του Αχιλλέα
Αυτό το άρθρο, η αλήθεια να λέγεται, δεν το είχα υπολογίσει. Αλλά βλέποντας την πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση που εξελίχθηκε στο άρθρο του Κερκ δεν μπορούσα παρά να μην θυμηθώ τα χάπια δραμαμίνης που χρειάστηκα όταν διάβαζα ακόμη συστηματικά δημοσιολόγους του «εθνικιστικού χώρου» της Αγγλόσφαιρας. Για να μην μακρηγορώ, εισερχόμενος στο θέμα του άρθρου, παραθέτω τα ονόματα-ψευδώνυμα των «Infrared», «Pierre Tru-Dank» και, βέβαια, «Zoltanous».
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή, ξεκινώντας από τον Λιβανεζο-αμερικανό Infrared (πραγματικό όνομα Χαζ Αλ-Ντιν), ο οποίος είναι και θιασώτης του «MAGA Communism». Σας ήρθε απότομο, έτσι; MAGA Communism!! Υπάρχει και τέτοιο ρεύμα στο μεθυσμένο σύμπαν της μεταμοντέρνας εναλλακτικής Δεξιάς!! Στην πραγματικότητα το MAGA Communism είναι ένα ιδεολογικού αφήγημα, ένα menu πολιτικών εστιατορίων, το οποίο βασίζεται στον διαλεκτικό υλισμό για να συμπεράνει ότι ο δρόμος προς τον κομμουνισμό περνάει από το μονοπάτι της «Ξανά Μεγάλης Αμερικής» του Ντόναλντ Τραμπ[i].
Ίσως οι «Λεμούριοι» των μυστικών υπηρεσιών να υποστούν ένα πλήγμα από αυτή την πληροφορία, όμως, εμείς απ’ αυτό το ιστολόγιο υπενθυμίζουμε συχνά ότι μόλις ο καιρός θεωρηθεί κατάλληλος οι δυνάμεις εξουσίας – όντας πάντα ένα βήμα μπροστά – θα σκαρφιστούν κάθε πιθανό τέχνασμα για να μοχλεύσουν τον εθνικιστικό χώρο. Γιατί, πολύ απλά, το σχέδιο του διεθνούς εβραϊκού κεφαλαίου για την μεταμοντέρνα μας εποχή είναι συγκριμένο.
Όπως έγραψε ο Σταμάτης σε παλαιότερα άρθρα, σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης ο μεγάλος εχθρός της εξουσίας δεν είναι άλλος από αυτό που αποκαλούμε εθνικιστικό χώρο με τις θεωρητικές του καταβολές στον αντιδιαφωτιστικό Ρομαντισμό. Επειδή η ίδια η παγκοσμιοποίηση ως πραγματικότητα προκαλεί αντανακλαστικά την καταφυγή στον εθνικισμό σε όσους θέλουν να αντιδράσουν, πράγμα που σημαίνει ότι δεν είναι δυνατόν να εξαφανιστεί ο εθνικιστικός χώρος και ο εθνικιστικός λόγος παρά τις πολιτικές και ποινικές διώξεις, οι δυνάμεις του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού, κινούμενες από την δύναμη του εβραϊκού κεφαλαίου, σχεδίασαν την αλλοίωση της εθνικιστικής σκέψης και την μετατροπή του εθνικιστικού χώρου σε μια μακαρθικού τύπου ουρά της καπιταλιστικής Δεξιάς. Για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος το σύστημα εξουσίας φυτεύει «εστιάτορες» στον εθνικιστικό χώρο των ευρωπαϊκών και όχι μόνο κρατών, οι οποίοι σερβίρουν menu προβοκατόρικων προσεγγίσεων στον εθνικισμό. Menu ψευδοεθνικιστικών αναλύσεων, παραχαράξεων των πολιτικών μας ιδεών και χονδροειδών συρραφών επιμέρους πολιτικών στοιχείων.
Ο σκοπός είναι αυτός που προαναφέρθηκε. Η απώλεια της πολιτικής αυτονομίας του εθνικιστικού χώρου και η μετατροπή του σε ουρά της συστημικής εβραϊκής Δεξιάς. Η αποκοπή της εθνικιστικής σκέψης από τις ρομαντικές της καταβολές και η πρόσδεσή της σε επιμέρους διανοητικά ρετάλια του φιλελεύθερου Διαφωτισμού. Και για αυτό τον σκοπό το διεθνές δίκτυο της alt right αποτελεί σήμερα το μεγαλύτερο πολιτικό «εστιατόριο» του συστήματος εξουσίας στον δυτικό και τον ευρωπαϊκό κόσμο. Ασφαλώς, αυτό δεν είναι κάτι που ξεκίνησε πρόσφατα. Ασχέτως αν η εκλογή Τραμπ αποτέλεσε την προμετωπίδα αυτής της μεθόδευσης, η απόπειρα νόθευσης της εθνικιστική σκέψης και θεωρίας μέσα από τα alt right δίκτυα έγινε εμφανής ήδη από το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 2000. Στην Ελλάδα, συγκεκριμένα, η ενδυνάμωση τέτοιων κύκλων πραγματοποιήθηκε αμέσως μετά την ανάδυση του Αντώνη Σαμαρά στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. Λέτε να ήταν τυχαίο;
Το σίγουρο είναι ότι μέχρι στιγμής τα φυντάνια της alt right τα έχουν καταφέρει περίφημα. Για τον Χαζ Αλ-Ντιν δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Το τελευταίο βίντεο το οποίο ανέβασε στο διαδικτυακό του κανάλι είναι μία ενδελεχής συζήτηση με τον Αλεξάντρ Ντούγκιν και κάποιους μήνες πιο πριν ανέβασε μία συζήτηση με την «Ευρωασιατική Νεολαία». Περίεργα πράγματα θα έλεγε κανείς για κάποιον δεδηλωμένο Μαρξιστή-Λενινιστή, θιασώτη του Στάλιν, και ταυτόχρονα τραμπικό. Εδώ μιλάμε για πολύ μεταμοντέρνο μπλέξιμο. Για δυνατό ανακάτεμα στο μυαλό. Βέβαια, μπορείτε να βρείτε περισσότερες πληροφορίες στο άρθρο της Guardian με τίτλο, «Ένα παρανοϊκό περιθωριακό κίνημα: τι είναι ο MAGA κομμουνισμός, η διαδικτυακή ιδεολογία στην οποία δίνει βήμα ο Τάκερ Κάρλσον;»[ii]
Πιστεύω ότι και ο πιο αθώος ανάμεσά μας βλέπει το κουβάρι να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια του. Η alt right αμερικανική παράνοια, οι θεωρίες των αντίστοιχων Στόχων, Ε.Ω. και λιακοβελόπουλων των ΗΠΑ, εμφανίζονται και στην Ελλάδα. Με φροντισμένη, όμως, πρόσοψη και με αφηγήσεις που αντί να βασίζονται στη συνομωσιολογία προκύπτουν από κακοραμμένες συρραφές κοινωνικής θεωρίας και ιστορίας των ιδεών. Αλλά είμαστε ακόμη στην αρχή του άρθρου.
Περνώ τώρα στο δεύτερο άτομο το οποίο αναφέρθηκε, γνωστό με το ψευδώνυμο Pierre Tru-Dank. Ο ίδιος υποστηρίζει στο κανάλι του στο YouTube ότι είναι «…το πιο μισητό όνομα σε ό,τι αφορά τις ιδέες του σοσιαλισμού στο διαδίκτυο. Οι ιδέες μου είναι ένας συνδυασμός κομμουνισμού, συνδικαλισμού, προυντονικού αγρο-βιομηχανικού ομοσπονδισμού και επαναστατικού εθνικισμού. Μου αρέσουν ο Ζορέ, ο Καρλ Ότο Παέτελ, ο Ντάνιελ Ντε Λεόν, ο Γκαμπριέλε Ντ’Ανούντσιο, ο Αλκέστε Ντ’Άμπρις και πολλοί άλλοι. Είμαι πολιτικά σχιζοφρενής(sic!!). Στα αρχικά ιδεολογικά μου βήματα ήμουν Στιρνερικός-εγωτιστής-Μαρξιστής, και αργότερα ένας ορθόδοξος Ντε-Λεονιστής Μαρξιστής, τώρα είμαι πλέον Σορελικός.»[iii] Αν ζαλιστήκατε με τους συνδυασμούς Στίρνερ-Μαρξισμού και «αγροτικής βιομηχανίας» δεν είστε οι μόνοι. Η μεταμοντέρνα alt right είναι σαν την εκπαίδευση των πιλότων. Πρέπει να καταπολεμήσετε την αναγούλα και την πίεση για να περάσετε στο επόμενο επίπεδο. Εάν αυτός ο μεταμοντέρνος αχταρμάς δεν κατάφερε να σας ζαλίσει και να σας ανακατέψει τότε τίποτα δεν θα τα καταφέρει.
Για ποιο λόγο, όμως, γίνεται αναφορά στα δύο παραπάνω πρόσωπα; Αρχικά γιατί έχουν συνεργαστεί και αποτελούν θιασώτες του MAGA Communism, με τον Pierre Tru-Dank μάλιστα να δημιουργεί και ένα παλαιότερο βίντεο με το παρακάτω thumbnail.
Αλλά και λόγω της αρθογραφικής συνεργασίας του Pierre με τον νεαρό Αμερικανό που χρησιμοποιεί το ψευδώνυμο Zoran Zoltanous - μάλιστα το άρθρο το οποίο είχε γράψει ο συγκεκριμένος για το blog του Zoltanous είχε να κάνει με τον Σορέλ.[iv] Είχαμε ασχοληθεί και στο παρελθόν με τον Zoltanous, καθώς blog του «χώρου» είχε μεταφράσει ένα άρθρο του για τον Έβολα, αντιγράφοντας μάλιστα μέχρι και την λεζάντα του άρθρου.[v]
Ο Zoltanous έδωσε πολλά από τα βιογραφικά του στοιχεία σε συνέντευξη την οποία είχε παραχωρήσει στον επίσης Αμερικανό «Cultured-Thug», στην οποία και ανέφερε ότι η πρώτη του ουσιαστική επαφή με τον αμερικανικό «εθνικιστικό χώρο» ήταν όταν κατέβηκε στην συγκέντρωση Unite the Right στο Σάρλοτσβιλ της Βιρτζίνια (αλεξιπτωτιστής της πολιτικής, δηλαδή). Βάσει των ίδιων των λεγομένων του –και καθώς ο ίδιος είχε παρακινήσει σε βία την προηγούμενη ημέρα – ήρθε σε επαφή μαζί του το FBI.[vi] Από τότε (και για κάποιον ανεξήγητο λόγο) ο Zoltanous αποτραβήχτηκε από τις παλαιότερες απόψεις του –οι οποίες και δεν διέφεραν σε τίποτα από αυτές ενός Hollywood Nazi – και έγινε ο μεγαλύτερος θιασώτης (και μεταφραστής) του Τζιοβάνι Τζεντίλε. Γράφοντας μία πληθώρα άρθρων για αυτόν με τίτλους όπως, «Τζιοβάνι Τζεντίλε: Εισαγωγή στην Φιλοσοφία του»[vii], «Ο Ιδεαλισμός του Τζιοβάνι Τζεντίλε και η “Βιολογική Κόσμοθεασή” του Αδόλφου Χίτλερ»[viii], «Η Κριτική του Τζιοβάνι Τζεντίλε στον Μαρξισμό»[ix] όπως και αναλύσεις του έργου του Έγελου.[x]
Ειρήσθω εν παρόδω, πολλά άρθρα έχουν, πλέον, paywall οπότε πρέπει να εγγραφείτε συνδρομητικά για να μπορέσετε να τα διαβάσετε. Δεν πειράζει, βέβαια. Αποφύγατε την έντονη ιδεολογική ναυτία που θα σας προκαλούσαν. Μου έκανε εντύπωση ότι ακόμη και οι συγγραφείς που αναφέρθηκαν ως μονοπωλιακοί κάτοχοι του τίτλου "φασίστας" στην φόρμα σχολιασμού του άρθρου που αφορούσε τον Κερκ, υπάρχουν σε άρθρο του συγκεκριμένου Substack με τίτλο, «Προτάσεις βιβλίων για το φαινόμενο του Φασισμού»[xi].
Δεν είναι ανάγκη, βέβαια, να αναφέρουμε ότι το επίπεδο του Zoltanous ως «διανοητή» (ο οποίος παρενθετικά είναι και αρθρογράφος του Arktos Publishing) είναι κωμικό, όπως και των υπολοίπων φυντανιών της alt right παρλάτας.[xii] Δεν μένει παρά να δούμε κάποια από τα άρθρα του με τίτλους όπως «Για ποιο λόγο η οικονομική πολιτική του Μπέρνυ Σάντερς είναι ημί-φασιστική»[xiii] καθώς και άλλα, υπέροχα καινούργια «πιάτα menu», όπως ένα με τίτλο «Τι είναι ο Ομοφασισμός»[xiv] - καλά διαβάσατε, μην τρίβετε τα μάτια σας. Το άρθρο αναφέρει ότι πρέπει, επιτέλους, οι εθνικιστές να αποδεχτούν τους ομοφυλόφιλους και τους τρανς ως συναγωνιστές!! Μάλιστα, ο αρθρογράφος βασίζει τα παραπάνω στην «δύναμη του ‘Έρωτα όπως τον ανέλυσαν οι παιδεραστές αρχαίοι Έλληνες και οι ομοφυλόφιλοι Γαλάτες». Καταραμένε Ουντερζό και Γκοσινί, δεν μας τα είπατε αυτά!! Εμείς νομίζαμε τόσα χρόνια ότι το μοναδικό το οποίο φοβόσασταν ήταν να μην πέσει ο ουρανός στο κεφάλι σας, όχι μην…Αν όλα αυτά βάζουν στην εξίσωση και τις διαδικτυακές παρεμβάσεις γνωστού πολιτικού καρνάβαλου του ελληνικού εθνικιστικού χώρου, ο οποίος έγραφε σε σχόλια παλαιότερων άρθρων μας για ομάδες «trans for Trump», δεν πρέπει να μας κάνει εντύπωση. Ο πολιτικός λόγος των ΗΠΑ φαίνεται ότι είναι δέσμιος των παρανοϊκών που ξαμολάνε οι μυστικές υπηρεσίες στον δημόσιο βίο και δεν απέχει πολύ από τα «ερωτοδικεία» των βετεράνων του ελληνικού «χώρου».
Φυσικά στο blog του Zoltanous υπάρχουν και άρθρα για τον «αντιδραστικό-μοντερνισμό» του φασισμού[xv]- όχι τόσο για να συνδεθούν με την σκέψη της Συντηρητικής Επανάστασης αλλά για να μετατοπίσουν επικοινωνιακά τις θεωρητικές καταβολές του πολιτικού μας χώρου από τις ρομαντικές του ρίζες σε μια προοδευτική ρότα. Η χρήση του όρου είναι συνθηματολογική και παρακάμπτει την προέλευσή του από την νεορομαντική Συντηρητική Επανάσταση του μεσοπολέμου. Για τα πιο γερά στομάχια το συγκεκριμένο «εστιατόριο» έχει ένα πιάτο χωρίς προηγούμενο. Προσπαθεί να παρουσιάσει τον Ρίχαρντ Κουντενχόβε-Καλέργκι, ως παρεξηγημένο εθνικιστή!![xvi] Καινούργιες παραγγελίες. Καινούργια πιάτα. Καινούργιες γεύσεις!!
Μήπως μπορείτε να διακρίνετε ομοιότητες όσων ανέφερα πιο πάνω με «νέα φρούτα» του ελληνικού εθνικιστικού χώρου; Ανωνυμία, «φιλοσοφία» του διαδικτύου, κοπτοραπτική και πάντα, για κάποιον διαβολέμενο λόγο, ο εθνικιστικός χώρος πρέπει να κινείται μακριά από τις ρομαντικές καταβολές του και να προσεγγίζει προοδευτικές, νέες, μεταμοντέρνες αντιλήψεις και νεοφερμένους συνδυασμούς. «Μεταμοντέρνοι μαρξιστές» που βλέπουν στον φασισμό ένα προοδευτικό πρόσημο, «εθνικιστές» που υποτιμούν το έθνος τους και πιστεύουν σε μια διεθνή των λευκών (αδιάφορο αν πολλοί εξ αυτών είναι δηλωμένοι αντιεθνικιστές, φιλοεβραίοι, φιλελεύθεροι κλπ), ομοφυλόφιλοι και άτομα αλλαγής φύλου που βλέπουν τον Χίτλερ ως πολιτικό προφήτη, ατομικιστές που είναι ταυτόχρονα μαρξιστές, φιλελεύθεροι που είναι ταυτόχρονα εθνικοσοσιαλιστές, ρωσωϊκοί αντιατομικιστές και υπαρξιστές νεοφασίστες. Μένει άραγε να πούμε τίποτα άλλο; Ποιος άλλος θα κινητοποιηθεί; Ποιες άλλες χθόνιες δυνάμεις θα προσπαθήσουν να μπερδέψουν και να μοχλεύσουν αυτόν τον πολύπαθο χώρο; Τουλάχιστον, ένα πράγμα είναι σίγουρο. Εμείς θα είμαστε εδώ για να ξεσκεπάζουμε τα καινούργια «μενού», αλλά και να γελάμε με την ψυχή μας με τις γελοίες προσπάθειες της Νέας Βαβυλώνας να διαστρεβλώσει την αλήθεια.
Σε ότι έχει να κάνει με κάποιους στην Ελλάδα που αντιγράφουν τις παπαρολογίες της alt right νομίζοντας ότι προσφέρουν κάτι στον ελληνικό εθνικιστικό χώρο αλλά και σε εκείνους που συνειδητά και με κυπατζίδικους σχεδιασμούς επιχειρούν να περάσουν ανοησίες μέσω πολιτικών menu του τύπου «ο φασισμός είναι προοδευτικός και φιλελεύθερος, μόνο ιταλικός, με καταβολές στον Ρουσώ και σε υλιστές διανοητές», «ο Δραγούμης ήταν κομμουνιστής και ο Βενιζέλος δικός μας», «οι Ρώσοι είναι Μογγόλοι όταν ο Πούτιν τα χαλάει με τους δυτικούς αλλά γίνονται ξανθό γένος ευρωπαϊκής καταγωγής όταν κάνει διακοπές με τον Μπερλουσκόνι και τον Σαρκοζί», «ο Πλάτωνας ήταν υλιστής!!», «οι Ισραηλινοί είναι φίλοι μας και μας προστατεύουν από τους Μουσουλμάνους», «η Δεξιά είναι εθνικισμός», «ο εθνικοσοσιαλισμός έχει καταβολές στον Διαφωτισμό (τύφλα να έχει η Σχολή της Φρανκφούρτης)» και τα υπόλοιπα γνωστά πιάτα, έχουμε να δηλώσουμε ότι θα είμαστε έτοιμοι συνεχώς να βάλουμε τις κατάλληλες τρικλοποδιές στα γκαρσόνια τους προκειμένου τα πιάτα του διεθνούς εβραϊσμού να καταλήγουν στο πάτωμα.
Σε αυτά που έχουν να κάνουν με το τελευταίο alt right menu, που προσφέρθηκε πριν λίγες μέρες στην φόρμα σχολιασμού του ιστολογίου μας, υπό την προμετωπίδα του αριστερού ριζοσπαστικού πρωτοφασισμού, προκύπτουν κάποια εύλογα ερωτηματικά. Γιατί πρέπει να πεισθούν ορισμένοι αφελώς ότι ο φασισμός οφείλει να αποσυνδεθεί από τις ρομαντικές του καταβολές και να φανεί ως προϊόν μιας προοδευτικής θεωρίας; Γιατί, ντε και καλά, να δεχτούμε ότι ο ιταλικός φασισμός είναι το μοναδικό κίνημα που μας αφορά και τάχα πρέπει να διακριθεί από τα αντίστοιχα ρουμανικά, ουγγρικά, ισπανικά και λοιπά κινήματα; Υπό αυτή την (στρεβλή) λογική, αν θα έπρεπε να διακρίνουμε τα κινήματα βάσει τοπικών εθνικών ιδιαιτεροτήτων, τότε και ο κομμουνισμός της αγροτικής Κούβας είναι διαφορετικός από τον κομμουνισμό που υπήρχε στη βιομηχανική ανατολική Γερμανία ή στην Ουγγαρία. Και, επίσης, ο καπιταλισμός των ΗΠΑ ή της Αγγλίας διαφορετικός από τον καπιταλισμό της Ιταλίας και της ημιαγροτικής Ελλάδας. Αν το πάμε έτσι δεν θα υπάρχει καμία κοινή κατηγορία πολιτικού κινήματος ή πολιτεύματος και δεν θα αποτελεί ο φασισμός την εξαίρεση.
Προφανώς, αυτοί που προωθούν την ιδέα του «προοδευτικού» φασισμού είτε είναι κάποιοι που θέλουν να σπείρουν μια κυπατζίδικη διασπαστική τάση στον εθνικιστικό χώρο και να φέρουν την alt right μεθόδευση από το αριστερό παράθυρο είτε είναι κοινά μαρξιστικά σκουπίδια που ενοχλούνται από τον εθνικομπολσεβικισμό, τον εθνοαναρχσμό και τα πρόσωπα που τους εκφράζουν μέσα στον εθνικιστικό χώρο, με αποτέλεσμα να κάνουν εισοδισμό, θέλοντας να προκαλέσουν διασπάσεις και αντιπερισπασμούς. Αλλά όσο είμαστε εμείς εδώ δεν θα τους γίνει η χάρη.
Για να μην ξεχνιόμαστε. Οι θεωρητικές μας απαρχές, οι «θεμελιώδεις αρχές» της ιδεολογίας μας, βρίσκονται στον αντιδιαφωτιστικό πολιτικό Ρομαντισμό. Είναι ο οργανικός εθνικισμός, είναι ο συντηρητικός σοσιαλισμός, είναι η πίστη στην ιστορική αξία ορισμένων ξεχωριστών ανθρώπων, είναι η παραδοσιοκρατία της societas civilis έναντι στην μόδα και την πρόοδο και είναι η ετοιμότητα να επικαιροποιούνται όλα τα παραπάνω σε κάθε νεωτερικό περιβάλλον. Ο φασισμός της Ιταλίας, της Ρουμανίας, της Ουγγαρίας και της Ισπανίας, ο εθνικοσοσιαλισμός της Γερμανίας, ο εθνικιστικός συντηρητισμός άλλων χωρών, ήταν κινηματικές εκφράσεις που βασίστηκαν στις ρομαντικές «θεμελιώδεις αρχές».
Όπως και οι διάφορες προφασιστικές πολιτικές κινήσεις. Όπως και οι μεταπολεμικές εθνικιστικές κινήσεις της Ευρώπης. Ο φασισμός δεν είναι αναλυτική κατηγορία. Ήταν ένα πολιτικό κίνημα του παρελθόντος. Ακόμη και αν πέθανε κάτω από τις σφαίρες Δεξιών καπιταλιστών και Αριστερών κομμουνιστών, οι «θεμελιώδεις αρχές» της ιδεολογίας του αντιδιαφωτιστικού πολιτικού Ρομαντισμού θα παραμένουν ζωντανές όσο υπάρχει νεωτερικότητα (μοντέρνα ή μεταμοντέρνα) και δυνητικά θα πυροδοτούν νέες πολιτικές κινήσεις. Κινήσεις που αποτελούν το μόνιμο αγκάθι στο πλευρό της παγκοσμιοποιημένης εξουσίας του διεθνούς εβραϊκού κεφαλαίου και που το αναγκάζουν να κατασκευάζει μεταμοντέρνα υβρίδια τύπου alt right για να τις υπονομεύσει.
Όσοι νομίζουν ότι μπορούν να αντικρούσουν την αλήθεια των παραπάνω επιχειρημάτων ας εμφανιστούν. Τους περιμένουμε για ανταλλαγή επιχειρημάτων. Αλλά σε πλαίσια κανονικού οργανωμένου διαλόγου. Όχι σε γνωστές κυπατζίδικες επιδείξεις επικοινωνιακών ελιγμών.
[i] https://www.youtube.com/watch?v=F0RU4rWhbvI, [ii] https://www.theguardian.com/us-news/article/2024/may/24/what-is-maga-communism, [iii] https://www.youtube.com/@PierreTruDank, [iv] https://fascio.substack.com/p/the-philosophy-of-georges-sorel?utm_source=publication-search, [v] https://fascio.substack.com/p/against-evola-and-the-right-wing-8da, [vi] https://odysee.com/@Cultured-Thug:c/Fascist-Maxims---12-Zoltanous-HN:1, [vii] https://fascio.substack.com/p/giovanni-gentle-philosophy-introduction, [viii] https://fascio.substack.com/p/giovanni-gentiles-idealism-and-adolf, [ix] https://fascio.substack.com/p/giovanni-gentiles-criticism-of-marxism, [x] https://fascio.substack.com/p/hegels-philosophy-of-right, [xi] https://fascio.substack.com/p/the-best-book-recommendations-on, [xii] https://arktos.com/author/zoltanous/, [xiii] https://fascio.substack.com/p/why-bernie-nomics-is-fascism-lite-d4b, [xiv] https://fascio.substack.com/p/what-is-homofascism, [xv] https://fascio.substack.com/p/fascist-modernism, [xvi] https://fascio.substack.com/p/kalergi-the-most-misunderstood-man
Σχόλια:
Ανώνυμος/η
"Οι ιδέες μου είναι ένας συνδυασμός κομμουνισμού, συνδικαλισμού, προυντονικού αγρο-βιομηχανικού ομοσπονδισμού και επαναστατικού εθνικισμού. Μου αρέσουν ο Ζορέ, ο Καρλ Ότο Παέτελ, ο Ντάνιελ Ντε Λεόν, ο Γκαμπριέλε Ντ’Ανούντσιο, ο Αλκέστε Ντ’Άμπρις και πολλοί άλλοι. Είμαι πολιτικά σχιζοφρενής(sic!!). Στα αρχικά ιδεολογικά μου βήματα ήμουν Στιρνερικός-εγωτιστής-Μαρξιστής, και αργότερα ένας ορθόδοξος Ντε-Λεονιστής Μαρξιστής, τώρα είμαι πλέον Σορελικός."
Πες μου ότι είσαι δυτικός μεταέφηβος που δεν έχει επαφή με τον κόσμο και τις πολιτικές ιδέες παρά μόνο μέσω του discord, του reddit, της wikipedia, κτλ. αλλά μην μου το πεις ευθέως.
Πες μου ότι είσαι δυτικός μεταέφηβος που δεν έχει επαφή με τον κόσμο και τις πολιτικές ιδέες παρά μόνο μέσω του discord, του reddit, της wikipedia, κτλ. αλλά μην μου το πεις ευθέως.
Κυριακή, 21 Σεπτεμβρίου, 2025
Ανώνυμος/η
Ουδείς! Είναι προφανές ότι είναι της γενιάς Ζ (συνομήλικός μου) ο τύπος, από το κανάλι του.
Δευτέρα, 22 Σεπτεμβρίου, 2025
Ανώνυμος/η
Λέσχη δεν είναι απαραίτητο αυτό. Υπάρχουν και άτομα που είναι απλά πυροβολημένα και ο περίγυρος τους τους εκμεταλλεύεται. Χρήσιμοι ηλίθιοι λέγονται.
Τρίτη, 23 Σεπτεμβρίου, 2025
Ανώνυμος/η
Αυτό το κείμενο γκαρσόνια είναι η μεγάλη σας ταφόπλακα!! Ξυδάκι και περαστικά στους σεφ της πρεσβείας...
Κυριακή, 21 Σεπτεμβρίου, 2025
Ανώνυμος/η
1. Λιβανέζος ο Χαζ, όχι Ιρανός.
2. Έχει εκφραστεί υπέρ της Γερμανικής Συντηρητικής Επανάστασης, οπότε αν αποτελεί εστιατόριο, τότε είναι άλλου είδους εστιατόριο από το "τζεντιλικό" που υπαινίσσεται εδώ ο αρθρογράφος (το οποίο είναι βαθιά αντιγερμανικό).
3. Η τακτική μεθοδολογία του προσομοιάζει αυτή των Ρώσων ναρόντνικων (προπαγάνδιση κολεκτιβιστικών ιδεών σε συντηρητικό κοινό, τότε ήταν οι Ρώσοι μουζίκοι, τώρα οι MAGA), και δεν ταυτίζεται με τον θεωρητικά ακατάρτιστο προβοκάτορα FBIτζή Ζολτάνους, που πήγαινε πέρσι έξω από το Συνέδριο των Δημοκρατικών με σημαία της Χεζμπολάχ και έλεγε ότι τη στηρίζει "επειδή σκότωνε Αμερικάνους στρατιώτες στο Ιράκ" (ούτε καν στο Λίβανο ο αθεόφοβος!).
4. Το ACP είναι ολόκληρο Κόμμα, με σοβαρούς θεωρητικούς όπως ο φιλόσοφος Carlos Garrido (συγγραφέας του Purity Fetish, για την αφέλεια της δυτικής αριστεράς, και εγελιανός πραγματικός, όχι αδιάβαστος όπως ο Τζεντίλε) - ο Χαζ είναι απλά ένα μέλος του.
5. Το άρθρο επικαλείται τον εθνικομπολσεβικισμό ως αποδεκτό ρεύμα αλλά ταυτόχρονα απορρίπτει συλλήβδην κάθε εν αμερικανικώ εδάφει εθνικομπολσεβίκο ως "MAGA communist" (με ρεπορτάζ της λίμπεραλ Γκάρντιαν μάλιστα!), και μου κάνει αρνητική εντύπωση αυτό, καθώς ο Αχιλλέας προσωπικά έχει πάρει συνέντευξη από τον Heinbach και η γνώμη του Heimbach για το ACP είναι πως δεν πρόκειται για FBIτζήδες.
6. Συμπερασματικά, το άρθρο ξεκινάει με καλές προθέσεις αλλά φτάνει να δημιουργήσει έναν αχταρμά, βάζοντας μαζί ρεύματα που δεν σχετίζονται απαραίτητα μεταξύ τους και ακόμα άλλα που είναι εχθρικά το ένα προς το άλλο. Για να αποδείξει τι; Ότι όλοι αυτοί είναι εστιατόρια, και οι μόνοι αυθεντικοί εθνικοεπαναστάτες είναι ποιοι ακριβώς; Θέλω να πιστεύω ότι οι αυθεντικοί εθνικοεπαναστάτες δεν θα χρησιμοποιήσουν ως πηγή τους μια φιλελέ ιμπεριαλιστική αγγλοφυλλάδα για να αποφανθούν "ποιος είναι τι".
2. Έχει εκφραστεί υπέρ της Γερμανικής Συντηρητικής Επανάστασης, οπότε αν αποτελεί εστιατόριο, τότε είναι άλλου είδους εστιατόριο από το "τζεντιλικό" που υπαινίσσεται εδώ ο αρθρογράφος (το οποίο είναι βαθιά αντιγερμανικό).
3. Η τακτική μεθοδολογία του προσομοιάζει αυτή των Ρώσων ναρόντνικων (προπαγάνδιση κολεκτιβιστικών ιδεών σε συντηρητικό κοινό, τότε ήταν οι Ρώσοι μουζίκοι, τώρα οι MAGA), και δεν ταυτίζεται με τον θεωρητικά ακατάρτιστο προβοκάτορα FBIτζή Ζολτάνους, που πήγαινε πέρσι έξω από το Συνέδριο των Δημοκρατικών με σημαία της Χεζμπολάχ και έλεγε ότι τη στηρίζει "επειδή σκότωνε Αμερικάνους στρατιώτες στο Ιράκ" (ούτε καν στο Λίβανο ο αθεόφοβος!).
4. Το ACP είναι ολόκληρο Κόμμα, με σοβαρούς θεωρητικούς όπως ο φιλόσοφος Carlos Garrido (συγγραφέας του Purity Fetish, για την αφέλεια της δυτικής αριστεράς, και εγελιανός πραγματικός, όχι αδιάβαστος όπως ο Τζεντίλε) - ο Χαζ είναι απλά ένα μέλος του.
5. Το άρθρο επικαλείται τον εθνικομπολσεβικισμό ως αποδεκτό ρεύμα αλλά ταυτόχρονα απορρίπτει συλλήβδην κάθε εν αμερικανικώ εδάφει εθνικομπολσεβίκο ως "MAGA communist" (με ρεπορτάζ της λίμπεραλ Γκάρντιαν μάλιστα!), και μου κάνει αρνητική εντύπωση αυτό, καθώς ο Αχιλλέας προσωπικά έχει πάρει συνέντευξη από τον Heinbach και η γνώμη του Heimbach για το ACP είναι πως δεν πρόκειται για FBIτζήδες.
6. Συμπερασματικά, το άρθρο ξεκινάει με καλές προθέσεις αλλά φτάνει να δημιουργήσει έναν αχταρμά, βάζοντας μαζί ρεύματα που δεν σχετίζονται απαραίτητα μεταξύ τους και ακόμα άλλα που είναι εχθρικά το ένα προς το άλλο. Για να αποδείξει τι; Ότι όλοι αυτοί είναι εστιατόρια, και οι μόνοι αυθεντικοί εθνικοεπαναστάτες είναι ποιοι ακριβώς; Θέλω να πιστεύω ότι οι αυθεντικοί εθνικοεπαναστάτες δεν θα χρησιμοποιήσουν ως πηγή τους μια φιλελέ ιμπεριαλιστική αγγλοφυλλάδα για να αποφανθούν "ποιος είναι τι".
Κυριακή, 21 Σεπτεμβρίου, 2025
" Η τακτική μεθοδολογία του προσομοιάζει αυτή των Ρώσων ναρόντνικων"
Όλα τα καλά παιδιά...
"τότε είναι άλλου είδους εστιατόριο από το "τζεντιλικό" που υπαινίσσεται εδώ ο αρθρογράφος (το οποίο είναι βαθιά αντιγερμανικό)."
Σίγουρα; Από την συντηρητική επανάσταση πήρε μόνο τον αντιδραστικό μοντερνισμό; Έχουμε μπερδέψει τα νέα brands.
"Το ACP είναι ολόκληρο Κόμμα, με σοβαρούς θεωρητικούς όπως ο φιλόσοφος Carlos Garrido"
Ωραίο ανέκδοτο.
"όχι αδιάβαστος όπως ο Τζεντίλε"
Μην σου πούμε και ακόμη πιο αδιάβαστος από τον Τζεντίλε.
"Το άρθρο επικαλείται τον εθνικομπολσεβικισμό ως αποδεκτό ρεύμα αλλά ταυτόχρονα απορρίπτει συλλήβδην κάθε εν αμερικανικώ εδάφει εθνικομπολσεβίκο ως "MAGA communist" "
Επικαλείται τον κανονικό εθνικομπολσεβικισμό της συντηρητικής επανάστασης (Πάετελ, Νίεκιτς) και του Λιμόνοφ. Δεν επικαλείται τις ρέπλικες των μασκαράδων της τραμπικής alt right. Καλά κάνεις και το επισημαίνεις για να δημοσιεύσουμε εθνικομπολσεβικικά κείμενα προσεχώς.
" ο Αχιλλέας προσωπικά έχει πάρει συνέντευξη από τον Heinbach και η γνώμη του Heimbach για το ACP είναι πως δεν πρόκειται για FBIτζήδες."
Συνεντεύξεις κάνουμε σε όσους θεωρούμε ότι σε μια δεδομένη χρονική στιγμή έχουν να πουν κάτι ενδιαφέρον. Δεν κάνουμε μόνο σε όσους ταυτιζόμαστε πολιτικά ή συμφωνούμε μαζί τους.
"Για να αποδείξει τι; Ότι όλοι αυτοί είναι εστιατόρια, και οι μόνοι αυθεντικοί εθνικοεπαναστάτες είναι ποιοι ακριβώς; Θέλω να πιστεύω ότι οι αυθεντικοί εθνικοεπαναστάτες δεν θα χρησιμοποιήσουν ως πηγή τους μια φιλελέ ιμπεριαλιστική αγγλοφυλλάδα για να αποφανθούν "ποιος είναι τι"."
Ποιος σου είπε, καταρχάς, ότι υιοθετούμε τον όρο εθνικοεπαναστάτες; Δεν μιλάς με τον Ιφικράτη Αμυρά ούτε με κάποιο άλλο πρόσωπο. Με την ΦΛΕΦΑΛΟ συζητάς. Έχεις δει αυτό τον όρο να υπάρχει συχνά σε άρθρα μας και, μάλιστα, ως ιδεολογικά αυτοπροσδιοριστικός; Βλέπεις καμία εθνική επανάσταση; Εθνικιστές είμαστε. Μην φοβάσαι να το γράψεις. Επίσης, όπως έχουμε επαναλάβει, ο άξονας επανάσταση/συντήρηση δεν είναι ιδιαίτερα χρήσιμος για την ερμηνεία της πολιτικής ιστορίας. Ένα κόμμα ή κίνημα μπορεί να είναι επαναστατικό σε μια συγκυρία (πχ κομμουνιστές στην ρωσική επανάσταση) και συντηρητικό σε μια άλλη, ( πχ. κομμουνιστές στην Ουγγαρία).
Όσον αφορά την εφημερίδα: Και ο Berlin, ο Mosse κλπ όσο πιο απέναντι γίνεται βρίσκονταν ιδεολογικά αλλά έγραψαν σωστά την ιστορία της σχέσης Ρομαντισμού-φασισμού, Ο Πέην ιδεολογικά ουδέτερος είναι αλλά έγραψε μια πολύ ωραία ιστορία του φασιστικού κινήματος. Τι σημαίνει ότι δεν θα τους διαβάζουμε κι θα αρκεστούμε στις κομματικές μπροσούρες για να μελετήσουμε τα πολιτικά φαινόμενα;
Δεν σκεπτόμαστε ποιος είναι πιο αυθεντικός εθνικιστής. Νοιαζόμαστε για το ποιος είναι αληθινός εθνικιστής και ποιος πράκτορας ή χρήσιμος ηλίθιος.
Αν το άρθρο έχασε τον στόχο του, όπως γράφεις, αλήθεια τι σε κινητοποίησε να σχολιάσεις πέντε τα ξημερώματα; Εκτός και αν γράφεις από τις ΗΠΑ, που έχουν άλλη ώρα, πράγμα που καθιστά σαφές τι εννοείς και επιδιώκεις.
Όλα τα καλά παιδιά...
"τότε είναι άλλου είδους εστιατόριο από το "τζεντιλικό" που υπαινίσσεται εδώ ο αρθρογράφος (το οποίο είναι βαθιά αντιγερμανικό)."
Σίγουρα; Από την συντηρητική επανάσταση πήρε μόνο τον αντιδραστικό μοντερνισμό; Έχουμε μπερδέψει τα νέα brands.
"Το ACP είναι ολόκληρο Κόμμα, με σοβαρούς θεωρητικούς όπως ο φιλόσοφος Carlos Garrido"
Ωραίο ανέκδοτο.
"όχι αδιάβαστος όπως ο Τζεντίλε"
Μην σου πούμε και ακόμη πιο αδιάβαστος από τον Τζεντίλε.
"Το άρθρο επικαλείται τον εθνικομπολσεβικισμό ως αποδεκτό ρεύμα αλλά ταυτόχρονα απορρίπτει συλλήβδην κάθε εν αμερικανικώ εδάφει εθνικομπολσεβίκο ως "MAGA communist" "
Επικαλείται τον κανονικό εθνικομπολσεβικισμό της συντηρητικής επανάστασης (Πάετελ, Νίεκιτς) και του Λιμόνοφ. Δεν επικαλείται τις ρέπλικες των μασκαράδων της τραμπικής alt right. Καλά κάνεις και το επισημαίνεις για να δημοσιεύσουμε εθνικομπολσεβικικά κείμενα προσεχώς.
" ο Αχιλλέας προσωπικά έχει πάρει συνέντευξη από τον Heinbach και η γνώμη του Heimbach για το ACP είναι πως δεν πρόκειται για FBIτζήδες."
Συνεντεύξεις κάνουμε σε όσους θεωρούμε ότι σε μια δεδομένη χρονική στιγμή έχουν να πουν κάτι ενδιαφέρον. Δεν κάνουμε μόνο σε όσους ταυτιζόμαστε πολιτικά ή συμφωνούμε μαζί τους.
"Για να αποδείξει τι; Ότι όλοι αυτοί είναι εστιατόρια, και οι μόνοι αυθεντικοί εθνικοεπαναστάτες είναι ποιοι ακριβώς; Θέλω να πιστεύω ότι οι αυθεντικοί εθνικοεπαναστάτες δεν θα χρησιμοποιήσουν ως πηγή τους μια φιλελέ ιμπεριαλιστική αγγλοφυλλάδα για να αποφανθούν "ποιος είναι τι"."
Ποιος σου είπε, καταρχάς, ότι υιοθετούμε τον όρο εθνικοεπαναστάτες; Δεν μιλάς με τον Ιφικράτη Αμυρά ούτε με κάποιο άλλο πρόσωπο. Με την ΦΛΕΦΑΛΟ συζητάς. Έχεις δει αυτό τον όρο να υπάρχει συχνά σε άρθρα μας και, μάλιστα, ως ιδεολογικά αυτοπροσδιοριστικός; Βλέπεις καμία εθνική επανάσταση; Εθνικιστές είμαστε. Μην φοβάσαι να το γράψεις. Επίσης, όπως έχουμε επαναλάβει, ο άξονας επανάσταση/συντήρηση δεν είναι ιδιαίτερα χρήσιμος για την ερμηνεία της πολιτικής ιστορίας. Ένα κόμμα ή κίνημα μπορεί να είναι επαναστατικό σε μια συγκυρία (πχ κομμουνιστές στην ρωσική επανάσταση) και συντηρητικό σε μια άλλη, ( πχ. κομμουνιστές στην Ουγγαρία).
Όσον αφορά την εφημερίδα: Και ο Berlin, ο Mosse κλπ όσο πιο απέναντι γίνεται βρίσκονταν ιδεολογικά αλλά έγραψαν σωστά την ιστορία της σχέσης Ρομαντισμού-φασισμού, Ο Πέην ιδεολογικά ουδέτερος είναι αλλά έγραψε μια πολύ ωραία ιστορία του φασιστικού κινήματος. Τι σημαίνει ότι δεν θα τους διαβάζουμε κι θα αρκεστούμε στις κομματικές μπροσούρες για να μελετήσουμε τα πολιτικά φαινόμενα;
Δεν σκεπτόμαστε ποιος είναι πιο αυθεντικός εθνικιστής. Νοιαζόμαστε για το ποιος είναι αληθινός εθνικιστής και ποιος πράκτορας ή χρήσιμος ηλίθιος.
Αν το άρθρο έχασε τον στόχο του, όπως γράφεις, αλήθεια τι σε κινητοποίησε να σχολιάσεις πέντε τα ξημερώματα; Εκτός και αν γράφεις από τις ΗΠΑ, που έχουν άλλη ώρα, πράγμα που καθιστά σαφές τι εννοείς και επιδιώκεις.
Δευτέρα, 22 Σεπτεμβρίου, 2025
Ανώνυμος/η
"Έχουμε μπερδέψει τα νέα brands."
Ναι, τα έχετε μπερδέψει. Από τη στιγμή που το παραδέχεστε, καλό θα ήταν να μην γράφετε μακρόσυρτα σεντόνια επ' αυτών. Ο Ζολτάνους (που είναι πράγματι ύποπτος) είναι αυτός που παίρνει τον αντιδραστικό μοντερνισμό μόνο, και κάνει τον αχταρμά με Έβολα, Παίτελ κλπ. Ο Χαζ και το ACP είναι ό,τι κοντινότερο σε αμερικάνικο εθνικομπολσεβικισμό σήμερα και δεν μπερδεύουν τα μπούτια τους όταν κάνουν θεωρία. Το να στοιβάζονται σοβαροί θεωρητικοί στο ίδιο άρθρο με προβοκάτορες είναι και ανήθικο πέρα από αμαθές.
"Ωραίο ανέκδοτο."
Δεν γνωρίζετε τους ίδιους ούτε τα γραπτά τους, οπότε οι καταγέλαστοι στη συγκεκριμένοι περίπτωση δεν είναι αυτοί, αλλά όποιοι πετάνε πομφόλυγες χωρίς να γνωρίζουν το θεωρητικό περιεχόμενο των "στόχων" τους πέρα από 1-2 πόντκαστ και ένα άρθρο φιλελέ εφημερίδας (ούτε καν αμερικάνικης, κιόλας).
"Και ο Berlin, ο Mosse κλπ όσο πιο απέναντι γίνεται."
Σοβαρά; Το ίδιο είναι ένα βιβλίο που ένας πολιτικός επιστήμονας έκατσε δέκα χρόνια να μαζεύει πηγές για να το φτιάξει, με ένα hit piece σε μια λελέδικη εφημερίδα που εν έτει 2025 η μέθοδος δημοσιογραφίας αυτών των φυλλάδων είναι να κάθεται ο αρθρογράφος μισή ωρίτσα στο PC και να παίρνει πηγές τη rationalwiki κι άλλα λίμπεραλ meme sites και να τα μετατρέπει σε άρθρο; Δεν περιποιείτε ιδιαίτερη τιμή στους εαυτούς σας ως ερευνητές αν το επιχείρημά σας είναι να βάζετε στην ίδια πρόταση Πέην και Γκάρντιαν.
Πάλι συμπερασματικά: Το άρθρο αυτό ο ίδιος του ο συγγραφέας αναγνωρίζει ότι είναι δουλειά του ποδαριού και ότι το έγραψε κατόπιν της συζήτησης στο προηγούμενο. Αυτό που συνέβη είναι ότι ο Αχιλλέας, που υπογράφει το πρώτο μέρος του άρθρου, έκανε ελλιπή, δυστυχώς αχταρμαδοποιητική έρευνα, περιμένοντας λογικά να μη βρει αντιρρήσεις λόγω της άγνοιας του ελληνικού κοινού για το who is who αυτού του χώρου στην Αμερική, και κατόπιν το μέλος της συντακτικής ομάδας της Λέσχης που υπογράφει ανώνυμα τις τελευταίες παραγράφους (που φαίνεται από τη γραφή ότι δεν είναι του Αχιλλέα) έχοντας πλήρη άγνοια του συγκεκριμένου αμερικάνικου χώρου, απλά πετάει μεγάλα λόγια ανάγοντας εαυτόν σε εκδικητή όλων των εστιατορίων.
Δεν συνηθίζει η Λέσχη με τα άρθρα της να απογοητεύει, οπότε θα πάρω το παρόν ως εξαίρεση ελπίζοντας στο μέλλον να μην καταστεί κανόνας.
Ναι, τα έχετε μπερδέψει. Από τη στιγμή που το παραδέχεστε, καλό θα ήταν να μην γράφετε μακρόσυρτα σεντόνια επ' αυτών. Ο Ζολτάνους (που είναι πράγματι ύποπτος) είναι αυτός που παίρνει τον αντιδραστικό μοντερνισμό μόνο, και κάνει τον αχταρμά με Έβολα, Παίτελ κλπ. Ο Χαζ και το ACP είναι ό,τι κοντινότερο σε αμερικάνικο εθνικομπολσεβικισμό σήμερα και δεν μπερδεύουν τα μπούτια τους όταν κάνουν θεωρία. Το να στοιβάζονται σοβαροί θεωρητικοί στο ίδιο άρθρο με προβοκάτορες είναι και ανήθικο πέρα από αμαθές.
"Ωραίο ανέκδοτο."
Δεν γνωρίζετε τους ίδιους ούτε τα γραπτά τους, οπότε οι καταγέλαστοι στη συγκεκριμένοι περίπτωση δεν είναι αυτοί, αλλά όποιοι πετάνε πομφόλυγες χωρίς να γνωρίζουν το θεωρητικό περιεχόμενο των "στόχων" τους πέρα από 1-2 πόντκαστ και ένα άρθρο φιλελέ εφημερίδας (ούτε καν αμερικάνικης, κιόλας).
"Και ο Berlin, ο Mosse κλπ όσο πιο απέναντι γίνεται."
Σοβαρά; Το ίδιο είναι ένα βιβλίο που ένας πολιτικός επιστήμονας έκατσε δέκα χρόνια να μαζεύει πηγές για να το φτιάξει, με ένα hit piece σε μια λελέδικη εφημερίδα που εν έτει 2025 η μέθοδος δημοσιογραφίας αυτών των φυλλάδων είναι να κάθεται ο αρθρογράφος μισή ωρίτσα στο PC και να παίρνει πηγές τη rationalwiki κι άλλα λίμπεραλ meme sites και να τα μετατρέπει σε άρθρο; Δεν περιποιείτε ιδιαίτερη τιμή στους εαυτούς σας ως ερευνητές αν το επιχείρημά σας είναι να βάζετε στην ίδια πρόταση Πέην και Γκάρντιαν.
Πάλι συμπερασματικά: Το άρθρο αυτό ο ίδιος του ο συγγραφέας αναγνωρίζει ότι είναι δουλειά του ποδαριού και ότι το έγραψε κατόπιν της συζήτησης στο προηγούμενο. Αυτό που συνέβη είναι ότι ο Αχιλλέας, που υπογράφει το πρώτο μέρος του άρθρου, έκανε ελλιπή, δυστυχώς αχταρμαδοποιητική έρευνα, περιμένοντας λογικά να μη βρει αντιρρήσεις λόγω της άγνοιας του ελληνικού κοινού για το who is who αυτού του χώρου στην Αμερική, και κατόπιν το μέλος της συντακτικής ομάδας της Λέσχης που υπογράφει ανώνυμα τις τελευταίες παραγράφους (που φαίνεται από τη γραφή ότι δεν είναι του Αχιλλέα) έχοντας πλήρη άγνοια του συγκεκριμένου αμερικάνικου χώρου, απλά πετάει μεγάλα λόγια ανάγοντας εαυτόν σε εκδικητή όλων των εστιατορίων.
Δεν συνηθίζει η Λέσχη με τα άρθρα της να απογοητεύει, οπότε θα πάρω το παρόν ως εξαίρεση ελπίζοντας στο μέλλον να μην καταστεί κανόνας.
Δευτέρα, 22 Σεπτεμβρίου, 2025
Αχιλλέας
Τι ακριβώς καθιστά το American Communist Party σοβαρό «κόμμα»; Το ότι μετά την διάσπασή τους από το Communist Party USA, η Αμερική έχει ένα «κομμουνιστικό» κόμμα που στηρίζει τους Δημοκρατικούς και ένα «κομμουνιστικό» κόμμα που στηρίζει τους Ρεπουμπλικάνους;!
Επίσης, βρήκα στην σελίδα τους (https://acp.us/program) το εξής:
"15. Ending Mass Immigration and Modern Slavery
The Communist Party stands for the immediate end to the system promoting mass immigration and its replacement with bilateral frameworks for the negotiation of population exchanges on a rational and planned basis"
Ταυτόχρονα - και επειδή σας έχω ικανούς να αρνηθείτε μέχρι και το ότι τα μέλη του ACP στήριζαν τον Τραμπ (το λέω επειδή τώρα προσπαθούν να την γυρίσουν την μπιφτέκα, ότι και καλά δεν τον στηρίζουν) – να παρουσιάσουμε και έναν από τους δύο τύπους που ίδρυσαν το «κόμμα», εν ονόματι Τζάκσον Χινκλ – ο άλλος είναι ο Χαζ Αλ-Ντιν ο οποίος, όντως, είναι Λιβανέζικης καταγωγής. Μπερδεύτηκα καθώς η οικογένεια του ακολουθεί τον Σιισμό. Αλλά καλά έκανες και το ανέφερες, δεν είχες άδικο.
Τώρα για να επιστρέψουμε στον «κομμουνιστή» Χινκλ, δείτε ένα μικρό απόσπασμα όπου ο αθεόφοβος λέει ανοιχτά ότι στηρίζει τον Τραμπ όπως και την MAGA base, στις προηγούμενες εκλογές.
Η αρχική εκπομπή: https://www.youtube.com/watch?v=JJGzZyJsJZg
Το απόσπασμα: https://www.youtube.com/shorts/x1y60ShZSRE
Και ένα ολιγόλεπτο βίντεο από το CNN, το οποίο στριμώχνει τον Χινκλ, ρωτώντας τον πώς γίνεται να έγινε από υποστηρικτής του Μπέρνυ Σάντερς, «MAGA Communist» και υπερ του Πούτιν: https://edition.cnn.com/2024/09/13/politics/video/jackson-hinkle-israel-gaza-russia-misinformation-digvid
Τώρα περί του «σοβαρού» φιλοσόφου Κάρλος Γκαρίντο είναι σημαντικό να δει κάποιος τα παλαιότερα βίντεο στο κανάλι του τα οποία και κάνουν αποκλειστικά θετική αναφορά στο MAGA Communism κάτι το οποίο αλλάζει με τους τελευταίους μήνες διακυβέρνησης του Τραμπ καθώς υπάρχει μία «αναθεώρηση» του τι είναι και τι δεν είναι «MAGA Communism»:
https://www.youtube.com/@MidwesternMarx/search?query=MAGA
Αυτά τα ολίγα. Πιστεύω ότι τώρα έχουμε μία ακόμη καλύτερη εικόνα για ποιους ανθρώπους μιλάμε.
Επίσης, βρήκα στην σελίδα τους (https://acp.us/program) το εξής:
"15. Ending Mass Immigration and Modern Slavery
The Communist Party stands for the immediate end to the system promoting mass immigration and its replacement with bilateral frameworks for the negotiation of population exchanges on a rational and planned basis"
Ταυτόχρονα - και επειδή σας έχω ικανούς να αρνηθείτε μέχρι και το ότι τα μέλη του ACP στήριζαν τον Τραμπ (το λέω επειδή τώρα προσπαθούν να την γυρίσουν την μπιφτέκα, ότι και καλά δεν τον στηρίζουν) – να παρουσιάσουμε και έναν από τους δύο τύπους που ίδρυσαν το «κόμμα», εν ονόματι Τζάκσον Χινκλ – ο άλλος είναι ο Χαζ Αλ-Ντιν ο οποίος, όντως, είναι Λιβανέζικης καταγωγής. Μπερδεύτηκα καθώς η οικογένεια του ακολουθεί τον Σιισμό. Αλλά καλά έκανες και το ανέφερες, δεν είχες άδικο.
Τώρα για να επιστρέψουμε στον «κομμουνιστή» Χινκλ, δείτε ένα μικρό απόσπασμα όπου ο αθεόφοβος λέει ανοιχτά ότι στηρίζει τον Τραμπ όπως και την MAGA base, στις προηγούμενες εκλογές.
Η αρχική εκπομπή: https://www.youtube.com/watch?v=JJGzZyJsJZg
Το απόσπασμα: https://www.youtube.com/shorts/x1y60ShZSRE
Και ένα ολιγόλεπτο βίντεο από το CNN, το οποίο στριμώχνει τον Χινκλ, ρωτώντας τον πώς γίνεται να έγινε από υποστηρικτής του Μπέρνυ Σάντερς, «MAGA Communist» και υπερ του Πούτιν: https://edition.cnn.com/2024/09/13/politics/video/jackson-hinkle-israel-gaza-russia-misinformation-digvid
Τώρα περί του «σοβαρού» φιλοσόφου Κάρλος Γκαρίντο είναι σημαντικό να δει κάποιος τα παλαιότερα βίντεο στο κανάλι του τα οποία και κάνουν αποκλειστικά θετική αναφορά στο MAGA Communism κάτι το οποίο αλλάζει με τους τελευταίους μήνες διακυβέρνησης του Τραμπ καθώς υπάρχει μία «αναθεώρηση» του τι είναι και τι δεν είναι «MAGA Communism»:
https://www.youtube.com/@MidwesternMarx/search?query=MAGA
Αυτά τα ολίγα. Πιστεύω ότι τώρα έχουμε μία ακόμη καλύτερη εικόνα για ποιους ανθρώπους μιλάμε.
Δευτέρα, 22 Σεπτεμβρίου, 2025
Όποιος βιάζεται σκοντάφτει ανώνυμε. Δεν είμαστε όλη μέρα πάνω από τον υπολογιστή να σου απαντάμε. Εντάξει τώρα με τον Αχιλλέα; Τις πήρες τις απαντήσεις σου; Ή μήπως θες να πάρουμε στα σοβαρά κάποιους που δηλώνουν κομμουνιστές και κάνουν εκλογική μάχη υπέρ ενός προέδρου που έχει υποστηρίξει τις μεγαλύτερες φοροαπαλλαγές στην μεγαλοαστική αμερικανική τάξη και θέλει να γκρεμίσει όποια ίχνη δημόσιας υγείας έχουν σε αυτό το κράτος; Αυτή η παράνοια του μεταμοντερνισμού έχει παραγίνει και δεν θα αγγίξει τον ελληνικό εθνικιστικό χώρο. Να είσαι σίγουρος.
Η ερώτηση γιατί σχολιάζεις πέντε παρά πέντε το πρωί παραμένει. Καθημερινή είναι. Δεν εργάζεσαι; Ή μήπως σχολιάζεις κατά την νυχτερινή βάρδια;
Η ερώτηση γιατί σχολιάζεις πέντε παρά πέντε το πρωί παραμένει. Καθημερινή είναι. Δεν εργάζεσαι; Ή μήπως σχολιάζεις κατά την νυχτερινή βάρδια;
Τρίτη, 23 Σεπτεμβρίου, 2025
Ανώνυμος/η
Ο Χινκλ έχει τον ρόλο να μιμάρει και να πετάει ατάκες για να παίρνει μαζί τους νέους. Όπως έκανε ο Κερκ, αλλά με τη διαφορά ότι αυτός είναι αντισιωνιστής, αντινατοϊκός και κατά των πολέμων με Κίνα και Ιράν. Τη θεωρία την αναλαμβάνουν οι Eddie Liger, Carlos Garrido, Noah Khrachvik. Και τι πρόβλημα ακριβώς υπάρχει στο να λέει κάποιος προεκλογικά το 2024 ότι ο Τραμπ είναι προτιμότερος ως πρόεδρος επειδή με την ανοιχτή στράτευσή του με το μεγάλο κεφάλαιο θα ξυπνήσει την ταξική συνείδηση του Αμερικάνου εργάτη - ο οποίος θα νιώσει προδομένος από τον Τραμπ και από την Καμάλα ταυτόχρονα και θα ψάξει μια Τρίτη Θέση; Γιατί αυτό έλεγαν αυτοί, όχι κάτι άλλο. Ότι το MAGA είναι απλά ένα στάδιο, ότι οι εργάτες πρέπει αναγκαία να φύγουν και από το MAGA στη συνέχεια και να φτιάξουν "πατριωτικό σοσιαλιστικό κόμμα". Ή ότι στο MAGA υπάρχουν στοιχεία παραπλανημένα αλλά καλοπροαίρετα που δεν χάνουμε κάτι να τους προπαγανδίσουμε ταξικά; Ποιοι έκαναν viral το τραγούδι του Oliver Anthony "Rich men north of Richmond", αν όχι συντηρητικοί Αμερικανοί του μπλε κολάρου; Από τη στιγμή που οι Δημοκρατικοί έγιναν το κόμμα της μεσαίας τάξης, τι το κακό υπάρχει στην προσπάθεια κάποιων να έρθουν κοντά με τους εργάτες του μπλε κολάρου που ψηφίζουν τώρα Τραμπ και να προσπαθήσουν να τους μπολιάσουν με ταξική συνείδηση; Τι διαφορετικό έκαναν δηλαδή στη Βαϊμάρη ο Νίκιτς και ο Παίτελ, που ως και μανιφέστο έβγαζαν υπενθυμίζοντας στους εργάτες ότι το NSDAP ήταν απλά ένα στάδιο και ότι μετά την προδοσία του Χίτλερ η λύση είναι ο εθνικομπολσεβικισμός;
Ας σοβαρευτούμε, συναγωνιστή Αχιλλέα, ο σεχταρισμός όταν είμαστε τρεις κι ο κούκος δεν βοηθά. Καλοπροαίρετα μιλάω γιατί πιστεύω ότι κι εσύ καλοπροαίρετα μιλάς.
Ας σοβαρευτούμε, συναγωνιστή Αχιλλέα, ο σεχταρισμός όταν είμαστε τρεις κι ο κούκος δεν βοηθά. Καλοπροαίρετα μιλάω γιατί πιστεύω ότι κι εσύ καλοπροαίρετα μιλάς.
Τρίτη, 23 Σεπτεμβρίου, 2025
Θα σου απαντήσει και ο Αχιλλέας. Μέχρι να δει το σχόλιό σου και να το κάνει, μια παρέμβαση με απορίες.
"Ο Χινκλ έχει τον ρόλο να μιμάρει και να πετάει ατάκες για να παίρνει μαζί τους νέους. Όπως έκανε ο Κερκ, αλλά με τη διαφορά ότι αυτός είναι αντισιωνιστής, αντινατοϊκός και κατά των πολέμων με Κίνα και Ιράν. Τη θεωρία την αναλαμβάνουν οι Eddie Liger, Carlos Garrido, Noah Khrachvik."
Δηλαδή, θες να μας πεις ότι από ηθικής, πολιτικής και αισθητικής εθνικιστικής οπτικής είναι εντάξει όλα αυτά; Με ατάκες και μιμίδια, με μεταμοντέρνες φιλελεύθερες μαλακίες, κάνουν πολιτική πρόσωπα της εποχής και θες να τα δεχτούμε ως "δικά μας". Ε δεν γίνεται αυτό ρε ανώνυμε. Δεν γίνεται να υιοθετούμε τους φιλελεύθερους τρόπους πολιτικής έκφρασης και να ευαγγελιζόμαστε μια διαφορετική πολιτική πραγματικότητα.
"Και τι πρόβλημα ακριβώς υπάρχει στο να λέει κάποιος προεκλογικά το 2024 ότι ο Τραμπ είναι προτιμότερος ως πρόεδρος επειδή με την ανοιχτή στράτευσή του με το μεγάλο κεφάλαιο θα ξυπνήσει την ταξική συνείδηση του Αμερικάνου εργάτη -"
Υπάρχει μεγάλο πρόβλημα γιατί αυτός είναι μαρξιστικός και όχι εθνικιστικός τρόπος σκέψης. Να βοηθήσουμε τον καπιταλισμό να απλωθεί σε κάθε κοινωνικό ιστό, ξηλώνοντας όσες παραδοσιακές δομές έχουν απομείνει, για να περάσουμε στο επόμενο στάδιο της ιστορίας και να γίνει επανάσταση που θα οδηγήσει στην επικράτηση της εργατικής τάξης και μετά στην χειραφέτηση. Παπάρια μέντολες. Είναι μαρξιστικός ιστορικισμός αυτός φίλε. Δεν είναι Ρομαντισμός. Κι εμείς είμαστε against the modern world. Κατά τα άλλα είστε παραδοσιοκράτες.
" ο οποίος θα νιώσει προδομένος από τον Τραμπ και από την Καμάλα ταυτόχρονα και θα ψάξει μια Τρίτη Θέση; "
Αν και ο όρος (σχεδόν αυτός) χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον ρομαντικό Othmar Spann, εμείς δεν τον χρησιμοποιούμε. Δεν λέει κάτι το "τρίτη θέση". Εθνικιστές ρομαντικοί, παραδοσιοκράτες σοσιαλιστές είμαστε. Φοβάστε να το πείτε;
"τι το MAGA είναι απλά ένα στάδιο, ότι οι εργάτες πρέπει αναγκαία να φύγουν και από το MAGA στη συνέχεια και να φτιάξουν "πατριωτικό σοσιαλιστικό κόμμα".
Δεν έλεγαν αυτό οι Γερμανοί εθνικομπολσεβίκοι. Μιλούσαν για έθνος και εθνικισμό. Η θεωρητική τους βάση ήταν ο ρομαντικός εθνικισμός και μετά κολλούσαν τον αντικαπιταλισμό της σοσιαλιστικής κλασική θεωρίας. Υπάρχουν τα μανιφέστα τους στο διαδίκτυο. Ίσως τα κυκλοφορήσουμε κάποια στιγμή. Όσον αφορά τους Ρώσους, άστο καλύτερα. Ή, μάλλον, περίμενε γιατί θα έχομε σύντομα σχετικά άρθρα.
Ο σεχταρισμός πολύ κακός. Συμφωνούμε. Ακόμη χειρότερος ο εισοδισμός.
"Ο Χινκλ έχει τον ρόλο να μιμάρει και να πετάει ατάκες για να παίρνει μαζί τους νέους. Όπως έκανε ο Κερκ, αλλά με τη διαφορά ότι αυτός είναι αντισιωνιστής, αντινατοϊκός και κατά των πολέμων με Κίνα και Ιράν. Τη θεωρία την αναλαμβάνουν οι Eddie Liger, Carlos Garrido, Noah Khrachvik."
Δηλαδή, θες να μας πεις ότι από ηθικής, πολιτικής και αισθητικής εθνικιστικής οπτικής είναι εντάξει όλα αυτά; Με ατάκες και μιμίδια, με μεταμοντέρνες φιλελεύθερες μαλακίες, κάνουν πολιτική πρόσωπα της εποχής και θες να τα δεχτούμε ως "δικά μας". Ε δεν γίνεται αυτό ρε ανώνυμε. Δεν γίνεται να υιοθετούμε τους φιλελεύθερους τρόπους πολιτικής έκφρασης και να ευαγγελιζόμαστε μια διαφορετική πολιτική πραγματικότητα.
"Και τι πρόβλημα ακριβώς υπάρχει στο να λέει κάποιος προεκλογικά το 2024 ότι ο Τραμπ είναι προτιμότερος ως πρόεδρος επειδή με την ανοιχτή στράτευσή του με το μεγάλο κεφάλαιο θα ξυπνήσει την ταξική συνείδηση του Αμερικάνου εργάτη -"
Υπάρχει μεγάλο πρόβλημα γιατί αυτός είναι μαρξιστικός και όχι εθνικιστικός τρόπος σκέψης. Να βοηθήσουμε τον καπιταλισμό να απλωθεί σε κάθε κοινωνικό ιστό, ξηλώνοντας όσες παραδοσιακές δομές έχουν απομείνει, για να περάσουμε στο επόμενο στάδιο της ιστορίας και να γίνει επανάσταση που θα οδηγήσει στην επικράτηση της εργατικής τάξης και μετά στην χειραφέτηση. Παπάρια μέντολες. Είναι μαρξιστικός ιστορικισμός αυτός φίλε. Δεν είναι Ρομαντισμός. Κι εμείς είμαστε against the modern world. Κατά τα άλλα είστε παραδοσιοκράτες.
" ο οποίος θα νιώσει προδομένος από τον Τραμπ και από την Καμάλα ταυτόχρονα και θα ψάξει μια Τρίτη Θέση; "
Αν και ο όρος (σχεδόν αυτός) χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον ρομαντικό Othmar Spann, εμείς δεν τον χρησιμοποιούμε. Δεν λέει κάτι το "τρίτη θέση". Εθνικιστές ρομαντικοί, παραδοσιοκράτες σοσιαλιστές είμαστε. Φοβάστε να το πείτε;
"τι το MAGA είναι απλά ένα στάδιο, ότι οι εργάτες πρέπει αναγκαία να φύγουν και από το MAGA στη συνέχεια και να φτιάξουν "πατριωτικό σοσιαλιστικό κόμμα".
Δεν έλεγαν αυτό οι Γερμανοί εθνικομπολσεβίκοι. Μιλούσαν για έθνος και εθνικισμό. Η θεωρητική τους βάση ήταν ο ρομαντικός εθνικισμός και μετά κολλούσαν τον αντικαπιταλισμό της σοσιαλιστικής κλασική θεωρίας. Υπάρχουν τα μανιφέστα τους στο διαδίκτυο. Ίσως τα κυκλοφορήσουμε κάποια στιγμή. Όσον αφορά τους Ρώσους, άστο καλύτερα. Ή, μάλλον, περίμενε γιατί θα έχομε σύντομα σχετικά άρθρα.
Ο σεχταρισμός πολύ κακός. Συμφωνούμε. Ακόμη χειρότερος ο εισοδισμός.
Τετάρτη, 24 Σεπτεμβρίου, 2025
Αχιλλέας
Ο mod με κάλυψε και με το παραπάνω. Όντως η ανάλυση η οποία κάνεις είναι βασισμένη στην θεωρία του διαλεκτικού υλισμού. Μάλιστα η σκέψη σου έχει έντονα ντετερμινιστικά στοιχεία, πράγμα λογικό καθώς είναι μαρξιστική. Οπότε η πραγματική μου απορία είναι μια. Γιατί μας αποκαλείς συναγωνιστές και γιατί μιλάς περί «σεχταρισμού»; Εφόσον είσαι μαρξιστής, μπορείς να λες εσύ τα δικά σου και εμείς τα δικά μας. Θα συμφωνούμε στο ότι διαφωνούμε. Αλλά εάν κατάλαβα καλά προσπαθείς να υπονοήσεις ότι είσαι εθνικιστής; Ενώ στηρίζεις με τόσο πάθος ένα ρεύμα που χρησιμοποιεί κυριολεκτικά την λέξη «Κομμουνισμός»; Και δη ένα «κομμουνιστικό» κόμμα το οποίο στήριζε τον Τραμπ πριν την επανεκλογή του; Φαίνεται πολύ μετάμοντέρνο για τα δεδομένα μας. Δεν νομίζεις;
Τετάρτη, 24 Σεπτεμβρίου, 2025
Ανώνυμος/η
Ναι εδώ έχετε δίκιο. Πράγματι οι Γερμανοί Ε/Μ δεν χρησιμοποιούσαν τον όρο "πατριωτικό σοσιαλιστικό κόμμα" αλλά μιλούσαν για έθνος και εθνικισμό. Το ACP μιλάει για pat-soc κόμμα επειδή, 1) είναι Αμερική, που δεν είναι κανονικό έθνος, οπότε ο όρος εθνικισμός δεν έχει την απήχηση που έχει στις ευρωπαϊκές χώρες, αντίστοιχα και ο Χάιμπαχ ονόμασε το δικό του "Traditionalist Worker Party" και όχι nationalist. Και 2) γιατί, όπως έγραψα, οι άνθρωποι είναι για τα αμερικανικά δεδομένα κοντά στον Ε/Μ, αλλά δεν είναι Ε/Μ. Να ζητάμε εχέγγυα πλέριας ιδεολογικής καθαρότητας λες κι είμαστε Κνίτες δεν έχει νόημα, ειδικά για έναν "άλλο πλανήτη" πολιτικά, όπως αυτός των ΗΠΑ. Εγώ απλά λέω ότι είναι προς τη σωστή κατεύθυνση αυτό που κάνουν.
Τετάρτη, 24 Σεπτεμβρίου, 2025
Ανώνυμος/η
"Γιατί μας αποκαλείς συναγωνιστές" ... "Εφόσον είσαι μαρξιστής."
Αυθαίρετα συμπεράσματα που μπορεί να εξυπηρετούν την πρόθεσή σου να κάνεις "μονόλογο κωφών" που απλά θα "συμφωνούν ότι διαφωνούν", αλλά δεν βοηθούν να γίνει πραγματικός διάλογος. Δεν είμαι μαρξιστής καταρχήν. Εξηγώ τι πιστεύουν αυτοί. Κριτική μπορεί να τους κάνει κανείς για το "μετά τον Τραμπ, εμείς" αλλά κι αυτό ακόμα δεν είναι διαλεκτικός υλισμός από μόνο του. Με την ίδια έννοια, ο Νασράλα το 2017 έλεγε ότι καλώς βγήκε ο Τραμπ γιατί η τυραννικότητά του θα ανοίξει τα μάτια των λαών για το τι πραγματικά σημαίνει αμερικάνικη ηγεμονία, και θα τους φέρει πιο κοντά σε αντιστασιακές θέσεις. Μήπως ήταν τάχα "μαρξιστής" ή "διαλεκτικός υλιστής" κι ο Νασράλα; Υπολογισμοί επί χάρτου είναι αυτοί. Όλοι οι πολιτικοί σχηματισμοί τους κάνουν.
Συναγωνιστές είστε, τη διείσδυση της ΝΔ στον εθνικιστικό χώρο πολεμάτε. Γράψε μου πώς θες να σε αποκαλώ αν σε ξενίζει το συναγωνιστής.
"Ενώ στηρίζεις με τόσο πάθος ένα ρεύμα που χρησιμοποιεί κυριολεκτικά την λέξη «Κομμουνισμός»;"
Η λέξη κομμουνισμός στις πολιτικές επιστήμες αναφέρεται είτε στο πρωτόγονο κοινοτικό σύστημα (primitive communism), είτε σε προσπάθειες μεσαιωνικού κοινοτισμού (ο "medieval communism" των Χουσιτών και Αναβαπτιστών), είτε κινήματα του 20ού αιώνα που περιγράφονται ως "εθνοκομμουνισμός" της Ινδονησίας, Κεντρικής Ασίας κλπ (το Nasakom του Σουκάρνο όπου το Na είναι nationalism και το kom είναι kommunism), είτε ο μαρξιστικός κομμουνισμός. Τι πρόβλημα υπάρχει ακριβώς λοιπόν στη λέξη; Αν δεν υπάρχει πρόβλημα στη λέξη "εθνικομπολσεβικισμός" όπου το ένα συνθετικό είναι όχι ο κομμουνισμός γενικά αλλά ο μπολσεβικισμός ειδικά, τι στρουθοκαμηλισμός είναι αυτός να μας πειράζει ξαφνικά η λέξη αυτή καθαυτή, ή να την ανάγουμε βουλησιαρχικά σε κάτι μη συμβατό με εθνικισμό σε άλλες χώρες;
Πάθος δεν θα το έλεγα. Απλά όταν γράφονται στο αρχικό άρθρο ανακρίβειες με λίμπεραλ πηγές, να μην τις διορθώσω;
"στήριζε τον Τραμπ πριν την επανεκλογή του; Φαίνεται πολύ μετάμοντέρνο για τα δεδομένα μας. Δεν νομίζεις;"
Το 'χουν διευκρινίσει χιλιάδες φορές. Στηρίζουν το MAGA ως κίνημα - γι' αυτό που μπορεί να γίνει, όχι γι' αυτό που είναι τώρα - όχι τον Τραμπ ως πρόσωπο. Μεταμοντέρνο βεβαίως είναι να έχει μετατοπιστεί όλη η εργατική τάξη στον Τραμπ και η μεσαία στους Δημοκρατικούς. Στη μεταμοντέρνα εποχή ανήκει όλη αυτή η μετατόπιση, που δεν θα ήταν δυνατή πριν τη μεταμοντέρνα εποχή. Αλλά υπό αυτή την έννοια τα πάντα σήμερα είναι μεταμοντέρνα, από την ημι-χερντεριανή μετα-αποικιακή δυτική αριστερά που κατεβαίνει με τις εθνικές σημαίες της Παλαιστίνης, ως τη διαφωτιστική-σιωνιστική-φιλογκέι δεξιά που σιγοντάρει τον Νετανιάχου να γενοκτονήσει τους πάντες στη Μέση Ανατολή για να φέρει "την πρόοδο στους βαρβάρους που πετάνε πούστηδες από ταράτσες", όλα μεταμοντέρνα είναι - με έναν τόσο ευρύ ορισμό του μεταμοντερνισμού. Στην περίπτωση όμως του ACP, εγώ θα το χαρακτήριζα μοντέρνο, καθώς ακόμα και ως ατόφιο μαρξιστικό κόμμα να το δει κανείς (που δεν είναι), η μεθοδολογία του, αυτό το "μετά τον Τραμπ, εμείς" έχει νεωτερικό προηγούμενο στο "μετά τον Χίτλερ, εμείς" του ΚΚ Γερμανίας επί Τέλμαν. Ή ακόμα και το δικό μας "ελιά στεφάνι, σφυρί δρεπάνι" του 1920. Εκείνα γιατί δεν ήταν "μεταμοντέρνα";
Τέλος πάντων, όλοι εμείς εδώ δεν έχουμε επιρροή στο τι θα γίνει στην Αμερική. Αν είμαστε συναγωνιστές στα εγχώρια, όλα καλά, ακόμα κι αν "συμφωνούμε να διαφωνούμε" στα υπερατλαντικά.
Αυθαίρετα συμπεράσματα που μπορεί να εξυπηρετούν την πρόθεσή σου να κάνεις "μονόλογο κωφών" που απλά θα "συμφωνούν ότι διαφωνούν", αλλά δεν βοηθούν να γίνει πραγματικός διάλογος. Δεν είμαι μαρξιστής καταρχήν. Εξηγώ τι πιστεύουν αυτοί. Κριτική μπορεί να τους κάνει κανείς για το "μετά τον Τραμπ, εμείς" αλλά κι αυτό ακόμα δεν είναι διαλεκτικός υλισμός από μόνο του. Με την ίδια έννοια, ο Νασράλα το 2017 έλεγε ότι καλώς βγήκε ο Τραμπ γιατί η τυραννικότητά του θα ανοίξει τα μάτια των λαών για το τι πραγματικά σημαίνει αμερικάνικη ηγεμονία, και θα τους φέρει πιο κοντά σε αντιστασιακές θέσεις. Μήπως ήταν τάχα "μαρξιστής" ή "διαλεκτικός υλιστής" κι ο Νασράλα; Υπολογισμοί επί χάρτου είναι αυτοί. Όλοι οι πολιτικοί σχηματισμοί τους κάνουν.
Συναγωνιστές είστε, τη διείσδυση της ΝΔ στον εθνικιστικό χώρο πολεμάτε. Γράψε μου πώς θες να σε αποκαλώ αν σε ξενίζει το συναγωνιστής.
"Ενώ στηρίζεις με τόσο πάθος ένα ρεύμα που χρησιμοποιεί κυριολεκτικά την λέξη «Κομμουνισμός»;"
Η λέξη κομμουνισμός στις πολιτικές επιστήμες αναφέρεται είτε στο πρωτόγονο κοινοτικό σύστημα (primitive communism), είτε σε προσπάθειες μεσαιωνικού κοινοτισμού (ο "medieval communism" των Χουσιτών και Αναβαπτιστών), είτε κινήματα του 20ού αιώνα που περιγράφονται ως "εθνοκομμουνισμός" της Ινδονησίας, Κεντρικής Ασίας κλπ (το Nasakom του Σουκάρνο όπου το Na είναι nationalism και το kom είναι kommunism), είτε ο μαρξιστικός κομμουνισμός. Τι πρόβλημα υπάρχει ακριβώς λοιπόν στη λέξη; Αν δεν υπάρχει πρόβλημα στη λέξη "εθνικομπολσεβικισμός" όπου το ένα συνθετικό είναι όχι ο κομμουνισμός γενικά αλλά ο μπολσεβικισμός ειδικά, τι στρουθοκαμηλισμός είναι αυτός να μας πειράζει ξαφνικά η λέξη αυτή καθαυτή, ή να την ανάγουμε βουλησιαρχικά σε κάτι μη συμβατό με εθνικισμό σε άλλες χώρες;
Πάθος δεν θα το έλεγα. Απλά όταν γράφονται στο αρχικό άρθρο ανακρίβειες με λίμπεραλ πηγές, να μην τις διορθώσω;
"στήριζε τον Τραμπ πριν την επανεκλογή του; Φαίνεται πολύ μετάμοντέρνο για τα δεδομένα μας. Δεν νομίζεις;"
Το 'χουν διευκρινίσει χιλιάδες φορές. Στηρίζουν το MAGA ως κίνημα - γι' αυτό που μπορεί να γίνει, όχι γι' αυτό που είναι τώρα - όχι τον Τραμπ ως πρόσωπο. Μεταμοντέρνο βεβαίως είναι να έχει μετατοπιστεί όλη η εργατική τάξη στον Τραμπ και η μεσαία στους Δημοκρατικούς. Στη μεταμοντέρνα εποχή ανήκει όλη αυτή η μετατόπιση, που δεν θα ήταν δυνατή πριν τη μεταμοντέρνα εποχή. Αλλά υπό αυτή την έννοια τα πάντα σήμερα είναι μεταμοντέρνα, από την ημι-χερντεριανή μετα-αποικιακή δυτική αριστερά που κατεβαίνει με τις εθνικές σημαίες της Παλαιστίνης, ως τη διαφωτιστική-σιωνιστική-φιλογκέι δεξιά που σιγοντάρει τον Νετανιάχου να γενοκτονήσει τους πάντες στη Μέση Ανατολή για να φέρει "την πρόοδο στους βαρβάρους που πετάνε πούστηδες από ταράτσες", όλα μεταμοντέρνα είναι - με έναν τόσο ευρύ ορισμό του μεταμοντερνισμού. Στην περίπτωση όμως του ACP, εγώ θα το χαρακτήριζα μοντέρνο, καθώς ακόμα και ως ατόφιο μαρξιστικό κόμμα να το δει κανείς (που δεν είναι), η μεθοδολογία του, αυτό το "μετά τον Τραμπ, εμείς" έχει νεωτερικό προηγούμενο στο "μετά τον Χίτλερ, εμείς" του ΚΚ Γερμανίας επί Τέλμαν. Ή ακόμα και το δικό μας "ελιά στεφάνι, σφυρί δρεπάνι" του 1920. Εκείνα γιατί δεν ήταν "μεταμοντέρνα";
Τέλος πάντων, όλοι εμείς εδώ δεν έχουμε επιρροή στο τι θα γίνει στην Αμερική. Αν είμαστε συναγωνιστές στα εγχώρια, όλα καλά, ακόμα κι αν "συμφωνούμε να διαφωνούμε" στα υπερατλαντικά.
Πέμπτη, 25 Σεπτεμβρίου, 2025
"Η λέξη κομμουνισμός στις πολιτικές επιστήμες αναφέρεται είτε στο πρωτόγονο κοινοτικό σύστημα (primitive communism), είτε σε προσπάθειες μεσαιωνικού κοινοτισμού (ο "medieval communism" των Χουσιτών και Αναβαπτιστών), είτε κινήματα του 20ού αιώνα που περιγράφονται ως "εθνοκομμουνισμός" της Ινδονησίας, Κεντρικής Ασίας κλπ (το Nasakom του Σουκάρνο όπου το Na είναι nationalism και το kom είναι kommunism), είτε ο μαρξιστικός κομμουνισμός"
Αν βρούμε κάποιους που σήμερα αυτοπροσδιορίζονται ως κομμουνιστές να το εννοούν επικαλούμενοι τον μεσαιωνικό κοινοτισμό ή άλλη περίπτωση και όχι τον Μαρξ, πρέπει να τους κρατήσουμε προφυλαγμένους ως είδος προς εξαφάνιση. Σίγουρα θα ήταν ωραίο αλλά δυστυχώς η εμπειρία διαψεύδει τις προσδοκίες μας.
Κατά τα άλλα στο θέμα των συσχετισμών ισχύος αν θέλαμε να κάνουμε μια εθνικιστική μπαγαποντιά θα λέγαμε ότι καλύτερα να νικούν οι δημοκρατικοί στις ΗΠΑ για να εκφράζουν πιο ακραίες φιλελεύθερες πολιτικές, να κρατάνε την Ρωσία σε εχθρική απόσταση και να βοηθούν στον εθνικιστικό ξεσηκωμό με τις ειλικρινείς πολιτικές παγκοσμιοποίησης που θα εφαρμόσουν. Αυτό είναι το εθνικιστικό σκεπτικό. Ψάχνει την αφορμή να φανεί το καθαρό πρόσωπο του εχθρού στο πολιτιστικό πεδίο και όχι στην ταξική πάλη.
Αλλά ούτε αυτό μας εκφράζει. Δεν είναι σωστό να επιδιώκουμε μεγαλύτερη καταστροφή με Τραμπ ή Καμαλα μήπως και δυναμώσει το δικό μας κίνημα. Είναι μαρξιστική λογική αυτή. Η μεγαλύτερη καταστροφή θα αγγίξει και εμάς. Ζούμε κι εμείς στον κόσμο.
Όσον αφορά τις ΗΠΑ ο Τραμπ και ο τραμπισμός είναι η μεγαλύτερη καταστροφή που θα μπορούσε να βρει μέχρι σήμερα τον εθνικιστικό χώρο παγκοσμίως. Οι δημοκρατικοί είναι η μεγαλύτερη καταστροφή που θα μπορούσε να βρει την ανθρωπότητα παγκοσμίως. Δύσκολο να διαλέξεις. Φτύνουμε και τα δύο.
Αν βρούμε κάποιους που σήμερα αυτοπροσδιορίζονται ως κομμουνιστές να το εννοούν επικαλούμενοι τον μεσαιωνικό κοινοτισμό ή άλλη περίπτωση και όχι τον Μαρξ, πρέπει να τους κρατήσουμε προφυλαγμένους ως είδος προς εξαφάνιση. Σίγουρα θα ήταν ωραίο αλλά δυστυχώς η εμπειρία διαψεύδει τις προσδοκίες μας.
Κατά τα άλλα στο θέμα των συσχετισμών ισχύος αν θέλαμε να κάνουμε μια εθνικιστική μπαγαποντιά θα λέγαμε ότι καλύτερα να νικούν οι δημοκρατικοί στις ΗΠΑ για να εκφράζουν πιο ακραίες φιλελεύθερες πολιτικές, να κρατάνε την Ρωσία σε εχθρική απόσταση και να βοηθούν στον εθνικιστικό ξεσηκωμό με τις ειλικρινείς πολιτικές παγκοσμιοποίησης που θα εφαρμόσουν. Αυτό είναι το εθνικιστικό σκεπτικό. Ψάχνει την αφορμή να φανεί το καθαρό πρόσωπο του εχθρού στο πολιτιστικό πεδίο και όχι στην ταξική πάλη.
Αλλά ούτε αυτό μας εκφράζει. Δεν είναι σωστό να επιδιώκουμε μεγαλύτερη καταστροφή με Τραμπ ή Καμαλα μήπως και δυναμώσει το δικό μας κίνημα. Είναι μαρξιστική λογική αυτή. Η μεγαλύτερη καταστροφή θα αγγίξει και εμάς. Ζούμε κι εμείς στον κόσμο.
Όσον αφορά τις ΗΠΑ ο Τραμπ και ο τραμπισμός είναι η μεγαλύτερη καταστροφή που θα μπορούσε να βρει μέχρι σήμερα τον εθνικιστικό χώρο παγκοσμίως. Οι δημοκρατικοί είναι η μεγαλύτερη καταστροφή που θα μπορούσε να βρει την ανθρωπότητα παγκοσμίως. Δύσκολο να διαλέξεις. Φτύνουμε και τα δύο.
Παρασκευή, 26 Σεπτεμβρίου, 2025
Ανώνυμος/η
"ο Τραμπ και ο τραμπισμός είναι η μεγαλύτερη καταστροφή που θα μπορούσε να βρει μέχρι σήμερα τον εθνικιστικό χώρο παγκοσμίως".
Μεσοπρόθεσμα ναι. Δεν διαφωνούμε. Πήρε νεολαίους, συντηρητικούς εργάτες κλπ. και τους έστρεψε να ψηφίσουν νεοφιλελευθερισμό και σιωνισμό. Αλλά αφότου αυτές οι μάζες πέρασαν τον Ρουβίκωνα, είτε θα εκφυλιστούν εντελώς, που θα είναι πλήρης νίκη του συστήματος, είτε θα αντιδράσουν σε όσα θεωρούν "προδοσίες" του Τραμπ (φοροαπαλλαγές σε πλούσιους, βομβαρδισμό Ιράν, εκ νέου πολεμοκαπηλεία στην Ουκρανία) και θα γίνουν ένα είδος μοχλού πίεσης από τα κάτω απέναντι στην τραμπική ηγεσία. Το ACP λέει ότι εφόσον ακόμα δεν έχουν εκφυλιστεί υπάρχει ακόμα ελπίδα αν τους προπαγανδίσεις σωστά, να τους σώσεις. Είναι αντίληψη μαρξιστική; Μπορεί να είναι, αφού κι ο Μαρξ λέει στη 18η Μπρυμαίρ ότι "οι μικροαστοί σε καιρούς κρίσης, είτε θα έρθουν σε εμάς, είτε θα πάνε στους Βοναπάρτες, αναλόγως πόσο σοβαρό είναι το [εργατικό] κίνημα στην προσέγγισή τους". Αλλά απ' την άλλη είναι και κοινή λογική. Οι σημερινοί νέοι σε ηλικία ψηφοφόροι του Τραμπ, που δεν είναι οι γιάπηδες νεολαίοι του Ρήγκαν αλλά έχουν πιο έντονο το πληβειακό στοιχείο, γενικά είναι πιο εχθρικοί προς τους πολέμους, απλά συγκρίνετε την πανστρατιά των ψηφοφόρων του Μπους κάποτε υπέρ του πολέμου στο Ιράκ με το σημερινό "no boots on the ground" κλίμα που επικρατεί στο αμερικάνικο κοινό. Λέγεται ότι τις τελευταίες ημέρες της ζωής του, ακόμα κι ο Κερκ είχε αρχίσει να ξυπνάει ως προς το ζήτημα της καταστροφικής επιρροής του σιωνισμού στις κυβερνήσεις των ΗΠΑ. Αν είναι έτσι αυτό σημαίνει ότι ακόμα δεν έχουν εκφυλιστεί τελείως οι ψηφοφόροι του Τραμπ, ότι με μια σοβαρή απεύθυνση μπορούν να καταλάβουν πράγματα. Αυτό προσπαθώ να πω τόσες μέρες, όχι ότι είμαι κομμουνιστής ή τραμπικός.
Μεσοπρόθεσμα ναι. Δεν διαφωνούμε. Πήρε νεολαίους, συντηρητικούς εργάτες κλπ. και τους έστρεψε να ψηφίσουν νεοφιλελευθερισμό και σιωνισμό. Αλλά αφότου αυτές οι μάζες πέρασαν τον Ρουβίκωνα, είτε θα εκφυλιστούν εντελώς, που θα είναι πλήρης νίκη του συστήματος, είτε θα αντιδράσουν σε όσα θεωρούν "προδοσίες" του Τραμπ (φοροαπαλλαγές σε πλούσιους, βομβαρδισμό Ιράν, εκ νέου πολεμοκαπηλεία στην Ουκρανία) και θα γίνουν ένα είδος μοχλού πίεσης από τα κάτω απέναντι στην τραμπική ηγεσία. Το ACP λέει ότι εφόσον ακόμα δεν έχουν εκφυλιστεί υπάρχει ακόμα ελπίδα αν τους προπαγανδίσεις σωστά, να τους σώσεις. Είναι αντίληψη μαρξιστική; Μπορεί να είναι, αφού κι ο Μαρξ λέει στη 18η Μπρυμαίρ ότι "οι μικροαστοί σε καιρούς κρίσης, είτε θα έρθουν σε εμάς, είτε θα πάνε στους Βοναπάρτες, αναλόγως πόσο σοβαρό είναι το [εργατικό] κίνημα στην προσέγγισή τους". Αλλά απ' την άλλη είναι και κοινή λογική. Οι σημερινοί νέοι σε ηλικία ψηφοφόροι του Τραμπ, που δεν είναι οι γιάπηδες νεολαίοι του Ρήγκαν αλλά έχουν πιο έντονο το πληβειακό στοιχείο, γενικά είναι πιο εχθρικοί προς τους πολέμους, απλά συγκρίνετε την πανστρατιά των ψηφοφόρων του Μπους κάποτε υπέρ του πολέμου στο Ιράκ με το σημερινό "no boots on the ground" κλίμα που επικρατεί στο αμερικάνικο κοινό. Λέγεται ότι τις τελευταίες ημέρες της ζωής του, ακόμα κι ο Κερκ είχε αρχίσει να ξυπνάει ως προς το ζήτημα της καταστροφικής επιρροής του σιωνισμού στις κυβερνήσεις των ΗΠΑ. Αν είναι έτσι αυτό σημαίνει ότι ακόμα δεν έχουν εκφυλιστεί τελείως οι ψηφοφόροι του Τραμπ, ότι με μια σοβαρή απεύθυνση μπορούν να καταλάβουν πράγματα. Αυτό προσπαθώ να πω τόσες μέρες, όχι ότι είμαι κομμουνιστής ή τραμπικός.
Σάββατο, 27 Σεπτεμβρίου, 2025
Ξεχνάς ότι δεν είμαστε Αμερικανοί για να μας ενδιαφέρει αν θα σωθούν οι ψηφοφόροι του Τραμπ. Μας ενδιαφέρει πολύ περισσότερο ότι καταστράφηκε, μάλλον δια παντός, το εθνικιστικό κίνημα της Ευρώπης. Από εκεί και πέρα μάλλον θα έχει συνέχεια η υπόθεση Τραμπ όσο τα εβραϊκά κεφάλαια έχουν κάνει τέτοιους σχεδιασμούς. Ή θα βρουν φόρμουλα να τον πάνε για τρίτη θητεία ή, το πιθανότερο, θα ακολουθήσουν ιδεολογικοί διάδοχοί του.
Πιέσεις ασκούν οι Αμερικανοί συντηρητικοί αλλά είναι νομοτελειακά λιγότεροι. Δεν γίνεται να ξεπεράσουν το 20-30% σε μια πολυεθνική κοινωνία. Το να μπουν στο χώρο έγχρωμοι Αμερικανοί, πάει κι έρχεται, αν και κάπως δύσκολο να δουλέψει μακροπρόθεσμα σε μια χώρα με μηδαμινό πολιτισμικό υπόβαθρο. Το να μπουν στο χώρο πρόσφατοι μετανάστες, μωαμεθανοί και λοιπά είναι απλά κωμικό. Μπορεί να υπάρχουν εξαιρετικά έντιμοι και σοβαροί άνθρωποι ανάμεσά τους αλλά ως ιδέα είναι μεταμοντέρνα αστείο. Αυτοί θα πολεμήσουν την παγκοσμιοποίηση; Ας είμαστε σοβαροί.
Πιέσεις ασκούν οι Αμερικανοί συντηρητικοί αλλά είναι νομοτελειακά λιγότεροι. Δεν γίνεται να ξεπεράσουν το 20-30% σε μια πολυεθνική κοινωνία. Το να μπουν στο χώρο έγχρωμοι Αμερικανοί, πάει κι έρχεται, αν και κάπως δύσκολο να δουλέψει μακροπρόθεσμα σε μια χώρα με μηδαμινό πολιτισμικό υπόβαθρο. Το να μπουν στο χώρο πρόσφατοι μετανάστες, μωαμεθανοί και λοιπά είναι απλά κωμικό. Μπορεί να υπάρχουν εξαιρετικά έντιμοι και σοβαροί άνθρωποι ανάμεσά τους αλλά ως ιδέα είναι μεταμοντέρνα αστείο. Αυτοί θα πολεμήσουν την παγκοσμιοποίηση; Ας είμαστε σοβαροί.
Σάββατο, 27 Σεπτεμβρίου, 2025
Ανώνυμος/η
Κομμουνιστές υπέρ του Τραμπ;, Τι επακούμβηση ήταν αυτή ρε Θόδωρα;
Κυριακή, 21 Σεπτεμβρίου, 2025
Ανώνυμος/η
Make America Communistic Again, χαχαχα. Μπράβο παιδιά. Συνεχίστε το ξεβράκωμα σε δεξιούς και κομμούνια.
Κυριακή, 21 Σεπτεμβρίου, 2025
Σαμουράι της Δύσης
O μαρξισμός της coca cola είναι ένα από τα κεφάλαια του βιβλίου "Το Αμερικανικό κακό", των De Benoist ,Lοcchi που έχω ανεβάσει μεταφρασμενες σελίδες στο μπλοκ μου.Και ακριβώς είστε στο ίδιο μήκος κύματος.
Ευγε αγαπητοί για το άρθρο σας ακόμη μια φορά και για την άποψή που έχετε για αυτά τα νεοεθνικιστικα απόβλητα τα οποία βέβαια έχουν κυριαρχήσει με την βοήθεια του Τραμπισμου και με την μάσκα του καλού λευκού Ευαγγελιστή και κολλεγιοπαιδου..σκληρά φιλελε και φυσικά με όραμα την Ιερουσαλημ.
Μπήκαμε σε νέες σκοτεινές εποχές, υπό την Τυραννία της νέας Ελίτ του μετανθρωπου της τεχνολογίας:
"Το μεγάλο παιχνίδι της παγκόσμιας πολιτικής δεν έχει τελειώσει ακόμα. Οι πιο σημαντικές κινήσεις μόλις τώρα γίνονται. Για κάθε ζωντανό λαό, είναι ζήτημα μεγαλείου ή αφανισμού..."έλεγε ο Οswald Spengler στο "Τα χρόνια της απόφασης"
Μάλλον μείναμε τελικά λίγοι ανεμβολιαστοι.... με το Τραμπικο δηλητήριο...
Ευγε αγαπητοί για το άρθρο σας ακόμη μια φορά και για την άποψή που έχετε για αυτά τα νεοεθνικιστικα απόβλητα τα οποία βέβαια έχουν κυριαρχήσει με την βοήθεια του Τραμπισμου και με την μάσκα του καλού λευκού Ευαγγελιστή και κολλεγιοπαιδου..σκληρά φιλελε και φυσικά με όραμα την Ιερουσαλημ.
Μπήκαμε σε νέες σκοτεινές εποχές, υπό την Τυραννία της νέας Ελίτ του μετανθρωπου της τεχνολογίας:
"Το μεγάλο παιχνίδι της παγκόσμιας πολιτικής δεν έχει τελειώσει ακόμα. Οι πιο σημαντικές κινήσεις μόλις τώρα γίνονται. Για κάθε ζωντανό λαό, είναι ζήτημα μεγαλείου ή αφανισμού..."έλεγε ο Οswald Spengler στο "Τα χρόνια της απόφασης"
Μάλλον μείναμε τελικά λίγοι ανεμβολιαστοι.... με το Τραμπικο δηλητήριο...
Κυριακή, 21 Σεπτεμβρίου, 2025
Ανώνυμος/η
Τελευταία προσθήκη:
Ο Χάιμπαχ συμμετείχε μαζί με Χαζ και Χινκλ στο "Rage against the war machine rally" κατά του ΝΑΤΟικού πολέμου στην Ουκρανία μαζί με Χαζ και Χινκλ. Που σημαίνει ότι δεν τους θεωρούσε εστιατόρια. Εκείνο το μήνα μάλιστα είχε ανέβει στη ΦΛΕΦΑΛΟ η συνέντευξή του στον Αχιλλέα. Περίεργο που για τον Αχιλλέα αυτοί είναι εστιατόρια αλλά για τον Χάιμπαχ συναγωνιστές.
https://www.wsws.org/en/articles/2023/02/20/lfjm-f20.html
Ο Χάιμπαχ συμμετείχε μαζί με Χαζ και Χινκλ στο "Rage against the war machine rally" κατά του ΝΑΤΟικού πολέμου στην Ουκρανία μαζί με Χαζ και Χινκλ. Που σημαίνει ότι δεν τους θεωρούσε εστιατόρια. Εκείνο το μήνα μάλιστα είχε ανέβει στη ΦΛΕΦΑΛΟ η συνέντευξή του στον Αχιλλέα. Περίεργο που για τον Αχιλλέα αυτοί είναι εστιατόρια αλλά για τον Χάιμπαχ συναγωνιστές.
https://www.wsws.org/en/articles/2023/02/20/lfjm-f20.html
Κυριακή, 21 Σεπτεμβρίου, 2025
Ανώνυμος/η
Η Σχολή της Φρανκφούρτης λέει ότι ο εθνικισμός και ο φασισμός είναι παιδιά του Διαφωτισμού; Για δείτε κάτι συμπτώσεις. Θυμάμαι ότι το ίδιο ακριβώς υποστήριζε σε παλαιότερο σχόλιο ο Λεμούριος. Τελικά νεοφιλελεύθερη δεξιά και μεταμοντέρνα μαρξιστική αριστερά απέχουν ένα τσιγάρο δρόμο. Με κοινό προορισμό το προσκύνημα στους Εβραίους.
Δευτέρα, 22 Σεπτεμβρίου, 2025
Ανώνυμος/η
Πρακτοράκια του Διαφωτισμού σας έβγαλαν τις τραγιάσκες για τα καλά αυτή τη φορά τα παιδιά. Ασκεπείς σας αφήσανε. Να αγιάσει το χέρι σου Αχιλλέα.
Δευτέρα, 22 Σεπτεμβρίου, 2025
Ανώνυμος/η
Ο Zoltanous δυστυχώς έχει επηρεάσει μεγάλο μέρος της αυτονομίας.
Δευτέρα, 22 Σεπτεμβρίου, 2025
Ανώνυμος/η
Γνώμη για τον διάλογο Βενιζέλου - Πλαστήρα το 1933 λίγο πριν γίνει το κίνημά τους; Έπλεκαν το εγκώμιο της φασιστικής Ιταλίας και του Μουσολίνι! Έγιναν οι φιλελεύθεροι ρομαντικοί; Ή δημιουργούσαν κάποιο "εστιατόριο";
Δευτέρα, 22 Σεπτεμβρίου, 2025
Τίποτα από τα δύο. Καιροσκόπος ο Πλαστήρας, μια με τον ένα μια με τον άλλο. Ο Λευτεράκης έβλεπε θετικά τον Μουσολίνι καταρχάς γιατί τον θεωρούσε μέρος του αγγλικού στρατοπέδου λόγω της στάσης του στον ΑΠΠ και στην συνέχεια επειδή ακόμη ο Μουσολίνι γινόταν δεκτός στο διεθνές στερέωμα σαν κάτι σπάνιο και απροσδόκητα πετυχημένο. Μετά την άνοδο και την ολοκληρωτική επικράτηση του Χίτλερ άρχισε να αντιμετωπίζεται κι αυτός ως εχθρός της Δύσης, εφόσον προσέγγισε γεωπολιτικά την Γερμανία. Αλλά πολιτικά και πολιτειακά διαφωνούσε ο Λευτέρης με τον φασισμό. Ακριβώς γιατί δεν ήταν φιλελεύθερος.
Δευτέρα, 22 Σεπτεμβρίου, 2025
Ανώνυμος/η
Φιλελεύθερος δεν ήταν, αλλά ήταν καπιταλιστικός.
Δευτέρα, 22 Σεπτεμβρίου, 2025
Ανώνυμος/η
Και αντιρατσιστικός.
Δευτέρα, 22 Σεπτεμβρίου, 2025
Μπα μην το λες. Ακόμη και οι mainstream σοβαροί ακαδημαϊκοί, όπως ο Πέην, παραδέχονται ότι το κορπορατιστικό κράτος είναι αντικαπιταλιστικό. Γιατί αφαιρεί ένα κύριο γνώρισμα του καπιταλισμού. Τον (φιλ)ελεύθερο ανταγωνισμό.
Θέλει κόπο για να φτιαχτεί ένα menu. Δεν είναι παίξε γέλασε. Μην κάνεις προχειροδουλειές.
Θέλει κόπο για να φτιαχτεί ένα menu. Δεν είναι παίξε γέλασε. Μην κάνεις προχειροδουλειές.
Δευτέρα, 22 Σεπτεμβρίου, 2025
Ανώνυμος/η
Εφόσον υπάρχει ιδιωτική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής έχεις καπιταλισμό. Δεν έχει σημασία ποσο ελεύθερο ανταγωνισμό έχεις. Βασικές διαφορές καπιταλισμού και φιλελευθερισμού δεν ξέρετε και μιλάτε;
Δευτέρα, 22 Σεπτεμβρίου, 2025
Ιδιωτική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής (με τον τρόπο που το εννοείς) υπήρχε και στην φεουδαρχία ή στην αρχαιότητα. Υπήρχε καπιταλισμός στην αρχαιότητα και στον μεσαίωνα;
Είπαμε να στείλετε κάποιον διαβασμένο να μας κοντράρει όχι τον Τέλη.
Είπαμε να στείλετε κάποιον διαβασμένο να μας κοντράρει όχι τον Τέλη.
Δευτέρα, 22 Σεπτεμβρίου, 2025
Ανώνυμος/η
Και τι δηλαδή διαχωρίζει τη φεουδαρχία απο τον καπιταλισμό ακριβώς; Απλά στη μεν φεουδαρχία μιλάμε για κατοχη γης και στον δε καπιταλισμό για κατοχη μηχανής ή εργοστασίου. Ασχετοι είστε μη το ψαχνετε, οι παραγωγικές σχέσεις παρέμεναν ιδιες.
Δευτέρα, 22 Σεπτεμβρίου, 2025
Ανώνυμος/η
Έχετε ποτέ άδικο στις πολιτικές επιστήμες ή τα ξέρετε ΟΛΑ; Αν τα ξέρετε ΟΛΑ για ποιον λόγο δεν είστε ακόμα καθηγητές; Και μην πείτε "λόγω των ιδεών" σας γιατί γελάνε και οι πέτρες.
Δευτέρα, 22 Σεπτεμβρίου, 2025
Μην είσαι ανόητος/η. Όλα τα γνωρίζει μόνο ο Θεός.
Καθηγητές είμαστε ορισμένοι. Αν εννοείς ότι δεν είμαστε ακόμη καθηγητές πανεπιστημίου, την γνωρίζεις την απάντηση. Δεν επιτρέπουν οι νεοδημοκράτες, οι εκσυγχρονιστές και σε κάποιες περιπτώσεις οι αριστεροί να χαθούν οι προνομιούχες επαγγελματικές θέσεις.
Καθηγητές είμαστε ορισμένοι. Αν εννοείς ότι δεν είμαστε ακόμη καθηγητές πανεπιστημίου, την γνωρίζεις την απάντηση. Δεν επιτρέπουν οι νεοδημοκράτες, οι εκσυγχρονιστές και σε κάποιες περιπτώσεις οι αριστεροί να χαθούν οι προνομιούχες επαγγελματικές θέσεις.
Δευτέρα, 22 Σεπτεμβρίου, 2025
Ανώνυμος/η
Άμα μιλάνε οι κομμουνιστές και οι δεξιοί θα μας πετάξεις έξω εμάς. Εντάξει;
Δευτέρα, 22 Σεπτεμβρίου, 2025
Ανώνυμος/η
Γιατί;; Δεν ξέρω. Είχαμε σχολιάσει παλιότερα μια φορά και μας είχες πει "Μόνο Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ." Εντάξει;
Τρίτη, 23 Σεπτεμβρίου, 2025
Ανώνυμος/η
Ξέρεις ποιος είμαι; Του Σωτήρη του τρότσκα ο κολλητός; Εντάξει; Τον ξέρεις τον Σωτήρη;
Τετάρτη, 24 Σεπτεμβρίου, 2025
Ανώνυμος/η
Όχι και δεν τον ξέρεις από κοντά; Δεν τον ξέρεις; Μην γκαζώνεις τόσο πολύ;
Παρασκευή, 26 Σεπτεμβρίου, 2025
Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας
Σοβαρά ρε φιλαράκο; Δεν τον ξέραμε προσωπικά, στο ξαναλέω. Θα ντρεπόμουν να πω ότι τον ξέρουμε τον άνθρωπο;
Σάββατο, 27 Σεπτεμβρίου, 2025
Ανώνυμος/η
Δεν το ξέρεις; Θα του το πω.
Σάββατο, 27 Σεπτεμβρίου, 2025
Ανώνυμος/η
Βίλχελμ Φον Μερμπεκε
Περιεκτικό άρθρο που μάλλον θα ανοίξει τις πύλες της κολάσεως των τρολ και άλλων ανίερων πλασμάτων. Ποιά είναι η άποψη σας για αυτά που μαγειρεύονται σε Σερβία και Βοσνία; Η κατάσταση είναι ανησυχητική.
Περιεκτικό άρθρο που μάλλον θα ανοίξει τις πύλες της κολάσεως των τρολ και άλλων ανίερων πλασμάτων. Ποιά είναι η άποψη σας για αυτά που μαγειρεύονται σε Σερβία και Βοσνία; Η κατάσταση είναι ανησυχητική.
Δευτέρα, 22 Σεπτεμβρίου, 2025
Nosferatu
The sun is gleaming in, a shadow is cast
A soul lies waiting, waiting to rise
The father of darkness is how he is known
In his tomb he lies dormant
Awaiting the night
He lives for the taste of the night
He lives for the final bite
And when he comes calling, it's death at your door anti-Trumpists
The father of darkness, his soul never rests
He'll make you the undead, forever his slave
Solo-Theodore ''Iced MAGA'' Hatzigogo
An unholy horror, he sleeps by day
The blood of you fills him, it's what gives him life
A prisoner of the night he awaits his next bite
On the wings of the darkness he's flying to you
Entrancer, romancer, enslaver
You're drawn to the night
Entrancer, romancer, soul taker
You're drawn to the night by his stare
The sun is rising up, he returns to rest
Awaiting his calling he's calling for you
Flying through Plaka, he's got you entranced
You won't wake tomorrow, you've taken his mark
Entrancer, romancer, enslaver
You're drawn to the night
Entrancer, romancer, soul taker
You're drawn to the night by his stare
A soul lies waiting, waiting to rise
The father of darkness is how he is known
In his tomb he lies dormant
Awaiting the night
He lives for the taste of the night
He lives for the final bite
And when he comes calling, it's death at your door anti-Trumpists
The father of darkness, his soul never rests
He'll make you the undead, forever his slave
Solo-Theodore ''Iced MAGA'' Hatzigogo
An unholy horror, he sleeps by day
The blood of you fills him, it's what gives him life
A prisoner of the night he awaits his next bite
On the wings of the darkness he's flying to you
Entrancer, romancer, enslaver
You're drawn to the night
Entrancer, romancer, soul taker
You're drawn to the night by his stare
The sun is rising up, he returns to rest
Awaiting his calling he's calling for you
Flying through Plaka, he's got you entranced
You won't wake tomorrow, you've taken his mark
Entrancer, romancer, enslaver
You're drawn to the night
Entrancer, romancer, soul taker
You're drawn to the night by his stare
Δευτέρα, 22 Σεπτεμβρίου, 2025
Ανώνυμος/η
A gathering in the cold, in the North, in the dark lands of Epirus
Where the sun had not been crossing the sky nor seen for centuries...
We were brought together by oaths we had once sworn - by blood...
...once together drawn...
We had gathered all our forces
Called together all the heroes
Equipped a hundred swordsmen
And a thousand men with crossbows
Strengthened by hate and the thirst for Romantic's blood
We lay in wait for the season of no light
We had seen the frozen mist - we weren't afraid to die
And the oaths we had sworn gave a reason to live on
A Calm before the Storm
(We were) Awaiting the Winter Frost
...And then a storm arose in fury
The sky was shattered by lightning...
Awaiting the Winter Frost
As the sky blackened and the stars turned red
The frost greeted us with a cold northern breeze
Off with FLEFALO heads! Off with their fuckin' heads!!!
Oh, the time had come...
To slaughter the hordes of Mamouto
And cleanse Nationalism from lies
Where the sun had not been crossing the sky nor seen for centuries...
We were brought together by oaths we had once sworn - by blood...
...once together drawn...
We had gathered all our forces
Called together all the heroes
Equipped a hundred swordsmen
And a thousand men with crossbows
Strengthened by hate and the thirst for Romantic's blood
We lay in wait for the season of no light
We had seen the frozen mist - we weren't afraid to die
And the oaths we had sworn gave a reason to live on
A Calm before the Storm
(We were) Awaiting the Winter Frost
...And then a storm arose in fury
The sky was shattered by lightning...
Awaiting the Winter Frost
As the sky blackened and the stars turned red
The frost greeted us with a cold northern breeze
Off with FLEFALO heads! Off with their fuckin' heads!!!
Oh, the time had come...
To slaughter the hordes of Mamouto
And cleanse Nationalism from lies
Πέμπτη, 25 Σεπτεμβρίου, 2025
Ανώνυμος/η
Δείξε έλεος στα γκαρσόνια. Δεν αντέχουν άλλο.
Δευτέρα, 22 Σεπτεμβρίου, 2025
Τάκης
Όχι έλεος.
Μη σταματάς να τους γαμ@ς. Έτσι γαζώνει ο Πειραιάς.
Μη σταματάς να τους γαμ@ς. Έτσι γαζώνει ο Πειραιάς.
Δευτέρα, 22 Σεπτεμβρίου, 2025
Ανώνυμος/η
Το άρθρο περί ''ομοφασισμού'' βασικά κατακρίνει το συγκεκριμένο ιδεολόγημα, καταλήγοντας στο ότι τέτοιες συμπεριφορές δεν έχουν θέση σε εθνικιστικά κινήματα. Αλλά φυσικά εσείς δεν το διαβάσατε ολόκληρο.
Δευτέρα, 22 Σεπτεμβρίου, 2025
Αχιλλέας
αδυνατείς να διαβάσεις τα ψιλά γράμματα του καινούργιου μενού και να καταλάβεις ότι όταν κάποιος κάνει τέτοιου τύπου αναφορά σε περιόδους της αρχαιότητας - καταλήγοντας από την πίσω πόρτα να δικαιώνει ανθρώπους σαν τον Κένεθ Ντόβερ - όπου κι εάν καταλήγει, το πιάτο που μας σερβίρει είναι συγκεκριμένο.
Δευτέρα, 22 Σεπτεμβρίου, 2025
Ανώνυμος/η
Πωλείται και ο χώρος μας,
γιατί θυμίζει φαύλους...
Πωλείται όπως είναι ατιμασμένος,
με μυριάδες καταδίκες φορτωμένος,πωλείται και τον δίνουμε όσο κι όσο,πριν το σύστημα μας παίξει colpo grosso.
Και απόψε μεσ'τον χώρο μας,
μονάχος σιχτιριζω,
πολυτεχνιτικη γενια,
να ήταν να μη γνωρίσω.
Αφού ποτέ δεν νοιάστηκε,
σου λέω,ας φύγει,αστηνε.
Πωλείται όπως είναι αφιονισμενος,με Λεμουριους ΦιλελΕΛ στελεχωμένος,
πωλείται και τον δίνουμε όσο κι όσο,πριν τριπαρουμε με Τeli και με Οsho.
Θα πάω σε άλλη γειτονιά,που λερες πια δεν σκιάζεται και δεν εξαγοράζεται,που απ'τα βαμπίρ της δεξιάς, λεύτερη λογαριάζεται.
Πολυτεχνιτικη γενιά,ας φύγει,να γλυτώσουμε,ότι σώζεται να σώσουμε.
Πωλείται όπως είναι διαιρεμένος,
μεσ'την κόλαση του Δάντη σκορπισμένος,πωλείται και τον δίνουμε όσο κι όσο,φτάνει Θεέ μου τα τελώνια να γλυτώσω.
γιατί θυμίζει φαύλους...
Πωλείται όπως είναι ατιμασμένος,
με μυριάδες καταδίκες φορτωμένος,πωλείται και τον δίνουμε όσο κι όσο,πριν το σύστημα μας παίξει colpo grosso.
Και απόψε μεσ'τον χώρο μας,
μονάχος σιχτιριζω,
πολυτεχνιτικη γενια,
να ήταν να μη γνωρίσω.
Αφού ποτέ δεν νοιάστηκε,
σου λέω,ας φύγει,αστηνε.
Πωλείται όπως είναι αφιονισμενος,με Λεμουριους ΦιλελΕΛ στελεχωμένος,
πωλείται και τον δίνουμε όσο κι όσο,πριν τριπαρουμε με Τeli και με Οsho.
Θα πάω σε άλλη γειτονιά,που λερες πια δεν σκιάζεται και δεν εξαγοράζεται,που απ'τα βαμπίρ της δεξιάς, λεύτερη λογαριάζεται.
Πολυτεχνιτικη γενιά,ας φύγει,να γλυτώσουμε,ότι σώζεται να σώσουμε.
Πωλείται όπως είναι διαιρεμένος,
μεσ'την κόλαση του Δάντη σκορπισμένος,πωλείται και τον δίνουμε όσο κι όσο,φτάνει Θεέ μου τα τελώνια να γλυτώσω.
Δευτέρα, 22 Σεπτεμβρίου, 2025
Ανώνυμος/η
Άνοστα πιάτα για ακόμα μια φορά από την υπερατλαντική κουζίνα,με μπαγιάτικα υλικά... Αχιλλέα διαιτολόγε των ιδεών, ΓΛΕΝΤΑ τους!!
Δευτέρα, 22 Σεπτεμβρίου, 2025
Ανώνυμος/η
Θυμάται κανείς μια αγγλική ιστοσελίδα aryanism; Έχει πέσει. Παρουσίαζε έναν ας πουμε αντιρατσιστικό Ναζισμό, κι έλεγε πως πρέπει να υπάρχει συμμαχία με μουσουλμάνους ενάντια στους Εβραίους. Το 2015 με το προσφυγικό είχαν ανεβάσει το refugees welcome, εννοώντας το, με συνοδεία μιας σβάστικας. Πού εντάσσονται αυτοί; ποιοι το είχαν;
Δευτέρα, 22 Σεπτεμβρίου, 2025
Ανώνυμος/η
Ο Τζεντίλε φιλοσοφικά ακολούθησε τον Φίχτε. Όπως ο Φίχτε, έτσι και αυτός θεωρούσε την φιλοσοφία του προοδευτική. Ο φασισμός βλέπει την ζωή σαν μια αέναη πάλη με σκοπό την αυτοϋπέρβαση. Είναι καθαρά νιτσεϊκό και δαρβινιστικό το όλο σκεπτικό και επί της ουσίας προοδευτικό. Αυτό σημαίνει ότι το έθνος/κράτος πρεπει συνεχώς να ριζοσπαστικοποιειται και να πολιτικοποιεί όλες τις πτυχές της ζωής. Δηλαδή οι πολίτες πρέπει να βαπτιστούν στην ιδεολογία του κράτους για να θεωρηθούν πολίτες αλλά και για να ξεπεράσουν τον εαυτό τους δια μέσου αυτής της κοινωνικοποίησης και να γεννηθεί ο λεγόμενος φασιστικός άνθρωπος που είναι δήθεν ανώτερος και ηθικά ολοκληρωμένος. Στην πραγματικότητα είναι απλά ένας πειθήνιος του γραφειοκρατικού και συγκεντρωτικού καθεστώτος. Αυτή η μανία για αυτοϋπέρβαση υπονοεί και μια μανία με την τεχνολογική ανάπτυξη, την αύξηση της παραγωγής αλλά και τον επεκτατικό πόλεμο. Ολική Κινητοποίηση που έλεγε και ο Ερνστ Γιουνγκερ. Υπάρχει και η ιδέα της ανωτερότητας. Ο Φίχτε πίστευε ότι μόνο το γερμανικό έθνος, με την ζωντανή γλώσσα και άρα και το ζωντανό πνεύμα θα καθοδηγήσει την ανθρωπότητα στην πρόοδο. Το ίδιο πίστευε και ο Τζεντίλε όταν έλεγε ότι δεν υπάρχει τίποτα έξω από το κράτος και ότι τα πάντα είναι το κράτος. Άρα ο ιμπεριαλισμός είναι δικαιολογημένος. Ας μην ξεχάσουμε για το πώς ο Τζεντίλε και ο Φίχτε πρακτικά ταυτίζουν το έθνος με το αστικό κράτος που βασίζεται στην λαϊκή κυριαρχία. Όταν ο Τζεντίλε λέει ότι το κράτος είναι η φυσική ενσάρκωση του πνεύματος του έθνους, πρακτικά εννοεί ότι το κράτος είναι η φυσική ενσάρκωση της γενικής βούλησης του λαού. Τα ίδια έλεγε και ο Σμιτ για τον κυρίαρχο που διαχωρίζει τον φίλο απ'τον εχθρό εκ μέρους του λαού. Δηλαδή ότι ο Φύρερ ενσαρκώνει την γενική βούληση του λαού. (Εμείς διατάζουμε το κράτος έλεγε ο αυστριακός ζωγράφος). Έλεγε επίσης ο Σμιτ ότι η πραγματική δημοκρατία που βασίζεται στην ομοιομορφία των απόψεων είναι καλή και ότι μόνο ο κοινοβουλευτισμός είναι κακός διότι κατακερματίζει το έθνος σε σέκτες και προωθεί ο καθένας μεμονωμένα συμφέροντα. Ο φασισμός βασίζεται στον σεκιουλαρισμό, την λαϊκή κυριαρχία και τον προοδευτισμό. Μόνο στον ολοκληρωτισμό οδηγεί. Πάρτε το χαμπάρι.
Τρίτη, 23 Σεπτεμβρίου, 2025
Πολλές μαρξιστικές μαλακίες σε μια παράγραφο.
"Είναι καθαρά νιτσεϊκό και δαρβινιστικό το όλο σκεπτικό και επί της ουσίας προοδευτικό".
Ναι είναι προοδευτικό γι αυτό ο Μουσολίνι είχε ως όραμα την επανίδρυση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Αυτός δεν επέστρεψε νοερά στον Μεσαίωνα, όπως γράφετε για τον Μύλλερ. Επέστρεψε στην αρχαιότητα, χαχαχα!!
"Αυτή η μανία για αυτοϋπέρβαση υπονοεί και μια μανία με την τεχνολογική ανάπτυξη, την αύξηση της παραγωγής αλλά και τον επεκτατικό πόλεμο."
Τέτοιες παπαριές ούτε οι φουτουριστές δεν έλεγαν . Άσε που γρήγορα αποστασιοποιήθηκαν.
"Ο Φίχτε πίστευε ότι μόνο το γερμανικό έθνος, με την ζωντανή γλώσσα και άρα και το ζωντανό πνεύμα θα καθοδηγήσει την ανθρωπότητα στην πρόοδο."
Ο Φίχτε έγραψε ότι μόνο το γερμανικό έθνος είχε διατηρήσει την "αυθεντικά δική του" πνευματικότητα επειδή διατήρησε την γερμανική του γλώσσα, σε αντίθεση με τους Γάλλους που υποτάχθηκαν στον λατινικό πολιτισμό και έγιναν θύματα της στατικότητας του ξένου προς την κελτογερμανική τους καταγωγή κλασικού πολιτισμού. Το μέτρο σύγκρισης και αντιπαράθεσης ήταν η Γαλλία, λόγω των ναπολεόντειων πολέμων. Κατά του Ναπολέοντα ως εκφραστή του μοντέρνου γαλλικού ύφους της Γαλλικής Επανάστασης έγραφε. Είχε περάσει την καντιανή πρώτη του περίοδο και είχε γίνει εθνικιστής όταν έγραφε τους Λόγους προς το Γερμανικό Έθνος.
Μετεξεταστέος και πίσω στα θρανία, εβραιόπουλο.
"Ο Φίχτε πίστευε ότι μόνο το γερμανικό έθνος, με την ζωντανή γλώσσα και άρα και το ζωντανό πνεύμα θα καθοδηγήσει την ανθρωπότητα στην πρόοδο. Το ίδιο πίστευε και ο Τζεντίλε όταν έλεγε ότι δεν υπάρχει τίποτα έξω από το κράτος και ότι τα πάντα είναι το κράτος."
Ο Μύλλερ πίστευε ότι δεν υπάρχει τίποτα έξω από το κράτος (αλλά όχι το αστικό νεωτερικό κράτος) και όχι ο Φίχτε. Άσχετε.
" Όταν ο Τζεντίλε λέει ότι το κράτος είναι η φυσική ενσάρκωση του πνεύματος του έθνους, πρακτικά εννοεί ότι το κράτος είναι η φυσική ενσάρκωση της γενικής βούλησης του λαού. "
Να τος και ο Ρουσσώ από το παράθυρο. Προχώρησε στο κυρίως πιάτο, σερβιτόρε.
"Τα ίδια έλεγε και ο Σμιτ για τον κυρίαρχο που διαχωρίζει τον φίλο απ'τον εχθρό εκ μέρους του λαού. Δηλαδή ότι ο Φύρερ ενσαρκώνει την γενική βούληση του λαού."
Τώρα τους διαβάζεις τους Γερμανούς; Δεν τους απορρίπτει η "εσωτερική φασιστική διαδικασία" (στο μεταξύ ο λειτουργισμός δεν γίνεται να σε εγκαταλείψει).
Σερβιτόρε, πήρε φωτιά η κουζίνα σου. Τα ίδια και τα ίδια ανακυκλώνεις εδώ και δέκα χρόνια. Η διαφορετική σάλτσα δεν αλλάζει την γεύση. Εμείς λέμε να διαβάσεις το ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΣΤΗΝ ΚΟΥΖΙΝΑ του Μποτρίνι και να αφήσεις τον Τζεντίλε.
"Είναι καθαρά νιτσεϊκό και δαρβινιστικό το όλο σκεπτικό και επί της ουσίας προοδευτικό".
Ναι είναι προοδευτικό γι αυτό ο Μουσολίνι είχε ως όραμα την επανίδρυση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Αυτός δεν επέστρεψε νοερά στον Μεσαίωνα, όπως γράφετε για τον Μύλλερ. Επέστρεψε στην αρχαιότητα, χαχαχα!!
"Αυτή η μανία για αυτοϋπέρβαση υπονοεί και μια μανία με την τεχνολογική ανάπτυξη, την αύξηση της παραγωγής αλλά και τον επεκτατικό πόλεμο."
Τέτοιες παπαριές ούτε οι φουτουριστές δεν έλεγαν . Άσε που γρήγορα αποστασιοποιήθηκαν.
"Ο Φίχτε πίστευε ότι μόνο το γερμανικό έθνος, με την ζωντανή γλώσσα και άρα και το ζωντανό πνεύμα θα καθοδηγήσει την ανθρωπότητα στην πρόοδο."
Ο Φίχτε έγραψε ότι μόνο το γερμανικό έθνος είχε διατηρήσει την "αυθεντικά δική του" πνευματικότητα επειδή διατήρησε την γερμανική του γλώσσα, σε αντίθεση με τους Γάλλους που υποτάχθηκαν στον λατινικό πολιτισμό και έγιναν θύματα της στατικότητας του ξένου προς την κελτογερμανική τους καταγωγή κλασικού πολιτισμού. Το μέτρο σύγκρισης και αντιπαράθεσης ήταν η Γαλλία, λόγω των ναπολεόντειων πολέμων. Κατά του Ναπολέοντα ως εκφραστή του μοντέρνου γαλλικού ύφους της Γαλλικής Επανάστασης έγραφε. Είχε περάσει την καντιανή πρώτη του περίοδο και είχε γίνει εθνικιστής όταν έγραφε τους Λόγους προς το Γερμανικό Έθνος.
Μετεξεταστέος και πίσω στα θρανία, εβραιόπουλο.
"Ο Φίχτε πίστευε ότι μόνο το γερμανικό έθνος, με την ζωντανή γλώσσα και άρα και το ζωντανό πνεύμα θα καθοδηγήσει την ανθρωπότητα στην πρόοδο. Το ίδιο πίστευε και ο Τζεντίλε όταν έλεγε ότι δεν υπάρχει τίποτα έξω από το κράτος και ότι τα πάντα είναι το κράτος."
Ο Μύλλερ πίστευε ότι δεν υπάρχει τίποτα έξω από το κράτος (αλλά όχι το αστικό νεωτερικό κράτος) και όχι ο Φίχτε. Άσχετε.
" Όταν ο Τζεντίλε λέει ότι το κράτος είναι η φυσική ενσάρκωση του πνεύματος του έθνους, πρακτικά εννοεί ότι το κράτος είναι η φυσική ενσάρκωση της γενικής βούλησης του λαού. "
Να τος και ο Ρουσσώ από το παράθυρο. Προχώρησε στο κυρίως πιάτο, σερβιτόρε.
"Τα ίδια έλεγε και ο Σμιτ για τον κυρίαρχο που διαχωρίζει τον φίλο απ'τον εχθρό εκ μέρους του λαού. Δηλαδή ότι ο Φύρερ ενσαρκώνει την γενική βούληση του λαού."
Τώρα τους διαβάζεις τους Γερμανούς; Δεν τους απορρίπτει η "εσωτερική φασιστική διαδικασία" (στο μεταξύ ο λειτουργισμός δεν γίνεται να σε εγκαταλείψει).
Σερβιτόρε, πήρε φωτιά η κουζίνα σου. Τα ίδια και τα ίδια ανακυκλώνεις εδώ και δέκα χρόνια. Η διαφορετική σάλτσα δεν αλλάζει την γεύση. Εμείς λέμε να διαβάσεις το ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΣΤΗΝ ΚΟΥΖΙΝΑ του Μποτρίνι και να αφήσεις τον Τζεντίλε.
Τρίτη, 23 Σεπτεμβρίου, 2025
Ανώνυμος/η
Πολλοί φιλελεύθεροι κάναν επίκληση σε ένδοξο προνεωτερικό παρελθόν (ή σε προνεωτερικό παρελθόν γενικά). Αυτό δεν τους κάνει παραδοσιοκράτες. Έχουν κάνει επίκληση στην αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία και αρχαία Ελλάδα γενικότερα. Ας μην ξεχάσουμε την φυσική κατάσταση των φιλελευθέρων και τον πρωτόγονο κομμουνισμό των μαρξιστών. Ο φασισμός είναι προοδευτικός όχι με το να πιστεύει ότι η ιστορία οπωσδήποτε πορεύεται πάντα προς την καλυτέρευση. Αλλά στο ότι ο στόχος είναι πάντα η αέναη αυτοϋπέρβαση και εξήγησα πριν τι σημαίνει αυτό και γιατί είναι προοδευτικό. <>(Συστηματική εισαγωγή στον Γερμανικό Ιδεαλισμό σελ 103). Μια επιδίωξη που οδηγεί στην ηθική πληρότητα του ανθρώπου. Αυτή επιτυγχάνεται δια μέσου της εθνικής παιδείας. Ο Φίχτε <> (Οι Ρίζες του γλωσσικού εθνικισμού σελ 71). <> (Ο.Π σελ 63). Η εθνική παιδεία όμως διδάσκεται από το κράτος. <> (Συνείδηση Γλώσσα και Ιστορική ζωή σελ 68). Δεν ξέρω αν ο Φίχτε είπε αυτολεξεί "δεν υπάρχει τίποτα έξω απ' το κράτος". Αλλά αυτό ακριβώς εννοούσε. Και τέλος, ο Φίχτε πίστευε ότι το Γερμανικό έθνος θα οδηγήσει όλη την ανθρωπότητα στην πρόοδο. Στους Λόγους γράφει: <> (Ρίζες του Ρομαντισμού σελ 156-157)
Τετάρτη, 24 Σεπτεμβρίου, 2025
Όλες οι νεωτερικές ιδεολογίες κάνουν επιλεκτική χρήση του προνεωτερικού παρελθόντος. Μόνο που οι φιλελεύθεροι οικειοποιούνται τη δημοκρατική κλασική αρχαιότητα, εμφανιζόμενοι ως κληρονόμοι της, σε μια υποτιθέμενη προαιώνια συνέχεια φιλελεύθερης πολιτικής κουλτούρας ολόκληρου του Ευρωπαϊκού κόσμου.
Οι συντηρητικοί, εθνικιστές, κλπ έκαναν επίκληση σε άλλα σημεία της αρχαιότητας. Το ίδιο και προνεωτερικά μοναρχικά πολιτεύματα. Την Ρώμη ως σημείο αναφοράς την χρησιμοποιούσαν αρκετά οι προνεωτερικές μοναρχίες.
Ο αντιδιαφωτιστικός Ρομαντισμός κατέφυγε στην μυθική αρχαιότητα, στην ομηρική Ελλάδα, στην Σπάρτη, στην Ρώμη, σε ουτοπίες (του μέλλοντος) και πρώτα απ΄ όλα στον μεσαίωνα. Κάποιοι ερευνητές, πχ ΚΘ Δημαράς έψαχναν μέχρι και ετυμολογικές συνδέσεις της λέξης Ρώμη με την καθαρευουσιάνικη εκδοχή της λέξης Ρωμαντισμός (βλέπε το ομώνυμο βιβλίο του).
Την διαρκή καταφυγή στην ρωμαϊκή αρχαιότητα του ιταλικού φασισμού, ακόμη και με επικοινωνιακή του προμετωπίδα τον ρωμαϊκό χαιρετισμό, δεν το λες και φιλελεύθερη πτυχή της ιδεολογίας. Μην τρελαθούμε τώρα με τις παπαριές του menu Τζεντίλε που πάτε να σερβίρετε. Την αυτοκρατορική Ρώμη αναβίωνε συνεχώς ο φασισμός. Ακόμη και σε αφίσες, στολισμούς δημόσιων χώρων, κλπ.
Ναι, υπήρχαν εκμοντερνισμένα μπανεράκια με αισθητικό υπόβαθρο την αρχαίο Ρώμη, σύμφωνοι. Μπορείς να πεις ότι ήταν εκδοχές ιταλικού αντιδραστικού μοντερνισμού. Κι αυτό συντηρητική βάση είχε παρά τον εκσυγχρονισμό. Όχι φιλελεύθερη.
Οι συντηρητικοί, εθνικιστές, κλπ έκαναν επίκληση σε άλλα σημεία της αρχαιότητας. Το ίδιο και προνεωτερικά μοναρχικά πολιτεύματα. Την Ρώμη ως σημείο αναφοράς την χρησιμοποιούσαν αρκετά οι προνεωτερικές μοναρχίες.
Ο αντιδιαφωτιστικός Ρομαντισμός κατέφυγε στην μυθική αρχαιότητα, στην ομηρική Ελλάδα, στην Σπάρτη, στην Ρώμη, σε ουτοπίες (του μέλλοντος) και πρώτα απ΄ όλα στον μεσαίωνα. Κάποιοι ερευνητές, πχ ΚΘ Δημαράς έψαχναν μέχρι και ετυμολογικές συνδέσεις της λέξης Ρώμη με την καθαρευουσιάνικη εκδοχή της λέξης Ρωμαντισμός (βλέπε το ομώνυμο βιβλίο του).
Την διαρκή καταφυγή στην ρωμαϊκή αρχαιότητα του ιταλικού φασισμού, ακόμη και με επικοινωνιακή του προμετωπίδα τον ρωμαϊκό χαιρετισμό, δεν το λες και φιλελεύθερη πτυχή της ιδεολογίας. Μην τρελαθούμε τώρα με τις παπαριές του menu Τζεντίλε που πάτε να σερβίρετε. Την αυτοκρατορική Ρώμη αναβίωνε συνεχώς ο φασισμός. Ακόμη και σε αφίσες, στολισμούς δημόσιων χώρων, κλπ.
Ναι, υπήρχαν εκμοντερνισμένα μπανεράκια με αισθητικό υπόβαθρο την αρχαίο Ρώμη, σύμφωνοι. Μπορείς να πεις ότι ήταν εκδοχές ιταλικού αντιδραστικού μοντερνισμού. Κι αυτό συντηρητική βάση είχε παρά τον εκσυγχρονισμό. Όχι φιλελεύθερη.
Πέμπτη, 25 Σεπτεμβρίου, 2025
Ανώνυμος/η
Ναι δεν είπα ότι ο φασισμός είναι φιλελεύθερος. Προοδευτικός είπα ότι είναι. Η ιδέα του φασιστικού ανθρώπου και της σχέσης του με το κράτος είναι προοδευτική (ή και δαρβινιστική). Παραθέτω πάλι τα αποσπάσματα γιατί δεν εμφανίζονται
1)Εν κατακλείδι, μπορούμε νά πούµε ότι ο Φίχτε αντιλαμβάνεται την δραστηριότητα του πρακτικού Εγώ ως µία αέναη επιδίωξη, έναν αιώνιο καί ανεκπλήρωτο πόθο
2)Είναι πεπεισμένος πως στην Εποχή της Επιστήμης του Λόγου (Vernunftwissenschaft) που ακολουθεί, το άτομο θα θέσει την ζωή του στην υπηρεσία της Κοινότητας και της Ιδέας που αυτή ενσαρκώνει, θα απορροφηθεί από αυτήν και δεν θα νοείται αληθινή ζωή έξω από αυτή
3)Για τον Fichte... τα άτομα αποκομμένα από μια οργανική ολότητα δεν είναι τίποτα άλλο παρά φαντάσματα, πραγματική υπόσταση έχουν μόνο στον βαθμό που συμμετέχουν στην εθνική ολότητα... Πραγματική ελευθερία σημαίνει πλήρη απορρόφηση του ατόμου από την εθνική ολότητα
4)Στους Λόγους προς το Γερμανικό έθνος... ευαγγελίζεται πλέον την ανωτερότητα της Γερμανικής φιλοσοφικής παιδείας... και αναθέτει στο κράτος οδηγό το καθήκον για την ενστάλαξη της νέας εθνικής συνείδησης
5)Ή θα πιστεύεις σε... μιαν ικανότητα τελειοποίησης, μιαν αέναη πρόοδο του είδους μας-ή δεν θα πιστεύεις σε καμία... Όσοι νιώθουν μέσα τους τη δημιουργική εγρήγορση της ζωής... αποτελούν έναν γνήσιο λαό... και εννοώ τους Γερμανούς... όσοι πιστεύουν στην αέναη πρόοδο του πνεύματος δια μέσου της ελευθερίας, όπου κι αν έχουν γεννηθεί, όποια γλώσσα κι αν μιλούν, ανήκουν... στον δικό μας λαό και αργά ή γρήγορα θα μας ακολουθήσουν
Και κάτι ακόμα. Ο πατέρας του ολοκληρωτισμού δεν είναι ο Μύλλερ. Καταρχάς ο Μύλλερ όταν λέει κράτος εννοεί την societas civilis. Οι πατέρες του ολοκληρωτισμού είναι οι Φίχτε και Χέγκελ με το αστικό κράτος. Τα λέει ξεκάθαρα στο γλώσσα συνείδηση και ιστορική ζωή. Το μαρτυρούν και τα αποσπάσματα που παρέθεσα. Για το 5 τι έχετε να πείτε;
1)Εν κατακλείδι, μπορούμε νά πούµε ότι ο Φίχτε αντιλαμβάνεται την δραστηριότητα του πρακτικού Εγώ ως µία αέναη επιδίωξη, έναν αιώνιο καί ανεκπλήρωτο πόθο
2)Είναι πεπεισμένος πως στην Εποχή της Επιστήμης του Λόγου (Vernunftwissenschaft) που ακολουθεί, το άτομο θα θέσει την ζωή του στην υπηρεσία της Κοινότητας και της Ιδέας που αυτή ενσαρκώνει, θα απορροφηθεί από αυτήν και δεν θα νοείται αληθινή ζωή έξω από αυτή
3)Για τον Fichte... τα άτομα αποκομμένα από μια οργανική ολότητα δεν είναι τίποτα άλλο παρά φαντάσματα, πραγματική υπόσταση έχουν μόνο στον βαθμό που συμμετέχουν στην εθνική ολότητα... Πραγματική ελευθερία σημαίνει πλήρη απορρόφηση του ατόμου από την εθνική ολότητα
4)Στους Λόγους προς το Γερμανικό έθνος... ευαγγελίζεται πλέον την ανωτερότητα της Γερμανικής φιλοσοφικής παιδείας... και αναθέτει στο κράτος οδηγό το καθήκον για την ενστάλαξη της νέας εθνικής συνείδησης
5)Ή θα πιστεύεις σε... μιαν ικανότητα τελειοποίησης, μιαν αέναη πρόοδο του είδους μας-ή δεν θα πιστεύεις σε καμία... Όσοι νιώθουν μέσα τους τη δημιουργική εγρήγορση της ζωής... αποτελούν έναν γνήσιο λαό... και εννοώ τους Γερμανούς... όσοι πιστεύουν στην αέναη πρόοδο του πνεύματος δια μέσου της ελευθερίας, όπου κι αν έχουν γεννηθεί, όποια γλώσσα κι αν μιλούν, ανήκουν... στον δικό μας λαό και αργά ή γρήγορα θα μας ακολουθήσουν
Και κάτι ακόμα. Ο πατέρας του ολοκληρωτισμού δεν είναι ο Μύλλερ. Καταρχάς ο Μύλλερ όταν λέει κράτος εννοεί την societas civilis. Οι πατέρες του ολοκληρωτισμού είναι οι Φίχτε και Χέγκελ με το αστικό κράτος. Τα λέει ξεκάθαρα στο γλώσσα συνείδηση και ιστορική ζωή. Το μαρτυρούν και τα αποσπάσματα που παρέθεσα. Για το 5 τι έχετε να πείτε;
Πέμπτη, 25 Σεπτεμβρίου, 2025
Έχουμε να πούμε ότι για κάποιον λόγο δεν παραθέτεις ολόκληρα αποσπάσματα και παραλείπεις τα σημεία που γράφουν ότι στρεφόταν κατά του Διαφωτισμού. Για παράδειγμα στο 2 ολόκληρο το απόσπασμα είναι:
Ο Fichte πιστεύει ότι στη διαβρωμένη από τον Διαφωτισμό ατομικιστική εποχή, οι ιδέες του αυτές είναι ακατανόητες. Είναι όμως πεπεισμένος πως στην εποχή της Επιστήμης του Λόγου Vernunftwissenschaft) που ακολουθεί, το άτομο θα θέσει την ζωή του στην υπηρεσία της Κοινότητας και της Ιδέας που αυτή ενσαρκώνει, θα απορροφηθεί από αυτήν και δεν θα νοείται αληθινή ζωή έξω από αυτή.
Τι άλλο θες να πούμε; Εθνικιστικός ρομαντισμός είναι όλα τα αποσπάσματα που παραθέτεις. Δεν υποστήριζαν όλοι οι ρομαντικοί ακριβώς τα ίδια, ο Μύλλερ με τον Φίχτε είχαν και μια αντιπαράθεση (ο Φίχτε υπέρ του αυτάρκους κράτους, ο Μύλλερ υπέρ του ολοκληρωτικού κράτους που δεν ήταν δυνατόν να επιβιώσει με οικονομία προσανατολισμένη μόνο στην αυτάρκεια), αλλά μάθε κι εσύ να διαβάζεις σοβαρά την ιστορία των ιδεών και όχι γκαρσονίστικα. Είναι προσβολή προς τους διανοητές και την κληρονομιά τους να χρησιμοποιούνται σε κοπτοραπτικές κείμενά τους για να "την πείτε" ορισμένοι στην λέσχη. Είναι πρακτικές Στόχου και ΚΚΕ αυτά. Ντροπή και μόνο ντροπή σας σκουπίδια.
Αυτή την ανοησία με την societas civilis την έχουμε εξηγήσει χίλιες φορές. Μπορεί η ιδέα να υπήρχε από την φεουδαρχική περίοδο αλλά ο Μύλλερ και οι υπόλοιποι συντηρητικοί ρομαντικοί δεν την εφάρμοσαν με την ίδια την μεσαιωνική της έννοια. Πώς θα ήταν δυνατόν να το κάνουν; Υπήρχαν φέουδα και πανοπλίες στον 19ο αιώνα; Μετά την Γαλλική Επανάσταση και τον Διαφωτισμό αλλάζουν οι συνειδήσεις, οι πολιτικές, οι κοινωνικές και οργανωτικές δομές. Μπαίνουμε στη νεωτερικότητα. Οι ρομαντικοί προσπάθησαν να κρατήσουν την αρχική ιδέα της societas civilis ζωντανή σε νεωτερικά περιβάλλοντα. Προφανώς κράτησαν την ιδέα ότι ο άνθρωπος δεν πρέπει να περισπάται, να είναι ενιαία οντότητα, ότι οι ανθρώπινοι νόμοι και τα συντάγματα που δεν λάμβαναν υπόψη τον συντηρητικό ιδεαλισμό κερμάτιζαν την ανθρώπινη υπόσταση και αποπροσανατόλιζαν την ιστορία από την ένωση ανθρώπου και ουρανού κλπ κλπ, αλλά όλο αυτό προσπαθούσαν να το παρουσιάσουν ως εφαρμόσιμο στις νέες συνθήκες με τις νέες συντηρητικές/παραδοσιοκρατικές ιδέες του Ρομαντισμού, όχι με τις παλιές μεσαιωνικές ιδέες. Και ο Μύλλερ το έθνος θεωρούσε αρχή νομιμοποίησης του κράτους που οραματιζόταν, για κράτος γερμανικού έθνους μιλούσε. Δεν νομιμοποιούσε το κράτος που συνέλαβε η σκέψη του στην εκκλησία ή στον Θεό. Μπορεί να κρατούσε την συντεχνιακή δομή του μεσαιωνικού κράτους αλλά γνώριζε ότι ζούσε στην εκκοσμικευμένη περίοδο του 19ου αιώνα. Διαβάστε τον Κονδύλη αν δεν καταλαβαίνετε τι σας γράφουμε.
Προφανώς να δεχτούμε και την συνεισφορά του Φίχτε και άλλων στην διαμόρφωση της ιδεολογίας. Γιατί να μην το κάνουμε; Εμείς τους παρουσιάσαμε όλους αυτούς τους διανοητές για πρώτη φορά τόσα εντατικά στον χώρο.
Μήπως γιατί κάποιοι πρέπει να βρείτε, με ακροβατικές πρακτικές, συνδέσεις με την διαλεκτική και να φανεί στο τέλος ότι όλοι οι εθνικιστές γίναμε μαρξιστές (ή ιακωβίνοι) με κάποιον παράξενο τρόπο; Πηγαίνετε στην ΝΔ, στον κύκλο του Κώστα Σημίτη και στην Αριστερά αν έχετε τόσο θέμα με την παραδοσιοκρατία και γουστάρετε εκσυγχρονισμό και πρόοδο. Αλλά τι γράφουμε, στην Αριστερά την μαρξιστική είστε. Έφτασε η ώρα να αποκαλυφθεί ο εισοδισμός σας.
Ο Fichte πιστεύει ότι στη διαβρωμένη από τον Διαφωτισμό ατομικιστική εποχή, οι ιδέες του αυτές είναι ακατανόητες. Είναι όμως πεπεισμένος πως στην εποχή της Επιστήμης του Λόγου Vernunftwissenschaft) που ακολουθεί, το άτομο θα θέσει την ζωή του στην υπηρεσία της Κοινότητας και της Ιδέας που αυτή ενσαρκώνει, θα απορροφηθεί από αυτήν και δεν θα νοείται αληθινή ζωή έξω από αυτή.
Τι άλλο θες να πούμε; Εθνικιστικός ρομαντισμός είναι όλα τα αποσπάσματα που παραθέτεις. Δεν υποστήριζαν όλοι οι ρομαντικοί ακριβώς τα ίδια, ο Μύλλερ με τον Φίχτε είχαν και μια αντιπαράθεση (ο Φίχτε υπέρ του αυτάρκους κράτους, ο Μύλλερ υπέρ του ολοκληρωτικού κράτους που δεν ήταν δυνατόν να επιβιώσει με οικονομία προσανατολισμένη μόνο στην αυτάρκεια), αλλά μάθε κι εσύ να διαβάζεις σοβαρά την ιστορία των ιδεών και όχι γκαρσονίστικα. Είναι προσβολή προς τους διανοητές και την κληρονομιά τους να χρησιμοποιούνται σε κοπτοραπτικές κείμενά τους για να "την πείτε" ορισμένοι στην λέσχη. Είναι πρακτικές Στόχου και ΚΚΕ αυτά. Ντροπή και μόνο ντροπή σας σκουπίδια.
Αυτή την ανοησία με την societas civilis την έχουμε εξηγήσει χίλιες φορές. Μπορεί η ιδέα να υπήρχε από την φεουδαρχική περίοδο αλλά ο Μύλλερ και οι υπόλοιποι συντηρητικοί ρομαντικοί δεν την εφάρμοσαν με την ίδια την μεσαιωνική της έννοια. Πώς θα ήταν δυνατόν να το κάνουν; Υπήρχαν φέουδα και πανοπλίες στον 19ο αιώνα; Μετά την Γαλλική Επανάσταση και τον Διαφωτισμό αλλάζουν οι συνειδήσεις, οι πολιτικές, οι κοινωνικές και οργανωτικές δομές. Μπαίνουμε στη νεωτερικότητα. Οι ρομαντικοί προσπάθησαν να κρατήσουν την αρχική ιδέα της societas civilis ζωντανή σε νεωτερικά περιβάλλοντα. Προφανώς κράτησαν την ιδέα ότι ο άνθρωπος δεν πρέπει να περισπάται, να είναι ενιαία οντότητα, ότι οι ανθρώπινοι νόμοι και τα συντάγματα που δεν λάμβαναν υπόψη τον συντηρητικό ιδεαλισμό κερμάτιζαν την ανθρώπινη υπόσταση και αποπροσανατόλιζαν την ιστορία από την ένωση ανθρώπου και ουρανού κλπ κλπ, αλλά όλο αυτό προσπαθούσαν να το παρουσιάσουν ως εφαρμόσιμο στις νέες συνθήκες με τις νέες συντηρητικές/παραδοσιοκρατικές ιδέες του Ρομαντισμού, όχι με τις παλιές μεσαιωνικές ιδέες. Και ο Μύλλερ το έθνος θεωρούσε αρχή νομιμοποίησης του κράτους που οραματιζόταν, για κράτος γερμανικού έθνους μιλούσε. Δεν νομιμοποιούσε το κράτος που συνέλαβε η σκέψη του στην εκκλησία ή στον Θεό. Μπορεί να κρατούσε την συντεχνιακή δομή του μεσαιωνικού κράτους αλλά γνώριζε ότι ζούσε στην εκκοσμικευμένη περίοδο του 19ου αιώνα. Διαβάστε τον Κονδύλη αν δεν καταλαβαίνετε τι σας γράφουμε.
Προφανώς να δεχτούμε και την συνεισφορά του Φίχτε και άλλων στην διαμόρφωση της ιδεολογίας. Γιατί να μην το κάνουμε; Εμείς τους παρουσιάσαμε όλους αυτούς τους διανοητές για πρώτη φορά τόσα εντατικά στον χώρο.
Μήπως γιατί κάποιοι πρέπει να βρείτε, με ακροβατικές πρακτικές, συνδέσεις με την διαλεκτική και να φανεί στο τέλος ότι όλοι οι εθνικιστές γίναμε μαρξιστές (ή ιακωβίνοι) με κάποιον παράξενο τρόπο; Πηγαίνετε στην ΝΔ, στον κύκλο του Κώστα Σημίτη και στην Αριστερά αν έχετε τόσο θέμα με την παραδοσιοκρατία και γουστάρετε εκσυγχρονισμό και πρόοδο. Αλλά τι γράφουμε, στην Αριστερά την μαρξιστική είστε. Έφτασε η ώρα να αποκαλυφθεί ο εισοδισμός σας.
Παρασκευή, 26 Σεπτεμβρίου, 2025
Ανώνυμος/η
Ήπιε Disaronno, στάνιαρε και ξεφαντώνει τώρα. Νικήτης αέναος της ζωής.
Τετάρτη, 24 Σεπτεμβρίου, 2025
Ανώνυμος/η
Κλάψε Αριστοτέλη. Μέχρι και οι επικοινωνιολόγοι της Νέας Δημοκρατίας διατυμπανίζουν ότι ενώ οι ψηφοφόροι των υπολοίπων πέραν της ΝΔ δεξιών κομμάτων έχουν ριζοσπαστικοποιηθεί και δεν πρόκειται να επιστρέψουν στο μαντρί, οι ψήφοι της Λατινοπούλου είναι ακόμα εντός παρατάξεως και θα γυρίσουν στον Μητσοτάκη με την πρώτη ευκαιρία.
https://www.kathimerini.gr/politics/563824114/ideologia-i-pragmatismos/
https://www.kathimerini.gr/politics/563824114/ideologia-i-pragmatismos/
Τετάρτη, 24 Σεπτεμβρίου, 2025
Ανώνυμος/η
Οι επαναστάσεις του 1848 μπορούν να θεωρηθούν "δικές μας" ρομαντικές, έστω ξώφαλτσα, ή τις βλέπετε ως φιλελεύθερες στο περιεχόμενο και τα αιτήματα τους;
Τετάρτη, 24 Σεπτεμβρίου, 2025
Ο όρος "δικός μας" καλό είναι να χρησιμοποιείται με πολλή προσοχή στις μέρες μας. Οι περισσότερες δεν ήταν εμπνευσμένες από αντιδιαφωτιστικά ιδεώδη αλλά ούτε ήταν και αποκλειστικά φιλελεύθερες όλες. Υπήρχε και το αίτημα της εθνικής ενοποίησης ή ανεξαρτησίας κάπου στην όλη ιστορία. Γενικά δεν είναι πάντα εντελώς "καθαρά" από ιδεολογικής σκοπιάς τα πράγματα στην ιστορία. Σε μερικά ιστορικά συμβάντα, και ιδίως σε κινήματα, μπορούν να συνυπάρχουν διαφορετικές τάσεις.
Τετάρτη, 24 Σεπτεμβρίου, 2025
Ανώνυμος/η
άσχετο με όλο το άρθρο αλλά από απορία, μπορεί ο ρομαντισμός να είναι ιμπεριαλισμός; Γίνεται να είναι κανείς ρομαντικός εάν επικαλείται επαναφορά Αυτοκρατορικών δομών με όλα τα έθνη να υποτάσσονται στο νεοσύστατο καθεστώς; Εάν όχι, στην περίπτωση του Μουσολίνι που μιλούσε για επαναφορά της Ρώμης και εάν ισχύει η διάθεση του για ιμπεριαλισμό, δεν αναιρεί το γεγονός ότι είναι ρομαντικός;
Ευχαριστώ για την απάντηση
Ευχαριστώ για την απάντηση
Τετάρτη, 24 Σεπτεμβρίου, 2025
Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας
Το έχουμε απαντήσει πολλές φορές. Γίνεται να συνδεθεί ο ρομαντικός εθνικισμός με την αυτοκρατορική ιδέα. Για παράδειγμα η ελληνική Μεγάλη Ιδέα ήταν ταυτόχρονα εθνικιστική ιδέα αλλά το αίτημα στο οποίο κατέληγε ήταν ο σχηματισμός μιας ελληνικής αυτοκρατορίας στην βαλκανική. Και, μάλιστα, στην ελληνική ή στην ιαπωνική εκδοχή, δεν ήταν καθόλου αντιφατικό.
Στην περίπτωση του Μουσολίνι ήταν όντως αντιφατικό αν το εξετάσουμε απλώς θεωρητικά αλλά αναμενόμενο βάσει των κομματικών και των κρατικών συσχετισμών. Έπρεπε να ηγηθεί σε ένα κόμμα που δεν εξασφάλισε εκλογική πλειοψηφία και κυβερνούσε ένα κράτος υπό την στέγη μιας μοναρχίας. Αυτό και μόνο μας δείχνει τι συμφέροντα υπήρχαν (αντικρουόμενα σε κάποιες περιπτώσεις) και ποιες ομογενοποιήσεις έπρεπε να πετύχει η πολιτική του επικοινωνία. Χωρίς να σημαίνει ότι και ο ίδιος ο σκεπτόμενος πολιτικός δεν είχε αντιφάσεις. Ξεκίνησε από μαρξιστής, έγινε "ιακωβίνος,", κατέληξε ρομαντικός. Μέχρι να γίνουν όλες οι μεταβάσεις προφανώς υπήρξαν γκρίζα διαστήματα ενώ και το τελικό αποτέλεσμα δεν ήταν απαραίτητα καθαρισμένο από παλαιότερες επιρροές.
Στην περίπτωση του Μουσολίνι ήταν όντως αντιφατικό αν το εξετάσουμε απλώς θεωρητικά αλλά αναμενόμενο βάσει των κομματικών και των κρατικών συσχετισμών. Έπρεπε να ηγηθεί σε ένα κόμμα που δεν εξασφάλισε εκλογική πλειοψηφία και κυβερνούσε ένα κράτος υπό την στέγη μιας μοναρχίας. Αυτό και μόνο μας δείχνει τι συμφέροντα υπήρχαν (αντικρουόμενα σε κάποιες περιπτώσεις) και ποιες ομογενοποιήσεις έπρεπε να πετύχει η πολιτική του επικοινωνία. Χωρίς να σημαίνει ότι και ο ίδιος ο σκεπτόμενος πολιτικός δεν είχε αντιφάσεις. Ξεκίνησε από μαρξιστής, έγινε "ιακωβίνος,", κατέληξε ρομαντικός. Μέχρι να γίνουν όλες οι μεταβάσεις προφανώς υπήρξαν γκρίζα διαστήματα ενώ και το τελικό αποτέλεσμα δεν ήταν απαραίτητα καθαρισμένο από παλαιότερες επιρροές.
Τετάρτη, 24 Σεπτεμβρίου, 2025
Ανώνυμος/η
ΑΡΙΣΤΕΡΑ: ΜΙΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΣΥΜΜΟΡΙΑ
Η αριστερά είχε όντως στις τάξεις της αρκετές ενδιαφέρουσες προσωπικότητες, διανοούμενους αστούς, όχι προλετάριους, με προοδευτκή σκέψη ως προς τα κοινωνικά και ατομικά κυρίως δικαιώματα. Δεν έμειναν όμως για πολύ. Με την πρώτη αντίδρασή τους στη μονολιθικότητα της καθοδήγησης, η ίδια η αριστερά τους κατασυκοφάντησε και τους περιθωριοποίησε, στην καλύτερη περίπτωση. Συνήθως τους εκτελούσε ως αντεπαναστάτες. "Λογικό" για μια ιδεολογία που προβλέπει, ακόμα και σήμερα, επανάσταση διά των όπλων, λαϊκά δικαστήρια και φυσική εξόντωση των "ταξικών εχθρών". Η αριστερά ήταν και είναι μια εγκληματική συμμορία την ύπαρξη της οποίας για λόγους που έχουμε κουβεντιάσει πολλές φορές έκρινε χρήσιμη το πολιτικό κατεστημένο.
Τετάρτη, 24 Σεπτεμβρίου, 2025
Δεν ισχύει συνολικά για όλη την παράταξη. Αν το δούμε έτσι με διάθεση γενικεύσεων τότε και η Δεξιά είναι μια οργανωμένη κρατική μαφία. Στην Ελλάδα ιδίως και στην Ιταλία το μεταπολεμικό κράτος της Δεξιάς ήταν εργαλεία της αμερικανοεβραϊκής μαφίας.
Τετάρτη, 24 Σεπτεμβρίου, 2025
Ανώνυμος/η
Πότε περίπου θα έχουμε κριτικές για τη φετινή έκθεση βιβλίου;
Τετάρτη, 24 Σεπτεμβρίου, 2025
1)
Λοιπόν, μάζεψα όλα τα ερωτήματα και κάποια άλλα σχόλια σας και θα επιχειρήσω να τα απαντήσω. Θα προσπαθήσω να μην συμπεριλάβω πηγές που έχω παραθέσει σε προηγούμενα σχόλια εκτός αν είναι απόλυτα αναγκαίο (αν και δεν φαίνεται να λαμβάνονται υπόψιν).
Ας ξεκινήσουμε πρώτα με την θεωρία του "Generic Fascism" που προωθείτε, και έπειτα προσπαθείτε να την στηρίξετε και περαιτέρω με τον Σέλινγκερ περί "θεμελιωδών αρχών" και "λειτουργικής υπόστασης". Το να κάνουμε λόγο για έναν "Γενικό Φασισμό" τον οποίο κατηγοριοποιούμε φορμαλιστικά με "check boxes" (πχ. 1,2,3,4 εξωτερικά και επιφανειακά χαρακτηριστικά) όπως έκανε ο Griffin, ο Payne και ο ανίκανος και επαίσχυντος Umberto Eco, οδηγεί σε μία τελείως τεχνητή και ανιστορική ιδεατή κατασκευή που αγνοεί ουσιαστικές, πραγματικές διαφορές ανάμεσα στα μελετώμενα καθεστώτα, και βάζει επίσης τελείως στην άκρη την ιστορική γενεαλογία των ιδεών και τις κοινωνικές-ιστορικές περιστάσεις που οι αναφερόμενες ιδεολογίες εμφανίστηκαν. Σύγχυση Γενεαλογίας και Τυπολογίας λοιπόν, με αποτέλεσμα η προσπάθεια να ενταχθούν και τα δύο σε μία τυπολογία κινδυνεύει να συγχέει τα «παρόμοια αποτελέσματα» (πχ. Δικτατορία, Μαζικό Κόμμα, Βία) με μια υποτιθέμενη «κοινή ουσία». Ακόμη, όλο αυτό είναι ουσιαστικά μία αναδρομική ομογενοποίηση. Το μοντέλο του «γενικού φασισμού» διαβάζει εκ των υστέρων (δηλαδή μετά τον Β'ΠΠ), υποθέτοντας ότι επειδή τα καθεστώτα συμμάχησαν και έμοιαζαν θεσμικά, πρέπει να αποτελούν παραλλαγές της ίδιας ιδεολογίας. Σε όρους πολιτικής επιστήμης, ο «γενικός φασισμός» είναι υπερβολικά ευρύς. Όπως έχει καταδείξει ο Sartori με την έννοια του Concept Stretching, όσο περισσότερα κινήματα εντάσσονται, τόσο λιγότερη εξηγητική δύναμη έχει η έννοια. Δηλαδή φανταστείτε τι αχταρμά θα πρέπει να φτιάξουμε με μία τέτοια λογική, όπου ο Φράνκο, ο Μουσολίνι, οι Ναζί, ο Chiang Kai Shek, ο Μεταξάς, ο Σαλαζάρ, η Action Francaise, ο Μπααθισμός και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο, θα πρέπει όλα να είναι Φασισμός. Αυτό και αν είναι ιδεολογικό εστιατόριο! Συνοπτικά, το μεθοδολογικό σφάλμα των Griffin, Payne και άλλων θεωρητικών του «Generic Fascism» είναι ότι μπερδεύουν τις επιφανειακές ομοιότητες και λειτουργικές συγκλίσεις με μια κοινή ιδεολογική ουσία. Με το να θεωρούν τον Ναζισμό απλώς μια μορφή «Γερμανικού Φασισμού», θολώνουν την ιδεολογική βάση του Εθνικοσοσιαλισμού ή του Φασισμού και τις διακριτές διανοητικές και πολιτικές παραδόσεις από τις οποίες προήλθαν. Κριτικοί της θεωρίας είναι ο Sternhell, τον οποίο επικαλεστήκατε, ο πολυγραφότατος και αυθεντία στον Φασισμό A. James Gregor, ο βιογράφος του Χίτλερ Ian Kershaw, ο καθηγητής ιστορικός David D. Roberts, ο Renzo De Felice, o Augusto Del Noce, o Domenic Settembrini και άλλοι. Η όλη ανάλυση περί "Φασιστικής ιδεολογικής οικογένειας" ανάγεται στις αναλύσεις των δεκαετιών μετά τον Β'ΠΠ με τις περισσότερες να είναι και πολιτικά φορτισμένες. Μετά το 1970, οι αναλύσεις σταματούν να κάνουν "συγκρίσεις ομοιότητας" και ασχολούνται με την γενετική/γενεαλογία των κινημάτων. Ευτυχώς από το 1990 και μετά εμφανίζονται και ιστορικοί που ψάχνουν πράγματι για έναν "Γενικό Φασισμό" όχι στο είδος του κινηματικού-ιδεολογικού αχταρμά, αλλά έναν "Καθαρό Φασισμό", έναν Φασισμό ριζοσπαστικό και αυθεντικό (The Nature of ‘Generic Fascism’: Complexity and Reflexive Hybridity- Roger Eatwell). Με την σειρά σας πάντως, διεξάγετε μία τέτοια απόπειρα ιδεολογικού "θολώματος" όπως ανέφερα πριν για τον Griffin , η οποία ανάγει τα κινήματα αυτά στον Γερμανικό Ρομαντισμό του Μύλλερ. Όπως είπα είστε οι μόνοι παγκοσμίως με μία τέτοια διακύρηξη. Ο Στέρνχελ πουθενά δεν ισχυρίζεται πως ο Φασισμός είναι άμεσο τέκνο του γερμανικού ρομαντισμού. Στο βιβλίο του για την ιστορία των αντι-διαφωτιστικών κινημάτων, αναφέρει κατά διαστήματα τον Φασισμό αλλά τον συνδέει περισσότερο με την Σορελιανή κριτική της αστικής κοινωνίας, του κοινοβουλευτισμού και του ατομικισμού. Σίγουρα ρομαντική και ηθική κριτική (αν και όχι πάντα), όχι όμως αντιδραστική ή αντι-νεωτερική (θα επιστρέψω σε αυτό αργότερα).
Λοιπόν, μάζεψα όλα τα ερωτήματα και κάποια άλλα σχόλια σας και θα επιχειρήσω να τα απαντήσω. Θα προσπαθήσω να μην συμπεριλάβω πηγές που έχω παραθέσει σε προηγούμενα σχόλια εκτός αν είναι απόλυτα αναγκαίο (αν και δεν φαίνεται να λαμβάνονται υπόψιν).
Ας ξεκινήσουμε πρώτα με την θεωρία του "Generic Fascism" που προωθείτε, και έπειτα προσπαθείτε να την στηρίξετε και περαιτέρω με τον Σέλινγκερ περί "θεμελιωδών αρχών" και "λειτουργικής υπόστασης". Το να κάνουμε λόγο για έναν "Γενικό Φασισμό" τον οποίο κατηγοριοποιούμε φορμαλιστικά με "check boxes" (πχ. 1,2,3,4 εξωτερικά και επιφανειακά χαρακτηριστικά) όπως έκανε ο Griffin, ο Payne και ο ανίκανος και επαίσχυντος Umberto Eco, οδηγεί σε μία τελείως τεχνητή και ανιστορική ιδεατή κατασκευή που αγνοεί ουσιαστικές, πραγματικές διαφορές ανάμεσα στα μελετώμενα καθεστώτα, και βάζει επίσης τελείως στην άκρη την ιστορική γενεαλογία των ιδεών και τις κοινωνικές-ιστορικές περιστάσεις που οι αναφερόμενες ιδεολογίες εμφανίστηκαν. Σύγχυση Γενεαλογίας και Τυπολογίας λοιπόν, με αποτέλεσμα η προσπάθεια να ενταχθούν και τα δύο σε μία τυπολογία κινδυνεύει να συγχέει τα «παρόμοια αποτελέσματα» (πχ. Δικτατορία, Μαζικό Κόμμα, Βία) με μια υποτιθέμενη «κοινή ουσία». Ακόμη, όλο αυτό είναι ουσιαστικά μία αναδρομική ομογενοποίηση. Το μοντέλο του «γενικού φασισμού» διαβάζει εκ των υστέρων (δηλαδή μετά τον Β'ΠΠ), υποθέτοντας ότι επειδή τα καθεστώτα συμμάχησαν και έμοιαζαν θεσμικά, πρέπει να αποτελούν παραλλαγές της ίδιας ιδεολογίας. Σε όρους πολιτικής επιστήμης, ο «γενικός φασισμός» είναι υπερβολικά ευρύς. Όπως έχει καταδείξει ο Sartori με την έννοια του Concept Stretching, όσο περισσότερα κινήματα εντάσσονται, τόσο λιγότερη εξηγητική δύναμη έχει η έννοια. Δηλαδή φανταστείτε τι αχταρμά θα πρέπει να φτιάξουμε με μία τέτοια λογική, όπου ο Φράνκο, ο Μουσολίνι, οι Ναζί, ο Chiang Kai Shek, ο Μεταξάς, ο Σαλαζάρ, η Action Francaise, ο Μπααθισμός και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο, θα πρέπει όλα να είναι Φασισμός. Αυτό και αν είναι ιδεολογικό εστιατόριο! Συνοπτικά, το μεθοδολογικό σφάλμα των Griffin, Payne και άλλων θεωρητικών του «Generic Fascism» είναι ότι μπερδεύουν τις επιφανειακές ομοιότητες και λειτουργικές συγκλίσεις με μια κοινή ιδεολογική ουσία. Με το να θεωρούν τον Ναζισμό απλώς μια μορφή «Γερμανικού Φασισμού», θολώνουν την ιδεολογική βάση του Εθνικοσοσιαλισμού ή του Φασισμού και τις διακριτές διανοητικές και πολιτικές παραδόσεις από τις οποίες προήλθαν. Κριτικοί της θεωρίας είναι ο Sternhell, τον οποίο επικαλεστήκατε, ο πολυγραφότατος και αυθεντία στον Φασισμό A. James Gregor, ο βιογράφος του Χίτλερ Ian Kershaw, ο καθηγητής ιστορικός David D. Roberts, ο Renzo De Felice, o Augusto Del Noce, o Domenic Settembrini και άλλοι. Η όλη ανάλυση περί "Φασιστικής ιδεολογικής οικογένειας" ανάγεται στις αναλύσεις των δεκαετιών μετά τον Β'ΠΠ με τις περισσότερες να είναι και πολιτικά φορτισμένες. Μετά το 1970, οι αναλύσεις σταματούν να κάνουν "συγκρίσεις ομοιότητας" και ασχολούνται με την γενετική/γενεαλογία των κινημάτων. Ευτυχώς από το 1990 και μετά εμφανίζονται και ιστορικοί που ψάχνουν πράγματι για έναν "Γενικό Φασισμό" όχι στο είδος του κινηματικού-ιδεολογικού αχταρμά, αλλά έναν "Καθαρό Φασισμό", έναν Φασισμό ριζοσπαστικό και αυθεντικό (The Nature of ‘Generic Fascism’: Complexity and Reflexive Hybridity- Roger Eatwell). Με την σειρά σας πάντως, διεξάγετε μία τέτοια απόπειρα ιδεολογικού "θολώματος" όπως ανέφερα πριν για τον Griffin , η οποία ανάγει τα κινήματα αυτά στον Γερμανικό Ρομαντισμό του Μύλλερ. Όπως είπα είστε οι μόνοι παγκοσμίως με μία τέτοια διακύρηξη. Ο Στέρνχελ πουθενά δεν ισχυρίζεται πως ο Φασισμός είναι άμεσο τέκνο του γερμανικού ρομαντισμού. Στο βιβλίο του για την ιστορία των αντι-διαφωτιστικών κινημάτων, αναφέρει κατά διαστήματα τον Φασισμό αλλά τον συνδέει περισσότερο με την Σορελιανή κριτική της αστικής κοινωνίας, του κοινοβουλευτισμού και του ατομικισμού. Σίγουρα ρομαντική και ηθική κριτική (αν και όχι πάντα), όχι όμως αντιδραστική ή αντι-νεωτερική (θα επιστρέψω σε αυτό αργότερα).
Τετάρτη, 24 Σεπτεμβρίου, 2025
2)
Μεγαλύτερη αξία για την μελέτη του Φασισμού έχει το βιβλίο του, "The Birth of Fascist Ideology" και η εργασία του "The 'Anti-Materialist' Revision of Marxism". Όσον αφορά την διάκριση του Σέλιγνκερ που αναφέρετε, η διάκριση είναι σωστή. Εσείς την εφαρμόζετε λάθος εντάσσοντας όλα τα φασιστικά έργα των θεωρητικών του καθεστώτος στην "λειτουργική" ή αλλιώς πρακτική εφαρμογή του Φασισμού. Τώρα τι σχέση έχει αυτή με τον Ακτουαλισμό, τις φιλοσοφικές βάσεις του Κορπορατισμού, την νομική θεωρία του Φασισμού κτλ. μόνο εσείς ξέρετε... Για να μην σχολιάσω, το γεγονός ότι αποκαλείτε τους θεωρητικούς του Φασισμού κομματάρχες, διαχειριστές οργανώσεν και "Κιτσίκηδες", υποκαθιστώντας τους με δευτερογενείς πηγές μεταγενέστερων ερμηνευτών. Αυτό όχι απλώς είναι μεθοδολογικός κρετινισμός, αλλά ξεπερνάει και τα όρια της λογικής (μάλλον όχι για το ανορθολογικό μυαλό). Η ιδεολογία δεν υπάρχει αφηρημένα. Οι ιδεολογίες δεν είναι αυτόνομες οντότητες, αλλά αποκρυσταλλώνονται μέσα από τα έργα, τα κείμενα και τις δράσεις συγκεκριμένων θεωρητικών. Αν παρακάμψουμε τους ίδιους τους θεωρητικούς, τότε μελετάμε μια αφηρημένη κατασκευή που κινδυνεύει να είναι μεταγενέστερη προβολή, όχι η ιστορική πραγματικότητα της ιδεολογίας. Οι πρωτογενείς θεωρητικοί μάς δείχνουν τι πίστευαν οι ίδιοι οι φορείς μιας ιδεολογίας για την ιδεολογία τους. Ο Gentile, ο Panunzio, ο Spirito, ο Bottai κ.ά. μάς δείχνουν την αυτοσυνείδηση του φασισμού. Πάμε παρακάτω...
Γράφει ο Sternhell στην τελευταία σχετικά με την αντίθεση των επαναστατών συνδικαλιστών και των Σορελιανών στον κοινοβουλευτισμό:
"Για εκείνους τους άνδρες, η φιλελεύθερη δημοκρατία είχε γίνει ο φύλακας της καθιερωμένης τάξης, μια αληθινή οχυρωμένη ακρόπολη του συντηρητισμού.
Για αυτόν τον λόγο, ο Lagardelle μπορούσε να πει ότι αυτό που θα επέτρεπε «στο προλεταριάτο να εγκαταλείψει την (κοινοβουλ.) δημοκρατία ήταν η ίδια η εφαρμογή της δημοκρατίας».
Ο επαναστατικός συνδικαλισμός αντιτάχθηκε τόσο στη φιλελεύθερη δημοκρατία όσο και στο «υποκατάστατό της, τον κοινοβουλευτικό σοσιαλισμό», αντικαθιστώντας τον με την άμεση δράση, που είναι η αρχή του συνδικαλισμού, και την επαναστατική πολεμική δράση, αντί για την «αποδυναμωτική ατμόσφαιρα της κοινωνικής ειρήνης».
«Ο σοσιαλισμός δεν είναι παράγωγο της δημοκρατίας», επανέλαβε ο Arturo Labriola, απευθυνόμενος, εκ μέρους του ιταλικού επαναστατικού συνδικαλισμού, σε μια μεγάλη σύνοδο των ευρωπαϊκών επαναστατικών συνδικαλιστών που πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι το 1907." (The 'Anti-Materialist' Revision of Marxism, Journal of Contemporary History, Vol. 22, No. 3, σελ. 388)
Έχοντας υπόψιν το γεγονός ότι ο μελλοντικός Ντούτσε έκανε το ντεπούτο του στην Avanguardia Socialista του Labriola (καθώς από νωρίς βρισκόταν στους επαναστατικούς συνδικαλιστικούς κύκλους), και βλέποντας τα παραπάνω καταλαβαίνουμε πως η κριτική στον κοινοβουλευτισμό δεν προέρχεται από κάποιο ελιτίστικο ιδεολόγημα ή μία αντιδραστική στροφή στο παρελθόν, αλλά ομοιάζει με τις κριτικές των ουτοπικών σοσιαλιστών, οι οποίοι, ναι ήταν ρομαντικοί, αλλά όχι αντιδραστικοί. Ο Edouard Berth με την σειρά του κατέκρινε τον Θετικισμό και τον υλισμό της αστικής κοινωνίας, ακριβώς όπως ο Τζεντίλε μίλησε κατά του θετικισμού με την σειρά του (Όχι όμως κατά του ορθολογισμού!). Άλλωστε το Κορπορατιστικό Κράτος δεν θα μπορούσε να υφίσταται σαν ιδέα (ειδικά στην τελική του μορφή), αν κάναμε λόγο για μία ελιτίστικη ιδεολογία που περιφρονεί τις μάζες. Για να φτάσει στο σημείο ο Φασισμός να υποστηρίζει την συμμετοχή του λαού στο Κράτος, να υποστηρίζει την κοινωνικοποίηση και να αναγνωρίζει νομικά την έννοια της λαϊκής γενικής βούλησης, πρέπει αναγκαστικά να αποδέχεται τις επαναστατικές κατακτήσεις του 1789. Ως εκ τούτου ο Φασισμός υπήρξε νεωτερικός, κατακριτέος φυσικά προς την αστική κοινωνία και τις αρνητικές επιπτώσεις της διαφωτιστικής σκέψης, χωρίς να καθίσταται αντιδραστικός, όπως ακριβώς και ο Μαρξ είχε κατακρίνει έννοιες όπως τα φυσικά δικαιώματα, τον ατομικισμό, την ιδιωτική περιουσία κτλ.
Μεγαλύτερη αξία για την μελέτη του Φασισμού έχει το βιβλίο του, "The Birth of Fascist Ideology" και η εργασία του "The 'Anti-Materialist' Revision of Marxism". Όσον αφορά την διάκριση του Σέλιγνκερ που αναφέρετε, η διάκριση είναι σωστή. Εσείς την εφαρμόζετε λάθος εντάσσοντας όλα τα φασιστικά έργα των θεωρητικών του καθεστώτος στην "λειτουργική" ή αλλιώς πρακτική εφαρμογή του Φασισμού. Τώρα τι σχέση έχει αυτή με τον Ακτουαλισμό, τις φιλοσοφικές βάσεις του Κορπορατισμού, την νομική θεωρία του Φασισμού κτλ. μόνο εσείς ξέρετε... Για να μην σχολιάσω, το γεγονός ότι αποκαλείτε τους θεωρητικούς του Φασισμού κομματάρχες, διαχειριστές οργανώσεν και "Κιτσίκηδες", υποκαθιστώντας τους με δευτερογενείς πηγές μεταγενέστερων ερμηνευτών. Αυτό όχι απλώς είναι μεθοδολογικός κρετινισμός, αλλά ξεπερνάει και τα όρια της λογικής (μάλλον όχι για το ανορθολογικό μυαλό). Η ιδεολογία δεν υπάρχει αφηρημένα. Οι ιδεολογίες δεν είναι αυτόνομες οντότητες, αλλά αποκρυσταλλώνονται μέσα από τα έργα, τα κείμενα και τις δράσεις συγκεκριμένων θεωρητικών. Αν παρακάμψουμε τους ίδιους τους θεωρητικούς, τότε μελετάμε μια αφηρημένη κατασκευή που κινδυνεύει να είναι μεταγενέστερη προβολή, όχι η ιστορική πραγματικότητα της ιδεολογίας. Οι πρωτογενείς θεωρητικοί μάς δείχνουν τι πίστευαν οι ίδιοι οι φορείς μιας ιδεολογίας για την ιδεολογία τους. Ο Gentile, ο Panunzio, ο Spirito, ο Bottai κ.ά. μάς δείχνουν την αυτοσυνείδηση του φασισμού. Πάμε παρακάτω...
Γράφει ο Sternhell στην τελευταία σχετικά με την αντίθεση των επαναστατών συνδικαλιστών και των Σορελιανών στον κοινοβουλευτισμό:
"Για εκείνους τους άνδρες, η φιλελεύθερη δημοκρατία είχε γίνει ο φύλακας της καθιερωμένης τάξης, μια αληθινή οχυρωμένη ακρόπολη του συντηρητισμού.
Για αυτόν τον λόγο, ο Lagardelle μπορούσε να πει ότι αυτό που θα επέτρεπε «στο προλεταριάτο να εγκαταλείψει την (κοινοβουλ.) δημοκρατία ήταν η ίδια η εφαρμογή της δημοκρατίας».
Ο επαναστατικός συνδικαλισμός αντιτάχθηκε τόσο στη φιλελεύθερη δημοκρατία όσο και στο «υποκατάστατό της, τον κοινοβουλευτικό σοσιαλισμό», αντικαθιστώντας τον με την άμεση δράση, που είναι η αρχή του συνδικαλισμού, και την επαναστατική πολεμική δράση, αντί για την «αποδυναμωτική ατμόσφαιρα της κοινωνικής ειρήνης».
«Ο σοσιαλισμός δεν είναι παράγωγο της δημοκρατίας», επανέλαβε ο Arturo Labriola, απευθυνόμενος, εκ μέρους του ιταλικού επαναστατικού συνδικαλισμού, σε μια μεγάλη σύνοδο των ευρωπαϊκών επαναστατικών συνδικαλιστών που πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι το 1907." (The 'Anti-Materialist' Revision of Marxism, Journal of Contemporary History, Vol. 22, No. 3, σελ. 388)
Έχοντας υπόψιν το γεγονός ότι ο μελλοντικός Ντούτσε έκανε το ντεπούτο του στην Avanguardia Socialista του Labriola (καθώς από νωρίς βρισκόταν στους επαναστατικούς συνδικαλιστικούς κύκλους), και βλέποντας τα παραπάνω καταλαβαίνουμε πως η κριτική στον κοινοβουλευτισμό δεν προέρχεται από κάποιο ελιτίστικο ιδεολόγημα ή μία αντιδραστική στροφή στο παρελθόν, αλλά ομοιάζει με τις κριτικές των ουτοπικών σοσιαλιστών, οι οποίοι, ναι ήταν ρομαντικοί, αλλά όχι αντιδραστικοί. Ο Edouard Berth με την σειρά του κατέκρινε τον Θετικισμό και τον υλισμό της αστικής κοινωνίας, ακριβώς όπως ο Τζεντίλε μίλησε κατά του θετικισμού με την σειρά του (Όχι όμως κατά του ορθολογισμού!). Άλλωστε το Κορπορατιστικό Κράτος δεν θα μπορούσε να υφίσταται σαν ιδέα (ειδικά στην τελική του μορφή), αν κάναμε λόγο για μία ελιτίστικη ιδεολογία που περιφρονεί τις μάζες. Για να φτάσει στο σημείο ο Φασισμός να υποστηρίζει την συμμετοχή του λαού στο Κράτος, να υποστηρίζει την κοινωνικοποίηση και να αναγνωρίζει νομικά την έννοια της λαϊκής γενικής βούλησης, πρέπει αναγκαστικά να αποδέχεται τις επαναστατικές κατακτήσεις του 1789. Ως εκ τούτου ο Φασισμός υπήρξε νεωτερικός, κατακριτέος φυσικά προς την αστική κοινωνία και τις αρνητικές επιπτώσεις της διαφωτιστικής σκέψης, χωρίς να καθίσταται αντιδραστικός, όπως ακριβώς και ο Μαρξ είχε κατακρίνει έννοιες όπως τα φυσικά δικαιώματα, τον ατομικισμό, την ιδιωτική περιουσία κτλ.
Τετάρτη, 24 Σεπτεμβρίου, 2025
3)
Ο Φασισμός κατ'ουσίαν πρότεινε, όπως και ο Μαρξισμός μία εναλλακτική Νεωτερικότητα. Όλοι οι μεγάλοι και βασικοί θεωρητικοί του Φασισμού τους οποίους εσείς μέχρι τώρα έχετε αποκηρύξει επιβεβαιώνουν την διατύπωση μου (θα παραθέσω και αποσπάσματα). Μπορούμε να εντοπίσουμε ρομαντικές τάσεις στον Φασισμό ? Ναι θα πω εγώ. Υπάρχει όμως μία ειδοποιός διαφορά, με τον Ρομαντισμό του Φασισμού και με τον Ρομαντισμό της Λέσχης. Αρχικά όμως, να θέσουμε κάποια πράγματα, ξεκινώντας από την ερώτηση τι είναι ο Ρομαντισμός? Πολύ συνοπτικά, τόσο ο φιλελεύθερος Isaiah Berlin (The Roots of Romanticism), ο Michael Lowy και άλλοι μελετητές του Ρομαντισμού, έχουν αποφανθεί ότι ο Ρομαντισμός υπήρξε ένα πολύπλευρο και χαώδες κίνημα το οποίο υπήρξε αντίδραση στον "κρύο" θετικισμό της Διαφωτιστικής σκέψης, αντιπαρατάσσοντας την ατομική δημιουργικότητα και ενέργεια, το συναίσθημα έναντι της ψυχρής λογικής, απόρριψη του rerum natura κτλ. Παρόλα αυτά ένας ακριβής ορισμός του τι είναι ο Ρομαντισμός καθίσταται αδύνατος. Το ρομαντικό φαινόμενο φαίνεται να αντιστέκεται στην ανάλυση, όχι μόνο επειδή η εκρηκτική του ποικιλία δυσκολεύει κάθε προσπάθεια να μειωθεί σε ένα κοινό παρονομαστή, αλλά και κυρίως, λόγω του αντιφατικού χαρακτήρα του, της φύσης του ως coincidentia oppositorum (συνύπαρξη αντιθέτων). Δηλαδή ταυτόχρονα (ή εναλλάξ) επαναστατικό και αντεπαναστατικό, ατομικιστικό και κοινοτικό, κοσμοπολίτικο και εθνικιστικό, ρεαλιστικό και φανταστικό, παλαιομοδίτικο και ουτοπικό, επαναστατικό και μελαγχολικό, δημοκρατικό και αριστοκρατικό, ενεργητικό και στοχαστικό, δημοκρατικό και μοναρχικό, κόκκινο και λευκό, μυστικιστικό και αισθησιακό. Στον Ρομαντισμό εντοπίζουμε ρεύματα από όλο το πολιτικό φάσμα, από τον Ρουσσώ ο οποίος κατά γενική συμφωνία των ακαδημαϊκών θεωρείται ρομαντικός (καθώς άσκησε ο ίδιος κριτική στον Διαφωτισμό για την μηχανιστική καρτεσιανή σκέψη του), μέχρι Σοσιαλιστές του 19ου και του 20ου αιώνα ή ακόμα και οπαδούς της φεουδαλικής αριστοκρατίας και της μοναρχίας.
Για τον λόγο αυτό ο Isaiah Berlin σημειώνει πως "Από αυτή την άποψη οι Ρομαντικοί μπορούσαν να είναι είτε προοδευτικοί είτε αντιδραστικοί. Στα λεγόμενα επαναστατικά κράτη, τα ριζοσπαστικά κράτη που δημιουργήθηκαν μετά τη Γαλλική Επανάσταση, ήταν αντιδραστικοί: ζητούσαν την επιστροφή σε κάποιο είδος μεσαιωνικού σκότους· στα αντιδραστικά κράτη, όπως η Πρωσία μετά το 1812, γίνονταν προοδευτικοί, καθόσον έβλεπαν τη δημιουργία αυτή του βασιλιά της Πρωσίας ως έναν αποπνικτικό, τεχνητό μηχανισμό που έπνιγε την φυσική, οργανική ώθηση της ζωής των ανθρώπων που φυλακίζονταν μέσα του. Μπορούσε να πάρει και τις δύο μορφές.
Γι’ αυτό συναντάμε επαναστατικούς Ρομαντικούς και αντιδραστικούς Ρομαντικούς. Γι’ αυτό είναι αδύνατο να καθηλωθεί ο Ρομαντισμός σε κάποια συγκεκριμένη πολιτική θέση, όσο κι αν έχει επιχειρηθεί αυτό.".
Έχοντας αυτό υπόψιν, βλέπουμε ιστορικά παραδείγματα ρομαντικών με "φιλελεύθερες" κατά την Λέσχη ιδέες, όπως ο ιταλός ρεπουμπλικάνος εθνικιστής Mazzini του Ριζορτζιμέντο, όπως ο ρομαντικός σοσιαλιστής Charles Peguy (που μνημονεύεται και στο Δογμα του Φασισμού) ή ακόμα και οι ρομαντικές επιρροές στις εθνικές επαναστάσεις του 1848 και στις επαναστάσεις Πολωνίας, Ιταλίας κτλ.
Ο Φασισμός κατ'ουσίαν πρότεινε, όπως και ο Μαρξισμός μία εναλλακτική Νεωτερικότητα. Όλοι οι μεγάλοι και βασικοί θεωρητικοί του Φασισμού τους οποίους εσείς μέχρι τώρα έχετε αποκηρύξει επιβεβαιώνουν την διατύπωση μου (θα παραθέσω και αποσπάσματα). Μπορούμε να εντοπίσουμε ρομαντικές τάσεις στον Φασισμό ? Ναι θα πω εγώ. Υπάρχει όμως μία ειδοποιός διαφορά, με τον Ρομαντισμό του Φασισμού και με τον Ρομαντισμό της Λέσχης. Αρχικά όμως, να θέσουμε κάποια πράγματα, ξεκινώντας από την ερώτηση τι είναι ο Ρομαντισμός? Πολύ συνοπτικά, τόσο ο φιλελεύθερος Isaiah Berlin (The Roots of Romanticism), ο Michael Lowy και άλλοι μελετητές του Ρομαντισμού, έχουν αποφανθεί ότι ο Ρομαντισμός υπήρξε ένα πολύπλευρο και χαώδες κίνημα το οποίο υπήρξε αντίδραση στον "κρύο" θετικισμό της Διαφωτιστικής σκέψης, αντιπαρατάσσοντας την ατομική δημιουργικότητα και ενέργεια, το συναίσθημα έναντι της ψυχρής λογικής, απόρριψη του rerum natura κτλ. Παρόλα αυτά ένας ακριβής ορισμός του τι είναι ο Ρομαντισμός καθίσταται αδύνατος. Το ρομαντικό φαινόμενο φαίνεται να αντιστέκεται στην ανάλυση, όχι μόνο επειδή η εκρηκτική του ποικιλία δυσκολεύει κάθε προσπάθεια να μειωθεί σε ένα κοινό παρονομαστή, αλλά και κυρίως, λόγω του αντιφατικού χαρακτήρα του, της φύσης του ως coincidentia oppositorum (συνύπαρξη αντιθέτων). Δηλαδή ταυτόχρονα (ή εναλλάξ) επαναστατικό και αντεπαναστατικό, ατομικιστικό και κοινοτικό, κοσμοπολίτικο και εθνικιστικό, ρεαλιστικό και φανταστικό, παλαιομοδίτικο και ουτοπικό, επαναστατικό και μελαγχολικό, δημοκρατικό και αριστοκρατικό, ενεργητικό και στοχαστικό, δημοκρατικό και μοναρχικό, κόκκινο και λευκό, μυστικιστικό και αισθησιακό. Στον Ρομαντισμό εντοπίζουμε ρεύματα από όλο το πολιτικό φάσμα, από τον Ρουσσώ ο οποίος κατά γενική συμφωνία των ακαδημαϊκών θεωρείται ρομαντικός (καθώς άσκησε ο ίδιος κριτική στον Διαφωτισμό για την μηχανιστική καρτεσιανή σκέψη του), μέχρι Σοσιαλιστές του 19ου και του 20ου αιώνα ή ακόμα και οπαδούς της φεουδαλικής αριστοκρατίας και της μοναρχίας.
Για τον λόγο αυτό ο Isaiah Berlin σημειώνει πως "Από αυτή την άποψη οι Ρομαντικοί μπορούσαν να είναι είτε προοδευτικοί είτε αντιδραστικοί. Στα λεγόμενα επαναστατικά κράτη, τα ριζοσπαστικά κράτη που δημιουργήθηκαν μετά τη Γαλλική Επανάσταση, ήταν αντιδραστικοί: ζητούσαν την επιστροφή σε κάποιο είδος μεσαιωνικού σκότους· στα αντιδραστικά κράτη, όπως η Πρωσία μετά το 1812, γίνονταν προοδευτικοί, καθόσον έβλεπαν τη δημιουργία αυτή του βασιλιά της Πρωσίας ως έναν αποπνικτικό, τεχνητό μηχανισμό που έπνιγε την φυσική, οργανική ώθηση της ζωής των ανθρώπων που φυλακίζονταν μέσα του. Μπορούσε να πάρει και τις δύο μορφές.
Γι’ αυτό συναντάμε επαναστατικούς Ρομαντικούς και αντιδραστικούς Ρομαντικούς. Γι’ αυτό είναι αδύνατο να καθηλωθεί ο Ρομαντισμός σε κάποια συγκεκριμένη πολιτική θέση, όσο κι αν έχει επιχειρηθεί αυτό.".
Έχοντας αυτό υπόψιν, βλέπουμε ιστορικά παραδείγματα ρομαντικών με "φιλελεύθερες" κατά την Λέσχη ιδέες, όπως ο ιταλός ρεπουμπλικάνος εθνικιστής Mazzini του Ριζορτζιμέντο, όπως ο ρομαντικός σοσιαλιστής Charles Peguy (που μνημονεύεται και στο Δογμα του Φασισμού) ή ακόμα και οι ρομαντικές επιρροές στις εθνικές επαναστάσεις του 1848 και στις επαναστάσεις Πολωνίας, Ιταλίας κτλ.
Τετάρτη, 24 Σεπτεμβρίου, 2025
4)
Ακόμα και ο Georg Lukacs ξεκινώντας από Σορελιανός αναρχο-συνδικαλιστής (μετέπειτα εντάχθηκε στο κίνημα των Μπολσεβίκων) άσκησε κριτική από ρομαντική σκοπιά στον καπιταλισμό. Ξεκινώντας από τη χεγκελιανή διάκριση ανάμεσα στο Αντικειμενικό πνεύμα (κοινωνικές σχέσεις, δίκαιο, κράτος) και το Απόλυτο πνεύμα (φιλοσοφία, τέχνη, θρησκεία), παρατηρεί ότι οι προκεφαλαιοκρατικές κοινωνίες χαρακτηρίζονται από τον καθοριστικό ρόλο του Απόλυτου πνεύματος: για παράδειγμα, η θρησκεία στην εποχή του πρώιμου Χριστιανισμού. Αντίθετα, στην εποχή του καπιταλισμού, όλες οι ενεργές κοινωνικές δυνάμεις υπάρχουν μόνο ως εκδηλώσεις του Αντικειμενικού πνεύματος (το οποίο καθορίζεται από τη βάση της οικονομίας): η θρησκεία γίνεται κοινωνικός θεσμός—η εκκλησία—που συγκρίνεται με το κράτος, τον στρατό ή το πανεπιστήμιο. Ο Σοσιαλισμός κατά τον Λούκατς θα εγκαινιάσει μια περίοδο κατά την οποία και πάλι το Απόλυτο πνεύμα—δηλαδή η φιλοσοφία, ο πολιτισμός και η επιστήμη—θα κυριαρχεί πάνω στην οικονομική και κοινωνική ζωή. Εδώ έρχεται η διάκριση ανάμεσα στον ρομαντισμό της ΦΛΕΦΑΛΟ, προμετωπίδα του οποίου χρίζεται ο αντιδραστικός μοναρχιστής και οπαδός του Μέτερνιχ και της Παλινόρθωσης και στον επαναστατικό ρομαντισμό του Φασισμού που ασκεί κριτική στον Διαφωτισμό, όχι επειδή θέλει να επιστρέψει στον Μεσαίωνα, αλλά γιατί θέλει να ξεπεράσει τα αρνητικά της αστικής νεωτερικότητας και να την εγκαταστήσει με μία νέα μορφή κοινωνίας. Κατά τον τρόπο αυτό ο Ηθικός Σοσιαλισμός του Gentile, του De Man, του Deat, του Σαιν-Σιμόν και των σορελιανών είναι μία ρομαντική κριτική στον καπιταλισμό (από κοινού με τις οικονομικές-υλικές). Ο Ρομαντισμος δεν πάει στο παρελθόν αλλά φτιάχνει ουτοπίες για το μέλλον. Για αυτό δεν γίνεται να χαριστεί το ρομαντικό φαινόμενο στην Αντίδραση και τους Πρώσσους ιδεολογικούς τσαρλατάνους του Β' Ράιχ που τον εξαχρείωσαν, ούτε και να δεχτούμε ότι μόνον οι Μύλλερ και όμοιοι μονοπωλούν τον ρομαντισμό. Θα σας παραπέμψω ξανά στον Edouard Berth και την σοσιαλιστική ρομαντική κριτική στον καπιταλισμό «Αυτός ο αντι-υλιστικός ηθικισμός [καταπολεμά] την ατομικιστική και καθαρά μηχανιστική αντίληψη της κοινωνίας, στην οποία ο άνθρωπος δεν είναι τίποτε περισσότερο από απλός φορέας εμπορεύματος.» (J. Darville (pseudonym of Edouard Berth), 'Satellites de la ploutocratie', Cahiers du Cercle Proudhon (September-December 1912).
Τέλος, η Λέσχη μιλάει για ρομαντικό εθνικισμό πετώντας στα μούτρα μας τον πράκτορα των Πρώσσων φεουδαρχών Μύλλερ, ξεχνώντας πως η οργανική αντίληψη του έθνους, και το ίδιο βασικά το εθνικιστικό αίτημα, είναι κατά λογική συνέπεια Ρεπουμπλικανικό. Δεν μπορείς να δηλώνεις υπέρ της αντίληψης αυτής και ταυτόχρονα να ζητάς επιστροφή σε εποχές που οι μονάρχες είχαν ως προσωπική τους περιουσία και προίκα το κράτος και το έθνος συνάμα, και κυβερνούσαν βάσει "θεϊκής επιταγής". Αυτές είναι απόψεις που είναι θεμελιωδώς αντίθετες με τον Φασισμό, και κατά τον τρόπο αυτό ούτε μία στο εκατομμύριο δεν υπήρχε και δεν υπάρχει περίπτωση ο Φασισμός να διαπνέεται εκ θεμελίων όπως ισχυρίζεστε από τις ιδέες του Μύλλερ, τον οποίο ούτε είχαν διαβάσει αλλά και θα ανατρίχιαζαν αν τον διάβαζαν οι εθνικοσυνδικαλιστές. Ενδεικτικά παραθέτω αποσπάσματα από βασικούς θεωρητικούς του Φασισμού και μερικούς ιστορικούς:
Ακόμα και ο Georg Lukacs ξεκινώντας από Σορελιανός αναρχο-συνδικαλιστής (μετέπειτα εντάχθηκε στο κίνημα των Μπολσεβίκων) άσκησε κριτική από ρομαντική σκοπιά στον καπιταλισμό. Ξεκινώντας από τη χεγκελιανή διάκριση ανάμεσα στο Αντικειμενικό πνεύμα (κοινωνικές σχέσεις, δίκαιο, κράτος) και το Απόλυτο πνεύμα (φιλοσοφία, τέχνη, θρησκεία), παρατηρεί ότι οι προκεφαλαιοκρατικές κοινωνίες χαρακτηρίζονται από τον καθοριστικό ρόλο του Απόλυτου πνεύματος: για παράδειγμα, η θρησκεία στην εποχή του πρώιμου Χριστιανισμού. Αντίθετα, στην εποχή του καπιταλισμού, όλες οι ενεργές κοινωνικές δυνάμεις υπάρχουν μόνο ως εκδηλώσεις του Αντικειμενικού πνεύματος (το οποίο καθορίζεται από τη βάση της οικονομίας): η θρησκεία γίνεται κοινωνικός θεσμός—η εκκλησία—που συγκρίνεται με το κράτος, τον στρατό ή το πανεπιστήμιο. Ο Σοσιαλισμός κατά τον Λούκατς θα εγκαινιάσει μια περίοδο κατά την οποία και πάλι το Απόλυτο πνεύμα—δηλαδή η φιλοσοφία, ο πολιτισμός και η επιστήμη—θα κυριαρχεί πάνω στην οικονομική και κοινωνική ζωή. Εδώ έρχεται η διάκριση ανάμεσα στον ρομαντισμό της ΦΛΕΦΑΛΟ, προμετωπίδα του οποίου χρίζεται ο αντιδραστικός μοναρχιστής και οπαδός του Μέτερνιχ και της Παλινόρθωσης και στον επαναστατικό ρομαντισμό του Φασισμού που ασκεί κριτική στον Διαφωτισμό, όχι επειδή θέλει να επιστρέψει στον Μεσαίωνα, αλλά γιατί θέλει να ξεπεράσει τα αρνητικά της αστικής νεωτερικότητας και να την εγκαταστήσει με μία νέα μορφή κοινωνίας. Κατά τον τρόπο αυτό ο Ηθικός Σοσιαλισμός του Gentile, του De Man, του Deat, του Σαιν-Σιμόν και των σορελιανών είναι μία ρομαντική κριτική στον καπιταλισμό (από κοινού με τις οικονομικές-υλικές). Ο Ρομαντισμος δεν πάει στο παρελθόν αλλά φτιάχνει ουτοπίες για το μέλλον. Για αυτό δεν γίνεται να χαριστεί το ρομαντικό φαινόμενο στην Αντίδραση και τους Πρώσσους ιδεολογικούς τσαρλατάνους του Β' Ράιχ που τον εξαχρείωσαν, ούτε και να δεχτούμε ότι μόνον οι Μύλλερ και όμοιοι μονοπωλούν τον ρομαντισμό. Θα σας παραπέμψω ξανά στον Edouard Berth και την σοσιαλιστική ρομαντική κριτική στον καπιταλισμό «Αυτός ο αντι-υλιστικός ηθικισμός [καταπολεμά] την ατομικιστική και καθαρά μηχανιστική αντίληψη της κοινωνίας, στην οποία ο άνθρωπος δεν είναι τίποτε περισσότερο από απλός φορέας εμπορεύματος.» (J. Darville (pseudonym of Edouard Berth), 'Satellites de la ploutocratie', Cahiers du Cercle Proudhon (September-December 1912).
Τέλος, η Λέσχη μιλάει για ρομαντικό εθνικισμό πετώντας στα μούτρα μας τον πράκτορα των Πρώσσων φεουδαρχών Μύλλερ, ξεχνώντας πως η οργανική αντίληψη του έθνους, και το ίδιο βασικά το εθνικιστικό αίτημα, είναι κατά λογική συνέπεια Ρεπουμπλικανικό. Δεν μπορείς να δηλώνεις υπέρ της αντίληψης αυτής και ταυτόχρονα να ζητάς επιστροφή σε εποχές που οι μονάρχες είχαν ως προσωπική τους περιουσία και προίκα το κράτος και το έθνος συνάμα, και κυβερνούσαν βάσει "θεϊκής επιταγής". Αυτές είναι απόψεις που είναι θεμελιωδώς αντίθετες με τον Φασισμό, και κατά τον τρόπο αυτό ούτε μία στο εκατομμύριο δεν υπήρχε και δεν υπάρχει περίπτωση ο Φασισμός να διαπνέεται εκ θεμελίων όπως ισχυρίζεστε από τις ιδέες του Μύλλερ, τον οποίο ούτε είχαν διαβάσει αλλά και θα ανατρίχιαζαν αν τον διάβαζαν οι εθνικοσυνδικαλιστές. Ενδεικτικά παραθέτω αποσπάσματα από βασικούς θεωρητικούς του Φασισμού και μερικούς ιστορικούς:
Τετάρτη, 24 Σεπτεμβρίου, 2025
5)
«Αυτό που ενδέχεται να προκαλέσει μια νέα συζήτηση, μετά τη νεότερη δημοσίευση του De Felice, είναι ότι ο συγκεκριμένος μελετητής, του οποίου η επαγγελματική αφοσίωση διαψεύδει τις επικρίσεις, απορρίπτει οποιαδήποτε ουσιαστική συγγένεια ανάμεσα στον Φασισμό και τον Ναζισμό. Αντιθέτως, παραπέμπει σταθερά στη σύνδεση του Φασισμού με τη δημοκρατική-επαναστατική παράδοση της Δύσης, γεγονός που διευρύνει το χάσμα ανάμεσα στον Φασισμό και τον Ναζισμό, με τον τελευταίο να παρουσιάζεται ως αντεπαναστατικό κίνημα. Ο De Felice θεωρεί τον Άξονα και το Σύμφωνο του Ατσαλιού απλώς ως πολιτικές ενέργειες, που ανταποκρίνονταν σε συγκεκριμένες ανάγκες κατά βάση τακτικές και συγκυριακές (όπως και το σύμφωνο Χίτλερ-Στάλιν)…οι οποίες είχαν κάποια σχέση με την ιδεολογία και τη φύση των δύο καθεστώτων [κάτι που αναμφίβολα ισχύει και για το σύμφωνο Χίτλερ-Στάλιν], αλλά όχι τόσο αποφασιστική σχέση όσο συχνά έχει υποστηριχθεί.»
—Mussolini and the Legacy of Revolutionary Socialism, Domenico Settembrini, Journal of Contemporary History, Vol. 11, No. 4, Special Issue: Theories of Fascism (Oct., 1976), pp. 265-66
Ο Μουσολίνι κάνει λόγο για ιστορικές αναγκαιότητες και φαίνεται πως δεν θέλει "πισωγυρίσματα", αφήστε που βάζει τον Φασισμό και τον Κομμουνισμό στην ίδια αντιφιλεύθερη βάση :
"Το άρθρο του Μαρτίου 1923 που δημοσιεύτηκε από τον Μουσολίνι στο φασιστικό μηνιαίο περιοδικό Gerarchia, με τον ενδεικτικό τίτλο «Forza e consenso» [Δύναμη και Συναίνεση], αποτυπώνει αυτές τις συγκρούσεις. Για τον αρχηγό των Φασιστών, ο φιλελευθερισμός δεν μπορούσε να θεωρηθεί, σε αντίθεση με ό,τι υποστήριζαν οι υπερασπιστές του, ως η ιδανική πολιτική φόρμουλα. Κάθε φόρμουλα θα έπρεπε να εξετάζεται ιστορικά. Ο φιλελευθερισμός θα μπορούσε να θεωρηθεί κατάλληλος για τον δέκατο ένατο αιώνα, όταν ο καπιταλισμός και το έθνος επιβλήθηκαν, αλλά οι απαιτήσεις του εικοστού αιώνα ήταν διαφορετικές και ανέδειξαν τα όρια του φιλελευθερισμού, προκαλώντας την ήττα του: «Στη Ρωσία και στην Ιταλία αποδείχθηκε ότι είναι δυνατόν να κυβερνάς έξω, πάνω και ενάντια σε κάθε φιλελεύθερη ιδεολογία. Ο κομμουνισμός και ο φασισμός βρίσκονται εκτός του φιλελευθερισμού. (Eduardo and Duilio Susmel, eds., Opera omnia di Benito Mussolini, vol. 19 (31 ottobre 1922–22 agosto 1923) (Florence: La Fenice, 1956), 195)"
— Fascism, Anti-Liberalism and Liberalism in Italy, Alvaro Bianchi
«Ο Φασισμός έχει έτσι μεταφέρει την κυριαρχία από τις εκλογικές μάζες, ακατέργαστες και άμορφες δυνάμεις, τοποθετημένες έξω από το κράτος, στις μεγάλες θεσμικές δομές που πλαισιώνουν και συγκροτούν τον ίδιο τον οπλισμό του κράτους· με άλλα λόγια, έχει μεταφέρει την κυριαρχία από τις ανόργανες δυνάμεις που προϋπάρχουν ή είναι ξένες προς το κράτος, σε ένα σύστημα κρατικών θεσμών που απορροφά και επεξεργάζεται το σύνολο της κοινωνικής ζωής. … Αυτό που έκανε ο γαλλικός λαός το 1789, το έχει κάνει σήμερα η Φασιστική Ιταλία.»
— Ercole, F. 1938. ‘Il Popolo nello Stato fascista e negli Stati democratici’. In Stato e Popolo nei secoli XIX e XX, 19–51. Rome: Istituto Nazionale di Cultura Fascista
"Αν με τη δημοκρατία εννοούμε διακυβέρνηση για τον λαό και μαζί με τον λαό, τότε θα μπορούμε να θεωρήσουμε το φασιστικό καθεστώς ως μια νέα μορφή δημοκρατίας, διότι σε αυτό ο λαός, έχοντας ξεπεράσει όλες τις ταξικές και κομματικές διαιρέσεις και ανασυγκροτηθεί σε μια πνευματική ενότητα, συμμετέχει ενεργά και άμεσα στη ζωή του κράτους, ταυτίζεται με αυτό και συγκροτεί ένα οργανικό σύνολο με τους ανθρώπους της εξουσίας, στους οποίους ανατίθενται συγκεκριμένες ευθύνες, σύμφωνα με μια ενιαία και ιεραρχική τάξη, στην οποία εκείνοι που βρίσκονται στην κορυφή ενσωματώνουν το άθροισμα των ατομικών τους ευθυνών."
— Fantechi, A. 1938. "Trasformazione del concetto di popolo e di democrazia", 18
«Αυτό που ενδέχεται να προκαλέσει μια νέα συζήτηση, μετά τη νεότερη δημοσίευση του De Felice, είναι ότι ο συγκεκριμένος μελετητής, του οποίου η επαγγελματική αφοσίωση διαψεύδει τις επικρίσεις, απορρίπτει οποιαδήποτε ουσιαστική συγγένεια ανάμεσα στον Φασισμό και τον Ναζισμό. Αντιθέτως, παραπέμπει σταθερά στη σύνδεση του Φασισμού με τη δημοκρατική-επαναστατική παράδοση της Δύσης, γεγονός που διευρύνει το χάσμα ανάμεσα στον Φασισμό και τον Ναζισμό, με τον τελευταίο να παρουσιάζεται ως αντεπαναστατικό κίνημα. Ο De Felice θεωρεί τον Άξονα και το Σύμφωνο του Ατσαλιού απλώς ως πολιτικές ενέργειες, που ανταποκρίνονταν σε συγκεκριμένες ανάγκες κατά βάση τακτικές και συγκυριακές (όπως και το σύμφωνο Χίτλερ-Στάλιν)…οι οποίες είχαν κάποια σχέση με την ιδεολογία και τη φύση των δύο καθεστώτων [κάτι που αναμφίβολα ισχύει και για το σύμφωνο Χίτλερ-Στάλιν], αλλά όχι τόσο αποφασιστική σχέση όσο συχνά έχει υποστηριχθεί.»
—Mussolini and the Legacy of Revolutionary Socialism, Domenico Settembrini, Journal of Contemporary History, Vol. 11, No. 4, Special Issue: Theories of Fascism (Oct., 1976), pp. 265-66
Ο Μουσολίνι κάνει λόγο για ιστορικές αναγκαιότητες και φαίνεται πως δεν θέλει "πισωγυρίσματα", αφήστε που βάζει τον Φασισμό και τον Κομμουνισμό στην ίδια αντιφιλεύθερη βάση :
"Το άρθρο του Μαρτίου 1923 που δημοσιεύτηκε από τον Μουσολίνι στο φασιστικό μηνιαίο περιοδικό Gerarchia, με τον ενδεικτικό τίτλο «Forza e consenso» [Δύναμη και Συναίνεση], αποτυπώνει αυτές τις συγκρούσεις. Για τον αρχηγό των Φασιστών, ο φιλελευθερισμός δεν μπορούσε να θεωρηθεί, σε αντίθεση με ό,τι υποστήριζαν οι υπερασπιστές του, ως η ιδανική πολιτική φόρμουλα. Κάθε φόρμουλα θα έπρεπε να εξετάζεται ιστορικά. Ο φιλελευθερισμός θα μπορούσε να θεωρηθεί κατάλληλος για τον δέκατο ένατο αιώνα, όταν ο καπιταλισμός και το έθνος επιβλήθηκαν, αλλά οι απαιτήσεις του εικοστού αιώνα ήταν διαφορετικές και ανέδειξαν τα όρια του φιλελευθερισμού, προκαλώντας την ήττα του: «Στη Ρωσία και στην Ιταλία αποδείχθηκε ότι είναι δυνατόν να κυβερνάς έξω, πάνω και ενάντια σε κάθε φιλελεύθερη ιδεολογία. Ο κομμουνισμός και ο φασισμός βρίσκονται εκτός του φιλελευθερισμού. (Eduardo and Duilio Susmel, eds., Opera omnia di Benito Mussolini, vol. 19 (31 ottobre 1922–22 agosto 1923) (Florence: La Fenice, 1956), 195)"
— Fascism, Anti-Liberalism and Liberalism in Italy, Alvaro Bianchi
«Ο Φασισμός έχει έτσι μεταφέρει την κυριαρχία από τις εκλογικές μάζες, ακατέργαστες και άμορφες δυνάμεις, τοποθετημένες έξω από το κράτος, στις μεγάλες θεσμικές δομές που πλαισιώνουν και συγκροτούν τον ίδιο τον οπλισμό του κράτους· με άλλα λόγια, έχει μεταφέρει την κυριαρχία από τις ανόργανες δυνάμεις που προϋπάρχουν ή είναι ξένες προς το κράτος, σε ένα σύστημα κρατικών θεσμών που απορροφά και επεξεργάζεται το σύνολο της κοινωνικής ζωής. … Αυτό που έκανε ο γαλλικός λαός το 1789, το έχει κάνει σήμερα η Φασιστική Ιταλία.»
— Ercole, F. 1938. ‘Il Popolo nello Stato fascista e negli Stati democratici’. In Stato e Popolo nei secoli XIX e XX, 19–51. Rome: Istituto Nazionale di Cultura Fascista
"Αν με τη δημοκρατία εννοούμε διακυβέρνηση για τον λαό και μαζί με τον λαό, τότε θα μπορούμε να θεωρήσουμε το φασιστικό καθεστώς ως μια νέα μορφή δημοκρατίας, διότι σε αυτό ο λαός, έχοντας ξεπεράσει όλες τις ταξικές και κομματικές διαιρέσεις και ανασυγκροτηθεί σε μια πνευματική ενότητα, συμμετέχει ενεργά και άμεσα στη ζωή του κράτους, ταυτίζεται με αυτό και συγκροτεί ένα οργανικό σύνολο με τους ανθρώπους της εξουσίας, στους οποίους ανατίθενται συγκεκριμένες ευθύνες, σύμφωνα με μια ενιαία και ιεραρχική τάξη, στην οποία εκείνοι που βρίσκονται στην κορυφή ενσωματώνουν το άθροισμα των ατομικών τους ευθυνών."
— Fantechi, A. 1938. "Trasformazione del concetto di popolo e di democrazia", 18
Τετάρτη, 24 Σεπτεμβρίου, 2025
6)
Η νέα μορφή δημοκρατίας, με την έννοια της «συμμετοχής του λαού στη διακυβέρνηση», που θα επαναστατούσε την πολιτική ζωή του εικοστού αιώνα, θα ήταν επομένως «αυταρχική και ιεραρχική» και θα εφάρμοζε «τις ιδέες που διακήρυξε η Γαλλική Επανάσταση» (Fantechi 1938, 21–4).
Από αυτή την οπτική, ο «λαός» ταυτιζόταν πολιτικά με την έννοια του έθνους και νομικά με εκείνη του κράτους (Fantechi 1938, 74–5).
Αναφερόμενος στη διακήρυξη του Μουσολίνι «Ο λαός είναι το σώμα του κράτους και το κράτος είναι το πνεύμα του λαού. Σύμφωνα με την φασιστική αντίληψη, ο λαός είναι το κράτος και το κράτος είναι ο λαός. Τα όργανα μέσω των οποίων αυτή η ταυτότητα πραγματοποιείται στο κράτος είναι το κόμμα και οι συντεχνίες» (Mussolini 1935, 33), και βασιζόμενος στο σύνολο ιδεών του Μποτάι, προτάθηκε μια συντεχνιακή εκδοχή ολοκληρωτικής δημοκρατίας, στην οποία ο «λαός» που θα αποτελούσε το θεμέλιό της διαχωριζόταν στα κοινωνικά σώματα που συγκροτούσαν το συντεχνιακό σύστημα:
«Ο φασισμός, εγκαταλείποντας κάθε ατομικιστική αντίληψη … όχι μόνο προχώρησε στην αναγνώριση του ατόμου και των ομάδων, αλλά και οργάνωσε το κράτος με τέτοιον τρόπο ώστε οι ομάδες, αναγνωρισμένες νομικά, να αποτελούν οι ίδιες μέρος του κράτους. Με άλλα λόγια, το κράτος οργάνωσε τους θεσμούς με συντεχνιακό τρόπο και τους επένδυσε με νομικές λειτουργίες, ώστε να καταστούν, όπως ήδη έχουμε δει, ‘όργανα’ του κράτους και του λαού ταυτόχρονα». (Fantechi 1938, 146)
Η «ταύτιση του λαού με το Κράτος» που πραγματοποιήθηκε μέσω του Φασισμού (Fantechi 1938, 15) έπρεπε να θεωρηθεί ως μια «ανώτερη φάση της δημοκρατικής ιδέας» και, τελικά, ως μια «ολοκληρωτική και αυθεντική ιδέα της δημοκρατίας», που προερχόταν από την ιστορική εμπειρία του πολέμου του λαού, του οποίου ο φασισμός ήταν κληρονομιά. Πράγματι, αν «με τη δημοκρατία εννοούμε τη διακυβέρνηση του λαού, θα δούμε ότι αυτή μέχρι σήμερα δεν έχει πραγματοποιηθεί και είναι αδύνατον να πραγματοποιηθεί στη κοινοβουλευτική δημοκρατία» (Fantechi 1938, 17).
Από τον γνωστό Giuseppe Bottai:
"Το συμπέρασμα και η οριστική λύση των αρχών του 1789 είναι επομένως ένα κράτος μέσα στο οποίο η ζωή του πολίτη εκπληρώνεται αληθινά και ολοκληρωμένα, μέσα στο οποίο ο πολίτης βρίσκει και συγκροτεί γνήσια την ηθική του προσωπικότητα, μέσα στο οποίο βρίσκει ουσιαστική και συνολική ρύθμιση της ζωής του. Το φιλελεύθερο κράτος είναι ένα κενό σχήμα που δεν υπηρετεί τον πολίτη. … Το Συντεχνιακό Κράτος … είναι η μόνη μορφή που μπορεί να περιλάβει τη σύγχρονη ζωή …. Το Συντεχνιακό Κράτος, όπως έχουμε επανειλημμένα δηλώσει, είναι η λύση στα προβλήματα της σύγχρονης ζωής, και η μορφή προς την οποία τείνει η κοινωνική ουσία του σύγχρονου κόσμου· συνεπώς, πρέπει αναπόφευκτα να είναι ο κληρονόμος και φορέας ολόκληρης της νεότερης ιστορίας, η οποία ως προς τον πολιτικό της τόνο και τα νομικά της συστήματα αποτελεί συνέπεια της Γαλλικής Επανάστασης."
— Bottai, G. 1930. ‘La Rivoluzione francese e la Rivoluzione fascista’.Critica Fascista 23 (8), 1 December: 441–5.
Η νέα μορφή δημοκρατίας, με την έννοια της «συμμετοχής του λαού στη διακυβέρνηση», που θα επαναστατούσε την πολιτική ζωή του εικοστού αιώνα, θα ήταν επομένως «αυταρχική και ιεραρχική» και θα εφάρμοζε «τις ιδέες που διακήρυξε η Γαλλική Επανάσταση» (Fantechi 1938, 21–4).
Από αυτή την οπτική, ο «λαός» ταυτιζόταν πολιτικά με την έννοια του έθνους και νομικά με εκείνη του κράτους (Fantechi 1938, 74–5).
Αναφερόμενος στη διακήρυξη του Μουσολίνι «Ο λαός είναι το σώμα του κράτους και το κράτος είναι το πνεύμα του λαού. Σύμφωνα με την φασιστική αντίληψη, ο λαός είναι το κράτος και το κράτος είναι ο λαός. Τα όργανα μέσω των οποίων αυτή η ταυτότητα πραγματοποιείται στο κράτος είναι το κόμμα και οι συντεχνίες» (Mussolini 1935, 33), και βασιζόμενος στο σύνολο ιδεών του Μποτάι, προτάθηκε μια συντεχνιακή εκδοχή ολοκληρωτικής δημοκρατίας, στην οποία ο «λαός» που θα αποτελούσε το θεμέλιό της διαχωριζόταν στα κοινωνικά σώματα που συγκροτούσαν το συντεχνιακό σύστημα:
«Ο φασισμός, εγκαταλείποντας κάθε ατομικιστική αντίληψη … όχι μόνο προχώρησε στην αναγνώριση του ατόμου και των ομάδων, αλλά και οργάνωσε το κράτος με τέτοιον τρόπο ώστε οι ομάδες, αναγνωρισμένες νομικά, να αποτελούν οι ίδιες μέρος του κράτους. Με άλλα λόγια, το κράτος οργάνωσε τους θεσμούς με συντεχνιακό τρόπο και τους επένδυσε με νομικές λειτουργίες, ώστε να καταστούν, όπως ήδη έχουμε δει, ‘όργανα’ του κράτους και του λαού ταυτόχρονα». (Fantechi 1938, 146)
Η «ταύτιση του λαού με το Κράτος» που πραγματοποιήθηκε μέσω του Φασισμού (Fantechi 1938, 15) έπρεπε να θεωρηθεί ως μια «ανώτερη φάση της δημοκρατικής ιδέας» και, τελικά, ως μια «ολοκληρωτική και αυθεντική ιδέα της δημοκρατίας», που προερχόταν από την ιστορική εμπειρία του πολέμου του λαού, του οποίου ο φασισμός ήταν κληρονομιά. Πράγματι, αν «με τη δημοκρατία εννοούμε τη διακυβέρνηση του λαού, θα δούμε ότι αυτή μέχρι σήμερα δεν έχει πραγματοποιηθεί και είναι αδύνατον να πραγματοποιηθεί στη κοινοβουλευτική δημοκρατία» (Fantechi 1938, 17).
Από τον γνωστό Giuseppe Bottai:
"Το συμπέρασμα και η οριστική λύση των αρχών του 1789 είναι επομένως ένα κράτος μέσα στο οποίο η ζωή του πολίτη εκπληρώνεται αληθινά και ολοκληρωμένα, μέσα στο οποίο ο πολίτης βρίσκει και συγκροτεί γνήσια την ηθική του προσωπικότητα, μέσα στο οποίο βρίσκει ουσιαστική και συνολική ρύθμιση της ζωής του. Το φιλελεύθερο κράτος είναι ένα κενό σχήμα που δεν υπηρετεί τον πολίτη. … Το Συντεχνιακό Κράτος … είναι η μόνη μορφή που μπορεί να περιλάβει τη σύγχρονη ζωή …. Το Συντεχνιακό Κράτος, όπως έχουμε επανειλημμένα δηλώσει, είναι η λύση στα προβλήματα της σύγχρονης ζωής, και η μορφή προς την οποία τείνει η κοινωνική ουσία του σύγχρονου κόσμου· συνεπώς, πρέπει αναπόφευκτα να είναι ο κληρονόμος και φορέας ολόκληρης της νεότερης ιστορίας, η οποία ως προς τον πολιτικό της τόνο και τα νομικά της συστήματα αποτελεί συνέπεια της Γαλλικής Επανάστασης."
— Bottai, G. 1930. ‘La Rivoluzione francese e la Rivoluzione fascista’.Critica Fascista 23 (8), 1 December: 441–5.
Τετάρτη, 24 Σεπτεμβρίου, 2025
7)
Ο Φασισμός ως συνέχεια των Επαναστατικών κινημάτων:
«Αναμφίβολα, η Γαλλική Επανάσταση αποτελεί την ιστορική αφετηρία στον κοινωνικό και πολιτικό τομέα· είναι το πρώτο μεγάλο κεφάλαιο και η μήτρα όλων των επαναστατικών εμπειριών και των επαναστατικών κινημάτων που ακολούθησαν και εδραίωσαν τη δράση τους στη σφαίρα της.
Όσον αφορά την κοινωνική διάσταση του επαναστατικού κόμματος, περισσότερο κι από τις διάφορες κοινωνικές επαναστάσεις — χαρακτηριστική είναι η επανάσταση του 1848 στη Γαλλία, μετά το 1789 — η προσοχή πρέπει κυρίως να στραφεί στον Χαρτισμό στην Αγγλία, που αποτελεί τον άμεσο πρόδρομο του επαναστατικού κομμουνισμού όπως διατυπώθηκε στο «Μανιφέστο» του Μαρξ και του Ένγκελς.
Μετά το μαρξιστικό κίνημα, το οποίο κυριάρχησε σε ολόκληρο το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, η έννοια του επαναστατικού κόμματος διαμορφώνεται πληρέστερα και οργανικότερα:
Πρώτα στο ρωσικό μπολσεβικικό κόμμα, ως άμεση εφαρμογή της μαρξιστικής επαναστατικής ιδεολογίας, και έπειτα στο ιταλικό φασιστικό επαναστατικό κόμμα, όπου η έννοια αυτή ενισχύεται περαιτέρω, αξιοποιώντας την κριτική αναθεώρηση ιστορικού και ηθικού χαρακτήρα, καθώς και τις θεωρητικές εμπειρίες του Σορέλ και του «σορελισμού». Έτσι, η έννοια του επαναστατικού κόμματος καθορίζεται, εξευγενίζεται και τελειοποιείται, αποκτώντας ολοένα και πιο ώριμη και στοχαστική αυτοσυνείδηση.»
— Sergio Panunzio, Teoria Generale Dello Stato Fascista, σελ. 196
"Είναι απαραίτητο να γίνει μια τέτοια διαπίστωση… Είναι θεμελιώδες. Αποτελεί μια ουσιαστικά Φασιστική διαπίστωση. Μεταξύ φασισμού και σοσιαλισμού υπάρχει μια ιστορική σύνδεση, δηλαδή μια ιστορική συνέχεια."
— Enrico Corradini, “Dopo lo sciopero fascista,” Popolo d'Italia, 19 Μαρτίου 1925
"Είναι γνωστό ότι ο σορελιανός συνδικαλισμός, από τον οποίο προέκυψαν η σκέψη και η πολιτική μέθοδος του φασισμού, θεωρούσε τον εαυτό του ως την αυθεντική ερμηνεία του μαρξιστικού κομμουνισμού. Η δυναμική αντίληψη της ιστορίας, στην οποία η δύναμη ως βία λειτουργεί ως ουσιώδες στοιχείο, έχει αδιαμφισβήτητη μαρξιστική προέλευση."
-Origins and Doctrine of Fascism, Gentile (1929)
"Αν ο φασισμός πήρε θέση εναντίον της Γαλλικής Επανάστασης, δεν ήταν σίγουρα για να γυρίσει πίσω, αλλά μόνο γιατί, μετά από ενάμιση αιώνα, αυτές οι αρχές έχουν προσφέρει ό,τι μπορούσαν να προσφέρουν και πλέον πρέπει να μεταβούν σε νέες αρχές που να εκπροσωπούν την περαιτέρω ανάπτυξή τους. Όποιος υπερασπίζεται εναντίον του φασισμού τα ιδεώδη του Διαφωτισμού του 18ου αιώνα, νομίζοντας ότι έτσι αποφεύγει μια αδύνατη διαδικασία οπισθοδρόμησης, καταλήγει αναγκαστικά να αντιτίθεται στην πορεία των ίδιων ιδεών που θέλει να υπερασπιστεί και οι οποίες, για να προχωρήσουν, χρειάζονται να μετασχηματιστούν και να εμπλουτιστούν με νέα πνευματική ζωή. [...] η Γαλλική Επανάσταση δεν αναιρείται, αλλά συνεχίζεται και υπερβαίνεται από τη Φασιστική Επανάσταση"
— Ugo Spirito, Il Corporativismo, V. Corporativismo e libertà, σελ. 129
"Ριζωμένη στο Risorgimento του Mazzini και του Garibaldi, η Φασιστική αριστερά επιχείρησε να ενσαρκώσει ένα σχέδιο που είχε γεννηθεί πριν από τον φασισμό και που στόχευε να υπερβεί την ίδια την εμπειρία του Μουσολινισμού. [...] Να ξεπεράσει την αστική κοινωνία.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι διάφοροι Μπιλένκι, Πρατολίνι και όλοι οι νέοι διανοούμενοι του λεγόμενου «φασισμού της αριστεράς», όπως επίσης και ο Μπέρτο Ρίτσι, έβρισκαν σημείο αναφοράς στον φασίστα Μαρτσέλο Γκαλλιάν. «Τα βιβλία του Γκαλλιάν –έγραφε ο Ρομάνο Μπιλένκι στην Il Popolo d’Italia στις 20 Αυγούστου 1935– είναι ντοκουμέντα… Και ένα ντοκουμέντο για μια επαναστατική περίοδο που θεωρείται μη ολοκληρωμένη δεν θα τελειώσει ποτέ, έως ότου πραγματοποιηθεί ολόκληρη η επανάσταση».
— Luciano Lanna & Filippo Rossi, "Fascisti immaginari", Vallecchi, 2003
Αυτά αρκούν.
Ο Φασισμός ως συνέχεια των Επαναστατικών κινημάτων:
«Αναμφίβολα, η Γαλλική Επανάσταση αποτελεί την ιστορική αφετηρία στον κοινωνικό και πολιτικό τομέα· είναι το πρώτο μεγάλο κεφάλαιο και η μήτρα όλων των επαναστατικών εμπειριών και των επαναστατικών κινημάτων που ακολούθησαν και εδραίωσαν τη δράση τους στη σφαίρα της.
Όσον αφορά την κοινωνική διάσταση του επαναστατικού κόμματος, περισσότερο κι από τις διάφορες κοινωνικές επαναστάσεις — χαρακτηριστική είναι η επανάσταση του 1848 στη Γαλλία, μετά το 1789 — η προσοχή πρέπει κυρίως να στραφεί στον Χαρτισμό στην Αγγλία, που αποτελεί τον άμεσο πρόδρομο του επαναστατικού κομμουνισμού όπως διατυπώθηκε στο «Μανιφέστο» του Μαρξ και του Ένγκελς.
Μετά το μαρξιστικό κίνημα, το οποίο κυριάρχησε σε ολόκληρο το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, η έννοια του επαναστατικού κόμματος διαμορφώνεται πληρέστερα και οργανικότερα:
Πρώτα στο ρωσικό μπολσεβικικό κόμμα, ως άμεση εφαρμογή της μαρξιστικής επαναστατικής ιδεολογίας, και έπειτα στο ιταλικό φασιστικό επαναστατικό κόμμα, όπου η έννοια αυτή ενισχύεται περαιτέρω, αξιοποιώντας την κριτική αναθεώρηση ιστορικού και ηθικού χαρακτήρα, καθώς και τις θεωρητικές εμπειρίες του Σορέλ και του «σορελισμού». Έτσι, η έννοια του επαναστατικού κόμματος καθορίζεται, εξευγενίζεται και τελειοποιείται, αποκτώντας ολοένα και πιο ώριμη και στοχαστική αυτοσυνείδηση.»
— Sergio Panunzio, Teoria Generale Dello Stato Fascista, σελ. 196
"Είναι απαραίτητο να γίνει μια τέτοια διαπίστωση… Είναι θεμελιώδες. Αποτελεί μια ουσιαστικά Φασιστική διαπίστωση. Μεταξύ φασισμού και σοσιαλισμού υπάρχει μια ιστορική σύνδεση, δηλαδή μια ιστορική συνέχεια."
— Enrico Corradini, “Dopo lo sciopero fascista,” Popolo d'Italia, 19 Μαρτίου 1925
"Είναι γνωστό ότι ο σορελιανός συνδικαλισμός, από τον οποίο προέκυψαν η σκέψη και η πολιτική μέθοδος του φασισμού, θεωρούσε τον εαυτό του ως την αυθεντική ερμηνεία του μαρξιστικού κομμουνισμού. Η δυναμική αντίληψη της ιστορίας, στην οποία η δύναμη ως βία λειτουργεί ως ουσιώδες στοιχείο, έχει αδιαμφισβήτητη μαρξιστική προέλευση."
-Origins and Doctrine of Fascism, Gentile (1929)
"Αν ο φασισμός πήρε θέση εναντίον της Γαλλικής Επανάστασης, δεν ήταν σίγουρα για να γυρίσει πίσω, αλλά μόνο γιατί, μετά από ενάμιση αιώνα, αυτές οι αρχές έχουν προσφέρει ό,τι μπορούσαν να προσφέρουν και πλέον πρέπει να μεταβούν σε νέες αρχές που να εκπροσωπούν την περαιτέρω ανάπτυξή τους. Όποιος υπερασπίζεται εναντίον του φασισμού τα ιδεώδη του Διαφωτισμού του 18ου αιώνα, νομίζοντας ότι έτσι αποφεύγει μια αδύνατη διαδικασία οπισθοδρόμησης, καταλήγει αναγκαστικά να αντιτίθεται στην πορεία των ίδιων ιδεών που θέλει να υπερασπιστεί και οι οποίες, για να προχωρήσουν, χρειάζονται να μετασχηματιστούν και να εμπλουτιστούν με νέα πνευματική ζωή. [...] η Γαλλική Επανάσταση δεν αναιρείται, αλλά συνεχίζεται και υπερβαίνεται από τη Φασιστική Επανάσταση"
— Ugo Spirito, Il Corporativismo, V. Corporativismo e libertà, σελ. 129
"Ριζωμένη στο Risorgimento του Mazzini και του Garibaldi, η Φασιστική αριστερά επιχείρησε να ενσαρκώσει ένα σχέδιο που είχε γεννηθεί πριν από τον φασισμό και που στόχευε να υπερβεί την ίδια την εμπειρία του Μουσολινισμού. [...] Να ξεπεράσει την αστική κοινωνία.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι διάφοροι Μπιλένκι, Πρατολίνι και όλοι οι νέοι διανοούμενοι του λεγόμενου «φασισμού της αριστεράς», όπως επίσης και ο Μπέρτο Ρίτσι, έβρισκαν σημείο αναφοράς στον φασίστα Μαρτσέλο Γκαλλιάν. «Τα βιβλία του Γκαλλιάν –έγραφε ο Ρομάνο Μπιλένκι στην Il Popolo d’Italia στις 20 Αυγούστου 1935– είναι ντοκουμέντα… Και ένα ντοκουμέντο για μια επαναστατική περίοδο που θεωρείται μη ολοκληρωμένη δεν θα τελειώσει ποτέ, έως ότου πραγματοποιηθεί ολόκληρη η επανάσταση».
— Luciano Lanna & Filippo Rossi, "Fascisti immaginari", Vallecchi, 2003
Αυτά αρκούν.
Τετάρτη, 24 Σεπτεμβρίου, 2025
Vanguardist
8)
Απάντηση στο δεύτερο ερώτημα "-Υπήρχαν ιδεαλιστές κομματικοί/ κινηματικοί καθοδηγητές στον φασισμό, που διαφωνούσαν με τον Τζεντίλε;"
Όχι δεν υπήρχαν σοβαροί ιδεαλιστές που να διαφωνούσαν με τον Τζεντίλε παρά μόνον ΕΚΤΟΣ Φασισμού, όπως ο Κρότσε. Ο σχολιαστής που μίλησε περί διαφωνούντων με τον Τζεντίλε και την Ακτουαλιστική φράξια ίσως να διαβάσει καλύτερα την γνωστή εργασία από όπου άντλησε την πληροφορία. Πριν απαντήσω πλήρως, να σημειωθεί ότι οι Ακτουαλιστές αποτελούσαν αριστερή και ριζοσπαστική τάση του Φασισμού, τόσο για τις θέσεις τους ως προς το Συντεχνιακό Κράτος, όσο και για την προώθηση του Φασισμού ως Πολιτική Θρησκεία, που ενοχλούσε το Βατικανό. Οι προσωπικότητες που κατέκριναν τον Τζεντίλε, με εξαίρεση 2 από αυτούς (τον Malaparte που παρόλα αυτά θεωρουσε τον Φασισμό ως συνεχεια του Ριζορτζιμέντο, και τον Farinacci που θεωρούσε ότι ο Τζεντίλε δεν ήταν αρκετά "ολοκληρωτιστής"), άνηκαν σε όλον εκείνον τον βόθρο που εισήλθε στον Φασισμό μετά την ένωση του με την ΑΝΙ και έπειτα με τον συμβιβασμό με την Μοναρχία. Ο μεγαλύτερος κατήγορος του Τζεντίλε υπήρξε ο Fanelli, φανατικός μοναρχιστής που υποστήριζε την επιστροφή σε μια προ-νεωτερική κοινωνία και στο είδος της απόλυτης μοναρχίας με σπουδαιότερο εκπρόσωπο της τον Λουδοβίκο ΙΔ', υποστηρικτής της φιλοσοφίας του Ντε Μεστρ και του Maurras» (Tarquini, Journal of Contemporary History, Vol. 40, No. 4, pp. 637-662). Παρόμοιας κοπής ήταν και οι Sentimelli, Carli και De Vecchi (Ο τελευταίος κυνήγησε και τον Spirito λόγω της Κορπορατιστικής θεωρίας του). Πέρα από τους αντιδραστικούς κατήγορους υπήρχαν και εκείνοι που εκπροσωπούσαν τα συμφέροντα του Βατικανού και των βιομηχάνων. Οι Carlini, Costamagna στήριζαν το Βατικανό, ενώ ο Cavalucci που εξυπηρετούσε τα ιδιωτικά οικονομικά συμφέροντα, αποκαλούσε τον Ακτουαλισμό "μια μορφή μπολσεβικισμού". Ο Cavalucci τους προσδιόρισε ως «κρατιστές» και «αντι-ατομικιστές» που επιδίωκαν να καταργήσουν την ιδιωτική ιδιοκτησία και τα ατομικά δικαιώματα, μέσα στον φανατισμένο ιδεολογικό τους ενθουσιασμό να εκπληρώσουν το όραμά τους για τον άνθρωπο ως «κοινοτικό ον». (A. James Gregor, 'Giovanni Gentile', σελ.76). Τοσο ο Ugo Spirito όσο και ο Bruno Spampanato απάντησαν σχεδόν αμέσως στην κριτική του. Στις αντίστοιχες απαντήσεις τους, και οι δύο υπαινίχθηκαν ότι η αντίθεση του Cavalucci προς τον Ακτουαλισμό ως φιλοσοφία του Φασισμού προερχόταν από τον αδιόρθωτο οικονομικό του φιλελευθερισμό. Και οι δύο υποστήριξαν ότι ο Φασισμός είχε τις ρίζες του στο γενικό αντιφιλελεύθερο πνεύμα που χαρακτήριζε τους ριζοσπάστες συνδικαλιστές και τους επαναστάτες σοσιαλιστές των πρώτων χρόνων του εικοστού αιώνα. Και οι δύο υποστήριξαν ότι ο Ακτουαλισμός και ο Φασισμός αντλούσαν την αφετηρία τους από έναν αντιφιλελευθερισμό με έντονα κολεκτιβιστική έμπνευση και ότι έβρισκαν την αρχική εκείνη έμπνευση στον Εγελιανισμό. Ο δε Sergio Panunzio, επέμεινε ότι η δογματική ουσία του Φασισμού έπρεπε να αναζητηθεί στις «φιλοσοφικές αφετηρίες του ιδεαλισμού του Vico, του Hegel, του Mazzini και του Gioberti». (A. James Gregor, 'Giovanni Gentile', σελ.75, 78). Ο Spampanato, στην τελική του κριτική προς τον Cavalucci και στις αντιρρήσεις του τελευταίου απέναντι στον Ακτουαλισμό ως φιλοσοφία του Φασισμού, υποστήριξε ότι τέτοια κριτική θα μπορούσε να είναι μόνο προϊόν «ανησυχιών της σχολής του οικονομικού φιλελευθερισμού» και εκείνων των «συγγραφέων που ήταν υπερβολικά θρησκευόμενοι».
Μια δεκαετία αργότερα, αυτή η κρίση επρόκειτο να επιβεβαιωθεί από τον ίδιο τον Μουσολίνι.
Το 1944, ο Μουσολίνι υποστήριξε ότι οι υπερασπιστές του παραδοσιακού καπιταλισμού, καθώς και οι πολιτικά στρατευμένοι Ρωμαιοκαθολικοί, είχαν υπονομεύσει τον Φασισμό σε όλη τη διάρκειά του. Τέτοιοι αντίπαλοι είχαν σαφώς προσφέρει μέρος της υποστήριξής τους στον αντι-Ακτουαλισμό της περιόδου από τα μέσα έως τα τέλη της δεκαετίας του 1930. Εν τέλει, ο αντιδραστικός και καπιταλιστικός συρφετός κατέκρινε τον Ακτουαλισμό. Όσοι τους υποστηρίζετε, είστε τα ορφανά του Grandi, του Badoglio και της ανατροπής του 1943.
Απάντηση στο δεύτερο ερώτημα "-Υπήρχαν ιδεαλιστές κομματικοί/ κινηματικοί καθοδηγητές στον φασισμό, που διαφωνούσαν με τον Τζεντίλε;"
Όχι δεν υπήρχαν σοβαροί ιδεαλιστές που να διαφωνούσαν με τον Τζεντίλε παρά μόνον ΕΚΤΟΣ Φασισμού, όπως ο Κρότσε. Ο σχολιαστής που μίλησε περί διαφωνούντων με τον Τζεντίλε και την Ακτουαλιστική φράξια ίσως να διαβάσει καλύτερα την γνωστή εργασία από όπου άντλησε την πληροφορία. Πριν απαντήσω πλήρως, να σημειωθεί ότι οι Ακτουαλιστές αποτελούσαν αριστερή και ριζοσπαστική τάση του Φασισμού, τόσο για τις θέσεις τους ως προς το Συντεχνιακό Κράτος, όσο και για την προώθηση του Φασισμού ως Πολιτική Θρησκεία, που ενοχλούσε το Βατικανό. Οι προσωπικότητες που κατέκριναν τον Τζεντίλε, με εξαίρεση 2 από αυτούς (τον Malaparte που παρόλα αυτά θεωρουσε τον Φασισμό ως συνεχεια του Ριζορτζιμέντο, και τον Farinacci που θεωρούσε ότι ο Τζεντίλε δεν ήταν αρκετά "ολοκληρωτιστής"), άνηκαν σε όλον εκείνον τον βόθρο που εισήλθε στον Φασισμό μετά την ένωση του με την ΑΝΙ και έπειτα με τον συμβιβασμό με την Μοναρχία. Ο μεγαλύτερος κατήγορος του Τζεντίλε υπήρξε ο Fanelli, φανατικός μοναρχιστής που υποστήριζε την επιστροφή σε μια προ-νεωτερική κοινωνία και στο είδος της απόλυτης μοναρχίας με σπουδαιότερο εκπρόσωπο της τον Λουδοβίκο ΙΔ', υποστηρικτής της φιλοσοφίας του Ντε Μεστρ και του Maurras» (Tarquini, Journal of Contemporary History, Vol. 40, No. 4, pp. 637-662). Παρόμοιας κοπής ήταν και οι Sentimelli, Carli και De Vecchi (Ο τελευταίος κυνήγησε και τον Spirito λόγω της Κορπορατιστικής θεωρίας του). Πέρα από τους αντιδραστικούς κατήγορους υπήρχαν και εκείνοι που εκπροσωπούσαν τα συμφέροντα του Βατικανού και των βιομηχάνων. Οι Carlini, Costamagna στήριζαν το Βατικανό, ενώ ο Cavalucci που εξυπηρετούσε τα ιδιωτικά οικονομικά συμφέροντα, αποκαλούσε τον Ακτουαλισμό "μια μορφή μπολσεβικισμού". Ο Cavalucci τους προσδιόρισε ως «κρατιστές» και «αντι-ατομικιστές» που επιδίωκαν να καταργήσουν την ιδιωτική ιδιοκτησία και τα ατομικά δικαιώματα, μέσα στον φανατισμένο ιδεολογικό τους ενθουσιασμό να εκπληρώσουν το όραμά τους για τον άνθρωπο ως «κοινοτικό ον». (A. James Gregor, 'Giovanni Gentile', σελ.76). Τοσο ο Ugo Spirito όσο και ο Bruno Spampanato απάντησαν σχεδόν αμέσως στην κριτική του. Στις αντίστοιχες απαντήσεις τους, και οι δύο υπαινίχθηκαν ότι η αντίθεση του Cavalucci προς τον Ακτουαλισμό ως φιλοσοφία του Φασισμού προερχόταν από τον αδιόρθωτο οικονομικό του φιλελευθερισμό. Και οι δύο υποστήριξαν ότι ο Φασισμός είχε τις ρίζες του στο γενικό αντιφιλελεύθερο πνεύμα που χαρακτήριζε τους ριζοσπάστες συνδικαλιστές και τους επαναστάτες σοσιαλιστές των πρώτων χρόνων του εικοστού αιώνα. Και οι δύο υποστήριξαν ότι ο Ακτουαλισμός και ο Φασισμός αντλούσαν την αφετηρία τους από έναν αντιφιλελευθερισμό με έντονα κολεκτιβιστική έμπνευση και ότι έβρισκαν την αρχική εκείνη έμπνευση στον Εγελιανισμό. Ο δε Sergio Panunzio, επέμεινε ότι η δογματική ουσία του Φασισμού έπρεπε να αναζητηθεί στις «φιλοσοφικές αφετηρίες του ιδεαλισμού του Vico, του Hegel, του Mazzini και του Gioberti». (A. James Gregor, 'Giovanni Gentile', σελ.75, 78). Ο Spampanato, στην τελική του κριτική προς τον Cavalucci και στις αντιρρήσεις του τελευταίου απέναντι στον Ακτουαλισμό ως φιλοσοφία του Φασισμού, υποστήριξε ότι τέτοια κριτική θα μπορούσε να είναι μόνο προϊόν «ανησυχιών της σχολής του οικονομικού φιλελευθερισμού» και εκείνων των «συγγραφέων που ήταν υπερβολικά θρησκευόμενοι».
Μια δεκαετία αργότερα, αυτή η κρίση επρόκειτο να επιβεβαιωθεί από τον ίδιο τον Μουσολίνι.
Το 1944, ο Μουσολίνι υποστήριξε ότι οι υπερασπιστές του παραδοσιακού καπιταλισμού, καθώς και οι πολιτικά στρατευμένοι Ρωμαιοκαθολικοί, είχαν υπονομεύσει τον Φασισμό σε όλη τη διάρκειά του. Τέτοιοι αντίπαλοι είχαν σαφώς προσφέρει μέρος της υποστήριξής τους στον αντι-Ακτουαλισμό της περιόδου από τα μέσα έως τα τέλη της δεκαετίας του 1930. Εν τέλει, ο αντιδραστικός και καπιταλιστικός συρφετός κατέκρινε τον Ακτουαλισμό. Όσοι τους υποστηρίζετε, είστε τα ορφανά του Grandi, του Badoglio και της ανατροπής του 1943.
Τετάρτη, 24 Σεπτεμβρίου, 2025
9)
Ερώτημα -"Ήταν ο Τζεντίλε και οι κινηματικοί καθοδηγητές συγγραφείς που έγραψαν για τον φασισμό μετά την εμφάνιση του φαινομένου;"
Ο Τζεντίλε ήρθε αργότερα, ο Panunzio και οι εθνικοσυνδικαλιστές όμως είναι αδιαμφισβήτητα οι δημιουργοί του Φασισμού και "μέντορες" του Μουσολίνι. Ο ίδιος το είπε εξάλλου στο San Sepolcro το 1919, και έκανε και "παρέα" μαζί τους από το 1915. Επίσης ο Τζεντίλε είχε επηρεάσει σοσιαλιστικούς κυκλους στην Ιταλία στις αρχές του 1900. Ο Τζεντίλε έγραφε στο La Voce του Prezzolini, την οποία διάβαζε μέχρι και ο Σορέλ, αλλά και ο Μουσολίνι. Εξάλλου είναι ανυπεράσπιστος ο ισχυρισμός ότι ο Τζεντίλε δεν ήταν Φασίστας φιλοσοφικά. Ο Μουσολίνι του ανέθεσε σημαντικές ιδεολογικές ευθύνες. Δεν θα το αναλύσω περαιτέρω.
Ερώτηση - "Ποιοι ήταν στο μεγάλο φασιστικό συμβούλιο και ποιοι αποφάσισαν την εκπαραθύρωση του Μουσολίνι; Τι ήταν ο Γκράντι και τα γύρω του λαμόγια; Υλιστές επαναστάτες με αναφορές στην Γαλλική επανάσταση ή βασιλόφρονες αστοί του κερατά;"
Λαμόγια βασιλόφρονες αστοί του κερατά, αυτό δεν ξέρω καν γιατί τίθεται ως ερώτηση.
" Ανώνυμε, ο "φιλελεύθερος φασισμός" ήταν εκείνος του Γκράντι και των υπολοίπων τσάτσων του δυτικού κεφαλαίου, που μέσα σε μια νύχτα φυλάκισαν και καθαίρεσαν τον Μουσολίνι. Ήταν εκείνος της κόκκινης προβιάς και της τρομοκρατίας. ΄Ήταν ο ψεύτικος φασισμός της άκρας Δεξιάς."
Πάντως εγώ δεν έκανα λόγο για καπιταλιστικό ή φιλελεύθερο Φασισμό αλλά για επαναστατικό και σοσιαλιστικό...
"Ναι είναι προοδευτικό γι αυτό ο Μουσολίνι είχε ως όραμα την επανίδρυση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Αυτός δεν επέστρεψε νοερά στον Μεσαίωνα, όπως γράφετε για τον Μύλλερ. Επέστρεψε στην αρχαιότητα, χαχαχα"
O Μουσολίνι δεν ήθελε επανασύσταση της Ρωμαικης Αυτοκρατορίας. Αυτά είναι προπαγανδιστικές χαζομάρες. Ναι, επιδίωκε τα εδάφη της "αλύτρωτης Ιταλίας" του Ριζορτζιμέντο, αλλά η αρχαία Ρώμη δεν είχε σχέση με αυτό. Την Romanitas την εισήγαγε τακτικά το καθεστώς, ώστε να δώσει στους Ιταλούς μια κοινή εθνική αίσθηση (μιας και ακομα τοτε δεν υπηρχε)και υπερηφανο παρελθον λόγω των κομπλεξ τους προς τους Βορειοευρωπαιους (βλ. Ρηση Μουσολινι σχετικά με τους Βορειοευρωπαιους που θεωρουν τον Ιταλο έναν "παικτη Μαντολίνου")
Ερώτημα -"Ήταν ο Τζεντίλε και οι κινηματικοί καθοδηγητές συγγραφείς που έγραψαν για τον φασισμό μετά την εμφάνιση του φαινομένου;"
Ο Τζεντίλε ήρθε αργότερα, ο Panunzio και οι εθνικοσυνδικαλιστές όμως είναι αδιαμφισβήτητα οι δημιουργοί του Φασισμού και "μέντορες" του Μουσολίνι. Ο ίδιος το είπε εξάλλου στο San Sepolcro το 1919, και έκανε και "παρέα" μαζί τους από το 1915. Επίσης ο Τζεντίλε είχε επηρεάσει σοσιαλιστικούς κυκλους στην Ιταλία στις αρχές του 1900. Ο Τζεντίλε έγραφε στο La Voce του Prezzolini, την οποία διάβαζε μέχρι και ο Σορέλ, αλλά και ο Μουσολίνι. Εξάλλου είναι ανυπεράσπιστος ο ισχυρισμός ότι ο Τζεντίλε δεν ήταν Φασίστας φιλοσοφικά. Ο Μουσολίνι του ανέθεσε σημαντικές ιδεολογικές ευθύνες. Δεν θα το αναλύσω περαιτέρω.
Ερώτηση - "Ποιοι ήταν στο μεγάλο φασιστικό συμβούλιο και ποιοι αποφάσισαν την εκπαραθύρωση του Μουσολίνι; Τι ήταν ο Γκράντι και τα γύρω του λαμόγια; Υλιστές επαναστάτες με αναφορές στην Γαλλική επανάσταση ή βασιλόφρονες αστοί του κερατά;"
Λαμόγια βασιλόφρονες αστοί του κερατά, αυτό δεν ξέρω καν γιατί τίθεται ως ερώτηση.
" Ανώνυμε, ο "φιλελεύθερος φασισμός" ήταν εκείνος του Γκράντι και των υπολοίπων τσάτσων του δυτικού κεφαλαίου, που μέσα σε μια νύχτα φυλάκισαν και καθαίρεσαν τον Μουσολίνι. Ήταν εκείνος της κόκκινης προβιάς και της τρομοκρατίας. ΄Ήταν ο ψεύτικος φασισμός της άκρας Δεξιάς."
Πάντως εγώ δεν έκανα λόγο για καπιταλιστικό ή φιλελεύθερο Φασισμό αλλά για επαναστατικό και σοσιαλιστικό...
"Ναι είναι προοδευτικό γι αυτό ο Μουσολίνι είχε ως όραμα την επανίδρυση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Αυτός δεν επέστρεψε νοερά στον Μεσαίωνα, όπως γράφετε για τον Μύλλερ. Επέστρεψε στην αρχαιότητα, χαχαχα"
O Μουσολίνι δεν ήθελε επανασύσταση της Ρωμαικης Αυτοκρατορίας. Αυτά είναι προπαγανδιστικές χαζομάρες. Ναι, επιδίωκε τα εδάφη της "αλύτρωτης Ιταλίας" του Ριζορτζιμέντο, αλλά η αρχαία Ρώμη δεν είχε σχέση με αυτό. Την Romanitas την εισήγαγε τακτικά το καθεστώς, ώστε να δώσει στους Ιταλούς μια κοινή εθνική αίσθηση (μιας και ακομα τοτε δεν υπηρχε)και υπερηφανο παρελθον λόγω των κομπλεξ τους προς τους Βορειοευρωπαιους (βλ. Ρηση Μουσολινι σχετικά με τους Βορειοευρωπαιους που θεωρουν τον Ιταλο έναν "παικτη Μαντολίνου")
Τετάρτη, 24 Σεπτεμβρίου, 2025
Καλώς το παιδί! Πάμε να τα πάρουμε με την σειρά αυτά που γράφεις.
«Ας ξεκινήσουμε πρώτα με την θεωρία του "Generic Fascism" που προωθείτε, και έπειτα προσπαθείτε να την στηρίξετε και περαιτέρω με τον Σέλινγκερ περί "θεμελιωδών αρχών" και "λειτουργικής υπόστασης».
Κάνεις λάθος ήδη από την πρώτη αράδα. Δεν προωθούμε την θεωρία του Generic Fascism. Προωθούμε το συμπέρασμα της έρευνας που θέλει τον φασισμό να μην είναι αναλυτική κατηγορία και «ιδεολογία» αλλά κινηματική εκδοχή μιας παλαιότερης ιδεολογίας, του αντιδιαφωτιστικού πολιτικού Ρομαντισμού. Κρατάμε το συμπέρασμα των ερευνών που μελετούν τον φασισμό ως ενιαίο μεσοπολεμικό φαινόμενο στις επιμέρους χώρες αλλά αναζητούμε και βρίσκουμε τις ιδεολογικές του απαρχές και σταθερές σε προγενέστερο χρονικό στάδιο της ιστορικής εμφάνισής του. Ιδεαλιστική η μεθοδολογική μας απαρχή, σε ενοχλεί όπως φαίνεται στο σχόλιο περί κοινής ουσίας.
«Το να κάνουμε λόγο για έναν "Γενικό Φασισμό" τον οποίο κατηγοριοποιούμε φορμαλιστικά με "check boxes»
Ανάμεσα στον φορμαλισμό και στην τυπολογική μεθοδολογία του Μαξ Βέμπερ υπάρχει μια απόσταση, αν δεν το γνωρίζεις. Αν πάλι προτρέξεις για την φιλελεύθερη ιδεολογία του Βέμπερ, θα σε προλάβουμε υπενθυμίζοντας ότι είναι διαφορετικό η επιστημονική μεθοδολογία από τις προσωπικές πολιτικές ιδέες. Ο Michael Lowy που μελετά το φαινόμενο του Ρομαντισμού, τον οποίο και ανέφερες, είναι μαρξιστής αλλά έχει αρκετό Βέμπερ στις επιστημονικές αναλύσεις του. Εννοείται είμαστε σύμφωνοι ενάντια στον φορμαλισμό αλλά αυτό δεν σημαίνει αποδοχή του μεταμοντέρνου χάους και του εξαναγκαστικού κερματισμού της προσέγγισης των ιστορικών φαινομένων βασιζόμενοι σε μια μινιμαλιστική αναλυτική μόδα. Χρειάζονται οι κατηγορίες για να μην χαθεί η όποια αναλυτική συνοχή και για να αποτυπωθούν κοινές ουσίες που πράγματι υπάρχουν.
«Ακόμη, όλο αυτό είναι ουσιαστικά μία αναδρομική ομογενοποίηση. Το μοντέλο του «γενικού φασισμού» διαβάζει εκ των υστέρων (δηλαδή μετά τον Β'ΠΠ),»
Βαρύγδουπη κατασπατάληση μεθοδολογικών όρων που αν την σκάψουμε λίγο δεν έχει ουσιαστικό περιεχόμενο. Συνηθισμένη ρητορική πρακτική μαρξιστών και μεταμοντέρνων καθοδηγητών. Όλες οι κοινωνικές και ιστορικές έρευνες είναι αναδρομικές. Μελέτη κοινωνικών και ιστορικών φαινομένων πριν εμφανιστούν στο ιστορικό γίγνεσθαι δεν υφίσταται. Συνεπώς, άκυρη για μια ακόμη φορά η μομφή σου.
«Ας ξεκινήσουμε πρώτα με την θεωρία του "Generic Fascism" που προωθείτε, και έπειτα προσπαθείτε να την στηρίξετε και περαιτέρω με τον Σέλινγκερ περί "θεμελιωδών αρχών" και "λειτουργικής υπόστασης».
Κάνεις λάθος ήδη από την πρώτη αράδα. Δεν προωθούμε την θεωρία του Generic Fascism. Προωθούμε το συμπέρασμα της έρευνας που θέλει τον φασισμό να μην είναι αναλυτική κατηγορία και «ιδεολογία» αλλά κινηματική εκδοχή μιας παλαιότερης ιδεολογίας, του αντιδιαφωτιστικού πολιτικού Ρομαντισμού. Κρατάμε το συμπέρασμα των ερευνών που μελετούν τον φασισμό ως ενιαίο μεσοπολεμικό φαινόμενο στις επιμέρους χώρες αλλά αναζητούμε και βρίσκουμε τις ιδεολογικές του απαρχές και σταθερές σε προγενέστερο χρονικό στάδιο της ιστορικής εμφάνισής του. Ιδεαλιστική η μεθοδολογική μας απαρχή, σε ενοχλεί όπως φαίνεται στο σχόλιο περί κοινής ουσίας.
«Το να κάνουμε λόγο για έναν "Γενικό Φασισμό" τον οποίο κατηγοριοποιούμε φορμαλιστικά με "check boxes»
Ανάμεσα στον φορμαλισμό και στην τυπολογική μεθοδολογία του Μαξ Βέμπερ υπάρχει μια απόσταση, αν δεν το γνωρίζεις. Αν πάλι προτρέξεις για την φιλελεύθερη ιδεολογία του Βέμπερ, θα σε προλάβουμε υπενθυμίζοντας ότι είναι διαφορετικό η επιστημονική μεθοδολογία από τις προσωπικές πολιτικές ιδέες. Ο Michael Lowy που μελετά το φαινόμενο του Ρομαντισμού, τον οποίο και ανέφερες, είναι μαρξιστής αλλά έχει αρκετό Βέμπερ στις επιστημονικές αναλύσεις του. Εννοείται είμαστε σύμφωνοι ενάντια στον φορμαλισμό αλλά αυτό δεν σημαίνει αποδοχή του μεταμοντέρνου χάους και του εξαναγκαστικού κερματισμού της προσέγγισης των ιστορικών φαινομένων βασιζόμενοι σε μια μινιμαλιστική αναλυτική μόδα. Χρειάζονται οι κατηγορίες για να μην χαθεί η όποια αναλυτική συνοχή και για να αποτυπωθούν κοινές ουσίες που πράγματι υπάρχουν.
«Ακόμη, όλο αυτό είναι ουσιαστικά μία αναδρομική ομογενοποίηση. Το μοντέλο του «γενικού φασισμού» διαβάζει εκ των υστέρων (δηλαδή μετά τον Β'ΠΠ),»
Βαρύγδουπη κατασπατάληση μεθοδολογικών όρων που αν την σκάψουμε λίγο δεν έχει ουσιαστικό περιεχόμενο. Συνηθισμένη ρητορική πρακτική μαρξιστών και μεταμοντέρνων καθοδηγητών. Όλες οι κοινωνικές και ιστορικές έρευνες είναι αναδρομικές. Μελέτη κοινωνικών και ιστορικών φαινομένων πριν εμφανιστούν στο ιστορικό γίγνεσθαι δεν υφίσταται. Συνεπώς, άκυρη για μια ακόμη φορά η μομφή σου.
Πέμπτη, 25 Σεπτεμβρίου, 2025
«υποθέτοντας ότι επειδή τα καθεστώτα συμμάχησαν και έμοιαζαν θεσμικά, πρέπει να αποτελούν παραλλαγές της ίδιας ιδεολογίας.»
Δυο σκόπιμα προπαγανδιστικά λάθη περιτυλιγμένα με μεθοδολογικό φερετζέ σε μια φράση.
Α) Πρώτα απ’ όλα είναι όντως μεθοδολογική ένδειξη κοινής ουσίας και κοινής ιδεολογικής προέλευσης η θεσμική ομοιότητα. Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο αυτό. Ας θυμηθούμε αν συνέβη μόνο με τα φασιστικά ή και με τα υπόλοιπα κράτη; Δηλαδή οι κομμουνιστές κυβερνώντες δεν συμμαχούσαν συνήθως μεταξύ τους; Τα φιλελεύθερα κράτη δεν έχουν το δικό τους παγκόσμιο μπλοκ σε ποσοστό 99%; Αυτά τα παραδείγματα δεν βασίζονται σε κοινές ιδεολογικές καταβολές; Αν προωθήσουμε την μεθοδολογική σου παράνοια, γράφτηκε και στο άρθρο, κανένα κράτος, κανένα πολίτευμα, κανένα κίνημα δεν θα έχει κοινά στοιχεία με κανένα άλλο.
Β) Οι κοινές καταβολές των φασιστικών πολιτευμάτων δεν φάνηκαν μόνο στην θεσμική ομοιότητα. Φάνηκαν στην πολιτική και στρατιωτική τους συμμαχία. Φάνηκαν στα διεθνή συνέδρια φασισμού και στις συναντήσεις που διοργανώθηκαν στον μεσοπόλεμο. Φάνηκαν και στις σκέψεις των ίδιων των πρωταγωνιστών της εποχής. Αυτό είναι σύμφωνο με τα δικά σου μεθοδολογικά κριτήρια πολύ περισσότερο από τα δικά μας αλλά το παραβλέπεις. Από πού θες να αρχίσουμε; Από το πώς έβλεπαν οι Γερμανοί ε/ς τον φασισμό ή οι Άγγλοι φασίστες τον ε/ς και τονιταλικό φασισμό ή οι Ούγγροι και οι Ρουμάνοι; Από το πώς έβλεπαν ακόμη και οι διανοητές/λογοτέχνες της εποχής τα κινήματα (πχ ο Γέητς υποστήριζε τον Μουσολίνι και ταυτόχρονα το ιρλανδικό φασιστικό κόμμα της χώρας του που στην πραγματικότητα ήταν μια ένωση πολιτοφυλάκων αστυνομικών και συνταξιούχων με ριζοσπαστικά συντηρητικές και εθνικιστικές ιδέες).
«Σε όρους πολιτικής επιστήμης, ο «γενικός φασισμός» είναι υπερβολικά ευρύς. Όπως έχει καταδείξει ο Sartori με την έννοια του Concept Stretching, όσο περισσότερα κινήματα εντάσσονται, τόσο λιγότερη εξηγητική δύναμη έχει η έννοια».
Λίγο πολύ συμβαίνει με όλα τα πολιτικά κινήματα αυτό. Αν τα φασιστικά κινήματα είχαν διαφορές τι να πούμε για τα κομμουνιστικά της Αφρικής, της Λατινικής Αμερικής, της Ασίας και της Ρωσίας; Τι προτείνεις; Να καταργηθούν οι κατηγοριοποιήσεις για όλες τις ιδεολογίες, τα κινήματα και τα πολιτεύματα ή μόνο για τον φασισμό σε έπιασε αυτή η μεθοδολογική πρεμούρα;
«ο βιογράφος του Χίτλερ Ian Kershaw»
Αυτό κι αν είναι θράσος. Αν θες να ληφθεί σοβαρά υπόψη αυτός ο λιβελοπορνογράφος. Μετά σας ενοχλεί η φιλελεύθερη εφημερίδα που παρέθεσε ο Αχιλλέας.
Δυο σκόπιμα προπαγανδιστικά λάθη περιτυλιγμένα με μεθοδολογικό φερετζέ σε μια φράση.
Α) Πρώτα απ’ όλα είναι όντως μεθοδολογική ένδειξη κοινής ουσίας και κοινής ιδεολογικής προέλευσης η θεσμική ομοιότητα. Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο αυτό. Ας θυμηθούμε αν συνέβη μόνο με τα φασιστικά ή και με τα υπόλοιπα κράτη; Δηλαδή οι κομμουνιστές κυβερνώντες δεν συμμαχούσαν συνήθως μεταξύ τους; Τα φιλελεύθερα κράτη δεν έχουν το δικό τους παγκόσμιο μπλοκ σε ποσοστό 99%; Αυτά τα παραδείγματα δεν βασίζονται σε κοινές ιδεολογικές καταβολές; Αν προωθήσουμε την μεθοδολογική σου παράνοια, γράφτηκε και στο άρθρο, κανένα κράτος, κανένα πολίτευμα, κανένα κίνημα δεν θα έχει κοινά στοιχεία με κανένα άλλο.
Β) Οι κοινές καταβολές των φασιστικών πολιτευμάτων δεν φάνηκαν μόνο στην θεσμική ομοιότητα. Φάνηκαν στην πολιτική και στρατιωτική τους συμμαχία. Φάνηκαν στα διεθνή συνέδρια φασισμού και στις συναντήσεις που διοργανώθηκαν στον μεσοπόλεμο. Φάνηκαν και στις σκέψεις των ίδιων των πρωταγωνιστών της εποχής. Αυτό είναι σύμφωνο με τα δικά σου μεθοδολογικά κριτήρια πολύ περισσότερο από τα δικά μας αλλά το παραβλέπεις. Από πού θες να αρχίσουμε; Από το πώς έβλεπαν οι Γερμανοί ε/ς τον φασισμό ή οι Άγγλοι φασίστες τον ε/ς και τονιταλικό φασισμό ή οι Ούγγροι και οι Ρουμάνοι; Από το πώς έβλεπαν ακόμη και οι διανοητές/λογοτέχνες της εποχής τα κινήματα (πχ ο Γέητς υποστήριζε τον Μουσολίνι και ταυτόχρονα το ιρλανδικό φασιστικό κόμμα της χώρας του που στην πραγματικότητα ήταν μια ένωση πολιτοφυλάκων αστυνομικών και συνταξιούχων με ριζοσπαστικά συντηρητικές και εθνικιστικές ιδέες).
«Σε όρους πολιτικής επιστήμης, ο «γενικός φασισμός» είναι υπερβολικά ευρύς. Όπως έχει καταδείξει ο Sartori με την έννοια του Concept Stretching, όσο περισσότερα κινήματα εντάσσονται, τόσο λιγότερη εξηγητική δύναμη έχει η έννοια».
Λίγο πολύ συμβαίνει με όλα τα πολιτικά κινήματα αυτό. Αν τα φασιστικά κινήματα είχαν διαφορές τι να πούμε για τα κομμουνιστικά της Αφρικής, της Λατινικής Αμερικής, της Ασίας και της Ρωσίας; Τι προτείνεις; Να καταργηθούν οι κατηγοριοποιήσεις για όλες τις ιδεολογίες, τα κινήματα και τα πολιτεύματα ή μόνο για τον φασισμό σε έπιασε αυτή η μεθοδολογική πρεμούρα;
«ο βιογράφος του Χίτλερ Ian Kershaw»
Αυτό κι αν είναι θράσος. Αν θες να ληφθεί σοβαρά υπόψη αυτός ο λιβελοπορνογράφος. Μετά σας ενοχλεί η φιλελεύθερη εφημερίδα που παρέθεσε ο Αχιλλέας.
Πέμπτη, 25 Σεπτεμβρίου, 2025
«Η όλη ανάλυση περί "Φασιστικής ιδεολογικής οικογένειας" ανάγεται στις αναλύσεις των δεκαετιών μετά τον Β'ΠΠ με τις περισσότερες να είναι και πολιτικά φορτισμένες. Μετά το 1970, οι αναλύσεις σταματούν να κάνουν "συγκρίσεις ομοιότητας" και ασχολούνται με την γενετική/γενεαλογία των κινημάτων»
Ναι, γιατί μετά το 1970 δεν υπάρχει η ιδεολογική -μεθοδολογική μόδα του μεταμοντερνισμού να προκαλεί φορτίσεις.
Επίσης μέχρι σήμερα οι περισσότεροι ακαδημαϊκοί ως κοινή κατηγορία εξετάζουν το πανευρωπαϊκό φασιστικό φαινόμενο. Εννοούμε μεταγενέστερους της δεκαετίας του ’70. (Heywood, Tacchi κλπ). Κάθε φράση σου και προβοκάτσια. Κάθε φράση και στρέβλωση της αλήθειας. Αυτό επιτάσσει το καλό μενού. Όμως εμάς δεν μας ενδιαφέρει. Γιατί, όπως προαναφέρθηκε, δεν είμαστε αυτής της σχολής. Ο φασισμός είναι ένα κίνημα και όχι ιδεολογία. Η ιδεολογία που δανείστηκε υπάρχει πριν από αυτόν, κατά την ιστορική του παρουσία και μετά το τέλος του. Θα συνεχίσει να υπάρχει όσο υπάρχει νεωτερικότητα.
«Με την σειρά σας πάντως, διεξάγετε μία τέτοια απόπειρα ιδεολογικού "θολώματος" όπως ανέφερα πριν για τον Griffin , η οποία ανάγει τα κινήματα αυτά στον Γερμανικό Ρομαντισμό του Μύλλερ»
Προβοκάρεις, κάνεις κοπτοραπτική, σερβίρεις μενού. Δεν υποστήριξε κανείς ότι είναι μόνο ο Μύλλερ ο πατέρας της ιδεολογίας του φασισμού Ο Μύλλερ είναι ο πατέρας της θεωρίας του εθνικιστικού συντεχνιακού ολοκληρωτικού κράτους. Τι να κάνουμε, αυτός την έγραψε πρώτος; Είναι λοιπόν ο πατέρας των ιδεών του φασισμού περί κράτους. Ο Φίχτε, ο Χέρντερ και άλλοι είναι οι πατέρες της ιδέας του φασισμού περί έθνους. Ο Καρλάιλ είναι ο πατέρας της ιδέας του φασισμού περί της χαρισματικής ηγεσίας. Ο Ράσκιν, ο Μπαρές, και άλλοι είναι οι πατέρες της ιδέας περί παντρέματος του εθνικισμού με τον συντηρητισμό και τον σοσιαλισμό. Και πάει λέγοντας. Η ιδεολογία διαμορφώθηκε σε βάθος χρόνου από πολλούς θεωρητικούς.
Ναι, γιατί μετά το 1970 δεν υπάρχει η ιδεολογική -μεθοδολογική μόδα του μεταμοντερνισμού να προκαλεί φορτίσεις.
Επίσης μέχρι σήμερα οι περισσότεροι ακαδημαϊκοί ως κοινή κατηγορία εξετάζουν το πανευρωπαϊκό φασιστικό φαινόμενο. Εννοούμε μεταγενέστερους της δεκαετίας του ’70. (Heywood, Tacchi κλπ). Κάθε φράση σου και προβοκάτσια. Κάθε φράση και στρέβλωση της αλήθειας. Αυτό επιτάσσει το καλό μενού. Όμως εμάς δεν μας ενδιαφέρει. Γιατί, όπως προαναφέρθηκε, δεν είμαστε αυτής της σχολής. Ο φασισμός είναι ένα κίνημα και όχι ιδεολογία. Η ιδεολογία που δανείστηκε υπάρχει πριν από αυτόν, κατά την ιστορική του παρουσία και μετά το τέλος του. Θα συνεχίσει να υπάρχει όσο υπάρχει νεωτερικότητα.
«Με την σειρά σας πάντως, διεξάγετε μία τέτοια απόπειρα ιδεολογικού "θολώματος" όπως ανέφερα πριν για τον Griffin , η οποία ανάγει τα κινήματα αυτά στον Γερμανικό Ρομαντισμό του Μύλλερ»
Προβοκάρεις, κάνεις κοπτοραπτική, σερβίρεις μενού. Δεν υποστήριξε κανείς ότι είναι μόνο ο Μύλλερ ο πατέρας της ιδεολογίας του φασισμού Ο Μύλλερ είναι ο πατέρας της θεωρίας του εθνικιστικού συντεχνιακού ολοκληρωτικού κράτους. Τι να κάνουμε, αυτός την έγραψε πρώτος; Είναι λοιπόν ο πατέρας των ιδεών του φασισμού περί κράτους. Ο Φίχτε, ο Χέρντερ και άλλοι είναι οι πατέρες της ιδέας του φασισμού περί έθνους. Ο Καρλάιλ είναι ο πατέρας της ιδέας του φασισμού περί της χαρισματικής ηγεσίας. Ο Ράσκιν, ο Μπαρές, και άλλοι είναι οι πατέρες της ιδέας περί παντρέματος του εθνικισμού με τον συντηρητισμό και τον σοσιαλισμό. Και πάει λέγοντας. Η ιδεολογία διαμορφώθηκε σε βάθος χρόνου από πολλούς θεωρητικούς.
Πέμπτη, 25 Σεπτεμβρίου, 2025
«Ο Στέρνχελ πουθενά δεν ισχυρίζεται πως ο Φασισμός είναι άμεσο τέκνο του γερμανικού ρομαντισμού. Στο βιβλίο του για την ιστορία των αντι-διαφωτιστικών κινημάτων, αναφέρει κατά διαστήματα τον Φασισμό αλλά τον συνδέει περισσότερο με την Σορελιανή κριτική της αστικής κοινωνίας, του κοινοβουλευτισμού και του ατομικισμού. Σίγουρα ρομαντική και ηθική κριτική (αν και όχι πάντα), όχι όμως αντιδραστική ή αντι-νεωτερική»
Χα,χα,χα,χα!! Αυτό το κρατάμε για να έχουμε κάτι να γελάμε. Όπως και κάποια παλιά σου για τον Διαφωτισμό, όταν ήσουν μέλος των περιανδρικών χιτλερικών, πριν γίνεις σορελοτζεντιλικός, τότε που τα έγραφες στην φόρμα σχολιασμού του Κρίνου. Στην ταμπακέρα τώρα. . Ας θυμηθούμε το συνοδευτικό κείμενο της ελληνικής έκδοσης (αλήθεια, ελληνική βιβλιογραφία γιατί δεν διαβάζει το παρεάκι των εισοδιστών; Δεν έχετε χρήματα να αγοράσετε ένα βιβλίο).
«Ο αντιορθολογισμός, ο σχετικισμός και ο εθνικιστικός κοινοτισμός αποτελούν τους τρεις πυλώνες της νέας φιλοσοφίας. Ο 20ος αιώνας τελειοποιεί αυτό το σύστημα σκέψης. Το οποίο εμπεριέχει το σπέρμα της μεγάλης ευρωπαϊκής καταστροφής. Σύμφωνα με τους αντιδιαφωτιστές ο ορθολογισμός είναι η ρίζα κάθε κακού: οδηγεί στον υλισμό, θανατώνει τα ένστικτα και την ζωτική ορμή, , καταστρέφει τους δεσμούς βάσει των οποίων συγκροτούνται οι εθνικές κοινότητες. Ο αντιδιαφωτισμός θα γεννήσει σε όλη την Ευρώπη αυταρχικά ή φασιστικά καθεστώτα.
Θες να σου θυμίσουμε και ένα τυχαίο απόσπασμα; Γιατί όχι;
"Το ρεύμα ρεύμα (στο οποίο ο αντιδιαφωτισμός πήγε κόντρα) ήταν εκείνο του γαλλο-καντιανού Διαφωτισμού, το ρεύμα της δημοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας με την κυριολεκτική έννοια του όρου, όπως τον χρησιμοποιήσαν ο Ρουσσώ, ο Μπένθαμ, ο Μιλλ και ο Τοκβίλ, δηλαδή ενός συστήματος που η ελευθερία θα ήταν συμβατή με την ισότητα και [..] δεν θα οριζόταν μόνο ως η μη παρέμβαση στην ατομική ιδιωτική σφαίρα αλλά ως το απαράγραπτο δικαίωμα του ατόμου να είναι κύριος της μοίρας του. Η δίψα του αντικομφορσμισμού και η αίσθηση ότι μάχονται για τη σωτηρία ενός ολόκληρου πολιτισμού είναι κοινή σε όλους. Ο Χέρντερ και ο Μπερκ ορθώνονται ενάντια στον φιλοσοφικό κατακλυσμό του Διαφωτισμού, ο πρώτος κατά του ορθολογισμού και του ντεϊσμού και ο δεύτερος κατά της φιλελεύθερης παράδοσης που ανάγεται στον Λοκ. Ο Καρλάιλ εξεγείρεται κατά της Αγγλίας των δυο bills of rights που εισάγουν την χώρα στην οδό της δημοκρατίας. Ο Ρενάν και ο Ταιν προσπαθούν να σώσουν την χώρα τους και μαζί ολόκληρο τον δυτικό πολιτισμό από την Γαλλία της Γ δημοκρατίας. Ο Κρότσε συνεχίζει την προσπάθειά τους και χειροκροτεί την άνοδο του φασισμού στις αρχές του 20ου αιώνα, που στον φασισμό βλέπει τον νεκροθάφτη του μισητού 18ου αιώνα, όπως και ο Σπένγκλερ θα συμβάλει καθοριστικά στην πτώση του καθεστώτος της Βαϊμάρης. Ο Μωρράς θα δει στην ήττα της Γαλλίας το 1940 την πολυαναμενόμενη ευκαιρία να θάψει το γαλλικό Διαφωτισμό, τις αρχές του 1789, την Επανάσταση και τη Δημοκρατία. [..] Για όλους αυτούς τους στοχαστές στη ρίζα του κακού βρίσκεται ο ορθολογισμός. Αυτός οδηγεί στον υλισμό, σκοτώνει τα ένστικτα και τις ζωτικές δυνάμεις, καταστρέφει τους σαρκικούς δεσμούς που ενώνουν τα μέλη μιας κοινότητας (Ο Αντιδιαφωτισμός, σελ. 32-33)
Αν μας ρωτήσεις αν συμφωνούμε, θα απαντήσουμε ότι ανακατεύει αρκετούς διανοητές αδιάκριτα. Αλλά ο γενικός προσανατολισμός είναι σωστός. Και πάνω απ΄όλα αποδεικνύει ή ότι λες ψέματα για να στήσεις το μενού σου ή ότι δεν τον έχεις διαβάσει. Ξεκάθαρα συνδέει τον φασισμό, ακόμη και τον ιταλικό, με τον αντιδιαφωτισμό και με τον ρομαντικό εθνικισμό. Σε ολόκληρο το βιβλίο.
Χα,χα,χα,χα!! Αυτό το κρατάμε για να έχουμε κάτι να γελάμε. Όπως και κάποια παλιά σου για τον Διαφωτισμό, όταν ήσουν μέλος των περιανδρικών χιτλερικών, πριν γίνεις σορελοτζεντιλικός, τότε που τα έγραφες στην φόρμα σχολιασμού του Κρίνου. Στην ταμπακέρα τώρα. . Ας θυμηθούμε το συνοδευτικό κείμενο της ελληνικής έκδοσης (αλήθεια, ελληνική βιβλιογραφία γιατί δεν διαβάζει το παρεάκι των εισοδιστών; Δεν έχετε χρήματα να αγοράσετε ένα βιβλίο).
«Ο αντιορθολογισμός, ο σχετικισμός και ο εθνικιστικός κοινοτισμός αποτελούν τους τρεις πυλώνες της νέας φιλοσοφίας. Ο 20ος αιώνας τελειοποιεί αυτό το σύστημα σκέψης. Το οποίο εμπεριέχει το σπέρμα της μεγάλης ευρωπαϊκής καταστροφής. Σύμφωνα με τους αντιδιαφωτιστές ο ορθολογισμός είναι η ρίζα κάθε κακού: οδηγεί στον υλισμό, θανατώνει τα ένστικτα και την ζωτική ορμή, , καταστρέφει τους δεσμούς βάσει των οποίων συγκροτούνται οι εθνικές κοινότητες. Ο αντιδιαφωτισμός θα γεννήσει σε όλη την Ευρώπη αυταρχικά ή φασιστικά καθεστώτα.
Θες να σου θυμίσουμε και ένα τυχαίο απόσπασμα; Γιατί όχι;
"Το ρεύμα ρεύμα (στο οποίο ο αντιδιαφωτισμός πήγε κόντρα) ήταν εκείνο του γαλλο-καντιανού Διαφωτισμού, το ρεύμα της δημοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας με την κυριολεκτική έννοια του όρου, όπως τον χρησιμοποιήσαν ο Ρουσσώ, ο Μπένθαμ, ο Μιλλ και ο Τοκβίλ, δηλαδή ενός συστήματος που η ελευθερία θα ήταν συμβατή με την ισότητα και [..] δεν θα οριζόταν μόνο ως η μη παρέμβαση στην ατομική ιδιωτική σφαίρα αλλά ως το απαράγραπτο δικαίωμα του ατόμου να είναι κύριος της μοίρας του. Η δίψα του αντικομφορσμισμού και η αίσθηση ότι μάχονται για τη σωτηρία ενός ολόκληρου πολιτισμού είναι κοινή σε όλους. Ο Χέρντερ και ο Μπερκ ορθώνονται ενάντια στον φιλοσοφικό κατακλυσμό του Διαφωτισμού, ο πρώτος κατά του ορθολογισμού και του ντεϊσμού και ο δεύτερος κατά της φιλελεύθερης παράδοσης που ανάγεται στον Λοκ. Ο Καρλάιλ εξεγείρεται κατά της Αγγλίας των δυο bills of rights που εισάγουν την χώρα στην οδό της δημοκρατίας. Ο Ρενάν και ο Ταιν προσπαθούν να σώσουν την χώρα τους και μαζί ολόκληρο τον δυτικό πολιτισμό από την Γαλλία της Γ δημοκρατίας. Ο Κρότσε συνεχίζει την προσπάθειά τους και χειροκροτεί την άνοδο του φασισμού στις αρχές του 20ου αιώνα, που στον φασισμό βλέπει τον νεκροθάφτη του μισητού 18ου αιώνα, όπως και ο Σπένγκλερ θα συμβάλει καθοριστικά στην πτώση του καθεστώτος της Βαϊμάρης. Ο Μωρράς θα δει στην ήττα της Γαλλίας το 1940 την πολυαναμενόμενη ευκαιρία να θάψει το γαλλικό Διαφωτισμό, τις αρχές του 1789, την Επανάσταση και τη Δημοκρατία. [..] Για όλους αυτούς τους στοχαστές στη ρίζα του κακού βρίσκεται ο ορθολογισμός. Αυτός οδηγεί στον υλισμό, σκοτώνει τα ένστικτα και τις ζωτικές δυνάμεις, καταστρέφει τους σαρκικούς δεσμούς που ενώνουν τα μέλη μιας κοινότητας (Ο Αντιδιαφωτισμός, σελ. 32-33)
Αν μας ρωτήσεις αν συμφωνούμε, θα απαντήσουμε ότι ανακατεύει αρκετούς διανοητές αδιάκριτα. Αλλά ο γενικός προσανατολισμός είναι σωστός. Και πάνω απ΄όλα αποδεικνύει ή ότι λες ψέματα για να στήσεις το μενού σου ή ότι δεν τον έχεις διαβάσει. Ξεκάθαρα συνδέει τον φασισμό, ακόμη και τον ιταλικό, με τον αντιδιαφωτισμό και με τον ρομαντικό εθνικισμό. Σε ολόκληρο το βιβλίο.
Πέμπτη, 25 Σεπτεμβρίου, 2025
«Μεγαλύτερη αξία για την μελέτη του Φασισμού έχει το βιβλίο του, "The Birth of Fascist Ideology" και η εργασία του "The 'Anti-Materialist' Revision of Marxism"».
Α τώρα αποκλείουμε και την μισή βιβλιογραφία διανοητών; Μόνο ότι συμφέρει την κοπτοραπτική του μενού που σερβίρετε θα λαμβάνετε υπόψη; Τι μας λες;
«Για να μην σχολιάσω, το γεγονός ότι αποκαλείτε τους θεωρητικούς του Φασισμού κομματάρχες, διαχειριστές οργανώσεν και "Κιτσίκηδες", υποκαθιστώντας τους με δευτερογενείς πηγές μεταγενέστερων ερμηνευτών»
Όχι μόνο με δευτερογενείς. Και με πρωτογενείς. Αλλά των θεωρητικών της ιδέας. Όχι των ακτιβιστών και των κομματικών εργαλείων. Όπως έγραψε ο Κονδύλης, Τα πραγματικά γεγονότα στην ιστορία διαδραματίζονται πέρα από τα συνθήματα της εκάστοτε πολεμικής, μολονότι οι κήρυκες και χρήστες αυτών των συνθημάτων πιστεύουν σε μια αναγκαία σχέση των ίδιων με το ιστορικό γίγνεσθαι.
«Η ιδεολογία δεν υπάρχει αφηρημένα. Οι ιδεολογίες δεν είναι αυτόνομες οντότητες, αλλά αποκρυσταλλώνονται μέσα από τα έργα, τα κείμενα και τις δράσεις συγκεκριμένων θεωρητικών»
Α) Αλλά αυτοί δεν είναι ο Gentile, ο Panunzio, ο Spirito, ο Bottai. Είναι σαν να μας λες ότι για την ιδεολογία του εθνικιστικού κινήματος σήμερα στην Ελλάδα πρέπει να αρκεστούμε στην μελέτη των Κασιδιάρη, ΝΓΜ, Περδικάρη κλπ. Β) Η ιδεολογία υπάρχει και πέραν των ανθρώπων μιας γενιάς. Οι ιδέες στέκουν αυτόνομα πάνω από τα ατομικά υποκείμενα ή τα κινήματα που τις εκφράζουν. Μαρξιστάκο.
«Ο επαναστατικός συνδικαλισμός αντιτάχθηκε τόσο στη φιλελεύθερη δημοκρατία όσο και στο «υποκατάστατό της, τον κοινοβουλευτικό σοσιαλισμό», αντικαθιστώντας τον με την άμεση δράση, που είναι η αρχή του συνδικαλισμού, και την επαναστατική πολεμική δράση, αντί για την «αποδυναμωτική ατμόσφαιρα της κοινωνικής ειρήνης».
Δεν διαφώνησε κανείς. Εκείνο που λέμε είναι ότι ο επαναστατικός συνδικαλισμός ήταν ένα μικρό, ιδεολογικά υβριδικό, ρεύμα που συνέβαλε στην γέννηση του φασιστικού φαινομένου. Αλλά ο φασισμός δεν ήταν μόνο αυτό.
Α τώρα αποκλείουμε και την μισή βιβλιογραφία διανοητών; Μόνο ότι συμφέρει την κοπτοραπτική του μενού που σερβίρετε θα λαμβάνετε υπόψη; Τι μας λες;
«Για να μην σχολιάσω, το γεγονός ότι αποκαλείτε τους θεωρητικούς του Φασισμού κομματάρχες, διαχειριστές οργανώσεν και "Κιτσίκηδες", υποκαθιστώντας τους με δευτερογενείς πηγές μεταγενέστερων ερμηνευτών»
Όχι μόνο με δευτερογενείς. Και με πρωτογενείς. Αλλά των θεωρητικών της ιδέας. Όχι των ακτιβιστών και των κομματικών εργαλείων. Όπως έγραψε ο Κονδύλης, Τα πραγματικά γεγονότα στην ιστορία διαδραματίζονται πέρα από τα συνθήματα της εκάστοτε πολεμικής, μολονότι οι κήρυκες και χρήστες αυτών των συνθημάτων πιστεύουν σε μια αναγκαία σχέση των ίδιων με το ιστορικό γίγνεσθαι.
«Η ιδεολογία δεν υπάρχει αφηρημένα. Οι ιδεολογίες δεν είναι αυτόνομες οντότητες, αλλά αποκρυσταλλώνονται μέσα από τα έργα, τα κείμενα και τις δράσεις συγκεκριμένων θεωρητικών»
Α) Αλλά αυτοί δεν είναι ο Gentile, ο Panunzio, ο Spirito, ο Bottai. Είναι σαν να μας λες ότι για την ιδεολογία του εθνικιστικού κινήματος σήμερα στην Ελλάδα πρέπει να αρκεστούμε στην μελέτη των Κασιδιάρη, ΝΓΜ, Περδικάρη κλπ. Β) Η ιδεολογία υπάρχει και πέραν των ανθρώπων μιας γενιάς. Οι ιδέες στέκουν αυτόνομα πάνω από τα ατομικά υποκείμενα ή τα κινήματα που τις εκφράζουν. Μαρξιστάκο.
«Ο επαναστατικός συνδικαλισμός αντιτάχθηκε τόσο στη φιλελεύθερη δημοκρατία όσο και στο «υποκατάστατό της, τον κοινοβουλευτικό σοσιαλισμό», αντικαθιστώντας τον με την άμεση δράση, που είναι η αρχή του συνδικαλισμού, και την επαναστατική πολεμική δράση, αντί για την «αποδυναμωτική ατμόσφαιρα της κοινωνικής ειρήνης».
Δεν διαφώνησε κανείς. Εκείνο που λέμε είναι ότι ο επαναστατικός συνδικαλισμός ήταν ένα μικρό, ιδεολογικά υβριδικό, ρεύμα που συνέβαλε στην γέννηση του φασιστικού φαινομένου. Αλλά ο φασισμός δεν ήταν μόνο αυτό.
Πέμπτη, 25 Σεπτεμβρίου, 2025
«Ο σοσιαλισμός δεν είναι παράγωγο της δημοκρατίας», επανέλαβε ο Arturo Labriola, απευθυνόμενος, εκ μέρους του ιταλικού επαναστατικού συνδικαλισμού, σε μια μεγάλη σύνοδο των ευρωπαϊκών επαναστατικών συνδικαλιστών που πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι το 1907." (The 'Anti-Materialist' Revision of Marxism, Journal of Contemporary History, Vol. 22, No. 3, σελ. 388)
Ο σοσιαλισμός είναι παράγωγο επιπλέον συνθηκών. Όπως γράφει ωραία ο Κονδύλης , «η σοσιαλιστική χρωματισμένα καταδίκη των συνθηκών εργασίας και ζωής στην δημιουργημένη βιομηχανία δεν είναι πολύ νεότερη από τη συντηρητική και διαμορφώνεται αυτοτελώς μέσα από μια στοιχειώδη εξανάσταση κατά της αδικίας. […] Οι συντηρητικοί ωστόσο έχουν ένα προβάδισμα στην ιστορία του πνεύματος καθώς ήταν οι πρώτοι που τοποθέτησαν την κριτική εκείνων των συνθηκών σε μια κοσμοθεωρητική και ανθρωπολογική βάση, διότι αυτοί διέθεταν ένα παλαιό εννοιολογικό πλαίσιο, το οποίο και μετά την πολεμική εναντίον της Γαλλικής Επανάστασης, εκλεπτύνθηκε και προσδιορίστηκε σημαντικότερα στις λεπτομέρειές του. Έτσι, η συστηματικά θεμελιώμένη και ενιαία συντηρητική κριτική του καπιταλισμού μπόρεσε να επεκτείνει τις επιδράσεις της πέρα από το συντηρητικό στρατόπεδο και να επηρεάσει τους σοσιαλιστές, είτε αυτοί γνώριζαν την προέλευση των αντικαπιταλιστικών ιδεών είτε όχι». (Συντηρητισμός, σελ. 58-581)
Το έπιασες ή μήπως χρειάζεσαι υπότιτλους; Ο συντηρητισμός ήταν η πρώτη αντικαπιταλιστική ιδεολογία. Και μάλιστα, συντηρητισμός για τον Κονδύλη είναι η φεουδαρχική ιδεολογία της societas civilis, όχι γενικά και αόριστα η μοναρχία, η πεφωτισμένη μοναρχία και τα λοιπά προφιλελύθερα σχήματα, ασφαλώς όχι η Δεξιά. Οι δικοί σου ιδεολογικοί γενάρχες αντλούσαν ιδέες από τον συντηρητισμό χωρίς απαραίτητα να γνωρίζουν την προέλευσή τους.
Έτσι γίνεται στον δημόσιο διάλογο. Δεν είναι απαραίτητο να έχεις διαβάσει έναν διανοητή για να αναπαράγεις ιδέες του. Ο Δραγούμης δεν είχε διαβάσει τον Χέρντερ αλλά έλεγαν σχεδόν τα ίδια.
Και ξέρεις κάτι άλλο. Και ο ολοκληρωτισμός είχε τις καταβολές του στην φεουδαρχική societas civilis πολύ αιώνες πριν την Γενική Βούληση του Ρουσσώ. «Η άρνηση του ατομικισμού υπέρ ενός κοινοτικού ιδανικού από τους ρομαντικούς συνδεόταν με την άρνηση του χωρισμού μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου, νομιμότητας και ηθικότητας. Πολίτη και ανθρώπου. Το πρότυπο του ολοκληρωμένου ανθρώπου , που αργότερα ο Μαρξ περιέγραψε ως χειραφέτηση μέσα στην δική του θεωρία, ανάγεται στον συντηρητισμό που διατεινόταν ότι ουρανός και γη πρέπει να αποτελούν ενιαία και αδιαίρετα πεδία και ο άνθρωπος να μην διασπάται από συντάγματα και ανθρώπινους νόμους αλλά να αντανακλά την αρχετυπική υπόσταση του Θείου στην γη. Κονδύλης, συντηρητισμός, σελ. 580.
Είπες κάτι για τον μεσαίωνα; Ε;
Ο σοσιαλισμός είναι παράγωγο επιπλέον συνθηκών. Όπως γράφει ωραία ο Κονδύλης , «η σοσιαλιστική χρωματισμένα καταδίκη των συνθηκών εργασίας και ζωής στην δημιουργημένη βιομηχανία δεν είναι πολύ νεότερη από τη συντηρητική και διαμορφώνεται αυτοτελώς μέσα από μια στοιχειώδη εξανάσταση κατά της αδικίας. […] Οι συντηρητικοί ωστόσο έχουν ένα προβάδισμα στην ιστορία του πνεύματος καθώς ήταν οι πρώτοι που τοποθέτησαν την κριτική εκείνων των συνθηκών σε μια κοσμοθεωρητική και ανθρωπολογική βάση, διότι αυτοί διέθεταν ένα παλαιό εννοιολογικό πλαίσιο, το οποίο και μετά την πολεμική εναντίον της Γαλλικής Επανάστασης, εκλεπτύνθηκε και προσδιορίστηκε σημαντικότερα στις λεπτομέρειές του. Έτσι, η συστηματικά θεμελιώμένη και ενιαία συντηρητική κριτική του καπιταλισμού μπόρεσε να επεκτείνει τις επιδράσεις της πέρα από το συντηρητικό στρατόπεδο και να επηρεάσει τους σοσιαλιστές, είτε αυτοί γνώριζαν την προέλευση των αντικαπιταλιστικών ιδεών είτε όχι». (Συντηρητισμός, σελ. 58-581)
Το έπιασες ή μήπως χρειάζεσαι υπότιτλους; Ο συντηρητισμός ήταν η πρώτη αντικαπιταλιστική ιδεολογία. Και μάλιστα, συντηρητισμός για τον Κονδύλη είναι η φεουδαρχική ιδεολογία της societas civilis, όχι γενικά και αόριστα η μοναρχία, η πεφωτισμένη μοναρχία και τα λοιπά προφιλελύθερα σχήματα, ασφαλώς όχι η Δεξιά. Οι δικοί σου ιδεολογικοί γενάρχες αντλούσαν ιδέες από τον συντηρητισμό χωρίς απαραίτητα να γνωρίζουν την προέλευσή τους.
Έτσι γίνεται στον δημόσιο διάλογο. Δεν είναι απαραίτητο να έχεις διαβάσει έναν διανοητή για να αναπαράγεις ιδέες του. Ο Δραγούμης δεν είχε διαβάσει τον Χέρντερ αλλά έλεγαν σχεδόν τα ίδια.
Και ξέρεις κάτι άλλο. Και ο ολοκληρωτισμός είχε τις καταβολές του στην φεουδαρχική societas civilis πολύ αιώνες πριν την Γενική Βούληση του Ρουσσώ. «Η άρνηση του ατομικισμού υπέρ ενός κοινοτικού ιδανικού από τους ρομαντικούς συνδεόταν με την άρνηση του χωρισμού μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου, νομιμότητας και ηθικότητας. Πολίτη και ανθρώπου. Το πρότυπο του ολοκληρωμένου ανθρώπου , που αργότερα ο Μαρξ περιέγραψε ως χειραφέτηση μέσα στην δική του θεωρία, ανάγεται στον συντηρητισμό που διατεινόταν ότι ουρανός και γη πρέπει να αποτελούν ενιαία και αδιαίρετα πεδία και ο άνθρωπος να μην διασπάται από συντάγματα και ανθρώπινους νόμους αλλά να αντανακλά την αρχετυπική υπόσταση του Θείου στην γη. Κονδύλης, συντηρητισμός, σελ. 580.
Είπες κάτι για τον μεσαίωνα; Ε;
Πέμπτη, 25 Σεπτεμβρίου, 2025
«Έχοντας υπόψιν το γεγονός ότι ο μελλοντικός Ντούτσε έκανε το ντεπούτο του στην Avanguardia Socialista του Labriola (καθώς από νωρίς βρισκόταν στους επαναστατικούς συνδικαλιστικούς κύκλους), και βλέποντας τα παραπάνω καταλαβαίνουμε πως η κριτική στον κοινοβουλευτισμό δεν προέρχεται από κάποιο ελιτίστικο ιδεολόγημα ή μία αντιδραστική στροφή στο παρελθόν, αλλά ομοιάζει με τις κριτικές των ουτοπικών σοσιαλιστών»
Αυθαίρετες ερμηνευτικές γελοιότητες. Αφού θες πρωτογενείς πηγές ας δούμε τι έλεγε ο ίδιος ο Μουσολίνι το 1921: «Το φασιστικό πρόγραμμα βρίσκεται σε διαδικασία συνεχούς επεξεργασίας και μετασχηματισμού. Δεν είναι μια θεωρία από δόγματα». (Πέην, σελ. 157)
Μετά από αυτό εξακολουθείς να μην ντρέπεσαι για όσα έχεις γράψει; Μετά από αυτό εξακολουθείς να μην δέχεσαι ότι ο φασισμός ήταν πρώτα δράση βασισμένη σε κάποιες λίγες κοινές αρχές και μετά απόπειρα ανάλυσης και ιδεολογικής ερμηνείας. Μετά από αυτό εξακολουθείς να πιστεύεις ότι ο φασισμός είναι αναλυτική κατηγορία ως ιδεολογία; Περαστικά σου vanguardist.
«Για να φτάσει στο σημείο ο Φασισμός να υποστηρίζει την συμμετοχή του λαού στο Κράτος, να υποστηρίζει την κοινωνικοποίηση και να αναγνωρίζει νομικά την έννοια της λαϊκής γενικής βούλησης, πρέπει αναγκαστικά να αποδέχεται τις επαναστατικές κατακτήσεις του 1789. Ως εκ τούτου ο Φασισμός υπήρξε νεωτερικός, κατακριτέος φυσικά προς την αστική κοινωνία και τις αρνητικές επιπτώσεις της διαφωτιστικής σκέψης, χωρίς να καθίσταται αντιδραστικός, όπως ακριβώς και ο Μαρξ είχε κατακρίνει έννοιες όπως τα φυσικά δικαιώματα, τον ατομικισμό, την ιδιωτική περιουσία κτλ.»
Ο φασισμός μέχρι το 1919-20 ναι. Αλλά εκείνος ήταν ο φασισμός των τριών και του κούκου. Όταν έγινε μαζικό κίνημα και ιδίως όταν ανέλαβε την εξουσία είχε διαφορετικές προσεγγίσεις. Την γνώμη του Στέρνχελ ότι πρέπει να διακρίνουμε το κίνημα από την ώρα που αναλαμβάνει την εξουσία δεν το θυμάσαι; Ή σε πιάνει η ανάγκη να κάνεις τομές μόνο ανάμεσα στα διάφορα φασιστικά κινήματα της Ευρώπης αλλά στο ίδιο το ιταλικό φασιστικό κίνημα δεν τις βλέπεις τις τομές; Ας θυμηθούμε πάλι τον ίδιο τον Μουσολίνι όταν παρέλαβε την κυβέρνηση από τον βασιλιά: «Φέρω στη μεγαλειότητά σας την Ιταλία του Βιτόριο Βενέτο και δηλώνω πιστός υπηρέτης σας».
Λες να ήταν και ο Μαρξ υπέρ της συνεργασίας με την μοναρχία; Και μην μας πεις ότι στην ιταλική ιστορική παράδοση η μοναρχία συνυπήρξε με τα φιλελεύθερα ιδεώδη. Θα συμφωνήσουμε σε αυτό. Θα σου απαντήσουμε όμως ότι η μοναρχία δεν συνυπήρξε στην παράδοση της Γαλλικής Επανάστασης και του ιακωβινισμού με τον οποίο ταυτίζεις τον φασισμό. Επίσης, θα σου απαντήσουμε ότι η Γαλλική Επανάσταση απείχε χρονικά και χωρικά πολύ από την Ιταλία του φασισμού. Σε αυτή την περίπτωση δεν σε έπιασε η μεθοδολογική πρεμούρα να δούμε ξεχωριστά τα δυο φαινόμενα λόγω εθνικής και χρονικής διαφοράς; Μόνο στα φασιστικά κινήματα του μεσοπολέμου εξαντλείς αυτή την μεθοδολογική επιλογή; Γιατί βρε αγόρι;
Αυθαίρετες ερμηνευτικές γελοιότητες. Αφού θες πρωτογενείς πηγές ας δούμε τι έλεγε ο ίδιος ο Μουσολίνι το 1921: «Το φασιστικό πρόγραμμα βρίσκεται σε διαδικασία συνεχούς επεξεργασίας και μετασχηματισμού. Δεν είναι μια θεωρία από δόγματα». (Πέην, σελ. 157)
Μετά από αυτό εξακολουθείς να μην ντρέπεσαι για όσα έχεις γράψει; Μετά από αυτό εξακολουθείς να μην δέχεσαι ότι ο φασισμός ήταν πρώτα δράση βασισμένη σε κάποιες λίγες κοινές αρχές και μετά απόπειρα ανάλυσης και ιδεολογικής ερμηνείας. Μετά από αυτό εξακολουθείς να πιστεύεις ότι ο φασισμός είναι αναλυτική κατηγορία ως ιδεολογία; Περαστικά σου vanguardist.
«Για να φτάσει στο σημείο ο Φασισμός να υποστηρίζει την συμμετοχή του λαού στο Κράτος, να υποστηρίζει την κοινωνικοποίηση και να αναγνωρίζει νομικά την έννοια της λαϊκής γενικής βούλησης, πρέπει αναγκαστικά να αποδέχεται τις επαναστατικές κατακτήσεις του 1789. Ως εκ τούτου ο Φασισμός υπήρξε νεωτερικός, κατακριτέος φυσικά προς την αστική κοινωνία και τις αρνητικές επιπτώσεις της διαφωτιστικής σκέψης, χωρίς να καθίσταται αντιδραστικός, όπως ακριβώς και ο Μαρξ είχε κατακρίνει έννοιες όπως τα φυσικά δικαιώματα, τον ατομικισμό, την ιδιωτική περιουσία κτλ.»
Ο φασισμός μέχρι το 1919-20 ναι. Αλλά εκείνος ήταν ο φασισμός των τριών και του κούκου. Όταν έγινε μαζικό κίνημα και ιδίως όταν ανέλαβε την εξουσία είχε διαφορετικές προσεγγίσεις. Την γνώμη του Στέρνχελ ότι πρέπει να διακρίνουμε το κίνημα από την ώρα που αναλαμβάνει την εξουσία δεν το θυμάσαι; Ή σε πιάνει η ανάγκη να κάνεις τομές μόνο ανάμεσα στα διάφορα φασιστικά κινήματα της Ευρώπης αλλά στο ίδιο το ιταλικό φασιστικό κίνημα δεν τις βλέπεις τις τομές; Ας θυμηθούμε πάλι τον ίδιο τον Μουσολίνι όταν παρέλαβε την κυβέρνηση από τον βασιλιά: «Φέρω στη μεγαλειότητά σας την Ιταλία του Βιτόριο Βενέτο και δηλώνω πιστός υπηρέτης σας».
Λες να ήταν και ο Μαρξ υπέρ της συνεργασίας με την μοναρχία; Και μην μας πεις ότι στην ιταλική ιστορική παράδοση η μοναρχία συνυπήρξε με τα φιλελεύθερα ιδεώδη. Θα συμφωνήσουμε σε αυτό. Θα σου απαντήσουμε όμως ότι η μοναρχία δεν συνυπήρξε στην παράδοση της Γαλλικής Επανάστασης και του ιακωβινισμού με τον οποίο ταυτίζεις τον φασισμό. Επίσης, θα σου απαντήσουμε ότι η Γαλλική Επανάσταση απείχε χρονικά και χωρικά πολύ από την Ιταλία του φασισμού. Σε αυτή την περίπτωση δεν σε έπιασε η μεθοδολογική πρεμούρα να δούμε ξεχωριστά τα δυο φαινόμενα λόγω εθνικής και χρονικής διαφοράς; Μόνο στα φασιστικά κινήματα του μεσοπολέμου εξαντλείς αυτή την μεθοδολογική επιλογή; Γιατί βρε αγόρι;
Πέμπτη, 25 Σεπτεμβρίου, 2025
«Πολύ συνοπτικά, τόσο ο φιλελεύθερος Isaiah Berlin (The Roots of Romanticism), ο Michael Lowy και άλλοι μελετητές του Ρομαντισμού, έχουν αποφανθεί ότι ο Ρομαντισμός υπήρξε ένα πολύπλευρο και χαώδες κίνημα το οποίο υπήρξε αντίδραση στον "κρύο" θετικισμό της Διαφωτιστικής σκέψης, αντιπαρατάσσοντας την ατομική δημιουργικότητα και ενέργεια, το συναίσθημα έναντι της ψυχρής λογικής, απόρριψη του rerum natura κτλ. Παρόλα αυτά ένας ακριβής ορισμός του τι είναι ο Ρομαντισμός καθίσταται αδύνατος. Το ρομαντικό φαινόμενο φαίνεται να αντιστέκεται στην ανάλυση, όχι μόνο επειδή η εκρηκτική του ποικιλία δυσκολεύει κάθε προσπάθεια να μειωθεί σε ένα κοινό παρονομαστή, αλλά και κυρίως, λόγω του αντιφατικού χαρακτήρα του, της φύσης του ως coincidentia oppositorum (συνύπαρξη αντιθέτων). Δηλαδή ταυτόχρονα (ή εναλλάξ) επαναστατικό και αντεπαναστατικό, ατομικιστικό και κοινοτικό, κοσμοπολίτικο και εθνικιστικό, ρεαλιστικό και φανταστικό, παλαιομοδίτικο και ουτοπικό, επαναστατικό και μελαγχολικό, δημοκρατικό και αριστοκρατικό, ενεργητικό και στοχαστικό, δημοκρατικό και μοναρχικό, κόκκινο και λευκό, μυστικιστικό και αισθησιακό.»
Αν σε αυτή την περιγραφή του Ρομαντισμού δεν βλέπεις στον καθρέφτη την σκιά του φασισμού, πρέπει να έχεις κάποιο θέμα αντίληψης. Ευχαριστούμε για το απόσπασμα, βοηθάει το δικό μας επιχείρημα.
«"Από αυτή την άποψη οι Ρομαντικοί μπορούσαν να είναι είτε προοδευτικοί είτε αντιδραστικοί. Στα λεγόμενα επαναστατικά κράτη, τα ριζοσπαστικά κράτη που δημιουργήθηκαν μετά τη Γαλλική Επανάσταση, ήταν αντιδραστικοί: ζητούσαν την επιστροφή σε κάποιο είδος μεσαιωνικού σκότους· στα αντιδραστικά κράτη, όπως η Πρωσία μετά το 1812, γίνονταν προοδευτικοί, καθόσον έβλεπαν τη δημιουργία αυτή του βασιλιά της Πρωσίας ως έναν αποπνικτικό, τεχνητό μηχανισμό που έπνιγε την φυσική, οργανική ώθηση της ζωής των ανθρώπων που φυλακίζονταν μέσα του.»
Έλα ρε φίλε, τι μας λες; Έγιναν προοδευτικοί οι ρομαντικοί στην Πρωσία μετά το 1812;;; χαχαχαχ.. Τότε ήταν που στράφηκαν ολοκληρωτικά προς τον εθνικιστικό συντηρητισμό. Μετεξεταστέος και τον Σεπτέμβριο ξαναδίνεις την Πολιτική Φιλοσοφία της Ευρώπης Ι.
«Εδώ έρχεται η διάκριση ανάμεσα στον ρομαντισμό της ΦΛΕΦΑΛΟ, προμετωπίδα του οποίου χρίζεται ο αντιδραστικός μοναρχιστής και οπαδός του Μέτερνιχ και της Παλινόρθωσης και στον επαναστατικό ρομαντισμό του Φασισμού που ασκεί κριτική στον Διαφωτισμό, όχι επειδή θέλει να επιστρέψει στον Μεσαίωνα, αλλά γιατί θέλει να ξεπεράσει τα αρνητικά της αστικής νεωτερικότητας και να την εγκαταστήσει με μία νέα μορφή κοινωνίας.»
Εκατό φορές τα ίδια ψέματα, τις ίδιες μαλακίες, το ίδιο μενού. Είπαμε στον μεσαίωνα πάει το back to the future.Ο Ρομαντισμός κρατά ζωντανές ιδέες του προνεωτερικού παρελθόντος στην νεωτερική πραγματικότητα. Ακόμη και ο Μύλλερ αυτό έκανε. Δεν υπήρχε θεωρία ολοκληρωτικού κράτους πριν από αυτόν,. Αυτός πήρε την μεσαιωνική ιδέα της societas civilis και την έκανε μέρος μια θεωρίας που μπορεί να εφαρμοστεί πολιτικά στην νεωτερικότητα. Ας θυμηθούμε τον Κονδύλη για την σκέψη των Ράσκιν και Καρλάιλ.
«Η ρομαντική αριστοκρατία δεν βασίζεται στην ιδέα της Παλαιάς Τάξης αλλά μάλλον συγκροτείται ως ελίτ υπό την σύγχρονη έννοια. Τον αποφασιστικό ρόλο δεν τον παίζουν τα κληρονομικά δικαιώματα αλλά η συμμετοχή του ατόμου στο κοινωνικό γίγνεσθαι κρίνεται βάσει κάποιας αξιοσύνης. [..]Επιπλέον η γαιοκτησιακή αριστοκρατία πρέπει να είναι και μια εργαζόμενη αριστοκρατία, το κράτος μοιράζει το έδαφος σε εκείνους που έχουν αποδεδειγμένες ικανότητες να το καλλιεργήσουν καλύτερα από τους εργάτες τους» (Κονδύλης Συντηρητισμός, σελ. 531)
«Τέλος, η Λέσχη μιλάει για ρομαντικό εθνικισμό πετώντας στα μούτρα μας τον πράκτορα των Πρώσσων φεουδαρχών Μύλλερ, ξεχνώντας πως η οργανική αντίληψη του έθνους, και το ίδιο βασικά το εθνικιστικό αίτημα, είναι κατά λογική συνέπεια Ρεπουμπλικανικό».
Πάλι το ίδιο πιάτο; Φτωχό το μενού Τζεντίλε.
Αν σε αυτή την περιγραφή του Ρομαντισμού δεν βλέπεις στον καθρέφτη την σκιά του φασισμού, πρέπει να έχεις κάποιο θέμα αντίληψης. Ευχαριστούμε για το απόσπασμα, βοηθάει το δικό μας επιχείρημα.
«"Από αυτή την άποψη οι Ρομαντικοί μπορούσαν να είναι είτε προοδευτικοί είτε αντιδραστικοί. Στα λεγόμενα επαναστατικά κράτη, τα ριζοσπαστικά κράτη που δημιουργήθηκαν μετά τη Γαλλική Επανάσταση, ήταν αντιδραστικοί: ζητούσαν την επιστροφή σε κάποιο είδος μεσαιωνικού σκότους· στα αντιδραστικά κράτη, όπως η Πρωσία μετά το 1812, γίνονταν προοδευτικοί, καθόσον έβλεπαν τη δημιουργία αυτή του βασιλιά της Πρωσίας ως έναν αποπνικτικό, τεχνητό μηχανισμό που έπνιγε την φυσική, οργανική ώθηση της ζωής των ανθρώπων που φυλακίζονταν μέσα του.»
Έλα ρε φίλε, τι μας λες; Έγιναν προοδευτικοί οι ρομαντικοί στην Πρωσία μετά το 1812;;; χαχαχαχ.. Τότε ήταν που στράφηκαν ολοκληρωτικά προς τον εθνικιστικό συντηρητισμό. Μετεξεταστέος και τον Σεπτέμβριο ξαναδίνεις την Πολιτική Φιλοσοφία της Ευρώπης Ι.
«Εδώ έρχεται η διάκριση ανάμεσα στον ρομαντισμό της ΦΛΕΦΑΛΟ, προμετωπίδα του οποίου χρίζεται ο αντιδραστικός μοναρχιστής και οπαδός του Μέτερνιχ και της Παλινόρθωσης και στον επαναστατικό ρομαντισμό του Φασισμού που ασκεί κριτική στον Διαφωτισμό, όχι επειδή θέλει να επιστρέψει στον Μεσαίωνα, αλλά γιατί θέλει να ξεπεράσει τα αρνητικά της αστικής νεωτερικότητας και να την εγκαταστήσει με μία νέα μορφή κοινωνίας.»
Εκατό φορές τα ίδια ψέματα, τις ίδιες μαλακίες, το ίδιο μενού. Είπαμε στον μεσαίωνα πάει το back to the future.Ο Ρομαντισμός κρατά ζωντανές ιδέες του προνεωτερικού παρελθόντος στην νεωτερική πραγματικότητα. Ακόμη και ο Μύλλερ αυτό έκανε. Δεν υπήρχε θεωρία ολοκληρωτικού κράτους πριν από αυτόν,. Αυτός πήρε την μεσαιωνική ιδέα της societas civilis και την έκανε μέρος μια θεωρίας που μπορεί να εφαρμοστεί πολιτικά στην νεωτερικότητα. Ας θυμηθούμε τον Κονδύλη για την σκέψη των Ράσκιν και Καρλάιλ.
«Η ρομαντική αριστοκρατία δεν βασίζεται στην ιδέα της Παλαιάς Τάξης αλλά μάλλον συγκροτείται ως ελίτ υπό την σύγχρονη έννοια. Τον αποφασιστικό ρόλο δεν τον παίζουν τα κληρονομικά δικαιώματα αλλά η συμμετοχή του ατόμου στο κοινωνικό γίγνεσθαι κρίνεται βάσει κάποιας αξιοσύνης. [..]Επιπλέον η γαιοκτησιακή αριστοκρατία πρέπει να είναι και μια εργαζόμενη αριστοκρατία, το κράτος μοιράζει το έδαφος σε εκείνους που έχουν αποδεδειγμένες ικανότητες να το καλλιεργήσουν καλύτερα από τους εργάτες τους» (Κονδύλης Συντηρητισμός, σελ. 531)
«Τέλος, η Λέσχη μιλάει για ρομαντικό εθνικισμό πετώντας στα μούτρα μας τον πράκτορα των Πρώσσων φεουδαρχών Μύλλερ, ξεχνώντας πως η οργανική αντίληψη του έθνους, και το ίδιο βασικά το εθνικιστικό αίτημα, είναι κατά λογική συνέπεια Ρεπουμπλικανικό».
Πάλι το ίδιο πιάτο; Φτωχό το μενού Τζεντίλε.
Πέμπτη, 25 Σεπτεμβρίου, 2025
Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας
«Αναφερόμενος στη διακήρυξη του Μουσολίνι «Ο λαός είναι το σώμα του κράτους και το κράτος είναι το πνεύμα του λαού. Σύμφωνα με την φασιστική αντίληψη, ο λαός είναι το κράτος και το κράτος είναι ο λαός. Τα όργανα μέσω των οποίων αυτή η ταυτότητα πραγματοποιείται στο κράτος είναι το κόμμα και οι συντεχνίες» (Mussolini 1935, 33), και βασιζόμενος στο σύνολο ιδεών του Μποτάι, προτάθηκε μια συντεχνιακή εκδοχή ολοκληρωτικής δημοκρατίας, στην οποία ο «λαός» που θα αποτελούσε το θεμέλιό της διαχωριζόταν στα κοινωνικά σώματα που συγκροτούσαν το συντεχνιακό σύστημα»
Η έννοια της συντεχνίας υπάρχει στις διακηρύξεις της Γαλλικής Επανάστασης; Μήπως είναι μεσαιωνικό κατάλοιπο;
«Ο φασισμός, εγκαταλείποντας κάθε ατομικιστική αντίληψη … όχι μόνο προχώρησε στην αναγνώριση του ατόμου και των ομάδων, αλλά και οργάνωσε το κράτος με τέτοιον τρόπο ώστε οι ομάδες, αναγνωρισμένες νομικά, να αποτελούν οι ίδιες μέρος του κράτους. Με άλλα λόγια, το κράτος οργάνωσε τους θεσμούς με συντεχνιακό τρόπο και τους επένδυσε με νομικές λειτουργίες, ώστε να καταστούν, όπως ήδη έχουμε δει, ‘όργανα’ του κράτους και του λαού ταυτόχρονα».»
Μπράβο!! Αλλά η συντεχνιακή οργάνωση είναι μεσαιωνικό στοιχείο και όχι ιδέα της Γαλλικής Επανάστασης. Ακόμη και αν την πρότειναν με εκσυγχρονιστικό περιεχόμενο o συντηρητικός και μη αριστερός συνεργάτης του φασισμού Αλφρέντο Ρόκα, ο Κοραντίνι και οι υπόλοιποι.
« Το συμπέρασμα και η οριστική λύση των αρχών του 1789 είναι επομένως ένα κράτος μέσα στο οποίο η ζωή του πολίτη εκπληρώνεται αληθινά και ολοκληρωμένα, μέσα στο οποίο ο πολίτης βρίσκει και συγκροτεί γνήσια την ηθική του προσωπικότητα, μέσα στο οποίο βρίσκει ουσιαστική και συνολική ρύθμιση της ζωής του. Το φιλελεύθερο κράτος είναι ένα κενό σχήμα που δεν υπηρετεί τον πολίτη. … Το Συντεχνιακό Κράτος … είναι η μόνη μορφή που μπορεί να περιλάβει τη σύγχρονη ζωή …. Το Συντεχνιακό Κράτος, όπως έχουμε επανειλημμένα δηλώσει, είναι η λύση στα προβλήματα της σύγχρονης ζωής, και η μορφή προς την οποία τείνει η κοινωνική ουσία του σύγχρονου κόσμου· συνεπώς, πρέπει αναπόφευκτα να είναι ο κληρονόμος και φορέας ολόκληρης της νεότερης ιστορίας, η οποία ως προς τον πολιτικό της τόνο και τα νομικά της συστήματα αποτελεί συνέπεια της Γαλλικής Επανάστασης."»
Αυτό το διαβάζεις ως άμεση ιδεολογική σύνδεση με την Γαλλική Επανάσταση; Χμ, τελικά τις προβοκάτσιες δεν τις κάνουν οι πλέον έξυπνοι άνθρωποι.
Η έννοια της συντεχνίας υπάρχει στις διακηρύξεις της Γαλλικής Επανάστασης; Μήπως είναι μεσαιωνικό κατάλοιπο;
«Ο φασισμός, εγκαταλείποντας κάθε ατομικιστική αντίληψη … όχι μόνο προχώρησε στην αναγνώριση του ατόμου και των ομάδων, αλλά και οργάνωσε το κράτος με τέτοιον τρόπο ώστε οι ομάδες, αναγνωρισμένες νομικά, να αποτελούν οι ίδιες μέρος του κράτους. Με άλλα λόγια, το κράτος οργάνωσε τους θεσμούς με συντεχνιακό τρόπο και τους επένδυσε με νομικές λειτουργίες, ώστε να καταστούν, όπως ήδη έχουμε δει, ‘όργανα’ του κράτους και του λαού ταυτόχρονα».»
Μπράβο!! Αλλά η συντεχνιακή οργάνωση είναι μεσαιωνικό στοιχείο και όχι ιδέα της Γαλλικής Επανάστασης. Ακόμη και αν την πρότειναν με εκσυγχρονιστικό περιεχόμενο o συντηρητικός και μη αριστερός συνεργάτης του φασισμού Αλφρέντο Ρόκα, ο Κοραντίνι και οι υπόλοιποι.
« Το συμπέρασμα και η οριστική λύση των αρχών του 1789 είναι επομένως ένα κράτος μέσα στο οποίο η ζωή του πολίτη εκπληρώνεται αληθινά και ολοκληρωμένα, μέσα στο οποίο ο πολίτης βρίσκει και συγκροτεί γνήσια την ηθική του προσωπικότητα, μέσα στο οποίο βρίσκει ουσιαστική και συνολική ρύθμιση της ζωής του. Το φιλελεύθερο κράτος είναι ένα κενό σχήμα που δεν υπηρετεί τον πολίτη. … Το Συντεχνιακό Κράτος … είναι η μόνη μορφή που μπορεί να περιλάβει τη σύγχρονη ζωή …. Το Συντεχνιακό Κράτος, όπως έχουμε επανειλημμένα δηλώσει, είναι η λύση στα προβλήματα της σύγχρονης ζωής, και η μορφή προς την οποία τείνει η κοινωνική ουσία του σύγχρονου κόσμου· συνεπώς, πρέπει αναπόφευκτα να είναι ο κληρονόμος και φορέας ολόκληρης της νεότερης ιστορίας, η οποία ως προς τον πολιτικό της τόνο και τα νομικά της συστήματα αποτελεί συνέπεια της Γαλλικής Επανάστασης."»
Αυτό το διαβάζεις ως άμεση ιδεολογική σύνδεση με την Γαλλική Επανάσταση; Χμ, τελικά τις προβοκάτσιες δεν τις κάνουν οι πλέον έξυπνοι άνθρωποι.
Πέμπτη, 25 Σεπτεμβρίου, 2025
«"Είναι γνωστό ότι ο σορελιανός συνδικαλισμός, από τον οποίο προέκυψαν η σκέψη και η πολιτική μέθοδος του φασισμού, θεωρούσε τον εαυτό του ως την αυθεντική ερμηνεία του μαρξιστικού κομμουνισμού. Η δυναμική αντίληψη της ιστορίας, στην οποία η δύναμη ως βία λειτουργεί ως ουσιώδες στοιχείο, έχει αδιαμφισβήτητη μαρξιστική προέλευση."»
Να δούμε λίγο και την πρωτογενή βιβλιογραφία του Σορέλ; Ας δούμε τι έγραψε στο 3ο Βιβλίο για την θεωρία της Βίας, στο 9ο κεφάλαιο, τίτλος «Χαρακτηριστικά μιας καλής κυβέρνησης».
«Την εποχή που οι διαμάχες των φεουδαρχών συγκλόνιζαν το βασίλειο της Γαλλίας κι ο τοποτηρητής του Παρισιού πηγαίνοντας στο κοινοβούλιο έπρεπε να ‘έχει μαχαίρι στην τσέπη του, όλα αυτά δεν εμπόδιζαν τον γαλλικό λαό να ζει ευτυχισμένος και να αυξάνεται σε αριθμό μέσα σε μια τίμια κι ελεύθερη άνεση».
Είπες κάτι; Είπες κάτι ρε εισοδιστή για τον φεουδαρχικό μεσαίωνα και τον Σορέλ; Πες ότι είμαστε ανορθολογικοί και σε βρίζουμε. Σαλάτα επιδόρπιο. Για την ουσία του θέματος έχεις να πεις κάτι; Σε ποιο μεθοδολογικό σχήμα εντάσσει αυτή την εκτίμηση ο Σορέλ; Σε εκείνο του κλασικού μαρξιστικού ντετερμινιστικού ιστορικισμού, σε αξίες της Γαλλικής Επανάστασης και των Ιακωβίνων;
«Ριζωμένη στο Risorgimento του Mazzini και του Garibaldi»
Αυτά είναι για τους Ιταλούς ότι το ‘21 για την Ελλάδα. Τα εντάσσουν σε μια εθνική αφήγηση και τα δέχονται αριστεροί, δεξιοί, αναρχικοί άπαντες. Δεν είναι ιδεολογικό γνώρισμα αποκλειστικά του φασισμού. Για τον Ιταλό υπάρχει εθνική συνέχεια από την Ρώμη στον Δάντη κι από εκεί στο Ρισορτζιμέντο.
Να δούμε λίγο και την πρωτογενή βιβλιογραφία του Σορέλ; Ας δούμε τι έγραψε στο 3ο Βιβλίο για την θεωρία της Βίας, στο 9ο κεφάλαιο, τίτλος «Χαρακτηριστικά μιας καλής κυβέρνησης».
«Την εποχή που οι διαμάχες των φεουδαρχών συγκλόνιζαν το βασίλειο της Γαλλίας κι ο τοποτηρητής του Παρισιού πηγαίνοντας στο κοινοβούλιο έπρεπε να ‘έχει μαχαίρι στην τσέπη του, όλα αυτά δεν εμπόδιζαν τον γαλλικό λαό να ζει ευτυχισμένος και να αυξάνεται σε αριθμό μέσα σε μια τίμια κι ελεύθερη άνεση».
Είπες κάτι; Είπες κάτι ρε εισοδιστή για τον φεουδαρχικό μεσαίωνα και τον Σορέλ; Πες ότι είμαστε ανορθολογικοί και σε βρίζουμε. Σαλάτα επιδόρπιο. Για την ουσία του θέματος έχεις να πεις κάτι; Σε ποιο μεθοδολογικό σχήμα εντάσσει αυτή την εκτίμηση ο Σορέλ; Σε εκείνο του κλασικού μαρξιστικού ντετερμινιστικού ιστορικισμού, σε αξίες της Γαλλικής Επανάστασης και των Ιακωβίνων;
«Ριζωμένη στο Risorgimento του Mazzini και του Garibaldi»
Αυτά είναι για τους Ιταλούς ότι το ‘21 για την Ελλάδα. Τα εντάσσουν σε μια εθνική αφήγηση και τα δέχονται αριστεροί, δεξιοί, αναρχικοί άπαντες. Δεν είναι ιδεολογικό γνώρισμα αποκλειστικά του φασισμού. Για τον Ιταλό υπάρχει εθνική συνέχεια από την Ρώμη στον Δάντη κι από εκεί στο Ρισορτζιμέντο.
Πέμπτη, 25 Σεπτεμβρίου, 2025
«O Μουσολίνι δεν ήθελε επανασύσταση της Ρωμαικης Αυτοκρατορίας. Αυτά είναι προπαγανδιστικές χαζομάρες. Ναι, επιδίωκε τα εδάφη της "αλύτρωτης Ιταλίας" του Ριζορτζιμέντο, αλλά η αρχαία Ρώμη δεν είχε σχέση με αυτό. Την Romanitas την εισήγαγε τακτικά το καθεστώς, ώστε να δώσει στους Ιταλούς μια κοινή εθνική αίσθηση (μιας και ακομα τοτε δεν υπηρχε)και υπερηφανο παρελθον λόγω των κομπλεξ τους προς τους Βορειοευρωπαιους (βλ. Ρηση Μουσολινι σχετικά με τους Βορειοευρωπαιους που θεωρουν τον Ιταλο έναν "παικτη Μαντολίνου")»
Αλήθεια; Και τότε γιατί υιοθέτησε ως προμετωπίδα επικοινωνιακή τον ρωμαϊκό χαιρετισμό; Στην Αιθιοπία και την Αφρική επιδίωκε εδάφη της αλύτρωτης Ιταλίας; Τους εποικισμούς γιατί τους έκανε αφού ήταν ιταλικά εδάφη; Τα ρωμαϊκά σύμβολα που απλώθηκαν σε κάθε δρόμο, στις αφίσες, η γενικευμένη λατρεία της Ρώμης; Ήταν εκσυγχρονιστικές ιδέες αυτές;
«Ο Τζεντίλε ήρθε αργότερα, ο Panunzio και οι εθνικοσυνδικαλιστές όμως είναι αδιαμφισβήτητα οι δημιουργοί του Φασισμού και "μέντορες" του Μουσολίνι. Ο ίδιος το είπε εξάλλου στο San Sepolcro το 1919, και έκανε και "παρέα" μαζί τους από το 1915.»
Πολύ ωραία. Ας δούμε τι έκανε ο Τζεντίλε ως πολιτικός. Ως πολιτικός ο Τζεντίλε έκανε την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1923. Σύμφωνα με τον Μουσολίνι ήταν μέχρι τότε η πιο γνήσια φασιστική μεταρρύθμιση. Αλλά και σύμφωνα με όλους τους ιστορικούς ήταν μια ιεραρχική μεταρρύθμιση των σχολείων που από ιδεολογική πλευρά οι αλλαγές έγιναν προς την κατεύθυνση του «αντιεπιστημονικού ανορθολογικού σχολείου». Δόθηκε απόλυτη προτεραιότητα στην κλασική παιδεία εις βάρος των επιστημονικών, τεχνικών και επαγγελματικών σπουδών». (Τacchi, Storia Illustrado den Fascismo).
Αλήθεια; Και τότε γιατί υιοθέτησε ως προμετωπίδα επικοινωνιακή τον ρωμαϊκό χαιρετισμό; Στην Αιθιοπία και την Αφρική επιδίωκε εδάφη της αλύτρωτης Ιταλίας; Τους εποικισμούς γιατί τους έκανε αφού ήταν ιταλικά εδάφη; Τα ρωμαϊκά σύμβολα που απλώθηκαν σε κάθε δρόμο, στις αφίσες, η γενικευμένη λατρεία της Ρώμης; Ήταν εκσυγχρονιστικές ιδέες αυτές;
«Ο Τζεντίλε ήρθε αργότερα, ο Panunzio και οι εθνικοσυνδικαλιστές όμως είναι αδιαμφισβήτητα οι δημιουργοί του Φασισμού και "μέντορες" του Μουσολίνι. Ο ίδιος το είπε εξάλλου στο San Sepolcro το 1919, και έκανε και "παρέα" μαζί τους από το 1915.»
Πολύ ωραία. Ας δούμε τι έκανε ο Τζεντίλε ως πολιτικός. Ως πολιτικός ο Τζεντίλε έκανε την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1923. Σύμφωνα με τον Μουσολίνι ήταν μέχρι τότε η πιο γνήσια φασιστική μεταρρύθμιση. Αλλά και σύμφωνα με όλους τους ιστορικούς ήταν μια ιεραρχική μεταρρύθμιση των σχολείων που από ιδεολογική πλευρά οι αλλαγές έγιναν προς την κατεύθυνση του «αντιεπιστημονικού ανορθολογικού σχολείου». Δόθηκε απόλυτη προτεραιότητα στην κλασική παιδεία εις βάρος των επιστημονικών, τεχνικών και επαγγελματικών σπουδών». (Τacchi, Storia Illustrado den Fascismo).
Πέμπτη, 25 Σεπτεμβρίου, 2025
Να προσθέσουμε και μερικά υστερόγραφα;
Ο Μουσολίνι στην πρώτη του ομιλία στην Βουλή είπε το 1921, « εμείς αμφισβητούμε ότι υπάρχουν δυο τάξεις γιατί υπάρχουν περισσότερες, εμείς αμφισβητούμε ότι ολάκερη η ανθρώπινη ιστορία μπορεί να εξηγηθεί με τον οικονομικό ντετερμινισμό […] εμείς αρνούμαστε τον διεθνισμό γιατί είναι ένα εμπόρευμα πολυτελείας».
Να πούμε και για την συνθήκη του Λατεράνο, την Καθολική Δράση κλπ; Εχθρικά προς την παραδοσιοκρατία και τον αντιδιαφωτιστικό Ρομαντισμό όλα αυτά, έτσι; Δεν σου λέμε ότι συμφωνούμε. Δεν εξετάζουμε αυτό. Εξετάζουμε το μενού που σερβίρεις με μπαγιάτικα υλικά.
Μην νομίζεις ότι θα σου επιτρέψουμε να κάνεις προβοκάτσιες μένοντας στις ταμπέλες. Και στην Ιρλανδία ρεπουμπλικανοί αυτοπροσδιορίζονταν οι φασίστες και οι εθνικιστές, γιατί έπρεπε να βρουν μια νομική φόρμουλα κατά του βρετανικού στέμματος. Αλλά οι ιδέες τους ήταν περισσότερο ρομαντικές, παραδοσιοκρατικές και σχεδόν μεταφυσικές από τις γερμανικές. Η ουσία μετράει μαρξιστάκο.
Αν υπήρχε σοβαρό κίνημα τότε την επόμενη μέρα θα συναντιόμασταν, θα σου απαγορεύαμε κάθε επαφή με τον εθνικιστικό χώρο και όποιος του χώρου συνέχιζε να μιλά με εσένα και τα υπόλοιπα μουνάκια του μαρξισμού που κάνετε εισοδισμό εδώ και κάποια χρόνια, θα είχε τις ανάλογες συνέπειες και θα απομακρυνόταν εξίσου άμεσα με εσένα.
Προς το παρόν, αφού δεν υπάρχουν οι παραπάνω πολιτικές προϋποθέσεις, δεν έχουμε να κάνουμε άλλο από το να σας γκρεμίζουμε τα εστιατόρια.
Εθνικισμός ή τέφρα, και βγάλτε τον σκασμό στράκια....
Ο Μουσολίνι στην πρώτη του ομιλία στην Βουλή είπε το 1921, « εμείς αμφισβητούμε ότι υπάρχουν δυο τάξεις γιατί υπάρχουν περισσότερες, εμείς αμφισβητούμε ότι ολάκερη η ανθρώπινη ιστορία μπορεί να εξηγηθεί με τον οικονομικό ντετερμινισμό […] εμείς αρνούμαστε τον διεθνισμό γιατί είναι ένα εμπόρευμα πολυτελείας».
Να πούμε και για την συνθήκη του Λατεράνο, την Καθολική Δράση κλπ; Εχθρικά προς την παραδοσιοκρατία και τον αντιδιαφωτιστικό Ρομαντισμό όλα αυτά, έτσι; Δεν σου λέμε ότι συμφωνούμε. Δεν εξετάζουμε αυτό. Εξετάζουμε το μενού που σερβίρεις με μπαγιάτικα υλικά.
Μην νομίζεις ότι θα σου επιτρέψουμε να κάνεις προβοκάτσιες μένοντας στις ταμπέλες. Και στην Ιρλανδία ρεπουμπλικανοί αυτοπροσδιορίζονταν οι φασίστες και οι εθνικιστές, γιατί έπρεπε να βρουν μια νομική φόρμουλα κατά του βρετανικού στέμματος. Αλλά οι ιδέες τους ήταν περισσότερο ρομαντικές, παραδοσιοκρατικές και σχεδόν μεταφυσικές από τις γερμανικές. Η ουσία μετράει μαρξιστάκο.
Αν υπήρχε σοβαρό κίνημα τότε την επόμενη μέρα θα συναντιόμασταν, θα σου απαγορεύαμε κάθε επαφή με τον εθνικιστικό χώρο και όποιος του χώρου συνέχιζε να μιλά με εσένα και τα υπόλοιπα μουνάκια του μαρξισμού που κάνετε εισοδισμό εδώ και κάποια χρόνια, θα είχε τις ανάλογες συνέπειες και θα απομακρυνόταν εξίσου άμεσα με εσένα.
Προς το παρόν, αφού δεν υπάρχουν οι παραπάνω πολιτικές προϋποθέσεις, δεν έχουμε να κάνουμε άλλο από το να σας γκρεμίζουμε τα εστιατόρια.
Εθνικισμός ή τέφρα, και βγάλτε τον σκασμό στράκια....
Πέμπτη, 25 Σεπτεμβρίου, 2025
Α. Π.
Μια διόρθωση μόνο στα παιδιά της Λέσχης. Σε ένα από τα σχόλιά σας, απαντάτε για ένα απόσπασμα που λέει ότι "μετά το 1812 οι ρομαντικοί στην Πρωσία έγιναν προοδευτικοί" και το αντικρούετε λέγοντας ότι έγιναν συντηρητικοί, αλλά κάνετε το λάθος να το χρεώνεται στον Vanguardist, και γράφετε: "Έλα ρε φίλε, τι μας λες; Έγιναν προοδευτικοί οι ρομαντικοί στην Πρωσία μετά το 1812;;; χαχαχαχ.. Τότε ήταν που στράφηκαν ολοκληρωτικά προς τον εθνικιστικό συντηρητισμό. Μετεξεταστέος και τον Σεπτέμβριο ξαναδίνεις την Πολιτική Φιλοσοφία της Ευρώπης Ι."
Το απόσπασμα δεν είναι του Vanguardist, είναι του Berlin απ' το Roots:
"In what might be called the revolutionary States, the radical States created after the French Revolution, they were reactionary, they called for the return of some kind of medieval darkness; in reactionary States, such as Prussia after 1812, they became progressive, inasmuch as they regarded this creation of the King of Prussia as a suffocating, artificial mechanism which stifled the natural organic thrust of the life of the human beings imprisoned by it. It could take either form. That is why we encounter revolutionary Romantics and reactionary Romantics. That is why it is impossible to pin Romanticism down to any given political view, however often this has been tried."
https://dokumen.pub/the-roots-of-romanticism-second-edition-9781400846696.html
Με αυτό, φυσικά, μπορεί κανείς να διαφωνήσει, αν πάρει πχ τον Λούκατς, λέει ακριβώς το αντίθετο από τον Μπερλίν, ότι οι Γερμανοί ρομαντικοί ακριβώς τότε ήταν που έγιναν συντηρητικοί:
"It was only when the battles against Napoleon ended with the rule of the Restoration that Romanticism became the leading ideology of a period of the darkest obscurantism. The “moonlit magical night” of the restoration of feudal absolutism was the time of the deepest and most momentous darkening among the nation of “poets and thinkers.” It was not only the time of the most humiliating oppression, but also of the most oppressive domination of philistinism. The wrong, aesthetic direction of the Romantic struggle against the philistine is shown socially in the fact that no ideology or art movement gripped German philistinism as strongly and influenced in as lastingly as Romanticism. From medieval imperial glory, from the pseudo-poetic transfiguration of social and political ties, the “organically” grown historical power, down to the glorification of the “emotional life,” down to the quietist sinking into the night of any unconscious, any “community,” down to the hatred of progress and freedom of self-responsibility – the consequences of the victory of Romantic ideology can still be felt today in the German psyche."
https://www.marxists.org/archive/lukacs/works/1945/romanticism.htm
Μένει άραγε μετεξεταστέος ο Μπερλίν ή μήπως ο Λούκατς; Είναι τελικά ο Jahn και ο Arndt, ο Schleiermacher και η Bettina von Arnim "obscurantist" ή "progressive"; Τη γνώμη μου την είχα γράψει σε μια συζήτηση πριν 3 χρόνια που συμμετείχε ο Σταμάτης και ο Στέφανος. Τότε είχα γράψει:
"Τόσο η θέση ότι ο ρομαντισμός είναι συνολικά τόσο αντιδραστικός, που τα προς το μέλλον ενατενιστικά του στοιχεία είναι ασήμαντα, όσο και η θέση ότι είναι συνολικά ενατένιση του μέλλοντος, και τα αντιδραστικά του στοιχεία είναι ασήμαντα, δεν με βρίσκουν σύμφωνο. Πιο σύμφωνο με βρίσκει η θέση του Hans Mayer (πάλι...) ότι είναι τόσο αντιφατικό κίνημα, τόσο περιπλεγμένες είναι μεταξύ τους η αντίδραση στη νεωτερικότητα και η λαχτάρα για καλύτερο μέλλον στα έργα όλων των ρομαντικών, που πραγματικά δεν μπορούμε να πούμε ότι κάποια από τις δύο τάσεις (αντιδραστική - μελλοντοενατενιστική) είναι τόσο κυρίαρχη ώστε να καθιστά την άλλη ασήμαντη. Πρέπει να τις βλέπουμε μάλλον ως διαλεκτική ενότητα."
Συνεχίζεται...
Το απόσπασμα δεν είναι του Vanguardist, είναι του Berlin απ' το Roots:
"In what might be called the revolutionary States, the radical States created after the French Revolution, they were reactionary, they called for the return of some kind of medieval darkness; in reactionary States, such as Prussia after 1812, they became progressive, inasmuch as they regarded this creation of the King of Prussia as a suffocating, artificial mechanism which stifled the natural organic thrust of the life of the human beings imprisoned by it. It could take either form. That is why we encounter revolutionary Romantics and reactionary Romantics. That is why it is impossible to pin Romanticism down to any given political view, however often this has been tried."
https://dokumen.pub/the-roots-of-romanticism-second-edition-9781400846696.html
Με αυτό, φυσικά, μπορεί κανείς να διαφωνήσει, αν πάρει πχ τον Λούκατς, λέει ακριβώς το αντίθετο από τον Μπερλίν, ότι οι Γερμανοί ρομαντικοί ακριβώς τότε ήταν που έγιναν συντηρητικοί:
"It was only when the battles against Napoleon ended with the rule of the Restoration that Romanticism became the leading ideology of a period of the darkest obscurantism. The “moonlit magical night” of the restoration of feudal absolutism was the time of the deepest and most momentous darkening among the nation of “poets and thinkers.” It was not only the time of the most humiliating oppression, but also of the most oppressive domination of philistinism. The wrong, aesthetic direction of the Romantic struggle against the philistine is shown socially in the fact that no ideology or art movement gripped German philistinism as strongly and influenced in as lastingly as Romanticism. From medieval imperial glory, from the pseudo-poetic transfiguration of social and political ties, the “organically” grown historical power, down to the glorification of the “emotional life,” down to the quietist sinking into the night of any unconscious, any “community,” down to the hatred of progress and freedom of self-responsibility – the consequences of the victory of Romantic ideology can still be felt today in the German psyche."
https://www.marxists.org/archive/lukacs/works/1945/romanticism.htm
Μένει άραγε μετεξεταστέος ο Μπερλίν ή μήπως ο Λούκατς; Είναι τελικά ο Jahn και ο Arndt, ο Schleiermacher και η Bettina von Arnim "obscurantist" ή "progressive"; Τη γνώμη μου την είχα γράψει σε μια συζήτηση πριν 3 χρόνια που συμμετείχε ο Σταμάτης και ο Στέφανος. Τότε είχα γράψει:
"Τόσο η θέση ότι ο ρομαντισμός είναι συνολικά τόσο αντιδραστικός, που τα προς το μέλλον ενατενιστικά του στοιχεία είναι ασήμαντα, όσο και η θέση ότι είναι συνολικά ενατένιση του μέλλοντος, και τα αντιδραστικά του στοιχεία είναι ασήμαντα, δεν με βρίσκουν σύμφωνο. Πιο σύμφωνο με βρίσκει η θέση του Hans Mayer (πάλι...) ότι είναι τόσο αντιφατικό κίνημα, τόσο περιπλεγμένες είναι μεταξύ τους η αντίδραση στη νεωτερικότητα και η λαχτάρα για καλύτερο μέλλον στα έργα όλων των ρομαντικών, που πραγματικά δεν μπορούμε να πούμε ότι κάποια από τις δύο τάσεις (αντιδραστική - μελλοντοενατενιστική) είναι τόσο κυρίαρχη ώστε να καθιστά την άλλη ασήμαντη. Πρέπει να τις βλέπουμε μάλλον ως διαλεκτική ενότητα."
Συνεχίζεται...
Παρασκευή, 26 Σεπτεμβρίου, 2025
Α. Π.
Συνέχεια:
Κι η πλάκα ξέρετε ποια είναι; Ότι τόσο ο Μπερλίν, όσο κι ο Λούκατς σε άλλα κείμενά τους το παραδέχονται αυτό, ότι ο ρομαντισμός βασίζεται στη διαλεκτική των αντιθέτων τόσο πολύ, που είναι πια ανεδαφικό να πεις ότι η μια ή η άλλη έκφρασή του είναι μόνο αντιδραστική ή μόνο προοδευτική. Ο Λούκατς:
"Romantic works are built on opposites. Real and fantastic, nature and city, reality and ideal. The romantic worldview is largely due to the disappointment that the consequences of the Great French bourgeois revolution brought. Even the state of a typical romantic hero, melancholy (for example, Rene by Chateaubriand), speaks of this. The second hero, typical of romanticism, is a rebel (Michael Kohlhaas by Kleist or Dubrovsky by Pushkin), also expressing the mood of the writers of romanticism. The romantic hero is usually described by literary theorists as an exceptional person in exceptional circumstances. In many ways, this is true. Romantic writers wanted to create unusual works, as opposed to classicism, which they denied. However, it is worth adding that the romantic hero is internally consistent and does not develop; this makes him related to classicism. The realistic hero receives real inner development."
(Lukacs, An Essay on the History of Literature. Για τους δύο τύπους μελαγχολικού και εξεγερμένου αργότερα ο Lowy θα πει ότι το πήρε ειδικά από τον Λούκατς, και το έβαλε τίτλο στο βιβλίο του ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΚΑΙ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ).
Κι ο Μπερλίν στο απόσπασμα που έβαλαν τα παιδιά παραπάνω όπου μιλά για το "coincidentia oppositorum".
Οπότε βλέπουμε δύο μεγάλους στοχαστές, που κατανοούσαν την αντιφατικότητα του ρομαντισμού, να κάνουν σε άλλα αποσπάσματα οι ίδιοι το λάθος να βάζουν ταμπέλες όπως "progressive" και "obscurantist" εν προκειμένω στον πρωσικό ρομαντισμό μετά το 1812.
Τέλος, αφού έβαλα παραπάνω τη δική μου γνώμη, θα παραθέσω και την απάντηση του Σταμάτη σε εκείνο το σχόλιο:
"Πολύ ωραίο συμπέρασμα/απόσπασμα φίλε!! Επειδή η συζήτηση δεν αφορά μόνο την διαλεκτική του αντιδραστικού με τον ελευθεριακό Ρομαντισμό αλλά και την ιδεολογική διαλεκτική της αντιδραστικής ρομαντικής παραδοσιοκρατίας με την ρομαντική μεθοδολογική πρωτοπορία (που επιτρέπει τον διαρκή διάλογο με τις "αντίπαλες* παραδόσεις, τον εκμοντερνισμό της ρομαντικής οπτικής και την διαλογή στοιχείων αντιπάλων παραδόσεων που προσαρμόζονται στην ρομαντική οπτική) νομίζω ότι στον Ρομαντισμό εμφανίζονται επίσης περιπλεκομενες μεταξύ τους η αντίδραση στην νεωτερικότητα και η μεθοδολογική πρωτοπορία. Φεύγει καρφί για το κείμενο της διατριβής αυτό. Σε ευχαριστώ που μου δίνεις βοήθεια για συμπληρώσεις αποσπασμάτων της διατριβής για δεύτερη φορά."
Αυτά τα ολίγα, και καλή κουβέντα να γίνεται.
Κι η πλάκα ξέρετε ποια είναι; Ότι τόσο ο Μπερλίν, όσο κι ο Λούκατς σε άλλα κείμενά τους το παραδέχονται αυτό, ότι ο ρομαντισμός βασίζεται στη διαλεκτική των αντιθέτων τόσο πολύ, που είναι πια ανεδαφικό να πεις ότι η μια ή η άλλη έκφρασή του είναι μόνο αντιδραστική ή μόνο προοδευτική. Ο Λούκατς:
"Romantic works are built on opposites. Real and fantastic, nature and city, reality and ideal. The romantic worldview is largely due to the disappointment that the consequences of the Great French bourgeois revolution brought. Even the state of a typical romantic hero, melancholy (for example, Rene by Chateaubriand), speaks of this. The second hero, typical of romanticism, is a rebel (Michael Kohlhaas by Kleist or Dubrovsky by Pushkin), also expressing the mood of the writers of romanticism. The romantic hero is usually described by literary theorists as an exceptional person in exceptional circumstances. In many ways, this is true. Romantic writers wanted to create unusual works, as opposed to classicism, which they denied. However, it is worth adding that the romantic hero is internally consistent and does not develop; this makes him related to classicism. The realistic hero receives real inner development."
(Lukacs, An Essay on the History of Literature. Για τους δύο τύπους μελαγχολικού και εξεγερμένου αργότερα ο Lowy θα πει ότι το πήρε ειδικά από τον Λούκατς, και το έβαλε τίτλο στο βιβλίο του ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΚΑΙ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ).
Κι ο Μπερλίν στο απόσπασμα που έβαλαν τα παιδιά παραπάνω όπου μιλά για το "coincidentia oppositorum".
Οπότε βλέπουμε δύο μεγάλους στοχαστές, που κατανοούσαν την αντιφατικότητα του ρομαντισμού, να κάνουν σε άλλα αποσπάσματα οι ίδιοι το λάθος να βάζουν ταμπέλες όπως "progressive" και "obscurantist" εν προκειμένω στον πρωσικό ρομαντισμό μετά το 1812.
Τέλος, αφού έβαλα παραπάνω τη δική μου γνώμη, θα παραθέσω και την απάντηση του Σταμάτη σε εκείνο το σχόλιο:
"Πολύ ωραίο συμπέρασμα/απόσπασμα φίλε!! Επειδή η συζήτηση δεν αφορά μόνο την διαλεκτική του αντιδραστικού με τον ελευθεριακό Ρομαντισμό αλλά και την ιδεολογική διαλεκτική της αντιδραστικής ρομαντικής παραδοσιοκρατίας με την ρομαντική μεθοδολογική πρωτοπορία (που επιτρέπει τον διαρκή διάλογο με τις "αντίπαλες* παραδόσεις, τον εκμοντερνισμό της ρομαντικής οπτικής και την διαλογή στοιχείων αντιπάλων παραδόσεων που προσαρμόζονται στην ρομαντική οπτική) νομίζω ότι στον Ρομαντισμό εμφανίζονται επίσης περιπλεκομενες μεταξύ τους η αντίδραση στην νεωτερικότητα και η μεθοδολογική πρωτοπορία. Φεύγει καρφί για το κείμενο της διατριβής αυτό. Σε ευχαριστώ που μου δίνεις βοήθεια για συμπληρώσεις αποσπασμάτων της διατριβής για δεύτερη φορά."
Αυτά τα ολίγα, και καλή κουβέντα να γίνεται.
Παρασκευή, 26 Σεπτεμβρίου, 2025
"Μένει άραγε μετεξεταστέος ο Μπερλίν ή μήπως ο Λούκατς; "
Μένει μετεξεταστέος όποιος κάνει κοπτοραπτικές για να υπηρετήσει σχέδια εισοδισμού.
H τάση ήταν να περνά προς τον συντηρητισμό η όλη ρομαντική κίνηση στην Γερμανία μέχρι την Παλινόρθωση. Οι πρώτοι κύκλοι των καντιανών και των ήπιων συντηρητικών (Φίχτε, Σλέγκελ) το γυρνάνε σε συντηρητισμό ή εθνικισμό από τον καντιανό και ιδιότροπα γερμανικό φιλελευθερισμό. Έρχονται μετά οι σχολές της Χαϊλδερβέργης και του Βερολίνου και κάνουν τον ρομαντισμό της Γερμανίας συντηρητικό ή και αντιδιαφωτιστικό. Μέχρι το 1810-11 έχει γίνει η μεταβολή. Εντάξει, δεν αλλάζουν δραματικά τα πράγματα μετά όσο πηγαίνει προς το σβήσιμο το κίνημα αν και υπάρχουν εξαιρέσεις.
Πάντως η ταμπέλα χρειάζεται μόνο για την πολιτική συζήτηση προκειμένου να δώσει έναν προσανατολισμό. Για να μην φτάσουμε στον πλήρη κερματισμό του όλου που δεν βοηθάει την κατανόηση και σβήνει το κοινό υπόβαθρο (συνειδητά μάλλον), όπως είδαμε στην περίπτωση του Vanguardist. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα μπουν μονολιθικές ταμπέλες υπό μορφή γηπεδικών τομών στον αντίποδα. Συμφωνούμε σε αυτό. Σε κάθε κίνημα ή διανοητή μπορούν να βρεθούν επιμέρους και πολυσχιδείς επιρροές. Δεν ακολουθούν κατά γράμμα κάποιο δόγμα. Δεν συμβαίνει στους μαρξιστές που έχουν κάτι πολύ συγκεκριμένο και αυστηρά προσδιορισμένο για να ξεκινήσουν την ανάλυση. Πώς θα ήταν δυνατόν να συμβεί στους ρομαντικούς που η πολλαπλότητα ιδεών είναι η έδρα τους; Από την άλλη επειδή το περίγραμμα του Ρομαντισμού δεν είναι δογματικά μπετοναρισμένο δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει ενιαίο κίνημα με κοινά αρχικά γνωρίσματα.
Μένει μετεξεταστέος όποιος κάνει κοπτοραπτικές για να υπηρετήσει σχέδια εισοδισμού.
H τάση ήταν να περνά προς τον συντηρητισμό η όλη ρομαντική κίνηση στην Γερμανία μέχρι την Παλινόρθωση. Οι πρώτοι κύκλοι των καντιανών και των ήπιων συντηρητικών (Φίχτε, Σλέγκελ) το γυρνάνε σε συντηρητισμό ή εθνικισμό από τον καντιανό και ιδιότροπα γερμανικό φιλελευθερισμό. Έρχονται μετά οι σχολές της Χαϊλδερβέργης και του Βερολίνου και κάνουν τον ρομαντισμό της Γερμανίας συντηρητικό ή και αντιδιαφωτιστικό. Μέχρι το 1810-11 έχει γίνει η μεταβολή. Εντάξει, δεν αλλάζουν δραματικά τα πράγματα μετά όσο πηγαίνει προς το σβήσιμο το κίνημα αν και υπάρχουν εξαιρέσεις.
Πάντως η ταμπέλα χρειάζεται μόνο για την πολιτική συζήτηση προκειμένου να δώσει έναν προσανατολισμό. Για να μην φτάσουμε στον πλήρη κερματισμό του όλου που δεν βοηθάει την κατανόηση και σβήνει το κοινό υπόβαθρο (συνειδητά μάλλον), όπως είδαμε στην περίπτωση του Vanguardist. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα μπουν μονολιθικές ταμπέλες υπό μορφή γηπεδικών τομών στον αντίποδα. Συμφωνούμε σε αυτό. Σε κάθε κίνημα ή διανοητή μπορούν να βρεθούν επιμέρους και πολυσχιδείς επιρροές. Δεν ακολουθούν κατά γράμμα κάποιο δόγμα. Δεν συμβαίνει στους μαρξιστές που έχουν κάτι πολύ συγκεκριμένο και αυστηρά προσδιορισμένο για να ξεκινήσουν την ανάλυση. Πώς θα ήταν δυνατόν να συμβεί στους ρομαντικούς που η πολλαπλότητα ιδεών είναι η έδρα τους; Από την άλλη επειδή το περίγραμμα του Ρομαντισμού δεν είναι δογματικά μπετοναρισμένο δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει ενιαίο κίνημα με κοινά αρχικά γνωρίσματα.
Παρασκευή, 26 Σεπτεμβρίου, 2025
Ανώνυμος/η
Οι απαντήσεις σας στις αλλοιώσεις της ιστορίας, και γενικά η θέρμη υποστήριξης της ιδέας είναι βάλσαμο στην ψυχή παίδες... Απόλαυση οι ιδεολογικές αντιπαραθέσεις σας, και το ευχάριστο είναι ότι κρατάει επίπεδο το ιστολόγιο και μένει στην σφαίρα της ευγένειας και του αλληλοσεβασμού.
Παρασκευή, 26 Σεπτεμβρίου, 2025
Ανώνυμος/η
Ένα ενδιαφέρον απόσπασμα από τη μελέτη του Herbert Uerlings για τον Νοβάλις, αναφέρεται στην άποψη του ARTHUR MOELLER VAN DEN BRUCK για τον Νοβάλις και τον Ρομαντισμό εν γένει:
Die konservative Novalis-Interpretation unseres Jahrhunderts beginnt mit Moeller van den Bruck°, dem frühen und maßgeblichen Theoretiker der Jungkonservativen und der konservativen Revolution. Überraschenderweise spielt bei ihm das politische Werk überhaupt keine Rolle, es wird nicht einmal erwähnt, obwohl Hardenberg bei der Klärung der geistesgeschichtlichen Wurzeln des Konservatismus eine entscheidende Rolle zugesprochen wird. Moeller van den Bruck disqualifiziert die Romantik wegen ihrer »Feigheit vor dem Leben« (168). »Menschlich war die preußischspartanische Jugend um Fichte unendlich wertvoller als die ästhetisierende um Schlegel.« (172f.) Hardenberg nun sei zwar seit Sophies Tod auch »ganz Tiefe und Verschwärmtheit« (181) gewesen, aber er war es eben durch und durch, nicht nur literarisch wie Schlegel oder Tieck, habe eine philosophisch-intellektuelle Qualität besessen, die ihn nie zum »geistigen Rückwärtsler« (191) werden ließ und die Metaphysik und Empirie in einem »modernen« Begriff von Natur zu verbinden wußte. Nicht politische Qualitäten sind also für Moeller van den Bruck interessant, sondern »der Philosoph Novalis« (194).
(Η συντηρητική ερμηνεία του Νοβάλις στον αιώνα μας ξεκινά με τον Μέλερ φαν ντεν Μπρουκ, τον πρώιμο και επιδραστικό θεωρητικό των Νέων Συντηρητικών και της Συντηρητικής Επανάστασης. Παραδόξως, το πολιτικό έργο του Νοβάλις δεν παίζει για τον Μέλερ κανέναν απολύτως ρόλο. Δεν αναφέρεται καν σε αυτό, αν και αποδίδει στον Χάρντενμπεργκ (Νοβάλις) καθοριστικό ρόλο στη διευκρίνιση των πνευματικών ριζών του συντηρητισμού. Ο Μέλερ φαν ντεν Μπρουκ αποκλείει τον Ρομαντισμό για τη «δειλία του απέναντι στη ζωή» (σ. 168). «Από ανθρώπινης άποψης, η πρωσο-σπαρτιατική νεολαία γύρω από τον Φίχτε ήταν απείρως πιο πολύτιμη από την αισθητικοποιητική νεολαία γύρω από τον Σλέγκελ». (σ. 172 κ.ε.) Ο Χάρντενμπεργκ (Νοβάλις), πράγματι, ήταν επίσης «εντελώς βαθυστόχαστος και αλλοπαρμένος» (σ. 181) μετά τον θάνατο της Σόφι, αλλά ήταν τόσο ολοκληρωμένος, όχι μόνο λογοτεχνικός όπως ο Σλέγκελ ή ο Τικ. Κατείχε μια φιλοσοφική-διανοητική ποιότητα που δεν του επέτρεψε ποτέ να γίνει «πνευματικός οπισθοδρομητής» (σ. 191) και που ήξερε πώς να συνδυάζει τη μεταφυσική και τον εμπειρισμό σε μια «σύγχρονη» αντίληψη της φύσης. Έτσι, δεν είναι οι πολιτικές ιδιότητες που ενδιαφέρουν τον Μέλερ φαν ντεν Μπρουκ, αλλά «ο φιλόσοφος Νοβάλις» (σ. 194).)
Die konservative Novalis-Interpretation unseres Jahrhunderts beginnt mit Moeller van den Bruck°, dem frühen und maßgeblichen Theoretiker der Jungkonservativen und der konservativen Revolution. Überraschenderweise spielt bei ihm das politische Werk überhaupt keine Rolle, es wird nicht einmal erwähnt, obwohl Hardenberg bei der Klärung der geistesgeschichtlichen Wurzeln des Konservatismus eine entscheidende Rolle zugesprochen wird. Moeller van den Bruck disqualifiziert die Romantik wegen ihrer »Feigheit vor dem Leben« (168). »Menschlich war die preußischspartanische Jugend um Fichte unendlich wertvoller als die ästhetisierende um Schlegel.« (172f.) Hardenberg nun sei zwar seit Sophies Tod auch »ganz Tiefe und Verschwärmtheit« (181) gewesen, aber er war es eben durch und durch, nicht nur literarisch wie Schlegel oder Tieck, habe eine philosophisch-intellektuelle Qualität besessen, die ihn nie zum »geistigen Rückwärtsler« (191) werden ließ und die Metaphysik und Empirie in einem »modernen« Begriff von Natur zu verbinden wußte. Nicht politische Qualitäten sind also für Moeller van den Bruck interessant, sondern »der Philosoph Novalis« (194).
(Η συντηρητική ερμηνεία του Νοβάλις στον αιώνα μας ξεκινά με τον Μέλερ φαν ντεν Μπρουκ, τον πρώιμο και επιδραστικό θεωρητικό των Νέων Συντηρητικών και της Συντηρητικής Επανάστασης. Παραδόξως, το πολιτικό έργο του Νοβάλις δεν παίζει για τον Μέλερ κανέναν απολύτως ρόλο. Δεν αναφέρεται καν σε αυτό, αν και αποδίδει στον Χάρντενμπεργκ (Νοβάλις) καθοριστικό ρόλο στη διευκρίνιση των πνευματικών ριζών του συντηρητισμού. Ο Μέλερ φαν ντεν Μπρουκ αποκλείει τον Ρομαντισμό για τη «δειλία του απέναντι στη ζωή» (σ. 168). «Από ανθρώπινης άποψης, η πρωσο-σπαρτιατική νεολαία γύρω από τον Φίχτε ήταν απείρως πιο πολύτιμη από την αισθητικοποιητική νεολαία γύρω από τον Σλέγκελ». (σ. 172 κ.ε.) Ο Χάρντενμπεργκ (Νοβάλις), πράγματι, ήταν επίσης «εντελώς βαθυστόχαστος και αλλοπαρμένος» (σ. 181) μετά τον θάνατο της Σόφι, αλλά ήταν τόσο ολοκληρωμένος, όχι μόνο λογοτεχνικός όπως ο Σλέγκελ ή ο Τικ. Κατείχε μια φιλοσοφική-διανοητική ποιότητα που δεν του επέτρεψε ποτέ να γίνει «πνευματικός οπισθοδρομητής» (σ. 191) και που ήξερε πώς να συνδυάζει τη μεταφυσική και τον εμπειρισμό σε μια «σύγχρονη» αντίληψη της φύσης. Έτσι, δεν είναι οι πολιτικές ιδιότητες που ενδιαφέρουν τον Μέλερ φαν ντεν Μπρουκ, αλλά «ο φιλόσοφος Νοβάλις» (σ. 194).)
Παρασκευή, 26 Σεπτεμβρίου, 2025
Δεν γνωρίζουμε με σιγουριά αν ήταν ο πρώτος που καταπιάστηκε με τον Νοβάλις στον 20ο αιώνα. Κράτα επιφύλαξη σε αυτό.
"Ο Χάρντενμπεργκ (Νοβάλις), πράγματι, ήταν επίσης «εντελώς βαθυστόχαστος και αλλοπαρμένος» (σ. 181) μετά τον θάνατο της Σόφι, αλλά ήταν τόσο ολοκληρωμένος, όχι μόνο λογοτεχνικός όπως ο Σλέγκελ ή ο Τικ. Κατείχε μια φιλοσοφική-διανοητική ποιότητα που δεν του επέτρεψε ποτέ να γίνει «πνευματικός οπισθοδρομητής»
Στην πραγματικότητα κανείς δεν έγινε οπισθοδρομητής. Απλώς οι συντηρητικοί επαναστάτες έψαχναν έναν τρόπο να ξεκολλήσουν από το βάρος της παλιάς ρομαντικής κληρονομιάς με μια ανανέωση της συντηρητικής και εθνικιστικής σκέψης, επειδή θεωρούσαν ότι οι παραδοσιοκρατικές και οικολογικές απόψεις των παλιών συντηρητικών εθνικιστών του Ρομαντισμού θα γίνοντναν βαρίδι στο δρόμο των εθνικιστών του μεσοπολέμου προς την εξουσία εφόσον η Ευρώπη και ο πόλεμος είχαν εκβιομηχανιστεί. Έψαχναν μια σύνθεση που να κρατούσε τις παλιές εθνικιστικές και συντηρητικές ιδέες του Ρομαντισμού αλλά σε ένα νέο πλαίσιο που δεν θα υποτιμούσε την τεχνολογία και την βιομηχανία. Δεν ήταν τυχαίο ότι πολλοί συντηρητικοί επαναστάτες του μεσοπολέμου ήταν τεχνικών ακαδημαϊκών σχολών. Συνεπώς θα βρεις πολλά τέτοια στα κείμενά τους.
"Ο Χάρντενμπεργκ (Νοβάλις), πράγματι, ήταν επίσης «εντελώς βαθυστόχαστος και αλλοπαρμένος» (σ. 181) μετά τον θάνατο της Σόφι, αλλά ήταν τόσο ολοκληρωμένος, όχι μόνο λογοτεχνικός όπως ο Σλέγκελ ή ο Τικ. Κατείχε μια φιλοσοφική-διανοητική ποιότητα που δεν του επέτρεψε ποτέ να γίνει «πνευματικός οπισθοδρομητής»
Στην πραγματικότητα κανείς δεν έγινε οπισθοδρομητής. Απλώς οι συντηρητικοί επαναστάτες έψαχναν έναν τρόπο να ξεκολλήσουν από το βάρος της παλιάς ρομαντικής κληρονομιάς με μια ανανέωση της συντηρητικής και εθνικιστικής σκέψης, επειδή θεωρούσαν ότι οι παραδοσιοκρατικές και οικολογικές απόψεις των παλιών συντηρητικών εθνικιστών του Ρομαντισμού θα γίνοντναν βαρίδι στο δρόμο των εθνικιστών του μεσοπολέμου προς την εξουσία εφόσον η Ευρώπη και ο πόλεμος είχαν εκβιομηχανιστεί. Έψαχναν μια σύνθεση που να κρατούσε τις παλιές εθνικιστικές και συντηρητικές ιδέες του Ρομαντισμού αλλά σε ένα νέο πλαίσιο που δεν θα υποτιμούσε την τεχνολογία και την βιομηχανία. Δεν ήταν τυχαίο ότι πολλοί συντηρητικοί επαναστάτες του μεσοπολέμου ήταν τεχνικών ακαδημαϊκών σχολών. Συνεπώς θα βρεις πολλά τέτοια στα κείμενά τους.
Παρασκευή, 26 Σεπτεμβρίου, 2025
Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας
Δεν γνωρίζουμε με σιγουριά αν ήταν ο πρώτος που καταπιάστηκε με τον Νοβάλις στον 20ο αιώνα. Κράτα επιφύλαξη σε αυτό.
"Ο Χάρντενμπεργκ (Νοβάλις), πράγματι, ήταν επίσης «εντελώς βαθυστόχαστος και αλλοπαρμένος» (σ. 181) μετά τον θάνατο της Σόφι, αλλά ήταν τόσο ολοκληρωμένος, όχι μόνο λογοτεχνικός όπως ο Σλέγκελ ή ο Τικ. Κατείχε μια φιλοσοφική-διανοητική ποιότητα που δεν του επέτρεψε ποτέ να γίνει «πνευματικός οπισθοδρομητής»
Στην πραγματικότητα κανείς δεν έγινε οπισθοδρομητής. Απλώς οι συντηρητικοί επαναστάτες έψαχναν έναν τρόπο να ξεκολλήσουν από το βάρος της παλιάς ρομαντικής κληρονομιάς με μια ανανέωση της συντηρητικής και εθνικιστικής σκέψης, επειδή θεωρούσαν ότι οι παραδοσιοκρατικές και οικολογικές απόψεις των παλιών συντηρητικών εθνικιστών του Ρομαντισμού θα γίνοντναν βαρίδι στο δρόμο των εθνικιστών του μεσοπολέμου προς την εξουσία εφόσον η Ευρώπη και ο πόλεμος είχαν εκβιομηχανιστεί. Έψαχναν μια σύνθεση που να κρατούσε τις παλιές εθνικιστικές και συντηρητικές ιδέες του Ρομαντισμού αλλά σε ένα νέο πλαίσιο που δεν θα υποτιμούσε την τεχνολογία και την βιομηχανία. Δεν ήταν τυχαίο ότι πολλοί συντηρητικοί επαναστάτες του μεσοπολέμου ήταν τεχνικών ακαδημαϊκών σχολών. Συνεπώς θα βρεις πολλά τέτοια στα κείμενά τους.
Το θέμα είναι ότι υπήρξε συνέχεια στις βασικές ιδέες του Ρομαντισμού εντός της συντηρητικής επανάστασης. Και, κυρίως, σήμερα που ο μεταμοντέρνος κόσμος έχει κάνει την Ευρώπη και την βιομηχανία της παγκοσμιοποιημένη, ο παλιός Ρομαντισμός δείχνει πιο επίκαιρος ως πρόταση αντίστασης από τον ρομαντισμό της συντηρητικής επανάστασης.
Για την Ελλάδα τι να πούμε; Είναι ακόμη σε ημιαγροτική φάση. Εδώ και αν δουλεύουν καλά τα επιχειρήματα του παλιού Ρομαντισμού.
"Ο Χάρντενμπεργκ (Νοβάλις), πράγματι, ήταν επίσης «εντελώς βαθυστόχαστος και αλλοπαρμένος» (σ. 181) μετά τον θάνατο της Σόφι, αλλά ήταν τόσο ολοκληρωμένος, όχι μόνο λογοτεχνικός όπως ο Σλέγκελ ή ο Τικ. Κατείχε μια φιλοσοφική-διανοητική ποιότητα που δεν του επέτρεψε ποτέ να γίνει «πνευματικός οπισθοδρομητής»
Στην πραγματικότητα κανείς δεν έγινε οπισθοδρομητής. Απλώς οι συντηρητικοί επαναστάτες έψαχναν έναν τρόπο να ξεκολλήσουν από το βάρος της παλιάς ρομαντικής κληρονομιάς με μια ανανέωση της συντηρητικής και εθνικιστικής σκέψης, επειδή θεωρούσαν ότι οι παραδοσιοκρατικές και οικολογικές απόψεις των παλιών συντηρητικών εθνικιστών του Ρομαντισμού θα γίνοντναν βαρίδι στο δρόμο των εθνικιστών του μεσοπολέμου προς την εξουσία εφόσον η Ευρώπη και ο πόλεμος είχαν εκβιομηχανιστεί. Έψαχναν μια σύνθεση που να κρατούσε τις παλιές εθνικιστικές και συντηρητικές ιδέες του Ρομαντισμού αλλά σε ένα νέο πλαίσιο που δεν θα υποτιμούσε την τεχνολογία και την βιομηχανία. Δεν ήταν τυχαίο ότι πολλοί συντηρητικοί επαναστάτες του μεσοπολέμου ήταν τεχνικών ακαδημαϊκών σχολών. Συνεπώς θα βρεις πολλά τέτοια στα κείμενά τους.
Το θέμα είναι ότι υπήρξε συνέχεια στις βασικές ιδέες του Ρομαντισμού εντός της συντηρητικής επανάστασης. Και, κυρίως, σήμερα που ο μεταμοντέρνος κόσμος έχει κάνει την Ευρώπη και την βιομηχανία της παγκοσμιοποιημένη, ο παλιός Ρομαντισμός δείχνει πιο επίκαιρος ως πρόταση αντίστασης από τον ρομαντισμό της συντηρητικής επανάστασης.
Για την Ελλάδα τι να πούμε; Είναι ακόμη σε ημιαγροτική φάση. Εδώ και αν δουλεύουν καλά τα επιχειρήματα του παλιού Ρομαντισμού.
Παρασκευή, 26 Σεπτεμβρίου, 2025
Ανώνυμος/η
1) Ο φασισμός ήταν ένας αχταρμάς αν τον εξετάσουμε ιδεολογικά. Από τις αρχές μέχρι την πτώση τουλάχιστον έξι ισχυρές διαφορετικές ιδεολογικές τάσεις τρώγονταν για το ποια θα ερμηνεύσει καλύτερα το κράτος. Τάσεις με εντελώς αντικρουόμενα θεμέλια και επιχειρήματα. Μέχρι που τελικά καθαίρεσαν και τον Τζεντίλε από τη θέση του.
2) Ο Πανούντζιο, ο Μποτάι, ο Τζεντίλε και οι υπόλοιποι θεωρητικοί του κόμματος δεν θα υπήρχαν αν δεν υπήρχε το κίνημα. Δεν έγραψαν ποτέ τίποτα πέρα από το τι ήταν και τι θα μπορούσε να ήταν ο φασισμός. Δεν έγραψαν και φυσικά δεν μπορούσαν να γράψουν φιλοσοφία αισθητική, ηθική ή και πολιτική για ευρύτερα θέματα. Σωστά η λέσχη τους κατατάσσει στους λειτουργικούς και όχι στους θεμελιωτές.
3) Ο φασισμός ήταν πρώτα δράση. Η δράση ξετυλίχθηκε πάνω σε πολύ απλοϊκές συμφωνίες. Πατριωτισμός, εθνικά αιτήματα και δυσφορία για την αποζημίωση των δυτικών ως ανταμοιβή για την είσοδο της χώρας στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, πολιτιστική ανάταση, υποστήριξη των αιτημάτων της εργατικής τάξης με έναν ασταθή ευκαιριακό τρόπο σε ένα φάσμα που εκτεινόταν από την υποστήριξη εργατικών καταλήψεων εργοστασίων και κατέληγε σε συμφωνία με την βιομηχανική εργοδοσία κατά των συνδικαλιστικών απεργιών ανά περίπτωση. Σωστά η λέσχη βλέπει τις συγκολλητικές ιδέες αυτού του πανσυλλεκτικού ανομοιόμορφου κινήματος. Λάθος της λέσχης η αναγωγή των οικονομικών αντιλήψεων του κινήματος σε κάτι σταθερά επεξεργασμένο, όπως η αδογμάτιστη μεν σταθερή δε ρομαντική οικονομική θεωρία. Αν ο φασισμός επηρεάστηκε σε ορισμένες φάσεις του από ιδέες του οικονομικού ρομαντισμού αυτό συνέβη τυχαία. Οι Ιταλοί φασίστες πολύ απλά δεν είχαν ξεκάθαρο πρόγραμμα. Βλέποντας και κάνοντας πήγαιναν. Σαφώς σε έναν ρομαντικό τρίτο δρόμο ανάμεσα στον καπιταλισμό και στον κομμουνισμό. Χωρίς όμως να γνωρίζουν την οικονομική θεωρία του ρομαντισμού. Εντελώς εμπειρικά κινούνταν ισορροπώντας ανάμεσα στις αντικρουόμενες τάσεις του κινήματος που ξεκινούσαν από Ιακωβίνους για να καταλήξουν στους καθολικούς οργανικιστές.
4) Καλώς ή κακώς, ο όροι φασίστας και φασιστικός επικράτησαν σαν ονομασία όλων των σχετικών κινημάτων του μεσοπολέμου σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ποιος ο λόγος να γίνεται απόπειρα διάσπασης του όλου; Δεν είναι πανεπιστήμιο κοινωνιολογίας ο χώρος για να ψάχνουμε τέτοιες επιστημονικές λεπτολογίες. Αν η επιστημονική αποκοπή του ενός κινήματος από τα υπόλοιπα περάσει στο επίπεδο της πολιτικής δράσης το μόνο που θα πετύχει είναι η διάσπαση του σημερινού εθνικιστικού χώρου. Έναν ακόμη πόντο στη λέσχη για αυτό τον συναγερμό.
5) Αν ακολουθήσουμε το σκεπτικό των σχολιαστών που υποστηρίζουν ότι πρέπει να εξετάσουμε με προσοχή την εθνική ιδιαιτερότητα του ιταλικού υποδείγματος για να το διακρίνουμε από το γερμανικό και τα υπόλοιπα, προκύπτει το ερώτημα γιατί να μας ενδιαφέρει το ιταλικό υπόδειγμα και όχι το ελληνικό; Αφού υποστηρίζετε ότι το κάθε κίνημα έχει μια ξεχωριστή εθνική υπόσταση τότε εμείς πρέπει να ψάχνουμε μόνο το ελληνικό. Διαφορετικά αντιφάσκετε με τα όσα λέτε. Κάτι τέτοιο όμως θα ήταν καθαρή ανοησία σαν τακτική του χώρου ή και σκόπιμη προβοκάτσια, όπως λένε τα παιδιά της λέσχης.
2) Ο Πανούντζιο, ο Μποτάι, ο Τζεντίλε και οι υπόλοιποι θεωρητικοί του κόμματος δεν θα υπήρχαν αν δεν υπήρχε το κίνημα. Δεν έγραψαν ποτέ τίποτα πέρα από το τι ήταν και τι θα μπορούσε να ήταν ο φασισμός. Δεν έγραψαν και φυσικά δεν μπορούσαν να γράψουν φιλοσοφία αισθητική, ηθική ή και πολιτική για ευρύτερα θέματα. Σωστά η λέσχη τους κατατάσσει στους λειτουργικούς και όχι στους θεμελιωτές.
3) Ο φασισμός ήταν πρώτα δράση. Η δράση ξετυλίχθηκε πάνω σε πολύ απλοϊκές συμφωνίες. Πατριωτισμός, εθνικά αιτήματα και δυσφορία για την αποζημίωση των δυτικών ως ανταμοιβή για την είσοδο της χώρας στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, πολιτιστική ανάταση, υποστήριξη των αιτημάτων της εργατικής τάξης με έναν ασταθή ευκαιριακό τρόπο σε ένα φάσμα που εκτεινόταν από την υποστήριξη εργατικών καταλήψεων εργοστασίων και κατέληγε σε συμφωνία με την βιομηχανική εργοδοσία κατά των συνδικαλιστικών απεργιών ανά περίπτωση. Σωστά η λέσχη βλέπει τις συγκολλητικές ιδέες αυτού του πανσυλλεκτικού ανομοιόμορφου κινήματος. Λάθος της λέσχης η αναγωγή των οικονομικών αντιλήψεων του κινήματος σε κάτι σταθερά επεξεργασμένο, όπως η αδογμάτιστη μεν σταθερή δε ρομαντική οικονομική θεωρία. Αν ο φασισμός επηρεάστηκε σε ορισμένες φάσεις του από ιδέες του οικονομικού ρομαντισμού αυτό συνέβη τυχαία. Οι Ιταλοί φασίστες πολύ απλά δεν είχαν ξεκάθαρο πρόγραμμα. Βλέποντας και κάνοντας πήγαιναν. Σαφώς σε έναν ρομαντικό τρίτο δρόμο ανάμεσα στον καπιταλισμό και στον κομμουνισμό. Χωρίς όμως να γνωρίζουν την οικονομική θεωρία του ρομαντισμού. Εντελώς εμπειρικά κινούνταν ισορροπώντας ανάμεσα στις αντικρουόμενες τάσεις του κινήματος που ξεκινούσαν από Ιακωβίνους για να καταλήξουν στους καθολικούς οργανικιστές.
4) Καλώς ή κακώς, ο όροι φασίστας και φασιστικός επικράτησαν σαν ονομασία όλων των σχετικών κινημάτων του μεσοπολέμου σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ποιος ο λόγος να γίνεται απόπειρα διάσπασης του όλου; Δεν είναι πανεπιστήμιο κοινωνιολογίας ο χώρος για να ψάχνουμε τέτοιες επιστημονικές λεπτολογίες. Αν η επιστημονική αποκοπή του ενός κινήματος από τα υπόλοιπα περάσει στο επίπεδο της πολιτικής δράσης το μόνο που θα πετύχει είναι η διάσπαση του σημερινού εθνικιστικού χώρου. Έναν ακόμη πόντο στη λέσχη για αυτό τον συναγερμό.
5) Αν ακολουθήσουμε το σκεπτικό των σχολιαστών που υποστηρίζουν ότι πρέπει να εξετάσουμε με προσοχή την εθνική ιδιαιτερότητα του ιταλικού υποδείγματος για να το διακρίνουμε από το γερμανικό και τα υπόλοιπα, προκύπτει το ερώτημα γιατί να μας ενδιαφέρει το ιταλικό υπόδειγμα και όχι το ελληνικό; Αφού υποστηρίζετε ότι το κάθε κίνημα έχει μια ξεχωριστή εθνική υπόσταση τότε εμείς πρέπει να ψάχνουμε μόνο το ελληνικό. Διαφορετικά αντιφάσκετε με τα όσα λέτε. Κάτι τέτοιο όμως θα ήταν καθαρή ανοησία σαν τακτική του χώρου ή και σκόπιμη προβοκάτσια, όπως λένε τα παιδιά της λέσχης.
Παρασκευή, 26 Σεπτεμβρίου, 2025
Ανώνυμος/η
Σταμ δυτική Πελοπόννησο που αν θυμαμαι καλα ειναι ο τοπος καταγωγης σου, παίζει τίποτα καλό εργασιακά ή εστω υποφερτα ανεκτο; Ή αλλο παιδί της λεσχης, αν θέλει ας μοιραστεί τις γνώσεις του απο την ελληνική επαρχία στο σχετικό ζήτημα, καθώς η πρωτεύουσα δεν παλευεται... Θέλει 1,5 χιλιαρικο για πλάκα για να πεις οτι δεν είσαι σκλαβος.
Παρασκευή, 26 Σεπτεμβρίου, 2025
Σταμάτης
Κάποιος με είχε ρωτήσει ξανά στο παρελθόν για αυτό το θέμα. Δυστυχώς φίλε δεν έχω ευχάριστη απάντηση.
Είναι μια τοπική κοινωνία που δίνει μεγάλη σημασία στην καταγωγή και την οικογένειά σου. Ένας ξένος στον τόπο πρέπει να έχει βρει πρώτα τις καβάντζες του για να κατέβει. Αν τις έχει βρει και έχει δουλειά στην περιοχή, θα περάσει σχεδόν απαρατήρητος στην αρχή. Θα χρειαστεί αρκετό διάστημα για να μπει σε παρέες και να ενταχθεί στην κοινωνική ζωή πέραν της εργασίας. Αν δεν έχει καβάντζες και έρθει ψάχνοντας, θα αντιμετωπιστεί σαν εξωγήινος. Ελαφρώς καλύτερα από τους μετανάστες. Δεν σε ενοχλούν αν πληρώνεις στην ώρα σου ενοίκια και τα συναφή. Δεν έχουν επιθετικές συμπεριφορές και εγκληματικότητα. Σε αυτά είναι μια χαρά σε σχέση με άλλες περιοχές. Αλλά θα είσαι για πολύ καιρό (για χρόνια) ξένος.
Όμως οι δουλειές δίνονται με βάση την οικογενειακή σου προέλευση και με άκρες των πολιτικών γνωριμιών. Πρώτα κανονίζουν οι πολιτικοί τα κονέ τους και μετά οι τοπικοί παράγοντες (επαγγελματίες, τοπικοί εκλεγμένοι, επιστήμονες που έχουν θέσεις στελεχών) με γνώμονα τις γνωριμίες τους, την οικογενειακή προέλευση (είσαι από ισχυρή οικογένεια, με καλό όνομα, έχει πολλές ψήφους και οικονομική δύναμη; κλπ) . Υπάρχει κόσμος που δεν τα γουστάρει αυτά και καλοί άνθρωποι αλλά μέχρι να τους φάμε τις αποφάσεις τις παίρνουν οι προαναφερθέντες και όχι οι καλοί.
Συνεπώς, δύσκολα τα πράγματα. Εξαρτάται κι από έναν ακόμη παράγοντα. Τι ειδίκευση έχεις; Τι δουλειές κάνεις; Οι χειρονακτικές δουλειές οι σκληρές , αγροτικές κλπ, γίνονται από μετανάστες. Οι χειρονακτικές τουριστικές δουλειές γίνονται από Έλληνες αλλά μόνο από Απρίλιο μέχρι Σεπτέμβριο. Πάντα μέσω γνωριμιών. Πολύ δύσκολα να μπεις σε ξενοδοχείο χωρίς άκρη.
Υπάρχουν και δουλειές σε εργοστάσια της περιοχής. Κάποιες καλύτερες (πχ εργοστάσια παραγωγής γλυκισμάτων, καραμελών κλπ) που συνήθως παίρνουν παιδιά από την τοπική κοινωνία μέσω οικογενειακών γνωριμιών ή πολιτικών παρεμβάσεων. Υπάρχουν λίγο πιο ζόρικες αντίστοιχες δουλειές (εργοστάσια με τουρσιά και αγροτικά προϊόντα). Δίνονται με τον ίδιο τρόπο. Οι ντόπιοι που δεν παίζουν με κονέ και έχουν μια μεσαία επιφάνεια το παλεύουν δουλεύοντας μόνοι ή οικογενειακά στα χωράφια τους. Μαζεύουν τις ελιές τους, κάνουν κτηνοτροφικές εργασίες. Αν δεν έχεις περιουσία την έβαψες.
Το εμπόριο είναι στα χέρια ντόπιων. Δεν υπάρχουν κάτω πολλοί μεγάλοι επιχειρηματίες με πανελλήνια μπραντς, ευτυχώς για την διατήρηση του τοπικού χρώματος και ύφους δυστυχώς για όσους ψάχνουν δουλειές.
Για επιστήμονες είναι απαγορευτική η περιοχή. Εκτός κι αν είναι γεωπόνοι, γιατροί, κτηνίατροι, κάτι που να έχει σχέση με το αγροτικό περιβάλλον. Λογιστές, πληροφορικαριοι κλπ δεν είναι τόσο απαραίτητοι όσο στην Αθήνα λόγω της αγροτικής περιοχής. Φιλόλογοι και μαθηματικοί χρειάζονται για φροντιστήρια σε παιδιά και πληρώνονται καλά. Αλλά αν είσαι ξένος και δεν σε γνωρίζουν δεν σε βάζουν εύκολα στο σπίτι τους εκτός και αν βρεις τρόπο να διαφημίσεις την δουλειά σου.
Γυμναστήρια, πολεμικές τέχνες, σύλλογοι χορού κλπ αρχίζουν να ανεβαίνουν αλλά και πάλι από παιδιά που έχουν τοπική καταγωγή. Μουσικοί, ωδεία κλπ ανύπαρκτα. Μόνο Πάολα και τσιγγάνοι με κλαρίνα ή ρεμπέτες έχουν πιθανότητες να παίξουν σε κάποια μαγαζιά. Κι αυτοί ελάχιστοι.
Είναι μια τοπική κοινωνία που δίνει μεγάλη σημασία στην καταγωγή και την οικογένειά σου. Ένας ξένος στον τόπο πρέπει να έχει βρει πρώτα τις καβάντζες του για να κατέβει. Αν τις έχει βρει και έχει δουλειά στην περιοχή, θα περάσει σχεδόν απαρατήρητος στην αρχή. Θα χρειαστεί αρκετό διάστημα για να μπει σε παρέες και να ενταχθεί στην κοινωνική ζωή πέραν της εργασίας. Αν δεν έχει καβάντζες και έρθει ψάχνοντας, θα αντιμετωπιστεί σαν εξωγήινος. Ελαφρώς καλύτερα από τους μετανάστες. Δεν σε ενοχλούν αν πληρώνεις στην ώρα σου ενοίκια και τα συναφή. Δεν έχουν επιθετικές συμπεριφορές και εγκληματικότητα. Σε αυτά είναι μια χαρά σε σχέση με άλλες περιοχές. Αλλά θα είσαι για πολύ καιρό (για χρόνια) ξένος.
Όμως οι δουλειές δίνονται με βάση την οικογενειακή σου προέλευση και με άκρες των πολιτικών γνωριμιών. Πρώτα κανονίζουν οι πολιτικοί τα κονέ τους και μετά οι τοπικοί παράγοντες (επαγγελματίες, τοπικοί εκλεγμένοι, επιστήμονες που έχουν θέσεις στελεχών) με γνώμονα τις γνωριμίες τους, την οικογενειακή προέλευση (είσαι από ισχυρή οικογένεια, με καλό όνομα, έχει πολλές ψήφους και οικονομική δύναμη; κλπ) . Υπάρχει κόσμος που δεν τα γουστάρει αυτά και καλοί άνθρωποι αλλά μέχρι να τους φάμε τις αποφάσεις τις παίρνουν οι προαναφερθέντες και όχι οι καλοί.
Συνεπώς, δύσκολα τα πράγματα. Εξαρτάται κι από έναν ακόμη παράγοντα. Τι ειδίκευση έχεις; Τι δουλειές κάνεις; Οι χειρονακτικές δουλειές οι σκληρές , αγροτικές κλπ, γίνονται από μετανάστες. Οι χειρονακτικές τουριστικές δουλειές γίνονται από Έλληνες αλλά μόνο από Απρίλιο μέχρι Σεπτέμβριο. Πάντα μέσω γνωριμιών. Πολύ δύσκολα να μπεις σε ξενοδοχείο χωρίς άκρη.
Υπάρχουν και δουλειές σε εργοστάσια της περιοχής. Κάποιες καλύτερες (πχ εργοστάσια παραγωγής γλυκισμάτων, καραμελών κλπ) που συνήθως παίρνουν παιδιά από την τοπική κοινωνία μέσω οικογενειακών γνωριμιών ή πολιτικών παρεμβάσεων. Υπάρχουν λίγο πιο ζόρικες αντίστοιχες δουλειές (εργοστάσια με τουρσιά και αγροτικά προϊόντα). Δίνονται με τον ίδιο τρόπο. Οι ντόπιοι που δεν παίζουν με κονέ και έχουν μια μεσαία επιφάνεια το παλεύουν δουλεύοντας μόνοι ή οικογενειακά στα χωράφια τους. Μαζεύουν τις ελιές τους, κάνουν κτηνοτροφικές εργασίες. Αν δεν έχεις περιουσία την έβαψες.
Το εμπόριο είναι στα χέρια ντόπιων. Δεν υπάρχουν κάτω πολλοί μεγάλοι επιχειρηματίες με πανελλήνια μπραντς, ευτυχώς για την διατήρηση του τοπικού χρώματος και ύφους δυστυχώς για όσους ψάχνουν δουλειές.
Για επιστήμονες είναι απαγορευτική η περιοχή. Εκτός κι αν είναι γεωπόνοι, γιατροί, κτηνίατροι, κάτι που να έχει σχέση με το αγροτικό περιβάλλον. Λογιστές, πληροφορικαριοι κλπ δεν είναι τόσο απαραίτητοι όσο στην Αθήνα λόγω της αγροτικής περιοχής. Φιλόλογοι και μαθηματικοί χρειάζονται για φροντιστήρια σε παιδιά και πληρώνονται καλά. Αλλά αν είσαι ξένος και δεν σε γνωρίζουν δεν σε βάζουν εύκολα στο σπίτι τους εκτός και αν βρεις τρόπο να διαφημίσεις την δουλειά σου.
Γυμναστήρια, πολεμικές τέχνες, σύλλογοι χορού κλπ αρχίζουν να ανεβαίνουν αλλά και πάλι από παιδιά που έχουν τοπική καταγωγή. Μουσικοί, ωδεία κλπ ανύπαρκτα. Μόνο Πάολα και τσιγγάνοι με κλαρίνα ή ρεμπέτες έχουν πιθανότητες να παίξουν σε κάποια μαγαζιά. Κι αυτοί ελάχιστοι.
Παρασκευή, 26 Σεπτεμβρίου, 2025
Ανώνυμος/η
Φίλε συμβολή άμα μετακομίσεις σε αγροτική περιοχή με την οικογένειά σου. Αν είσαι ευγενικός και σέβεσαι την περιοχή θα σε σεβαστούν. Για δουλειά ή να πηγαινοέρχεσαι Αθήνα ή να πάρεις σβάρνα τα μαγαζιά και να ρωτάς ποιος χρειάζεται τι. Αν είσαι στο δημόσιο σαν ιατρός κτλ ζήτα 3μηνη απόσπαση σε κάποιο κοντινό κέντρο υγείας και συνέχισε από εκεί. Στον συγκεκριμένο τομέα υπάρχει τεράστια ζήτηση. Αλλιώς αν είσαι τεχνίτης θα βρεις σχετικά εύκολα δουλειά σε κάποια εταιρεία) συνεργείο και από εκεί και πέρα μπορείς να αρχίζεις σιγά σιγά να παίρνεις 1-2 δουλειές δικές σου την εβδομάδα και να το συνεχίσεις. Το πιο σημαντικό είναι να ενταχθείς εσύ και να μην προσπαθείς να τους φέρεις την νοοτροπία της πόλης. Αν πάλι δεν έχεις οικογένεια κάτσε εκεί που είσαι, ούτε γυναίκα θα βρεις που να μένει εκεί και δεν θα σε πάρουν με καλό μάτι.
Κυριακή, 28 Σεπτεμβρίου, 2025
Ανώνυμος/η
Χαιρετώ όλους όσους βλέπουν το συγκεκριμένο σχόλιο που θα κάνω. Ποιοι διανοητές του 19ου και 20ου αιώνα σας εκφράζουν (σε όλους τους τομείς); Σαν ΦΛΕΦΑΛΟ εννοώ.
Παρασκευή, 26 Σεπτεμβρίου, 2025
Δύσκολο είναι να τους βρεις; Διάβασε τα άρθρα και θα διαπιστώσεις ποιοι είναι. Από Χέρντερ, Φίχτε, Νοβάλις, Μύλλερ και Μπερκ μέχρι Καρλάιλ, Ράσκιν, Μπαρρές, Δραγούμη και η λίστα δεν έχει τέλος. Δεν ταυτιζόμαστε απόλυτα με όλους σε όλες τις περιόδους τους. Δεν εκφράζουν εμάς. Όλοι αυτοί διαμόρφωσαν την ιδεολογία μας. Άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο. Όλοι αυτοί και ακόμη περισσότεροι μας εκφράζουν.
Σάββατο, 27 Σεπτεμβρίου, 2025
Απλά είναι τα πράγματα.
Ένας ενήλικας άνθρωπος πήρε μια απόφαση για το πώς θα ζήσει τη ζωή του, Τελειώνει εδώ το θέμα. Όλα τα υπόλοιπα είναι περιττά.
Παρασκευή, 26 Σεπτεμβρίου, 2025
Ανώνυμος/η
Αν ευκαιρείτε δώστε μια γνώμη για αυτό το απόσπασμα από την Ιστορία της Γερμανικής Λογοτεχνίας (Gerhard Schulz) για τη σχέση και τη διαφορά των ιδεών του Μύλερ με αυτές του Νοβάλις:
"Όσο αξιοσημείωτη κι αν είναι η ιδέα του Μύλερ για το πνευματικό κεφάλαιο, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς σε τι σκόπευε να τη βασίσει στο πραγματικό πλαίσιο των πολιτικών και οικονομικών του προτάσεων. Αυτός ο ουτοπισμός, μαζί με την απαίτηση να «διαποτιστεί το κράτος με τη θρησκεία» και να θεωρηθεί ο Χριστός ως «το κέντρο της οικογένειας, του κράτους, της ανθρωπότητας και της παγκόσμιας ιστορίας», τον έχουν οδηγήσει στο να θεωρείται η επιτομή της ρομαντικής πολιτικής θεωρίας. Ωστόσο, η ταξινόμηση - που είναι πιο έντονη στο βιβλίο του Καρλ Σμιτ "Πολιτικός Ρομαντισμός" (1919) - παραμένει αμφισβητήσιμη. Το ζήτημα εδώ δεν είναι ο ορισμός του όρου καθαυτό, αλλά μάλλον μια λεπτή κρίση για τις ιστορικές εξελίξεις. Ο Μύλερ δεν είναι ο νόμιμος κληρονόμος των πολιτικών ιδεών του Νοβάλις. Το πείραμα του Νοβάλις να ρομαντικοποιεί τις πολιτικές πραγματικότητες οδηγεί στο ιδανικό μιας ελεύθερης ανθρώπινης κοινωνίας όπου δεν παίζει ρόλο η τάξη και η κοινωνική θέση. Η χλεύη του Νοβάλις για τον μυθιστορηματικό ήρωα του Γκαίτε, Βίλχελμ Μάιστερ, στο «Προσκύνημα στο Δίπλωμα Ευγενείας» τον απομάκρυνε μίλια από τον κολακευτικό έπαινο του Μύλερ για αυτή την τάξη. Το ότι ο φυσικός επιστήμονας, μηχανικός εξόρυξης και αλυκής Φρίντριχ φον Χάρντενμπεργκ θα μπορούσε ποτέ να περιφρονήσει την τεχνολογία και τη βιομηχανία είναι επίσης εξαιρετικά απίθανο. Ή ότι ο άνθρωπος που στις 6 Φεβρουαρίου 1799 υπερασπίστηκε τον Φίχτε στον αγώνα του κατά της κυβερνητικής λογοκρισίας (γράμμα στον Miltitz) θα γινόταν θιασώτης του αστυνομικού κράτους του Μέτερνιχ όπως ο Μύλερ.. Δεν υπάρχει άμεση διαδρομή από τις πολιτικές ιδέες του Κύκλου της Ιένα στις απόψεις του Μύλερ. Κάθε φορά που ο Μύλερ αναφέρεται άμεσα στον Νοβάλις - και το κάνει σε αρκετές περιπτώσεις στα γραπτά του - δημιουργείται η εντύπωση ότι είναι πιο πιθανό να στολιστεί αυτός (ο Μύλερ) με τις απόψεις του μεγαλύτερου στοχαστή, του ευγενούς ανθρώπου Νοβάλις, ο οποίος είχε αποκτήσει μια ορισμένη φήμη και τώρα έχει αποβιώσει, παρά να κατανοήσει και να αναπτύξει περαιτέρω αυτές τις απόψεις. Λαμβάνοντας υπόψη την παλινορθωτική του σκέψη, ο Μύλερ σίγουρα δεν είναι κατάλληλος για τον χώρο του Ρομαντισμού. Παραμένει αμφισβητήσιμο αν ο ιδεαλισμός του μπορεί να περιγραφεί ως αισθητικοποίηση της πολιτικής. Η προαναφερθείσα δοκιμιακή ποιότητα των γραπτών του σίγουρα τον διαχωρίζει από τους αληθινούς θεωρητικούς του συντηρητισμού, όπως ο Καρλ Λούντβιχ φον Χάλερ, ο οποίος έδωσε σε ολόκληρη την εποχή το όνομά της με το έργο του "Η Παλινόρθωση της Πολιτικής Επιστήμης" (1816-34), ή από τον Άουγκουστ Βίλχελμ Ρέμπεργκ. Αλλά το αν μια τέτοια αισθητική ποιότητα είναι επαρκής για να κατατάξει τον Μύλερ στην υποθετική κατασκευή ενός «πολιτικού ρομαντισμού» είναι αμφίβολο. Στο έργο του "Ο Εσωτερικός Κρατικός Προϋπολογισμός" (1820), ο Μύλερ καταδίκασε κάθε «πολιτικό μυστικισμό» που βασιζόταν στην ολέθρια υπόθεση της επιθυμίας να κατευθύνει και να διατάζει τα πάντα μονομερώς, και ο οποίος πολιτικός μυστικισμός «ενθρονίζει, ακόμη περισσότερο από ό,τι το κάνει ο Διαφωτισμός, την επιθυμία να είναι κανείς ίσος με τον Θεό». Απέναντι σε τέτοιες επιθυμίες, ο Μύλερ θεωρούσε τιμή να «θεωρείται οπισθοδρομικός σκοταδιστής» και το τελικό πολιτικό του πιστεύω εκφράζεται στην πρόταση: «Γνωρίζουμε μόνο μία πύλη προς την αληθινή ελευθερία, προς την ουσιαστική βελτίωση του κόσμου, και αυτή είναι η χριστιανική υπακοή στην ορατή πνευματική και κοσμική εξουσία». Αν κάποιος δεν θέλει μια έννοια να προσδιορίζει ταυτόχρονα τον εαυτό της και το αντίθετό της, τότε ενόψει τέτοιων δηλώσεων πρέπει να εγκαταλείψει την ταξινόμηση του Μύλερ με τον όρο Ρομαντισμός."
"Όσο αξιοσημείωτη κι αν είναι η ιδέα του Μύλερ για το πνευματικό κεφάλαιο, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς σε τι σκόπευε να τη βασίσει στο πραγματικό πλαίσιο των πολιτικών και οικονομικών του προτάσεων. Αυτός ο ουτοπισμός, μαζί με την απαίτηση να «διαποτιστεί το κράτος με τη θρησκεία» και να θεωρηθεί ο Χριστός ως «το κέντρο της οικογένειας, του κράτους, της ανθρωπότητας και της παγκόσμιας ιστορίας», τον έχουν οδηγήσει στο να θεωρείται η επιτομή της ρομαντικής πολιτικής θεωρίας. Ωστόσο, η ταξινόμηση - που είναι πιο έντονη στο βιβλίο του Καρλ Σμιτ "Πολιτικός Ρομαντισμός" (1919) - παραμένει αμφισβητήσιμη. Το ζήτημα εδώ δεν είναι ο ορισμός του όρου καθαυτό, αλλά μάλλον μια λεπτή κρίση για τις ιστορικές εξελίξεις. Ο Μύλερ δεν είναι ο νόμιμος κληρονόμος των πολιτικών ιδεών του Νοβάλις. Το πείραμα του Νοβάλις να ρομαντικοποιεί τις πολιτικές πραγματικότητες οδηγεί στο ιδανικό μιας ελεύθερης ανθρώπινης κοινωνίας όπου δεν παίζει ρόλο η τάξη και η κοινωνική θέση. Η χλεύη του Νοβάλις για τον μυθιστορηματικό ήρωα του Γκαίτε, Βίλχελμ Μάιστερ, στο «Προσκύνημα στο Δίπλωμα Ευγενείας» τον απομάκρυνε μίλια από τον κολακευτικό έπαινο του Μύλερ για αυτή την τάξη. Το ότι ο φυσικός επιστήμονας, μηχανικός εξόρυξης και αλυκής Φρίντριχ φον Χάρντενμπεργκ θα μπορούσε ποτέ να περιφρονήσει την τεχνολογία και τη βιομηχανία είναι επίσης εξαιρετικά απίθανο. Ή ότι ο άνθρωπος που στις 6 Φεβρουαρίου 1799 υπερασπίστηκε τον Φίχτε στον αγώνα του κατά της κυβερνητικής λογοκρισίας (γράμμα στον Miltitz) θα γινόταν θιασώτης του αστυνομικού κράτους του Μέτερνιχ όπως ο Μύλερ.. Δεν υπάρχει άμεση διαδρομή από τις πολιτικές ιδέες του Κύκλου της Ιένα στις απόψεις του Μύλερ. Κάθε φορά που ο Μύλερ αναφέρεται άμεσα στον Νοβάλις - και το κάνει σε αρκετές περιπτώσεις στα γραπτά του - δημιουργείται η εντύπωση ότι είναι πιο πιθανό να στολιστεί αυτός (ο Μύλερ) με τις απόψεις του μεγαλύτερου στοχαστή, του ευγενούς ανθρώπου Νοβάλις, ο οποίος είχε αποκτήσει μια ορισμένη φήμη και τώρα έχει αποβιώσει, παρά να κατανοήσει και να αναπτύξει περαιτέρω αυτές τις απόψεις. Λαμβάνοντας υπόψη την παλινορθωτική του σκέψη, ο Μύλερ σίγουρα δεν είναι κατάλληλος για τον χώρο του Ρομαντισμού. Παραμένει αμφισβητήσιμο αν ο ιδεαλισμός του μπορεί να περιγραφεί ως αισθητικοποίηση της πολιτικής. Η προαναφερθείσα δοκιμιακή ποιότητα των γραπτών του σίγουρα τον διαχωρίζει από τους αληθινούς θεωρητικούς του συντηρητισμού, όπως ο Καρλ Λούντβιχ φον Χάλερ, ο οποίος έδωσε σε ολόκληρη την εποχή το όνομά της με το έργο του "Η Παλινόρθωση της Πολιτικής Επιστήμης" (1816-34), ή από τον Άουγκουστ Βίλχελμ Ρέμπεργκ. Αλλά το αν μια τέτοια αισθητική ποιότητα είναι επαρκής για να κατατάξει τον Μύλερ στην υποθετική κατασκευή ενός «πολιτικού ρομαντισμού» είναι αμφίβολο. Στο έργο του "Ο Εσωτερικός Κρατικός Προϋπολογισμός" (1820), ο Μύλερ καταδίκασε κάθε «πολιτικό μυστικισμό» που βασιζόταν στην ολέθρια υπόθεση της επιθυμίας να κατευθύνει και να διατάζει τα πάντα μονομερώς, και ο οποίος πολιτικός μυστικισμός «ενθρονίζει, ακόμη περισσότερο από ό,τι το κάνει ο Διαφωτισμός, την επιθυμία να είναι κανείς ίσος με τον Θεό». Απέναντι σε τέτοιες επιθυμίες, ο Μύλερ θεωρούσε τιμή να «θεωρείται οπισθοδρομικός σκοταδιστής» και το τελικό πολιτικό του πιστεύω εκφράζεται στην πρόταση: «Γνωρίζουμε μόνο μία πύλη προς την αληθινή ελευθερία, προς την ουσιαστική βελτίωση του κόσμου, και αυτή είναι η χριστιανική υπακοή στην ορατή πνευματική και κοσμική εξουσία». Αν κάποιος δεν θέλει μια έννοια να προσδιορίζει ταυτόχρονα τον εαυτό της και το αντίθετό της, τότε ενόψει τέτοιων δηλώσεων πρέπει να εγκαταλείψει την ταξινόμηση του Μύλερ με τον όρο Ρομαντισμός."
Σάββατο, 27 Σεπτεμβρίου, 2025
Θα βρεις πολλές ερμηνείες του αν εντάσσονται διανοητές στον Ρομαντισμό, κατά πόσο, του τι είναι Ρομαντισμός κλπ. Κάποιοι θεωρούν ότι ο Ρομαντισμός τελειώνει μόνο στην ελευθεριακή και καντιανή πρώιμη εκδοχή του στην Γερμανία και πως ο συντηρητισμός είναι κάτι άλλο. Παπάτζες. Άλλοι λένε το ακριβώς αντίθετο. Ότι ο Ρομαντισμός είναι μόνο συντηρητισμός, αντιδιαφωτισμός και εθνικισμός. Διάβασε το "Εξέγερση και Μελαγχολία" των Lowy-Sayre και θα δεις αναλυτικάστο πρώτο κεφάλαιο τις διάφορες προσεγγίσεις.
Στο απόσπασμα που παραθέτεις το πρώτο λάθος του Σουλτζ είναι ότι αγνοεί ή παραβλέπει τα πολιτικά κείμενα του Νοβάλις. Δεν έγραψε μόνο το "Χριστιανοσύνη ή άλλως Ευρώπη". Έγραψε και άλλα πολιτικά δοκίμια. Διάβασε το "Σκέψεις" των εκδόσεων Στιγμή, και συγκεκριμένα το δοκίμιο "Πίστη και Αγάπη. Ο βασιλιάς και η βασίλισσα" και έλα μετά να συζητήσουμε για το αν ήταν εθνικιστής, συντηρητικός και υπέρ μιας μεταφυσικά ιερής μοναρχίας στην οποία η τάξη έπαιζε ρόλο υπό την μορφή μιας νέας ελίτ και όχι υπό την μορφή της ταξικής γαιοκτησίας.
Όσον αφορά τον Μύλλερ, την λέξη "οπισθοδρομικός" είναι προφανές ότι την χρησιμοποιεί με ιδεολογικό περιεχόμενο ως σχήμα λόγου προς τους πολιτικούς του αντιπάλους και όχι γιατί πίστευε ότι θα γυρνούσε την ιστορία στον μεσαίωνα.
Για τα αν είναι ρομαντικός, εθνικιστής, σοβαρός διανοητής ή όχι ας μας απαντήσει ο Othmar Spann.
Το κράτος του Μύλλερ ήταν μια ηθική κοινότητα, η οποία ενοποιήθηκε μέσω της αυτοδιάθεσης των μερών της στον κόσμο, μέσω της αγάπης για την ανθρωπότητα. Χάρη σε αυτή την διαμεσολαβητική σχέση με τον κόσμο (τον Θεό), το κράτος απέκτησε μια κοσμική, μια θρησκευτική σφραγίδα και ομοίως παγκόσμια ισχύ. Γιατί στο εξής δεν υπήρχε πλέον η αυστηρά ατομική ευτυχία, εφόσον η ευτυχία θεωρούταν ότι μπορούσε να βρεθεί μόνο στην αυτοδιάθεση και ο άνθρωπος δεν μπορούσε να διαμορφώσει τον αληθινό του εαυτό με κανέναν άλλο τρόπο παρά μόνο μέσω της σχέσης του με το σύμπαν.
Από φιλοσοφική άποψη, οι υπαγωγές αυτής της έννοιας του κράτους πρέπει να εντοπιστούν πίσω, στις ιδέες των Φίχτε και Σέλινγκ. Όμως, στο θέμα της πρακτικής τους εφαρμογής υπάρχει μια παλαιότερη ιστορικά πηγή. Η μεσαιωνική Γερμανία υπήρξε το ιδανικό κράτος. Με τα φεουδαρχικά δικαιώματα, τους προσωπικούς και πνευματικούς (όχι εμπορικούς) δεσμούς μεταξύ των μελών του πολιτικού σώματος. Σύμφωνα με τον Μύλλερ, η καλύτερη ενσάρκωση αυτού του φεουδαρχικού πνεύματος βρισκόταν ακόμη στην αγγλική πολιτική ζωή εφόσον αυτή δεν είχε υποστεί το ορθολογιστικό σφυροκόπημα του ρωμαϊκού δικαίου.
. Επιπλέον η κριτική του στον Σμιθ ήταν ταυτόχρονα και μια κριτική του καπιταλιστικού συστήματος. Αντιτάχθηκε, επίσης, στην θεωρία του Μοντεσκιέ για τον καταμερισμό των εξουσιών στην πολιτική ζωή. Πάνω απ' όλα, κατά τον Μύλλερ, τα εδάφη ενός κράτους δεν αποτελούν ιδιωτική ιδιοκτησία αλλά ιδιοκτησία που αξιοποιείται προς όφελος της κοινότητας.
Μάθε μπαλίτσα από τους άρχοντες του Ρομαντισμού μαρξιστικό σκουπίδι, που θες να κάνεις και ερωτήσεις.
youtube.com/watch?reload=9&v=oOLJc2hRtVw
Στο απόσπασμα που παραθέτεις το πρώτο λάθος του Σουλτζ είναι ότι αγνοεί ή παραβλέπει τα πολιτικά κείμενα του Νοβάλις. Δεν έγραψε μόνο το "Χριστιανοσύνη ή άλλως Ευρώπη". Έγραψε και άλλα πολιτικά δοκίμια. Διάβασε το "Σκέψεις" των εκδόσεων Στιγμή, και συγκεκριμένα το δοκίμιο "Πίστη και Αγάπη. Ο βασιλιάς και η βασίλισσα" και έλα μετά να συζητήσουμε για το αν ήταν εθνικιστής, συντηρητικός και υπέρ μιας μεταφυσικά ιερής μοναρχίας στην οποία η τάξη έπαιζε ρόλο υπό την μορφή μιας νέας ελίτ και όχι υπό την μορφή της ταξικής γαιοκτησίας.
Όσον αφορά τον Μύλλερ, την λέξη "οπισθοδρομικός" είναι προφανές ότι την χρησιμοποιεί με ιδεολογικό περιεχόμενο ως σχήμα λόγου προς τους πολιτικούς του αντιπάλους και όχι γιατί πίστευε ότι θα γυρνούσε την ιστορία στον μεσαίωνα.
Για τα αν είναι ρομαντικός, εθνικιστής, σοβαρός διανοητής ή όχι ας μας απαντήσει ο Othmar Spann.
Το κράτος του Μύλλερ ήταν μια ηθική κοινότητα, η οποία ενοποιήθηκε μέσω της αυτοδιάθεσης των μερών της στον κόσμο, μέσω της αγάπης για την ανθρωπότητα. Χάρη σε αυτή την διαμεσολαβητική σχέση με τον κόσμο (τον Θεό), το κράτος απέκτησε μια κοσμική, μια θρησκευτική σφραγίδα και ομοίως παγκόσμια ισχύ. Γιατί στο εξής δεν υπήρχε πλέον η αυστηρά ατομική ευτυχία, εφόσον η ευτυχία θεωρούταν ότι μπορούσε να βρεθεί μόνο στην αυτοδιάθεση και ο άνθρωπος δεν μπορούσε να διαμορφώσει τον αληθινό του εαυτό με κανέναν άλλο τρόπο παρά μόνο μέσω της σχέσης του με το σύμπαν.
Από φιλοσοφική άποψη, οι υπαγωγές αυτής της έννοιας του κράτους πρέπει να εντοπιστούν πίσω, στις ιδέες των Φίχτε και Σέλινγκ. Όμως, στο θέμα της πρακτικής τους εφαρμογής υπάρχει μια παλαιότερη ιστορικά πηγή. Η μεσαιωνική Γερμανία υπήρξε το ιδανικό κράτος. Με τα φεουδαρχικά δικαιώματα, τους προσωπικούς και πνευματικούς (όχι εμπορικούς) δεσμούς μεταξύ των μελών του πολιτικού σώματος. Σύμφωνα με τον Μύλλερ, η καλύτερη ενσάρκωση αυτού του φεουδαρχικού πνεύματος βρισκόταν ακόμη στην αγγλική πολιτική ζωή εφόσον αυτή δεν είχε υποστεί το ορθολογιστικό σφυροκόπημα του ρωμαϊκού δικαίου.
. Επιπλέον η κριτική του στον Σμιθ ήταν ταυτόχρονα και μια κριτική του καπιταλιστικού συστήματος. Αντιτάχθηκε, επίσης, στην θεωρία του Μοντεσκιέ για τον καταμερισμό των εξουσιών στην πολιτική ζωή. Πάνω απ' όλα, κατά τον Μύλλερ, τα εδάφη ενός κράτους δεν αποτελούν ιδιωτική ιδιοκτησία αλλά ιδιοκτησία που αξιοποιείται προς όφελος της κοινότητας.
Μάθε μπαλίτσα από τους άρχοντες του Ρομαντισμού μαρξιστικό σκουπίδι, που θες να κάνεις και ερωτήσεις.
youtube.com/watch?reload=9&v=oOLJc2hRtVw
Σάββατο, 27 Σεπτεμβρίου, 2025
Ανώνυμος/η
Σαν σήμερα πολλές επέτειοι.
-Δολοφονία Καποδίστρια
-Ίδρυση ΕΑΜ
-Ίδρυση Μαοϊκής Κίνας
-Θάνατος Νάσερ
-Δολοφονία Μπακογιάννη
-Δολοφονία Νασράλα
-Δολοφονία Καποδίστρια
-Ίδρυση ΕΑΜ
-Ίδρυση Μαοϊκής Κίνας
-Θάνατος Νάσερ
-Δολοφονία Μπακογιάννη
-Δολοφονία Νασράλα
Σάββατο, 27 Σεπτεμβρίου, 2025
Ανώνυμος/η
Δεν είμαι ο vanguardist, και δεν ξέρω αν πήγαινε σε αυτόν το "μαρξιστάκο", αλλά θα το αντιπαρέλθω γιατί η υπόλοιπη απάντηση ήταν εμπεριστατωμένη, μόνο ως προς ένα κομμάτι της, τον ισχυρισμό ότι ο Schulz είχε άγνοια των πολιτικών γραπτών του Νοβάλις, θα διαφωνήσω, καθώς στο ίδιο έργο εξετάζει και το "Πίστη και Αγάπη" και δεν το βρίσκει ως ιδεολογικά συγγενές με τον Μύλερ, αλλά αντίθετα το εισάγει σε εκείνη την οικογένεια γραπτών, όπως του Χούμπολτ περί κράτους και του Καντ περί διαρκούς ειρήνης, που γράφτηκαν μετά τη Συνθήκη της Βασιλείας το 1795 και στα οποία οι Γερμανοί διανοούμενοι προσπαθούσαν να σκιαγραφήσουν τις ιδέες τους για μια ολιστική οικουμενική κοινωνία. Περισσότερο ως προσπάθειες "περαιτέρω διαφωτισμού του Διαφωτισμού" (δηλαδή αντιμετώπισης προβλημάτων που ο Διαφωτισμός είχε αφήσει αναπάντητα και διαλεκτική διεύρυνση-τελείωση αυτών που ο Διαφωτισμός είχε επιχειρήσει να απαντήσει) θεωρεί ο Schulz τα εν λόγω γραπτά.
Συγχωρέστε με που παραθέτω παρακάτω τόσο μεγάλο απόσπασμα του Schulz, είναι σε 2 μέρη.
"Σε σύγκριση με την νηφάλια πραγματεία του Χούμπολτ, η ραψωδική συλλογή αποσπασμάτων του Νοβάλις, Πίστη και Αγάπη, δεν μοιάζει με έργο πολιτικής θεωρίας. Πράγματι, εδώ, όπως και στο Χριστιανοσύνη ή άλλως Ευρώπη, χρησιμοποιούνται ποιητικές μεταφορές για να μεταφέρουν πολιτικές ιδέες. Ακόμη και πρόσωπα από τη σύγχρονη ιστορία μεταφέρονται - ο βασιλιάς Φρειδερίκος Γουλιέλμος Γ' και η βασίλισσα Λουίζα της Πρωσίας, οι οποίοι στη συνέχεια αντιμετώπισαν αυτές τις καλοπροαίρετες ιδέες με ανησυχία και ακατανοησία. Με τη δική του έννοια και την έννοια του Φρίντριχ Σλέγκελ, ο Νοβάλις είχε «ρομαντοποιήσει» την ιστορία, δηλαδή την αντιμετώπισε με την ελευθερία του καλλιτέχνη με την πρόθεση να εξαγάγει το πραγματικό της νόημα. Έτσι, η διαδικασία ήταν ρομαντική, αλλά όχι οι ίδιες οι ιδέες, οι οποίες είχαν αρκετά διαφορετικές πηγές και στη συνέχεια αποκλίνουν σε αρκετά διαφορετικές κατευθύνσεις. Ο Νοβάλις εμπνεύστηκε να γράψει τις σημειώσεις του από την άνοδο του νεαρού Πρώσου βασιλιά στην εξουσία στα τέλη του 1797, αν και αυτό δεν ήταν τίποτα περισσότερο από τροφή για σκέψη, καθώς ο στόχος του δεν ήταν να προτείνει ένα εφικτό πρόγραμμα σε έναν ηγεμόνα, αλλά μάλλον να επαναπροσδιορίσει την ιδέα του κράτους. Παρ' όλα αυτά, η απόφαση του Σάξονα ευγενή Φρίντριχ φον Χάρντενμπεργκ, ο οποίος κρυβόταν πίσω από το ψευδώνυμο Νοβάλις, να χρησιμοποιήσει έναν Πρώσο βασιλιά για να παρουσιάσει τις ιδέες του σχετικά με τον ιδανικό ηγεμόνα δεν ήταν τυχαία. Ο Φρειδερίκος Β' είχε ήδη κερδίσει τη φήμη ενός ηγεμόνα που τουλάχιστον αγωνιζόταν για τη φώτιση, και ο Γενικός Νόμος του 1794 εγκαινίασε ένα συνταγματικό κράτος στην Πρωσία βασισμένο στο φυσικό δίκαιο - ένα επίτευγμα για το οποίο η Σαξονία δεν μπορούσε ακόμη να καυχηθεί. Επιπλέον, η Πρωσία βρισκόταν σε ειρήνη με τη Γαλλία από το 1795, ενώ η Αυστρία, η Ρωσία και η Αγγλία είχαν επαναλάβει τις εχθροπραξίες."
1/2
Συγχωρέστε με που παραθέτω παρακάτω τόσο μεγάλο απόσπασμα του Schulz, είναι σε 2 μέρη.
"Σε σύγκριση με την νηφάλια πραγματεία του Χούμπολτ, η ραψωδική συλλογή αποσπασμάτων του Νοβάλις, Πίστη και Αγάπη, δεν μοιάζει με έργο πολιτικής θεωρίας. Πράγματι, εδώ, όπως και στο Χριστιανοσύνη ή άλλως Ευρώπη, χρησιμοποιούνται ποιητικές μεταφορές για να μεταφέρουν πολιτικές ιδέες. Ακόμη και πρόσωπα από τη σύγχρονη ιστορία μεταφέρονται - ο βασιλιάς Φρειδερίκος Γουλιέλμος Γ' και η βασίλισσα Λουίζα της Πρωσίας, οι οποίοι στη συνέχεια αντιμετώπισαν αυτές τις καλοπροαίρετες ιδέες με ανησυχία και ακατανοησία. Με τη δική του έννοια και την έννοια του Φρίντριχ Σλέγκελ, ο Νοβάλις είχε «ρομαντοποιήσει» την ιστορία, δηλαδή την αντιμετώπισε με την ελευθερία του καλλιτέχνη με την πρόθεση να εξαγάγει το πραγματικό της νόημα. Έτσι, η διαδικασία ήταν ρομαντική, αλλά όχι οι ίδιες οι ιδέες, οι οποίες είχαν αρκετά διαφορετικές πηγές και στη συνέχεια αποκλίνουν σε αρκετά διαφορετικές κατευθύνσεις. Ο Νοβάλις εμπνεύστηκε να γράψει τις σημειώσεις του από την άνοδο του νεαρού Πρώσου βασιλιά στην εξουσία στα τέλη του 1797, αν και αυτό δεν ήταν τίποτα περισσότερο από τροφή για σκέψη, καθώς ο στόχος του δεν ήταν να προτείνει ένα εφικτό πρόγραμμα σε έναν ηγεμόνα, αλλά μάλλον να επαναπροσδιορίσει την ιδέα του κράτους. Παρ' όλα αυτά, η απόφαση του Σάξονα ευγενή Φρίντριχ φον Χάρντενμπεργκ, ο οποίος κρυβόταν πίσω από το ψευδώνυμο Νοβάλις, να χρησιμοποιήσει έναν Πρώσο βασιλιά για να παρουσιάσει τις ιδέες του σχετικά με τον ιδανικό ηγεμόνα δεν ήταν τυχαία. Ο Φρειδερίκος Β' είχε ήδη κερδίσει τη φήμη ενός ηγεμόνα που τουλάχιστον αγωνιζόταν για τη φώτιση, και ο Γενικός Νόμος του 1794 εγκαινίασε ένα συνταγματικό κράτος στην Πρωσία βασισμένο στο φυσικό δίκαιο - ένα επίτευγμα για το οποίο η Σαξονία δεν μπορούσε ακόμη να καυχηθεί. Επιπλέον, η Πρωσία βρισκόταν σε ειρήνη με τη Γαλλία από το 1795, ενώ η Αυστρία, η Ρωσία και η Αγγλία είχαν επαναλάβει τις εχθροπραξίες."
1/2
Σάββατο, 27 Σεπτεμβρίου, 2025
Το "μαρξιστάκο" πηγαίνει στην παρέα των ατόμων που με προμετωπίδα των vanguardist προσπαθεί να περάσει υπόγεια μια στημένη κριτική στην ρομαντική παραδοσιοκρατία άλλοτε προς όφελος παραποιημένων σορελιανών προσεγγίσεων, άλλοτε υπέρ μιας προοδευτικής και εκσυγχρονιστικής ερμηνείας, κάποτε ακόμη και προς όφελος της μαρξιστικής υλιστικής και ντετερμινιστικής διαλεκτικής. Μήπως είσαι κι εσύ μέλος της παρέας;
Για τον Σούλτζ και τον Νοβάλις, διάβασε την απάντηση στο επόμενο σχόλιο.
Για τον Σούλτζ και τον Νοβάλις, διάβασε την απάντηση στο επόμενο σχόλιο.
Κυριακή, 28 Σεπτεμβρίου, 2025
Ανώνυμος/η
Δεν ξέρω γιατί θα πρέπει να ξέρω ποιοι είναι όλοι αυτοί.
Κυριακή, 28 Σεπτεμβρίου, 2025
Θα πρέπει γιατί έχεις διαβάσει, απ΄ ότι φαίνεται, τα υπόλοιπα νήματα της ανάρτησης. Τουλάχιστον τις διαδικτυακές τους παρεμβάσεις και τι υποστηρίζουν τις ξέρεις.
Ε, κάπως παράξενο να μαζεύτηκαν ξαφνικά σε μια αάνρτηση όλοι μαζί οι εκσυγχρονιστές που θέλουν να ξαναδιαβάσουν τον Ρομαντισμό μέσα από το δικό τους πρίσμα.
Ε, κάπως παράξενο να μαζεύτηκαν ξαφνικά σε μια αάνρτηση όλοι μαζί οι εκσυγχρονιστές που θέλουν να ξαναδιαβάσουν τον Ρομαντισμό μέσα από το δικό τους πρίσμα.
Κυριακή, 28 Σεπτεμβρίου, 2025
Ανώνυμος/η
"Ο Νοβάλις διατύπωσε τις ιδέες του προκλητικά με εκπληκτικές αναλογίες, παράδοξα και διακηρύξεις. Όπως και ο Χούμπολτ, είχε απορρίψει τη «μηχανιστική διοίκηση» της προηγούμενης Πρωσίας. Τώρα επρόκειτο να αντικατασταθεί από μια νέα κρατική συνείδηση, γιατί μόνο στο κράτος μπορούσε ο άνθρωπος να βρει τον εαυτό του. Αυτό ώθησε τον Νοβάλις να απαιτήσει: «Όλοι οι άνθρωποι πρέπει να είναι ικανοί για τον θρόνο. Το μέσο εκπαίδευσης προς αυτόν τον μακρινό στόχο είναι ένας βασιλιάς». Με αυτή την έννοια, ο βασιλιάς γίνεται γι' αυτόν «η σταθερή αρχή της ζωής του κράτους», ένα είδος μεσολαβητή που, μέσω της ύπαρξής του και του παραδείγματός του, θα πρέπει να οδηγεί τους ανθρώπους πέρα από τον εαυτό τους και να επιφέρει την τελειότητά τους στην κοινότητα. Για αυτόν τον λόγο, ο Νοβάλις εξηγεί επίσης τη συμπάθειά του για τη μοναρχία, η οποία βασιζόταν ιδιαίτερα στην έμπνευση που είχε αποκομίσει από τη σύγκριση του Έντμουντ Μπερκ μεταξύ της Γαλλικής Επανάστασης και της αγγλικής συνταγματικής μοναρχίας. Αλλά η δέσμευση στη μοναρχία συμπληρώνεται από τον ισχυρισμό: «Ο αληθινός βασιλιάς θα είναι μια δημοκρατία, και η αληθινή δημοκρατία ένας βασιλιάς». Οι ιδέες του Νοβάλις δεν αποτελούν έκφραση οπισθοδρομικού συντηρητισμού, αν και η μορφή με την οποία τις έντυσε προσκαλεί τέτοιες ερμηνείες. Αν η ρομαντική μυθοπλασία αμάρτησε, το έκανε πάνω απ' όλα με τις υπερβολικές απαιτήσεις της για ποιητική εικονοποιία, την οποία ο Νοβάλις ονόμασε «γλώσσα τροπισμού και αινίγματος». Σε κάθε περίπτωση, το κράτος για το οποίο μιλούσε εδώ δεν ήταν η ίδια μορφή κοινωνικής οργάνωσης που ο Χούμπολτ όριζε με αυτόν τον όρο, αλλά μάλλον αυτό που ο Χούμπολτ εννοούσε ως οικογένεια και έθνος ως εκπαιδευτικούς παράγοντες. Ο Νοβάλις έθεσε ρητά στον βασιλιά το καθήκον να εκπαιδεύσει τον εαυτό του και να επηρεάσει το έθνος μέσω της δικής του εκπαίδευσης. Και ήταν, τελικά, ο βασιλικός γάμος που θεωρούσε το πιο πειστικό σύμβολο μιας αρμονικής πολιτειακής τάξης: «Όταν το περιστέρι γίνεται σύντροφος και δαίμονας του αετού, τότε έχει φτάσει η χρυσή εποχή, ακόμα κι αν δεν είναι ακόμη δημόσια αναγνωρισμένη και ευρέως διαδεδομένη». Στην «οικογενειακή μορφή», ο Νοβάλις είδε την καλύτερη παραβολή για το ιδανικό κράτος, του οποίου οι εμπειρικές μορφές διαλύονται γι' αυτόν σε ένα απόλυτο, τελικό όραμα. Σε ένα σημείωμα που έκανε επίσης το 1798, γράφει: «Η ποίηση σχηματίζει την όμορφη κοινωνία - την παγκόσμια οικογένεια - το όμορφο νοικοκυριό του σύμπαντος». Αυτό που συνδέει τον Νοβάλις με τον Χούμπολτ είναι η θεμελιώδης τάση του Διαφωτισμού προς την ανθρώπινη τελειότητα, προς την «ικανότητά του για τον θρόνο», και η εκπαίδευση και η οικογενειακή κοινότητα είναι τα μέσα για αυτό. Ο Νοβάλις δεν μιλά για μια θεμελιώδη κυριαρχία του κράτους ως οργανισμού, ενός ανώτερου φυσικού όντος, πάνω στο άτομο. Μόνο η πολιτική φιλοσοφία μετά το 1800, υπό την επίδραση εξωτερικών συνθηκών, ανέπτυξε τέτοιες έννοιες. Στις προθέσεις του, ο Νοβάλις ήταν επίσης κοντά στον Χούμπολτ όταν θεωρούσε τον βασιλιά ως «καλλιτέχνη των καλλιτεχνών» και επομένως ως έναν διανοούμενο του οποίου η εκπαίδευση ακτινοβολούσε στους υπηκόους του. Ωστόσο, η διατύπωση τέτοιων σκέψεων προς έπαινο ενός γερμανικού βασιλικού ζεύγους τον έθεσε αναπόφευκτα σε αντίθεση με τη θεωρία του Χούμπολτ για το ελεύθερο άτομο που αναπτύσσεται σύμφωνα με έμφυτους νόμους, παρόλο που σημείωσε φράσεις όπως «ο άνθρωπος πρέπει να υπακούει μόνο στους δικούς του νόμους». Υπό τις δεδομένες συνθήκες, οι προσδοκίες του Χούμπολτ ήταν σίγουρα εξίσου ουτοπικές με εκείνες του Νοβάλις, κάτι που απλώς ώθησε τον Φρειδερίκο Γουλιέλμο Γ΄ να σχολιάσει: «Από έναν βασιλιά απαιτούνται περισσότερα από όσα είναι ικανός να προσφέρει»."
2/2
2/2
Σάββατο, 27 Σεπτεμβρίου, 2025
"τις ιδέες του σχετικά με τον ιδανικό ηγεμόνα δεν ήταν τυχαία. Ο Φρειδερίκος Β' είχε ήδη κερδίσει τη φήμη ενός ηγεμόνα που τουλάχιστον αγωνιζόταν για τη φώτιση, και ο Γενικός Νόμος του 1794 εγκαινίασε ένα συνταγματικό κράτος στην Πρωσία βασισμένο στο φυσικό δίκαιο - ένα επίτευγμα για το οποίο η Σαξονία δεν μπορούσε ακόμη να καυχηθεί. Επιπλέον, η Πρωσία βρισκόταν σε ειρήνη με τη Γαλλία από το 1795, ενώ η Αυστρία, η Ρωσία και η Αγγλία είχαν επαναλάβει τις εχθροπραξίες."
Ας ακούσουμε τον ίδιο τον Νοβάλις μιας και σας αρέσουν οι πρωτογενείς πηγές.
"Μετά τον θάνατο του Φρειδερίκου Γουλιέλμου Α κανένα κράτος δεν διευθύνθηκε περισσότερο ως φάμπρικα απ΄ότι το πρωσικό κράτος. Όσο απαραίτητη ίσως μπορεί να είναι μια τέτοια μηχανιστική διαχείριση για τη φυσική υγεία, ισχυροποίηση και ευλυγισία του κράτους, άλλο τόσο εντούτοις, αν αντιμετωπίζεται μόνο κατ΄ αυτό τον τρόπο, το κράτος βαδίζει ουσιαστικά στον γκρεμό. Αρχή του παλαιού ονομαστού συστήματος είναι να προσδένεται ο καθένας στο κράτος μέσω ιδίου οφέλους. Οι σώφρονες πολιτικοί στόχευαν στο ιδεώδες ενός κράτους, όπου το συμφέρον του, ιδιοτελές, όπως το συμφέρον των υπηκόων, θα ήταν εντούτοις εντέχνως συνδεδεμένο με το ίδιο.[...]
Εντούτοις, μέσα από τη σχηματική παραδοχή του ευτελούς εγωτισμού της πλειονότητας ως αρχής συνέβη μια τερατώδης βλάβη και το σπέρμα του σύγχρονου επαναστατισμού δεν βρίσκεται πουθενά αλλού παρά εδώ. (Σκέψεις, σελ. 70)
Ο ευτελής εγωτισμός της πλειονότητας είναι η αρχή της νεωτερικής (και όχι μόνο) δημοκρατίας, για να μην μας διαφεύγει. Παραδοσιοκρατία, ρομαντική αντιτεχνοκρατία-αντινεωτερικότητα, αντιδημοκρατία, και άλλα πολλά όλα μαζί.
Ας ακούσουμε τον ίδιο τον Νοβάλις μιας και σας αρέσουν οι πρωτογενείς πηγές.
"Μετά τον θάνατο του Φρειδερίκου Γουλιέλμου Α κανένα κράτος δεν διευθύνθηκε περισσότερο ως φάμπρικα απ΄ότι το πρωσικό κράτος. Όσο απαραίτητη ίσως μπορεί να είναι μια τέτοια μηχανιστική διαχείριση για τη φυσική υγεία, ισχυροποίηση και ευλυγισία του κράτους, άλλο τόσο εντούτοις, αν αντιμετωπίζεται μόνο κατ΄ αυτό τον τρόπο, το κράτος βαδίζει ουσιαστικά στον γκρεμό. Αρχή του παλαιού ονομαστού συστήματος είναι να προσδένεται ο καθένας στο κράτος μέσω ιδίου οφέλους. Οι σώφρονες πολιτικοί στόχευαν στο ιδεώδες ενός κράτους, όπου το συμφέρον του, ιδιοτελές, όπως το συμφέρον των υπηκόων, θα ήταν εντούτοις εντέχνως συνδεδεμένο με το ίδιο.[...]
Εντούτοις, μέσα από τη σχηματική παραδοχή του ευτελούς εγωτισμού της πλειονότητας ως αρχής συνέβη μια τερατώδης βλάβη και το σπέρμα του σύγχρονου επαναστατισμού δεν βρίσκεται πουθενά αλλού παρά εδώ. (Σκέψεις, σελ. 70)
Ο ευτελής εγωτισμός της πλειονότητας είναι η αρχή της νεωτερικής (και όχι μόνο) δημοκρατίας, για να μην μας διαφεύγει. Παραδοσιοκρατία, ρομαντική αντιτεχνοκρατία-αντινεωτερικότητα, αντιδημοκρατία, και άλλα πολλά όλα μαζί.
Κυριακή, 28 Σεπτεμβρίου, 2025
"Οι ιδέες του Νοβάλις δεν αποτελούν έκφραση οπισθοδρομικού συντηρητισμού, αν και η μορφή με την οποία τις έντυσε προσκαλεί τέτοιες ερμηνείες"
Μας ζαλίσατε ρε φιλαράκι με την αοριστολογία του "οπισθοδρομισμού". Ούτε και εσείς καταλαβαίνετε πώς χρησιμοποιείται τον όρο. Το είπαμε εκατό φορές ότι ο ρομαντικός συντηρητισμός φέρνει τις προνεωτερικές συντηρητικές ιδέες επικαιροποιημένες στο νεωτερικό περιβάλλον. Με το στανιό πάει να τον κάνει προοδευτικό και δημοκράτη ο Σουλτζ και η σύγχρονη ανάλυση τόσο τον Νοβάλις όσο και τον Ρομαντισμό συνολικά.
"Από το κοινό αίσθημα εξαρτάται η συμπεριφορά του κράτους. [...]Ο βασιλιάς και η βασίλισσα μπορούν και πρέπει να αποτελούν θέσει την αρχή του κοινού αισθήματος. Όπου ο βασιλιάς και η πνευματική αριστοκρατία δεν ταυτίζονται, δεν υφίσταται πλέον μοναρχία. Γι αυτό έχασε τον θρόνο του, ήδη πολύ πριν την Επανάσταση, ο βασιλιάς της Γαλλίας, όπως και οι περισσότεροι ηγεμόνες τηςΕυρώπης. [...] Εάν (ο βασιλιάς και η βασίλισσα) αυτές οι ευφυείς οντότητες δεν επενεργήσουν πουθενά στην ζωή μας, τότε η πλήρης διάλυση του σύγχρονου κόσμου είναι αναπόφευκτη και η ουρανόθεν εμφάνιση του Θεού δεν θα είναι παρά αναλαμπή ζωτικών δυνάμεων που εξατμίζονται, αστρική μουσική ενός θνήσκοντος [...]" (Σκέψεις, σελ. 66-67).
Είδαμε και ένα παράδειγμα προσαρμογής της ιδεαλιστικής societas civilis στα νεωτερικά πολιτικά δεδομένα. Θες κι ένα παράδειγμα παραδοσιοκρατικής πατριαρχίας;
"Η οικοδέσποινα είναι το φτερό του νοικοκυριού. Ομοίως η βασίλισσα το φτερό της Αυλής.Ο άνδρας προμηθεύει η γυναίκα διευθετεί και ευτρεπίζει. Ένα ακατάστατο νοικοκυριό είναι κατά κανόνα παράπτωμα της γυναίκας." (Σκέψεις, σελ. 67).
Μας ζαλίσατε ρε φιλαράκι με την αοριστολογία του "οπισθοδρομισμού". Ούτε και εσείς καταλαβαίνετε πώς χρησιμοποιείται τον όρο. Το είπαμε εκατό φορές ότι ο ρομαντικός συντηρητισμός φέρνει τις προνεωτερικές συντηρητικές ιδέες επικαιροποιημένες στο νεωτερικό περιβάλλον. Με το στανιό πάει να τον κάνει προοδευτικό και δημοκράτη ο Σουλτζ και η σύγχρονη ανάλυση τόσο τον Νοβάλις όσο και τον Ρομαντισμό συνολικά.
"Από το κοινό αίσθημα εξαρτάται η συμπεριφορά του κράτους. [...]Ο βασιλιάς και η βασίλισσα μπορούν και πρέπει να αποτελούν θέσει την αρχή του κοινού αισθήματος. Όπου ο βασιλιάς και η πνευματική αριστοκρατία δεν ταυτίζονται, δεν υφίσταται πλέον μοναρχία. Γι αυτό έχασε τον θρόνο του, ήδη πολύ πριν την Επανάσταση, ο βασιλιάς της Γαλλίας, όπως και οι περισσότεροι ηγεμόνες τηςΕυρώπης. [...] Εάν (ο βασιλιάς και η βασίλισσα) αυτές οι ευφυείς οντότητες δεν επενεργήσουν πουθενά στην ζωή μας, τότε η πλήρης διάλυση του σύγχρονου κόσμου είναι αναπόφευκτη και η ουρανόθεν εμφάνιση του Θεού δεν θα είναι παρά αναλαμπή ζωτικών δυνάμεων που εξατμίζονται, αστρική μουσική ενός θνήσκοντος [...]" (Σκέψεις, σελ. 66-67).
Είδαμε και ένα παράδειγμα προσαρμογής της ιδεαλιστικής societas civilis στα νεωτερικά πολιτικά δεδομένα. Θες κι ένα παράδειγμα παραδοσιοκρατικής πατριαρχίας;
"Η οικοδέσποινα είναι το φτερό του νοικοκυριού. Ομοίως η βασίλισσα το φτερό της Αυλής.Ο άνδρας προμηθεύει η γυναίκα διευθετεί και ευτρεπίζει. Ένα ακατάστατο νοικοκυριό είναι κατά κανόνα παράπτωμα της γυναίκας." (Σκέψεις, σελ. 67).
Κυριακή, 28 Σεπτεμβρίου, 2025
Ανώνυμος/η
Δεν ισχυρίζεται ο Schulz κάπου ότι ο Νοβάλις συμπαθούσε το Φρειδερίκο. Ισχυρίζεται - και είναι αντικειμενικό γεγονός - ότι ο Νοβάλις ζούσε σε ένα ιστορικό περιβάλλον όπου είχε προηγηθεί όχι μόνο η Γαλλική Επανάσταση αλλά και οι πρωσικές μεταρρυθμίσεις, και ισχυρίζεται - αυτό πάλι είναι υποκειμενικός ισχυρισμός και μπορεί να έχει άδικο ή δίκιο - ότι ο Νοβάλις βλέπει την Πρωσία ως το πιο πρόσφορο έδαφος να φέρει σε πέρας το δικό του όνειρο για κράτος και κοινωνία, κι όχι ας πούμε την Αυστρία ή τη Σαξονία, επειδή η Πρωσία είχε περάσει το στάδιο της πεφωτισμένης δεσποτείας, το οποίο ο Νοβάλις απέρριπτε όπως σωστά λέτε, αλλά το απέρριπτε διαλεκτικά, ζητώντας την υπέρβασή του για χάρη μιας αρμονικής συμπολιτείας μονάρχη-λαού - κι εδώ έγκειται και η αναφορά του Schulz στον Χούμπολτ ως "συμπαράδειγμα" του Νοβάλις, καθώς στην ίδια ιστορική περίοδο ο Χούμπολτ είχε πει το γνωστό "Υπάρχουν μόνο δύο ευεργετικές δυνάμεις στον κόσμο: ο Θεός και ο λαός. Αυτό που βρίσκεται στη μέση είναι άχρηστο, και εμείς οι ίδιοι είμαστε χρήσιμοι μόνο στο βαθμό που είμαστε κοντά στον λαό." Τόσο η προσπάθεια του Νοβάλις όσο κι αυτή του Χούμπολτ, του Καντ, του Φίχτε και εν τέλει του Χέγκελ, λέει ο Schulz, αποτελούν πνευματικές προσπάθειες της γερμανικής διανόησης της μετεπαναστατικής εποχής να προσαρμόσει ό,τι θεωρούσε θετικό από τις ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης στα γερμανικά δεδομένα - και ισχυρίζεται ότι ο Μύλερ με αυτές τις προσπάθειες δεν έχει καμιά σχέση.
Κυριακή, 28 Σεπτεμβρίου, 2025
Ας δούμε τι λέει και για την δημοκρατία.
"Θα έλθει ο καιρός και μάλιστα σύντομα όπου θα αποτελεί κοινή μας πεποίθηση ότι δεν μπορεί να υφίσταται βασιλιάς χωρίς δημοκρατία και δημοκρατία χωρίς βασιλιά, ότι και οι δυο πλευρές είναι αδιαίρετες όπως το σώμα και η ψυχή και ότι ένας βασιλιάς χωρίς δημοκρατία και μια δημοκρατία χωρίς βασιλιά είναι απλώς λέξεις άνευ νοήματος. [..] Ο πραγματικός βασιλιάς ενσαρκώνει τη δημοκρατία και η πραγματική δημοκρατία τον βασιλιά" (Σκέψεις, σελ 64)
Βγάλε την λέξη βασιλιάς και βάλε την λέξη αρχηγός στην θέση της. Μετά ψάξε τα επικοινωνιακά και αναλυτικά κείμενα των φασιστικών και εθνικιστικών κινημάτων του μεσοπολέμου και αν δεν βρεις ποια η ρίζα και ποια η κινηματική εκδήλωση δεν θα φταίμε εμείς. Για του λόγου το αληθές και προκειμένου να απορριφθεί το αστείο σενάριο να εννοούσε την συνταγματική μοναρχία των αστικών κρατών, ας δούμε τι γράφει στην συνέχεια.
"όσοι στις μέρες μας ρητορεύουν κατά των ηγεμόνων χωρίς ποτέ να προτείνουν θεραπευτική αγωγή αλλά απλώς κατά τον μοντέρνο γαλλικό τρόπο αναγνωρίζουν την δημοκρατία μόνο κάτω από το αντιπροσωπευτικό σχήμα και υποστηρίζουν αναντιρρήτως ότι δημοκρατία υπάρχει μόνο εκεί που υπάρχουν συνελεύσεις βάσεις και εκλογικές συνελεύσεις, διευθυντήρια και συμβούλια, δήμοι και δέντρα ελευθερίας, αυτοί λοιπόν είναι άθλιοι Φιλισταίοι [...] λεξιθήρες που πασχίζουν να κρύψουν την [...]εσωτερική τους γύμνια πίσω από τις παρδαλές σημαίες του θριαμβεύοντος συρμού , κάτω από τα επιβλητικά προσωπεία του κοσμοπολιτισμού (ο.π., σελ. 64)
Πυρά κατά γιρονδινισμού λοιπόν και "παρδαλή" η τρικολόρ. Εξίσου αρνητικός και για τους κλασικούς συντηρητικούς που είχαν βολευτεί εκπροσωπώντας τα συμφέροντα της παλιάς αριστοκρατίας και της εκκλησίας και όχι τον αληθινό κατά τους ρομαντικούς) ρομαντικό παραδοσιοκρατισμό.
"όπως και οι αντίπαλοι (των δημοκρατών) σκοταδιστές κερδοσκοπούν, για να γίνει πλήρως αισθητή η βατραχομυομαχία" Βατραχομυομαχία η πολιτική σκηνή της εποχής ανάμεσα σε υποστηρικτές των νέων φιλελεύθερων ιδεών και των υποστηρικτών της απολυταρχίας.(ο.π. σελ. 64)
"Θα έλθει ο καιρός και μάλιστα σύντομα όπου θα αποτελεί κοινή μας πεποίθηση ότι δεν μπορεί να υφίσταται βασιλιάς χωρίς δημοκρατία και δημοκρατία χωρίς βασιλιά, ότι και οι δυο πλευρές είναι αδιαίρετες όπως το σώμα και η ψυχή και ότι ένας βασιλιάς χωρίς δημοκρατία και μια δημοκρατία χωρίς βασιλιά είναι απλώς λέξεις άνευ νοήματος. [..] Ο πραγματικός βασιλιάς ενσαρκώνει τη δημοκρατία και η πραγματική δημοκρατία τον βασιλιά" (Σκέψεις, σελ 64)
Βγάλε την λέξη βασιλιάς και βάλε την λέξη αρχηγός στην θέση της. Μετά ψάξε τα επικοινωνιακά και αναλυτικά κείμενα των φασιστικών και εθνικιστικών κινημάτων του μεσοπολέμου και αν δεν βρεις ποια η ρίζα και ποια η κινηματική εκδήλωση δεν θα φταίμε εμείς. Για του λόγου το αληθές και προκειμένου να απορριφθεί το αστείο σενάριο να εννοούσε την συνταγματική μοναρχία των αστικών κρατών, ας δούμε τι γράφει στην συνέχεια.
"όσοι στις μέρες μας ρητορεύουν κατά των ηγεμόνων χωρίς ποτέ να προτείνουν θεραπευτική αγωγή αλλά απλώς κατά τον μοντέρνο γαλλικό τρόπο αναγνωρίζουν την δημοκρατία μόνο κάτω από το αντιπροσωπευτικό σχήμα και υποστηρίζουν αναντιρρήτως ότι δημοκρατία υπάρχει μόνο εκεί που υπάρχουν συνελεύσεις βάσεις και εκλογικές συνελεύσεις, διευθυντήρια και συμβούλια, δήμοι και δέντρα ελευθερίας, αυτοί λοιπόν είναι άθλιοι Φιλισταίοι [...] λεξιθήρες που πασχίζουν να κρύψουν την [...]εσωτερική τους γύμνια πίσω από τις παρδαλές σημαίες του θριαμβεύοντος συρμού , κάτω από τα επιβλητικά προσωπεία του κοσμοπολιτισμού (ο.π., σελ. 64)
Πυρά κατά γιρονδινισμού λοιπόν και "παρδαλή" η τρικολόρ. Εξίσου αρνητικός και για τους κλασικούς συντηρητικούς που είχαν βολευτεί εκπροσωπώντας τα συμφέροντα της παλιάς αριστοκρατίας και της εκκλησίας και όχι τον αληθινό κατά τους ρομαντικούς) ρομαντικό παραδοσιοκρατισμό.
"όπως και οι αντίπαλοι (των δημοκρατών) σκοταδιστές κερδοσκοπούν, για να γίνει πλήρως αισθητή η βατραχομυομαχία" Βατραχομυομαχία η πολιτική σκηνή της εποχής ανάμεσα σε υποστηρικτές των νέων φιλελεύθερων ιδεών και των υποστηρικτών της απολυταρχίας.(ο.π. σελ. 64)
Κυριακή, 28 Σεπτεμβρίου, 2025
Για να δούμε την απόρριψη της φιλελεύθερης σκέψης σε συνδυασμό με την υποστήριξη της ρομαντικής εκδοχής της societas civilis και πώς ανοίγει μια χαραμάδα για τον ρομαντικό ολοκληρωτισμό.
"Σφάλουμε σε μεγάλο βαθμό όταν ονομάζουμε τον βασιλιά πρώτο πολίτη του κράτους. Αυτό ακριβώς είναι το διαφοροποιητικό της μοναρχίας, ότι εδράζεται σε έναν εκ γενετής ανώτερο άνθρωπο, [..] Γι αυτό τον λόγο η μοναρχία είναι αυθεντικό σύστημα, επειδή είναι συνδεδεμένη με ένα απόλυτο κέντρο, με μια ύπαρξη που ανήκει στην ανθρωπότητα αλλά όχι στο κράτος. Βασιλιάς είναι ο μεταρσιωμένος σε γήινο πεπρωμένο άνθρωπος. [...] Όλοι οι άνθρωποι είναι δυνάμει διεκδικητές του θρόνου. [...] Ο καθείς κι ένα βλάστημα από τον πανάρχαιο βασιλικό κορμό. Αλλά πόσο λίγοι φέρουν ακόμη το αποτύπωμα αυτής της καταγωγής;" (ο΄π. σελ. 62)
Μέχρι εδώ έχουμε societas civilis , όχι φεουδαρχική, γιατί δεν στηρίζεται στην άκαμπτη ταξική προέλευση, αλλά ρομαντικοποιημένη και προσαρμοσμένη στα νεωτερικά δεδομένα, εφόσον αναγνωρίζει στον κάθε άνθρωπο την δυνατότητα να γίνει βασιλιάς. Πρόκειται για ένα σχήμα νεωτερικής ελίτ ανάλυσης και όχι "οπισθοδρομικής" ταξικής ερμηνείας.
Από αυτή την μετάβαση, από τον προνεωτερικό συντηρητισμό στην ρομαντικκή μοντέρνα παραδοσιοκρατία, ανοίγει και το παραθυράκι στον ολοκληρωτισμό.
"Μέγα σφάλμα των κρατών μας είναι ότι βλέπουμε το κράτος πολύ λίγο. Το κράτος θα έπρεπε να είναι παντού και πανταχόθεν ορατό, και κάθε άνθρωπος να χαρακτηρίζεται πολίτης. [...] Όποιος το θεωρεί αυτό άνευ σημασίας παραγνωρίζει ένα ουσιώδες γνώρισμα της φύσης μας" (Σκέψεις. σελ. 62-63)
Από εδώ ξεκινάει καρφί η ανάλυση του Μύλλερ για το κράτος.
"Σφάλουμε σε μεγάλο βαθμό όταν ονομάζουμε τον βασιλιά πρώτο πολίτη του κράτους. Αυτό ακριβώς είναι το διαφοροποιητικό της μοναρχίας, ότι εδράζεται σε έναν εκ γενετής ανώτερο άνθρωπο, [..] Γι αυτό τον λόγο η μοναρχία είναι αυθεντικό σύστημα, επειδή είναι συνδεδεμένη με ένα απόλυτο κέντρο, με μια ύπαρξη που ανήκει στην ανθρωπότητα αλλά όχι στο κράτος. Βασιλιάς είναι ο μεταρσιωμένος σε γήινο πεπρωμένο άνθρωπος. [...] Όλοι οι άνθρωποι είναι δυνάμει διεκδικητές του θρόνου. [...] Ο καθείς κι ένα βλάστημα από τον πανάρχαιο βασιλικό κορμό. Αλλά πόσο λίγοι φέρουν ακόμη το αποτύπωμα αυτής της καταγωγής;" (ο΄π. σελ. 62)
Μέχρι εδώ έχουμε societas civilis , όχι φεουδαρχική, γιατί δεν στηρίζεται στην άκαμπτη ταξική προέλευση, αλλά ρομαντικοποιημένη και προσαρμοσμένη στα νεωτερικά δεδομένα, εφόσον αναγνωρίζει στον κάθε άνθρωπο την δυνατότητα να γίνει βασιλιάς. Πρόκειται για ένα σχήμα νεωτερικής ελίτ ανάλυσης και όχι "οπισθοδρομικής" ταξικής ερμηνείας.
Από αυτή την μετάβαση, από τον προνεωτερικό συντηρητισμό στην ρομαντικκή μοντέρνα παραδοσιοκρατία, ανοίγει και το παραθυράκι στον ολοκληρωτισμό.
"Μέγα σφάλμα των κρατών μας είναι ότι βλέπουμε το κράτος πολύ λίγο. Το κράτος θα έπρεπε να είναι παντού και πανταχόθεν ορατό, και κάθε άνθρωπος να χαρακτηρίζεται πολίτης. [...] Όποιος το θεωρεί αυτό άνευ σημασίας παραγνωρίζει ένα ουσιώδες γνώρισμα της φύσης μας" (Σκέψεις. σελ. 62-63)
Από εδώ ξεκινάει καρφί η ανάλυση του Μύλλερ για το κράτος.
Κυριακή, 28 Σεπτεμβρίου, 2025
Ανώνυμος/η
Στο σχόλιό σας περί δημοκρατίας δεν διαφωνεί ο Schulz.
Παραθέτει ειδικά το απόσπασμα του Νοβάλις: "από τη σκοπιά του υπουργικού συμβουλίου, της κοινής συνείδησης, δεν υπάρχει ενοποίηση», δεν υπάρχει ειρήνη, αλλά μόνο κατάπαυση του πυρός", και ισχυρίζεται ότι και αυτό επίσης εμπεριέχεται στη γενική τότε προσπάθεια της γερμανικής σκέψης από τον Καντ ως τον Χέγκελ να υπερβεί την τυπική λογική του διαφωτισμού με μια ανώτερη διαλεκτική λογική και ταυτόχρονα την τυπική αστική δημοκρατία με μια ανώτερη μορφή αρμονικής συμπολιτείας.
Απλά, σε όλους αυτούς, δεν βάζει τον Μύλερ, τον Γκεντς, τον Χάλερ και όσους λέει "οπισθοδρομικούς" βάζει όμως τον Νοβάλις, γιατί θεωρεί ότι στον Νοβάλις ο Μεσαίωνας παίζει τον θετικό ρόλο του παραδείγματος για μια (έστω ουτοπική) ενατένιση μιας μελλοντικής οικουμενικής κοινωνίας, όχι την υπεράσπιση καθεστώτων.
Στον Μεσοπόλεμο πράγματι για συνένωση Ηγέτη-Λαού μιλούσαν, αλλά δεν το έκαναν στο πλαίσιο κάποιας κοσμοβελτιωτικής προσπάθειας μεταρρύθμισης της μοναρχίας και εισαγωγής των (όποιων) θετικών κεκτημένων του μετεπαναστατικού κόσμου στις συνθήκες τις Γερμανίας (όπως κατά τον Schulz το έκαναν οι Καντ, Φίχτε, Χούμπολτ, Νοβάλις, Χέγκελ) αλλά στο πλαίσιο αυτού που ο ίδιος θα έλεγε "οπισθοδρόμηση" - γι' αυτό κι ο Schulz έχει πολύ λιγότερη δυσκολία να χρεώσει τον Μύλερ στους προδρόμους των μεσοπολεμικών φασισμών, παρά τον Νοβάλις.
Παραθέτει ειδικά το απόσπασμα του Νοβάλις: "από τη σκοπιά του υπουργικού συμβουλίου, της κοινής συνείδησης, δεν υπάρχει ενοποίηση», δεν υπάρχει ειρήνη, αλλά μόνο κατάπαυση του πυρός", και ισχυρίζεται ότι και αυτό επίσης εμπεριέχεται στη γενική τότε προσπάθεια της γερμανικής σκέψης από τον Καντ ως τον Χέγκελ να υπερβεί την τυπική λογική του διαφωτισμού με μια ανώτερη διαλεκτική λογική και ταυτόχρονα την τυπική αστική δημοκρατία με μια ανώτερη μορφή αρμονικής συμπολιτείας.
Απλά, σε όλους αυτούς, δεν βάζει τον Μύλερ, τον Γκεντς, τον Χάλερ και όσους λέει "οπισθοδρομικούς" βάζει όμως τον Νοβάλις, γιατί θεωρεί ότι στον Νοβάλις ο Μεσαίωνας παίζει τον θετικό ρόλο του παραδείγματος για μια (έστω ουτοπική) ενατένιση μιας μελλοντικής οικουμενικής κοινωνίας, όχι την υπεράσπιση καθεστώτων.
Στον Μεσοπόλεμο πράγματι για συνένωση Ηγέτη-Λαού μιλούσαν, αλλά δεν το έκαναν στο πλαίσιο κάποιας κοσμοβελτιωτικής προσπάθειας μεταρρύθμισης της μοναρχίας και εισαγωγής των (όποιων) θετικών κεκτημένων του μετεπαναστατικού κόσμου στις συνθήκες τις Γερμανίας (όπως κατά τον Schulz το έκαναν οι Καντ, Φίχτε, Χούμπολτ, Νοβάλις, Χέγκελ) αλλά στο πλαίσιο αυτού που ο ίδιος θα έλεγε "οπισθοδρόμηση" - γι' αυτό κι ο Schulz έχει πολύ λιγότερη δυσκολία να χρεώσει τον Μύλερ στους προδρόμους των μεσοπολεμικών φασισμών, παρά τον Νοβάλις.
Κυριακή, 28 Σεπτεμβρίου, 2025
Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας
Και τι να κάνουμε τώρα ρε φίλε; Να ψάξουμε σε ποια λεπτομέρεια συμφωνεί και σε ποια διαφωνεί ο Σούλτζ ή να κρατήσουμε την ουσία της συζήτησης; Ο κάθε επιστήμονας μπορεί να φτιάχνει τυπολογίες, να αναζητά γενεαλογίες ιδεών, να κατηγοριοποιεί. Η μεθοδολογία και τα συμπεράσματά της έχουν σημασία για ακαδημαϊκές συζητήσεις. Για τον πολιτικό διάλογο έχει σημασία η ουσία.
Προφανώς στον μεσοπόλεμο δεν έβαζαν τον μονα΄ρχη στο επίκεντρο της ανάλυσης αλλά τον αρχηγό. Είχαν περάσει 130 χρόνια από την εποχή του Νοβάλις, η αντιδιαφωτιστική ρομαντική ιδεολογία είχε διαμορφωθεί και άρχιζε να εκδηλώνεται κινηματικά υπό την μορφή των εθνικιστικών κομμάτων της εποχής, η παλιά μοναρχία είχε καταρρεύσει, η νέα εκδοχή "μονάρχη", "ήρωα, "ξεχωριστού ανθρώπου" είχε διαμορφωθεί έπειτα από ενάμιση αιώνα ευρωπαϊκής σκέψης. Η ουσία έχει σημασία όχι να παίζουμε με τις λέξεις.
Σου δείξαμε παραπάνω σε τι περιεχομένου σκέψεις πατούσε ο Μύλλερ επηρεαζόμενος κα από τον Νοβάλις.
Προφανώς στον μεσοπόλεμο δεν έβαζαν τον μονα΄ρχη στο επίκεντρο της ανάλυσης αλλά τον αρχηγό. Είχαν περάσει 130 χρόνια από την εποχή του Νοβάλις, η αντιδιαφωτιστική ρομαντική ιδεολογία είχε διαμορφωθεί και άρχιζε να εκδηλώνεται κινηματικά υπό την μορφή των εθνικιστικών κομμάτων της εποχής, η παλιά μοναρχία είχε καταρρεύσει, η νέα εκδοχή "μονάρχη", "ήρωα, "ξεχωριστού ανθρώπου" είχε διαμορφωθεί έπειτα από ενάμιση αιώνα ευρωπαϊκής σκέψης. Η ουσία έχει σημασία όχι να παίζουμε με τις λέξεις.
Σου δείξαμε παραπάνω σε τι περιεχομένου σκέψεις πατούσε ο Μύλλερ επηρεαζόμενος κα από τον Νοβάλις.
Κυριακή, 28 Σεπτεμβρίου, 2025
Ανώνυμος/η
Ξαναλέω δεν διαφωνεί ο Schulz για τον Νοβάλις ότι κάνει νεωτερική ελίτ ανάλυση. Διαφωνεί (αυτός και δύο σημαίνοντες εθνικοσοσιαλιστές μελετητές της εποχής του Χίτλερ, βλέπε παρακάτω) στο ότι ο Νοβάλις πέρασε ποτέ τη λεπτή γραμμή και πήγε στο ολοκληρωτικό κράτος.
Στην εποχή του εθνικοσοσιαλισμού υπάρχουν οι απόψεις του Benno von Wiese:
"η αντίληψη του Νοβάλις για το κράτος ως πολιτικό ειδύλλιο αποτελεί την πρώιμη, πιο ποιητική και πιο απολιτική μορφή σύγχρονου συντηρητισμού"
και του Alfred Baeumler:
«Ο Hardenberg τελικά δεν κατάφερε να κατανοήσει την αυτονομία του κράτους και την κυριαρχία του έναντι του ατόμου, επειδή «το περιεχόμενο του ιδανικού της κρατικής του εκπαίδευσης εξακολουθεί να εξαρτάται από τις απολιτικές, οικουμενικές-ατομικιστικές ιδέες του σύγχρονου ουμανισμού». Έτσι, παραμένει μια συνύπαρξη μεταξύ του βασιλιά ως ενσάρκωσης ενός εκπαιδευτικού ιδανικού που ισχύει για όλους τους πολίτες και των «πολλά υποσχόμενων ιδεών για τη δομή μιας δημοκρατικής μοναρχίας, ενός κράτους του ηγέτη και του λαού».
Αυτοί είναι οι λόγοι που δεν θεωρούσαν οι Ε/Σ φιλόσοφοι τον Νοβάλις "δικό τους", επειδή θεωρούσαν ότι δεν ξέφυγε εντελώς από τον 18ο αιώνα. Δεν λέει κάτι διαφορετικό ο Schulz.
Στην εποχή του εθνικοσοσιαλισμού υπάρχουν οι απόψεις του Benno von Wiese:
"η αντίληψη του Νοβάλις για το κράτος ως πολιτικό ειδύλλιο αποτελεί την πρώιμη, πιο ποιητική και πιο απολιτική μορφή σύγχρονου συντηρητισμού"
και του Alfred Baeumler:
«Ο Hardenberg τελικά δεν κατάφερε να κατανοήσει την αυτονομία του κράτους και την κυριαρχία του έναντι του ατόμου, επειδή «το περιεχόμενο του ιδανικού της κρατικής του εκπαίδευσης εξακολουθεί να εξαρτάται από τις απολιτικές, οικουμενικές-ατομικιστικές ιδέες του σύγχρονου ουμανισμού». Έτσι, παραμένει μια συνύπαρξη μεταξύ του βασιλιά ως ενσάρκωσης ενός εκπαιδευτικού ιδανικού που ισχύει για όλους τους πολίτες και των «πολλά υποσχόμενων ιδεών για τη δομή μιας δημοκρατικής μοναρχίας, ενός κράτους του ηγέτη και του λαού».
Αυτοί είναι οι λόγοι που δεν θεωρούσαν οι Ε/Σ φιλόσοφοι τον Νοβάλις "δικό τους", επειδή θεωρούσαν ότι δεν ξέφυγε εντελώς από τον 18ο αιώνα. Δεν λέει κάτι διαφορετικό ο Schulz.
Κυριακή, 28 Σεπτεμβρίου, 2025
Κι εμείς σου ξαναλέμε ότι δεν πέρασε στην ανάλυση του ολοκληρωτικού κράτους. Έδωσε μερικές από τις πρώτες ιδέες ως έναυσμα για να ακολουθήσει η ανάλυση από μεταγενέστερους ρομαντικούς. Λεπτομέρειες συζητάμε.
Επίσης, δεν εξετάζουμε τόσο τι είπαν οι εθνικοσοσιαλιστές αλλά τι είναι, πώς μας εκφράζει και με ποιον τρόπο γονιμοποιεί το εθνικιστικό κίνημα σήμερα συνολικά η ρομαντική αντιδιαφωτιστική σκέψη. Ο εθνικοσοσιαλισμός, ο φασισμός κλπ, ήταν απλά επεισόδια, κινηματικές εκφράσεις τις όλης υπόθεσης. Το μεγάλο φαινόμενο, το όλον, είναι ο Ρομαντισμός.
Επίσης, δεν εξετάζουμε τόσο τι είπαν οι εθνικοσοσιαλιστές αλλά τι είναι, πώς μας εκφράζει και με ποιον τρόπο γονιμοποιεί το εθνικιστικό κίνημα σήμερα συνολικά η ρομαντική αντιδιαφωτιστική σκέψη. Ο εθνικοσοσιαλισμός, ο φασισμός κλπ, ήταν απλά επεισόδια, κινηματικές εκφράσεις τις όλης υπόθεσης. Το μεγάλο φαινόμενο, το όλον, είναι ο Ρομαντισμός.
Κυριακή, 28 Σεπτεμβρίου, 2025
Ανώνυμος/η
Σταμάτη φραξιονιστή και διασπαστικέ. Αυτόνομε καραεπηρμένε ημιαρχηγίσκε. Σταματά τα εγκυκλοπαιδικά σεντόνια με τους καμμένους σχολιαστές γιατί χάνονται τα σχόλια του Αριστοτέλους. Εμείς για αφτά ζούμε, για αυτά μπαίνουμε εδώ μέσα. Τα σεντόνια δεν τα διαβάζεις ούτε εσύ που τα γράφεις. Θέλουμε ίντριγκα, κόντρες, κουτσομπολιό, να μάθουμε ποιος από τον χώρο είναι κρυφή, θέλουμε αυτοαναφορικότητα, θέλουμε να θαυμάσουμε το μεγαλείο του Ανδρός.
Κυριακή, 28 Σεπτεμβρίου, 2025
Ανώνυμος/η
«…είναι η παραδοσιοκρατία της societas civilis έναντι στην μόδα και την πρόοδο..» Πάλι αυτός ο ημι-αναλφάβητος κακοποιός της ελληνικής γλώσσας. Καλά κάνετε όμως και τα δημοσιεύετε για να γίνει κατανοητή η πνευματική σας ένδεια και για να το πω σε ιδίωμα που καταλαβαίνετε, τι τενεκέδες είστε. Μη προσπαθείτε απεγνωσμένα να διαχωριστείτε από τους «maga κομμουνιστές» γιατί εσείς είστε κλόουν της ίδιας συνομοταξίας και ακόμη πιο αστείοι. Μας πρήξατε με τους Νίκις, Πέτελ και τον (α)Λιμόνοβ τόσα χρόνια που προσπαθείτε να καλύψετε το υπαρξιακό σας κενό με ακατάσχετη και ασυνάρτητη φλυαρία. Και στην τελική καταλήξατε γλείφτες τού πού(σ)την και των ισλαμιστών να σηκώνετε παλαιστινιακές πατσαβούρες με κάθε λαθρο, αντιεξουσιαστή και γκρέτα. Ευρασιάτες κομμουνιστές.
Κυριακή, 28 Σεπτεμβρίου, 2025
Ανώνυμος/η
https://media-cldnry.s-nbcnews.com/image/upload/mpx/2704722219/2025_09/1758893343477_now_brk_netanyahu_map_250926_1920x1080-7bpoxy.jpg
Εμείς είμαστε με το κόκκινο μέρος αυτού του χάρτη, Τέλα. Εσύ να είναι με τους Οβριούς που σε πληρώνουν.
Εμείς είμαστε με το κόκκινο μέρος αυτού του χάρτη, Τέλα. Εσύ να είναι με τους Οβριούς που σε πληρώνουν.
Κυριακή, 28 Σεπτεμβρίου, 2025
Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας
Ασχολήσου με το τένις και μην κουράζεσαι με την φιλοσοφία. Έχει στριφνή γλώσσα.
Κυριακή, 28 Σεπτεμβρίου, 2025