Κλείνουν σήμερα τρία χρόνια από την ημέρα που οι εγχώριοι αντιπρόσωποι των γερμανικών συμφερόντων παρέδωσαν την κυβέρνηση της χώρας στους εγχώριους αντιπροσώπους των αμερικανικών συμφερόντων. Ήταν 25η Ιανουαρίου του 2015, όταν και εγένετο ... πρώτη φορά αριστερά!
Η συνέχεια είναι γνωστή. Τσιπραίικες φανφάρες στα μικρόφωνα, πνιγμός της χώρας μας από την Ε.Ε, capital controls τα οποία ο ελληνικός λαός αντιμετώπισε με ανοχή και αξιοπρέπεια, ένα βροντερό αντιμνημονιακό ΟΧΙ στο δημοψήφισμα και κάπου εκεί η δήθεν επαναστατική παράσταση της «first time left, madam Merkel» έλαβε τέλος. Κάνουμε αυτή τη σύντομη αναδρομή και θυμίζουμε στους αναγνώστες μας την ιστορία της παρεούλας των Τσίπρα, Φλαμπουράρη, Σταθάκη, Δραγασάκη, Τσακαλώτου και σια.
Θυμίζουμε, ταυτόχρονα, και την απώλεια του παλαιότερου εξουσιαστικού τσίρκου από το πολιτικό προσκήνιο. Σήμερα, ο κάθε άνθρωπος με ευαισθησίες μπορεί να νιώσει τον πόνο δεξιών πολιτικών όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο οποίος ζει την οδύνη να βλέπει από τα κανάλια, που κάποτε επισκεπτόταν ως υπουργός, τους δυτικούς ομοϊδεάτες του να γευματίζουν με την κυρία Αχτσιόγλου. Ο κάθε ανθρωπιστής οφείλει να συμπάσχει με τον Μαυρουδή Βορίδη, διαισθανόμενος το παράπονο του ναζιάρικου ύφους του και την απανθρωπιά της μειωμένης δημοσιότητας. Μόνη παρηγοριά της ρεπουμπλικανικής βεγγέρας, «ο μεγάλος ερωτικός» ... του Βασίλη Κικίλια!
Μα ... τραγικότερος όλων, ο Αντώνης ο Σαμαράς. Ο άνθρωπος που σημείωσε την αξεπέραστη πολιτική επιτυχία να ισοσταθμίσει το αξίωμα του Έλληνα πρωθυπουργού με εκείνο του σφογγοκωλάριου προσωπικοτήτων όπως η Άνγκελα Μέρκελ και ο Ντέιβιντ Χάρις, σήμερα ζει ξεχασμένος, χωρίς το Mega, χωρίς Ψυχάρη, χωρίς Φαήλο, Μέρκελ, Ομπάμα ... προσμένει ίσως κάποιο θάμα (που λέει κι ποιητής), και βλέπει εμάς να του κάνουμε τα τρίχρονα, γράφοντας τον πολιτικό του επικήδειο.
Αδυσώπητη που είναι αυτή η πολιτική......