Δημοσιεύθηκε πριν λίγο καιρό στο Βήμα ένα άρθρο που είχε ως θέμα μια συζήτηση του Δημήτρη Ιωαννίδη με στέλεχος της CIA, η οποία πραγματοποιήθηκε αμέσως μετά το πραξικόπημα στην Κύπρο. Η συζήτηση έγινε, για την ακρίβεια, την 16η Ιουλίου του 1974 και μέρος της είχε δημοσιευθεί αρχικά στην ίδια εφημερίδα, το 1999, από τον Αλέξη Παπαχελά. Προφανώς μπορεί κανείς να υποθέσει ότι δημοσιεύονται μόνο τα αποσπάσματα που επέλεξε ο Παπαχελάς, έπειτα από συμφωνία του με ανθρώπους του αμερικανικού παράγοντα. Όπως, επίσης, και ότι η κωμικοτραγική απόφαση του Ιωαννίδη να σιωπήσει για το υπόλοιπο της ζωής του, συνεπάγεται την μονομερή προβολή της αμερικανικής εκδοχής της συζήτησης.
Ωστόσο, αυτά έχουν μικρή σημασία για το άρθρο που διαβάζετε. Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν αποτελεί μέρος μιας ιστορικής έρευνας που στοχεύει να εξετάσει τι όντως συνέβη σε εκείνες τις συνομιλίες. Παραπέμπουμε στην συγκεκριμένη συζήτηση γιατί περιλαμβάνει πληροφορίες που μας βοηθούν να δούμε ξεκάθαρα, έστω και εν συντομία για αρχή, το αντιφατικό και, σχεδόν παρανοϊκό, ψυχοϊδεολογικό σύμπλεγμα της ελληνικής άκρας Δεξιάς. Της άκρας Δεξιάς που καπηλεύεται αρχές, ιδέες και συνθήματα του εθνικισμού για να τα προσαρμόσει στον αντεθνικό και ιδεολογικά αντιεθνικιστικό φιλοαμερικανισμό.
Όπως διαβάζουμε στο άρθρο, ένας Αμερικανός πράκτορας μετέφερε στον Ιωαννίδη την επιστολή που του παρέδωσε ο πρέσβης Χένρι Τάσκα. Οι ΗΠΑ ζητούσαν αυτοσυγκράτηση και έδειχναν δυσαρέσκεια για το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου στην Κύπρο. Ο Ιωαννίδης αντέδρασε με τον γνώριμο ακροδεξιό τρόπο. Αφού απόρησε γιατί ο Κίσσινγκερ άλλαξε στάση, άρχισε να κλωτσά τραπέζια και να σπάει ποτήρια από τον εκνευρισμό του. Μετά από λίγο ηρέμησε και συνέχισε να συζητά με τον πράκτορα. Αντιλαμβάνεται κανείς για ποιας νοημοσύνης άνθρωπο επρόκειτο, όταν ως (αφανής) κυβερνήτης της Ελλάδας αντιδρούσε με τέτοιους τρόπους. Αλλά αυτό είναι μόνο η αρχή.
Σύμφωνα με τον Αμερικανό πράκτορα:
»Ο Ιωαννίδης συνέχισε υποστηρίζοντας πως “κάποια μέρα η αμερικανική κυβέρνηση θα καταλάβει ότι στις 15 Ιουλίου 1974 η Κύπρος σώθηκε, γιατί θα έπεφτε στα χέρια των κομμουνιστών”.
»Μετά την πρώτη έκρηξη, ο δικτάτορας ηρέμησε και πλησίασε τον αμερικανό “αγγελιοφόρο”, στον οποίο τόνισε ότι “καταλαβαίνει τη διπλωματική γλώσσα και θα απαντούσε με αυτήν γιατί είχε και ο ίδιος σοβαρή διπλωματική αποστολή”.[…]
Το μίσος που έτρεφε για τον Μακάριο εκδηλώθηκε στη συζήτηση που ακολούθησε, κατά την οποία χαρακτήρισε τον Αρχιεπίσκοπο “ομοφυλόφιλο”, “διεστραμμένο”, “βασανιστή” κ.ά. […]
»Ο δικτάτορας προχώρησε σε ένα άνοιγμα προς την Ουάσιγκτον υπογραμμίζοντας: “Εχω και εγώ Θεό. Δεν είμαι αντιαμερικανός. Ο καθένας θέλει να είναι δεμένος από κάπου, στη δική μου περίπτωση από τις ΗΠΑ”.
Συνηθισμένα λόγια για όσους γνωρίζουμε τον «χώρο». Αντικομμουνιστικές μακαρθικές σαχλαμάρες χωρίς κανένα ουσιώδες πολιτικό υπόβαθρο, ύβρεις ξεκατινιάσματος tabloid εφημερίδας ως πολιτική αντιπαράθεση με τον αντίπαλο. Σαν να μην έχει περάσει ούτε μια μέρα από τότε. Οι ακροδεξιοί παραμένουν αναλλοίωτοι.
Στο τέλος του άρθρου παρατίθεται το συμπέρασμα των Αμερικανών για τον Ιωαννίδη:
»Το βιογραφικό σημείωμα που είχε ετοιμάσει η CIA για τον κ. Κίσινγκερ ανέφερε ότι “ο Ιωαννίδης έχει δηλώσει ότι είναι σταθερά φιλοαμερικανός. Θα κρατήσει την ίδια στάση έως ότου δυσαρεστηθεί με την υποστήριξη της αμερικανικής κυβέρνησης προς το καθεστώς του. Στο παρελθόν υποστήριξε την ελληνική συμμετοχή στον πόλεμο του Βιετνάμ και θεωρείται ότι θέλει να αποφύγει κάθε ενέργεια που θα ζημιώσει τους δεσμούς της χώρας του με τις ΗΠΑ. Είναι όμως αρκετά εθνικιστής και δεν θα έκανε κάτι που θα έβλαπτε τη χώρα του μόνο για να ικανοποιήσει τις ΗΠΑ.
[…] έχει εκδηλώσει την προθυμία του να βρει εξοπλισμούς από άλλες πηγές, εκτός από τις παραδοσιακές πηγές του ΝΑΤΟ (αν και όχι από κομμουνιστικές χώρες), εφόσον αυτές δεν μπορούν να παράσχουν το υλικό και τα όπλα που οι ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις θεωρούν απαραίτητα για την άμυνα της χώρας”.
Εδώ πρέπει να σταθούμε. Όχι για να τονίσουμε τον εμετικό αμερικανισμό του «μεγάλου επαναστάτη», που φαίνεται ότι ήθελε να στείλει ελληνικό στρατό στο Βιετνάμ για να βοηθήσει τις ΗΠΑ. Αλλά για να υπογραμμίσουμε την παράνοια του να νομίζει κανείς ότι είναι πατριώτης -και ακόμη περισσότερο εθνικιστής- και την ίδια ώρα να υποστηρίζει τον γεωπολιτικό κατακτητή της πατρίδας του. Ασφαλώς είναι υπέρ του Ιωαννίδη ότι ο Αμερικανός πράκτορας δήλωσε ξεκάθαρα πως τύποι σαν αυτόν μπορεί να γίνουν επικίνδυνοι για τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Μολονότι είναι φανατισμένοι δυτικόφιλοι, λόγω πατριωτικών φρονημάτων, ενδέχεται να μην δεχτούν να βλάψουν την χώρα τους για να δώσουν προτεραιότητα στην εξυπηρέτηση των αμερικανικών συμφερόντων. Για αυτό και οι ΗΠΑ βρήκαν εκείνους που δεν είχαν κανέναν ενδοιασμό να βάλουν τα αμερικανικά συμφέροντα πάνω από τα εθνικά, στα πρόσωπα των πολιτικών της μεταπολίτευσης. Ωστόσο, το θέμα μας δεν είναι οι αχυράνθρωποι της φιλελεύθερης μεταπολιτευτικής εξουσίας και της Αριστεράς. Το θέμα του άρθρου είναι η ακροδεξιά πολιτική παράνοια.
Είναι δυνατόν να ανέχεται ένας εθνικιστής να τον χρησιμοποιούν ως πιόνι; Είναι δυνατόν να ευτελίζει σε τέτοιο βαθμό τον εαυτό του, ώστε να επιδιώκει την συμμαχία του παγκόσμιου τυράννου που ζητά ξεκάθαρα από τους πολιτικούς του συνεργάτες να θέτουν τα αμερικανικά συμφέροντα πάνω από τα εθνικά; Ο εθνικιστής, ασφαλώς, όχι. Αν έχουμε να κάνουμε με ακροδεξιούς, όμως, όλη αυτή η αντιφατική παράνοια βρίσκει εύφορο έδαφος.
Από την μια με το έθνος και από την άλλη με τον κατακτητή του. Από την μια με την εθνική παράδοση και από την άλλη με την χώρα του εξουσιαστικού αντιπαραδοσιακού φιλελευθερισμού. Από την μια με τον εθνικισμό και από την άλλη με το πολυεθνικό κράτος. Από την μια με την εθνική κοινότητα και την δημοτική μουσική και από την άλλη με την ελευθερία του αχαλίνωτου ατομικιστικού ανταγωνισμού και με την κουλτούρα του new age και των χίπις.
Αυτό το ψυχωτικό ιδεολογικό σύμπλεγμα της ελλαδικής άκρας Δεξιάς ανιχνεύεται σε εμβρυακή μορφή λίγο πριν τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Το πολίτευμα της 4ης Αυγούστου ήταν κατά το ένα ήμισυ (λόγος, κουλτούρα, διανόηση, κυβερνήτης) αντιδιαφωτιστικά εθνικιστικό και κατά το άλλο ήμισυ υποταγμένο στην τότε μητρόπολη του αντεθνικού, ιμπεριαλιστικού, φιλελεύθερου καπιταλισμού, Μ. Βρετανία. Όσο ο Μεταξάς ήταν στην ζωή υπήρχε ενεργό εθνικιστικό αντίβαρο. Μετά τον θάνατο του Μεταξά και την διάλυση του πολιτεύματος άρχισε, ουσιαστικά, η ιστορική παρουσία της ακροδεξιάς. Σε αυτό, ασφαλώς, συνέβαλαν και οι Ιταλοί με τους Γερμανούς κατακτητές.
Με το να μην επιτραπεί ο σχηματισμός ενός ελληνικού σώματος των SS, που θα έδινε έστω την ψευδαίσθηση της συμμάχου χώρας του Άξονα, και με τις συνεχείς ιταλικές ραδιουργίες που αποσκοπούσαν στον εδαφικό ακρωτηριασμό της Ελλάδας (τον οποίο, ευτυχώς, δεν επέτρεψαν οι Γερμανοί), οι Έλληνες εθνικιστές της συγκεκριμένης ιστορικής περιόδου βρέθηκαν σε απελπιστική θέση. Οι Γερμανοί συνεργάζονταν με τους (μη εθνικοσοσιαλιστές, ασφαλώς) δοσίλογους τύπου Λάτση, Ράλλη κλπ. Συνεπώς, ο τότε μέσος Έλληνας εθνικιστής είτε έπρεπε να γίνει κομπάρσος μιας δύναμης κατοχής, η οποία μολονότι διακήρυσσε τον εθνικοσοσιαλισμό έδινε αξιώματα σε δοσίλογους της Δεξιάς και συνεργαζόταν με απατεώνες της (ελεύθερης) αγοράς, είτε έπρεπε να τεθεί απέναντι στις δυνάμεις κατοχής. Όμως, στην δεύτερη περίπτωση καραδοκούσαν οι πολιτικές δυνάμεις των (έτοιμων να δολοφονήσουν πολιτικούς αντιπάλους) κομμουνιστών και όσων φιλελευθέρων δεν συνεργάζονταν με τους Γερμανούς.
Έχουμε την αίσθηση ότι κάπου εκεί μπήκαν τα θεμέλια όλης αυτής της -ακροβατικής ιδεολογικά- πολιτικής ανάδυσης των ημιπαραφρόνων, που αποκαλείται άκρα Δεξιά. Μάλλον πρέπει να αναζητήσουμε τις απαρχές της σε οργανώσεις όπως η Χ. Οργανώσεις, δηλαδή, οι οποίες υιοθέτησαν εθνικιστικές ιδέες και ρητορική που τις έφερναν σε σύγκρουση με τις αντιστασιακές οργανώσεις της Αριστεράς και, ταυτόχρονα, στρέφονταν (τουλάχιστον στο πεδίο των διακηρύξεων) εναντίον των Γερμανών (οι οποίοι είχαν ταυτιστεί με τον εθνικισμό). Εκ των πραγμάτων, αυτή η διχοστασία, έκανε τις οργανώσεις τύπου Χ να αποβλέπουν στον δυτικό παράγοντα. Εκεί νομίζουμε ότι αρχίζει η μεγάλη αντίφαση του να παρουσιάζονται κάποιοι ως εθνικιστές και, ταυτόχρονα, να εντάσσονται στην συμμαχία των φιλελεύθερων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
Από την δεκαετία του πενήντα και μέχρι εκείνη του εξήντα αυτή η παραδοξότητα διαπότισε το μεγαλύτερο μέρος (ακόμη και της επίσημης) ελληνικής Δεξιάς (ασχέτως αν ο Γρίβας εμφανιζόταν για ένα διάστημα ως ένας εκ των επικεφαλής των πολιτικών δυνάμεων του κέντρου). Ο εθνικισμός πνίγηκε στον βάλτο της εθνικοφροσύνης. Οτιδήποτε σχετιζόταν με εθνικά αιτήματα καπελωνόταν, από την δηλητηριώδη ελλαδική Δεξιά, με το πρόσχημα του αντικομμουνισμού. Ένα πρόσχημα το οποίο ήταν τόσο φουσκωμένο από την νέα δύναμη κατοχής της πατρίδας μας (δηλαδή της ΗΠΑ), ώστε να καλύπτει την εξωφρενική αντίφαση που συνίστατο στο να υποστηρίζει κανείς την πλέον ανθελληνική ιδεολογία με εθνοκεντρικό φερετζέ.
Η ιδεολογική εξαφάνιση του εθνικισμού υπό το βάρος της εθνικοφροσύνης και το κακό ιστορικό προηγούμενο της έλλειψης πολιτικού χώρου για αληθινές εθνικιστικές οργανώσεις (λόγω του ελέγχου της πολιτικής σκηνής της χώρας από τους Αμερικανούς πράκτορες) είχαν ως αναμενόμενη συνέπεια την οργανική σύνδεση της Δεξιάς με τον εθνικιστικό χώρο. Σε αυτό συνέβαλε και η μαρξιστική προπαγάνδα που παρουσίαζε τον φασισμό και την Δεξιά ως έναν ενιαίο πολιτικό χώρο. Στην ουσία αυτό που γινόταν αντιληπτό, στις δεκαετίες του πενήντα και του εξήντα, ως εθνικιστικός χώρος δεν ήταν ένας πράγματι αυτόνομος, ιδιαίτερος, πολιτικός χώρος αλλά οι ακραίες φωνές της Δεξιάς, οι οποίες εμφανίζονταν είτε ως παρακρατικοί κύκλοι είτε ως μικρής πολιτικής σημασίας σχήματα.
Κάπου εκεί εμφανίστηκαν διάφορες γραφικές φιγούρες αποφασισμένες να ηγηθούν στο χυλώδες πεδίο της άκρας Δεξιάς. Όπως ήταν αναμενόμενο υιοθέτησαν στοιχεία της εθνικιστικής ιδεολογίας, αισθητικής και ρητορικής, ως στολίδια, τα οποία προσάρμοσαν σε έναν ακροδεξιό γκροτέσκο πολιτικό προσανατολισμό. Από την μια υμνούσαν τον φασισμό και τους ηγέτες του μεσοπολέμου και από την άλλη απέβλεπαν στην βοήθεια των ενστόλων ενός κράτους μαριονέτα των φιλελεύθερων ΗΠΑ. Βυσσοδομούσαν κατά των κομμουνιστών αλλά χαμήλωναν τους τόνους όταν έπρεπε να πάρουν θέση για την πολιτική των ΗΠΑ.
Οι συνταγματάρχες της 21ης Απριλίου ήταν κομμάτια του ίδιου πεδίου. Με την μόνη διαφορά ότι ήταν ένστολοι και ότι αντιπαθούσαν τον φασισμό. Μετά το ’74 η ίδια κατάσταση συνεχίστηκε. Η ίδια αντιφατικότητα, η ίδια ημιπαρανοϊκή προσήλωση στον δυτικό παράγοντα του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού κάτω από εθνικιστικό περιτύλιγμα. Κόμματα που θέλησαν να εκφράσουν τον εθνικιστικό χώρο κατέβαιναν σε εκλογές με το σύνθημα «Δεξιά ενωμένη ποτέ νικημένη». Κωμικότητα, πολιτική αμορφωσιά, ιδιοσυγκρασιακή ανισορροπία. Αυτά ήταν τα γνωρίσματα ενός χώρου που κάποιες φορές μπορεί να αυτοπροσδιοριζόταν ως εθνικιστικός αλλά που ποτέ δεν υπήρξε όντως τέτοιος.
Ο Κώστας Πλεύρης αποτέλεσε πρωταγωνιστή αυτού του πολιτικού χώρου. Ο άνθρωπος που επιβλήθηκε από τηλεοπτικά κανάλια της Νέας Δημοκρατίας ως ο κύριος θεωρητικός του εθνικιστικού χώρου δεν είχε ποτέ του την παραμικρή ιδέα για την ιστορία των εθνικιστικών ιδεών. Εξέφρασε με εντυπωσιακή δημαγωγική επιθετικότητα το ιδεολογικό σύμπλεγμα της άκρας Δεξιάς, που συνίστατο σε μύδρους κατά του κομμουνισμού, σε πασαλείμματα εθνικιστικών ρητορικών των οποίων αγνοούσε το ιδεολογικό βάθος και σε μια αδιαπραγμάτευτη αποδοχή αστικών νοοτροπιών και πρακτικών καθωσπρέπει παραπολιτικής λοβιτούρας.
Ευτυχώς, το παράδειγμα της ζωής του μας δικαιώνει πανηγυρικά τα τελευταία χρόνια. Ο τύπος που ακόμη και σήμερα θεωρείται εθνικιστής από εκατοντάδες ανόητους (και ακόμη χειρότερα, διαβασμένος εθνικιστής), έφτασε στα ογδόντα πέντε του να κυκλοφορεί σε νυχτερινά κέντρα διασκέδασης των τρανσέξουαλς. Θυμηθείτε πώς έστησε την τηλεοπτική του καριέρα με το να εξακοντίζει χιουμοριστικές ατάκες στην αρχαϊζουσα εναντίον των ομοφυλόφιλων επί δεκαετίες και θαυμάστε σήμερα την (α)συνέπεια λόγων και έργων. Ο Κώστας Πλεύρης διασκεδάζει σε club ανδρών που έχουν αλλάξει το φύλο τους μέσω χειρουργικών επεμβάσεων!!
Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Όποιος εκπλήσσεται απλώς δεν αντιλαμβάνεται τι σημαίνει άκρα Δεξιά. Δεν έχει να κάνει μόνο με το κάθε μεμονωμένο άτομο, όπως ο Πλεύρης. Έχει να κάνει με το βαθύτερο ιδεολογικό υπόβαθρο αυτών των τύπων. Είναι δεξιοί και φιλελεύθεροι μέχρι το μεδούλι. Δεν είναι εθνικιστές. Απλώς βρίσκονται στις παρυφές του χώρου μας και χρησιμοποιούνται για να μην επιτρέπουν να αναπτυχθεί αληθινός εθνικισμός.
Πόσο διαφορετική ήταν η συμπεριφορά του Γεωργιάδη, του Βορίδη, του Βελόπουλου και, εν γένει, του κάθε ακροδεξιού που διεκδικεί την στήριξη των εθνικιστών; Καθόλου διαφορετική. Μπορεί οι υπόλοιποι να μην έφτασαν στον γεροντικό ευτελισμό του Κώστα Πλεύρη αλλά ο πυρήνας των συμπεριφορών τους είναι κοινός. Όταν η συστημική Δεξιά τους κούνησε το κοκαλάκι αυτοί έτρεξαν στην αγκαλιά της σαν τα πιστά σκυλιά. Το συμπέρασμα είναι σαφές. Όσο δεν καταφέρνουμε να κόψουμε κάθε δεσμό του εθνικιστικού χώρου με την Δεξιά, πολύ απλά θα συνεχίσει να μην υπάρχει εθνικιστικός χώρος. Θα συνεχίσουν να αναδύονται νέοι Πλεύρηδες και νέοι Βορίδηδες από την μήτρα της τοξικής άκρας Δεξιάς. Ιδίως τώρα που έρχεται ο Τραμπ και οι Αμερικανοί γνωρίζουν να προσφέρουν μενού υποτιθέμενης αυτονομίας.
Σχόλια:
Η ανοησία του Ιωαννίδη ήταν όχι μόνο παροιμιώδης αλλά και αποτέλεσε μια ισχυρή βάση αναπαραγωγής της πολιτικής παράνοιας εντός του εθνικιστικού χώρου. Αφού έγινε δεκτός από μέρος του χώρου αυτός ο γελοίος τενεκές, δημιουργήθηκε προηγούμενο. Θα ακολουθούσαν κι άλλοι. Όπως και έγινε.
Ακόμη και αν ίσχυε αυτό που γράφεις, δεν αναιρεί ότι ο Ιωαννίδης ήταν επικεφαλής μιας αμερικανόφιλης πολιτικής δύναμης η οποία προδόθηκε από τις ΗΠΑ και που κάποιοι έχουν την ονείρωξη ότι μπορεί και να ήταν εθνικιστική. Αυτό είναι το νόημα του άρθρου και όχι οι ακροδεξιές συνομωσιολογικές βλακείες για την ενέργεια.
Όσον αφορά τον Πλεύρη, όσο και να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου, το όνομα Καλέντζης το ξέρουν ελάχιστοι Έλληνες. Το όνομα Μαμούτος, επίσης. Όταν ο μέσος Έλληνας ακούσει την λέξη εθνικισμός το μυαλό του πάει στην ΧΑ και στον Πλεύρη. Άσε, λοιπόν τις αιωνόβιες μαλακίες σου και διάβαζε να μαθαίνεις πώς γκρεμίζονται τα ψεύτικα είδωλα με προσπάθεια και επιμονή.
Με την τελευταία σου φράση συμφωνούμε πλήρως. Δεν υπάρχει ούτε ένας.
Πολυ ωραιο και σωστο κειμενο... δεν εχω να προσθεσω κατι.... παρα μονο δυο λογακια θα πω για τον Αδ. Γεωργιαδη....
Θεωρω οτι ο συγκεκριμενος εχει μια πλουσια παιδεια και στα νιατα του εγραφε και μιλουσε διαφορετικα απο οτι τωρα... το δυστηχημα για αυτον ειναι οτι.... οταν γνωριζεις το "αγαθο" το "καλο", την "αρετη", μεγαλες αξιες.... με μια καρεκλα που πηρε και λιγη παραπανω δημοσιοτητα κατεληξε να υπηρετει το καθεστως που εφτυνε.... δηλαδη στο προσωπο του Αδ.Γεωργ. εχουμε το κατεξοχην παραδειγμα το αλλοτριωμενου ανθρωπου....
Τα υπόλοιπα τα προσυπογράφουμε.
Ο Χάουεϊ ήταν ηγέτης του συντηρητικού κόμματος Fianna Fáil και επικεφαλής της (νοτιο-)ιρλανδικής κυβέρνησης στο Δουβλίνο εκείνη την περίοδο. Πείτε μου ότι δεν βλέπετε πολλές ομοιότητες με το παρόν, από τον αισχρό ρόλο της πατριδοκάπηλης δεξιάς στην Ευρώπη μέχρι την γενοκτονία στην Παλαιστίνη και τόσες άλλες ανθρωποσφαγές (π.χ. Συρία, Ουκρανία)
ΥΓ Καπιταλιστές και τοκογλύφοι αυτή η γη δεν σας ανήκει!!
Η ερώτηση κρίσεως παραμένει: Εφόσον συμφωνούμε, βρε παιδιά, γιατί δεν στελεχώνετε (ή δεν συνεργάζεστε με) την Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.; Εκτός και αν είστε σε κάποια άλλη οργάνωση ή συλλογικότητα, οπότε το ερώτημα θα είναι άκυρο. Αν, όμως δεν είστε, πώς θα αποκτήσει ο χώρος δυναμική (και γιατί όχι μαζική ισχύ); Ας κινηθούμε και λίγο σε τροχιά συσπείρωσης.
Όλοι έχουν περάσει ή έχουν κάποια σχέση με τα βρωμερότερα άτομα του χώρου. Οι εξαιρέσεις είναι ελάχιστες.
Όλοι έχουν περάσει ή έχουν κάποια σχέση με τα βρωμερότερα άτομα του χώρου. Οι εξαιρέσεις είναι ελάχιστες."
Συμφωνώ απόλυτα. Πολύ σωστή προσέγγιση. Διευκρινίζω, μόνο, ότι δεν απευθύνθηκα γενικά στον "χώρο ". Στο συγκεκριμένο παιδί απευθύνθηκα, μιας και έγινε ο παραπάνω διάλογος. Όπως απευθύνομαι σε εσένα και σε όσους έχουν την ικανότητα να αντιλαμβάνονται αυτά που αντιλαμβάνεσαι. Όχι στους υπόλοιπους.
Ανώνυμε β, εμείς πηγαίναμε στις εκδηλώσεις των αυτόνομων όταν τα παιδιά που τους απαρτίζουν σήμερα, ήταν στο νηπιαγωγείο. Δεν άλλαξε κάτι, παρά την παρουσία μας. Εφόσον, μάλιστα, έχουν αποχωρήσει ή απομακρυνθεί για εργασιακούς λόγους αυτοί που γνώριζα από την παλιά φρουρά, δεν υπάρχει περίπτωση στα σαράντα έξι μου, να ανοίγω προφίλ σε μκδ, και να στέλνω μηνύματα για να μου πει το οποιοδήποτε νεαρό παιδί, με συνθηματικό τρόπο, που θα γίνει η τάδε συναυλία ή το δείνα live.
Όταν βρίσκω φίλους που είναι στην φάση, συνήθως ακολουθώ. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν είμαι σε θέση να ψάχνω ως επικεφαλής οργάνωσης τι κάνουν οι πιτσιρικάδες που είναι εκτός πανεπιστημίων (για τους εντός μαθαίνω, ούτως ή άλλως, τι γίνεται λόγω της ιδιότητας του διδάκτορα, αν και είναι λίγοι) και να πηγαίνω σε εκδηλώσεις που δεν γνωρίζω τους διοργανωτές κλπ.
Αν πάλι είσαι ο Τέλης, έχω την εντύπωση ότι σε περίπτωση που τολμούσες να εμφανιστείς σε εκδήλωση νεαρών του χώρου, θα φας περισσότερες κλωτσιές από αυτές που σου χρωστάω εγώ.
Οι αυτόνομοι ως συλλογικότητα δεν είχαν καμία σχέση με το ΛΑΟΣ. Είχε, όμως, αυτός που αναφέρεις. Με τον ΛΑΟΣ μέχρι το 2009 και με την Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά (με τον Κικίλια και άλλους), το 2010 και μετά. Μην βάζεις όλους τους αυτόνομους σε αυτό το κάδρο γιατί είναι άδικο. Τα παιδιά που στήριζαν την "φάση' δεν είχαν καμία σχέση με αυτό που τους αποδίδεις. Το λάθος τους ήταν ότι δεν πέταξαν έξω από την φάση τέτοιους τύπους που έπαιζαν αφανή ρόλο και κινούσαν νήματα.
Τσάκισε την!
κοπριτης (ξανα) εδω...δηλαδη εμεις τα λεμουρια που πηραμε στιχους της Ιλιαδας και γραψαμε την παρωδια της:
Η ΠΑΡΩΔΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΤΗΣ ΤΡΟΙΑΣ
https://abbacys.tripod.com/troia.html
θα τολμησει να μας τρολαρει τωρα η ΦΛΕΦΑΛΟ; με τι προσοντα ρε κεραταδες; σας το ξαναπα: με ΛΕΜΟΥΡΙΟ εχετε να κανετε...Μαμουτε...
-Λεμουριος τρολιστας
χίλιες μετάνοιες έκανε
Λεμούριε, έλα κάτω.
-Δεν κατεβαίνω Τέλη μου, γιατί είσαι σκανδαλιάρης
και εκμαυλίζεις τα τεκνά
και τα ξεπαρθενιάζεις.
Λεμούριος παινεύτηκε σ' ανατολή και δύση
ότι δεν θα βρεθεί φαλλός
πάνω του να καθίσει.
Σαν τ' άκουσε ο κένταυρος, πολύ του κακοφάνη
με καλπασμό ταχύτατο
κινάει και τον φτάνει.
ότι δεν θα βρεθεί φαλλός
πάνω του να καθίσει--
κοπριτης (επανερχομενος) εδω...καλα μην παιρνεις και ορκο για αυτο:
https://carnetdevoyage.gr/wp-content/uploads/MG_3009.jpg
μην παει ομως στο πονηρο το μυαλο σας...σε παγανιστικο εθιμο ειχα βρεθει:
Τύρναβος “Μπουρανί”: Η γιορτή του φαλλού
https://carnetdevoyage.gr/tirnavos_bourani_i-giorti_tou_fallou/
απο αυτα που σας απαγορευουν να πατε οι σημιτοκαλογεροι...Μαμουτε...
Υ.Γ. το να προσπαθηστε εστω να τρολαρετε εναν Λεμουριο, ειναι σαν να προσπαθειτε να ξεγελασετε φαντασμα φορωντας ασπρο σεντονι για να μην σας πειραξει...αμ δε...
-Λεμουριος τρολιστας