Η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. και οι άλλοι - O ΚΑΨΗΜΑΚ

Η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ και οι άλλοι….

(Εισαγωγή στον ΚΑΨΗΜΑΚ)

Σταμάτης Μαμούτος

H Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ ως κοινότητα αναγνωστών της λογοτεχνίας του φανταστικού εισέρχεται αισίως στον τρίτο χρόνο της ύπαρξής της. Κι αν στον κόσμο των πανεπιστημίων της εποχής μας, (όπου η κομματοκρατία έχει δηλητηριάσει τη φοιτητική ζωή μέχρι το πιο βαθύ επίπεδο της κάθε της δραστηριότητας), μια λέσχη σαν τη δική μας αποτελεί εξαίρεση την οποία μπορεί να διακρίνει ο καθένας με μεγάλη ευκολία, τα πράγματα είναι διαφορετικά στον ευρύτερο χώρο των Ελλήνων αναγνωστών της φανταστικής λογοτεχνίας. Γιατί εκεί υπάρχει ένας σεβαστός αριθμός συλλόγων και ομάδων που φιλοξενούν ανθρώπους οι οποίοι τρέφουν αγάπη για τους μαγικούς τόπους του φανταστικού. Ωστόσο, δεν είναι λίγοι οι προσεκτικοί φίλοι που έχουν αντιληφθεί ότι η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας διαθέτει κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, τα οποία της προσδίδουν μια ξεχωριστή ταυτότητα ανάμεσα στους υπόλοιπους συλλόγους που δραστηριοποιούνται στον κοινό αυτό χώρο.

Όσοι έχουν παρακολουθήσει τις εξελίξεις από κοντά γνωρίζουν ότι η Λέσχη μας έχει κατά καιρούς πρωτοστατήσει σε προσπάθειες για να αναπτυχθεί μια κοινή δράση και συνεργασία μεταξύ των διαφόρων ομάδων της ελληνικής κοινότητας του φανταστικού. Κατά το διάστημα του χρόνου που χρειάστηκε να παρέλθει προκειμένου να λάβουν χώρα αυτές οι προσπάθειες, η φυσική ροπή προς την εκδήλωση συμπεριφορών που είναι συμβατές με την ηθική του καθενός αποκάλυψε τους σκοπούς που είχαμε όλοι συνομιλητές. Στα πλαίσια αυτής της πραγματικότητας η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ έκανε τις επιλογές της και συνέχισε να συνεργάζεται με συλλόγους και ομάδες, των οποίων τα μέλη διακρίθηκαν για την ηθική τους διαύγεια και για την αγνότητα των σκοπών τους. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν τα παιδιά του Unicorn Project, του Συλλόγου Φίλων Τόλκιν και πολλοί ακόμη. Από την άλλη, η Λέσχη μας τράβηξε μια διαχωριστική γραμμή προς όλους εκείνους που δραστηριοποιούνται στο χώρο προκειμένου να εξυπηρετήσουν μικροπρεπείς σκοπιμότητες, όπως επίσης και προς όσους διαπνέονται από εντελώς διαφορετικές αντιλήψεις.

Εισερχόμενοι στα της Λέσχης μας μπορούμε να δηλώσουμε ότι τρία είναι τα κύρια σημεία πάνω στα οποία δομείται η κοινή συνείδηση των μελών της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. Πρώτον, η επίγνωση (που προέκυψε έπειτα από δική μας μελέτη και θεωρητική ανάλυση) ότι το πεδίο της λογοτεχνίας του φανταστικού διαθέτει μεγάλο ιστορικό βάθος. Την επίγνωση αυτή ακολούθησε μια δομημένη προσέγγιση της φανταστικής λογοτεχνίας, η οποία έφερε στο προσκήνιο άγνωστες πτυχές της. Πρόκειται για μια κατάκτηση που αποτελεί την αιχμή του δόρατος στην προσπάθειά μας να προβληθεί το φανταστικό στην πιο ποιοτική του μορφή και να διαλυθούν τα στεγανά που το θέτουν στην αφάνεια των πολιτιστικών δρώμενων.

Δεύτερον, η πεποίθησή μας πως ο λογοτεχνικός χώρος του φανταστικού αποτελεί το σημείο συνάντησης (συνειδητά ή ασυνείδητα) ανθρώπων που διαθέτουν μια αισθητική, η οποία έρχεται σε ολική ρήξη με το κυρίαρχο πολιτιστικό πρότυπο του μοντέρνου κόσμου και της Νεωτερικής εποχής. Έτσι προκύπτει και ο στόχος που έχουμε θέσει ως μέλη της Λέσχης, προκειμένου να αναβαπτίσουμε τη σύγχρονη λογοτεχνία του φανταστικού στο φιλοσοφικό υπόβαθρο του Ρομαντισμού και να την αναβιβάσουμε σε μοχλό ανατροπής της υπάρχουσας πολιτιστικής σταθεράς. Να την αντιληφθούμε, δηλαδή, ως μια κοιτίδα ρομαντικής δράσης. Ως έναν πνευματικό πυρήνα εξέγερσης κατά του κόσμου της Νεωτερικότητας.

Το τρίτο αποτελεί προέκταση του προηγούμενου και βασίζεται στο συμπέρασμα ότι η φραγή προς την ανάδειξη στο προσκήνιο που έχει υποστεί η πλειοψηφία των έργων της φανταστικής λογοτεχνίας κατά τη μεταπολιτευτική εποχή –και όχι μόνο- στη χώρα μας, πηγάζει σε μεγάλο βαθμό από τη δράση που αναπτύσσουν οι φορείς ενός κυρίαρχου πολιτιστικού συστήματος, το οποίο εκφράζει αντιλήψεις και σχήματα ξένα προς εκείνα της φανταστικής λογοτεχνίας. Για να καταφέρει, λοιπόν, η λογοτεχνία του φανταστικού να ανέλθει στο προσκήνιο των πολιτιστικών δρώμενων του τόπου μας θα πρέπει να διαρρήξει τα τείχη του πολιτιστικού συστήματος που κυριαρχεί στην Ελλάδα.

Όμως, η επίτευξη ενός τέτοιου στόχου δεν μπορεί να βασιστεί σε ανεπιτυχείς συγγραφείς του φανταστικού που ελέγχουν διαδικτυακές κοινότητες και που μόνο μέλημά τους είναι να βρουν έναν εκδότη για να δημοσιεύσουν τα βιβλία τους. Γιατί αυτοί οι κύριοι, ως μικροπρεπείς και ανίκανοι να αναπτύξουν μια σφαιρική εποπτεία του θέματος, δεν έχουν την ικανότητα να αντιληφθούν ότι ακόμη κι αν εκδοθεί κάποιο έργο τους, η γενική κατάσταση των πραγμάτων δεν θα αλλάξει και αυτοί δεν θα αποτελέσουν τίποτε περισσότερο από νέους εκδοθέντες συγγραφείς ενός παραγκωνισμένου λογοτεχνικού «είδους», τα βιβλία των οποίων σε λίγο καιρό θα εξαφανιστούν από τα ράφια των βιβλιοπωλείων (δεν νομίζω ότι χρειάζεται να αναφερθούν ονομαστικά παραδείγματα για να αποδειχθεί κάτι που γνωρίζουμε όλοι).

Η επίτευξη ενός τέτοιου στόχου δεν μπορεί φυσικά να βασιστεί ούτε και σε ανθρώπους που ανήκουν σε επίπεδο αισθητικής, πολιτικής τοποθέτησης κλπ. στο κυρίαρχο πολιτιστικό σύστημα, το οποίο υποσκάπτει την ανάδειξη της φανταστικής λογοτεχνίας. Η πρόσδεση της λογοτεχνίας του φανταστικού στο άρμα της παρακμιακής-ηγεμονικής κουλτούρας των καιρών μας που ευαγγελίζονται οι εν λόγω κύριοι, το μόνο που δύναται να καταφέρει είναι η διαιώνιση της υπάρχουσας κατάστασης και ο τελικός ακρωτηριασμός του φανταστικού, προκειμένου να προβληθούν (από εφημερίδες, εκδότες και ανθρώπους του πολιτιστικού καθεστώτος) οι όποιες εκφάνσεις του (φανταστικού) είναι πιο συμβατές με την υπάρχουσα κατάσταση.

Απέναντι σε όλους αυτούς η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ ορθώνει ένα κολοσσιαίο τείχος. Μια πνευματική οχύρωση, δηλαδή, που επιτρέπει στα μέλη της να αγωνίζονται με τα μέτωπα στραμμένα προς τον «εξωτερικό χώρο», (εκεί όπου θα πρέπει να προβληθεί η αξία της φανταστικής λογοτεχνίας απέναντι στο πολιτιστικό καθεστώς της εποχής μας), διασφαλίζοντάς παράλληλα την ακεραιότητα του «εσωτερικού χώρου» (της ελληνικής κοινότητας του φανταστικού δηλαδή) από τις όποιες πρακτικές φορέων και ανθρώπων που δεν δύνανται να συμβάλλουν σε μια τέτοια έγερση. Όπως είχε πει και ένας από τους σημαντικότερους μύστες του φανταστικού, «(εμείς οι ρομαντικοί) έχουμε αναλάβει μια αποστολή: κληθήκαμε να μεταμορφώσουμε τον κόσμο»(1).

Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς ότι η όλη αυτή προσέγγιση δημιούργησε σύγχυση στους κύκλους των ανθρώπων που σκιαγραφούμε. Τα συνηθισμένα στις σκιές μάτια τους τυφλώθηκαν από το φως που εξακόντισε προς πάσα κατεύθυνση η «Ηλιακή Φρουρά» της Φοιτητικής Λέσχης Φανταστικής Λογοτεχνίας. Κι αν ορισμένοι εξ αυτών φρόντισαν να παρακολουθήσουν την πορεία μας κρυμμένοι στις σκιές των φόβων τους και σκεπτικοί ως προς τη μελλοντική τους στάση, κάποιοι άλλοι προτίμησαν να εκτεθούν δημοσίως καταφεύγοντας σε κάθε είδους γραφικότητα.

Τελευταία από αυτές ήταν η δημοσίευση ενός αστείου άρθρου που παρουσίαζε τη Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ ως ομάδα ανθρώπων με ανίσχυρη βούληση (!!##) κι εμένα ως ηγεμόνα που έχει στο νου «δόλιους στόχους» για την ελληνική λογοτεχνία του φανταστικού. Η αρχική μου εκτίμηση ήταν να αγνοήσουμε τους κυρίους αυτούς, αφήνοντάς τους να βουλιάξουν στο βούρκο της παρακμής τους. Ο φίλος και συμπολεμιστής της Λέσχης Infinitus, όμως, διαφώνησε, θεωρώντας ότι η ελληνική κοινότητα του φανταστικού θα πρέπει να προφυλαχθεί από θρασείς, αχάριστους και ριψάσπιδες «παρατηρητές», καθώς επίσης και από κακομαθημένα, ανάγωγα πλάσματα που θέλουν να αποδομήσουν κάθε σοβαρή προσπάθεια παριστάνοντας τους μηδενιστές. Έτσι, έγραψε το κείμενο που φέρει τον τίτλο ΚΑΨΗΜΑΚ, το οποίο και τους αφιερώνουμε.

υποσημείωση:

1) Νοβάλις, Blϋtenstaub 35, Werke I 317.

Νοβάλις 1772-1801

ΚΑΨΗΜΑΚ: Ο Καημενούλης Άντρας στο Ψηλό Μακρινό Κάστρο του

Infinitus

Υπάρχουν πολλά κακώς κείμενα σ’ αυτήν τη χώρα στο χώρο του φανταστικού (όσο και του πραγματικού): ευνοιοκρατία, φαυλοκρατία, μετριοκρατία, προκατάληψη, νοοτροπία βολέματος, και κυρίως, το μικρό της μέγεθος, που καθιστά, όποιον ξεχωρίζει και παλεύει, τον Πολεμιστή δηλαδή, όχι πηγή έμπνευσης μιας νέας τάσης (ή τάξης), αλλά κραυγή βοώντος εν τη ερήμω. Υπό το φως όλων αυτών, μοιάζει ανούσιο να ασχοληθεί (έως και να αναφερθεί) κανείς, στον Καημενούλη Άνδρα στο Ψηλό Μακρινό Κάστρο (ΚΑΨΗΜΑΚ). Ωστόσο, όπως θα φανεί παρακάτω, δεν είναι καθόλου.

Ο ΚΑΨΗΜΑΚ έχει δύο βασικά χαρακτηριστικά. Το ένα είναι πως βρίσκεται στο πνευματικό ύψος να καταλάβει τα κακώς κείμενα σ’ αυτήν τη χώρα. Θα μου πείτε, οι περισσότεροι δεν είναι; Όχι. Οι πιο πολλοί που σέρνουν τον παράλογο χορό της καταθλιπτικής ελληνικής πραγματικότητας φορώντας τα πιο κλασάτα τους κοστούμια, είναι περήφανοι γι’ αυτό. Πιστεύουν πως ο χορός αυτός είναι ό,τι πιο αξιόλογο έχει ποτέ συμβεί, σ’ αυτούς και στη χώρα.

Το δεύτερο χαρακτηριστικό όμως του ΚΑΨΗΜΑΚ, η αχίλλειος πτέρνα του, όπως θα λέγαμε, είναι το βασανιστικό του αίσθημα κατωτερότητας. Ίσως, αφότου κατάλαβε τον μηδενισμό που επικρατεί, ο ΚΑΨΗΜΑΚ να έστρεψε τα διανοητικά του όπλα στον εαυτό του, σε μια κρίση αυτογνωσίας, και να τον βρήκε εξίσου λίγο μ’ αυτούς που κατακρίνει. Ίσως απλώς, να τον έδερνε ο μπαμπάς του όταν ήτανε μικρός. Ίσως κάποτε να έφαγε τα μούτρα του και να φοβήθηκε. Δεν έχει σημασία. Κάποτε, ο ΚΑΨΗΜΑΚ κλείστηκε στο Ψηλό και Μακρινό του Κάστρο και έκτοτε, άρχισε να σατιρίζει εκ του ασφαλούς ό,τι συμβαίνει. Κάποιοι ΚΑΨΗΜΑΚ μάλιστα φτιάξανε και κάστρα-γειτονιές για να μη νιώθουν (τόση) μοναξιά. Άλλοι ΚΑΨΗΜΑΚ, λιγότερο απαιτητικοί, μπήκαν δυο-δυο ή τρεις-τρεις σε ένα κάστρο. Το ζήτημα είναι ότι από τότε που μπήκε στο κάστρο ο ΚΑΨΗΜΑΚ, άρχισε να κατηγορεί ανελέητα και αδικαιολόγητα όποιον Πολεμιστή μπήκε με θάρρος στο χορό των γελοίων για να αλλάξει το ρυθμό του. Διότι, όπως ισχυρίζεται ο Πλάτωνας στην Πολιτεία, ουδέποτε διαπιστώνονται αλλαγές στο ρυθμό της μουσικής, που να μη συνοδεύονται από κοινωνικές αλλαγές.

Ο ΚΑΨΗΜΑΚ ωστόσο, ακόμη περισσότερο από τους υπάρχοντες ικανοποιημένους (με τον εαυτό τους και τους άλλους) χορευτές, δεν θέλει αλλαγές. Ο ΚΑΨΗΜΑΚ θέλει ο χορός να είναι ανούσιος για να τον κοροϊδεύει από μακριά και αφ’ υψηλού.

Έτσι, ο ΚΑΨΗΜΑΚ όχι μόνο δεν θα επικροτήσει τον Πολεμιστή που πάει να αλλάξει τον χορό, όχι μόνο δεν θα αναλογιστεί την πιθανότητα να βγει από το ψηλό και μακρινό του κάστρο για να πάει να τον βοηθήσει, αλλά, από εκεί ψηλά και μακριά, απ’ το ψηλό και μακρινό του κάστρο, θα απλώνει αγωνιωδώς αόρατα δίχτυα και σκοινιά για να του βάλει τρικλοποδιά× όχι στους παλιούς και βολεμένους χορευτές, αλλά σ’ εκείνον, τον Πολεμιστή που προσπαθεί να αλλάξει το ρυθμό.

Σ’ αυτόν θα ρίξει παθιασμένα τη χολή του ο ΚΑΨΗΜΑΚ. Αυτόν θα χαρακτηρίσει αρχομανή, βολεμένο, πουλημένο, και ένα σωρό άλλα. Περίεργο δεν είναι ;

Καθόλου. Το κάστρο του ΚΑΨΗΜΑΚ έχει πυλώνες ανθρώπους σαν αυτόν που κατακρίνει, που κάποτε μπήκαν στο χορό και τον άλλαξαν. Ο ΚΑΨΗΜΑΚ, επειδή δεν μπορεί να τους φτάσει, τους έχει ωραιοποιήσει σαν ένα ψηλό και μακρινό φαινόμενο, το ίδιο ψηλό και μακρινό όσο το κάστρο του. Τέτοιος θα ’θελε να είναι και ο ΚΑΨΗΜΑΚ εδώ που τα λέμε, αν δεν ήταν μηδενιστής με σύνδρομο κατωτερότητας. Όταν λοιπόν οι Πολεμιστές βγαίνουν στην επιφάνεια, ροκανίζεται και κινδυνεύει το ίδιο το κάστρο του ΚΑΨΗΜΑΚ. Γιατί, ο ΚΑΨΗΜΑΚ συνειδητοποιεί τη μηδαμινότητά του, την έλλειψη θάρρους που τον διακρίνει, τις τάσεις βολέματος που τον οδήγησαν στον κάστρο, ίδιες εν τέλει μ’ αυτές που νιώσανε όσοι μπήκαν στο χορό.

Έτσι, ο ΚΑΨΗΜΑΚ κατακρίνει τον Πολεμιστή που μπήκε στο χορό να τον ταράξει, κυριευμένος από ένα βασανιστικό αίσθημα επιβίωσης, να σωθεί αυτός και το κάστρο του. Όμως, δεν καταλαβαίνει, ο ανόητος ΚΑΨΗΜΑΚ ότι πράττοντας τρόπον τινά, κακό στον εαυτό του και στο κάστρο του είναι που κάνει. Διότι, αν ο νέος Πολεμιστής είναι ψεύτης, αρχομανής, υποκριτής, κι ένα σωρό άλλα, τότε αντίστοιχα, κι οι πυλώνες του κάστρου του μοιράζονται τα ίδια χαρακτηριστικά, και έτσι, ο ΚΑΨΗΜΑΚ βάζει σιγά σιγά τον θεμέλιο λίθο στην κατάρρευση του κάστρου του.

Αρκετά όμως με τον ΚΑΨΗΜΑΚ. Άλλωστε, ο μόνος λόγος που ο ΚΑΨΗΜΑΚ έρχεται ενίοτε στην επιφάνεια (κι αυτό για λίγο) είναι όταν ενοχλεί προς στιγμήν (περισσότερο ως φιλοσοφικό φαινόμενο, παρά ως αληθινό πρόβλημα), τον Πολεμιστή. Ο οποίος, φυσικά, δεν έχει καν το χρόνο και την πολυτέλεια να ταξιδέψει ως το κάστρο του για να το διαλύσει. Άλλωστε το ξέρει. Ενόσω παλεύει με τους βολεμένους χορευτές, το κάστρο του ΚΑΨΗΜΑΚ θα καταρρεύσει (καταρρέει) από τη δράση του Πολεμιστή, ακόμα κι αν αυτή λαμβάνει χώρα τόσο μα τόσο μακριά απ’ αυτόν.

• Σχόλια σε αυτήν την ανάρτηση :

Ο/Η Guardian Lord είπε...
Υπάρχει μόνο ένας δρόμος, ο υψηλός.

Υπάρχει μόνο μια οπτική γωνία, ευθεία μπροστά. Η αναζήτηση συνεχίζει δίχως αμφιταλαντεύσεις.

Οι γιοί του ονείρου ανανεώνουν το όραμα για πνευματική ελευθερία, υψώνουν το λάβαρο του Αετού της Φαντασίας και πετάνε μαζί του σε ύψη αθέατα στον όποιον ΚΑΨΗΜΑΚ...

Raise the flag, let the iron eagle soar!
Δευτέρα, 30 Νοέμβριος, 2009

Ο/Η voodoo child είπε...
Death to false... fantasy!!!
Δευτέρα, 30 Νοέμβριος, 2009

Ο/Η voodoo child είπε...
Ο αληθινός πολεμιστής όμως ξέρει και να χάνει! Ακόμη και αν χάσει όμως δεν πετάει τα όπλα του ποτέ!

Είναι ανίκανος να το κάνει... Δυστυχώς για τους "υπόλοιπους πολεμιστές" ο αληθινός πολεμιστής αγαπά τη ζωή ως το Θάνατο!!!

Δυστυχώς για σας "μηδενιστές" και προδότες του εαυτού σας ο πολεμιστής δέχεται εντολές μόνο από την συνειδησή του και το αξιακό του σύστημα. Και αυτές δεν τις προδίδει ποτέ! Όπως δεν προδίδει και δεν συκοφαντεί ποτέ τους αδερφούς του...

You think you can destroy me?

You'd better think again,

I am eternal terror, my quest will never end...
Τετάρτη, 02 Δεκέμβριος, 2009

Ο/Η τόσο δα σε λέω είπε...
ουυυ geek fight

ξύλο με τα ντίεμς γκάιντ και τα σκρινς των στόρυτέλερ

γουστάρω άγρια σκηνικά
Τετάρτη, 02 Δεκέμβριος, 2009

Ο/Η Ίωνας Αλβέριχος είπε...
My battle ends here

Every one witnessed

I had no fear With honour

I fought Don't cry for those who died this way......

The Leader's way....

Hail Flefalo
Πέμπτη, 03 Δεκέμβριος, 2009

Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Voodoo Child, Ιππότες και βάρβαροι πολέμαρχοι, εναντια σε ερπετά και κουασιμόδους. Η νίκη μας είναι τετελεσμένη...

Guardian Lord, η δική μας ατραπός είναι μια. Ιππότες του Ντύρερ, αγνοούμε το θάνατο και ειρωνευόμαστε το Διάβολο.

Ίωνα, δεν έχουμε φόβο, δεν έχουμε αντίπαλο, Απλώς διασκεδάζουμε με τσαρλατάνους...

Τόσο δα σε λέω, στα πτυελοδοχεία αφήνουμε τα ακάθαρτα υγρά του στόματός μας. Στο ιστολόγιό μας, όμως, μιλάμε ελληνικά. Μάθε πρώτα τη γλώσσα μας κι έλα να τα ξαναπούμε. Εκτός κι αν (μαζί με τους προοδευτικούς σου φίλους, κουασιμόδους και ριψάσπιδες) θεωρείς οπισθοδρομικό να μιλάς την εθνική σου γλώσσα.
Παρασκευή, 04 Δεκέμβριος, 2009

Ο/Η Skull είπε...
Τόσο δα σε λέω, ούτε "τόσο δα μυαλό" δεν έχεις; Συμπολεμιστές, μοναχά Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ! Κάθε μέρα που περνάει γίνομαι όλο και πιο περήφανος που ανήκω σε αυτή τη Λέσχη..

(το μόνο που με στενοχωρεί είναι ότι δεν πρόλαβα την "εποχή του ερπετού").

Σταμάτη, είσαι "Κάιζερ".

Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ, ρεεεεεεεεεεε! Με ντου για την αρρώστεια μας παντού...
Σάββατο, 05 Δεκέμβριος, 2009

Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Skull, ζιζάνιο, ψοφάς για πανικούς, έτσι;

Έξω απ' το Κάστρο είναι ο κόσμος της εποχής μας. Στους έξι θρόνους του αναπαύονται ισάριθμοι ερπετοειδείς δαίμονες. Μας ορέγονται, μας μισούν, παρακολουθούν τις κινήσεις μας...
Κυριακή, 06 Δεκέμβριος, 2009