Heavy Metal Soccer

                                             του Σταμάτη Μαμούτου

Το γήπεδο αποτελούσε κάποτε έναν από τους χώρους που αποτύπωναν με τον πλέον ευδιάκριτο τρόπο την λαϊκή κουλτούρα της νεότερης ευρωπαϊκής – και όχι μόνο – ιστορίας. Πλήθη ανθρώπων διαφόρων κοινωνικών προελεύσεων συναθροίζονταν σε κερκίδες και καθηλώνονταν μπροστά από τηλεοράσεις ή ραδιόφωνα για να παρακολουθήσουν το ποδόσφαιρο, ένα ομαδικό άθλημα που διεξαγόταν στο χορτάρι μιας επιφάνειας η οποία θύμιζε κάπως πεδιάδα μεσαιωνικής μάχης. Οι πρωταγωνιστές του γηπέδου δεν ήταν άλλοι από τους ποδοσφαιριστές, τους παίκτες δηλαδή οι οποίοι συνδυάζοντας την αθλητική ιδιότητα με την συναισθηματική και οργανωτική ταύτιση της ομαδικότητας έδιναν στο χορτάρι τον αγώνα τους για την κατάκτηση της νίκης. Οι ποδοσφαιριστές, από την πρώτη στιγμή που κλοτσήθηκε η μπάλα μέχρι και πριν την έλευση της παγκοσμιοποίησης, αποτελούσαν σύμβολα ανδρισμού. Αν η τραχύτητά τους συνδυαζόταν με λεπτές κινήσεις όταν κατείχαν την μπάλα, ευελιξία και φαντασία στο παιχνίδι, το κοινό βρισκόταν ενώπιον ενός αθλητή που είχε όλα τα προσόντα για να καταστεί θρύλος. Με τους θρύλους, με τους καλλιτέχνες και με τους «ενδιαφέροντες κακούς» του ποδοσφαίρου τροφοδοτήθηκε με αξιομνημόνευτα γεγονότα για πολλά χρόνια η ιστορία του λαϊκού πολιτισμού. 

Επίκεντρο του παγκοσμίου ενδιαφέροντος στην ποδοσφαιρική ιστορία υπήρξαν ανέκαθεν οι αγώνες μεταξύ των εθνικών ομάδων και ιδίως εκείνοι των παγκοσμίων κυπέλλων. Ο αγώνας κάτω από τα εθνικά λάβαρα στα τουρνουά των μουντιάλ αποτέλεσε την κορύφωση των ποδοσφαιρικών γεγονότων η οποία λάμβανε (και λαμβάνει) χώρα κάθε τέσσερα χρόνια από το 1930 κι έπειτα. Το μουντιάλ έγινε η διοργάνωση στα πλαίσια της οποίας γράφτηκαν μυθικές ποδοσφαιρικές ιστορίες και ξεπήδησαν ποδοσφαιρικοί θεοί.

Δυστυχώς, όμως, όλα αυτά τελείωσαν το 1990. Η έλευση της παγκοσμιοποίησης που οδήγησε στην αποδυνάμωση των εθνικών ταυτοτήτων, η επικράτηση του νεοφιλελεύθερου ωφελιμισμού που μετέτρεψε κάθε αξία σε μετρίσιμο μέγεθος και η επιβολή του χυδαίου «life style» της οικουμενικής show biz επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό την ποδοσφαιρική δράση. Το θέαμα μειώθηκε καθώς τεχνικοί και παίκτες έδωσαν έμφαση στο γυμνό αποτέλεσμα, άνευ ομορφιάς και θεάματος, με συνέπεια να προκριθεί ένας τεχνοκρατικός και απονευρωμένος από πάθος τρόπος αγώνα. Οι εθνικές ομάδες ελάττωσαν την εθνικότητά τους ενώ οι σύλλογοι παγκοσμιοποιήθηκαν αγοράζοντας χωρίς φραγμούς ποδοσφαιριστές από ξένες χώρες. Τα μουντιάλ εξέπεσαν σε καλοκαιρινά πάρεργα των συλλογικών διοργανώσεων που κρατήθηκαν ζωντανά όχι από το ενδιαφέρον των παικτών μα από το διεθνές κεφάλαιο για κερδοσκοπικούς σκοπούς. Ο ανδρισμός άρχισε να εγκαταλείπει τα γήπεδα. Οι παλιοί «ήρωες της μπάλας» έδωσαν την θέση τους σε αθλούμενες περσόνες του «life style» και σε λινατζόφλωρους που φωτογραφίζονταν με τα εσώρουχα των γυναικών τους. Ακόμα και στις εξέδρες οι αλλαγές κατέστησαν ορατές. Παππούδες με εγγόνια, πατέρες και γιοί, λαϊκά παιδιά και old school hooligans είδαν τις κερκίδες τους να καταλαμβάνονται από κοριτσάκια και «τρέντηδες» με ακριβά κινητά τηλέφωνα. Το «Heavy Metal Soccer» είχε τελειώσει.

Κι ενώ συνέβησαν όλα αυτά, φέτος βρισκόμαστε εμπρός σε μια αναπάντεχη έκπληξη. Στο μουντιάλ της Βραζιλίας, το οποίο παρακολουθούμε αυτές τις μέρες, άρχισε πάλι να παίζεται πραγματικό ποδόσφαιρο. Ίσως αυτό να οφείλεται στο ότι η διοργάνωση πραγματοποιείται σε μια χώρα που, πρώτον, έχει έντονη ποδοσφαιρική ταυτότητα και, δεύτερον, η εθνική της νοοτροπία απέχει από εκείνες των υποταγμένων στις νόρμες της ευρωπαϊκής ένωσης και του διεθνούς κεφαλαίου ευρωπαϊκών κοινωνιών. Ίσως πάλι αυτή η εξέλιξη να αποτελεί μια ακόμη πτυχή των τελευταίων ιστορικών τάσεων που δίνουν ελπίδα για την απόρριψη του φιλελευθερισμού και την επιστροφή στις παραδοσιακές αξίες. Όπως και να ‘χει, μπορεί οι φλώροι να μην έφυγαν από τα γήπεδα αλλά η αλήθεια είναι ότι σε αυτό το μουντιάλ βλέπουμε «καλή μπάλα» με δημιουργικό παιχνίδι και χωρίς σκοπιμότητες..

Ωστόσο, μέσα σε όλη αυτή την ποδοσφαιρική γιορτή δοκίμασε η ελλαδική mediακή παρακμή να αφήσει τα λασπώδη ίχνη της με αφορμή την πρώτη ήττα της εθνικής μας. Όποιος γνωρίζει κάποια πράγματα γύρω από το ποδόσφαιρο έχει εδώ και χρόνια αντιληφθεί ότι η εθνική Ελλάδος είναι μια ομάδα με παίκτες χωρίς μεγάλο ταλέντο και δίχως τεχνική αρτιότητα αλλά με πειθαρχημένο σύνολο, το οποίο καταθέτει ψυχή στο γρασίδι και επιχειρεί με όλες του τις δυνάμεις να μην χάνει παιχνίδια από ομάδες που μπορεί να ανταγωνιστεί. Η Κολομβία δεν ήταν μια από αυτές. Γι αυτό και η ήττα έμοιαζε αναμενόμενη. 

Η Ιαπωνία και η Ακτή Ελεφαντοστού, όμως, μπορούσαν με σκληρή προσπάθεια να μείνουν εκτός. Κι αυτό οι διεθνείς μας το πέτυχαν! Να μην ακούει κανείς τους ανόητους τυχάρπαστους της mediακής δημοσιογραφίας που μετά την πρώτη αποτυχία τους «σταύρωσαν» και τώρα τους αποθεώνουν. Αυτοί αδιαφορούν για την ουσία. Η άποψη που επιχειρούν να περάσουν ότι στο πρώτο ματς η εθνική ήταν κακή και μετά βελτιώθηκε είναι απλά βλακώδης. Η ίδια ομάδα ήταν και στα τρία παιχνίδια, απλώς οι αντίπαλοι υπήρξαν διαφορετικοί. Και σε μια Ακτή με κάποιους ταλαντούχους παίκτες αλλά χωρίς οργανωμένο σύνολο, με ανύπαρκτη ανάπτυξη απ’ τον άξονα, με προβλέψιμο παιχνίδι που γινόταν μονομερώς από τα αριστερά και χωρίς αμυντικούς που να έχουν αίσθηση του χώρου, η εθνική μας με την προσθήκη ενός σωστού χαφ (Σάμαρης στην θέση του συνταξιούχου Κατσουράνη) πήρε αυτό που έπρεπε. 

Πάντως, προσωπικά, μένω στο παιχνίδι με την Ιαπωνία. Σ’ αυτό, μετά από ένα κακό αποτέλεσμα και με το σύνολο των ελλαδικών Μ.Μ.Ε να τους χλευάζουν και να διαδίδουν μικρόψυχα κουτσομπολιά περί τσακωμών, μετά από τραυματισμούς και αποβολές, οι παίκτες της εθνικής πήραν το πολυπόθητο «Χ». Με άτεχνο ποδόσφαιρο, με μαζική άμυνα, με σκληρά φάουλ, χωρίς ορθολογική μεθοδολογία… σύμφωνοι. Αλλά έτσι έπρεπε. Αυτή την ψυχή όφειλαν να καταθέσουν, αυτές τις δυνάμεις έπρεπε να απελευθερώσουν, αυτή την μέθοδο επιβαλλόταν να υιοθετήσουν εφόσον ήταν με την πλάτη στον τοίχο. Βλέποντας τους Ισπανούς να βρίσκονται στην ίδια θέση, να τους απομένει ένα τέταρτο της ώρας για να αποκλειστούν και να συνεχίζουν να παίζουν ορθολογικά με την προβλεπόμενη τακτική τους προσκρούοντας συνεχώς στην διαβασμένη άμυνα των Χιλιανών, χωρίς να δοκιμάζουν κάτι καινούργιο, κάτι που να έχει φαντασία και πάθος, χάρηκα πραγματικά τα συναισθηματικά αντανακλαστικά των δικών μας. 

Το μουντιάλ συνεχίζεται. Λυπάμαι για τον αποκλεισμό των Άγγλων, των Ισπανών, των Πορτογάλων και των Ιταλών γιατί η ιστορικότητα της φανέλας δίνει άλλη βαρύτητα στα τελευταία ματς και φοβάμαι ότι ο αποκλεισμός τους θα μας στερήσει από ωραίες ποδοσφαιρικές μάχες. Υπάρχει όμως ακόμη η εθνική μας. Υπάρχουν και αρκετές σπουδαίες ομάδες. Ας απολαύσουμε την συνέχεια των αγώνων, ας ελπίσουμε στην αναβίωση του «heavy metal soccer» και ας αγνοήσουμε τους γελοίους κρατικοκεντρικούς, «ψυχάριους» ή άλλους δημοσιογραφίσκους που μιλάνε για κατάκτηση του τίτλου απ’ την εθνική μας. Είναι η ίδιοι οι οποίοι θα την κατηγορήσουν στην πρώτη αποτυχία που θα έρθει.

 

Εικόνες:

1) Ο Σκωτσέζος παιχταράς Gordon Strachan με έναν Άγγλο μπόμπιρα πριν το μουντιάλ του Μεξικού το 1986. 

 2α)MARIO KEMPES
2β) PAUL BREITNER
2γ) EMILIO BUTRAGUENO
2δ) SOCRATES
Aυθεντική ανδροπρέπεια, αστείρευτο ταλέντο.
 
3α) Άγγλοι skinheads στο ισπανικό μουντιάλ του 1982. του 1982

3β) Σκωτσέζοι εθνικιστές στο μουντιάλ του 1982.

4α) OLAF THON

4β) CHRIS WADDLE
4γ) JOSE BAKERO
4δ) KURT RUSS
In days of Heavy Metal…soccer!

- Σχόλια σε αυτή την ανάρτηση : 

Flammentrupp είπε...

Άντε πες τα, διότι μου έχουν γίνει πεπόνια μ' αυτά που βλέπω κι ακούω.

Ελπίζω η καλή μπαλίτσα να είναι το πρώτο βήμα και στο επόμενο euro ή mundial να δούμε και καμιά εξέδρα τσι προκοπέως κι όχι σκέτο ζαρωμένο γεροντίστικο πέος. 

Πέμπτη, 26 Ιουνίου, 2014 

Σταμάτης Μαμούτος είπε...

Ήταν να μην το μελετήσεις, φίλε!

http://www.521news.com/%CE%B1%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%BF-%CE%BE%CF%85%CE%BB%CE%BF-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CF%81%CE%BF%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%B1-%CE%BC%CE%B5%CE%BE%CE%B9%CE%BA%CE%BF-%CE%B2%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BF

http://reviews.in.gr/sports/mundial2014/article/?aid=1231328938

Παρασκευή, 27 Ιουνίου, 2014

Ανώνυμος είπε...

http://www.makeleio.gr/?p=118578

χο,χο,χο!

Κυριακή, 29 Ιουνίου, 2014 

 

Galatea PL είπε...

Γεια σας,

Το να γίνει κανείς μέλος στη φανταστική λέσχη σας σημαίνει πως θα μπορεί να γράφει κείμενα υπέρ άλλων ειδών ρομαντικής μουσικής και άλλων, όχι τόσο γνωστών αθλημάτων ή κάτι τέτοιο αποτελεί προνόμιο της ηγεσίας μονάχα;

Πέμπτη, 03 Ιουλίου, 2014

 

Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...

Αγαπητή Galatea PL,

Η ηγεσία υφίσταται για να αναλαμβάνει την ευθύνη των οργανωτικών θεμάτων και να δίνει προσανατολισμό στις δραστηριότητες της λέσχης.

Στην αρθρογραφία δεν υπάρχει κανένα προνόμιο από καμιά ηγεσία.
Το κάθε παιδί της λέσχης γράφει ό,τι θέλει και όπως το θέλει (αρκεί βέβαια αυτό που θα γράψει να σχετίζεται με το ρομαντικό πλαίσιο από στο οποίο αρθρώνεται ο χαρακτήρας της λέσχης).

Σάββατο, 05 Ιουλίου, 2014

Συνέντευξη με τον Fulberto Serena των Etrusgrave

                                                            του Ανδρέα Σκαμανδρώνυμου

O Fulberto Serena, ιδρυτικό μέλος των θρυλικών Dark Quarterer και ψυχή των Εtrusgrave, δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις για τους γνωρίζοντες τα τεκταινόμενα στο χώρο του επικού heavy metal. Φορέας μουσικού κλασικισμού, λυρικός και επικός, προσέφερε στον χώρο της αγαπημένης μας  μουσικής ορισμένες από τις σημαντικότερες κυκλοφορίες. Το προσωπικό μου πάθος για την μουσική του με οδήγησε στο να ανιχνεύσω εκείνες τις παραμέτρους που φιλοσοφικά επηρέασαν το σπουδαίο Ιταλό μουσικό στις καλλιτεχνικές του εκφάνσεις. 

 

Στην ηλικία των 64, αλλά με την ενεργητικότητα και το πάθος ενός δεκαοκτάχρονου, δίνει ασταμάτητα συναυλίες με τους Etrusgrave και δεν θα μπορούσα παρά να φέρω στο μυαλό μου την εικόνα του Αγησιλάου της Σπάρτης, ο οποίος στην ηλικία των 80 πολεμούσε στην πρώτη γραμμή της φάλαγγας...  Συμπτωματικά, το άγαλμα του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες θα κοσμεί την αναμενόμενη  live κυκλοφορία των Etrusgrave που  θα φέρει τον τίτλο «Return to Battle on Stage». Ας διαβάσουμε, λοιπόν, τι μας απαντά ο Fulberto για όλα αυτά.

 

Fulberto, είναι εμφανές από την πρώτη εποχή των Dark Quarterer έως και τις πρόσφατες δουλειές σου με τους Etrusgrave ότι η Ετρουσκική πολιτισμική κληρονομιά έπαιξε το σημαντικότερο ρόλο στην θεματολογία και το προφίλ των δύο σχημάτων με τα οποία έγραψες ιστορία στο επικό Heavy Metal. Εκτός από την προφανή αναφορά όπως αυτή αποκαλύπτεται μέσα από το ίδιο το όνομα «Etrusgrave», το εξώφυλλο του ομώνυμου άλμπουμ των Dark Quarterer κοσμείται από το περίφημο πήλινο ειδώλιο του «Πολεμιστή με τα Λευκά Γένια» – ένα δημιούργημα με πλαστή αρχαιότητα, αλλά ίδιο σε ουσία – ενώ στο δεύτερο, το «The Etruscan Prophecy», απεικονίζεται η είσοδος ενός τυρρηνικού μνήματος. Προχωρώντας στο χρόνο, το «Masters of Fate», η πρώτη δουλειά των Etrusgrave, κυκλοφορεί με τέσσερα κρανία στο εξώφυλλο – όσα και τα μέλη – όπου το επιβλητικότερο στεφανώνεται από ένα εντυπωσιακό κράνος τύπου «Celto-Villanovan»το οποίο ήταν σύνηθες στους ετρουσκικούς στρατούς. Δεν μπορώ παρά να αναφέρω και τους στίχους του «Subulones»  από το «Tophet», όπου η καταπληκτική «Τοιχογραφία των Αυλητών» γίνεται μουσική έμπνευση αλλά και ισχυρός συμβολισμός για τους Etrusgrave και για όλο το παραδοσιοκρατικό Heavy Metal.

Αυτές οι αναφορές είναι αποτέλεσμα ροπής σε πλαίσια τοπικισμού ή αντιπροσωπεύουν ένα προσωπικό ενδιαφέρον για την αρχαιολογία και την ευρύτερη αρχαία ευρωπαϊκή Κληρονομιά;  Θα χαρακτήριζες τη δουλειά σου και ως ένα όχημα έκφρασης παραμέτρων του δυτικού πολιτισμού;

Όσον αφορά το θέμα της τοπικότητας, πως θα μπορούσα να αρνηθώ το μέρος όπου γεννήθηκα και ζω έως σήμερα; Το Piombino, που βρίσκεται στην ευρύτερη περιοχή της Populonia, είναι ιδιαίτερα πλούσιο σε ετρουσκικά αρχαιολογικά ευρήματα. Βρίθει από νεκροπόλεις και ακροπόλεις οι οποίες χρονολογούνται εκατοντάδες χρόνια π.Χ. Πρόκειται για τοποθεσίες όπου η κατεργασία του σιδήρου και η χρήση του στον οπλισμό προκαλούσε τρόμο στους γειτονικούς λαούς που έπρεπε να ανταγωνιστούν το ολέθριο μέταλλο με τον τόσο εύθραυστο όσο και βαρύ ορείχαλκο. Το ενδιαφέρον μου για αυτόν τον μυστηριώδη λαό, την παρουσία του στην περιοχή και την εξαφάνιση του, καθώς και για το μυστήριο της γλώσσας του (ελλείψει συγκριτικών κειμένων), ξύπνησε μέσα μου τους θρύλους αλλά και φαντασιακές εικόνες για τον σπουδαίο αυτό πολιτισμό σαν να επρόκειτο για αλλόκοσμες οντότητες.

Στο δεύτερο θέμα που θίγεις, αυτό της αρχαιολογίας δηλαδή, οι συνεχείς αρχαιολογικές ανακαλύψεις στην Populonia έχoυν προκαλέσει τη ίδρυση πολλών μουσείων στην περιοχή, κάτι που με κάνει πολύ περήφανο και ίσως να έχω πείσει τον εαυτό μου ότι προγονικά κατάγομαι από τον μυστηριώδη αυτό λαό. Μου φαίνεται εντελώς φυσιολογικό να ενδιαφέρομαι για το κάθε εύρημα, όπως για μία πρόσφατη ανακάλυψη ενός γυναικείου κρανίου το οποίο και είχε τελετουργικά ενταφιαστεί με μία σειρά… κυρτωμένα νύχια ανάμεσα στα δόντια. Πιθανολογείται ότι πρόκειται για πρακτική ταφής μαγισσών. Όλα αυτά με εμπνέουν στο να δημιουργώ φανταστικές ιστορίες που ενσωματώνω στιχουργικά στη μουσική μου.

Τέλος, όσον αφορά την σχέση της μουσικής μου με τον παραδοσιακό ευρωπαϊκό πολιτισμό, εκείνο που μπορώ να πως είναι πως με τα τραγούδια μου προσπαθώ να μεταφέρω την γνώση, την σοφία, το πατριωτικό αίσθημα, καθώς και τον ιδιαίτερο σεβασμό που επεδείκνυε ο ετρουσκικός πολιτισμός προς την Μητέρα Φύση – αξίες που όπως ξέρετε πολύ καλά φθίνουν στο πλαίσιο του μοντέρνου πολιτισμού. Οι περίφημες Ετρουσκικές Προφητείες που αφορούν τις πληγές που προκαλεί ο άνθρωπος στη φύση, την ιεροποίηση των Εποχών και τη Μητέρα Γη ως μήτρα της υπάρξεώς μας, αλλά και την λατρεία της Ομορφιάς και της Αρμονίας των Τεχνών ως φορείς της εσωτερικής μας συμφιλίωσης (Subulones), αποτελούν έναν υπέροχο ψαλμό που αντανακλάται στη μουσική μου 2700 χρόνια μετά. 
 

Στις δημιουργίες σου επέλεξες να ενσωματώσεις πολλά στοιχεία κλασικής μουσικής με την ευρύτερη έννοια. Παραδοσιακά, το πραγματικό Metal παρουσιάζει προ-κλασικές, κλασικές ή και folk προσεγγίσεις ώστε να μεταφέρει τις κατάλληλες ατμόσφαιρες για τις στιχουργικές του αναφορές. Θα μπορούσε αυτό το γεγονός να αποτελεί ένα μανιφέστο πίστης στις Ευρωπαϊκές Παραδόσεις και στην ίδια την ψυχή του επικού Heavy Metal;

Οι κλασικές επιρροές στις συνθέσεις μου δεν είναι τυχαίες. Αποτελούν για εμένα έναν τρόπο να γίνω εμφατικός σε συγκεκριμένα σημεία. Οι σπουδαίοι κλασικοί συνθέτες, ανά τους αιώνες εξέφρασαν με τα έργα τους όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα: Λύπη, χαρά, αγάπη, μελαγχολία, φόβο, μυστήριο, αλλά και θάρρος. Ήταν αναπόφευκτο, λοιπόν, στις δικές μου μικρές και ταπεινές συνθέσεις να προσπαθήσω να προσελκύσω τον ακροατή με νέες μελωδίες και αρμονίες, οι οποίες όμως είναι ήδη «τεσταρισμένες» και πιθανώς βαθιά ριζωμένες στο υποσυνείδητο του. Δεν θα μπορούσα να καταπιαστώ με ένα κομμάτι μικρότερο σε διάρκεια από 6-8 λεπτά. Δεν θα κατάφερνα νε διεισδύσω στη μουσική ψυχή του ακροατή και να την προετοιμάσω για ένα ξεκούραστο και χαλαρό άκουσμα. Σε κάθε μου σύνθεση υπάρχει ένα ουσιώδες σόλο, όχι ως επίδειξη τεχνικής, αλλά ως έμφαση στην μουσική και στιχουργική ουσία της έμπνευσης μου. Αυτό είναι χαρακτηριστικό του τρόπου που συνθέτω, αλλά αποτελεί και το προσωπικό μου σύνθημα.

Oι στίχοι σας περιστρέφονται γύρω από την ιστορία, το αίνιγμα της ζωής, το μυστήριο του θανάτου, την ανθρώπινη κατάσταση, και το ερώτημα του Θεού. Η Ηρωική Φαντασία και η Επιστημονική Φαντασία αποτελούν μέρος των ενδιαφερόντων σου; Υπάρχει κάτι σε αυτά τα λογοτεχνικά ρεύματα που μπορεί να σε εμπνεύσει στις κυκλοφορίες που θα ακολουθήσουν;

Τραγούδια όπως τα «Hastings», «Return from Battle», «Silent Death»,  αποτελούν ουσιαστικά φανταστικές ηρωικές ιστορίες, τις οποίες και εμπνεύστηκα από ιστορικά γεγονότα και τις συνέπειες τους. Άλλα, όπως τα «The Only Future» και «The Last Solution» πραγματεύονται τις καταστροφικές συνέπειες της τεχνολογικής προόδου, τον πυρηνικό κίνδυνο, και την δηλητηρίαση του πλανήτη. Συνθέσεις όπως τα «Angel of Darkness» και το «Deafening Pulsation» αναφέρονται στο μυστήριο της ζωής και την λύτρωση του ανθρώπου μέσα από το θάνατο. Μιλάμε πάντα για το ρεπερτόριο των Etrusgrave, αυτό των  Dark Quarterer ας το αφήσουμε στην άκρη για τώρα...

Πέρα από το να επηρεαστώ από συγκεκριμένα έργα της λογοτεχνίας του Φανταστικού, θα έλεγα ότι συνήθως εμπνέομαι από πραγματικά γεγονότα του χθες αλλά και του σήμερα. Στην επόμενη κυκλοφορία μας υπάρχουν τίτλοι που ξεφεύγουν από τα συνήθη αρχέτυπα, όπως το μικρό σε διάρκεια αλλά έντονο «N.N.W», το οποίο και  πραγματεύεται την γεω-κλιματική προέλευση ενός ιδιαίτερα ψυχρού ρεύματος αέρα που ίσως οδηγήσει σε μια νέα εποχή παγετώνων.

Εντός του μοντερνιστικού πλαισίου της νεωτερικής κοινωνίας, όπου η εργαλειακή λογική και ο ωφελιμιστικός πρακτικισμός κυριαρχούν στην παιδεία, στις τέχνες και στο κοινωνικό-πολιτικό γίγνεσθαι εν γένει, θεωρείς ότι υπάρχει ακόμα χώρος για τα ιδεώδη του Ρομαντισμού στο Heavy Metal αλλά και στη ζωή γενικότερα; Αντιλαμβάνεσαι τη δουλειά σου και ως μία μορφή  εξέγερσης ενάντια στο Νεωτερικό Κόσμο;

Πολλές φορές μπήκα στον πειρασμό να γράψω τραγούδια «μαλακά», που υμνούν την αγάπη, την αδελφοσύνη και το σεβασμό προς όλους και όλα, αλλά πίστεψέ με, σε αυτόν τον ολοένα και πιο αποσυντιθέμενο κόσμο είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να κοινωνήσεις «ευχάριστα»  θέματα με την μουσική, παρ' όλο που αγοραστικά ίσως εκτιμώνται περισσότερο. Εξ' αιτίας του «ομιχλώδους» χαρακτήρα μου, μπορώ ευκολότερα να αντικρύσω τη χαρά ως απουσία της θλίψης και να βιώσω την αγάπη ως ανέμελη απομόνωση. Ίσως στο «Lady Scolopendra» να εστίασα σε ένα θέμα ερωτικού πάθους, αλλά... ο τίτλος μιλάει από μόνος του. Πόσο περισσότερο επαναστάτης να γίνω έναντι των μοντέρνων μουσικών τάσεων και γενικότερα;

H στεντόρια οπερατική φωνή του Tiziano «Hammerhead» Sbaragli, το φλάουτο του Luigi Paoletti, και ο εμβατηριακός ήχος του Francesco Taddei στα drums, συνηγορούν σε ένα αποτέλεσμα ενσωματωμένου μουσικού κλασικισμού. Να υποθέσουμε ότι και τα υπόλοιπα μέλη των Εtrusgrave μοιράζονται μαζί σου τα ίδια ενδιαφέροντα στον ήχο και τις παραδόσεις;

O Tiziano άρχισε να αποκτά ένα ενδιαφέρον για τους Ετρούσκους αφού κατέστη απαραίτητο να γράψει αγγλικούς στίχους. Ο Francesco (αλλά και ο Stefano που είναι ο ντράμερ μας τώρα) δεν έχουν στενή επαφή με το εν λόγω πεδίο. Παρ' όλα αυτά, ενθουσιάζονται με τη μελωδικότητα και  την «αυστηρότητα» των ήχων και της θεματολογίας μας. Η θεματολογία αυτή δεν έχει πάντα αναφορές στον ετρουσκικό πολιτισμό. Ο Tiziano τείνει περισσότερο σε θέματα ηρωικής φαντασίας, ιπποσύνης, και βορείων παραδόσεων – ένα δηλαδή διαφορετικό επικό πλαίσιο – αλλά πάντα συμβατό με το ύφος των Etrusgrave. O Luigi αποτελεί την κλασσική περίπτωση «λίγο απ' όλα», αλλά όταν ένα θέμα πραγματικά τραβά την προσοχή του το μετατρέπει σε μουσικό χρυσό. Από τότε που του μετέδωσα το πάθος μου για την Ετρουρία έχει σταδιακά....αποκτήσει περισσότερες γνώσεις από εμένα!
 

Τι μπορούμε να περιμένουμε από το νέο πολυαναμενόμενο άλμπουμ; Θα παραμείνει πιστό στο αγαπημένο μας ύφος των Etrusgrave;

Σίγουρα ναί! Όπως προείπα, ίσως, κάποιοι τίτλοι και μέρος της θεματολογίας θα ξεφεύγουν από τα συνήθη, αλλά ο ήχος και η επική πιστότητα θα ακολουθούν το χαρακτηριστικό μας ύφος....

Ποιές οι εντυπώσεις από την τελευταία σου επίσκεψη στην Αθήνα κατά το «Up the Hammers festival» του 2012; Πως σου φάνηκε η εμπειρία αυτής της εκδήλωσης και η πόλη των Αθηνών; Πότε μπορούμε να αναμένουμε την επιστροφή σου;

Χάρη στον Mανώλη Καραζέρη βρεθήκαμε στην Αθήνα το Μάρτιο του 2009 και τον Οκτώβριο του 2012 για τα «Up the Hammers IV» και «Up the Hammers Special Edition» αντίστοιχα. Θυμάμαι τους οπαδούς να τραγουδούν τους στίχους μας και τα υπέροχα συναισθήματα που μας προκάλεσαν. Το δεύτερο φεστιβάλ ήταν επίσης μια εξαιρετική εμπειρία. Το να μοιραστούμε τη σκηνή με τους Manilla Road αποτέλεσε για εμάς τεράστια τιμή, ενώ τα προσωπικά συγχαρητήρια του Mark Shelton ήταν το κερασάκι στη τούρτα. Και βλέποντας αυτό το υπέροχο κοινό, πυκνό ως εκεί που έφθανε το μάτι μας και την ενθουσιώδη του ανταπόκριση, δεν θα μπορούσαμε να ζητήσουμε κάτι παραπάνω... Η περιγραφή των συναισθημάτων όταν κάποιος επισκέπτεται την πόλη των Αθηνών δεν δύναται να ικανοποιήσει τον στόχο της. Η περιήγησή μας στην πόλη ήταν καλά οργανωμένη και ευρεία, κι ένα χαμόγελο αποτυπώθηκε στα χείλη μου τουλάχιστον για το επόμενο δεκαήμερο! Η ομορφιά της Ελλάδας και της θάλασσάς της είναι πέρα από κάθε σύγκριση... Πριν από πολύ καιρό είχα βρεθεί με τη γυναίκα μου στη Θήρα, και πιστεύω καταλαβαίνεις το πόσο φυσικό κάλλος απορροφήθηκε στην ψυχή μας. Για αυτούς τους λόγους πραγματικά εύχομαι η κυκλοφορία του τρίτου μας άλμπουμ να αποτελέσει αφορμή για να ξανανιώσουμε τη θέρμη των Ελλήνων οπαδών.

Θα ήθελες ως επίλογο να στείλεις ένα μήνυμα στους αναγνώστες της «Φανταστικής Λογοτεχνίας» και στα παιδιά της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ;

Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους αναγνώστες και τους οπαδούς που θα έχουν την υπομονή να διαβάσουν αυτή την ουσιώδη και  λεπτομερή συνέντευξη. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε εσένα Ανδρέα, για την τιμή που μου προσέδωσε η πρόσκλησή σου, και σε όλους τους συντελεστές του περιοδικού και της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ -οι εικόνες και οι ατμόσφαιρες στην ιστοσελίδα σας είναι φ-α-ν-τ-α-σ-τ-ι-κ-έ-ς! Τέλος, να ευχαριστήσω τον Bruno Lanchi για την πολύτιμη συμβολή του στη μετάφραση και να ευχηθώ για εμένα γρήγορη επάνοδο στην όμορφη Ελλάδας σας.

Gutta cavat lapidem.

H σταγόνα διαβρώνει το βράχο.

Ο Ανδρέας Σκαμανδρώνυμος ευχαριστεί τον Fulberto Serena για την ύπαρξη του(!), και τον αδελφό του στα όπλα Bruno Lanchi, «ονομασμένο από τον Bill Tsamis A' Εκατόνταρχο της MCMLXXXIV Λεγεώνος», για την κρίσιμη συμβολή του στην προσπάθεια αυτή. Subulones Rise !

Δισκογραφία του Fulberto Serena με τους Dark Quarterer:
Demo (1985)

Dark Quarterer (1987)

The Etruscan Prophecy (1988)

Demo (1990)

Δισκογραφία με τους Etrusgrave:
On the Verge of War (demo 2004)

Behind the Door (demo 2007)

Masters of Fate (2008)

Τophet (2010)



- Σχόλια σε αυτή την ανάρτηση :

Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Fulberto, thanks for all!
Κυριακή, 08 Ιουνίου, 2014

Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Αgainst the modern world
Κυριακή, 08 Ιουνίου, 2014

Ο/Η Sekte είπε...
A great and meaningful interview! Thank you for this!!!
Κυριακή, 08 Ιουνίου, 2014

Ο/Η Pentacontarca είπε...
Amazing interview! Thanks for this post! Fulberto and Etrusgrave deserve all our support. I really like the attitude and proposition of their ancient heritage!

Ciao!
Δευτέρα, 09 Ιουνίου, 2014

 

50 χρόνια ζωής για τον "Μικρό Κάου-Μπόυ"

 

 Μια πολύ ενδιαφέρουσα εκδήλωση έλαβε χώρα το περασμένο Σάββατο 17 Μαΐου στην Λέσχη Φίλων των Κόμικς που εδράζει στο Μοναστηράκι (Αγ. Ειρήνης 5). Την εκδήλωσε διοργάνωσε το ‘‘Club Φίλων Μικρός Σερίφης’’ με αφορμή την καινούρια έκδοση ενός επετειακού τεύχους του θρυλικού ελληνικού pulp περιοδικού ΜΙΚΡΟΣ ΚΑΟΥ-ΜΠΟΥ.   
 

Στον όμορφα διαμορφωμένο χώρο της Λέσχης, έτσι ώστε να αποπνέει την αγάπη τους για τα παλιά περιοδικά, οι διοργανωτές της εκδήλωσης και βασικοί ομιλητές, ο πρόεδρος του Club Μικρός Σερίφης Πάνος Πλαφουτζής, ο δικός μας Χρήστος ‘Kane’ Νάστος και ο δημοσιογράφος Γιώργος Βλάχος, μας ταξίδεψαν πίσω στην ιστορία των περιπετειών του Τζιμ Άνταμς στην Άγρια Δύση, καθώς και στην δημιουργική έμπνευση και την τιτάνια προσπάθεια που κατέβαλλαν για πιστή απόδοση και καλλιτεχνική σύνθεση οι συγγραφείς και οι σχεδιαστές του περιοδικού. Η αξία του αποτελέσματος, ακόμη και για όσους δεν είχαν την τύχη να γνωρίσουν το μαγικό αυτό υλικό στην εποχή του, ήταν εμφανής από τον ενθουσιασμό και το μαγνητισμένο ενδιαφέρον των μελών που είχαν εντρυφήσει σε αυτό, οι οποίοι και πήραν τον λόγο σε μια ζωηρή και γεμάτη πληροφορίες συζήτηση που ακολούθησε μετά το πέρας των αρχικών παρουσιάσεων. 
 

Αξίζει να αναφερθεί πως η εκδήλωση είχε και τιμητικό χαρακτήρα για έναν από εκείνους τους παλαίμαχους του Μικρού Καου-μπόυ, ίσως από τους ελάχιστους που είναι ακόμη εν ζωή και δημιουργικά ενεργοί. Έτσι, ειδική τιμητική πλακέτα απονεμήθηκε στον σχεδιαστή και ζωγράφο Κώστα Ραμπατζή, ο οποίος μοιράστηκε με τους ομιλητές και το κοινό αρκετές από τις αναμνήσεις του και κάμποσα από τα ιδιαίτερα μυστικά της τότε δουλειάς του. Φαίνεται πως η απουσία των σημερινών ηλεκτρονικών ευκολιών μπορούσε να αναπληρωθεί και με το παραπάνω από το αστείρευτο μεράκι και την αγάπη για το υλικό τους, με το οποίο κυριολεκτικά καταπιάνονταν.

 

Η γενική αίσθηση που αποκομίσαμε λοιπόν, όσα μέλη της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. μπορέσαμε να παρευρεθούμε, ήταν εκείνη μιας άκρως επιτυχημένης και άρτιας οργανωμένης εκδήλωσης από καταρτισμένους ομιλητές και δραστήριους ‘‘χομπίστες’’. Με χαρά διαπιστώσαμε πως το ‘‘Club των Φίλων του Μικρού Σερίφη’’ δεν αρκείται στην νοσταλγική διάθεση και την εύκολη αναπόληση, αλλά έχει διάθεση να συνεχίσει να παράγει και νέες ανατυπώσεις εκείνων των περιοδικών και καινούριες δραστηριότητες με αναζωογονημένο ενδιαφέρον – και έτσι περιμένουμε και άλλα από αυτούς στο άμεσο μέλλον…

Δημήτρης Αργασταράς, ε. μέλος Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.

 

Μπορείτε να επισκεφτείτε το blog των Φίλων του Μικρού Σερίφη : http://mikrosserifis.blogspot.gr/.

- Σχόλια σε αυτή την ανάρτηση :

Ο/Η adamsjim είπε...
Παιδιά, σας ευχαριστούμε πολύ για την υποστήριξη και την ενεργή συμπαράστασή σας. Όπως κι εσείς, έτσι κι εμείς, προσπαθούμε να κρατήσουμε ζωντανό το ενδιαφέρον για τους φανταστικούς κόσμους τους οποίους αγαπήσαμε και αγαπάμε. Εκεί επάνω, είναι φυσικό να συναντιούνται οι δρόμοι μας! Καλή συνέχεια...
Κυριακή, 18 Μαΐου, 2014

Ο/Η tzortzadams είπε...
Θα συνεχίσουμε σε όλους τους τομείς με σκοπό να κρατήσουμε ζωντανή τη μαγεία των παιδικών-εφηβικών μας χρόνων μέσα από αυτά τα γοητευτικά έντυπα. Εξαιρετική παρουσίαση. Συνεχίζουμε μαζί!!!
Κυριακή, 18 Μαΐου, 2014

Ο/Η Χάρης είπε...
Εσύ στην άκρη της φωτογραφίας μας το παίζεις ψηλός δηλαδή;
Δευτέρα, 19 Μαΐου, 2014

Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Χάρη, πρώτη γραμμή παρέλασης ρε φίλε!

Φίλοι του club Μικρός Σερίφης είναι γνωστή η εκτίμησή μας στην προσπάθειά σας.

 

Δημήτρη, ήσουν ο πιο ωραίος απ'όλους μας στην φωτογραφία. Γιατί αυτοαφαιρέθηκες;

 

ΥΓ. Μια αναφορά οφείλω να κάνω και στην παρουσία του Βαγγέλη Σαϊτη που τίμησε την εκδήλωση με την παρουσία του.

 

Τον ευχαριστούμε για όσα έχει προσφέρει αλλά και για το ότι επέλεξε να τον συνοδεύει στην εκδήλωση η κόρη του -κόρη του δεν ήταν η ψηλή κοπέλα(;)- η παρουσία της οποίας απέσπασε, σε μεγάλο βαθμό είναι η αλήθεια, την προσοχή μας από τα υπόλοιπα δρώμενα.

Παρασκευή, 23 Μαΐου, 2014

Ο/Η Δημήτρης Αργασταράς είπε...
Ήταν όντως μια ωραία και ζεστή εκδήλωση !
Σταμάτη, θα ήταν πολύ άδικη για εσάς η σύγκριση στην φωτό ρε φίλε... χα χα..
Σάββατο, 31 Μαΐου, 2014


 

Συνέντευξη με τον Άγγελο Περλεπέ των Mystery

στους Ανδρέα Σκαμανδρώνυμου και Σταμάτη Μαμούτου 
 

Οι Angelo Perlepes’ Mystery αποτελούν ένα από τα πλέον σημαντικά συγκροτήματα της ελληνικής σκηνής του heavy metal. Εκκινώντας από τα μισά της δεκαετίας του ’80 και κάνοντας την πρώτη ολοκληρωμένη δισκογραφική τους εμφάνιση το 1991, εξακολουθούν μέχρι σήμερα να μας κεντρίζουν το ενδιαφέρον με τις ποιοτικές μουσικές συνθέσεις που παρουσιάζουν. Η συντακτική ομάδα της «Φανταστικής Λογοτεχνίας» ευχαριστεί τον δημιουργό, κιθαρίστα και επικεφαλής τους Άγγελο Περλεπέ για την πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη που παραχώρησε στον Ανδρέα Σκαμανδρώνυμο (ο οποίος παρέθεσε πέρα από τις δικές του και τις ερωτήσεις του Σταμάτη Μαμούτου).

 

Ερωτήσεις Σταμάτη Μαμούτου

Άγγελε σε χαιρετώ. Η πρώτη μου ερώτηση αφορά την αρχή της διαδρομής σου στο περιβάλλον του heavy metal και του ευρύτερου σκληρού ήχου. Κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’80 η αγαπημένη μας μουσική διέθετε στην χώρα μας ένθερμους υποστηρικτές. Ωστόσο, οι εγχώριες μπάντες δεν υπήρξαν πολλές ούτε κατάφερναν να αναγνωριστούν εύκολα στο εξωτερικό. Πόσο δύσκολο ήταν για έναν μουσικό με σπουδαία τεχνική και μουσική καλλιέργεια όπως εσύ να περάσει με το συγκρότημά του από το επίπεδο της τοπικής μπάντας στην πρώτη ολοκληρωμένη δισκογραφική κυκλοφορία;

Ήταν πολύ δύσκολο από την άποψη ότι εκείνη την εποχή δεν υπήρχε κόσμος με κινητά τηλέφωνα, δεν υπήρχε YouTube, δεν υπήρχαν άλλοι τρόποι προώθησης παρά ο παραδοσιακός. Δηλαδή, «οργανώνω μια συναυλία - ελάτε να μας δείτε». Θα έπρεπε να παρίστασαι εκεί για να γνωρίσεις τη μουσική των Mystery. Ωστόσο. προσωπικά πάντα πίστευα ότι ένα ακροατήριο πρέπει να δημιουργείται σταδιακά. Όχι να έχεις 100.000 χτυπήματα στο YouTube, αλλά να δημιουργείς πραγματική σχέση με τον ακροατή και εκείνος να σου το ανταποδίδει με το χειροκρότημα (που είναι η πρώτη σχέση) ή με την αγορά ενός άλμπουμ. Οργανώσαμε πολλές συναυλίες διότι αυτό αποτελεί για εμένα την πεμπτουσία του Heavy Metal. Εκεί, συντελείται μυσταγωγία.... Το έχω βιώσει αυτό. Οι συναυλίες βέβαια ήταν κάτι το δύσκολο εφόσον και προβλήματα υπήρχαν με την υλικοτεχνική υποδομή, αλλά και πάρα πολλές πρόβες έπρεπε να γίνουν ώστε να παρουσιάσεις ένα καλό αποτέλεσμα. Πολλές πρόβες εκείνη την εποχή, με ένα σχήμα στο δικό μας ύφος και προσέγγιση, με τις ενορχηστρώσεις και τις ατμόσφαιρες των Mystery, σε μια χώρα που όλα αυτά θεωρούνταν... «κάπως», ήταν κάτι που επίσης παρουσίαζε δυσκολίες. Επιπλέον, η παρουσία και η εμφάνιση των μελών ήθελα να ανταποκρίνεται πλήρως στη μουσική και στις ατμόσφαιρες, καθώς θεωρώ ότι αποτελεί δρώμενο. Αν κάποιος σε πληρώνει για να παρακολουθήσει ένα δρώμενο θα πρέπει να τον ανταμείψεις. Για να το επιτύχεις θα πρέπει να καταβάλεις ιδιαίτερη προσπάθεια. Βέβαια, τα προβλήματα υλικοτεχνικής φύσης μερικές φορές ξεπερνιούνται και είναι αναμενόμενα. Αυτό που δεν ξεπερνιέται εύκολα είναι το πρόβλημα στο  μυαλό κάποιων...

Το 1991, κι ενώ στα δρώμενα της «μεταλλικής σκηνής» το παραδοσιακό heavy metal είχε υποχωρήσει εμπρός στην ώθηση που έδινε η μουσική βιομηχανία στο thrash, στο death και στα λοιπά επερχόμενα ρεύματα του ακραίου ήχου, οι Mystery κάνατε την πρώτη σας εμφάνιση με τον ομώνυμο δίσκο. Έναν δίσκο αυθεντικού heavy metal, με ωραίες μελωδίες, με ρεφραίν που έμεναν στη μνήμη του ακροατή και με μια αύρα επικού ύφους η οποία απέπνεε ατμόσφαιρα μουσικής αισθητικής των ’80’s. Έναν δίσκο που τόσο εγώ όσο και πολλοί υποστηρικτές του κλασικού heavy metal θεωρούμε ως τον πλέον αγαπημένο μας από τους Mystery. Μίλησέ μας λίγο γι’ αυτόν. Πως νιώσατε όταν τον είδατε να κυκλοφορεί; Ποια η ανταπόκριση του κοινού;

Ένιωσα πολύ όμορφα, πολύ παράξενα, γιατί δεν ήταν και λίγο το να κρατάει ένα ελληνικό heavy metal σχήμα εκείνης της εποχής το άλμπουμ του στα χέρια. Ως άνθρωπος είμαι αρκετά επίμονος και προσκολλημένος στα ιδεώδη μου. Ποτέ δεν ακολούθησα τις τάσεις της μουσικής βιομηχανίας. Είχα ένα πολύ σαφές όραμα για το πώς θα πρέπει να παίζουμε, να ηχούμε, το ποιά θα είναι η λυρική μας προσέγγιση και η γενικότερη εμφάνισή μας. Στο όραμα αυτό δεν έκανα ποτέ καμία έκπτωση. Ακόμα κι όταν κάποιοι με προέτρεψαν να αλλάξουμε ύφος ή όταν άλλοι το έκαναν. Δεν παρέκλινα ούτε μία μοίρα από τα ιδεώδη μου από την πρώτη ημέρα που αποφάσισα για την δημιουργία των Mystery

Έχω την εντύπωση ότι στον ήχο του πρώτου album ανιχνεύω επιρροές από την μουσική παρακαταθήκη του Jack Starr, του Malmsteen, του Blackmore, του NWOBHM αλλά και της κλασικής μουσικής. Έχω δίκιο ή όχι; Ποιες οι βασικές μουσικές επιρροές που θεωρείς ότι σε βοήθησαν να αποκρυσταλλώσεις τον ήχο που χαρακτήριζε την μπάντα εκείνη την εποχή;

Ως παιδί που ξεκίνησε να παίζει στα τέλη της δεκαετίας του ’70, και μάλιστα στην Ευρώπη -και το τονίζω αυτό, κιθαρίστες όπως ο Hendrix, o Blackmore, o Uli John Roth, o Michael Schenker, o Gary Moore, o Brian May, οι άνθρωποι δηλαδή που είχαν ένα συγκεκριμένο κιθαριστικό όραμα και κοίταγαν μπροστά, αποτέλεσαν για εμένα δάσκαλους αλλά και φάρους. Μου έδειξαν την κατεύθυνση, το δύσβατο μονοπάτι, το οποίο όμως είναι και το πιο ουσιαστικό.... Όχι τον εύκολο δρόμο που ίσως μου έδινε μια πρόσφατη ικανοποίηση και τίποτα παραπάνω. Ο αντισυμβατικός ήχος αυτών των δημιουργών αλλά και η αντισυμβατική τους προσέγγιση σε αυτόν τον ήχο με έκαναν να αισθάνομαι και να σκέφτομαι κατά αυτόν τον τρόπο. Να δημιουργώ, δηλαδή, μουσική που με ικανοποιεί, και όχι μουσική μετά συνεννοήσεως με τη βιομηχανία επάνω σε ένα «industrial plan».

Το χρονικό διάστημα ανάμεσα στο 1992 έως το 1996 αποτέλεσε την περίοδο κατά την οποία το heavy metal κλονίστηκε από μια κρίση που θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω ως «κρίση ταυτότητας». Το αυθεντικό heavy metal ήταν σχεδόν εξαφανισμένο, τα ακραία ρεύματα που κυριαρχούσαν αφορούσαν εκ των πραγμάτων λίγο κόσμο, ενώ καινούργιες εκφράσεις του σκληρού ήχου που η μουσική βιομηχανία προωθούσε έντονα, όπως για παράδειγμα το grunge, το funk metal, το rap metal κλπ, αποσπούσαν υποστηρικτές μετακινώντας το μουσικό εκκρεμές της εποχής προς την πλευρά τους. Ευτυχώς, το τέλος εκείνης της εποχής βρήκε το heavy metal ζωντανό. Η επιστροφή στις ρίζες του αποτέλεσε και τον βασικό λόγο αυτής της εξέλιξης. Ωστόσο, μολονότι ζωντανό, συνέχισε σε νέες ατραπούς. Οι τεχνολογικές εξελίξεις και η χρήση του υπολογιστή αποτυπώθηκαν στον νέο του ήχο. Μέσα σε αυτό το κλίμα έλαβε χώρα και η κυκλοφορία του «Tales…», του  δεύτερου album σας, το 1999, και μάλιστα με νέα σύνθεση. Ενός album που απέδειξε ότι ως συγκρότημα παρακολουθούσατε με ευκολία τις εξελίξεις της διεθνούς «μεταλλικής» σκηνής και ταυτόχρονα δεν απεμπολούσατε στοιχεία της μουσικής σας παράδοσης προς χάριν της οποιασδήποτε μόδας. Το «Tales…» είχε έναν power metal προσανατολισμό, αποτύπωνε περισσότερο έντονα το επικό σας ύφος αλλά η παραγωγή του ήταν τέτοια που κρατούσε την μπάντα συνδεδεμένη με την παράδοση του αυθεντικού heavy metal και του πρώτου δίσκου. Θύμισέ μας τις επιλογές εκείνης της εποχής. Νομίζω ότι ήταν προσωπική σου απόφαση να γίνει η παραγωγή έτσι ώστε να διατηρήσει ο ήχος σας γνωρίσματα του παλαιού metal. Πως το είχες πετύχει; Θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε ότι το «Tales…» ήταν ο δίσκος που επηρέασε την μουσική ταυτότητα που θα αποτύπωναν οι Mystery για τα επόμενα χρόνια;

 

Ναι, θα μπορούσα να πω ότι ισχύει αυτό. Το «Tales...» ήταν το κατώφλι στο οποίο ο νεαρός συνθέτης ανδρώνεται. Αν δηλαδή το πρώτο άλμπουμ ήταν το αποτέλεσμα μιας «συνθετικής εφηβείας», το «Τales...» είναι η «άνδρωση». Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά...Τεχνολογικά είχαμε διαφοροποιήσεις, περνάγαμε μία μεταβατική περίοδο σε ότι αφορά την υλικοτεχνική υποδομή, αλλά... το σχήμα - σχήμα! Ήταν αδιαπραγμάτευτο. Αν εξαιρέσεις την τεχνολογική υποστήριξη σε σχέση με την εποχή της πρώτης κυκλοφορίας, δεν άλλαζε κάτι... Και ως εκ τούτου, δεν μπορούσε παρά να υποστηρίζει τα ιδεώδη των απαρχών του.

Η τελευταία δουλειά των Mystery ήταν η διασκευή στο «Child of the Damned» των θρυλικών Warlord, η οποία και στολίζει την κυκλοφορία του «Sons of a Dream Compilation - A tribute to Warlord». Αφού σου δώσω τα συγχαρητήριά μου για την εξαιρετική διασκευή η οποία χαρακτηρίζεται από έναν ιδιαίτερα επιθετικό ήχο με την κιθάρα σου να παίρνει στην κυριολεξία φωτιά, θα σε ρωτήσω τι να περιμένουμε στο μέλλον από τους Mystery; Να υποθέσουμε ότι αυτή η διασκευή αποτελεί ένα σημείο από το οποίο θα επαναπροσδιορίσετε τον ήχο σας προς τον ήχο των 70's - 80's σε σχέση με την  power metal προσέγγιση του «Destiny»;

Δεν θα ήθελα να ορίσω το που κατευθύνονται οι Mystery βάση ετικετών της μουσικής βιομηχανίας. Ως μουσικός επηρεάζομαι πολύ από τα μέλη του σχήματος. Διυλίζω, συλλέγω, παραμερίζω ή και συνθέτω πράγματα από τα άλλα μέλη. Αντλώ επιρροές από  τον τρόπο που ηχούν, που σκέπτονται, που ζουν. Πιθανώς η ηχογράφηση του «Child of the Damned» όντως να δείχνει προς μία κατεύθυνση, ειδικά σε συνάρτηση με την θεματολογία του επόμενου άλμπουμ η οποία και θα είναι πράγματι πολύ τραχιά. Τολμώ να πω ότι θα πρόκειται για πολιτική θεματολογία - όχι βέβαια κομματική- και θα αποπνέει πολιτικό θυμό....
 

Ερωτήσεις Ανδρέα Σκαμανδρώνυμου
 

Τι είναι για εσένα το heavy metal ; Τι είναι για το παγκόσμιο πολιτιστικό γίγνεσθαι ; Πιστεύεις ότι η μουσική σου και το καλό heavy metal γενικότερα, πέρα από το να προσφέρει τέρψη στους ακροατές, μπορεί να συμβάλει στην προσπάθεια μιας αισθητικής κάθαρσης του σύγχρονου ανθρώπου από υλιστικές και αγοραίες αντιλήψεις που του επιβάλει η πολιτισμική συνθήκη της Νεωτερικότητας;
 

Όσον αφορά το πρώτο σκέλος της ερώτησης σε παραπέμπω στους στίχους του «Never Ending Flame» από το «Fatal Passion». Εκεί, με έναν δειλά ποιητικό και αλληγορικό τρόπο, αναφέρουμε το τι είναι το heavy metal για εμάς. Θα μπορούσα επίσης να προσθέσω ότι είναι τα... νιάτα μου - ένας τρόπος εντός εισαγωγικών να «επαναστατήσω», να αντιτάξω κάτι απέναντι σε άλλες εκφάνσεις της τέχνης, της έκφρασης και της μουσικής. Προσπάθησα να αποδείξω ότι το heavy metal είναι μουσική και τέχνη, και όχι ένα συνονθύλευμα κραυγών και άγριων ήχων όπως κάποτε λέγανε...
 

Σε σχέση τώρα με το παγκόσμιο πολιτιστικό γίγνεσθαι, με γεμίζει το ότι στο «κύτταρο» του heavy metal υπάρχουν περίπου 600 χρόνια μουσικής ιστορίας. Αυτό με εξιτάρει! Το να μπορώ να χρησιμοποιήσω αναφορές στην αναγεννησιακή μουσική, στο μπαρόκ, στο ροκοκό, στην κλασική για να δημιουργήσω... Για παράδειγμα, άκου το «Smoke on the Water», η τεχνική του έχει αναφορές σε «ανάποδες τέταρτες» βαρδικού τύπου... Αν λοιπόν μπορώ να χρησιμοποιήσω τόσα χρόνια μουσικής κληρονομιάς, τότε έχω όλη την ιστορία στα χέρια μου... αυτό με γεμίζει στο heavy metal.

Και για να απαντήσω και στο τελευταίο υποερώτημα, ναι! Το heavy metal μπορεί να αποτελέσει αισθητική κάθαρση μέσα στη σύμβαση της Νεωτερικότητας, αλλά υπό μία προϋπόθεση... να πεθάνει... και να αναγεννηθεί, γιατί αυτή τη στιγμή κρατιέται στη ζωή με μηχανική υποστήριξη. Αν κάποιοι νομίζουν ότι heavy metal είναι το να βάλεις μια κιθάρα σε έναν ενισχυτή με ασύλληπτη ένταση και παραμόρφωση κάνουν λάθος. Η αγαπημένη μας μουσική είναι πολύ περισσότερα από το να κάνεις φασαρία. Επειδή έχουμε φθάσει σε αυτό ακριβώς το σημείο, για αυτό και κατέθεσα την αιρετική άποψη περί θανάτου και αναγέννησης...
 

Ο κλασικισμός οφείλεται στις επιρροές σου ή πηγάζει από προσλαμβάνουσες που σε οδηγούν σε πιο συνειδητές αναφορές στο παραδοσιοκρατικό κληροδότημα;

Πλέον, ναι. Όταν πρωτοξεκίνησα είχα προσλαμβάνουσες από την «παλαιά μουσική» όπως την ονομάζω εγώ. Οι γονείς μου στο σπίτι ακούγανε και κλασική και ροκ. Με τον όρο «παλαιά μουσική» αναφέρομαι κυρίως στο διάστημα 1450-1820. Μεγαλώνοντας και με τα δύο είδη, θεώρησα φυσιολογικό το να συγκεράσω Ροκ με κλασική. Ταυτόχρονα, έβλεπα τους αγαπημένους μου συνθέτες και κιθαρίστες να κάνουν ακριβώς αυτό.

Στιχουργικά έχεις πολλές αναφορές στην Ηρωική Φαντασία και ειδικά στον ήρωα του Μάικλ Μούρκοκ, Έλρικ. Διαβάζεις λογοτεχνία του φανταστικού; Ποιοί είναι οι αγαπημένοι σου λογοτέχνες ;

Μπορεί να γράψω στίχους για το οτιδήποτε τύχει να ερεθίσει τη φαντασία μου αλλά και διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία με τα οποία θα μπορούσα να χτίσω γύρω τους μουσική και στίχους. Και η Ηρωική Φαντασία μου δίνει ερεθίσματα, αλλά και η πραγματική Ιστορία,  η ίδια η ζωή και η Συμπαντική Νομοτέλεια. Έχω διαβάσει από παλιά πολλά έργα της λογοτεχνίας του φανταστικού, και ιδιαίτερα Μούρκοκ, Λάβκραφτ και Χάουαρν

Θεωρείς ότι η βιομηχανία των εταιριών, των εντύπων και των μουσικών παραγωγών του χώρου έχει βελτιώσει την στάση της προς το ελληνικό heavy metal ; Ξεχωρίζεις στις μέρες μας κάποια μπάντα από τον Ελληνικό χώρο ;

Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για την όποια στάση των εμπλεκομένων απέναντι στο ελληνικό heavy metal, εάν το ίδιο το ελληνικό heavy metal δεν ήταν ακόμη σε... εφηβική φάση. Ωστόσο, η αλήθεια είναι πως παραμένει στην εφηβεία τριάντα χρόνια! Έπρεπε πρώτα να «ενηλικιωθεί», να ωριμάσει η ελληνική σκηνή και μετά να πάμε παρακάτω... Οι δε εμπλεκόμενοι επιθυμούν τα χρήματα ενώ δεν αμείβονται οι... ίδιοι οι μουσικοί! Αυτό το θεωρώ ανήθικο... Έχω σταματήσει να ακούω heavy metal από τις αρχές του 2000. Δεν παρακολουθώ τη σκηνή με τον ίδιο τρόπο όπως παλαιότερα. Ακούω άλμπουμ από φίλους, αλλά «ακούω - δεν ακούω». Είμαι πολύ απορροφημένος με τις δικές μου δημιουργίες, και ίσως πράγματα που μου άρεσαν να μην πρόλαβα να τα αφομοιώσω όπως όταν ήμουν μικρότερος. Μεγαλώνοντας, αφιερώνω όλη  την προσοχή στην προσωπική μου δουλειά. Δεν έχω ξεχωρίσει τελευταία κάποια δουλειά ελληνικού σχήματος. Δεν μου αρέσει πάντως αυτό που βλέπω στην Ελλάδα αλλά και παγκοσμίως στο χώρο του heavy metal αυτή την εποχή. Πιστεύω ότι χάθηκε ένα σημαντικότατο στοιχείο της παλαιάς έκφρασης της μουσικής αυτής, το οποίο και είναι πολύ δύσκολο να επανέλθει λόγω εποχής. Αναφέρομαι στο ρομαντικό στοιχείο που είχαν τα πρώιμα κομμάτια.... Σήμερα δεν μπορείς να επιδείξεις ρομαντισμό διότι έτσι θα πρέπει να ρίξεις τις άμυνες σου σε μια εποχή όπου αυτό είναι ανεπίτρεπτο, ασυγχώρητο, και σε καθιστά αυτομάτως ευάλωτο μέσα σε μία συμπλεγματική περιρρέουσα ατμόσφαιρα εντός ενός «μοντερνιστικού» μοντέλου.

Πως βλέπεις το μέλλον του επονομαζομένου και «True Metal»; Μπορεί να είναι ελπιδοφόρο;

Εξαρτάται από το ποιός το οργανώνει... Επαναλαμβάνω, είμαι υπέρ της αιρετικής άποψης ότι το metal σε αυτή τη φάση πρέπει να πεθάνει, ώστε να καθαρθεί, και να δούμε τι μπορεί να προκύψει από την αναγέννησή του. Υπάρχουν εξαιρέσεις, οι οποίες όμως και επιβεβαιώνουν τον κανόνα λόγω του μικρού τους αριθμού...

Τα τελευταία λόγια δικά σου.... Υπάρχει κάτι που θα ήθελες να πεις στα παιδιά της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ και στους αναγνώστες των εντύπων της;

Να ακούτε heavy metal με τα αυτιά και την ψυχή σας... Όχι με τα μάτια!

  

Δισκογραφία των Angelo Perlepes’ Mystery:

Angelo Perlepes’ Mystery (1991)

Tales (1999)

Fatal Passion (2001)

Into the realms of Chaos  -single- (2002)

Destiny (2004)

Mysterology (2005)

 

 

Σχόλια σε αυτή την ανάρτηση :

 

Ο/Η P A L A D I N είπε...

Άγγελε ευχαριστούμε για όλα αυτά τα χρόνια μεταλλικής μελωδικής μουσικής!

Τρίτη, 22 Απριλίου, 2014

 

Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...

Πράγματι, πρόκειται για έναν "guitar" ήρωα της ελληνικής "μεταλλικής" σκηνής, που διαθέτει παγκόσμια κλάση.

Τρίτη, 22 Απριλίου, 2014

 

Ο/Η Ανδρέας Σκαμανδρώνυμος είπε...

Χαιρετώ και παραθέτω ορισμένα από τα σχόλια για τη συνέντευξη που γράφτηκαν στον τοίχο μου στο facebook..

Τετάρτη, 30 Απριλίου, 2014

 

Ο/Η Ανώνυμος είπε...

φοβερός και τρομερός!!!

Τετάρτη, 30 Απριλίου, 2014

 

Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Ἀντρέα, εὖγε, γαμῶ τὶς ἐρωτήσεις

Τετάρτη, 30 Απριλίου, 2014

 

Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Ανδρέα, πολύ ενδιαφέρουσες οι ερωτήσεις σου αλλά και οι απαντήσεις που δόθηκαν από το ...μεγαλύτερο Έλληνα κιθαρίστα. To ομώνυμο και το "Tales..." αποτελούν σημεία αναφοράς για την ιστορία της μουσικής μας. Το heavy metal ως μια "προσπάθεια αισθητικής κάθαρσης του σύγχρονου ανθρώπου από υλιστικές και αγοραίες αντιλήψεις που του επιβάλει η πολιτισμική συνθήκη της Νεωτερικότητας"... πολύ στοχευμένη προσέγγιση και όλοι μας, νομίζω, συμφωνούμε.

Τετάρτη, 30 Απριλίου, 2014

 

Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Παιχτούρα, καὶ τὸ σημαντικότερο, ἔγραψε φοβερὰ κομμάτια. Πολλοὶ θὰ γυρίσουν νὰ ποῦν ὅτι πρόκειται γιὰ μίμο τοῦ Malmsteen ἢ δὲν ξέρω κι ἐγὼ ποιανοῦ ἄλλου. Δὲν δίνω δεκάρα, ἄλλωστε οὔτε ὁ ἴδιος τὸ κρύβει νομίζω. Μεγάλη ὑπόθεση νὰ εἶσαι ὡραῖος παίχτης καὶ ταυτόχρονα καὶ ὡραῖος συνθέτης, ὁπότε νομίζω ὅτι δὲν σηκώνει καὶ πολλὴ ἀνάλυση τὸ πρᾶγμα. Προσωπικός μου ἀγαπημένος δίσκος παραμένει τὸ Destiny (θέλω ἐπειγόντως κόπια), ἀλλὰ καὶ τὰ ὑπόλοιπα εἶναι τὸ λιγότερο ἐξαιρετικά.

Τετάρτη, 30 Απριλίου, 2014

 

Ο/Η Ανδρέας Σκαμανδρώνυμος είπε...

Ευχαριστώ, αλλά μην ξεχνάτε ότι όλα αυτά συμβαίνουν χάρις σε όλους εσάς

Τετάρτη, 30 Απριλίου, 2014