Μιας και μας ζητείται (εν μέσω ανώνυμων σχολίων σε άλλου θέματος ανάρτηση) μια γνώμη για το πρόσφατο τραγικό συμβάν, βρίσκουμε την ευκαιρία να παρουσιάσουμε την οπτική μας επί του θέματος. Το πρώτο συμπέρασμα είναι ότι μέσα από την πράξη του Δημήτρη Κολτσίδα να εκδικηθεί με τα όπλα κάποιους που τον είχαν εξαπατήσει, καταδεικνύεται η γενίκευση της ατιμωρησίας και η συστηματική προσπάθεια των δυνάμεων του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού να σπρώξουν την Ευρώπη στην αποδοχή της εγκληματικότητας ως μιας χαριτωμένης κανονικότητας. Ιδίως στην περίπτωση της Ελλάδας κατά την περίοδο των κυβερνήσεων Μητσοτάκη υπάρχει μια εξόφθαλμη συμπόρευση της αυξημένης εγκληματικότητας με την βιοπολιτική διαδρομή της κυβερνητικής οικογένειας. Ο Κολτσίδας φαίνεται ότι υπήρξε θύμα αυτής της γενικευμένης αποθράσυνσης των απατεώνων και των εγκληματιών, που δρουν αποθρασυμένοι τα τελευταία χρόνια απολαμβάνοντας το χάος των συνθηκών μιας απορρυθμισμένης νεοφιλελεύθερης πολιτείας.
Όταν κάποιος πέφτει θύμα απάτης και του κλέβουν μηχανήματα αξίας πενήντα χιλιάδων ευρώ με πλαστές επιταγές, είναι αναμενόμενο και δικαιολογημένο να αισθανθεί οργή. Αν ισχύει αυτό που γράφτηκε κάπου, ότι ο εξαπατηθείς Κολτσίδας πήγε στο αστυνομικό τμήμα να καταγγείλει την απάτη και οι αστυνομικοί του είπαν ότι είναι δύσκολο να αποδοθεί δικαιοσύνη για λόγους γραφειοκρατικούς (νόμους που τους δένουν τα χέρια κλπ), προφανώς η οργή του θα έγινε διπλάσια, με αποτέλεσμα να πάρει τον νόμο στα χέρια του. Εάν η πολιτεία δεν μπορεί να προστατεύσει το κοινωνικό σύνολο από τους κλέφτες και τα τσογλάνια του οργανωμένου εγκλήματος, τότε το μυαλό εξαπατημένων ανθρώπων μπορεί να πάρει ανάποδες στροφές. Και να καταφύγει στον αρχέγονο, άγραφο νόμο απόδοσης δικαιοσύνης. Αν και η αφαίρεση ζωών, που συνοδεύεται από αυτοκτονία, ασφαλώς αποτελεί μια επιλογή με τραγικά αποτελέσματα, μπορούμε να καταλάβουμε ότι ο Κολτσίδας αισθάνθηκε μια δικαίωση, ένιωσε ότι υπερασπίστηκε το καταπατημένο του δίκαιο, με το να παγιδεύσει τους απατεώνες που πήγαν να τον κλέψουν για δεύτερη φορά.
Από εκεί και πέρα υπάρχει, όμως, ένα «αλλά» σε ό,τι αφορά το ιδεολογικό και το ηθικό υπόβαθρο της υπόθεσης. Πρώτα απ' όλα ο Κολτσίδας, μαζί με τον έναν άνδρα που φαίνεται ότι τον είχε εξαπατήσει, σκότωσε και έναν αθώο. Και αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να δικαιολογηθεί ηθικά όσο δικαιολογημένη και αν ήταν η οργή του. Επιπλέον, υπάρχει και ένα ιδεολογικό θέμα. Το να επικαλείται κανείς τον εθνικισμό επειδή αισθάνεται βαλλόμενος από ένα άθλιο σύστημα δεν δίνει πολιτικό περιεχόμενο στην πράξη του. Ψυχολογισμός είναι. Καταφύγιο απόγνωσης. Ξέσπασμα ψυχής και αγανάκτηση. Αλλά όχι πολιτική πράξη ή επανάσταση.
Φαίνεται ότι υπάρχουν άτομα στον εθνικιστικό χώρο που για κάποιον λόγο έχουν ερωτευτεί την Ιταλία των μολυβένιων χρόνων και αναζητούν ήρωες σε περιστατικά ένοπλης δράσης. Μόνο που δεν είναι όλα τα περιστατικά ένοπλης δράσης επανάσταση, ακόμη και αν πραγματοποιούνται από πρόσωπα που υιοθετούν επαναστατικές ιδέες. Ο Κολτσίδας απέδωσε δικαιοσύνη με τον ύστατο τρόπο που θεώρησε ότι του απέμενε σε ένα ξεχαρβαλωμένο κράτος, εντός του οποίου τα όρια ανάμεσα στο οργανωμένο έγκλημα και την επίσημη πολιτική είναι δυσδιάκριτα. Όμως, η πράξη του ολοκληρώθηκε μέσα σε αυτό που ο δράστης -και μετέπειτα αυτόχειρας- αντιλαμβανόταν ως ηθικό πλαίσιο, ως απονομή δικαιοσύνης. Δεν πέρασε στην σφαίρα του πολιτικού.
Για να αποκτήσει η πράξη του πολιτικό περιεχόμενο και για να χαρακτηριστεί ο ίδιος ως τρομοκράτης ή επαναστάτης -ανάλογα την οπτική γωνιά της ιδεολογίας υπό την οποία ερμηνεύει ο καθένας τα γεγονότα- έπρεπε ο δράστης να σκεφτεί ποιο είναι το σύστημα που δεν αφήνει την αστυνομία ή όποιον άλλον θεσμό στον οποίο κατέφυγε να πιάσει τους απατεώνες, καθώς και ποιοι είναι οι άνθρωποι που διαχειρίζονται το εξουσιαστικό σύστημα και μετατρέπουν την ανομία, μέσα από την επικρατούσα μαζική κουλτούρα, σε κάτι κοινωνικά αποδεκτό. Έπειτα, έπρεπε να πράξει κάτι βίαια ένοπλο που θα χτυπούσε το σύστημα εξουσίας, το οποίο αναπαράγει την συνθήκη που ο ίδιος αντιλαμβανόταν ως επίδειξη αδικίας και κανονικοποίηση της απατεωνιάς, είτε σε προσωπικό είτε σε υλικό επίπεδο. Σε αυτή την περίπτωση θα μπορούσαν, όντως, οι υποστηρικτές του να τον παρουσιάσουν ως επαναστάτη και οι αντίπαλοί του ως τρομοκράτη. Γιατί θα είχε κάνει μια πολιτική πράξη. Τώρα, όμως, με αυτό που έκανε, απλώς σφράγισε με αίμα την υπεράσπιση εκείνης της επιλογής που ο ίδιος θεωρούσε ότι συνιστούσε πράξη δικαιοσύνης.
Ασφαλώς, αυτό δεν είναι κάτι που πρέπει να προσπεραστεί. Έχει ιδιαίτερο περιεχόμενο και απαιτεί μεγάλο αναλυτικό βάρος η αξιολόγηση της πράξης του. Στο ζύγι της κρίσης μπαίνει από την μια η αγανακτισμένη αναζήτηση της δικαιοσύνης, σε μια κοινωνία παραδομένη στους κλέφτες και στους πολιτικούς τους συνεργάτες, και από την άλλη η αφαίρεση της ζωής ενός ανθρώπου που φαίνεται ότι ήταν αθώος. Ο καθένας επιλέγει προς τα πού θεωρεί ότι γέρνει η πλάστιγγα. Πάντως η συζήτηση τελειώνει εκεί. Δεν έχει πολιτικό περιεχόμενο.
Μπορεί να έχει πολιτικό περιεχόμενο η αγανάκτηση. Όμως, η πράξη καθαυτή, η βίαιη ένοπλη δράση δηλαδή, δεν είχε κανέναν πολιτικό στόχο. Ήταν μια πράξη αναζήτησης όχι της φθοράς του πολιτικού αντιπάλου αλλά προσωπικής εξιλέωσης και δικαίωσης μέσω της εκδίκησης.
Τέλος πάντων, δεν έχει νόημα να υποδεικνύουμε εμείς τι πρέπει να κάνουν άλλες οργανώσεις. Όπως νομίζει ο καθένας διαμορφώνει την πολιτική του στάση επί των πραγμάτων. Η διευκρίνηση έγινε επειδή έθεσες το ερώτημα και ζήτησες την γνώμη μας.
Τέλα, αν νομίζεις ότι θα χωθείς, όπως πάντα, για να κάνεις τις γνωστές σου μαλακίες, πάρε δρόμο τώρα. Κλείνει το νήμα αν εμφανιστείς με τα γνωστά σχόλια. Αρχίζει να μυρίζει κάτι δικό σου στον παραπάνω διάλογο.
Δεν βαρεθήκατε να τους βλέπετε τόσα χρόνια; Εγώ βαρέθηκα. Δεν τους παλεύω άλλο. Σιχάθηκα τη φάση ειλικρινά. Σκέφτομαι να γίνω αναρχικός, χωρίς πλάκα.
Εντάξει, για να το δούμε σοβαρά το θέμα, καταρχάς θεωρούμε ότι είναι γενίκευση που αδικεί κάποια πρόσωπα το τσουβάλιασμα. Και, κυρίως, σε όλους τους πολιτικούς χώρους υπάρχουν τέτοιες έριδες. Στην Αριστερά, για παράδειγμα, κάθε δέκα άτομα έχουν και άλλη οργάνωση. Υπάρχει πολυδιάσπαση. Στα αστικά κόμματα το ίδιο. Απλά, εκεί τα ενώνει η προσδοκία της κυβέρνησης και όσα αυτή συνεπάγεται. Αν απομακρυνθούν για μερικά χρόνια από την κυβέρνηση και από την προσδοκία της επανόδου σε αυτήν, θα διαλυθούν και αυτά τα κόμματα. Δες τι συνέβη με τα μικρά φιλελεύθερα κόμματα (πχ Ποτάμι).
Η διαφορά είναι μόνο στην κουλτούρα. Ο εθνικιστικός χώρος είναι δέσμιος της άκρας Δεξιάς και της χοντροκομμένης έλλειψης πολιτικής ουσίας που την διακρίνει. Για αυτό η σύγκρουση μοιάζει καφενειακή ή νυχτερινού μαγαζιού. Οι αριστεροί και οι φιλελεύθεροι συγκρούονται με πολιτικούς όρους. Αυτή είναι η μοναδική ουσιαστική διαφορά. Στην πολιτική κουλτούρα.
-Λεμουριος τρολιστας
Ποιοι; Το indymedia που ήταν υπέρ του υποχρεωτικού εμβολιασμού των Ελλήνων!
Υπάρχει ένας κλιμακούμενος πόλεμος απέναντι στους Έλληνες όλα αυτά τα χρόνια από τους λίμπεραλ μαρξιστές, όπως είναι οι φιλελεύθεροι της ΝΔ, και τους καθεαυτού μαρξιστές, όπως είναι η εξωκοινοβουλευτική αριστερά και μέρος της συστημικής αριστεράς (όταν εκείνη δεν ταυτίζεται ιδεολογικά με τους λίμπεραλ μαρξιστές της ΝΔ) εναντίον των Ελλήνων, και ο τρόπος που διοχετεύτηκε αυτή η πληροφορία προς τα έξω επιβεβαιώνει για ακόμη μια φορά αυτή την πολεμική.
Από εκεί και πέρα, λογικό ήταν αυτή η παραπληροφόρηση να απαντηθεί όπως έπρεπε.
Ίσως και ο Κολτσίδας να ενήργησε όντας σε απόγνωση και μην έχοντας κάποιο ιδεολογικό πρόσημο η πράξη του, αλλά ο τρόπος που η εξωκοινοβουλευτική αριστερά αντιμετώπισε το γεγονός, ψευδόμενη ασύστολα, μην σεβόμενη την μνήμη του, όξυνε την αντιπαράθεση.
Και ειρήσθω εν παρόδω, πολύ μεγάλο λάθος κάνετε που γράφετε ότι η παγκοσμιοποίηση είναι φιλελεύθερη. Είναι φιλελεύθερη με μαρξιστικό πρόσημο, αυτό είναι το σωστό.
Καπιταλισμός και μαρξισμός είναι συγκοινωνούντα δοχεία.
Κάποτε, επί lockdown, σας είχα πει ότι ο Μητσοτάκης είναι κομμουνιστής, τώρα αυτό φαίνεται πολύ πιο ξεκάθαρα, και μπορώ να το αναλύσω περαιτέρω αν θέλετε.
Φιλικά,
Κυριάκος (μετά από πολύ καιρό).
Πάλι μπορώ να το αναλύσω ακόμη πιο διεξοδικά το θέμα..., γιατί δηλαδή ο πλανήτης μπήκε σε φάση lockdown και κηρύχθηκε η ψευτοπανδημία.
Ο νέος ΥΠΑΜ των ΗΠΑ, πολύ λιγο πριν γίνει ΥΠΑΜ, το είπε ξεκάθαρα: Θα χτίσουμε τον Τρίτο Ναό του Σολομώντα.
https://www.youtube.com/watch?v=7wP5wEEt-uQ&t=583s
Λέει μετά το 9'00'': Έγινε το θαύμα το 1917 (νομίζω δεν χρειάζεται να σας λέω σε τι αναφέρεται η κάθε χρονιά, οφείλετε να το ξέρετε), έγινε το θαύμα το 1948, έγινε το 1967, έγινε το 2017, γιατί να μην χτίσουμε επί των ημερών μας και τον Τρίτο Ναό;
Και πριν από λίγες ημέρες, είδατε τι συμφωνήθηκε μεταξύ Τραμπ & Νετανιάχου!
Επίσης, μήπως το είδατε αυτό; https://www.tovima.com/world/ex-trump-stategist-steve-bannon-causes-turkish-ire-over-free-constantinople-t-shirt/
Αυτά που σας έλεγα, πριν 4 χρόνια! Βασικά όχι εγώ, οι προφητείες του Παϊσιου είναι!
Είμαστε μπροστά σε πολύ μεγάλα γεγονότα!!!
Αθάνατος!
Ποια είναι η άποψή σας για την πρόσφατη δήλωση της Alice Weidel ηγέτιδας του AfD ότι ο Χίτλερ ήταν κομμουνιστής; Το δικαιολόγησε μάλιστα λέγοντας ότι ο Χίτλερ κρατικοποίησε όλη την βιομηχανία.
Από όσο ξέρω ωστόσο, πριν ακόμη τον Χίτλερ, δημιουργήθηκε η IG FARBEN μια κοινοπραξία βιομηχανιών, αν είχε κρατικό πρόσημο δεν το γνωρίζω, αν ωστόσο είχε την μορφή συνεταιρισμού όλο αυτό το εγχείρημα, προφανώς και ήταν κρατική.
Στην ουσία η πολιτική που ασκήθηκε από το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα ήταν τα συμφέροντα της IG FARGEN, ο Χίτλερ ήταν απλώς ο αυτοφωράκιας.
Άσχετα αν κρατικοποιήθηκε ή όχι η βιομηχανία, ο σοσιαλισμός είναι κορπορατισμός στην ιδεολογία του, επιτρέπει δηλαδή μόνο την ανάπτυξη των καρτέλ και όχι το ευ ζην της μεσαίας τάξης, η οποία υποβαθμίζεται στο επίπεδο του προλετάριου.
Και οι Γερμανοί πολίτες, παρά το γεγονός ότι η βιομηχανία άνθισε επί εθνικο-σοσιαλισμού, συνέχιζαν να τρώνε με το δελτίο (αν δεν κάνω λάθος).
Συν το πολύ σημαντικό γεγονός ότι ο Χίτλερ δεν βάσισε την θεωρία του στην συνέχεια του έθνους, αλλά στην φυλετική επιστήμη. Έχει πολύ μεγάλη διαφορά το ένα από το άλλο, στην επιστήμη ως τρόπο διακυβέρνησης πάτησε και το hoax του κορωναϊού, και όπου αφήνεις την επιστήμη να σε κυβερνάει αυτό οδηγεί σε ολοκληρωτισμό.
Ο σοσιαλισμός δηλαδή από μόνος του δεν πιστεύει στο υπερβατικό, αλλά στην ύλη, δηλαδή στην επιστήμη.
Μάλιστα, εγώ θα το πάω παραπέρα και θα πω πως καπιταλισμός, μαρξισμός και εθνικο-σοσιαλισμός είναι εκδοχές του κατά Μαξ Βέμπερ προτεσταντισμού, ο οποίος εξ ορισμού είναι αθεϊστική βερσιόν του χριστιανισμού.
Στο θέμα της ατομικής ιδιοκτησίας ωστόσο δεν γνωρίζω ποια ήταν η άποψη των εθνικο-σοσιαλιστών, είναι γνωστό ότι ο μαρξισμός δεν προβλέπει ατομική ιδιοκτησία.
Γι' αυτό και κατά την γνώμη μου, η Alice είχε δίκιο στα όσα είπε.
Κυριάκος
Την έκαψες την ευκαιρία σου. Ήταν η τελευταία παρέμβαση για πολύ καιρό ακόμη. Αυτά θα τα γράφεις στα σκουπιδοσάιτ της Δεξιάς. Όχι εδώ.
Μόλις έγραψα για την IG FARBEN και το επίπεδο διαβίωσης του μέσου Γερμανού το 1939, όταν ξεκίνησε ο πόλεμος, δεν το συζητάω για πιο πριν, επί Δημοκρατίας της Βαϊμάρης δηλαδή.
Όσο για τον διεθνιστικό σοσιαλισμό, απλώς να θυμίσω ότι όταν έπεσε το τείχος, οι του Ανατολικού Βερολίνου έτρεχαν προς Δυτικό, και όχι το αντίθετο. Όταν μια χώρα σαν την Ρωσία ή την πρώην Α. Γερμανία με αυτή την βιομηχανία οι πολίτες δεν έχουν να φάνε, αυτό τα λέει όλα ποιο σύστημα εξυπηρετεί τον καπιταλισμό!
Άλλωστε, όταν ανατράπηκε ο Τσάρος και η Αγία Ρωσία (με τον οποίον η ιστορία θα γραφόταν τελείως διαφορετικά, και δεν θα είχαμε την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία) ο Λένιν είπε: Σοσιαλισμός=εξηλεκτρισμός! Και έφερε την αμερικάνικη AEG ως ανάδοχο του εξηλεκτρισμού όλης της τότε ΕΣΣΔ! Είναι θέμα γνώσης της ιστορίας, από αυτή που δεν θα διδαχθείς ποτέ στο πανεπιστήμιο που είσαι, για ευνόητους λόγους.
Ξέρω βέβαια πως η αλήθεια είναι αμείλικτη και το πιθανότερο είναι να λογοκριθεί το μήνυμα, αλλά στους 10 ανθρώπους αν τους ρωτήσεις: 'Τι προτιμάς την δουλειά σου, την δυνατότητα να κάνεις οικογένεια, να ζεις σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης, με συνέλληνες γύρω σου στις γειτονιές (ή έστω λευκούς χριστιανούς) ή να περιορίσεις το εγώ σου κάτω από μια ιδέα, σοσιαλιστική ή εθνικοσοσιαλιστική, οι 11 θα σου απαντήσουν το πρώτο!
Επομένως, καλώς ή κακώς, όπως έλεγε ο Καζαντζάκης ιδεολογία που αγνοεί ότι υπάρχει φαλλός, μήτρα και κοιλιά είναι προδιαγεγραμμένο να αποτύχει!
Το ότι οι σημερινοί φιλελεύθεροι της Ευρωπαϊκής Ένωσης απέτυχαν οφείλεται σε δύο λόγους: (α) Απομακρύνθηκαν από τον Θεό (β) Κατά συνέπεια, πότισε τις φιλελεύθερες κοινωνίες το δηλητήριο του σοσιαλισμού.
Σε λογοκρίνουμε ενίοτε επειδή γράφεις συνεχώς συνωμοσιολογικές μαλακίες. Όχι γιατί έχουμε κάτι μαζί σου ή γιατί έχουμε κάποια δυσκολία να απαντήσουμε σε αυτά που γράφεις. Να τα πάρουμε στα σοβαρά δυσκολευόμαστε.
"η αλήθεια είναι αμείλικτη και το πιθανότερο είναι να λογοκριθεί το μήνυμα, αλλά στους 10 ανθρώπους αν τους ρωτήσεις: 'Τι προτιμάς την δουλειά σου, την δυνατότητα να κάνεις οικογένεια, να ζεις σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης, με συνέλληνες γύρω σου στις γειτονιές (ή έστω λευκούς χριστιανούς) ή να περιορίσεις το εγώ σου κάτω από μια ιδέα, σοσιαλιστική ή εθνικοσοσιαλιστική, οι 11 θα σου απαντήσουν το πρώτο!"
Μέσα σε αυτά που περιγράφεις ως περιορισμούς του εγώ είναι και ο περιορισμός της woke παράνοιας να υποστηρίζουν ορισμένοι ότι δεν υπάρχουν βιολογικά φύλα, να υιοθετούν την ταυτότητα ζώων κλπ. Σε φιλελεύθερες κοινωνίες των ατομικιστικών ιδεωδών αναπτύχθηκαν αυτά τα φαινόμενα και όχι σε σοσιαλιστικές ή εθνικοσοσιαλιστικές, πανηλίθιε. Και, ναι, είναι ατομικιστικές και φιλελεύθερες οι σημερινές κοινωνίες. Δεν είναι μυστικά κατακτημένες από "κομμουνιστές χιτλερικούς". Τα έχουμε γράψει ξανά αυτά αλλά αφού σου αρέσει η δημόσια γελοιοποίηση θα επιτρέπουμε να δημοσιεύονται κάποια από τα παρανοϊκά σου σχόλια, κατά καιρούς. Είσαι και απόφοιτος Πολυτεχνειακής Σχολής, ψυχάκια.
Ναι, λοιπόν, για να μην επιτρέπουμε στον αχαλίνωτο ατομικισμό να αξιώνει στο έθνος, στο κοινωνικό σύνολο, στην κοινωνία και κυρίως στην ιστορία, να υποτάσσονται στην όποια αυθαίρετη μαλακία του εκάστοτε άρρωστου ψυχισμού που μπορεί να φιλοξενεί στο σώμα του, προκρίνουμε την προτεραιότητα του έθνους και των ρομαντικών ελίτ έναντι της ατομικότητας. Μόνο τα πολιτικά συστήματα που κατακρίνεις μπορούν να εγγυηθούν "την δουλειά σου, την δυνατότητα να κάνεις οικογένεια, να ζεις σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης, με συνέλληνες γύρω σου στις γειτονιές (ή έστω λευκούς χριστιανούς)", την οποία σου στερεί ο φιλελευθερισμός. Χαϊβάνι.
https://toedolio5.gr/2025/02/14/thelei-voitheia-o-giorgis-karatzaferis-chtes-elege-oloi-me-ton-velopoulo-kai-simera-vrizei-chydaia-kai-athlia-tin-maria-karystianou-to-paizei-nea-kouneva-i-mantam-me-tin-koup-stirizo-meta-m/
Φιλελεύθερος εθνικισμός
Πρόκειται για το φιλελεύθερο εθνικισμό (liberal nationalism). Η αρχή του βασίζεται στην παραδοχή ότι ο εθνικισμός και ο φιλελευθερισμός δεν είναι αντικρουόμενες ιδεολογίες μη συμβατές μεταξύ τους, αλλά αντιθέτως αλληλοσυμπληρούμενες. Οι πολίτες μιας χώρας ενθαρρύνονται να αποτελέσουν μέρος ενός κοινού μέλλοντος με ενιαίο κοινωνικό και πολιτικό στόχο (φιλελεύθερη δημοκρατία), συνδυαζόμενο με αξίες προερχόμενες από την εθνική τους παράδοση και την ιστορική διαδρομή (εθνικισμός).
Κάθε έθνος είναι ικανό να πορευτεί ανεξάρτητα, ακολουθώντας τα δικά του συμφέροντα χωρίς εξωτερική παρέμβαση, με την εθνική ταυτότητα να αποτελεί το σύνδεσμο για τη διεύρυνση της κοινοτικής αλληλεγγύης. Τα έθνη-κράτη σε αυτό το πλαίσιο προτάσσουν τρεις στόχους: ασφάλεια συνόρων, οικονομική ασφάλεια και διατήρηση του πολιτισμού. Ο πρώτος έχει να κάνει με τη διασφάλιση των συνόρων από την παράνομη και μαζική μετανάστευση.
Ο δεύτερος με τον προστατευτισμό για τις τοπικές οικονομίες, βιομηχανίες και επιχειρήσεις. Ο τρίτος με την πολυπολιτισμική προβολή στο βαθμό που δεν σέβεται τις αξίες, τις παραδόσεις και τον εθνικό πολιτισμό κάθε χώρας. Τα εθνικιστικά φιλελεύθερα κράτη είναι πρωτίστως φιλελεύθερα δημοκρατικά κράτη. Οι ΗΠΑ αποτελούν στην παρούσα φάση τους κατεξοχήν εκπροσώπους αυτού του μοντέλου μαζί με την Ινδία – τη μεγαλύτερη δημοκρατία στον κόσμο.
https://slpress.gr/politiki/i-epistrofi-tou-fileleftherou-ethnikismou-stis-ipa/
Ο ΜΑΜΟΥΤΟΣ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΘΕΣΗ...Ο ΜΑΜΟΥΤΟΣ...
Υ.Γ. προσαρμοστειτε στην πραγματικοτητα Μαμουτε, γιατι σας βλεπω να καταντατε σαν τον Τελη που νομιζει οτι κανει επανασταση οταν τοξευει λεμονια της Εσπεριας καβαλωντας αναποδα φοραδα απο τους σταβλους του Αυγεια...
-Λεμουριος τρολιστας
Εφόσον θες να σχολιάσουμε το εν λόγω άρθρο, γιατί όχι; Ας το κάνουμε. Γράφει ο αρθρογράφος:
"Πρόκειται για μια πολιτική επανάσταση, η οποία έχει χαρακτηριστεί ως νέος εθνικισμός (new nationalism). Ο εθνικισμός των ΗΠΑ ορίζεται ως πολιτικός εθνικισμός (civic nationalism), επειδή η αμερικάνικη εθνική ταυτότητα δίνει έμφαση στην πολιτική διάσταση (στηριζόμενη στις ατομικές ελευθερίες και την ισονομία) και όχι στην ιστορική ή στην πολιτισμική διάσταση. Ο πολιτικός εθνικισμός επικεντρώνεται στις διαδικαστικές πτυχές της δημοκρατίας βασιζομένης στις φιλελεύθερες συνταγματικές αξίες, στην τοπική αυτονομία και στην αποδοχή περιορισμών της εθνικής κυριαρχίας για τη συμφωνία πολυμερών κανόνων που αφορούν την προστασία δημοσίων αγαθών παγκοσμίως. Βρίσκεται σε αντίθεση με τον εθνοτικό εθνικισμό που είναι ο εθνικισμός στην κλασική του έννοια."
Πρέπει να έχουμε παραθέσει την παραπάνω τομή, τόσο εγώ όσο και ο Αχιλλέας με τα υπόλοιπα παιδιά, σε περισσότερα από πενήντα άρθρα και συζητήσεις στην φόρμα σχολιασμού. Πολιτικός εθνικισμός ονομαζόταν η πεποίθηση που υπήρχε από την περίοδο του φιλελεύθερου Διαφωτισμού και της εγκυκλοπαίδειας ότι το έθνος είναι ένα σύνολο μεμονωμένων ατόμων που υπάγονται σε ένα κοινό θεσμικό πλαίσιο (κράτος, σύνταγμα). Το έλεγαν και "συνταγματικό πατριωτισμό", "φιλελεύθερο εθνικισμό", του έδιναν διάφορους τίτλους. Ωστόσο, οι τίτλοι αυτοί χρησιμοποιήθηκαν μόνο στην ανάλυση των κοινωνικών επιστημών. Οι ίδιοι οι θιασώτες αυτών των ιδεών, οι φορείς αυτής της πεποίθησης, δεν αυτοπροσδιορίζονταν ως εθνικιστές σχεδόν ποτέ.
Αυτό που ο αρθρογράφος αναφέρει ως "εθνοτικό εθνικισμό" είναι εκείνο που θα το διαβάσεις σε άλλες αναλύσεις ως "πολιτιστικό εθνικισμό" ή "ρομαντικό εθνικισμό". Τι είναι, σύμφωνα με τον αρθρογράφο που παρέθεσες, αυτό; Ο εθνικισμός στην κλασική του έννοια. Δεν χρειάστηκε να το επαναλάβω εγώ. Το γράφει ο αρθρογράφος. Είναι ο εθνικισμός όπως τον κατανόησε η ανθρωπότητα από τον Ρομαντισμό μέχρι την δεκαετία του 2000.
Τι έχουμε μπροστά μας να διαμορφώνεται αυτή την εποχή, σύμφωνα με τον αρθρογράφο πάντα; Μια μετάλλαξη του κανονικού, κλασικού εθνικισμού στον φιλελεύθερο νεοεθνικισμό.
Συμφωνεί 100% με την ανάλυσή μας ο άνθρωπος. Επιστήμονας είναι και αυτός. Πώς θα μπορούσε να γράψει κάτι άλλο;
Πού διαφοροποιείται ο αρθρογράφος από εμάς; Όταν τελειώνει την επιστημονική πολιτική ανάλυση και τοποθετείται ως φορέας ιδεολογίας. Αυτός υποστηρίζει, ή κλίνει το μάτι, στον νεοεθνικισμό ενώ εμείς τον θεωρούμε μεγάλο εχθρό του -δικού μας- ρομαντικού "κλασικού" εθνικισμού.
Ακόμη και στο συγκεκριμένο απόσπασμα του άρθρου που παρέθεσες, ο αρθρογράφος φροντίζει να διευκρινίσει τα εξής: "Πρόκειται για το φιλελεύθερο εθνικισμό (liberal nationalism). Η αρχή του βασίζεται στην παραδοχή ότι ο εθνικισμός και ο φιλελευθερισμός δεν είναι αντικρουόμενες ιδεολογίες μη συμβατές μεταξύ τους, αλλά αντιθέτως αλληλοσυμπληρούμενες." Τι εννοεί όταν γράφει "η αρχή του βασίζεται στην παραδοχή"; Ότι είναι κάτι που ως αρχή έχει μια πολιτική πεποίθηση. Το αν είναι τραβεστοειδώς αντιφατική αυτή η πεποίθηση, μένει στην κρίση του καθενός μας να το συμπεράνει. Ο αρθρογράφος απλώς το προσπερνά, δικαιώνοντάς το ως ένα από τα δεδομένα της ιστορικής εμπειρίας στην μεταμοντέρνα μας εποχή. Όμως, τα δεδομένα της ιστορικής εμπειρίας της μεταμοντέρνας μας εποχής τα διαμορφώνουν τραβεστοειδώς υβριδικές φιλελεύθερες αναμίξεις. Συνεπώς, δεν μπορείς να ζητάς από τους κλασικούς εθνικιστές να τα αποδεχτούν ως έχουν, ως καθαγιασμένες παραδόσεις.
Είμαστε εντάξει τώρα Λεμούριε;