Ήταν στα τέλη της δεκαετίας του ’90 όταν το heavy metal έχοντας περάσει μια περίοδο παρακμής -κατά την οποία διαβλήθηκε τόσο από την επιρροή του grunge, του funk, του rap-metal και των λοιπών νεωτεριστικών πειραματισμών που προωθούσαν οι δισκογραφικές εταιρίες από τις αρχές των 90’s όσο και από εσωτερικά ρεύματα του ακραίου ήχου που απευθύνονταν εκ των πραγμάτων σε μικρό κοινό και άφηναν στο περιθώριο την αισθητική του παραδοσιακού μεταλλικού ήχου- επέστρεφε στις αγνές ρίζες του πρωτογενούς του ήχου, καλλιεργώντας παράλληλα την τάση μιας αισθητικής αφομοίωσης ρομαντικών προτύπων. Η τάση αυτή έφερε σταδιακά στο προσκήνιο πολλά συγκροτήματα που άνηκαν στα ρεύματα του επικού (κατά κύριο λόγο) και του γοτθικού-μαύρου (σε ένα δεύτερο επίπεδο) metal, εισάγοντας στα καθιερωμένα πλαίσια του σκληρού ήχου μεσαιωνικά παραδοσιακά όργανα, ατμοσφαιρικά περάσματα και στιχουργικές αναφορές που βασίζονταν σε μύθους, παραδόσεις και έργα της λογοτεχνίας του φανταστικού.
Ήταν η εποχή που οι Blind Guardian άγγιζαν τα ουράνια με αλλεπάλληλους επιτυχημένους δίσκους, κορυφαίος εκ των οποίων υπήρξε εκείνος που έφερε τον τίτλο «Nightfall in middle-earth» (πρόκειται για το δίσκο που αρθρώθηκε στιχουργικά κι αισθητικά στο «Σιλμαρίλλιον» του Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν). Ήταν η εποχή που οι Grave Digger γέμιζαν ασφυκτικά το «Ρόδον». Ήταν η εποχή κατά την οποία κάποιοι έφηβοι και νεαροί, αγνοώντας την παρακμή του alternative rock και της ελληνικής ροκ σκηνής που κυριαρχούσαν ως επικρατούντα μουσικά ρεύματα μόδας, επανεκτιμούσαν την αξία συγκροτημάτων που έπαιζαν «αληθινό» heavy metal. Ήταν η εποχή που ο αρθρογράφος του περιοδικού Metal Hammer, ο οποίος υπέγραφε τα κείμενά του με το ψευδώνυμο «Warlord, The Sun Knight», παρουσίαζε δοκίμια και άρθρα αδαμάντινης ποιότητας, καταφέρνοντας να ενσωματώσει την άποψη για το heavy metal, τη φιλοσοφία του ρομαντισμού, το ομηρικό/μεσαιωνικό ιπποτικό πνεύμα και επιλεγμένα θέματα της ευρύτερης λογοτεχνίας του φανταστικού, σε μια συνεκτική και εντυπωσιακή αισθητική ενότητα.
Κάπου εκεί, και συγκεκριμένα το έτος 1997, κυκλοφόρησε και η πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά των Ιταλών Domine με τον τίτλο «Champion Eternal». Οι Domine ήταν ένα από τα νέα σχήματα της εποχής, που έπαιζαν επικό heavy metal και βασίζονταν στιχουργικά σε έργα του Μάικλ Μούρκοκ, τα οποία περιέγραφαν τις περιπέτειες του πλέον αναγνωρισμένου λογοτεχνικού του ήρωα, δηλαδή του Έλρικ του Μελνιμπονέ. Σε αντίθεση με τα περισσότερα σχήματα αυτού του ρεύματος οι Domine δεν έπαιζαν καθαρό power metal με γρήγορους ρυθμούς και καταιγιστικά (κομπιουτερο-ποιημένα, αν μου επιτρέπετε την έκφραση) δίκασα τύμπανα. Ο ήχος των Ιταλών ήταν πιο στιβαρός, κινούταν σε παραδοσιακές ταχύτητες (πιο χαμηλές δηλαδή) και απέπνεε αέρα κλασικού heavy metal.
Ομολογώ ότι δεν έχω παρακολουθήσει πλήρως την εξέλιξη του συγκροτήματος, ωστόσο έχω μια αρκετά ικανοποιητική εικόνα των πρώτων ετών κατά τα οποία δραστηριοποιήθηκε, μιας και είχα σπεύσει να αγοράσω αμέσως τους δυο πρώτους δίσκους του (Champion Eternal και Dragonlord) όταν κυκλοφόρησαν. Οι συγκεκριμένοι δίσκοι μου άφησαν αρκετά καλές εντυπώσεις. Απ’ ότι έμαθα η συνέχειά τους ήταν άνιση, όμως επ’ αυτού δεν μπορώ να έχω δική μου άποψη εφόσον δεν τους έχω παρακολουθήσει.
Όταν πριν από λίγο καιρό ενημερώθηκα για την επικείμενη συναυλία τους στη χώρα μας, οι αναμνήσεις εκείνης της εποχής άπλωσαν τη γλυκιά τους αύρα στην ψυχή μου. Την προηγούμενη φορά που είχαν παίξει στην Ελλάδα (πριν από δέκα περίπου χρόνια), λόγω μιας ανυπέρβλητης υποχρέωσης δεν είχα καταφέρει να τους δω. Αυτή τη φορά δεν υπήρχε περίπτωση να τους χάσω!
Τις ημέρες που προηγήθηκαν της συναυλίας αναζήτησα από τους φίλους και συμπολεμιστές της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ κάποιον ή κάποιους που θα ήθελαν να πάμε μαζί στο συγκεκριμένο live. Μάταια! Κανείς πρόθυμος δεν βρέθηκε. Μάλιστα, η αγαπητή φίλη Λία μου πρότεινε να «σοβαρευτώ», να αφήσω τους παλιμπαιδισμούς και να την ακολουθήσω στην «αντρική» συναυλία των Omen, που θα λάμβανε χώρα την επόμενη μέρα στον ίδιο χώρο. Εγώ, όμως, όντας αμετανόητος επέμεινα στην αρχική μου επιλογή.
Έτσι, το βράδυ της Παρασκευής (25-9-2009), όπως πάντα αργοπορημένος, στρίμωξα το αυτοκίνητό μου σε ένα στενό κοντά στην πλατεία Βικτωρίας και σε λίγο βρέθηκα στο On Stage Club. Δυστυχώς, οι Wolfcry και οι Accelerator που ήταν support δεν έπαιξαν. Η εξέλιξη αυτή μου βγήκε σε καλό γιατί δεν έχασα τίποτε από τη συναυλία παρόλο που είχα αργοπορήσει. Οφείλω πάντως να ομολογήσω ότι με στενοχώρησε η ματαίωση της συμμετοχής των Wolfcry, τους οποίους ήθελα πραγματικά να δω και -όντως- θα προλάβαινα αν το πρόγραμμα εξελισσόταν κανονικά.
Φεύγοντας από το σπίτι κατευθυνόμουν προς το συναυλιακό χώρο αφενός για να δω σε μια ζωντανή εμφάνιση ένα συγκρότημα που συμπαθούσα και αφετέρου για να συναντήσω κόσμο από το σκληροπυρηνικό ακροατήριο του επικού heavy metal στο οποίο ανήκω κι εγώ. Η δεύτερη από τις υποθέσεις μου επαληθεύτηκε πλήρως. Φτάνοντας στο On Stage συνάντησα είκοσι με τριάντα «επικάδες» να περιμένουν απ’ έξω. Η πόρτα του συναυλιακού χώρου είχε καθυστερήσει να ανοίξει πάνω από μιάμιση ώρα! Τελικά, μαζευτήκαμε εκατό άτομα και οι πόρτες άνοιξαν. Ανάμεσα στον κόσμο συνάντησα γνωστούς «ιππότες» του epic metal, φίλους από το στρατό (όλοι οι ΜΠΑτζήδες της Πολεμικής Αεροπορίας ήμασταν εκεί, λες και είχαμε προσκλητήριο!!), το Δημήτρη Λούκα (ο οποίος ήταν κι αυτός σειρά στο στρατό, αλλά του κάνω ξεχωριστή μνεία γιατί τον συναντώ πάντοτε, χωρίς να έχουμε συνεννοηθεί, σε όποια συναυλία και να πάω!!) και παλιούς συμπολεμιστές (μόνο ο Νικολά έλλειπε, χα, χα!!). Όλα έδειχναν ότι θα παρακολουθούσαμε μια «οικογενειακή» συναυλία.
Στο σημείο αυτό ήταν που διαψεύστηκε η πρώτη μου εκτίμηση. Ότι δηλαδή θα παρακολουθούσα ένα συγκρότημα που συμπαθώ, σε έναν πολύ μικρό χώρο, με συντροφιά λίγων γνωστών. Μια τέτοια κατάσταση προϋποθέτει ότι θα επακολουθήσει ένα live, το οποίο οι παρευρισκόμενοι θα θυμόμαστε όχι για κάποια εκπληκτική απόδοση του συγκροτήματος που περιμένουμε να δούμε, αλλά για το συνολικό βίωμα της εμπειρίας που περιγράφω. Έλα, όμως, που οι Domine μου διέλυσαν κάθε τέτοια προσδοκία. Γιατί, πολύ απλά, αυτό που ζήσαμε δεν ήταν σε καμία περίπτωση μια τέτοια συναυλία. Αντιθέτως, ήταν ένα πραγματικό έπος! Η εμφάνισή τους απέδειξε ότι οι Domine αποτελούν ένα τεράστιο και αδίκως παραγνωρισμένο συγκρότημα, όσο κι αν αυτό ακούγεται παράξενο σε κάποιους !
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Το On Stage είναι ένας μικρός χώρος που μετά βίας πρέπει να χωράει διακόσια πενήντα άτομα και μάλιστα ασφυκτικά γεμάτο. Όπως ανέφερα και πιο πάνω, δύο από τα support συγκροτήματα δεν εμφανίστηκαν. Έτσι, τη συναυλία άνοιξε το ελληνικό σχήμα Arch Angels. Πρόκειται για μια καλή μπάντα που παίζει ολίγον από thrash metal, ολίγον από κλασικό και κάτι από power. Ο ήχος δεν ήταν άσχημος παρότι οι φήμες για το συγκεκριμένο χώρο έλεγαν το αντίθετο. Από το συγκρότημα αυτό ξεχώρισαν ο πολύ καλός κιθαρίστας και ο ντράμερ, ενώ και ο τραγουδιστής ήταν καλός ως frontman. Μετά από έξι κομμάτια, κι έχοντας απολαύσει τη θερμή αντιμετώπιση του κοινού, οι Arch Angels αποχώρισαν από τη σκηνή. Εάν υπάρχει κάτι που πρέπει να προσεχθεί οπωσδήποτε από τα παιδιά της μπάντας αυτής είναι η εικόνα τους. Πιο συγκεκριμένα, μολονότι το ύφος τους ήταν διαφορετικό, σε μια epic συναυλία ο μπασίστας θα μπορούσε να μη φορέσει το φανελάκι και τη βερμούδα που βάζει όταν παίζει μπάσκετ, ο τραγουδιστής -με τη χαίτη άλα Τάκης Τσουκαλάς- να μην εμφανιστεί με το μπλουζάκι που θα φορούσε αν ήταν κιθαρίστας στο νυκτερινό μαγαζί που τραγουδά ο Γιάννης Βασιλείου και ο τυμπανιστής μία από τα ίδια.
Ας περάσουμε, όμως, στο κυρίως θέμα που είναι η εμφάνιση των Domine. Το κύριο συμπέρασμα είναι ότι η γενική εικόνα των Ιταλών υπήρξε εξαιρετική. Πρόκειται για ένα συγκρότημα που παίζει τα κομμάτια με απόλυτη ακρίβεια, σα να τα ακούει κανείς στο cd. Δεμένοι και συνεκτικοί σαν ένας ενιαίος οργανισμός. Ο ήχος τους συμπαγής, ενώ η φωνή του Morby βρίσκεται σε εξαιρετική κατάσταση. Ακούγοντάς τον στο cd είχα την αίσθηση ότι πρόκειται για έναν τραγουδιστή που καταβάλει προσπάθεια για να ακουστεί ως αξιοπρεπής υψίφωνος. Στο live, όμως, ήταν καταπληκτικός!! Έπιασε ακόμη και τις ψηλότερες νότες με άνεση, έδειξε ότι η φωνή του έχει μεγάλο εύρος, ενώ και η σκηνική του παρουσία ήταν άριστη. Πραγματικά, πρόκειται για έναν τραγουδιστή που η παραγωγή αδικεί!! Άλλο ένα στοιχείο το οποίο πρέπει να επισημάνουμε είναι ο στιβαρός, ζωντανός ήχος των drums, σε σχέση πάντα με τα cd όπου ακούγονται πολύ πίσω, σχεδόν σα χαρτόκουτα.
Συνολικά έπαιξαν δώδεκα κομμάτια, κάποια εκ των οποίων, όμως, ήταν διάρκειας άνω των δέκα λεπτών. Σε γενικές γραμμές ήταν χορταστικό live. Κάνοντας τη χάρη του κοινού έπαιξαν αρκετά τραγούδια από τους δυο πρώτους δίσκους, όπως τα Thunderstorm, Dragonlord, The chronicles of the black sword (Stormbringer), Army of the dead, The Eternal Champion.
Είναι περιττό να πω ότι στο The Eternal Champion κάηκε το σύμπαν! Το κοινό των εκατό «ιπποτών» ήταν πολύ ένθερμο, πράγμα που εντυπωσίασε τους Ιταλούς κι έκανε τον Morby να παραδεχτεί ότι ξέραμε τους στίχους καλύτερα κι από εκείνον. Η συναυλία τελείωσε ακριβώς τα μεσάνυκτα, όταν και οι Domine αποχώρησαν γνωρίζοντας την αποθέωση από το μικρό τους κοινό.
Τελειώνοντας έχω να πω ότι αισθάνομαι δικαιωμένος από την επιλογή μου να τους δω ζωντανά. Ήταν μια συναυλία που ευχαριστήθηκα περισσότερο κι από κάποιες συναυλίες ιστορικών συγκροτημάτων. Ωστόσο, η όλη περίπτωση μας διδάσκει ότι για να πετύχει κανείς -και μάλιστα στο χώρο της τέχνης- χρειάζεται μεταξύ των άλλων και αρκετή τύχη. Βλέποντας τους (αδιαπραγμάτευτα σπουδαίους κατά τα άλλα) Blind Guardian, να μαζεύουν με ευκολία χιλιάδες κόσμο στις εμφανίσεις τους, καταλαβαίνω πόσο αδικημένοι μπορεί να νιώθουν οι Domine παίζοντας εξαιρετικά τραγούδια και αποδίδοντας καταπληκτικά επί σκηνής, μπροστά σε μόλις εκατό άτομα. Σίγουρα, θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι αν είχαν κάνει ορισμένες πιο "επιτυχημένες επιλογές", κατά πάσα πιθανότητα, ο κόσμος θα ήταν περισσότερος. Ωστόσο, μιλώντας με κάποιους φίλους που τους είχαν δει και στην προηγούμενη ζωντανή τους εμφάνιση στη χώρα μας, ενημερώθηκα ότι το κοινό των δυο συναυλιών ήταν κατά 90% ίδιο. Όπως και να ’χει, οι εκατό «πολεμιστές» που παρακολυθήσαμε τη συναυλία της περασμένης Παρασκευής, έχουμε τους Ιταλούς στις καρδιές μας και εξακολουθούμε να τραγουδάμε… Stormbringer, sing a song of victory
and as I hold you in my hands
you drink the souls
of all my enemies
my enemies, oh drink the souls
of all my enemies.
Σταμάτης Μαμούτος, πρόεδρος Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.
ΥΓ. Τώρα είμαι σε θέση να καταλάβω γιατί ο μπασίστας τους Ricardo Paoli μπορεί να εμπνέεται από τον Έλρικ. Πρόκειται για έναν μικροκαμωμένο άντρα, το ύψος του οποίου δεν πρέπει να ξεπερνά το 1.70 και το βάρος του τα 50 κιλά.
- Σχόλια σε αυτήν την ανάρτηση :
Ο/Η Moonchild είπε...
Epic Metal, και σ' όποιον αρέσουμε!
Παρασκευή, 02 Οκτώβριος, 2009
Epic Metal, και σ' όποιον αρέσουμε!
Παρασκευή, 02 Οκτώβριος, 2009
Ο/Η Morgoth είπε...
Πράγματι, πολύ καλό live και ωραίο άρθρο. Μας θύμισε παλιότερες εποχές...
Σάββατο, 03 Οκτώβριος, 2009
Πράγματι, πολύ καλό live και ωραίο άρθρο. Μας θύμισε παλιότερες εποχές...
Σάββατο, 03 Οκτώβριος, 2009
Ο/Η Ανώνυμος είπε...
ΜΠΑτζήδες θα είστε για πάντα οι ψευτοκομμάντος του στρατού. Μαμούτο ψυχάκια στρατοκράτη, έπινες αίμα όταν έγινες αρχηγός της Μοίρας Παρελάσεων.
Δευτέρα, 05 Οκτώβριος, 2009
ΜΠΑτζήδες θα είστε για πάντα οι ψευτοκομμάντος του στρατού. Μαμούτο ψυχάκια στρατοκράτη, έπινες αίμα όταν έγινες αρχηγός της Μοίρας Παρελάσεων.
Δευτέρα, 05 Οκτώβριος, 2009
Παρακαλώ τα πειράγματα μεταξύ φίλων να δηλώνονται με πιο εμφανή τρόπο. :)
Τετάρτη, 07 Οκτώβριος, 2009
Τετάρτη, 07 Οκτώβριος, 2009
Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Moonchild... we are invaders from afar, dying star!
Moonchild... we are invaders from afar, dying star!
Morgoth, η εποχή στην οποία αναφέρομαι ήταν -σε γενικές γραμμές- πολύ άσχημη. Στα πλαίσιά της, το επικό metal αποτέλεσε την ασπίδα μας, ενάντια στο χαός που μας πολιόρκησε (και εξακολουθεί να μας πολιορκεί).
Ανώνυμε... "αίμα να 'ναι κι ό,τι να 'ναι", μην το ξεχνάς. Και κάτι άλλο.. έχω ακόμα το οκτάγωνο jokey...
Jimm-άκο, μην ανηχυχείς. Είναι φίλος που απλά αστειεύεται. Δεν έχει κακές προθέσεις. Αν αποκτήσει τέτοιες... θα ξαναφορέσω το οκτάγωνο jokey και θα αφήσω πάλι το μουστάκι του πρωσικού μιλιταρισμού!!
Τετάρτη, 07 Οκτώβριος, 2009
Τετάρτη, 07 Οκτώβριος, 2009
Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Μαμούτο ξέχασέ τα αυτά, τώρα είσαι civilian!
Μαμούτο ξέχασέ τα αυτά, τώρα είσαι civilian!
Παλιοσειρά, πήγαινε να δεις το "κακό στην εποχή των ηρώων". Υπάρχει στο έργο ο χαρακτήρας "υπολοχαγός Βακιρτζής" που είναι ίδιος εσύ.
Δευτέρα, 12 Οκτώβριος, 2009
Δευτέρα, 12 Οκτώβριος, 2009
Ο/Η Γιώργος Doomsword είπε...
Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ, συγχαρητήρια για την υπέροχη προσπάθεια.
Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ, συγχαρητήρια για την υπέροχη προσπάθεια.
Σταμάτη, είσαι πραγματικός ιππότης. Μιλάς στην καρδιά του κάθε "επικά". Πολύ ωραίο άρθρο. Και μόνο το γεγονός ότι δημοσίευσες επώνυμα άρθρο γι' αυτή την "απαγορευμένη" συναυλία δείχνει ότι έχεις τεράστια... ψυχή!
Είναι χαρά και τύχη που συνάντησα τα κείμενά σου στο internet.
Δευτέρα, 12 Οκτώβριος, 2009
Δευτέρα, 12 Οκτώβριος, 2009
Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
"Ανώνυμο" ψάρι, το είδα το έργο, χε, χε, χε!!
"Ανώνυμο" ψάρι, το είδα το έργο, χε, χε, χε!!
Γιώργο doomsword, ο πόλεμος είναι πατέρας μας... Καλώς όρισες στο διαδικτυακό κάστρο της Λέσχης μας.
Τρίτη, 13 Οκτώβριος, 2009
Τρίτη, 13 Οκτώβριος, 2009
Ο/Η Ανώνυμος είπε...
DEFENDER
DEFENDER
Χαιρετώ την πρόθεση και έφραση της Λέσχης και του blog. Χαιρετώ επίσης και το λόγο Σου Σταμάτη που αρμόζει στη θεματολογία, με την οποία καταπιάνεσαι. Σε τιμά ιδιαίτερα η αναφορά Σου στον Warlord - Sun Knight, αφού παράπονο το έχω να δώ σε ευχαριστήριες λίστες ελληνικών "επικών" σχημάτων παρόμοια αναφορά.
Ειλικρινά εύχομαι την προέλαση αυτή κάτω απ' τους ρούνους της Φαντασίας, να βλέπουν ευνοικά οι Θεοί Της μέχρι το λυκόφως Τους. Οι Μαχητές της Φαντασίας συνδέονται με δεσμούς "αίματος" και μάχονται μέχρι το τελευταίο Σφυροκόπημα της Καρδιάς Τους. Μέχρι να Εισέλθουμε στο Βουνό Μας...
Hail...
Παρασκευή, 16 Οκτώβριος, 2009
Παρασκευή, 16 Οκτώβριος, 2009
Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Defender,το προσκλητήριο έχει ηχήσει...
το χρέος μας καλεί... ο πόλεμος μας αγκαλιάζει...
και ο πατέρας Ήλιος μας ευλογεί!
Hail!