Το 2013 ήταν μια χρονιά που πρέπει να γραφτεί στις μαύρες σελίδες της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Όλα όσα πετύχαινε μέχρι εκείνο το χρονικό διάστημα το κίνημα των Αγανακτισμένων, το οποίο είχε γεννηθεί πριν δυο χρόνια (και δεν ήταν λίγα: άρση του εμφυλιοπολεμικού συμπλέγματος και σύμπνοια συντηρητικών-εθνικιστικών και αριστερών πολιτικών σχηματισμών σε ένα αντιμνημονιακό μέτωπο, στιγματισμός των πολιτικών απατεώνων της μεταπολίτευσης μέσω της πρόκρισης αιτημάτων για ηθική κάθαρση στην πολιτική, απενοχοποίηση του εθνικισμού και άλλα) μαχαιρώθηκαν στο Κερατσίνι και πυροβολήθηκαν στο Νέο Ηράκλειο.
Οι δολοφονίες των Παύλου Φύσσα, στις 18 Σεπτεμβρίου του 2013, και των Γιώργου Φοντούλη-Μάνου Καπελώνη (συν, ο παρ’ ολίγον θανάσιμος τραυματισμός του Αλέξανδρου Γέροντα), την 1η Νοεμβρίου του ίδιου έτους, ήταν αυτό ακριβώς που χρειάζονταν ο Αντώνης Σαμαράς και το παρακράτος του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού εκείνη την περίοδο για να διαλύσουν το αντιμνημονιακό μέτωπο που είχε σχηματιστεί στην πολιτική ζωή του τόπου με αφετηρία το κίνημα των Αγανακτισμένων. Η άτυπη συνεννόηση ανάμεσα σε αριστερούς και εθνικιστικούς σχηματισμούς στο πλαίσιο του κινήματος των Αγανακτισμένων σηματοδοτούσε την μεγαλύτερη ευκαιρία προκειμένου να ξεπεραστεί το σύνδρομο του εμφυλίου και η τομή των πολιτικών δυνάμεων βάσει του άξονα Δεξιά-κεντροδεξιά/Αριστερά-κεντροαριστερά.
Ο πολιτικός βίος του έθνους μας έχει σχεδιαστεί από τα αμερικανικά-αγγλοσαξονικά κέντρα βάσει αυτής της τομής. Από την δεκαετία του 1940 και μέχρι σήμερα. Διεθνής παράγοντας και ελλαδική μεγαλοαστική τάξη σχεδιάζουν και εφαρμόζουν το πολιτικό πλάνο τους για την χώρας μας βασιζόμενοι σε αυτή την, βολική για τους θιασώτες του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού, τομή. Ένα πολιτικό σύστημα εγκλωβισμένο στον εύκολα διαχειρίσιμο ιδεολογικό δυισμό της τομής Αριστερά/Δεξιά (με τον εθνικισμό, τον σοσιαλισμό και άλλα ιδεολογικά σχήματα είτε εξαφανισμένα είτε σε ρόλο κομπάρσων) εγγυάται την σταθερότητα που επιθυμούν σήμερα οι φιλελεύθεροι εξουσιαστές της παγκοσμιοποίησης. Ιδίως όταν αυτό το πολιτικό σύστημα είναι θεμελιωμένο στα βιώματα ενός αιματηρού εμφυλίου πολέμου και των όσων ψυχροπολεμικών συνεπειών επακολούθησαν επί τρεις δεκαετίες.
Οι Αγανακτισμένοι απετέλεσαν μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα τομή σε αυτή την -καταστροφική για την Ελλάδα και σχεδιασμένη από διεθνή εξουσιαστικά κέντρα- πολιτική συνέχεια. Μέσω των Αγανακτισμένων ο εθνικισμός αναδύθηκε από το πολιτικό περιθώριο στο επίκεντρο της ελληνικής πολιτικής ζωής, σοσιαλιστικά σχήματα εκτινάχτηκαν σε εκλογική δυναμική, οι κύριες αστικές πολιτικές δυνάμεις δέχτηκαν για πρώτη φορά στην μεταπολεμική ελληνική ιστορία μια τόσο εύστοχη και μαζική κριτική. Και, ασφαλώς, η υπέρβαση μέσω του κινήματος των Αγανακτισμένων των εμφυλιακών συμπλεγμάτων που συνόδευαν την τομή Δεξιά/Αριστερά, σηματοδότησε την αυτονόμηση του εθνικιστικού λόγου και του εθνικιστικού χώρου από τον έλεγχο της Δεξιάς.
Το αστικό κατεστημένο είχε απωλέσει τον ύπνο του. Η συστημική Δεξιά έχανε τον έλεγχο του επί χρόνια είλωτά της, δηλαδή του εθνικιστικού χώρου, ο οποίος αυτονομούνταν και έπαιζε πλέον ξεχωριστό ρόλο στα πολιτικά (μέσω της Χρυσής Αυγής) και κοινωνικά (μέσω αυτόνομων ομάδων ή προσώπων αλλά και μέσω κοινωνικών παρεμβάσεων της Χρυσής Αυγής) δρώμενα. Αυτό ήταν κάτι εξαιρετικά επώδυνο για ένα πολιτικό σύστημα που κλονιζόταν και αναζητούσε τρόπους να επιβάλει τα εθνοκτόνα μνημόνια. Η αυτονομία της πολιτικής και κοινωνικής δράσης των εθνικιστών έπρεπε να ανακοπεί και ο εθνικιστικός χώρος να μετατραπεί ξανά σε μια ουρά της πατριδοκάπηλης, μνημονιακής Δεξιάς.
Μοναδικός τρόπος να επιτευχθεί αυτός ο στόχος ήταν μια πυροδότηση έντασης στις σχέσεις ανάμεσα στους εθνικιστές και τους αριστερούς. Κάτι, όμως, που σήμερα μπορεί να φαίνεται τόσο εύκολο, τότε δεν ήταν. Γιατί οι διαφορές ανάμεσα σε εθνικιστές και αριστερούς είχαν καταλαγιάσει μέσα από τις διετείς συνεχείς κινητοποιήσεις σε κοινές διαδηλώσεις εμπρός στον κοινό αντίπαλο που ήταν τα μνημόνια. Μια νέα τομή είχε σχηματιστεί στην πολιτική ζωή. Μνημονιακές δυνάμεις εναντίον αντιμνημονιακών. Οι εθνικιστές αποτελούσαν τον δεύτερο μαζικότερο πυρήνα του αντιμνημονιακού μετώπου, μετά τους αριστερούς. Συνεπώς, ο στόχος του δεξιού παρακράτους και της κλίκας του Αντώνη Σαμαρά (Βορίδης, Λαζαρίδης, Γεωργιάδης, Κικίλιας κ.α) ήταν σαφής. Έπρεπε να επαναφέρουν το προγενέστερο μίσος ανάμεσα στους αριστερούς και τους εθνικιστές της χώρας. Εφόσον η αντιμνημονιακή σύμπνοια έβαζε στην άκρη τις παλιές διαφορές, η νέα σύγκρουση ανάμεσα σε εθνικιστές και αριστερούς έπρεπε να προκληθεί από γεγονότα που θα πυροδοτούσαν εξαιρετικά μεγάλη συναισθηματική ένταση. Ένταση ικανή να διαρρήξει αυτή την σύμπνοια.
Ασφαλώς, οι εκατέρωθεν δολοφονίες ήταν κάτι που ταίριαζε γάντι στα θέλω της συστημικής Δεξιάς εκείνη την περίοδο. Ασφαλώς, θα μείνει αναπάντητο το τυχαίο(;) της αναφοράς του Μάκη Βορίδη σε επικείμενες νομικές διώξεις κατά της Χρυσής Αυγής, λίγες μόλις ώρες πριν την δολοφονία του Φύσσα. Φαίνεται πώς για κάποιον λόγο όλα τα τυχαία γεγονότα κάπως γίνεται και αποφέρουν κέρδη στους εγχώριους εκπροσώπους του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού από το 2010 και έπειτα.
Από την άλλη η αδιαμφισβήτητη αφέλεια του Νίκου Μιχαλολιάκου να επιτρέψει την συνέχιση της δράσης τοπικών όπως εκείνης της Νίκαιας, που για την έλλειψη εγκεφάλου των επικεφαλής της είχε ενημερωθεί πολάκις ο αρχηγός της ΧΑ από τους συνεργάτες του, αποτέλεσε την σπίθα στην πυριτιδαποθήκη του ελληνικού πολιτικού στερεώματος. Ο θάνατος του Παύλου Φύσσα τον Σεπτέμβριο του 2013 έδωσε την ευκαιρία που περίμενε το μνημονιακό πολιτικό στρατόπεδο για να μεταφέρει την συζήτηση στο βολικό πεδίο «των δύο άκρων», να σπρώξει στο περιθώριο την ασύμφορη για εκείνο δημόσια συζήτηση γύρω από τις συνέπειες των μνημονίων και να θέσει ξανά αντιμέτωπους τους εθνικιστές με τους αριστερούς. Η άθλια δολοφονία του Φύσσα έδωσε και μια ευκαιρία στον Τσίπρα να ξεκινήσει μια σταδιακή απαγκίστρωση από το αντιμνημονιακό μέτωπο και να προσεγγίσει όλο και πιο συμβατικές θέσεις (το πού οδήγησε αυτό φάνηκε δυο χρόνια αργότερα, όταν και έγινε πρωθυπουργός).
Από την στιγμή που έγινε γνωστός ο θάνατος του Φύσσα όσοι γνώριζαν την δυναμική που διέθετε το αντιφασιστικό περιβάλλον, καθώς και εκείνοι που αντιλαμβανόμασταν μέχρι που ήταν διατεθειμένος να φτάσει ο Αντώνης Σαμαράς για να μείνει στην πρωθυπουργία, περιμέναμε ότι το όλο θέμα θα είχε συνέχεια. Μπορεί να μην ήταν εύκολο να προβλεφθεί η έκταση της συνέχειας και τι θα επακολουθούσε. Όμως, οι σώφρονες γνώριζαν ότι το θέμα δεν θα τελείωνε με την αρχή της δικαστικής οδύσσειας του κόμματος Μιχαλολιάκου. Και, πράγματι, την αποφράδα 1η Νοεμβρίου του 2013 η ελληνική κοινωνία δέχτηκε ένα ακόμη σοκ. Οι Γιώργος Φουντούλης, Μάνος Καπελώνης και Αλέξανδρος Γέροντας δέχτηκαν πυροβολισμούς βρισκόμενοι στην είσοδο των γραφείων της Χρυσής Αυγής στο Νέο Ηράκλειο. Οι δυο πρώτοι έχασαν τις ζωές τους, ο τρίτος, ευτυχώς, σώθηκε μετά από μακρά παραμονή στο νοσοκομείο. Μαζί με τα δυο παλικάρια είχε σκοτωθεί οριστικά και το αντιμνημονιακό μέτωπο.
Όποιος γνωρίζει το σημείο της δολοφονίας μπορεί να σκεφτεί ότι δεν ήταν καθόλου πρόσφορο για μια τέτοια επίθεση. Η λεωφόρος Ηρακλείου ανηφορίζει και στενεύει πολύ σε εκείνο το σημείο. Δεν αποτελεί έναν δρόμο που προσφέρει άνεση κίνησης για μια ασφαλή απομάκρυνση όποιου επιχειρήσει μια δολοφονική ενέργεια με μηχανή ή αμάξι. Μετά βίας χωρά ένα αυτοκίνητο σε κάθε μια από τις δύο αντίθετες λωρίδες κυκλοφορίας. Οι παρακείμενοι δρόμοι είναι μεν σκοτεινοί αλλά στενοί σαν σοκάκια. Είναι εύκολο να μπλοκαριστούν. Πολύ περισσότερο όταν το αστυνομικό τμήμα βρίσκεται σε απόσταση μόλις λίγων μέτρων.
Παρόλα αυτά οι δολοφόνοι των δυο ομοϊδεατών μας έφυγαν ανενόχλητοι και παραδόξως (!) κανείς δεν έμαθε τίποτε για αυτούς. Για την ακρίβεια μάθαμε από τις δημοσιογραφικές έρευνες ότι τα ονόματα των δολοφόνων της τρομοκρατικής οργάνωσης που δεν έδρασε ποτέ ξανά (!) ήταν γνωστά σε κύκλους φυλακισμένων κακοποιών, καθώς και σε έναν πρόεδρο ιστορικού τοπικού ποδοσφαιρικού συλλόγου ο οποίος ήθελε να ενημερώσει την αστυνομία. Μόνο που δεν πρόλαβε να το κάνει. Γιατί δολοφονήθηκε κι αυτός για φαινομενικά άσχετους λόγους. Όπως φαίνεται να δολοφονήθηκε, λίγο καιρό μετά στην Νίκαια, και ο άνθρωπος που πάτησε την σκανδάλη του όπλου που σκότωσε τον Μάνο και τον Γιώργο. Αλλά ούτε και για αυτόν τα δημοσιογραφικά δελτία μας έδωσαν επιπλέον πληροφορίες. Αρκέστηκαν σε μια αθόρυβη κυκλοφορία της είδησης ότι ο δολοφόνος του Γιώργου και του Μάνου μάλλον έπεσε νεκρός από το χέρι αγνώστου στην Νίκαια. Κι άλλες συμπτώσεις που διαμόρφωσαν πολύ βολικές συνθήκες για το μέτωπο των μνημονιακών δυνάμεων.
Τρεις νέοι άνθρωποι χάθηκαν και ένας τραυματίστηκε βαρύτατα μέσα σε ενάμιση μήνα. Ήταν τα γεγονότα που έφεραν την κυβερνητική δράκα του Αντώνη Σαμαρά από θέση απολογούμενου για την μνημονιακή της πολιτική σε θέση δήθεν ψύχραιμου κατήγορου της πολιτικής ανωριμότητας και βαναυσότητας των «δύο άκρων», τα οποία τάχα θα οδηγούσαν την Ελλάδα σε χρόνια «μολυβιού». Ασφαλώς, όλοι θυμόμαστε ποιους ευνόησαν τα «χρόνια του μολυβιού» στην Ιταλία, ως μέρος του σχεδιασμού της «Κόκκινης Προβιάς» και ποιων τα συμφέροντα εξυπηρέτησαν οι χρήσιμοι ηλίθιοι που πυροδότησαν τις εξελίξεις τους. Οι αντιστοιχίες ήταν ακριβείς.
Υπήρξε μια τελευταία ευκαιρία η θυσία των τριών παιδιών να αποκτούσε ένα πολιτικό νόημα. Αν οι γονείς των θυμάτων μπορούσαν να υπερβούν τον βαθύ τους πόνο και να περιγράψουν ψύχραιμα όλο το παραπάνω πολιτικό σκηνικό. Αν οι συγγενείς τους, μετά την δολοφονική επίθεση στα γραφεία της Χρυσής Αυγής, έβλεπαν ποιος παρακρατικός σχεδιασμός απλωνόταν πίσω από την ένταση εκείνων των μηνών, ποιος ήταν πολιτικά ο ευνοημένος και πόσα αναπάντητα ερωτήματα συνδέονταν με το πολιτικό συμφέρον της μνημονιακής παράταξης. Και αν έκαναν αμφότεροι μια δήλωση καταγγελίας της τρομοκρατίας και του παρακράτους, με κοινό αναλυτικό προσανατολισμό.
Οι γονείς του Φουντούλη αξίζουν ένα εύγε γιατί κινήθηκαν σε αυτό τον προσανατολισμό και προσπάθησαν να επικοινωνήσουν με τους γονείς του Φύσσα. Αλλά, δυστυχώς, βρήκαν απέναντί τους την Μάγδα Φύσσα και συνάντησαν άρνηση. Δεν θέλουμε να σταθούμε περαιτέρω στην εν λόγω κυρία. Κατανοούμε ότι δεν ήθελε επαφές με τους γονείς του Φουντούλη. Σεβόμαστε τον πόνο της. Αλλά δεν σεβόμαστε την πολιτική της στάση που θέλει όλους τους εθνικιστές να είμαστε υπεύθυνοι για την δολοφονία του γιου της. Δεν σεβόμαστε την πολιτική ερμηνεία του ανακατέματος των εθνικιστών με τους Δεξιούς και την ρίψη νερού στον μύλο της επικοινωνιακής παγίδας που ήθελε την επαναφορά του εμφυλιοπολεμικού μίσους και της χονδροειδούς πολιτικής τομής Δεξιά/Αριστερά στην οποία οι εθνικιστές υποτίθεται ότι αποτελούν το ακραίο δεξιό κομμάτι. Κυρίως, δεν σεβόμαστε την εμφάνισή της, με τις πολιτικές συνδηλώσεις που φέρει, δίπλα στους συγγενείς θυμάτων του εγκλήματος των Τεμπών για το οποίο οι αληθινοί εθνικιστές βρεθήκαμε συνεχώς στους δρόμους αγωνιζόμενοι κατά της συγκάλυψης που οργάνωσε το σύστημα Μητσοτάκη.
Εφόσον η δολοφονία των Φουντούλη και Καπελώνη δεν έγινε ευκαιρία επανένωσης του αντιμνημονιακού μετώπου αλλά έδωσε το πάτημα στο κράτος του Σαμαρά και στο παρακράτος της antifa να το διαλύσουν, οι εξελίξεις πήραν την τροπή που όλοι γνωρίζουμε. Σήμερα η πολιτική τελετή μνήμης του Γιώργου και του Μάνου έχει περάσει σε αυτόνομες εθνικιστικές ομάδες και υποδηλώνει ότι η θύμηση των νεκρών παιδιών παραμένει ζωντανή στους νέους και παλιούς εθνικιστές.
Ωστόσο χρειάζεται επαγρύπνηση. Η antifa είναι πάντα εκεί με τους δικούς της πράκτορες και του «Τέληδές» της να προκαλεί, να υβρίζει την μνήμη νεκρών, να οργανώνει αντισυγκεντρώσεις εξυμνώντας την κυπατζίδικη δολοφονία των δυο παιδιών και να καλεί τους ανόητους που επηρεάζει να βιαιοπραγήσουν κατά εθνικιστών μέσω ανακοινώσεων στο ιντιμίντια. Απέναντι στην πρόκληση του παρακράτους θεωρούμε ότι η συγκέντρωση μνήμης των δυο νεκρών παλικαριών πρέπει, ασφαλώς, να είναι σε θέση να αντιμετωπίσει με την κατάλληλη περιφρούρηση απειλές και προβοκάτσιες. Χωρίς, όμως, να πέφτει στην παγίδα αναπαραγωγής της θεωρίας των «δυο άκρων».
Οι εθνικιστές δεν είμαστε κάποιο δεξιό άκρο και δεν έχουμε κανέναν λόγο να εστιάζουμε αποκλειστικά στα κουκουλοφόρα σαπάκια των αντιφασιστικών αντισυγκεντρώσεων. Ο μεγάλος μας εχθρός είναι η εξουσιαστική ελίτ που κρύβεται στο παρασκήνιο και υποκινεί τόσο τα καθάρματα της Δεξιάς όσο και τους antifa συναδέλφους τους. Ο μεσαίου μεγέθους εχθρός μας είναι το τοξικό περιβάλλον της άκρας Δεξιάς που επιχειρεί να νοθεύσει τον εθνικισμό, να τον προσανατολίσει σε λάθος κατευθύνσεις, με τους εκπροσώπους της καμουφλαρισμένους ανάμεσα στις γραμμές μας τόσο σε συγκεντρώσεις όσο και σε ευρύτερα πολιτικά πλαίσια.
Οι αντιφασίστες συνιστούν έναν ακόμη επικίνδυνο πολιτικό αντίπαλο αλλά και μακρινό συνάμα. Είναι απέναντί μας. Τον βλέπουμε. Έχουμε καλυμμένα τα νότα μας από αυτόν και είναι λιγότερο επικίνδυνος πολιτικά, ασχέτως αν χρειαστεί να πιαστούμε στα χέρια περισσότερες φορές με τα μέλη του. Ο αντιφασίστας μπορεί να σκοτώσει τα σώματά μας και να μας πάρει την ζωή. Ο δεξιός σκοτώνει κάτι ανώτερο από εμάς -τις ιδέες μας. Ο καπιταλιστής σκοτώνει κάτι ακόμη σημαντικότερο -το έθνος.
Αυτός είναι και ο λόγος που η συλλογικότητά μας επιλέγει μια διακριτική παρουσία στο πένθος για τους πεσόντες συναγωνιστές, όπως εξήγησε ο Σταμάτης σε φίλο εκ των διοργανωτών της συγκέντρωσης μνήμης για τον Γιώργο και τον Μάνο με τον οποίο συζήτησαν πριν λίγο καιρό. Στηρίζουμε τις αυτόνομες πρωτοβουλίες κινητοποίησης για την διαφύλαξη της μνήμης των νεκρών παιδιών. Ταυτόχρονα τιμούμε τα παιδιά της Ιδέας που έχασαν άδικα τις ζωές τους με τρόπο διακριτικό. Για να μην δώσουμε ευκαιρία σε καλοθελητές (ακρο) δεξιούς, που μπορεί να βρεθούν ανάμεσά μας, και σε αντιφασίστες πράκτορες να συνεχίσουν τον αποπροσανατολισμό, φέρνοντας την πολιτική ατζέντα σε πεδία βολικά για τον εξουσιαστικό φιλελευθερισμό της παγκοσμιοποίησης. Στην πράξη αυτό σημαίνει ότι κλιμάκιο της συλλογικότητάς μας βρέθηκε στο σημείο της συγκέντρωσης, μπροστά από το μνημείο των πεσόντων, νωρίτερα από την προκαθορισμένη ώρα συγκέντρωσης, αφήνοντας ένα κερί και διαβάζοντας στα σύννεφα του αττικού ουρανού την λέξη ΠΑΡΟΝΤΕΣ.
Σχόλια:
Δεν ξέρω αν ζεις στην Αθήνα. Σε άλλες πόλεις ίσως να συνέβη αυτό που γράφεις. Στην Αθήνα ήταν όπως ακριβώς τα γράφω.
Συγκεκριμένα, από το 2004 η antifa αρχίζει να δυναμώνει (από το 1996 μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 2000 ήταν ψόφια, σε κάμψη, λόγω άλλων συγκεκριμένων γεγονότων που είχαν συμβεί). Μέχρι το 2006-07 έχει αποκτήσει εξαιρετικά μεγάλη δυναμική. Με τον θάνατο του Γρηγορόπουλου συνεχίζει να βάζει πολύ κόσμο (αρκετούς περαστικούς της μόδας και μη μάχιμους αλλά και πολλούς δυνατούς πεζοδρομιακά).
Αντιθέτως, ο εθνικιστικός χώρος ήταν σε διαρκή κάμψη πεζοδρομιακής δυναμικής από το τέλος της δεκαετίας του '90 κι έπειτα. Η ΧΑ ήταν ένα βήμα πριν κλείσει στα μέσα της δεκαετίας του '00, τελικά επέστρεψε μετά από ένα ξεσκαρτάρισμα με την Πατριωτική Συμμαχία, το Ελληνικό Μέτωπο και το ΛΑΟΣ ήταν της πλάκας σε θέμα περιφρούρησης και πεζοδρομιακής δράσης. Όσο παράδοξο ή κωμικό κι αν ακούγεται οι Στόκοι είχαν πιο μαχητικό πυρήνα από το ΛΑΟΣ και το Μέτωπο εκείνη την εποχή. Αυτόνομοι εμφανιστήκαμε η ΦΛΕΦΑΛΟ και ο ΜΚ το 2006-07, και μετά από λίγο οι "Αυτόνομοι" (μετέπειτα Propatria). Το ΑΡΜΑ είχε κάποια δυνατά παιδιά αλλά μικρό πυρήνα αντίστοιχο σε αριθμούς με εμάς.
Η κορύφωση των συγκρούσεων ανάμεσα σε antifa και εθνικιστές εκείνης της περιόδου ήταν το 2010. Τα προηγούμενα χρόνια δεν υπήρχαν οι αριθμοί για να γίνουν δράσεις των εθνικιστών. Ούτε αυτά που κάνουμε σήμερα εμείς για Ίμια και Δραγούμη μπορούσαν να γίνουν, ούτε αυτό που κάνουν τα παιδιά για τους Φουντούλη Καπελώνη. Η μοναδική μαζική παρουσία στους αθηναϊκούς δρόμους των εθνικιστών ήταν η πορεία για τα Ίμια της ΧΑ. Μια φορά τον χρόνο. Άντε και κάποιες πορείες/αντιπορείες στο παλιό εφετείο και στην Αθηνάς, που συμμετέιχαν κι άλλοι εθνικιστές πέρα από την ΧΑ. Όχι πάνω από μια-δυο φορές τον χρόνο. Συν κάποιες σποραδικές πορείες Κυπρίων φοιτητών με τους οποίους όμως η αθηναϊκή antifa (για γνωστούς λόγους που δεν έχει νόημα να αναλυθούν τώρα) είχε ασχοληθεί ελάχιστα σε σχέση με τους Ελλαδίτες εθνικιστές.
Στα 2009-10 όμως ήταν αναγκαίο να βγουν οι εθνικιστές στον δρόμο γιατί ο ΓΑΠ πέρασε τον νόμο που έδινε δικαίωμα ψήφου για τους μετανάστες στις δημοτικές εκλογές. Ξεκίνησαν τότε διαδοχικές κινητοποιήσεις. Τότε, επειδή η εγκληματικότητα στο κέντρο των Αθηνών ήταν εκτοξευμένη, άρχισαν και οι πρώτες κινητοποιήσεις στον Άγιο Παντελεήμονα. Όταν πέτυχε αυτό έγιναν προσπάθειες να οργανωθούν οι κάτοικοι με βοήθεια των εθνικιστών και στις πλατείες Βικτωρίας και Αμερικής. Έγινε μια πρώτη πετυχημένη συγκέντρωση κατοίκων στην πλατεία Βικτωρίας και μετά αντέδρασε η antifa. Ξεκίνησαν αντισυγκεντρώσεις και δράσεις στην Βίλα Αμαλίας.
Προγραμματίστηκε μια διαμαρτυρία/συγκέντρωση που υποτίθεται θα στήριζε όλος ο χώρος μπροστά στην παλιά Βουλή, με ενεργή συμμετοχή ΛΑΟΣ και του Καρατζαφέρη. Η ΧΑ πάλι έστειλε ένα μικρό κλιμάκιο τελικά, κρατώντας εύλογα αποστάσεις. Οι υπόλοιποι υποτίθεται ότι θα έφταναν στον χώρο το απόγευμα. Όμως το μεσημέρι η antifa είχε 3000 κόσμο στα Προπύλαια και έκανε ένα ντου που έκοψαν τα ΜΑΤ στην Σταδίου. Στην δική μας συγκέντρωση μαζεύτηκαν 100 σκάρτα άτομα (μαζί με κάτι καλόγριες και μοναχούς που είχε φέρει ο ΛΑΟΣ από το Άγιο Όρος!!).
Κάποιοι αδαείς δεξιοί ηλικιωμένοι που πέρασαν από το κέντρο με πλαστικά σημαιάκια του ΛΑΟΣ (σαν αυτά της δεκαετίας του '80 της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ) στάλθηκαν στο νοσοκομείο από αντιφασίστες. Δυο παιδιά έφυγαν από την παλιά Βουλή και έκαναν το απίστευτο. Κατά μέτωπο πέρασμα με την μηχανή τους μέσα από την συγκέντρωση των αντιφασιστών και πέταγμα καπνογόνων στους συγκεντρωμένους από τον συνοδηγό. Προφανώς τους έριξαν κάτω και τους έστειλαν νοσοκομείο οι αντιφασίστες.
Μόνο την ημέρα που ψηφιζόταν το νομοσχέδιο έγινε εθνικιστική πανστρατιά. Μαζεύτηκε ό,τι είχε και δεν είχε ο χώρος έξω από τα λουλουδάδικα στην Βουλή. Από τους τρελάρες της Ομάδας Ε (Φουράκης, Πάλμος κλπ), τους ΧΑτες, όλους τους αυτόνομους που υπήρχαμε τότε, τους Γιαννάκενες κλπ από τον ΛΑΟΣ, τους Στόκους, τους θαμώνες των εκπομπών του Χαρδαβέλα που πίστευαν σε κούφιες γαίες και τα συναφή, κοντολογίς όλος ο χώρος ήταν εκεί για πρώτη φορά (εκτός από τον Τέλη και όσους ήταν στην επαρχία). Τον συντονισμό και την επικοινωνία είχε τρέξει ο Σπύρος Χατζάρας από ένα αθηναϊκό κανάλι στο οποίο έκανε τότε εκπομπές.
Μαζέψαμε 2500-3000 κόσμο. Αριθμό συγκεντρωμένων πολύ καλό για τα τότε δεδομένα του χώρου. Εκείνη την μέρα δεν βγήκε σε αντισυγκέντρωση η antifa.
Μετά από αυτό, εφόσον ο νόμος πέρασε, κόπασε κάπως η σύγκρουση. Όμως έμειναν οι υποδομές οργάνωσης στον Άγιο Παντελεήμονα. Εκεί ο πολιτικός πόλεμος συνεχιζόταν κάθε μέρα. Κάποια στιγμή πέταξαν τους ΛΑΟΣίτες με κλωτσιές οι ΧΑτες και ανέλαβαν εκείνοι την στήριξη της οργάνωσης των κατοίκων.
Μια αναζωπύρωση συνέβη με τος νεκρούς της Marfin, η ΧΑ άρχισε να γράφει κάποια ποσοστά σε ευρωεκλογές και την πρώτη της επιτυχία στις δημοτικές εκλογές του 2010, ο ΛΑΟΣ να καταρρέει όταν ο Καρατζαφέρης στήριξε μνημονιακή κυβέρνηση αλλά γερές συμπλοκές όπως οι προηγούμενες δεν γίνονταν από το φθινόπωρο του 2010 και μετά.
Η antifa τις καταδίκασε στην αρχή. Όπως και το ΚΚΕ. Οι αντιφάδες γέμισαν συνθήματα το κέντρο κατά των Αγανακτισμένων. "Όχι αγανάκτηση κάντε επανάσταση" και άλλα συναφή. Όταν διαπίστωσαν τον παλλαϊκό τους χαρακτήρα, το γύρισαν το έργο και ήρθαν και αυτοί, πάντοτε υποκινούμενοι από τους Τέληδες του δικού τους χώρου με σκοπό να προβοκάρουν.
Δημιούργησαν προβλήματα μόνο στις συγκεντρώσεις που συμμετείχε και η ΓΣΕΕ (τότε εκεί τρύπωναν), μια δυο φορές. Πλακώθηκαν με δικούς μας που εντόπιζαν μεμονωμένους και με αριστερούς πατριωτικών πεποιθήσεων. Αλλά όταν έφευγε η ΓΣΕΕ και έμεναν λιγότεροι από αυτούς (κάτι μοϊκανούς με μαυροκόκκινες και μαύρες σημαίες θυμάμαι) στην κάτω πλατεία, όταν πήγαν να κάνουν ντου στην πάνω πλατεία (εκεί που μαζευόμασταν εμείς και οι αριστεροί πατριώτες) φάγανε κάτι γερές κλωτσοπατηνάδες από όλη την πάνω πλατεία (ήταν γύρω μου εθνικιστές, αριστεροί πατριώτες, χουλιγκάνια, απλός κόσμος). Στο τέλος ζητούσαν συγγνώμη και θυμάμαι με παρακάλεσαν να τους δώσω τις σημαίες με τα κοντάρια που είχαν πέσει από τα χέρια τους, όταν έτρεχαν να απομακρυνθούν.
Αυτές, όμως, ήταν μικρές αψιμαχίες που τελείωσαν γρήγορα.
Αντιθέτως, όχι μόνο στους Αγανακτισμένους αλλά και στην Κερατέα και σε άλλες δράσεις ήμασταν όλοι μαζί. Αριστεροί , εθνικιστές, κόσμος που έμπαινε τότε στην πολιτική δράση χωρίς ξεκάθαρη ιδεολογική ταύτιση κλπ. Από το 2011 μέχρι τον φόνο του Φύσσα αυτό ήταν το κλίμα. Δεν έγινε κανένα σοβαρό επεισόδιο ανάμεσα σε εθνικιστές και αριστερούς ή αντιφασίστες. Από τον Σεπτέμβριο του 2013 και μετά, άστα να πάνε. Αυτά που γράφει το άρθρο συνέβησαν.
Και πάλι, όμως, μιλάμε για σκηνικά που αφορούν την εσωτερική μυθολογία της ΧΑ (τα οποία και χρησιμοποίησε το σύστημα για να της την στήσει στην συνέχεια). Για παράδειγμα, συμπλοκές όπως εκείνη στο Πέραμα μπορεί να ακούστηκαν πανελλαδικά γιατί οι ΧΑτες πανηγύριζαν και οι ΚΚΕδες την κατήγγειλαν στα ΜΜΕ. Στην πραγματικότητα, όμως, ήταν μια συμπλοκή ανάμεσα σε ομάδες αφισοκολλητών που η μία έστησε παγίδα στην άλλη. Τέτοια γίνονταν την δεκαετία του '80 σε καθημερινή προεκλογική βάση ανάμεσα σε ΠΑΣΟΚτζήδες και Νεοδημοκράτες. Δεν αμφιβάλλω ότι ήταν βίαιες και είχαν τραυματισμούς. Υποστηρίζω ότι ήταν τοπικής εμβέλειας.
Πάνω κάτω αυτά που σωστά θυμίζεις ήταν συμπλοκές των τοπικών της ΧΑ με μεμονωμένες καταλήψεις και πυρήνες αντιφασιστών. Αυστηρά μάχιμων αντιφασιστών, χωρίς την υποστήριξη της μάζας των αριστερών που είχαν μέχρι το 2010. Περισσότερο με γηπεδικά ντου έμοιαζαν (μηχανοπορείες, καταδρομικές επιθέσεις αμφότερων κλπ) παρά με τις παλιότερες μαζικές συρράξεις.
Είναι διαφορετικό να προγραμματίζεται συγκέντρωση με μαζικό λαϊκό κάλεσμα, να εμφανίζονται άλλοι νωρίτερα σε αντισυγκέντρωση με επίσης μαζική παρουσία για να καταλάβουν τον χώρο, να μπαίνουν ΜΑΤ στην μέση και οι κλούβες να αποκλείουν όλο το κέντρο κλπ. Αυτά είχαν τελειώσει την εποχή που περιγράφω. Και η ίδια η ΧΑ διοργάνωνε μαζικές συγκεντρώσεις κανονικά, με κοινοβουλευτικούς πλέον όρους, άνετες σαν φιέστες, χωρίς το πολεμικό κλίμα των προ του 2010 εποχών.
Στο θέμα της αυτονομίας τώρα, αυτονομία αυτό ακριβώς σημαίνει. Ότι μπορεί να χωρέσει οργανωτικές μορφές που δεν χωράει ένα κόμμα. Από το επίπεδο της απλής παρέας πολιτικοποιημένων ανθρώπων μέχρι μιας συλλογικότητας που βρίσκεται ένα στάδιο πριν αποκτήσει θεσμική οργανωτική δομή.
Επίσης, μπορεί η αυτονομία να αλληλεπιδρά με θεσμικά κινήματα ή συνδικαλιστικούς φορείς κλπ. Για να μην μένουν ανενεργοί όσοι δεν έχουν τα χρήματα και τις νομικές άκρες να οργανωθούν θεσμικά υπάρχει η αυτονομία και μπορεί να πάρει πολλές μορφές.
Τέλος, την εκδήλωση δεν την διοργανώνει μόνο η ΧΑ πλέον. Αν την διοργάνωνε η ΧΑ δεν θα υπήρχε το παράπονο του παραπάνω συναγωνιστή σου ότι κάποιοι ξέχασαν (ή ξεχάσαμε αν συμπεριλαμβάνει κι εμάς το παράπονο) τους νεκρούς και τους θυμήθηκαν όταν αποδυναμώθηκε η ΧΑ. Την εκδήλωση την διοργανώνουν και οι Autonomus. Για την ακρίβεια πέρυσι ήσασταν μαζί στην ίδια εκδήλωση. Φέτος μπορεί να διαχωρίστηκε.
Τέλος πάντων. Ας κάνει ο καθένας αυτό που νομίζει ότι πρέπει και ας υπάρχει πολιτική διαφωνία με όρους σοβαρότητας και αλήθειας. Δεν χρειάζονται καπελώματα των μεν στους δε και επικοινωνιακές καμπάνιες των μεν εναντίον των δε. Αυτό είναι το σωστό.
Στου κουφού την πόρτα υποθέτουμε ότι θα πάνε αυτά που προτείνουμε αλλά τα προτείνουμε γιατί είναι σωστά. Και όποιος ακούσει....
Καλή Ανάσταση στα νεαρά αυτά παιδιά.
Ας κάνω και μία μικρή αναφορά σε πράγματα που με είχαν «παραξενέψει». Θυμάμαι στο βιβλίο, «Όρθιος σε Δημόσια Θέα, Η Αγόρευση στη Δίκη της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ» την συγγραφέα να αναφέρει χαρακτηριστικά ότι η συντριπτική πλειοψηφία των στοιχείων συγκεντρώθηκαν από τον Δένδια. Μάλιστα στο ίδιο βιβλίο είχε γίνει αναφορά στο ότι ο Βορίδης ήθελε – μετά την δολοφονία – να στείλει σε δίκη περί των χιλίων ατόμων (sic!!) κάτι το οποίο, πέραν του ότι δεν γινόταν, ήταν πρωτοφανές κι ως πρόταση στα ελληνικά χρονικά. Τόση «δημοκρατικότητα» ρε παιδιά; Γιατί είχε την ανάγκη να αναφέρει η συγγραφέας τους δύο παραπάνω; Δεν τους ευχαρίστησε εντός του βιβλίου, αλλά η αναφορά με τον τρόπο που έγινε ήταν, σχεδόν, τιμητική. Τι πρεμούρα και αυτή για την «αποκατάσταση» της δημοκρατίας. Και μάλιστα από την ακροδεξιά πτέρυγα ενός Δεξιού κόμματος. Ενός κόμματος που μέσω ρητορικών λοβιτούρων πάντα προσπαθούσε να προσεγγίσει φίλο-απριλιανούς και βασιλόφρονες. Μάλιστα.
Όσο για την Μάγδα Φύσσα, χωρίς καμία δεύτερη σκέψη, λέω ότι σέβομαι τον βαθύτατο πόνο της. Υπάρχει όμως ένα τεράστιο «αλλά». Δεν γίνεται να τα βάζεις με την ιδεολογία του εθνικισμού και να προσπαθείς – όπου σταθείς και όπου βρεθείς – να γίνεις ο τιμωρός της. Επειδή κάποιοι (και συγκεκριμένα κάποιος) ανεγκέφαλος έκανε κάτι αποτρόπαιο, θα πρέπει να καταδικαστεί η ιδεολογία του εθνικισμού; Την τελευταία φορά που το είχα ακούσει αυτό ήταν από την Κανέλλη, όπου σε μία εκπομπή life-style - αφού είχε πάει ως δώρο ένα βιβλίο ενός Ινδού αντιφασίστα στον παρουσιαστή, ο οποίος πρέπει να είχε να διαβάσει βιβλίο από το Γυμνάσιο – ξεκίνησε να κάνει μία, ιδιαίτερα βολική προς το σύστημα, ανάλυση του «φασισμού», για να καταλήξει στο εξής, «…είναι λογικό να γίνονται τέτοια εγκλήματα…όποιος έχει αυτή την ιδεολογία και συμμετέχει σε τέτοιες ομάδες είναι δεδομένο ότι θα εγκληματήσει…θέμα χρόνου είναι». Δεν περίμενα να έχει τέτοιο αναλυτικό κριτήριο κάποιος που θεωρεί εαυτόν ως, εν δυνάμει, επαναστατικό υποκείμενο. Μου φαίνεται ιδιαίτερα (μίκρο)αστική και μίζερη αυτή η αντίληψη. Επίσης, είναι τυχαίο ότι η παραπάνω κυρία τυλίχτηκε σαν χταπόδι γύρω από την Μάγδα Φύσσα, η οποία με την σειρά της τυλίχτηκε γύρω από τους γονείς των θυμάτων των Τεμπών, έτσι ώστε να διατηρηθεί για πάντα αυτό το έμφυλιοπολεμικό κλίμα, και το δίπολο Αριστερά/Δεξιά, που τόσο συμφέρει άπαντες μνημονιακές δυνάμεις; Ρητορικά τα ερωτήματα.
Και πάλι Καλό Παράδεισο.
Εγγυητής της συνταγματικής τοξοβολίας του κουκουε είναι. Σα να λέμε "κομμουνιστής Τέλης" ένα πράμα...
Περνώντας τώρα στο τι ειπώθηκε στο παρακάτω βίντεο, θέλω να δώσετε σημασία στις εξής φράσεις (πάντα σκεπτόμενοι ότι όταν ένας άνθρωπος βρίσκεται σε πανικό, κατά πάσα πιθανότητα, λέει και ακριβώς αυτά που πιστεύει). Και ξεκινάει μιλώντας για τον «…φασισμό του δήθεν αυθόρμητου, του δήθεν χιουμοριστικού» (και το χιούμορ λοιπόν είναι «φασιστικό» εφόσον δεν μας αρέσει). Συνεχίζει με το «…ο εξωραϊσμός αυτών των πράξεων είναι η αιτία της παγκόσμιας ανόδου του φασισμού». Καλά ρε παιδιά, ο απολύτως ελευθεριακός και ανοιχτά Φιλελεύθερος κωμικός Φάνης Λαμπρόπουλος, ευθύνεται για την άνοδο του «φασισμού»; Επίσης, τι εννοεί ως φασισμό; Τον Τραμπ; Και συνεχίζει, «…θα εξοικειωθείτε με το τέρας…μην ακούτε εμένα…ακούστε έναν Μάνο Χατζηδάκη»(sic!!). Βλέπω ότι όλη η καλή κοινωνία έχει μία αγάπη προς αυτή την φράση του Χατζηδάκη – ο οποίος εάν και είχε ένα εκπληκτικό έργο δεν έπαψε ποτέ να αποτελεί την ουρά του καραμανλισμού (πολιτικά), αλλά και να αναφέρει σε συνεντεύξεις ότι η «Ελλάδα είναι μισή Συρία». Δεν ήμασταν αρκετά «προχωρημένοι» για τον κύριο Χατζηδάκη. Τι να κάνουμε; Αυτά έχει η ζωή.
Αλλά σώσαμε το καλύτερο για το τέλος. Εκεί που δίνει ρέστα. Εκεί όπου καταρρέει απολύτως το αφήγημα περί υποτιθέμενου Μαρξισμού-Λενινισμού, και λέει «…κορίτσι μου, δεν υπάρχει κλοπή καλή των πέντε δραχμών και κλοπή κακή των πέντε εκατομμυρίων…Η κλοπή είναι κλοπή, είτε είναι μία δραχμή είτε είναι εκατό εκατομμύρια…τα κίνητρα της κλοπής δεν καθαγιάζουν την πράξη (και εδώ καταλαβαίνει τι έχει πει, όπως και τις προεκτάσεις των παραπάνω)…ο πεινασμένος που θα κλέψει ένα καρβέλι ψωμί…στον Γιάννη Αγιάννη… είναι μυθιστόρημα που εξηγεί την εποχή των άθλιών…ποιοι έκλεβαν το ψωμί…μην μπερδεύουμε τα πράγματα…(εδώ είναι που έρχεται το απόλυτο βραχυκύκλωμά λόγω των αντιθέσεων). Μαρξίστρια και «κόμμα του λαού» από την μία, λογικές χωροφύλακα από την άλλη. Και τελειώνει, προφανώς, με το απολύτως παθητικό-επιθετικό, «…ελπίζω και εύχομαι να μην τους απολύσετε και πιστεύω ότι τους έκανα και περισσότερο διάσημους απ’ ότι είναι». Όταν ένας άνθρωπος με τέτοια συγκεντρωμένη δύναμη στα χέρια του λέει ότι «ελπίζει και εύχεται» να μην απολυθούν κάποιοι εργαζόμενοι, εννοεί αυτό που λέει, ή το αναφέρει για να παρακινήσει το αφεντικό του κάθε υπαλλήλου να το κάνει; Ποιος της είπε ότι πέρασε αυτή σκέψη από την διοίκηση του καναλιού; Γιατί προτρέχει; Η κομμουνίστρια που θέλει να αφαιρέσει το μηνιάτικό από ηθοποιούς. Μάλιστα.
Και το βίντεο που αναλύθηκε παραπάνω: https://www.youtube.com/watch?v=6zIitadCcjo
Τα γράφω αυτά για κανένα πιτσιρικά που διαβάζει, να του τα κάνουμε πενηνταρακια.
Συγκεκριμένα, ο Φύσσας ήταν με μια μικρή παρέα σε ένα καφέ. Δεν ήταν καν μέλη κάποιας συλλογικότητας αντιφασιστών που πήγαν να κάνουν δράση. Ήταν μια παρέα μουσικών αντιφασιστών που έβλεπε μπάλα. Απέναντί τους κινητοποιήθηκε μια ομάδα ανθρώπων (εννοείται χωρίς την άδεια της ηγεσίας τους αλλά αυτό δεν αναιρεί την ανοησία του ΝΓΜ) που είχε πολιτικούς και όχι παρεϊστικους δεσμούς. Η κινητοποίηση έγινε μέσω πολιτικών διαύλων (της τοπικής της Νίκαιας). Η τοπική οργάνωση ενός κοινοβουλευτικού κόμματος κινητοποιήθηκε για να τσακωθεί με μια παρέα.
Προφανώς δεν κινητοποιήθηκε για να σκοτώσει. Προφανώς δεν υπολόγιζαν ότι θα στράβωνε η συμπλοκή. Προφανώς μπορεί να μην γνώριζαν οι υπόλοιποι τι σκεφτόταν ο δολοφόνος και αυτός που τον συνόδευσε στο σημείο. Προφανώς, ο δολοφόνος συνελήφθη αμέσως σε αντίθεση με την παρακρατική εκτέλεση του Γιώργου και του Μάνου, γεγονός που δείχνει ότι έδρασε παρορμητικά χωρίς σχέδιο διαφυγής κλπ. Αλλά, όπως και να έχει, όταν είσαι μαζικό κοινοβουλευτικό κόμμα που εκφράζει εθνικιστικές ιδέες, έχοντας απέναντί σου Σαμαράδες και Βορίδηδες από την μια και Καμπαγιάνηδες από την άλλη πρέπει να έχεις τα μάτια σου δεκατέσσερα και να φροντίζεις τα αυτονόητα. Εκεί κάτω χάθηκε μια ανθρώπινη ζωή. Δεν είναι λίγο αυτό.
Και, κυρίως, η απώλεια αυτή δεν έμεινε στο συναισθηματικό πεδίο. Διαμόρφωσε τις πολιτικές εξελίξεις.
του Kalenji, τα άλογα, στον σταύλο όλα αράαζουν...
Εμπρός της Λέσχης παλικάρια,
των εστιάτορων σφίξτε ζωνάααρια,
τον Γώγο σκίστε, τον χώρο κατακτήστε, νικήστε-νικήστε-νικήηηηστε
Οι αρθρογράφοι κεραυνοί βράχος τα έντυπάαα σου
και της πρεσβείας, το φόβητρο, έγινε το όνομάαα σου...
Εμπρός, της Λέσχης παλικάαααρια,
των εστιάτορων σφίξτε ζωνάαααρια,
τον Πατριάρχη σκίστε, το πνεύμα κατακτήστε, νικήστε-νικήστε-νικήηηηστε
ΦΛΕΕΕ-ΦΑΛΟ - ΦΛΕΕΕ-ΦΑΛΟ - ΦΛΕΕΕ-ΦΑΛΟ
Καταρχάς είσαι ανεπίδεκτος μάθησης. Σου έχουμε γράψει εκατό φορές ότι έχει ρολόι το ιστολόγιο. Φαίνεται ότι γράφεις την ίδια ώρα διαδοχικά σχόλια υπέρ μας και κατά μας. Είσαι τα πιο τζάμπα λεφτά που χρεώνεται ο Έλληνας φορολογούμενος για να σε πληρώνουν οι υπηρεσίες. Ή πρέπει να σε περάσουν σεμινάριο αναβάθμισης ή να σε αποσύρουν.
Μην σε απασχολεί η σχέση μας με τους διοργανωτές της συγκέντρωσης. Είναι αρκετά καλή μια χαρά μπορούμε να συνεννοηθούμε.
Ότι μπορεί να σε βρει όποιος θέλει από τον αριθμό του φορητού τηλεφώνου σου που συνοδεύει τα διαδικτυακά σου σχόλια που γράφονται με το κανονικό σου όνομα και όχι από τα αλτερ έγκο σου είναι γνωστό. Το ότι δεν σε καλεί κανένας φανταζόμαστε ότι σου προκαλεί δυσφορία. Δεν πειράζει. Κάνε υπομονή στην απόρριψη. Αιωνιότητα είναι, θα περάσει.
Για το αν η Σεμίνα και ο Μπαξεβάνης που σε κάλεσαν ήταν σε επικοινωνία με την ΕΥΠ δεν έχουμε λόγο. Ο καθένας ας κάνει τις σκέψεις του για το αν οι δημοσιογράφοι είναι εκ του επαγγέλματος αναγκασμένοι να έχουν επαφές με κρατικές αρχές. Πάντως είναι μαρξιστές και οι δύο.
Τα σχόλιά σου δεν τα δημοσιεύουμε για να μην γίνει το ιστολόγιο "Ερωτοδικείο".
Γνώμη για τα παραπάνω: Το προφίλ του φανατικού υποστηρικτή σου που σχολιάζει με το ύφος της Σπεράντζας Βρανά σε ρόλο εργάτριας του έρωτα σε παλιά ελληνική ταινία είναι το καλύτερο που έχεις πλάσει τα τελευταία χρόνια. Σου πάει πολύ.
Έτσι λοιπόν, το καθεστώς της 4ης Αυγούστου βαφτίστηκε “εθνικό καθεστώς”, παρά το ότι, επί της ουσίας, στερούνταν λαϊκού ερείσματος και υποκινήθηκε και στηρίχθηκε άμεσα από τα ανάκτορα, συνεπώς από τον αγγλικό παράγοντα, ως μία προσπάθεια διαχείρισης της έκρυθμης κοινωνικής κατάστασης της εποχής και ανακοπής του κομμουνιστικού παράγοντα.
" αν ήθελα να τρολάρω θα έγραφα με διαφορά και όχι αλληλοσυγκρουόμενα"
Αν καταφέρουμε να στο κάνουμε και αυτό. Να είσαι 20 αντί για 14 ώρες στο ιστολόγιο προκειμένου να μην φανεί ότι τρολάρεις την ίδια ώρα, θα ζητήσουμε δικαιώματα από την Google. Κρατάμε στο διαδίκτυο τους πελάτες της σε υπερωρίες.
" Τελικά ο Τέλης πότε έγινε πράκτορας πριν ή μετά τη φυλάκισή του;"
Αυτό το ξέρεις μόνο εσύ. Για το άλλο κουσούρι είμαστε σίγουροι. Το είχες από πριν.
"στη Πλάκα για λικεράκι να ετοιμάσεις το άρθρο "
Αυτό το Ντισαρόνο με γεύση πικραμύγδαλο σε συνοδεύει συνεχώς.
"Το αν καλούν ή όχι τον Τέλη οι άλλοι είναι αδιάφορο.Το ερώτημα είναι εσύ γιατί δεν τον καλείς"
Ποιος σου είπε ότι μας αρέσει να μιλάμε με άτομα τέτοιων ιδιαιτεροτήτων και χαρακτήρων; Για τους άλλους που τον καλούν, τι να πούμε; Ο καθένας με τα βίτσια του.
"Δικαιολόγησε και τον Φύσσα τώρα προβοκάτορα.Η κινητοποίηση έγινε γιατί ο τύπος με τη παρέα του άρχισε να προκαλεί δύο χρυσαυγίτες που πήγαν να δουν μπάλα σε μαγαζί χωρίς να ενοχλήσουν κανέναν.Και άσε τα ''δεν ήταν καν μέλη κάποιας συλλογικότητας αντιφασιστών'' αντιφά ήταν και τραμπούκιζε όπου τον έπαιρνε γιαυτό και είχε στοχοποιηθεί"
Αν το λες εσύ θα ληφθεί σοβαρά. Οι ΚΥΠΑτζίδες είναι εύλογο να έχετε καλύτερη ενημέρωση.
Άγιος Ισαάκ ο Σύρος
Μπορεί να ήταν τα παιδιά που γράφεις σε δράση πριν τον ΜΚ. Εγώ θυμάμαι και άλλες μικρές ομαδώσεις που υπήρχαν ήδη από την δεκαετία του '90. Και στην δεκαετία του '80 υπήρχαν παρέες σκινάδων μη ενταγμένες και αυτόνομες. Απλά όλοι αυτοί δεν χρησιμοποιούσαν τον όρο "αυτονομία". Ο Σταύρος θυμάμαι να τον καθιέρωσε και μετά οι "Αυτόνομοι" που ονομάστηκαν έτσι. Όταν, λοιπόν, άρχισε να χρησιμοποιείται ευρέως ο όρος εμείς και οι του ΜΚ (τότε είχε ακόμη διάφορα παιδιά) υπήρχαμε (κάπου στα 2006-07). Για αυτό έκανα την συγκεκριμένη αναφορά. Όχι για να δώσω κάποια προτεραιότητα στην λέσχη και στον Κρίνο σε σχέση με άλλα παιδιά. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων.
Τώρα για το αν ήταν ξεσκαρτάρισμα ή ελιγμός, εντάξει πάνω κάτω το ίδιο λέμε. Δεν τον χρησιμοποίησα υποτιμητικά σε αυτό σημείο αλλά περιγραφικά τον όρο. Ο Μιχαλολιάκος βρήκε την ευκαιρία να διώξει τον ΔΖ με τους πιο δεξιόστροφους και προ alt right που τον στήριζαν με την πρόφαση ότι είχαν οργανώσει την Πατριωτική Συμμαχία, που -αν θυμάμαι καλά, όσοι ήταν μέλη των δυο κομμάτων θυμούνται σίγουρα καλύτερα- είχε συναινέσει και ο ίδιος στον σχηματισμό της και η ΧΑ πήγαινε για κλείσιμο (αυτό το θυμάμαι σίγουρα). Τώρα ποιος είχε δίκιο ή άδικο δεν ξέρω. Δεν ήμουν σε αυτές τις οργανώσεις. Περιγραφή συνοπτική του τι συνέβη έκανα στο παραπάνω παιδί. Δεν παίρνω θέση και δεν με ενδιαφέρει, να σου πω την αλήθεια, τι συμβαίνει ανάμεσα σε άλλα πρόσωπα. Ιστορική αναδρομή ήταν όχι αποτίμηση.
Στους Αγανακτισμένους, όμως, θυμάμαι πολύ καλά τι συνέβη. Πρώτοι πήγαμε εμείς. Αρχικά ξεκίνησαν οι διαμαρτυρίες μια Κυριακή που γινόταν μια έκθεση βιβλίου στο Ζάππειο. Εμείς είχαμε πάει να μοιράσουμε φυλλάδια της λέσχης. Η λέσχη είχε αποκτήσει την εθνικιστική ταυτότητα, είχαν τελειώσει τα του Γρηγορόπουλου με τις αποχωρήσεις το καλοκαίρι του 2011. Πήγαμε στην έκθεση στο Ζάππειο και μετά περάσαμε μια βόλτα από το Σύνταγμα. Μας φάνηκε light και αμερικανιά στην αρχή. Στην πρώτη Κυριακή ήταν ο Κραουνάκης και κάτι post modern αριστεροί που κράδαιναν κατσαρόλες και τα συναφή. Είχε κόσμο αλλά σε διαφορετικό στυλ από αυτό που εξελίχθηκε. Την επόμενη Κυριακή (αν θυμάμαι καλά) επαναλήφθηκε και πήγαμε περισσότερο για βόλτα με άτι συμφοιτητές από το μεταπτυχιακό (τότε τελείωνα το ΜΠΣ). Είδα ότι είχε αλλάξει το ύφος. Εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στην μεταπολίτευση πολλές ελληνικές σημαίες κλπ. Έκτοτε άρχισαν να γίνονται καθημερινά οι συγκεντρώσεις. Κάθε απόγευμα έκλεινε το Σύνταγμα. Τελείωνα το μάθημα και πήγαινα έχοντας την περιέργεια πώς θα εξελισσόταν. Μετά από μερικές μέρες είδα ότι καθιερώθηκαν οι σημαίες, έπιασα κουβέντα με άλλους διαδηλωτές και διαπίστωσα ότι υπήρχε πολύ θετικό κλίμα για τις εθνικιστικές ιδέες. Τότε έγραψα το άρθρο με το οποίο καλούσα τους εθνικιστές να συμμετάσχουμε. με πήρε τηλέφωνο ο Σταύρος μου είπε ρε συ είσαι σίγουρος; τι γίνεται εκεί πάνω; Του περιέγραψα τι συνέβαινε και του είπα "στείλε όσους μπορείς. Είναι η μεγάλη ευκαιρία του εθνικιστικού χώρου να γίνει μέρος του μαζικού λαϊκού κινήματος". Είχε χάσει τα περισσότερα μέλη του τότε ο ΜΚ γιατί είχαν πάει είτε στους Αυτόνομους είτε στο ΑΡΜΑ. Αλλά το ιστολόγιο ήταν πολύ ψηλά σε αναγνωσιμότητα. Μετά το δικό μου άρθρο έκανε ο Σταύρος το δικό του κάλεσμα και άρχισα να κατεβαίνουν οι υπόλοιπες ομάδες. Τους θυμάμαι τους Αυτόνομους και που πήγαιναν. Εμείς, όμως, ήμασταν από την πρώτη μέρα.
Το ΚΚΕ που φύλαγε την Βουλή το θυμάμαι πολύ καλά. Ήταν σε μια από τις συγκεντρώσεις της ΓΣΕΕ και των εργατών του ΚΚΕ που ήρθε στο Σύνταγμα (δεν ξεκίνησε στο Σύνταγμα, όπως των Αγανακτισμένων) και έγινε πρωί, όχι απόγευμα-βράδυ όπως εκείνες των Αγανακτισμένων. Απλώς συμμετείχαν και οι Αγανακτισμένοι λόγω του γενικότερου ξεσηκωμού. Το έχω αναφέρει στο παραπάνω σχόλιο. Σε δυο -τρεις συγκεντρώσεις της ΓΣΕΕ έκαναν τα πεσίματά τους αντιφασίστες.
Μάλλον έχω αρκετά καλή, αν όχι πλήρη, εικόνα, συναγωνιστή. Για τον απλό λόγο ότι ήμουν μέσα σε όλα σχεδόν αυτά. Τα έζησα σε πρώτο πλάνο.
https://youtu.be/o9EjBOh8aDg?si=dtXNNKHbd7QoK8ds
Το ΛΑΟΣ ήταν μαζικό κοινοβουλευτικό κόμμα με χιλιάδες ψηφοφόρους (κάποιοι εξ αυτών ήταν και του ιδεολογικού πυρήνα, ας μην ξεχνάμε και την συνεργασία με την ΧΑ στις νομαρχιακές εκλογές) ενώ ο Στόχος είχε μια νεολαία τριάντα το πολύ ατόμων. Κάποια μέλη του μάλιστα πολιτεύονταν με το κόμμα του Παπαθεμελή και όχι με τον ΛΑΟΣ ή κάποιον γνωστό εθνικιστικό σχηματισμό.
Το δίπολο εθνικιστές-αναρχικοί σε αρκετά σημεία αφορά την κεντρική πολιτική σκηνή και τους συσχετισμούς ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ-Χρυσή Αυγή εκείνης της περιόδου.
Οπουδήποτε το δίπολο εντός του κειμένου αφορά το λαϊκό κίνημα και τις αυτόνομες ομάδες έχεις δίκιο, χρειάζεται διευκρίνηση.
Σοσιαλδημοκράτες εννοείς τους σημερινιύς ΠΑΣΟΚτζήδες, το SPD κλπ; Αν εννοείς αυτούς, όχι. Δεν τους συγκαταλέγουμε στην Αριστερά αλλά ξεκάθαρα στον φιλελευθερισμό. Σε έναν κλασικό και ψευτοκεϋνσιανόστροφο (στην πραγματικότητα νεοφιλελεύθερο με άλλα λόγια από τα κλασικά Δεξιά κόμματα) φιλελευθερισμό.
Από το 2010 μέχρι το 2015-16, την Αριστερά εξέφραζε ο ΣΥΡΙΖΑ και τα υπόλοιπα εξωκοινοβουλευτικά κόμματα. Το ΚΚΕ με έναν αστερίσκο (άλλοτε υιοθετεί τον όρο άλλοτε περνά σε σταλινική επικοινωνία του τύπου είναι κομμουνιστές όχι αριστεροί, πάντως σε μια γενική θεώρηση εντάσσεται και αυτό στην Αριστερά). Ο αναρχικός χώρος όχι. Είναι κάτι συγγενές αλλά και διαφορετικό.
Οι διαφορές, πάντως, του αναρχικού χώρου με την Αριστερά είναι όντως ελάχιστες σε σχέση με τις διαφορές του εθνικισμού με την Δεξιά. Υπάρχουν αποδεκτές από αμφότερους (αναρχικούς και αριστερούς) οργανώσεις αναρχοκομμουνιστών (ο όρος χρησιμοποιείται). Μαυροκόκκινες ιδεολογικές γεφυρώσεις και άλλα τέτοια σχήματα που όντως βασίζονται σε ιδεολογική επεξεργασία όμοιων στοιχείων των δυο πολιτικών χώρων.
Από την άλλη, σε εμάς δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Επισήμως, ακόμη και τα "γκαρσόνια", ακόμη και ο γερο-Πλεύρης εμφανίζονται τάχα ως επαναστάτες, κατά της αστικής δημοκρατίας, υπέρ δικτατοριών κλπ. Δεν υπάρχει καμία επεξεργασία εθνικιστικών θέσεων γιατί πολύ απλά δεν γνωρίζουν ποιες είναι οι εθνικιστικές ιδέες.
Στον εθνικιστικό χώρο συμβαίνει το εξής. Στυγνή εξαγορά και μόχλευση. Όπως εξαγόραζε παλιά το ΠΑΣΟΚ επικεφαλής του αναρχικού και του κομμουνιστικού κινήματος (χωρίς ιδεολογικές επεξεργασίες κλπ, απλά και σταράτα τους εξαγόραζαν) έτσι ελέγχει από το 1945 (άντε για να είμαστε λίγο επιεικείς από τα μέσα της δεκαετίας του '50) τον εθνικιστικό χώρο η Δεξιά.
Στο μεταξύ αγοράστε και τα υπόλοιπα βιβλία μας ρε παιδιά. Ωραία είναι και αυτά. Άντε, ένα χεράκι βοηθείας για κάτι που ούτως ή άλλως θα σας αρέσει.
Διαβάζεις την διατριβή του Σταμάτη. Είναι η τελευταία έρευνα που περιλαμβάνει όλα τα προηγούμενα συμπεράσματα αναλυμένα με όρους ιστορίας των ιδεών. Πότε θα βγει σε βιβλίο; Λίγη υπομονή.