Η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. πραγματοποίησε και φέτος την καθιερωμένη συγκέντρωση του αθηναϊκού πυρήνα των μελών της για να τιμήσει τους νεκρούς και να κρατήσει ζωντανή την μνήμη της κρίσης των Ιμίων. Τα μέλη της λέσχης συγκεντρώθηκαν μπροστά στο μνημείο για τους πεσόντες της κρίσης των Ιμίων και αφού πραγματοποιήθηκε το καθιερωμένο τελετουργικό, ο Σταμάτης πήρε πρώτος τον λόγο. Αρχικά ο Σταμάτης θύμισε τους τρόπους με τους οποίους προσέγγιζαν το γεγονός, από την δεκαετία του ’90 μέχρι σήμερα, οι περισσότερες οργανώσεις του χώρου. Με φωνασκίες, που μας καλούσαν να εκδικηθούμε για τους νεκρούς. Με τσιρίδες σε μικρόφωνα ή με ντουντούκες και συνθήματα που, όπως και οι ομιλητές, εστίαζαν στο προσωπικά συναισθηματικό υπόβαθρο του χαμού των τριών παλικαριών. Όπως συνήθως συμβαίνει στον εθνικιστικό χώρο, αυτή η προσέγγιση δεν απέκτησε ουσιαστικό περιεχόμενο. Οι φωνασκίες για εκδίκηση δημιουργούσαν μια εμψυχωτική ατμόσφαιρα, η οποία συσπείρωνε τους ακροατές, υπό την σκέπη του εκάστοτε άχρηστου που παρίστανε τον αρχηγό και κάπου εκεί τελείωνε η υπόθεση. Η κρίση των Ιμίων έμενε στις μνήμες αλλά δεν γινόταν εφικτό να αξιολογηθεί πολιτικά ώστε να γίνει μέρος της στρατηγικής του εθνικιστικού χώρου.
Σύμφωνα με τον Σταμάτη η αποτίμηση της κρίσης των Ιμίων δεν πρέπει να μείνει στο συναισθηματικό φορτίο της άδικης απώλειας των Βλαχάκου, Γιαλοψού και Καραθανάση. Όλοι οι Έλληνες αισθανθήκαμε πόνο και συντριβή στο άκουσμα του θανάτου των τριών αξιωματικών. Κάποιοι διψάσαμε για εκδίκηση, βιώνοντας την εθνική ταπείνωση. Όμως, ο πραγματικά βαθύς πόνος για την απώλεια των τριών αντρών ήταν εκείνος των οικογενειών τους. Ποτέ δεν μάθαμε αν οι οικογένειές τους ήθελαν να μας βλέπουν να ορκιζόμαστε εκδίκηση στο όνομά τους ή αν συμφωνούσαν με τις πολιτικές μας ιδέες. Για την ακρίβεια μάθαμε αργότερα ότι η οικογένεια του Βλαχάκου, συγκεκριμένα ο πατέρας και ο αδερφός του, ήταν πολιτευτές της Νέας Δημοκρατίας. Ο τελευταίος είναι σήμερα εν ενεργεία βουλευτής της. Συνεπώς, μια σωστή πολιτική προσέγγιση δεν μπορεί να μένει στα μέχρι τώρα δεδομένα του εθνικιστικού χώρου, τα οποία διαμόρφωσαν ανόητοι ακροδεξιοί επί δεκαετίες.
Σαφώς και αισθανόμαστε απερίγραπτο πόνο για τους τρεις νεκρούς. Αλλά το νόημα της εθνικιστικής πολιτικής προσέγγισης της κρίσης των Ιμίων απλά αρχίζει από αυτό το συναίσθημα. Δεν εξαντλείται σε αυτό. Το αίμα των νεκρών αποτελεί την αρχή. Η περαιτέρω συνέχεια, όμως, είναι απαραίτητη ώστε να γίνει σαφές το νόημα της μνήμης του συγκεκριμένου τραγικού γεγονότος. Και το νόημα αυτού του γεγονότος, για να εμφανιστεί στα μάτια μας καθαρό, πρέπει να συνδεθεί με το ιστορικό και πολιτικό περίγραμμα εκείνης της περιόδου.
Όπως υπενθύμισε ο Σταμάτης, η ταπείνωση των Ιμίων ήταν το πρώτο από τρία ανάλογα επεισόδια της ελλαδικής εξωτερικής πολιτικής, που σηματοδότησαν το πέρασμα του ελληνικού κράτους και της κοινωνίας μας σε μια περίοδο η οποία διαρκεί μέχρι σήμερα. Η ντροπή των Ιμίων κατά τις τελευταίες ημέρες του Ιανουαρίου του 1996, οι φόνοι των Ισαάκ και Σολωμού στην Κύπρο το καλοκαίρι του ίδιου έτους και η παράδοση του Οτσαλάν στους Τούρκους λίγους μήνες αργότερα, αποτελούν μια ενότητα στην αντίληψη της εξωτερικής πολιτικής που εγκαθίδρυσε το «σύστημα Σημίτη». Η υποταγή και η εθνική ταπείνωση, η απεμπόληση κάθε δυνατότητας για την διεκδίκηση εκ μέρους της Ελλάδας ενός περιφερειακά ενισχυμένου γεωπολιτικού ρόλου στην περιοχή, η απόλυτη προσαρμογή στις επιταγές της Ε.Ε και των ΗΠΑ, σφράγισαν την μετάβαση από την εποχή Παπανδρέου στην εποχή Σημίτη. Ο γραφειοκρατικός ορθολογισμός έναντι των εθνικών προτεραιοτήτων, ο φορμαλιστικός ρεαλισμός έναντι του πατριωτισμού και η ερμηνεία του ιστορικού ρόλου της Ελλάδας ως επαρχίας, ως χωραφιού, των Βρυξελλών και της Ουάσιγκτον, και όχι ως ξεχωριστού εθνικού κράτους, αποτέλεσαν το κρατικό δόγμα εξωτερικής πολιτικής των Σημίτη και Ροζάκη.
Ωστόσο, η κρίση των Ιμίων δεν ήταν απλά η απαρχή μιας αλλαγής στην γεωπολιτική κατεύθυνση του ελλαδικού κράτους. Η εξωτερική πολιτική και η γεωπολιτική πρακτική της απεμπόλησης εθνικής ισχύος ήταν μόνο ένα μέρος της συνολικής πολιτικής πρότασης του «συστήματος Σημίτη». Την ίδια εποχή που συνέβαιναν όλα αυτά στην εξωτερική πολιτική, ο Σημίτης και οι συνεργάτες του άπλωναν ένα ευρύτερο σχέδιο μετασχηματισμού της ελληνικής κοινωνίας. Επρόκειτο για τον λεγόμενο εκσυγχρονισμό. Εκσυγχρονισμός, στο πολιτικό λεξικό του σημιτικού ΠΑΣΟΚ και της Αριστεράς του Κύρκου παλαιότερα, σήμαινε ολική προσαρμογή της ελληνικής κουλτούρας και συμπεριφοράς στις νόρμες του προτεσταντικού δυτικού φιλελευθερισμού. Οι όποιες (άγαρμπες και ενίοτε ατελέσφορες) προγενέστερες απόπειρες του Παπανδρέου για έναν τρίτο δρόμο, που θα διατηρούσε όμως στοιχεία της εθνικής μας ιδιαιτερότητας ζωντανά, έπρεπε να ξηλωθούν και το κοινωνικό τους αποτύπωμα να σβήσει. Ο Σημίτης ήταν, στην ουσία, μεγαλύτερες πολιτικός αντίπαλος του Ανδρέα Παπανδρέου παρά της Νέας Δημοκρατίας.
Η ολοκληρωτική προσαρμογή στα δυτικά πρότυπα που ευαγγελιζόταν ο σημιτικός εκσυγχρονισμός, σε μια τουριστική χώρα με το κοινωνικό υπόβαθρο της Ελλάδας, έφερε ως αποτέλεσμα μια οικτρή μορφή εξευρωπαϊσμού, που τελικά έμοιαζε περισσότερο με φτηνό αντίγραφο των πλέον χυδαίων life style εκδοχών ενός τριτοκλασάτου αμερικανισμού. Ο εκσυγχρονισμός επέβαλε την επικράτηση μιας οικονομιστικής, λογιστικής αντίληψης στην ελληνική κοινωνία. Τα πάντα άρχισαν να αποτιμούνται εξολοκλήρου με όρους χρήματος, εξουσίας και χρηματιστικών δεδομένων. Αλλά, ταυτόχρονα, στην τουριστική ελλαδική κοινωνία, αυτός ο εργαλειακός ορθολογισμός της επικρατούσας φιλοσοφίας δεν συνοδεύτηκε από το γνωστό απονευρωμένο και στεγνό πρότυπο ζωής των χωρών της τότε Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αντιθέτως, παράλληλα με την εκσυγχρονιστική και χρηματιστική επικρατούσα αντίληψη, αναπτύχθηκε μια κουλτούρα ασύδοτου καταναλωτισμού, χυδαίας εκπόρνευσης και πλαστικής ευδαιμονίας. Αυτή ήταν η «Ελλάδα του χρηματιστηρίου». Στην επιφάνεια του δημόσιου λόγου επικρατούσαν οι πιο λογιστικές αντιλήψεις της προτεσταντικής λιτότητας και της εργαλειακής προσήλωσης στην θεσμική διαφάνεια ενώ στην πραγματικότητα του κοινωνικού και πολιτικού βίου κυριαρχούσαν τα πιο χυδαία πρότυπα πλουτοκρατικής ασυδοσίας, τα οποία θύμιζαν εκείνα των χωρών της ανατολικής Ευρώπης που περνούσαν από τον κομμουνισμό στον καπιταλισμό μέσα από ένα ενδιάμεσο στάδιο μαφιόζικης απελευθέρωσης των ηθών και του χρήματος.
Η κρίση των Ιμίων πρέπει να ιδωθεί μέσα από αυτό το πρίσμα. Ήταν το πρώτο σοβαρό περιστατικό που διαχειρίστηκε ο Σημίτης ως πρωθυπουργός, μερικές μέρες μετά την ανάληψη της κυβέρνησης. Τα Ίμια ήταν η απαρχή μιας ιστορικής κοινωνικής σύγκρουσης. Του εκσυγχρονισμού από την μια και των υπολειμμάτων της παλιάς ελληνικής κουλτούρας, της παλιάς εθνικής αξιοπρέπειας, (της «παρωχημένης παράδοσης», σύμφωνα με την ορολογία του εκσυγχρονιστή κοινωνικού επιστήμονα Διαμαντούρου) από την άλλη. Το εκσυγχρονιστικό μπλοκ ήταν στα 1996 μια κοινωνική μειοψηφία. Υποστηριζόταν από τον σημιτικό πυρήνα του ΠΑΣΟΚ, από ένα μεγάλο μέρος της Νέας Δημοκρατίας και της ευρύτερης Δεξιάς και από τον Συνασπισμό με ορισμένες γκρούπες της αντιφασιστικής εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Αυτές οι ομαδώσεις μπορεί να διατηρούσαν διαφορετικές προσεγγίσεις στην εκσυγχρονιστική ιδέα αλλά συμφωνούσαν στον πυρήνα της.
Στο αντίπαλο στρατόπεδο βρισκόταν η συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας. Το μεγαλύτερο μέρος του ΠΑΣΟΚ, ένα μεγάλο μέρος της τότε Αριστεράς, ένα επίσης μεγάλο μέρος της Νέας Δημοκρατίας και ο εθνικιστικός χώρος. Ωστόσο, η αμερικανική πρεσβεία και οι Βρυξέλλες είχαν φροντίσει ώστε το πλειοψηφικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, που αντιτασσόταν στον εκσυγχρονισμό, να μην έχει πολιτική συνεκτική εκπροσώπηση. Οι ηγεσίες της Νέας Δημοκρατίας, τόσο επί Έβερτ όσο και επί Καραμανλή, δεν τολμούσαν να αμφισβητήσουν την επιβαλλόμενη από Αμερικανούς και Ε.Ε. εκσυγχρονιστική ατζέντα του Σημίτη, με αποτέλεσμα να αναλάβει τον ρόλο του άτυπου αντιπάλου του Σημίτη ο τότε αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος (που, όταν έφτασε η κατάλληλη στιγμή, παρέδωσε την κοινωνική του ισχύ στα πόδια του Κώστα Καραμανλή και της Νέας Δημοκρατίας). Ουσιαστικός πολιτικός αντίπαλος του Σημίτη ήταν το ΚΚΕ της Παπαρήγα, για το οποίο οι φωνές περί απροκάλυπτης σύμπλευσης με την Δεξιά ακούγονταν όλο και πιο δυνατά. Ο εθνικιστικός χώρος βρισκόταν κατά την αρχή της περιόδου Σημίτη στην γνωστή φάση της μόνιμης διάλυσης ενώ στην συνέχεια πραγματοποιήθηκε η συσπείρωση στον ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη, που εκ των πραγμάτων δεν μπορούσε να υπερβεί τα αισθητικά όρια ακροδεξιάς κωμικοτραγικής γραφικότητας ενώ συνδεόταν αφανώς και με την οικογένεια Μητσοτάκη.
Μοιραία, σε αυτό το ιστορικό μπρα ντε φερ, ο Σημίτης και ο εκσυγχρονισμός επικράτησαν. Δεν επικράτησαν αρχικά στην βάση της κοινωνίας. Κατάφεραν, όμως, να καταλάβουν εξολοκλήρου το ελληνικό κράτος. Έκτοτε, σχεδόν σε κάθε κυβέρνηση που πέρασε, ο εκσυγχρονισμός βρίσκεται, ως αντίληψη και ως οργανωμένο σύστημα, στον πυρήνα της. Ο Σημίτης μπορεί να πέθανε πρόσφατα αλλά η ζημιά που έκανε στο ελληνικό έθνος θα ζει για πολλά ακόμη χρόνια. Ίσως και να είναι η οριστική ταφόπλακα της Ελλάδας που (οι παλαιότεροι) ξέραμε κάποτε.
Οι τρεις αξιωματικοί των Ιμίων έχασαν τις ζωές τους χωρίς κανένα αντίκρισμα. Χωρίς καμία δικαίωση. Οι Βλαχάκος, Γιαλοψός και Καραθανάσης έγιναν, τρόπον τινά, η πρώτη θυσία αίματος που ήταν απαραίτητη για να αρχίσει η επιβολή του εκσυγχρονισμού. Μια ανθρωποθυσία που οδήγησε στο ανίερο βάπτισμα της ελληνικής κοινωνίας στην επιβολή της λογικής ότι δεν χάθηκε τίποτα αν ο εκάστοτε εξωτερικός εχθρός μπουκάρει στην ελληνική επικράτεια και βεβηλώσει την ελληνική σημαία, αν καταπατήσει γεωπολιτικά μας κεκτημένα και γκριζάρει, -με την άδεια Αμερικανών, Ευρωπαίων και Εβραίων,- τμήματα της εθνικής μας επικράτειας, αρκεί να πηγαίνει καλά το χρηματιστήριο.
Σήμερα, μετά από τριάντα χρόνια, δυστυχώς ο εκσυγχρονισμός έχει επικρατήσει και στην βάση της άμορφης πολυεθνικής κοινωνίας μας. Είναι το τομέμ του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού της παγκοσμιοποίησης στην περίπτωση της Ελλάδας. Αυτό σηματοδοτεί μια δύσκολη, αν όχι προδιαγεγραμμένη, συνέχεια. Η Ελλάδα πεθαίνει απολαμβάνοντας, σαν τους ναρκομανείς, το φιλελεύθερο δηλητήριο. Μπορεί ακόμη και να έχει πεθάνει αλλά να μην το έχουμε αντιληφθεί, μέχρι η σήψη να νεκρώσει κι εμάς, τα τελευταία της ζωντανά κύτταρα. Αυτό, ασφαλώς, δεν σημαίνει ότι θα σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε. Είμαστε ιδαλγοί της χίμαιρας και πρέπει να κάνουμε την Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. έναν πανίσχυρο πυρήνα στον εθνικιστικό χώρο και τον εθνικιστικό χώρο μια όαση ελληνικής ζωής, σοβαρότητας και πολιτικού ήθους στην ελλαδική κοινωνία.
Όταν ολοκλήρωσε ο Σταμάτης την ομιλία του τον λόγο πήραν τα υπόλοιπα μέλη προκειμένου να συζητηθούν πιθανές εναλλακτικές δράσης και προτάσεις για το μέλλον της λέσχης. Επιβεβαιώθηκε ο προσανατολισμός της λέσχης ενάντια σε «ράντικαλ σερβιτόρους» από την μια και alt right νεοδεξιούς από την άλλη, που αμολάει η διεθνής εβραιοκρατούμενη Δεξιά για να μοχλεύει τον εθνικιστικό χώρο. Έγιναν οι απαραίτητες συστάσεις για την στάση μας σε πιθανές εξελίξεις που θα προκαλέσει στον χώρο η alt right επέλαση του Τραμπ. Και έπειτα ακολούθησε η τελική απότιση τιμής στους νεκρούς των Ιμίων.
Οι τελευταίοι ρομαντικοί τιμούν τους νεκρούς μιας Ελλάδας που χάθηκε και δίνουν μια απέλπιδα αλλά εκστατικά όμορφη μάχη, μέχρι τέλους. Ενάντια στον κόσμο της εποχής μας. Ιδεοφόροι πρόμαχοι του Ρομαντισμού. Άγρυπνοι εραστές της μάχης. Περιπλανώμενοι φύλακες της εθνικιστικής ιδέας.
Σχόλια:
Ωστόσο, για να εμπλουτίσετε την ερωτική σας ζωή αγαπητέ θα πρέπει αφ'ενός να συνειδητοποιήσετε ορισμένα πράγματα όσον αφορά το "κατεστημένο εγώ " σας και να εξετάσετε όρια που προηγουμένως αγνοούσατε. Εάν μπορέσετε να υπερβείτε τα συντηρητικά θεσφατα που σας έχουν επιβληθεί από την ακροδεξιά και τον εβραιοχριστιανισμό θα μπορέσετε ίσως να γίνετε αυτό που πραγματικά είστε και να ολοκληρωθείτε ως Άνθρωπος. Άλλως θα σαπίσετε χωρίς να έχετε "γευθεί" την πραγματική ζωή και Απόλαυση όπως την όρισε ένας Καβάφις ή ένας Χατζιδάκις.
Σύμφωνα με κάποιους μελετητές, ο Μητσοτάκης και η τωρινή μορφή της ΝΔ, αποτελούν "ορφανά" του Σημιτικού Εκσυγχρονισμού. Οι "εκσυγχρονιστική" πτέρυγα εξάλλου προωθούσε τον οικονομική και θεσμική "δυτικοποίηση" της χώρας, με έμφαση στην ευρωπαϊκή σύγκλιση (μας έβαλε στην Ευρωζώνη το 2001). Στον οικονομικό τομέα, υιοθέτησαν πολιτικές ιδιωτικοποιήσεων και απελευθέρωσης αγορών. Όντας λοιπόν νεοφιλελεύθεροι, οι "εκσυγχρονιστές" συγκρούστηκαν με την πιο παραδοσιακή πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ, που ήταν πιο λαϊκιστική και κρατικιστική. Δεν θεωρώ αβάσιμη την αντίληψη ότι η ΝΔ συνεχίζει την συγκεκριμένη κληρονομιά, σε σχέση όμως με την δεκαετία του 1990, σήμερα τα πράγματα φαίνονται ομογενοποιημένα, με τα κόμματα της συστημικής αριστεράς και της δεξιάς να συμφωνούν επί των βασικών νεοφιλελεύθερων αρχών, της ανάγκης παραμονής εντός των δυτικών πλαισίων και τα λοιπά.
Δεν δείχνει κανένα δρόμο ή διέξοδο, είναι μια ακαδημαϊκά χρήσιμη αλλά στείρα πολιτικά ανάλυση, ένα σύνολο διαπιστώσεων αλληλουχιών.
Και σαν τέτοια είναι καλή, πολύ καλή.
Πού είναι όμως η βουλησιαρχική, η ρομαντική, η ηρωική διέξοδος;
Πάνω κι έξω από στερεότυπες ζητωπατριωτικές κραυγές;
Η ομιλία του Γκέκα στα Φάρσαλα βρίσκω ότι καλύπτει ακριβώς αυτό το κενό.
Με ένα ιδιότυπο όσο και μοναδικό τρόπο, που ο σάπιος χώρος μάλλον δείχνει να φοβάται...
Διά του λόγου το αληθές,
https://youtu.be/UGTbK-8baPw?si=Bmkro0h0zHTHr3f4
Ωστόσο, νομίζω ότι έχω απαντήσεις στα ερωτήματα που θέτεις, αγαπητέ συναγωνιστή. Και φρονώ ότι δικαιώνουν την προσέγγισή μου, καθώς και την συνέπεια σε αυτό που εξήγγειλε η ομιλία μου στο μνημείο.
α) Εφόσον παραθέτω μια ερμηνεία της πολιτικής ιστορίας υπό την ρομαντική οπτική ενός επικεφαλής εθνικιστικής συλλογικότητας, είναι αναμενόμενα συνεπής με τον Ρομαντισμό ο πεσιμισμός. Συνεπώς, δεν τίθεται θέμα συνέπειας.
Νομίζω ότι το πλέον ρομαντικό σημείο της ομιλίας ήταν το τέλος. " Οι τελευταίοι ρομαντικοί τιμούν τους νεκρούς μιας Ελλάδας που χάθηκε και δίνουν μια απέλπιδα αλλά εκστατικά όμορφη μάχη, μέχρι τέλους. Ενάντια στον κόσμο της εποχής μας. Ιδεοφόροι πρόμαχοι του Ρομαντισμού. Άγρυπνοι εραστές της μάχης. Περιπλανώμενοι φύλακες της εθνικιστικής ιδέας." Είμαστε αυτοί που διεξάγουμε τον πολιτικό μας αγώνα με την μεγαλύτερη δυνατή ένταση και ψυχική πλήρωση, ακριβώς επειδή μοιάζει χαμένος. Σου δίνω την διέξοδο που ζητάς. Είναι ο πολιτικός αγώνας, με αμείωτη ένταση.
β) Όμως, το ότι είμαστε ρομαντικοί ανορθολογιστές δεν σημαίνει ότι είμαστε παράλογοι για να μην κάνουμε ρεαλιστική ανάγνωση των πολιτικών συσχετισμών. Οι συσχετισμοί είναι όχι απλά εναντίον μας. Είναι σχεδόν καταδικαστικοί. Αν είσαι μεγάλος σε ηλικία και θυμάσαι την κρίση των Ιμίων, προσπάθησε να αναλογιστείς τι έχει συμβεί από τότε. Καταρχάς, έχει γκριζάρει και θεσμικά το Αιγαίο, με τις υπογραφές της Μαδρίτης. Το ενιαίο δόγμα άμυνας με την Κύπρο δεν υπάρχει, η Κύπρος μένει να υιοθετήσει την σημαία του Ισραήλ και των ΗΠΑ. Είναι οργανικά δεμένο έδαφος στην επικράτειά τους. Η Τουρκία έχει το σύμφωνο με την μισή Λιβύη. Το Ισραήλ ελέγχει όλη την μέση ανατολή. Εμείς απλά παρακολουθούμε και η ελίτ μας παρακαλεί γονυπετής μην γίνει κανένα θερμό επεισόδιο και διαλυθεί η πολιτική της δυναμική στο εκλογικό της κοινό. Η Ρωσία διασύρθηκε στην Συρία, Κίνα είναι ακόμη πολύ αδύναμη για να παίξει ρόλο εναλλακτικής γεωπολιτικής, εθνικιστική χώρα δεν υπάρχει πουθενά στον πλανήτη. Βλέπεις να υπάρχουν πολλά περιθώρια για ηρωική διέξοδο;
γ) Να πάμε και στην εσωτερική κατάσταση. Το '96 υπήρχαν πλειοψηφικά ρεύματα αντίθεσης στον φιλελεύθερο εκσυγχρονισμό στην ελληνική κοινωνία. Σήμερα δεν υπάρχει καν ελληνική κοινωνία. Υπάρχει πολυεθνική κοινωνία στην οποία ο εκσυγχρονιστικός φιλελευθερισμός της παγκοσμιοποίησης είναι κυρίαρχο αποδεκτό δόγμα και επικρατούσα κουλτούρα. Με ποιους θα κάνεις την ηρωική έξοδο;
δ) Το 1996 υπήρχε ένα κάποιο ευρωπαϊκό εθνικιστικό κίνημα. Ένας Λεπέν και μια γαλλική σκηνή γεμάτη δύναμη, αυτόνομες ομάδες, μικρές οργανώσεις με σοβαρό αποτύπωμα κλπ. Στην Γερμανία υπήρχαν "κανονικοί" εθνικιστές, όχι alt right ομοφυλόφιλοι συνομιλητές του Μασκ, στην Αγγλία υπήρχαν τα πολύπαθα BNP και ΝF, στην Ρωσία γινόταν χαμός είχαμε όλο το νεολαιίστικο underground. Στην Ελλάδα δεν υπήρχε ουσιαστικά κάτι σοβαρό αλλά έστω κι εκείνη η ΧΑ, εκείνος ο Σοφιανόπουλος, εκείνο το ΛΑΟΣ στην συνέχεια, όση γραφικότητα ή γελοιότητα κι αν κουβαλούσαν, είχαν δυο τρία αυτονόητα εθνικιστικά γνωρίσματα (η ΧΑ ακόμη περισσότερα γνωρίσματα, αλλά ακόμη χειρότερη αθηναϊκή ηγεσία). Τώρα τι υπάρχει; Η Λατινοπούλου, ο Βελόπουλος, η Νίκη, τα γκαρσόνια πολλών προσωπείων στον βαθύ πυρήνα;
Υπάρχει η αποτυχία των ζητωπατριωτικών (ακρο) δεξιών τσαντιριών τύπου ΑΝΕΛ και ύστερου ΛΑΟΣ. Κι, όμως, ο μέσος ψηφοφόρος του χώρου εξακολουθεί να στηρίζει νέες εκδοχές αυτών των κατασκευασμένων από την Δεξιά μοχλών εθνικιστικής αποσυμπίεσης.
Υπάρχει η κωμικοτραγική αποτυχία της νοοτροπίας πολιτικού κάγκουρα, που υιοθέτησε ο Μιχαλολιάκος και οι συνεργάτες του. Εδώ, μάλιστα, είχαμε κανονική πολιτική εξόντωση, με φυλακίσεις κλπ. Κι, όμως, ο πυρήνας του χώρου εξακολουθεί να γοητεύεται από την ίδια κακογουστιά, από την ίδια πολιτική αφροσύνη, από την ίδια πολιτική γελοιότητα. Έχασε την μαζικότητα της καγκουριάς η Χρυσή Αυγή μεταφέρθηκε υπό μορφή μικρής κλίμακας μαζικότητας (αλλά με τα ίδια ακριβώς χαρακτηριστικά), υπό ανένταχτο περιτύλιγμα, στον κύκλο ΔΖ/Εθνικού Μετώπου.
Ο πυρήνας του χώρου δεν έχει καταλάβει τίποτα. Εκείνοι που τον συγκροτούν είναι, άνευ ανθρώπινης κρίσης, πολιτικά ζόμπι. Έφυγαν από τον Μιχαλολιάκο πήγαν στο Ε.Μ του ΔΖ και του φίλου του Βορίδη. Μην σε ξεγελά (αν είσαι μέλος του Άρματος και όχι ο Τέλης) το ότι κάποιοι στην κεντρική Ελλάδα συνεργάστηκαν για μια συγκέντρωση με τον Στέφανο. Έλα στην Αθήνα και θα δεις πώς θα δουλέψουν τα τηλέφωνα από τα γνωστά δίκτυα, μήπως και κάνεις συγκέντρωση που θα τραβήξει κόσμο από τους προαναφερθέντες (αν δουν ότι δεν μπορούν να σε διπλώσουν ώστε να σε φέρουν στα μέτρα τους).
Έχουμε και λέμε, λοιπόν. Από την Χρυσή Αυγή στο Μέτωπο, από τον ΛΑΟΣ στην Λατινοπούλου, στον Βελόπουλο και στην Νίκη, από τα περιοδικάκια της ΧΑ στο εστιατόριο, στους εθνοκαπιταλιστές υμνητές της Χούντας και ψηφοφόρους της ΝΔ εκδότες (που για να κάνουν έναν φραγμό αναγνωστών προς εμάς και να μην χάσουν επαφή με την αυτονομία, κυκλοφορούν και σοσιαλιστικό φασισμό, με την βοήθεια των αντίστοιχων εστιατορίων).
Ακόμη και στο ευρύτερο πεδίο αν το δούμε, θα διαπιστώσουμε ότι η τάση είναι εξίσου καθοδική. Στην εκκλησία από τον Χριστόδουλο δες που βρισκόμαστε σήμερα, στην Αριστερά και τους αναρχικούς δες τι διάλυση έχει πραγματοποιηθεί. Στην Νέα Δημοκρατία υπήρχε έστω ο Μολυβιάτης που τα έβρισκε με τους Ρώσους και με τον Χριστόδουλο και καλούσαν για ομιλίες τον Μαρκεζίνη, αφήνοντας να εννοηθεί ότι τον ήθελαν για πρόεδρο της δημοκρατίας, για να την σπάσουν στους εκσυγχρονιστές. Από τον Σαμαρά και μετά οι εκσυγχρονιστές κατέλαβαν και την Νέα Δημοκρατία (δεν σε χάλασε αυτό, αν είσαι ο Τέλης). Δεν έχουμε καν την ανάσα χρόνου που μας έδινε η μεταξύ των ομάδων της Δεξιάς αντιπαράθεση. Στο ΠΑΣΟΚ ψήφισαν οι μητσοτακικοί για να εκλέξουν πρόεδρο εκσυγχρονιστή.
Όπως και να το δούμε το θέμα, υπάρχει σαφής πτώση σε όλους τους τομείς. Και, μάλιστα, μετά από δεκαπέντε χρόνια μνημονίων. Μετά από έναν κοινωνικό ξεσηκωμό του 2011-12, μην το ξεχνάμε αυτό.
Πραγματοποιήθηκε ξεκάθαρη δολοφονία (είτε από αμέλεια του Καραμανλή είτε από οργανωμένη μπίζνα της οικογένειας Μητσοτάκη) εξήντα ανθρώπων και πανηγυρίζουμε γιατί έγινε μια αντίστοιχη του γεγονότος συγκέντρωση διαμαρτυρίας, μόνο όταν έδωσε η πρεσβεία των ΗΠΑ το ok.
Κλείνω, λοιπόν, με το ερώτημα, προς τα πού και με ποιους θα γίνει η ηρωική έξοδος; Υπό αυτές τις συνθήκες, μάλλον θα μοιάζει με πτώση από την ταράτσα πολυκατοικίας.
Ασφαλώς αγωνίζομαι και θα αγωνίζομαι. Θα ηγούμαι μιας ομάδας αντίστασης, όπως η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. όσο το επιτρέπουν συνθήκες και συναγωνιστές. Πάντα στις επάλξεις και με ακόρεστη όρεξη. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι θα απωλέσω την δυνατότητα της εύστοχης ανάλυσης. Εξέγερση και μελαγχολία....
Εάν καθήσει κάποιος κι αναλογιστεί όλα τα παραπάνω, όντως μπορεί να απογοητευτεί. Αλλά αυτή είναι η ζωή του Ρομαντικού. Ενώ έχει πλήρη γνώση της κατάστασης, εξεγείρεται και παλεύει. Δεν κάνει ούτε βήμα πίσω. Γνώση αλλά όχι απόγνωση. Βέβαια, για να μην κάνουμε ούτε βήμα πίσω πρέπει να γνωρίζουμε από πριν όλη την αλήθεια, έτσι ώστε όταν την αντιμετωπίσουμε - και την αντιμετωπίζουμε καθημερινά - να μην δειλιάσουμε.
ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΑ ΤΟΥ "ΧΩΡΟΥ" ΜΕ ΕΧΟΥΝ ΚΑΛΥΨΕΙ ΤΑ ΟΣΑ ΕΧΟΥΝ ΓΡΑΦΤΕΙ ,ΑΠΛΑ ΝΑ ΣΗΜΕΙΩΣΩ ΟΤΙ ΕΠΙ ΧΟΥΝΤΑΣ (ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ)Ο ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ ΠΡΑΚΤΟΡΕΥΘΗΚΕ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΘΗΚΕ ΔΕΜΕΝΟΣ ΣΤΗΝ ΚΑΡΑΜΑΝΛΙΚΗ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ......ΕΤΣΙ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΤΙΚΑ Ο ΧΩΡΟΣ ΗΤΑΝ ΑΠΟΛΥΤΑ ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΧΡΗΣΙΜΕΥΕ ΩΣ ΧΥΤΡΑ ΑΝΩΔΥΝΗΣ ΕΚΤΟΝΩΣΗΣ ΤΩΝ ΛΑΙΚΩΝ ΠΙΕΣΕΩΝ ΣΕ ΠΕΡΙΟΔΟΥΣ ΚΡΙΣΗΣ.........ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ ΞΕΧΩΡΙΖΕ ΚΑΙ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ ΣΤΟΧΟΠΟΙΟΥΝΤΑΝ ΑΜΕΣΩΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ "ΗΓΕΤΕΣ" ΚΑΙ ΤΟΥΣ "ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ" ΣΤΟΝ ΧΩΡΟ ΚΑΙ ΚΑΤΕΛΗΓΕ ΕΞΟΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΥΚΟΦΑΝΤΗΜΕΝΟΣ .........ΕΤΣΙ ΣΤΗΝ ΠΛΕΟΝ ΚΡΙΣΙΜΗ ΣΤΙΓΜΗ ΟΤΑΝ Η ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ ΚΛΟΝΙΖΟΝΤΑΝ (2010-2015) ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΑΝΑΒΡΑΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΟΤΕ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΑΝΑΤΑΡΑΧΗ ΥΠΗΡΧΑΝ ΟΙ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΝΑ ΓΕΝΝΗΘΕΙ ΚΑΤΙ ΝΕΟ ,ΟΙ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΙ ΤΟΥ ΛΕΓΟΜΕΝΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ ΗΤΑΝ ΟΙ ΓΝΩΣΤΟΙ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΣ "ΗΓΕΤΕΣ" ΤΗΣ ΠΛΑΚΑΣ.......ΚΑΙ ΕΘΑΨΑΝ ΓΙΑ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΓΙΑ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ.......
ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΠΡΕΠΕΙ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΣΕ ΕΝΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑΚΟ ΕΠΕΚΕΙΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΕΝΟΙ ΑΝΥΠΑΡΚΤΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ.......ΕΔΩ ΠΟΥ ΦΤΑΣΑΜΕ ΕΝΑΣ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΟΧΕΥΕΙ ΣΤΟ ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΗΘΟΥΝ ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΑΞΙΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΒΟΥΡΚΟ ΤΟΥ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΥ ΩΣΤΕ ΟΤΑΝ ΚΑΠΟΤΕ ΥΠΑΡΞΟΥΝ ΞΑΝΑ ΟΙ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΝΑΤΡΟΠΩΝ (ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΧΡΟΝΙΑ (?), ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ(?), ΑΙΩΝΕΣ(?)) ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΑΞΙΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΟΤΕ ΛΕΥΚΟΥΣ ΕΥΡΩΠΑΙΟΥΣ.......ΦΥΣΙΚΑ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΕΙΔΟΥΣ Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΣΥΜΦΟΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ "ΗΓΕΤΕΣ" ΤΟΥ ΧΩΡΟΥ ΔΙΟΤΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΠΟΥ ΞΕΡΟΥΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ ΣΕ ΕΝΑ ΣΤΑΣΙΔΙ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟ ΠΟΡΝΕΙΟ........
ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΑ ΠΕΡΙ "ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ-ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ" ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ Ο ΝΤΕ ΜΠΕΝΟΥΑ ΟΡΘΟΤΑΤΑ ΜΙΛΗΣΕ ΓΙΑ ΕΝΑΝ "ΗΡΩΙΚΟ ΠΕΣΙΜΙΣΜΟ" ,ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΑΓΩΝΑ ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΟΤΙ ΘΑ ΗΤΤΗΘΕΙΣ ......ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΣΤΕΙΡΟ ΠΕΣΙΜΙΣΜΟ ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ ΣΕ ΜΙΑ ΚΑΘΗΛΩΤΙΚΗ ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΜΗΔΕΝΙΣΜΟ.........ΟΠΩΣ ΕΛΕΓΕ ΚΑΙ Ο ΣΠΕΓΚΛΕΡ "Ο ΟΠΤΙΜΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΔΙ ΔΕΙΛΙΑΣ".......
Όμως ο "ανώνυμος Αριστοτέλης" τυγχάνει να είναι αισιόδοξος, εκτός από "χαρούμενος" και απελευθερωμένος. Η πολλή παρέα με τους γιανέλους, τους ρασσιάδες και τους μπέξηδες τον έκανε φιλελεύθερο, με αποτέλεσμα να βγαίνουν οι επιρροές αυτές στον σχολιασμό του. Απαντήθηκαν οι ερωτήσεις του από τον Σταμάτη, συνεπώς δεν χρειάζεται να μας απασχολεί περαιτέρω το θέμα της απαισιοδοξίας. Φαίνεται ότι ο Τέλης άνοιξε το θέμα για να βρει ευκαιρία να τα βάλει με τον Γκέκα.
Πάντως, μάθε ότι τη δεκαετία του '80, στα Εξάρχεια, οι αναρχικοί και οι κομουνιστές είχαν ως κριτήριο της πολιτικής αξίας τα δικαστήρια που κουβαλούσαν. Ρωτούσαν ο ένας τον άλλο στα καφενεία, "πόσα δικαστήρια έχεις εσύ;". Μην κατηγορείς μετά εμάς για μπολσεβικικές νοοτροπίες.
Ενώ και το δικαστήριο μπορεί τελικά να είναι δείγμα αγωνιστικότητας αλλά μπορεί να είναι και δείγμα εξάρτησης/ αδυναμίας. Ίσως και απόδειξη ότι κάποιοι είναι κορόιδα. Κορόιδα και ηγέτες μαζί δεν γίνεται.
Αν εννοείς τον Μιχαλολιάκο, δάγκωσε το χέρι που επί πολλά χρόνια τον χάιδευε. Αγώνα έκανε αλλά με σκοτεινές διαδρομές και αυτός, με αφόρητη ακροδεξιά μπόχα στην σκέψη και στη δράση του, έτσι ώστε να διερωτόμαστε τελικά αν έκανε -αυτό τον αγώνα που έκανε, τέλος πάντων- για την τσέπη και την ματαιοδοξία του ή για αυτό που αντιλαμβανόταν ως πολιτικό μας χώρο. Το ίδιο και πολλοί από όσους τον ακολούθησαν στην φυλακή. Όχι όλοι, όμως. Οι περιφερειακοί ήταν απλά αφελείς και ανίκανοι να αντιληφθούν τα αυτονόητα. Τους πήρε άδικα στον λαιμό του.
Για ποιους άλλους θες να συζητήσουμε;
Και στη τελική, αφού πλέον πέθανε η ΧΑ που ήταν τσούρμο "χαζών και αφελών" (κορόιδα γαρ), τίποτα δεν εμποδίζει τους έξυπνους εθνικιστές να οργανωθούν στα 5 τελευταία χρόνια από τη φυλάκιση της. Και δεν έχω δει το παραμικρό να πλησιάζει έστω σε σοβαρή προσπάθεια, πόσο μάλλον κίνημα όπως υπήρξε το "μαγαζί" που λέτε,του Μιχαλολιάκου.
Κράτα, πάντως, κάτι από αυτή την συζήτηση. Πρώτα απ' όλα, καλό είναι να μάθουμε κάποτε να εκφέρουμε εθνικιστικό λόγο και να μην αναπαράγουμε τις φράσεις του συρμού που έχει καθιερώσει ο φιλελεύθερος πολιτικός κόσμος. Γράφεις ότι είναι δικαίωμά μας να κρίνουμε την ΧΑ. Είναι αδόκιμος όρος. Εντάξει, είναι δικαίωμα η κριτική αλλά το "δικαίωμα", ως όρος και ως πολιτικό στοιχείο, είναι παιδί της φιλελεύθερης πολιτικής θεωρίας. Δικαίωμα είναι μια νομικά κατοχυρωμένη και θεσμικά αποδεκτή δυνατότητα διεκδίκησης κάποιων αιτημάτων που έχει αποδεχτεί ο αστικός πολιτικός κόσμος. Οι φιλελεύθεροι και οι αριστεροί μιλούν ενίοτε και για φυσικά απαράγραπτα δικαιώματα του ανθρώπου σε μια πολιτική θεωρία που οι εθνικιστές παραδοσιακά αμφισβητούν και απορρίπτουν. Συνεπώς, χρησιμοποίησε καλύτερα έναν άλλο όρο. Γράψε, για παράδειγμα, ότι μπορούμε να βλέπουμε και να κρίνουμε το ζήτημα από την δική μας οπτική γωνιά ή κάτι παρόμοιο. Άσε τα δικαιώματα στην άκρη. Βλέπουν οι αριστεροί και οι δεξιοί τέτοιες ορολογίες στον πολιτικό λόγο των εθνικιστών και μας παίρνουν στο ψιλό.
Επίσης, μπορεί να ζητά εκδίκηση ένα αστικό κράτος όχι μόνο προς πολιτικούς αντιπάλους αλλά και προς ορισμένα πρόσωπα που θεωρούσε δικά του, που βοηθούσε ποικιλοτρόπως επί χρόνια και που στο τέλος αυτά δεν κράτησαν την στάση την οποία το αστικό κράτος ζητούσε από αυτά. Σε μια τέτοια περίπτωση είναι περίπλοκο να βρούμε που αρχίζει και που τελειώνει η "αντισυστημικότητα". Αυτό ακριβώς ήταν η ΧΑ.
Σωστή η παρατήρηση για την αδυναμία οργάνωσης κάτι νέου και μαζικού μετά την πτώση της ΧΑ. Μόνο που ξεχνάς δύο σημαντικές παραμέτρους.
Όσον αφορά την λέσχη μας, την έλλειψη χρημάτων που ο Μιχαλολιάκος έβρισκε με κάποιον ανεξήγητα μαγικό τρόπο επί δεκαετίες (αυτό απαντά και στο παραπάνω ερώτημα για τους λόγους των κρατικών διώξεων).
Και όσον αφορά συνολικά τον χώρο, τα συντρίμμια που άφησε πίσω της η Χρυσή Αυγή. Για να υπάρξει μαζικό κίνημα χρειάζεται μαζική παρουσία υποστηρικτών. Δεν αρκούν οι οργανωμένοι πυρήνες. Θεωρείς, λοιπόν, ότι είναι εύκολο να οργανωθεί άμεσα, ξανά, ο μέσος Έλληνας, σε ένα εθνικιστικό κίνημα, μετά από την εμπειρία του αντουφέκιστου και πανεύκολου ξεγυμνώματος της Χρυσής Αυγής; Πόσο εύκολο είναι να τον πείσουμε ότι θα παραμείνουμε κανονικό εθνικιστικό κίνημα, ριζοσπαστικό, και ότι θα αποκρούσουμε αυτό που δεν απέκρουσε ο Μιχαλολιάκος; Υπό τον φόβο επανάληψης του φιάσκου της Χρυσής Αυγής καταφεύγει ο μέσος Έλληνας στην καθωσπρέπει Δεξιά της Λατινοπούλου ή του Βελόπουλου και αποφεύγει να στηρίξει κάτι αληθινά εθνικιστικό.
Συνεπώς, ακόμη και για αυτό που χρεώνεις στην αυτονομία έχει μεγάλη ευθύνη ο Μιχαλολιάκος και η παρέα του.
Εκείνο που έχουμε γράψει πολλές φορές είναι ότι μπορεί να γίνει αγώνας πιο εύκολα στα μικροεπίπεδα της κοινωνίας. Στα εκπαιδευτικά ιδρύματα εμείς, στον τομέα εργασίας τους κάποιοι άλλοι, σε τοπικό ή δημοτικό επίπεδο, ενδεχομένως. Σε αυτά τα μικρά επίπεδα είναι πιο εύκολο να υπάρχει παρουσία μας (ανάλογα, βέβαια, την ικανότητα της κάθε ομάδας στην πολιτική σκέψη και δράση).
Σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής σκηνής, για να υπάρξει μαζικό κίνημα, πρέπει να έχουμε πολλούς υποστηρικτές που θα έχουν διάθεση να μας στηρίξουν έμπρακτα. Δεν φαίνεται να υπάρχει τέτοια τάση στην κοινωνία. Ακόμη και οι αριστεροί με τους αντιφασίστες έχουν μειωμένες δυνάμεις σε σχέση με το παρελθόν, λόγω της επικράτησης της αστικής νοοτροπίας του καναπέ, της αδιαφορίας και της μη συμμετοχής.
Αν λάβουμε υπόψη και το γεγονός ότι ο εθνικιστικός χώρος είναι υπονομευμένος από την Νέα Δημοκρατία και μοχλεύεται από τους τσάτσους της, δεν υπάρχουμε πολλοί -όντως αυτόνομοι- ενεργοί, ώστε να βάλουμε τα θεμέλια ενός μαζικού κινήματος. Αν δεν ξεβρωμίσει ο χώρος από τους ακροδεξιούς καλύτερο είναι να μην γίνει καμία τέτοια απόπειρα. Γιατί το αποτέλεσμα θα είναι μια νέα Χρυσή Αυγή. Αν την πρώτη φορά υπήρχε η δικαιολογία ότι πολλοί δεν γνώριζαν, τώρα θα βιώσουμε μια ιστορική φάρσα (κατά Μαρξ).
Δεν πρέπει να το επιτρέψουμε αυτό. Καλύτερα να γίνει αυτό που γράφει το παιδί πιο πάνω, με τα κεφαλαία γράμματα, αν δεν μπορέσουμε να καθαρίσουμε τον χώρο από τους σερβιτόρους της Δεξιάς.
https://www.dnews.gr/eidhseis/entertainment/510451/back-to-the-groove-4-thrylika-sygkrotimata-tis-dance-skinis-ton-90s-se-mia-synavlia
ΦΛΕΦΑΛΟ
από nocturnal 04/02/2025 1:39 μμ.
Αυτα τα νουμερα τι ρολο βαρανε;ειναι λεει ειχαν και στο παρελθον.Λεσχη φοιτητων και ειναι ολοι μεσηλικες.Ο αρχηγος τους,καποιος Μαμουτος,γεννημενος αρχες 80 θελει να γραψει βιβλιο για τα δρομισια σκηνικα του...80.Εχουν εμμονη με την αμερικανικη πρεσβεια οτι τους καταδιωκει,οπως και ολοι οι αλλοι μη ρομαντικοι δεξιοι,ακροδεξιοι,φασιστες,εθνικοσοσιαλιστες,στρασσερικοι,ιδιαιτερα ο Καλεντζης που μπαινει στο blog τους αλλα και σε σαιτ αναρχικων και γραφει εναντιον τους.Στοχος ολων αυτων ειναι να μην ενωθει ο φασιστοχωρος υπο τον Μαμουτο.