I.
του Σταμάτη Μαμούτου
Ωστόσο, ο Ντάνσανυ δεν ήταν διατεθειμένος να αφήσει αναπάντητα για πολύ αυτά τα ερωτήματα. Έτσι, μερικές αράδες πιο κάτω ανέφερε ότι ο ποιητής νοίκιασε το μεγαλύτερο αμάξι της πόλης και προσφέρθηκε να μεταφέρει έναν ψηφοφόρο. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής ο ψηφοφόρος άρχισε να του αναπτύσσει τα κομματικά του επιχειρήματα. Ο ποιητής δεν θυμόταν αν ήταν επιχειρήματα ενός Δεξιού, ενός Αριστερού ή κάποιου άλλου ψηφοφόρου. Γι αυτόν, όλα τα παραπάνω ήταν ίδια. Αυτό που θυμόταν, όμως, ήταν ο εκνευρισμός του ψηφοφόρου όταν δεν σταμάτησε το αμάξι του στο εκλογικό κέντρο αλλά συνέχισε μέχρι που έφτασαν σε ένα απομακρυσμένο σημείο το οποίο είχε υπέροχη θέα. Όπως γίνεται σαφές, ο ποιητής εξέφρασε την αισθητική αντίληψη ενός ρομαντικού ανθρώπου που ενδιαφερόταν για την αιωνιότητα και την ομορφιά. Ενός ανθρώπου ο οποίος διακατεχόταν από μια αίσθηση ιερότητας στον τρόπο που ανέπτυσσε την επαφή του με τη φύση. Στα πλαίσια μιας τέτοιας θέασης των πραγμάτων οι εκλογές με τα παρεπόμενά τους, δηλαδή τον ανούσιο διχασμό και την υποκρισία, φαίνονταν ως μια παρωδία.
Έτσι, ο ποιητής του Ντάνσανυ κατάφερε να λυτρώσει έναν συμπατριώτη του από τη μετριότητα της καθημερινότητας του εμπειρικού κόσμου και να του προσφέρει τη δυνατότητα μιας πιο ευρείας εποπτείας των πραγμάτων. Ωστόσο, ο ίδιος ο Ντάνσανυ, κλείνοντας το διήγημά του, σημειώνει ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να τον βρίσκει αντίθετο αν οι εκλογές είχαν όντως κάποια σημασία, καθώς η ψήφος αποτελεί το καθήκον του κάθε πολίτη. Όμως, κάτι τέτοιο δε συνέβη σε καμιά περίπτωση, «καθώς ήταν προκαθορισμένο το αποτέλεσμα, γιατί ο υποψήφιος που έχασε, είτε εξαιτίας της φτώχειας του ή από απλή τρέλα, είχε αμελήσει να γραφτεί σε μια ποδοσφαιρική λέσχη»[5]. Ολοκληρώνοντας το διήγημά του ο αγαπημένος λόρδος των αναγνωστών του Φανταστικού απάντησε σε όλα τα ερωτήματα που είχε θέσει η αρχική του φράση. Ο ποιητής υποδέχτηκε με θλίψη τις εκλογές επειδή τις θεώρησε υπεύθυνες για τον προσανατολισμό του ανθρώπου σε μικροπρεπείς πρακτικές του πεπερασμένου κόσμου της υλικής πραγματικότητας. Ο ίδιος ο Ντάνσανυ, συμπλήρωσε ότι εκτός των άλλων οι εκλογές αποτέλεσαν μια ανούσια ματαιότητα, καθώς ο νικητής βασίστηκε στην οικονομική του δύναμη και στις επικοινωνιακές του πρακτικές, χωρίς να εξεταστεί αν είχε τις ικανότητες να φέρει σε πέρας την αποστολή του ως εκφραστής του δημόσιου συμφέροντος.
…και η ελληνική μέρα των εκλογών
του Χάρη Παπαϊωάννου
Γνωρίζοντας ότι κάποιοι φίλοι την έχουν υιοθετήσει εδώ και πολλά χρόνια και θέλοντας απλά να εκφράσω την προσωπική μου εκτίμηση επάνω στο θέμα, θα απαντήσω αρχικά πως την αντιλαμβάνομαι ως μια υγιή στάση. Η απόσταση από τη μετριότητα της καθημερινότητας είναι σαφές ότι μας βοηθά να αναπτύξουμε το πνεύμα και τη δημιουργική μας φαντασία απερίσπαστοι. Είμαι της γνώμης ότι η παρακμιακή πολιτική αντίληψη του Νεωτερικού ανθρώπου έχει διεισδύσει σε πτυχές της ζωής που δεν θα έπρεπε (με χαρακτηριστικό παράδειγμα την κομματοκρατική πολιτική σκηνή των ελλαδικών πανεπιστημίων, που είναι αδιαμφισβήτητα συνυπεύθυνη για το βούλιαγμα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης).
Από την άλλη, όμως, διαθέτοντας τη ματιά του πολιτικού επιστήμονα και κουβαλώντας την αρχαιοελληνική κληρονομιά που πρόκρινε ανενδοίαστα την πολιτική συμμετοχή, εκτιμώ ότι η πολιτική έχει ένα αποκλειστικό πεδίο μέσα στην ανθρώπινη πνευματική δραστηριότητα, το οποίο οφείλουμε να σεβαστούμε. Και αν η έλευση της Νεωτερικότητας, με την επικράτηση της φιλελεύθερης δημοκρατίας, αποχύμωσε την πολιτική μετατρέποντάς την σε μια εργαλειακή διαδικασία διαχείρισης της μετριότητας, η ίδια η πολιτική ως ιδέα και ως πραγματικότητα ίσως να μην είναι προορισμένη για να επιτελέσει τέτοιους σκοπούς. Αδράχνω την ευκαιρία να υπερασπιστώ τα επιχείρημά μου, προβάλλοντας εν συντομία την κατάσταση της σημερινής Ελλάδος, μέσα από την προσωπική μου ματιά. Εκτίμησή μου, λοιπόν, είναι ότι η χώρα μας βρίσκεται σήμερα δέσμια τριών καθεστώτων. Ενός οικονομικού που μορφοποιείται μέσω κάποιων ισχυρών οικογενειών (εσωτερικής αλλά και διεθνούς προέλευσης), ενός πολιτικού που εκφράζεται μέσα από το οξειδωμένο σύστημα που συνήθως αποκαλούμε μεταπολίτευση κι ενός πολιτιστικού/πνευματικού το οποίο περιλαμβάνει ακαδημαϊκούς, δημοσιογράφους, ανθρώπους των γραμμάτων, εκδότες και «αναγνωρισμένους καλλιτέχνες», οι οποίοι θέτουν τα όρια της ελληνικής διανόησης στα πλαίσια (μετά)μοντέρνων, «προοδευτικών» στεγανών.
Έχοντας, λοιπόν, το τριπλό αυτό εξουσιαστικό σύμπλεγμα ως θηλιά περασμένη γύρω από το λαιμό μας, μια θηλιά που ακυρώνει ακόμη και την κάθε σκέψη για μια διαφορετική πλεύση πόσο μάλλον την οποιαδήποτε κίνηση προς κάτι ποιοτικό, αισθάνομαι ότι η άνεση που έχει ο ποιητής του Ντάνσανυ να απομακρυνθεί από τη βουή της καθημερινότητας και να νιώσει το δέος της Ύπαρξης στην βαθύτερή του έκταση είναι για εμάς δύσκολα εφικτή. Η αχανής Αγγλία που απλώνεται πίσω από την πλάτη του ποιητή αντικαθίσταται στην περίπτωσή μας από μια συρρικνωμένη Ελλάδα απειλούμενη καθημερινά από έναν ισχυρό εχθρό εξ ανατολάς και βρισκόμενη σε κατάσταση διπλωματικής άμυνας λόγω διεκδικήσεων άλλων γειτόνων. Το μέρος στο οποίο καθόμαστε, τα αρχαία μας πανέμορφα πράγματα και οι παλιοί ανεμόμυλοι που μοιάζουν με γιγάντιους γέροντες έχουν προ πολλού χάσει στη χώρα μας τη μυθική διάσταση της ύπαρξής τους εξαιτίας της χωρικής και υπαρξιακής ισοπέδωσης που έχει επιβάλει η επικράτηση του πιο χυδαίου υλιστικού αμερικανισμού στη μαζική κουλτούρα και του πιο ύπουλου και μυσαρού αριστερισμού στον χώρο του πνεύματος (αλήθεια, γιατί δεν υπάρχει ανεπτυγμένη ελληνική λογοτεχνία του φανταστικού; Ο Σταμάτης έχει κάνει μια οξυδερκή μελέτη στο πέμπτο μέρος του δοκιμίου του για τη φανταστική λογοτεχνία που φιλοξένησε το πέμπτο τεύχος της Φανταστικής Λογοτεχνίας).
Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα θεωρώ ότι η πολιτική συνειδητοποίηση μπορεί να αποτελέσει το δόρυ και την ασπίδα του κάθε εναπομείναντα ρομαντικού. Το όπλο για την υπεράσπιση του δικαιώματος μας να ονειρευόμαστε και να αναπτύσσουμε την φαντασία μας.Και σίγουρα, η αποχή από τις εκλογές μπορεί να προκύπτει όχι μόνο από αδιαφορία μα κι από μια συνειδητή πολιτική στάση. Ωστόσο, όσο η αποχή συνεχίζεται, ως νέοι Έλληνες οφείλουμε να ζυμώσουμε τη νέα γενιά της Ηθικής Πολιτικής. Έτσι ώστε σε κάποια μελλοντική στιγμή (ελπίζω σύντομη) να αναδειχτούν οι εκφραστές της. Οι εκφραστές του Πολιτικού Ρομαντισμού. Οι φύλακες των Ιδεών του Αγαθού και της Δικαιοσύνης. Οι εκλεκτοί της αρχετυπικής ελληνικότητας και πρόμαχοι της λαϊκής κουλτούρας. Οι υπερασπιστές της φυσικής απαίτησης για πλήρη ένταση της ζωής.
Υποσημειώσεις:
- Σχόλια σε αυτή την ανάρτηση :
Ο/Η Guardian Lord είπε...
Hail Brothers and Sisters!
Συντάσσομαι (θεωρητικά και πρακτικά) με τον Λόρδο Ντάνσανυ. Κανείς δε θα μου στερούσε και για κανέναν λόγο τον ιερό διάλογο, στο λαγκάδι, με τις βελανιδιές... Άκουσα το κάλεσμα και πρέπει να κινήσω...
Τετάρτη, 10 Νοέμβριος, 2010
Ο/Η Χρήστος 'Eddie' Μπαλτζής είπε...
Στην ξύλινη,ψυχρή και κούφια μετανεωτερική εποχή που θέλει να ισοπεδώνει κάθε ηθική αξία πρώτα εσωτερικά και μετά εξωτερικά προερχόμενη από ντόπιους αλλά και εξωτερικούς θρασύδηλους δυνάστες, ας καθαρίσει η πολιτική θάλασσα με τη θάλασσα της καρδιάς και της φαντασίας... Τότε θα την κοιτάμε να λάμπει περήφανα,απαλλαγμένη από τις βρωμερές μέδουσες του σάπιου μετανεωτερικού συστήματος της διαφθοράς...
Μπράβο παιδιά, εκπληκτικό άρθρο!!!
Τετάρτη, 10 Νοέμβριος, 2010
Ο/Η Δημήτρης Αργασταράς είπε...
Δεν ήξερα ότι ο Ντάνσανυ είχε γράψει για ''την μέρα των εκλογών'', κι αν κρίνω από τα αποσπάσματα που παρουσιάζονται εδώ πρόκειται για ένα πολύ δυνατό κείμενο !
Πολύ καλά και τα δύο άρθρα. Τί έγινε ; Ο Ολυμπιονίκης μας ξαναγράφει βλέπω..
Επειδή η λέσχη είναι και ''φοιτητική'' και την ενδιαφέρει η παρουσίαση της στα πανεπιστήμια - ως σύλλογος λογοτεχνίας και πολιτισμού (!) - δεν έχουμε παρά να αναλογιστούμε πόσο υποφέρουν αυτά τα ιδρύματα από την κομματοκρατία που επικρατεί.
Σε πρόσφατο άρθρο ο Κέβιν Φέδερστοουν αναφέρει χαρακτηριστικά για τα ελληνικά πανεπιστήμια : «Οι ηγεσίες των πανεπιστημίων υπονομεύουν το έργο τους, λόγω της εσωτερικής πολιτικοποίησης στην οποία τους σπρώχνουν οι κομματικές νεολαίες. Ο πύργος της εξουσίας τους είναι χτισμένος στην άμμο: δεν μπορούν καν να αποτρέψουν τους βανδαλισμούς και τις κλοπές στον χώρο του πανεπιστημίου, πόσο μάλλον να ενθαρρύνουν την ακαδημαϊκή προκοπή».
Σάββατο, 13 Νοέμβριος, 2010
Ο/Η ΚΙΜΜΕΡΙΟΣ είπε...
Καθώς βρίσκομαι εκτός Αθηνών, οικονομικοί λόγοι με ανάγκασαν να ακολουθήσω το παράδειγμα του ποιητή του Ντάνσανυ. Παρεμπιπτόντως το βιβλίο Διηγήσεις ενός Ονειρευτή είναι πραγματικά εξαιρετικό. Κατά τ' άλλα συμφωνώ με τις θέσεις που εκφράζονται στο κείμενο του Χ. Παπαϊωάννου. Τους χαιρετισμούς μου!
Τρίτη, 16 Νοέμβριος, 2010
Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Δεν υπάρχει αμφιβολία. Η ελληνική πολιτική πραγματικότητα είναι τόσο λασπώδης που κάνει την κατάσταση την οποία περιγράφει ο αγαπημένος μας λόρδος να μοιάζει παραδεισένια. Ωστόσο, όσοι έχουμε μια καλή οπτική χώρων που είναι αφανείς από το ευρύ κοινό, γνωρίζουμε ότι αυτοί που ζουν σε πραγματικό βόθρο είναι εκείνοι που πολλές φορές έχουν το θράσος να μιλούν στο όνομα του πολιτικού ρομαντισμού. Είναι, όμως, γεγονός ότι φορώντας το χιτώνα του ρομαντισμού δεν καταφέρνουν να καλύψουν την έντονη οσμή του ερπετοειδούς δέρματός τους. Και στις περιπτώσεις που δεν έχουν καλούς υφαντές χιτώνων, το θέαμα γίνεται πια κωμικό.Hail, σ' όλους τους φύλακες της φλόγας.
Hail, στους αναζητητές του γαλάζιου λουλουδιού.
Παρασκευή, 19 Νοέμβριος, 2010
Ο/Η Χρήστος 'Eddie'Μπαλτζής είπε...
http://www.youtube.com/v/g95e7F_Ix9o?
Οι ΄δημοκράτες' πανηγυρίζουν με το ένα πέμπτο των ψήφων εάν λάβουμε υπόψιν όλες τις παραμέτρους και μέχρι και τη 'νίκη' τους σε γραμμένο από άλλους κείμενο την πανηγύρισαν. Στη Βουλή τα διαβάζουν από μέσα ενώ απαγορεύεται.. Τους χρείαζεται λίγο Helloween με Blackmorικές επιρροές...
Δευτέρα, 22 Νοέμβριος, 2010