1991.
Διανύω τα πρώτα έτη της εφηβείας. Ο ανίκητος ήλιος του αθηναϊκού ουρανού λούζει
το μέτωπο και πυρώνει την μελαχρινή χαίτη μου. Μάιος. Μια ακόμη σχολική χρονιά
πλησιάζει στο τέλος της. Μια ακόμη περίοδος διονυσιακής μέθης έχει αρχίσει.
Κατεβαίνω τα σκαλιά της πολυκατοικίας.
Ρίχνω μια βιαστική ματιά στον καθρέφτη της εισόδου. Μάλλον, «μου αρέσω» !
Μαύρη μπλούζα με το λογότυπο «Iron Maiden». Στενό jean. Εφτάρια ημιάρβυλα doc Martens. Ένα μπρελόκ που γράφει «Θύρα
7» κρέμεται στην πίσω τσέπη μου.
Ανοίγω την πόρτα και ξεχύνομαι στους δρόμους της Καλλιθέας.
Δρόμοι πύρινοι. Δρόμοι ζωντανοί.
Στην γειτονιά οι πιτσιρικάδες παίζουν ποδόσφαιρο και τα κορίτσια σχοινάκι. Στα
σκαλιά πολυκατοικιών, περίπου συνομήλικοί μου, κάνουν τα όνειρά τους και τα
πρώτα τους φλερτ. Στα πάρκα και στις μπασκέτες, πυκνές ομάδες ανθρώπων.
Ολόκληρη η νιότη της πόλης συμμετέχει στην γιορτή της άνοιξης.
Κατεβαίνω την λεωφόρο Θησέως.
Ήλιος !
Ήλιος παντού ! Στο πρόσωπό μου. Στον κόσμο της Ελλάδας. Υπέρτατος βασιλιάς !
Αδιαφιλονίκητος άρχοντας !
Λίγο πριν την πλατεία Δαβάκη υπάρχει ένα εστιατόριο fast food, που φέρει την επωνυμία «Hambo». Έχει βγάλει τραπέζια και
καρέκλες στο πεζοδρόμιο. Εκεί συχνάζει μια μεγάλη ομάδα ακροατών της σκληρής
μουσικής. Γυμνασιόπαιδα και λυκειόπαιδα. Σε λίγο φτάνω κι εγώ.
Kάτω
απ’ το άγαλμα της πλατείας Δαβάκη υπάρχει μόνιμα εγκατεστημένη μια ακόμη ομάδα
χεβυμεταλλάδων. Μερικά μέτρα πιο πέρα, σε άλλο fast food, συχνάζουν αυτοί που βάσει της ορολογίας
μας αποκαλούνται «φλώροι». Στην πραγματικότητα πρόκειται για παρέες παιδιών, το
ίδιο ζωντανές και άγριες με εμάς, που απλώς ακούνε pop μουσική.
«Ναό» του σκληρού ήχου στην
Καλλιθέα αποτελεί ένα μαγαζί ηλεκτρονικών παιχνιδιών, που βρίσκεται κοντά στον
ηλεκτρικό σταθμό και φέρει το όνομα San Francisco, αλλά
είναι γνωστό με το παρατσούκλι «Βιβή». Στο στέκι της «Βιβής» χωράνε όλες οι
κοινότητες του σκληρού ήχου. Από νοσταλγούς του Rock’n’Roll μέχρι οπαδούς των πιο
ιδιαίτερων προεκτάσεων του Heavy Metal.
Hambo-πλατεία Δαβάκη-«Βιβή»-Στάδιο Καραϊσκάκη. Η διαδρομή ασταμάτητη, ονειρική.
Hambo-πλατεία Δαβάκη-«Βιβή»-Στάδιο Καραϊσκάκη. Η διαδρομή ασταμάτητη, ονειρική.
Το
βράδυ μπορεί να γίνει πάρτυ. Το πάρτυ είναι κοινωνικό γεγονός για όλους τους
νέους της πόλης. Μαθαίνουμε ότι πρόκειται να γίνει ένα στην περιοχή της Αγίας
Ελεούσας. Δεν γνωρίζουμε ποιος το κάνει, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Σε λίγη
ώρα είμαστε εκεί, ανάμεσα σε ανθρώπους που βλέπουμε για πρώτη φορά. Και οι
υπόλοιποι παρευρισκόμενοι δεν είναι όλοι γνωστοί, αλλά ούτε κι αυτό έχει
σημασία. Έτσι γίνεται. Όπου υπάρχει κόσμος και μουσική, μαζευόμαστε όλοι.
Κάποιες φορές τσακωνόμαστε και μετά μιλάμε μέρες ολόκληρες για τις εποποιίες
μας κατά την διάρκεια της συμπλοκής.
Σχολείο χωρίς εξοντωτικές εξετάσεις, στον απόηχο ακόμη της «μεταρρύθμισης Τρίτση». Περιβάλλον χωρίς απάνθρωπες απαιτήσεις. Νοοτροπία χωρίς εργαλειακό ορθολογισμό και δίχως ωφελιμιστικές σκοπιμότητες. Μια νεολαία άγρια και συναισθηματική. Πεζοδρομιακός βίος. Αριστοκρατική αλητεία[1]. Μόνα αγκάθια η συχνή βία και τα ναρκωτικά.
Σχολείο χωρίς εξοντωτικές εξετάσεις, στον απόηχο ακόμη της «μεταρρύθμισης Τρίτση». Περιβάλλον χωρίς απάνθρωπες απαιτήσεις. Νοοτροπία χωρίς εργαλειακό ορθολογισμό και δίχως ωφελιμιστικές σκοπιμότητες. Μια νεολαία άγρια και συναισθηματική. Πεζοδρομιακός βίος. Αριστοκρατική αλητεία[1]. Μόνα αγκάθια η συχνή βία και τα ναρκωτικά.
Ο διπλανός μου ζωγραφίζει στο θρανίο «αλφάδια», εγώ «κέλτικους». Κοιτάζω με
δέος τους σμιλεμένους μυώνες του Κόναν και του Μπλεκ. Μοιράζομαι με άλλους
οπαδούς του σκληρού ήχου το Metal Hammer.
Ακουμπώ στο γραφείο μιας φίλης και βλέπω τον Jon Bon Jovi με την κατσαρή χαίτη και
το μπλουζάκι του Superman να
γελά ευτυχής. Αντιγράφουμε βινύλια σε κασέτες… ανυποψίαστοι για το τι συμβαίνει
στον κόσμο και μην μπορώντας να αντιληφθούμε τα σύννεφα της καταιγίδας που
συγκεντρώνονται στο βάθος του ορίζοντα.
Μια σαθρή αυτοκρατορία καταρρέει. Όμως, μαζί της καταρρέει και κάθε μορφή τάξης στην μισή Ευρώπη. Λίγους μήνες μετά ένας ύπουλος νάνος θα γεννηθεί στο Μάαστριχτ της Ολλανδίας. Στην άλλη μεριά του Ατλαντικού κάποιοι υποστηρίζουν ότι τα τελευταία ίχνη της παλαιάς εποχής πρέπει να σβήσουν. Η παγκοσμιοποίηση έχει γεννηθεί και καλπάζει πάνω στο δρεπανηφόρο άρμα της. Η Νεωτερικότητα μεταβαίνει στην μεταμοντέρνα της φάση. Μονομερείς παρεμβάσεις των ισχυρών και βόμβες αποτελούν το καλωσόρισμά της[2].
Η ζωή μου αλλάζει ραγδαία. Η ελληνική κοινωνία μετασχηματίζεται γύρω μου. Το
σχολείο γίνεται μια βιομηχανική μηχανή. Τεμαχίζει τον χρόνο και πνίγει την
φαντασία. Απαιτητικό, άκαμπτο. Εκβιάζει αμείλικτα: «Ή μου αφοσιώνεσαι ή σε
πετάω στον κάδο της περιφρόνησης». Δεν το ενδιαφέρει η γνώση, αλλά η μάθηση[3].
Η νεολαία αναδιπλώνεται. Είμαι από αυτούς που επιλέγουν να συνεχίσουν να ζουν
με τον παλιό τρόπο. Επιρρεπής στην μαγεία της πεζοδρομιακής περιπλάνησης αλλά
και συνεπής στις τυπικές σχολικές απαιτήσεις. Χάσμα! Η ενότητα της παλιάς ζωής
έχει διαμελισθεί.
Οι δρόμοι αδειάζουν. Ανήκουν πια στο περιθώριο και τους μετανάστες. Τα στέκια
κλείνουν. Οι παρέες χάνονται. Η μουσική αλλάζει. Η κοινωνικοποίηση αποσυνδέεται
εν πολλοίς από την τέχνη. Τα comics, τα
περιοδικά, τα μουσικά ρεύματα, τα παλιά σημεία αναφοράς της νεολαίας ξεφτίζουν.
Ακόμη και ο κόσμος του γηπέδου επηρεάζεται από τον κοινωνικό μετασχηματισμό.
Κάθομαι οκλαδόν και στηρίζω το πρόσωπο στην γροθιά μου. Φαινομενικά κοιτάζω τις αρβύλες μου, που αρχίζουν να δείχνουν παράκαιρες. Στην πραγματικότητα κοιτάζω στο βάθος του εαυτού μου. Δεν μου αρέσει αυτό που ζω. «Πως άλλαξαν έτσι οι καιροί;»
Πλέον, κραυγαλέα ακαλλιέργητες σεξουαλικές τηλεπαρουσιάστριες δίνουν τον τόνο
για την κοινωνικοποίηση και τον σχηματισμό της κυρίαρχης κουλτούρας.
Υπάνθρωποι, που αφαιρούν από το life style, το glamorous στοιχείο
για να το κάνουν μαζικό, ξεφυτρώνουν μέσα από κρατικοδίαιτα ιδιωτικά έντυπα.
Καθαγιασμένοι από την λάμψη της νέας mediaκής
θεότητας, τραβούν τις ματιές από τον ήλιο του ελληνικού δρόμου.
2011. Έπειτα από είκοσι χρόνια το γυαλιστερό περιτύλιγμα αυτού του άδειου
τρόπου ζωής έχει αρχίσει να χάνει την λάμψη του. Μαζί του ξηλώνεται και το
σύνολο ενός παρακμιακού πολιτικού συστήματος, που εδώ και τρία χρόνια
κλυδωνίζεται από συνεχείς δοκιμασίες. Χρειάζεται ένας άνεμος για να παρασύρει
το άχρηστο αυτό περιτύλιγμα του νέου ελληνισμού.
Ο
ελληνικός λαός αποδεικνύεται τελικά ζωντανός. Σπάει τα δεσμά της χειραγώγησης.
Χωρίς κομματικές τομές, χωρίς συνδικαλιστική επιτήρηση, μεταρσιωμένος σε
συλλογικό σώμα, αναβαπτισμένος ως πραγματικό έθνος, κάνει ξανά τους δρόμους
δικούς του. Τον Μάιο του 2011 η Ελλάδα ξαναγεννιέται στην πλατεία Συντάγματος.
Σήμερα.
Έναν και πλέον χρόνο μετά. Η παλιά θεότητα έχει γκρεμιστεί. Η μεταπολίτευση
είναι νεκρή. Το γεγονός ότι οι σαλτιμπάγκοι της κρατούν ακόμη τις κυβερνητικές
θέσεις δεν αντανακλά την δομική και ιδεολογική αλλαγή της ελληνικής κοινωνίας
που έχει συντελεστεί. Η μεταπολίτευση, ως ιστορική ουτοπία που περιείχε οράματα
και προοπτικές, έχει καταρρεύσει, αφήνοντας εκτεθειμένη την εξουσία της χώρας
ως γυμνή κατοχή, άνευ ιδεολογικού μανδύα.
Ωστόσο, χρειάζεται προσοχή ! Η κρισιμότητα της κατάστασης απαιτεί λεπτές
κινήσεις. Μια εξουσία δεν μπορεί να παραμείνει για πολύ χωρίς ιδεολογική νομιμοποίηση.
Το πιο πιθανό είναι να ακολουθήσει στον κάδο αχρήστων της ιστορίας το
περιτύλιγμά της. Όμως, το νέο που προορίζεται να την αντικαταστήσει δεν έχει
ακόμη αποκαλυφθεί και είναι σαφές ότι διαμορφώνεται. Ας βάλουμε, λοιπόν, εμείς
οι Έλληνες ρομαντικοί τις πένες και τις γροθιές μας, προκειμένου να δώσουμε,
στο νέο που προσδοκούμε, τον προορισμό που αποκαλύπτουν οι πτήσεις της
φαντασίας μας.
Τα πρώτα βήματα έχουν γίνει. Μια απλή βόλτα στις συνοικίες των Αθηνών θα μας
πείσει περί του λόγου το αληθές. Οι Έλληνες είναι ξανά στους δρόμους. Για να
διασκεδάσουν και να αγωνιστούν. Εντούτοις, υπάρχουν πολλά ακόμη που πρέπει να
κάνουμε, προκειμένου να προλάβουμε τις εξελίξεις και να μην επιτρέψουμε στα
κέντρα των εκφραστών της Νεωτερικότητας να παρουσιάσουν την μεταπολίτευση ως
μια μοντέρνα πολιτική κατάσταση, που οφείλει να αντικατασταθεί από μια
μεταμοντέρνα αντιγραφή της. Οι γειτονιές πρέπει να προσλάβουν τα γνωρίσματα της
ρομαντικής πνευματικότητας. Το κενό πρέπει να γεμίσει από την ορμή μας. Οι
δρόμοι της πρωτεύουσας είναι ο χώρος τον οποίο κερδίσαμε από το «κλινικά νεκρό»
καθεστώς της ύστερης μεταπολίτευσης και πρέπει να παραμείνει δικός μας.
Ο
περυσινός ξεσηκωμός της πλατείας Συντάγματος αποτέλεσε μια απρόσμενη αλλά και
σημαδιακή αρχή. Ας την εξελίξουμε σε μια επανάσταση των ρομαντικών, σε μια
αντεπίθεση των παραδοσιοκρατών, σε μια νίκη των εθνικιστών. Για να γίνει, όμως,
το ζητούμενο πράξη κρίνω απαραίτητη μια νοερή αναδρομή στο παρελθόν. Γιατί σ’
αυτό θα βρούμε κάποια στοιχεία κομβικής σημασίας για τον σκοπό μας.
Τριγυρνώ στις πλατείες και στους χώρους μαζικής συνάθροισης των Αθηνών. Συναντώ
νέους, μεσήλικες και ηλικιωμένους. Η εποχή της χειραγωγούμενης από το επίσημο life style μαζικής
κοινωνικής συνάθροισης σε χώρους περιφρουρημένους από μπράβους και πορτιέρηδες
και σε πλαίσια βιομηχανικά αποτυπωμένης διαφθοράς (που συμβατικά αποκαλούμαι
διασκέδαση) έχει υποχωρήσει. Πλέον, αρκετοί από τους αθηναϊκούς δρόμους σφύζουν
από ζωή. Ήταν, εξάλλου, αναμενόμενο ότι η περυσινή κατάκτηση της πλατείας
Συντάγματος, εκτός από τους έντονους συμβολισμούς, θα μας άφηνε και καθημερινές
πρακτικές συνήθειες.
Εντούτοις, αντιλαμβάνομαι ότι λείπουν κάποια συστατικά που θα έκαναν το
κοινωνικό φίλτρο της εποχής μας μαγικό. Συστατικά που υπήρχαν το 1991 και την
εποχή που η ελληνική κοινωνία δεν είχε δεθεί στα δεσμά της παγκοσμιοποίησης και
του καθωσπρέπει life style.
Συστατικά που είναι απαραίτητα προκειμένου να αποτυπώσουμε την επαναστατική
ρομαντική ταυτότητα στους Έλληνες που βρίσκονται στους δρόμους.
Δυο εξ αυτών των συστατικών που απουσιάζουν είναι ο ενθουσιασμός και ο
ανδρισμός.
Ο
ενθουσιασμός ! Κοιτάζω τους χεβυμεταλλάδες της εποχής μας και συναντώ συχνά
βλέμματα απλανή και πρόσωπα νωθρά. Μου θυμίζουν μοναχούς με μπλούζες συγκροτημάτων
ή μέλη μαρξιστικών οργανώσεων. Κοιτάζω τους συμπολίτες μας που αναζητούν το
καινούργιο και εισπράττω απόγνωση. Πού είναι ο παλιός ενθουσιασμός;
Ο
ανδρισμός ! Είναι σαφές πως η επέλαση του life style μας έφερε ενώπιον ενός
θεάματος που για όλους τους άντρες είναι ελκυστικό. Αναφέρομαι στις αισθητικές
επιλογές των κοριτσιών, οι οποίες τα έκαναν περισσότερο σεξουαλικά από ποτέ.
Αναφέρομαι ακόμα και στην έντονη παρουσία τους στο κοινωνικό γίγνεσθαι που
παλαιότερα δεν υπήρχε. Ωστόσο, η εξέλιξη αυτή εμπεριείχε και μια μεγάλη παγίδα.
Την θηλυκοποίηση της ελληνική κοινωνίας και την απογυναικοποίηση των θηλυκών.
Το διεφθαρμένο συστημικό life style έχτισε μεγάλο μέρος της τυραννίας του πάνω σ’ αυτό το
θεμέλιο. Και οι κάποτε άνδρες μετατράπηκαν σε άβουλους ακόλουθους της σαρκικής
έλξης. Και οι νέες γενιές των αγοριών δεν πρόλαβαν να βιώσουν κάτι από την
κατάσταση που παλαιότερα ορίζαμε ως ελληνικό ανδρισμό.
Είναι άραγε σήμερα εφικτή η συλλογική επανάκτηση της παλαιότερης αντρικής
ταυτότητας; Υπάρχει περίπτωση να καταληφθούμε ξανά από εκείνο τον χαμένο
συλλογικό ενθουσιασμό; Ποιος είναι ο δρόμος που θα μας οδηγήσει στην νίκη και
στο βάθος του εαυτού μας;
Οι μυημένοι γνωρίζουν πως η απάντηση περικλείεται σε μια λέξη: ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΣ. Η
πηγή των αντινεωτερικών κινημάτων και συμπεριφορών. Ο πατέρας της νεώτερης
λογοτεχνίας του φανταστικού. Η εσώτερη φλόγα στις ατραπούς της αναζήτησης.
Συνοδοιπόροι και συναγωνιστές, απευθύνομαι σε σας,
Ιδεοφόροι πρόμαχοι του πολιτισμού και περιπλανώμενοι φύλακες των δρόμων,
βαδίζουμε χρόνια πια στις παρυφές του πεδίου της υλικής εμπειρίας.
Σταθήκαμε κατά καιρούς ακοίμητοι σε φασματικά περάσματα, αγναντεύοντας τον κόσμο των αρχετύπων.
Σε σιδερόφρακτες πύλες κρεμασμένοι και σ’ αγκαθωτούς κήπους περιπατητές
υψώσαμε τις φωνές και τις γροθιές μας.
Μάθαμε να αφουγκραζόμαστε τους ψιθύρους των ανέμων και να βαστάμε λίγο κουράγιο για μετά,
για την ώρα που οι άλλοι χάνονται.
Ας απαντήσουμε και τώρα στο κάλεσμα των καιρών,
ότι οι ψυχές μας είναι φτιαγμένες από φωτιά,
οι κρίσεις μας από πάγο και οι πένες μας από ατσάλι.
Ας θυμηθούμε,
οι δρόμοι αποτελούν προεκτάσεις του συλλογικού μας Εγώ
από την εποχή που βαδίσαμε δίπλα στους τριακόσιους του Λεωνίδα
ως την ημέρα που γνωρίσαμε τον γοργοπόδαρο Άραγκορν.
Κι έτσι, ας πορευτούμε στις ατραπούς του πεπρωμένου μας
κρατώντας έναν φλεγόμενο πυρσό
για το άκαμπτο κορμί του νεκρού Μαλιγκρίς της μεταπολίτευσης.
Σταμάτης Μαμούτος, πρόεδρος Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.
Eικόνες 1: Glory
Days
!
Εικόνα 2: Απόκομμα εισιτηρίου της
περιόδου 1991-1992. Η παρουσία μου στις εξέδρες χρονολογείται από την δεκαετία
του 1980, μαζί με γονείς, συγγενείς και οικογενειακούς φίλους. Ωστόσο, θαμώνας της Θύρας 7 άρχισα να γίνομαι στα
τέλη του 1990 και κυρίως το 1991. Δυστυχώς, ξεκίνησα να κρατώ αποκόμματα
εισιτηρίων από την 6η Ιανουαρίου του 1992, μετά το ματς
ΠΑΟ-Ολυμπιακού στο Ολυμπιακό Στάδιο. Έτσι, από την συλλογή μου λείπουν πολλά
αποκόμματα προγενέστερων ιστορικών παιχνιδιών, που είχα παρακολουθήσει από κοντά
(πχ. τα δυο θρυλικά -και με πολλά επεισόδια- ματς με τον ΠΑΟΚ 4-0 και 3-2, το
3-4 με τον ΠΑΟ, το πρώτο ματς του Ντέταρι στην ομάδα κόντρα στον ΠΑΟΚ, το
επεισοδιακό 2-2 με τον Αθηναϊκό κ.λ.π). Τουλάχιστον, από το ’92 και μέχρι το ’99
η συλλογή αποκομμάτων είναι ικανοποιητική.
Στην επιλογή του εισιτηρίου της εικόνας 2, που είναι από το ματς Εθνικός-Ολυμπιακός, κατέληξα για δυο λόγους. Πρώτον γιατί είναι το παιχνίδι που ο Τάσος Μητρόπουλος σημείωσε το τελευταίο του γκολ με την φανέλα του Ολυμπιακού και δεύτερον γιατί αποδείχτηκε σημαδιακό για τις σχέσεις των οπαδών των δυο συλλόγων. Παλαιότερα, ανάμεσα σε ολυμπιακούς και εθνικούς υπήρχε μια δυσφορία. Κατά τις αρχές της δεκαετίας του ’90 ωστόσο, δεν εκδηλωνόταν με έντονο τρόπο. Στο συγκεκριμένο ματς οι οπαδοί του Εθνικού χωρίζονταν από εμάς απλά γιατί κάθονταν σε διαφορετικές εξέδρες. Δεν υπήρχε αστυνομία ανάμεσά μας. Μάλιστα, στα συνθήματα κατά την διάρκεια του αγώνα στρεφόμασταν από κοινού κατά του Παναθηναϊκού και του τότε «καθεστώτος Βαρδινογιάννη». Η εξέλιξη, όμως, του παιχνιδιού οδήγησε στην ολική διάρρηξη των σχέσεων που κρατά ως τις μέρες μας. Ο Εθνικός μας πήρε την ισοπαλία με σκορ 1-1, η οποία (μαζί με άλλη μια στην Κόρινθο την προτελευταία αγωνιστική) αποδείχτηκαν τελικά κρίσιμες, καθώς στο τέλος της χρονιάς χάσαμε το πρωτάθλημα για 2 πόντους από την ΑΕΚ.
Εικόνες 3α, 3β, 3γ: Όψεις της εθνικής μας παρακμής…
Εικόνα 4: …επιστροφή στους δρόμους…
Βίντεο: Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ-Αγανακτισμένοι εναντίον ΜΑΤ, την τελευταία μέρα των περυσινών διαδηλώσεων (3-9-2011) στο Σύνταγμα.
Εικόνες 5α και 5β: Συλλογικός ενθουσιασμός…κάποτε. Προσέξτε την γλώσσα του σώματος για να αντιληφθείτε τι εννοώ.
Εικόνα 6: Υπήρχε μια εποχή που το να ακούς Heavy Metal σήμαινε πολλά. Η φωτογραφία είναι από το ματς Ολυμπιακός-Αθηναϊκός, που έγινε τον Φεβρουάριο του 1991 στο στάδιο Καραϊσκάκη και διακόπηκε δυο λεπτά πριν την λήξη του ενώ το σκορ ήταν 2-2.
Εικόνα 7α: Για τους παλιούς ξυπνά μνήμες η θέα του σκινά, στο κέντρο της φωτογραφίας, με την μπλούζα που απεικονίζει έναν αετό να κρατά τον δαφνοστεφή έφηβο!
Εικόνα 7β: Κριτές θα μας δικάσουν…
Στην επιλογή του εισιτηρίου της εικόνας 2, που είναι από το ματς Εθνικός-Ολυμπιακός, κατέληξα για δυο λόγους. Πρώτον γιατί είναι το παιχνίδι που ο Τάσος Μητρόπουλος σημείωσε το τελευταίο του γκολ με την φανέλα του Ολυμπιακού και δεύτερον γιατί αποδείχτηκε σημαδιακό για τις σχέσεις των οπαδών των δυο συλλόγων. Παλαιότερα, ανάμεσα σε ολυμπιακούς και εθνικούς υπήρχε μια δυσφορία. Κατά τις αρχές της δεκαετίας του ’90 ωστόσο, δεν εκδηλωνόταν με έντονο τρόπο. Στο συγκεκριμένο ματς οι οπαδοί του Εθνικού χωρίζονταν από εμάς απλά γιατί κάθονταν σε διαφορετικές εξέδρες. Δεν υπήρχε αστυνομία ανάμεσά μας. Μάλιστα, στα συνθήματα κατά την διάρκεια του αγώνα στρεφόμασταν από κοινού κατά του Παναθηναϊκού και του τότε «καθεστώτος Βαρδινογιάννη». Η εξέλιξη, όμως, του παιχνιδιού οδήγησε στην ολική διάρρηξη των σχέσεων που κρατά ως τις μέρες μας. Ο Εθνικός μας πήρε την ισοπαλία με σκορ 1-1, η οποία (μαζί με άλλη μια στην Κόρινθο την προτελευταία αγωνιστική) αποδείχτηκαν τελικά κρίσιμες, καθώς στο τέλος της χρονιάς χάσαμε το πρωτάθλημα για 2 πόντους από την ΑΕΚ.
Εικόνες 3α, 3β, 3γ: Όψεις της εθνικής μας παρακμής…
Εικόνα 4: …επιστροφή στους δρόμους…
Βίντεο: Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ-Αγανακτισμένοι εναντίον ΜΑΤ, την τελευταία μέρα των περυσινών διαδηλώσεων (3-9-2011) στο Σύνταγμα.
Εικόνες 5α και 5β: Συλλογικός ενθουσιασμός…κάποτε. Προσέξτε την γλώσσα του σώματος για να αντιληφθείτε τι εννοώ.
Εικόνα 6: Υπήρχε μια εποχή που το να ακούς Heavy Metal σήμαινε πολλά. Η φωτογραφία είναι από το ματς Ολυμπιακός-Αθηναϊκός, που έγινε τον Φεβρουάριο του 1991 στο στάδιο Καραϊσκάκη και διακόπηκε δυο λεπτά πριν την λήξη του ενώ το σκορ ήταν 2-2.
Εικόνα 7α: Για τους παλιούς ξυπνά μνήμες η θέα του σκινά, στο κέντρο της φωτογραφίας, με την μπλούζα που απεικονίζει έναν αετό να κρατά τον δαφνοστεφή έφηβο!
Εικόνα 7β: Κριτές θα μας δικάσουν…
[2] Η εισβολή των Η.Π.Α στο Ιράκ, ο
βομβαρδισμός της Βοσνίας από τις δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των Η.Π.Α
υπό την ομπρέλα του ΝΑΤΟ, καθώς επίσης και η ανάδυση του «Σκοπιανού ζητήματος»
αποτέλεσαν τις τρεις πρώτες ενδείξεις που σήμαναν για την ελληνική κοινωνία το
τέλος του ενθουσιασμού των ’80’s και την αρχή
του εφιάλτη της παγκοσμιοποίησης. Η άλωση της χώρας από ανεξέλεγκτα κύματα
λαθρομεταναστών θα γινόταν αντιληπτή μόλις λίγο αργότερα.
[3] Χαρακτηριστικότερη έκφραση της αλλαγής
πλεύσης που συντελέστηκε εκείνη την εποχή στην ελληνική δευτεροβάθμια εκπαίδευση
αποτέλεσε η «μεταρρύθμιση» του Υπουργού Παιδείας Βασίλη Κοντογιαννόπουλου, ενός
θιασώτη του μητσοτακικού νεοφιλελευθερισμού που αργότερα προσχώρησε στο ΠΑ.ΣΟ.Κ
του Σημίτη. Οι αστείες και αναμενόμενα αποτυχημένες πολιτικές του αποτέλεσαν
έναν από τους λόγους της καθιέρωσης του φαινομένου των καταλήψεων στα
σχολεία.
- Σχόλια σε αυτή την ανάρτηση :
Ο/Η Δημήτρης Αργασταράς είπε...Καταπληκτικό κείμενο.
Με ακρίβεια και διεισδυτικότητα η αναδρομή στο παρελθόν.
Με περιφάνεια και θάρρος το κοίταγμα στο μέλλον.
Ο Ανίκητος Ήλιος θα ανατείλει..
Ο/Η Αγανακτισμένος στο Πολιτικό είπε...
Μου αρέσει πάρα πολύ ότι το κείμενο είναι σαν σελίδες από ένα ημερολόγιο. Νομίζω ότι αποτελεί ένα εμβληματικό απόσπασμα των γραφομένων από τη ΦΛΕΦΑΛΟ καθώς εμπεριέχει μέσα του όλη την αντιπαράθεση της παρακμής των 2 τελευταίων δεκαετιών με τις πιο αγνές και αληθινές εποχές των δεκαετιών 1970-1980, ενώ παράλληλα διαθέτει και ένα καθαρό λογοτεχνικό πνεύμα, ορμητικό και ασυμβίβαστο, όχι απλή αναπόληση περασμένων μεγαλείων και απελπισία ότι ποτέ δεν θα ξανάρθουν. Εγώ, ως γεννηθείς στο τέλος της δεκαετίας δεν πρόλαβα να βιώσω αυτή την εποχή, ίσως μόνο μέσα από τις αδίκως λοιδορούμενες «βιντεοταινίες» που όμως και αυτές αναδεικνύουν σε πολλά σημεία τους ακριβώς αυτή τη διαφορά προτεραιοτήτων που είχαν οι άνθρωποι και ειδικά οι νεώτερες ηλικίες τότε σε σχέση με σήμερα και προβάλλουν μια καθαρότητα προθέσεων που σπάνια θα συναντήσουμε στο 2012.
Σταμάτη για άλλη μια φορά εκφράζω το σεβασμό μου για την ιδεολογική και λογοτεχνική σου ρώμη και σου συγχωρώ ότι είσαι Ο.Σ.Φ.Π.! Συγχαρητήρια για ένα ακόμα εξαίρετο δοκίμιο.
Ο/Η ΛΕΩΝ ΣΤ είπε...
Αν μας πεις και σε ποιο σχολείο πήγαινες θα βουρκώσουν μάτια. Ακόμα θυμάμαι το παιδί του 5ου Λυκείου Καλλιθέας (σειρά 1988) που πήγαινε στον άλλο κύκλο και κοιτάζοντας τις Manowarιές μου στο θρανίο, μου έγραψε ότι πουλάει το Sign of the Hammer (είχε έλλειψη εκείνη την εποχή και το είχα μόνο σε κασέτα) με ένθετο/στίχους (!!!) και το δίνει 100δρχ.
Βιβή, ΜΑΧΙΜ, jUKE BOX (ψαγμένο δισκάδικο της εποχής από όπου αγόρασα το Noble Savage 700δρχ παρακαλώ) και ναι HAMBO αντί για Goodys. Συγγνώμη για την έκταση αλλά πατώντας τα 41 οι μνήμες δεν φεύγουν εύκολα.
Ο/Η Χάρης είπε...
Ποιά ομάδα είπαμε ότι το σήκωσε το πρωτάθλημα το 1991-92..;;;;
Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Δημήτρη, Sol Invictus!
Αγανακτισμένε, αυθεντικός Ρομαντισμός!
Λέοντα ΣΤ, πες μου ότι είχες Χαρμπή, Κάβουρα και Ηρακλέους, χα,χα,χα!
Κι εγώ στο 5ο Λύκειο ήμουν, κάποια χρόνια μικρότερος όμως.
Σε τέτοιες συζητήσεις η έκταση μπορεί να γίνει απεριόριστη, γι' αυτό μην σε απασχολεί κάτι τέτοιο.
Θυμάμαι, επίσης, δυο ακόμη καταστήματα δίσκων που μπορούσαμε να βρούμε ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες. Ένα πολύ μικρό στην Αραπάκη, πίσω από την Πλατεία Κύπρου και δίπλα στην στοά Καραντινού, και άλλο ένα υπόγειο στο στενό (οδός Αγίας Βαρβάρας, αν θυμάμαι καλά) που βγάζει στην πλατεία Κύπρου, στο πίσω μέρος της (κάποτε)καφετέριας Αριάννας. Είχαν μεγάλη γκάμα από Heavy Metal κυκλοφορίες.
Κατά τα λοιπά, πρέπει να υπάρξει συνάντηση από κοντά, για περαιτέρω αναμνήσεις..
Χάρη, πόσα χρόνια είπαμε ότι έχετε να πάρετε πρωτάθλημα;;;Για να μην μιλήσω για την προοπτική της Β' Εθνικής..
Ο/Η Ο βάζελος είπε...
Δε μας λες όμως πόσο ήρθε το πρώτο ματς που άρχισες να κρατάς τα αποκόμματα απ τα εισιτήρια
Ο/Η ΛΕΩΝ ΣΤ είπε...
Χαχαχα Χαρμπή ναι, Ηρακλέους (ωιμέ ναι ναι ο βασικός λόγος για τον οποίο άρχισα την κλασσική παιδεία αρκετά χρόνια αργότερα), Κάβουρα κάτι θυμάμαι αλλά τώρα δεν...
Πάντως αγαπημένο στέκι ήταν τα υπόγεια μπιλιάρδα (Αραπάκη ή Σαπφούς) με τον "Σκουπιδιάρη" τον γαύρο χαχαχχα και με καμέο περάσματα του Βουκελάτου (από Χωρίς Ανάσα και Θύρα 7). Είχα την ατυχία (μάλλον τότε τύχη ήταν) να έχω γαύρους φίλους (τα θυμάσαι τα πέτρινα χρόνια σας) και ως Αεκτζής ήμουν 10 πόντους ψηλότερος. Περασμένα ναι ξεχασμένα όχι. Τεράστιες εποχές... Όντως μια συνάντηση θα λειτουργούσε ως και θεραπευτικά χαχαχ
Ο/Η PALADIN είπε...
Αν δεν γίνει επανάσταση στην ονειροχώρα, δε γίνεται τίποτα σε τούτο το σύμπαν...
...πόσο μάλλον σε πολιτικά, κοινωνικά ή δεν ξέρω και γω τί άλλα ψεύτικα
κατασκευάσματα...
Αν ο καθένας μας δεν ψάξει να βρει τη Δύναμη και το Ρώμη, ας μην περιμένει και πολλά από τις πιθανότητες των μελλουμένων.
Εκ των πραγμάτων, ωστόσο, συνειδητοποιεί κανείς πως το βάρος του σπαθιού σηκώνεται μόνο από τους λίγους...
"Though I would rather stay,
War is the only way"
Ο/Η WEREWOLF είπε...
ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ
ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ
ΑΝΗΚΟΥΝΕ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ
ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ
Ο/Η Γιώργος Doomsword είπε...
Πράγματι έχουν δακρύσει μάτια με την επιστροφή στα παλιά.
Ά, ρε εποχές.
Δύσκολο πάντως να πετύχουμε την ολική επαναφορά αν και όπως γράφεις στην ελληνική κοινωνία βρίσκεις σήμερα καλύτερες συνθήκες από τα τέλη των 90's και τα 00's.
Στο metal πάντως υπήρξαν καλές συνέχειες ακόμα και μετά την θρυλική μας δεκαετία του 80.
Ο/Η cassandrasbox είπε...
Η Καλλιθέα σαν περιοχή είναι μοναδική. Αναπάντεχο πάρεργο βλέπεις κοινωνικής διαστρωμάτωσης.
Το μορφωτικό της επίπεδο ήταν μετριότητας και κάτω με αναλαμπές ιδιοφυίας. Φιλοξένησε ανώνυμους ποιητές και φτωχο-καλλιτέχνες που μέσα από τη μη αναγνωσιμότητα τους γέννησαν το άνθος του Μυρτίλου. Η ελπίδα συναντιέται στις ρωγμές της ασφάλτου, της αιώνιας τσιμεντένιας ψυχής. Έτσι, αυτός που ήθελε να ψαχτεί με μουσική ή βιβλία το έκανε χωρίς να γίνεται κοινωνικά αντιληπτός και τότε το αποτέλεσμα ήταν πιο δυνατό από τις αναμενόμενες προσδοκίες μιας υψηλά ευνοούμενης ανθρωποκοινωνίας. Άκουγες περίεργες μουσικές να αναδεύουν τις κουρτίνες. Ενδυμασίες προσεγμένες τόσο μακριά και πολύ κοντά στη μόδα. Μουσικά κινήματα χλεύασαν τους ποπ φλώρους εκεί στην Πλατεία Κύπρου.
Ήξερες ότι μία φορά τον μήνα θα κατέβει ο Πανιώνιος από το στάδιο της Νέας Σμύρνη και θα ξυλοκοπηθεί άγρια στις μικρές οδούς της κόκκινης αντιπαλότητας. Σκισμένες σημαίες και πλανόδιοι μουσικοί τις Κυριακές τα πρωινά. Αναπολώ κρατώντας τα ιδρωμένα κλειδιά της εξώπορτας. Δε με σηκώνει ο τόπος.
Ίσως και να ήταν μια ελπιδοφόρα περιοχή με απουσία πράσινων νησίδων. Όπως καταλαβαίνετε πρόσφερε πολύ λίγα στα διψασμένα για παιχνίδι παιδιά. Αυτός που δεν έζησε ποτέ σε χλοερές αλέες και πράσινα πάρκα, αυτός θα αγωνιστεί για να τις κατακτήσει, αυτός και θα κλαίει για κάθε άγνωστο δάσος που θα καίγεται. Γιατί για αυτόν το δέντρο ήταν ένα χάδι που δε γεύτηκε και στη σκιά αυτού ποτέ δεν ησύχασε. Πνεύμα ασίγαστο ο ενθουσιασμός μας. Και το κλειδί αφήνει αποτυπώματα στο δέρμα μου.
Όποιος μεγάλωσε ή έζησε έστω για λίγο στην Καλλιθέα, γνωρίζει τι σημαίνει να περιπλανιέσαι στα στενά της αναζητώντας απαντήσεις. Αυτή τη στιγμή η Καλλιθέα βιώνει τη σαρωτική καταστροφή παγκόσμιων οικονομιών. Μία περιοχή κατάμεστη από εργαστήρια και μαγαζιά που τροφοδοτούσε κάποτε τη χώρα, τώρα ποζάρει σαν παρατημένη σφηκοφωλιά. Δεν πρέπει να αναπολούμε τα παλιά. Εποχή ήταν και πέρασε και της χρωστάμε να τη θυμόμαστε σα μια όαση συναισθημάτων.
Η εγκληματικότητα ήταν κάτι που μάθαμε να της συγχωρούμε όπως και η τρομερή της φτώχια. Όταν κλαίνε τα παιδιά της ξέρεις ότι είναι από πείνα. Να κλειδώσεις και να περάσεις σύρτη...
Στην Καλλιθέα ήταν που κατέρρευσε το πρώτο προποτζίδικο εν ώρα λειτουργίας. Στην Καλλιθέα ήταν που τα παιδιά σε αγέλες κυριολεκτικά ρουφούσαν τα απογεύματα με κρυφτο-κυνηγητά και άλλα βίαια παιχνίδια. Στην Καλλιθέα ήταν ο Ιππόδρομος του Μπουκόφσκι που δεν επισκέφτηκα ποτέ...Μικρασιατικά οικοδομήματα με μικροσκοπικά κίτρινα μπαλκόνια και τα όνειρα σε μπαλωμένα σεντόνια. Ένας ανομολόγητος μικρασιατισμός που με περίμεναν όταν τέλειωνα τα αγγλικά μου στο φροντιστήριο. Μαμά ξέχασα τα κλειδιά, θα χτυπήσω το θυροτηλέφωνο δυο φορές για να μου ανοίξεις.
Στην Καλλιθέα γαλουχήθηκα άνθρωπος και καλλιτέχνης. Εκεί έμαθα τον μορφωμένο και απλοϊκό να τον αντιμετωπίζω ίδια. Ίδια να αντιμετωπίζω τη φτώχια και τη πλουτότητα. Όπου και να πάω για μένα η Καλλιθέα θα είναι η μητρόπολις ιδεών, μια άγρια γη από τσιμεντένια κλουβιά που μου υπενθυμίζει ότι πρέπει να τη δαμάσω με φαντασία και να τη χαράξω με ρομαντισμό. Μέσα στην Καλλιθέα υπάρχει ένα θαμμένο κλειδί, που με ξεκλειδώνει στα πρώτα χρόνια της ζωής μου. Κλείδωσε εκεί ο χρόνος και με θυμάται ο τόπος κάθε φορά που τον επισκέπτομαι. Θέλω μόνο να βρω λίγο χρόνο να κλαψω…
Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Βάζελε, πόσο κόσμο είπαμε ότι είχαμε σε εκείνο το ματς εμείς και πόσο εσείς, μολονότι παίζαμε στην έδρα σας; Για να μην μιλήσουμε για τις σημερινές συνθήκες..
Λέοντα ΣΤ΄, δέκα πόντους ψηλότερος κι από τον Βουκελάτο;; χα, χα,χα! Τον θυμάμαι στην καφετέρια Christy, ενώ οι μεταλλάδες προτιμούσαμε συνήθως την Κέντια..Για ποδοσφαιρικές μεταδόσεις πάντως, Αριάννα..
Paladin, η πορεία προς την ονειροχώρα είναι προσωπική, αλλά τα βιώματα της πορείας είναι καλό να εξωτερικεύονται, προκειμένου να διαμορφώνεται ανάλογα το εξωτερικό περιβάλλον. Ως Έλληνες έχουμε ριζωμένη την αίσθηση του "κοινωνείν".
Σαφώς, οι μύστες και οι φύλακες είναι πάντοτε λίγοι. Ο προορισμός, ωστόσο, θα πρέπει να αποτελέσει πόθο, όλο και περισσότερων.
Werewolf, την προσοχή μας στους ψευτο-εθνικιστές και στους χαφιέδες..
Γιώργο Doomsword, όντως κάτι καλό μπορούμε να βρούμε και στην σημερινή συνθήκη. Τουλάχιστον, θα δούμε ζωντανά τους Warlord με τους "δικούς σου".
Cassandra, no more tears...
Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Ωραίο κείμενο με ενδιαφέροντες προβληματισμούς. Δυστυχώς ο αυθορμητισμός της δεκαετίας του 80 χάθηκε και αντικαταστάθηκε από το lifestyle και ένα εξίσου απεχθές αντί-lifestyle.
Όλα τα λεφτά ο μαλλιάς με το δερμάτινο με τα κρόσσια που έχουν μαζέψει οι αστυνομικοί. Άλλες, πιο γνήσιες εποχές...
Κιμμέριος
Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Κιμμέριε, εδώ για live action http://www.youtube.com/watch?v=z3NjO6of59s
Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Φίλε μου τυχαία έπεσα στο ιστολόγιο σου, αλλά αυτό που διάβασαμε με συγκίνησε...
Και 'γω στην Καλλιθέα του '90 υπήρξα έφηβος... Εκεί με τα οπαδικά μπρελόκ στο ύψος της κωλότσεπης, στα σχολεία του Αγ. Νικολάου, στα ΕΚΒΟΥΣ στην Θησέως και Σκρά, στην "Βιβή" και στην "Δυναστεία" στο ποτάμι...
Μαγκιές και ψευτομαγκιές απο τα "άτομα" -όπως τους λέγαμε τότε- και φυσικά ραντεβού στην Κύπρου, στα Goody's στα Wendy's, στα Hambo και στα Lebel.... Παρόλο που τώρα παντρεύτηκα και έφυγα, ότι είμαι το οφείλω στο "σχολείο" που λέγεται Καλλιθέα και στις ευχάριστες ή δυσάρεστες εμπειρίες που μου 'δωσε. Να 'σαι καλά...!
Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Φίλε Ανώνυμε,
Μακάρι οι καλές μας αναμνήσεις να αποτελέσουν προεικάσεις του μέλλοντος!
Μακάρι τα λάθη να μην επαναληφθούν.
Ευχαριστώ για το σχόλιο..
και αν η 13-14χρονη μούρη της πρώτης εικόνας σε βοηθήσει να με αναγνωρίσεις σε περίπτωση που συναντηθούμε σε κάποιον δρόμο της Καλλιθέας, μην διστάσεις να πεις ένα γεια..
ΥΓ. Σημειώνω, επίσης, ότι το ιστολόγιο ανήκει συνολικά στην Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.
Ο/Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...
Ο/Η Ανώνυμος είπε...
με χαροποιει που για φασιστας δε κανεις ορθογραφικα, βαζεις μαλιστα και τονους. μεγαλο προχωρημα δε λεω.... θα σταθω ομως στη πρωτη επισημανση καθως το οτι εισαι φασιστας τελειωμενος ειναι ολοφανερο οποτε τα σχολια περιτευουν.εχεις δικιο η εξυβριση τριτου ειναι ποινικα κολασιμο αδικημα συνφωνα με το βασιλικο νομο του γουεστερος. οποτε επετρεψε μου να προσθεσω κατι που ξεχασα, παραλειποντας αυτη τη φορα να καθυβρισω αθωους. ΓΑΜΙΕΣΑΙ ΕΣΥ ΚΑΙ ΟΛΗ Η ΜΙΣΑΝΘΡΩΠΙΚΗ ΦΑΤΡΙΑ ΣΟΥ. ΕΠΙΣΗΣ ΤΑ ΚΟΛΟΑΦΙΣΣΑΚΙΑ ΠΟΥ ΚΡΕΜΑΝΕ ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ (ΟΤΑΝ ΔΕ ΒΛΕΠΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΦΥΣΙΚΑ) ΤΑ ΤΣΙΡΑΚΙΑ ΣΟΥ ΘΑ ΣΤΙΣ ΔΩΣΟΥΜΕ ΝΑ ΤΙΣ ΦΑΣ ΜΑ ΤΑ ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ΦΙΝΑΡΦΙΝ!! ελπιζω το γραφειοκρατικο ζητημα να καλυφθηκε.
Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Αφού, όπως γράφεις "η εξυβριση τριτου ειναι ποινικα κολασιμο αδικημα συνφωνα με το βασιλικο νομο του γουεστερος", το μόνο που έχω να κάνω είναι να σου πω ένα μεγάλο ευχαριστώ, που μου επιτρέπεις να σε χρησιμοποιήσω ως παράδειγμα του μορφωτικού επιπέδου των αντιφασιστικών δυνάμεων.
Κι αυτό, γιατί πέρα από το ότι εσύ δεν βάζεις τόνους (μήπως είναι κι αυτή μια μεταμοντέρνα επιλογή άρνησης των εξουσιαστικών συνηθειών, που λέει κι ο Φουκώ;), γράφεις κι αυτό το "συνφωνα", που ολοκληρώνει την πιστοποίηση του μεγαλειώδους λεξιλογίου σου.
"Συνφωνα", ρε μάστορα (ή μαστόρισσα, αν είσαι κορίτσι);;!Μωρέ, "συνφωνα"..;;
Ούτε αυτό δεν μπορείς να γράψεις σωστά και θέλεις να κάνεις "μαγκιές" και παρεμβάσεις σε λογοτεχνικό ιστολόγιο;
Πέρα πάντως από τον εν λόγω τύπο αλλά και με αφορμή την παρουσία του, απευθυνόμενος στους αναγνώστες κρίνω σκόπιμο να σημειώσω δυο παρατηρήσεις.
Πρώτα απ' όλα, αν έχει κανείς όρεξη για γέλιο και διαβάσει το σχόλιό του, θα πρέπει να μην ξεχνά ότι στις βασιλείες δεν υπάρχουν ποινικά κολάσιμα αδικήματα, υπο την ορολογία του νεωτερικού κράτους και όπως τα σκουπίδια του μεταπολιτευτικού εκπαιδευτικού συστήματος τον έμαθαν να παπαγαλίζει. Σε τέτοια πολιτεύματα οι ποινές δεν είναι γραμμένες σε κάποιο ποινικό δίκαιο, μα υφίστανται στην εθιμοτυπία η οποία κατευθύνει την κοινωνική συμβίωση.
Δεύτερον, αυτός ο τύπος, με την εν λόγω γραφή και το συγκεκριμένο λεξιλόγιο, κατά πάσα πιθανότητα είναι φοιτητής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Κι αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να μας απασχολήσει πραγματικά όταν γίνουμε σοβαρή κοινωνία.
Ο/Η Γιώργος Doomsword είπε...
"Συνφωνώ απολύτως.. Είναι ενφανές αυτό". Χα, χα, χα...
Κοίτα και κάποια ακόμη ωραία.."ΤΑ ΚΩΛΟΑΦΙΣΣΑΚΙΑ..ΘΑ ΣΤΙΣ ΔΩΣΟΥΜΕ ΝΑ ΤΙΣ ΦΑΣ", "τα σχόλια περιτευουν", "δε κανεις"..
Μπορεί οι antifa να είναι ανθέλληνες, ταυτόχρονα όμως είναι και πολύ ελληναράδες.
Το σχόλιο αυτού του παιδιού είναι ενδεικτικό. Βρισιές, ανορθογραφία, ανώνυμες ψευτομαγκιές και το χειρότερο; Η αίσθηση ότι με αυτή την πράξη κάνει κάτι σωστό, κάτι που πρέπει..
Κυριακή, 21 Οκτωβρίου, 2012
Ο/Η Toμ Μπομπαντίλ είπε...
Ανώνυμε Antifa, "δε κανεις" ούτε για τσοπάνης χο,χο,χο!
Ο/Η Αγανακτισμένος στο Πολιτικό είπε...
Κρίμα που διαγράψατε το σχόλιο του "Αντίφα" γιαί θα αποτελούσε πολύ καλή πηγή γέλιου. Αλλά καταλαβαίνω το σκεπτικό, ειδικά όταν υπάρχει στη μέση εξύβριση προσώπου.
Φαντάζομαι ότι το κομμάτι του το έκανε και τώρα μπορεί να περηφανευτεί στην ΕΑΑΚίτισα πρωτοετίνα που έχει βάλει στο μάτι "εγώ την είπα στους φασίστες, χο, χο" ή μάλλον "εγκώ τιν ήπα στους φασήσταις, χω, χω". Όσο αποδεικνύετε τι πραγματικά είστε τόσο περισσότερο θα καταλαβαίνετε οτι δεν έχετε κανένα λόγο ύπαρξης στη νέα εποχή που έχει ανατείλει μετά την αφύπνιση του ελληνικού λαού. Και επειδή μου αρέσει, ας χρησιμοποιήσω και μια δική σας φράση: Πίσω στις τρύπες σας.
Με ακρίβεια και διεισδυτικότητα η αναδρομή στο παρελθόν.
Με περιφάνεια και θάρρος το κοίταγμα στο μέλλον.
Ο Ανίκητος Ήλιος θα ανατείλει..
Ο/Η Αγανακτισμένος στο Πολιτικό είπε...Σταμάτη για άλλη μια φορά εκφράζω το σεβασμό μου για την ιδεολογική και λογοτεχνική σου ρώμη και σου συγχωρώ ότι είσαι Ο.Σ.Φ.Π.! Συγχαρητήρια για ένα ακόμα εξαίρετο δοκίμιο.
Ο/Η ΛΕΩΝ ΣΤ είπε...Βιβή, ΜΑΧΙΜ, jUKE BOX (ψαγμένο δισκάδικο της εποχής από όπου αγόρασα το Noble Savage 700δρχ παρακαλώ) και ναι HAMBO αντί για Goodys. Συγγνώμη για την έκταση αλλά πατώντας τα 41 οι μνήμες δεν φεύγουν εύκολα.
Ο/Η Χάρης είπε...Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...Αγανακτισμένε, αυθεντικός Ρομαντισμός!
Λέοντα ΣΤ, πες μου ότι είχες Χαρμπή, Κάβουρα και Ηρακλέους, χα,χα,χα!
Κι εγώ στο 5ο Λύκειο ήμουν, κάποια χρόνια μικρότερος όμως.
Σε τέτοιες συζητήσεις η έκταση μπορεί να γίνει απεριόριστη, γι' αυτό μην σε απασχολεί κάτι τέτοιο.
Θυμάμαι, επίσης, δυο ακόμη καταστήματα δίσκων που μπορούσαμε να βρούμε ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες. Ένα πολύ μικρό στην Αραπάκη, πίσω από την Πλατεία Κύπρου και δίπλα στην στοά Καραντινού, και άλλο ένα υπόγειο στο στενό (οδός Αγίας Βαρβάρας, αν θυμάμαι καλά) που βγάζει στην πλατεία Κύπρου, στο πίσω μέρος της (κάποτε)καφετέριας Αριάννας. Είχαν μεγάλη γκάμα από Heavy Metal κυκλοφορίες.
Κατά τα λοιπά, πρέπει να υπάρξει συνάντηση από κοντά, για περαιτέρω αναμνήσεις..
Χάρη, πόσα χρόνια είπαμε ότι έχετε να πάρετε πρωτάθλημα;;;Για να μην μιλήσω για την προοπτική της Β' Εθνικής..
Ο/Η Ο βάζελος είπε...Ο/Η ΛΕΩΝ ΣΤ είπε...Πάντως αγαπημένο στέκι ήταν τα υπόγεια μπιλιάρδα (Αραπάκη ή Σαπφούς) με τον "Σκουπιδιάρη" τον γαύρο χαχαχχα και με καμέο περάσματα του Βουκελάτου (από Χωρίς Ανάσα και Θύρα 7). Είχα την ατυχία (μάλλον τότε τύχη ήταν) να έχω γαύρους φίλους (τα θυμάσαι τα πέτρινα χρόνια σας) και ως Αεκτζής ήμουν 10 πόντους ψηλότερος. Περασμένα ναι ξεχασμένα όχι. Τεράστιες εποχές... Όντως μια συνάντηση θα λειτουργούσε ως και θεραπευτικά χαχαχ
Ο/Η PALADIN είπε......πόσο μάλλον σε πολιτικά, κοινωνικά ή δεν ξέρω και γω τί άλλα ψεύτικα
κατασκευάσματα...
Αν ο καθένας μας δεν ψάξει να βρει τη Δύναμη και το Ρώμη, ας μην περιμένει και πολλά από τις πιθανότητες των μελλουμένων.
Εκ των πραγμάτων, ωστόσο, συνειδητοποιεί κανείς πως το βάρος του σπαθιού σηκώνεται μόνο από τους λίγους...
"Though I would rather stay,
War is the only way"
Ο/Η WEREWOLF είπε...ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ
ΑΝΗΚΟΥΝΕ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ
ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ
Ο/Η Γιώργος Doomsword είπε...Ά, ρε εποχές.
Δύσκολο πάντως να πετύχουμε την ολική επαναφορά αν και όπως γράφεις στην ελληνική κοινωνία βρίσκεις σήμερα καλύτερες συνθήκες από τα τέλη των 90's και τα 00's.
Στο metal πάντως υπήρξαν καλές συνέχειες ακόμα και μετά την θρυλική μας δεκαετία του 80.
Ο/Η cassandrasbox είπε...Το μορφωτικό της επίπεδο ήταν μετριότητας και κάτω με αναλαμπές ιδιοφυίας. Φιλοξένησε ανώνυμους ποιητές και φτωχο-καλλιτέχνες που μέσα από τη μη αναγνωσιμότητα τους γέννησαν το άνθος του Μυρτίλου. Η ελπίδα συναντιέται στις ρωγμές της ασφάλτου, της αιώνιας τσιμεντένιας ψυχής. Έτσι, αυτός που ήθελε να ψαχτεί με μουσική ή βιβλία το έκανε χωρίς να γίνεται κοινωνικά αντιληπτός και τότε το αποτέλεσμα ήταν πιο δυνατό από τις αναμενόμενες προσδοκίες μιας υψηλά ευνοούμενης ανθρωποκοινωνίας. Άκουγες περίεργες μουσικές να αναδεύουν τις κουρτίνες. Ενδυμασίες προσεγμένες τόσο μακριά και πολύ κοντά στη μόδα. Μουσικά κινήματα χλεύασαν τους ποπ φλώρους εκεί στην Πλατεία Κύπρου.
Ήξερες ότι μία φορά τον μήνα θα κατέβει ο Πανιώνιος από το στάδιο της Νέας Σμύρνη και θα ξυλοκοπηθεί άγρια στις μικρές οδούς της κόκκινης αντιπαλότητας. Σκισμένες σημαίες και πλανόδιοι μουσικοί τις Κυριακές τα πρωινά. Αναπολώ κρατώντας τα ιδρωμένα κλειδιά της εξώπορτας. Δε με σηκώνει ο τόπος.
Ίσως και να ήταν μια ελπιδοφόρα περιοχή με απουσία πράσινων νησίδων. Όπως καταλαβαίνετε πρόσφερε πολύ λίγα στα διψασμένα για παιχνίδι παιδιά. Αυτός που δεν έζησε ποτέ σε χλοερές αλέες και πράσινα πάρκα, αυτός θα αγωνιστεί για να τις κατακτήσει, αυτός και θα κλαίει για κάθε άγνωστο δάσος που θα καίγεται. Γιατί για αυτόν το δέντρο ήταν ένα χάδι που δε γεύτηκε και στη σκιά αυτού ποτέ δεν ησύχασε. Πνεύμα ασίγαστο ο ενθουσιασμός μας. Και το κλειδί αφήνει αποτυπώματα στο δέρμα μου.
Όποιος μεγάλωσε ή έζησε έστω για λίγο στην Καλλιθέα, γνωρίζει τι σημαίνει να περιπλανιέσαι στα στενά της αναζητώντας απαντήσεις. Αυτή τη στιγμή η Καλλιθέα βιώνει τη σαρωτική καταστροφή παγκόσμιων οικονομιών. Μία περιοχή κατάμεστη από εργαστήρια και μαγαζιά που τροφοδοτούσε κάποτε τη χώρα, τώρα ποζάρει σαν παρατημένη σφηκοφωλιά. Δεν πρέπει να αναπολούμε τα παλιά. Εποχή ήταν και πέρασε και της χρωστάμε να τη θυμόμαστε σα μια όαση συναισθημάτων.
Η εγκληματικότητα ήταν κάτι που μάθαμε να της συγχωρούμε όπως και η τρομερή της φτώχια. Όταν κλαίνε τα παιδιά της ξέρεις ότι είναι από πείνα. Να κλειδώσεις και να περάσεις σύρτη...
Στην Καλλιθέα ήταν που κατέρρευσε το πρώτο προποτζίδικο εν ώρα λειτουργίας. Στην Καλλιθέα ήταν που τα παιδιά σε αγέλες κυριολεκτικά ρουφούσαν τα απογεύματα με κρυφτο-κυνηγητά και άλλα βίαια παιχνίδια. Στην Καλλιθέα ήταν ο Ιππόδρομος του Μπουκόφσκι που δεν επισκέφτηκα ποτέ...Μικρασιατικά οικοδομήματα με μικροσκοπικά κίτρινα μπαλκόνια και τα όνειρα σε μπαλωμένα σεντόνια. Ένας ανομολόγητος μικρασιατισμός που με περίμεναν όταν τέλειωνα τα αγγλικά μου στο φροντιστήριο. Μαμά ξέχασα τα κλειδιά, θα χτυπήσω το θυροτηλέφωνο δυο φορές για να μου ανοίξεις.
Στην Καλλιθέα γαλουχήθηκα άνθρωπος και καλλιτέχνης. Εκεί έμαθα τον μορφωμένο και απλοϊκό να τον αντιμετωπίζω ίδια. Ίδια να αντιμετωπίζω τη φτώχια και τη πλουτότητα. Όπου και να πάω για μένα η Καλλιθέα θα είναι η μητρόπολις ιδεών, μια άγρια γη από τσιμεντένια κλουβιά που μου υπενθυμίζει ότι πρέπει να τη δαμάσω με φαντασία και να τη χαράξω με ρομαντισμό. Μέσα στην Καλλιθέα υπάρχει ένα θαμμένο κλειδί, που με ξεκλειδώνει στα πρώτα χρόνια της ζωής μου. Κλείδωσε εκεί ο χρόνος και με θυμάται ο τόπος κάθε φορά που τον επισκέπτομαι. Θέλω μόνο να βρω λίγο χρόνο να κλαψω…
Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...Λέοντα ΣΤ΄, δέκα πόντους ψηλότερος κι από τον Βουκελάτο;; χα, χα,χα! Τον θυμάμαι στην καφετέρια Christy, ενώ οι μεταλλάδες προτιμούσαμε συνήθως την Κέντια..Για ποδοσφαιρικές μεταδόσεις πάντως, Αριάννα..
Paladin, η πορεία προς την ονειροχώρα είναι προσωπική, αλλά τα βιώματα της πορείας είναι καλό να εξωτερικεύονται, προκειμένου να διαμορφώνεται ανάλογα το εξωτερικό περιβάλλον. Ως Έλληνες έχουμε ριζωμένη την αίσθηση του "κοινωνείν".
Σαφώς, οι μύστες και οι φύλακες είναι πάντοτε λίγοι. Ο προορισμός, ωστόσο, θα πρέπει να αποτελέσει πόθο, όλο και περισσότερων.
Werewolf, την προσοχή μας στους ψευτο-εθνικιστές και στους χαφιέδες..
Γιώργο Doomsword, όντως κάτι καλό μπορούμε να βρούμε και στην σημερινή συνθήκη. Τουλάχιστον, θα δούμε ζωντανά τους Warlord με τους "δικούς σου".
Cassandra, no more tears...
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Όλα τα λεφτά ο μαλλιάς με το δερμάτινο με τα κρόσσια που έχουν μαζέψει οι αστυνομικοί. Άλλες, πιο γνήσιες εποχές...
Κιμμέριος
Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...Ο/Η Ανώνυμος είπε...Και 'γω στην Καλλιθέα του '90 υπήρξα έφηβος... Εκεί με τα οπαδικά μπρελόκ στο ύψος της κωλότσεπης, στα σχολεία του Αγ. Νικολάου, στα ΕΚΒΟΥΣ στην Θησέως και Σκρά, στην "Βιβή" και στην "Δυναστεία" στο ποτάμι...
Μαγκιές και ψευτομαγκιές απο τα "άτομα" -όπως τους λέγαμε τότε- και φυσικά ραντεβού στην Κύπρου, στα Goody's στα Wendy's, στα Hambo και στα Lebel.... Παρόλο που τώρα παντρεύτηκα και έφυγα, ότι είμαι το οφείλω στο "σχολείο" που λέγεται Καλλιθέα και στις ευχάριστες ή δυσάρεστες εμπειρίες που μου 'δωσε. Να 'σαι καλά...!
Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...Μακάρι οι καλές μας αναμνήσεις να αποτελέσουν προεικάσεις του μέλλοντος!
Μακάρι τα λάθη να μην επαναληφθούν.
Ευχαριστώ για το σχόλιο..
και αν η 13-14χρονη μούρη της πρώτης εικόνας σε βοηθήσει να με αναγνωρίσεις σε περίπτωση που συναντηθούμε σε κάποιον δρόμο της Καλλιθέας, μην διστάσεις να πεις ένα γεια..
ΥΓ. Σημειώνω, επίσης, ότι το ιστολόγιο ανήκει συνολικά στην Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.
Ο/Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...
Στον ηλίθιο ανώνυμο του οποίου το σχόλιο διαγράψαμε, έχουμε να πούμε τα εξής.
Πρώτα απ' όλα, ο μόνος λόγος που μας ανάγκασε να διαγράψουμε αυτά που έγραψες είναι η τελευταία φράση, μέσω της οποίας εξυβρίζεις τρίτο πρόσωπο.
Λυπούμαστε πραγματικά γι αυτό, επειδή θέλαμε να δημοσιευθεί το σχόλιό σου, προκειμένου να μπορέσει ο καθένας να αντιληφθεί τις ποιοτικές διαφορές μεταξύ των παιδιών της Λέσχης μας και πατημένων περιττωμάτων όπως εσύ.
Δεύτερον, η διαπίστωση ότι "πήρες χαμπάρι τα ρομαντικά φασιστάκια" μας χαροποιεί από την μια, γιατί μέσα στους σκοπούς μας εμπεριέχεται -όχι μόνο η έκφραση αλλά- και η διάδοση των ιδεών μας, προκειμένου να μας μάθει όσο το δυνατόν περισσότερος κόσμος, ακόμη και κουραμπιέδες σαν κι εσένα που γράφουν ανώνυμα υβριστικά σχόλια. Από την άλλη, όμως, μας προβληματίζει. Γιατί φαίνεται πως κάποιοι είχατε αργήσει να μας "πάρετε χαμπάρι", -όπως έγραψες- και συνεπώς γίνεται σαφές πως οι προσπάθειές μας πρέπει να καταστούν ακόμη πιο έντονες.
Ωστόσο, γιατί άραγε έχουμε την υποψία ότι μάλλον δεν είσαι ένας από τους θεωρητικούς αντιπάλους (όπως θες να φαίνεται στο σχόλιο) αλλά κάποιος από τους πικραμένους καιροσκόπους της "από 'δω" πλευράς;
Όπως και να έχει, συστήνουμε την γνωστή συνταγή:"Ξύδι"..για να σε τσούζει!
Πρώτα απ' όλα, ο μόνος λόγος που μας ανάγκασε να διαγράψουμε αυτά που έγραψες είναι η τελευταία φράση, μέσω της οποίας εξυβρίζεις τρίτο πρόσωπο.
Λυπούμαστε πραγματικά γι αυτό, επειδή θέλαμε να δημοσιευθεί το σχόλιό σου, προκειμένου να μπορέσει ο καθένας να αντιληφθεί τις ποιοτικές διαφορές μεταξύ των παιδιών της Λέσχης μας και πατημένων περιττωμάτων όπως εσύ.
Δεύτερον, η διαπίστωση ότι "πήρες χαμπάρι τα ρομαντικά φασιστάκια" μας χαροποιεί από την μια, γιατί μέσα στους σκοπούς μας εμπεριέχεται -όχι μόνο η έκφραση αλλά- και η διάδοση των ιδεών μας, προκειμένου να μας μάθει όσο το δυνατόν περισσότερος κόσμος, ακόμη και κουραμπιέδες σαν κι εσένα που γράφουν ανώνυμα υβριστικά σχόλια. Από την άλλη, όμως, μας προβληματίζει. Γιατί φαίνεται πως κάποιοι είχατε αργήσει να μας "πάρετε χαμπάρι", -όπως έγραψες- και συνεπώς γίνεται σαφές πως οι προσπάθειές μας πρέπει να καταστούν ακόμη πιο έντονες.
Ωστόσο, γιατί άραγε έχουμε την υποψία ότι μάλλον δεν είσαι ένας από τους θεωρητικούς αντιπάλους (όπως θες να φαίνεται στο σχόλιο) αλλά κάποιος από τους πικραμένους καιροσκόπους της "από 'δω" πλευράς;
Όπως και να έχει, συστήνουμε την γνωστή συνταγή:"Ξύδι"..για να σε τσούζει!
Παρασκευή, 19 Οκτωβρίου, 2012
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...Κι αυτό, γιατί πέρα από το ότι εσύ δεν βάζεις τόνους (μήπως είναι κι αυτή μια μεταμοντέρνα επιλογή άρνησης των εξουσιαστικών συνηθειών, που λέει κι ο Φουκώ;), γράφεις κι αυτό το "συνφωνα", που ολοκληρώνει την πιστοποίηση του μεγαλειώδους λεξιλογίου σου.
"Συνφωνα", ρε μάστορα (ή μαστόρισσα, αν είσαι κορίτσι);;!Μωρέ, "συνφωνα"..;;
Ούτε αυτό δεν μπορείς να γράψεις σωστά και θέλεις να κάνεις "μαγκιές" και παρεμβάσεις σε λογοτεχνικό ιστολόγιο;
Πέρα πάντως από τον εν λόγω τύπο αλλά και με αφορμή την παρουσία του, απευθυνόμενος στους αναγνώστες κρίνω σκόπιμο να σημειώσω δυο παρατηρήσεις.
Πρώτα απ' όλα, αν έχει κανείς όρεξη για γέλιο και διαβάσει το σχόλιό του, θα πρέπει να μην ξεχνά ότι στις βασιλείες δεν υπάρχουν ποινικά κολάσιμα αδικήματα, υπο την ορολογία του νεωτερικού κράτους και όπως τα σκουπίδια του μεταπολιτευτικού εκπαιδευτικού συστήματος τον έμαθαν να παπαγαλίζει. Σε τέτοια πολιτεύματα οι ποινές δεν είναι γραμμένες σε κάποιο ποινικό δίκαιο, μα υφίστανται στην εθιμοτυπία η οποία κατευθύνει την κοινωνική συμβίωση.
Δεύτερον, αυτός ο τύπος, με την εν λόγω γραφή και το συγκεκριμένο λεξιλόγιο, κατά πάσα πιθανότητα είναι φοιτητής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Κι αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να μας απασχολήσει πραγματικά όταν γίνουμε σοβαρή κοινωνία.
Ο/Η Γιώργος Doomsword είπε...Κοίτα και κάποια ακόμη ωραία.."ΤΑ ΚΩΛΟΑΦΙΣΣΑΚΙΑ..ΘΑ ΣΤΙΣ ΔΩΣΟΥΜΕ ΝΑ ΤΙΣ ΦΑΣ", "τα σχόλια περιτευουν", "δε κανεις"..
Μπορεί οι antifa να είναι ανθέλληνες, ταυτόχρονα όμως είναι και πολύ ελληναράδες.
Το σχόλιο αυτού του παιδιού είναι ενδεικτικό. Βρισιές, ανορθογραφία, ανώνυμες ψευτομαγκιές και το χειρότερο; Η αίσθηση ότι με αυτή την πράξη κάνει κάτι σωστό, κάτι που πρέπει..
Κυριακή, 21 Οκτωβρίου, 2012
Ο/Η Toμ Μπομπαντίλ είπε...Ο/Η Αγανακτισμένος στο Πολιτικό είπε...Φαντάζομαι ότι το κομμάτι του το έκανε και τώρα μπορεί να περηφανευτεί στην ΕΑΑΚίτισα πρωτοετίνα που έχει βάλει στο μάτι "εγώ την είπα στους φασίστες, χο, χο" ή μάλλον "εγκώ τιν ήπα στους φασήσταις, χω, χω". Όσο αποδεικνύετε τι πραγματικά είστε τόσο περισσότερο θα καταλαβαίνετε οτι δεν έχετε κανένα λόγο ύπαρξης στη νέα εποχή που έχει ανατείλει μετά την αφύπνιση του ελληνικού λαού. Και επειδή μου αρέσει, ας χρησιμοποιήσω και μια δική σας φράση: Πίσω στις τρύπες σας.