του Σταμάτη Μαμούτου
Υπήρχε μια περίοδος που έλπιζα ότι το New Wave Of Traditional Heavy Metal θα μπορούσε να αναβιώσει με αξιώσεις τον αγαπημένο μας ήχο του κλασικού heavy metal, όπως το γνωρίσαμε στην δεκαετία του ’80 (άντε και σε εκείνη του ’70). Όμως, ο χρόνος αποδεικνύεται αμείλικτος κριτής. Μολονότι σε πολλά NWOTHM σχήματα υπάρχουν καλές ιδέες και αταλάντευτα σωστός μουσικός προσανατολισμός, για όσους εξακολουθούμε να ακούμε μουσική χωρίς να παρασυρόμαστε από την αγάπη μας για το πεδίο του κλασικού heavy metal και δίχως να υπονομεύουμε την δημόσια κρίση μας από την διάθεση να έχουμε φιλική σχέση με τα προσιτά (στις σημερινές συνθήκες) συγκροτήματα, τα όρια αυτού του ρεύματος είναι εμφανή. Μια το πολύ δύο καλές κυκλοφορίες. Πάθος για την υπεράσπιση της αυθεντικής heavy metal κουλτούρας αλλά και αδυναμία συνδυασμού επιμέρους στοιχείων προκειμένου να συγχρωτιστούν σε ένα αληθινά συμπαγές και σταθερό ποιοτικό ηχητικό αποτέλεσμα. Τα περισσότερα σχήματα δίνουν την αίσθηση μιας ακόμα χαμένης ευκαιρίας μουσικών, οι οποίοι έχουν προοπτικές να ξεπεράσουν το underground επίπεδο αλλά στο τέλος δεν τα καταφέρνουν.
Υποθέτω ότι για αυτό το αποτέλεσμα ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό η σημερινή (εναπομείνασα) μουσική βιομηχανία. Στην ουσία οι μουσικές εταιρείες απλά κυκλοφορούν και διανέμουν τα albums. Είναι μαγαζάκια μικρής εμβέλειας. Δεν διαθέτουν τα επιτελεία των έμπειρων αυτιών και τους στρατούς τεχνικών που στην παλιά, προ του 1995, μουσική βιομηχανία έπαιζαν κομβικό ρόλο στην επεξεργασία και διαμόρφωση καλών αρχικών μουσικών ιδεών σε δισκογραφικούς ύμνους. Στις σημερινές συνθήκες μόνο κάποιες μουσικές ιδιοφυίες μπορούν δυνητικά να διαμορφώσουν ολοκληρωμένες εξαιρετικές μουσικές προτάσεις. Μουσικοί, δηλαδή, που είναι σε θέση να κάνουν πολλά πράγματα μόνοι τους σε διαφορετικά πεδία.
Ωστόσο, άλλο τι μπορεί να συμβεί δυνητικά και άλλο τι πραγματικά συμβαίνει. Ίσως χρειαστεί να περάσουν δεκαετίες για να γεννηθούν μουσικές ιδιοφυίες. Ακόμη και οι καλοί μουσικοί των καιρών μας, με την βοήθεια του εκάστοτε ηχολήπτη που επιλέγουν και όντας υπό τον περιορισμό των εύκολων αλλά και γεμάτων περιορισμούς ηχογραφήσεων στους υπολογιστές, δεν είναι εύκολο να διαχειριστούν το αποτέλεσμα των ιδεών τους με τρόπο που να οδηγεί σε κάτι αληθινά ξεχωριστό. Συνήθως μένουν στο επίπεδο του καλού με την προσδοκία να υπερβούν κάποτε τον μέσο όρο του underground.
Προφανώς η παρέμβαση των παλαιών δισκογραφικών εταιρειών στην δουλειά των μουσικών έφερνε συχνά αρνητικά αποτελέσματα (με πρώτο όλων την αποφασισμένη από την μουσική βιομηχανία πτώση του heavy metal). Όμως, από την άλλη, απέφερε ενίοτε και θριάμβους. Ας αναλογιστούμε τι θα συνέβαινε στους Maiden αν ο Harris δεν είχε ακούσει τις σωστές συμβουλές να προσλάβει τον Smith και τον Dickinson, αλλά και τι συνέβη όταν ένιωσε αρκετά ισχυρός ώστε να αποχωριστεί τον Birch. Ας αναλογιστούμε αν θα υπήρχε ο θρύλος του Ozzy των 80’s, στην περίπτωση που έπρεπε να πείσει μόνος του, χωρίς την βοήθεια της μουσικής βιομηχανίας, τον Daisley, τον Rhoads, τον Lee και τους υπόλοιπους μουσικούς συνεργάτες του να τον ακολουθήσουν. Αντιστρόφως, ας σκεφτούμε σε τι ποιοτικά ύψη θα είχαν εκτοξευτεί σήμερα σχήματα όπως οι Wytch Hazel, αν υπήρχε ο παλιός τρόπος δουλειάς των μουσικών εταιρειών που θα ανάγκαζε τον Hendra να προσλάβει έναν κανονικό τραγουδιστή (ενδεχομένως και ορισμένους πιο άρτιους μουσικούς σε ένα ακόμη όργανο). Οι παλιές δισκογραφικές εταιρείες, της προ 1995 εποχής, συνιστούσαν μια μεγάλη μορφή οργάνωσης, η οποία παρήγαγε υψηλών απαιτήσεων αποτέλεσμα.
Σήμερα αυτό έχει εκλείψει. Οι συνέπειες πολλές. Μια εξ αυτών είναι ο εμφανής ερασιτεχνισμός σε πολλές κυκλοφορίες. Μπορεί ο ερασιτεχνισμός να αποκτά μια ενδιαφέρουσα ρομαντική υπόσταση όταν έχουμε να κάνουμε με ρεύματα που εκ των πραγμάτων απευθύνονται σε περιορισμένα κοινά ακροατών, όπως είναι για παράδειγμα το black metal. Δεν ισχύει, όμως, το ίδιο για το κλασικό heavy metal και το hard rock, τα οποία είναι προορισμένα να απευθύνονται σε μεγαλύτερα κοινά και ως απώτατη προοπτική τους θα έπρεπε να θέτουν, κανονικά, την υπέρβαση του underground και την επικράτηση σε μεγάλη κλίμακα.
Υπό αυτές τις συνθήκες είναι πολύ ευχάριστο όταν εμφανίζεται ένα album που -πέρα από σωστό προσανατολισμό και διάσπαρτα ωραία στοιχεία αυθεντικού heavy metal- διαθέτει μια συνολική συνοχή, μια σταθερή αξία άνω του μετρίου σε αρκετά κριτήρια και γνωρίσματα συμπαγούς μουσικής ταυτότητας η ποιότητά της οποίας τείνει να υπερβεί τα μέτρα του true metal underground. Το «Dreamkiller» των Sumerlands αποτελεί μια τέτοια περίπτωση. Κυκλοφόρησε το 2022 και είναι το δεύτερο album των Αμερικανών. Οι Sumerlands είναι, στην ουσία, οι Eternal Champion με άλλον τραγουδιστή. Ως Summerlands έχουν διαμορφώσει μια διαφορετική μουσική ταυτότητα, πιο κοντά στο κλασικό και το power παρά στο true epic metal.
Δεν θα υποστηρίξω ότι έχουμε να κάνουμε με κάποιον «θρίαμβο του heavy metal» και άλλα διθυραμβικά. Θέλω να είμαστε προσγειωμένοι και σοβαροί. Υπό αυτό το πρίσμα το «Dreamkiller» είναι μια κυκλοφορία που ξεχωρίζει και αξίζει να της αφιερώσουμε χρόνο προκειμένου να την ακούσουμε με προσοχή και να την αποτιμήσουμε με τον τρόπο που το κάναμε κάποτε στα νέα albums τα οποία αγοράζαμε (και όχι, όπως συμβαίνει σήμερα, οδηγώντας ή στα ακουστικά του κινητού μας τηλεφώνου καθοδόν για τα ψώνια της ημέρας).
Σε αυτό το album οι Sumerlands παρουσιάζουν μια μουσική ταυτότητα που ισορροπεί ανάμεσα στο ευρωπαϊκό κλασικό heavy metal και στο αμερικανικό power της δεκαετίας του ’80. Η αρχή γίνεται με το πολύ καλό Twilight Points the Way. Εξαιρετικές οι πληθωρικές κιθάρες, με συνδυασμό metal μπούκωμα-μελωδία σε αναλογία που θυμίζει παλιά album του Dio. Ωραία και τα ανεπαίσθητα γεμίσματα πλήκτρων στις ατμόσφαιρες. Γεμάτα τύμπανα που (επιτέλους σε μια κυκλοφορία του NWOTHM) πέφτουν σε σωστά μετρήματα. Μόνο το μπάσο του πρόσφατα εκλιπόντος Brad Raub χάνεται αλλά αυτό είναι πλέον γνώρισμα της σύγχρονης παραγωγής.
Η φωνή του Brendan Radigan είναι ένα θέμα προς συζήτηση. Πρόκειται για μια δουλεμένη φωνή ενός τραγουδιστή που ακούγεται επαγγελματικά άρτιος και έχει δυνατότητες. Η χροιά της έχει μια πρίμα απόχρωση που την καθιστά ιδανική για power metal σχήμα. Δεν είναι, όμως, η φωνή του classic metal τραγουδιστή. Εκ των πραγμάτων η πρίμα απόχρωση την κατευθύνει ερμηνευτικά στις ψηλές οκτάβες και αν δεν είσαι Halford, Kiske ή Tate, μια τέτοια φωνή χάνει σε αισθαντικότητα και οδηγεί αναγκαστικά στον πυρήνα του true power metal, αποκλείοντας το άνοιγμα σε πιο μαζικό ακροατήριο. Στο Twilight Points the Way και στα υπόλοιπα τραγούδια του album ο Radigan ακούγεται εξαιρετικά. Αλλά προσδιορίζει σε μεγάλο βαθμό την ταυτότητα του ήχου ως επιλογή των true metalheads. Είναι για εμάς και μόνο για εμάς. Δεν είναι για μουσικό κοινό μεγαλύτερης εμβέλειας, αν και το album δείχνει ότι σε άλλες εποχές θα μιλούσαμε για ένα συγκρότημα αρκετά ποιοτικό ώστε να έχει προοπτική απόκτησης μαζικού ακροατηρίου.
Ακολουθεί το (κάτι σαν) mιd tempo Heavens Above. Άλλο ένα εξαιρετικό τραγούδι με υπέροχες μελωδίες, εξαιρετικές classic metal κιθάρες που δένουν αρμονικά με μια γενικότερη modern metal αίσθηση, ατμοσφαιρικότητα κι ένα ανεπαίσθητα pop metal υπόβαθρο. Αναμφίβολα μια πολύ καλή σύνθεση.
Έπεται το Dream Killer. Ένα τυπικό ευρωπαϊκό power metal τραγούδι του κιλού. Τάπα τούπα τα τύμπανα, τρέξιμο στις κιθάρες που πνίγει την μελωδία (η οποία σώζεται ευτυχώς στα φωνητικά), το κλασικό παίξιμο που μοιάζει σαν να βάλαμε το βινύλιο των 33 στροφών στις 45, σολαρίσματα που αποκαλύπτουν γνώση της κλασικής μουσικής και μεγάλες τεχνικές δυνατότητες, καθώς και πολύ καλά φωνητικά στα ρεφρέν. Δεν είναι κακό αλλά δεν είναι και του προσωπικού μου γούστου αυτό το στυλ. Το γεγονός ότι το συγκεκριμένο τραγούδι έγινε το video clip του album καταδεικνύει ότι το συγκρότημα απευθύνεται στον πυρήνα των ακροατών του power metal, περιορίζοντας τις προοπτικές ανοίγματος σε μεγαλύτερο ακροατήριο.
Ακολουθεί το Night Ride. Ένα mid tempo ατμοσφαιρικό τραγούδι. Με ξενίζει λίγο το στυλ φωνητικών που θυμίζει σε κάποια σημεία grunge rock αμερικανιές των 90’s. Κατά τα άλλα έχει τα 80’s pop metal πλήκτρα που αγαπήσαμε, ωραίες μελωδίες, σταθερά εξαιρετικές κιθάρες. Άλλη μια αρκετά καλή σύνθεση.
Στις παλιές εποχές κάπου εδώ θα άρχιζε η δεύτερη πλευρά του δίσκου. Edge of the Knife. Ίδια πετυχημένη συνταγή με το ρυθμικό μέρος στις κιθάρες να γέρνει προς τις δυνατές pop metal στιγμές των Scorpions και τα φωνητικά με το υπόλοιπο μέρος του τραγουδιού (μπάσο, ντραμς, ατμόσφαιρες στα πλήκτρα) να παραπέμπουν στις πρώτες μέρες των Savatage και του αμερικανικού epic. Οι κιθάρες για μια ακόμη φορά οργιάζουν.
Έπεται το Force of a Storm. Οι κιθάρες θυμίζουν Ozzy της εποχής Rhoads και Lee, ενδεχομένως και Τσάμη σε κάποια σημεία αλλά τα ρυθμικά τους είναι πιο πίσω από τα άλλα κομμάτια, με τα πλήκτρα να βγαίνουν μπροστά σε κάποια σημεία. Γρήγορο, δυνατό, old school. Συμπαθητικό αλλά νομίζω ότι έπρεπε να γίνει αλλιώς η παραγωγή του. Αυτές οι κιθάρες δεν είναι για να μένουν πίσω. Είναι οι προμετωπίδα του συγκροτήματος.
Επόμενο τραγούδι το ψυχοβγαλτικά mid (slow για την ακρίβεια) tempo The Savior's Lie. Καλό είναι αλλά δεν μου άρεσε ποτέ αυτό το αργό στυλ. Παραπέμπει πολύ στο μπλουζ και αναγκαστικά αποκλίνει από την heavy metal μουσική ταυτότητα σε πιο American rock ατραπούς. Μπαίνουν και ψυχεδελικά σολαρίσματα σε κάποια σημεία. Το πιο αδύναμο του album όσον αφορά την σύνθεση (η εκτελεστική δεινότητα των μουσικών παραμένει εξαιρετική), κατά την προσωπική μου εκτίμηση.
Το album κλείνει με το Death to Mercy. Τυπικό classic power τραγούδι που ανεβαίνει ποιοτικά λόγω του πολύ καλού ρεφρέν. Κιθάρες και πλήκτρα συνδυάζονται υπέροχα θυμίζοντας Warlord και Ozzy της εποχής του Bark at the Moon. Υποθέτω ότι, κάπου βαθιά στο πίσω μέρος του νου τους, οι Sumerlands θα σκέφτονταν πόσο ωραία θα ήταν αν είχαν τον παλιό Ozzy στα φωνητικά να πει το ρεφρέν (ήταν και στον πρώτο δίσκο εμφανής η επιρροή του Ozzy). Καλό τραγούδι αλλά όχι από τα κορυφαία του δίσκου.
Σε γενικές γραμμές το «Dreamkiller» είναι ένας από τους πολύ καλούς heavy metal δίσκους των τελευταίων ετών. Οι Sumerlands είναι μια μπάντα που αξίζει την προσοχή μας. Αποτελείται από μουσικούς με υπόβαθρο και ενδιαφέρουσες εμπνεύσεις. Είναι ένα σχήμα που έχει κυκλοφορήσει δύο πραγματικά καλούς δίσκους (με τον δεύτερο σαφώς καλύτερο) και δείχνει ότι αν η μουσική βιομηχανία των ημερών μας ήταν σε διαφορετικό επίπεδο, με σωστή καθοδήγηση το συγκεκριμένο συγκρότημα θα μπορούσε να είχε σπουδαίο μέλλον. Αναμένουμε τις επόμενες κινήσεις τους ιδίως μετά τον απροσδόκητο θάνατο του μπασίστα τους.
ΥγΣταμ πες στον Πρασούλα να γράψει πάλι μουσικά άρθρα. Τι έχει πάθει και έκοψε το metal ; Κόβεται ρε το metal στα πενήντα φεύγα μας;
Για να γράφουν οι μουσικοί αρθρογράφοι πρέπει να υπάρχει η κατάλληλη μουσική πρώτη ύλη. Αν δεν υπάρχει....
Είναι καλό να υπάρχουν συγκροτήματα που ασχολούνται ακόμη με τον παραδοσιακό ήχο. Μπράβο στον Σταμάτη για την παρουσίαση. Ελπίζουμε να έχουμε και άλλα αφιερώματα σε παρόμοιες μπάντες
Εκτός από τον παραδοσιακό ήχο ακούω και thrash, death και black. Αλλά τώρα που μεγάλωσα φαίνεται ότι επιστρέφω στην παράδοση και στις ρίζες!
Και επί τη ευκαιρία:
Να έχετε μια υπέροχη και δημιουργική χρονιά και συνεχίστε να μοιράζετε πόνο στα γνωστά γκαρσονια και στα μαλλάκια του χώρου. Και
Stay metal 🎸🤘
C.Φ.
Να πω την αλήθεια, μόλις πριν λίγο είδα την αναγνωσιμότητα του άρθρου και εξεπλάγην ευχάριστα. Δεν περίμενα ότι θα ήταν τόσο μεγάλη. Φαίνεται ότι είχαμε να καταπιαστούμε καιρό με το heavy metal και η επιστροφή σε αυτή την θεματική κέντρισε το ενδιαφέρον των αναγνωστών.
Ασφαλώς, αν πέσει στην αντίληψή μου κάτι καλό θα το παρουσιάσω. Αλλά, η θεματική των μουσικών άρθρων δεν είναι δύσκολη. Δεν είναι απαραίτητο να γράφω μόνο εγώ ή τα υπόλοιπα παιδιά της λέσχης τέτοια άρθρα. Όποιος αναγνώστης εντοπίσει κάτι που θεωρεί καλό, μπορεί να γράψει μια παρουσίαση και να μας την στείλει. Εδώ είμαστε εμείς να την δούμε, να την ανεβάσουμε και να την σχολιάσουμε.
Στα του συγκεκριμένου περιστατικού τώρα. Ένας φίλος μας είχε πάει στην συναυλία και δεν κατάλαβε τίποτα. Είδε μέσα δικούς μας, είδε συμφοιτητές του αναρχικούς. Γενικά πρέπει να είχε αυτό που λέμε "απ' όλα" στους θεατές. Τυπικό metal live χωρίς να φαίνεται παραπάνω (ή να φαίνεται καν) κάποια πολιτική ομάδα. Όταν βγήκε έξω πρέπει να μην είχε γίνει ακόμη κάτι ή να είχε τελειώσει ότι έγινε.
Ωστόσο ακούσαμε την επόμενη μέρα (όπως όλοι οι μεταλλάδες) ότι έγινε πέσιμο. Αλλά μάλλον πρέπει να ήταν της πλάκας. Κάποιοι τριτοκλασάτοι δικοί τους πρέπει να το έκαναν και να έριξαν λίγες ψιλές, στα γρήγορα, σε όποιους άτυχους βρήκαν μπροστά τους μέχρι να τελειώσει το βιαστικό τους ντου και να φύγουν γρήγορα για να γλιτώσουν συλλήψεις, αντεπιθέσεις από security ή άλλα προβλήματα. Αν έγινε κάτι, πρέπει να έγινε "μικρής εμβέλειας πέσιμο".
Τώρα, ότι είναι μαλακίες αυτά και ότι αποτελούν κηλίδα για την heavy metal κοινότητα το καταλαβαίνουμε όλοι. Αλλά δεν είμαστε αυτοί που θα καταγγείλουμε με βροντερό τρόπο αυτές τις συμπεριφορές και θα δημοσιεύσουμε ανακοινώσεις κατά της βίας κλπ. Εφόσον υπάρχουν διαφορετικές ομάδες, (πολιτικές, μουσικές ή άλλες) εντός ενός πεδίου με γνωρίσματα όπως αυτά του rock υπάρχει η πιθανότητα να γίνουν και τέτοια. Γιατί κάποιοι μπορεί να σκέπτονται με τρόπους που δίνουν χώρο (ανάμεσα στα άλλα) και στην βία.
Για να είμαστε ειλικρινείς, το είχαμε κάνει και εμείς όταν ήμασταν πιτσιρικάδες. Ακόμη μας κατηγορούν σε διάφορα καθώς πρέπει heavy metal forum για αυτό. Στα παλιά μας τα παπούτσια τους γράφουμε αλλά θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς. Όταν είχαν έρθει οι Prodigy για την πρώτη τους συναυλία στην Ελλάδα είχε πέσει σύρμα στους κύκλους των true metalheads, των παλιών rockers και των punks ότι αυτό το συγκρότημα συμβόλιζε την απόπειρα της αμερικανικής μουσικής βιομηχανίας να εκφυλίσει τον rock ήχο μέσω της χορευτικής ηλεκτρονικής μουσικής. Σήμερα μπορεί να ακούγεται απίστευτο αλλά τότε ήταν μια συμβατή (ασφαλώς και βίαιη) σκέψη με τις αντιλήψεις του rock κινήματος. Το αποτέλεσμα ήταν να γίνει πέσιμο στην συναυλία και να διακοπεί λίγο πριν το τέλος, όταν έγινε ντου στην σκηνή με πέτρες στο ίδιο το συγκρότημα.
Δεν μας εκφράζει πλέον το πέσιμο (μας εκφράζει όμως η συνέχιση της ευθείας αντίθεσης με τις επιλογές της μουσικής βιομηχανίας με άλλους τρόπους) αλλά κάποιοι πιτσιρικάδες μπορεί να σκέφτονται διαφορετικά. Επειδή είναι δύσκολο να κάνουμε το μυαλό τους να τρέξει πιο γρήγορα απ' ότι μπορεί, κατά την γνώμη μας η ευθύνη μεταφέρεται στους διοργανωτές (πρέπει να είναι σε θέση να εγγυηθούν την ασφάλεια των συναυλιών) και δευτερευόντως στην αστυνομία. Αλλά, με την αντίληψη που έχει η αστυνομία για τις rock συναυλίες και με την κακή προδιάθεση των ακροατών προς την αστυνομία, το θέμα γίνεται περίπλοκο.
Ελπίζουμε να μην επαναληφθούν τέτοια ή αν επαναληφθούν οι επιτιθέμενοι να φάνε ένα καλό αντι-ντου (όχι από security) από τους θεατές (στο βαθμό που θα είναι εφικτό). Μόνο έτσι θα σπάσει η μαγκιά τους. Και από τους security να τις μαζέψουν, πάλι θα τους κοπούν τα φτερά. Αλλά αυτό θα σημαίνει και αυστηρή αστυνομοκρατική επιτήρηση στις συναυλίες.
Πάντως είναι αναμενόμενο να μην γράψουν τίποτα τα μουσικά sites, ακόμη κι αν έγινε όντως πέσιμο. Δεν θέλουν να φοβίσουν τον κόσμο από την μια και δεν θέλουν να δοθεί η εικόνα του παλιού πεζοδρομιακού rock γεγονότος στους αναγνώστες από την άλλη. Με εμπορικούς όρους, προφυλάσσουν το "προϊόν". Μόνο αν γενικευτεί το φαινόμενο θα αρχίσουν να γράφουν σεντόνια καθώς πρέπει, και πάλι σκεπτόμενοι με εμπορικούς όρους για να προφυλάξουν το "προϊόν".
Μια φορά έπεσε στοπ στο Αν και αυτό όχι νικηφόρο. Απλά στοπ. Κάπου στα 1994-95, σε συναυλία hardcore ελληνικών συγκροτημάτων. Υπήρχε ανάμεσα στα συγκροτήματα και ένα με μέλη που είχαν συμπάθειες στο wp Oi! Μαζεύτηκαν απ' έξω 150 άτομα της παλιάς πλατείας και από μέσα έκανε φραγμό στην πόρτα για να τα αποκρούσει, μαζί με τους υπευθύνους ασφαλείας του καταστήματος, όλο το κοινό που είχε μπει μέχρι εκείνη την ώρα (πενήντα με εξήντα άτομα). Τελικά όποιος πλησίαζε να πάρει εισιτήριο ή να μπει έφευγε κυνηγημένος από τους απ΄ έξω και η συναυλία ματαιώθηκε. Όμως τον φραγμό στην πόρτα δεν τον έσπασαν. Το μαγαζί έμεινε άθικτο και οι θεατές έφυγαν σε πορεία, χωρίς σοβαρούς τραυματισμούς ή άλλες απώλειες. Πιθανό να γράψει ο Σταμάτης όταν κυκλοφορήσει το Ιππότες των Δρόμων για αυτό το σκηνικό.
Όσον αφορά τους παραμυθάδες, να ξέρεις ότι είναι συνήθως διαφορετικοί από τους παραμυθατζήδες. Σε εσένα ταιριάζει το δεύτερο.
Αλλά αυτά μικρή σημασία έχουν. Στα του θέματος. Εσύ ήσουν εκείνη την μέρα; Στους αντιφασίστες απέναντι, εννοώ.
Άιντε δοξα κ τιμή.
Σε μάζωξη οπαδών του ΠΑΟΚ για τα συνδεσμιακα οι ηγήτορες των "άπλυτων "έφαγαν γερό τραμπουκο - προς τιμήν τους αμυνθηκαν(με κραβμαγκα ασχολούνται χρόνια) αλλά ηττήθηκαν και τους επέτρεψε να φύγουν περπατώντας γνωστός δυτικός.. Έτσι για να μην υπάρχουν αμφιβολίες για την πραγματική κατανομή δύναμης... Μέρες πολλές ακούγεται ότι θα απαντήσουν αλλά μέχρι τώρα γλύφουν τις πληγές τους.. Κοινώς ρουφάνε το τουμπεκί τους (ή το αυγό τους)..
Υ. Γ. Αν υπάρχει ενδιαφέρον θα πρότεινα να γίνει υπό ενότητα για σκηνικά της παλιάς ή και σύγχρονης εποχής (αθλητικά και πολιτικα) σε στυλ των αλήστου μνήμης "επιστολών στο φίλαθλο" που διαβάζαμε μικροί κάθε Κυριακή στα 80 'ς και 90'ς😁
ΛΕΣ να αγνοούμε τι καπνό φουμαρει κάθε σ. Φ.; Εμείς στο γήπεδο μόνο γκρομπαρί βλέπουμε από Βαλκάνια
Αν εσείς βγάζετε πανό ουτσεκα για Κόσοβο και είστε αδερφοκτονοι έχεις πολλά θέματα στο εσωτερικό σου για να πουλάς πνεύμα 🤪Αν είσαι της ραβινικης σχολής του δελασαλ μπορεί να σώσετε τη χρονιά αυριο 😝Αν είσαι άλλης απόχρωσης πες το..
Θα σου πρότεινα να διαβάσεις και κανένα βιβλίο του αρ(χ)- ιστιδη (ξε) - κολια😇για μια νέα γνώση τής ιστορίας των δυτικών Βαλκανίων 🤣
Πέρα από την πλάκα, και οι δύο είναι σημαντικοί διανοητές. Ο Χέρντερ συνδέεται περισσότερο με την πολιτική σκέψη, τον εθνικισμό κλπ.
Μλκς έχουν όλοι - και ο Ολυμπιακός.. Πυρήνες με ισχύ όχι
Το ξέρουν και οι ίδιοι πολύ καλά και σε αρκετές περιπτώσεις το βίωσαν με πολύ οδυνηρό τρόπο ( σε γήπεδα τοπικά, στη φλαμπε κατάληψη, στην. Π. Π. Γερμανού, και τώρα...) Έχουν γνώση οι σχετικοί με τα οπαδικα..
Είναι αφεντικά της οδού Αλκμήνης αντε και άλλων τριών οδών.. 😏
Μάχιμοι; Δεν θα είσαι από την πόλη ή την Μακεδονία φίλε.. Η απόσταση είναι χαώδης.. Ένας λαός από την μία και κλίκες από την άλλη..
Υ. Γ. Αν ήρθε το μνμ πριν - για εύοσμο μπορείς να τα συγχωνεύσεις
Για τη θύρα 1 που λες, μη σε ξεγελάει το παρελθόν των Ιερολοχιτών. Αυτοί έχουν γίνει τελείως γτπ. Ο μόνος σύνδεσμος που έκανε αγιογραφία για τον Μπουτάρη, όχι ως παράγοντα του Άρη αλλά ως αλανιαρη πολιτικό που του ήταν λίγη η συντηρητική Θεσσαλονίκη. Στην 1 κρεμάστηκε πανί αντιναζι για Φύσσα το Σεπτέμβρη, στη 3 όχι.
Πατριώτες υπάρχουν παντού, και στον Εύοσμο και σε κατά τόπους παραρτήματα του Σούπερ 3. Αλλά δεν βλέπω διάθεση να γίνει κάτι και να επιστρέψει ο Άρης στο παλιό εθνικιστικό στυλ. Η κληρονομιά με Κουκ που μεσολάβησε στα 2000,όταν από πατριώτης έγινε στρατευμένος αντιφασίστας, είναι ακόμη βαριά. Το λάθος έγινε τότε αρχές 2001-2003 με την ανοχή που έδειξαν οι πατριώτες και του Άρη γενικά και του σούπερ 3 ειδικά για να μη διαταραχθεί η ενότητα κλπ ενώ η μειοψηφια του Κουκ είχε αρχίσει για τα καλά πεσίματα σε άλλους αρειανούς, σκισίματα ελληνικών σημαιών κι άλλα.
Κάποιοι από τους παλιούς ολντσκουλ πατριώτες ξέκοψαν σιγά σιγά με τα χρόνια. Η επόμενη γενιά, σημερινή τριανταπεντάρηδες μεγάλωσε με προπαγάνδα αντίφα λάτιν μπόκα Τσε κουκ-Νεγρη και δε συμμαζεύεται. Οι πιο πιτσιρικάδες σήμερα ούτε που ξέρουν ότι η παραδοσιακή κερκίδα τους ήταν εθνικιστική. Τους τα 'χουν κρύψει και μεγαλώνουν με τρελή προπαγάνδα ότι ο ΠΑΟΚ μάζευε πάντα τα εθνίκια, ενώ στον Άρη οι αριστεροί. Χρειάζεται πολύ δουλειά στον Άρη για να επανέλθει το παλιό.
Το ματς μπορεί να ρθει στα ισα και μετά να γυρίσει με ένα σταθερό πυρήνα 15-20 ατόμων για αρχή, αποφασισμένων, αλλά μεθοδικών και έξυπνων. Οι αντίφα του Άρη δεν είναι και τόσοι πολλοί, ούτε τίποτα κομαντο.Χα χα. Απλά έχει παγιωθεί η κατάσταση. Η συντριπτική πλειοψηφία των απλών αρειανών τους σιχαίνονται εντωμεταξύ.