Πριν εισέλθω στην αίθουσα προλαβαίνω να γευματίσω βιαστικά. Κάθομαι στο τραπέζι και φέρνω στο νου την παρωδία «Clash of the Titans». Αρχίζω να χαμογελώ ενθυμούμενος την ανεπανάληπτη ατάκα «Release the Cracken(!)» και καταλήγω να γελώ βροντερά (την ώρα που οι γύρω με κοιτούν με περιέργεια) όταν η μνήμη μου ανασυγκροτεί τους μύδρους που είχε εξαπολύσει ο Guardian Lord στο εν λόγω έργο σε παλαιότερη ανάρτησή του. Είμαι, πλέον, πεπεισμένος ότι θα παρακολουθήσω κάτι παρόμοιο.
Τελικά, οι «Αθάνατοι» ήταν ελαφρώς καλύτεροι απ’ ότι τους περίμενα. Στον σωρό των αρνητικών στοιχείων τους μπορώ να ξεχωρίσω την απόλυτη έλλειψη συνέπειας στις ελληνικές μυθολογικές παραδόσεις (τα μυθικά πρόσωπα χρησιμοποιούνται απλά ως χαρακτήρες μιας fantasy υπόθεσης), το γεγονός ότι νέγροι, ινδοδραβίδες, τουρκομάνοι και πάσης φυλετικής προέλευσης ηθοποιοί υποδύονται αρχαίους Έλληνες, το ότι η υπόθεση είναι απλή και γεμάτη νοηματικά φάλτσα, καθώς επίσης και την επικίνδυνη ιστορική ακροβασία που φέρνει τους Έλληνες να πολεμούν τους Ηρακλειδείς (η οποία, όμως, εκτιμώ ότι δεν πρέπει να κρύβει δόλο, καθώς στην παραγωγή υπάρχει σημαντική συμμετοχή Ελλήνων της Αμερικής). Και τότε, τι καλό βρήκα στο έργο, θα μπορούσε να διερωτηθεί κάποιος αναγνώστης.
Οι «Αθάνατοι» έχουν τρία θετικά στοιχεία. Το πρώτο είναι η σκοτεινή ατμόσφαιρα, σε συνδυασμό με την καλή φωτογραφία και την –κατά τη γνώμη μου- επιτυχημένη αποτύπωση των «κακών». Οι Ηρακλειδείς παρουσιάζονται σημαδεμένοι, κτηνώδεις, αμείλικτοι και φορώντας συνεχώς τρομερές μάσκες. Είναι σαφές ότι δεν συνδέονται άμεσα με κάποιο από τα προαρχαϊκά ελληνικά φύλα, όμως αν συμβιβαστούμε με την ιδέα ότι το έργο δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια fantasy κινηματογραφική ταινία που απλώς χρησιμοποιεί ελληνικά ονόματα και χαρακτήρες, οι εν λόγω «κακοί» είναι τρομακτικοί, υποβλητικοί και επιβλητικοί.
Το δεύτερο δυνατό στοιχείο της ταινίας είναι το «κάθαρμα» που ακούει στο όνομα Μίκυ Ρούρκ. Μπορεί ο άνθρωπος να είναι μέθυσος, κακοποιός και ό,τι άλλο θέλει, μπορεί να έχει συμμετάσχει σε ταινίες που κανονικά δεν θα έπρεπε, ωστόσο δεν παύει να είναι «πολύς» ηθοποιός. Δεν είμαι κριτικός κινηματογράφου, ούτε γνωρίζω πολλά από υποκριτική για να εισέλθω σε λεπτομέρειες. Εκείνο, όμως, που αντιλαμβάνομαι είναι ότι ο Ρούρκ «γεμίζει» την οθόνη. Χωρίς να κάνει κάτι το ιδιαίτερο, μόνο που τον βλέπει κανείς έχει την αίσθηση ότι η υποκριτική του προσωπικότητα μαγνητίζει ολόκληρο το έργο επάνω της. Τον ακούς να μιλά ως πολέμαρχος-βασιλιάς των «κακών» και νιώθεις ότι η γη τρέμει. Τον βλέπεις να ξεφλουδίζει ξηρούς καρπούς και νομίζεις ότι θρυμματίζει κρανία. Τον ακούς να γελάει και ακούς... την κόλαση !
Όσο περνούν τα χρόνια και οι αποκαλύψεις για την ιδιωτική του ζωή πληθαίνουν, επιβεβαιώνονται οι εκτιμήσεις για την αρνητική χροιά του χαρακτήρα του. Ωστόσο, ως πραγματιστής των Μύθων, δεν μπορώ να αρνηθώ ένα «hail» σε έναν «γερόλυκο» που έχει υπάρξει ταυτόχρονα αθλητικός και αλκοολικός, διάσημος και περιθωριακός, με πλήρη βίο σαν τους βασιλιάδες της ομηρικής εποχής.Το τρίτο δυνατό στοιχείο των «Αθανάτων» έχει να κάνει με το φιλοσοφικό και πολιτικό υπόβαθρο που αναδεικνύει. Οι σεναριογράφοι παρουσιάζουν την πολιτική ηγεσία των Ελλήνων με χαρακτηριστικά της κλασικής εποχής. Οι Έλληνες επικεφαλείς είναι διαλλακτικοί, ορθολογιστές, διπλωμάτες και διαποτισμένοι από μια ραφιναρισμένη κριτική υπεροψία. Φέρουν, δηλαδή, τα στοιχεία της δημοκρατικής κουλτούρας. Αντιθέτως, ο «κακός» Υπερίωνας (Μίκυ Ρούρκ) αλλά και ο Θησέας, που αποτελεί τον πολέμαρχο των Ελλήνων, εκφράζουν επιτυχώς την «ομηρική κουλτούρα» του ευγενούς βάρβαρου. Ορμητικοί, σαρκαστικοί, άμεσοι, με αδάμαστη βούληση και θέληση για νίκη, σαρώνουν και οι δυο τα πάντα στο πέρασμά τους (με εξαίρεση κάποιες ατυχείς σκηνές στην αρχή του έργου, στις οποίες παρουσιάζονται ως φορείς σκεπτικισμού και αθεϊσμού-αλλά όπως προανέφερα, το έργο πάσχει από νοηματικά φάλτσα). Το ευχάριστο είναι ότι, πέρα από την επιτυχημένη αποτύπωση της αγαπημένης μας επικής κουλτούρας, το σενάριο των «Αθανάτων» ευνοεί την τραχιά αριστοκρατία από την διανοουμενίστικη και εκφυλισμένη δημοκρατικότητα. Είναι ενδεικτική η σκηνή κατά την οποία ο πολιτικός διοικητής των Ελλήνων διερωτάται μπροστά στον προελαύνοντα Ρούρκ γιατί δεν βρίσκουν μια πολιτικά ορθή λύση μέσω του διαλόγου και της διαπραγμάτευσης, με αποτέλεσμα να χάσει το κεφάλι του από το χτύπημα της λεπίδας του εισβολέα τον οποίο αντιμετωπίζει τελικά ο πολέμαρχος Θησέας με τον αρχέγονο ανδρικό τρόπο.
Κλείνοντας θα πρέπει να προσθέσω στα συν την τελευταία σκηνή της ταινίας, η οποία απεικονίζει την αέναη μάχη μεταξύ των δυνάμεων του Νόμου και της Χάους στους ουρανούς.
Αντίθετα με τους "Αθάνατους", ένα εξαιρετικό κινηματογραφικό έργο που δεν πρέπει να χάσει κανείς φίλος του Φανταστικού είναι "Το μυστικό του Μονόκερου". Πρόκειται για την μεταφορά στην μεγάλη οθόνη του ξανθομάλλη comic ήρωα Τεν-Τεν, τον οποίο δημιούργησε ο Βέλγος Ζωρζ Ρεμί (γνωστός και ως Ερζέ). Η υπόθεση της ταινίας βασίζεται σε τρεις περιπέτειες του χάρτινου Τεν-Τεν («Το μυστικό του Μονόκερου», «Ο κάβουρας με τις χρυσές δαγκάνες», και «Ο θησαυρός του κόκκινου Ρακάμ»). Πρόκειται για ένα έργο κινουμένων σχεδίων, ωστόσο τους ρόλους υποδύονται ηθοποιοί που μετατρέπονται ψηφιακά σε cartoons. Στην παραγωγή και την σκηνοθεσία συνεργάστηκαν ο Πήτερ Τζάκσον με τον Στίβεν Σπίλμπεργκ.Ομολογώ, βέβαια, πως δεν περίμενα ότι ο Σπίλμπεργκ θα μπορούσε να κάνει κάτι τόσο ωραίο. Φαίνεται πως ούτε κι ο ίδιος. Γι’ αυτό και κάλεσε σε συνεργασία τον Τζάκσον, ο οποίος αφήνει το ποιοτικό του αποτύπωμα στο έργο. «Το μυστικό του Μονόκερου» είναι σκοτεινό, ατμοσφαιρικό, γρήγορο και γεμάτο δράση. Είναι όσο θρίλερ απαιτείται για να ξεπεράσει την ποιότητα ενός απλού cartoon και όσο ελαφρύ χρειάζεται για να διατηρήσει παράλληλα και την cartoon ταυτότητά του. Η ισορροπία σε αυτό το επίπεδο είναι αριστοτεχνική.
Οι παρεμβάσεις του Σπίλμπεργκ, με τις φαντασμαγορικές αλλά και εξεζητημένες σκηνές δράσης οι οποίες διαποτίζονται από «αμερικανίστικο χιούμορ», ευτυχώς δεν «φορτώνουν» το έργο. Η χρήση των πιο εξελιγμένων τεχνολογιών για την δημιουργία ταινιών κινουμένων σχεδίων είναι σωστή και λειτουργεί ως μαγικό ραβδί στα χέρια των συντελεστών.Και το καλύτερο.. ; Ο Τζάκσον έχει ήδη αναλάβει μόνος του τη σκηνοθεσία της συνέχειας του έργου, η οποία σημειωτέον θα γυριστεί ως κανονική ταινία και όχι ως έργο κινουμένων σχεδίων.
Περιμένοντας την συνέχεια, μπορώ χωρίς καμιά επιφύλαξη να δηλώσω ότι «Το μυστικό του Μονόκερου» αποτελεί την καλύτερη ταινία που έχω παρακολουθήσει εδώ και πολύ καιρό.Σταμάτης Μαμούτος, πρόεδρος Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.
- Σχόλια σε αυτή την ανάρτηση :
Ο/Η Ανώνυμος είπε...
O Σταύρος δίπλα στον Θησέα... Φαινομενικά μια ακόμα απράδεκτη σκηνή Χολιγουντιανού θράσους. Όμως πίσω από την κουρτίνα, ο Σταύρος (τυχαίο όνομα;) είναι κλέφτης και εύκολος στην προδοσία και συνυπάρχει με τον Έλληνα ήρωα.
Αποστολή εξετελέσθη!
Υγ2. Το νου μας για την επερχόμενη ταινία Χόμπιτ!!!!!
Παρασκευή, 25 Νοέμβριος, 2011
Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Σε ό,τι αφορά στον κινηματογράφο, ομολογώ πως έχω μια σχεδόν θολοκουλτουριάρικη προσέγγιση. Για τον λόγο αυτό, είμαι βέβαιος πως δεν θα μου αρέσει το Immortals. Εννοείται όμως πως θα τιμήσω τον Τεν-Τεν. Hail!
Κιμμέριος
Παρασκευή, 25 Νοέμβριος, 2011
Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Προσθήκη:
Οι Έλληνες της ταινίας αναφέρονται ως Έλληνες (Hellens) και όχι ως Γραικοί (Grreks).
Άλλη ταινία, που να συμβαίνει κάτι τέτοιο δεν μπορώ να βρω...
Έχω την εντύπωση πως η ταινία αποτελεί τον αντίλογο της ταινίας Clash of the titans, στα πλαίσια του μυστικού πολέμου προπαγάνδας των συντεχνιών του Χόλιγουντ.
Στο Clash of the titans το μήνυμα είναι: Screw the gods
Στο Immortals είναι: The gods need a hero
Παρασκευή, 25 Νοέμβριος, 2011
Ο/Η Χάρης Παπαϊωάννου είπε...
Με τόση ανάλυση που έπεσε, καλοί η κακοί οι Αθάνατοι είναι μια ταινία που με μπριζώσατε να δω..
Σάββατο, 26 Νοέμβριος, 2011
Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Guardian Lord,
όπως έγραψα και στο άρθρο, κρατώ μια επιφύλαξη ως προς την ενδεχόμενη αρνητική σκοπιμότητα των συντελεστών του έργου.
Το τελικό μήνυμα που ένιωσα να απευθύνει η ταινία ήταν ένα "stand up and fight! Απειλούμενε Έλληνα, αγνόησε την πολιτική ορθότητα και τον υπολογισμό και ακολουθησε την πολεμική κραυγή των ηρώων. Απόκτησε αξιοπρέπεια".
Σαφώς, όμως, είναι εκνευριστικά απαράδεκτη η κακοποίηση της ελληνικής μυθολογίας/προαρχαϊκής ιστορίας.
ΥΓ. Φαντάζομαι την αντίδραση της Κυράς σου, όταν η αρχαιοελληνίδα ιέρεια της ταινίας, σε μια νυχτιά, εγκατέλειψε τις προϋποθέσεις του ενάρετου βίου μιας τέτοιας λειτουργού για να κάνει...είδες τί!
ΥΓ2. Ναι! Έρχεται το "Χόμπιτ" και άλλες υποσχόμενες ταινίες. Ωστόσο, έρχεται και το "Clash of the Titans 2"!
"Release the Cracken!", χα, χα, χα!
Κιμμέριε,
ο προηγούμενος που θυμάμαι να χρησιμοποιεί στο δημόσιο λόγο του την λέξη "θολοκουλτούρα" έγινε υπουργός! Προσοχή, λοιπόν...
Όντως, αξίζει πολύ ο Τεν-Τεν.
Χάρη,
δες το! Όπως φαίνεται, έχει το ενδιαφέρον του. Ωστόσο, την Παρασκευή σου έχω κάτι που θα σου αρέσει περισσότερο, ως λάτρη του γυναικείου κάλλους και του Φανταστικού ταυτόχρονα..
Κυριακή, 27 Νοέμβριος, 2011
Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Παρεπιπτόντως οι ρομαντικοί αναμένουν επική παρουσία σου στη γιορτή της κοινότητας μεταφυσικού στις 28 Γενάρη... Hail and Kill!
GUARDIAN LORD
Υγ Ο Κιμμέριος κάνει τον Κινέζο στο σχόλιό μου για τον Μίκυ Ρουρκ - Κέην.... ;)
Κυριακή, 27 Νοέμβριος, 2011
Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Τι γίνεται ρε παιδιά; Έχω χάσει επεισόδια; Γυναικείο κάλλος την Παρασκευή, γιορτές της κοινότητας του μεταφυσικού τον Ιανουάριο... Δεν έχω ενημέρωση :-)
GL είναι καλή η ιδέα σου για τον Ρουρκ ως Κέην. Μου φαίνεται πως έχουν γίνει κινήσεις για γυρίσματα κάποιας ταινίας. Αναμένουμε στις επάλξεις...
Κιμμέριος
Τρίτη, 29 Νοέμβριος, 2011
Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Όσον αφορά την Παρασκευή, ο πρώην γραφίστας το περιοδικού μας φιλοξενεί στο bar του ένα event με γκοθούδες, sex και..βία!http://www.myspace.com/skullbar
Όσον αφορά το Μεταφυσικό, δες εδώ
http://www.metacon.gr/?p=108
Τετάρτη, 30 Νοέμβριος, 2011
Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Α Π Α Ι Τ Ω ειδική ανάρτηση για τα τεκτενόμενα της παρασκεύης! Θα'μαι και εγώ εκεί αόρατος...
:)
GUARDIAN LORD
Τετάρτη, 30 Νοέμβριος, 2011
Ο/Η Γιάννης Παπαδημητρόπουλος είπε...
Πάντως θα πρέπει να μας ικανοποιεί το γεγονός οτι ακόμα και ιστορίες που προέρχονται καθαρά από subcreation χρησιμοποιούν δεκαετίες τώρα αρχαιοελληνικά ονόματα, γεγονότα και μοτίβα. Αυτό δείχνει οτι η αναγνωρισιμότητα του brand της ελληνικής μυθολογίας είναι τόσο μεγάλη που προσδίδει αξία σε υποδεέστερα δημιουργήματα και αποτελεί κράχτη για το κοινό-πελάτες-καταναλωτές. Αυτό είναι κάτι που το έλεγα ακόμα και για τον Ηρακλή και τη Ζήνα της δεκαετίας του 90, όταν όλοι όσοι ήξερα τα βρίζανε και επίσης συνεχίζω να το υποστηρίζω για τις συγκεκριμένες και παρόμοιες σειρές και ταινίες. Συγχωρήστε μου τους όρους Μαρκετινγκ, φταίει το ΜΒΑ!
Πέμπτη, 01 Δεκέμβριος, 2011
Ο/Η Χάρης Παπαϊωάννου είπε...
Gothούδες με μαστίγια σε λίγη ώρα.
Θα μπούμε.. μέσα!
Παρασκευή, 02 Δεκέμβριος, 2011
Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Ένα θερμό "ευχαριστώ" στον Άκη για την φιλοξενία και τα κεράσματα στο party!
Guardian, για άλλη μια φορά θα καταλήξω στο συμπέρασμα πως είναι ατυχία που ζεις μακριά...
Σάββατο, 03 Δεκέμβριος, 2011
