Μπορεί να είχε ένα σωματικό σουλούπι που δεν ταίριαζε στην εικόνα του ιδανικού ποδοσφαιριστή την οποία έχει στο νου του ένας νεορομαντικός.
Μπορεί να είχε άσχημες συνήθειες και να υιοθετούσε συμπεριφορές που εμπεριείχαν μεν μια αλητόβια μαγκιά, αλλά όχι την αριστοκρατική αλητεία που γουστάρουμε οι νεορομαντικοί (μάλλον στον Ελλαδίτη μπουζουκόβιο της βαθιάς δεκαετίας του '80, θα μπορούσε να αντιστοιχιστεί το όλο του στυλ).
Μπορεί να έκανε μπαγαποντιές στον αγωνιστικό χώρο.
Όλα ωστόσο τα αρνητικά του υποχωρούσαν εμπρός στην μεγάλη αλήθεια που όφειλαν όλοι να αναγνωρίσουν.
Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα έπαιζε ποδόσφαιρο σε ένα επίπεδο μεταφυσικής θεαματικότητας. Απίθανος ντριμπλέρ και με τρομερή αντοχή (λόγω του χαμηλού του κέντρου βάρους) στα μαρκαρίσματα, μπορούσε να σμπαραλιάσει, ανά πάσα στιγμή, οποιαδήποτε άμυνα έβρισκε απέναντί του.
Ασφαλώς επρόκειτο για τον σπουδαιότερο ποδοσφαιριστή που είδαμε εν δράσει πολλές γενιές φίλων της στρογγυλής θεάς.
Από χθες ο ποδοσφαιρικός κόσμος έχασε έναν ζωντανό θεό και απέκτησε έναν θρύλο.
Εμείς θα τον θυμηθούμε και σε ένα ιστορικό του πέρασμα από την Ελλάδα των τελών της δεκαετίας του '80. Με την ανεπανάληπτη Νάπολι του Αλεμάο και του Καρέκα, ο Ντιέγκο αντιμετώπισε τον ΠΑΟΚ. Σε μια πρώτη ηρωική έξοδο ο ΠΑΟΚ είχε χάσει μόλις 1-0 στην Ιταλία και πίστευε στο θαύμα. Σε έναν πολύ ωραία επαναληπτικό (από εκείνους που απολαμβάναμε στην μαγική δεκαετία του '80), ο Μαραντόνα και η παρέα του θα μπορούσαν να είχαν νικήσει με πολλά γκολ διαφορά, αλλά βρέθηκαν απέναντι σε έναν εκπληκτικό Γιάννη Γκιτσιούδη. Τελικά ο επίσης εξαιρετικός Γιώργος Σκαρτάδος έβαλε ένα από τα σημαντικότερα γκολ της ζωής του και ο αγώνας έληξε 1-1, με τη Νάπολι να παίρνει την πρόκριση.
Πληροφορήθην, εκ νεαρού συναγωνιστού, ότι εις τούτο τον μιαρό ιστότοπον, διεξήχθη ποδοσφαιρικήν συζήτησις εις προηγούμενη ανάρτησις. Αδυνατώντας να ανεχθώ μειράκιαν να σχολιάζουν τα δρώμενα ενός αθλήματος που αγνοούν, αποφάσισα να επέμβω δια να σας διαφωτίσω περί της αληθούς ουσίας του θείου όντως που λάκτισε ποδοσφαιρικήν σφαίρα εις τας αγωνιστικούς χώρους.
Επρόκειτο δια τον αλησμόνητον Μίμη Δομάζο, αγαπητοί!! Εγώ ο ίδιος, μετά εκλεκτών συναγωνιστών όπως ο αείμνηστος Λαδάς και ο Ασλανίδης, θαύμασα τας ποδοσφαιρικάς του αρετάς, εις το ταρτάν του σταδίου της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.
Επισκεπτόμουν κάθε Κυριακή το γήπεδον, τότε που τα ήθη ήσαν αγνά και κάθε ιδέα χουλιγκανισμού εκμηδενιζόταν εν τη γενέσει της, υπό των ευσταλών ανδρών της Αστυνομίας Πόλεων και των οργάνων της Τάξεως. Κι αφού απολάμβανα το ποδοσφαρικόν θέαμα, κατευθυνόμουν, εν συνεχεία, εις το ζαχαροπλαστείον "Άριστον", προκειμένου να γευθώ λαχταριστάς σοκολατίνας.
Το βράδυ παρακολουθούσα την "Αθλητικήν Κυριακή" εις τους δέκτες της ΥΕΝΕΔ, απολαμβάνοντας εκλεκτούς αθλητικογράφους ωσάν τον Φουντουκίδη και τον Διακογιάννη.
Λαμπραί εποχαί, εις τας οποίας οι κομμουνιστάς δεν είχαν λόγο εις τα αθλητικά δρώμενα και οι Έλληνες θριάμβευαν εις τα γήπεδα της Ευρώπης.
Ω αφελείς, δραγουμικοί φιλοκομμουνισταί, είσθε υπεύθυνοι δια την κατάπτωση των ποδοσφαιρικών ηθών. Αναγνωρίζετε ως άξιο προσοχής έναν ναρκομανή, λατινικής υποφυλετικής επιμειξίας.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Θρύλε θεέ μου, Ολυμπιακέ μου
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ποιος, ποιος, ποιος;
Ο Μαύρος ο θεός
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Θεός του ποδοσφαίρου είναι μόνο ο Άρης ρε
Ιερολοχίτες ΑΡΕΙΑΝΑΡΑ