«Πριν εισέλθω στο κύριο θέμα του εν λόγω άρθρου, οφείλω να τοποθετηθώ σε λίγες γραμμές για τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα τις τελευταίες μέρες στην πατρίδα μας. Ξεκινώντας, δεν έχω παρά να καταθέσω την διαπίστωση ότι ένα πολιτικό σύστημα (και όχι μόνο μια κυβέρνηση) που δεν δύναται να εξασφαλίσει την διεξαγωγή ιερών τελετουργικών εθνικής και κοινωνικής συνοχής, όπως είναι η στρατιωτική παρέλαση της επετείου του «ΟΧΙ», αποτελεί ένα σύστημα που σαφώς ανήκει στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας.

Εκλαμβάνω ως θετικό το γεγονός ότι ο ελληνικός λαός έχει πλέον αντιληφθεί την ποιοτική στάθμη του μεταπολιτευτικού κατεστημένου και του συμπεριφέρεται αναλόγως. Οφείλω, ωστόσο, να σημειώσω πως -εκτός από αγανακτισμένος- είμαστε κι ένας λαός που, σε αυτή την ιστορική φάση, δεν διαθέτει καμιά πολιτική κουλτούρα και αίσθηση ιστορικής συλλογικής συνείδησης.

Με ικανοποίησε η σκληρή -αλλά και εύστοχη- κατακραυγή, υπό το στίγμα του προδότη, πολιτικών θρασιμιών, που όντως πρόδωσαν δοκιμαζόμενα τμήματα του ελληνισμού στο όνομα κοσμοπολιτικών ιδεοληψιών και κατόπιν εντολών «Συμμάχων της κακιάς ώρας». Εκτίμησα ως εύστοχη συμβολική κίνηση την καταστροφή της σημαίας του υπερτροφικού, πολυπολιτισμικού νάνου που αποκαλείται Ευρωπαϊκή Ένωση.

Με προβλημάτισε, όμως, η ικανοποίηση ενός πάγιου αιτήματος μεγάλου μέρους της Αριστεράς, δηλαδή του τέλους των παρελάσεων, που έλαβε χώρα -έστω και προσωρινά- «κάτω από την μύτη» των αγανακτισμένων Ελλήνων. Μια διαμαρτυρία που καταλήγει σε τέτοια αποτελέσματα και προσφέρει επικοινωνιακές νίκες στην Αριστερά, δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια διαμαρτυρία που βουλιάζει ακόμη πιο πολύ την χώρα στο βούρκο «των τρόπων» της μεταπολίτευσης αντί να την απομακρύνει απ’ αυτόν».

Περνώντας, πλέον, σε θέματα σοβαρού περιεχομένου, θα αναφερθώ στη συναισθηματική ένταση και την αισθητική πνοή που προσφέρει στους ανθρώπους της αποχυμωμένης Νεωτερικής συνθήκης το πνεύμα του Αγώνα, το οποίο αναδύεται από τον αθλητισμό. Όντας αθλητής κι ίδιος, έχω βιώσει την εμπειρία του αγώνα. Όντας φίλαθλος θεατής, έχω νιώσει την ψυχική ένταση που προκαλεί η οπτική και συναισθηματική απορρόφηση του αγώνα των άλλων.

Ως ρομαντικός οφείλω να ομολογήσω ότι εκφάνσεις του μηχανοκίνητου αθλητισμού που διεξάγονται με οχήματα συμβατικής εμφάνισης, δεν μου προκαλούν αισθητικό ενδιαφέρον. Δεν συμβαίνει το ίδιο όμως με τους αγώνες της Formula και των μοτοσικλετών. Παρακολουθώντας κανείς τους κορυφαίους αγώνες μοτοσικλέτας του Moto GP, νιώθει την ανάσα του να κόβεται από τη συναισθηματική ένταση που δημιουργεί η θέα πολύχρωμων, μεταλλικών κεραυνών όταν ξεχύνονται σαν ριπές φωτός στην άσφαλτο.

Η φαντασιακή αντιστοίχιση κατάφρακτων αναβατών, που κατευθύνουν ατσάλινους πάνθηρες σε τροχιές έξω από τα πλαίσια της λογικής, με τους έφιππους πολεμιστές των προνεωτερικών εποχών είναι προφανής. Στην μουσική μας κουλτούρα του Heavy Metal, η αντιστοίχιση αυτή έχει αναδειχθεί πολλάκις.

Οι λάτρεις του εν λόγω αθλήματος παρατηρούμε εδώ και κάποια χρόνια τις εταιρίες κατασκευής μοτοσικλετών Honda, Yamaha και (ενίοτε) Ducati, να εξαπολύουν συνεχώς νέα μεταλλικά θηρία, προκειμένου οι αναβάτες τους να αντικρίσουν πρώτοι την καρό σημαία του τερματισμού. Σύγχρονοι καβαλάρηδες όπως ο Χόρχε Λορένθο, ο Βαλεντίνο Ρόσσι, ο Κέισυ Στόουνερ, ο Ντάνυ Πετρόσα και άλλοι, προσφέρουν κάθε δεύτερη Κυριακή επικές μάχες και θέαμα σπάνιο για τις σταθερές της, υποτελούς στη μετριότητα του αστικού τρόπου ζωής, Νεωτερικής συνθήκης.

Προσωπικά τρέφω μεγαλύτερη συμπάθεια στην πιο αδύνατη ομάδα του Moto GP, δηλαδή τη Suzuki. Το κάνω αυτό γιατί μου είναι δύσκολο να δεχτώ ότι η εταιρία που κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου εξόπλιζε με μηχανοκίνητα θηρία τον αυτοκρατορικό στρατό της Ιαπωνίας, στους αγώνες του Moto GP γονατίζει συνεχώς μπροστά στην ανωτερότητα των παραπάνω. Και σαν η συμπάθειά μου να μετατράπηκε σε ιδεατή παρότρυνση, φέτος η ομάδα της Suzuki παρουσιάστηκε σημαντικά ενισχυμένη με έναν δυνατό οδηγό που ακούει στο όνομα Αλβάρο Μπαουτίστα.

Ωστόσο, ασχέτως του ποιοι είναι πρώτοι και ποιους υποστηρίζω εγώ, εδώ και αρκετό καιρό ένα ήταν το πρόσωπο που είχε τραβήξει επάνω του τα βλέμματα των περισσότερων οπαδών του αθλήματος: Μάρκο Σιμοντσέλλι. Ο νεαρός Ιταλός, με την κώμη που έμοιαζε με εκείνη του παλιού cartoon ήρωα Φρού-Φρού, είχε κερδίσει τις εντυπώσεις λόγω της ξέφρενης οδήγησής του.

Ο Μάρκο ήταν ο «rock star» του αθλήματος. Εκρηκτικός, επιθετικός, παράτολμος και σαφώς ανορθόλογος. Βρισκόταν στις πρώτες θέσεις και στον τελευταίο γύρο έπεφτε -ή έβγαινε εκτός σε κάποια στροφή- εξαιτίας της ενστικτώδους του επιθετικότητας. Είχε τη διάκριση σχεδόν βέβαιη και αντί να την εξασφαλίσει κινούμενος με ωφελιμιστική στρατηγική εξουθένωνε τον μεταλλικό του πάνθηρα και εγκατέλειπε λίγο πριν τον τερματισμό. Ήταν αυτός που προσέφερε τις υψηλότερες συγκινήσεις, χωρίς να ανταμείβεται ποτέ αντιστοίχως με βαθμολογικά οφέλη.

Ο Σιμοντσέλλι, κατά γενική αποδοχή, ήταν ένας οδηγός με ταλέντο μεγαλύτερο από εκείνο των συναθλητών του. Όμως, δεν κατάφερνε να το κεφαλαιοποιήσει σε απτό κέδρος. Έτρεχε για τον εαυτό του και για την χαρά του αγώνα. Αδυνατούσε να προσαρμόσει το ταλέντο του στις αυστηρές απαιτήσεις ενός υλικού όγκου με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που έπρεπε να επιβληθούν στο Εγώ του, όπως είναι το πρωτάθλημα με τη βαθμολογία και τις σκοπιμότητές του. Ωστόσο, όλοι γνώριζαν πως αν κάποια στιγμή κατάφερνε να εντάξει με ακρίβεια το όλο εξωτερικό πλαίσιο του πρωταθλήματος στην οπτική του, η μάχη θα τελείωνε για αρκετά χρόνια. Γιατί τότε το ηφαίστειο του έμφυτου ταλέντου του δεν θα διέχεε την λάβα του εντυπωσιακά και ανεξέλεγκτα. Τουναντίον, θα χυνόταν σαν ποτάμι φωτιάς αφήνοντας πίσω του στάχτη.

Δυστυχώς, δεν μάθουμε ποτέ αν αυτή η προοπτική θα γινόταν πραγματικότητα. Πριν λίγες μέρες, στον αγώνα που διεξαγόταν στην Μαλαισία, την χώρα με την πιο πλατιά και –κατά πολλούς- ασφαλή πίστα αγώνων ταχύτητας, ο Μάρκο μονομαχώντας με τον Μπαουτίστα έχασε τον έλεγχο της μηχανής του σε μια δεξιά στροφή. Θα μπορούσε να είχε αφεθεί στην τροχιά εξόδου και να βρεθεί εκτός αγώνα, ασφαλής στα λαστιχένια προστατευτικά. Όμως, ο «τρελός Ιταλός» δεν θα έκανε ποτέ κάτι τέτοιο. Αγνοώντας τους κανόνες ασφαλείας, αρνήθηκε να αποδεχτεί την αποχώρηση και την ήττα. Ακροβατώντας πάνω στον ανεξέλεγκτο ατσάλινο ταύρο του, προσπάθησε να τον κρατήσει στην πίστα και να συνεχίσει τον αγώνα. Η πράξη αυτή του στοίχισε τη ζωή του.

O Μάρκο άφησε τον κόσμο της ύλης αγωνιζόμενος και περικυκλωμένος από εικόνες πολύχρωμων κεραυνών και μεταλλικών θηρίων που βρυχούνταν πονεμένα. Προσωπικά, ομολογώ ότι βλέποντας το κορμί του να κείτεται ακίνητο σαν πεσμένο άγαλμα στην άσφαλτο, ευχόμουν να γινόταν ένα θαύμα και να παρέμενε στη ζωή, αν και αντιλαμβανόμουν πως η εν λόγω πρόσκρουση ήταν σχεδόν σίγουρο ότι θα του άφηνε μόνιμες και ανεπανόρθωτες σωματικές βλάβες. Είναι σαφές πως οι γονείς και οι φίλοι του θα έκαναν την ίδια ευχή με εκατομμύρια φορές ισχυρότερη ένταση. Ωστόσο, η Ιστορία είχε άλλη γνώμη. Δεν ήθελε τον «τρελό Ιταλό» να περνά ως ένας πρώην οδηγός με κινητικές αναπηρίες στις σελίδες του βιβλίου της.


Ο Μάρκο δεν ανένηψε ποτέ από τα τραύματά του. Έφυγε νέος, αγωνιζόμενος και αχαλίνωτα εκρηκτικός, αφήνοντας για πάντα στις μνήμες μας την ατίθαση και άγρια οδήγησή του και καθιστώντας τον εαυτό του έναν «Τζέημς Ντην» του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Έναν άντρα που συγκέντρωνε επάνω του τα φώτα της δημοσιότητας, που έκανε σχεδόν τους πάντες να τον αναγνωρίσουν ως το μεγαλύτερο ταλέντο, χωρίς να τερματίσει ποτέ πρώτος σε αγώνα της μεγάλης κατηγορίας. Έναν άντρα που ήταν γεννημένος για τη νίκη κι όχι για την επιτυχία.

Kαλό ταξίδι Μάρκο. Πλέον, είσαι θρύλος…

Σταμάτης Μαμούτος, πρόεδρος Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.

-Σχόλια σε αυτή την ανάρτηση :

Ο/Η Γιώργος Doomsword είπε...
Τρομερό ατύχημα...
Εξαιρετικό άρθρο...
Κυριακή, 30 Οκτώβριος, 2011

Ο/Η Χρήστος "Eddie" Μπαλτζής είπε...
Το αθάνατο και αγέρωχο Πνεύμα των ηθικών και ρομαντικών αξιών που αντιστέκεται στον κομφορμισμό και την πλαστικότητα της σημερινής ψευτο-υποκουλτούρας της μετριότητας και της ισοπέδωσης.
Τρίτη, 01 Νοέμβριος, 2011

Ο/Η Χάρης Παπαϊωάννου είπε...
Ταλεντάρα..
Τρίτη, 01 Νοέμβριος, 2011

Ο/Η Ανώνυμος είπε...
ΡΟΔΕΣ ΦΩΤΙΑ Κ ΑΤΣΑΛΙ

Since the dawn of time
I've rolled across the earth
Spinning in the dust
Long before your birth
Eatin' tar and gasoline
Every light I see is green
Open pipes, my machine's triple plate chrome

Spirit of the wheel

Wheels of fire burn the night
Ride across the sky
Wheels of fire burning bright
We live to ride

Motors running
Now you're gonna learn
Waiting on the line
Make your tires burn
Fast, faster, faster, faster
Speeding always kills
Nothing else takes us to get these thrills

Spirit of the wheel

Wheels of fire burn the night
Ride across the sky
Wheels of fire burning bright
We live to ride

Blood and thunder on the road
My heart is pounding
My blood is nitroglycerine
I'm fire
Burning, burning, burning, burning
Ready to explode
Don't want nothing left of me to scrape off the road

Spirit of the wheel

Wheels of fire burn the night
Ride across the sky
Wheels of fire burning bright
We live to ride

Clouds of smike
Tires screaming
Fire in my hair
Blown into
A thousand pieces
Scattered everywhere
Fast, burn, burning, faster
Wanna take a ride
Spirit of the wheel
Wheels of fire ride

Spirit of the wheel

Wheels of fire burn the night
Ride across the sky
Wheels of fire burning bright
We live to ride

GUARDIAN LORD
Τρίτη, 01 Νοέμβριος, 2011

Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Δεν τον ήξερα καθόλου τον οδηγό. Live fast, die young λοιπόν...
Ωραίο κείμενο και εύστοχη η εναρκτήρια αναφορά στην δική μας επικαιρότητα. Χαιρετισμούς!
Κιμμέριος
Πέμπτη, 03 Νοέμβριος, 2011

Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Συμπολεμιστές..ride, ride, ride, we are the WARLORDS of the road, riding,riding, riding, aint never growing old...
Γεμίζοντας τις ψυχές μας με τους βροντερούς βρυχηθμούς των ατσάλινων θηρίων μας, ας απολαύσουμε αύριο Κυριακή τον αγώνα στην Ισπανία.
Σάββατο, 05 Νοέμβριος, 2011