Γνωρίζω ότι ίσως φανεί παράξενη η ανάρτηση ενός άρθρου με αμιγώς πολιτικό περιεχόμενο σε ένα λογοτεχνικό ιστολόγιο. Ωστόσο, οι εξελίξεις στην πατρίδα μας είναι τέτοιες που καθιστούν αναγκαία μια τοποθέτηση σε σχέση με το πολιτικό γίγνεσθαι των ημερών και μάλιστα από μια συλλογικότητα που συμμετέχει ενεργά στον κοινωνικό βίο, όπως η δική μας. Εισερχόμενος στο θέμα του άρθρου θα εστιάσω αρχικά στην πολιτική κουλτούρα της εποχής μας, προκειμένου να καταλήξω σε κάποια συμπεράσματα για την αντι-μνημονιακή συγκέντρωση της Κυριακής 12-2-2012 στο Σύνταγμα.
Αφετηρία της συλλογιστικής μου αποτελεί η διαπίστωση ότι στο σύνολο της υπανάπτυκτης πολιτικής μας κουλτούρας υπάρχουν εμφανείς διαφοροποιήσεις. Για παράδειγμα, είναι αδιαμφισβήτητο ότι οι δυνάμεις της Αριστεράς διαθέτουν φορείς με ισχυρή πολιτική συνείδηση, άρτια οργάνωση και δυνατότητα άρθρωσης πολιτικού λόγου ο οποίος, ασχέτως αν συμφωνούμε ή όχι μαζί του, βασίζεται σε αξίες και διαθέτει προτάσεις. Χρεώνω, ωστόσο, και στην Αριστερά μέρος της υπανάπτυξης που χαρακτηρίζει την ελληνική πολιτική κουλτούρα. Κι αυτό για τον λόγο ότι λειτουργεί σαν μηχανισμός. Καλοκουρδισμένος σίγουρα και ανθεκτικός στους κραδασμούς. Ωστόσο, μηχανισμός. Μηχανισμός που, πέρα από την τυπική εφαρμογή και ακολουθία κάποιων λειτουργικών μεθόδων, αδυνατεί να διαισθανθεί την πληρότητα του πολιτικού βίου, να φανταστεί νέες απαντήσεις στα ερωτήματα που προκύπτουν, να συνειδητοποιήσει με ταχύτητα τις εξελίξεις και να προτείνει με αμεσότητα εύστοχες λύσεις.
Πέρα από την Αριστερά, στο πεδίο το οποίο καταλαμβάνουν οι δυνάμεις που εκφράζουν το φιλελεύθερο πλαίσιο, υφίσταται πλήρης πολιτική λειψυδρία. Ο Φιλελευθερισμός μπορεί στην δυτική Ευρώπη, μετά από σκληρές ιδεολογικές μάχες και στρατιωτική επιβολή, να αποτυπώθηκε ως κυρίαρχη πολιτική θεωρία στην πολιτική καθημερινότητα και να εξέφρασε το μεγαλύτερο μέρος των κοινωνικών αντιλήψεων, στην Ελλάδα όμως παρέμεινε εξαρχής σε απόσταση από τον συλλογικό ψυχισμό. Οι λόγοι είναι πολλοί και χρίζουν ενδελεχούς έρευνας που δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί σε αυτό το άρθρο.
Εκείνο που μπορούμε να κάνουμε προς το παρόν είναι να σημειώσουμε επιγραμματικά πως η φιλοσοφική δομή του Φιλελευθερισμού που συνοψίστηκε στην ατομικιστική αντίληψη για την ανθρώπινη φύση, στην οικονομία της ελεύθερης αγοράς και στην πίστη ότι το κράτος αποτελεί έναν τεχνικό-διοικητικό μηχανισμό που οφείλει να ασκεί κυριαρχία στο όνομα του λαού - και ταυτόχρονα σε απόσταση από αυτόν, προς αυτόν (προς τον λαό, δηλαδή) -, δεν γονιμοποιήθηκε ποτέ στο πνευματικό περιβάλλον και στο ψυχικό δυναμικό της πατρίδας μας. Έτσι, μολονότι είναι σαφές ότι πάνω στην θεωρία του Φιλελευθερισμού αρθρώνεται το πολιτικό σύστημα του δυτικού κόσμου - με την τάση της παγκοσμιοποιήσεώς του να εξαπλώνεται αστραπιαία - στην χώρα μας οι περισσότεροι «Φιλελεύθεροι» αρκούνται σε μια οικονομιστική επιχειρηματολογία. Στις λίγες περιπτώσεις που μιλούν χωρίς να χρησιμοποιούν οικονομικούς όρους οι αναφορές τους εστιάζουν στο νομικό πλαίσιο (πχ. επικαλούνται την συνταγματική νομιμότητα του αστικού κράτους) και στο διεθνές σύστημα (πχ. εφόσον το διεθνές περιβάλλον είναι «φιλελεύθερου» προσανατολισμού, οφείλει να είναι και το δικό μας τέτοιο). Σε κάθε περίπτωση, η συμπεριφορά τους είναι απολογητική (του τύπου, «αντιλαμβάνομαι ότι ο Φιλελευθερισμός έχει μειονεκτήματα, αλλά τι να κάνουμε, αφού αυτός επικράτησε ας προσπαθήσουμε να τον εξυγιάνουμε»)[1], η συνεισφορά τους στον πολιτικό δημόσιο λόγο της χώρας σχεδόν μηδαμινή και η ευθύνη τους για την καχεξία της πολιτικής μας κουλτούρας δεδομένη.
Τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα αν εισέλθουμε στην «επικράτεια» του Συντηρητικού και του Εθνικιστικού χώρου. Κι αυτό είναι που μου προκαλεί μεγάλη απογοήτευση, όχι μόνο γιατί είναι οδυνηρό να ομολογεί κανείς την ανεπάρκεια κάτι «δικού του» αλλά και γιατί ο χώρος αυτός υπήρξε αρχετυπικά Θεωρητικός. Ο χώρος του οποίου τα θεωρητικά νάματα εκρέουν από πολιτιστικές και πολιτικές πηγές, ο χώρος του οποίου η αισθητική είναι σχεδόν συνειδητά αντι-οικονομιστική, ο χώρος που γεννήθηκε από τον «φαντασιακό ιδεαλισμό» της πολιτικής θεωρίας του Ρομαντισμού, σήμερα στην χώρα μας δεν εκφράζει πολιτικό λόγο και ευθύνεται τα μέγιστα για την υπανάπτυξη της πολιτικής μας κουλτούρας.
Παραδομένος σε γραφικούς και ημιπαράφρονες διαμορφωτές γνώμης, δέσμιος εξωφρενικών συνομωσιολογιών, επιρρεπής σε τάσεις μεσσιανισμού (εξωγήινοι, «ξανθά γένη», μυστικά όπλα, τανκς, αόρατοι Έλληνες κρυφών ομάδων, ο Θεός ο ίδιος ή ακόμη και αρχαίοι θεοί, όλοι επικαλούνται ως δυνητικοί διαμορφωτές ενός καλύτερου αύριο, ποτέ όμως η βούληση του ίδιου του Έλληνα πολίτη), ανίκανος να αποτινάξει νοσηρά κατάλοιπα που εμποδίζουν την μετουσίωση του πατριωτικού συναισθήματος σε αυθεντικό εθνικιστικό λόγο και το εκφυλίζουν σε ακροδεξιά φληναφήματα, καταφύγιο ανθρώπων του υποκόσμου και κοινωνικών κατακαθιών, «τσίρκο γελωτοποιών της πολιτικής», γυμνός από διανόηση και αγωνιστικότητα, ο ελληνικός εθνικιστικός χώρος της εποχής μας παρουσιάζει αμυδρά ίχνη πραγματικής πολιτικής ζωής χάρη στην τεχνητή αναπνοή που του προσφέρουν ελάχιστοι, σκόρπιοι και αυτονομημένοι ρομαντικοί.
Η όλη κατάσταση που προσπάθησα να συνοψίσω στις παραπάνω παραγράφους εκτιμώ ότι αποτυπώνει την υπανάπτυξη της πολιτικής μας κουλτούρας και καταδεικνύει κάποιες από τις αφετηρίες της. Ωστόσο, εκείνες που δημιουργούν τα άμεσα προβλήματα στην καθημερινή μας ζωή δεν είναι οι αφετηρίες αλλά οι συνέπειες της κουλτούρας αυτής. Μια εξ αυτών των συνεπειών ήταν η εξέλιξη (και η κατάληξη) της πάνδημης διαμαρτυρίας που έλαβε χώρα στο κέντρο των Αθηνών την Κυριακή 12-2-2012. Είναι, πιστεύω, αναμφίβολο πως αν η πολιτική μας κουλτούρα διέθετε άλλη ποιότητα δεν θα βιώναμε την πολιτική ύβρη και το αίσχος που συντελέσθηκε το απόγευμα της Κυριακής από την κρατική εξουσία εις βάρος μας. Η περιγραφή των όσων έλαβαν χώρα, εκτιμώ ότι θα δικαιώσει αυτή μου την θέση.
Την Κυριακή, γύρω στις 16:30, περπατούσα με την μητέρα μου στην Πλάκα και μιλούσα στο τηλέφωνο με τον Αργασταρά, τον Στέφανο και τα άλλα παιδιά της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ που ήταν ήδη στο Σύνταγμα, ενημερώνοντάς τους ότι σε δέκα λεπτά θα ήμουν κοντά τους με τα φυλλάδια, τις αφίσες και τις σημαίες της Λέσχης. Στρίβοντας σε ένα από τα όμορφα πλακόστρωτα σοκάκια βγήκαμε στην λεωφόρο Αμαλίας…και αυτό που αντικρίσαμε ήταν πρωτόγνωρο! Μισή ώρα πριν την προγραμματισμένη έναρξη της συγκέντρωσης ο κόσμος έφτανε πιο κάτω από την διασταύρωση με την οδό Φιλελλήνων. Όταν προσεγγίσαμε την πλατεία Συντάγματος υπολογίσαμε ότι το πλήθος, λαμβάνοντας υπόψη και την (παρα)συγκέντρωση της πλατείας Ομονοίας, ξεπερνούσε τις 100.000. Κι όσο η ώρα περνούσε, η προσέλευση συνεχιζόταν με ρυθμό αυξανόμενης έντασης. Την Δευτέρα άκουσα σε βρετανικό μέσο μαζικής ενημέρωσης ότι ο κόσμος μετά τις 17:00 υπολογιζόταν γύρω στις 150.000.
Kι όμως, στα ελλαδικά ισχυρά Μ.Μ.Ε μέχρι εκείνη την στιγμή δεν είχε ειπωθεί κουβέντα. Χωρίς να θέλω να υπερβάλω, θεωρώ ότι αν τα πράγματα εξελίσσονταν με ομαλότητα, μέχρι το βράδυ ο κόσμος θα είχε γίνει περισσότερος από μισό εκατομμύριο. Κι αν συνυπολογίσουμε ότι πολλοί απ’ όσους έμειναν στο σπίτι το έκαναν για διάφορους λόγους κι όχι γιατί συμφωνούν με την μνημονιακή προοπτική, τότε γίνεται σαφές πως δεν μιλάμε για μια απλή διαδήλωση μα για μια συλλογική κατάθεση ενός απόλυτου και επιτακτικού εθνικού αιτήματος. Όπως είναι κατανοητό η συμβολική αξία ενός τέτοιου γεγονότος θα ήταν σημαίνουσα, ίσως και καταλυτική. Ωστόσο, όπως όλοι οι υποψιασμένοι περιμέναμε, η σκηνοθετημένη διάλυση της συγκέντρωσης δεν άργησε να ξεκινήσει.
Δηλώνω κατηγορηματικά, αν και νομίζω πως δεν χρειάζεται, ότι αν υπάρχει έστω και μισός Έλληνας που πιστεύει τους ισχυρισμούς της Αστυνομίας, θα πρέπει αμέσως να πάψει να εξαπατά τον εαυτό του. Ήμουν πολύ κοντά στο σημείο που, γύρω στις 17:20, βρέθηκαν ο Γλέζος με τον Μίκη Θεοδωράκη. Μόλις οι δυο ηλικιωμένοι άντρες έφτασαν μπροστά από τις γραμμές των ΜΑΤ, που έφραζαν το δρόμο προς το κοινοβούλιο, δημιουργήθηκε μια κινητικότητα. Κάποιοι πιο ενθουσιώδεις διαδηλωτές φώναξαν συνθήματα και πέταξαν ένα νεράντζι(!) και ένα άδειο, πλαστικό μπουκάλι νερού(!) προς τη Βουλή. Τίποτε περισσότερο. Τίποτε άξιο λόγου. Σε τελική ανάλυση η ίδια η παρουσία των δυο υπερηλίκων αντρών, με την συνοδεία αρκετών φίλων τους σε εκείνο το σημείο, ήταν από μόνη της αποτρεπτική για την δημιουργία οποιουδήποτε επεισοδίου.
Ωστόσο, η εντολή για το πνίξιμο της λαϊκής βούλησης είχε μόλις δοθεί. Τα ένστολα αθύρματα, που εκφυλίζουν το αστυνομικό λειτούργημα και ευτελίζουν το εθνόσημο, άρχισαν να ρίχνουν αλλεπάλληλα -και χωρίς σταματημό- χειροβομβίδες χημικών (αρχικά) και κρότου λάμψης (εν συνεχεία) μέσα στο έκπληκτο από το θράσος και την χυδαιότητά τους πλήθος των 150.000 ανθρώπων (πολλοί εκ των οποίων ήταν ηλικιωμένοι). Χωρίς καμία πρόκληση. Χωρίς κανέναν λόγο. Μοναχά για να υπερασπιστούν τον (ψευδο)πολιτικό βόθρο της μεταπολίτευσης και μάλιστα όχι από κάποια βίαιη προσβολή -αν και αυτή είναι, μάλλον, που του αξίζει- αλλά από την απλή κατακραυγή[2].
Το τι ακολούθησε είναι εύκολο να το φανταστεί κανείς. Επί μισή και πλέον ώρα το πλήθος έκανε προσπάθεια να γλιτώσει το ποδοπάτημα ενώ τα «καλόπαιδα με τις κουκούλες» και τον αντι-ασφυξιογόνο εξοπλισμό βρήκαν την πλατεία άδεια, κατάφεραν να πλησιάσουν τα ΜΑΤ και άρχισαν το καθιερωμένο show με τις μολότοφ. Κι όμως, ενώ στο κέντρο της πρωτεύουσας συνέβαιναν αυτά, τα ισχυρά mediακά συγκροτήματα ακόμη δεν είχαν δώσει την πρέπουσα σημασία. Το έκαναν τελικά τρεις ώρες αργότερα, όταν ο κόσμος είχε διαλυθεί και η θεατρική παράσταση μεταξύ ΜΑΤ και αναρχικών είχε φτάσει στο αποκορύφωμά της.
Το τηλεοπτικό κοινό είδε για άλλη μια φορά την Αθήνα να καίγεται, τους αστυνομικούς να περιφέρονται σαν εξερευνητές αχαρτογράφητων νήσων που είχαν χάσει τις πυξίδες τους και τους αλήτες να καταστρέφουν, μεταξύ των άλλων, κάποια από τα τελευταία όμορφα κτήρια της πόλης μας.
Την ίδια ώρα ένας υπάλληλος του διεθνούς τραπεζικού συστήματος έφτανε στο κοινοβούλιο για να εκτελέσει τα πρωθυπουργικά του καθήκοντα. Είναι σημειολογικά άξιο λόγου ότι την ώρα που το πολιτικό αυτό παράσιτο βρέθηκε στο βήμα του κοινοβουλίου, τα επεισόδια είχαν σταματήσει οριστικά!
Αυτά έγιναν κοντολογίς στην πλατεία Συντάγματος την Κυριακή το απόγευμα. Τώρα, γιατί σχετίζω τα εν λόγω γεγονότα με την καχεκτική πολιτική μας κουλτούρα; Γιατί είμαι πεπεισμένος πως αν διαθέταμε μια ισχυρότερη πολιτική κουλτούρα ούτε θα είχαμε βρεθεί θεατές ενός έργου που έχει παιχτεί χίλιες φορές, αλλά ούτε και θα είχαμε επιτρέψει στο mediaκό καθεστώς της χώρας να εξατμίσει το νόημα και να αποσιωπήσει το ίδιο το γεγονός της μεγαλύτερης συγκέντρωσης των τελευταίων τριάντα ετών με τόση χαρακτηριστική ευκολία.
Παρακολουθώ τις τελευταίες ημέρες τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων και διαπιστώνω ότι στον καιρό της «επανάστασης της πληροφορίας» από τα τόσα τηλεοπτικά συνεργεία που κάλυπταν τα γεγονότα ακροβολισμένα στις ταράτσες κτηρίων της Αμαλίας, της Σταδίου και των άλλων οδών κι από τα τόσα ελικόπτερα που πετούσαν στον ουρανό της πόλης, δεν προβλήθηκε ένα πλάνο που να δείχνει τον κόσμο να ξεκινά από την πλατεία Ομονοίας και να φτάνει ως την Λεωφόρο Συγγρού! Και ούτε πρόκειται να προβληθεί.
Αντιθέτως, οι συζητήσεις θα συνεχίσουν να εστιάζουν στην αδυναμία της Αστυνομίας να συλλάβει τους αναρχικούς, στο ποινικό πλαίσιο, στις ευθύνες του πρύτανη του Ε.Κ.Π.Α, σε γραφικές αντεγκλήσεις ξεκαρδιστικά γελοίων οργανισμών τύπου Κ.Κ.Ε- ΛΑ.ΟΣ κλπ για το ποιος έχει την ευθύνη των επεισοδίων, κοντολογίς σε κάθε είδους περισπασμούς, μέχρι να ξεχαστεί το όλο θέμα και η ζωή να συνεχιστεί…(όπως κάποιοι άλλοι σχεδίασαν για μας). Γιατί, όπως διαβάζουμε όσοι δίνουμε έμφαση στα ψιλά γράμματα των ειδήσεων, η Ευρωπαϊκή Ένωση και κύκλοι της Ουάσιγκτον επιθυμούν την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη παραμονή στην πρωθυπουργία του υπαλλήλου τους με την κοινοβουλευτική υπερδύναμη.
Να, λοιπόν, ποιες είναι οι συνέπειες της ατροφικής πολιτικής μας κουλτούρας. Να γιατί (η πραγματική) Αριστερά, Συντηρητικός και Εθνικιστικός χώρος, αλλά και Έλληνες «φιλελεύθεροι» που είναι πραγματικά τέτοιοι και όχι υπάλληλοι του διεθνούς συστήματος, έχουν αντιστοιχία ευθυνών για την κατάσταση της χώρας και την ανικανότητα έστω και της ελάχιστης ικανοποίησης ενός συλλογικού εθνικού αιτήματος.
Να γιατί αναφέρθηκα στην «μηχανιστική» λειτουργία της Αριστεράς. Γιατί η επανάληψη των γνωστών - επιτυχημένων μερικώς αλλά και απαρχαιωμένων της - μεθόδων έχει γίνει απολύτως προβλέψιμη. Γιατί η τυποποιημένη της δράση της στερεί την δυνατότητα να φανταστεί εναλλακτικές και αποτελεσματικότερες μορφές πολιτικής δραστηριοποίησης, οι οποίες θα είχαν προκύψει έπειτα από την πρόβλεψη των αναμενόμενων εξελίξεων ως προσπάθειες - έστω - αποφυγής τους. Γιατί το αναμάσημα, εκ μέρους της, τρόπων πολιτικής του 19ου αιώνα, εξέθρεψε φαινόμενα και καταστάσεις που ούτε η ίδια μπορεί να ελέγξει και στρέφονται ακόμη και εναντίον της σε κρίσιμες συγκυρίες, όπως η σημερινή.
Να γιατί οι συνέπειες της ανυπαρξίας Εθνικιστικού και Συντηρητικού πολιτικού λόγου είναι σήμερα καταλυτικές. Γιατί σε πολιτικά γεγονότα όπως της Κυριακής θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμη η νηφάλια σκέψη του Συντηρητισμού και αναγκαίος ο ιδεολογικός ριζοσπαστισμός του Εθνικισμού. Η νηφαλιότητα θα μπορούσε να οδηγήσει στην υπέρβαση της άκαμπτης, Αριστερής πολιτικής τυποποίησης και στην ανάδειξη του ερωτήματος «τί θα μπορούσαν να κάνουν οι οργανωτές της διαδήλωσης, προκειμένου να αποφευχθούν αυτά που το καθεστώς ετοιμάζει;». Ο εθνικιστικός ριζοσπαστισμός θα ήταν απαραίτητος προκειμένου να εκφραστούν με πολιτική διαύγεια και ουσία, μεγαλύτερη από εκείνη της Αριστεράς, τα λαϊκά αιτήματα της εθνικής ανεξαρτησίας και της κοινωνικής αλληλεγγύης. Δεν είμαι σε θέση να πω με βεβαιότητα αν οι απαντήσεις και οι προτεινόμενες λύσεις θα οδηγούσαν άμεσα σε καλύτερα αποτελέσματα. Γνωρίζω, όμως, πως αυτές οι παράμετροι θα αποκάλυπταν το υπόβαθρο μιας ισχυρής πολιτικής κουλτούρας, μέσω της οποίας θα μπορούσαν να αναπτυχθούν νοητικά αντισώματα στην επιβολή της mediaκής ατζέντας.
Δυστυχώς, όμως, τα πράγματα δεν είναι έτσι. Η Αριστερά είναι ανίκανη να πετύχει με τους δικούς της όρους την ανατροπή ενός κλινικά νεκρού καθεστώτος. Οι Συντηρητικοί εκφράζονται από γελωτοποιούς της πολιτικής κι από γραφικούς λιμοκοντόρους που αντί να συγκρουστούν με το καθεστώς της μεταπολίτευσης, το οποίο επί σαράντα σχεδόν χρόνια κατόρθωσε να τους εκμηδενίσει, επιδιώκουν να γίνουν κι αυτοί υπάλληλοί του, φοβούμενοι να διεκδικήσουν μια νέα πολιτική τάξη πραγμάτων. Οι Εθνικιστές αντί να αναδείξουν την αντικαπιταλιστική και επαναστατική κληρονομιά της ρομαντικής τους θεωρίας ως αντιπρόταση στην επέλαση του ατομικιστικού ωφελιμισμού και στην παρακμή της μεταπολίτευσης, αντί να καταγγείλουν την νεοφιλελεύθερη Ευρώπη που γεννήθηκε μετά την Συνθήκη του Μάαστριχτ και να της αντιπαραθέσουν την προοπτική της αλληλέγγυας Ευρώπης των Εθνών, αντί να αποκαλύψουν το νόημα των κοινωνικών Μύθων και να ορθώσουν ένα τοίχος πολιτιστικής αντίστασης στην mediaκή μεταπολιτευτική μπουρζουαζία, αφήνονται στην αδράνεια της ανυπαρξίας.
Όλα αυτά κατέστησαν αναμενόμενη την όποια πολιτική εξέλιξη. Η πολιτική μαφία της μεταπολίτευσης αγνόησε για άλλη μια φορά το αυτονόητο εθνικό αίτημα, μια τόσο σημαντική σύμβαση, όπως είναι το μνημόνιο, να αποτελέσει αντικείμενο διαπραγμάτευσης των εκπροσώπων που θα προκύψουν από τους κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς του παρόντος. Παρέκαμψε το ελάχιστο κοινωνικό αίτημα που συνοψίζεται στην πρόταση, «εφόσον η ανατροπή του παγκοσμίως αποτυχημένου νεοφιλελεύθερου εγχειρήματος απαιτεί προϋποθέσεις που ούτε η Αριστεροί μπορούν ούτε οι Παραδοσιοκράτες είμαστε σήμερα σε θέση να εκπληρώσουμε, ας πετύχουμε τουλάχιστον στην χώρα μας να περάσει το φιλελεύθερο πεδίο στα χέρια των πραγματικών «Φιλελεύθερων» από εκείνα των υπάλληλων του διεθνούς κεφαλαίου». Τίποτα δεν εισακούστηκε. Οι φωνές όλων των Αθηναίων πνίγηκαν στις πισίνες των ΔΟΛιων media.
Αφετηρία της συλλογιστικής μου αποτελεί η διαπίστωση ότι στο σύνολο της υπανάπτυκτης πολιτικής μας κουλτούρας υπάρχουν εμφανείς διαφοροποιήσεις. Για παράδειγμα, είναι αδιαμφισβήτητο ότι οι δυνάμεις της Αριστεράς διαθέτουν φορείς με ισχυρή πολιτική συνείδηση, άρτια οργάνωση και δυνατότητα άρθρωσης πολιτικού λόγου ο οποίος, ασχέτως αν συμφωνούμε ή όχι μαζί του, βασίζεται σε αξίες και διαθέτει προτάσεις. Χρεώνω, ωστόσο, και στην Αριστερά μέρος της υπανάπτυξης που χαρακτηρίζει την ελληνική πολιτική κουλτούρα. Κι αυτό για τον λόγο ότι λειτουργεί σαν μηχανισμός. Καλοκουρδισμένος σίγουρα και ανθεκτικός στους κραδασμούς. Ωστόσο, μηχανισμός. Μηχανισμός που, πέρα από την τυπική εφαρμογή και ακολουθία κάποιων λειτουργικών μεθόδων, αδυνατεί να διαισθανθεί την πληρότητα του πολιτικού βίου, να φανταστεί νέες απαντήσεις στα ερωτήματα που προκύπτουν, να συνειδητοποιήσει με ταχύτητα τις εξελίξεις και να προτείνει με αμεσότητα εύστοχες λύσεις. Πέρα από την Αριστερά, στο πεδίο το οποίο καταλαμβάνουν οι δυνάμεις που εκφράζουν το φιλελεύθερο πλαίσιο, υφίσταται πλήρης πολιτική λειψυδρία. Ο Φιλελευθερισμός μπορεί στην δυτική Ευρώπη, μετά από σκληρές ιδεολογικές μάχες και στρατιωτική επιβολή, να αποτυπώθηκε ως κυρίαρχη πολιτική θεωρία στην πολιτική καθημερινότητα και να εξέφρασε το μεγαλύτερο μέρος των κοινωνικών αντιλήψεων, στην Ελλάδα όμως παρέμεινε εξαρχής σε απόσταση από τον συλλογικό ψυχισμό. Οι λόγοι είναι πολλοί και χρίζουν ενδελεχούς έρευνας που δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί σε αυτό το άρθρο.
Εκείνο που μπορούμε να κάνουμε προς το παρόν είναι να σημειώσουμε επιγραμματικά πως η φιλοσοφική δομή του Φιλελευθερισμού που συνοψίστηκε στην ατομικιστική αντίληψη για την ανθρώπινη φύση, στην οικονομία της ελεύθερης αγοράς και στην πίστη ότι το κράτος αποτελεί έναν τεχνικό-διοικητικό μηχανισμό που οφείλει να ασκεί κυριαρχία στο όνομα του λαού - και ταυτόχρονα σε απόσταση από αυτόν, προς αυτόν (προς τον λαό, δηλαδή) -, δεν γονιμοποιήθηκε ποτέ στο πνευματικό περιβάλλον και στο ψυχικό δυναμικό της πατρίδας μας. Έτσι, μολονότι είναι σαφές ότι πάνω στην θεωρία του Φιλελευθερισμού αρθρώνεται το πολιτικό σύστημα του δυτικού κόσμου - με την τάση της παγκοσμιοποιήσεώς του να εξαπλώνεται αστραπιαία - στην χώρα μας οι περισσότεροι «Φιλελεύθεροι» αρκούνται σε μια οικονομιστική επιχειρηματολογία. Στις λίγες περιπτώσεις που μιλούν χωρίς να χρησιμοποιούν οικονομικούς όρους οι αναφορές τους εστιάζουν στο νομικό πλαίσιο (πχ. επικαλούνται την συνταγματική νομιμότητα του αστικού κράτους) και στο διεθνές σύστημα (πχ. εφόσον το διεθνές περιβάλλον είναι «φιλελεύθερου» προσανατολισμού, οφείλει να είναι και το δικό μας τέτοιο). Σε κάθε περίπτωση, η συμπεριφορά τους είναι απολογητική (του τύπου, «αντιλαμβάνομαι ότι ο Φιλελευθερισμός έχει μειονεκτήματα, αλλά τι να κάνουμε, αφού αυτός επικράτησε ας προσπαθήσουμε να τον εξυγιάνουμε»)[1], η συνεισφορά τους στον πολιτικό δημόσιο λόγο της χώρας σχεδόν μηδαμινή και η ευθύνη τους για την καχεξία της πολιτικής μας κουλτούρας δεδομένη.
Τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα αν εισέλθουμε στην «επικράτεια» του Συντηρητικού και του Εθνικιστικού χώρου. Κι αυτό είναι που μου προκαλεί μεγάλη απογοήτευση, όχι μόνο γιατί είναι οδυνηρό να ομολογεί κανείς την ανεπάρκεια κάτι «δικού του» αλλά και γιατί ο χώρος αυτός υπήρξε αρχετυπικά Θεωρητικός. Ο χώρος του οποίου τα θεωρητικά νάματα εκρέουν από πολιτιστικές και πολιτικές πηγές, ο χώρος του οποίου η αισθητική είναι σχεδόν συνειδητά αντι-οικονομιστική, ο χώρος που γεννήθηκε από τον «φαντασιακό ιδεαλισμό» της πολιτικής θεωρίας του Ρομαντισμού, σήμερα στην χώρα μας δεν εκφράζει πολιτικό λόγο και ευθύνεται τα μέγιστα για την υπανάπτυξη της πολιτικής μας κουλτούρας.
Παραδομένος σε γραφικούς και ημιπαράφρονες διαμορφωτές γνώμης, δέσμιος εξωφρενικών συνομωσιολογιών, επιρρεπής σε τάσεις μεσσιανισμού (εξωγήινοι, «ξανθά γένη», μυστικά όπλα, τανκς, αόρατοι Έλληνες κρυφών ομάδων, ο Θεός ο ίδιος ή ακόμη και αρχαίοι θεοί, όλοι επικαλούνται ως δυνητικοί διαμορφωτές ενός καλύτερου αύριο, ποτέ όμως η βούληση του ίδιου του Έλληνα πολίτη), ανίκανος να αποτινάξει νοσηρά κατάλοιπα που εμποδίζουν την μετουσίωση του πατριωτικού συναισθήματος σε αυθεντικό εθνικιστικό λόγο και το εκφυλίζουν σε ακροδεξιά φληναφήματα, καταφύγιο ανθρώπων του υποκόσμου και κοινωνικών κατακαθιών, «τσίρκο γελωτοποιών της πολιτικής», γυμνός από διανόηση και αγωνιστικότητα, ο ελληνικός εθνικιστικός χώρος της εποχής μας παρουσιάζει αμυδρά ίχνη πραγματικής πολιτικής ζωής χάρη στην τεχνητή αναπνοή που του προσφέρουν ελάχιστοι, σκόρπιοι και αυτονομημένοι ρομαντικοί. Η όλη κατάσταση που προσπάθησα να συνοψίσω στις παραπάνω παραγράφους εκτιμώ ότι αποτυπώνει την υπανάπτυξη της πολιτικής μας κουλτούρας και καταδεικνύει κάποιες από τις αφετηρίες της. Ωστόσο, εκείνες που δημιουργούν τα άμεσα προβλήματα στην καθημερινή μας ζωή δεν είναι οι αφετηρίες αλλά οι συνέπειες της κουλτούρας αυτής. Μια εξ αυτών των συνεπειών ήταν η εξέλιξη (και η κατάληξη) της πάνδημης διαμαρτυρίας που έλαβε χώρα στο κέντρο των Αθηνών την Κυριακή 12-2-2012. Είναι, πιστεύω, αναμφίβολο πως αν η πολιτική μας κουλτούρα διέθετε άλλη ποιότητα δεν θα βιώναμε την πολιτική ύβρη και το αίσχος που συντελέσθηκε το απόγευμα της Κυριακής από την κρατική εξουσία εις βάρος μας. Η περιγραφή των όσων έλαβαν χώρα, εκτιμώ ότι θα δικαιώσει αυτή μου την θέση.
Την Κυριακή, γύρω στις 16:30, περπατούσα με την μητέρα μου στην Πλάκα και μιλούσα στο τηλέφωνο με τον Αργασταρά, τον Στέφανο και τα άλλα παιδιά της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ που ήταν ήδη στο Σύνταγμα, ενημερώνοντάς τους ότι σε δέκα λεπτά θα ήμουν κοντά τους με τα φυλλάδια, τις αφίσες και τις σημαίες της Λέσχης. Στρίβοντας σε ένα από τα όμορφα πλακόστρωτα σοκάκια βγήκαμε στην λεωφόρο Αμαλίας…και αυτό που αντικρίσαμε ήταν πρωτόγνωρο! Μισή ώρα πριν την προγραμματισμένη έναρξη της συγκέντρωσης ο κόσμος έφτανε πιο κάτω από την διασταύρωση με την οδό Φιλελλήνων. Όταν προσεγγίσαμε την πλατεία Συντάγματος υπολογίσαμε ότι το πλήθος, λαμβάνοντας υπόψη και την (παρα)συγκέντρωση της πλατείας Ομονοίας, ξεπερνούσε τις 100.000. Κι όσο η ώρα περνούσε, η προσέλευση συνεχιζόταν με ρυθμό αυξανόμενης έντασης. Την Δευτέρα άκουσα σε βρετανικό μέσο μαζικής ενημέρωσης ότι ο κόσμος μετά τις 17:00 υπολογιζόταν γύρω στις 150.000.
Kι όμως, στα ελλαδικά ισχυρά Μ.Μ.Ε μέχρι εκείνη την στιγμή δεν είχε ειπωθεί κουβέντα. Χωρίς να θέλω να υπερβάλω, θεωρώ ότι αν τα πράγματα εξελίσσονταν με ομαλότητα, μέχρι το βράδυ ο κόσμος θα είχε γίνει περισσότερος από μισό εκατομμύριο. Κι αν συνυπολογίσουμε ότι πολλοί απ’ όσους έμειναν στο σπίτι το έκαναν για διάφορους λόγους κι όχι γιατί συμφωνούν με την μνημονιακή προοπτική, τότε γίνεται σαφές πως δεν μιλάμε για μια απλή διαδήλωση μα για μια συλλογική κατάθεση ενός απόλυτου και επιτακτικού εθνικού αιτήματος. Όπως είναι κατανοητό η συμβολική αξία ενός τέτοιου γεγονότος θα ήταν σημαίνουσα, ίσως και καταλυτική. Ωστόσο, όπως όλοι οι υποψιασμένοι περιμέναμε, η σκηνοθετημένη διάλυση της συγκέντρωσης δεν άργησε να ξεκινήσει. Δηλώνω κατηγορηματικά, αν και νομίζω πως δεν χρειάζεται, ότι αν υπάρχει έστω και μισός Έλληνας που πιστεύει τους ισχυρισμούς της Αστυνομίας, θα πρέπει αμέσως να πάψει να εξαπατά τον εαυτό του. Ήμουν πολύ κοντά στο σημείο που, γύρω στις 17:20, βρέθηκαν ο Γλέζος με τον Μίκη Θεοδωράκη. Μόλις οι δυο ηλικιωμένοι άντρες έφτασαν μπροστά από τις γραμμές των ΜΑΤ, που έφραζαν το δρόμο προς το κοινοβούλιο, δημιουργήθηκε μια κινητικότητα. Κάποιοι πιο ενθουσιώδεις διαδηλωτές φώναξαν συνθήματα και πέταξαν ένα νεράντζι(!) και ένα άδειο, πλαστικό μπουκάλι νερού(!) προς τη Βουλή. Τίποτε περισσότερο. Τίποτε άξιο λόγου. Σε τελική ανάλυση η ίδια η παρουσία των δυο υπερηλίκων αντρών, με την συνοδεία αρκετών φίλων τους σε εκείνο το σημείο, ήταν από μόνη της αποτρεπτική για την δημιουργία οποιουδήποτε επεισοδίου.
Ωστόσο, η εντολή για το πνίξιμο της λαϊκής βούλησης είχε μόλις δοθεί. Τα ένστολα αθύρματα, που εκφυλίζουν το αστυνομικό λειτούργημα και ευτελίζουν το εθνόσημο, άρχισαν να ρίχνουν αλλεπάλληλα -και χωρίς σταματημό- χειροβομβίδες χημικών (αρχικά) και κρότου λάμψης (εν συνεχεία) μέσα στο έκπληκτο από το θράσος και την χυδαιότητά τους πλήθος των 150.000 ανθρώπων (πολλοί εκ των οποίων ήταν ηλικιωμένοι). Χωρίς καμία πρόκληση. Χωρίς κανέναν λόγο. Μοναχά για να υπερασπιστούν τον (ψευδο)πολιτικό βόθρο της μεταπολίτευσης και μάλιστα όχι από κάποια βίαιη προσβολή -αν και αυτή είναι, μάλλον, που του αξίζει- αλλά από την απλή κατακραυγή[2].
Το τι ακολούθησε είναι εύκολο να το φανταστεί κανείς. Επί μισή και πλέον ώρα το πλήθος έκανε προσπάθεια να γλιτώσει το ποδοπάτημα ενώ τα «καλόπαιδα με τις κουκούλες» και τον αντι-ασφυξιογόνο εξοπλισμό βρήκαν την πλατεία άδεια, κατάφεραν να πλησιάσουν τα ΜΑΤ και άρχισαν το καθιερωμένο show με τις μολότοφ. Κι όμως, ενώ στο κέντρο της πρωτεύουσας συνέβαιναν αυτά, τα ισχυρά mediακά συγκροτήματα ακόμη δεν είχαν δώσει την πρέπουσα σημασία. Το έκαναν τελικά τρεις ώρες αργότερα, όταν ο κόσμος είχε διαλυθεί και η θεατρική παράσταση μεταξύ ΜΑΤ και αναρχικών είχε φτάσει στο αποκορύφωμά της. Το τηλεοπτικό κοινό είδε για άλλη μια φορά την Αθήνα να καίγεται, τους αστυνομικούς να περιφέρονται σαν εξερευνητές αχαρτογράφητων νήσων που είχαν χάσει τις πυξίδες τους και τους αλήτες να καταστρέφουν, μεταξύ των άλλων, κάποια από τα τελευταία όμορφα κτήρια της πόλης μας.
Την ίδια ώρα ένας υπάλληλος του διεθνούς τραπεζικού συστήματος έφτανε στο κοινοβούλιο για να εκτελέσει τα πρωθυπουργικά του καθήκοντα. Είναι σημειολογικά άξιο λόγου ότι την ώρα που το πολιτικό αυτό παράσιτο βρέθηκε στο βήμα του κοινοβουλίου, τα επεισόδια είχαν σταματήσει οριστικά! Αυτά έγιναν κοντολογίς στην πλατεία Συντάγματος την Κυριακή το απόγευμα. Τώρα, γιατί σχετίζω τα εν λόγω γεγονότα με την καχεκτική πολιτική μας κουλτούρα; Γιατί είμαι πεπεισμένος πως αν διαθέταμε μια ισχυρότερη πολιτική κουλτούρα ούτε θα είχαμε βρεθεί θεατές ενός έργου που έχει παιχτεί χίλιες φορές, αλλά ούτε και θα είχαμε επιτρέψει στο mediaκό καθεστώς της χώρας να εξατμίσει το νόημα και να αποσιωπήσει το ίδιο το γεγονός της μεγαλύτερης συγκέντρωσης των τελευταίων τριάντα ετών με τόση χαρακτηριστική ευκολία.
Παρακολουθώ τις τελευταίες ημέρες τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων και διαπιστώνω ότι στον καιρό της «επανάστασης της πληροφορίας» από τα τόσα τηλεοπτικά συνεργεία που κάλυπταν τα γεγονότα ακροβολισμένα στις ταράτσες κτηρίων της Αμαλίας, της Σταδίου και των άλλων οδών κι από τα τόσα ελικόπτερα που πετούσαν στον ουρανό της πόλης, δεν προβλήθηκε ένα πλάνο που να δείχνει τον κόσμο να ξεκινά από την πλατεία Ομονοίας και να φτάνει ως την Λεωφόρο Συγγρού! Και ούτε πρόκειται να προβληθεί.
Αντιθέτως, οι συζητήσεις θα συνεχίσουν να εστιάζουν στην αδυναμία της Αστυνομίας να συλλάβει τους αναρχικούς, στο ποινικό πλαίσιο, στις ευθύνες του πρύτανη του Ε.Κ.Π.Α, σε γραφικές αντεγκλήσεις ξεκαρδιστικά γελοίων οργανισμών τύπου Κ.Κ.Ε- ΛΑ.ΟΣ κλπ για το ποιος έχει την ευθύνη των επεισοδίων, κοντολογίς σε κάθε είδους περισπασμούς, μέχρι να ξεχαστεί το όλο θέμα και η ζωή να συνεχιστεί…(όπως κάποιοι άλλοι σχεδίασαν για μας). Γιατί, όπως διαβάζουμε όσοι δίνουμε έμφαση στα ψιλά γράμματα των ειδήσεων, η Ευρωπαϊκή Ένωση και κύκλοι της Ουάσιγκτον επιθυμούν την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη παραμονή στην πρωθυπουργία του υπαλλήλου τους με την κοινοβουλευτική υπερδύναμη. Να, λοιπόν, ποιες είναι οι συνέπειες της ατροφικής πολιτικής μας κουλτούρας. Να γιατί (η πραγματική) Αριστερά, Συντηρητικός και Εθνικιστικός χώρος, αλλά και Έλληνες «φιλελεύθεροι» που είναι πραγματικά τέτοιοι και όχι υπάλληλοι του διεθνούς συστήματος, έχουν αντιστοιχία ευθυνών για την κατάσταση της χώρας και την ανικανότητα έστω και της ελάχιστης ικανοποίησης ενός συλλογικού εθνικού αιτήματος.
Να γιατί αναφέρθηκα στην «μηχανιστική» λειτουργία της Αριστεράς. Γιατί η επανάληψη των γνωστών - επιτυχημένων μερικώς αλλά και απαρχαιωμένων της - μεθόδων έχει γίνει απολύτως προβλέψιμη. Γιατί η τυποποιημένη της δράση της στερεί την δυνατότητα να φανταστεί εναλλακτικές και αποτελεσματικότερες μορφές πολιτικής δραστηριοποίησης, οι οποίες θα είχαν προκύψει έπειτα από την πρόβλεψη των αναμενόμενων εξελίξεων ως προσπάθειες - έστω - αποφυγής τους. Γιατί το αναμάσημα, εκ μέρους της, τρόπων πολιτικής του 19ου αιώνα, εξέθρεψε φαινόμενα και καταστάσεις που ούτε η ίδια μπορεί να ελέγξει και στρέφονται ακόμη και εναντίον της σε κρίσιμες συγκυρίες, όπως η σημερινή.
Να γιατί οι συνέπειες της ανυπαρξίας Εθνικιστικού και Συντηρητικού πολιτικού λόγου είναι σήμερα καταλυτικές. Γιατί σε πολιτικά γεγονότα όπως της Κυριακής θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμη η νηφάλια σκέψη του Συντηρητισμού και αναγκαίος ο ιδεολογικός ριζοσπαστισμός του Εθνικισμού. Η νηφαλιότητα θα μπορούσε να οδηγήσει στην υπέρβαση της άκαμπτης, Αριστερής πολιτικής τυποποίησης και στην ανάδειξη του ερωτήματος «τί θα μπορούσαν να κάνουν οι οργανωτές της διαδήλωσης, προκειμένου να αποφευχθούν αυτά που το καθεστώς ετοιμάζει;». Ο εθνικιστικός ριζοσπαστισμός θα ήταν απαραίτητος προκειμένου να εκφραστούν με πολιτική διαύγεια και ουσία, μεγαλύτερη από εκείνη της Αριστεράς, τα λαϊκά αιτήματα της εθνικής ανεξαρτησίας και της κοινωνικής αλληλεγγύης. Δεν είμαι σε θέση να πω με βεβαιότητα αν οι απαντήσεις και οι προτεινόμενες λύσεις θα οδηγούσαν άμεσα σε καλύτερα αποτελέσματα. Γνωρίζω, όμως, πως αυτές οι παράμετροι θα αποκάλυπταν το υπόβαθρο μιας ισχυρής πολιτικής κουλτούρας, μέσω της οποίας θα μπορούσαν να αναπτυχθούν νοητικά αντισώματα στην επιβολή της mediaκής ατζέντας.
Δυστυχώς, όμως, τα πράγματα δεν είναι έτσι. Η Αριστερά είναι ανίκανη να πετύχει με τους δικούς της όρους την ανατροπή ενός κλινικά νεκρού καθεστώτος. Οι Συντηρητικοί εκφράζονται από γελωτοποιούς της πολιτικής κι από γραφικούς λιμοκοντόρους που αντί να συγκρουστούν με το καθεστώς της μεταπολίτευσης, το οποίο επί σαράντα σχεδόν χρόνια κατόρθωσε να τους εκμηδενίσει, επιδιώκουν να γίνουν κι αυτοί υπάλληλοί του, φοβούμενοι να διεκδικήσουν μια νέα πολιτική τάξη πραγμάτων. Οι Εθνικιστές αντί να αναδείξουν την αντικαπιταλιστική και επαναστατική κληρονομιά της ρομαντικής τους θεωρίας ως αντιπρόταση στην επέλαση του ατομικιστικού ωφελιμισμού και στην παρακμή της μεταπολίτευσης, αντί να καταγγείλουν την νεοφιλελεύθερη Ευρώπη που γεννήθηκε μετά την Συνθήκη του Μάαστριχτ και να της αντιπαραθέσουν την προοπτική της αλληλέγγυας Ευρώπης των Εθνών, αντί να αποκαλύψουν το νόημα των κοινωνικών Μύθων και να ορθώσουν ένα τοίχος πολιτιστικής αντίστασης στην mediaκή μεταπολιτευτική μπουρζουαζία, αφήνονται στην αδράνεια της ανυπαρξίας. Όλα αυτά κατέστησαν αναμενόμενη την όποια πολιτική εξέλιξη. Η πολιτική μαφία της μεταπολίτευσης αγνόησε για άλλη μια φορά το αυτονόητο εθνικό αίτημα, μια τόσο σημαντική σύμβαση, όπως είναι το μνημόνιο, να αποτελέσει αντικείμενο διαπραγμάτευσης των εκπροσώπων που θα προκύψουν από τους κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς του παρόντος. Παρέκαμψε το ελάχιστο κοινωνικό αίτημα που συνοψίζεται στην πρόταση, «εφόσον η ανατροπή του παγκοσμίως αποτυχημένου νεοφιλελεύθερου εγχειρήματος απαιτεί προϋποθέσεις που ούτε η Αριστεροί μπορούν ούτε οι Παραδοσιοκράτες είμαστε σήμερα σε θέση να εκπληρώσουμε, ας πετύχουμε τουλάχιστον στην χώρα μας να περάσει το φιλελεύθερο πεδίο στα χέρια των πραγματικών «Φιλελεύθερων» από εκείνα των υπάλληλων του διεθνούς κεφαλαίου». Τίποτα δεν εισακούστηκε. Οι φωνές όλων των Αθηναίων πνίγηκαν στις πισίνες των ΔΟΛιων media.
Το σύστημα είναι εδώ. Απογυμνωμένο από θεωρητική υποστήριξη. Άνευ δικού του κοινωνικού Μύθου ή Ουτοπίας. Αποκαλυπτόμενο στην ωμή του εξουσιαστική διάσταση. Κι ενώ σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση ένα σύστημα σε αυτή την κατάσταση θα είχε αντικατασταθεί, στην χώρα μας οι υπάλληλοί του μας φτύνουν στο πρόσωπο και χρησιμοποιούν τις οργανωμένες τους μειοψηφίες για να μας δείξουν με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο ότι ο ρόλος μας είναι παρόμοιος με εκείνων που είχαν οι δούλοι των αποικιών. Χτυπούν το μαστίγιο στο πάτωμα κι εμείς.. δεν χορεύουμε, απλά και μόνο επειδή κουραστήκαμε.
Αυτή είναι η πολιτική τραγωδία των καιρών μας. Η μεταπολίτευση έχει καταρρεύσει και οι Έλληνες, συνηθισμένοι να περιμένουν τον deus ex machina, αδυνατούν να την αντικαταστήσουν.
Αυτή είναι η πολιτική τραγωδία των καιρών μας. Η μεταπολίτευση έχει καταρρεύσει και οι Έλληνες, συνηθισμένοι να περιμένουν τον deus ex machina, αδυνατούν να την αντικαταστήσουν.
Σταμάτης Μαμούτος, πρόεδρος Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.
Σχόλια:
[1] Το να είναι απολογητικός ο λόγος μιας κυρίαρχης ιδεολογίας είναι κάτι αναμενόμενο. Ωστόσο, στην ελληνική περίπτωση το εν λόγω ζήτημα αποκτά μεγαλύτερη διάσταση, εφόσον συνοδεύεται κι από την έλλειψη πολιτικού υπόβαθρου. Στην πραγματικότητα, ο Φιλελευθερισμός στην Ελλάδα κυριαρχεί δίχως υποστηρικτές! Αυτοί που τον εκφράζουν, το κάνουν, όπως προανέφερα, για «πρακτικούς» λόγους. Υπό αυτές τις συνθήκες, καθίσταται αναμενόμενο οι εκφραστές του στην χώρα μας να αποτελούν απλές προεκτάσεις του διεθνούς «φιλελεύθερου» συστήματος (κάτι σαν υπαλλήλους του δηλαδή) κι όχι πραγματικούς Έλληνες «φιλελεύθερους» που αναζητούν ανεξάρτητα και συνειδητά την σύνδεση με το διεθνές σύστημα στα πλαίσια του ιδεολογικού προσανατολισμού τους.
[2] Δεν θα ασχοληθώ με γελοίες απόψεις που θέλουν να υπήρχε οργανωμένο σχέδιο κατάληψης της Βουλής από συντεταγμένες φράξιες διαδηλωτών. Οφείλω επίσης να σημειώσω πως αυτή την φορά η Αριστερά δεν συνεργάστηκε με τους αναρχικούς. Καταθέτω ως μαρτυρία αυτόπτη ότι το μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ βρισκόταν στην Αμαλίας, στο ύψος του Ζαππείου, ενώ και οι υπόλοιπες Αριστερές κομματικές και συνδικαλιστικές οργανώσεις δεν τους κάλυψαν στα μπλοκ τους. Εξάλλου, το πνεύμα της συγκέντρωσης ήταν πολύ πιο κοντά σε εκείνο των Αγανακτισμένων παρά σε αυτό της ΓΣΕΕ. Οι φωτογραφίες που παραθέτω αποκαλύπτουν την ποιότητα, τις ηλικίες και τις προθέσεις του κόσμου που είχε κατακλύσει την πλατεία Συντάγματος.
[2] Δεν θα ασχοληθώ με γελοίες απόψεις που θέλουν να υπήρχε οργανωμένο σχέδιο κατάληψης της Βουλής από συντεταγμένες φράξιες διαδηλωτών. Οφείλω επίσης να σημειώσω πως αυτή την φορά η Αριστερά δεν συνεργάστηκε με τους αναρχικούς. Καταθέτω ως μαρτυρία αυτόπτη ότι το μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ βρισκόταν στην Αμαλίας, στο ύψος του Ζαππείου, ενώ και οι υπόλοιπες Αριστερές κομματικές και συνδικαλιστικές οργανώσεις δεν τους κάλυψαν στα μπλοκ τους. Εξάλλου, το πνεύμα της συγκέντρωσης ήταν πολύ πιο κοντά σε εκείνο των Αγανακτισμένων παρά σε αυτό της ΓΣΕΕ. Οι φωτογραφίες που παραθέτω αποκαλύπτουν την ποιότητα, τις ηλικίες και τις προθέσεις του κόσμου που είχε κατακλύσει την πλατεία Συντάγματος.
- Σχόλια σε αυτή την ανάρτηση :
Ο/Η Γιώργος Doomsword είπε...
Οι τελευταίες σου παράγραφοι τα λένε όλα! Χορεύουμε σαν αρκουδάκια, είμαστε αντικέιμενο της πιο γελοίας γυφτοεξουσίας
Παρασκευή, 17 Φεβρουάριος, 2012
Οι τελευταίες σου παράγραφοι τα λένε όλα! Χορεύουμε σαν αρκουδάκια, είμαστε αντικέιμενο της πιο γελοίας γυφτοεξουσίας
Παρασκευή, 17 Φεβρουάριος, 2012
Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Τα "μάτια" ανοικτά! Ο επίτροπος Ντένεθορ κάθεται στο θρόνο της Γκόντορ, όμως έπεται η μεγάλη πολιορκία της Λευκής Πόλης, με τον Άραγκορν να επιστρέφει εκεί που ανήκει...
Τα "μάτια" ανοικτά! Ο επίτροπος Ντένεθορ κάθεται στο θρόνο της Γκόντορ, όμως έπεται η μεγάλη πολιορκία της Λευκής Πόλης, με τον Άραγκορν να επιστρέφει εκεί που ανήκει...
GRAND MAGUS
Σάββατο, 18 Φεβρουάριος, 2012
Σάββατο, 18 Φεβρουάριος, 2012
Ο/Η Χάρης είπε...
Είμαι πολύ μάχιμος στις φωτογραφίες ή μου φαίνεται;
Σάββατο, 18 Φεβρουάριος, 2012
Είμαι πολύ μάχιμος στις φωτογραφίες ή μου φαίνεται;
Σάββατο, 18 Φεβρουάριος, 2012
Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Γιώργο, μπορείς να το ανεχτείς;
Γιώργο, μπορείς να το ανεχτείς;
Guardian, η κατάσταση νομίζω ότι μοιάζει με περισσότερο με το διήγημα "Ο θάνατος του Μαλιγκρίς" του Κ.Α.Σμιθ. Ο μάγος-αυθέντης είναι νεκρός, και οι υποτακτικοί φοβούνται να πλησιάσουν το άκαμπτο κουφάρι του, που βρίσκεται ακόμη στον θρόνο.
Χάρη, ώου, γες.
Κυριακή, 19 Φεβρουάριος, 2012
Κυριακή, 19 Φεβρουάριος, 2012
Ο/Η El.t.moria είπε...
Tι άλλο να πει κανείς; Τα λες όλα.Τρομερή η περιγραφή του εθνικιστικού και συντηρητικού χώρου. Αδιάψευστο το ότι δεν υπάρχει Παραδοσιοκρατική σκέψη (ακόμη και μη εθνικιστική) στην Ελλάδα..
Tι άλλο να πει κανείς; Τα λες όλα.Τρομερή η περιγραφή του εθνικιστικού και συντηρητικού χώρου. Αδιάψευστο το ότι δεν υπάρχει Παραδοσιοκρατική σκέψη (ακόμη και μη εθνικιστική) στην Ελλάδα..
Και για όλα αυτά, μια ζωή υπεύθυνη η ελληνική φιλελεύθερη καραμανλική δεξιά.. Δες στην Γαλλία και στην Ουγγαρία, συντηρητικοί και εθνικιστές οδηγούν την αντίσταση κατά του φιλελευθερισμού και του Δ.Ν.Τ και εδώ είναι αυτοί που τα εδραιώνουν..
Η άρνηση του Μνημονίου ήταν η μόνη ευκαιρία της δεξιάς να απαλλαγεί από την "αστικότητά" της και να επανασυνδεθεί με τον ελληνικό λαό..και οι μπουμπούκοι φρόντισαν να την στείλουν για άλλα 20 χρόνια στο περιθώριο..
Τρίτη, 21 Φεβρουάριος, 2012
Τρίτη, 21 Φεβρουάριος, 2012
Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Εl.t.moria, νομίζω ότι το εν λόγω video συνοψίζει σε λίγα λεπτά την "κουλτούρα" και την ποιοτική στάθμη της ελληνικής δεξιάς. http://www.youtube.com/watch?v=tpEJiNiBu7M
Τρίτη, 21 Φεβρουάριος, 2012
Εl.t.moria, νομίζω ότι το εν λόγω video συνοψίζει σε λίγα λεπτά την "κουλτούρα" και την ποιοτική στάθμη της ελληνικής δεξιάς. http://www.youtube.com/watch?v=tpEJiNiBu7M
Τρίτη, 21 Φεβρουάριος, 2012
Ο/Η Αγανακτισμένος στο Πολιτικό είπε...
Συγχαρητήρια Σταμάτη, πολύ δυνατό κείμενο που αναλύει ακριβώς το αδιέξοδο στο οποίο έχει βρεθεί σήμερα η πολιτική αλλά και αξιακή ζωή της Ελλάδας. Καμιά ιδεολογία δεν έχει καταφέρει να δώσει πειστικές απαντήσεις, όχι στο πως φτάσαμε ως εδώ, αλλά στο πως θα βγούμε από αυτή την ψυχοφθόρα και εθνοφθόρα κατάσταση. Είναι πολύ απασχολημένοι όλοι να επαναλαμβάνουν την κασέττα τους, την ίδια κασέττα που επαναλάμβαναν τόσα χρόνια, κολλημένοι στις ιδεολογικές τους αγκυλώσεις οι Αριστεροί-διεθνιστές, γελοιοποιούμενοι και από τα ΔΟΛια Μέσα αλλά και από τους εαυτούς τους οι Δεξιοί ή "εθνικιστές". Και όμηροι μιας συγκεχυμένης αντίληψης περι του τι σημάινει Φιλελευθερισμός οι Φιλελεύθεροι. Σε τέτοιες περιστάσεις είναι φανερή η πραγματική έλλειψη ενός υγειώς σκεπτόμενου και μη κραυγάζοντως και μη βλαχογκλάμουρατου συντηρητικού σχηματισμού. Συμφωνώ με όσα έχουν ειπωθεί στο άρθρο.Θα ήθελα εδώ να κάνω και μια παρατήρηση-ερώτηση που προέκυψε από την αναφορά σου Σταμάτη στους Θεοδωράκη και Γλέζο. Αυτά τα δύο άτομα αντιπροσωπεύουν ακριβώς την ιδεολογική σύγχιση και τον καιροσκοπισμό της εποχής μας. Και οι δύο αποτελούν τις "ιερές αγελάδες" της Αγίας Αριστεράς. Ο πρώτος ως προσωποποίηση των "αγώνων", "εξοριών" "απαγορεύσεων" κλπ κλπ, που τιμήθηκε εν ζωή όσο κανένας άλλος. Ο δεύτερος ως προσωποποίηση της μαχητικότητας και του ηρωισμού της Αριστεράς που έχτισε όλη την "επαναστατική του δράση" σε ένα ψέμα, όλοι ξέρουν οτι οι στρατιωτικές σημαίες το βράδυ υποστέλλονται, δε μένουν να κυματίζουν, για τις βρουν και να τις κατεβάσουν!
Συγχαρητήρια Σταμάτη, πολύ δυνατό κείμενο που αναλύει ακριβώς το αδιέξοδο στο οποίο έχει βρεθεί σήμερα η πολιτική αλλά και αξιακή ζωή της Ελλάδας. Καμιά ιδεολογία δεν έχει καταφέρει να δώσει πειστικές απαντήσεις, όχι στο πως φτάσαμε ως εδώ, αλλά στο πως θα βγούμε από αυτή την ψυχοφθόρα και εθνοφθόρα κατάσταση. Είναι πολύ απασχολημένοι όλοι να επαναλαμβάνουν την κασέττα τους, την ίδια κασέττα που επαναλάμβαναν τόσα χρόνια, κολλημένοι στις ιδεολογικές τους αγκυλώσεις οι Αριστεροί-διεθνιστές, γελοιοποιούμενοι και από τα ΔΟΛια Μέσα αλλά και από τους εαυτούς τους οι Δεξιοί ή "εθνικιστές". Και όμηροι μιας συγκεχυμένης αντίληψης περι του τι σημάινει Φιλελευθερισμός οι Φιλελεύθεροι. Σε τέτοιες περιστάσεις είναι φανερή η πραγματική έλλειψη ενός υγειώς σκεπτόμενου και μη κραυγάζοντως και μη βλαχογκλάμουρατου συντηρητικού σχηματισμού. Συμφωνώ με όσα έχουν ειπωθεί στο άρθρο.Θα ήθελα εδώ να κάνω και μια παρατήρηση-ερώτηση που προέκυψε από την αναφορά σου Σταμάτη στους Θεοδωράκη και Γλέζο. Αυτά τα δύο άτομα αντιπροσωπεύουν ακριβώς την ιδεολογική σύγχιση και τον καιροσκοπισμό της εποχής μας. Και οι δύο αποτελούν τις "ιερές αγελάδες" της Αγίας Αριστεράς. Ο πρώτος ως προσωποποίηση των "αγώνων", "εξοριών" "απαγορεύσεων" κλπ κλπ, που τιμήθηκε εν ζωή όσο κανένας άλλος. Ο δεύτερος ως προσωποποίηση της μαχητικότητας και του ηρωισμού της Αριστεράς που έχτισε όλη την "επαναστατική του δράση" σε ένα ψέμα, όλοι ξέρουν οτι οι στρατιωτικές σημαίες το βράδυ υποστέλλονται, δε μένουν να κυματίζουν, για τις βρουν και να τις κατεβάσουν!
Παρ' όλα αυτά, αυτοί οι δύο Νέστορες της αγωνιστικότητας τα τελευταία χρόνια έχουν υιοθετήσει φρασεολογία και πρακτικές που στον αμύητο φαντάζουν εξόχως πατριωτικές και στα χαζά 20χρονα ΣΥΡΙΖΑκια σχολών όπως π.χ. το Πολιτικο Νομικής φαντάζουν στα όρια του εθνικισμού, γιατί πολύ απλά δεν ξέρουν το πραγματικό ιδεολογικό νόημα του Εθνικισμού. Ποιά είναι η απόψή σου για αυτό;
Τετάρτη, 22 Φεβρουάριος, 2012
Τετάρτη, 22 Φεβρουάριος, 2012
Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Όσον αφορά τον Θεοδωράκη, και μόνο το γεγονός ότι από νεαρός φασίστας της νεολαίας Μεταξά, έγινε κομμουνιστής και μουσουργός-σύμβολο των συντρόφων του, για να μεταπηδήσει στον σκληρό νεοφιλελευθερισμό της Νέας Δημοκρατίας του Κ. Μητσοτάκη στα τέλη της δεκαετίας του 1980, και να καταλήξει έπειτα σε μια απροσδιόριστη μορφή Αριστεράς, αποκαλύπτει το ασταθές της πολιτικής του παρουσίας (αυτό γίνεται ακόμη πιο εμφανές αν δούμε τί έχει κάνει και πει ως μέλος της Αριστεράς για τους συντρόφους του, πχ η αντιφατική στάση του για το Κ.Κ.Ε).
Όσον αφορά τον Θεοδωράκη, και μόνο το γεγονός ότι από νεαρός φασίστας της νεολαίας Μεταξά, έγινε κομμουνιστής και μουσουργός-σύμβολο των συντρόφων του, για να μεταπηδήσει στον σκληρό νεοφιλελευθερισμό της Νέας Δημοκρατίας του Κ. Μητσοτάκη στα τέλη της δεκαετίας του 1980, και να καταλήξει έπειτα σε μια απροσδιόριστη μορφή Αριστεράς, αποκαλύπτει το ασταθές της πολιτικής του παρουσίας (αυτό γίνεται ακόμη πιο εμφανές αν δούμε τί έχει κάνει και πει ως μέλος της Αριστεράς για τους συντρόφους του, πχ η αντιφατική στάση του για το Κ.Κ.Ε).
Στον Γλέζο, από την άλλη, αποδεχόμενος έστω την μαρτυρία του για το κατέβασμα της σημαίας, είχα ανέκαθεν την απορία αν θα έκανε το ίδιο σε περίπτωση που δίπλα στην ελληνική σημαία κυμάτιζε εκείνη με το σφυροδρέπανο..
Και το λέω αυτό γιατί η σβάστικα, εκείνη την εποχή, δεν αποτελούσε απλά εθνική σημαία της Γερμανίας αλλά είχε καταστεί σύμβολο των απανταχού εκφραστών του μεσοπολεμικού εθνικισμού (αναφέρομαι στην αμιγώς πολιτική της σημασία και όχι στους επιμέρους πολιτισμικούς συμβολισμούς της), όπως το σφυροφρέπανο δεν αποτελούσε "εθνική" σημαία της Ε.Σ.Σ.Δ. αλλά σύμβολο των απανταχού κομμουνιστών της εποχής. Διατηρώ, λοιπόν, τις αμφιβολίες μου για το πόσο εθνικός και πόσο πολιτικός ήταν ο προσανατολισμος της δράσης του.Από αυτά τα δυο σχόλια, εκτιμώ ότι καθίσταται σαφές πως δεν συνδέομαι αισθητικά και ιδεολογικά με τους δυο άντρες.
Ωστόσο, ακόμη και αν όλη η προηγούμενη ζωή τους είχε γνωρίσματα με τα οποία διαφοροποιούμαι, οφείλω να ομολογήσω ότι η θέα δυο 90χρονών ανάμεσα σε απλούς Έλληνες διαδηλωτές, την ώρα μιας πολύ κρίσιμης στιγμής για το ελληνικό έθνος και υπό τη βροχή των δακρυγόνων και το ξυλοκόπημα των ΜΑΤ, σαφώς με κάνει να τους δηλώσω τον σεβασμό μου (ασχέτως τις ιδεολογικές διαφορές).
Πιάνοντας το νήμα από αυτό το συμπέρασμα, θα καταλήξω στο θέμα που έθιξες και ανέλυσα στο άρθρο. Δηλαδή, την κατάντια της ελληνικής Δεξιάς και την απουσία εθνικιστικού πολιτικού λόγου. Πράγμα που γίνεται σαφές αν αναλογιστούμε ότι το αίτημα της εθνικής ανεξαρτησίας και υπερηφάνειας εκφράζεται στην κοινωνία...από την Αριστερά! Πράγματι, ίσως, είμαστε η μοναδική χώρα που συμβαίνει αυτό! Και όπως καθίσταται εμφανές, δεν είναι μόνο "παλαιές" μορφές Αριστεράς, όπως οι Γλέζος-Θεοδωράκης που το κάνουν, αλλά και νεώτερες. Δες, για παράδειγμα, την φρασεολογία και τις πρακτικές του ΣυΡΙΖΑ. Αναφορές στην πατρίδα, στην Ελλάδα και στο έθνος, από αυτούς που πριν λίγα χρόνια θεωρούσαν τους εν λόγω όρους απαγορευμένους! Απομάκρυνση (πρόσκαιρη;) από τους ανθρώπους των Εξαρχείων. Ακόμη και αντι-ευρωπαϊκή προοπτική, με αναφορές στο παράδειγμα της Βενεζουέλας.Κι όλα αυτά καθόλου τυχαία. Όλα αυτά, μετά το ξέσπασμα του κόσμου μέσω του κινήματος των Αγανακτισμένων στο Σύνταγμα. Μετά τους Αγανακτισμένους, έγινε εμφανές ότι η λαϊκή βάση ζητούσε εθνική αξιοπρέπεια και κοινωνική αλληλεγγύη. Ζητούσε, δηλαδή, κάποιον φορέα να εκφράσει τα πολιτικά αιτήματα της εθνικιστικής θεωρίας. Κι αφού ο ελληνικός εθνικιστικός και συντηρητικός χώρος ήταν απόντες, το έκανε η Αριστερά (όπως κι άλλες φορές στο παρελθόν)! Τώρα όσον αφορά την πραγματική εθνικιστική και συντηρητική πολιτική θεωρία ως αυθεντικότητες που ακυρώνουν την ακροδεξιά κακοποίηση, τί να πω; Χρειάζονται ολόκληρα άρθα για να αναλυθούν, ιδίως στην ελλαδική περίπτωση.
Μου βάζεις ιδέες...
Τετάρτη, 22 Φεβρουάριος, 2012
Τετάρτη, 22 Φεβρουάριος, 2012
Ο/Η Γιαννης α είπε...
Σταματη, ειμαι υποχρεωμενος να εντοπισω το "ηθος" κ παντως την αντικειμενικη περιγραφη σου [12-2-2012], που παρα του οτι πολιτικα διαφωνω μαζι σου, με εβαλε στο πειρασμο να σχολιασω σε αντιδιαστολη[με τον παραπανω σχολιαστη, 20χρονα χαζα κλπ] θελοντας να πω οτι δεν χρειαζονται σχολια [υβρεις] γιατι το "χαζο" η το "εξυπνο", χαρακτηριζεται απο μονο του. Τελος, δεν αντιπαρατιθεμαι απλα μια κουβεντα, λεω...
Τετάρτη, 22 Φεβρουάριος, 2012
Σταματη, ειμαι υποχρεωμενος να εντοπισω το "ηθος" κ παντως την αντικειμενικη περιγραφη σου [12-2-2012], που παρα του οτι πολιτικα διαφωνω μαζι σου, με εβαλε στο πειρασμο να σχολιασω σε αντιδιαστολη[με τον παραπανω σχολιαστη, 20χρονα χαζα κλπ] θελοντας να πω οτι δεν χρειαζονται σχολια [υβρεις] γιατι το "χαζο" η το "εξυπνο", χαρακτηριζεται απο μονο του. Τελος, δεν αντιπαρατιθεμαι απλα μια κουβεντα, λεω...
Τετάρτη, 22 Φεβρουάριος, 2012
Ο/Η Αγανακτισμένος στο Πολιτικό είπε...
Καταλαβαίνω αυτό που λες για το σεβασμό στο πρόσωπο όχι των "μύθων", αλλά των ανθρώπων που χρησιμοποιούν την αναγνωρισιμότητά τους για να εκφράσουν και να δώσουν περισσότερη βαρύτητα στις διαμαρτυρίες του Ελληνικού λαού. Ίσως αυτή εδώ αποδειχθεί η μεγαλύτερη προσφορά τους και κερδίσουν επάξια την υστεροφημία που ήδη τους είχαν προετοιμάσει (κυρίως μιλάω για το Γλέζο, γιατί ο Θεοδωράκης πραγματικά και πέρα από πολιτική και ιδεολογία έχει παράξει συγκλονιστικά δείγματα τέχνης και αξίζει να υπάρχει στην ελληνική συλλογική μνήμη).Μου αρέσει που αναφέρθηκες στο ΣΥΡΙΖΑ και στο νεόκοπο πατριωτικό του λόγο. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι αν οι κεραίες τους πιάσουν οτι θα τσιμπήσουν νουμεράκια έτσι θα τους δεις και σε πορεία για τα Ίμια. Αντιστοίχως βεβαίως θα δεις και τον Καρατζαφέρη με t-shirt Che, αν δει οτι αυτό του φέρνει 0,1% περισσότερο. Σαπίλα, κατάντια, παρακμή, όλοι όψεις του ίδιου νομίσματος.Όσο για τις ιδέες που σου δίνω, αυτός ήταν ο σκοπός μου! Περιμένω με ανυπομονησία τα επόμενα άρθρα σου.
Τετάρτη, 22 Φεβρουάριος, 2012
Καταλαβαίνω αυτό που λες για το σεβασμό στο πρόσωπο όχι των "μύθων", αλλά των ανθρώπων που χρησιμοποιούν την αναγνωρισιμότητά τους για να εκφράσουν και να δώσουν περισσότερη βαρύτητα στις διαμαρτυρίες του Ελληνικού λαού. Ίσως αυτή εδώ αποδειχθεί η μεγαλύτερη προσφορά τους και κερδίσουν επάξια την υστεροφημία που ήδη τους είχαν προετοιμάσει (κυρίως μιλάω για το Γλέζο, γιατί ο Θεοδωράκης πραγματικά και πέρα από πολιτική και ιδεολογία έχει παράξει συγκλονιστικά δείγματα τέχνης και αξίζει να υπάρχει στην ελληνική συλλογική μνήμη).Μου αρέσει που αναφέρθηκες στο ΣΥΡΙΖΑ και στο νεόκοπο πατριωτικό του λόγο. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι αν οι κεραίες τους πιάσουν οτι θα τσιμπήσουν νουμεράκια έτσι θα τους δεις και σε πορεία για τα Ίμια. Αντιστοίχως βεβαίως θα δεις και τον Καρατζαφέρη με t-shirt Che, αν δει οτι αυτό του φέρνει 0,1% περισσότερο. Σαπίλα, κατάντια, παρακμή, όλοι όψεις του ίδιου νομίσματος.Όσο για τις ιδέες που σου δίνω, αυτός ήταν ο σκοπός μου! Περιμένω με ανυπομονησία τα επόμενα άρθρα σου.
Τετάρτη, 22 Φεβρουάριος, 2012
Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Γιάννη, ευχαριστώ για την επιβεβαίωση και ελπίζω να υπάρξουν κι άλλοι τέτοι "πειρασμοί". Ο καλός διάλογος προϋποθέτει και τη συμμετοχή διαφωνούντων..
Γιάννη, ευχαριστώ για την επιβεβαίωση και ελπίζω να υπάρξουν κι άλλοι τέτοι "πειρασμοί". Ο καλός διάλογος προϋποθέτει και τη συμμετοχή διαφωνούντων..
Αγανακτισμένε, απ' ό,τι μπορώ να καταλάβω είσαι φοιτητής του πολιτικού τμήματος της νομικής Αθηνών (του τμήματος στο οποίο γεννήθηκε η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ), και ως πολιτικός επιστήμονας στρέφεις (αν και με θόρυβο, είναι η αλήθεια) την προσοχή σε καίρια σημεία. Αυτό που γράφεις για τον Καρατζαφέρη είναι ουσιαστικά σωστό. Απλά, συμπληρώνω πως αυτή την εποχή έχει κατανοήσει πως ο πιο κερδοφόρος εκλογικά δρόμος είναι να επιστρέψει, σε κάποιο βαθμό, στις αρχικές θέσεις του κόμματός του. Και πάλι, όμως, η κατάντια του χώρου αναδεικνύεται με την τοποθέτησή του ως αρχηγού "πατριωτικού" κόμματος. Τις τελευταίες μέρες επιχειρεί να αντιπαρατεθεί στον νεοφιλελευθερισμό των ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και στον "μαρξισμό" της Αριστεράς, ως επικεφαλής "πατριωτικού" κόμματος. Δεν τολμά να δηλώσει συντηρητικός ή εθνικιστής, ούτε για να αποκτήσει εκλογικό όφελος! Λες και ο πατριωτισμός είναι (όχι συναίσθημα αλλά) πολιτική θεωρία. Λες και ο πατριωτισμός είναι μονοπώλιο κάποιου πολιτικού χώρου. Αλλά είπαμε, "δεξιό καρναβάλι, για πάντα". Θα επινοήσουν ότι όρο τους έρθει (ελληνόψυχοι, πατριώτες, ελληνιστές, εκφραστές της "λαϊκής δεξιάς", και όποια άλλης μπούρδας), ωστόσο δεν θα αυτοπροσδιοριστούν με όρους πολιτικής. Γιατί πολύ απλά, δεν μπορούν. Δεν γνωρίζουν (πολιτική θεωρία), δεν τολμούν!
Τώρα, όσον αφορά την Αριστερά και τον όψιμο πατριωτισμό της, δεν γνωρίζω αν είναι προϊόν εκλογικού σχεδιασμού. Η Αριστερά δεν λειτουργεί με τους όρους των καρναβάλων της ελληνικής Δεξιάς. Έχει πολιτική κουλτούρα, διαθέτει πολλά στελέχη με πολιτική μόρφωση, κι έτσι καταφέρνει να είναι ευέλικτη ανάμεσα στις ιδεολογίες της. Έτσι, στο παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ, έχουμε δει να υπάρχει άνεση κινήσεων ανάμεσα στην μεταδομιστική Αριστερά, στην ευρωπαϊκή Αριστερά, στον μη σταλινο-λενινιστικό κομμουνισμό και στην Αριστερά του λατινικού τύπου. Τελευταία, τον βλέπουμε να εκδηλώνει και ισχυρές τάσεις νεο-ιακωβινισμού, προκειμένου να χωρέσει τον πατριωτισμό, την εθνική ταυτότητα και την επαναστατικότητα σε ένα σχήμα. Το αν αυτή η ευελιξία συνιστά "απάτη εκλογικού ωφελιμισμού", οι πιο κατάλληλλοι να το απαντήσουν είναι τα μέλη και οι υποστηρικτές του. Ωστόσο, η ίδια η δομή του, ως φορέα πολλών συνιστωσών, του επιτρέπει να εκφραστεί πλουραλιστικά. Ακόμη, δηλαδή, κι αν ο τελικός σκοπός είναι η εκλογική πελατεία, η ανεπτυγμένη πολιτική κουλτούρα της Αριστεράς, της επιτρέπει να θωρακίζεται με ιδεολογική και πολιτική συνέπεια. Να εκφράζεται πολιτικά, χρησιμοποιώντας όλα τα διαθέσιμα ιδεολογικά της σχήματα.
Να ρωτήσω, τώρα, το πότε θα καταφέρει κάτι ανάλογο ο χώρος του ελληνικού εθνικισμού και συντηρητισμού ή θα βάλεις τα γέλια;
Πέμπτη, 23 Φεβρουάριος, 2012
Πέμπτη, 23 Φεβρουάριος, 2012
Ο/Η Αγανακτισμένος στο Πολιτικό είπε...
Η πρώτη αντίδραση θα ήταν να βάλω τα γέλια, μετά όμως θα με πιάσει μια μελαγχολία, ξέροντας οτι ο συντηρητικός και εθνικιστικός χώρος έχει μια πολύ πλούσια θεωρητική παράδοση και μπορεί να υποστηρίξει τη διαμόρφωση προτάσεων πολιτικού, ηθικού και αισθητικού χαρακτήρα (πράγματα που είναι κατά τη γνώμη μου αλληλένδετα μεταξύ τους).
Η πρώτη αντίδραση θα ήταν να βάλω τα γέλια, μετά όμως θα με πιάσει μια μελαγχολία, ξέροντας οτι ο συντηρητικός και εθνικιστικός χώρος έχει μια πολύ πλούσια θεωρητική παράδοση και μπορεί να υποστηρίξει τη διαμόρφωση προτάσεων πολιτικού, ηθικού και αισθητικού χαρακτήρα (πράγματα που είναι κατά τη γνώμη μου αλληλένδετα μεταξύ τους).
Έχω όμως την πεποίθηση οτι δεν θα μπορέσει ποτέ να δομήσει μια κατάσταση που θα παίζει το ίδιο επιτυχημένα σε πολλά ταμπλώ, ακριβώς γιατί έχει μια καθαρότητα σε πολλά σημεία του, δεν έχει αμφισημία και "είξεις, αφείξεις". Όλες του οι εκφάνσεις βασίζονται σε πολύ βασικές αρχές που διέπουν το κοσμοείδωλό του. Η οργουελική ικανότητα του ευρύτερου Αριστερού χώρου "λέω το Α", "λέω το Β", "πάντα το Β έλεγα" προυποθέτει μια αμφισημία, όπως είπα, που θεωρώ οτι είναι παρούσα στη "ριζοσπαστική-μεταδομιστική" πολιτική, ηθική και αισθητική πρόταση.Και θα ήθελα να ζητήσω συγνώμη για το χαρακτηρισμό "χαζά" που απήθυηνα προς τα άτομα της ευρύτερης νεολαίας του Αριστερού χώρου, αλλά όσα από αυτά έχω γνωρίσει (με πολύ λίγες αλλά φωτεινές εξαιρέσεις), εξαντλούν τη μαχητικότητά τους στην ανεύ όρων και άκριτη αγιοποίηση ορισμένων προσώπων, στα λεκτικά ευφυολογήματα αποδόμισης των πάντων, στη λατρεία της "μοντέρνας τέχνης", ό,τι και αν είναι το προιόν της και στις επισκέψεις σε "χώρους λατρείας", όπως τα Εξάρχεια, η πλατεία Καρύτση και το Αμφιθέατρο Γκίνη στο Πολυτεχνείο. Αντίστοιχες παρατηρήσεις έχω να κάνω για όλα τα μέλη των κομμάτων στα Πανεπιστήμια, τα άτομα που φροντίζουν να μας διαιρέσουν από τώρα ώστε να είμαστε διαιρεμένοι και άβουλοι σε όλη μας τη ζωή και να μην μπορούμε να ενωθούμε σαν έθνος και να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας.
Πέμπτη, 23 Φεβρουάριος, 2012
Πέμπτη, 23 Φεβρουάριος, 2012
Ο/Η Ανώνυμος είπε...
1.Εξαίρετο κείμενο. Τα λέει όλα!
1.Εξαίρετο κείμενο. Τα λέει όλα!
2. Μπορεί να είμαστε στο τριώδιο, αλλά οι μάσκες έπεσαν. Ήδη τα δόλια Μ.Μ.Ε κατασκευάζουν δημοσκοπήσεις για τη νέα συγκυβέρνηση του δικομματισμού μετά τις ερχόμενες εκλογές.
3. Πριν λίγο σε τηλεοτπική εμφάνιση, εκπ΄ροσωπος του Συριζα κατέθεσε αμφιβολίες για το ήθος και την προοπτική της συνεργασίας Ελλάδας-Ισραήλ, και ο "μπουμπούκος" τον κατακεραύνωσε, υποστηρίζοντας ότι μόνο η φιλία του Ισραήλ θα σώσει την Ελλάδα στην γεωπολιτική. Ο (ακρο)δεξιός εμμετός δεν σταματάει πουθενά...
Πέμπτη, 23 Φεβρουάριος, 2012
Πέμπτη, 23 Φεβρουάριος, 2012
Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Αγανακτισμένε, εξακολουθώ να είμαι σε θέση να εντοπίζω μια λεπτή, αλλά εμφανή, διαφορά ανάμεσα στην επικοινωνιακή τακτική και στην ιδεολογική ευελιξία. Πιστεύω ότι το πρόβλημα του ελληνικού εθνκιστικού χώρου είναι ότι -προς το παρόν, τουλάχιστον- δεν διαθέτει "κεντρική" πολιτική θεωρία. Στην Γαλλία, το Εθνικό Μέτωπο κάνει αυτό ακριβώς που κάνει και η Αριστερά στην χώρα μας, χωρίς να το θεωρώ γυμνή, ωφελιμιστική, επικοινωνιακή τακτική. Διαθέτει, δηλαδή, μια κεντρική εθνικιστική θεωρία βασισμένη στην ρομαντική αντι-νεωτερική, φιλοσοφία. Έτσι, μπορεί να απλώνει επιμέρους ιδεολογικά σχήματα της κεντρικής θεωρίας. Συντηρητικός, βασιλικο-ultra royal εθνικισμός της παράδοσης του Μωρράς, συντηρητικός εθνικισμός με επιρροές του καθολικισμού (Μπαρές), ριζοσπαστικός εθνικισμός φασιστικού τύπου, εθνικισμός της γαλλικής Νέας Δεξιάς του Μπενουά και εθνικισμός του λεγομένου μεταπολεμικού τρίτου Δρόμου. Όλα αυτά τα ιδεολογικά ρεύματα ρέουν στα πλαίσια του κόμματος και αποτελούν ξεχωριστές τάσεις του, με επιμέρους υποστηρικτές. Εκτιμώ, ότι αν η δομή του κόμματος ήταν πιο ευέλικτη (αν είχε κινηματικό υπόβαθρο, όπως αυτή του Συριζα) θα μπορούσαν να αποτυπωθούν ακόμη πιο αποτελεσματικά οι θέσεις τις κάθε εθνικιστικής ιδεολογίας, από αυτές που προανέφερα. Όπως και να' χει, η πρακτική αυτή μπορεί να είναι και ουσιαστικά πολιτική, κι όχι απλά τακτικής φύσεως.
Αγανακτισμένε, εξακολουθώ να είμαι σε θέση να εντοπίζω μια λεπτή, αλλά εμφανή, διαφορά ανάμεσα στην επικοινωνιακή τακτική και στην ιδεολογική ευελιξία. Πιστεύω ότι το πρόβλημα του ελληνικού εθνκιστικού χώρου είναι ότι -προς το παρόν, τουλάχιστον- δεν διαθέτει "κεντρική" πολιτική θεωρία. Στην Γαλλία, το Εθνικό Μέτωπο κάνει αυτό ακριβώς που κάνει και η Αριστερά στην χώρα μας, χωρίς να το θεωρώ γυμνή, ωφελιμιστική, επικοινωνιακή τακτική. Διαθέτει, δηλαδή, μια κεντρική εθνικιστική θεωρία βασισμένη στην ρομαντική αντι-νεωτερική, φιλοσοφία. Έτσι, μπορεί να απλώνει επιμέρους ιδεολογικά σχήματα της κεντρικής θεωρίας. Συντηρητικός, βασιλικο-ultra royal εθνικισμός της παράδοσης του Μωρράς, συντηρητικός εθνικισμός με επιρροές του καθολικισμού (Μπαρές), ριζοσπαστικός εθνικισμός φασιστικού τύπου, εθνικισμός της γαλλικής Νέας Δεξιάς του Μπενουά και εθνικισμός του λεγομένου μεταπολεμικού τρίτου Δρόμου. Όλα αυτά τα ιδεολογικά ρεύματα ρέουν στα πλαίσια του κόμματος και αποτελούν ξεχωριστές τάσεις του, με επιμέρους υποστηρικτές. Εκτιμώ, ότι αν η δομή του κόμματος ήταν πιο ευέλικτη (αν είχε κινηματικό υπόβαθρο, όπως αυτή του Συριζα) θα μπορούσαν να αποτυπωθούν ακόμη πιο αποτελεσματικά οι θέσεις τις κάθε εθνικιστικής ιδεολογίας, από αυτές που προανέφερα. Όπως και να' χει, η πρακτική αυτή μπορεί να είναι και ουσιαστικά πολιτική, κι όχι απλά τακτικής φύσεως.
Ανώνυμε, πριν λίγες ώρες η Λεπέν πρότεινε την αποχώρηση της Γαλλίας από την ζώνη του ευρώ..
Οι διαφορές ανάμεσα στις χώρες με ισχυρή πολιτική κουλτούρα και στη δική μας είναι εμφανείς.
Παρασκευή, 24 Φεβρουάριος, 2010
Παρασκευή, 24 Φεβρουάριος, 2010