Κάθε νομοθετική πρωτοβουλία μιας τέτοιας κυβέρνησης αποτελεί μια νέα επίθεση στις ζωές των εργαζομένων, στην υπόσταση του ελληνικού λαού και, κατά συνέπεια, στην ιστορική προοπτική του έθνους μας. Η εντατικοποίηση της εργασίας, η αύξηση των ωραρίου και το πάγωμα των μισθών αποτελούν αναμενόμενες συνταγές της νεοφιλελεύθερης εξουσιαστικής αλητείας που αυτή την περίοδο στην πατρίδα μας εκφράζεται σε κυβερνητικό επίπεδο από την Νέα Δημοκρατία του Μητσοτάκη.
Οι πατριδοκάπηλοι σαλτιμπάγκοι της ευρύτερης Δεξιάς, την ώρα που σαλιαρίζουν δημοσιολογικά υμνώντας τον Νετανιάχου και καταγγέλλοντας την βία της Αριστεράς για ένα τραγικό περιστατικό που συνέβη στην άλλη άκρη του πλανήτη, ξεχνούν να απαντήσουν στο ερώτημα πώς γίνεται να ζήσει ένας Έλληνας εργαζόμενος με μισθό κάτω των οκτακοσίων ευρώ, σε συνθήκες γενικευμένης ακρίβειας που προβλέπει η οικονομική συνταγή Μητσοτάκη, κι έχοντας να θρέψει μια οικογένεια. «Να, λοιπόν, σας βρήκαμε την λύση», απαντούν οι ιθύνοντες της κυβέρνησης. Ο εργαζόμενος μπορεί να τεντώσει το ωράριο εργασίας του μέχρι και δεκατρείς ώρες την ημέρα για να εξασφαλίσει έναν μισθό που θα πλησιάζει τα χίλια ευρώ!!
Δεν θα σταθούμε τόσο στην πολιτική αλητεία που συμπυκνώνει η ηθική αθλιότητα αυτής της σκέψης. Δεν θα σταθούμε στην σαδιστική αδικία που προβλέπει εις βάρος των εργαζομένων. Αυτά είναι εγγενή γνωρίσματα της νεοφιλελεύθερης Δεξιάς και μόνο οι ανόητοι δεν μπορούν να τα διακρίνουν. Θα σταθούμε σε κάτι άλλο. Σε κάτι που έχει να κάνει με την εθνική μας υπόσταση και με τον πατριωτισμό, τον οποίο διαστρεβλώνουν τα κνώδαλα της Δεξιάς με την καθημερινή πολιτική τους ρητορική.
Ρωτάμε, λοιπόν, τα πολιτικά ανδρείκελα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης που εκφράζει η παράταξη της Δεξιάς, τι θα συμβεί στην πατρίδα και στην εθνοφυλετική μας υπόσταση αν οι εργαζόμενοι χρειάζονται δεκατρείς ώρες από την ημέρα τους, συν λίγο ή και περισσότερο επιπλέον χρόνο προκειμένου να μεταβούν στον και να αποχωρήσουν από τον εργασιακό τους χώρο; Ποιες θα είναι οι συνέπειες για τις οικογένειές τους και για το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο; Πώς θα κηδεμονεύσουν οι εργαζόμενοι τα παιδιά τους; Πόση ώρα θα τους μείνει για να ζήσουν με τις οικογένειές τους και να φροντίσουν τους προγόνους τους;
Μπορεί η φιλελεύθερη πλουτοκρατία να έχει στην διάθεσή της υπηρετικό προσωπικό, φροντιστές για τα παιδιά της και οδηγούς για τις μετακινήσεις. Οι εργαζόμενοι δεν έχουμε τέτοιες δυνατότητες αλλά δεν τις θέλουμε κιόλας. Θέλουμε να ζήσουμε με τους γονείς και τα παιδιά μας. Θέλουμε να ζήσουμε ακολουθώντας ένα πρότυπο ζωής που κληρονομήσαμε από γενεά σε γενεά. Αλήθεια, οι «πατριώτες» της Δεξιάς δεν αντιλαμβάνονται ότι η επέλαση της αγοράς και ο λίμπεραλ τρόπος ζωής σκοτώνουν καθημερινά ό,τι έχει απομείνει από την ελληνική παράδοση, από τα ήθη και την εθνική μας κουλτούρα; Όταν η εθνική ταυτότητα και τα γνωρίσματά της έρχονται σε σύγκρουση με τις ιδέες της προόδου και του φιλελεύθερου εκσυγχρονισμού, οι «πατριώτες» της Δεξιάς τι επιλέγουν; Ασφαλώς, τον εκσυγχρονιστικό φιλελευθερισμό και την πρόοδο. Τότε ξεχνούν την πατρίδα.
Ωστόσο, πέρα από την υπενθύμιση ερωτημάτων που όλοι γνωρίζουμε την απάντηση, το νέο ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί επιδιώκει η κυβέρνηση Μητσοτάκη να εξανεμίσει τον ελεύθερο χρόνο από τις ζωές των εργατών; Ενώ σε άλλες χώρες της Ε.Ε. ο εργασιακός τομέας αρχίζει να κατευθύνεται προς την μείωση των ωρών της απαιτούμενης καθημερινής εργασίας σε επτά από οκτώ, στην Ελλάδα η κυβέρνηση κινείται στην αντίθετη κατεύθυνση. Τι συμβαίνει τελικά, «φίλτατοι» ευρωπαϊστές; Δεν ευθυγραμμίστηκε η ελληνική κοινωνία και η ελληνική αγορά με τις άλλες ευρωπαϊκές, όπως υποστηρίζατε επί σειρά ετών για να στηρίξετε το επιχείρημα ένταξης της χώρας στην Ε.Ε. και στο ευρώ; Που είναι τώρα εκείνες οι παλιές πομφόλυγες ευρωπαϊστικής αισιοδοξίας;
Πάντως, πέρα από την υποκρισία των εν Ελλάδι εκσυγχρονιστών του ευρωπαϊσμού, το νέο ερώτημα εξακολουθεί να αναδύεται αναπάντητο. Γιατί ο Μητσοτάκης, η Κεραμέως και τα υπόλοιπα τέκνα του νεοφιλελευθερισμού θέλουν να εξαφανίσουν τον ελεύθερο χρόνο από τις ζωές των Ελλήνων εργαζόμενων; Είναι κοινό μυστικό ότι στον δημόσιο τομέα, που υπάρχουν ισχυρά μπλοκ κυβερνητικών συμφερόντων, υφίσταται η δυνατότητα να χρησιμοποιηθεί μια τέτοια νομοθετική ρύθμιση εις βάρος του κράτους. Στα εβδομαδιαία προγράμματα εργασίας επιμέρους υπαλληλικών τομέων του ευρύτερου δημοσίου μπορεί οι ώρες εργασίας να αυξηθούν αλλά θα αυξηθούν και οι μισθοί (έστω και λίγο) που θα πρέπει να πληρώσει ο ήδη επιβαρυμένος δημόσιος τομέας. Το χρεοκοπημένο κράτος θα πρέπει να βγάλει επιπλέον χρήματα από τον κρατικό κορβανά για να πληρώσει τις επιπλέον ώρες εργασίας των δημοσίων υπαλλήλων. Και αυτό ενώ η επίσημη αφήγηση των φιλελεύθερων δυνάμεων της χώρας, και της ευρύτερης Δεξιάς, υποστηρίζει ότι το ελλαδικό δημόσιο χρεοκόπησε από τους επιπλέον του κανονικού προσληφθέντες δημοσίους υπαλλήλους!! Οι αντιφάσεις αρχίζουν να γίνονται σχιζοφρενικές.
Τόσα χρόνια οι φιλελεύθεροι αρνούνται τις αυτονόητες αυξήσεις μισθών στους εργαζόμενους με το επιχείρημα ότι είναι πάρα πολλοί και ότι το κράτος δεν έχει τους απαραίτητους πόρους για να τους πληρώσει; Τώρα γιατί αποφασίζουν να τους πληρώσουν ακόμη περισσότερο; Το δημόσιο δεν είναι βιομηχανία παραγωγής υλικών αγαθών ώστε να περιμένουν οι φιλελεύθεροι κυβερνώντες ότι με τις διπλές βάρδιες θα παραχθούν και θα πωληθούν περισσότερα προϊόντα, προκειμένου όλοι να έχουν δυνητικό κέρδος. Το δημόσιο προσφέρει κυρίως υπηρεσίες. Τι θα πετύχουν άραγε οι κυβερνώντες; Να αυξήσουν ελαφρώς τον μισθό των ήδη εργαζόμενων για να αφήσουν στην ανεργία άλλους που θα μπορούσαν να κάνουν την επιμέρους εργασία; Και την αύξηση των εξόδων του κράτους ποιος θα την καλύψει; Είναι δύσκολο να απαντηθεί το ερώτημα.
Όσον αφορά τον ιδιωτικό τομέα δεν χρειάζεται πολλή ανάλυση. Εκεί θα γίνει εργασιακή σφαγή των εργαζομένων προς όφελος των κεφαλαιούχων φίλων και χρηματοδοτών της Νέας Δημοκρατίας. Αυτό είναι φως φανάρι. Οι άτυχοι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα θα πληρώσουν και πάλι τα σπασμένα. Αλλά γιατί συμβαίνει αυτό τώρα στην Ελλάδα ενώ η τάση στην υπόλοιπη Ευρώπη είναι αντίστροφη και προβλέπει μειώσεις των ωραρίων; Είναι άραγε η υποδομή της ελληνικής οικονομίας τόσο διαφορετική ώστε να απαιτείται η εργασιακή εξόντωση όσων δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα προκειμένου να επιβιώσει η αστική συνθήκη της εποχής μας;
Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι η μείωση των ωραρίων στην Ευρώπη θα ανοίξει τον δρόμο στην μαζικότερη χρήση ρομπότ και στην κατάργηση πολλών θέσεων εργασίας για ανθρώπους. Όμως και στην Ελλάδα ήδη άρχισαν να εμφανίζονται εργασιακοί χώροι με αποκλειστικά εργαζόμενα ρομπότ και κανέναν άνθρωπο εργάτη. Τι θα συμβεί άραγε στο προσεχές μέλλον; Θα υποστεί η χώρα μας τις συνέπειες ανεργίας και απομάκρυνσης των εργαζομένων από τις δουλειές λόγω της νέας τεχνολογίας των αυτοματισμών και των ρομπότ (τις οποίες θα υποστεί και ο υπόλοιπους κόσμος) και, ταυτόχρονα, όσοι εργάζονται δεν θα βλέπουν του ήλιου το φως λόγω του δεκατριάωρου και άλλων τέτοιων ρυθμίσεων;
Είναι άραγε ο διεστραμμένος σαδισμός που έχε εμποτίσει την ιδεολογία του Μητσοτάκη και των ανθρώπων του αυτός που οδηγεί σε τέτοιες πρωτοβουλίες; Είναι κάποιος σχεδιασμός ολοκληρωτικής εξαφάνισης του ελληνικού έθνους, μέσω μιας δυστοπικά εκσυγχρονισμένης και νεοφιλελεύθερης καθημερινότητας; Δεν είναι εύκολο να απαντηθούν αυτά τα ερωτήματα. Το εύκολο είναι να γίνει αντιληπτό γιατί είχε αρκετό κόσμο η συγκέντρωση των εργατικών σωματείων που πραγματοποιήθηκε στο κέντρο της Αθήνας.
Ασφαλώς, για τέτοια νομοσχέδια θα έπρεπε να έχει σηκωθεί στο πόδι όλη η χώρα. Αλλά δεδομένου των συνθηκών φόβου, παραίτησης και επελαύνουσας ατομικιστικής ανοησίας που έχει καλλιεργήσει ο εξουσιαστικός φιλελευθερισμός στην κοινωνία μας όλα αυτά τα χρόνια, η συγκέντρωση είχε μεγάλη επιτυχία. Θυμόμαστε πολύ καλά το κλίμα που επικρατούσε στις αντίστοιχες προηγούμενες συγκεντρώσεις. Πλέον, τα πράγματα είναι σαφές ότι αλλάζουν. Όπως είχαμε επισημάνει πριν καιρό το σύστημα Μητσοτάκη οδεύει προς απόσυρση και αυτό είναι διάχυτο στην κοινωνία. Επηρεάζει ακόμη και τον όγκο των συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας.
Κάτι που πρέπει να κρατήσουμε κατά νου οι ρομαντικοί παραδοσιοκράτες και εθνικιστές είναι το εξής. Το δεκατριάωρο και τέτοιου τύπου νομοσχέδια αποτελούν σφαίρες στην καρδιά της πατρίδας. Είναι ρυθμίσεις που θα αποξενώσουν τον μέσο Έλληνα από τους οικείους του, που θα του στερήσουν τον απαιτούμενο χρόνο για να καταπιαστεί με δημιουργικές δραστηριότητες όπως ο αθλητισμός, το διάβασμα και, εν γένει, τα πολιτιστικά δρώμενα στις οποίες βρισκόταν ανέκαθεν η αιχμή της ελληνικής πνευματικότητας. Είναι ρυθμίσεις που θα μας μετατρέψουν σε άβουλα αυτόματα και θα αφήσουν τις νέες γενιές ακηδεμόνευτες στο έλεος της εγκληματικότητας και όλων των υπόλοιπων επιταγών της παγκοσμιοποίησης. Είναι ρυθμίσεις που χτυπούν την ελληνική κουλτούρα στο μαλακό υπογάστριο, προωθώντας την οριστική της αντικατάσταση από μια επερχόμενη εποχή νεοφιλελεύθερης δυστοπίας.
Τέτοιες νομοθετικές πρωτοβουλίες, που έχουν όχι μόνο οικονομικές αλλά τεράστιες ηθικές και πολιτιστικές συνέπειες, αποτελούν προνομιακά πεδία αντιπολίτευσης για εμάς. Γιατί ακριβώς σε αυτές τις προκλήσεις ο Ρομαντισμός προσφέρει τις κατάλληλες απαντήσεις και εναλλακτικές. Αρκεί μια επανάληψη στα κείμενα του Ράσκιν και των παλαιών ρομαντικών και θα γίνει αντιληπτό αυτό που γράψαμε σε παλαιότερο σχόλιο. Ο παλαιός, προπολεμικός ρομαντικός εθνικισμός δίνει σήμερα, στις συνθήκες της εποχής μας, μεγαλύτερες δυνατότητες πολιτικής δράσης από τον Ρομαντισμό των κινημάτων του μεσοπολέμου. Σε μια αποβιομηχανοποιημένη Ευρώπη, σε συνθήκες πολιτιστικού και εθνοφυλετικού βομβαριδμού μέσω του αστικού life style και των μεταναστευτικών ορδών της παγκισμιοποίησης, σε μια κοινωνική πραγματικότητα μεταμοντέρνου ατομικισμού, επιβεβλημένης μινιμαλιστικής τοπικότητας από την μια και παγκοσμιοποιημένα αμερικανικής κυβερνητικής ισχύος από την άλλη, το παραδοσιακό αντιδιαφωτιστικό ρομαντικό επιχείρημα είναι πιο δυνατό και επίκαιρο από ποτέ ως εναλλακτική σωτηρίας. Against the (post) modern world.
Στα υπόλοιπα έχετε δίκιο. Οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα θα πληρώσουν το μάρμαρο. Εγώ εργάζομαι στον ιδιωτικό τομέα. Σε εμάς στις τρεις υπερωρίες πληρώνεται η μία. Επίσης μεγάλη πουστια από προηγούμενο νόμο είναι η υπεραγασια που πληρώνεται+20% αντί για 40 της υπερωρίες. Δεν είναι μόνο ότι αυξάνει τις ώρες. Κάνει και πιο φτηνές τις υπερωρίες.
Τώρα κόβει ασφαλιστικά και τέτοια από τις υπερωρίες. Το έγκλημα είναι διαρκές. Ο Μητσοτάκης από όταν ανέβηκε, το κάνει χειρουργικά, επιστημονικά και πούστικα.
Για να μην ακούτε τις μαλακίες των ομιλητών της ΓΣΕΕ να έρχεστε στις δικές μας μεγάλες συγκεντρώσεις. Διαβάζουμε και εμείς φανταστική λογοτεχνία. Με τον φασισμό σας έχουμε θέμα αλλά αν μείνετε στον εθνικομπολσεβικισμό και στον Στράσερ κάπως παλεύεται η δουλειά.
Μετά, όμως, θα έρθεις κι εσύ στις δικές μας για τα Ίμια, τον Δραγούμη κλπ.
Τα πρώτα χρόνια, μετά την λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η Γαλλία βρέθηκε στην δύσκολη θέση να πρέπει να υπερασπιστεί με τα όπλα τις κτήσεις και τις αποικίες της σε όλο τον κόσμο και φυσικά είχε ανάγκη από στρατιώτες και μάλιστα καλούς. Μεγαλύτερη δεξαμενή άντλησης υποψηφίων από τους κόλπους των νικημένων του πολέμου δεν υπήρχε.
Έτσι λοιπόν, η Λεγεώνα, άνοιξε τις πύλες της και δέχθηκε χιλιάδες πρώην στρατιώτες της Βέρμαχτ και των Waffen SS.Ανάμεσά τους και την επίλεκτη 8η Μεραρχία Ιππικού SS που μετονομάστηκε σε ''Κένταυρος''.Διακρίθηκε στο Ντιεν Μπιεν Φού το 1954 όπου έσπασε τον αποκλεισμό επελαύνοντας με τα ξίφη και το 1960 βρίσκεται στην Αλγερία όπου πολέμησε μέχρι τέλους ακόμα κι όταν ο Ντε Γκωλ σταμάτησε τον πόλεμο.Στο Σίντι Μπελ Αμπές, στη βάση της Λεγεώνας, ανατίναξαν το ιπποστάσιό τους πριν αποχωρήσουν.Το εγκώμιό τους έπλεξε και ο Ζαν-Μαρί Λε Πεν, αλεξιπτωτιστής τότε στην Αλγερία, που αναφέρει το εμβατήριό τους «Δεν έχουμε ξίφη μονάχα αλλά και ο Ιξίων καλπάζει μαζί μας» στον ρυθμό του SS Marschiert in Feindesland.Επιστρέφοντας στο Παρίσι παρέλασαν τραγουδώντας το «je ne regrette rien» (Δεν μετανιώνω για τίποτα) με επικεφαλή τον παρασημοφορημένο βετεράνο διοικητή τους ΑΗΚ.
Ο 47χρονος τότε Αυτοκράτορας, καταγόμενος από μεγάλη στρατιωτική οικογένεια της Καππαδοκίας, αποτελούσε υπόδειγμα ανώτατου αξιωματικού και ήταν ήδη ένας από τους κορυφαίους στρατηγούς της αυτοκρατορίας.
Η όλη επιχείρηση αποτελούσε μία τιτάνια συγκέντρωση πολεμικού εξοπλισμού και στρατευμάτων. Ορισμένα θέματα είχαν κυριολεκτικά απογυμνωθεί από στρατιωτικές δυνάμεις για να επανδρωθή ο στόλος, ο οποίος αποτελείτο από 3.310 σκάφη κάθε είδους και 70.000 μάχιμους άνδρες από όλα τα θέματα της Αυτοκρατορίας – 65.000 πεζοί και 5.000 ιππείς.Aρχηγός του ιππικού ήταν ο στρατηγός της Ηπείρου Καλέντζης.
Η αυτοκρατορική αρμάδα απέπλευσε από την Βασιλεύουσα στα τέλη του καλοκαιριού του 960 και στις 14 Ιουλίου αποβιβάσθηκε στα βόρεια παράλια της Κρήτης, δυτικά του Χάνδακα.Μετά την ολοκλήρωση της απόβασης και την εγκατάσταση του αυτοκρατορικού στρατοπέδου έξω από τα τείχη του Χάνδακα ο Φωκάς διέταξε τον αποκλεισμό της καστρόπολης και ολόκληρης της νήσου από μία μοίρα πυρφόρων πολεμικών πλοίων, προκειμένου να αποτρέψει οποιαδήποτε απόπειρα ενίσχυσής της από αραβικές ναυτικές δυνάμεις της Β. Αφρικής. Κατόπιν απέστειλε στο εσωτερικό του νησιού ισχυρή ανιχνευτική δύναμη υπό την ηγεσία του Καλέντζη, με σκοπό να εντοπίσει τις αραβικές δυνάμεις οι οποίες ενέδρευαν σε όλη την έκτασή του, σε κωμοπόλεις και χωριά και θα αναζητούσαν την κατάλληλη ευκαιρία για να επιτεθούν αιφνιδιαστικά.Στο μεταξύ η πολιορκία συνεχιζόταν καθ’ όλο το διάστημα του σκληρού χειμώνα του 960/961. Ο Χάνδακας ήταν έξοχα οχυρωμένος από την πλευρά της θάλασσας, ενώ από την ξηρά προστατευόταν από κάθετους, λείους βράχους. Τον Ιανουάριο του 961 ο Φωκάς πληροφορήθηκε άμεσα από τους κατασκόπους του ότι η δύναμη των Αράβων της Ν. Κρήτης του Ελ Μαμουτί είχε έλθει σε μυστική συνεννόηση με τον Εμίρη του Χάνδακα Αγιούμπ Ελ Κααμπί για την οργάνωση μίας συνδυασμένης νυκτερινής επίθεσης εναντίον των στρατοπεδευμένων ελληνικών δυνάμεων. Το σχέδιο προέβλεπε επίθεση των 40.000 ανδρών του με ταυτόχρονη έξοδο των πολιορκημένων μία προσυμφωνημένη νύχτα και ώρα.Οι 40.000 Άραβες είχαν στρατοπεδεύσει αθόρυβα πίσω από έναν παραπλήσιο λόφο, περιμένοντας να κινηθούν την προσυμφωνημένη ημέρα. Ο Φωκάς όμως, κινήθηκε πρώτος. Έστειλε τον Καλέντζη ο οποίος ηγούμενος προσωπικά των επίλεκτων της Schola Scutariorum Sagittariorum (Παλατινή Σχολή ιπποτοξοτών) επετέθη μία νύχτα, κατασφάζοντας τους αιφνιδιαστικά. Αφού περικύκλωσε αθόρυβα ολόκληρη την περιοχή, έδωσε το σύνθημα της επίθεσης. Οι ανυποψίαστοι και κοιμισμένοι Άραβες πανικοβλήθηκαν και προσπάθησαν να τραπούν σε άτακτη φυγή, αλλά δεν υπήρχε από πουθενά οδός διαφυγής. Η σφαγή διήρκεσε ελάχιστα και ήταν ολοκληρωτική. Οι Άραβες κατεσφάγησαν μέχρις ενός και έκτοτε τα ίχνη του ίδιου του Ελ Μαμουτί χάθηκαν για πάντα.
Στις αρχές Μαρτίου 961 σύσσωμο το στράτευμα ήταν πλέον έτοιμο για την τελική έφοδο κατά του Χάνδακα.Της γενικής επίθεσης προηγήθηκε πολυήμερος, σφοδρός βομβαρδισμός των τειχών από όλα τα πολιορκητικά μηχανήματα.Η μεγάλη ημέρα ήρθε στις 7 Μαρτίου. Όλοι οι καταπέλτες άρχισαν να βάλλουν συστηματικά κατά ενός σημείου του τείχους το οποίο υπέδειξε ο ίδιος ο Αυτοκράτορας.Οι κραυγές θριάμβου των στρατιωτών σηκώθηκαν μέχρι τα ουράνια και τίποτα δεν συγκράτησε την ανθρώπινη πλημμύρα που ξεχύθηκε μέσα από το ρήγμα.Η σφαγή διήρκεσε 3 ημέρες. Η εκδίκηση είχε καθυστερήσει 136 χρόνια, αλλά ο χρόνος δεν είχε μειώσει τη σφοδρότητά της.Μετά την επιστροφή στη Βασιλεύουσα τελέσθηκε μεγαλειώδης θρίαμβος στον Ιππόδρομο ενώπιον του Αυτοκράτορα Ρωμανού.Τον Εμίρη μετέφερε δεμένο ο έφιππος Καλέντζης ενώ ακολουθούσαν οι ιπποτοξότες του με το λάβαρο του Κενταύρου.
-Η συζήτηση είναι μεταξύ του Σόλωνα και του Αιγύπτιου πρεσβύτερου ιερέα στην Σαίδα
της Αιγύπτου περίπου το 600 π.Χ.
https://youtu.be/LD6xZM9JiE0?si=WfkKJZng_BQk7VS2
Καθώς ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος πλησίαζε στο τέλος του, με τις Συμμαχικές δυνάμεις να σφίγγουν τον κλοιό γύρω από το καταρρέον Τρίτο Ράιχ, από τις σκιές, εμφανίστηκε το Kentaur, ένα μυστικό αντάρτικο κίνημα, σχεδιασμένο να σπείρει τον τρόμο πίσω από τις εχθρικές γραμμές, παίρνοντας το όνομά του από τη γερμανική λέξη για τον μυθικό «Κένταυρο», που παραπέμπει σε ημιανθρώπινα όντα που χτυπούν αλύπητα. Η ιδέα του Kentaur γεννήθηκε το φθινόπωρο του 1944, εν μέσω του χάους από την είσοδο των Συμμάχων από τη Νορμανδία και την αδυσώπητη προέλαση του Κόκκινου Στρατού στο Ανατολικό Μέτωπο. Ο Γιόζεφ Γκέμπελς, δεξιοτέχνης της ψυχολογικής μάχης, αξιοποίησε τη ελληνική μυθολογία για να εμπνεύσει φανατισμό. Οι Κένταυροι, μυθικά πλάσματα, συμβόλιζαν το αδάμαστο, εκδικητικό πνεύμα. Η ανάπτυξη του κινήματος ξεκίνησε υπό την αιγίδα του διοικητή της 8ης Μεραρχίας Ιππικού SS ΑΗΚ, με στρατόπεδα εκπαίδευσης σε απομονωμένες περιοχές όπως ο Μέλανας Δρυμός και το Αλποχώρι. Οι νεοσύλλεκτοι προέρχονταν από τη Νεολαία του Χίτλερ, απομακρυσμένους αξιωματικούς της Βέρμαχτ και των SS, νέους ιδεολόγους και βετεράνους μάχης, με την ιδέα να πολεμήσουν μέχρι θανάτου. Μέχρι τις αρχές του 1945, ραδιοφωνικές εκπομπές καλούσαν τους πολίτες να ενταχθούν στο κίνημα των Κενταύρων , με μηνύματα όπως αυτό ενος φανταστικού πράκτορα, του Ervis Sadiku : «Τοξεύω, λογχίζω, δεν είμαι ήμερoς». Τα διακριτικά του σώματος, με απεικονίσεις Κενταύρων που τόξευαν, μοιράζονταν ως σύμβολα αντίστασης, αλλά οι προμήθειες μειώνονταν καθώς η βιομηχανική καρδιά της Γερμανίας κατέρρεε από τις βομβιστικές επιθέσεις. Η αποστολή του σώματος ήταν ο αντάρτικος πόλεμος: δολιοφθορές σε γραμμές ανεφοδιασμού, δολοφονίες συνεργατών και σπορά χάους στα Συμμαχικά εδάφη. Μικρές ομάδες, συχνά λίγων μόνο μελών, διείσδυαν στις πίσω γραμμές εξοπλισμένες με πολυβόλα Sten, εκρηκτικά και ανδρεία. Οι τακτικές ενέδρες, επιθέσεις χτύπα και φύγε και προπαγανδιστικά φυλλάδια που απειλούσαν με θάνατο τους προδότες.
Μία από τις πρώτες σημαντικές ενέργειες ήρθε τον Μάρτιο του 1945, με τη δολοφονία του Φραντς Όπενχοφ, δημάρχου του Άαχεν που είχε διοριστεί από τις ΗΠΑ—την πρώτη γερμανική πόλη που έπεσε στους Συμμάχους. Μια ομάδα πέντε ανδρών και μιας γυναίκας, που έπεσαν με αλεξίπτωτο από τη Λουφτβάφε, τον εντόπισε και τον σκότωσε στο σπίτι του. Η ενέργεια αυτή προκάλεσε σοκ στο συμμαχικό στρατηγείο, τροφοδοτώντας φόβους για μια πανεθνική εξέγερση.
Ακολούθησαν διάσπαρτες επιτυχίες. Ομάδες Κενταύρων εκτροχίασαν τρένα στη Ρηνανία, δηλητηρίασαν πηγές νερού σε κατεχόμενα χωριά και έστησαν ενέδρες σε περιπολίες στα Όρη Χαρτς. Στην Τσεχοσλοβακία και την Πολωνία, στόχευαν σοβιετικές οπισθοφυλακές, ενώ στη Δύση παρενοχλούσαν αμερικανικές και βρετανικές μονάδες. Ο Μπίντισκομπ καταγράφει πάνω από 200 επιβεβαιωμένες επιθέσεις το 1945, συμπεριλαμβανομένης της δολοφονίας ενός Γάλλου αξιωματικού στο Αλποχώρι και βομβιστικών επιθέσεων σε γραφεία κατοχής.
Μάχη μέχρι τελικής πτώσεως
Στις 10 Απριλίου, οι Γερμανοί έκαναν αναγνωριστική επίθεση. Η ελληνική αντίσταση όμως, δεν τους επέτρεψε να προχωρήσουν. Την επομένη, τμήματα της 73ης γερμανικής Μεραρχίας, εξόρμησαν από την πόλη της Φλώρινας. Πλησιάζοντας τις ελληνικές γραμμές, βλήθηκαν από τους ιππείς που είχαν αφιππεύσει και μάχονταν ως πεζοί και από το ελαφρύ και το βαρύ πυροβολικό της Μεραρχίας Ιππικού. Η σύγκρουση γενικεύθηκε, όταν οι Γερμανοί αναπτύχθηκαν και ανταπέδωσαν τα πυρά. Οι εύστοχες βολές των Ελλήνων πυροβολητών και η δυσκολία των Γερμανών να κινηθούν πάνω στα χιονισμένα και άγνωστα σε αυτούς υψώματα, όπου παραμόνευε ο θάνατος, δημιούργησαν γρήγορα άσχημες συνθήκες για τους επιτιθέμενους. Παρ’ όλα αυτά, οι Γερμανοί πολέμησαν με πείσμα, προσπαθώντας να εκβιάσουν τη διάβαση. Όμως εκείνη την ημέρα αντιμετώπιζαν σκληροτράχηλους βετεράνους του Αλβανικού Μετώπου και όχι απρόθυμους Γιουγκοσλάβους στρατιώτες. Επειδή οι Γερμανοί δεν μπορούσαν να πετύχουν κάποια πρόοδο, διέπραξαν το σφάλμα να επικεντρώσουν την προσπάθειά τους σε μια μετωπική έφοδο πεζών κατά μήκος του δρόμου, ο οποίος όμως ήταν κάτω από το προετοιμασμένο πυρ του ελληνικού πυροβολικού. Το τελευταίο άρχισε με τη γνωστή του χειρουργική ακρίβεια να σκορπίζει τον θάνατο στους αλλόφρονες Γερμανούς.
Η κατάσταση χειροτέρεψε για τους επιτιθέμενους, όταν ένας ουλαμός ιππέων ελίχθηκε, ώστε να αποκόψει την οδό οπισθοχώρησης του εχθρού. Οι Γερμανοί δεν μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τα άρματα και τα τεθωρακισμένα οχήματά τους στον βαλλόμενο στενό δρόμο. Βλέποντας τους ελληνικούς ελιγμούς και καθώς έπεφταν νεκροί, ο ένας μετά τον άλλον, από τα ελληνικά πυρά, άρχισαν να χάνουν το ηθικό τους. Оι διοικητές τους διέταξαν αναδίπλωση. Η ελληνική διοίκηση διέταξε άμεση αντεπίθεση. Προφανώς οι Γερμανοί να μην κατάλαβαν τι σήμαινε η διαταγή του υποστράτηγου «σύρατε σπάθην». Όταν όμως είδαν τους ιππείς να ορμούν εναντίον τους, κραδαίνοντας τα σπαθιά τους, κατάλαβαν ότι ένας δρόμος υπήρχε μόνο γι’ αυτούς, εκείνος της υποχώρησης! Σύντομα οι οπισθοχωρούντες Γερμανοί τράπηκαν σε άτακτη φυγή προς τη Φλώρινα. Στις παρυφές της πόλης όμως, ανασυντάχθηκαν και ενισχύθηκαν, σχηματίζοντας μια γραμμή άμυνας. Μπροστά σε αυτή σταμάτησαν οι Έλληνες ιππείς και αναδιπλώθηκαν. Τις δύο επόμενες ημέρες, 12 και 13 Απριλίου, οι Γερμανοί δεν τόλμησαν καν να πλησιάσουν τις ελληνικές θέσεις! Ποιος τους εγγυάτο ότι εκεί, στις άγριες χιονισμένες πλαγιές, δεν τους περίμεναν οι «τρελοί» με τα σπαθιά στα χέρια; Ο Ελληνογερμανικός πόλεμος τελείωσε με ήττα των Ελλήνων. Ωστόσο η μέρα που τα άλογα κυνηγούσαν τα άρματα, έμεινε χαραγμένη στην ιστορία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Γιατί η φράση έχει αποκτήσει πολιτικό νόημα στην ιταλική και στην αγγλική γλώσσα. Αν γράψουμε στα ελληνικά "Ενάντια στον κόσμο της νεωτερικότητας" σε ένα αυτοκόλλητο ή μια αφίσα, κανείς δεν θα καταλάβει τι εννοούμε. Να το γράψουμε σε περιοδικό ή βιβλίο, ναι. Γιατί θα έχουμε στην διάθεσή μας τις παρακάτω σελίδες να εξηγήσουμε τι εννοούμε. Αλλά στο αυτοκόλλητο δεν έχουμε αυτή την δυνατότητα.
Αντιθέτως, στην αγγλική γλώσσα α) οι μυημένοι στην πολιτική μας ορολογία, συναγωνιστές ή αντίπαλοι, θα το καταλάβουν, β) στους χώρους των πανεπιστημίων μπαίνει κυρίως, συνεπώς εκεί υπάρχουν αυτοί που καταλαβαίνουν.
Εντάξει, αν κολληθούν και καμιά εκατοστή αυτοκόλλητα, πέρα από τα πανεπιστημιακά κτίρια, στους δρόμους, μην στενοχωρηθείς τόσο πολύ αν δεν γίνει κατανοητό το μήνυμα. Εμείς τα πληρώνουμε.
Επίσης, η ανοησία ότι χρησιμοποιούμε στην πολιτική μας παραδοσιοκρατική γλώσσα μόνο την ελληνική παράδοση είναι για τους επιγόνους του ΕΝΕΚ. Αν ήταν έτσι δεν θα χρησιμοποιούσαμε ούτε τον κέλτικο σταυρό. Επειδή, όμως, ζούμε σε συνθήκες φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, κάθε παραδοσιοκράτης είναι συναγωνιστής μας. Ιρλανδός, Ρώσος, Άγγλος, Ιάπωνας κλπ. Άλλο παραδοσιοκράτης άλλο παραδοσιακός, δεξιά (ψευτοεθνικιστικά) και μαρξιστικά απολειφάδια.
Η καταπάτηση του δικαιώματος της τρολιάς αποτελεί στρατηγικό στόχο του εκκολαπτόμενου νεοφασισμού της εποχής μας και μεθοδεύεται συγκεκαλυμμένα από τους ρομαντικούς νεοφασίστες με απώτερο στόχο τη φίμωση του δημοσίου λόγου.
Το λαϊκό κίνημα δεν ανέχεται τον αυταρχισμό και την αναβίωση μεσαιωνικών αντιλήψεων. Το τρολάρισμα και η προβοκάτσια είναι αναφαίρετα δικαιώματα και δεν θα τα ανακόψει κανένας Μαμούτος, κανένας νεοφασισμός, κανένας νέος δημοσιολογικός μεσαίωνας.
Αντιστεκόμαστε και διεκδικούμε. Όλοι την επόμενη Κυριακή, 12/10, 19:30, στα προπύλαια του Πανεπιστημίου Αθηνών, στη μεγάλη συγκέντρωση συμπαράστασης προς τον λογοκριμένο Λεμούριο τρολίστα των Αμπελοκήπων. Θα μιλήσουν ο γενικός γραμματέας της Επιτροπής Αλληλεγγύης Αθηνών Έρβις Σεντούκου και η εκπρόσωπος της κοινότητας των Ουιγούρων της Ελλάδας Λάουρα Τέλα. Χαιρετισμό θα απευθύνει ο εκπρόσωπος των Ελλήνων Ιακωβίνων Vanguardist ενώ θα αναγνωστεί μήνυμα συμπαράστασης του συναγωνιστή και προέδρου της Ένωσης Ελλήνων Εστιατόρων Φώτη Ξηρ/στα. Θα ακολουθήσει γλέντι και λαϊκή πανηγύρις, με συμμετοχή γνωστών μουσικών συνόλων.
ΟΧΙ στη φίμωση της προβοκάτσιας.
Όχι στη λογοκρισία της τρολιάς.
Αλληλεγγύη στον αγωνιστή ΑΗΚ.
Κάτω ο φασισμός των moderators.
Ένας στην υπόγα, χιλιάδες στον αγώνα.
Για έναν ελεύθερο δημόσιο λόγο.
Όσο αυτός αρνείται να το παραδεχτεί δημοσίως τόσο θα σου το στέλνω εσένα Μαμούτε.
Μια χαρά άνθρωπος ήταν ο κυρ Γιάννης. Παντελονάτος. Τέλα, βγάλε τον σκασμό.
https://www.youtube.com/watch?v=U7Djue0QFqs
Για την επιρροή των Χέρντερ, Φίχτε και Arndt στους ιδεολόγους του Συριακού και αραβικού εθνικισμού:
https://diadegeg.wordpress.com/2013/08/04/die-arabische-nation-auf-deutschem-sonderweg/
Έχουμε επισημάνει ότι οι ψυχολογισμοί και η φραστική βόλτα πέριξ του ψυχιατρικού πεδίου σε φανερώνει. Προσπάθησε, τουλάχιστον, να αλλάξεις τις προβοκάτσιες. Προκαλούν γέλιο και μόνο.
Για αυτό το αρχικό ΛΑΟΣ έλαβε 14% στην Αττική και ο Δάκογλου 0,0%
Έστω και για καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους ο ΛΑΟΣ του 2002, μέσα από τα τηλεπαράθυρα, παρουσίασε έναν λόγο ακόμη πιο ακραίο κι από εκείνο της ΧΑ. Για αυτό και το 15% στις νομαρχιακές εκλογές. Πόσο μάλλον να συγκριθεί σε ένταση με τις γλοιώδεις δεξιές ψυχροπολεμικές ομιλίες του Δάκογλου.
Όταν βέβαια ο τότε ΛΑΟΣ πήρε το 15% την επόμενη μέρα πέταξε το ριζοσπαστικό προσωπείο και αποκάλυψε το αληθινό του πρόσωπο. Όχι απλά της γραφικότητας αλλά και της δεξιάς συμμόρφωσης. Η αρχή του, όμως, ήταν πολύ διαφορετική.
Δεν φαίνεσαι για τόσο μικρός σε ηλικία ώστε ν μην θυμάσαι....
Στις εκλογές του 2002 είχε τρεις υποψήφιους της ΧΑ στο ψηφοδέλτιό του (Γαλιός, Παναγιώταρος και ένας ακόμη). Ο λόγος του ήταν όχι μόνο αντικαραμανλικός αλλά αντιμητσοτακικός και αντιεβραϊκός (τον Κοέν τον έλουζε με διακοσμητικά επίθετα όλο το Τηλεάστυ). Είχε παραχωρήσει εκπομπές στους Βίρλα κι Βασίλη Μιχαλόπουλο, στις οποίες λεγόταν (ίσως για πρώτη φορά σε ευρωπαϊκό τηλεοπτικό κανάλι μετά τον ΒΠΠ) ότι ο Χίτλερ αποτελούσε τον τελευταίο μεγάλο άντρα της ιστορίας και άλλα πολλά.
Όταν είδαν ότι η συνταγή έπιανε και ο κόσμος ήθελε έναν τέτοιο λόγο (έστω και επιπέδου Καρατζαφέρη) την επομένη των εκλογών ο "αρχηγός" του μορφώματος εξαφανίστηκε ....στο Άγιο Όρος, αντί να κεφαλαιοποιήσει τον θρίαμβο.
Υπήρξαν συζητήσεις με τον Ζ Μ Λεπέν για να ενταχθεί στην ίδια ευρωπαϊκή ομάδα κομμάτων αλλά έβαζε τρικλοποδιές ο ...Βορίδης!! (ήταν ακόμη στο Ελληνικό Μέτωπο) και άλλα πολλά.
Πολύ πιο ριζοσπαστικός ο λόγος των απαρχών του από το "δεξιά ενωμένη ποτέ ηττημένη" του Δάκογλου.
Μάθε μπαλίστα από τους άρχοντες, στο υπενθυμίζουμε δαπιτάκι.
Ο Μιχαλολιάκος ήταν ανίκανος να το κάνει και δεν διέθετε τον κατάλληλο μηχανισμό, τους σωστούς ανθρώπους κλπ. Ο Καρατζφέρης δεν ήθελε να το κάνει. Συμφώνησε την επόμενη μέρα να συμβιβαστεί και να μην συνεχίσει να εκφράζει αυτό το εκλογικό ποσοστό. Χαμήλωσε τους τόνους ήδη από την επόμενη της νίκης των νομαρχιακών, έγινε σταδιακά αυτό που προοριζόταν (μια δεξιά ουρά του συστήματος), με αποτέλεσμα να φύγουν σταδιακά άπαντες.
Στις εκλογές του 2004 έλαβε 2.5%, ποσοστό καθόλου αμελητέο για τα δεδομένα της εποχής. Ήταν το μεγαλύτερο ποσοστό κόμματος του "χώρου" μετά από μια περιστασιακή τέτοια επιτυχία της ΕΠΕΝ στην δεκαετία του '80. Έπειτα από 20 χρόνια έλαβε τέτοιο ποσοστό κόμμα του χώρου, το 2004. Και με την ηγεσία του συμβιβασμένη στην κωμικοτραγικότητα μιας λούμπεν και καλά ράντικαλ Δεξιάς. Εύλογα οι εθνικιστές που είχαν ψηφίσει τον Καρατζαφέρη στις νομαρχιακές, είχαν κάνει φτερά και είχαν επιστρέψει το άκυρο, το λευκό, την μη συμμετοχή.
Αλλά, και πάλι, δεν ήταν τόσο μικρό το ποσοστό όσο υποθέτεις (φαίνεται ότι είσαι κατά βάθος νεοδημοκράτης για αυτό σου φαίνονται μικρά τέτοια ποσοστά). Στις επόμενες ευρωεκλογές εξέλεξε έναν ευρωβουλευτή και στις επόμενες εθνικές εκλογές μπήκε στην Βουλή. Η αρχή είχε γίνει με την επιθετική πολιτική του 2002 και στην συνέχεια έχτισαν πάνω στην έλλειψη άλλων εθνικιστικών κομμάτων (το ΕΜ ενσωματώθηκε στον ΛΑΟΣ μετά το 2004 και η Χρυσή Αυγή ήταν στο όριο του να κλείσει οριστικά ή να μεταλλαχθεί σε Πατριωτική Συμμαχία).