Παρέλαση
Η φετινή στρατιωτική παρέλαση της 25ης Μαρτίου είχε ενδιαφέρουσα πολιτική συνέχεια. Το γκροτέσκο πολιτικό κατεστημένο της χώρας κάνει πλέον ό,τι μπορεί προκειμένου να μην επιτρέψει στον ελληνικό λαό να βιώσει επετείους και δρώμενα που τονίζουν την συλλογική συνοχή. Δεν μας προκαλεί εντύπωση, βέβαια. Αυτή είναι η αποστολή του τόσα χρόνια και την καταφέρνει καλά. Αλλά, κι εμείς, δεν κουραζόμαστε να ελέγχουμε την πολιτική αλητεία των καιρών μας και να υπερασπιζόμαστε την πατρίδα σαν να είναι πρεσβύτερο μέλος της οικογένειάς μας. Όπως της αξίζει.
Εντάσεις προκάλεσε, μετά την παρέλαση, το υβριστικό σύνθημα δοκίμων υπαξιωματικών του Πολεμικού Ναυτικού κατά της Τουρκίας, που προσαρμόστηκε σε ένα από τα στρατιωτικά τραγούδια με τα οποία οι συγκεκριμένοι παρελαύνοντες συνόδευσαν τον βηματισμό τους. Μπορεί, πράγματι, το σύνθημα «γαμ@#ται η Τουρκία» να ακούστηκε παράταιρο για τα δεδομένα μιας μεγάλης στρατιωτικής παρέλασης, με χιλιάδες θεατές να την απολαμβάνουν. Έδειξε ότι η αισθητική της συγκεκριμένης στρατιωτικής σχολής (ενδεχομένως και των υπολοίπων στρατιωτικών σχολών) τείνει να συμπλεύσει με εκείνη της εφηβικής παρέας σε καφετέρια.
Όμως, ας είμαστε ειλικρινείς. Δεν ήταν και τόσο μεγάλο το παράπτωμα των δοκίμων. Αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι χιλιάδες θεατές, ανάμεσά τους παιδιά και γυναίκες, άκουσαν το υβριστικό σύνθημα, κατά τα άλλα δεν χάθηκε κι ο κόσμος. Ασφαλώς, με λίγες τυπικές εξηγήσεις στην τουρκική διαμαρτυρία και μερικές επιπλήξεις στους παρελαύνοντες και τους εκπαιδευτές τους, το θέμα θα έληγε με τον πρέποντα τρόπο.
Ωστόσο, η παρέμβαση κομμάτων και εντύπων της Αριστεράς έδωσε μεγάλη έκταση σε ένα άνευ σημασίας συμβάν. Με τις παρεμβάσεις και τις ανακοινώσεις τους στον τύπο, τα καλόπαιδα του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Αριστεράς δεν έμειναν στο υβριστικό σύνθημα των δόκιμων αλλά έκαναν ευρύτερα λόγο για χουντικά, απαράδεκτα, εθνικιστικά συνθήματα κλπ.
Έχει ενδιαφέρον ότι οι εκπρόσωποι των αριστερών κομμάτων υπογράμμισαν ως αρνητική την φράση «η Κύπρος είναι ελληνική», με το πρόσχημα ότι την είχε υιοθετήσει η δικτατορία.
Οι κύριοι της Αριστεράς μας είπαν, δηλαδή, ότι επειδή υιοθέτησε αυτή την φράση η δικτατορία, η Ελλάδα πρέπει να απεμπολήσει τα ιστορικά της δικαιώματα σε ένα ελληνικό νησί. Δεν τους πειράζει αν οι ΗΠΑ, το Ισραήλ, η Βρετανία, (η Ρωσία προσπαθεί αλλά δεν μπορεί), η Γερμανία (μέσω Ε.Ε.) ελέγχουν την Κύπρο χωρίς κανένα ιστορικό δικαίωμα. Τους κυρίους του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Αριστεράς ενόχλησε η φράση «η Κύπρος είναι ελληνική» ως υπενθύμιση ενός πολιτικού προσανατολισμού, που το σαθρό ελλαδικό πολιτικό σύστημα έχει αγνοήσει. Συμπλήρωσαν, μάλιστα, την τοποθέτησή τους με την διαπίστωση ότι έχουμε πληρώσει ακριβά τον κουφιοκέφαλο εθνικισμό. Αν, όμως, θέλουμε να είμαστε ακριβείς με την σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα πρέπει να θυμίσουμε στην Αριστερά ότι εκείνο που πληρώνουμε ακριβά δεν είναι ο εθνικισμός αλλά το μνημόνιο που υπέγραψε με την Μέρκελ η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι, επίσης, ενδιαφέρον ότι το σύνθημα απευθυνόταν στην Τουρκία. Κατανοητή η αμετροέπεια να ακουστεί η λέξη «γα@ιέται» από χείλη δοκίμων σε έναν τέτοιο χώρο. Το επαναλαμβάνουμε. Αλλά, κατανοητά ακατανόητη και η πρεμούρα της Αριστεράς να δείξει τέτοια συγκίνηση και τόσο ενδιαφέρον για την θιγμένη Τουρκία. Αν ήταν για κάποια σοσιαλιστική χώρα θα μπορούσαμε να καταλάβουμε το αυξημένο ενδιαφέρον της ελλαδικής Αριστεράς. Αν ήταν για μια χώρα που δεν αμφισβητούσε καθημερινά ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα ίσως και να πιστεύαμε ότι θα είχαν προσβληθεί οι αριστερές ευαισθησίες. Αλλά για την Τουρκία, κύριοι της Αριστεράς; Για το κράτος που καταπατά όλα αυτά τα οποία εσείς προκρίνετε ως αυτονόητα δημοκρατικά δικαιώματα δείξατε τέτοια αντανακλαστικά; Σε αυτό το κράτος και στην επεκτατική ηγεσία του απευθύνθηκε το σύνθημα. Δεν απευθύνθηκε, γενικά και αόριστα, στον τουρκικό λαό.
Εμείς, πάντως, απολαύσαμε την στρατιωτική παρέλαση. Όπως κάνουμε κάθε χρόνο από τότε που, ως φαντάροι, παρελάσαμε στην Αθήνα, τιμώντας την 25η Μαρτίου. Μας άρεσε η φετινή επιλογή να παρελάσει αρχικά μια μπάντα ντυμένη με την στολή του Ιερού Λόχου. Σωστή η ιδέα να υπάρχουν ακροβολισμένοι μουσικοί με τις μπάντες τους σε σημεία της διαδρομής (όπως για παράδειγμα στο ύψος των Προπυλαίων), ώστε να παίζουν και να βοηθούν τους πεζοπόρους παρελαύνοντες να βρίσκουν τον βηματισμό τους, όταν οι μουσικοί των σωμάτων τους προπορεύονταν και δεν ακούγονταν στους πίσω λόχους λόγω των χειροκροτημάτων και των επευφημιών των θεατών. Μας γέμισαν δέος τα μηχανοκίνητα θωρακωτά. «Θα ξαναγυρίσουμε και θα τρέμει η γη», μονολογούσαμε καθώς τα βλέπαμε να δονούν συθέμελα την Πανεπιστημίου.
Από την άλλη, οι παθογένειες του ελληνικού στρατού δεν κρύβονται ούτε στην παρέλαση, που θεωρητικά αποτελεί την καλογυαλισμένη προμετωπίδα του. Κάποτε υπήρχαν λόχοι στρατευσίμων του πεζικού, μια μόνιμη μοίρα παρελάσεων της Πολεμικής Αεροπορίας και πεζοπόρα τμήματα παρελάσεως από στρατεύσιμους του ναυτικού. Σήμερα η λειψανδρία στα σώματα, την οποία προκαλεί η ολιγόμηνη στράτευση σε συνδυασμό με την υπογεννητικότητα, καθώς και οι προοδευτικά φιλελεύθερες αντιλήψεις οι οποίες έχουν επικρατήσει εντός του στρατεύματος με αποτέλεσμα να εξοστρακίσουν την εκπαίδευση και να αφήσουν μόνο την αγγαρεία στην θητεία των στρατευσίμων, έχουν φέρει την κατάσταση σε τέτοιο σημείο ώστε να μην υπάρχουν ικανοί αριθμοί στρατιωτών για να σχηματιστούν μοίρες παρελάσεων πέρα από τις ειδικές δυνάμεις του στρατού ξηράς.
Εδώ και χρόνια, εκτός από τις σχολές δοκίμων του στρατού, της αστυνομίας, του λιμενικού και της πυροσβεστικής, τα μόνα πεζοπόρα τμήματα από στρατεύσιμους που παρελαύνουν είναι οι πρασινοσκούφηδες (αλεξιπτωτιστές, καταδρομείς και πεζοναύτες) και οι κοκκινοσκούφηδες (μονάδες αερομεταφερόμενου πεζικού) του στρατού ξηράς. Παρελαύνουν, επίσης, οι εκπαιδευόμενοι των ΟΥΚ του Πολεμικού Ναυτικού και οι ΟΥΚάδες του Λιμενικού (οι οποίοι είναι μόνιμοι ένστολοι). Η μοίρα παρελάσεως της Πολεμικής Αεροπορίας με τους ΜΠΑτζήδες, οι μοίρα ειδικών επιχειρήσεων της ΠΑ και τα πεζοπόρα τμήματα στρατιωτών του πεζικού ή του ναυτικού, αποτελούν μακρινό παρελθόν. Τα τρία όπλα του ελληνικού στρατού αδυνατούν να σχηματίσουν (λόγω ελλείψεων ανδρών) και να παρουσιάσουν (η παρέλαση απαιτεί σχηματισμούς στρατιωτών με κάποιες ιδιαίτερες απαιτήσεις πειθαρχίας και εκπαίδευσης, κι όχι απλώς «αγγαρειομάχους») παρελαύνοντες στρατεύσιμους.
Κοντολογίς, οι Έλληνες είμαστε αριθμητικά λίγοι και αυτό φαίνεται στον στρατό μας. Δυστυχώς, δεν εκμεταλλευόμαστε μέχρι σήμερα ούτε τις φτηνές (σε σχέση με τα συμβατικά παλαιότερα όπλα) νέες τεχνολογίες των drones και των ρομπότ, με τις οποίες θα μπορούσαν να καλυφθούν γρήγορα πολλά κενά στην άμυνα της χώρας μας. Ο ελληνικός λαός μπορεί να συγκινείται στην θέα των στρατιωτικών σωμάτων που παρελαύνουν αλλά εξακολουθεί να ψηφίζει Δένδιες, Καραμανλήδες, Τσίπρες, Σημίτηδες και Μητσοτάκηδες, ανθρώπους ανίκανους για την ηγεσία κρατών.
Τσιφτετέλι τουρκικό στην Ουάσιγκτον
Πραγματοποιήθηκε και η δεξίωση για την 25η Μαρτίου στον Λευκό Οίκο. Η συγκεκριμένη εκδήλωση είχε έντονο πολιτικό υπόβαθρο. Είχε, όμως, και κωμικοτραγικές στιγμές που, αν μη τι άλλο, δείχνουν με ποιον τρόπο γίνεται αντιληπτό το ελληνικό κράτος στην αμερικανική ηγεσία. Ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον δεδομένο της εκδήλωσης είναι ότι για πρώτη φορά μετά από το 1987 δεν υπήρξε καλεσμένος υπουργός ή πρωθυπουργός από ελληνική κυβέρνηση στον Λευκό Οίκο. Ήταν κι αυτή άλλη μια επιτυχία της διπλωματικής στρατηγικής του Κυριάκου Μητσοτάκη!!
Ο Τραμπ αλλά και ο αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος (με τον οποίο ο Μητσοτάκης βρίσκεται σε σύγκρουση για αυτό και υπάρχουν πολλά δημοσιεύματα σε ελληνικά ΜΜΕ εναντίον του) έδειξαν, για μια ακόμη φορά, στον Μητσοτάκη τον τρόπο με τον οποίο θα αντιμετωπιστεί από τις ΗΠΑ. Και δεν έμειναν μόνο εκεί. Στην ομιλία του ο Τραμπ άφησε σαφείς αιχμές για το πρόσωπο του Μητσοτάκη. Ο Αμερικανός πρόεδρος είναι γνωστό ότι δεν τηρεί το διπλωματικό σαβουάρ βιβρ. Η φαμίλια Μητσοτάκη έχει αρχίσει να το αισθάνεται, σταδιακά.
Κατά τα άλλα, για να κάνουμε και λίγο μαύρο χιούμορ, τόσα χρόνια οι εγκάθετοι της δυτικόδουλης Δεξιάς αλώνιζαν στον ελληνικό εθνικιστικό χώρο, σερβίροντας menu πρακτόρικων θεωριών που ήθελαν το ελληνικό έθνος να έχει αλλοιωθεί από σλαβοανατολικές φυλές, τον μεσαιωνικό και τον νεότερο ελληνικό πολιτισμό να είναι οθωμανικής και ανατολικής προέλευσης, την γνήσια Ελλάδα να τελειώνει στα χρόνια της κλασικής εποχής και πολλά άλλα σχετικά, πασπαλισμένα με δόσεις φιλελεύθερου Διαφωτισμού. Τους θυμόμαστε να υποστηρίζουν ότι ο Καζαντζίδης ήταν καυκασομογγολικός ανθρωπολογικός τύπος που τραγουδούσε σαν Τούρκος ενώ οι Αλβανοί γνήσιοι Άριοι. Τους θυμόμαστε να αποκαλούν όσους ήμασταν αληθινοί εθνικιστές, «μαρξιστές» και «ανατολικορωσόδουλους». Να περιγράφουν τον Ίωνα Δραγούμη, τον Καζαντζάκη και τον Περικλή Γιαννόπουλο ως «ανατολίτες κομμουνιστές». Να πλέκουν, κοντολογίς, αφηγήματα που ήθελαν την δεξιά (αμερικανόφιλη και εβραιοκίνητη) εθνικοφροσύνη να αποτελεί θεματοφύλακα του πολιτικού πατριωτισμού τον οποίο υποτίθεται ότι εμείς, οι αληθινοί εθνικιστές, θα απειλούσαμε λόγω των «κομμουνιστικών», «ανατολίτικων» και φασιστικών ιδεών μας.
Δεν ξέρουμε τι έχουν να πουν, όλοι αυτοί οι σερβιτόροι των μυστικών υπηρεσιών, τώρα που στην εκδήλωση για την 25η Μαρτίου που πραγματοποιήθηκε στην Ουάσιγκτον, η μπάντα του στρατού των ΗΠΑ, ανάμεσα στα υπόλοιπα τραγούδια, έπαιξε και το «Σήκω χόρεψε κουκλί μου να σε δω να σε χαρώ, τσιφτετέλι τουρκικό». Δεν αστειευόμαστε, παιδιά. Αν και θα το έχετε μάθει. Ο στρατός του Τραμπ έπαιξε στον Λευκό Οίκο Στέλιο Καζαντζίδη, σε ένα από τα πλέον ανατολίτικα, στο ύφος, τραγούδια του. Στην αρχή πιστέψαμε ότι ήταν βίντεο τρολ. Κι, όμως, η πραγματικότητα της μεταμοντέρνας νεωτερικότητας ξεπερνά την φαντασία της θεατρικής επιθεώρησης. Αρχίσαμε να διερωτόμαστε αν ο γνωστός καταραμένος βετεράνος της Λεμουρίας του πολιτικού μας χώρου, έχει διεισδύσει ακόμη και στον Λευκό Οίκο.
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε σταματήσει να γελάμε από την στιγμή που είδαμε το βίντεο. Ψάξαμε να βρούμε κάποια μεγαλύτερη εκδοχή του μήπως και ακούγαμε την Κίμπερλι να λέει, «Ερντογάν, σώσε τον ελληνικό πολιτισμό!!», μα δεν τα καταφέραμε.
Λοιπόν γκαρσόνια, γνωρίζαμε ότι τόσα χρόνια θέλατε να μας πείσετε να διαβάσουμε την ιστορία της πατρίδας με τα γυαλιά του φιλελεύθερου Διαφωτισμού. Θέλατε να πιστέψουμε ότι η Ελλάδα πέθανε όταν την κατέλαβε ο Αλέξανδρος, ότι οι Μακεδόνες ήταν και δεν ήταν Έλληνες, ότι δεν υπήρχε ελληνισμός στον μεσαίωνα και πως το βυζαντινό κράτος ήταν ακόμη και μετά τον 10 αιώνα μΧ εχθρικό προς την Ελλάδα, ότι ο Φαλμεράγιερ είχε δίκιο και πως οι Αλβανοί είχαν περισσότερο ελληνικό αίμα, ότι ο Παπαρρηγόπουλος ήταν πράκτορας του Πατριαρχείου και το Πατριαρχείο όργανο της Ρωσίας, ότι ο ρομαντικός αντιδιαφωτισμός ήταν παρακλάδι του κομμουνισμού και ότι μόνο ο δεξιός πατριωτισμός είχε κλασικές ελληνικές ρίζες, ότι ο Δραγούμης, ο Μεταξάς (ακόμη και ο Παπαδόπουλος) ήταν κομμουνιστές, ότι μέχρι και τα δυτικοευρωπαϊκά κράτη ήταν κομμουνιστικά και ότι δεν είχε κυβερνήσει ποτέ η πραγματική Δεξιά, ότι ο λαϊκός νεότερος ελληνικός πολιτισμός ήταν σλαβομογγλικής προέλευσης, ότι οι Κύπριοι και οι Πόντιοι δεν ήταν Έλληνες αλλά ανατολίτες, ότι μεγάλοι ηγέτες ήταν ο Βενιζέλος, ο βασιλιάς Γεώργιος, ο Μητσοτάκης, όλοι όσοι μας προσάρμοζαν στην αμερικανοδυτική αντίληψη του τι εστί Ελλάς.
Τώρα τι έγινε; Περάσαμε σε νέο menu; Έχει γούστο να μας πείτε ότι η προσαρμογή στον πολιτισμένο κόσμο, στον δυτικό φιλελευθερισμό, στον καθώς πρέπει δεξιό πατριωτισμό, προϋποθέτει την ερμηνεία της ελληνικής ταυτότητας ως απότοκο της οθωμανικής αυτοκρατορίας. 1000 χρόνια Σουλτάνος και όλα τα μωρά να λικνίζουν τα κορμιά τους στην πίστα της Ουάσιγκτον!!
Σχόλια:
Το κύριο βάρος των παραβάσεων της Αριστεράς δεν εστίασε στο δυνητικό επικοινωνιακό παιχνίδι του χυδαίου Μητσοτάκη. Αντίθετα, βομβάρδισε με ύβρεις τον εθνικισμό. Δεν βομβάρδισε επικοινωνιακά την υποκρισία της Νέας Δημοκρατίας. Χολή προς τον εθνικισμό έβγαλε. Στην ουσία συνέχισε το γνωστό πινγκ πονγκ, προσπαθώντας να παρουσίασε τον εθνικισμό ως μια ακραία εκδοχή της Δεξιάς.
Ωραία η σκέψη σου πάντως. Έχει γίνει επικοινωνιακή δουλειά στο πεδίο που αναδεικνύεις από τους πυρήνες της εξουσίας, πράγματι.
Δεν κρύβονται οι αναίσχυντοι. Γράφει συνέχεια σχόλια αλλά τον κλείνουμε στο κελάρι. Δεν τα δημοσιεύουμε, εκτός από ελάχιστα για να μην ξεχνάμε με ποιους έχει πορευτεί τόσα χρόνια ο χώρος.
κλασσικίζων pop άσμα. Απλά μαθήματα φυλετισμού. Δεν τρολάρω.
Δεν είναι αραβικό το ρυθμικό του (κανονικού) τραγουδιού. Είναι λάτιν ρούμπα, ανακατεμένη με νησιώτικους και άλλους ελληνικούς παραδοσιακούς ρυθμούς και με πολλά περάσματα ανατολικών ήχων στα σολαρίσματα. Μπορεί οι στίχοι να περιλαμβάνουν το τσιφτετέλι όμως τα τραγούδι δεν είναι τέτοιο. Φαίνεται και από τον τρόπο που χορεύεται.
Ακούγεται πιο δυτικό σε αυτή την εκτέλεση
α) γιατί δεν παίζεται με μπουζούκι και ακορντεόν, ούτε καν κιθάρα. Οι Αμερικανοί το παίζουν με πνευστό, συνθεσάιζερ, ντραμς και ηλεκτρικό μπάσο. Είναι σχεδόν pop η δομή της ορχήστρας.
β) οι τραγουδίστριες είναι υψίφωνες, τραγουδούν όπερα υπό κανονικές συνθήκες. Όποιες υψίφωνες και αν έβαζες, κάπως έτσι θα το ερμήνευαν.
γ) οι τραγουδίστριες έχουν δυτική προφορά. τα σύμφωνα, τα φωνήεντα, τα χείλη τους, όλη η κίνηση της στοματικής κοιλότητας παίζει ρόλο. Έτσι έχουν μάθει να μιλάνε. Κι αυτό δεν είναι εντελώς φυλετικό. Άκου τους μαύρους δεύτερης και τρίτης γενιάς που ζουν στην Ελλάδα και θα διαπιστώσεις ότι έχουν πάρει πολλή ελληνική προφορά.
δ) αν ήταν τόσο κομβικός ο ρόλος της φυλετικής προέλευσης δεν θα περιοριζόταν μόνο στα φωνητικά αλλά θα είχε να κάνει με το σύνολο των εκφραστικών τρόπων (και με τον χορό, ως σωματική κίνηση, ασφαλώς). Η αλήθεια είναι ότι δείχνουν στο βίντεο να το κουνάνε το κορμί τους οι Αμερικανίδες. Τους αρέσει ο ρυθμός και προσαρμόζουν την κίνηση των κορμιών τους επάνω του (έστω και άγαρμπα). Αν έπαιζε καθοριστικό ρόλο ο φυλετικός παράγοντας θα έπρεπε να μην υπάρχει τέτοια σύνδεση σωμάτων και ρυθμών, να τραγουδούν όντας σε σωματική "απόσταση" από τα απαιτούμενα λικνίσματα.
Μην κολλάτε με τις μαλακίες της δεκαετίας του '30 παιδιά. Ήταν περισσότερο πολιτική επικοινωνία του χώρου μας παρά φιλοσοφική ή επιστημονική αλήθεια. Τι να κάνουμε, έχουν εργαστεί πολύ οι πολιτικοί μας αντίπαλοι στο διανοητικό πεδίο, μετά από εκατό χρόνια, και έχουν βρει τα κενά και τα δυνατά σημεία των θεωριών μας. Είναι μαζοχισμός να νομίζουμε ότι μπορούμε να μεταφέρουμε επακριβώς την όλη αντίληψη της δεκαετίας του '30 στο σήμερα. Θα μας γελοιοποιούν διαρκώς.
Παίζει μεγάλο ρόλο ο φυλετικός παράγοντας σε πολλά θέματα (και αυτό ενοχλεί τους αντιπάλους μας). Όχι, όμως, με τον απλοϊκά εμπειρικό τρόπο που νόμιζαν οι εθνικιστές της γενιάς του Πολυτεχνείου και οι οργανώσεις τους, αντιγράφοντας εκείνες του '30 και μεταφέροντας αυτή την λάθος εκπαίδευση στους νεότερους.
Πάντως υπάρχουν απτά παραδείγματα που δείχνουν προς την απέναντι κατεύθυνση. Ένα τέτοιο ήταν ο Κρίστοφερ Λι. Αγγλοιταλός ήταν στην καταγωγή, με πολλή καλλιεργημένη προσωπικότητα. Λευκός Ευρωπαίος, υψηλής κουλτούρας άνθρωπος των τεχνών. Άκουγε κλασική μουσική, heavy metal και διάφορα άλλα μουσικά ρεύματα.
Ανάμεσα σε αυτά και ρεμπέτικο.
Του άρεσε, μάλιστα, τόσο πολύ η Σωτηρία Μπέλλου ώστε διατήρησε προσωπική επαφή μαζί της μέχρι τον θάνατό της.
https://olafaq.gr/people/stories/otan-o-christopher-lee-epine/
Δεν ξέρω αν πρέπει να ελεγχθεί για φυλετική αλλοίωση ο σημαντικός παγκοσμίως αυτός ηθοποιός.
Επίσης, ο (αντιφασίστας ιδεολογικά) ρεμπέτης Γενίτσαρης (δεν είχε κανέναν λόγο να πει κάτι θετικό για τον στρατό του Γ Ράιχ) είχε γράψει ότι το ακραιφνώς ρεμπέτικο (άρα και μικρασιατικής μουσικής προέλευσης) τραγούδι "Ο σαλταδόρος", που οι στίχοι του αφορούσαν τους σαλταδόρους της κατοχής και τους Γερμανούς στρατιώτες (σε κάποιες παραλλαγές έκαναν λόγο και για την κομαντατούρα), έγινε η μεγαλύτερη επιτυχία της κατοχικής περιόδου, με τους Γερμανούς στρατιώτες να το ακούνε συνεχώς, όπως και οι Έλληνες της εποχής. Προφανώς, θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι ένας λόγος που συνέβη αυτό ήταν οι στίχοι που αφορούσαν τους ίδιους. Αν, όμως, ήταν τόσο πολιτιστικο-φυλετικά ξένο, (για στρατιώτες του Γ Ράιχ μιλάμε) δεν θα το αντιμετώπιζαν με τέτοιο τρόπο.
Διασκέδαζαν με ρεμπέτικα τραγούδια οι Γερμανοί στρατιώτες της Βέρμαχτ και των SS του τρίτου Ράιχ και αυτό δεν αποτελούσε ένδειξη φυλετικού τους εκφυλισμού (και πολύ σωστά δεν αποτελούσε τέτοια ένδειξη) ενώ για τους Έλληνες είναι απόδειξη ότι έχουμε αλλοιωθεί φυλετικά;
Πολύ αυστηροί είμαστε παιδιά με την πατρίδα και με το έθνος μας. Έτσι νομίζω, τουλάχιστον.
Και μου κάνει εντύπωση να αναφέρει κάποιος περί «ακίνητων» αγγλοσαξόνων. Ειδικά τα νεότερα άτομα σε ηλικία έχουν πληθωρικές εικόνες από την Αγγλόσφαιρα. Όσοι είχαν κάποιο πέρασμα από την Αγγλία είτε ως φοιτητές, είτε για διακοπές, θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα στις αγγλοσαξονικές χώρες. Οι «χορευτικές κινήσεις» της μέσης Αγγλίδας/Σκωτσέζας/Ουαλής έκαναν κάποιες φορές γυναίκες αφρικανικής καταγωγής (κυρίως μαύρες δεύτερης γενιάς από τις νήσους της Καραϊβικής με προτεσταντικό background) να ντρέπονται. Και μιλάμε για άπειρες κοπέλες οι οποίες ήταν τόσο λευκές που ήταν, σχεδόν, διάφανες.
Υπήρχαν άπειρες περιπτώσεις νεαρών Άγγλων (αγοριών κυρίως) οι οποίοι μιλούσαν από τα οχτώ τους χρόνια - και επί μονίμου βάσεως - με Τζαμαϊκανική προφορά. Τζαμαϊκανική!!
Να μιλήσουμε για την απαίσια μουσική που παίζεται από κάθε ηχείο, κλαμπ κλπ. σε κάθε χώρα της Αγγλόσφαιρας; Ή για νεαρά άτομα Ευρωπαϊκής καταγωγής που στέκονται στην ουρά και πληρώνουν όσο-όσο για να ακούσουν αυτές τις ήχορυπαντικές μαλακίες; Μέσα σε αυτούς δεν είναι άραγε και ελληνόπουλα; Τα ελληνόπουλα ακούνε τραπ λόγω φυλετικής αλλοίωσης από…Αφρικανούς;
Άρα ας αφήσουμε κατά μέρος τα περί φυλετικής αλλοίωσης και να δούμε το πρόβλημα κατάματα. Ας μιλήσουμε επιτέλους περί πολιτισμικής αλλοίωσης. Και μάλιστα επιβαλλόμενη από τα άνω.
Η απάντηση δεν είναι ξεκάθαρη ρε παιδιά; Μην ξεχνάτε από που ξεκινάνε όλες αυτές οι ανοησίες οι οποίες αγιοποιούν ανθρώπους σαν τον Φαλμεράγιερ. Ξεκινάνε από το ότι δεν πρέπει οι Έλληνες από τις «χαμένες πατρίδες» - είτε αυτές λέγονται Πόντος, είτε λέγονται Βόρεια Ήπειρός, είτε λέγονται Κύπρος - να είναι όντως ελληνικής καταγωγής επειδή αυτό χαλάει την σούπα της Πρεσβείας.
1. ΤΟ ΓΟΝΙΔΙΟ ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ (οπως επισημανα μαζι με τον Ιωνα Φιλιππου σε παλαιοτερους σχολιασμους εδω περα παραθετοντας ακλονητες επιστημονικες αποδειξεις)
2. ΤΑ ΑΤΟΜΑ ΔΡΟΥΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΑ ΣΥΝΟΛΑ (αρα ο σοσιαλισμος βρισκεται εκτος γηινης πραγματικοτητας)
3. ΟΙ ΟΡΜΟΝΕΣ ΣΕ ΚΑΝΟΥΝ ΦΟΥΣΤΗ Ή ΟΧΙ...ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟ ΑΡΜΕΓΜΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣΤΑΤΗ ΓΙΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ (ητοι γεννιεσαι κατι και ποτε δεν γινεσαι):
https://www.youtube.com/watch?v=T5l10r-EIiE
ΔΗΛ. ΦΥΛΕΤΙΣΜΟΣ = ΖΩΟΛΟΓΙΑ;;; ΝΑΙ!!!
-Λεμουριος τρολιστας
Συνεπώς, ούτε στα σχήματα αφηγήσεων που υιοθετείς δεν χωράς. Είσαι ακόμη κι από αυτά απόβλητος.
Ποιος ασχολείται με τους ανόητους που αναφέρεις; Πλάκα κάνουμε μαζί τους. Επειδή, όμως, φαίνεται ότι είσαι σοβαρό παιδί από τον τρόπο που γράφεις, θα σου πρότεινα να απλώσεις λίγο τα ερμηνευτικά σου πλαίσια. Μας δίνει διαχρονικά και πανίσχυρα ερμηνευτικά όπλα η ρομαντική θεωρία. Είναι πολύ πιο χρήσιμα από την μονιστική παραμονή στον φυλετικό ντετερμινισμό. Τα έχουμε αναλύσει πολλές φορές αυτά τα θέματα.
Αδικείς την στάση σου στον διάλογο με το να καταφεύγουμε σε υποθέσεις σχετικά με το αν είχε νοτιοϊταλική καταγωγή ο Λι κλπ. Οι Γερμανοί στρατιώτες, επίσης, ακόμη και ως φολκλόρ αν αντιμετώπισαν το ρεμπέτικο θα έπρεπε (υπό το πρίσμα του φυλετικού ντετερμινισμού) να κρατούσαν ορισμένες αποστάσεις και όχι να ζητούσαν σε ταβέρνες της Αθήνας στον Γενίτσαρη και τους μπουζουκτζήδες να παίζουν τέτοια τραγούδια. Υπήρχαν και άλλα μουσικά ελληνικά ρεύματα τα οποία άκμαζαν εκείνη την περίοδο (ελαφρύ ελληνικό τραγούδι χωρίς καθόλου μπουζούκι κλπ), πέρα από το ρεμπέτικο/λαϊκό.
Αλλά, αν θέλουμε να πάμε σε πιο εμφανή παραδείγματα μπορούμε να το επαναλάβουμε (αν και έχει γίνει πολλάκις στο παρελθόν). Δες για παράδειγμα την κουλτούρα της μεταπολεμικής Γερμανίας. Όλα τα προδρομικά woke/ανώμαλα σχήματα στην Γερμανία βρήκαν υποστηρικτές. Μιλούσα τις προάλλες με σύζυγο μέλους της λέσχης που είναι μισή Ελληνίδα και μισή Γερμανίδα. Αν άκουγες τι συνέβαινε στην Γερμανία την εποχή των χίπις και πώς σκέπτονται ακόμη οι Γερμανοί των μεταπολεμικών γενιών θα ένιωθες την ίδια ναυτία που ένιωσα κι εγώ. Δεν είχε αλλοιωθεί ο φυλετικός κώδικας των Γερμανών μέσα σε μια γενιά προκειμένου να περάσουν από την νεολαία του Χίτλερ (και την συντηρητική επανάσταση δέκα χρόνια πριν) στην κτηνοβασία, τον ομαδικό έρωτα, τον παρενδυτισμό και όλα τα των πρώτων μεταπολεμικών γενιών. Το ίδιο έθνος με την ίδια φυλετική υπόταση ήταν. Μόνο που είχε αλλάξει άρδην το πολιτικό και πολιτιστικό περιβάλλον.
Όπως και να έχει είναι σεβαστή η θέση σου. Χαρά μας να συζητούμε με παιδιά όπως εσύ Δεν θεωρούμε ότι μας χωρίζει ιδεολογικά κάτι με παιδιά όπως εσύ.
