Όπως έχουμε γράψει στο παρελθόν, μολονότι ο μέσος Έλληνας σήμερα ενδεχομένως να αδιαφορεί επ' αυτού, η Επανάσταση του 1821 δεν ξεκίνησε την 25η Μαρτίου. Η ημερομηνία της 25ης Μαρτίου επιλέχθηκε από τον βασιλιά Όθωνα και από τους εναπομείναντες εν ζωή αγωνιστές, ως συμβολικό σημείο αναφοράς και προκειμένου να καθιερωθεί ως ημέρα εορτασμού. Στην πραγματικότητα, ο αγώνας της ανεξαρτησίας είχε ξεκινήσει τον Φεβρουάριο του 1821, όταν ο Αλέξανδρος Υψηλάντης κινήθηκε με το στρατιωτικό του σώμα στην Μολδοβλαχία.
Μολονότι ο Υψηλάντης σχεδίαζε να ξεκινήσει την επανάσταση στην Μάνη, οι πληροφορίες που ήθελαν τους Οθωμανούς να έχουν μάθει τα μυστικά της Φιλικής Εταιρίας και να σχεδιάζουν γρήγορη αντίδραση, τον οδήγησε στην απόφαση να αναλάβει δράση στις Παραδουνάβιες ηγεμονίες. Εξάλλου, η επιλογή της συγκεκριμένης περιοχής συμβόλιζε την θέληση για την αναβίωση μιας ελληνικής αυτοκρατορίας. Έτσι, την 24η Φεβρουαρίου του 1821 εκδόθηκε από τον Υψηλάντη η προκήρυξη έναρξης του Αγώνα, που έφερε τον τίτλο «Μάχου Υπέρ Πίστεως και Πατρίδος».
Μολονότι στον στρατιωτικό αγώνα του Υψηλάντη συμπαραστάθηκαν οι σπουδαίοι μαχητές του Ιερού Λόχου και εκπληκτικές μορφές του Αγώνα, όπως ο Γεωργάκης Ολύμπιος, η επανάσταση απέτυχε στο βόρειο μέτωπο, πράγμα που, δυστυχώς, βόλεψε τα σχέδια των δυτικών δυνάμεων και σφράγισε την μοίρα της επανάστασης και του νέου ελληνικού κράτους.
Και τούτο γιατί πρώτον το ελλαδικό κράτος κατασκευάστηκε σύμφωνα με τον τρόπο που θεωρούσαν τα γεωγραφικά πρότυπα της αρχαίας κλασικής Ελλάδας οι δυτικοί διαφωτιστές. Δηλαδή, με πολύ μικρή έκταση σε σχέση με εκείνη του ομηρικού, του αλεξανδρινού ή του βυζαντινού ελληνισμού, πράγμα που οδήγησε σε συνεχείς τριβές την εξωτερική μας πολιτική (τις οποίες βιώνουμε μέχρι σήμερα). Δεύτερον, γιατί το ιδεολογικό υπόβαθρο της πολιτικής ζωής του τόπου προσδιορίστηκε από την πολιτική θεωρία του Διαφωτισμού, την οποία ασπάστηκαν, χωρίς καλά-καλά να γνωρίζουν, έπειτα από σωστά μεθοδευμένη προπαγάνδα, οι ακαλλιέργητοι αγωνιστές της κεντρικής και νοτίου Ελλάδας. Και τρίτον γιατί βγήκε απ' την μέση ένας άντρας με αξιώματα, ιπποτική ηθική και διεθνή αναγνώριση, τον οποίο οι δυνάμεις του δυτικού παράγοντα δεν θα μπορούσαν να χειριστούν με ευκολία.
Σήμερα, οι θεματοφύλακες της εθνικής μνήμης, αποτίνουμε φόρο τιμής στον Αλέξανδρο Υψηλάντη, στον Γεωργάκη Ολύμπιο, στους μαχητές του Ιερού Λόχου με τις θρυλικές μαύρες στολές και σε όλους εκείνους που αγωνίστηκαν στις παραδουνάβιες ηγεμονίες, προκειμένου να φτιάξουν ένα ελληνικό κράτος με εκτενή σύνορα, που θα διασφάλιζε την εθνική μας ενότητα κι ανεξαρτησία και θα άπλωνε την επιρροή του ελληνισμού σε όλα τα Βαλκάνια.
Σημείωση:
Ο πρώτος πίνακας φέρει τον τίτλο "Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης διαβαίνει τον Προύθο" και αποτελεί έργο του ζωγράφου Πέτερ φον Ες. Ο Υψηλάντης φαίνεται στον πίνακα μονόχειρας, όπως όντως ήταν λόγω τραυματισμού του σε παλαιότερη μάχη. Και η σημαία που κρατά φέρει το αέναο ελληνικό σύμβολο του φοίνικα, ο οποίος αναγεννιέται απ' τις στάχτες του. Ο δεύτερος πίνακας είναι του ίδιου ζωγράφου και φέρει τον τίτλο "Το ηρωικό τέλος του Ιερού Λόχου στο Δραγατσάνι".