από τον Σταμάτη Μαμούτο
Ο Ράινερ Μαρία Ρίλκε (1875-1926) ήταν ένας από τους σημαντικότερους λογοτέχνες της belle epoque. Ποιητής και πεζογράφος, με γραπτό λόγο που τον χαρακτήρισε μια μαεστρική πολυπλοκότητα και απέπνεε υπαρξιακό ρίγος, διαλέχθηκε ως δημιουργός με ρεύματα της πρωτοπορίας, όπως ο εξπρεσιονισμός, αλλά ταυτόχρονα διατήρησε σημεία επαφής με το πνεύμα του παραδοσιακού Ρομαντισμού τόσο στα γραπτά όσο και στην βιοθεωρία της ζωής του. Ταξίδεψε σε όλη, σχεδόν, την βόρεια Ευρώπη και έγινε γραμματέας του Ροντέν. Η καθημερινότητά του, για πολλά χρόνια, είχε χαρακτηριστικά που θύμιζαν νομαδική ζωή, καθώς δεν κατάφερε να την θεμελιώσει σε σταθερές βάσεις, Πράγμα που αντανακλάστηκε στα γραπτά του με αγωνιώδη και ιδιαίτερο τρόπο.
Η περίοδος κατά την οποία διαμορφώθηκε η αρχική λογοτεχνική ταυτότητα του Ρίλκε ήταν πολύ σημαντική για την ιστορία των ιδεών στην Ευρώπη. Κατά τις πρώτες δεκαετίες του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα ο Ρομαντισμός έχανε έδαφος ενώ ο ορθολογιστικός θετικισμός απλωνόταν ως κυρίαρχη τάση στον ευρωπαϊκό πνευματικό κόσμο. Αυτή η αυξημένη επιρροή του θετικισμού θα μπορούσε να ειδωθεί ως πολιτιστική συνοδεία της εγκαθίδρυσης του φιλελεύθερου βιομηχανικού καπιταλισμού, που θεμελιώθηκε εκείνη την εποχή στην βορειοδυτική Ευρώπη. Ωστόσο, καθώς ο 19ος αιώνα πλησίαζε προς το τέλος του, άρχισαν να ακούγονται νέες φωνές αντίθεσης στην θετικιστική κυριαρχία, τόσο στο πεδίο των τεχνών και της φιλοσοφίας όσο και σε εκείνο της πολιτικής σκέψης.
Οι φωνές αυτές είχαν διαφορετικές προελεύσεις, αλλά συναινούσαν σε ένα κεντρικό επιχείρημα που είχε τις καταβολές του στον Ρομαντισμό. Το επιχείρημα αυτό ήταν το εξής. Ο κόσμος του επιστημονικού ορθολογισμού, τον οποίο είχε εγκαθιδρύσει στην Ευρώπη ο Διαφωτισμός, νοσούσε. Ο νεωτερικός άνθρωπος, απορροφημένος από την ωφελιμιστικό πραγματισμό της φιλελεύθερης αγοράς, είχε χάσει την επαφή με την ουσία του εαυτού του. Κάτι έπρεπε να συμβεί ώστε το ανθρώπινο πνεύμα να επανακτούσε την αρχική ενότητα ψυχής και φυσικού κόσμου, που η έμφαση στον υλισμό της αστικής καθημερινότητας του είχε στερήσει.
Έχοντας αυτό το κεντρικό μέλημα τα νεοϊδεαλιστικά πολιτιστικά ρεύματα άρχισαν να αποκτούν απήχηση μετά το 1890. Ωστόσο αν εξαιρέσουμε τις βασικές κοινές τους διαπιστώσεις και το κοινό ιδεαλιστικό τους υπόβαθρο, ήταν πολλά, βραχύβια και είχαν διαφορετικές αφετηρίες. Ορισμένα ήταν αυθεντικά νεορομαντικά. Κάποια άλλα, όπως ο συμβολισμός και ο εξπρεσιονισμός, είχαν καταβολές στον Ρομαντισμό αλλά και μοντερνιστικές επιρροές. Ενώ υπήρχαν και ρεύματα με καθαρά avant garde υπόβαθρο. Ο κόσμος του ορθολογιστικού κατεστημένου δεχόταν επίθεση. Αλλά τα νεοϊδεαλιστικά ρεύματα ήταν τόσα πολλά και διαφορετικά ώστε να μην καταλήξουν σε ένα κοινό πλαίσιο και να αφήσουν ως παρακαταθήκη ένα χαοτικό, πολιτιστικό μωσαϊκό. Μπορεί να χτύπησαν καίρια τα είδωλα του Διαφωτισμού, αλλά προκάλεσαν μια πολυσχιδή ρευστότητα. Από την μια ο Ράσκιν, ο Πωλ ντε Λαγκάρντ, ο Μπαρρές, ο Μπερξόν, ο Σορέλ, ο Παρέτο, ο Γκεόργκε και ο Δραγούμης επεξεργάστηκαν με νεώτερα στοιχεία κι έκαναν επίκαιρες ιδέες του παραδοσιακού Ρομαντισμού. Κι από την άλλη, μέσα από την νεοϊδεαλιστική αντίδραση, ξεπήδησαν ρεύματα πρωτοπόρα, υπαρξιστικά και νεοσοσιαλιστικά. Αυτή η κοσμοθεωρητική ρευστότητα, αυτή η αγωνία του Πνεύματος να βρει την Ιθάκη του, χαρακτήρισε την ευρωπαϊκή πνευματική ζωή από το τέλος του 19ου αιώνα μέχρι και τον μεσοπόλεμο. Η ανάγνωση των κειμένων του Ρίλκε, υπό αυτό το πρίσμα, μπορεί να νοηθεί ως ισχυρή αντανάκλαση αυτής της ιδιάζουσας ιστορικής συνθήκης.
Σαν να μην έφτανε η περιρρέουσα πολιτιστική ρευστότητα ο Ρίλκε είχε να αντιμετωπίσει και την ρευστότητα της οικογενειακής του κατάστασης. Γόνος μιας γερμανικής οικογένειας που ζούσε στην Πράγα, με γονείς χωρισμένους και με το συγγενικό περιβάλλον του πατέρα του, ο οποίος τον μεγάλωσε, να διατηρεί μια μουσειακή αριστοκρατική αυστηρότητα που έχανε την αίγλη της καθώς ο 19ος αιώνας ολοκληρωνόταν, ο Ρίλκε έδειξε ως νεαρός να αποστασιοποιείται από τον οικογενειακό περίγυρο και να υιοθετεί την τσεχική ταυτότητα.
Ο βασιλιάς Μπόχους και τα μέλη της αδελφότητας, είναι μια νουβέλα που ο Ρίλκε έγραψε κατά τα νεανικά του χρόνια. Πρόκειται για ένα κείμενο που θυμίζει συγγραφείς της λογοτεχνίας του φανταστικού, όπως ο Άρθουρ Μάχεν. Το γλωσσικό ύφος της νουβέλας αποπνέει την γνωστή υπαρξιακή εσωτερικότητα και αποδεικνύει την λεπτότητα της συγγραφικής ιδιοφυίας του Ρίλκε. Επίσης, πολύ ενδιαφέρον παρουσιάζει και η πλοκή της αφήγησης.
Η υπόθεση λαμβάνει χώρα στην Πράγα της νιότης του συγγραφέα. Σε ένα καφενείο όπου συχνάζουν δημοφιλείς ηθοποιοί, διανοητές και άνθρωποι των γραμμάτων, γίνονται συζητήσεις που φαινομενικά αποπνέουν βάθος αλλά στην ουσία αποτελούν φθηνές εκφράσεις της πόζας κάποιων επιφανών προσώπων, τα οποία ο Ρίλκε διερευνά ενδοσκοπικά. Μέσω της ψυχογραφικής του πένας ο Ρίλκε εκθέτει στο φως της αφήγησης την κενότητα και την επιτήδευση προσώπων, που ο κόσμος θαυμάζει ως καλλιεργημένα. Ανάμεσα στην ελίτ αυτή της διανόησης έχει καταφέρει να παρεισφρήσει ένας δύσμορφος και αφελής, αλλά καλοπροαίρετος και πνευματικά ανήσυχος, άντρας, τον οποίο οι υπόλοιποι θαμώνες αποκαλούν περιπαικτικά «βασιλιά Μπόχους».
Ο Μπόχους γίνεται συχνά δέκτης ειρωνικών σχολίων από τους άσπονδους φίλους του. Στην ουσία γίνεται δεκτός στο καφενείο μοναχά γιατί ο εκλιπόντας πατέρας του ήταν άνθρωπος που διέθετε κάποιο κοινωνικό κύρος. Ωστόσο, ο μικρόσωμος, φαλακρός και μαυροντυμένος Μπόχους παραμένει πάντοτε ευγενικός, προσηνής και ντροπαλός. Ανέχεται την υποτιμητική συμπεριφορά και αποδέχεται με παιδική επιπολαιότητα το κοινωνικό status στο οποίο τον έχει εγκλωβίσει η κοινή γνώμη της Πράγας. Ποτέ δεν διαμαρτύρεται και ζει τρέφοντας την ψυχή με τις σκέψεις και τις φαντασιώσεις του.
Τα πράγματα, πάντως, παίρνουν ανεξέλεγκτη τροπή όταν ένας νεαρός φοιτητής, θαμώνας του καφενείου κι αυτός, μετά από μια συζήτηση, ανακαλύπτει ότι στον θολό κόσμο των αποσπασματικών σκέψεων του Μπόχους υφέρπει μια ιδέα που τελικά θα δώσει τραγική ένταση στην ζωή του. Ο κοντούλης άντρας είναι ένας ρομαντικός εθνικιστής. Του αρέσει να συχνάζει σε νεκροταφεία και γοητεύεται από αφηγήσεις που θέλουν την Πράγα να διαθέτει ανεξερεύνητους, υπόγειους, λαβυρίνθους, οι οποίοι οδηγούν σε σημεία όπου φήμες θέλουν να ισχύουν υπερφυσικοί νόμοι. Κυρίως, όμως, γοητεύεται από την προοπτική μιας τσεχικής, εθνικής, ανεξαρτησίας, μέσω της οποίας θα μπορούσε να αποτιναχθεί η αυστρο-γερμανική κυριαρχία στην χώρα του.
Ο Μπόχους νιώθει ευχαρίστηση όταν ο φοιτητής του εκμυστηρεύεται ότι είναι κι αυτός υποστηρικτής της ίδιας πολιτικής ιδεολογίας. Μάλιστα, αποκαλύπτει στον νεαρό ότι στο ισόγειο του σπιτιού του υπάρχει ένας διάδρομος ξεχασμένος από τους ενοίκους, που ποιος ξέρει σε τι μαγικά μυστικά της υπόγειας Πράγας θα μπορούσε να καταλήγει. Ο φοιτητής τον ακολουθεί στο σπίτι και αποφασίζει να ερευνήσει που οδηγεί ο διάδρομος. Τελικά ανακαλύπτει ότι το υπόγειο, στο οποίο καταλήγει, θα μπορούσε να φιλοξενήσει τις δραστηριότητες μιας μυστικής αδελφότητας Τσέχων εθνικιστών, που ο ίδιος στελεχώνει.
Ο νεαρός διστάζει να εντάξει τον Μπόχους στην αδελφότητα λόγω του επιπόλαιου χαρακτήρα του, αλλά τελικά αναγκάζεται να το κάνει. Από εκείνη την στιγμή η ζωή του Μπόχους αποκτά σκοπό. Ο ενθουσιασμός του είναι τέτοιος ώστε αδυνατεί να τον συγκρατήσει στην αλληλογραφία του με μια γυναίκα που έχει ερωτευτεί. Εκείνη, αδιάφορη για τον έρωτα του άσχημου άντρα και κυνικά παγερή για τις ρομαντικές του ανησυχίες, ειδοποιεί την αστυνομία. Οι αστυνομικοί, τελικά, ανακαλύπτουν την αδελφότητα και φυλακίζουν τα περισσότερα μέλη της, με την κατηγορία της προπαρασκευής εθνοαπελευθερωτικού πολέμου. Οι Τσέχοι εθνικιστές βιώνουν τραγικές στιγμές στα χέρια των αστυνομικών. Αλλά το ακριβότερο τίμημα πληρώνει ο καημένος Μπόχους, που μέχρι την τελευταία στιγμή αδυνατεί να αντιληφθεί τι έχει συμβεί.
Ο «βασιλιάς Μπόχους» είναι ένας ιδιαίτερος λογοτεχνικός χαρακτήρας του ρομαντικού κοσμοειδώλου. Δεν είναι ήρωας. Δεν αντλεί την επιρροή της υπόστασής του ούτε από τον ιππότη του Ντύρερ, ούτε από τον Μάνφρεντ του Βύρωνα, ούτε από τον Έκμπερτ του Τηκ. Δεν είναι καν ένας επίγονος του δον Κιχώτη. Είναι λογοτεχνικός απόγονος του βοηθού του, Σάντσο Πάντσα. Είναι ο συνοδοιπόρος και ανθρώπινος δευτεραγωνιστής. Αλλά δεν διαθέτει την προσγειωμένη λογική συγκρότηση που χάρισε στον Σαμ ο Τόλκιν. Είναι ο γεννημένος δευτεραγωνιστής που ο Ρίλκε φέρνει σε πρωταγωνιστικό ρόλο, με αποτέλεσμα να μην αντέξει το βάρος μιας τέτοιας ευθύνης και τελικά να συντριβεί, λόγω της ανικανότητάς του να σμαλτώσει τα ρομαντικά γνωρίσματα της προσωπικότητάς του σε ένα ισχυρό σχήμα. Με τον οδυνηρό θάνατο του Μπόχους ο Ρίλκε φωτίζει, με εξαιρετικό λογοτεχνικά τρόπο, την μοίρα που προσμένει όσους ρομαντικούς δεν μπορέσουν να αναγάγουν την ρομαντική ευαισθησία τους σε βουλητική αυτενέργεια, πριν τους ισοπεδώσουν οι αδήριτες συνθήκες της υλικής καθημερινότητας του αστικού βίου.
ΕΠΙΜΕΤΡΟ
Όποιος έχει αποκομίσει μια ικανοποιητική εμπειρία ζωής στον «υπόγειο κόσμο» του εθνικιστικού χώρου, θα έχει σίγουρα συναντήσει κάποιον Μπόχους στο διάβα του, μολονότι το ακροδεξιό στυλ (sic) που φτιασιδώνει χοντροκομμένα την εξωτερική εικόνα αυτού του πολιτικού χώρου, εδώ και δεκαετίες, περνά προς τα έξω μια δήθεν σκληρή εικόνα που, στα μάτια των αδαών, αποκλείει αυτό το ενδεχόμενο. Στην πραγματικότητα ο εθνικιστικός χώρος είναι γεμάτος από Μπόχους, οι οποίοι καμώνονται τους αρχαίους Σπαρτιάτες ή τους αξιωματικούς της Βέρμαχτ -και όλοι μαζί τους πολιτικούς καριέρας. Αυτό το μασκάρεμα είναι επικίνδυνο. Γιατί υποδηλώνει μια αντιστροφή των αξιών.
Ο αυθεντικός Μπόχους, παρότι είναι αφελής και εύθραυστος, ως ρομαντικός έχει θέση ανάμεσά μας. Αρκεί να τοποθετηθεί στο σημείο που του αρμόζει. Ο Γιώργος Θαλάσσης θα είχε μια πιο άδεια ζωή χωρίς τον Σπίθα. Και ο Φρόντο δεν θα έφτανε στον προορισμό του χωρίς τον Σαμ. Μπορεί ο Μπόχους να απαιτεί πιο προσεκτική διαχείριση, αλλά σε μια σωστά διαρθρωμένη κοινότητα ρομαντικών θα βρει τον ζωτικό του χώρο, στα μέτρα που του αναλογούν, και θα σωθεί από την συντριβή του ρομαντικού, μη προσαρμοστικού, υποκειμένου, την οποία του επιφύλαξε ο Ρίλκε προκειμένου να δώσει συναισθηματική ένταση στο φινάλε της νουβέλας του. Επιπλέον, σήμερα, που ο εθνικισμός στην Ευρώπη αποχυμώνεται, όλο και πιο πολύ, απ’ το πρωταρχικό ρομαντικό του περιεχόμενο, (εκπίπτοντας σε ουρά της αστικής (άκρας) Δεξιάς των γραβατοφορεμένων επιγόνων του Διαφωτισμού και σε κατάλογο συνθημάτων μιας υποκριτικής αντιμεταναστευτικής παπαγαλίας), η νουβέλα του Ρίλκε μας θυμίζει ότι κάποτε ήταν η πολιτική θεωρία μιας, συνολικά, ρομαντικής στάσης ζωής, που στόχο είχε την υπέρβαση του υλιστικού κόσμου της νεωτερικότητας τον οποίο εγκαθίδρυσε ο Διαφωτισμός. Κάποτε, δηλαδή, ήταν η πολιτική ιδεολογία των αναγνωστών της λογοτεχνίας του φανταστικού, εκείνων που λάτρευαν τους μύθους και τις λαϊκές παραδόσεις, αυτών που αναζητούσαν στοιχεία του Θείου και του υπερφυσικού στις αφανείς πτυχές της καθημερινότητας. Κοντολογίς, των ρομαντικών.
Διαβάστε την συνέχεια του άρθρου στο τεύχος 2 δεύτερη περίοδος (23), του περιοδικού Φανταστική Λογοτεχνία
Σχόλια
Γενικά ο Βεζανής ήταν τριτοκλασάτος γραφιάς. Προσπεράστε αθόρυβα και μην χάνετε χρόνο με μικρής σημασίας συγγραφείς. Εκτός και αν έχεις διαβάσει την ρομαντική βιβλιογραφία και θες να δεις τι έγραφαν οι ελάσσονες πένες.
Δεν ξέρω αν μιλάμε πλέον για Δεξιά. Η αν γενικότερα οι ιδεολογικοί όροι παίζουν κάποιο ρόλο Δεδομένης της φύσης του ελλαδικού καθεστώτος και των διεθνών εξελίξεων.Αν θεωρήσουμε ως δεξιά στην Ελλάδα τον ωκεανό τών κυρ Παντεληδων πού επιζητούν τη σταθερότητα πάση θυσία, ξεπουλώντας και τη μάνα τους για αυτό... Πιστεύω εξαντλήθηκε αυτή η "δυνατότητα".
Υπάρχει ακραία σιωνιστική διείσδυση σε Κύπρο, Ελλάδα με εξαγορά ακινήτων σε βαθμό εποικισμού. Αυτό που αγνοούν οι ελληναρες είναι ότι το ίδιο συμβαίνει στη βόρεια Κύπρο. Δεν ξενίζει δεδομένης της συνεργασίας τούς σε Αζερμπαϊτζάν, Συρία .
Κυκλοφορεί έντονα από τούς πράκτορες το σενάριο " δεν μπορούμε να τους κηρύξουμε το πόλεμο γιατί θα επικαλεστούν το άρθρο 5 του ΝΑΤΟ. Μπείτε εσείς μπροστά και εμείς που ελέγχουμε την Αμερική θα σάς βοηθήσουμε"...
Αν συμβεί αυτό, το ελληνικό έθνος τελείωσε. Τα φιλέτα θα διαμοιραστουν.
Εντάξει, σεβαστό το αίτημα και δεν θα ανέβει το σχόλιο με τις πληροφορίες που παραθέτεις. Αν και δεν βλέπουμε τον λόγο. Θα έδινε την ευκαιρία στα παιδιά του χώρου να διαβάσουν αυτή την μικρή έκθεση πληροφοριών, που δένει το νήμα ανάμεσα στην νεοδεξιά-ακροδεξιά και την αυτονομία.
Ένα λάθος έχεις μόνο σε αυτά που γράφεις. Ο εκδότης που αναφέρεις δεν υπήρξε ποτέ νεοδημοκράτης. Εκνευριστικά δεξιός, ουρά των δορυφόρων της ΝΔ και απελπιστικό απομεινάρι της εμφυλιακής αισθητικής, ναι. Νεοδημοκράτης όχι. Σε αντίθεση με άλλους γνωστούς εκδότες του "χώρου" που στέκονται σε παρόμοια ιδεολογικά σημεία, οι οποίοι έχουν δηλωμένη νεοδημοκρατική τοποθέτηση με τα ανάλογα οφέλη. Να είμαστε δίκαιοι.
Υποθέτω είναι αυτονόητο πως οι εθνικιστές παίρνουμε το μέρος της δημοτικής, όπως έπραττε και ο ίδιος ο Ίων πάνω στο γλωσσικό ζήτημα.
Μεγάλη υπόθεση η πολιτικοποίηση του γλωσσικού ζητήματος στην Ελλάδα της εποχής εκείνης. Θεωρητικά, μπορεί να ανιχνευθεί μια καλή πρόθεση της τότε βασίλισσας, αλλά από ότι φαίνεται,το αίμα νερό δεν γίνεται. Εννοώ ότι η προτεσταντική της καταγωγή ή ανατροφή κατά βάθος την επηρέασε.
Προφανώς και δεν αφορά εσένα και τους υπόλοιπους φίλους και συναγωνιστές η παραπάνω συζήτηση.
Προφανώς και είναι σαφές ότι δεν έχεις εσύ και τα υπόλοιπα παιδιά καμία σχέση με τις προβοκατόρικες σαχλαμάρες. Εννοείται αυτό παιδιά, μην ανησυχείτε, δεν εμπλέκει εσάς κανείς στην όλη συζήτηση.
Για αυτό και απευθυνόμαστε στους "Τέλη και σια", δηλαδή σε αυτούς που άπαντες γνωρίζουμε ότι κάνουν εδώ και χρόνια τις γνωστές διαδικτυακές κωλοτρυπιδιές. Τέλης, εστιάτορας, ΧΑΤες και πρώην ΧΑτες, ακροδεξιές λινάτσες, νεοδημοκράτες και, ασφαλώς, καραγκιόζηδες του αντιφασιστικού χώρου. Πολλά προβοκατόρικα κόλπα γίνονται από τους τελευταίους. Ανταγωνίζονται σκληρά την γνωστή πούστρα του χώρου.
Εννοείται ότι δεν εμπλέκει κανείς εσάς σε όλο αυτό. Είναι σαφές. Το επισημαίνουμε και τώρα για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία. Μην ανησυχείς.
Συνεπώς, είναι σαφές ότι δεν υπάρχει εκ μέρους μας καμία επιφύλαξη ή διαφωνία για τα θέματα αρχών που θέτεις. Κάντε τον αγώνα σας και έχετε την συμπάθειά και τις ευχές μας για κάθε καλό.
Διαφωνίες στην πρακτική, στις τακτικές και σε οργανωτικά ζητήματα, ασφαλώς, και έχουμε. Αλλά αυτό δεν είναι κάτι σπάνιο. Άλλη οργάνωση εμείς, άλλη εσείς.
Όπως γράφουμε και στον παραπάνω προβοκάτορα, όπως θα λέγαμε και σε όποιον μας ρωτούσε την γνώμη μας, καλό θα ήταν εκδηλώσεις ή δράσεις που οργανώνουν αυτόνομες συλλογικότητες να μην συγχέονται με πρόσωπα και κόμματα του χώρου τα οποία έχουν γνωστή και όχι ιδιαίτερα αξιόλογη (για να το εκφράσουμε κομψά) ιστορία στον χώρο. Τυγχάνει να είμαστε μεγαλύτεροι (οι περισσότεροι) σε ηλικία και να θυμόμαστε καλά ποιοι ήταν αυτοί οι κύριοι ή πώς συμπεριφέρονταν οι ΧΑτες την εποχή της μαζικής τους ισχύος σε αυτόνομους (πριν κάποιους μήνες είχε γίνει πάλι σχετική συζήτηση και είχε φτάσει τόσο μακριά η ενόχληση ώστε αναγκάστηκαν παλιοί αυτόνομοι συναγωνιστές να μας ζητήσουν ευγενικά να μην απαντάμε σε σχετικές ερωτήσεις για να μην τους θυμίζουμε όλες εκείνες τις αθλιότητες).
Συνεπώς, η θέση μας είναι ότι αυτόνομες ομάδες δεν μπορεί να έχουν καμία σχέση με την παλιά σαβούρα του χώρου. Αλλά, ασφαλώς, είναι δική μας θέση αυτή. Δεν αξιώνουμε να συμφωνούν όλοι απαραιτήτως μαζί μας. Εμείς αυτό θεωρούμε ιδεολογικά σωστό και ηθικά ακέραιο. Άλλοι συναγωνιστές μπορεί να βλέπουν διαφορετικά τα πράγματα και να αξιολογούν διαφορετικά κάποιες μεμονωμένες περιπτώσεις. Πάντως πέρυσι, στην εκδήλωση για την οποία συζητάμε, φάνηκε με τα καραγκιοζιλίκια των ΧΑτων στον Κώστα και με την απόπειρα διαδικτυακής τους κάλυψης από συγκεκριμένα άτομα εντός της αυτονομίας ότι μάλλον είχαμε δίκιο. Όπως και να έχει, όμως, μικρή σημασία δίνουμε σε όλα αυτά. Για την ελληνική κοινωνία και για τα πολιτικά ζητήματα που πρέπει να αντιμετωπίσει, κανένα ιδιαίτερο νόημα δεν έχουν τα παραπάνω. Θέματα εσωτερικής κατανάλωσης του χώρου είναι. Να 'χαμε να λέγαμε.
Σε γενικές γραμμές αυτή είναι η προσέγγισή μας στο θέμα που θίγεις. Εννοείται, τα ίδια και με περισσότερες λεπτομέρειες θα πούμε και σε μια τηλεφωνική συνομιλία για τέτοια θέματα συζήτησης. Κάλεσε όποτε θες να τα συζητήσουμε και να είσαι κι εσύ σίγουρος για την φιλία, την συναγωνιστική αλληλεγγύη και τις καλύτερες των προθέσεών μας, εξίσου εκ μέρους μας, για παιδιά όπως εσύ.
Εννοείται φίλε ότι γίνεται δεκτό αυτό που ζητάς. Δεν είναι κάτι δύσκολο. Αν και η ερώτηση που θέτεις είναι βασισμένη σε εύλογη απορία, μια χαρά διατυπωμένη. Δεν βλέπουμε τον λόγο να μην ανεβεί. Εφόσον, όμως, το ζητάς, ασφαλώς και γίνεται.
Η απάντηση είναι περίπου ίδια με αυτή που δώσαμε πιο πάνω στον Φιλόμαχο. Σαφώς και δεν τσουβαλιάζουμε. Αν φαίνεται κάτι τέτοιο είναι λόγω της γρήγορης και κάποτε βιαστικής συζήτησης που αναπτύσσεται αναγκαστικά σε μια φόρμα σχολιασμού. Δεν υπάρχει, όμως, τέτοια πρόθεση. Εννοείται, επίσης, ότι δεν βάζουμε εσένα στην ίδια μοίρα με τους "εθνικιστές της γενιάς του Πολυτεχνείου", τους ΧΑτες κλπ. Πώς θα γινόταν να κάνουμε κάτι τέτοιο εφόσον δεν σε γνωρίζουμε; Γιατί να αξιολογήσουμε αρνητικά εσένα ή άλλους νεότερους σε ηλικία; Έκανες κάτι μεμπτό; Καμία προκατάληψη δεν έχουμε, σωστά υποθέτεις, και να είσαι σίγουρος.
Όσον αφορά τα μέλη της ΧΑ είναι αυτονόητο ότι ανάμεσα σε τόσα παιδιά που βρίσκονταν κάποτε στα μεσαία στελεχιακά επίπεδα ή στα νεολαιίστικα κλιμάκια υπήρχαν και ορισμένα πολύ σοβαρά, αξιόλογα και αγνά παιδιά. Εμείς πρώτοι γνωρίζουμε τέτοια παραδείγματα και έχουμε φίλους τέτοιους συναγωνιστές που περιγράφεις. Δεν διαφωνούμε ούτε σε αυτό και δεν απορρίπτουμε εσένα ή κάποιο από αυτά τα παιδιά επειδή πέρασαν κάποτε από την ΧΑ. Προς Θεού, είναι αυτονόητο αυτό. Έχει μέλη τέτοια παιδιά η λέσχη. Δεν έχουν ευθύνες για την τροπή που πήραν τα πράγματα και για το άσχημο μέχρι σήμερα ιστορικό αποτύπωμα του ελληνικού εθνικιστικού χώρου τα απλά μέλη αλλά ο ΝΓΜ με την καμαρίλα του και, κυρίως, πολλοί από αυτούς που ήταν συνεχώς κοντά του λαμβάνοντας αξιώματα και τον παράτησαν όταν ήρθαν τα δύσκολα στο τέλος. Αυτοί δεν γίνεται να φορέσουν τον μανδύα του αυτόνομου.
Για το θέμα της τηλεφωνικής επικοινωνίας ο Φιλόμαχος έχει το τηλέφωνο του Σταμάτη από κάποιον κοινό γνωστό. Δεν το έδωσε ο Σταμάτης επιλεκτικά, απαξιώνοντας εσένα ή παιδιά που πέρασαν από την ΧΑ. Πώς συμπεραίνεις ότι δεν θέλουμε να συζητάμε και με εσένα;
Αν κάποιες φορές είμαστε καυστικοί και επιθετικοί στα σχόλια είναι επειδή αυτό αξίζει σε συγκεκριμένα άτομα που ως προβοκάτορες έχουν ρόλο opinion leader στον χώρο. Δεν αφορά τους κανονικούς μας αναγνώστες. Έλα, είναι σαφές αυτό. Δεν χρειάζεται να επιβεβαιώνουμε τα αυτονόητα. Εννοείται ότι αν θες να μας μιλήσεις μπορείς μέσω mail, να στείλεις τον τηλεφωνικό σου αριθμό κλπ.
to a place of twilight
and the faint stars
guide my yearnings.
Although none of the others
understand my lofty aims
I sing softly while I wander
and my soul matures.
There is in me, and imbued in our time
something new, which I still do not understand,
and so strong a force that it strips that cold fear
from the poor attire of the white soul
and I float upward, and in my floating—mature
a bliss that reconciles any pain.
Thus ascends the eagle out of trouble and strife
and takes the morning on his wings.
Far below fall field and forest,
the small dwellings and small sorrows.
But he is so great – and in the fullness of his glory
he splays his broad wings like a psalm.
Το κορυφαίο του ποίημα για εμένα.
Αυτοί θα μας δώσουν την Πόλη να ανάψουμε κεριά σύμφωνα με τους ανισόρροπους ρωσόφιλους πατριώτες....
Αντίθετα, οι αμερικανόδουλοι κοκκινοπροβίτες είστε αυτοί που θεωρείτε την Αμερική "land of the freedom" και θέλετε να γίνετε ΕΠΟΠάδες του ΝΑΤΟ για ένα ξεροκόμματο, εις βάρος των Εθνών της γης.
Στην ερώτησή σου τώρα σερβιτόρε: Και αυτό αστικό κράτος είναι με μια επικοινωνιακή και πρακτική (στην εξωτερική πολιτική) παραδοσιοκρατική εσάνς. Διαφορές υπάρχουν, πάντως, και μόνο τα χαϊβάνια της βενιζελικής άκρας Δεξιάς είστε διανοητικά ανίκανα να δείτε. Για παράδειγμα στην Ρωσία υπάρχει σε ισχύ η πολιτική της χαρισματικής (ή και όχι) ηγεσίας. Ένας αρχηγός επί τριάντα χρόνια και με προοπτική λήξης της θητείας όταν δεν θα μπορεί να πηγαίνει μόνος στην τουαλέτα. Αντιθέτως, στις τυπικές φιλελεύθερες δημοκρατίες οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα η αγάπη μένει.
Άλλη διαφορά. Στην Ρωσία ένα μεγάλο μέρος του πυρήνα της εξουσίας βρίσκεται μέσα στα έγκατα του κράτους. Πούτιν, μυστικές υπηρεσίες, αστυνομία, στρατός. Αντιθέτως στις δυτικές δημοκρατίες το κράτος είναι ξεχαρβαλωμένο εργαλείο. Με εξαίρεση τον αμερικανικό στρατό (οι ευρωπαϊκοί είναι για τον πούτ@ο) που και αυτός απλά εκτελεί εντολές, αποφασίζουν στο τέλος οι τράπεζες και οι αγορές.
Στην Ρωσία ο ένστολος αντιμετωπίζεται σαν μικρή θεότητα από το κοινωνικό σύνολο. Σαν ενδιάμεσα στάδιο ανάμεσα τον λαό και στον ημίθεο ηγέτη. Στην δυτική Ευρώπη οι ένστολοι είναι απλά πολίτες με στολή.
Θες κι άλλες διαφορές ή σου αρκούν αυτές;
Το μοναδικό βιβλίο το οποίο είναι ουσιαστικά αξιόλογο και ασχολείται διεξοδικά με τον Άγιο Παΐσιο είναι το «Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης» των εκδόσεων «Ι. Η. Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος Σουρωτής Θεσσαλονίκης» και αυτό επειδή το παραπάνω βιβλίο γράφτηκε από τον υποτακτικό του Αγίου Παϊσίου, τον Ιερομόναχο Ισαάκ. Εντός του συγκεκριμένου βιβλίου δεν αναφέρεται τίποτα περί «Πόλης». Εν αντιθέσει, υπάρχουν πολλά βιβλία (ο Θεός να τα κάνει) όπου γίνονται εκτενείς αναφορές στις «προφητείες» του Αγίου οι οποίες πάντα (μα πάντα!) μεταφέρονται από άτομα που του μίλησαν και όχι από άτομα που τον ζούσαν καθημερινά ή από σημειώσεις ή βιβλία που άφησε πίσω του ο γέροντας. Με λίγα λόγια, εντός της παραφροσύνης της μέτανεωτερικότητας μέχρι και ένας Άγιος – όπως και οι «προφητείες» του – γίνονται αντικείμενο πολιτικής και εκκλησιαστικής εκμετάλλευσης.
Κάντε την προσωπική σας έρευνα. Διαφορετικά θα βρεθεί ο κάθε επιτήδειος και θα σας πει το μακρύ του και το κοντό του. Έτσι κι αλλιώς όλοι γνωρίζουμε τι εστί, πλέον, ελλαδική Εκκλησία. Φιλελεύθεροι ιερείς, καπιταλιστές ιερείς, αντίφα ιερείς και πάει λέγοντας. Βλέπετε, ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως είναι πολύ απασχολημένος με το να συμπροσεύχεται με άλλους «ιερείς» στην Ουψάλα της Σουηδίας. Δεν μπορεί να ασχοληθεί με εμάς τους κοινούς θνητούς. Δεν προλαβαίνει ο άνθρωπος…
Βλέποντας και το φωτογραφικό υλικό του ρεπορτάζ, μία λέξη μου έρχεται στο μυαλό όντας και θιασώτης του Φανταστικού. Η λέξη “LARPing”.
Το φωτογραφικό υλικό: https://greek.vema.com.au/2025/08/25/o-oikoumenikos-patriarchis-se-oikoumeniki-prosefchi-ston-kathedriko-nao-tis-oupsala/
Και όλα τα παραπάνω δείχνουν και την θλιβερή κατάσταση του μέσου δεξιού Έλληνα ζήτωπατριώτη. Εφησυχάζεται σε μία προφητεία – η οποία δεν προφητεύθηκε ποτέ – όπως και στην αόριστη αγαπολογία και ταπεινολογία του ιερατείου, έτσι ώστε να μην λάβει ποτέ δράση. Όλα βάσει σχεδίου, έτσι ώστε ο μέσος χριστιανός να παραμείνει για πάντα στα δίχτυα της Δεξιάς.