Εδώ και λίγες ημέρες παρακολουθούμε από τους τηλεοπτικούς δέκτες κάποιες θρησκευτικές ομάδες (παλαιοημερολογιτών κυρίως) να διαδηλώνουν στην Θεσσαλονίκη, έξω από το θέατρο που προβάλλεται η παράσταση «Η ώρα του διαβόλου». Αν και οι διαδηλώσεις ενάντια στην τέχνη βρίσκουν την λέσχη μας αντίθετη δεν κατακρίνουμε την απόφαση κάποιων θρησκευόμενων Ελλήνων να δράσουν κατ’ αυτό τον τρόπο. Είναι σαφές ότι εμείς θα προτιμούσαμε να δούμε μια οποιαδήποτε παράσταση και όχι να την καταγγείλουμε άκριτα. Ωστόσο, αντιλαμβανόμαστε από την άλλη ότι κάποιοι συμπολίτες μας μπορεί να αισθάνθηκαν ότι προσβάλλεται το θρησκευτικό τους συναίσθημα. Ο καθένας δύναται να κάνει τις επιλογές του.
Εκείνο, ωστόσο, που προκαλεί απορία είναι το γιατί να αποκτά πολιτική απόχρωση η όλη διαμαρτυρία. Και ασφαλώς, δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Θα θέλαμε, λοιπόν, να αναλογιστούμε αν εκείνοι που συνδέουν την διαμαρτυρία των θρησκευτικών οργανώσεων με τον εθνικισμό και την παραδοσιοκρατία, έχουν όντως επίγνωση του τι κάνουν. Αν αντιλαμβάνονται τι διαφοροποιεί τον εθνικισμό από τον φονταμενταλισμό, αν γνωρίζουν εντέλει ποιο είναι το ιστορικό νήμα που συνδέει τον εθνικισμό -ως έκφραση του πολιτικού Ρομαντισμού- με πολλά καλλιτεχνικά ρεύματα κατά τους τελευταίους αιώνες.
Αναμφίβολα κι εμείς θα προτιμούσαμε να δούμε μια παράσταση με διαφορετικό περιεχόμενο. Όμως, από αυτό το σημείο μέχρι τον αποκλεισμό ενός θεάτρου και τη στοχοποίηση προσώπων υπάρχει μεγάλη απόσταση. Ίσως να είναι αυτή η απόσταση που χωρίζει τον αυθεντικό κοινωνικό εθνικισμό με τις καταβολές στον Ρομαντισμό από την άκρα δεξιά της μεταπολεμικής Ελλάδας.
Καταληκτικά, καλό θα είναι να έχουμε υπόψη το εξής. Δεν θυμόμαστε κανέναν από τους εμπλεκόμενους να αποδίδει τα εύσημα σε πρόσωπα που, ενώ σήμερα γίνονται στόχοι επικρίσεων, όχι πολύ παλαιότερα αποτέλεσαν συντελεστές μιας ταινίας την οποία μάλλον αξίζει να θυμηθούμε. Πρόκειται για την «Ελεύθερη Βούληση» του Αντώνη Σωτηρόπουλου. Μια ταινία μικρού μήκους που βραβεύτηκε από την Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, καθώς επίσης κι από άλλους φορείς.
Πρωταγωνιστές της ήταν ο Γιώργος Χρανιώτης και ο Σπύρος Μπιμπίλας. Η υπόθεσή της συνδυάζει στοιχεία της δυστοπικής επιστημονικής φαντασίας και της πολιτικής και λαμβάνει χώρα στην Αθήνα του 2020. Επίκεντρο της υπόθεσης αποτελεί η «κάρτα του πολίτη», την οποία το εξουσιαστικό σύστημα της παγκοσμιοποίησης πρόκειται να μας επιβάλει προσεχώς, στερώντας μας κάθε προοπτική ελευθερίας. Είναι ίσως ενδεικτικό ότι την μουσική της ταινίας έχει γράψει ο Σταμάτης Σπανουδάκης ενώ τραγουδά ο Αρτέμης (Φανουργιάκης) των Terror X Crew.
Δείτε την στον παρακάτω σύνδεσμο.