι ορατά. Μόνο που οι ορθολογικοποιημένοι homo liberals της post modern νεωτερικής Ελλάδας αδυνατούν να κατανοήσουν τις συνέπειες. Και απορούν γιατί παρατηρείται τέτοια έξαρση της παιδικής εγκληματικότητας. Απορούν γιατί τα παιδιά του γυμνασίου, ακόμη και τα κορίτσια, αλληλομαχαιρώνονται και ληστεύονται καθημερινά μεταξύ τους. Απορούν γιατί ακόμη και παιδιά του δημοτικού σχολείου βιάζουν συμμαθητές τους (έγινε κι αυτό προσφάτως!!).
Ασφαλώς, πέρα από τα εκπαιδευτικά συστήματα της εξουσίας των προοδευτικών και πέρα από την χαοτικά ανεξέλεγκτη αλητεία των ΜΜΕ και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, που αποτελούν τους πολιορκητικούς κριούς της παιδικότητας, υπάρχει και η ευθύνη των γονιών για αυτά τα χάλια. Οι ανώριμοι άνθρωποι αδυνατούν να κηδεμονεύσουν σωστά τα παιδιά τους. Και, δυστυχώς, ο homo liberal της εποχής μας είναι ένας τραγελαφικά ανώριμος άνθρωπος.
Επιβεβαίωσα την παραπάνω διαπίστωση μερικές μέρες πριν. Όταν έπινα ένα ποτήρι κρασί σε κατάστημα του κέντρου που είναι γνωστό για τις εντυπωσιακές του εποχιακές σκηνογραφήσεις, οι οποίες θυμίζουν ταινίες της Disney. Ήταν λίγες μέρες πριν την γιορτή του Halloween. Το συγκεκριμένο κατάστημα είχε διακοσμηθεί βάσει της ανάλογης θεματικής. Ο μικρός εσωτερικός του χώρος έμοιαζε με σκηνικό ταινίας του Τιμ Μπάρτον. Κολοκύθες με σαρδόνια χαμόγελα, ξωτικά και πλάσματα του σκότους, αράχνες και ευγενείς απέθαντοι, όλα απλώνονταν ολόγυρα με προσεγμένη σκηνογραφική προσέγγιση και υποστήριζαν την αισθητική του καταστήματος που παραπέμπει στον Ρομαντισμό της φανταστικής λογοτεχνίας με επίκεντρο το Halloween.
Ακριβώς επειδή η σκηνογραφία και ο στολισμός είχαν ως θέμα το Halloween και τον ρομαντικό τρόμο, τα διακοσμητικά αντικείμενα απέπνεαν μια αίσθηση του μακάβριου, δοσμένη βέβαια με ήπιο και καλλιτεχνικά φροντισμένο τρόπο. Τα αγάλματα του κόμη δράκουλα, οι σκελετοί και οι μεγάλες αράχνες, δεν ήταν κατασκευασμένα για να τρομάξουν αλλά για να διασκεδάσουν. Όπως συμβαίνει στο τρενάκι του τρόμου ή σε παρόμοιες θεματικές του λούνα παρκ, έτσι και τα αντικείμενα που συνέθεταν το σκηνογραφημένο σύνολο του συγκεκριμένου καταστήματος, μολονότι ήταν μακάβρια, σχεδιάστηκαν με χαμογελαστά πρόσωπα, με παιδικό ύφος στις γκριμάτσες τους και άλλα συναφή, που τα έκαναν να δείχνουν σαν παιδικά παιχνίδια παρά την μακάβρια θεματική τους.
Όμως για να γίνει αντιληπτή αυτή η καλλιτεχνική λεπτή γραμμή χρειάζεται να είναι κανείς ενήλικος, νεαρός ή τουλάχιστον παιδί. Όχι νήπιο. Το Halloween έχει συνδεθεί μέσω της διαφημιστικής προπαγάνδας, και κυρίως λόγω ταινιών του Hollywood ή βιβλίων φαντασίας, με την παιδική ηλικία. Γιατί, πράγματι, μέχρι πριν κάποια χρόνια τουλάχιστον, τα παιδιά ξεχύνονταν στους δρόμους των ΗΠΑ για να το γιορτάσουν, όπως ξεχύνονταν στην Ελλάδα για να πουν τα κάλαντα κατά την περίοδο των Χριστουγέννων. Επαναλαμβάνω, όμως, ότι είναι άλλο το παιδί και άλλο το νήπιο. Απερίσκεπτε μέσε Έλληνα της εποχής μας, ούτε αυτή την διαφορά δεν μπορείς να αντιληφθείς;
Μάλλον όχι. Αυτό, τουλάχιστον, συμπέρανα βλέποντας τους πελάτες που κατέκλυσαν το κατάστημα στο οποίο βρισκόμουν. Σε έναν χώρο που επικοινωνεί με την αισθητική του γοτθικού τρόμου, της επικής ρομαντικής νουβέλας και του μακάβριου, επειδή το marketing της εποχής έχει περάσει στο κοινό την εικόνα ότι το Halloween είναι μια γιορτή των παιδιών, με εξαίρεση δυο-τρεις παρέες που δείχναμε να αντιλαμβανόμαστε που βρισκόμασταν, ο χώρος είχε κατακλυστεί από οικογένειες με παιδιά, νήπια και βρέφη. Το αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενα προβληματικό.
Γονείς με βρέφη σε μάρσιπους και νήπια που μόλις περπατούσαν, οι οποίοι περίμεναν μισή ώρα στην ουρά για να βρουν τραπέζι, μόλις έμπαιναν στο κατάστημα αντιμετώπιζαν το γοερό κλάμα των φοβισμένων τους νηπίων. Γιατί, πράγματι, είναι αναμενόμενο να φοβηθεί ένα πλασματάκι τριών ή δύο ετών όταν βλέπει ολόγυρα δράκουλες, νεκροκεφαλές και γιγάντιες αράχνες. Με αποτέλεσμα να αναγκάζει τους γονείς του να το παίρνουν στην αγκαλιά και να φεύγουν άρον άρον από το κατάστημα πριν καν προλάβουν να καθίσουν.
Υπήρχαν και οι γονείς που έφεραν πεντάχρονα και εξάχρονα παιδάκια στον συγκεκριμένο χώρο. Αυτά συμπεριφέρονταν σαν να βρίσκονταν στον παιδότοπο ή σε παιδική χαρά. Είχαν περάσει την νηπιακή ηλικία, κατά την οποία η συγκεκριμένη σκηνογραφία μπορεί να τα φόβιζε. Όμως δεν είχαν φτάσει στην παιδική ηλικία των εννιά, δέκα ή έντεκα ετών, στην οποία θα μπορούσαν να δείξουν ενδιαφέρον για όλο αυτό που απλωνόταν γύρω τους, να καταλάβουν κάτι από το περιεχόμενό του, να αισθανθούν δέος και, κυρίως, να το καταγράψουν στην μνήμη τους ως εμπειρία για να το θυμούνται. Τα πεντάχρονα παιδάκια λυσσομανούσαν στους χώρους της καφετέριας και πετούσαν κυριολεκτικά από τραπέζι σε τραπέζι, δίχως να δίνουν καμία σημασία στην γύρω σκηνογραφία. Είτε είχαν πάει σε κάποια παιδική χαρά για να παίξουν τραμπάλα είτε βρίσκονταν σε έναν χώρο αφιερωμένο σε ένα ξενικό έθιμο που έχει ως επίκεντρο τους νεκρούς και τον θάνατο, ήταν ένα και το αυτό.
Οι γονείς έβλεπαν τα πεντάχρονα νήπια να αγνοούν την αισθητική του περιβάλλοντος χώρου και δεν προβληματίζονταν. Τα είχαν εκπαιδεύσει να θεωρούν ψεύτικες τις νεκροκεφαλές και να αδιαφορούν για τα στολίδια του χώρου που συμβόλιζαν τον θάνατο. Τους είχαν ανοίξει τον δρόμο για τον ορθολογισμό. Όμως, όση ορθολογιστική παραπλάνηση και αν καταπιεί ο άνθρωπος της εποχής μας, όσο και αν αποφεύγει την συνειδητοποίηση της ύπαρξης του θανάτου, ο θάνατος είναι πάντα εκεί. Υπάρχει στο χείλος του βίου μας από την αυγή της ιστορίας και θα συνεχίσει να υπάρχει μέχρι το τέλος της.
Όποιος αποφεύγει να δει κατάματα αυτή την αλήθεια, αδυνατεί και να νικήσει πνευματικά τον θάνατο. Αδυνατεί να σκεφτεί τους νεκρούς του συγγενείς και φίλους, να τους στείλει έναν χαιρετισμό προς τον ουρανό, να δοκιμάσει να επικοινωνήσει νοερά με το επέκεινα. Είναι δέσμιος του φόβου της ύλης. Όμως ο θάνατος νικιέται από τον άνθρωπο στο πεδίο της υπάρχουσας ζωής μόνο μέσω της μνήμης, του πολιτισμού και της ιστορικής συνέχειας. Δεν νικιέται με το να καμωνόμαστε ότι δεν υπάρχει ή ότι τα σύμβολά του είναι ψεύτικα. Δύσκολο, βέβαια, να το καταλάβουν οι homo liberals. Με εκκωφαντική απόδειξη την συμπεριφορά των παιδιών τους.
Αν μπορούσα να συμβουλεύσω αυτά τα, αυτοματοποιημένα σαν εξαρτήματα μηχανών, άτομα της εποχής μας, θα τους έλεγα κάτι πολύ συγκεκριμένο. Κυρίες και κύριοι, αν για κάποιο λόγο σας ελκύει η αισθητική του Halloween και εν γένει οι παραμυθιακές ατμόσφαιρες, δεν χρειάζεται να ντρέπεστε να το παραδεχτείτε. Μην χρησιμοποιείτε τα νήπια και τα βρέφη σας ως προσχήματα για να βρεθείτε σε χώρους όπως αυτόν του Little Kook, προκειμένου να χαρείτε εσείς οι ίδιοι την υπάρχουσα σκηνογραφία.
Η αέναη παιδικότητα είναι κάτι διαφορετικό από την παιδική ηλικία. Η αέναη παιδικότητα υπάρχει ως δυνατότητα στις καρδιές των ενηλίκων, ασχέτως αν βρίσκεται σε εν υπνώσει κατάσταση. Είναι αυτή που όταν ενεργοποιηθεί μας κάνει να βλέπουμε την μαγεία γύρω μας, πέρα από την πεπερασμένη καθημερινότητα του κόσμου της υλικής εμπειρίας, και να συλλαμβάνουμε κάτι από την αληθινά ανθρώπινη διαχρονία που φιλοξενούν στον πυρήνα τους οι μύθοι. Η αέναη παιδικότητα είναι η πατρίδα της κάθε αληθινής καλλιτεχνικής έμπνευσης.
Αποτινάξτε την νοητική αντιληπτική φυλακή της αστικής κανονικότητας, που απαξιώνει κάθε τι που δεν είναι ωφελιμιστικά χρήσιμο και εξορίζει από την αντίληψη οτιδήποτε δεν είναι ορατό. Το ότι κάτι δεν είναι ορατό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Το ότι κάτι δεν αποτιμάται με χρηματικούς και υλικούς όρους δεν σημαίνει ότι είναι άχρηστο. Μην εγκλωβίζεστε στον αντιανθρώπινο καθωσπρεπισμό του εργαλειακού ορθολογισμού που υποτιμά ως παιδικό κάθε στοιχείο της σκέψης το οποίο σας φέρνει σε επαφή με το φανταστικό, το μεταφυσικό και το υπερβατικό. Μάθετε ότι σε αυτά που ο αστικός καθωσπρεπισμός υποτιμά βρίσκεται ο πυρήνας της ανθρωπιάς.
Σας αρέσει η ατμόσφαιρα του Halloween; Σας αρέσει η φανταστική λογοτεχνία και τα παραμύθια; Σας αρέσουν οι κινηματογραφικές ταινίες φαντασίας και τρόμου; Σας αρέσουν τα Χριστούγεννα; Αγαπάτε τους λαϊκούς θρύλους και τις παραδόσεις; Αν ναι, πολύ καλά κάνετε. Υπερασπιστείτε ευθέως τις επιλογές σας. Υπάρχει τρόπος να το κάνετε με επιστημολογική ακρίβεια και άρτια μεθοδολογία. Δεν έχουμε την απαίτηση να μάθετε την ιστορία ιδεών του Ρομαντισμού. Υπερασπιστείτε, όμως, τις επιλογές σας ως τέτοιες καθαυτές. Ως στοιχεία της προσωπικότητάς σας που δεν επιδέχονται απορρίψεις και ειρωνεία, ακόμη και αν έρθετε σε σύγκρουση με τις γυναίκες, τις φίλες ή τους φίλους σας. Θα σας βοηθήσει να κάνετε ένα σημαντικό βήμα προσωπικής απελευθέρωσης.
Ποιος ξέρει; Αν καταφέρετε να κάνετε το πρώτο βήμα μπορεί κάποτε να συνεχίσετε προς τα ενδότερα της ρομαντικής κοσμοαντίληψης και να παραδεχτείτε ότι σας γοητεύουν και οι πολιτικές της ιδέες. Και σίγουρα δεν θα χρειάζεται τότε να κρύβεστε πίσω από τα παιδιά σας ή να τα ταλαιπωρείτε πηγαίνοντάς τα σε δρώμενα που δεν μπορούν ακόμη να κατανοήσουν.
Εγω παντως ρε παιδια οταν βλεπω αυτες τις κολοκυθες τους χαλογουειν, θυμαμαι τις κολοκυθοπιτες που εφτιαχνε η γιαγια μου.... αλμυρες και γλυκες....
Πάμε για αρχή στο παράδειγμα της προπόνησης σε μαχητικά σπορ ή πολεμικές τέχνες. Δυστυχώς έχει εμπορευματοποιηθεί-ζωοποιηθεί πλήρως η φάση. Κάποτε οι δάσκαλοι του καράτε δεν δέχονταν παιδιά κάτω των οκτώ-εννιά ετών στις σχολές. Δεν περνούσε καν από το μυαλό τους ότι θα προτιμούσαν την μηνιαία συνδρομή για να κάνουν την σχολή παιδική χαρά. Οι δάσκαλοι πυγμαχίας δεν έδιναν γάντια σε εφήβους κάτω των δεκαπέντε. Αμφότεροι, δάσκαλοι του καράτε και της πυγμαχίας, γνώριζαν ότι ένα παιδί κάτω των οκτώ ετών δεν είχε συγκροτήσει την σκέψη του ώστε να κάνει συνειδητή επιλογή. Ακόμη περισσότερο γνώριζαν πόση ζημιά μπορούσε να προκαλέσει η χρήση τεχνικών ενός μαχητικού αθλήματος ή μιας πολεμικής τέχνης από παιδιά ή ανώριμους εφήβους.
Σήμερα τι συμβαίνει; Οι συμμορίες των κάγκουρων ανηλίκων ημικακοποιών βασίζονται σε δυο στοιχεία. Στην μαζικότητα και στην γνώση να χτυπούν με τρόπους και τεχνικές που οι παλιότερες γενιές εφήβων και παιδιών δεν διέθεταν. Τίποτα δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι ένα παιδί που θα ασκηθεί σε μαχητικό άθλημα θα βρει σίγουρα και έναν αξιοπρεπή δρόμο ζωής. Μπορεί να συμβεί με τους πρωταθλητές αυτό. Με όλους τους υπόλοιπους, όμως, που θα προπονηθούν για ένα δυο χρόνια και μετά θα ξαμοληθούν στις πολυεθνικές συμμορίες, τι γίνεται;
Συνεπώς, χρειάζεται, παράλληλα με την σωματική εξάσκηση, η ηθική διαπαιδαγώγηση των ανηλίκων. Δεν την βρίσκεις εύκολα στους αθλητικούς συλλόγους. Είναι αστείο και μόνο να την αναζητήσουμε στο σχολείο. Οι γονείς είναι και αυτοί "μεταμοντέρνοι' σε πολλές περιπτώσεις. Ζήτω που καήκαμε, Earendil. Χρειάζονται πολλές Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. σε κάθε σχολή, σε κάθε σχολείο, σε κάθε γειτονιά. Πράγμα που μάλλον είναι απίθανο να συμβεί.
Στο γήπεδο επίσης. Η συνηθισμένη διαδρομή είναι να πηγαίνουν αρχικά τα παιδιά με τον πατέρα τους και όταν γίνονται έφηβοι να γίνονται οργανωμένοι. Σε ποιους συνδέσμους; Σε αυτούς που είναι γεμάτοι Αλβανούς οι οποίοι χαιρετούν με τα πουστρόχερά τους Άλμπαν αετούς; Με αυτούς που πυροβολούν έξω από την ΓΑΔΑ για οπαδικές διαφορές ανάμεσα σε οργανωμένους της ίδιας ομάδας; Στους συνδέσμους που αποθεώνουν τον Ρουμπέτη και ανεβάζουν πανό αλληλεγγύης στους Αλβανογεωργιανούς μαχαιροβγάλτες του ΠΑΟΚ;
Το μόνο που μπορεί να γλιτώσει ένας πιτσιρικάς αν μπει στην οπαδική φάση είναι την woke διαστροφή. Από εκεί και πέρα όλα τα υπόλοιπα είναι πλέον σκατά. Δεν έχει σχεδόν καμία σχέση με το οπαδικό κίνημα της δεκαετίας του '80 και των μέσων της δεκαετίας του '90 η φάση. Από το 1998-99 και μετά έχουμε ένα πέρασμα σε κάτι που φλέρταρε στην αρχή με το οργανωμένο έγκλημα, μέχρι που από το 2010 και μετά απορροφήθηκε κανονικά σε αυτό.
Δυστυχώς, η οθόνη είναι πλέον παντού. Όχι μόνο στο αστικό life style. Είναι στην προπόνηση. Βλέπουμε διαδοχικές τεχνικές και ασκήσεις σε video Αμερικανών και Ρώσων προπονητών. Στο γήπεδο. Βλέπουμε τα ντου που κάποτε βιώναμε στο δρόμο ή ακούγαμε από όσους τα βίωσαν. Ακόμη και για να παίξουμε ένα επιτραπέζιο πρέπει να κατεβάσουμε εφαρμογές στο κινητό κάποιες φορές.
Συνεπώς, παιδιά ένα είναι το μοναδικό όπλο μας. Η ικανότητα να στρέφουμε την εξωτερική πραγματικότητα (με την τεχνολογία μέσα σε αυτήν) προς τους σκοπούς, την ιδεολογία και την αισθητική μας. Είναι εξαιρετικά δύσκολος στόχος αλλά μόνο να τον προσπαθήσουμε μας απομένει.
Η ίδια γνώριζε ότι επειδή ζούμε στην περίοδο της μετάνεωτερικότητας, έχουμε ξεφύγει τόσο πολύ από την φυσική μας κατάσταση που πολλές φορές δεν καταλαβαίνουμε το τι συμβαίνει. Το ότι η δική μας ματιά έχει απόμαγικοποιηθεί δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει μαγεία. Εάν σκεφτούμε ότι η μαγεία δεν είναι κάτι παραπάνω από την επιβολή της βούλησης (του πνεύματος) στον κόσμο της ύλης (κομμάτι της ύλης είμαστε και εμείς) τότε η μαγεία εξακολουθεί και υπάρχει. Απλά αντί για την χρήση μαγικών βιβλίων έχουμε την χρήση «μαγικής» τεχνολογίας. Μην ξεχνάτε ότι σε πολλές ιστορίες φανταστικής λογοτεχνίας ο διεφθαρμένος μάγος (συνήθως βρίσκουμε τους παραπάνω στα έργα του Χάουαρντ, όπου για αυτόν οι μάγοι συμβόλιζαν τον decadent πολιτισμό), αρκετές φορές, χρησιμοποιεί και μορφές τεχνολογίας για να υποτάξει τους εχθρούς του ή είναι και ο ίδιος εφευρέτης.
Για να καταλήξω. Το γεγονός ότι ενήλικοι και ανήλικοι άνθρωποι κάθονται εντός τεσσάρων τοίχων και κοιτάνε, κυριολεκτικά, μία οθόνη, σε οποιαδήποτε άλλη περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας – πέραν αυτής στην οποία ζούμε – θα θεωρούνταν απόρροια κάποιας κατάρας. Κάποιο ξόρκι που τους καθιστά ανίκανους να ζήσουν χωρίς αυτά τα βρωμόκουτα και τους κρατά έγκλειστους. Όλες οι φυλές και οι πολιτισμοί που γνωρίζουμε, προ της μέτανεωτερικότητας, θα έλεγαν ότι έχει συμβεί κάτι παραφυσικό που κρατάει δέσμια αυτά τα άτομα σε αυτή την άθλια κατάσταση.
Έχει τύχει να δω σε λεωφορεία, πολλάκις, ανθρώπους να κοιτάνε το κινητό τους χωρίς να βλέπουν ή να διαβάζουν κάτι σε αυτό. Να έχουν παγώσει κοιτώντας την αρχική οθόνη για δύο με τρία λεπτά μέχρι να τους έρθει η «επιφοίτηση» για το ποιο application θα ανοίξουν μετά έτσι ώστε να κάψουν και τα τελευταία δύο εγκεφαλικά κύτταρα που τους έχουν απομείνει.
Αυτό που λέει ο mod όμως ισχύει. Δεν γίνεται να καταργηθούν όλα τα παραπάνω. Αυτό το οποίο γίνεται - και πρέπει να γίνει - είναι η τεχνολογία να υποτάσσεται με απόλυτο τρόπο στον άνθρωπο και όχι το αντίθετο.
Όμως, η διείσδυση στο πεδίο της παιδικότητας και των ανηλίκων έχει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Όχι μόνο για το θέμα του εκτσογλανισμού. Αυτό, λίγο πολύ, υπήρχε ανέκαθεν ως φαινόμενο. Το καινούριο της υπόθεσης είναι η εκδήλωση του εκτσογλανισμού ή ακόμη και του καθώς πρέπει ήσυχου τρόπου ζωής των παιδιών, με τους τρόπους των μεγάλων.
Χαμίνια υπήρχαν πάντοτε. Όπως και ήσυχα παιδιά. Όμως τα χαμίνια γύριζαν στους δρόμους για να παίξουν μπάλα, πετροπόλεμο, κρυφτό, πόλεμο με ξύλινα όπλα, επιτραπέζια ή με τις μπίλιες κλπ. Δεν έκλεβαν τους συμμαθητές για να πουλήσουν τα κινητά τους, δεν είχαν αφομοιώσει την κουλτούρα των Αμερικανών νέγρων του γκέτο και των πρεζεμπόρων.
Δεν είναι θέμα φασαρίας και ταραξιών, λοιπόν. Είναι θέμα του τι περιεχόμενο προσλαμβάνει η φασαρία και η παιδική σκανδαλιά.
Ένα άλλο θέμα αμήχανο είναι τα παιδιά και ο θάνατος και πως μιλάς σε αυτά όταν σε ρωτήσουν.Δυσκολο πραγμα που προσπάθησα να λύσω με ένα μίγμα Επίκουρος,Στωικών,Ντε Μπενουά,Καζαντζάκη,Εμπειρίκος και διαφόρων ηρωικων παλαιοκομμουνιστικών ρησεων για γαρνιτουρα ,με αμφίβολα αποτελεσματα.
Τέλος για το θέμα της νεολαίας και της καγκουριάς νομίζω ότι ο Σταμάτης και η Φλεφαλο έχουν πιάσει το νόημα που αγνοούν η δεν θέλουν να δουν αρκετοί με την καγκουριά κσι το τι ρόλο παίζει και θα παίξει.
Ο χουλιγκανισμός, υπό την εκδοχή ότι πάμε στο γήπεδο μόνο για να χτυπήσουμε κάποιους και αγνοούμε το ποδοσφαιρικό θέαμα, είναι όντως πρόβλημα. Αρχικά εμφανίστηκε στην Αγγλία και μετά απλώθηκε στον υπόλοιπο κόσμο. Δεν σημαίνει, όμως, ότι αυτή είναι η μοναδική μορφή οπαδισμού. Υπάρχει και το ενδεχόμενο να πέφτει ξύλο ή να γίνονται φασαρίες λόγω διαμαρτυριών κλπ, επειδή υπάρχει φανατική ταύτιση με το ποδοσφαιρικό θέαμα.
Κάπως έτσι ήταν παλιά. Ήμασταν άρρωστοι με την μπάλα, με τους παίκτες-σύμβολα που δεν άλλαζαν φανέλα κάθε χρόνο, με το θέαμα που βλέπαμε. Από εκεί ξεκινούσε ο φανατισμός μας. Γι αυτό πηγαίναμε στο γήπεδο. Δεν πηγαίναμε απλά γιατί έπρεπε να δείρουμε κάποιους. Δεν δέρναμε -ή μας έδερναν- ψυχρά, άνευ λόγου. Όλα ξεκινούσαν λόγω φανατισμού και έντονων συναισθημάτων.
Σήμερα η οργάνωση μοιάζει με μαφία. Ψυχρά υπολογισμένη και με λογιστικό σχεδιασμό. Παίρνουν μπραβιλίκι μεροκάματο από τους μικροπωλητές, δρουν σαν οργανωμένοι εγκληματίες. Τότε μας κινούσε ο φανατισμός. Τώρα τους κινεί το στεγνό ωφελιμιστικό μίσος. Έχει μεγάλη διαφορά.
Αρκεί και οι ρομαντικοί να είναι εκεί που πρέπει, προλαβαίνοντας τους Λεμούριους, τους ΝΓΜ, Λατινοπουλοβελόπουλους, Τσίπρες, Καμμένους, Ψεκασμένους και κάθε τάσης μασκαράδες, που τοποθετούνται στα περάσματα των ρομαντικών από συγκεκριμένα συμφέροντα για τους ευνόητους λόγους.
Bλέπουμε με θλίψη άτομα που θα μπορούσαν, με τις αδιαμφισβήτητες ικανότητές τους, να στηρίξουν εαυτούς και ολόκληρη την κοινωνία να φθίνουν σε αναρτήσεις ενός νοσηρού «εγώ», άλλοτε ως αναπαραγωγείς ενός ...«τίποτε», άλλοτε ως «κάτι» στο ...«πουθενά» προς θήρευση ενός «like» και σκεπτόμαστε πόσο πιο χρήσιμο θα ήταν για τους ίδιους όσο και για τους υπολοίπους εάν αυτά τα άτομα παρουσίαζαν έ ρ γ ο που θα μπορούσαν να αναδείξουν!
Και ιδιαιτέρως λυπούμεθα όταν κάποια εξ αυτών των ατόμων είχαν την ευκαιρία να να μυηθούν στο νόημα της σοβαρής εργασίας χωρίς ναρκισσιστικές εκτροπές, αλλά με έμφαση στο πραγματικό όφελος ψυχής και πνεύματος τόσο για τον δημιουργό έργου όσο και για τους γύρω του... Εν ολίγοις, οικτρό να βλέπεις άτομα τα οποία έχουν αφήσει πίσω τους έναν χείμαρρο θετικών τεκμηρίων, τώρα, να αρκούνται σε «ποζεριές life-style» οι οποίες, απλώς, τους γελοιοποιούν υπογραμμίζοντας την κενότητά τους εκεί που άλλοτε υπήρχε όχι μόνον πληρότητα, αλλά και υπερχείλιση αξιών και ικανοτήτων!
Βεβαίως και όλα τα παραπάνω απευθύνονται σε συγκεκριμένα άτομα τα οποία παρακολουθούμε σε διαρκή ...ανελεύθερη πτώση, αφού η διαπιστούμενη «πτώση» τους, η συνεχής υπέλιξή τους, αποτελεί συνέπεια αυτο-εγκαταλείψεώς τους και αυτο-παραδόσεώς τους σε ολέθριους παράγοντες!
Είναι προσωπική μας υπόθεση ο αυτοσεβασμός και η αυτοεκτίμηση και αυτά δεν αποτιμώνται από τα «like» των άλλων για εμάς αλλά από τα «like» με τα οποία οι ίδιοι βαθμολογούμε εαυτούς στην περίπτωση και μόνον που κατά τρόπον απολύτως τεκμαρτό τα αξίζουμε! Και αυτή η ανάρτηση είναι μία έκκληση προς τον αυτοσεβασμό και την αυτοεκτίμηση όσων ικανών αυτο-διασύρονται στα «social media» δίκην φασουλήδων νομίζοντας ότι αρκεί ένα κιμονό για να τους κάνει ...Κινέζους. Διότι, εμείς πιστεύουμε πάντοτε στην αξία τους, δυστυχώς όμως, οι ίδιοι δείχνουν να την απεμπολούν!
Οι δρόμοι τους διασταυρώνονται, το παρελθόν που ανασκαλεύουν αποδεικνύεται εφιαλτικό. Οδηγεί μέσα από έναν λαβύρινθο ψευδαισθήσεων, αγωνίας και αίματος στην αναζήτηση της αρχικής ταυτότητας. Ή μήπως στις ρίζες του κακού;
Κανείς δεν είναι αυτό που πιστεύει ότι είναι... Ο κυνηγός και η λεία, ο φονιάς και το θύμα εναλλάσσονται. Μόνη σωτηρία το να κατορθώσεις να γλιτώσεις από τον διώκτη σου. Αν, όμως, αυτός είναι ο εαυτός σου;
Εσένα, πάλι, σε ενδιαφέρει τόσο πολύ η στάση του προς την Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.; Αν είναι τόσο μέσα στους καθημερινούς σας προβληματισμούς η λέσχη, γιατί δεν γίνεστε μέλη της, ρε παιδιά;
Μα δεν σας ενοχλεί το ότι δεν βρίσκεστε με ομοϊδεάτες σας στην καθημερινότητα σας ρε παιδιά; Δηλαδή, με ποιον συζητάτε για τις απόψεις σας; Με τους σκληρόπυρηνικούς φιλελεύθερους συμφοιτητές ή συναδέλφους σας; Δεν σας εκνευρίζει να μην μπορείτε να εκφραστείτε ακριβώς όπως θέλετε; Ο καθημερινός καθωσπρεπισμός που μας επιβάλλεται δεν σας ενοχλεί; Αυτό λύνεται μόνο με έναν τρόπο. Συμμετοχή.