του Σταμάτη Μαμούτου
Όταν η χώρα εισερχόταν στην εποχή των μνημονίων, εκεί στις αρχές τις δεκαετίας του 2010, οι έχοντες επαφή με τον κόσμο του βιβλίου υποψιαζόμασταν ότι η κρίση θα έπληττε επώδυνα τα βιβλιοπωλεία και τους εκδοτικούς οίκους. Μια χώρα με μικρό αναγνωστικό κοινό που χρεωκοπούσε δεν αποτελούσε το ευνοϊκότερο περιβάλλον για την επιβίωση ενός πεδίου που το επίκεντρό του, δηλαδή το βιβλίο, γινόταν ανέκαθεν στο μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας αντιληπτό ως βαρετή πολυτέλεια. Ωστόσο, παρά την διάχυτη υποψία, ενδεχομένως ούτε οι εκ των έσω καλά πληροφορημένοι για την εκδοτική πραγματικότητα να μην περίμεναν ότι στα πρώτα μνημονιακά χρόνια θα κατέρρεαν τόσο γρήγορα εκδοτικοί κολοσσοί όπως ο Λιβάνης, ο Ελευθερουδάκης και άλλοι.
Και αν κάποια μεγάλα εκδοτικά ονόματα που κατέρρευσαν είχαν συνδέσει την ισχύ τους με την πολιτική τύχη του επίσης καταρρεύσαντος ΠΑΣΟΚ, υπήρξαν και ιστορικοί χώροι βιβλιόφιλων, γενικότερης αποδοχής, που έπεσαν θύματα της μνημονιακής καταιγίδας. Το παλαιό βιβλιοπωλείο της ΕΣΤΙΑΣ αποτέλεσε ένα χαρακτηριστικό τέτοιο παράδειγμα. Το ιστορικό εκείνο βιβλιοπωλείο της οδού Σόλωνος έκλεισε στις αρχές της δεκαετίας του 2010. Όμως, πρόσωπα προερχόμενα από το συγκεκριμένο βιβλιοπωλείο επανήλθαν και άνοιξαν το νέο βιβλιοπωλείο που έφερε την ονομασία «Επί Λέξει» στην οδό Ακαδημίας.
Όσοι παρακολουθούν τις εξελίξεις στο ελληνικό εκδοτικό στερέωμα γνωρίζουν ότι το «Επί Λέξει» ανακοίνωσε από τον περασμένο Μάιο ότι θα έκλεινε οριστικά. Αυτή την φορά δεν ήταν τόσο η αδυναμία να ανταπεξέλθει στο βάρος των άμεσων μνημονιακών κοινωνικών μεταβολών όσο η συνέπεια των έμμεσων, που οδήγησε σε αυτό το αποτέλεσμα. Οι ιδιοκτήτες του αισθητικά ελκυστικού βιβλιοπωλείου ανακοίνωσαν ότι είχαν πέσει θύματα της γενικότερης εκτόξευσης των τιμών που επιβάλλεται ως κυβερνητική οικονομική πολιτική κατά τα τελευταία χρόνια. Ο κάτοχος του κτιρίου ζήτησε εξαιρετικά αυξημένο ποσό μηνιαίου ενοικίου προκειμένου να συνέχιζε να παραχωρεί την αίθουσα του καταστήματος στους βιβλιοπώλες. Όπως ήταν αναμενόμενο οι βιβλιοπώλες δεν κατάφεραν να ανταποκριθούν, με αποτέλεσμα το «Επί Λέξει» να κλείσει.
Οι τρεις τελευταίες μέρες που το κατάστημα παρέμεινε ανοιχτό, στα τέλη του Σεπτέμβρη, έγιναν κάτι σαν άτυπο λαϊκό προσκύνημα των βιβλιόφιλων. Η ιδιοκτήτρια ανακοίνωσε στα ΜΜΕ ότι θα πωλούσε όλα τα βιβλία που είχαν μείνει στα ράφια στην τιμή των δύο ευρώ. Με αποτέλεσμα να καταφτάσουν στο κατάστημα αναγνώστες από όλη την Αθήνα και να βουλιάξει από κόσμο η οδός Ακαδημίας στο ύψος του Κολωνακίου. Πρόλαβα να εισέλθω στο μισοαδειασμένο από βιβλία «Επί Λέξει» λίγες ώρες πριν κατεβάσει οριστικά τα ρολά. Μολονότι οι περισσότεροι ενδιαφέροντες τίτλοι είχαν κάνει φτερά, κατάφερα να εντοπίσω ορισμένα βιβλία με περιεχόμενα που μου κέντρισαν το ενδιαφέρον στις εναπομείνασες στοίβες.
Καθώς έψαχνα στα ράφια άκουσα την ιδιοκτήτρια να λέει σε έναν συνομιλητή της ότι είχε καλέσει φορείς σχετιζόμενους με το βιβλίο και δημοτικές βιβλιοθήκες να παραλάβουν δωρεάν το στοκ του καταστήματος αλλά κανείς δεν είχε ανταποκριθεί. Τελικά η λύση της πώλησης των βιβλίων στην τιμή των δυο ευρώ φάνηκε περισσότερο αποτελεσματική.
Το κλείσιμο του «Επί Λέξει» έγινε αφορμή για να γραφτούν άρθρα και να ανοίξουν σχετικές συζητήσεις στους κύκλους των βιβλιόφιλων. Ακούστηκαν και διαβάστηκαν, για μια ακόμη φορά, οι γνωστές εκκλήσεις προς τα υπουργεία πολιτισμού και παιδείας, οι οποίες, όπως αναμενόταν, έμειναν αναπάντητες. Σε μια χώρα που οι βιβλιοθήκες δεν ενδιαφέρονται να παραλάβουν δωρεάν το στοκ ενός κεντρικού βιβλιοπωλείου είναι αστείο να περιμένουν κάποιοι ότι θα ευαισθητοποιηθούν υπουργοί και υπουργεία για να σώσουν ένα βιβλιοπωλείο ή έναν κινηματογράφο, από την στιγμή μάλιστα που υπάρχει η βάσιμη δικαιολογία ότι το κράτος δεν μπορεί να σώζει επιλεκτικά ιδιωτικές επιχειρήσεις (ούτε και να τις σώσει κρατικοποιώντας της και λειτουργώντας της ως κρατικά σχήματα σε μια «βεβαίως βεβαίως» φιλελεύθερη οικονομία). Κάποιοι έκαναν λόγο για τον ενδεχόμενο συνεταιρισμό των μικρών βιβλιοπωλείων προκειμένου να μην έχουν όλα την τύχη του «Επί Λέξει», αν και οι περισσότεροι συμφωνούμε ότι η κουλτούρα του Έλληνα της εποχής μας απέχει έτη φωτός από την ικανότητα να συνεργαστεί σε τέτοια σχήματα. Και, τελικά, ποια συμπεράσματα εξάχθηκαν; Ότι, αν δεν συμβεί κάτι εξαιρετικά απίθανο, τα μικρά βιβλιοπωλεία, ως επιχειρήσεις που απευθύνονται σε ένα συρρικνωμένο αγοραστικό κοινό, είναι βέβαιο ότι θα καταρρεύσουν στο προσεχές μέλλον. Για να είμαι ειλικρινής οι πληροφορίες που φτάνουν στα αυτιά μου δεν είναι καθόλου καλές ούτε για μεγαλύτερες αλυσίδες βιβλιοπωλείων. Αργά ή γρήγορα κάποιοι καλά ενημερωμένοι φίλοι μας περί των θεμάτων του εκδοτικού κόσμου και των βιβλιοπωλείων περιμένουν την κατάρρευση δυνατών ονομάτων.
Ελπίζω να μην επαληθευτούν οι πληροφορίες και περνώ σε ένα άλλο θέμα. Το μέλλον του βιβλιοπωλείου, και του βιβλίου εν γένει, είναι ασφαλώς δυσοίωνο στην Ελλάδα. Το διάβασμα στο διαδίκτυο και όχι στο χαρτί, οι νέες γενιές που γαλουχούνται στην αντιπνευματική μπουρζουάδικη life style ψευδοκουλτούρα του περιβάλλοντος της νεοφιλελεύθερης εξουσίας και στην απονευρωμένη διανοητικά παθογένεια της ευρωπαϊστικής φορμαλιστικής γραφειοκρατίας απομακρυνόμενες οριστικά από το βιβλίο, τα αυξανόμενα -ελέω ορμητικής καπιταλιστικής υπανθρωπιάς- με ρυθμούς πλημμυρίδας «ψώνια» που νομίζουν ότι μπορούν να γίνουν διάσημοι λογοτέχνες γράφοντας μετριότητες που βρίσκουν εύκολα πια τον δρόμο της έκδοσης γεμίζοντας τα ράφια των νέων κυκλοφοριών με αδιάφορα βιβλία, όλα αυτά και πολλά άλλα καθιστούν την επιβίωση του βιβλιοπωλείου και του βιβλίου αμφίβολη.
Όμως, υπάρχει και κάτι ακόμη. Κάτι που είναι απτό, εύκολο να εντοπιστεί αλλά πολλοί αποφεύγουν να το αναφέρουν γιατί μια πιθανή θεραπεία του θα αποτελούσε χτύπημα στην καρδιά της επιβεβλημένης από την Ε.Ε., την κυβέρνηση Μητσοτάκη και τις ΗΠΑ νεοφιλελεύθερης οικονομικοπολιτικής «ορθοδοξίας». Ακούμε συχνά το επιχείρημα ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πολλοί αναγνώστες, ότι ο μέσος Έλληνας προτιμά να κάνει οτιδήποτε άλλο από το να διαβάσει ένα βιβλίο και άλλα συναφή. Ναι, δεν αμφιβάλει κανείς ότι αυτή η εκτίμηση περιλαμβάνει μια ισχυρή δόση αλήθειας. Κι εγώ την συμμερίζομαι. Αλλά μόνο σε κάποιο βαθμό. Είναι, άραγε, το μικρό ενδιαφέρον του μέσου Έλληνα για το βιβλίο ο κύριος λόγος του προβλήματος ή αυτό το επιχείρημα αποτελεί έναν εύκολο τρόπο να μεταφέρει το σύστημα εξουσίας δικές του ευθύνες σε μια αφηρημένη εκτίμηση; Οι τρεις τελευταίες μέρες του «Επί Λέξει» έδειξαν ότι μάλλον ισχύει το δεύτερο. Οι εκατοντάδες των πελατών που γέμισαν το κατάστημα και το πεζοδρόμιο της οδού Ακαδημίας έδειξαν ότι αν οι τιμές των βιβλίων γίνουν ανεκτές για την τσέπη του μέσου Έλληνα τότε οι λάτρεις του βιβλίου ίσως να μην είμαστε τόσοι λίγοι.
Όταν το μέσο βιβλίο κοστίζει περισσότερο από τα βρώσιμα ψώνια μιας μέρας στο παντοπωλείο είναι εύλογο να μην προσελκύσει αγοραστές. Προφανώς, δέχομαι ότι όντως ο μέσος Έλληνας θα προτιμήσει την ψυχαγωγία στο θέατρο, τον κινηματογράφο ή το κέντρο διασκέδασης από το διάβασμα ενός βιβλίου. Αλλά ακόμη και υπό αυτές τις προϋποθέσεις, γιατί τελικά βρέθηκαν τόσοι πολλοί αγοραστές σε ένα βιβλιοπωλείο όταν οι τιμές ήταν αυτές που έπρεπε και η προσφορά διαφημίστηκε ικανοποιητικά στα ηλεκτρονικά ΜΜΕ; Σαφώς οι Έλληνες της εποχής μας που αξιολογούν το βιβλίο ως κάτι προτιμότερο από το θέατρο ή την διασκέδαση σε κάποιο κέντρο είναι λιγότεροι. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι είναι τόσοι λίγοι όσο πιστεύεται ή ότι οι συμπολίτες μας που προτιμούν το σινεμά ή το ποτό σε ένα κέντρο διασκέδασης από το βιβλίο δεν θα μπουν ποτέ και στο βιβλιοπωλείο. Η πρόσφατη εμπειρία έδειξε ότι αν οι τιμές είναι κατάλληλες το βιβλιοπωλείο ίσως να μην απευθύνεται στο ελάχιστο αριθμητικά κοινό που οι περισσότεροι υποθέτουμε.
Δεν θα αρνηθώ ότι η ανακοίνωση του οριστικού κλεισίματος ενός βιβλιοπωλείου μπορεί να συγκεντρώσει -για λόγους συναισθηματικούς ή απλώς βιώματος της σχετικής εμπειρίας- και ανθρώπους που υπό άλλες συνθήκες δεν θα αγόραζαν βιβλία. Όμως, έχω την εντύπωση ότι δεν είναι μόνο αυτό. Στο «Επί Λέξει» έβλεπα γύρω μου πρόσωπα που γνώριζαν την αγορά του βιβλίου και όχι ψωνισμένους που ήθελαν να φωτογραφηθούν για να ανεβάσουν αφηγήσεις στα προσωπικά τους social media. Το συμπέρασμά μου, λοιπόν, είναι το εξής. Αν η τιμή του βιβλίου δεν ξεπερνά τα δύο ευρώ οι αναγνώστες πολλαπλασιάζονται άμεσα. Θα πει κανείς ότι το κόστος των δυο ευρώ είναι ελάχιστο και άλλα συναφή. Κι εγώ από την μεριά μου θα απαντήσω ότι το μέσο κόστος του βιβλίου στην ελληνική αγορά θα έπρεπε να κυμαίνεται γύρω στα πέντε ευρώ. Αυτό μπορεί να σηκώσει η τσέπη ανθρώπων που εργάζονται με βασικό μισθό οκτακόσια, συν πλην, ευρώ.
Και πώς μπορεί να γίνει αυτό, θα διερωτηθεί κανείς. Αν υπήρχε κρατική πρόνοια ώστε το κόστος του φύλλου και των τυπογραφικών να παρέμενε σε χαμηλά επίπεδα, η οποία θα συνοδευόταν από μια κρατική κατεύθυνση στον προσανατολισμό του μέσου όρου της τιμής του βιβλίου σε ένα ποσό που μπορεί να αντέξει η ελληνική τσέπη. Αν συνέβαινε αυτό ίσως τελικά η φήμη του Έλληνα που δεν διαβάζει να αποδεικνυόταν μια ανυπόστατη παραφιλολογία. Αλλά σε συνθήκες νεοφιλελεύθερου, στρατηγικά σχεδιασμένου, στασιμοπληθωρισμού όλη αυτή η συζήτηση καθίσταται άνευ νοήματος. Με αποτέλεσμα να βλέπουμε τις τιμές των παλιών στοκαρισμένων βιβλίων που διανέμονται στο Παζάρι του Βιβλίου να κινούνται κατά μέσο όρο άνω των πέντε με έξι ευρώ. Αν στο Παζάρι του Βιβλίου το κόστος ανεβαίνει σε τέτοια επίπεδα δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε τι συμβαίνει στα βιβλιοπωλεία και σε νέες εκδόσεις (με αυξημένα κόστη σε τυπογραφεία, ρεύμα και γραφιστικά) και γιατί η κίνηση της πελατείας τους μειώνεται τόσο επικίνδυνα.
ξεκινά στο 3:08:46
https://www.youtube.com/watch?v=_h2ZniRi9Xk
~ Carl Schmitt
Για αυτά θα δώσει απαντήσεις η λέσχη ή θα αρκεστεί να κάνει τον έξυπνο σε προφανέστατα τρολ?
"[...] σε χώρα όπου δεν υπάρχει πατρίδα αλλά επαρχίες (laender) βρίσκει μεγάλη απήχηση ο κοσμοπολιτισμός του 18ου αιώνα, όπως την είχαν διαπλάσει [...[ Με τη διαφορά ότι ενώ ο αγγλικός και περισσότερο ο γαλλικός κοσμοπολιτισμός προβάλλουν έναν ιδανικό "πολίτη του κόσμου" πάνω στη βάση της ισοτιμίας των ευρωπαϊκών λαών, ο γερμανικός κοσμοπολιτισμός υψώνει τον τύπο του "ενάρετου γερμανού" με τις μεσαιωνικές αρετές του (πιστότητα και αφοσίωση στον αρχηγό, θάρρος και αυτοθυσία, εγκράτεια) σε καθολικό πρότυπο που οι λαοί πρέπει να ακολουθήσουν αναγνωρίζοντας την υπεροχή του (σελ 13)
"Ο ενάρετος Γερμανός με τις μεσαιωνικές αρετές, που οι άλλοι λαοί πρέπει να αποδεχτούν σαν οδηγό, [...[ είναι ιστορικά ο πρόγονος του κατοπινού ¨αρείου" (σελ. 82).
Ο Σαμμίσο και το έργο του, Γ. Δ. Ζιούτος, στο Αντάλαμπερ φον Σαμμίσο, "Η αξιοθαύμαστη ιστορία του Πέτερ Σλέμιλ" Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1991.
Έβλεπε 30 χρόνια μπροστά σε κάθε του απόφαση, και τα γεγονότα των δικαιώνουν. Όπως η αναγνώριση de jure του κράτους του Ισραήλ.
Γι' αυτό και δεν έδωσε το χέρι του στον Τσίπρα όταν έχασε στις εκλογές, γιατί ήξερε τι ετοιμαζόταν να κάνει ο υπάλληλος του Μητσοτάκη.
Ο Σαμαράς ως αντιπολίτευση υποστήριζε ακόμη πιο πολιτικάντικα από τον Τσίπρα το αντιμνημονιακό μέτωπο και ανακοίνωνε "μίγματα οικονομικών πολιτικών" στα Ζάππεια ενώ την πρώτη μέρα που ανέλαβε πρωθυπουργός είπε στους υπουργούς του "να στηθούν στα τέσσερα" στην Μέρκελ. Μπορεί να είστε συνηθισμένοι οι δεξιοί σε αυτές τις στάσεις αλλά εμείς είμαστε εθνικιστές και μένουμε πάντα όρθιοι. Επίσης, το παραμύθι περί Τσίπρα και τα ρέστα να τελειώνει από κάποιους που συγκυβέρνησαν με την ΔΗΜΑΡ του Κουβέλη. Εντάξει πουστράκι της δεξιάς;
Πάμε παρακάτω. Το στήσιμο της Χρυσής Αυγής γιατί έγινε από τον πουτάνας γιο τον αρχηγό σου; Για να αποθρασυνθούν τα αποβράσματα του μικρού εγκλήματος και να καταλάβουν τους δρόμους των Αθηνών χωρίς κανέναν φόβο; Για υπονομευτεί (όχι ο μαλάκας ο ΝΓΜ που ήταν καμένο χαρτί με το μυαλό που κουβάλαγε) όλο το ελληνικό εθνικιστικό κίνημα για τα επόμενα πενήντα χρόνια; Για να παραμείνουμε στον ορθολογιστικό δυτικό διεθνιστικό και χρηματιστηριακά ανθελληνικό τρόπο ζωής μέσω της οικονομικο-πολιτιστικής υποταγής στα μνημόνια όταν ο ελληνικός λαός είχε ξεσηκωθεί στους Αγανακτισμένους;
Με το Κατάρ και το Αζερμπαϊτζάν γιατί έκανε κολλητήρια ο ορισμός της πολιτικής πουστιάς και προδοσίας Αντώνης Σαμαράς; Την εποχή που και τα δυο κράτη ήταν στην αγκαλιά της Τουρκίας. Εκεί δεν ήταν μη ευρωπαϊκοί και μογγολικοί πληθυσμοί (ή δεν είναι σε αυτό το μενού το εν λόγω επιχείρημα);
Υπάλληλο του Μητσοτάκη τον Τσίπρα εννοείς; Εντάξει τώρα περνάμε στην ολική παράνοια. Αρχικά νομίζαμε ότι ήσουν ο εστιάτορας, ο Τέλης ή κάποιος που τρολάριζε. Τώρα είσαι για την Ελεύθερη ώρα και για τον Κυριάκο (τον παλιό ημίτρελο σχολιαστή, όχι τον έκπτωτο), με τον άσπρο μανδύα και τα μακριά μανίκια.
Άντε δεξιό σκουπίδι πατημένο, χάσου από τον εθνικιστικό χώρο.
Πες το στον Τέλη αυτό...χα,χα,χα..Σε εμάς το λες; Ο Κεμάλ μας στέρησε τον Πόντο και την Μικρά Ασία, οι κεμαλιστές - και μάλιστα οι προοδευτικά φιλελεύθεροι εξ αυτών- μας στέρησαν την Κύπρο. Είναι φίλοι σου οι κεμαλιστές;
Πας μονοκόματα, ντουγρού που λένε, by the book και άλλο τα βιβλία άλλο η συνωμοσία της πολιτικής.
Λες για Κουβέλη πιο πάνω, και θυμήθηκα εκείνη την εποχή, είχε βουήξει ό τόπος τότε ότι ο Κουβέλης του κόλλησε του Σαμαρά για συγκυβέρνηση γιατί αν γίνονταν και τρίτες εκλογές θα έβγαζε αυτοδυναμία, και η συγκυβέρνηση με Βαγγέλα και ΔΗΜΑΡ ήταν ένας τρόπος να του την κόψουν. Το διευθυντήριο των Βρυξελλών τους επέβαλλε δίπλα του πιστούς ιπποκόμους για να τον κουμαντάρουν.
Κάπου δεν μπορούμε συνεχώς να σου ανοίγουμε τα μάτια...Και πάλι, δεν το κάνουμε για εσένα, αλλά για τους αναγνώστες...
Όσο για αυτό με την Χρυσή Αυγή, ποιανού κόμματος τις ψήφους συσπείρωνε η Χρυσή Αυγή με την ύπαρξή της και σε ποιον έδινε το δικαίωμα να το παίζει αντιφασίστας; Σκέψου λίγο...Αυτό φάνηκε και το 2019, όπου η μη είσοδος της ΧΑ στο κοινοβούλιο κατακρήμνισε και τον ΣΥΡΙΖΑ. Βίοι παράλληλοι...
Όσο για τον εθνικιστικό χώρο, δεξιοί έδιναν το 7% της ΧΑ ελλείψει άλλου κόμματος, αφού κάηκε το ΛΑΟΣ στην συγκυβέρνηση. Ε, αυτοί οι ψηφοφόροι μετά την ΧΑ πήγαν μετά σε κανονικά δεξιά κόμματα όπως πχ Βελόπουλος.
Αν το γράφεις αξιολογώντας το ως μειονέκτημα θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω. Ευχαριστώ που το αναγνωρίζεις και το εκλαμβάνω ως προτέρημα μιας προσωπικότητας να σκέφτεται με αυτό τον τρόπο, σε συνθήκες γενικευμένης μεταμοντέρνας ανηθικότητας και κακίας.
"Πας μονοκόματα, ντουγρού που λένε, by the book και άλλο τα βιβλία άλλο η συνωμοσία της πολιτικής."
Συμφωνώ. Αν και να ξέρεις ότι πολιτική δεν σημαίνει μόνο συνωμοσία αλλά κάτι πολύ πλουσιότερο. Κάτι που ενσωματώνει την συνωμοσία ως ένα εργαλείο (από τα επιμέρους) για την επίτευξη στόχων οι οποίοι στόχοι οφείλουν να έχουν ηθικά ακέραιο, ιδεολογικά ξεκάθαρο και εθνικά ωφέλιμο περιεχόμενο. Από τους αρχαίους Έλληνες στον Μακιαβέλι κι από εκεί στην εθνικιστική σκέψη των νεωτερικών χρόνων, ισχύει το παραπάνω.
Αντιθέτως, η πολιτική που εξαντλείται στην συνωμοσία για την επίτευξη προσωπικών και μη ηθικά ακεραίων στόχων είναι γνώρισμα και στυλ των φιλελευθέρων και των μαρξιστών ιδεολογικών μας αντιπάλων. Μην αξιώνεις να υιοθετήσουμε τις ιδέες τους.
"είχε βουήξει ό τόπος τότε"
Κανένας τόπος δεν είχε αντιληφθεί τέτοια βοή. Μπορεί να εξαντλήθηκε ο ήχος της μέχρι το κυλικείο των γραφείων της Νέας Δημοκρατίας.
Χαχαχα... καλό το μαύρο χιούμορ. Από το 18% των πρώτων εκλογών του 2012 έπιασε το 27-28% στις δεύτερες, μειώνοντας το ποσοστό των Ανεξάρτητων Ελλήνων στο μισό και έπειτα από την mediaκη εκστρατεία τρομοκρατίας περί ακυβερνησίας, αποβολής της χώρας από τους "ευρωπαϊκούς θεσμούς" κλπ. Λες να έπιανε το 44% που χρειαζόταν (με τόσα κόμματα που είχαν εισέλθει στην Βουλή) για να κυβερνούσε αυτοδύναμος, μετά από ενάμιση μήνα; Καλό είναι να τα γράφεις αυτά για να βλέπουμε με ποιας ποιότητας σανό είχατε θρέψει την ανοησία των εν Ελλάδι δεξιών.
"Το διευθυντήριο των Βρυξελλών τους επέβαλλε δίπλα του πιστούς ιπποκόμους για να τον κουμαντάρουν."
Αν σε άκουγε να μιλάς τόσο υποτιμητικά για τους "ευρωπαϊκούς θεσμούς " θα σε διέγραφε από την Νέα Δημοκρατία. Έχουμε γράψει επανειλημμένα ότι είναι άλλο η υπαρκτή πολιτική συνωμοσία και άλλο η κωμική συνωμοσιολογία. Για θύμισέ μας ένα νομοσχέδιο στο οποίο διαφώνησε ο Σαμαράς με τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Για να δούμε αν και κατά πόσο τον περιόριζαν οι εκσυγχρονιστές του ΠΑΣΟΚ και αν θα είχε πέσει σε περίπτωση που δεν προέκυπτε το θέμα εκλογής του προέδρου της Δημοκρατίας. Αλλά και όπως γράφεις να ήταν τα πράγματα, ακόμη κι αν ίσχυε η συνωμοσιολογία σου, τότε θα πρέπει να είσαι εναντίον της Ευρωπαϊκής Ένωσης και να θες την έξοδο από μια κλίκα η οποία ελέγχει με τέτοιο απαράδεκτο τρόπο την πολιτική ζωή της χώρας και περιορίζει τον πολιτικό σου αρχηγό. Πάψε να αντιφάσκεις και μπορεί να συμφωνήσουμε σε αυτό το θέμα, έστω και εν μέσω της συνωμοσιολογίας σου.
Γνωρίζω τι είναι αυτό που σας πονάει. Οι αυξημένοι αναγνώστες ενός ιστολογίου κανονικών εθνικιστών, που δεν ελέγχεται από την Δεξιά και από τον εβραϊκό φιλελευθερισμό. Όσο σας βλέπω να προβληματίζεστε τόσο αισθάνομαι ότι επιβραβεύεται η προσπάθεια της λέσχης.
"Αυτό με το 'στα τέσσερα' ο 'αξιόπιστος' Πάνος Καμμένος το είπε,
Ούτε τα πρόσφατα γεγονότα δεν θυμάστε οι θιασώτες της πολιτικής Σαμαρά. Δεν το είχε πει ο Σαμαράς αλλά υπουργός του Σαμαρά που παραιτήθηκε την αμέσως επόμενη μέρα. Εκ Πάτρας προερχόμενος, για να σε βοηθήσω να τον θυμηθείς. Όχι ότι τον αξιολογούμε διαφορετικά από εσάς τους υπόλοιπους δεξιούς. Αλλά, τουλάχιστον, σε εκείνο το θέμα υπήρξε συνεπής.
"ο Τσίπρας λόγω Σαμαρά επανέρχεται, έχεις κάποια εξήγηση για αυτό;"
Ο Τσίπρας επανέρχεται λόγω Τραμπ. Για την ακρίβεια, λόγω εντολής του Τραμπ. Αυτό χρειάζεται ανάλυση σε άρθρο και μάλλον θα σας πονέσει η αποκάλυψη ότι ο ηγέτης των ΗΠΑ που θαυμάζετε επαναφέρει τον "μαρξιστή" πρωθυπουργό που του έκανε την βρώμικη δουλειά στην συμφωνία των Πρεσπών.
"Σκέψου λίγο...Αυτό φάνηκε και το 2019, όπου η μη είσοδος της ΧΑ στο κοινοβούλιο κατακρήμνισε και τον ΣΥΡΙΖΑ. Βίοι παράλληλοι..."
Βίοι παράλληλοι υπήρξαν αλλά όχι όπως το βλέπετε οι ανόητοι της Δεξιάς. Από το 2911 και τους αγανακτισμένους ο ΣΥΡΙΖΑ και η Χρυσή Αυγή εξέφρασαν ψηφοφόρους με κεντρικά κοινά αιτήματα. Όχι στο μνημόνιο, σύγκρουση με την ΕΕ, κάθαρση της πολιτικής ζωής; από τα παλαιοκομματικά σχήματα. Υπήρξαν μάλιστα ισχυρές μετακινήσεις ψηφοφόρων ανάμεσα στα δύο κόμματα. Δεν υπήρξε η αντιπαλότητα που περιγράφεις όσο και αν θέλησε να την αναβιώσει ο Σαμαράς με την υπόθεση Φύσσα. Συνεπώς είναι βλακεία αυτό που γράφεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ καταποντίστηκε γιατί ακριβώς πρόδωσε οριστικά τον κόσμο των αγανακτισμένων που τον είχε φτάσει από το 5% στο 35%. Η τελευταία αναλαμπή του ήταν στις εκλογές του 2019 ακριβώς με το επιχείρημα "ψηφίστε ΣΥΡΙΖΑ για να μην βγει ο Μητσοτάκης". Όταν έπαψε να ισχύει αυτό το επιχείρημα, μετά την ήττα του 2019, και ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε οριστικά μια νέα ΔΗΜΑΡ με πολλούς εκσυγχρονιστές στις τάξεις του έχασε τα 2/3 των αγανακτισμένων που τον στήριζαν και άρχισε να επιστρέφει στα κανονικά του ποσοστά.
Δεν είναι ακριβώς έτσι γιατί ο Βελόπουλος ήταν στην ευρωβουλή και η Χρυσή Αυγή επίσης, χωρίς να έχει καταρρεύσει η δεύτερη (σχεδόν 5% είχε).
Επίσης, ο Βελόπουλος και ο Καρατζαφέρης μπορεί να ήταν και να είναι δεξιοί, ο μέσος ψηφοφόρος τους όχι απαραίτητα. Η συσπείρωση στα κόμματά τους έγινε όταν στις απαρχές τους εξέφραζαν ριζοσπαστικές λαϊκιστικές θέσεις. Οι περισσότεροι ψηφοφόροι του Βελόπουλου ήταν στην αρχή (και είναι μάλλον μέχρι σήμερα) ρωσόφιλοι παλιννοστούντες και λοιποί, αρκετοί εξ αυτών με αριστερό παρελθόν.
Δεν το έχετε ρε μάγκες με την πολιτική ανάλυση. Καθίστε στην ελεύθερη ώρα, στον Στόχο, στον Φαήλο και στους λοιπούς σχετικούς και μην ασχολείστε με τον εθνικιστικό χώρο.