DRAKKAR / WHEN LIGHTNING STRIKES

 

Οι Ιταλοί Drakkar μας παρέδωσαν την περίοδο 1996-2002, δυο demos (τα «Sailing Alive» και «We sail at down») και τρία εξαιρετικά albums κλασικού power metal με άφθονα επικά στοιχεία μουσικά και στιχουργικά (τα «Quest for Glory» (1998), «Gemini» (2000), «Razorblade God» (2002)). Εξ αυτών, το «Gemini»  ξεχωρίζει τόσο για το φαντασιακό concept όσο και για τις συνθέσεις του συνολικά.

 

Έκτοτε η μπάντα μπήκε προσωρινά στο πάγο, και το καλοκαίρι του 2012 (ενώ είχε προηγηθεί το ep «Classified» το 2007), κυκλοφόρησε το πλέον ώριμο και συναρπαστικό μουσικό της έργο υπό τον τίτλο «When Lightning Strikes». Το εν λόγω album διαθέτει ένα ευφάνταστο (ξανά!) concept, δημιούργημα εξ ολοκλήρου του κιθαρίστα και main man της μπάντας Dario Beretta. Μας μεταφέρει στο έτος 2238 και σε μία αιματηρή επιδρομή στον πλανήτη γη μίας ανώτερης εξωγήινης φυλής η οποία συλλαμβάνει σε ένα σκάφος της το νεαρό πιλότο Hal Gardner.

 

Δία μέσω αυτού οι εξωγήινοι επιστήμονες ανασύρουν μνήμες του από άλλες ζωές που ο ίδιος έχει ζήσει στο παρελθόν. Σκοπός τους να κρίνουν, αν στο πέρασμα των αιώνων η ανθρώπινη φυλή διαθέτει εκείνα τα χαρακτηριστικά που την καθιστούν άξια ώστε να συνεχίσει να υφίσταται. Οι συνθέσεις που ακολουθούν μας μεταφέρουν σε διάφορες εποχές της ανθρώπινης ιστορίας. Στους ναπολεόντειους πολέμους, στην φεουδαρχική Ιαπωνία, στις σταυροφορίες, στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμος. Μέσα από τις μοναδικές ηρωικές πράξεις του παρελθόντος, οι εξωγήινοι ανώτεροι κριτές αποφασίζουν πως η ανθρώπινη φυλή δικαιούται να συνεχίσει την πορεία της στο χρόνο. Ο δίσκος κλείνει εντυπωσιακά με τη σύνθεση «A new frontier» βασισμένη στη περίφημη σειρά Star Trek.

Ο Beretta εμπνέεται στιχουργικά από αγαπημένα του κόμικς («V for Vendetta», «Τhor», «Avengers»), σειρές και ταινίες επιστημονικής και ηρωικής φαντασίας, καθώς και από ιστορικά γεγονότα. Το μουσικό ύφος του «When Lightning Strikes» είναι καθαρόαιμο –όσο δε πάει!– power metal με δυνατές κιθαριστικές γραμμές, αξιοπρόσεκτες ενορχηστρώσεις, όμορφα πρελούδια, υμνικά-εθιστικά refrain (πολλαπλές ακροάσεις στα  «Salvation», «Winter Soldiers» και στο επικό «My Endless Flight») και παθιασμένα  φωνητικά. Εξαιρετικό είναι, τέλος,  και το layout του cd, που πέρα από το καταπληκτικό εξώφυλλο (προσέξτε την αντανάκλαση του ήρωα!), διαθέτει ένα booklet που εκτός από τους στίχους περιέχει και κείμενο για το κάθε τραγούδι ξεχωριστά, ώστε ο ακροατής να κατανοεί πλήρως το concept αυτού του  «μεταλλικού» μουσικού έπους.

 

Οι Drakkar υπερασπίστηκαν με σθένος την άσβεστη «μεταλλική» φλόγα σε δύσκολες για την αγαπημένη μας μουσική εποχές κι έπειτα από αρκετά χρόνια επέστρεψαν προσφέροντας μας το αριστούργημα τους. Δικές τους οι τελευταίες λέξεις: Ideas are bulletproof, You cannot shoot or stab them. They will endure, and so will I!!!

Χρήστος ''Kane'' Νάστος.


- Σχόλια σε αυτή την ανάρτηση :

Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Ηail Χρήστο! Καλώς ήρθες στη συντακτική μας ομάδα.
Σάββατο, 22 Μαρτίου, 2014

Ο/Η P A L A D I N είπε...
Πτήση με πύρινα φτερά...
Υψώνοντας τα λάβαρα στην αιώνια αναζήτηση για τη δόξα!
Hail!
Κυριακή, 23 Μαρτίου, 2014

Ο/Η Δημήτρης Αργασταράς είπε...
Πολύ καλό το άρθρο του Χρήστου! Τον καλωσορίζουμε με χαρά :)
Τρίτη, 25 Μαρτίου, 2014

Ο/Η tzortzadams είπε...
Eυχαριστώ πολύ.
Βαδίζουμε πλέον μαζί στην αιώνια αναζήτηση...για τη δόξα και τη τιμή!
Art above all!
Πέμπτη, 27 Μαρτίου, 2014

Νέα κυκλοφορία

 

Ηλιάνα Κλεφτάκη

 

Οι Ψιθυριστές - Το κάλεσμα της φλόγας

 

 

ΥΠΕΡΙΩΝ / Η ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΥΠΕΡΙΩΝΑ

  

Το «Υπερίων» (1989) και η συνέχειά του «Η Πτώση του Υπερίωνα» (1990) αποτελούν τα δύο πρώτα έργα μιας τετραλογίας που ολοκληρώθηκε λίγα χρόνια αργότερα με τα «Endymion» (1996) και «The Rise Of Endymion» (1997) –δεν έχουν εκδοθεί στα Ελληνικά– αλλά διαβάζονται ξεχωριστά (2+2), καθώς έχουν σύνδεση μεταξύ τους μόνο σε κάποια πρόσωπα και όχι στην πλοκή.

Τα δύο βιβλία με τα οποία θα ασχοληθώ σε αυτήν την παρουσίαση έχουν βραβευθεί με (ή ήταν υποψήφια για) πολλά βραβεία, μια κατάσταση-ρουτίνα για τον συγγραφέα τους Dan Simmons.

 

Το «Υπερίων», μπορεί να διαβαστεί ως αυτοτελές, αλλά είναι σίγουρο πως θα κάνει τον αναγνώστη του να τρέξει να πάρει τη συνέχεια, καθώς στο σύνολό της είναι μια εντυπωσιακή και πολύπλευρη ιστορία. Ο συγγραφέας έχει δημιουργήσει έναν λεπτομερή κόσμο όπου τον τοποθετεί στα 700 χρόνια μετά την εποχή μας. Η Τεχνολογία έχει φτάσει στα επίπεδα θαύματος! Συγκεκριμένα μέσω της Τεχνητής Νοημοσύνης, των κινητήρων «Χώκινγκ», των τηλεμετατοπιστών (κάτι σαν την πύλη Stargate της ομώνυμης ταινίας) και της αγωγής Πούλσεν, έχει κατακτηθεί η Νεότητα και τρόπον τινά –συνυπολογίζοντας το χρόνο των διαστρικών ταξιδιών που είναι διαφορετικός από τον πλανητικό– η Αθανασία, ενώ έχει αποικηθεί ένα τεράστιο κομμάτι του Γαλαξία.

Τρία είναι τα «είδη» –χρησιμοποιώ καταχρηστικά τον όρο– που υπάρχουν στο συγκεκριμένο Σύμπαν. Η γνωστή ανθρωπότητα, με το όνομα «Ηγεμονία του Ανθρώπου», οι «Εκτοπισμένοι», δηλαδή ένα μέρος της που αποσπάστηκε μη θέλοντας να «υποταχτεί» στην τεχνητή νοημοσύνη (όλα υπόκεινται σε αυτήν) και που επιδιώκει ο Άνθρωπος να προσαρμοστεί στο Σύμπαν και όχι το ανάποδο, (π.χ. η Ηγεμονία καταστρέφει ή εκμεταλλεύεται εξωγήινα είδη ζώων που έχει βρει, οι Εκτοπισμένοι δεν τα πειράζουν) και τέλος, ο «Τεχνοπυρήνας»,  η Τεχνητή Νοημοσύνη που επί της ουσίας έχει σκλάβο τον άνθρωπο, δεσμευμένο στην άνεση και στην αποχαύνωση προσφέροντας «μαγική» τεχνολογία (π.χ. με τον τηλεμετατοπιστή πηγαίνεις από τον έναν πλανήτη στον άλλο σαν να πηγαίνεις από το ένα δωμάτιο του σπιτιού σου στο διπλανό) αλλά και ελέγχοντας τα πάντα εκτός από την ανάσα του.

Ο Τεχνοπυρήνας έχει τη δυνατότητα πρόβλεψης του μέλλοντος σε ποσοστό 99.99% και αναζητά τη λύση στην άγνωστη μεταβλητή που δεν του επιτρέπει να φτάσει το 100% έτσι ώστε να γίνει η Υπέρτατη Νοημοσύνη –ο Θεός– ο οποίος δεν θα έχει πλέον ανάγκη τον δημιουργό του, τον άνθρωπο, και θα τον καταστρέψει. Η μεταβλητή αυτή είναι ένας ασήμαντος πλανήτης στο απώτατο άκρο του Δικτύου των Κόσμων της Ηγεμονίας, ο Υπερίων. Εκεί βρίσκονται οι Χρονοτύμβοι που αψηφούν το χρόνο και μαζί τους η φονικότερη μηχανή που αντιμετώπισε η Ανθρωπότητα, το λεγόμενο «Αρπακτικό». Κανείς δεν γνωρίζει την προέλευση και τον σκοπό αυτών των δύο.

Μέσα από μια σειρά σκοτεινών διαδικασιών (που καταδεικνύονται στο δεύτερο βιβλίο) ετοιμάζεται ένα προσκύνημα 7 επιλεγμένων ανθρώπων προς το Αρπακτικό σε μια προσπάθεια να λυθεί το μυστήριο. Το πρώτο βιβλίο μας αφηγείται τις ιστορίες των 6 από τους 7 και το πώς έφτασαν να κάνουν αυτό το ταξίδι (ταξίδι-θυσία, αφού τα προσκυνήματα των πιστών της εκκλησίας του Αρπακτικού –ναι, υπάρχει και τέτοια, αλλάζει ο άνθρωπος;– τελειώνουν με θάνατο των προσκυνητών από το Αρπακτικό). Στην συγκεκριμένη περίπτωση, μάλιστα, δεν υπάρχει καν θάνατος. Υπάρχει κάτι χειρότερο. Το αιώνιο μαρτύριο (εξαιρετική ιδέα του συγγραφέα).  

Ένας διπλωμάτης αξιωματούχος της Ηγεμονίας, ένας καθολικός παπάς, ένας αξιωματικός του στρατού, ένας καθηγητής πανεπιστημίου, ένας ποιητής, μία ιδιωτική ντετέκτιβ κι ένας κυβερνήτης διαστημόπλοιου, συνθέτουν την ομάδα των πρωταγωνιστών. Κάθε ιστορία είναι γραμμένη με μοναδικό τρόπο καλύπτοντας διάφορα κομμάτια της Επιστημονικής Φαντασίας όπως military space opera ή cyberpunk και δίνοντας πολλά στοιχεία τόσο για το παρελθόν των πρωταγωνιστών και τους λόγους που τους ώθησαν στο προσκύνημα, όσο και για τον κόσμο της Ηγεμονίας. Έναν κόσμο που έχει φτάσει τα 150 δις ψυχές αλλά έχει χάσει την Ψυχή του.

Οι ιστορίες περιλαμβάνουν θεμελιώδη στοιχεία της ανθρώπινης ζωής (η κάθε μία κάποιο διαφορετικό), όπως το θάνατο (εκπληκτικό το εύρημα με το «σταυρόμορφο»), τον έρωτα, την τέχνη, την προδοσία, την μητρότητα/πατρότητα και την εκδίκηση. Οι χαρακτήρες είναι ανεπτυγμένοι σωστά χωρίς να «σπρώχνουν» τον αναγνώστη να ταυτιστεί με κάποιον, καθώς οι πράξεις τους δεν εγείρουν τη συμπάθειά μας πάντα. Η γραφή είναι στρωτή χωρίς να πλατειάζει σε ανούσιες λεπτομέρειες κουράζοντας τον αναγνώστη. Έχει ακριβώς αυτό που πρέπει, χωρίς να γεμίζει σελίδες επί σελίδων με άσχετες περιγραφές τοπίων ή επεισοδίων από τη ζωή των πρωταγωνιστών. Κάποιες απορίες που δημιουργούνται απαντώνται στο δεύτερο βιβλίο, αλλά δεν θεωρώ πως είναι τέτοιες που καταστρέφουν την αυτοτέλεια του πρώτου.

 

 

«Η πτώση του Υπερίωνα», συνεχίζει στο ίδιο ύφος γραφής (αν κι έχει κάποιες ελάχιστες «κοιλιές»). Κατά κάποιον τρόπο χωρίζεται σε δύο μέρη. Το πρώτο, αφορά τα συμβάντα στον Υπερίωνα και την προσωπική συνάντηση του καθενός εκ των πρωταγωνιστών με το Αρπακτικό. Το δεύτερο μέρος αφορά τα συμβάντα στην υπόλοιπη Ηγεμονία, η οποία οδηγείται σε πόλεμο με τους Εκτοπισμένους, και τις προσπάθειες να σωθεί απ’ τον αφανισμό η Ανθρωπότητα, καθώς τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Σε αυτό το μέρος παρουσιάζεται, όχι λεπτομερώς αλλά αρκούντως ικανοποιητικά, και ο κόσμος των Εκτοπισμένων.          

Εδώ έχουμε και την εμφάνιση δύο χαρακτήρων που έχουν παρουσιαστεί ελάχιστα στο πρώτο βιβλίο. Είναι η Πρόεδρος της Ηγεμονίας και ένα ανθρωποειδές που έχει την προσωπικότητα του Ρομαντικού ποιητή John Keats (στο δεύτερο βιβλίο, υπάρχει ένα άλλο ανθρωποειδές/αντικαταστάτης που διαθέτει και την προσωπικότητα του Joseph Severn, φίλου του ποιητή). Να σημειώσω εδώ πως η Τεχνητή Νοημοσύνη έχει βρει τρόπο να κάνει ανάκτηση της προσωπικότητας νεκρών ανθρώπων (αναμνήσεις από τη ζωή τους) σε σώματα ανθρωποειδών (κανονικοί άνθρωποι, όχι ρομπότ με μεταλλικά μέρη, μια ιδέα που χρησιμοποιήθηκε αργότερα για την «νέα γενιά» των Cylons από την τηλεοπτική σειρά Battlestar Galactica Re-imagined, για όσους την έχουν απολαύσει). Πρόκειται για δύο εξαιρετικούς χαρακτήρες με καλή ανάπτυξη και συνάμα τραγικούς, ο καθένας από την πλευρά του, που θα παλέψουν για να σώσουν την Ανθρωπότητα.

Ο συγγραφέας έχει μια δημιουργική εμμονή με τον John Keats και επιχειρεί μια βαθύτερη σύνδεση των δύο βιβλίων του με το ποίημά του Keats που φέρει τον τίτλο «Υπερίων», το οποίο αναφέρεται στον πόλεμο των Τιτάνων με το  Δωδεκάθεο και την τελική πτώση τους. Επίσης, ο Keats είχε γράψει κι ένα ποίημα με τον τίτλο «Ενδυμίων». Θεοί, Ανθρωπομορφισμός Θεών, Ύπαρξη/Ανυπαρξία Θείου, Αντικατάσταση του Παλαιού με το Νέο, κάνουν παρέλαση μέσα από τις σελίδες αλλά σε ένα διαφορετικό επίπεδο που απαιτεί περισσότερες από μία αναγνώσεις για να γίνει αντιληπτό. Το σίγουρο είναι πως θα προκαλέσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη ο ρομαντικός John Keats, ο ποιητής που ζήτησε στην ταφόπλακά του να μη γραφτεί το όνομά του αλλά η φράση : «Εδώ κείται κάποιος που τ' όνομά του είναι γραμμένο στο νερό».   

Τέλος, όσον αφορά τη μετάφραση, θεωρώ πως έχει γίνει σωστή δουλειά. Ενδιαφέρον  παρουσιάζει η  απόδοση «Αρπακτικό» για την αγγλική λέξη «Shrike». Ψάχνοντας στο λεξικό για την ερμηνεία της, βρήκα τη λέξη «αετομάχος» που αναφέρεται σε ένα είδος πτηνού. Αναζητώντας εικόνες στο διαδίκτυο, είδα πως δεν πρόκειται για μεγαλόσωμο είδος, αλλά θυμίζει μικρό ωδικό πτηνό. Καμία σχέση με το τι είναι το «Αρπακτικό» στην ιστορία. Δεν γνωρίζω γιατί τη χρησιμοποίησε ο συγγραφέας. Ίσως λόγω της ηχητικής ομοιότητας με τη λέξη Strike (χτυπώ, χτύπημα) ή ίσως κάποιο συγγραφικό παιχνίδι λέξης/εικόνας.

Εν κατακλείδι, τα συγκεκριμένα έργα τα θεωρώ απαραίτητα για τον φίλο της Επιστημονικής Φαντασίας και δικαίως καταλαμβάνουν (ειδικά το «Υπερίων») θέση στην κορυφαία 10άδα έως 15άδα στις περισσότερες λίστες έργων ΕΦ όλων των εποχών.

Flammentrupp, ε. μέλος Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.

 

- Σχόλια σε αυτή την ανάρτηση :

Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...

Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω διαβάσει τα δυο βιβλία, ωστόσο έχω διαβάσει το "Ίλιον" και απ' ό,τι παρατηρώ στην παρουσίαση υπάρχουν κάποιες κοινές ιδέες με αυτό το βιβλίο.

 

Flammentrupp με βάζεις σε πειρασμό....

Πέμπτη, 27 Φεβρουαρίου, 2014

 

Ο/Η Flammentrupp είπε...

Προχώρα το χωρίς καθυστέρηση. Κόστος ~9 ευρώ το καθένα.

 

Το "Ίλιον" είναι στα υπόψιν, καθώς έχει πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία και, αν κατάλαβα καλά, εννοείς τις αναφορές σε Σαίξπηρ και Προυστ.

 

Πάντως, έχω διαβάσει άσχημα λόγια για τη συνέχεια του το "Όλυμπος". Πολύ μπλα-μπλα και μάλλον ξενέρωτο τέλος. Μήπως, όμως, να το πάρεις πριν τα δύο της παρουσίασης για να ολοκληρώσεις την ιστορία;

Παρασκευή, 28 Φεβρουαρίου, 2014

 

Ο/Η Δημήτρης Αργασταράς είπε...

Πολύ καλό το άρθρο του Βασίλη !

Τρίτη, 04 Μαρτίου, 2014

 

Η μαγεία ενός βιβλίου μπροστά σε μια οθόνη

Μπορεί η Φανταστική Λογοτεχνία να αποτελέσει το εφαλτήριο για ένα συναρπαστικό video παιχνίδι; Η αλήθεια είναι πως ναι. Και μπορεί οι περισσότεροι που θα έρθουν αντιμέτωποι με αυτό το ερώτημα, να καταφύγουν στις εύκολες επιλογές (όπως είναι τα παράγωγα παιχνίδια από τις κινηματογραφικές μεταφορές φανταστικών βιβλίων, παρά από τα ίδια τα λογοτεχνικά έργα) παρόλα αυτά υπάρχουν video games που έχουν αντλήσει την έμπνευση τους άμεσα από αρκετά μυθιστορήματα της λογοτεχνίας του φανταστικού, σημειώνοντας μάλιστα μεγάλη επιτυχία. Ενδεικτικά, αναφέρω τους παρακάτω τίτλους: «Lineage», «World of Warcraft», «Dragon’s Age Origins», «Trine, Spellforce».

Μια αρκετά παλιά και πρωτοποριακή ιδέα που αποτέλεσε τον προπομπό για τα περισσότερα -αν όχι για όλα τα «fantasy video games» (όπως αποκαλούνται μερικές φορές από μεγάλη μερίδα των παικτών τους)- ήταν τo «Thayer’s Quest», ένα laserdisc adventure ηλεκτρονικό παιχνίδι, που κυκλοφόρησε το 1984 από την εταιρία RDI Video Systems για την κονσόλα halcyon. Λόγω, όμως, της υψηλής της τιμής, που κατέστρεψε την φήμη του παιχνιδιού, το «Thayer’s Quest» ενσωματώθηκε ως επιπλέον πακέτο στις arcade κονσόλες στις οποίες δέσποζε τότε το γνωστό σε όλους τους παίκτες της υφηλίου, «Dragon’s Lair».

Το σενάριο του «Thayer’s Quest» σε αντίθεση με το «Dragon’s Lair» απαιτούσε κάτι παραπάνω απ’ το συνεχές δίλημμα ανάμεσα στην επίθεση με το ξίφος του ήρωα-ιππότη ή την αποφυγή μιας επερχόμενης απειλής. Ο παίκτης που ήλεγχε τον Thayer, είχε μεγαλύτερη ελευθερία στην μετακίνηση του νεαρού μάγου στις διάφορες τοποθεσίες που συγκροτούσαν τον κόσμο του παιχνιδιού. Κι ενώ το «Dragon’s Lair» ακολουθούσε την κλασσική γραμμική αποστολή, με το μονοπάτι του ήρωα να μην παρεκκλίνει για κανένα λόγο απ’ τη στιγμή που θα έμπαινε στο κάστρο μέχρι την τελική μάχη, το «Thayer’s Quest» άφηνε την επιλογή στον παίκτη να επιστρέψει όσες φορές το επιθυμούσε στο ίδιο σημείο. Μάλιστα, αυτό επιβαλλόταν απ’ τις περιστάσεις αφού η ανεύρεση ενός συγκεκριμένου αντικειμένου ή όπλου αποδεικνυόταν αναγκαία για τη διαλεύκανση των γρίφων που προέκυπταν στην πορεία του ήρωα και που μερικές φορές δεν του επέτρεπαν την πρόσβαση είτε στο επόμενο βασίλειο είτε σε κάποιο σημαντικό χώρο. Αυτό το χαρακτηριστικό ήταν που αποτέλεσε αργότερα και τη βάση των λεγόμενων point ’n’ click adventure games όπως τα «Broken Sword» και «Monkey Island».

H υπόθεση του «Thayer’s Quest», την οποία εμπνεύστηκε ο δημιουργός του παιχνιδιού Rick Dyer από τα έργα του Τόλκιν, μας μεταφέρει στον όμορφο και συνάμα επικίνδυνο κόσμο των Πέντε Βασιλείων (Weigard, Illes, Iscar, Far Reaches και Shadoan, από τα οποία ο παίκτης εξερευνά μόνο τα τρία πρώτα, καθώς το παιχνίδι προοριζόταν να κυκλοφορήσει σε δύο συνέχειες). Εκεί, ο νεαρός μαθητευόμενος μάγος Thayer αναλαμβάνει το δύσκολο έργο της αναζήτησης πέντε μαγικών κειμηλίων μεγάλης δύναμης, τα οποία ενωμένα μαζί συνθέτουν τη σφραγίδα του Quoid. Κι όλα αυτά προτού ο κακός μάγος Sorsabal τα βρει πρώτος και τα χρησιμοποιήσει, προκειμένου να εδραιώσει την σκοτεινή του κυριαρχία στα πέντε βασίλεια.

Η συνέχεια, που θα έφερνε τον Thayer στα υπόλοιπα δύο βασίλεια, δεν κυκλοφόρησε ποτέ, καθώς η εταιρεία που ήταν υπεύθυνη για το σχεδιασμό χρεοκόπησε προτού ολοκληρωθεί το δεύτερο παιχνίδι. Αργότερα, όμως, στα μέσα της δεκαετίας του 90’, το «Thayer’s Quest» επανακυκλοφόρησε προοριζόμενο για ηλεκτρονικούς υπολογιστές σε CD πλατφόρμες με τον τίτλο: «Kingdom: The Far Reaches». Εδώ οι χαρακτήρες είχαν αλλάξει ονόματα (ο Thayer Alconred είχε γίνει ο Lathan Kandor, o Sorsabal είχε μετονομαστεί σε Torlock κ.ο.κ) μιας και ο δημιουργός Rick Dyer θεώρησε πως τα ονόματα των πρώτων χαρακτήρων ηχούσαν πολύ 70’s. Επίσης είχαν προστεθεί κι άλλα animations και γρίφοι. Το 1998 κυκλοφόρησε το Kingdom II: Shadoan, η εκπληκτική συνέχεια με τα τελευταία δύο βασίλεια (Far Reaches και Shadoan) και την τελική μάχη με τον κακό μάγο Torlock. Τέλος, αξίζει να αναφερθεί για την ιστορία των εκδόσεων του παιχνιδιού πως το 2005 κυκλοφόρησε το αυθεντικό «Thayer’s Quest» ως DVD video game από την εταιρία Digital Leisure, η οποία παρέμεινε πιστή στην αυθεντική εκδοχή της halcyon, που ο καθένας μπορούσε να παίξει από την τηλεόρασή του, χρησιμοποιώντας το τηλεχειριστήριο του DVD Player. Το «Thayer’s Quest» κυκλοφόρησε επίσης και ως CD-ROM από την Digital Leisure Inc.

Όσον αφορά τις επιρροές του παιχνιδιού, ο Rick Dyer υπήρξε σαφής. Κοιτάζοντας κανείς τους χαρακτήρες του παιχνιδιού, εύκολα θα διαπιστώσει κανείς τη δύναμη του φανταστικού που αποπνέει το κάθε τοπίο. Ο Thayer ή Lathan θυμίζει σε αρκετά σημεία τον Φρόντο από τον Άρχοντα των Δακτυλιδιών, έτσι όπως κινείται με την αφέλεια και την άγνοια του ήρωα για τις καινούργιες περιοχές που ανακαλύπτει. Η μορφή του μάγου Daelon που συμβουλεύει τον Lathan ταιριάζει με τις περιγραφές του θρυλικού Μίθραντιρ Γκάνταλφ του Τόλκιν, ο δε Torlock που από καλός μάγος διαφθείρεται από την δίψα για εξουσία και μετατρέπεται σ’ ένα μοχθηρό πλάσμα δεν θα μπορούσε να παραπέμπει σε κανέναν άλλο παρά μόνο στον Λευκό Μάγο Σάρουμαν. Εδώ υπάρχει και μια ενδιαφέρουσα παραλλαγή της ιστορίας του Τόλκιν. Ενώ ο Φρόντο παραλαμβάνει το δακτυλίδι από τον Μπίλμπο καθ’ υπόδειξη του Γκάνταλφ, ο Lathan ξεκινάει την αποστολή του δίχως να έχει στην κατοχή του ούτε ένα απ’ τα κειμήλια. Ο σκοπός του Φρόντο, που είναι να καταστρέψει το δακτυλίδι για να νικήσει τον Σάουρον, για τον Lathan είναι να δημιουργήσει τη Σφραγίδα του Mobus (Quoid στο «Thayer’s Quest») ώστε να σκοτώσει τον κακό μάγο Torlock.

Εκ πρώτης όψεως οι υποθέσεις των δύο ιστοριών δείχνουν να διαφέρουν αλλά μια πιο προσεκτική ματιά φέρνει μεγάλες ομοιότητες στο προσκήνιο. Καταρχάς, ο Φρόντο ξεκινάει το ταξίδι του ακούγοντας τη συμβουλή του Γκάνταλφ, το ίδιο και ο Lathan από τον Daelon. Η ευθύνη του να φέρουν εις πέρας μια αποστολή που αρχικά δεν είναι δική τους, τους μετατρέπει σταδιακά σε ήρωες. Δεν γνωρίζουν καλά τον κόσμο, δεν έχουν πείρα από μάχες και μαγικά, μόνα τους όπλα είναι οι συμβουλές της τελευταίας στιγμής και οι παράπλευρες βοήθειες (για τον Φρόντο είναι η συντροφιά στην αρχή και ο Σαμ στην συνέχεια, για τον Lathan είναι τα πλάσματα που συναντά κατά την διάρκεια του ταξιδιού του). Άλλο κοινό στοιχείο είναι η καταγωγή τους. Η μητέρα του Φρόντο προέρχεται από το γένος των Τούκ (Took), περιπετειώδες και περίεργο εκ φύσεως, κάτι που προσδίδει έναν μοιραίο χαρακτήρα στην περιπέτεια του Φρόντο (όπως και του Μπίλμπο στο Χόμπιτ). Το ίδιο ισχύει και για τον Lathan, του οποίου η μητέρα κατάγεται από τον λαό της θάλασσας, ένα είδος ξωτικών και γοργόνων, και επιπροσθέτως έχει τις ρίζες της στη μεγάλη γενιά των αρχαίων βασιλιάδων, κάτι που κάνει τον Lathan τον πλέον κατάλληλο για να φέρει εις πέρας την δύσκολη αποστολή που του έχει ανατεθεί. Εδώ όμως υπάρχει και μια άλλη πιο χτυπητή ομοιότητα με έναν, διαφορετικό μεν σημαντικό δε, χαρακτήρα απ’ τον Άρχοντα των Δακτυλιδιών, αυτόν του Άραγκορν. Ο γιος του Άραθορν είναι ο νόμιμος διάδοχος του θρόνου της Γκόντορ και τελευταίος απόγονος των Νουμενόριαν. Το ίδιο ισχύει και για τον Lathan, o οποίος είναι ο τελευταίος απόγονος των Αρχαίων Βασιλιάδων των Πέντε Βασιλείων. Κι έτσι, όπως μόνο ο Φρόντο μπορεί να καταστρέψει το δακτυλίδι (βάσει πεπρωμένου), και μόνο ο Άραγκορν να γίνει βασιλιάς της Γκόντορ και να εναντιωθεί στον Σκοτεινό Άρχοντα Σάουρον (λόγω καταγωγής, πεπρωμένου, αλλά και του σπασμένου ξίφους Ναρσίλ) έτσι και ο Lathan, που έχει στοιχεία κι απ’ τους δύο προαναφερθέντες χαρακτήρες, είναι ο μοναδικός που μπορεί να βρει τα πέντε κειμήλια, να σχηματίσει την σφραγίδα του Mobus και να νικήσει τον κακό μάγο Torlock. Σ’ αυτό το σημείο, και κρίνοντας απ’ την ροή του παιχνιδιού, ο Lathan ξεκινάει το παιχνίδι ως ένας άλλος Φρόντο, τρομαγμένος και αβέβαιος για το μέλλον του ταξιδιού του, και καταλήγει στο τέλος ως ένας θαρραλέος Άραγκορν, που αναβιώνει το παρελθόν των προγόνων του και κατατροπώνει τον εχθρό του μέσα στο ίδιο του το άντρο.

Είναι σαφές πως το έργο του Τόλκιν αποτελεί βασική επιρροή για τον Rick Dyer. Ωστόσο, δεν είναι η μοναδική. Μέσω μιας περαιτέρω εμβάθυνσης στην ανάλυση του παιχνιδιού αναδεικνύεται η εικαστική φιλοσοφία του Κάσπαρ Νταβίντ Φρήντριχ, αυτού του σπουδαίου Γερμανού ρομαντικού ζωγράφου, ο οποίος με τις συμβολικού χαρακτήρα τοπιογραφίες του, μετουσίωσε τη ρομαντική φιλοσοφία σε τέχνη. Στο «Thayer’s Quest», ο Rick Dyer παίζει με τις ειρωνείες του καλλιτέχνη σχετικά με το «αγεφύρωτο χάσμα» ανάμεσα σε άνθρωπο και τοπίο, προχωρώντας ωστόσο ένα βήμα παραπέρα, θέλοντας να προσδώσει στην έννοια του «υψηλού» μια διαδικαστική τελετουργία που η σωστή επιλογή δικαιώνει τον ήρωα και τον φέρνει πιο κοντά στο φυσικό τοπίο με το οποίο αλληλεπιδρά. Έτσι, στις σκηνές κατά τις οποίες ο Lathan επιτυγχάνει στις δοκιμασίες του το ζωγραφισμένο κορμί του παρουσιάζεται ως αρμονικό μέρος της συνολικής εικόνας του τοπίου. Αντίθετα, όταν αποτυγχάνει το κορμί του μοιάζει με παραφωνία σ’ όλο αυτό τον μαγικό κόσμο, που μεταβάλλεται διαρκώς και εσωκλείει τα πάντα μέσα του, όπως ο κόσμος του Εμπεδοκλή.

Η διαπίστωση στην οποία καταλήγει ο αναγνώστης του Άρχοντα των Δακτυλιδιών όταν παίζει τα «Kingdom..», αλλά και ο θαυμαστής των ηλεκτρονικών παιχνιδιών που θα διαβάσει το έργο του Τόλκιν είναι η διαδραστική δυναμική της λογοτεχνίας του φανταστικού. Ο τρόπος που ο συγγραφέας θα γράψει μια ιστορία προκειμένου να εκφραστεί, να συμβολίσει, να παροτρύνει, να προβληματίσει, ή και να διαφωνήσει με το κατεστημένο της ορθολογιστικής και ωφελιμιστικής νεωτερικής συνθήκης, πέρα από την συμβολή στην αισθητική καλλιέργεια και το άνοιγμα των πνευματικών οριζόντων του αναγνώστη, μπορεί να δώσει το έναυσμα και για μια σειρά από αλυσιδωτές πνευματικές μεταφυτεύσεις της ρομαντικής αντίληψης σε πεδία που εξαρχής φαίνονται ασύμβατα με την κοσμοθέαση του Ρομαντισμού, όπως για παράδειγμα στο τεχνολογικό περιβάλλον των ηλεκτρονικών παιχνιδιών. Κι όπως έχει αποδειχτεί από αυτή την διάδραση η φανταστική λογοτεχνία δυναμώνει και εμπλουτίζεται. Εξάλλου, δεν είναι τυχαίο ότι μετά την επιτυχία του «World of Warcraft» κυκλοφόρησαν και εικονογραφημένες νουβέλες που στην συνέχεια έγιναν μυθιστορήματα ή απευθείας μυθιστορήματα από επιτυχίες όπως το «Assassin’s Creed» ή το ελληνοπρεπές «God of War».

Μπορούμε σε τέτοιες περιπτώσεις να κάνουμε λόγο για την αναβίωση ενός συμβολικά αποκαλούμενου «αντιδραστικού μοντερνισμού»; Για ένα γέμισμα, δηλαδή, νεωτερικών μέσων με ρομαντικό περιεχόμενο; Δεν θα είναι η πρώτη φορά, εξάλλου!

Εκείνο που αναμφίβολα διαπιστώνουμε είναι πως η φανταστική λογοτεχνία αποτελεί πηγή έμπνευσης. Δίνει ιδέες, δίνει χρώμα, δίνει πνοή. Ευτυχώς, οι δημιουργοί των video παιχνιδιών το αντιλήφθηκαν νωρίς, προσφέροντας ανατροφοδότηση στην πεζογραφία του φανταστικού και κίνητρα στους συγγραφείς να δημιουργήσουν κι άλλα έργα. Ευχή μας είναι αυτή η διάδραση να απλωθεί και σε ευρύτερα κοινωνικά πεδία προκειμένου να διεισδύσει η φαντασία στα στεγανά της καθημερινότητας και να διαρρήξει την παγωμένη φυλακή που ορισμένοι επιμένουν να αποκαλούν «πραγματική ζωή».

Βασίλειος Ι. Μέγας, ε. μέλος Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.

- Σχόλια σε αυτή την ανάρτηση :

Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...

Εξαιρετικό κείμενο από τον Βασίλη

Τρίτη, 11 Φεβρουαρίου, 2014

 

Ο/Η Γιάννης Παπαδημητρόπουλος είπε...

Τα video games είναι μια σύγχρονη και σύνθετη μορφή τέχνης που έχει αποδειχτεί ιδανική για την προώθηση της Φαντασίας, όχι μόνο της Ηρωικής, αλλά και της Επιστημονικής, του Steampunk ακόμα και του Τρόμου. Αυτό συμβαίνει γιατί, ειδικά με τις νέες δυνατότητες, μπορούν να δημιουργήσουν από μόνα τους ολόκληρους φανταστικούς κόσμους απίστευτα λεπτομερείς (π.χ. το Skyrim) με πόλεις, αρχαία ερείπια, σκοτεινά μυστικά, την άγρια φύση που είναι συστατικό της Φαντασίας από τη γέννησή της και φυσικά εκατοντάδες ή και χιλιάδες χαρακτήρες τόσο καλά σκιαγραφημένους όσο σε κάθε βιβλίο εκατοντάδων σελίδων και τόσο επαγγελματικά ερμηνευμένους από τους ηθοποιούς, όσο σε κάθε ταινία.

Αλλά το βασικο είναι ότι μέσα σε αυτούς τους κόσμους, ο παίκτης μπορεί να κινηθεί σχεδόν ελεύθερα, να εξερευνήσει και να αλληλεπιδράσει, να κάνει δηλαδή πραγματικότητα τη φιλοδοξία κάθε αναγνώστη Φαντασίας, να έρθει σε άμεση επαφή με τον αγαπημένο του φανταστικό κόσμο και να τον επηρεάσει (και καταλυτικότα αφού είναι ο Ήρωας). Παράλληλα, ένα παιχνίδι μπορεί να περιέχει αναφορές σε πραγματικά πρόσωπα, περιστατικά και ιστορικές περιόδους, να κάνει κοινωνικά και πολιτικά σχόλια ή απλά να προσφέρει ώρες escapism.

 

Τα παιχνίδια θεωρώ ότι είναι, όπως προείπα, μια μορφή τέχνης, και είναι το καλύτερο και αρτιότερο μέσο storytelling στην εποχή μας, συνδυάζοντας τις τέχνες του σεναρίου, του conceptual design, του προγραμματισμού/γραφικών, της υποκριτικής/voice acting, της μουσικής και πάρα πολλές άλλες. Η φαντασία, ως γεννεσιουργός δύναμη του storytelling από την αρχή του κόσμου και η "Φαντασία" ως λογοτεχνικό είδος που βασίζεται εκτενώς στο world-building, στην περιγραφή και στην έννοια του φυσικού και ψυχικού "ταξιδιού" του ήρωα είναι από τη φύση της προσαρμοσμένη να είναι συμβατή με τα παιχνίδια.

Συγχωρείστε μου την αγγλική φρασεολογία, αλλά έχω διαβάσει αρκετά άρθρα πάνω στο θέμα στην αγγλική γλώσσα και αισθάνομαι ότι οι όροι έχουν μια διαφορετική έννοια στο πρωτότυπο. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι:

storytelling = αφήγηση
world-building = κατασκευή κόσμου (φανταστικού)
conceptual design = απεικονιστικός σχεδιασμός ιδέας (;)
voice acting = φωνητική υποκριτική
Τρίτη, 11 Φεβρουαρίου, 2014

Ο/Η Δημήτρης Αργασταράς είπε...

Καλή ιδέα και πολύ καλογραμμένο το άρθρο του Βασίλη Μέγα!

Μία ακόμη ισχυρή παρουσία στην ''Φανταστική Λογοτεχνία''.

Πέμπτη, 13 Φεβρουαρίου, 2014

Ο/Η Χάρης είπε...

Σωστό άρθρο! Εύγε στο παιδί

Κυριακή, 16 Φεβρουαρίου, 2014

Νέα κυκλοφορία

Κυκλοφόρησε το πρώτο βιβλίο της τριλογίας φαντασίας

 

του Μανώλη Σιμιτσάκη  «Το δέντρο του Άραϋ»,

 

που διατίθεται από τις εκδόσεις Λυκόφως αποκλειστικά στα Public.    

 

Ένα ταξίδι φαντασίας στα βάθη του αγνώστου, που προηγούμενό του δεν υπήρξε ποτέ…

Ένα ταξίδι στον θάνατο, εκεί που όλα ενώνονται, συναντιόνται και εξηγούνται.

 

Μπορείτε να επισκεφθείτε την επίσημη ιστοσελίδα της τριλογίας στο www.aray.gr