Το «Ρομαντικό κακό» απέναντι στην μεταμοντέρνα παρακμή

Όπως έχουμε γράψει και σε παλαιότερα τεύχη της «Φανταστικής Λογοτεχνίας», στην εποχή μας η εκτίμηση των καλλιτεχνικών εκφράσεων του φανταστικού έχει αποκτήσει νέες διαστάσεις. Στον κινηματογράφο, στην τηλεόραση, στους πάγκους των βιβλιοπωλείων, σε πολλά κοντολογίς σημεία μπορούμε πλέον να έρθουμε σε επαφή με έργα του ευρύτερου πλαισίου που μας αφορά. Το «Φανταστικό» τείνει να μην είναι πια υπόθεση λίγων ανθρώπων που συγκροτούν κάποιους μικρούς κύκλους. Αντίθετα, δείχνει να απλώνει την εμβέλεια της επιρροής του σε ένα ευρύ κοινωνικό φάσμα. Ωστόσο, η αύξηση του ενδιαφέροντος γι’ αυτό δεν συνοδεύεται από κάποιο βάθεμα της ποιότητάς του.

 

Αρκετά από τα σύγχρονα έργα του Φανταστικού δεν προκαλούν το δέος και την ανατριχιαστικά γοητευτική αίσθηση του ανοίκειου, όπως συνέβαινε με εκείνα του παρελθόντος, κι αυτό που δημιουργεί ανησυχία είναι πως καθίστανται μονομερώς μαζικά καταναλώσιμα. Δηλαδή, αντί μέσω μιας διαλεκτικής διαδικασίας μεταξύ του κοινού και των έργων να προκύπτει τέρψη αλλά κι ένας πνευματικός προσανατολισμός προς την ουσία των πραγμάτων, παρατηρείται η έκπτωση των έργων σε αναλώσιμα είδη της επικρατούσας μεταμοντέρνας νεωτερικής παρακμής.

 

Οι απαρχές αυτής της εξέλιξης ανιχνεύονται στην ανάδειξη ενός γενικότερου ενδιαφέροντος για το Φανταστικό, που έλαβε χώρα από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 κι έπειτα. Η προβολή παλαιότερων και η δημιουργία νέων έργων του Φανταστικού, που προέκυψε ως απάντηση σε αυτό το ενδιαφέρον, δυστυχώς δεν συνοδεύτηκε από ένα θεωρητικό κέντρο το οποίο θα ενοποιούσε την πολυσχιδή εκφραστικότητα και θα αποκάλυπτε την ουσία της αισθητικής του «φανταστικού πεδίου». Το αποτέλεσμα ήταν να υπάρξει μια κινητικότητα στο λογοτεχνικό και καλλιτεχνικό πλαίσιο, χωρίς όμως τα έργα που παρουσιάστηκαν να διαθέτουν την θωράκιση ενός θεωρητικού υπόβαθρου που θα μπορούσε να αποτελέσει κριτήριο για την περιγραφή του τι πραγματικά είναι Φανταστικό. Μοιραία, η ρομαντική προέλευση των παλαιών έργων λησμονήθηκε και η δύναμη της μόδας δημιούργησε τάσεις μέσω των οποίων πολλά νέα έργα απορροφήθηκαν από την κυρίαρχη μεταμοντέρνα πνευματικότητα.

 

Μια από τις συνέπειες ήταν και η μετάλλαξη ενός βασικού φανταστικού λογοτεχνικού χαρακτήρα, δηλαδή του βρικόλακα. Η εποχή που τα «vampires» της λογοτεχνίας του φανταστικού και του κινηματογράφου παρουσιάζονταν αποκλειστικά ως αιμοβόρα, απόκοσμα ή γοητευτικά μυστηριώδη πλάσματα του κακού δείχνει να έχει παρέλθει. Σήμερα, (με εξαίρεση ίσως τον χώρο των εικαστικών) τόσο στις οθόνες όσο και στις σελίδες των λογοτεχνικών κειμένων, οι βρικόλακες αποκτούν μεγαλύτερη συμβατότητα με τους ανθρώπους. Αναπτύσσουν συναισθηματικό και ηθικό υπόβαθρο. Ελέγχουν το πάθος τους για αίμα και αναπαράγουν την αέναή τους επιβίωση με τεχνητά μέσα. Γίνονται συμβατικά ορθολογιστές, επιρρεπείς σε συμπεριφορές που πηγάζουν από χλιαρά συναισθήματα και διαλλακτικοί. 

 

Είναι σαφές πως το κοινό και οι δημιουργοί της εποχής μας αρχίζουν να βλέπουν τους βρικόλακες με θετικό τρόπο. Μια από τις διαδεδομένες απόψεις υποστηρίζει ότι αυτή η ηθικοποίηση των βρικολάκων πηγάζει από την πάγια αγάπη των ανθρώπων για μια ζωή χωρίς «ελαττώματα» όπως οι ασθένειες, η κόπωση και το γήρας. Για μια ζωή χωρίς θάνατο, σε τελική ανάλυση, στην οποία ανταποκρίνεται το πρότυπο του λογοτεχνικού βρικόλακα.

 

Η παραπάνω άποψη είναι συμβατή με τις επιστημονικές προσεγγίσεις του κλάδου της «κοινωνιολογίας του σώματος», ενός επιστημονικού κλάδου που φέρει τις επιρροές του Μεταμοντερνισμού. Σύμφωνα με τα συμπεράσματα αυτής της κοινωνιολογικής σχολής, ο άνθρωπος της εποχής μας απαντά στην πρόκληση του θανάτου και του γήρατος με το να «καταργεί» τις ηλικιακές τομές. Πλέον, άνθρωποι διαφορετικών ηλικιών ντύνονται με το ίδιο στυλ, συχνάζουν στα ίδια μέρη και συμπεριφέρονται παρόμοια. Μεγαλύτεροι σε ηλικία χρησιμοποιούν τεχνικές του μακιγιάζ, της κόμμωσης και της σωματικής φροντίδας για να «παγώνουν» τα ηλικιακά σημάδια. Ακόμη και η ίδια η αντιμετώπιση του θανάτου έχει χάσει πολλή από την παλαιότερη πνευματιστική της υφή και μοιάζει να παίρνει τυπικότερο χαρακτήρα.  

 

Σε αυτό το πλαίσιο η ανατροπή των λογοτεχνικών σταθερών συνδέεται με την γενικότερη ανατροπή παλαιότερων αξιών. Ο βρικόλακας, όντας ένα πλάσμα χωρίς ηλικία, χωρίς μεταβολές στην εξωτερική εμφάνιση και χωρίς θάνατο, δεν είχε παρά να αποκτήσει ενδιαφέρον για τους φορείς αυτής της μεταμοντέρνας τάσης. Το μόνο που έμενε ήταν να ψαλιδιστούν κάποια παλαιότερα γνωρίσματά του, προκειμένου να καταστεί λογοτεχνικό, τηλεοπτικό και κινηματογραφικό φετίχ των καιρών μας.

 

Ωστόσο, η προσωπική μου εκτίμηση είναι διαφορετική. Σαφώς και αναδεικνύω την αξία της παραπάνω ανάλυσης. Το κάνω, όμως, μοναχά για να ερμηνεύσω το πώς συνδέεται στο παρόν ο συγκεκριμένος λογοτεχνικός χαρακτήρας με την τάση της εποχής μας. Εντούτοις, όλα αυτό δεν είναι τίποτε περισσότερο από το «φαινόμενο» της περίπτωσης. Πίσω και πέρα από αυτό υπάρχουν κι άλλα στοιχεία που οφείλουμε να αξιοποιήσουμε για να καταλήξουμε σε ένα πειστικό συμπέρασμα σχετικά με το ενδιαφέρον που δείχνει το κοινό για τους βρικόλακες.
 

 

Σε μια πρώτη φάση θα πρέπει να αφήσουμε το παρόν, που θέλει τους βρικόλακες να αποτελούν καλλιτεχνική (μετα)μόδα, και να εστιάσουμε την προσοχή μας στα νεορομαντικά μουσικά, λογοτεχνικά και πνευματικά ρεύματα που γεννήθηκαν κατά την δεκαετία του ’90. Μέσα από αυτά τα ρεύματα, για τις ανάγκες της περίπτωσης, θα ήταν χρήσιμο να ξεχωρίσουμε τρία γεγονότα. Πρώτα απ’ όλα την αναβίωση του ενδιαφέροντος για την λογοτεχνία του φανταστικού και τις βασισμένες σε σενάρια έργων της κινηματογραφικές ταινίες. Έπειτα, την εισβολή της «γοτθικής αισθητικής» -όπως αυτή έγινε αντιληπτή κατά την εποχή του Ρομαντισμού- στην βιομηχανία της ενδυματολογίας και της «μόδας των ρούχων». Τέλος, στην εκδήλωση ενδιαφέροντος για το «gothic» στοιχείο στην μουσική και το εκτενές άπλωμά του πέρα από τα μέχρι τότε γνωστά πεδία της rock και της heavy metal σκηνής.

 

Τόσο στα τρία αυτά γεγονότα όσο και στο σύνολο των εκφράσεων που προέκυψαν από τα νεορομαντικά ρεύματα της δεκαετίας του ’90, η πρόσληψη των σχημάτων του Φανταστικού έγινε με τον παλαιό τρόπο του Ρομαντισμού. Ούτως ή άλλως, η γέννηση  (ή η αναζωπύρωση) των ρευμάτων αυτών αποτέλεσε αισθητική απάντηση στα δεδομένα του ακαλαίσθητου, χρηματοοικονομικού και παγκοσμιοποιημένου κόσμου της μεταμοντέρνας Νεωτερικότητας. Αν θέλουμε, λοιπόν, να δούμε τι πραγματικά γέννησε το καλλιτεχνικό ενδιαφέρον για τους βρικόλακες (και το κακό εν γένει) θα πρέπει να ανατρέξουμε – μέσω της αισθητικής των νεορομαντικών αυτών  ρευμάτων – στον πρωτογενή Ρομαντισμό.

 

Στα πλαίσια των ρομαντικών ενοράσεων του 18^ου και του 19^ου αιώνα το συμβατικά αποκαλούμενο «καλό» συνδέθηκε σε κάποιες περιπτώσεις με τις έννοιες της τυπικότητας, του βαρετού και της αδυναμίας. Στην πραγματικότητα, οι ρομαντικοί αντιλήφθηκαν ότι η κυριαρχία της νεωτερικής συνθήκης και των προτάσεων του Διαφωτισμού είχε βασιστεί στην ικανότητα των νεωτεριστών να επαναπροσδιορίζουν τις αξίες και να εννοιολογούν τα πράγματα κατά το δοκούν.  Έτσι, το «καλό» δεν ήταν πλέον εκείνο που νοούταν ως καλό στις προνεωτερικές εποχές. Δεν ήταν εκείνο που εννοούσαν ως καλό οι αρχαίοι φιλόσοφοι και οι μεσαιωνικοί θεολόγοι. Το καλό στην εποχή της Νεωτερικότητας ήταν εκείνο που αντιλαμβάνονταν ως τέτοιο οι χρηματιστές και οι διεθνιστές φιλόσοφοι.

 

Η απάντηση των ρομαντικών δεν άργησε να έρθει. Η ρομαντική επαναστατικότητα εστίασε στο μυθικό, στο υπερβατικό, στο αλλόκοτο, ακόμη και στο κακό στοιχείο, ως εκφράσεις ανατροπής της ωφελιμιστικής και ορθολογιστικής νεωτερικής πνευματικής συνθήκης. Ο «ρομαντικός κακός» ήταν σε ορισμένες περιπτώσεις ο χαρακτήρας που με την δημιουργική του βούληση και την θέληση για υπέρβαση προσπάθησε να σπάσει τα όρια της συμβατικής υλικής εμπειρίας του μηχανοποιημένου αστικού κόσμου, ακόμη κι αν κάτι τέτοιο προκαλούσε φαινομενική ηθική και σωματική βλάβη σε εκείνον και τους συνανθρώπους του. Ο «ρομαντικός κακός» ήταν ενδεχομένως απρόσιτος, μυστηριώδης, διαβολικά γοητευτικός, τραγικός, ενίοτε και ανεξέλεγκτα συναισθηματικός. Μα πάνω απ’ όλα ήταν δυνάμει δημιουργικός, επαναστατικός και ανατρεπτικός. Ήταν εκφραστής δυνάμεων εσώτερων, ουσιαστικών, αληθινών.
 

 

Ο βρικόλακας αποτέλεσε έναν από τους κακούς χαρακτήρες της ρομαντικής λογοτεχνίας, που σε κάποια έργα είχε πρωταγωνιστικό ρόλο και σε άλλα όχι. Ωστόσο, απέκτησε έντονη δημοτικότητα και συνδέθηκε με τα παραπάνω χαρακτηριστικά της ρομαντικής ενόρασης για το κακό στην νεότερη λογοτεχνία του φανταστικού, από δεύτερο μισό του 19^ο αιώνα κι έπειτα. Έκτοτε, τόσο ο βρικόλακας όσο και παρεμφερή πλάσματα απορροφούν στα έργα του φανταστικού αρκετά από τα γνωρίσματα του «ρομαντικού κακού».

 

Με αυτό τον τρόπο έγιναν αντιληπτά τα «vampires» και στα νεορομαντικά ρεύματα της δεκαετίας του ’90. Αυτός είναι ο χαρακτήρας που τα κατέστησε διαχρονικά γοητευτικά και ενδιαφέροντα. Αυτός είναι ο δρόμος που καθιστά συνολικά το «κακό» σε αρκετές περιπτώσεις συμπαθές. Η αριστοκρατία του, η θέληση για υπέρβαση που εμπεριέχει, η ανατρεπτική προς την βαρετή τυπικότητα προοπτική του.

 

Ο κορυφαίος, ίσως, «κακός» του κινηματογράφου, Κρίστοφερ Λι, είχε υπονοήσει με μια φράση όλα τα παραπάνω όταν σε μια συνέντευξη τον είχαν ρωτήσει γιατί προτιμούσε διαρκώς τους ρόλους των κακών κι εκείνος είχε απαντήσει «γιατί οι ρόλοι των κακών είναι οι πιο ενδιαφέροντες».

 

Δυστυχώς, οι χαοτικές δυνάμεις και η δυναμική της φθοράς που περιέχει η μεταμοντέρνα Νεωτερικότητα δείχνουν ικανές να οξειδώσουν όχι μόνο τα τελευταία ίχνη ενάρετης καλοσύνης μα και κάθε προοπτική ουσιοκρατισμού. Από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 η εισβολή του αγοραίου σκεπτικού στα πεδία του Φανταστικού, σε συνδυασμό με την έλλειψη μιας θεωρητικής ρομαντικής βάσης, έχει εκτρέψει την κουλτούρα του Φανταστικού από τον «αποκαλυπτικό» και «επαναστατικό» παλαιότερο ρομαντικό της προσανατολισμό. Ακόμη και το «καλλιτεχνικό κακό» διαθέτει πλέον μόνο ψήγματα της ρομαντικής του πρόσληψης και δείχνει να πνίγεται στα φλιτζάνια του καφέ που πίνουν οι τηλεοπτικοί βρικόλακες των καιρών μας στα εμπορικά κέντρα αμερικανικών μεγαλουπόλεων.

 

Απέναντι σε όλα αυτά, ως τελευταίοι (μα όχι ύστατοι) Ρομαντικοί, έχουμε να αντιτάξουμε τις πένες και τα φτερά της φαντασίας μας. Αυθεντικά καλοί – και στα μάτια όσων δεν μας αντιλαμβάνονται κακοί – φορείς ιδεατών ενοράσεων και αναζητητές αυθεντικών σχημάτων, υψώνουμε τις σημαίες του Ανίκητου Ήλιου μας και βαδίζουμε αταλάντευτα στο μέλλον που προσδοκούμε.

 

Σταμάτης Μαμούτος, πρόεδρος Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.

 

Εικόνα 3: Jean Honore Fragonard, Mozart, Don Giovanni

 

- Σχόλια σε αυτή την ανάρτηση :

 

Ο/Η Δημήτρης Αργασταράς είπε...

Ένα πολύ καλό κείμενο από τον Σταμάτη ! Μια διεισδυτική ματιά, μαζί με το απαραίτητο, και τόσο σπάνιο, θεωρητικό υπόβαθρο - ένα κείμενο από αυτά που μοναχά η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.ξέρει να προσφέρει...

Σάββατο, 01 Ιουνίου, 2013

 

Ο/Η P A L A D I N είπε...

Πολύ ωραίο αφιέρωμα όντως!

 

Επίσης, οι φίλοι του ρομαντικού κακού θα βρουν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες τις παλιές καλές ταινίες της βρετανικής Hammer, με τους παλιούς "καλούς" απέθαντους, τυλιγμένους σε πέπλα αισθητικής σαγήνης...

 

Διατηρούμε ελπίδες πως ο Κόμης Δράκουλας του Στόκερ και όλοι οι υπόλοιποι αξιοσέβαστοι κακοί θα εξεγερθούν ενάντια στους βρικόλακες των ΜΜΕ, της πολιτικής και φυσικά... αυτούς του Twilight!!!!
;-)

Τετάρτη, 05 Ιουνίου, 2013

Ο/Η Αγανακτισμένος στο Πολιτικό είπε...

Για άλλη μια φορά ένα πολύ καλό αλλά και "δύσκολο" κείμενο, βασισμένο στη βαθειά θεωρητική κατάρτιση των μελών της ΦΛΕΦΑΛΟ σε θέματα Ρομαντισμού και Λογοτεχνίας του Φανταστικού. Σταμάτη έχω γίνει φανατικός αναγνώστης σου, σε λίγο φοβάμαι ότι θα αρχίσω να σε ψάχνω ουρλιάζοντας, όπως κάνουν τα 16χρονα για τον τύπο που παίζει στο Twilight (που έχει δηλώσει ότι τα μαλλιά του μένουν έτσι όρθια και φουντωτά γιατί έχει να τα λούσει κάτι χρόνια...)

 

Το κείμενό σου μου θύμισε ένα γεγονός που καταδεικνύει ότι ακόμα και εμπορικά επιτυχημένοι συγγραφείς του Φανταστικού έχουν αρχίσει να νιώθουν αποξένωση από την πλήρως εμπορική χρήση του Φανταστικού: ο Νιλ Γκάιμαν έγραψε κάποια στιγμή στο Τουίτερ, μέσα από ένα βιβλιοπωλείο που είχε πάει "Έχει ένα ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΔΙΑΔΡΟΜΟ με επιγραφή Teen Paranormal Romance! Τώρα ξέρω γιατί πάει κατά διαόλου αυτή η χώρα (δηλ. η Αμερική)!!"

 

Πρέπει κατά τη γνώμη μου να μας χαροποιεί πολύ το γεγονός ότι το φανταστικό έχει μπει στα σπίτια όλων, ότι τα νεαρά άτομα διαβάζουν μανιωδώς έστω και τα πολύ light ρομάντζα με βαμπίρ, ότι οι πιο επιτυχημένες εμπορικά ταινίες είναι του Φανταστικού, ότι άτομα όλων των ηλικιών παίζουν games κυρίως με scifi αλλά και με fantasy θέματα, ότι η τηλεοπτική μεταφορά του Song of Ice and Fire με την ποιότητα παραγωγής της και τη σεναριακή δομή της γίνεται θέμα συζήτησης ακόμα και σε πολιτικα τοκ σόου των ΗΠΑ και όλος ο πλανήτης συζητά κάθε βδομάδα τη σειρά (π.χ. η παγκόσμια τρέλα με το πρόσφατο ένατο επεισοδιο της 3ης σεζόν). Μέσα από την επιτυχία αυτή, όχι μόνο θα δοθεί κίνητρο παραγωγής νέων πονημάτων (από τα οποία αδιαμφησβήτητα κάποια θα είναι ποιοτικά), αλλά θα γίνουν γνωστά και κλασσικά έργα, χαρακτήρες, συγγραφείς κλπ (π.χ. το Song of Ice & Fire δεν είναι νέο, από τη δεκαετία του 80 άρχισε να γράφεται) σε ευρύτερο κοινό, που θα ψάξει να βρει, να διαβάσει και να δει τις ρίζες των έργων αυτών, τη συγγενική τους λογοτεχνία, τα θέματα που πραγματεύονται, τις τεχνικές και θα καταλήξει αναπόδραστα να έρθει σε επαφή με το Ρομαντισμό, την πηγή και το θεωρητικό και αισθητικό υπόβαθρο όλης της μαζικής φαντασίας που κυκλοφορεί. Πολύ απλά, ξεκινώντας από τα κλαδιά, θα επιστρέψει στις ρίζες της Φανταστικής λογοτεχνίας και σε όλο το υποβαθρό της. Ελπίζω αυτό να μην είναι ευσεβής πόθος, και να μην κρίνω εξ ιδίων τα αλλότρια, αλλά βλέπω γύρω μου ενθαρρυντικά σημάδια που το υποστηρίζουν.

 

Και βεβαίως, το σχήμα αναζήτησης "κλαδιά --> ρίζες" στην Ελλάδα θα καταλήξει σε αυτό που έχει επεξεργαστεί τα θεωρητικά και αισθητικά πλαίσια του ξεχασμένου σχεδόν Ρομαντισμού στη χώρα μας, στη ΦΛΕΦΑΛΟ και στα εκατοντάδες κείμενά της, τον αναλυτικό πλούτο των σύγχρονων Ελλήνων Μελετητών και κριτικών.

 

Προσυπογράφω την προτοπή του Paladin για τις ταινίες της Hammer. Είναι τα έργα που κατασκεύασαν τη σύγχρονη αντίληψη του πλανήτη για τα κλασσικά τέρατα της Βικτωριανής παραγωγής.

Παρασκευή, 07 Ιουνίου, 2013

Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...

Φίλοι και συναγωνιστές, όλοι μαζί για μια εξέγερση ρομαντική!

Κυριακή, 16 Ιουνίου, 2013

Ο/Η Ιων Αλβέριχος είπε...

Όπως πάντα τα άρθρα του Σταμάτη κλείνουν στόματα και δείχνουν ποιοί όντως ξέρουν απο Ρομαντισμό και φανταστική λογοτεχνία στην Πατρίδα μας... Η αλήθεια πάντως είναι πως εγώ προτιμώ τους λυκανθρώπους. Θεωρώ πως βγάζουν πολλά ρομαντικά στοιχεία, ακόμα και αν αυτά εκφράζονται σε μια πιο άγρια μορφή. Ο λυκάνθρωπος εκφράζει την βίαιη, ελεύθερη και ριζοσπαστική πλευρά του ανθρώπου ανεξάρτητα απο χωροχρονικά πλαίσια, νύχτα η μέρα, με ήλιο η χωρίς. Είναι ένας κρυμμένος ψυχισμός που αντιτίθεται στην νεωτερικότητα με δόντια και νύχια. Δεν μπαίνει σε φόρμουλες ελαχιστοποίησης του δυνασμισμού του, όπως συχνά βλέπουμε σε σημερινές απεικονίσεις καθώς πρέπει βρικολάκων. Κατά την ταπεινή μου ρομαντική άποψη ο Λυκάνθρωπος εκφράζει την μόνιμη εξέργερση,την ανυπακοή στον εξωτερική πολιτική ορθότητα, την αέναη σύγκρουση με την σχεδόν υποταγμένη στην βιομηχανοποίηση ανθρώπινη φύση. Μέσα απο το λυκάνθρωπο το ένστικτο εναρμονίζεται με τη φύση και βγαίνει στην επιφάνεια το πραγματικό είναι της ρομαντικής ψυχής, απηλλαγμένο απο τις πολύχρωμες κορδέλες-αλυσίδες της κανονικότητας. Ακόμα και αν μιλάμε για δημιουργήματα φαντασίας και μύθων πιστεύω πως οι παραλληλισμοί μπορούν να γίνουν εύκολα κατανοητοί.. Και απο τους λυκανθρώπους και απο τους προβατανθρώπους

Τετάρτη, 19 Ιουνίου, 2013

Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...

Ίωνα, fight tooth and nail....

Πέμπτη, 20 Ιουνίου, 2013

Γιώργος Γιαντάς ''Mindland''

Όσον αφορά στο λογοτεχνικό είδος της επιστημονικής φαντασίας, τείνουμε να ξεχάσουμε εντελώς πως υπήρχε κάποτε μια εποχή, πολύ πιο αθώα, που χαρακτηριζόταν από θέματα τα οποία εκδήλωναν έναν θαυμασμό για την ανακάλυψη του διαστήματος, για την ανοιχτοσύνη των αχανών του εκτάσεων και τις δυνατότητες που πρόσφερε ο καινούριος, θαυμαστός κόσμος της επιστήμης. Τότε που ο ήρωας της επιστημονικής φαντασίας μπορούσε να ταξιδέψει σε νέους κόσμους, επικίνδυνους αλλά και γοητευτικούς, και να συναντήσει καινούρια είδη και άλλα όντα. Απ’ ότι φαίνεται, κάποια στιγμή, αυτή η πίστη στην ιδέα της προόδου, σε έναν καλύτερο μελλοντικό κόσμο, άρχισε να χάνεται, και η επιστημονική φαντασία άρχισε να καλύπτεται από πιο σκοτεινές και απαισιόδοξες ατμόσφαιρες.

Η σκοτεινή ατμόσφαιρα που καλύπτει ως επί το πλείστον την σύγχρονη επιστημονική φαντασία είναι μάλλον το αποτέλεσμα της επιβεβαίωσης ότι ο κόσμος μας εξακολουθεί να είναι επισφαλής, και μάλιστα πολύ περισσότερο τώρα, καθώς ο άνθρωπος διαθέτει τα μέσα για να προκαλέσει πολύ πιο τρομερά και ανεπανόρθωτα πλήγματα στον πλανήτη και στους συνανθρώπους του. Όπως έλεγε ένας σημαντικός συγγραφέας του είδους, ο Φίλιπ Κ. Ντικ, «όλοι οι συγγραφείς που σέβονται τον εαυτό τους έχουν γίνει πια αθέλητα προάγγελοι καταστροφής, γιατί η καταστροφή πλανιέται στην ατμόσφαιρα. Οι συγγραφείς Ε.Φ. ακόμη περισσότερο…». Και πρότεινε πως θα έπρεπε μάλλον να δουλεύει ένας συγγραφέας του είδους : «Να γράφουμε για τις στάχτες του κατεστραμμένου κόσμου στην αρχή, να το δηλώνουμε στην πρώτη παράγραφο και να τελειώνουμε, παρά να καταλήγουμε στο τέλος. Και να κάνουμε το κεντρικό θέμα της ιστορίας την προσπάθεια απ’ την πλευρά των ηρώων να λύσουν το πρόβλημα της επιβίωσης μετά τον πόλεμο».

 

 

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο κινείται και το δεύτερο κατά σειρά μυθιστόρημα του Γιώργου Γιαντά ‘‘Mindland’’ (εκδόσεις Λιβάνης), όπου σε ένα χρονολογικά απροσδιόριστο αλλά όχι πολύ μακρινό μέλλον η ανθρωπότητα έχει επιβιώσει από τον Τελευταίο Μεγάλο Πόλεμο, με ανεπανόρθωτες όμως συνέπειες για την ζωή στον πλανήτη. Με κατεστραμμένη την ατμόσφαιρα, την χλωρίδα και την πανίδα, μετά την χρήση των πυρηνικών όπλων, οι εναπομείναντες πληθυσμοί καταφεύγουν για την επιβίωση τους στην δημιουργία πόλεων κάτω από ένα προστατευτικό γυάλινο περίβλημα. Κάτω από την γυάλα, η κοινωνική ζωή οργανώνεται από την αρχή, με τα πάντα να είναι πλέον τεχνητά κατασκευασμένα, ασφυκτικά και καταθλιπτικά. Έτσι, ως μοναδικό μέσο ανακούφισης και ψυχαγωγίας, στο οποίο καταφεύγουν πλέον οι άνθρωποι, χρησιμοποιούνται οι υπερ-εξελιγμένοι ηλεκτρονικοί προσωμοιωτές, όπου με την ειδική κονσόλα και τα απαραίτητα συνοδευτικά (γυαλιά, αισθητήρες χεριών και ποδιών) μπορεί κανείς να εισέλθει σε μια πλήρη εικονική πραγματικότητα, φτιάχνοντας τον δικό του εικονικό χαρακτήρα.

Ο Μπρεντ, ο ήρωας του βιβλίου, είναι ένας συνηθισμένος τύπος της μετα-πολεμικής εποχής. Δεν ενδιαφέρεται για τα γεγονότα του κόσμου, εργάζεται σε μία αδιάφορη δουλειά, στο υπόγειο εργαστήρι του γερο-Γκόρμαν, που ειδικεύεται στην κατασκευή ηλεκτρονικών συσκευών, και έχει έναν ‘‘νοικιασμένο φίλο’’ από την Rendfriends, τον Τάμι. Η αποκλειστική ασχολία του Μπρεντ αμέσως μετά την δουλειά είναι η είσοδος του στον εικονικό κόσμο της Mindland. Μια μέρα όμως θα συναντήσει εκεί την Κέιτι, μια αινιγματική νέα κοπέλα, και το αρχικό τους φλερτ θα τον οδηγήσει τελικά στο να γνωρίσει τους ‘‘Απόμακρους’’. Οι Απόμακροι είναι μια αντιστασιακή ομάδα που απέχει από την χρήση των υπολογιστών και επιδιώκει να αφυπνίσει τους ανθρώπους, ώστε να ξεκολλήσουν από τον εικονικό τους κόσμο και να δουν κατάματα την πραγματικότητα της ζωής τους. Η αλήθεια είναι πως μετά τον πόλεμο έχει επικρατήσει ένας παντοδύναμος ‘‘Κορπορατισμός’’, όπου γιγάντιες πολυεθνικές εταιρίες έχουν αποκτήσει τον πλήρη έλεγχο στις συνθήκες του νέου κόσμου που έχουν κατασκευάσει. Τελικά, ο Μπρεντ θα πειστεί να εισχωρήσει ως κατάσκοπος σε μια τέτοια εταιρία και θα βρεθεί αντιμέτωπος με μυστηριώδεις δολοφονίες, απόκρυφα σύμβολα, και ένα πανίσχυρο παιχνίδι για την κυριαρχία του κόσμου…

 

 

Ο Γιώργος Γιαντάς έχει μελετήσει προσεκτικά το μελλοντολογικό πλαίσιο του κόσμου του, στο οποίο πετυχαίνει να εισάγει τον αναγνώστη με μεγάλη πειστικότητα. Η αφήγηση κυλά ομαλά, στρωτά και γοητευτικά, και οι χαρακτήρες που μας παρουσιάζει καταφέρνουν να μας γίνουν συμπαθείς. Έτσι, ο αναγνώστης καταλήγει να παρακολουθεί την εξέλιξη των περιστατικών μέσα από μία άνετη και απρόσκοπτη γραφή, η οποία καταφέρνει να τον παρασύρει, ενώ οι διάλογοι, όπου παρεμβάλλονται, είναι ζωντανοί και παραστατικοί. Σε ορισμένα σημεία, ο συνδυασμός της πλοκής με ευρύτερους προβληματισμούς, για την οικολογική τύχη του πλανήτη, την φύση του καπιταλιστικού συστήματος, την εξέλιξη των γεωπολιτικών ανταγωνισμών μεταξύ των κρατών, παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Και τελικά, η περιέργεια για το πού θα καταλήξει ο ήρωας, πού θα τον οδηγήσουν όλα αυτά, παραμένει ζωντανή μέχρι το τέλος. 

Μια μικρή παρατήρηση θα μπορούσε να γίνει για την κάπως χαλαρή σύνδεση των διαφόρων στοιχείων της πλοκής, τα συνομωσιολογικά, μυστικιστικά και απόκρυφα στοιχεία τα οποία ανακαλύπτει σταδιακά ο ήρωας, με την όλη ιστορία, καθώς και για την διάρθρωση του κειμένου στα κεφάλαια του βιβλίου. Το κείμενο χωρίζεται σε ένα εισαγωγικό μέρος, όπου βρίσκουμε τον ήρωα φυλακισμένο να εξομολογείται την ιστορία του σε ένα απαρχαιωμένο laptop,  και σε τέσσερα κεφάλαια, από τα οποία το τρίτο είναι τόσο μεγάλο που καταλαμβάνει σχεδόν περισσότερο από το μισό του βιβλίου, ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να χωριστεί σε μικρότερα.

Ωστόσο, το ‘‘Mindland’’ του Γιαντά αποτελεί ένα ευχάριστο, χορταστικό ανάγνωσμα, με  πολύ ενδιαφέροντες προβληματισμούς σχετικά με την μοίρα του κόσμου μας και τις συμπεριφορές των ανθρώπων μέσα σε αυτόν. Οπωσδήποτε είναι ένα πολύ ενδιαφέρον ελληνικό μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας. Ο Γιαντάς κατέχει φανερά την στόφα του καλού αφηγητή και δεν έχουμε παρά να περιμένουμε κι άλλα ωραία βιβλία από αυτόν στο μέλλον.

Δημήτρης Αργασταράς, ε. μέλος Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.

 

- Σχόλια σε αυτή την ανάρτηση :

 

Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...

Άλλος ένας Έλληνας λογοτέχνης του φανταστικού.
Εύχομαι στον Γιώργο Γιαντά καλή επιτυχία.

Δευτέρα, 13 Μαΐου, 2013

Ο/Η Αγανακτισμένος στο Πολιτικό είπε...

Καλή επιτυχία στο βιβλίο (καλοτάξιδο λένε σε αυτές τις περιπτώσεις) και συγχαρητήρια για τη συνεχιζόμενη προσπάθεια της ΦΛΕΦΑΛΟ να αναδεικνύει μέσα από γόνιμη και αμερόληπτη κριτική τα ελληνικά έργα του Φανταστικού, όσα εκδίδονται τέλος πάντων. Είναι πολύ πιο παραγωγικό να βλέπουμε οι αναγνώστες και ο συγγραφέας και τα αδύνατα σημεία των έργων ώστε οι μεν να αποκτούν καλύτερο αισθητήριο στην λογοτεχνία και ο δε να λαμαβάνει παραινέσεις και υλικό για τη βελτίωσή του και την ακόμα καλύτερη χρήση του ταλέντου του. Μακριά από τον πραγματικά σκεπτόμενο άνθρωπο (και όχι το γιαλαντζί διανοούμενο αριστεριστή και προσφάτως "φιλελέ") οι πληρωμένες αγιογραφίες βιβλιών και συγγραφέων.

Θέλω εδώ να σχολιάσω και την εισαγωγή του πάντα εξαιρετικού κειμένου του Δημήτρη. Φοβάμαι ότι η αποχώρηση της επιστημονικής φαντασίας από το αισιόδοξο έπος της εξερεύνησης, που οδηγεί στην καλυτέρευση του ανθρωπίνου είδους και στο άνοιγμα των πνευματικών οριζόντων του (στα πλαίσια της πολυλοιδορημένης για λάθος λόγους space opera), αλλά και η καθολική σχεδόν κυριαρχία των post-apocalyptic settings στην επιστημονική φαντασία, χωρίς ελπίδα, χωρίς πολιτισμό, μόνο με φόβο, δεν είναι μόνο θέμα "μόδας". Περισσότερο είναι θέμα κατευθύνσεων από τους εκδοτικούς οίκους που ας μη γελιόμαστε έχουν τη δύναμη να εξυψώσουν ή να περιθωριοποιήσουν συγκεκριμένα συγγραφικά genres κατά βούληση. Είναι, κατά τη γνώμη μου πάντα, μια προσπάθεια να περάσει στη συνείδηση του ανθρώπου ότι το μελλον θα είναι ακριβώς έτσι, μουντό, καταθλιπτικό, ζοφερό, με επικυριαρχία των corporations, όπου ο άνθρωπος θα είναι αριθμός και καταναλωτής, η μόρφωση απαγορευμένη και οι ελάχιστοι πόροι μαζεμένοι στα χέρια μιας ηγετικής κάστας. Αυτά τα θέματα τα εξερεύνησε βέβαια και το "1984", αλλά τα "πνευματικά του τέκνα" δεν πρόκειται να φτάσουν ποτέ το επίπεδο ποιότητας και προφητικότητας του κλασσικού αυτού έργου. Και βεβαίως ας μην ξεχνάμε ότι το βιβλίο αυτό δεν είχε γραφτεί για να περιγράψει κάποιο ολοκληρωτικό "φασιστικό" καθεστώς, αλλά τη "μητέρα των προλετάριων" (μη χέσω), τη Σοβιετική Ένωση του Στάλιν.

Τρίτη, 14 Μαΐου, 2013

Ο/Η Γιώργος Doomsword είπε...

Πάντως εγώ δεν κοιτάζω τόσο τη μουντή προοπτική που μπορεί να αποδίδουν τα έργα του sci fi σαν προοπτική και που όπως γράφτηκε συνδέεται με τον κοινωνικό/πολιτικό ρόλο των εκδοτών όσο το γεγονός ότι νέοι συγγραφείς του χώρου εμφανίζονται στο προσκήνιο.

 

Σίγουρα αυτό είναι ενθαρρυντικό για την χώρα μας στην πραγματικά μουντή καθημερινότητα και πολύ δύσκολη εποχή μας και ίσως αυτά τα έργα να μας χτυπούν ένα καμπανάκι για το τι έρχεται προκειμένου να μην το αποδεχτούμε.

Τρίτη, 14 Μαΐου, 2013

Ο/Η P A L A D I N είπε...

"γιγάντιες πολυεθνικές εταιρίες έχουν αποκτήσει τον πλήρη έλεγχο στις συνθήκες του νέου κόσμου που έχουν κατασκευάσει"

Μάλλον το μέλλον δεν είναι και πολύ μακριά....για την ακρίβεια είναι ήδη εδώ.

Και αν δεν αλλάξει κάτι στη mindland σίγουρα θα χρειαστούμε κατασκόπους....

;-)

Πέμπτη, 16 Μαΐου, 2013

Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Ενδιαφέρον βιβλίο και ωραία παρουσίαση από τον Δημήτρη.

Κιμμέριος

Παρασκευή, 17 Μαΐου, 2013

 

Avalon

Είναι προχωρημένο απόγευμα Κυριακής στο ενετικό λιμάνι των Χανίων. Ο  ανίκητος ήλιος του Νότου  χρωματίζει χρυσαφένια τις κεραμοσκεπές και τα αναπαλαιωμένα και μη κτίρια της παλιάς πόλης. Αυτή η υπέροχη ώρα, λίγο πριν το σούρουπο ξετυλίξει  τα μαγευτικά του πέπλα πάνω από το παραθαλάσσιο αυτό μέρος, με βρίσκει να απολαμβάνω ζεστό καφέ στο μοναδικό σταθερό «μεταλλικό» στέκι της πόλης και το παλαιότερο μπαρ-καφέ ολόκληρης της Κρήτης.

 

Ο λόγος γίνεται για το Avalon. Τόσο το χαρακτηριστικό όνομα όσο και ο θυρεός στην είσοδο προϊδεάζουν τον επισκέπτη για τη μουσική αλλά και το εσωτερικό περιβάλλον. Ο θολωτός χώρος, με τα σπαθιά και την ασπίδα αλλά και το σκοτσέζικο κιλτ να δεσπόζουν, φαίνεται να είναι ο ιδανικός για να απολαύσει κανείς (με τα απαραίτητα, βοηθητικά, αλκοολικά πνεύματα) μουσική επική και φαντασιακή.  Η ατμόσφαιρα είναι κατάλληλη για να ηχήσουν μεταλλικοί παιάνες και ύμνοι μάχης, ήχοι που μετουσιώνουν τους λίθινους τοίχους ενός μπαρ σε μεσαιωνική μυσταγωγία.

Όταν λοιπόν ένας τέτοιος τόπος προσφέρει έμπνευση, διεγείρει τη φαντασία και ξεφεύγει από το μέσο μοντερνιστικό ύφος, δε μπορεί παρά αναρωτηθεί κανείς για τον ιθύνοντα νου πίσω από τις εικόνες και τους ήχους. Μπορεί ένα μπαρ να είναι κάτι πέρα από ένα μπαρ; Να είναι ένας τόπος μυστηριακής φαντασιακής φλόγωσης; Μπορεί ένας dj να μην είναι απλά αυτός που βάζει τραγούδια στη σειρά, αλλά αυτός που δημιουργεί ατμόσφαιρα – σαν άλλος μάγος, η οποία αγκαλιάζει τους επισκέπτες και τους επιτρέπει το ταξίδι; 

Δίπλα μου έχω τον Λευτέρη, υπεύθυνο του heavy metal bar Avalon. Ξεφυλλίζει το όγδοο  τεύχος του περιοδικού «Φανταστική Λογοτεχνία»,  καθώς ακούμε τους κιθαρισμούς του Ritchie Blackmore στο Wasted Sunsets να ταξιδεύουν μέσα στο λυκόφως της μπλε ώρας, της μαγικής ώρας, και μιλάμε για μουσική και σφυριά, σπαθιά και μπύρα, ήχους και εικόνες. Τέτοια δειλινά μόνο χαμένα δεν είναι…

 

Λευτέρη, είσαι υπεύθυνος ενός καταστήματος – μοναδικού στην πόλη – με όνομα βγαλμένο από τους ευρωπαϊκούς μύθους και διακόσμηση που παραπέμπει στον μεσαίωνα και τις εποχές του σπαθιού. Τί σημασία έχουν οι μύθοι για εσένα ως άτομο αλλά και επιχειρηματία; Θεωρείς πως μπορεί να υπάρχει σύγκλιση ανάμεσα στην επιχειρηματικότητα και το φαντασιακό;

Πρωτίστως ευχαριστώ πολύ για την φιλοξενία στην πανέμορφη και πέρα από τα κοινότυπα προσπάθεια σας.  Πάντα με συνάρπαζε η έννοια του μυθικού. Από παιδί και μέχρι σήμερα, εκτός από καταφύγιο από την πραγματικότητα, θεωρώ τους μύθους πηγή έμπνευσης σε πάμπολους τομείς της ζωής, ακόμα και του επιχειρηματικού. Το Άβαλον δείχνει χαρακτηριστικά τη μεγάλη τους επιρροής στον τρόπο σκέψης μου, αφού πιστεύω πως συνέδεσα επιτυχημένα το μυθικό νησί  με πραγματικό μαγαζί! Θεωρώ ότι συστατικό απαραίτητο του επιτυχημένου επιχειρηματία είναι η οξυμμένη φαντασία.

Πώς αντιλαμβάνεσαι το hard rock/heavy metal σαν έννοια; Μπορεί να είναι και κάτι πέρα από τη συμβατικά εννοούμενη μουσική; Θεωρείς πως έχει σήμερα χάσει  κάτι από την αίγλη και τη μαγεία του παρελθόντος; Πες μου τα 5 ενδεικτικότερα αγαπημένα σου συγκροτήματα. 

Καταρχάς τις αποσυνδέω λίγο. Το Ηeavy Metal δεν το συσχετίζω άμεσα με το σκληρό ροκ αν και μοιάζουν λίγο ηχητικά, για μένα είναι ανεξάρτητο μουσικό είδος, πληρέστερο από όλες τις απόψεις, πολυπλοκότερο, και το πιο βασικό, πρεσβεύει μια εντελώς διαφορετική αντίληψη πραγμάτων και στάση ζωής από την ροκ. Δεν είναι απλά ένα παρακλάδι της ως είθισται να κατατάσσεται. Επιρροές από ροκ μουσική σίγουρα θα βρούμε, όπως και από τη blues, την κλασσική μουσική και άλλες, αλλά αυτό συμβαίνει λόγω μεταγενεστέρου χρόνου εμφάνισης του από αυτές, όχι συγγένειας πρώτου βαθμού. Καταλυτική διάφορα της Metal από ΟΛΑ τα υπόλοιπα  είναι ότι κουβαλάει μέσα στη μουσική και στους στίχους της σε υπέρμετρο βαθμό, ιδέες, ιδανικά, πρότυπα, εμπειρίες, μαγικά ταξίδια, μηνύματα, συναισθήματα, και δεν αρκείται μόνο στο να μας διασκεδάζει επιφανειακά. Είναι μια μουσική που το αυτί από μόνο του δεν μπορεί να αντιληφθεί την πλήρη έκτασή της, χρειάζεται μεγαλύτερη προσπάθεια και ενέργεια. Αυτό εξηγεί την ακατανίκητη έλξη και πάθος για το METAL όλων αυτών που ξεκινάνε το συγκλονιστικό ταξίδι μέσα σε αυτό. Μπορεί σήμερα να μην είναι τόσο δημοφιλές όσο στην δεκαετία του ’80 και του ’90, αλλά για τους «μυημένους» φίλους του δεν έχει χάσει τίποτα από την λάμψη του. Το αέναο συναρπαστικό ταξίδι μέσα από τους ήχους του είναι το ίδιο συγκλονιστικό όπως και τότε. Όσον αφορά τα αγαπημένα μου συγκροτήματα, δεν μπορώ να απαντήσω χωρίς να αδικήσω άλλα 20 μέσα μου. Τα «ιερά τέρατα» Iron Maiden, Judas Priest, Black Sabbath, Metallica από μόνα τους είναι 4. Περισσότερο ενδεικτικά λοιπόν, και εξαιρώντας τα παραπάνω: Sacred Reich, Tool, Manowar, Slayer, Death.

H Αθήνα πρωτοστατεί στις μεταλλικές εξελίξεις και η Θεσσαλονίκη είναι αναγνωρισμένη μεταλλομάνα. Ποια είναι η πορεία της μεταλλικής Κρήτης όπως τη θυμάσαι εσύ και ποια η θέση  των Χανίων στο μεταλλικό γίγνεσθαι της Ελλάδας;

Στα Χανιά και στην Κρήτη γενικότερα, υπήρχε και υπάρχει μεγάλη δυναμική γύρω από την metal μουσική. Πολύς ο κόσμος και διψασμένος για αυτήν, και παρά πολλές αξιόλογες μπάντες, που αν και λόγω της απόστασής μας από τα κέντρα των εξελίξεων δεν έχουν την ευκαιρία να αναδειχτούν εύκολα, δεν το βάζουν κάτω. Σημάδι ότι η «μεταλλική» μουσική ζει και βασιλεύει και μακριά από το κέντρο, είναι ότι κάθε χρόνο βλέπω πάρα πολλά καινούρια πρόσωπα, νέα παιδιά, που ανακαλύπτουν τη μαγεία αυτής της μουσικής να έρχονται να προστεθούν στον μεγάλο κατάλογο των παλαιοτέρων. Το γεγονός ότι στα Χανιά πραγματοποιείται κάθε χρόνο το πολύ επιτυχημένο και μοναδικό σε όλη τη νότιο Ελλάδα Chania Rock Festival, με ονόματα όπως οι Paradise Lost, Grave Digger, W.A.S.P, Anathema, Rotting Christ κ.α. σίγουρα δεν είναι τυχαίο.

Είσαι ο βασικός dj του Avalon. Από τις δικές μου μέρες σαν dj διατηρώ την πεποίθηση ότι το έργο του dj είναι τέχνη. Ποια είναι η δική σου θέση; Τι είναι αυτό που διαφοροποιεί έναν πετυχημένο dj από τους περισσότερους;

Σίγουρα δεν συγκρίνεται  ο ρόλος του με αυτών που γράφουν και παίζουν τη μουσική, αλλά θα συμφωνήσω μαζί σου. Το να καταφέρνεις να συνδυάζεις επιτυχημένα, όμορφα μουσικά κομμάτια μεταξύ τους, είναι και αυτό τέχνη, και σίγουρα όχι τόσο εύκολο όσο νομίζει πολύς κόσμος. Η άριστη γνώση και κατανόηση της μουσικής που παίζει ένας dj, καθώς και η καλή αντίληψη του για τα μουσικά γούστα του εκάστοτε κοινού που τον ακούει, είναι κυρίως αυτά που θα τον ξεχωρίσουν. Όπως επίσης η ικανότητα του να μεταφέρει θετική διάθεση και ενέργεια στον ακροατή. Ο βαθμός που τα συνδυάζει όλα αυτά είναι το κριτήριο μου για να χαρακτηρίσω κάποιον dj κακό, μέτριο ή εξαιρετικό.

Πώς αντιλαμβάνεσαι το φαινόμενο του downloading στις μέρες μας; Κατά ποιον τρόπο διαφοροποιείται ο φίλος του heavy metal στα 80’s – κατά την έκρηξη του ιδιώματος δηλαδή – από αυτόν των ημερών μας;

Με πολλά πλεονεκτήματα, όπως η εύκολη και γρήγορη πρόσβαση στη μουσική από όλο τον κόσμο, αλλά δυστυχώς αυτή η απρόσωπη υπερκατανάλωση μουσικής μας στερεί όλο το συναίσθημα και τη μαγεία της χειροπιαστής επαφής με τη μουσική και τους καλλιτέχνες που υπήρχε μέσω των cd και των βινυλίων. Μπορεί τώρα να είναι ευκολότερο να αναζητήσει και να βρει κανείς αυτό που αληθινά τον ενδιαφέρει, αρκεί βέβαια να ξέρει τι τον ενδιαφέρει. Ακριβώς για αυτόν τον τελευταίο λόγο, η νέα γενιά οπαδών, νομίζω έχει στερηθεί κάπως, τον φανατισμό και την προσήλωση που επιδείκνυαν οι παλιότερες.

Αν κρίνω από τα τατουάζ στο αριστερό σου χέρι με την κεφαλή ενός Βίκινγκ και το σφυρί του Θωρ, θα πρέπει να εκτιμάς ιδιαίτερα τη βόρεια μυθολογία. Tι πρεσβεύουν οι Βίκινγκς και οι τρόποι τους για σένα; Πιστεύεις ότι μπορεί τόσους αιώνες μετά ο μέσος νους να ερεθιστεί από τα μυστικά των Σκανδιναβών; Θεωρείς πως μπορούν ακόμα να ανοίξουν οι πύλες της Βαλχάλλα; Μπορεί ένα χτύπημα του θρυλικού Mjonlir να προσφέρει την ποθητή μετάβαση σε προσωπικό ή κοινωνικό επίπεδο;

Ναι, είμαι φοβερά επηρεασμένος από τη σκανδιναβική μυθολογία, όπως και από την αρχαία ελληνική. Όχι στο μέτρο του υπερφυσικού βέβαια, αλλά πιστεύω ότι οι αρχές και τα ιδεώδη που και οι δυο πρεσβεύουν είναι και επίκαιρα και σαφώς πιο ευγενή από τα σημερινά. Σίγουρα ο μέσος νους και τώρα  μπορεί να τα κατανοήσει , αρκεί να θέλει να απελευθερωθεί από φτηνές προκαταλήψεις και στερεότυπα που τον κρατάνε δέσμιο. Μεταφορικά πάντα, ένα χτύπημα του Mjonlir, ναι, μπορεί να ισοπεδώσει «βουνά» στην καθημερινή ζωή και η επιδίωξη της εισόδου μας στη Βαλχάλλα, μας λυτρώνει, μας δίνει κίνητρα να επιτυγχάνουμε τους στόχους μας και σαφώς μας εξυψώνει σε καλύτερους  ανθρώπους, μας βγάζει προς τα έξω τον καλύτερό μας εαυτό.

Λευτέρη από εδώ και στο εξής το Avalon θα αποτελεί τον τόπο για την πόλη των Χανίων και την Κρήτη γενικότερα, από τον οποίο θα μπορεί κανείς να προμηθευτεί τα μελλοντικά τεύχη του περιοδικού «Φανταστική Λογοτεχνία». Πώς βλέπεις το περιοδικό και την λέσχη της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.; Πιστεύεις πως η ρομαντική κοσμοθέαση θα βρει ποτέ πάτημα στην ελληνική πραγματικότητα; Θεωρείς πως μπορεί ο μέσος Έλληνας – ή πως του μέλλει – να στραφεί προς τον Ρομαντισμό σαν αληθινό τρόπο ζωής και δράσης;

 

Nομίζω ότι ο Έλληνας, και κατ’ επέκταση ο κάθε Ευρωπαίος, θα πρέπει να επιστρέψει στην παράδοση και τις αξίες που θα τον λυτρώσουν από την εργαλειακή τυποποίηση της σύγχρονης πραγματικότητας. Η ρομαντική κοσμοθέαση ενδείκνυται για μια τέτοια εξέλιξη και πιθανώς αποτελεί το μοναδικό κατάλληλο μονοπάτι. Στη Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. είναι φανερό πως υπάρχει αληθινή αγάπη για τη φαντασία, τη μουσική, την τέχνη γενικότερα. Επικροτώ το όλο εγχείρημα και χαίρομαι που θα μπορούν φίλοι να προμηθεύονται το περιοδικό από το Avalon.

 

Paladin, ε. μέλος Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.

 

- Σχόλια σε αυτή την ανάρτηση :

 

 Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...

Πολλή μπύρα ρε μάγκες....!

Βρισκόμενος στην πρωτεύουσα σας συντροφεύω φαντασιακά στις περιπλανήσεις κάτω από τις αψίδες του Avalon των Χανίων.

Δευτέρα, 22 Απριλίου, 2013

 

Ο/Η P A L A D I N είπε...

Σπαθί κα ασπίδα, μπύρα και δερματοντυμένη γροθιά υψωμένη κάτω από λίθινες αψίδες.... με τους απαραίτητους συνοδευτικούς παιάνες των Manowar!

 

Ατελείωτες συζητήσεις για το μέταλ και τον Έλρικ και τον Κόναν και τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών κατά τα μοναχικά απογεύματα του Χειμώνα αλλά και ανελέητο κυνήγι όταν ανοίγει η περίοδος της Σκανδιναβής Ξανθιάς! Κάπου εδώ ανκαλύπτει κανείς το δικό του Εξκάλιμπερ....

 

Χαιρετώ και αναμένω τους φίλους από τη Λέσχη στο μυθικό νησί!!!

Δευτέρα, 22 Απριλίου, 2013

 

Ο/Η Γιώργος Doomsword είπε...

Άντε φτιάξτε και στην Αθήνα κανένα metal στέκι παιδιά.

Τετάρτη, 24 Απριλίου, 2013

 

Ο/Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...

Γιώργο, όλα στην ώρα τους!

Τετάρτη, 24 Απριλίου, 2013

 

Ο/Η Δημήτρης Αργασταράς είπε...

Συγχαρητήρια για την συνέντευξη, αλλά και για το στέκι και την παρέα που έχετε εκεί κάτω.

Όντως, κάποια στιγμή θα πρέπει να οργανώσουμε μια εξόρμηση στην λεβεντομάνα Κρήτη.. :)

Stay heavy, guys...

Παρασκευή, 26 Απριλίου, 2013

 

Συνέντευξη με τον Samarithan των Wishdoom

Πάντα είναι μεγάλη χαρά να συζητώ με φίλους για θέματα που μας ενδιαφέρουν, που αποτελούν κομμάτι της καθημερινότητάς μας, που αγαπάμε και μας προβληματίζουν. Πόσο μάλλον όταν αυτοί οι φίλοι τυγχάνει να είναι μουσικοί, και μάλιστα με ένα εξαιρετικό ντεμπούτο album στο ενεργητικό τους. Ο λόγος για τον φίλτατο Samarithan George, κιθαρίστα και ιδρυτικό μέλος των Wishdoom, που μας τιμά δίνοντας συνέντευξη στο ιστολόγιο της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.

του Ζέφυρου

 

Hail Samarithan! Τιμή και χαρά να σε φιλοξενούμε στη Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. Για αρχή, θέλω να μου πεις εν συντομία την ιστορία της μπάντας. Ηχογραφήσεις, μέλη, παλαιά και τωρινή σύνθεση.

Γεια σου Απόστολε ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση! Οι Wishdoomξεκινήσαμε το 2008 σαν μια 3άδα φίλων που μοιράζονταν το ίδιο πάθος για τη μουσική. Η αρχική σύνθεση με την οποία ξεκινήσαμε και τις ηχογραφήσεις του «Up the Hammers» demo το καλοκαίρι του 2008 ήταν Samarithan G. -Κιθάρες , Χρήστος Πατσές – Μπάσο και Παναγιώτης Μπότης – Τύμπανα. Το Line up έκλεισε με την είσοδο του Χρήστου Πασχαλίδη στα φωνητικά στο τέλος του ίδιου χρόνου, ο οποίος τραγούδησε σαν guest στο demo. Με το ίδιο line-up συνεχίσαμε και για τον επόμενο χρόνο σταlive που κάναμε καθώς και στην ηχογράφηση του «Winds of War» EP τον Σεπτέμβρη του 2009! Το 2ο ΕΡ πήρε φοβερές κριτικές, πράγμα που έστρεψε το ενδιαφέρον της Metal On Metal Records στη μπάντα και έτσι υπογράψαμε για τον πρώτο μας full length δίσκο με το όνομα «Helepolis», ο οποίος τελικώς κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 2011! Στον δίσκο drummer της μπάντας είναι o Δημήτρης Ράπτης, ο οποίος αντικατέστησε τον Μπότη τον Ιανουάριο του 2010. Από τότε συνεχίζουμε με την ίδια σύνθεση και με liveκιθαρίστα τον Κυριάκο Βασδόκα των Crosswind, ο οποίος είναι και παραγωγός στις 2 τελευταίες κυκλοφορίες μας!

Bλέποντας σας live, πέραν του Βασίλη, drummer των Crosswind (αδελφό συγκρότημα, έτσι;),θεωρώ πως ο Δημήτρης έδεσε περισσότερο στο στυλ σας. Ακούω τα σχόλιά σου.

Ο Βασίλης είναι φοβερός drummer και πολύ καλός φίλος!Είναι απόλαυση να παίζεις μαζί του (σ.σ. προσυπογράφω)! Η συνεργασία μας ξεκίνησε λίγο μετά την κυκλοφορία του «Winds Of War» EP το 2009 όταν είχαμε κανονίσει το live με τους Domine λόγω του ότι ο τότε drummer της μπάντας ήταν φαντάρος και δεν μπορούσε να παραστεί. Ο Δημήτρης έγινε μέλος της μπάντας κάποιους μήνες αργότερα. Και οι δύο είναι αναμφισβήτητα πολύ καλοί παίχτες, με διαφορετικό τρόπο όμως ο καθένας.

Πόσο εύκολο ήταν να συγκροτήσεις μία μπάντα με επική/ φανταστική αισθητική και αναφορές τόσο στο φανταστικό όσο και σε θέματα που άπτονται αυτού, ιστορικά και μη, στη Θεσσαλονίκη των τελών της δεκαετίας των 00s; Υπήρξαν δυσκολίες, κι αν ναι, ποιες;

Δεν θα έλεγα πως υπήρξαν ιδιαίτερες δυσκολίες στο να συγκροτηθούν οι Wishdoom,μιας και το αρχικό line up αποτελείτο από 3 κολλητούς φίλους. Όλα ξεκινήσανε και γίνανε σ’ αυτό το πλαίσιο της φιλίας, πράγμα που πιστεύω ότι βοήθησε στο να εξελιχθούν ομαλά τα πράγματα μέχρι και σήμερα.

Ερώτηση που φαντάζομαι ότι έχεις βαρεθεί να απαντάς: από πού προέκυψε το όνομαWishdoom;

Χε, χε όχι! Πάντα μ αρέσει αυτή η ερώτηση! Το όνομα προέκυψε εντελώς φυσικά από το μουσικό ύφος της μπάντας. Τα κομμάτια μας κινούνται σε doom ύφος και με αρκετές εναλλαγές σε συναισθήματα και tempo. Στο όνομα της μπάντας φαίνεται η εναλλαγή και η αντίθεση των δυο εννοιών doom και wish σε μία λέξη (σ.σ. σαν να λέμε «ευχή και κατάρα» δηλαδή…), δηλώνοντας παράλληλα και το doom ύφος μας! Είναι πιστεύω ένα έξυπνο λογοπαίγνιο..

Ως μουσικός ποιες είναι οι κύριες επιρροές σου; Ποιοι οι δίσκοι που θεωρείς σημαντικότερους στην ιστορία του Heavy Metal;

Οι επιρροές μου πιστεύω δεν θα προκαλέσουν έκπληξη καθώς είναι αρκετά εμφανείς. Είμαι λάτρης του επικού ήχου της δεκαετίας του ’80, για να αναφέρω κάποιους: Manowar, Virgin Steele, Bathory, Warlord, Manilla Road, Omen, οι νεότεροι Doomsword , αλλά και του πιο κλασικού heavy metal όπως οι Black Sabbath, Iron Maiden, Judas Priest, Iced Earth και οι Candlemass που με έχουν επηρεάσει πάρα πολύ.

Σημαντικότεροι Heavy Metal δίσκοι για μένα – σύμφωνα με το πόσο έχουν επηρεάσειτην εξέλιξη και την ιστορίατης μουσικής κατά τη γνώμη μου και σε τυχαία σειρά-: Black Sabbath – Black Sabbath, Rainbow– Rising, Judas Priest – British Steel και Painkiller, Manowar – Into Glory Ride και Triumph of Steel, Candlemass - Epicus Doomicus Metallicus, Fates Warning – The Spectre Within, Iron Maiden – Seventh Son Of A Seventh Son, Metallica – And Justice for All, Ιced Earth – Night Of The Stormrider , Riot – Thundersteel. Είναι δίσκοι σταθμοί οι οποίοι με την έμπνευση τους, το καινοτόμο παίξιμό τους ή και με την παραγωγή τους, τάραξαν και επαναπροσδιόρισαν τα δεδομένα του σκληρού ήχου!

Ως μπάντα, ποια είναι τα στυλ και οι μουσικές εμπνεύσεις που σας οδήγησαν να καταλήξετε στον ήχο των Wishdoom?

Ο επικός ήχος μας είναι αποτέλεσμα των επιρροών των προαναφερθέντων συγκροτημάτων ως επί το πλείστον, φιλτραρισμένες πάντα υπό το δικό μας μουσικό ύφος. Κάθε μέλος από μέρους του, με το δικό του ιδιαίτερο ύφος – στυλ παιξίματος και ο τρόπος που αντιλαμβάνεται την μουσική, συντελεί στη δημιουργία του ήχου των Wishdoom.

Στους στίχους σας παρατηρώ, ήδη από τα demo/ EP «Up the Hammers» και «Winds of War»,ότι υπάρχουν αναφορές σε γεγονότα της αρχαίας ιστορίας και μυθολογίας. Στην μάχη των Πλαταιών στο τραγούδι «Battle of Plataea», στον Πατέρα των Θεών και των ανθρώπων της ελληνικής μας μυθολογίας στο «Zeus The Thunderer», αλλά και στην αιγυπτιακή μυθολογία στο «To Eternity».

Αποτελεί για τους Wishdoom η μυθική και κλασική αρχαιότητα κεντρικό πεδίο άντλησης στιχουργικής έμπνευσης (σε σχέση με άλλες «επικές» περιόδους, όπως για παράδειγμα ο μεσαίωνας);

Η κύρια πηγή έμπνευσης για τους στίχους είναι η ελληνική μυθολογία χωρίς όμως αυτό να είναι δεσμευτικό και υποχρεωτικό.Έχουμε επίσης ασχοληθεί με τον ήρωα φανταστικής λογοτεχνίας Elric του Μελνιμπονέ στο κομμάτι Screaming Blade καθώς και με τον Conan στο Son of Crom. Γενικά, οτιδήποτε μας γεννά επικά συναισθήματα είναι πιθανό να χρησιμοποιηθεί για στιχουργικό υλικό.

Στο τεχνικό του πράγματος, που έλαβε χώρα η ηχογράφηση; Ποιος επιμελήθηκε τον γεμάτο και δυνατό ήχο του «Helepolis»;

Καθώς μείναμε πλήρως ικανοποιημένοι με το αποτέλεσμα στο «Winds of War» EP συνεχίσαμε με την ίδια συνταγή! Τον ήχο επιμελείται και εδώ ο Κυριάκος Βασδόκας των Crosswind! Οι ηχογραφήσεις έγιναν σε διάφορους δικούς μας χώρους.

Θεωρείς ότι χρειάζεται απαραίτητα ένα καταξιωμένο στούντιο ή ένας άνθρωπος που να γνωρίζει τη δουλειά και να ξέρει τι να βγάλει από ένα συγκρότημα; Θεωρώ το«Winds of War» EP, πρότυπο ήχου και παραγωγής σε επίπεδο εγχώριας μπάντας, και όχι μόνο...

Ένα καταξιωμένο στούντιο σαφώς και σου προσφέρει πολλές λύσεις από άποψη τεχνικών μέσων, πράγμα που σου λύνει τα χέρια σε πολλά προβλήματα ή τυχόν απρόοπτα που προκύπτουν κατά τη διαδικασία της ηχογράφησης. Προσωπική μου όμως άποψη είναι πως χρειάζεσαι κάποιον που πέρα από το «Know How» να είναι σε θέση να νιώσει την μπάντα και να της δώσει την σωστή ηχητική προσέγγιση. Το «Winds Of War»αδιαμφισβήτητα ανέδειξε το ύφος και τον χαρακτήρα των Wishdoom.

Ως ενεργό μέλος της ελληνικής heavy metal σκηνής, θέλω να μου πεις πώς βλέπεις τα πράγματα σε αυτήν. Ποιες μπάντες ξεχωρίζεις, τωρινές και παλαιότερες;

Το επίπεδο στη σκηνή φαίνεται πως έχει ανέβει πάρα πολύ από άποψη κυκλοφοριών! Ο ήχος στα albums πλέον είναι σε υψηλά επίπεδα και υπάρχει επαγγελματική προσέγγιση στις περισσότερες κυκλοφορίες! Αγαπημένες ελληνικές μπάντες είναι οι Crosswind, Arryan Path, Astronomikon, Sarissa, Battleroar, Wardrum, Validor, War Dance και μου άρεσε πολύ και το άλμπουμ των Braveride!

Όπως προανέφερες, στα κομμάτια του «Helepolis» υπάρχουν αναφορές στους αγαπημένους μας ήρωες του φανταστικού: Conan, στο «Cimmerian Plains - Son of Crom», Elricστο «Screaming Blade», Ποια η γνώμη σου για την φανταστική λογοτεχνία και ποιοι οι αγαπημένοι σου συγγραφείς;

Στον ελεύθερο χρόνο μου διαβάζω φανταστική λογοτεχνία , εξ ου και τα δύο κομμάτια που προανέφερες! Βρίσκω τις ιστορίες τωνMoorcock, R.E.Howard και J R R Tolkien πολύ συναρπαστικές και εξαιρετικά πρόσφορες για πηγή άντλησης μουσικών ιδεών. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι πολλές μπάντες έχουν αφιερώσει ολόκληρες δισκογραφίες πάνω στον Έλρικ, τον Κόναν και τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών.

Δεν σου κρύβω ότι μου έκανε βαθιά εντύπωση το πένθιμο/ ηρωικό κλίμα του ομώνυμου κομματιού «Wishdoom» που κλείνει τον δίσκο (προσωπικά από τα αγαπημένα μου γενικώς από το συγκρότημα). Λαμβάνοντας υπόψη ότι το επικό heavy metal αποτελεί προνομιακό πεδίο εντός του οποίου προβάλλεται το ηρωικό ιδεώδες και παρατηρώντας ότι σε κομμάτια σας όπως το «Crystal World» υπάρχουν αντιπαραβολές με την πραγματικότητα, θα ήθελα την γνώμη σου για τις κοινωνικές προεκτάσεις του ηρωισμού και για το αν θα ήταν αναγκαία η επιστροφή ενός δημιουργικού ηρωικού πνεύματος ως αντιπρόταση στις έννοιες του οικονομιστικού, ωφελιμιστικού και άνευ ταυτότητας κόσμου της εποχής μας.

Το ομότιτλο κομμάτι είναι και για μένα ιδιαίτερα ξεχωριστό. Το είχα συνθέσει σε μια περίοδο συναισθηματικά φορτισμένη και ήτανε κατάθεση ψυχής, με βοήθησε να εκφράσω των θλίψη αλλά και την ελπίδα μου πως όλα με τον καιρό παίρνουν τον δρόμο τους και διορθώνονται (εξ ου και Wish/Doom). Τις κοινωνικές προεκτάσεις του ηρωισμού που αναφέρεις, προσωπικά τις αντιλαμβάνομαι περισσότερο σαν τα αισθήματα του ρομαντισμού, του συναισθήματος, της αυτοεκτίμησης, της ειλικρίνειας, της ουσιαστικής επικοινωνίας με τον περίγυρο μας, στοιχεία που έχουν εξαλειφθεί από την σημερινή εποχή. Ίσως κι αυτός να είναι ο λόγος που ασχολούμαστε με την επική μουσική και την φανταστική λογοτεχνία. Σου προσφέρουν ευγενή ηρωικά συναισθήματα που δεν μπορεί να σου προσφέρει ο σύγχρονος τρόπος ζωής.

Θέλω πληροφορίες για το καταπληκτικό εξώφυλλο που κοσμεί οπτικά τον ηχητικό κόσμο του δίσκου. Δεν σου κρύβω ότι είναι διακαής μου πόθος να το δω να ξεδιπλώνεται σε όλο του το μεγαλείο σε μια βινυλιακή κυκλοφορία.

Το εξώφυλλο στο «Helepolis» όπως και στο «Winds of War» το επιμελήθηκε ο Dimitar Nikolov! Ο Dimitar δούλεψε με πληροφορίες που του δώσαμε καθώς και με ιστορικά στοιχεία από περιγραφές αρχαίων για το πως ήταν η Ελέπολις και να το αποτέλεσμα! Αν παρατηρήσει κανείς με προσοχή, θα δει τον Μακεδονικό στρατό με τις πανοπλίες και τα πραγματικά του χρώματα, το αστέρι της Βεργίνας επάνω στις ασπίδες τους, τις σάρισες και τον Δημήτριο τον Πολιορκητή ο οποίος προπορεύεται του στρατού του στην πολιορκία!Δυστυχώς δεν υπάρχουν προτάσεις ούτε συζητήσεις για ενδεχόμενο κυκλοφορίας του δίσκου σε βινύλιο.

Πλάνα για δεύτερο δίσκο υπάρχουν;

Ελπίζουμε και για 2η κυκλοφορία όταν υπάρχει στα χέρια μας το κατάλληλο υλικό, αντάξιο ή και καλύτερο του προηγούμενου.Υπάρχουν αρκετές ιδέες οι οποίες θα πρέπει να δουλευτούν προσεκτικά και να μπουν σε μια σειρά. Θέλουμε η επόμενη κυκλοφορία να έχει πραγματικό λόγο ύπαρξης και να μην είναι άπλα ένας δίσκος της σειράς πιεσμένος από καταστάσεις και χρονικά όρια.

Κάποια σχέδια για συναυλίες; Όσες φορές σας είδαμε ζωντανά, μας αφήσατε με το στόμα ανοιχτό (ειδικά το support στους Domine στο Harley Bar έμεινε χαραγμένο ανεξίτηλα στις μνήμες μας)!

Το support στους Domine είναι ίσως το πιο δυνατό μας Live! Είμαστε ανοιχτοί σε προτάσεις η μπάντα είναι πάντα ετοιμοπόλεμη, πλην όμως οι εγχώριοι διοργανωτές δεν φαίνεται να δείχνουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον..

Θέλω να μου πεις το ιδανικό roster συγκροτημάτων για κοινή εμφάνιση με τους Wishdoom. Ποιοι είναι οι μουσικοί με τους οποίους θα ήθελες να μοιραστείς τη σκηνή;

Ιδανικό roster… Καλά αυτό που θα γράψω θα ήταν πολύ ιδανικό για να είναι αληθινό.. Manowar, Virgin Steele, Manilla Road, Warlord και ο καθένας να παίξει έναν ολόκληρο δίσκο του! Ήθελα πάρα πολύ να παίξουμε τον Απρίλιο με τους Warlord στη Θεσσαλονίκη.. Είναι μια μοναδική ευκαιρία! Παρόλο όμως που και ο ίδιος ο Τσάμης ζήτησε να ανοίξουμε εμείς τη συναυλία, οι διοργανωτές είχανε διαφορετική γνώμη και δεν βάλανε ούτε μισό support!!! Εγκληματικό κατά τη γνώμη μου... Αν κάποια ελπίδα για σοβαρή προβολή υπάρχει για μια μπάντα, τότε είναι σίγουρα Live σαν κι αυτά και οι διοργανωτές δείχνουν να αγνοούν επιδεικτικά!

Αυτά από εμένα. Σε ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου και εύχομαι ό,τι καλύτερο. Κλείσε τη συνέντευξη όπως θέλεις εσύ!

Εγώ ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον και τη στήριξη στους Wishdoom και απολογούμαι για την καθυστερημένη μου απάντηση..Κλείνοντας θα θελα να απευθύνω τους χαιρετισμούς μου και στους αναγνώστες της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. και να ζητήσω από όλους, κοινό,διοργανωτές, συντελεστές, να αγκαλιάσουν περισσότερο την ελληνική σκηνή και ο καθένας με τον τρόπο του να δώσει ευκαιρίες σε αξιόλογες μπάντες – που πλέον είναι αρκετές – να προβληθούν και να καθιερωθούν στη σκηνή. Είναι πραγματικά θλιβερό να βλέπεις ότι λαμβάνεις περισσότερη στήριξη από το εξωτερικό παρά από την ίδια σου την χώρα. Hailz!

 

 

- Σχόλια σε αυτή την ανάρτηση :

 

Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...

Συγχαρητήρια στα παιδιά για την μουσική τους.
Εύχομαι καλή συνέχεια και να τους δούμε ζωντανά όσο πιο σύντομα γίνεται.

Ζέφυρε, καλώς ήρθες στην συντακτική ομάδα (και) του ιστολογίου!

Τετάρτη, 03 Απριλίου, 2013

 

Ο/Η Γιώργος Doomsword είπε...

Hailz σε ένα από τα καλύτερα σχήματα της ελληνικής μεταλλικής σκηνής

Τετάρτη, 03 Απριλίου, 2013

Ο/Η Δημήτρης Αργασταράς είπε...

Πολύ καλή συνέντευξη !
Welcome Ζέφυρος..
Πέμπτη, 04 Απριλίου, 2013

 

Ο/Η P A L A D I N είπε...

Ζήτω η Σαλόνικα!
Ζήτω οι Wishdoom!
Ζήτω οι μακεδονικές σάρισες και το αστέρι της Βεργίνας!
Ζήτω η φλόγα της ιερής μας φαντασίας και το αθάνατο ελληνικό επικό heavy metal!
Κυριακή, 07 Απριλίου, 2013

 

Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Ενδιαφέρουσα μπάντα οι Wishdoom, με ωραία θεματολογία. Χαιρετισμούς στον αμετανόητα επικό Ζέφυρο!

Κιμμέριος

Τρίτη, 16 Απριλίου, 2013