Όσο ακόμη ο καιρός το επιτρέπει προτείνουμε ανεπιφύλακτα να πάτε σε κάποιο από τα θερινά σινεμά της Αθήνας. Αντιλαμβανόμαστε ότι οι τιμές των εισιτηρίων είναι τσιμπημένες στους περισσότερους θερινούς κινηματογράφους. Ωστόσο υπάρχουν αυτή την περίοδο ταινίες που αξίζουν τον χρόνο και τα χρήματά μας. Προφανώς οι περισσότερες από αυτές είναι παλιές ταινίες που προβάλλονται κάθε καλοκαίρι στα θερινά σινεμά. Υπάρχουν, όμως, και νέες οι οποίες παρουσιάζουν ενδιαφέρον. Μια τέτοια περίπτωση είναι η δεύτερη ταινία του «Σκαθαροζούμη». Ο Τιμ Μπάρτον επέστρεψε στην Warner με έναν από τους κινηματογραφικούς του ήρωες της δεκαετίας του ’80.
Έχουν γραφτεί πολλά για την δεύτερη ταινία του Σκαθαροζούμη σε sitesκαι forum φίλων του κινηματογράφου. Η επικρατούσα προσέγγιση θέλει την ταινία να είναι λίγο καλύτερη από μέτρια. Νομίζουμε ότι χωρά συζήτηση αυτή η εκτίμηση. Μπορεί να μην είναι ισάξια με την πρώτη ταινία του Σκαθαροζούμη ή με τις μεγάλες επιτυχίες του Μπάρτον αλλά σίγουρα πρόκειται για μια ακόμη αρκετά καλή ταινία. Σε καμία περίπτωση μέτρια. Ενδεχομένως οι αρνητικές κρίσεις να συνδέονται με το βαρύ και, σε κάποιες περιπτώσεις, ισοπεδωτικό χιούμορ του Μπάρτον, που δεν αφήνει ανέγγιχτη ούτε την ιδεολογία της πολιτικής ορθότητας.
Σε γενικές γραμμές η κεντρική ιδέα του Μπάρτον πίσω από την νέα του ταινία είναι η ασταμάτητη χρήση του μαύρου χιούμορ που σε ορισμένα σημεία αγγίζει τα όρια της χοντροκομμένης καφρίλας νεοελληνικής παρέας μεσήλικων χαβαλέδων.
Αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό μπορεί να ξενίζει τους καθωσπρέπει θεατές. Αλλά εμάς δεν μας ενόχλησε καθόλου. Τουναντίον γελάσαμε ακόμη περισσότερο με την διάθεση του σκηνοθέτη να κάνει τόσο καυστικό, ανυπόκριτο και καταιγιστικό χιούμορ με τους πάντες και τα πάντα. Ο Μπάρτον όταν εμπνεύστηκε το δεύτερο μέρος του Σκαθαροζούμη είχε όρεξη για χαβαλέ σε πρωτόγνωρο βαθμό. Έναν χαβαλέ που αποκτά ιλιγγιώδη ταχύτητα μέσω της γρήγορης σκηνοθεσίας. Σε ορισμένα σημεία το χιούμορ είναι άμεσο και εύληπτο, σε άλλα απαιτεί πιο προσεκτική ματιά καλλιεργημένων ανθρώπων (αν κρίνουμε από τους θεατές γύρω μας οι περισσότεροι δεν αντιλήφθηκαν αρκετά σημεία). Αυτό είναι το βαθύτερο περιεχόμενο της ταινίας και όχι κάποιο υπαρξιακό ερώτημα περί ζωής και θανάτου που μάλλον περίμεναν οι mainstreamσινεφίλ.
Από την πρώτη ταινία επιστρέφουν οι Μάικλ Κίτον ως Σκαθαροζούμης, η Κάθριν Ο ’Χάρα ως μητριά και η Γουινόνα Ράιντερ, ως κόρη. Στην οικογένεια προστίθεται ο χαρακτήρας της Άστριντ, που υποδύεται η Τζένα Ορτέγκα, ως παιδί της Λίντια Ντιτζ την οποία υποδύεται η Ράιντερ. Η οικογένεια επιστρέφει στο στοιχειωμένο σπίτι του Γουίντερ Ρίβερ όπου ξεκίνησαν όλα. Η δράση αρχίζει όταν η κόρη της Λίντια ανακαλύπτει την μαγεμένη μακέτα της πόλης στην σοφίτα του σπιτιού και κατά λάθος ανοίγει την πύλη προς τον άλλο κόσμο που τα φαντάσματα και οι νεκροί περιμένουν την κρίση για την άνοδο στον παράδεισο (υπερπέραν) ή την πτώση στην κόλαση. Ο Σκαθαροζούμης περιμένει να φωνάξει κάποιος τρεις φορές το όνομά του για να ενεργοποιήσει το ξόρκι που θα του επιτρέψει να εισβάλει στον κόσμο των ζωντανών.
Η διάθεση του Μπάρτον για μαύρο χιούμορ φαίνεται από τον τίτλο κιόλας της ταινίας. Αντί να την ονομάσει «Σκαθαροζούμης 2» την ονόμασε «Σκαθαροζούμης Σκαθαροζούμης». Οι χαρακτήρες έχουν διαμορφωθεί βασιζόμενοι σε αυτή την χιουμοριστική διάθεση. Η Ο’ Χάρα υποδύεται την «δήθεν» και ημίτρελη Αμερικανίδα φημισμένη καλλιτέχνη που μετατρέπει κάθε περιστατικό και κάθε αξία της ζωής σε event. Η Ράινερ υποδύεται με εκπληκτικό τρόπο μια τηλεπερσόνα που στήνει την καριέρα της στην έρευνα υπερφυσικών φαινομένων τα οποία ποτέ δεν έχουν υπάρξει ενώ ο μνηστήρας της είναι ο σκηνοθέτης της που αντιμετωπίζει τα πάντα με τον αγοραία εμπορικό αμερικανικό τρόπο.
Κάθε σκηνή διαθέτει αρκετή δόση μαύρου χιούμορ που στοχεύει σε διάφορες παθογένειες της αμερικανικής κοινωνίας. Οι αποβλακωμένοι τηλεθεατές που πιστεύουν σε υπερφυσικά φαινόμενα παρακολουθούν με δέος τα ψέματα που σερβίρει ως υπερφυσικές εμπειρίες η τηλεπερσόνα. Ο Ντάνι Ντεβίτο, ως φάντασμα του κόσμου των νεκρών, που μονολογεί «πνιγήκαμε από τους ξένους» όταν βλέπει έναν έγχρωμο ο οποίος μόλις έχει πεθάνει. Ο σκηνοθέτης που, μολονότι πλασάρει υπερφυσικά φαινόμενα στο τηλεοπτικό κοινό. είναι ένας χυδαίος ωφελιμιστής, ο οποίος υιοθετεί τυπικές mainstreamφροϋδικές απόψεις και μολονότι όταν αρχίζει η δράση βλέπει δαίμονες και φαντάσματα του κόσμου των νεκρών να μπουκάρουν στην γη από μια τρύπα που την ενώνει με τον κάτω κόσμο, κλείνει τα μάτια και προσπαθεί, σαν άλλος στρουθοκάμηλος, να πείσει τον εαυτό του ότι όλα αυτά είναι προβολές ψυχικών απωθημένων. Οι ψωνισμένοι influencersτων socialmediaπου έχουν χάσει κάθε επαφή με το περιβάλλον, αρκούμενοι στο να ζουν τραβώντας φωτογραφίες και videosμε τα κινητά τους, που ρουφιούνται από τις οθόνες και χάνονται από την γη έπειτα από ένα ξόρκι του Σκαθαροζούμη. Ο σαρκασμός ακόμη και των κόσμων της επιστημονικής φαντασίας με την καρικατούρα σκουληκιών της ερήμου του Dune. Η υπάλληλος που κόβει εισιτήρια εισαγωγής τον κόσμο των νεκρών στα νέα πτώματα που καταφθάνουν εργαζόμενη με τρόπο που θυμίζει υπάλληλο του ΙΚΑ. Αυτά και πολλά ακόμη αποτυπώνονται στην μεγάλη οθόνη με βιτριολικό χιούμορ από τον Μπάρτον.
Ο Σκαθαροζούμης ως χαρακτήρας είναι λίγο κακός και λίγο καλός. Δεν περιορίζεται μόνο σε κακίες και σκανδαλιές. Με την κυνική του παρουσία κάνει και ορισμένες καλές πράξεις στην διάρκεια της περιπέτειας. Στέλνει στην κόλαση ένα έφηβο κάθαρμα που σκοτώνει γονείς και κλέβει ψυχές ζωντανών, τιμωρεί τους ψωνισμένους influencers, αλλά κινδυνεύει κι αυτός από την πρώην γυναίκα του (Μόνικα Μπελούτσι) η οποία έχει επιστρέψει στον κόσμο των νεκρών θέλοντας να τον εκδικηθεί. Ο Κίτον είναι, όπως αναμενόταν, πολύ καλός. Κάποιοι κριτικοί τον βρήκαν κάπως κουρασμένο σε σχέση με τον πρώτο Σκαθαροζούμη. Εμείς θα τους θυμίσουμε ότι είναι και τριανταπέντε συναπτά έτη μεγαλύτερος σε ηλικία. Δεν είναι εύκολο να παίξει με την ίδια φρεσκάδα έναν άχρονο χαρακτήρα. Η Ράινερ είναι κάτι παραπάνω από εκπληκτική. Εξαιρετική η ερμηνεία της και πολύ εύστοχη η επιλογή της για μια τέτοια κωμική ταινία. Και οι υπόλοιποι ηθοποιοί σε φόρμα. Ο Μπάρτον πάντα έτοιμος να παρουσιάσει ταινίες με την γοτθική ατμόσφαιρα που μας αρέσει.
Κοντολογίς όλοι οι ρομαντικοί δείτε ανεπιφύλακτα τον δεύτερο Σκαθαροζούμη και να είστε σίγουροι ότι θα περάσετε δύο πολύ ευχάριστες ώρες.
Σχόλια:
Ανώνυμος/η
Πέθανε ο Μάκης Μακρής.
Τρίτη, 17 Σεπτεμβρίου, 2024
Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας
Ναι, εδώ και κάποιες μέρες. Ελαφρύ να είναι το χώμα του.
Τρίτη, 17 Σεπτεμβρίου, 2024
Ανώνυμος/η
Γνώμη για σκηνοθεσία ΚΙΜΟΥΛΗ στη Σπασμένη Στάμνα του ΚΛΑΪΣΤ;
Τετάρτη, 18 Σεπτεμβρίου, 2024
Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας
Δεν το έχουμε δει.
Ανώνυμος/η
Απολαυστική παλιομοδίτικη οπαδική εκπομπή. Άκούστε την οπωσδήποτε! https://www.youtube.com/watch?v=FDi9-2HqZF8&t=5213s
Κυριακή, 22 Σεπτεμβρίου, 2024
Ανώνυμος/η
Τίτλος του βίντεο;
Δευτέρα, 23 Σεπτεμβρίου, 2024
Ανώνυμος/η
Αν και δεν είμαι παοκτζής, με τον τρόπο που τα διηγούνται πραγματικά μεταφέρεσαι σε μια άλλη εποχή..
Τρίτη, 24 Σεπτεμβρίου, 2024
Ανώνυμος/η
Ο τίτλος είναι Σ.Φ. Π.Α.Ο.Κ. ΘΥΡΑ 4 ΕΚΠΟΜΠΗ ΠΡΟΣ ΤΙΜΗΝ ΤΟΥ ΜΑΚΗ ΜΑΝΑΒΗ(04/05/2023). Ανεξαρτήτου οπαδικού αισθήματος, κάντε τον κόπο και ακούστε.
Τετάρτη, 25 Σεπτεμβρίου, 2024
Λώλος Δροσινός
Είδα τον σκαθαροζούμη και πραγματικά το ευχαριστηθηκα.Θερινο σινεμα με μπύρες πατατακια( και τριγλυκεριδια στα υψη) και μια μυρουδιά άλλων εποχών.Ειδα βέβαια ότι τα πιτσιρίκια της παρέας δεν το ευχαριστηθηκαν οπως οι μεγάλοι πράγμα φυσιολογικό αφού έχουν αλλά ερεθισματα.Η ταινια αξίζει πάντως.Οσοι λάτρεψαν το πρώτο δεν θα απογοητευτουν πιστεύω από το δευτερο
ΤοGhostDogτου Τζιμ Τζάρμους είναι μια ταινία του 1999 που απεικονίζει το περίπλοκο ταξίδι ενός ανθρώπου ο οποίος έχει παγιδευτεί ανάμεσα σε διαφορετικούς κόσμους και διαφορετικές εποχές. Ο Φόρεστ Γουίτακερ στον ρόλο του GhostDog υποδύεται έναν αφροαμερικανό επαγγελματία δολοφόνο που θέλει να ζει σύμφωνα με τον κώδικα αξιών των σαμουράι. Είναι μια κινηματογραφική απεικόνιση ενός άνδρα που προσπαθεί να χαράξει μια πορεία σε έναν κόσμο που δεν εκτιμά πλέον, ούτε καν αναγνωρίζει, αρετές και συμπεριφορές τις οποίες θεωρεί ο ίδιος ως πολύτιμες. Αυτή η ταινία δεν είναι ένα τυπικό αστυνομικό δράμα. Επιχειρεί να συνδυάσει στο σενάριο τις θεματικές της αποξένωσης, της τιμής και του πνευματικού αγώνα, ενάντια στην αποσύνθεση του νοήματος που έχει επιβληθεί στον μέσο άνθρωπο από τον σύγχρονο κόσμο.
Ο σχηματισμός μιας Ταυτότητας: OGhostDogως ένας Ρονίν του Σύγχρονου Κόσμου
Στην καρδιά της ταινίας GhostDog,βρίσκεται η αναζήτηση της ταυτότητας του πρωταγωνιστή σε έναν κόσμο χωρίς ρίζες. Ως αφροαμερικανός, οι πολιτιστικοί και προγονικοί δεσμοί του έχουν διακοπεί, αφήνοντάς τον έρμαιο σε μια κοινωνία που δεν προσφέρει καμία γνήσια σύνδεση με το παρελθόν ή το μέλλον. Τα γκέτο της Αμερικής, όπου κατοικεί ο GhostDog, απεικονίζονται όχι μόνο ως οικονομικά φτωχά αλλά και ως πνευματικοί χέρσοι όπου η ύπαρξη νοήματος και η αναζήτηση της πνευματικότητας φθείρονται, ή ακόμη και καταστρέφονται πλήρως.
Ως απάντηση σε αυτό το υπαρξιακό κενό ο GhostDog υιοθετεί το Χαγκακούρε, το κείμενο συμπεριφοράς των σαμουράι, για ηθική του πυξίδα. Ζώντας βάσει του κώδικα των σαμουράι, ο GhostDog«δημιουργεί» μια ταυτότητα, η οποία του επιτρέπει να λειτουργεί δυναμικά και να προσηλώνεται στον σκοπό του. Ο ηθικός του κώδικας του δίνει μια αίσθηση τάξης, πειθαρχίας και εσωτερικής ισορροπίας σε έναν χαοτικό κόσμο. Βέβαια, είναι απαραίτητο να παραμείνουμε στην φράση, «δημιουργεί» μία ταυτότητα. Κάτι το οποίο αποτελεί κανονικότητα τις τελευταίες δεκαετίες στην δύση και είναι, προφανώς, απόρροια των σχιζοφρενικών καιρών μας.
Ο αφροαμερικανός, κεντρικός, πρωταγωνιστής υιοθετεί μία κοσμοθεώρηση που αρέσει σε όλους τους παραδοσιοκράτες. Αλλά αυτό μολονότι οδηγεί σε μια απόφαση που μπορεί να αρέσει σε εμάς τους νεορομαντικούς (την υιοθέτηση της κοσμοθεώρησης του σαμουράι) δεν παύει να προέρχεται από τον μηχανισμό της μεταμοντέρνας αμερικανικής παρακμής. Γιατί μπορεί ο ήρωας της ταινίας να υιοθετεί θέσεις που μας εκφράζουν, όμως ο τρόπος που το κάνει, το λογικό μοντέλο δηλαδή που επιλέγει ο σκηνοθέτης και ο σεναριογράφος, είναι ατομικιστικό και τρόπον τινά νεοφιλελεύθερο. Ο νέγρος κακοποιός ασπάζεται τον κώδικα συμπεριφοράς των Ιαπώνων ιπποτών γιατί σε έναν χαοτικό αμερικανικό κόσμο το άτομο είναι αποκομμένο από κάθε παραδοσιακή ρίζα με αποτέλεσμα να αναζητά μόνο του την κοινωνική του ταυτότητα. Ο έγχρωμος κακοποιός μπορεί να έγινε κάτι συμπαθές σε εμάς αλλά ένα οποιοδήποτε άλλο άτομο μπορεί να γινόταν wokeκαι δικαιωματιστής. Οι ταυτότητες είναι κάτι σαν προϊόντα ενός ραφιού σούπερ μάρκετ που το κάθε μεμονωμένο άτομο δύναται να επιλέγει. Με αυτό τον τρόπο ένας έγχρωμος υιοθετεί την παραδοσιακή κουλτούρα του Ιάπωνα και ένας οποιοσδήποτε άλλος Αμερικανός μπορεί να υιοθετεί οτιδήποτε άλλο επιλέξει ως μεμονωμένο άτομο που ψωνίζει κουλτούρες και ιδέες χωρίς να διαθέτει ρίζες και προγενέστερες, ουσιαστικές (και γιατί όχι προ-εμπειρικές) πνευματικές συνδέσεις με την επιλογή του.
Αυτή η πράξη αυτοδημιουργίας είναι ταυτόχρονα τραγική και ηρωική για τις ανάγκες του σεναρίου. Ο GhostDog γνωρίζει ότι η εποχή των σαμουράι έχει περάσει προ πολλού, ότι οι αξίες που αγαπά δεν συμβαδίζουν με τον μεταμοντέρνο κόσμο αλλά και το ότι η «δημιουργία» της «ταυτότητάς» του είναι (και αυτή) απόρροια της εποχής την οποία ο ίδιος μισεί.
Αντιμοντερνισμός και προσέγγιση μιας περασμένης εποχής
Η προσκόλληση του GhostDog στον κώδικα των σαμουράι τον φέρνει σε πλήρη αντιπαράθεση με τον κόσμο γύρω του. Το αστικό περιβάλλον στο οποίο ζει έχει ως κύρια χαρακτηριστικά του την άλογη βία, τον μηδενισμό και την βαθιά πνευματική αποσύνθεση. Οι παραδοσιοκρατικές αξίες της τιμής, της πίστης και του σεβασμού, που είναι κεντρικές στην κοσμοθεωρία του GhostDog, θεωρούνται αναχρονιστικές και αντιδραστικές σε μια κοινωνία που έχει ασπαστεί τον νομιναλισμό και τον υλισμό.
Μια από τις πιο σημαντικές σκηνές που απεικονίζουν αυτή την σύγκρουση αξιών είναι όταν ο GhostDog συναντά δύο λαθροκυνηγούς που μόλις έχουν σκοτώσει μια αρκούδα. Για τον GhostDog, η αρκούδα αντιπροσωπεύει μια δύναμη της φύσης που απαιτεί σεβασμό. Η αρκούδα είναι για αυτόν η ενσάρκωση της δύναμης και της αξιοπρέπειας που ο ίδιος φιλοδοξεί να ενσωματώσει στον καθημερινό του βίο. Οι λαθροκυνηγοί ωστόσο, βλέπουν την αρκούδα ως κινούμενο στόχο. Ένα αντικείμενο για την τέρψη της διασκέδασής τους και την εξοικονόμηση κάποιας αμοιβής. Η έλλειψη σεβασμού για τη φύση, και την ίδια τη ζωή, είναι ενδεικτική της ευρύτερης δυσφορίας του GhostDogμε τον μοντέρνο κόσμο.
Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Φαίνεται ότι ο σκηνοθέτης της ταινίας Τζιμ Τζάρμους έκανε μία δική του παρέμβαση για το πώς θα έβλεπε ένας σαμουράι την φύση. Ένα από τα σημαντικά λάθη του σκηνοθέτη ήταν και το ότι ο GhostDog, εάν και θιασώτης της ιαπωνικής κουλτούρας, αναφέρει ότι η «αρκούδα θεωρούνταν ιερό ζώο σε κάποιες κοινωνίες». Κάτι τέτοιο μπορεί να ίσχυε για ορισμένες κοινωνίες, αλλά όχι για τους Ιάπωνες οι οποίοι δεν έχουν σταματήσει να κυνηγάνε την ασιατική μαύρη αρκούδα για την γούνα της και για το κρέας της μέχρι και σήμερα![i] Είναι εμφανές ότι ο σκηνοθέτης δεν μπορεί να αποφύγει τις newageAmericanεπιδερμικές οικολογικές και ψευδοπαγανιστικές παρλάτες, τις οποίες ενσωματώνει στον κεντρικό χαρακτήρα της ταινίας ως δήθεν στοιχεία της παραδοσιακής σκέψης.
Η γρήγορη και αποφασιστική εκτέλεση των λαθροκυνηγών από τον GhostDog είναι μια πράξη την οποία θεωρεί ηθική. Από μια αντινεωτερική σκοπιά, οι ενέργειές του δεν αφορούν μόνο την τιμωρία των συγκεκριμένων λαθροκυνηγών, αλλά αποτελούν την υπεράσπιση μιας φυσικής (και κατ’ επέκταση ιερής κατά την κόσμοθεασή του) τάξης που οι λαθροκυνηγοί έχουν παραβιάσει. Ο σύγχρονος κόσμος, με την αδιαφορία του για την παράδοση και την εμμονή του για την εμπορικά βάναυση επικυριαρχία της φύσης, απεικονίζεται ως θεμελιωδώς διεφθαρμένος. Οι ενέργειες του GhostDog συνθέτουν μια απόρριψη αυτής της διαφθοράς. Η επιβολή ενός ανώτερου ηθικού κώδικα που υπερβαίνει τον ηθικό ρελατιβισμό της σύγχρονης εποχής. Ωστόσο το παραπάνω μήνυμα δίνεται με έναν αδέξιο τρόπο, μέσω των σκηνοθετικών επιλογών του Τζάρμους, καθώς το κυνήγι ήταν αναπόσπαστο κομμάτι κάθε παραδοσιακής (και παραδοσιοκρατικής) κοινωνίας. Το να εκτελεί ένας «σύγχρονος σαμουράι» δύο κυνηγούς για αυτόν τον λόγο (έστω και λαθροκυνηγούς) είναι το λιγότερο αντιφατικό. Αλλά, όπως προαναφέρθηκε, ο νους του μέσου Αμερικανού δυσκολεύεται να διακρίνει το αληθώς παραδοσιακό από την newageψευτοπαραδοσιακότητα μέρους της μαζικής κουλτούρας.
Το Ζεν και το Ζην των Σαμουράι: Η Φιλοσοφία της Γαλήνης
Μια σημαντική πτυχή του χαρακτήρα του GhostDog που αξίζει να συζητηθεί είναι η σύνδεσή του με τη φιλοσοφία του Ζεν, η οποία υφαίνεται διακριτικά σε όλη την ταινία. Το Ζεν, με την έμφαση που δίνει στην γνώση του εαυτού, την πειθαρχία και την αποδοχή της εφήμερης παροδικότητας, είναι ένα κρίσιμο συστατικό του κώδικα των σαμουράι που ακολουθεί ο GhostDog. Του παρέχει ένα πλαίσιο εντός του οποίου μπορεί να κινηθεί εντός του χαοτικού και συχνά εχθρικού κόσμου στον οποίο διαβιεί.
Το Ζεν διδάσκει τη σημασία του να ζεις πλήρως κάθε στιγμή. Του να αγκαλιάζεις τη ζωή και τον θάνατο ως δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Αυτή η φιλοσοφία είναι, παραδόξως, εμφανής στην προσέγγιση του GhostDogόταν επιτελεί το «έργο» του ως εκτελεστής της μαφίας. Εκτελεί τις αποστολές του με ηρεμία και όντας απόλυτα «παρών» σε κάθε στιγμή της πράξης. Είτε ταΐζει τα περιστέρια του, είτε εκτελεί συμβόλαια θανάτου η συμπεριφορά του είναι κοινή. Η ζωή του, αν και γεμάτη βία, χαρακτηρίζεται επίσης από μια βαθιά αίσθηση γαλήνης —μια γαλήνη που προέρχεται από τη γνώση και την αποδοχή της θέσης του στον κόσμο. Ακόμα κι αν αυτή η θέση τον καθιστά απομονωμένο.
Αυτή η γαλήνη (ή και ακινησία) του Ζεν είναι αυτό που ξεχωρίζει τον GhostDog από τους άλλους χαρακτήρες της ταινίας. Ενώ οι μαφιόζοι με τους οποίους αλληλοεπιδρά παρουσιάζονται ως χαώδεις και τελικά άνευ ουσιαστικού σκοπού, ο GhostDog είναι μεθοδικός, προσηλωμένος και φορέας ενός ηθικού πυρήνα. Η σύνδεσή του με τη φιλοσοφία του Ζεν του επιτρέπει να διατηρεί μια αίσθηση εσωτερικής ηρεμίας παρά το εξωτερικό χάος του περιβάλλοντός του.
Το Χαγκακούρε και το Πνεύμα μιας άλλης Εποχής
Το Χαγκακούρε—που κυριολεκτικά μεταφράζεται ως «Κρυμμένος ανάμεσα στα Φύλλα» ή «Πεσμένα Φύλλα»—είναι το κείμενο των σαμουράι του 18ου αιώνα του οποίου συγγραφέας δεν είναι άλλος από τον Γιαμαμότο Τσουνετόμο. Το Χαγκακούρε αποτελεί ιερό κείμενο για τον GhostDogαπό το οποίο συχνά παραθέτει, και αντλεί, σοφία. Το Χαγκακούρε όντας ένα εγχειρίδιο για τον τρόπο ζωής των σαμουράι, δίνει έμφαση στις αρετές της πίστης, της πειθαρχίας και της ηθικής. Αλλά το κύριο χαρακτηριστικό του Χαγκακούρε δεν είναι το ότι λειτουργεί τόσο ως ένα φιλοσοφικό εγχειρίδιο ζωής, αλλά πολύ περισσότερο ως ένα φιλοσοφικό εγχειρίδιο θανάτου. Το Χαγκακούρε εστιάζει στον θάνατο, ο οποίος για τον σαμουράι δεν αποτελεί τίποτα άλλο πέρα από την άλλη όψη της ζωής.
Ένα από τα σημαντικότερα χωρία του βιβλίου απαγγέλλεται από τον GhostDog,
«Λέγεται ότι αυτό που χαρακτηρίζεται ως το«πνεύμα τηςεποχής» είναι κάτι στο οποίο κανείςδεν μπορεί να επιστρέψει. Το ότι αυτό το πνεύμα σταδιακά αποδυναμώνεται οφείλεται στο ότι ένας κόσμος τελειώνει. Για αυτόν τον λόγο, ακόμη κι ανκάποιος θα ήθελε να επαναφέρει τον σημερινό κόσμο στο πνεύμαμιας εποχής πριν από εκατό ή περισσότερα χρόνια,κάτι τέτοιο δεν θα γινόταν. Επομένως, είναι σημαντικό να γίνεται το καλύτερο που μπορεί να γίνει, σε κάθε εποχή».
Αυτό το χορείο αποτελεί και την ραχοκοκαλιά των κεντρικών νοημάτων και της τραγικότητας του κεντρικού χαρακτήρα της ταινίας. Όλη η ύπαρξη του GhostDog είναι μια απόδειξη της αδυναμίας επαναφοράς του παρόντος σε μία πρότερη εποχή. Το πνεύμα της εποχής των σαμουράι, με τους αυστηρούς κώδικες συμπεριφοράς και την έμφαση σε έναν τιμημένο θάνατο, δεν μπορεί να αναβιώσει επακριβώς, σε έναν κόσμο που έχει χάσει κάθε αίσθηση αυτών των αξιών. Η τραγωδία του GhostDog είναι ότι ζει ως ένας άνθρωπος με αρχές που ανήκουν σε μια περασμένη εποχή, εντός ενός εχθρικού περιβάλλοντος.Η απόλυτη δέσμευση του GhostDog σε αυτές τις αρχές, είναι που τον καθιστά τραγική αλλά συνάμα και ηρωική φιγούρα. Ξέρει ότι δεν συμβαδίζει με το περιβάλλον του, ότι οι αξίες που αγαπά θεωρούνται αναχρονιστικές και ότι ο τρόπος ζωής του είναι τελικά καταδικασμένος. Αλλά αυτή η επίγνωση απλώς εμβαθύνει την αποφασιστικότητά του. Επιλέγει να ζήσει —και να πεθάνει— σύμφωνα με τις ιδέες του.
Η Αναγκαιότητα του Θανάτου: Το Ηρωικό Τέλος
Η έννοια του θανάτου είναι κεντρική τόσο στον κώδικα των σαμουράι όσο και στη φιλοσοφία του Ζεν. Ο σαμουράι διδάχθηκε να ζει σαν να ήταν ήδη νεκρός. Να αποδέχεται τον θάνατο ως αναπόφευκτο μέρος της ζωής και να τον αντιμετωπίζει με ηρεμία και αξιοπρέπεια. Για τον GhostDog, αυτή η αποδοχή του θανάτου δεν είναι απλώς θεωρητική. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ταυτότητάς του. Καταλαβαίνει ότι ο τρόπος ζωής του θα τον οδηγήσει αναπόφευκτα στον θάνατό, αλλά αγκαλιάζει αυτή τη μοίρα με την ίδια ηρεμία και αξιοπρέπεια που φέρει σε όλες του τις πράξεις.
Ο θάνατος του GhostDog, από τον «κύριό» του, είναι η τελική επιβεβαίωση της απόλυτης δέσμευσής του στον κώδικα ηθικής των σαμουράι. Σε έναν κόσμο όπου η πίστη σε ανώτερα ιδανικά (ή και ανθρώπους) και η τιμή έχουν χάσει το νόημά τους, ο θάνατος του GhostDog είναι μια σπάνια στιγμή ουσιαστικής αυθεντικότητας. Μία στιγμή απόλυτης αυτοπραγμάτωσης. Πεθαίνει όχι επειδή απέτυχε, αλλά επειδή πέτυχε να ζει σύμφωνα με τις αρχές του. Ο θάνατός του δεν είναι ήττα. Είναι το αποκορύφωμα μιας ακέραιης ύπαρξης.
Υπό αυτή την έννοια, ο θάνατος του GhostDogαποτελεί και μια ισχυρή κριτική στον σύγχρονο κόσμο. Ο αληθινός ηρωισμός δεν συνίσταται στην επιβίωση με κάθε κόστος, αλλά στο να ζεις και να πεθαίνεις εντός ενός συνόλου αξιών που, επειδή ακριβώς υπερβαίνουν το επιφανειακό, το υλικό και το ανθρώπινο, καθίστανται αρκετές για να δώσεις τη ζωή σου γι' αυτές.Ο θάνατός του πρωταγωνιστή, όπως και η ζωή του, είναι μια δήλωση αντίστασης ενάντια σε έναν κόσμο που έχει ξεχάσει την έννοια της τιμής, της πίστης σε ιδεώδη, αλλά και της ομορφιάς ενός ηρωικού θανάτου.
Το«GhostDog: Ο τρόπος των σαμουράι»είναι μια ταινία που προκαλεί τον θεατή να σκεφτεί την αξία του να ζεις με αρχές σε έναν κόσμο που δεν τις αναγνωρίζει πλέον. Μπορεί να πάσχει από συνηθισμένες παθογένειες της επίσημης αμερικανικής κουλτούρας (να παρουσιάζει τον ήρωα έγχρωμο και τους κακούς λευκούς, να μην είναι σε θέση το σενάριο να υπερβεί τα φάλτσα της στρεβλής αμερικανικής αντίληψης επί της ιστορίας και των πραγμάτων κλπ), ωστόσο έχει ένα ενδιαφέρον. Ο κεντρικός πρωταγωνιστής ενσαρκώνει τον αγώνα για τη διατήρηση της εσωτερικής του ολοκλήρωσης, αλλά και του πραγματικού του σκοπού, εντός ενός πλαισίου απόλυτης πολιτιστικής και πνευματικής σήψης. Οι αντιφάσεις του ίδιου, αλλά και της κοσμοθεωρίας του, είναι παραπάνω από εμφανείς, αλλά η προσήλωσή του στον κώδικα των σαμουράι, η σύνδεσή του με τη φιλοσοφία του Ζεν και η τελική του θυσία, χρησιμεύουν ως τροφή για σκέψη.
Η ζωή και ο θάνατος του GhostDog είναι μια ισχυρή υπενθύμιση ότι ακόμη και σε έναν κόσμο που μοιάζει άνευ νοήματος, είναι απαραίτητο να διάγει κάποιος τον βίο του με αξιοπρέπεια και πίστη. Τελικά, ο GhostDog μπορεί να είναι ένας άνθρωπος έξω από το «πνεύμα της εποχής», αλλά η ιστορία του είναι διαχρονική —μια αντανάκλαση του αγώνα ενός ήρωα για να βρει νόημα και σκοπό στον νεωτερικό χαοτικό κόσμο υποταγμένο στο ωφελιμισμό, τους λογιστικούς υπολογισμούς και στην έλλειψη σταθερών ηθικών αξιών.
Αυτή η πίστη ως σκοπός και ο πνευματικός αγώνας είναι που διαφοροποιεί αυτή την ταινία από τις περισσότερες αμερικάνικες ταινίες με βίαιο περιεχόμενο που συνήθως αφορούν την εκδίκηση, την συνωμοσία, την χρυσοθηρία, την συνδιαλλαγή, είτε παρουσιάζονται δραματικά, είτε κωμικά.
Το πρώτο ζήτημα έχει να κάνει με την καταγωγή και την φυλή. Ως αφροαμερικάνος ή αφρικανός στην αμερική, ποια παράδοση θα έπρεπε να ασπαστεί (ή να γίνει δεκτός σε αυτήν)? Κάποια εθνική-αφρικανική (π.χ. Ζουλού, Ντογκόν, Γιορούμπα, ή αφροαμερικάνικη Σαντερία), ή κάποια άφρο-σόουλ χριστιανική ομολογία?
Δηλαδή ο ανθρωπολογικός τύπος και τα γονίδια, η ιδιοσυγκρασία, η γλώσσα καθορίζουν το πνεύμα ή την ψυχή? Αυτό μπορεί να είναι απόλυτο και πέρα από το χρόνο? Και πέρα από αυτή την κοινότητα ή κοινωνία του όμαιμου, ομόθρησκου, ομότροπου, ομόγλωσσου, δεν ευνοείται η μοναχική πνευματική αναζήτηση ή η ατομική σωτηρία?
Το δεύτερο ζήτημα είναι πως η αποδοχή σε ένα πνευματικό δρόμο, ή λατρεία, ή κοινότητα, προϋποθέτει διδάσκαλο και πρακτική. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, εκτός του Σογκούν που υπηρετεί, ο πιστός πρέπει να έχει και Σένσεϊ, δάσκαλο πολεμικών τεχνών και βουδιστή ζεν ιερέα' μαθητεία στις πολεμικές τέχνες και πρακτική στον διαλογισμό και τον στοχασμό και τέλεση τελετουργιών.
Δηλαδή σίγουρα δεν είναι η απλοϊκότητα του αγοράζω μία αθλητική φανέλα από το εμπορικό κατάστημα.
Τετάρτη, 11 Σεπτεμβρίου, 2024
Αχιλλέας
«Και πέρα από αυτή την κοινότητα ή κοινωνία του όμαιμου, ομόθρησκου, ομότροπου, ομόγλωσσου, δεν ευνοείται η μοναχική πνευματική αναζήτηση ή η ατομική σωτηρία?»
Η πνευματική αναζήτηση αλλά και η σωτηρία (μάλλον εννοείς αυτό το οποίο ονομάζουμε «σωτηριολογία» και βρίσκεται σε θρησκευτικά ρεύματα και όχι σε πολιτικές ιδεολογίες κλπ.) είναι απολύτως σημαντική εφόσον αποτελεί κομμάτι του συνόλου. Είναι σημαντικό το ότι χρησιμοποίησες τις λέξεις «μοναχική» και «ατομική». Όντως στον κατακερματισμένο, μεταμοντέρνο και νεοφιλελεύθερο κόσμο μας (και ειδικά σε χώρες όπως η Αμερική) η «ατομική» σωτηρία και η «μοναχική» πνευματική αναζήτηση είναι μονόδρομος. Ειδικά με την προσεκτικά σχεδιασμένη απομόνωση του ατόμου από το σύνολο, δυστυχώς, ένας κακοχωνεμένος Στιρνερικός εγωτισμός φαντάζει να είναι η μόνη λύση. Κάτι τέτοιο όμως δεν είναι ανάγκη να συμβεί σε έθνη με ιστορικό βάθος χρόνου. Χρειάζεται να μπει σε αυτές τις ατραπούς ένας Ιταλός, ένας Έλληνας, ένας Κινέζος, ένας Γερμανός; Φυσικά και όχι. Το τρίσημο σχήμα της αρχαιότητας – μεσαίωνα – νεωτερικότητας υπάρχει σε όλους τους παραπάνω λαούς.
Υπάρχει μία σκηνή εντός της ταινίας όπου ο χαρακτήρας του Γουίτακερ μιλάει στον καλύτερό του «φίλο». Έναν Αφρικανό από την Αϊτή όπου μιλάει μόνο Γαλλικά χωρίς να μπορεί να καταλάβει αγγλικά. Στην πραγματικότητα δεν μπορούν να συνεννοηθούν, αλλά «μιλάνε την ίδια γλώσσα». Προφανώς ο Τζάρμους το έκανε αυτό για να περάσει ουμανιστικά μηνύματα προς το κοινό. Στην πραγματικότητα κατάφερε να δείξει την απόλυτη μοναξιά στην οποία έχει περιέλθει ο μοντέρνος άνθρωπος.
Σε αυτή την σκηνή λοιπόν, ο Ghost Dog λέει στον «φίλο» του για τον «κύριό» του, τον μίκρομαφιόζο Λούη. Αναφέρει ότι «…εγώ και αυτός ανήκουμε σε διαφορετικές αρχαίες φυλές…σήμερα έχουμε σχεδόν εξαφανιστεί. Κάποιες φορές…πρέπει να παραμείνεις πιστός στα αρχαία ιδεώδη…τα ιδεώδη της παλιάς σχολής…τώρα με καταλαβαίνεις…το ξέρω ότι με καταλαβαίνεις…»
Η σκηνή: https://www.youtube.com/watch?v=yxhLvLywWvo
Ενώ είναι μία δυνατή σκηνή, και ο Γουίτακερ είναι ένας εξαιρετικός ηθοποιός, η αντιφατικότητα δεν θα έπρεπε καν να εξηγηθεί. Σε ποια «διαφορετική αρχαία φυλή» αναφέρεται ο χαρακτήρας; Σε αυτή των Ιαπώνων;(!) Μέχρι και ο Λούη όντας ίταλοαμερικανός θα δικαιούνταν (ίσως) να μιλήσει για την Ιταλική του καταγωγή. Για την «αρχαία φυλή» του και την πίστη του σε «αρχαία ιδεώδη». Αλλά ο άφροαμερικανός κεντρικός χαρακτήρας ο οποίος «επέλεξε» να βαπτίσει τον εαυτό του σαμουράι; Και μάλιστα μέλος της φυλής τους; Από που και ως που; Αυτό ξεπερνάει κατά πολύ μέχρι και το κομμάτι της παραδοσιοκρατίας (και θεολογικά και φιλοσοφικά). Αποτελεί ξεκάθαρο αποτέλεσμα του μεταμοντερνισμού.
Οπότε πολύ καλά έκανες και χρησιμοποίησες λέξεις που δείχνουν την αποξένωση. Αυτοί είναι οι καιροί μας και αυτός είναι ο κόσμος μας.
Βέβαια να συμπληρώσω και κάτι επιπλέον που παραβλέπεται από αρκετά άτομα που έχουν γράψει κριτικές για την ταινία. Ο Τζάρμους κατάφερε να δείξει με μεγάλη επιτυχία το εξής. Το πόσο βοηθούσε (κάποτε) η ανωνυμία της μεγάλης πόλης για να περνάς απαρατήρητος εάν το ήθελες. Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι ακόμη συμβαίνει κάτι τέτοιο (και ίσως πιο έντονα τώρα όπου δεν ξέρουμε ποιος ζει δίπλα μας) αλλά, πιστεύω, ότι ο Τζάρμους έχοντας κάνει ενδελεχή έρευνα για τις οικογένειες της Ιταλικής μαφίας της Αμερικής, γνώριζε πολύ καλά ότι κάποιος μπορούσε, κάποτε, να κρυφτεί από τις αρχές εφόσον το ήθελε. Σε αυτό βοηθούσαν και οι αχανείς πόλεις. Ο Ghost Dog ζει σε ένα δώμα, διάγοντας έναν βίο που πιστεύει ότι του ταιριάζει, και ενώ είναι κακοποιός (και μάλιστα contract killer) δεν έχουν πρόσβαση στην διεύθυνσή του, για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, ούτε οι αρχές αλλά ούτε και η οργανωμένη μαφία.
Ένας Μινώταυρος δηλαδή εντός μίας λαβυρινθώδους πόλης. Κάτι που με τα σημερινά μέσα παρακολούθησης και φακελώματος το έχουμε χάσει (και αυτό). Είμαστε όλοι άγνωστοι μεταξύ μας και (εν δυνάμει) απολύτως γνωστοί στις αρχές εφόσον θελήσουν να ασχοληθούν.
Τετάρτη, 11 Σεπτεμβρίου, 2024
Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας
"Το πρώτο ζήτημα έχει να κάνει με την καταγωγή και την φυλή. Ως αφροαμερικάνος ή αφρικανός στην αμερική, ποια παράδοση θα έπρεπε να ασπαστεί (ή να γίνει δεκτός σε αυτήν)? Κάποια εθνική-αφρικανική (π.χ. Ζουλού, Ντογκόν, Γιορούμπα, ή αφροαμερικάνικη Σαντερία), ή κάποια άφρο-σόουλ χριστιανική ομολογία?"
Κάποια από αυτές τις δύο περιπτώσεις. Αλλά και στις δύο θα εξακολουθούσε να υπάρχει ένα πρόβλημα. Στην πρώτη πρόβλημα παρόντος (είναι πλέον στις ΗΠΑ). Στην δεύτερη πρόβλημα παρελθόντος (στερείται παραδοσιακό βάθος). Οι ξεριζωμένοι άνθρωποι είναι τραγική και de facto προβληματική περίπτωση λαών ή κοινωνικών ομάδων για την ρομαντική εθνικιστική θεωρία.
"Δηλαδή ο ανθρωπολογικός τύπος και τα γονίδια, η ιδιοσυγκρασία, η γλώσσα καθορίζουν το πνεύμα ή την ψυχή?" Εμείς πρέπει να το πούμε αυτό; Ακόμη και οι αριστεροί ή οι φιλελεέδες το δέχονται.
"Αυτό μπορεί να είναι απόλυτο και πέρα από το χρόνο?" Δεν είναι ξεκάθαρο τι εννοείς γράφοντας "πέρα από τον χρόνο". Η εθνική προέλευση, η γλώσσα, η ιστορία του καθενός προφανώς έχει να κάνει με την συγκρότησή του ως προσωπικότητα.
"Και πέρα από αυτή την κοινότητα ή κοινωνία του όμαιμου, ομόθρησκου, ομότροπου, ομόγλωσσου, δεν ευνοείται η μοναχική πνευματική αναζήτηση ή η ατομική σωτηρία?" Υπάρχει και αυτή η περίπτωση. Αλλά δεν είναι εκείνη που προκρίνει ο εθνικισμός ή που κεντρίζει το ενδιαφέρον της εθνικιστικής θεωρίας-ανάλυσης.
"Το δεύτερο ζήτημα είναι πως η αποδοχή σε ένα πνευματικό δρόμο, ή λατρεία, ή κοινότητα, προϋποθέτει διδάσκαλο και πρακτική. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, εκτός του Σογκούν που υπηρετεί, ο πιστός πρέπει να έχει και Σένσεϊ, δάσκαλο πολεμικών τεχνών και βουδιστή ζεν ιερέα' μαθητεία στις πολεμικές τέχνες και πρακτική στον διαλογισμό και τον στοχασμό και τέλεση τελετουργιών." Πολύ πιθανόν. Αλλά μιλάμε για μια ταινία και το σενάριό της. Μην το ξεχνάμε αυτό. Όχι για πραγματική συνθήκη. Άλλο το νόημα του να κρίνεται το σενάριο μιας ταινίας για το περιεχόμενο και την τραγική του δυναμική που συγκινεί τον θεατή και άλλο να κρίνεται μια κοινωνική πραγματικότητα. Μην κρίνεις το κινηματογραφικό έργο σαν να είναι ντοκιμαντέρ αποτύπωσης της κοινωνικής πραγματικότητας.
Τετάρτη, 11 Σεπτεμβρίου, 2024
Ανώνυμος/η
Σε μία παραδοσιακή - ιδεατή - φυσική κατάσταση, ο ανθρωπολογικός τύπος με την ψυχή και το πνεύμα εναρμονίζονται.Αυτό στις μέρες μας είναι σχεδόν ακατόρθωτο, αλλά γι΄ αυτό είμαστε εθνικιστές και φυλετιστές.
Πέμπτη, 12 Σεπτεμβρίου, 2024
Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας
Για αυτό είμαστε παραδοσιοκράτες.
Πέμπτη, 12 Σεπτεμβρίου, 2024
Ανώνυμος/η
Καθόμαστε ρε μάγκες και σκιαμαχούμε για τα οπαδικά και δεν μπορούμε να βγάλουμε μια συνεννόηση οι σοβαρές εθνικιστικές ομάδες, ενώ ταυτόχρονα οι αντιφάδες με κρατικό χρήμα οργανώνονται. Τί εννοώ; Ξεκινάει σήμερα Κυριακή, 3ήμερος εορτασμός για τον Φύσσα. Θα μιλήσει σήμερα η μάνα του, ως πρόεδρος του πολιτιστικού συλλόγου ΄΄Παύλος Φύσσας΄΄ και ο συνήθης ύποπτος Ψαρράς, για την κατάσταση του φασιστικού χώρου σήμερα! Θα γίνουν βιβλιοπαρουσιάσεις, θεατρικά και συναυλία με Παπακωνσταντίνου Βασίλη και Νταλάρα! Αυτοί δικτυώνονται κι εμείς ασχολούμαστε με τον γραφικό του χώρου και ποιό οπαδικό πέταλο είναι το πιο βαρβάτο.
Κυριακή, 15 Σεπτεμβρίου, 2024
Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας
Για την ακρίβεια όχι για ποιο πέταλο είναι αλλά για ποιο πέταλο ήταν πιο δυνατό. Εφόσον η συζήτηση αφορά τις παλιές εξέδρες κατά κύριο λόγο. Αλλά αυτό είναι και το παρήγορο. Μιλάμε για τα παλιά, γεγονός που δείχνει ότι μας αηδιάζει ή μας χαλάει το παρόν. Κάτι είναι και αυτό. Φαίνεται ότι καταλαβαίνουμε τι παίζει. Οι αναδρομές είναι αναμενόμενες στους ρομαντικούς.
Από εκεί και πέρα χαιρόμαστε που ανοίγεις το θέμα. Δεν θα βρούμε πόρους (έμψυχο υλικό, τεχνικές δεξιότητες και υλικούς πόρους) για να κάνουμε κάτι αντίστοιχο με τους αντιφασίστες. Δεν είμαστε όσοι θα έπρεπε σε αριθμούς, συνολικά σε όλες τις ομάδες του χώρου. Δεν θα μπορούσαμε επίσης να κάνουμε κάτι παρόμοιας εμβέλειας γιατί θα είχαμε το κράτος και τα ΜΜΕ εναντίον μας ενώ αυτοί δεν αντιμετωπίζουν τέτοιο πρόβλημα. Αλλά ότι θα μπορούσε να υπάρξει μια συνεννόηση -και έστω μικρότερης εμβέλειας κινήσεις- από ομάδες του χώρου ασφαλώς συμφωνούμε.
Κάποτε, κάπου στα 2009-10, υπό πολύ καλύτερες συνθήκες, επιχειρήσαμε να προωθήσουμε μια συνεννόηση ανάμεσα στις τότε αυτόνομες ομάδες και ξεκίνησε ένας συντονισμός με καλές προοπτικές. Υπήρχαν ενωμένα τα παιδιά των αυτόνομων της κεντρικής Ελλάδας (πριν διασπαστούν) που κάποια εξ αυτών συζητούσαν μαζί μας, υπήρχαν στην Αθήνα παιδιά πρόθυμα να συζητήσουν, ήταν το περιοδικό Έρημη Χώρα στην Θεσσαλονίκη, τα παιδιά του Άρματος πάντα. Όταν έγινε η πρώτη συμφωνία πάνω σε μια ιδέα του Σταμάτη τορπίλισε την συνεννόηση ο (νέος ως πυρηνάρχης τότε) εστιάτορας. Με το επιχείρημα "όποιος μιλάει με τον Σταμάτη είναι εναντίον μας" (τον πρώτο πληθυντικό τον χρησιμοποιούσε εννοώντας τον Περίανδρο γιατί δεν είχαν τσακωθεί και ήταν μαζί εκείνα τα χρόνια), μετέφερε την "σχολή σκέψης Μιχαλολιάκου" στην αυτονομία. Το σκεπτικό ήταν "μην μιλάτε με τον Σταμάτη και τους φλεφαλαίους γιατί στο τέλος θα πάρουν αυτοί τα ηνία και θα γίνει αρχηγός ο Σταμάτης. Θα ανεχτείτε για αρχηγό τον Σταμάτη ενώ υπάρχει ο Περίανδρος";;
Είναι πιθανό να μην είχε ούτε ο ίδιος ο Περίανδρος ξεκάθαρη εικόνα για το πώς χρησιμοποιούσε το όνομά του το εστιατόριο και να μην τα γνώριζε όλα αυτά ή να τα γνώριζε διαστρεβλωμένα. Όμως, ταυτόχρονα, φέρει όλη την ευθύνη γιατί συνεργαζόταν μαζί του και πίστωνε την παρουσία του εντός του χώρου στα "μενού" του εστιατορίου.
Το πιο άσχημο δεν ήταν όμως η χυδαία σκοπιμότητα του εστιατορίου. Δεν ήταν η προβοκάτσια, η αποστολή διάσπασης του χώρου, οι παρανοϊκές θεωρίες ή η λαγνεία της ηγεσίας για την οποία πούλησαν τα σπλάχνα τους στην ΝΔ και τις υπηρεσίες. Το άσχημο ήταν ότι ψάρωσαν αρκετοί από όσους είχαν μπει στις συζητήσεις για την συνεννόηση των αυτόνομων ομάδων. Προς τιμήν τους όχι τα παιδιά του Άρματος, όχι τα παιδιά του Έρημη Χώρα, όχι κάποιοι από το τότε ediktyo. Αρκετοί άλλοι όμως ψάρωσαν. Και έκαναν πίσω με τρόπο που μας έκανε να σιχαθούμε τα πάντα. Παράλληλα υπήρχαν και άλλες κουφάλες που δρούσαν ύπουλα στο υπόβαθρο του χώρου. Κάτι τύποι που έφυγαν από τον Μιχαλολιάκο, γευμάτιζαν με βουλευτές της ΝΔ και μόχλευαν υπόγεια τους αυτόνομους ενώ μετέπειτα έγιναν "συντηρητικοί", "alt δεξιοί" και διάφορα άλλα. Υπάρχουν ακόμη οι ουρές τους στον χώρο. Συν τους γραφικούς και τους συνειδητούς (ακρο)Δεξιούς.
Να μην γινόμαστε κουραστικοί, έκτοτε είπαμε "λίγοι και καλοί ή και μόνοι μας στην Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ". Έχουμε καλές σχέσεις με λίγα πρόσωπα και ακόμη πιο λίγες ομάδες που μας αντιμετωπίζουν και τους αντιμετωπίζουμε με σεβασμό. Ως εκεί.
Προφανώς αλλάζουν οι καιροί, εμφανίζονται άλλα πρόσωπα, γίνονται ζυμώσεις στον χώρο με διαφορετικές ομαδώσεις, σε διαφορετικά πλαίσια συζήτησης. Αν βλέπεις κάποια καλή προοπτική σε όλο αυτό, θα την ακούσουμε με ενδιαφέρον. Δεν πολυπαρακολουθούμε τις άλλες ομάδες και τις εξελίξεις. Κουραστήκαμε τόσα χρόνια. Αλλά αν υπάρχει κάτι στον ορίζοντα θα σε διαβάσουμε να το περιγράφεις με πολλή προσοχή (σε ποια συλλογικότητα είσαι μέλος, τι προοπτική βλέπεις, ποιες ομάδες εννοείς κλπ) Προφανώς αν δεν θες να φανεί δημόσια η συζήτηση μπορείς να στείλεις ένα mail και να συζητήσουμε εκεί.
Κυριακή, 15 Σεπτεμβρίου, 2024
Ανώνυμος/η
Τότε σαν βλάκες, περιμέναμε τον Πέρι ως μεσσία. Πολλοί απογοητευτήκαμε και τα βροντήξαμε.
Δευτέρα, 16 Σεπτεμβρίου, 2024
Ανώνυμος/η
Τι ακριβώς διακρίνατε πάνω του και περιμένατε να ηγηθεί δηλαδή; Και κυρίως γιατί σιωπά εδώ και χρόνια ενώ αφήνει άλλους να μιλάνε στο όνομα του και να συνεργάζονται ανοιχτά με τη Δεξιά; Πολλά τα ερωτήματα.
Δευτέρα, 16 Σεπτεμβρίου, 2024
Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας
Ο μεσσιανισμός είναι συχνά λανθασμένος ως αντίληψη.
Δευτέρα, 16 Σεπτεμβρίου, 2024
Ανώνυμος/η
Κατά του μεσσιανισμού εκτός κι αν είμαστε εμείς οι μεσσίες.
Τετάρτη, 18 Σεπτεμβρίου, 2024
Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας
Ποιους εννοείς;
Τετάρτη, 18 Σεπτεμβρίου, 2024
Ανώνυμος/η
Για τα δεδομένα εκείνης της εποχής, ο Πέρι συνδύαζε την σωματική ρώμη με το πνεύμα. Αυτό μας γοήτευε.