του Σταμάτη Μαμούτου
Όπως έχω γράψει σε παλαιότερο άρθρο, μολονότι κατά τη δεκαετία του ’80 οι νεορομαντικοί «επικάδες» είχαμε αντικρουόμενες μουσικές προσεγγίσεις με τους «πάνκηδες», ανέκαθεν έτρεφα μια συμπάθεια για την Oi! skinhead εκδοχή της punk μουσικής. Οι λόγοι είναι πολλοί.
Σίγουρα το γεγονός ότι το Oi! θεωρήθηκε ως η «real», πεζοδρομιακή εκδοχή του punk αποτέλεσε μια αντιστοίχιση με αυτό που οι νεορομαντικοί metalheads αποκαλούσαμε true metal. Όπως εμείς εστιάζαμε στην αυθεντική εκδοχή του heavy metal, αφήνοντας έξω από το πεδίο του ενδιαφέροντός μας ρεύματα που απομακρύνονταν από τον πρωτογενή πυρήνα της αγαπημένης μας μουσικής, έτσι και οι ακροατές του Oi! στρέφονταν στις γνήσιες εκδοχές του punk μουσικού ύφους, απορρίπτοντας τις αποκλίσεις που γεννούσαν οι δήθεν προοδευτικές προσεγγίσεις των συγκροτημάτων της positive punk σκηνής υπό τις ευλογίες της μουσικής βιομηχανίας. Σήμερα, πολλά χρόνια μετά από τις «επικές» εκείνες εποχές που οι μουσικές ταυτίσεις ήταν τόσο ισχυρές ώστε να αποτελούν κύριο γνώρισμα της κουλτούρας πολλών νέων, έχω την εντύπωση ότι μια ανεπηρέαστη από πάθη προσέγγιση δικαιώνει τον προσανατολισμό του real street punk –ή αλλιώςOi!- σε εκφράσεις εξαιρετικών σχημάτων όπως οι πρώιμοι Blitz.
Αναμφίβολα, ένας ακόμη λόγος που με έκανε να συμπαθήσω αυτό το μουσικό στυλ ήταν και η προσωπική μου γνωριμία με ιστορικές μορφές της ελληνικής κοινότητας των skins στα τέλη της δεκαετίας του ’80, είτε στο γήπεδο είτε σε παλιά στέκια των ακροατών του σκληρού ήχου.
Τέλος, η σύμπνοια ανάμεσα σε αρκετούς skins και «επικάδες» που χρονολογείται από την δεκαετία του ’80 είναι κάτι που οφείλω να καταμαρτυρήσω. Θυμάμαι ότι ένα από τα (όχι και τόσο) μυστικά πολλών μελών της ελληνικής skinhead κοινότητας ήταν ότι διάβαζαν με συνέπεια τα άρθρα του Warlord κι έπειτα του Sun Knight στο Metal Hammer, πράγμα που συνεχίστηκε τα μεταγενέστερα χρόνια με τους νεότερους skins και τα δικά μου άρθρα στα έντυπα της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. Αλλά και στο μουσικό πεδίο, η τάση του να προσεγγίσουν αρκετά Oi! σχήματα τον ήχο του επικού hard rock-heavy metal άρχισε να διαφαίνεται από τα μισά της δεκαετίας του ’80 και να κορυφώνεται κατά τη διάρκεια εκείνης του ’90.
Έχοντας, λοιπόν, όλα αυτά κατά νου, φροντίζω τα τελευταία χρόνια να δίνω συνήθως το παρόν στις ελάχιστες Oi! συναυλίες που πραγματοποιούνται στην Αθήνα, είτε πρόκειται να εμφανιστούν μη πολιτικοποιημένα σχήματα της παραδοσιακής «spirit of 69» κουλτούρας του μουσικού αυτού ρεύματος, είτε μπάντες της πολιτικοποιημένης εθνικιστικής του εκδοχής. Το ίδιο έκανα και στην τελευταία εξ αυτών, που πραγματοποιήθηκε την περασμένη Παρασκευή. Τα συγκροτήματα που εμφανίστηκαν ήταν οι Defender και οι Hellenic Stompers. Για την ακρίβεια, το support συγκρότημα αποτελούσαν ο τραγουδιστής των Hellenic Stompers με τα υπόλοιπα μέλη των Defender, παίζοντας όμως τα τραγούδια των Stompers.
Μόλις η συναυλία ξεκίνησε, μπροστά σε λίγους metalheads και 120 περίπου skinheads που είχαν ταξιδέψει από διάφορες πόλεις της Ελλάδας, η εντύπωση που είχα σχηματίσει για τους Stompers άλλαξε άρδην. Μέχρι εκείνη την στιγμή, βάσει των ηχογραφήσεων που είχα ακούσει, θεωρούσα ότι η εν λόγω μπάντα δεν θα μπορούσε να έχει μουσικό ενδιαφέρον παρά μόνο ως «cult» σημείο αναφοράς για ορισμένους εθνικιστές. Ωστόσο, από την πρώτη νότα της ζωντανής τους εμφάνισης κατέστησαν σαφές ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι. Εκτελεσμένα από τους άρτιους μουσικούς του συγκροτήματος των Defender, τα τραγούδια των Hellenic Stompers ακούστηκαν για πρώτη φορά γεμάτα, στιβαρά και σμαλτωμένα από τις τραχιές μελωδίες του πεζοδρομιακού rock’n’roll των skinheads. Όμως η μεγαλύτερη αποκάλυψη ήταν ο τραγουδιστής τους!
Ο «Ρούντι» αποτελεί αναμφίβολα έναν από τους πιο γνήσιους εκφραστές της κουλτούρας των skinheads στην Ελλάδα. Με φωνή δυνατή, με εκφράσεις του προσώπου και κινήσεις του σώματος που αποκαλύπτουν ότι διαθέτει σε μεγάλες δόσεις την «μούρλια» του αληθινού «σκινά», όντας ικανός να επικοινωνεί -με ύφος τραχύ αλλά και ιδιαιτέρως εύγλωττο- τις σκέψεις του στο κοινό, ο Δημήτρης απέδειξε ότι αποτελεί έναν εξαίρετο frontman, που θα μπορούσε να αφήσει εποχή αν υπήρχε ισχυρή Oi! σκηνή στην χώρα μας. Η παρουσία του στο stage ολοκληρώθηκε μετά από σαράντα περίπου λεπτά κι εγώ το μόνο που έχω να του ευχηθώ είναι να επιστρέψει στις ηχογραφήσεις με πιο προσεγμένους στίχους και με μια νέα σύνθεση από μουσικούς ικανούς να αναδείξουν το νεύρο και την μουσική δυναμική που διαθέτει.
Αφού πέρασαν λίγα λεπτά εμφανίστηκαν με την πλήρη τους σύνθεση οι Defender. Με την πρώτη τους ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά να έχει κυκλοφορήσει μόλις πριν λίγο καιρό υπό τον τίτλο «Fly The Flag», οι Defender αποτέλεσαν το συγκρότημα που οι περισσότεροι παρευρισκόμενοι περιμέναμε να δούμε με ενδιαφέρον. Το «Fly The Flag» αποτελεί μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες της ελληνικής Oi! σκηνής ενώ και οι πωλήσεις του παγκοσμίως είναι κάτι παραπάνω από ικανοποιητικές.
Οι Defender παίζουν παραδοσιακό Oi! στο στυλ των τελών της δεκαετίας του ’70 και των αρχών εκείνης του ’80, μπολιασμένο ελαφρώς με κάποια νεότερα στοιχεία που παραπέμπουν σε συγκροτήματα όπως οι Offspring. Η μουσική τους βάση είναι το τραχύ πεζοδρομιακό rock’n ’roll, χωρίς ska αποχρώσεις αλλά με αχνά διακριτές New Wave Of British Heavy Metal επιρροές, στις οποίες προστίθενται -σε ορισμένα σημεία- και κάποια ίχνη από την μουσική παρακαταθήκη των Motorhead. Επιπλέον, δεν παραλείπουν να αφομοιώνουν και επικά στοιχεία, όπως για παράδειγμα συμβαίνει στο τραγούδι Hypervoea (Land Of Gods), ενώ το πολιτικό τους υπόβαθρο δηλώνεται διακριτικά και με προσεκτικό τρόπο.
Όσον αφορά την ζωντανή τους εμφάνιση από την πρώτη στιγμή οι Defender δικαίωσαν τις προσδοκίες των ακροατών. Σφιχτοδεμένοι, με πολύ καλό ήχο, με έναν κιθαρίστα να σπέρνει ατσάλινες ριπές και με άνεση επί σκηνής, παρουσίασαν ένα χορταστικό set κι απογείωσαν το κοινό με τα κομμάτια του «Fly The Flag» αλλά και με διασκευές άλλων συγκροτημάτων, όπως για παράδειγμα των Condemned 84. Συμπερασματικά, το κοινό απόλαυσε μια εξαιρετική Oi! συναυλία, με τις πρώτες σειρές να «διαλύουν το σύμπαν» με διαδοχικά pogo.
Ακούγοντας τον πρώτο δίσκο των Defender και βλέποντάς τους επί σκηνής είμαι σε θέση να συμπεράνω ότι έχουμε να κάνουμε με ένα πολύ αξιόλογο Oi! συγκρότημα, που σίγουρα αξίζει την προσοχή όχι μόνο των (εθνικιστών ή μη) skins αλλά και όλων των Ελλήνων ακροατών του σκληρού ήχου.