του Σταμάτη Μαμούτου
Πραγματοποιήθηκε στις 6, 7 και 8 Δεκεμβρίου το φετινό Athens Con, στις εγκαταστάσεις του Σταδίου Tae Kwon Do. Όπως συμβαίνει κάθε χρονιά, ήταν η διοργάνωση η οποία εστιάζει στα πεδία της μαζικής κουλτούρας που σχετίζονται με το φανταστικό (λογοτεχνία, comics, επιτραπέζια και ηλεκτρονικά παιχνίδια, ρούχα, είδη δώρων κλπ) με την μεγαλύτερη προσέλευση θεατών. Αν θυμάμαι καλά η περσινή εκδήλωση πρέπει να συγκέντρωσε κοντά σαράντα χιλιάδες επισκέπτες. Φέτος επαναλήφθηκε η μαζική προσέλευση, αν και δεν έχω ακόμη πληροφόρηση για τον ακριβή αριθμό. Όπως και να έχει, η επιτυχία ήταν ορατή ακόμη και από την πρώτη στιγμή της προσέλευσης στο parking του χώρου, το οποίο ήταν κατάμεστο από εκατοντάδες αυτοκίνητα.
Δεν έχω βρει ακόμη κάποια εύκολη εξήγηση -από την εποχή, μάλιστα, που ήμουν εργαζόμενος σε πάγκο εκδότη που συμμετείχε στο Con- γιατί η προσέλευση σε αυτή την εκδήλωση είναι τόσο μαζική ενώ σε παρόμοιες εκδηλώσεις (πχ Vintage Toys Festival) που πραγματοποιούνται στον ίδιο χώρο όχι. Υποθέτω ότι μάλλον έχει να κάνει με την πολυθεματικότητα των περιεχόμενων της που αφορούν και τις μικρές ηλικίες, με την ημερομηνία διεξαγωγής της που είναι πάντοτε κοντά στις εορτές των Χριστουγέννων, καθώς και με την οργανωτική δεινότητα εκείνων που την πραγματοποιούν.
Όπως και να έχει εκείνο που κρατάμε είναι ότι και στο φετινό Athens Con είδαμε πολύ κόσμο, πολλούς εκθέτες, πολλές καντίνες με καλό φαγητό και ποτά για ξεκούραση. Όσον αφορά το αγοραστικό κομμάτι, τα επιτραπέζια μου κέντρισαν σε μεγάλο βαθμό το ενδιαφέρον. Οι σχεδιαστές comics και οι σκηνογράφοι ήταν επίσης αρκετοί και με ενδιαφέρουσες προτάσεις. Υπήρχαν ακόμη και σύλλογοι φίλων του airsoft, εκθέτες παλιών υπολογιστών και κονσόλων ηλεκτρονικών παιχνιδιών (όπως η Amiga κλπ), σύλλογοι φίλων comics και, ασφαλώς, καλεσμένοι σχεδιαστές comics και ηθοποιοί από το εξωτερικό.
Για περιπτώσεις επισκεπτών όπως η δική μου μεγαλύτερη σημασία σε αυτή την εκδήλωση είχε η επαφή με τους ανθρώπους, παρά η αγορά προϊόντων. Είχα γράψει και παλαιότερα ότι μολονότι στην θεματική της εκδήλωσης μπορούμε να ανιχνεύσουμε τις καταλυτικές επιρροές του Ρομαντισμού στην σύγχρονη μαζική κουλτούρα και να διαπιστώσουμε πόση γοητεία ασκεί ακόμη και σήμερα η αισθητική της κοσμοθεωρίας μας, πρέπει να μας προβληματίσει το πώς ο αγοραίος, μεταμοντέρνος, αμερικανικός καπιταλισμός καταφέρνει να ενσωματώνει στο πεδίο του σχήματα της δικής μας κουλτούρας και να τα αποχυμώνει σε μορφές «καλλιτεχνικού σούπερ μάρκετ». Αν υπήρχαν περισσότερες λέσχες σαν την δική μας ή, έστω, αν η δική μας ήταν ισχυρότερη, ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά.
Με τις υπάρχουσες συνθήκες, πάντω, το Athens Con ήταν μια καλή ευκαιρία προκειμένου να συναντήσω καλούς φίλους, όπως ο Κώστας Νικέλης, ο Σταμάτης Βαρσάμος κι άλλοι. Καθώς, επίσης και να σχηματίσω μια ικανοποιητική εικόνα των προτάσεων που παρουσίασαν σχεδιαστές comics, σκηνογράφοι και άλλοι νεαροί καλλιτέχνες.
Είχα την ευκαιρία να γνωρίσω πολλούς νέους εικονογράφους, εκπροσώπους συλλόγων επιτραπέζιων παιχνιδιών, ομάδες παιδιών που εστιάζουν στο Larp και τις ιστορικές αναβιώσεις (οι οποίοι εκδήλωσαν ενδιαφέρον να συμμετάσχουν του χρόνου στο Μεσαιωνικό Φεστιβάλ Ανδραβίδας), και ιδιοκτήτες μικρών καταστημάτων που πωλούν ποικιλίες ζύθου, αναψυκτικών και τσαγιών.
Υποθέτω ότι όσοι παραβρέθηκαν πέρασαν καλά σε μια άρτια οργανωμένη εκδήλωση. Το κόστος της εισόδου για την μια ημέρα του Con ήταν εννέα ευρώ. Μεγάλο για τις οικονομικά στενές εποχές του μεταμοντέρνου νεοφιλελευθερισμού που ζούμε. Αλλά, από την άλλη, πρόσφερε πρόσβαση σε έναν χώρο γεμάτο δρώμενα, ενδιαφέροντες ανθρώπους και χορταστικό θέαμα.
Σχόλια
Λώλος Δροσινός
Δεν έχω σοβαρη γνώμη για φετος γιατί βρέθηκα εκεί ως ο μόνος ενήλικος σύνοδος μιας χουφτας πιτσιρικάδων.Περυσι μου είχε φανεί πιο ενδιαφέρουσα η διοργάνωση αλλά ίσως να κανω λάθος.Είναι μια φάση που στο μυαλό μου συνυπάρχουν αντιφατικά στοιχεία,αλλά σε κάθε οεριπτωση αξίζει να είναι εκεί κάνεις χωρίς αφορισμούς αλλά και χωρίς αυταπάτες.
Πέμπτη, 12 Δεκεμβρίου, 2024
Σταμάτης
Είχα χρόνια να τo επισκεφθώ. Απ' ό,τι έμαθα πέρυσι είχε σαράντα χιλιάρικα επισκέπτες. Εικόνα προσωπική, πάντως, δεν έχω εφόσον δεν πήγα.
Πέμπτη, 12 Δεκεμβρίου, 2024
Αχιλλέας
Το Athens Con είναι αναμφίβολα μια μοναδική ευκαιρία για τους λάτρεις των κόμικς, των βιντεοπαιχνιδιών και της ποπ κουλτούρας να έρθουν κοντά, να ανταλλάξουν ιδέες και να απολαύσουν την ατμόσφαιρα ενός event που τιμά τη φαντασία και τη δημιουργικότητα. Όσοι το έχουμε επισκεφθεί, πιστεύω, ότι θα συμφωνούσαμε σε αυτό. Ωστόσο, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι, ενώ όλη αυτή η θεματολογία βρίθει ενός έντονου Ρομαντικού υποβάθρου – με έντονες αναφορές στη μεταφυσική, τη νοσταλγία, και την αναζήτηση του υπερβατικού – πολλοί από τους παρευρισκόμενους είναι σκληροπυρηνικοί φιλελεύθεροι. Συχνά, μάλιστα, διαστρεβλώνουν το πραγματικό νόημα των έργων σπουδαίων λογοτεχνών και καλλιτεχνών, προσαρμόζοντάς το στις ιδεολογικές τους ατζέντες.
Είναι λυπηρό το ότι αφήνουμε αυτούς τους κύκλους, να κυριαρχούν - και να ηγούνται - στον χώρο της ποπ κουλτούρας, η οποία στηρίζεται στις αξίες και την αισθητική του Ρομαντισμού, αλλά ταυτόχρονα τις απορρίπτει. Περιμένουμε να δούμε περισσότερους «δικούς μας» σε τέτοιες εκδηλώσεις, γιατί η απουσία μας μόνο κακό κάνει. Είναι, λοιπόν, καιρός να διεκδικήσουμε χώρο σε μια κουλτούρα που κανονικά θα έπρεπε να αγκαλιάζει τις αρχές και την ουσία του Ρομαντισμού.
Είναι λυπηρό το ότι αφήνουμε αυτούς τους κύκλους, να κυριαρχούν - και να ηγούνται - στον χώρο της ποπ κουλτούρας, η οποία στηρίζεται στις αξίες και την αισθητική του Ρομαντισμού, αλλά ταυτόχρονα τις απορρίπτει. Περιμένουμε να δούμε περισσότερους «δικούς μας» σε τέτοιες εκδηλώσεις, γιατί η απουσία μας μόνο κακό κάνει. Είναι, λοιπόν, καιρός να διεκδικήσουμε χώρο σε μια κουλτούρα που κανονικά θα έπρεπε να αγκαλιάζει τις αρχές και την ουσία του Ρομαντισμού.
Πέμπτη, 12 Δεκεμβρίου, 2024
Σταμάτης
Ποιοι δικοί μας να πάνε σε εκδηλώσεις; Δεν υπάρχουν. Η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. πηγαίνει. Άντε να είναι και κάποια λίγα παιδιά εκτός λέσχης, που θεωρούνται δικοί μας ιδεολογικά. Δεν υπάρχουν άλλοι. Οι υπόλοιποι είναι είτε σερβιτόροι είτε false, έτσι για να θυμηθώ έναν μανογορικό όρο. Άστους εκεί που κάθονται. Δεν κάνουν για τίποτα.
Πέμπτη, 12 Δεκεμβρίου, 2024
Ανώνυμος/η
η έπαρση σου βαράει κόκκινο καιρός να το κοιτάξεις
Παρασκευή, 13 Δεκεμβρίου, 2024
Σταμάτης
Είναι λόγω του Ολυμπιακού το κόκκινο.
Παρασκευή, 13 Δεκεμβρίου, 2024
Ανώνυμος/η
Μια συλλογικότητα με τη θεματολογία της λέσχης τι χρειάζεται πρώτα για να γιγαντωθεί; Περισσότερα μέλη ή περισσότερους πόρους; Φυσικά και τα 2 χρειάζεται, απλά ρωτάω ποιο από τα 2 μπαινει πρώτο σε προτεραιότητα.
Πέμπτη, 12 Δεκεμβρίου, 2024
Σταμάτης
Αλληλένδετα είναι και τα δύο. Από εκεί και πέρα εξαρτάται τι θέλουμε. Αν αποφασίσουμε ότι θέλουμε να "γιγαντωθούμε" εκδοτικά, με περισσότερα έντυπα, τακτικότερες κυκλοφορίες κλπ προκειμένου να μπούμε βαθύτερα και ουσιαστικότερα στο εκδοτικό στερέωμα, χρειαζόμαστε πρώτα τους πόρους. Αν, από την άλλη, αποφασίσουμε ότι θέλουμε να γίνουμε κίνημα, χρειαζόμαστε πρώτα τα μέλη.
Υπάρχει, όμως, μια σημαντική διαφορά. Οι πόροι δεν έχουν βούληση, συναισθήματα, ζωή. Τους χρησιμοποιούμε όπως ακριβώς θέλουμε και έχουμε σχεδιάσει. Αντίθετα, τα μέλη μπορεί να είναι είτε υποκινούμενα. είτε ευάλωτα και να χρειάζονται εποπτεία για να μην προκαλέσουν προβλήματα, προβοκάτσιες κλπ. Ή μπορεί να έχουν καλές προθέσεις αλλά να χρειαστούν χρόνο ώστε να διαμορφωθούν όπως είναι απαραίτητο για να αρθρογραφούν και να δρουν ως μέλη της λέσχης (και στις σημερινές συνθήκες είναι δύσκολο να αφιερώσει κανείς τον απαραίτητο χρόνο για να πετύχει κάτι τέτοιο).
Πάντως, δεν βάζουμε κάποια προτεραιότητα. Κυνηγάμε και τους δύο στόχους και αν πετύχουμε κάτι έχει καλώς, το δουλεύουμε παράλληλα. Αν όχι, δεν τρέχει και τίποτα. Εμείς την προσπάθεια την κάνουμε, ούτως ή άλλως. Όσοι ζωντανοί ας προσέλθουν για βοήθεια. Αν δεν υπάρχουν όμως ζωντανοί...;
Υπάρχει, όμως, μια σημαντική διαφορά. Οι πόροι δεν έχουν βούληση, συναισθήματα, ζωή. Τους χρησιμοποιούμε όπως ακριβώς θέλουμε και έχουμε σχεδιάσει. Αντίθετα, τα μέλη μπορεί να είναι είτε υποκινούμενα. είτε ευάλωτα και να χρειάζονται εποπτεία για να μην προκαλέσουν προβλήματα, προβοκάτσιες κλπ. Ή μπορεί να έχουν καλές προθέσεις αλλά να χρειαστούν χρόνο ώστε να διαμορφωθούν όπως είναι απαραίτητο για να αρθρογραφούν και να δρουν ως μέλη της λέσχης (και στις σημερινές συνθήκες είναι δύσκολο να αφιερώσει κανείς τον απαραίτητο χρόνο για να πετύχει κάτι τέτοιο).
Πάντως, δεν βάζουμε κάποια προτεραιότητα. Κυνηγάμε και τους δύο στόχους και αν πετύχουμε κάτι έχει καλώς, το δουλεύουμε παράλληλα. Αν όχι, δεν τρέχει και τίποτα. Εμείς την προσπάθεια την κάνουμε, ούτως ή άλλως. Όσοι ζωντανοί ας προσέλθουν για βοήθεια. Αν δεν υπάρχουν όμως ζωντανοί...;
Πέμπτη, 12 Δεκεμβρίου, 2024
Ανώνυμος/η
κοπριτης (συμπληρωματικα) εδω...και για να μην λετε οτι σας στελνω ολη την ωρα ανωμαλιες, να ενα ενδιαφερον θεμα για να το κανετε αρθρο:
https://aperopia.fr/12-2024/ti-einai-i-narkotiki-dysleitoyrgia-poy-prokaleitai-apo-tis-sychnes-anartiseis-sta-mesa-koinonikis-diktyosis/
-Λεμουριος τρολιστας
https://aperopia.fr/12-2024/ti-einai-i-narkotiki-dysleitoyrgia-poy-prokaleitai-apo-tis-sychnes-anartiseis-sta-mesa-koinonikis-diktyosis/
-Λεμουριος τρολιστας
Παρασκευή, 13 Δεκεμβρίου, 2024
Σταμάτης
Αφού δεν το έχετε με τις κοινωνικές επιστήμες, μην ασχολείστε ρε σκατόψαρο.
Ωραία τα βιβλία παραμυθιών και καλές οι λογοτεχνικές απόπειρες της κυρίας, μακάρι να διαβαστούν και να επανεκδοθούν. Όμως, ο Μέρτον δεν έχει ιδιαίτερη σχέση (για να μην πω καμία) με την θεωρία των φρανκφουρτιανών. "Μαθητής" του Πάρσονς (για τα αμερικανικά δεδομένα θεωρείται συντηρητικός) και του Ντυρκάιμ ήταν. Στα δικά τους ερωτηματικά και μοντέλα προσπάθησε να εμπλακεί.
Για ποιο λόγο ανακατεύετε ονόματα και πεδία που δεν γνωρίζετε και δεν μπορείτε να καταλάβετε; Και σταματήστε την ανοησία με την σχολή της Φρανκφούρτης,που υποτίθεται ότι ελέγχει τις ΗΠΑ. Είναι ένα αφήγημα παρόμοιας αξίας με εκείνα τα παλιά για τους Ελοχίμ του Λιακόπουλου και του Βελόπουλου.
Εντάξει, πήραν από τους παραδοσιακούς φιλελεύθερους κάποιες θεσμικές θέσεις οι Φρανκφουρτιανοί και ορισμένα από τα εβραϊκά ερευνητικά κονδύλια. Δεν σημαίνει ότι κατέλαβαν τις ΗΠΑ και πολύ περισσότερο δεν σημαίνει ότι έγιναν η ιδεολογική και πολιτιστική εξουσία τους. Ακόμη περισσότερο, δεν κολλάει ο Μέρτον μαζί τους.
Η πολιτική θεωρία που διαβάζεται κυρίως στις ΗΠΑ είναι εκείνη του Τζων Ρωλς, (αυτόν βράβευσε ο Κλίντον), του Νόζικ (νεοφιλελεύθερος αναρχισμός, Εβραίος την καταγωγή) και των υπολοίπων που συζητούν για διανεμητική δικαιοσύνη, ταύτιση ελευθερίας και ισότητας, μονοπώλιο του φιλελευθερισμού ως "δημόσιου λόγου" σε αντίθεση με τον θρησκευτικό ή άλλους λόγους που δεν πρέπει (κατά τον Ρωλς) να εμπλέκονται στον δημόσιο λόγο, φιλελεύθερα έναντι "βάρβαρων" κρατών κλπ.
Τους φρανκφουρτιανούς τους διάβαζαν οι έλεγκαν ευρωπαίοι σοσιαλδημοκράτες και οι πανευρωπαϊκοί συριζαίοι (άντε και κάποιοι αντιφασίστες), παράλληλα με τον Χάμπερμας (αυτόν όχι οι αντιφασίστες) μέχρι το 2010. Από την κρίση της Λίμαν Μπράδερς και μετά τελείωσε η ιστορία με αυτούς. Από την μια πήγαν σε πιο ριζοσπαστικά αναγνώσματα οι αριστεροί, από την άλλη επικράτησε στο πολιτικο-οικονομικό πεδίο της μεταμοντέρνας νεωτερικότητας σχεδόν ολοκληρωτικά ο νεοφιλελευθερισμός, συνεπώς έπαυσε το όποιο αναγνωστικό και διανοητικό φλερτ εξουσιαστικών παραγόντων με οτιδήποτε μη φιλελεύθερο.
Σταματήστε να αναπαράγετε τις ανοησίες της Δεξιάς αμορφωσιάς. Δεν υπάρχει αυτή η βλακεία περί του υποτιθέμενου πολιτιστικού μαρξισμού των φρανκφουρτιανών, ο οποίος υποτίθεται ότι προώθησε τον εξουσιαστικό διεθνισμό. Ο καθαρός φιλελευθερισμός τον προώθησε και τον προωθεί τον διεθνισμό. Τα αριστερά διανοητικά ρεύματα (όχι μόνο οι φρανκφουρτιανοί, κυρίως η γαλλική σχολή των δομιστών-μεταδομιστών, που και σε αυτή εμπεριέχεται πολύς φιλελευθερισμός) έγιναν υπόστρωμα, κυρίως, για κοινωνικά μεταμοντέρνα φαινόμενα (πχ ομοφυλόφιλοι, ταυτότητες κλπ) και συμπλήρωσαν την δουλειά των φιλελευθέρων στο πεδίο του μεταναστευτικού.
Εφόσον δεν γνωρίζετε, βουλώστε το. Ιδίως αν είσαι πού@3ης, μάλλον χρωστάς χάρη σε τέτοια διανοητικά ρεύματα.
Ωραία τα βιβλία παραμυθιών και καλές οι λογοτεχνικές απόπειρες της κυρίας, μακάρι να διαβαστούν και να επανεκδοθούν. Όμως, ο Μέρτον δεν έχει ιδιαίτερη σχέση (για να μην πω καμία) με την θεωρία των φρανκφουρτιανών. "Μαθητής" του Πάρσονς (για τα αμερικανικά δεδομένα θεωρείται συντηρητικός) και του Ντυρκάιμ ήταν. Στα δικά τους ερωτηματικά και μοντέλα προσπάθησε να εμπλακεί.
Για ποιο λόγο ανακατεύετε ονόματα και πεδία που δεν γνωρίζετε και δεν μπορείτε να καταλάβετε; Και σταματήστε την ανοησία με την σχολή της Φρανκφούρτης,που υποτίθεται ότι ελέγχει τις ΗΠΑ. Είναι ένα αφήγημα παρόμοιας αξίας με εκείνα τα παλιά για τους Ελοχίμ του Λιακόπουλου και του Βελόπουλου.
Εντάξει, πήραν από τους παραδοσιακούς φιλελεύθερους κάποιες θεσμικές θέσεις οι Φρανκφουρτιανοί και ορισμένα από τα εβραϊκά ερευνητικά κονδύλια. Δεν σημαίνει ότι κατέλαβαν τις ΗΠΑ και πολύ περισσότερο δεν σημαίνει ότι έγιναν η ιδεολογική και πολιτιστική εξουσία τους. Ακόμη περισσότερο, δεν κολλάει ο Μέρτον μαζί τους.
Η πολιτική θεωρία που διαβάζεται κυρίως στις ΗΠΑ είναι εκείνη του Τζων Ρωλς, (αυτόν βράβευσε ο Κλίντον), του Νόζικ (νεοφιλελεύθερος αναρχισμός, Εβραίος την καταγωγή) και των υπολοίπων που συζητούν για διανεμητική δικαιοσύνη, ταύτιση ελευθερίας και ισότητας, μονοπώλιο του φιλελευθερισμού ως "δημόσιου λόγου" σε αντίθεση με τον θρησκευτικό ή άλλους λόγους που δεν πρέπει (κατά τον Ρωλς) να εμπλέκονται στον δημόσιο λόγο, φιλελεύθερα έναντι "βάρβαρων" κρατών κλπ.
Τους φρανκφουρτιανούς τους διάβαζαν οι έλεγκαν ευρωπαίοι σοσιαλδημοκράτες και οι πανευρωπαϊκοί συριζαίοι (άντε και κάποιοι αντιφασίστες), παράλληλα με τον Χάμπερμας (αυτόν όχι οι αντιφασίστες) μέχρι το 2010. Από την κρίση της Λίμαν Μπράδερς και μετά τελείωσε η ιστορία με αυτούς. Από την μια πήγαν σε πιο ριζοσπαστικά αναγνώσματα οι αριστεροί, από την άλλη επικράτησε στο πολιτικο-οικονομικό πεδίο της μεταμοντέρνας νεωτερικότητας σχεδόν ολοκληρωτικά ο νεοφιλελευθερισμός, συνεπώς έπαυσε το όποιο αναγνωστικό και διανοητικό φλερτ εξουσιαστικών παραγόντων με οτιδήποτε μη φιλελεύθερο.
Σταματήστε να αναπαράγετε τις ανοησίες της Δεξιάς αμορφωσιάς. Δεν υπάρχει αυτή η βλακεία περί του υποτιθέμενου πολιτιστικού μαρξισμού των φρανκφουρτιανών, ο οποίος υποτίθεται ότι προώθησε τον εξουσιαστικό διεθνισμό. Ο καθαρός φιλελευθερισμός τον προώθησε και τον προωθεί τον διεθνισμό. Τα αριστερά διανοητικά ρεύματα (όχι μόνο οι φρανκφουρτιανοί, κυρίως η γαλλική σχολή των δομιστών-μεταδομιστών, που και σε αυτή εμπεριέχεται πολύς φιλελευθερισμός) έγιναν υπόστρωμα, κυρίως, για κοινωνικά μεταμοντέρνα φαινόμενα (πχ ομοφυλόφιλοι, ταυτότητες κλπ) και συμπλήρωσαν την δουλειά των φιλελευθέρων στο πεδίο του μεταναστευτικού.
Εφόσον δεν γνωρίζετε, βουλώστε το. Ιδίως αν είσαι πού@3ης, μάλλον χρωστάς χάρη σε τέτοια διανοητικά ρεύματα.
Σάββατο, 14 Δεκεμβρίου, 2024
Εθνικοκοινωνιστής
Επιτέλους μια σοβαρή ανάλυση για την Σχολή της Φρανκφούρτης. Η αμορφωσιά του εν Ελλάδι χώρου, ακόμα και εκείνων που ανήκουν στον λεγόμενο ριζοσπαστικό λαϊκο εθνικισμό, έχει καταπιεί αμάσητο τον διανοητικό βούρκο της αμερικανικής δεξιάς που θέλει κάποιον αόρατο μαρξιστή να έχει μπει στα πανεπιστήμια και μέσα σε λίγα χρόνια να άλωσε ολόκληρη την Δύση, καταστρέφοντας τον "παλιό καλό φιλελεύθερο καπιταλισμό μας". Πέρα από το ότι δείχνει άγνοια για την ιδεολογική υπόσταση τόσο του Μαρξισμού όσο και του ιδίου του φιλελευθερισμού και των μορφών του, δείχνει και απόλυτη έλλειψη κατανόησης του παρόντος οικονομικού και κοινωνικού συστήματος. Έχω γράψει και εγώ για όσους ενδιαφέρονται ένα από τα λίγα σοβαρά και με πηγές άρθρα για την Σχολή της Φρανκφούρτης και την σύγχρονη αριστερά εδώ:
https://laikosparatiritis.blogspot.com/2024/11/blog-post.html?m=0
Πρέπει μία δημιουργηθεί μία μάζα ανθρώπων με γνώσεις και μυαλό που θα οδηγήσουν τον αντικαπιταλιστικό εθνικισμό σε μία πολιτιστική επανάσταση. Χρειαζόμαστε μια σύγχρονη καταρχάς, πολιτική ανάλυση, και όχι με όρους του 1930 όπως συνηθίζεται. Αν δεν γίνει αυτό αρχικά δεν θα καταλάβουμε ποτέ τι πολεμάμε. Αναζωογόνηση της φιλοσοφίας και της πολιτικής θεωρίας, ειδάλλως αργός και σιωπηλός θάνατος. Ήδη πολλά από τα γραφόμενα μεγάλου μέρους του χώρου είναι τελείως άσχετα με την παρούσα κατάσταση. Εκτός τόπου και χρόνου, εκτός επαφής με την πραγματικότητα. Άλλοι φαντάζονται εκδηλώσεις στην πλατεία Συντάγματος για τον Ρούντολφ Ες (αληθινό γεγονός), άλλοι νομίζουν ότι "Ένα Σπρέι την ημέρα, το καθεστώς το κάνει πέρα", εγκλωβισμένοι σε ένα φαύλο κύκλο φετιχιστικού "ακτιβισμού" άνευ αποτελέσματος. Ας ελπίσουμε ότι αυτά θα γίνουν κατανοητά κάποια στιγμή και θα δούμε κάτι σοβαρό.
https://laikosparatiritis.blogspot.com/2024/11/blog-post.html?m=0
Πρέπει μία δημιουργηθεί μία μάζα ανθρώπων με γνώσεις και μυαλό που θα οδηγήσουν τον αντικαπιταλιστικό εθνικισμό σε μία πολιτιστική επανάσταση. Χρειαζόμαστε μια σύγχρονη καταρχάς, πολιτική ανάλυση, και όχι με όρους του 1930 όπως συνηθίζεται. Αν δεν γίνει αυτό αρχικά δεν θα καταλάβουμε ποτέ τι πολεμάμε. Αναζωογόνηση της φιλοσοφίας και της πολιτικής θεωρίας, ειδάλλως αργός και σιωπηλός θάνατος. Ήδη πολλά από τα γραφόμενα μεγάλου μέρους του χώρου είναι τελείως άσχετα με την παρούσα κατάσταση. Εκτός τόπου και χρόνου, εκτός επαφής με την πραγματικότητα. Άλλοι φαντάζονται εκδηλώσεις στην πλατεία Συντάγματος για τον Ρούντολφ Ες (αληθινό γεγονός), άλλοι νομίζουν ότι "Ένα Σπρέι την ημέρα, το καθεστώς το κάνει πέρα", εγκλωβισμένοι σε ένα φαύλο κύκλο φετιχιστικού "ακτιβισμού" άνευ αποτελέσματος. Ας ελπίσουμε ότι αυτά θα γίνουν κατανοητά κάποια στιγμή και θα δούμε κάτι σοβαρό.
Κυριακή, 15 Δεκεμβρίου, 2024
Σταμάτης
Αν υπάρχουν κάποιοι που πρέπει όντως να έχουν χοντρό θέμα με τους Φρανφουρτιανούς είμαστε οι ρομαντικοί εθνικιστές. Γιατί έχουν "δανειστεί" μεγάλο μέρος της ρομαντικής θεωρίας και το έχουν στρεβλώσει σε μαρξιστική κριτική. Όχι οι βλάκες "νεοεθνικιστές", πάντως.
Κυριακή, 15 Δεκεμβρίου, 2024
Ανώνυμος/η
Εθνικοκοινωνιστή, καλά όλα αυτά αλλά αφού ταυτίζεσαι με τη Λέσχη γιατί δε γίνεσαι μέλος της;
Κυριακή, 15 Δεκεμβρίου, 2024
Το παραπάνω ερώτημα γράφτηκε (κατά πάσα πιθανότητα) από τον ηλικιωμένο προβοκάτορα και (σίγουρα) όχι από μέλος της λέσχης. Ισχύει βέβαια για οποιονδήποτε αισθάνεται ομοϊδεάτης μας. Απλά ο "ανώνυμος" του προσωποποιεί για να κόψει αντιδράσεις.
Κυριακή, 15 Δεκεμβρίου, 2024
Αχιλλέας
Τελικά αυτή η καραμέλα περί «ακροαριστερής» Αμερικής καλά κρατεί. Φυσικά την τελευταία οκταετία στο πολιτικό περιθώριο της αγγλοσαξονικής ακροδεξιάς την έχει επαναφέρει στο προσκήνιο ο Έβραιορουμάνος Costin Alamariu (Bronze Age Pervert), ο οποίος μετά τον Richard Spencer έγινε άτυπα ο ταγός της alt-right. Προφανώς ο Σταμάτης έκανε ήδη εξαιρετική δουλειά στο να δείξει ξεκάθαρα ότι πρόκειται περί απόλυτης μπούρδας. Ειδικά για όσους έχουν βασικές γνώσεις της ιστορίας των ιδεών.
Αυτή η αερολογία χρησιμοποιήθηκε πολύ πειστικά για πρώτη φορά την δεκαετία του ’70. Όπου για να δικαιολογηθεί ο παράλογος πόλεμος στο Βιετνάμ, ο Τζόνσον (και ο Νίξον) προσπάθησε να δημιουργήσει ένα φοβικό κλίμα στον μέσο Αμερικανό προωθώντας την θεωρία του «κρύπτοκομμουνιστή» ο οποίος έχει εισβάλει εντός του συστήματος και έχει λάβει υψηλές θέσεις. Χρέωσε σε «κρύπτοκομμουνιστές» και ένα μάτσο φοιτητές την ήττα της μεγαλύτερης ιμπεριαλιστικής δύναμης του κόσμου. Άραγε, κάτι τέτοιο δεν έκανε και ο Μπους για τα αλλεπάλληλα σκαμπίλια που έτρωγε από (κυριολεκτικούς) γιδοβοσκούς στη Μέση Ανατολή; Προφανώς και δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Εδώ υπάρχει βιβλιογραφία που αποδεικνύει ότι μέχρι και η ανοησία του ότι οι χίπηδες έφτυναν τους βετεράνους του Βιετνάμ είναι μύθευμα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα το βιβλίο, «The Spitting Image: Myth, Memory, and the Legacy of Vietnam» του Jerry Lembcke: https://www.amazon.com/Spitting-Image-Memory-Legacy-Vietnam/dp/0814751474
Φυσικά τα άτομα που έβλεπαν τον εαυτό τους ως κομμάτι του κινήματος των χίπηδων μόνο ουσιαστική αντίσταση δεν μπορούσαν να κάνουν στην Αμερικανική κυβέρνηση. Και για ακόμη μια φορά η Αριστερά έπαιξε καλύτερα από όλους το παιχνίδι της Δεξιάς. Η γνωστή αλληλοσυμπλήρωση με τον αριστερό να νομίζει ότι κάνει «επανάσταση» με το να χτυπάει ένστολους σε προγραμματισμένες πορείες και τον δεξιό να τρίβει τα χέρια του για τους φοβισμένους νοικοκυραίους.
Και για να κλείσω το σχόλιο, να πούμε και κάτι το οποίο δεν έχει αναλυθεί αρκετά. Όλο αυτό το παιχνίδι ανάμεσα σε σοσιαλδημοκράτες και (άκρο)δεξιούς παίζεται για τον γνωστό λόγο. Χρήματα. Αλλά ποιος είναι ένας από τους βασικούς λόγους που η ακροδεξιά έχει ανέβει τόσο πολύ σε όλη την Δύση εδώ και μία δεκαετία; Ποιοι τους στηρίζουν; Και από που ξεκινάει ο μύθος των «ακροαριστερών» Αμερικανών και Ευρωπαίων σε θέσεις εξουσίας; Η αλήθεια είναι ότι και στην Ευρώπη αλλά και στην Αμερική γίνεται μία συστηματική προσπάθεια να αλλάξουν τα πράγματα στον κόσμο των επιχειρήσεων. Η γνωστή «βιωσιμότητα». Αλλά βιωσιμότητα σημαίνει και λιγότερα κέρδη για τον εκάστοτε CEO. Βιωσιμότητα σημαίνει κατώτατος μισθός και άδειες. Βιωσιμότητα σημαίνει reports προς τα κεντρικά της Ε.Ε. για το ανθρακικό αποτύπωμα και πολλά άλλα. Από εκεί ξεκινάει και όλη αυτή η πρεμούρα της άκροδεξιάς με τις Βρυξέλλες, με την woke κουλτούρα (που θεωρείται κομμάτι της βιωσιμότητας), με το ότι δεν υπάρχει κλιματική αλλαγή κλπ. Δεν έχει να κάνει με καμία αγάπη «για τα ιερά και τα όσια της πατρίδας μας». Έχει να κάνει με το ότι θα μειωθούν τα κέρδη των «αγαπημένων» αφεντικών μας. Για αυτό και όλο αυτό το παιχνίδι ανάμεσα σε αριστερούς-φιλελεύθερους και δεξιούς-φιλελεύθερους. Διαφορετικά οικονομικά συμφέροντα, διαφορετικά αφεντικά, αλλά όλα (και όλοι) εντός του αυστηρού πλαισίου του Φιλελευθερισμού. Πράγμα που σημαίνει ότι όποιος κι εάν επικρατήσει θα έχουμε τα ίδια αποτελέσματα για τα έθνη και τον πολιτισμό τους.
Αυτή η αερολογία χρησιμοποιήθηκε πολύ πειστικά για πρώτη φορά την δεκαετία του ’70. Όπου για να δικαιολογηθεί ο παράλογος πόλεμος στο Βιετνάμ, ο Τζόνσον (και ο Νίξον) προσπάθησε να δημιουργήσει ένα φοβικό κλίμα στον μέσο Αμερικανό προωθώντας την θεωρία του «κρύπτοκομμουνιστή» ο οποίος έχει εισβάλει εντός του συστήματος και έχει λάβει υψηλές θέσεις. Χρέωσε σε «κρύπτοκομμουνιστές» και ένα μάτσο φοιτητές την ήττα της μεγαλύτερης ιμπεριαλιστικής δύναμης του κόσμου. Άραγε, κάτι τέτοιο δεν έκανε και ο Μπους για τα αλλεπάλληλα σκαμπίλια που έτρωγε από (κυριολεκτικούς) γιδοβοσκούς στη Μέση Ανατολή; Προφανώς και δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Εδώ υπάρχει βιβλιογραφία που αποδεικνύει ότι μέχρι και η ανοησία του ότι οι χίπηδες έφτυναν τους βετεράνους του Βιετνάμ είναι μύθευμα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα το βιβλίο, «The Spitting Image: Myth, Memory, and the Legacy of Vietnam» του Jerry Lembcke: https://www.amazon.com/Spitting-Image-Memory-Legacy-Vietnam/dp/0814751474
Φυσικά τα άτομα που έβλεπαν τον εαυτό τους ως κομμάτι του κινήματος των χίπηδων μόνο ουσιαστική αντίσταση δεν μπορούσαν να κάνουν στην Αμερικανική κυβέρνηση. Και για ακόμη μια φορά η Αριστερά έπαιξε καλύτερα από όλους το παιχνίδι της Δεξιάς. Η γνωστή αλληλοσυμπλήρωση με τον αριστερό να νομίζει ότι κάνει «επανάσταση» με το να χτυπάει ένστολους σε προγραμματισμένες πορείες και τον δεξιό να τρίβει τα χέρια του για τους φοβισμένους νοικοκυραίους.
Και για να κλείσω το σχόλιο, να πούμε και κάτι το οποίο δεν έχει αναλυθεί αρκετά. Όλο αυτό το παιχνίδι ανάμεσα σε σοσιαλδημοκράτες και (άκρο)δεξιούς παίζεται για τον γνωστό λόγο. Χρήματα. Αλλά ποιος είναι ένας από τους βασικούς λόγους που η ακροδεξιά έχει ανέβει τόσο πολύ σε όλη την Δύση εδώ και μία δεκαετία; Ποιοι τους στηρίζουν; Και από που ξεκινάει ο μύθος των «ακροαριστερών» Αμερικανών και Ευρωπαίων σε θέσεις εξουσίας; Η αλήθεια είναι ότι και στην Ευρώπη αλλά και στην Αμερική γίνεται μία συστηματική προσπάθεια να αλλάξουν τα πράγματα στον κόσμο των επιχειρήσεων. Η γνωστή «βιωσιμότητα». Αλλά βιωσιμότητα σημαίνει και λιγότερα κέρδη για τον εκάστοτε CEO. Βιωσιμότητα σημαίνει κατώτατος μισθός και άδειες. Βιωσιμότητα σημαίνει reports προς τα κεντρικά της Ε.Ε. για το ανθρακικό αποτύπωμα και πολλά άλλα. Από εκεί ξεκινάει και όλη αυτή η πρεμούρα της άκροδεξιάς με τις Βρυξέλλες, με την woke κουλτούρα (που θεωρείται κομμάτι της βιωσιμότητας), με το ότι δεν υπάρχει κλιματική αλλαγή κλπ. Δεν έχει να κάνει με καμία αγάπη «για τα ιερά και τα όσια της πατρίδας μας». Έχει να κάνει με το ότι θα μειωθούν τα κέρδη των «αγαπημένων» αφεντικών μας. Για αυτό και όλο αυτό το παιχνίδι ανάμεσα σε αριστερούς-φιλελεύθερους και δεξιούς-φιλελεύθερους. Διαφορετικά οικονομικά συμφέροντα, διαφορετικά αφεντικά, αλλά όλα (και όλοι) εντός του αυστηρού πλαισίου του Φιλελευθερισμού. Πράγμα που σημαίνει ότι όποιος κι εάν επικρατήσει θα έχουμε τα ίδια αποτελέσματα για τα έθνη και τον πολιτισμό τους.
Δευτέρα, 16 Δεκεμβρίου, 2024
Ανώνυμος/η
κοπριτης (θριαμβευτικα) εδω...εισαι σιγουρος και εσυ αοματε Αχιλλεα οτι ετσι ειναι τα πραγματα; για να δουμε:
“Now this entire Jewish world, which constitutes an exploiting sect, a people of leeches, a voracious parasite, [“une secte exploitante, un peuple sangsue, un unique parasite dévorante”] closely and intimately connected with another, regardless not only of frontiers but of political differences as well — this Jewish world is today largely at the disposal of Marx or Rothschild. I am sure that, on the one hand, the Rothschilds appreciate the merits of Marx, and that on the other hand, Marx feels an instinctive inclination and a great respect for the Rothschilds. This may seem strange. What could there be in common between communism and high finance? Ho ho! The communism of Marx seeks a strong state centralization, and where this exists, there the parasitic Jewish nation [“ la nation parasite des Juifs”] — which speculates upon the labour of people – will always find the means for its existence…” – Bakunin, “ Rapports Personnels avec Marx ” in Oeuvres Completes, vol. 2, p. 125
ητοι:
Τώρα, αυτός όλος ο Εβραϊκός κόσμος, ο οποίος συγκροτεί μια σέκτα εκμετάλλευσης, ένα λαό από βδέλλες, ένα αδηφάγο παράσιτο, στην οποία είναι στενά και βαθιά συνδεδεμένοι ο ένας με τον άλλον, χωρίς να λογαριάζουν όχι μόνο συνοριακές, αλλά επίσης ούτε και πολιτικές διαφορές- αυτός ο Εβραϊκός κόσμος είναι στις ημέρες μας, κατά μεγάλο μέρος, στη διάθεση του Μαρξ ή του Ρότσιλντ. Είμαι βέβαιος ότι, από την μία πλευρά, η οικογένεια Ρότσιλντ εκτιμά την αξία του Μαρξ, και από την άλλη πλευρά, ο Μαρξ αισθάνεται μια ενστικτώδη συμπάθεια και τρέφει έναν μεγάλο σεβασμό για την οικογένεια Ρότσιλντ. Αυτό ίσως φαίνεται περίεργο. Τι κοινό θα μπορούσε να υπάρχει μεταξύ του κομμουνισμού και της υψηλής διαχείρισης χρημάτων; Ω! ω! Ο κομμουνισμός του Μαρξ ζητά ένα ισχυρό συγκεντρωτικό κράτος και όπου αυτό υφίσταται, πρέπει αναπόφευκτα να υπάρχει μια κεντρική κρατική τράπεζα, και όταν αυτό υφίσταται, εκεί το παρασιτικό Εβραϊκό Έθνος, το οποίο κερδοσκοπεί πάνω στο μόχθο του λαού, θα βρίσκει πάντοτε τα μέσα για την ύπαρξη του''
ΚΑΙ Ο ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΙΝ ΣΤΟ ΚΟΛΠΟ;;; ΠΑΡΤΕ ΤΟ ΧΑΜΠΑΡΙ: Η ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΚΥΒΕΡΝΑΕΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΤΙΚΑ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΟΡΘΑ ΤΗ ΛΕΕΙ Ο ΤΡΑΜΠ ΑΚΡΟΑΡΙΣΤΕΡΗ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΕΓΩ...ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ ΟΜΩΣ Ο ΕΘΝΙΚΟΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΕΠΙ ΤΡΑΜΠ ΚΑΙ ΗΔΗ Ο ΑΝΑΡΧΟΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ ΕΚΕΙ ΣΤΗ ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΑΜΕΡΙΚΗ ΤΕΡΜΑΤΙΖΕΙ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΣΑΣ! ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΟ ΑΛΛΩΣΤΕ ΠΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΛΟΓΟ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΑΤΕ ΤΟΝ ΑΚΡΟΑΡΙΣΤΕΡΟ ΜΠΑΪΝΤΕΝ ΕΦΟΣΟΝ ΒΡΙΖΑΤΕ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΤΟΝ ΤΡΑΜΠ! ΤΕΡΜΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΜΕΡΟΚΑΜΑΤΟ ΜΑΜΟΥΤΕΕΕ...ΕΤΣΙ ΠΕΣ ΣΤΟΝ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑ...
-Λεμουριος τρολιστας
“Now this entire Jewish world, which constitutes an exploiting sect, a people of leeches, a voracious parasite, [“une secte exploitante, un peuple sangsue, un unique parasite dévorante”] closely and intimately connected with another, regardless not only of frontiers but of political differences as well — this Jewish world is today largely at the disposal of Marx or Rothschild. I am sure that, on the one hand, the Rothschilds appreciate the merits of Marx, and that on the other hand, Marx feels an instinctive inclination and a great respect for the Rothschilds. This may seem strange. What could there be in common between communism and high finance? Ho ho! The communism of Marx seeks a strong state centralization, and where this exists, there the parasitic Jewish nation [“ la nation parasite des Juifs”] — which speculates upon the labour of people – will always find the means for its existence…” – Bakunin, “ Rapports Personnels avec Marx ” in Oeuvres Completes, vol. 2, p. 125
ητοι:
Τώρα, αυτός όλος ο Εβραϊκός κόσμος, ο οποίος συγκροτεί μια σέκτα εκμετάλλευσης, ένα λαό από βδέλλες, ένα αδηφάγο παράσιτο, στην οποία είναι στενά και βαθιά συνδεδεμένοι ο ένας με τον άλλον, χωρίς να λογαριάζουν όχι μόνο συνοριακές, αλλά επίσης ούτε και πολιτικές διαφορές- αυτός ο Εβραϊκός κόσμος είναι στις ημέρες μας, κατά μεγάλο μέρος, στη διάθεση του Μαρξ ή του Ρότσιλντ. Είμαι βέβαιος ότι, από την μία πλευρά, η οικογένεια Ρότσιλντ εκτιμά την αξία του Μαρξ, και από την άλλη πλευρά, ο Μαρξ αισθάνεται μια ενστικτώδη συμπάθεια και τρέφει έναν μεγάλο σεβασμό για την οικογένεια Ρότσιλντ. Αυτό ίσως φαίνεται περίεργο. Τι κοινό θα μπορούσε να υπάρχει μεταξύ του κομμουνισμού και της υψηλής διαχείρισης χρημάτων; Ω! ω! Ο κομμουνισμός του Μαρξ ζητά ένα ισχυρό συγκεντρωτικό κράτος και όπου αυτό υφίσταται, πρέπει αναπόφευκτα να υπάρχει μια κεντρική κρατική τράπεζα, και όταν αυτό υφίσταται, εκεί το παρασιτικό Εβραϊκό Έθνος, το οποίο κερδοσκοπεί πάνω στο μόχθο του λαού, θα βρίσκει πάντοτε τα μέσα για την ύπαρξη του''
ΚΑΙ Ο ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΙΝ ΣΤΟ ΚΟΛΠΟ;;; ΠΑΡΤΕ ΤΟ ΧΑΜΠΑΡΙ: Η ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΚΥΒΕΡΝΑΕΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΤΙΚΑ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΟΡΘΑ ΤΗ ΛΕΕΙ Ο ΤΡΑΜΠ ΑΚΡΟΑΡΙΣΤΕΡΗ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΕΓΩ...ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ ΟΜΩΣ Ο ΕΘΝΙΚΟΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΕΠΙ ΤΡΑΜΠ ΚΑΙ ΗΔΗ Ο ΑΝΑΡΧΟΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ ΕΚΕΙ ΣΤΗ ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΑΜΕΡΙΚΗ ΤΕΡΜΑΤΙΖΕΙ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΣΑΣ! ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΟ ΑΛΛΩΣΤΕ ΠΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΛΟΓΟ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΑΤΕ ΤΟΝ ΑΚΡΟΑΡΙΣΤΕΡΟ ΜΠΑΪΝΤΕΝ ΕΦΟΣΟΝ ΒΡΙΖΑΤΕ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΤΟΝ ΤΡΑΜΠ! ΤΕΡΜΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΜΕΡΟΚΑΜΑΤΟ ΜΑΜΟΥΤΕΕΕ...ΕΤΣΙ ΠΕΣ ΣΤΟΝ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑ...
-Λεμουριος τρολιστας
Δευτέρα, 16 Δεκεμβρίου, 2024
Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας
Ο κομμουνισμός του Μαρξ δεν έχει καμία σχέση με τον ρομαντικό σοσιαλισμό, ανώμαλε. Όπως μας θυμίζει ο Κονδύλης, τα ουσιώδη γνωρίσματα του καπιταλισμού αποτελούν μια αντιστροφή των συντηρητικών αντιλήψεων για την πολιτική και την ιδιοκτησία.
Η αυτονομία του οικονομικού πεδίου, που προϋπέθεσε έναν μετασχηματισμό του πολιτικού και την υποταγή της κοινωνίας στους οικονομικούς νόμους εντός των πλαισίων του φιλελεύθερου καπιταλισμού, απάλειψε την παραδοσιακή ιδιαιτερότητα του συστήματος της γαιοκτησίας. Έτσι, την θέση της συντεχνιακής πολιτείας και της πατριαρχίας πήρε η ελευθερία του οικονομικά ενεργού ατόμου και ο ανταγωνισμός ανάμεσα σε όλα τα οικονομικά αυτονομημένα άτομα.
Η ατομική απελευθέρωση και ο ανταγωνισμός μπήκαν εξαρχής στο στόχαστρο των συντηρητικών. Όταν οι κλασικοί συντηρητικοί υπερασπίζονταν την ενότητα της οικονομίας και της πολιτικής υπό την εποπτεία της ηθικής, στο πολιτικό πεδίο απώτερο στόχο είχαν να υποβάλουν την ανάπτυξη της καπιταλιστικής οικονομίας και της αστικής τάξης στον έλεγχό τους.
Με την έλευση του Ρομαντισμού η συντηρητική κριτική στην καπιταλιστική οικονομία πήρε ριζοσπαστικές διαστάσεις. Οι ρομαντικοί αντιδιαφωτιστές υιοθέτησαν την επιφύλαξη των παλαιότερων συντηρητικών προς τον καπιταλισμό και, παράλληλα, έστρεψαν την προσοχή τους στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Υποστήριξαν ότι τα κύρια θύματα του καπιταλισμού ήταν οι φτωχοί άνθρωποι για τους οποίους η ισότητα και η ελευθερία που τους παραχώρησε ο φιλελεύθερος καπιταλισμός δεν ήταν τίποτα άλλο παρά απώλεια της προστασίας που τους παρείχαν παλαιότερα οι συντεχνίες.
Παναγιώτης Κονδύλης, "Συντηρητισμός. Ιστορικό περιεχόμενο και παρακμή", μτφ. Λευτέρης Αναγνώστου, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, Ηράκλειο 2015, σελ. 417.
Η αυτονομία του οικονομικού πεδίου, που προϋπέθεσε έναν μετασχηματισμό του πολιτικού και την υποταγή της κοινωνίας στους οικονομικούς νόμους εντός των πλαισίων του φιλελεύθερου καπιταλισμού, απάλειψε την παραδοσιακή ιδιαιτερότητα του συστήματος της γαιοκτησίας. Έτσι, την θέση της συντεχνιακής πολιτείας και της πατριαρχίας πήρε η ελευθερία του οικονομικά ενεργού ατόμου και ο ανταγωνισμός ανάμεσα σε όλα τα οικονομικά αυτονομημένα άτομα.
Η ατομική απελευθέρωση και ο ανταγωνισμός μπήκαν εξαρχής στο στόχαστρο των συντηρητικών. Όταν οι κλασικοί συντηρητικοί υπερασπίζονταν την ενότητα της οικονομίας και της πολιτικής υπό την εποπτεία της ηθικής, στο πολιτικό πεδίο απώτερο στόχο είχαν να υποβάλουν την ανάπτυξη της καπιταλιστικής οικονομίας και της αστικής τάξης στον έλεγχό τους.
Με την έλευση του Ρομαντισμού η συντηρητική κριτική στην καπιταλιστική οικονομία πήρε ριζοσπαστικές διαστάσεις. Οι ρομαντικοί αντιδιαφωτιστές υιοθέτησαν την επιφύλαξη των παλαιότερων συντηρητικών προς τον καπιταλισμό και, παράλληλα, έστρεψαν την προσοχή τους στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Υποστήριξαν ότι τα κύρια θύματα του καπιταλισμού ήταν οι φτωχοί άνθρωποι για τους οποίους η ισότητα και η ελευθερία που τους παραχώρησε ο φιλελεύθερος καπιταλισμός δεν ήταν τίποτα άλλο παρά απώλεια της προστασίας που τους παρείχαν παλαιότερα οι συντεχνίες.
Παναγιώτης Κονδύλης, "Συντηρητισμός. Ιστορικό περιεχόμενο και παρακμή", μτφ. Λευτέρης Αναγνώστου, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, Ηράκλειο 2015, σελ. 417.
Δευτέρα, 16 Δεκεμβρίου, 2024
Ανώνυμος/η
κοπριτης (γελωντας) εδω. αυτες τις βλακειες να τις πειτε σε αμουστακους πιτσιρικαδες που μαζευει ο Κουτσουμπας, γιατι με το ιδιο παραπληγικο σκεπτικο, θα μπορουσε να πεις καποιος οτι ο καπιταλισμος του φιλελευθερισμου διαφερει απο εκεινον του Συντηρητισμου! το τι ισχυριζεται ο καθε ρομαντικος σας αμπελοφιλοσοφος δεν εχει καμια απολυτως σημασια...γιατι στην ΠΡΑΞΗ δυο τινα θα συμβαινουν: ειτε θα υπαρχει ανεμποδιστη οικονομικη ελευθερια ή δεν θα υπαρχει γιατι θα καθοριζεται απο το κρατος ή καποιον παγκοσμιο οργανισμο επι ημερων μας που εφαρμοζει τον σοσιαλισμο σας με οποια ταμπελα και αν χρησιμοποιει για αυτο προς εξαπατηση ηλιθιων! γιατι; γιατι αν δουμε την Ευρωπαϊκη Ενωση ως παρομοιο σοσιαλιστικο παραδειγμα οπου παλι ενας κεντρικος οργανισμος αποφασιζει για τον λαο αντι ο ιδιος για τον εαυτο του, μιλαμε παλι για ΚΟΜΙΣΙΟΝ που κανει το κουμαντο, δηλαδη για ΚΟΜΙΣΑΡΙΟΥΣ (=ΚΟΜΙΣΙΟΝ) οπως τους βλεπαμε στην κομμουνιστικη σας Σοβιετικη Ενωση!!! με απλα λογια η λεξη σοσιαλισμος χρησιμοποιειται για να περιγραφεται με ωραιοποιημενο τροπο ο λαομισητος κομμουνισμος! ολες οι υπολοιπες σοφιστειες σας του τυπου εγω δεν ειμαι μπολσεβικος αλλα εθνικομπολσεβικος, λεγονται για την ιδια σκοπιμοτητα, για τον απλουστατο λογο οτι κανεις δεν θεωρει ξεχωριστο πραγμα εναν καπιταλιστη απο εναν εθνικοκαπιταλιστη...παλι για σοσιαλιστη μιλαμε στην πρωτη περιπτωση και παλι για καπιταλιστη στη δευτερη μιλωντας με οικονομικους ορους...ή οπως λεω εγω: ή Δεξιος θα εισαι ή Αριστερος...τριτος χωματοδρομος δεν υπαρχει και αν υπαρχει βρισκεται παρα μονο στον φανταστικο σας κοσμο οπως και μια ολιγον εγκυος γυναικα!
τελος Λεμουριου μαθηματος...
-Λεμουριος τρολιστας
τελος Λεμουριου μαθηματος...
-Λεμουριος τρολιστας
Δευτέρα, 16 Δεκεμβρίου, 2024
Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας
Πρώτον ο κλασικός συντηρητισμός είναι το ακριβώς αντίθετο του καπιταλισμού. Δεν υπήρξε καπιταλισμός στην societas civilis. Ο καπιταλισμός την έσβησε σταδιακά.
Δεύτερον ο Κονδύλης δεν ήταν ρομαντικός. Το αντίθετο, μάλιστα.
Τρίτον ο Κονδύλης δεν ήταν αμπελοφιλόσοφος. Ήταν ένας από τους καλύτερους ιστορικούς των ιδεών σε πανεπιστήμιο της καπιταλιστικής Γερμανίας.
Τέταρτον, αυτό με τον τρίτο χωματόδρομο που γράφεις αντανακλά την μόνιμη και παθιασμένη σχέση σου με το τρίτο το μακρύτερο.
Δεύτερον ο Κονδύλης δεν ήταν ρομαντικός. Το αντίθετο, μάλιστα.
Τρίτον ο Κονδύλης δεν ήταν αμπελοφιλόσοφος. Ήταν ένας από τους καλύτερους ιστορικούς των ιδεών σε πανεπιστήμιο της καπιταλιστικής Γερμανίας.
Τέταρτον, αυτό με τον τρίτο χωματόδρομο που γράφεις αντανακλά την μόνιμη και παθιασμένη σχέση σου με το τρίτο το μακρύτερο.
Τρίτη, 17 Δεκεμβρίου, 2024
1ο μέρος
Λεμούριε φαίνεται πως στο διάβασμα υπήρξες...κοπρίτης.
Προωθείς αμάσητη την Τραμπικο-δεξιά προπαγάνδα του QAnon περί World Economic Forum και κάποιου αόριστου κομμουνιστικού παγκόσμιου μετασχηματισμού, που θυμίζει το Red Scare της Αμερικής του 1950. Οι δεξιοί ιδεολογικοί κοπρίτες κάνουν ίσως από την πιο αισχρή και αποπροσανατολιστική ανάλυση του συστήματος που διαφεντεύει τον κόσμο αυτή την στιγμή. Θα μπορούσαμε να πούμε πως μέσω αυτής, ο νεοφιλελευθερισμός πίνει εις υγείαν των κορόιδων της δεξιάς.
Στην ανάλυση που έκανες παραπάνω, ταξινομείς τα οικονομικά και πολιτικά συστήματα βάσει του αν υπάρχει ανεμπόδιστη οικονομική ελευθερία, αγνοώντας όμως πως ποτέ δεν υπήρξε κάτι τέτοιο ούτε και θα υπάρξει. Το σύστημα δεν είναι κομμουνιστικό επειδή εσύ δεν έχεις την οικονομική δυνατότητα να αγοράσεις ένα σπίτι ή να πλουτίσεις. Ο καπιταλισμός σαν σύστημα δεν είχε εξαρχής να κάνει με το συλλογικό συμφέρον ή την ευμάρεια όλων ή τουλάχιστον των περισσότερων. Ο καπιταλισμός εξαρχής υπήρξε για τους λίγους και συνεχίζει να είναι για τους λίγους. Αγνοείς πλήρως τόσο το γεγονός ότι η ελεύθερη αγορά και το παγκόσμιο εμπόριο από ιδιωτικά συμφέροντα ακόμη υπάρχουν, όπως και το γεγονός ότι το lobbying και άλλες τέτοιες πρακτικές ενυπάρχουν στο πολιτικό σύστημα ειδικώς της Αμερικής. Το ότι εσύ ως μικρομεσαίος φτωχαίνεις ή δεν μπορείς να ανταγωνιστείς τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, δεν έχει να κάνει με τον κομμουνισμό, αλλά με την θλιβερή πραγματικότητα του κοινωνικώς δαρβινιστικού καπιταλισμού στον οποίο το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό. Επιπλέον το γεγονός ότι υπάρχει κρατική υποστήριξη των καπιταλιστικών συμφερόντων, δεν πρέπει να μας εκπλήσσει, καθώς αυτό ακριβώς είναι η ουσία του νεοφιλελευθερισμού. Η Μέρκελ είχε ξεκάθαρα πει: «Σε αντίθεση με τους κλασικούς φιλελεύθερους, οι νεοφιλελεύθεροι χρειάζονται και θέλουν ένα ισχυρό κράτος που να παρέχει τους απαραίτητους θεσμούς και να διασφαλίζει ότι, ο κοινοβουλευτικός συνασπισμός σχεδιάζεται με τέτοιον τρόπο, ώστε να συμβαδίζει με την αγορά»
Μιλάμε λοιπόν για κατάληψη του κράτους υπό των καπιταλιστικών συμφερόντων. Μην ξεχνάμε ότι οι βασικοί εκπρόσωποι του νεοφιλελευθερισμού υπήρξε το δίδυμο της συμφοράς Θάτσερ και Ρήγκαν, οι οποίοι μέσω του κράτους, ιδιωτικοποίησαν κρατικά μονοπώλια, και γενικώς μοίρασαν τον εθνικό πλούτο σε ιδιώτες. Ο νεοφιλελευθερισμός όχι μόνον δεν καταστρέφει τα καπιταλιστικά μονοπώλια αλλά τα δημιουργεί. Στην ουσία εδώ ο Λεμούριος θα έπρεπε να γιόρταζε βάσει της ιδεολογίας του διότι ο κρατικός έλεγχος και ο εθνικός πλούτος παραδίδεται σε ιδιωτικά επιχειρηματικά συμφέροντα, και κατά τον τρόπο αυτό η Αγορά γίνεται ο αφέντης της κοινωνίας όπως το οραματίστηκε ο ιδεολογικός μπαμπάς των Ρήγκαν - Θάτσερ, ο Φρίντριχ Χάγιεκ. Σταδιακά από το 1950 μέχρι τώρα ο πλούτος συγκεντρώνεται σε όλο και λιγότερα χέρια. Αυτό θα το διαπιστώσεις εύκολα λεμούριε αρκεί να δεις μερικά στατιστικά. Το top 1% της κοινωνίας συνεχίζει ασταμάτητα να συσσωρεύει αμύθητα πλούτη, ενώ το υπόλοιπο προλεταριοποιείται. Ο καπιταλισμός ποτέ δεν είχε να κάνει με την "ευγενή άμιλλα" μικρών επιχειρήσεων που ανταγωνίζονται. Νομός της Ζούγκλας κατά τον Χάγιεκ και πρακτικά μιλώντας μοντέλο winner takes all... Σιγά μην σου χαρίσουν λεφτά κιόλας. Και καλά κάνουν στο κάτω κάτω, διότι βάσει της ατομικιστικής σου ηθικής και φιλοσοφίας, είναι το μοναδικό το οποίο μπορούν να κάνουν.
Το σχέδιο της συσσώρευσης του πλούτου σε μία μικρή διεθνή κλίκα υπάρχει από τις αρχές του 2000, με έγγραφα της Citibank να περιγράφουν το μοντέλο ως "Πλουτονομία". Το γεγονός ότι ο Λεμούριος δεν μπορεί να αγοράσει σπίτι δεν οφείλεται στον κομμουνισμό αλλά στον οικονομικό και κοννωνικο μετασχηματισμό που σπρώχνουν τα μεγάλα οικονομικά σχήματα ( πχ. Πολυεθνικές, χρηματοπιστωτικά ιδρύματα κτλ.) εντός ενός πλαισίου διεθνοποιημένης αγοράς. Μπαίνουμε σε ένα μοντέλο που έχει χαρακτηριστεί ως Rentier Capitalism. Η παραδοσιακή βιομηχανική μορφή του καπιταλισμού, μεταλλάσσεται στον Καπιταλισμό της Υπηρεσίας. Η εμπορευματοποίηση των πάντων από την παραμικρή υπηρεσία (πχ. Μια εγγραφή σε μία εφαρμογή) μέχρι και την Πληροφορία.
Λεμούριε φαίνεται πως στο διάβασμα υπήρξες...κοπρίτης.
Προωθείς αμάσητη την Τραμπικο-δεξιά προπαγάνδα του QAnon περί World Economic Forum και κάποιου αόριστου κομμουνιστικού παγκόσμιου μετασχηματισμού, που θυμίζει το Red Scare της Αμερικής του 1950. Οι δεξιοί ιδεολογικοί κοπρίτες κάνουν ίσως από την πιο αισχρή και αποπροσανατολιστική ανάλυση του συστήματος που διαφεντεύει τον κόσμο αυτή την στιγμή. Θα μπορούσαμε να πούμε πως μέσω αυτής, ο νεοφιλελευθερισμός πίνει εις υγείαν των κορόιδων της δεξιάς.
Στην ανάλυση που έκανες παραπάνω, ταξινομείς τα οικονομικά και πολιτικά συστήματα βάσει του αν υπάρχει ανεμπόδιστη οικονομική ελευθερία, αγνοώντας όμως πως ποτέ δεν υπήρξε κάτι τέτοιο ούτε και θα υπάρξει. Το σύστημα δεν είναι κομμουνιστικό επειδή εσύ δεν έχεις την οικονομική δυνατότητα να αγοράσεις ένα σπίτι ή να πλουτίσεις. Ο καπιταλισμός σαν σύστημα δεν είχε εξαρχής να κάνει με το συλλογικό συμφέρον ή την ευμάρεια όλων ή τουλάχιστον των περισσότερων. Ο καπιταλισμός εξαρχής υπήρξε για τους λίγους και συνεχίζει να είναι για τους λίγους. Αγνοείς πλήρως τόσο το γεγονός ότι η ελεύθερη αγορά και το παγκόσμιο εμπόριο από ιδιωτικά συμφέροντα ακόμη υπάρχουν, όπως και το γεγονός ότι το lobbying και άλλες τέτοιες πρακτικές ενυπάρχουν στο πολιτικό σύστημα ειδικώς της Αμερικής. Το ότι εσύ ως μικρομεσαίος φτωχαίνεις ή δεν μπορείς να ανταγωνιστείς τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, δεν έχει να κάνει με τον κομμουνισμό, αλλά με την θλιβερή πραγματικότητα του κοινωνικώς δαρβινιστικού καπιταλισμού στον οποίο το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό. Επιπλέον το γεγονός ότι υπάρχει κρατική υποστήριξη των καπιταλιστικών συμφερόντων, δεν πρέπει να μας εκπλήσσει, καθώς αυτό ακριβώς είναι η ουσία του νεοφιλελευθερισμού. Η Μέρκελ είχε ξεκάθαρα πει: «Σε αντίθεση με τους κλασικούς φιλελεύθερους, οι νεοφιλελεύθεροι χρειάζονται και θέλουν ένα ισχυρό κράτος που να παρέχει τους απαραίτητους θεσμούς και να διασφαλίζει ότι, ο κοινοβουλευτικός συνασπισμός σχεδιάζεται με τέτοιον τρόπο, ώστε να συμβαδίζει με την αγορά»
Μιλάμε λοιπόν για κατάληψη του κράτους υπό των καπιταλιστικών συμφερόντων. Μην ξεχνάμε ότι οι βασικοί εκπρόσωποι του νεοφιλελευθερισμού υπήρξε το δίδυμο της συμφοράς Θάτσερ και Ρήγκαν, οι οποίοι μέσω του κράτους, ιδιωτικοποίησαν κρατικά μονοπώλια, και γενικώς μοίρασαν τον εθνικό πλούτο σε ιδιώτες. Ο νεοφιλελευθερισμός όχι μόνον δεν καταστρέφει τα καπιταλιστικά μονοπώλια αλλά τα δημιουργεί. Στην ουσία εδώ ο Λεμούριος θα έπρεπε να γιόρταζε βάσει της ιδεολογίας του διότι ο κρατικός έλεγχος και ο εθνικός πλούτος παραδίδεται σε ιδιωτικά επιχειρηματικά συμφέροντα, και κατά τον τρόπο αυτό η Αγορά γίνεται ο αφέντης της κοινωνίας όπως το οραματίστηκε ο ιδεολογικός μπαμπάς των Ρήγκαν - Θάτσερ, ο Φρίντριχ Χάγιεκ. Σταδιακά από το 1950 μέχρι τώρα ο πλούτος συγκεντρώνεται σε όλο και λιγότερα χέρια. Αυτό θα το διαπιστώσεις εύκολα λεμούριε αρκεί να δεις μερικά στατιστικά. Το top 1% της κοινωνίας συνεχίζει ασταμάτητα να συσσωρεύει αμύθητα πλούτη, ενώ το υπόλοιπο προλεταριοποιείται. Ο καπιταλισμός ποτέ δεν είχε να κάνει με την "ευγενή άμιλλα" μικρών επιχειρήσεων που ανταγωνίζονται. Νομός της Ζούγκλας κατά τον Χάγιεκ και πρακτικά μιλώντας μοντέλο winner takes all... Σιγά μην σου χαρίσουν λεφτά κιόλας. Και καλά κάνουν στο κάτω κάτω, διότι βάσει της ατομικιστικής σου ηθικής και φιλοσοφίας, είναι το μοναδικό το οποίο μπορούν να κάνουν.
Το σχέδιο της συσσώρευσης του πλούτου σε μία μικρή διεθνή κλίκα υπάρχει από τις αρχές του 2000, με έγγραφα της Citibank να περιγράφουν το μοντέλο ως "Πλουτονομία". Το γεγονός ότι ο Λεμούριος δεν μπορεί να αγοράσει σπίτι δεν οφείλεται στον κομμουνισμό αλλά στον οικονομικό και κοννωνικο μετασχηματισμό που σπρώχνουν τα μεγάλα οικονομικά σχήματα ( πχ. Πολυεθνικές, χρηματοπιστωτικά ιδρύματα κτλ.) εντός ενός πλαισίου διεθνοποιημένης αγοράς. Μπαίνουμε σε ένα μοντέλο που έχει χαρακτηριστεί ως Rentier Capitalism. Η παραδοσιακή βιομηχανική μορφή του καπιταλισμού, μεταλλάσσεται στον Καπιταλισμό της Υπηρεσίας. Η εμπορευματοποίηση των πάντων από την παραμικρή υπηρεσία (πχ. Μια εγγραφή σε μία εφαρμογή) μέχρι και την Πληροφορία.
Τετάρτη, 18 Δεκεμβρίου, 2024
Εθνικοκοινωνιστής
2ο μέρος
Κατασκευαστικές και άλλες asset εταιρείες, αγοράζουν γη, σπίτια κτλ. με τους Υπερπλούσιους της "Πλουτονομίας" να εκμεταλλεύονται μία τεράστια μάζα ανθρώπων που δεν κατέχει τίποτα αλλά δουλεύει για να νοικιάζει την γη ή τα διαμερίσματα που ανήκουν σε καπιταλιστικά funds/rentiers. Ήδη γίνεται αυτό στο εξωτερικό σε μεγάλο βαθμό και θα έρθει και εδώ σύντομα. Η τάση του νεοφιλελευθερισμού να καταλήξει στην σημερινή μορφή του, υπήρχε από εποχές Θάτσερ. Η Αγγλία το 1973 είχε ένα 32% του ΑΕΠ που προερχόταν από τον βιομηχανικό τομέα, ενώ σήμερα είναι κάτω του 9%, πράγμα που δείχνει την αποβιομηχάνιση της οικονομίας, και την στροφή της σε μη-παραγωγικές μορφές εισοδήματος. Οι ιδιωτικοποιήσεις, οι φοροαπαλλαγές, η χρηματοοικονομικοποίηση και η απορρύθμιση, η επέκταση της καταναλωτικής πίστωσης(το χρέος των νοικοκυριών αυξήθηκε από το 37% στο 70% του ΑΕΠ κατά τη διάρκεια της Θάτσερ), επί της διακυβέρνησης Θάτσερ όλα βοήθησαν με την σειρά τους στο να ενδυναμωθεί το "Εισοδηματικό Κεφάλαιο" (Rentier Capital). Το άνοιγμα της αγοράς και η περαιτέρω μετατροπή του London City σε παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό κέντρο, επίσης οδήγησε σε ξένες αρπακτικές εταιρείες ( κυρίως αμερικανικές) να εξαγοράσουν τις βρετανικές εταιρείες, οδηγώντας σε περαιτέρω αποβιομηχάνιση.
Η αλληλεπίδραση μεταξύ του Rentier Capitalism, του νεοφιλελευθερισμού και του μονοπωλιακού καπιταλισμού αποκαλύπτει βαθιά συστημικά χαρακτηριστικά στις σύγχρονες οικονομίες.
Εφόσον αυτός ο καπιταλισμός των εισοδηματιών αναφέρεται σε ένα οικονομικό σύστημα όπου ένα σημαντικό μέρος του πλούτου προέρχεται από την ιδιοκτησία, τον έλεγχο και την εξαγωγή ενοικίων (rents) από περιουσιακά στοιχεία, όπως ακίνητα, πνευματική ιδιοκτησία ή χρηματοοικονομικά μέσα, αντί της παραγωγικής ή επιχειρηματικής δραστηριότητας, έχουμε σαν αποτέλεσμα οικονομική στασιμότητα, με την παραγωγική επένδυση συχνά να μειώνεται, καθώς το κεφάλαιο κατευθύνεται σε δραστηριότητες εξαγωγής ενοικίων, περιορίζοντας την ανάπτυξη. Αυτό με την σειρά του, φέρνει κοινωνική ανισότητα. Όσοι δεν έχουν πρόσβαση σε περιουσιακά στοιχεία αποκλείονται από τη δημιουργία πλούτου.
Κατασκευαστικές και άλλες asset εταιρείες, αγοράζουν γη, σπίτια κτλ. με τους Υπερπλούσιους της "Πλουτονομίας" να εκμεταλλεύονται μία τεράστια μάζα ανθρώπων που δεν κατέχει τίποτα αλλά δουλεύει για να νοικιάζει την γη ή τα διαμερίσματα που ανήκουν σε καπιταλιστικά funds/rentiers. Ήδη γίνεται αυτό στο εξωτερικό σε μεγάλο βαθμό και θα έρθει και εδώ σύντομα. Η τάση του νεοφιλελευθερισμού να καταλήξει στην σημερινή μορφή του, υπήρχε από εποχές Θάτσερ. Η Αγγλία το 1973 είχε ένα 32% του ΑΕΠ που προερχόταν από τον βιομηχανικό τομέα, ενώ σήμερα είναι κάτω του 9%, πράγμα που δείχνει την αποβιομηχάνιση της οικονομίας, και την στροφή της σε μη-παραγωγικές μορφές εισοδήματος. Οι ιδιωτικοποιήσεις, οι φοροαπαλλαγές, η χρηματοοικονομικοποίηση και η απορρύθμιση, η επέκταση της καταναλωτικής πίστωσης(το χρέος των νοικοκυριών αυξήθηκε από το 37% στο 70% του ΑΕΠ κατά τη διάρκεια της Θάτσερ), επί της διακυβέρνησης Θάτσερ όλα βοήθησαν με την σειρά τους στο να ενδυναμωθεί το "Εισοδηματικό Κεφάλαιο" (Rentier Capital). Το άνοιγμα της αγοράς και η περαιτέρω μετατροπή του London City σε παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό κέντρο, επίσης οδήγησε σε ξένες αρπακτικές εταιρείες ( κυρίως αμερικανικές) να εξαγοράσουν τις βρετανικές εταιρείες, οδηγώντας σε περαιτέρω αποβιομηχάνιση.
Η αλληλεπίδραση μεταξύ του Rentier Capitalism, του νεοφιλελευθερισμού και του μονοπωλιακού καπιταλισμού αποκαλύπτει βαθιά συστημικά χαρακτηριστικά στις σύγχρονες οικονομίες.
Εφόσον αυτός ο καπιταλισμός των εισοδηματιών αναφέρεται σε ένα οικονομικό σύστημα όπου ένα σημαντικό μέρος του πλούτου προέρχεται από την ιδιοκτησία, τον έλεγχο και την εξαγωγή ενοικίων (rents) από περιουσιακά στοιχεία, όπως ακίνητα, πνευματική ιδιοκτησία ή χρηματοοικονομικά μέσα, αντί της παραγωγικής ή επιχειρηματικής δραστηριότητας, έχουμε σαν αποτέλεσμα οικονομική στασιμότητα, με την παραγωγική επένδυση συχνά να μειώνεται, καθώς το κεφάλαιο κατευθύνεται σε δραστηριότητες εξαγωγής ενοικίων, περιορίζοντας την ανάπτυξη. Αυτό με την σειρά του, φέρνει κοινωνική ανισότητα. Όσοι δεν έχουν πρόσβαση σε περιουσιακά στοιχεία αποκλείονται από τη δημιουργία πλούτου.
Τετάρτη, 18 Δεκεμβρίου, 2024
3ο μέρος
Αυτού του είδους ο καπιταλισμός μετατοπίζει το επίκεντρο από την παραγωγική εργασία και την επιχειρηματικότητα στην εξαγωγή οικονομικών ενοικίων. Αυτό συχνά διαιωνίζει τις ανισότητες και περιορίζει τη δυναμική της οικονομίας, κλειδώνοντας πόρους σε μη παραγωγικές χρήσεις. Η Αγοραία Θεμελιωκρατία του νεοφιλελευθερισμού, δηλαδή η πίστη στην αποτελεσματικότητα των αγορών για την κατανομή των πόρων, οι ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων Αγάθων, και η Απορρύθμιση, δηλαδή η μείωση της κρατικής εποπτείας, σαν αποτέλεσμα έχει την ενίσχυση του Κεφαλαίου, εννοώντας τις μεγάλες εταιρείες, αποδυναμώνοντας τα δικαιώματα των εργαζομένων και τις κοινωνικές παροχές. Εν τούτοις, η χρηματοοικονομικοποίηση (financialization) ωθεί την οικονομία στην επικέντρωση περισσότερο στις χρηματοπιστωτικές αγορές, ενισχύοντας τις τάσεις του καπιταλισμού των εισοδηματιών. Ως απόρροια των παραπάνω, ο πλούτος συγκεντρώνεται σε λίγους, λόγω της μείωσης των πολιτικών αναδιανομής.
Μαντέψτε εδώ σε τι καπιταλισμό φτάνουμε... (Λεμούριε πάρε τα ηρεμιστικά με αυτά που θα διαβάσεις)
Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές (π.χ. απορρύθμιση, ιδιωτικοποιήσεις) δημιούργησαν το έδαφος για τον καπιταλισμό των εισοδηματιών και κατά τον τρόπο αυτό, τον Μονοπωλιακό Καπιταλισμό, μειώνοντας τους περιορισμούς στη συσσώρευση κεφαλαίου και την αγορά εξουσίας. Τα χαρακτηριστικά του Μονοπωλιακού Καπιταλισμού διαφαίνονται ξεκάθαρα σήμερα• Λίγες εταιρείες κυριαρχούν στον εκάστοτε τομέα της οικονομίας(π.χ. τεχνολογικοί κολοσσοί, φαρμακευτικές εταιρείες), με αποτέλεσμα να καταπίνουν τις μικρότερες και να τσακίζουν τον ανταγωνισμό. Παράλληλα τα καπιταλιστικά μονοπώλια ή ολιγοπώλια έχουν την δύναμη του καθορισμού των τιμών, επηρεάζοντας τις τιμές για μέγιστο κέρδος. Πώς συνδέεται με το Rentier Capitalism όλο αυτό; Πρώτον, τα μονοπώλια συχνά λειτουργούν ως εισοδηματίες, εξάγοντας πλούτο μέσω του ελέγχου βασικών πόρων ή υπηρεσιών (π.χ.τεχνολογικές εταιρείες μέσω της δικτύωσης) και δεύτερον μέσω του καθεστώτος πνευματικής ιδιοκτησίας, που υποστηρίζεται από τον νεοφιλελευθερισμό, αποτελώντας βασικό μηχανισμό για μονοπωλιακούς εισοδηματίες.
Σε αυτά τα πλαίσια, οι εργαζόμενοι και οι μικρές επιχειρήσεις αντιμετωπίζουν διπλή πίεση: από την εξαγωγή ενοικίων (υψηλά ενοίκια, τόκοι) και από μονοπωλιακές πρακτικές (υπερβολικές τιμές, περιορισμένη πρόσβαση στις αγορές).
Έχοντας υπόψιν όλα αυτά, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι αυτά τα συστήματα αντιπροσωπεύουν προχωρημένα στάδια του καπιταλισμού (Late Stage Capitalism). Οι μονοπωλιακές και rentier τάσεις είναι αναπόφευκτα αποτελέσματα της συσσώρευσης κεφαλαίου στο ύστερο στάδιο του καπιταλισμού, δικαιώνοντας 100% τον Λένιν όταν έγραφε για τις τάσεις της αγοράς ελλείψει κρατικής εποπτείας, να οδηγεί σε ολιγοπώλια και μονοπώλια !
Για ποιον κομμουνισμό μας πουλάς φούμαρα λοιπόν ρε Λεμούριε, όταν το μοναδικό πράγμα ιστορικά μιλώντας πού καθυστέρησε την ανάπτυξη του μονοπωλιακού καπιταλισμού υπήρξαν οι κεϋνσιανές πολιτικές που ακολούθησε η Δύση, ενώ τα σοσιαλιστικά και φασιστικά κράτη από την άλλη κατάργησαν τελείως την ελεύθερη αγορά και διεύθυνε το κράτος την οικονομία. Ο Σοσιαλισμός προσπαθεί να σε σώσει από τα καπιταλιστικά μονοπώλια που έχουν μετατρέψει το κράτος σε εργαλείο τους, και εσύ φωνάζεις για περισσότερη φιλελευθεροποίηση για να έρθουμε στα ίδια αποτελέσματα που έφερε ο νεοφιλελευθερισμός του 1980. Πόσο ηλίθιοι παίζει να είστε εσείς οι "Καπιταλιστές" του ίντερνετ που παίρνετε έναν μισθουλάκο και βγαίνετε να υπερασπίζεστε αυτό το σύστημα. Εν τέλει, αγνοείς και την ταξική φύση του συστήματος που αποκαλείς κομμουνισμό. Το γεγονός ότι το κράτος βρίσκεται στα χέρια των καπιτα-ΛΗΣΤΩΝ ή ανδρείκελων τους ώστε να παρέχονται διευκολύνσεις σε αυτά τα συμφέροντα, όχι απλώς δεν έχει σχέση με τον κομμουνισμό ή τον σοσιαλισμό (εθνικό και μη), αλλά βρίσκεται στον αντίποδα των απαιτήσεων των σοσιαλιστικών σχολών σκέψης. Όταν οι κεφαλαιοκράτες καταρρεύσουν από την εξουσία, όταν δούμε το κράτος να δίνει quotas παραγωγής μέσω των Συντεχνιών στα εργοστάσια κτλ. συζητάμε για σοσιαλισμό.
Αυτού του είδους ο καπιταλισμός μετατοπίζει το επίκεντρο από την παραγωγική εργασία και την επιχειρηματικότητα στην εξαγωγή οικονομικών ενοικίων. Αυτό συχνά διαιωνίζει τις ανισότητες και περιορίζει τη δυναμική της οικονομίας, κλειδώνοντας πόρους σε μη παραγωγικές χρήσεις. Η Αγοραία Θεμελιωκρατία του νεοφιλελευθερισμού, δηλαδή η πίστη στην αποτελεσματικότητα των αγορών για την κατανομή των πόρων, οι ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων Αγάθων, και η Απορρύθμιση, δηλαδή η μείωση της κρατικής εποπτείας, σαν αποτέλεσμα έχει την ενίσχυση του Κεφαλαίου, εννοώντας τις μεγάλες εταιρείες, αποδυναμώνοντας τα δικαιώματα των εργαζομένων και τις κοινωνικές παροχές. Εν τούτοις, η χρηματοοικονομικοποίηση (financialization) ωθεί την οικονομία στην επικέντρωση περισσότερο στις χρηματοπιστωτικές αγορές, ενισχύοντας τις τάσεις του καπιταλισμού των εισοδηματιών. Ως απόρροια των παραπάνω, ο πλούτος συγκεντρώνεται σε λίγους, λόγω της μείωσης των πολιτικών αναδιανομής.
Μαντέψτε εδώ σε τι καπιταλισμό φτάνουμε... (Λεμούριε πάρε τα ηρεμιστικά με αυτά που θα διαβάσεις)
Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές (π.χ. απορρύθμιση, ιδιωτικοποιήσεις) δημιούργησαν το έδαφος για τον καπιταλισμό των εισοδηματιών και κατά τον τρόπο αυτό, τον Μονοπωλιακό Καπιταλισμό, μειώνοντας τους περιορισμούς στη συσσώρευση κεφαλαίου και την αγορά εξουσίας. Τα χαρακτηριστικά του Μονοπωλιακού Καπιταλισμού διαφαίνονται ξεκάθαρα σήμερα• Λίγες εταιρείες κυριαρχούν στον εκάστοτε τομέα της οικονομίας(π.χ. τεχνολογικοί κολοσσοί, φαρμακευτικές εταιρείες), με αποτέλεσμα να καταπίνουν τις μικρότερες και να τσακίζουν τον ανταγωνισμό. Παράλληλα τα καπιταλιστικά μονοπώλια ή ολιγοπώλια έχουν την δύναμη του καθορισμού των τιμών, επηρεάζοντας τις τιμές για μέγιστο κέρδος. Πώς συνδέεται με το Rentier Capitalism όλο αυτό; Πρώτον, τα μονοπώλια συχνά λειτουργούν ως εισοδηματίες, εξάγοντας πλούτο μέσω του ελέγχου βασικών πόρων ή υπηρεσιών (π.χ.τεχνολογικές εταιρείες μέσω της δικτύωσης) και δεύτερον μέσω του καθεστώτος πνευματικής ιδιοκτησίας, που υποστηρίζεται από τον νεοφιλελευθερισμό, αποτελώντας βασικό μηχανισμό για μονοπωλιακούς εισοδηματίες.
Σε αυτά τα πλαίσια, οι εργαζόμενοι και οι μικρές επιχειρήσεις αντιμετωπίζουν διπλή πίεση: από την εξαγωγή ενοικίων (υψηλά ενοίκια, τόκοι) και από μονοπωλιακές πρακτικές (υπερβολικές τιμές, περιορισμένη πρόσβαση στις αγορές).
Έχοντας υπόψιν όλα αυτά, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι αυτά τα συστήματα αντιπροσωπεύουν προχωρημένα στάδια του καπιταλισμού (Late Stage Capitalism). Οι μονοπωλιακές και rentier τάσεις είναι αναπόφευκτα αποτελέσματα της συσσώρευσης κεφαλαίου στο ύστερο στάδιο του καπιταλισμού, δικαιώνοντας 100% τον Λένιν όταν έγραφε για τις τάσεις της αγοράς ελλείψει κρατικής εποπτείας, να οδηγεί σε ολιγοπώλια και μονοπώλια !
Για ποιον κομμουνισμό μας πουλάς φούμαρα λοιπόν ρε Λεμούριε, όταν το μοναδικό πράγμα ιστορικά μιλώντας πού καθυστέρησε την ανάπτυξη του μονοπωλιακού καπιταλισμού υπήρξαν οι κεϋνσιανές πολιτικές που ακολούθησε η Δύση, ενώ τα σοσιαλιστικά και φασιστικά κράτη από την άλλη κατάργησαν τελείως την ελεύθερη αγορά και διεύθυνε το κράτος την οικονομία. Ο Σοσιαλισμός προσπαθεί να σε σώσει από τα καπιταλιστικά μονοπώλια που έχουν μετατρέψει το κράτος σε εργαλείο τους, και εσύ φωνάζεις για περισσότερη φιλελευθεροποίηση για να έρθουμε στα ίδια αποτελέσματα που έφερε ο νεοφιλελευθερισμός του 1980. Πόσο ηλίθιοι παίζει να είστε εσείς οι "Καπιταλιστές" του ίντερνετ που παίρνετε έναν μισθουλάκο και βγαίνετε να υπερασπίζεστε αυτό το σύστημα. Εν τέλει, αγνοείς και την ταξική φύση του συστήματος που αποκαλείς κομμουνισμό. Το γεγονός ότι το κράτος βρίσκεται στα χέρια των καπιτα-ΛΗΣΤΩΝ ή ανδρείκελων τους ώστε να παρέχονται διευκολύνσεις σε αυτά τα συμφέροντα, όχι απλώς δεν έχει σχέση με τον κομμουνισμό ή τον σοσιαλισμό (εθνικό και μη), αλλά βρίσκεται στον αντίποδα των απαιτήσεων των σοσιαλιστικών σχολών σκέψης. Όταν οι κεφαλαιοκράτες καταρρεύσουν από την εξουσία, όταν δούμε το κράτος να δίνει quotas παραγωγής μέσω των Συντεχνιών στα εργοστάσια κτλ. συζητάμε για σοσιαλισμό.
Τετάρτη, 18 Δεκεμβρίου, 2024
Εθνικοκοινωνιστής
Τέλος, να πούμε και για τα "δικαιώματα ιδιωτικής περιουσίας" και τον Ατομικισμό. Το Άτομο, ως οντολογική έννοια, ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΕΙ, και ιστορικά μιλώντας σαν φιλοσοφική σύλληψη είναι πρόσφατη δημιουργία, από εποχές πρώιμου Διαφωτισμού. Η εγγύηση του δικαιώματος αλλά και η ύπαρξη της ίδιας της κωλο-ιδιωτικής περιουσίας σου στηρίζεται στην άδεια και παραχώρηση της Κοινότητας, συνεπώς αναιρείται η ιδιωτική και δήθεν απαραβίαστη φύση της. Όλα τα δικαιώματα είναι παραχωρήσεις της Κοινότητας γενικώς. Το Άτομο ως αυτοτελής ύπαρξη δεν υφίσταται. Οι άνθρωποι είναι προϊόντα αλληλεπίδρασης και άμεσα συσχετιζόμενοι με το κοινωνικό σύνολο. Η ατομικιστική φιλοσοφία είναι απλώς μέσον εξυπηρέτησης της συμφεροντολογίας.
Τετάρτη, 18 Δεκεμβρίου, 2024
Σταμάτης
Εθνοκοινωνιστή, παραθέτεις το " Η Μέρκελ είχε ξεκάθαρα πει: «Σε αντίθεση με τους κλασικούς φιλελεύθερους, οι νεοφιλελεύθεροι χρειάζονται και θέλουν ένα ισχυρό κράτος που να παρέχει τους απαραίτητους θεσμούς και να διασφαλίζει ότι, ο κοινοβουλευτικός συνασπισμός σχεδιάζεται με τέτοιον τρόπο, ώστε να συμβαδίζει με την αγορά»".
Εγώ, πάντως, εξακολουθώ να βλέπω τον νεοφιλελευθερισμό ως την πλέον συνειδητή και επίμονη πρακτική πολιτική απόπειρα επιστροφής σε συνθήκες πρώιμου κλασικού φιλελεύθερου καπιταλισμού. Η μόνη διαφορά είναι στην κάπως ήπια θεωρία (πολιτική και οικονομική) και την ανθρωπιστική αιτιολόγηση φιλελευθέρων διανοητών του 18ου και 19ου αιώνα. Στην πράξη, οι οικονομικές- κοινωνικές- πολιτικές συνθήκες που εγκαθιδρύει ο νεοφιλελευθερισμός κινούνται προς την προσέγγιση των αρχικών καπιταλιστικών αντίστοιχων του πρώιμου 19ου αιώνα. Με την διαφορά α) ότι η τεχνολογία παρέχει σήμερα μεγαλύτερες δυνατότητες παγκόσμιας διασύνδεσης και β) ότι η εμφάνιση του σοσιαλισμού ως υπολογίσιμης πολιτικής σταθεράς, από το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα και του κεϋνσιανου μοντέλου στον 20ο αιώνα, έχουν αφήσει ιστορικοκοινωνικά ίχνη που χρειάζεται να ξεπεραστούν από τον επιτιθέμενο νεοφιλελευθερισμό. Άντε να προσθέσουμε ότι στον πρώιμο καπιταλισμό υπήρχαν ακόμα ενεργές κάποιες μοναρχίες, που βραχυκύκλωναν τα σχέδια των φιλελευθέρων καπιταλιστών ως ένα κάποιο σημείο, οι οποίες σήμερα δεν υπάρχουν.
Ωστόσο, η όποια έντονη διαφοροποίηση του νεοφιλελευθερισμού φρονώ ότι έχει να κάνει κυρίως με τον κευνσιανισμό και όχι με τον κλασικό φιλελευθερισμό. Γιατί, πρώτον, ορισμένοι από αυτούς που θεωρούνται κλασικοί φιλελεύθεροι διανοητές είναι σε κάποιο βαθμό διαβασμένοι με στρεβλό τρόπο (κάπου είχα δει τέτοιες αναλύσεις για τον Σμιθ) και, δεύτερον, γιατί κλασικοί φιλελεύθεροι διανοητές, όπως ο Μπένθαμ, αποτελούν εισηγητές αυτού που εμφανίζεται σήμερα ως μεταμοντέρνος νεοφιλελευθερισμός.
Αυτό που η κάθε Μέρκελ έχει στο μυαλό της ως παλιό φιλελευθερισμό είναι μάλλον νεφελώδες.
Εγώ, πάντως, εξακολουθώ να βλέπω τον νεοφιλελευθερισμό ως την πλέον συνειδητή και επίμονη πρακτική πολιτική απόπειρα επιστροφής σε συνθήκες πρώιμου κλασικού φιλελεύθερου καπιταλισμού. Η μόνη διαφορά είναι στην κάπως ήπια θεωρία (πολιτική και οικονομική) και την ανθρωπιστική αιτιολόγηση φιλελευθέρων διανοητών του 18ου και 19ου αιώνα. Στην πράξη, οι οικονομικές- κοινωνικές- πολιτικές συνθήκες που εγκαθιδρύει ο νεοφιλελευθερισμός κινούνται προς την προσέγγιση των αρχικών καπιταλιστικών αντίστοιχων του πρώιμου 19ου αιώνα. Με την διαφορά α) ότι η τεχνολογία παρέχει σήμερα μεγαλύτερες δυνατότητες παγκόσμιας διασύνδεσης και β) ότι η εμφάνιση του σοσιαλισμού ως υπολογίσιμης πολιτικής σταθεράς, από το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα και του κεϋνσιανου μοντέλου στον 20ο αιώνα, έχουν αφήσει ιστορικοκοινωνικά ίχνη που χρειάζεται να ξεπεραστούν από τον επιτιθέμενο νεοφιλελευθερισμό. Άντε να προσθέσουμε ότι στον πρώιμο καπιταλισμό υπήρχαν ακόμα ενεργές κάποιες μοναρχίες, που βραχυκύκλωναν τα σχέδια των φιλελευθέρων καπιταλιστών ως ένα κάποιο σημείο, οι οποίες σήμερα δεν υπάρχουν.
Ωστόσο, η όποια έντονη διαφοροποίηση του νεοφιλελευθερισμού φρονώ ότι έχει να κάνει κυρίως με τον κευνσιανισμό και όχι με τον κλασικό φιλελευθερισμό. Γιατί, πρώτον, ορισμένοι από αυτούς που θεωρούνται κλασικοί φιλελεύθεροι διανοητές είναι σε κάποιο βαθμό διαβασμένοι με στρεβλό τρόπο (κάπου είχα δει τέτοιες αναλύσεις για τον Σμιθ) και, δεύτερον, γιατί κλασικοί φιλελεύθεροι διανοητές, όπως ο Μπένθαμ, αποτελούν εισηγητές αυτού που εμφανίζεται σήμερα ως μεταμοντέρνος νεοφιλελευθερισμός.
Αυτό που η κάθε Μέρκελ έχει στο μυαλό της ως παλιό φιλελευθερισμό είναι μάλλον νεφελώδες.
Πέμπτη, 19 Δεκεμβρίου, 2024
Εθνικοκοινωνιστής
Συμφωνώ σε γενικές γραμμές με αυτό που γράφεις Σταμάτη. Θεωρώ ότι τα βασικά χαρακτηριστικά αυτού που λέμε νεοφιλελευθερισμό, τα έχω αναφέρει. Κυρίως συνοψίζονται στις θεωρίες των Chicago Boys, του Χάγιεκ κτλ. Κάποιοι θεωρούν ότι αυτοί βρίσκονται σε αντίθεση με τις θεωρίες του Άνταμ Σμιθ διότι ο τελευταίος θεωρούσε πως η κυβέρνηση πρέπει να έχει ρόλο στην εποπτεία της αγοράς, ενώ οι νεοφιλελεύθεροι πιστεύουν ότι στην ουσία η κυβέρνηση πρέπει να εξυπηρετεί την ίδια την αγορά. Ο Χάγιεκ εξυψώνει την αγορά σε θεϊκά επίπεδα καθώς λέει ότι μέσω αυτής παράγεται η ίδια η ζωή, η κοινωνική δραστηριότητα κτλ. και ως εκ τούτου κρίνεται η μόνη αντικειμενική δύναμη που παράγει αξίες και ηθική.
Τώρα αυτό το ζήτημα χωράει μεγάλη συζήτηση, αλλά πρακτικά μιλώντας πράγματι επιστρέψουμε στις δυσμενείς συνθήκες του σκληρού βικτωριανού καπιταλισμού σιγά σιγά, με την διαφορά θα έλεγα ότι ο καταναλωτισμός και τα φιλελεύθερα ιδεολογήματα περί της πολυεθνικής ατομικιστικής κοινωνίας συνυπάρχουν με αυτές τις συνθήκες, κάνοντας σταδιακά αδύνατη την όποια αντίδραση σε αυτό το σύστημα. Ο νεοφιλελευθερισμός πέρα από την απόλυτη πίστη στην Αγορά και τα οικονομικά του χαρακτηριστικά θεωρώ πως είναι σε μεγάλο βαθμό ένα "πνεύμα". Είναι αυτό που περιγράφει και ο Mark Fisher ως "Καπιταλιστικό Ρεαλισμό". Αυτό το παγκόσμιο πνεύμα που προσπαθεί η διεθνής φιλελεύθερη ελίτ να επιβάλει, το θεωρώ το πιο επικίνδυνο πράγμα που έχει αντιμετωπίσει η ανθρωπότητα ως τώρα.
Τώρα αυτό το ζήτημα χωράει μεγάλη συζήτηση, αλλά πρακτικά μιλώντας πράγματι επιστρέψουμε στις δυσμενείς συνθήκες του σκληρού βικτωριανού καπιταλισμού σιγά σιγά, με την διαφορά θα έλεγα ότι ο καταναλωτισμός και τα φιλελεύθερα ιδεολογήματα περί της πολυεθνικής ατομικιστικής κοινωνίας συνυπάρχουν με αυτές τις συνθήκες, κάνοντας σταδιακά αδύνατη την όποια αντίδραση σε αυτό το σύστημα. Ο νεοφιλελευθερισμός πέρα από την απόλυτη πίστη στην Αγορά και τα οικονομικά του χαρακτηριστικά θεωρώ πως είναι σε μεγάλο βαθμό ένα "πνεύμα". Είναι αυτό που περιγράφει και ο Mark Fisher ως "Καπιταλιστικό Ρεαλισμό". Αυτό το παγκόσμιο πνεύμα που προσπαθεί η διεθνής φιλελεύθερη ελίτ να επιβάλει, το θεωρώ το πιο επικίνδυνο πράγμα που έχει αντιμετωπίσει η ανθρωπότητα ως τώρα.
Πέμπτη, 19 Δεκεμβρίου, 2024
Εθνικοκοινωνιστής
Να προσθέσω επίσης κάτι που ξέχασα στο παραπάνω σχόλιο. Ο νεοφιλελευθερισμός για κάποιους καθαρά στον οικονομικό τομέα, σχετίζεται και με τον Ορντοφιλελευθερισμό.
Πρόκειται για μια αντιστροφή του κλασικού οικονομικού φιλελευθερισμού όπου αντί να δεχτούμε μια ελευθερία της αγοράς, καθορισμένη από το κράτος και, κατά κάποιον τρόπο, υπό κρατική επιτήρηση πράγμα που ήταν η συνταγή εκκίνησης του φιλελευθερισμού, οι ορντοφιλελεύθεροι, πρέπει να αναστρέψουμε τη συνταγή και να αποκτήσουμε μια ελευθερία της αγοράς ως οργανωτική και ρυθμιστική αρχή του Κράτους, από την αρχή της ύπαρξής του μέχρι την τελευταία μορφή των παρεμβάσεών του. Εδώ έγκειται θα έλεγα και το "πνεύμα" του νεοφιλελευθερισμού. Ο νεοφιλελευθερισμός πλέον αποτελεί την ίδια την κοινωνική, μία φιλοσοφία ζωής, όχι απλά ένα οικονομικό σύστημα. Αν και τα οικονομικά συστήματα έτσι και αλλιώς φέρνουν μαζί τους συγκεκριμένες αξίες για να υπάρξει αυτοσυντήρηση τους, θεωρώ πώς εδώ μιλάμε για κάτι πιο βαθύ.
Πρόκειται για μια αντιστροφή του κλασικού οικονομικού φιλελευθερισμού όπου αντί να δεχτούμε μια ελευθερία της αγοράς, καθορισμένη από το κράτος και, κατά κάποιον τρόπο, υπό κρατική επιτήρηση πράγμα που ήταν η συνταγή εκκίνησης του φιλελευθερισμού, οι ορντοφιλελεύθεροι, πρέπει να αναστρέψουμε τη συνταγή και να αποκτήσουμε μια ελευθερία της αγοράς ως οργανωτική και ρυθμιστική αρχή του Κράτους, από την αρχή της ύπαρξής του μέχρι την τελευταία μορφή των παρεμβάσεών του. Εδώ έγκειται θα έλεγα και το "πνεύμα" του νεοφιλελευθερισμού. Ο νεοφιλελευθερισμός πλέον αποτελεί την ίδια την κοινωνική, μία φιλοσοφία ζωής, όχι απλά ένα οικονομικό σύστημα. Αν και τα οικονομικά συστήματα έτσι και αλλιώς φέρνουν μαζί τους συγκεκριμένες αξίες για να υπάρξει αυτοσυντήρηση τους, θεωρώ πώς εδώ μιλάμε για κάτι πιο βαθύ.
Πέμπτη, 19 Δεκεμβρίου, 2024
Σταμάτης
Αν ο ορντοφιλελευθερισμός είναι κάτι βαθύ, τότε τι ήταν ο Διαφωτισμός, αγαπητέ εθνικοκοινωνιστή; Αν αποτελεί ιστορική τομή ο άγνωστος ακόμη και στους περισσότερους πολιτικούς επιστήμονες ορντοφιλελευθερισμός, ας αναλογιστούμε τι μεγέθους τομή ήταν ο Διαφωτισμός.
Δεν ισχυρίζομαι ότι υπάρχει μια γραμμική μονολιθικότητα ανάμεσα στον Διαφωτισμό και τον φιλελευθερισμό. Αλλά δεν πρέπει να διαφωνεί κανείς ότι ο φιλελευθερισμός ήταν κάτι σαν πρωτότοκο πολιτικό-οικονομικό τέκνο του Διαφωτισμού.
Δεν ισχυρίζομαι ότι υπάρχει μια γραμμική μονολιθικότητα ανάμεσα στον Διαφωτισμό και τον φιλελευθερισμό. Αλλά δεν πρέπει να διαφωνεί κανείς ότι ο φιλελευθερισμός ήταν κάτι σαν πρωτότοκο πολιτικό-οικονομικό τέκνο του Διαφωτισμού.
Παρασκευή, 20 Δεκεμβρίου, 2024
Ανώνυμος/η
Δεν αισχύνεσθε ! Παντρεμένος άνθρωπος είναι και τον ξεφωνίνετε!
Τρίτη, 17 Δεκεμβρίου, 2024
Ανώνυμος/η
Εισαι σημαντικος μπαρμπα ενταξει
Τρίτη, 17 Δεκεμβρίου, 2024
Ανώνυμος/η
Ως ρομαντικοί εθνικιστές και σοσιαλιστές, δεν θεωρείτε απάτη την λεγόμενη "μεσαία τάξη"; Ούτε οι ταξικοί συσχετισμοί, ούτε το μέσο εισόδημα ενός νοικοκυριού δικαιολογούν αυτό το ΝΔκρατικό αφήγημα.
Τετάρτη, 18 Δεκεμβρίου, 2024
Ανώνυμος/η
Κυρίως το πρώτο. Εκτός αν θεωρήσουμε "μεσαία τάξη" όσους απλώς καλύπτουν με άνεση τροφή, στέγη θέρμανση και πάνε κανα 4μερο διακοπές τα καλοκαίρια.
Τετάρτη, 18 Δεκεμβρίου, 2024
Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας
Ίσως το πιο σωστό θα ήταν να υποστηρίζαμε ότι η μεσαία τάξη έχει απωλέσει την μισή και πλέον αγοραστική δύναμη που διέθετε πριν κάποια χρόνια και μαζί με αυτήν την όποια ταξική δυναμική της ως ρυθμιστικού παράγοντα μιας κοινωνικής ισορροπίας.
Ωστόσο διαβαθμίσεις ταξικές υπάρχουν και σήμερα. Η παλιά μεσαία τάξη έχει υποχωρήσει σε μεγάλο βαθμό ως κάτοχος πλούτου αλλά παραμένει κοινωνικά σε διαφορετικό σημείο από τα απομεινάρια της εργατικής τάξης, στα οποία βρίσκουμε πλέον μεγάλα ποσοστά μεταναστών. Είναι εθνικο-πολιτιστική η διαφοροποίηση, ακόμη και αν κάποιοι ανθεκτικοί και σταθερά αμοιβόμενοι εργάτες μπορεί να έχουν μεγαλύτερα εισοδήματα και αποταμιεύσεις από τους παρηκμασμένους μεσαίους.
Οι μετανάστες είναι ακόμη σε μια παράλληλη κοινωνική πραγματικότητα. Ευτυχώς δεν έχει υπάρξει ολοκληρωτικός μετασχηματισμός στο μοντέλο του ατομικιστικού πολυεθνικού κράτους. Αν δεν το σταματήσουμε, θα γίνει ο ολοκληρωτικός μετασχηματισμός τα επόμενα χρόνια. Τότε ίσως δούμε μια οριστική ισοπέδωση των μεσαίων στρωμάτων. Προς το παρόν, όμως, υπάρχει η διαφοροποίηση.
Στην διαφοροποίηση αυτή επενδύουν επικοινωνιακά τα κομματικά επιτελεία. Όταν η Δεξιά δουλεύει σωστά την επικοινωνία της είναι πιο εύκολο να προσεγγίσει αυτά τα στρώματα από την Αριστερά (ελλείψει εθνικιστικού χώρου). Η ίδια παράταξη που με τον φιλελευθερισμό της ισοπέδωσε την αγοραστική δύναμη της μεσαίας τάξης και άνοιξε τα σύνορα στους μετανάστες (όχι μόνη σε αυτό το δεύτερο), εργάζεται επικοινωνιακά στεκόμενη στην διαφοροποίηση των πρώην μεσαίων με τους πολυεθνικούς εργάτες, για να τους πείθει να την ψηφίζουν (προκειμένου να ολοκληρώσει την κοινωνική και οικονομική τους συντριβή).
Δυστυχώς, έτσι είναι η πολιτική.
Ωστόσο διαβαθμίσεις ταξικές υπάρχουν και σήμερα. Η παλιά μεσαία τάξη έχει υποχωρήσει σε μεγάλο βαθμό ως κάτοχος πλούτου αλλά παραμένει κοινωνικά σε διαφορετικό σημείο από τα απομεινάρια της εργατικής τάξης, στα οποία βρίσκουμε πλέον μεγάλα ποσοστά μεταναστών. Είναι εθνικο-πολιτιστική η διαφοροποίηση, ακόμη και αν κάποιοι ανθεκτικοί και σταθερά αμοιβόμενοι εργάτες μπορεί να έχουν μεγαλύτερα εισοδήματα και αποταμιεύσεις από τους παρηκμασμένους μεσαίους.
Οι μετανάστες είναι ακόμη σε μια παράλληλη κοινωνική πραγματικότητα. Ευτυχώς δεν έχει υπάρξει ολοκληρωτικός μετασχηματισμός στο μοντέλο του ατομικιστικού πολυεθνικού κράτους. Αν δεν το σταματήσουμε, θα γίνει ο ολοκληρωτικός μετασχηματισμός τα επόμενα χρόνια. Τότε ίσως δούμε μια οριστική ισοπέδωση των μεσαίων στρωμάτων. Προς το παρόν, όμως, υπάρχει η διαφοροποίηση.
Στην διαφοροποίηση αυτή επενδύουν επικοινωνιακά τα κομματικά επιτελεία. Όταν η Δεξιά δουλεύει σωστά την επικοινωνία της είναι πιο εύκολο να προσεγγίσει αυτά τα στρώματα από την Αριστερά (ελλείψει εθνικιστικού χώρου). Η ίδια παράταξη που με τον φιλελευθερισμό της ισοπέδωσε την αγοραστική δύναμη της μεσαίας τάξης και άνοιξε τα σύνορα στους μετανάστες (όχι μόνη σε αυτό το δεύτερο), εργάζεται επικοινωνιακά στεκόμενη στην διαφοροποίηση των πρώην μεσαίων με τους πολυεθνικούς εργάτες, για να τους πείθει να την ψηφίζουν (προκειμένου να ολοκληρώσει την κοινωνική και οικονομική τους συντριβή).
Δυστυχώς, έτσι είναι η πολιτική.
Τετάρτη, 18 Δεκεμβρίου, 2024
Ανώνυμος/η
Φυσικά κ υπάρχει ταξική διαβάθμιση, αυτό δεν το συζητάμε. Κυρίως αφορά όμως καπιταλιστές κ εργαζομενους, είναι οι εκμεταλλευτές κ η εργατική τάξη, δεν υπάρχει πια διακριτή μεσαία τάξη ανάμεσα τους θαρρω.
Πέμπτη, 19 Δεκεμβρίου, 2024
Ανώνυμος/η
--Μετά έχουμε και την Ζεντρόπα που στήριζε Τραμπ και πανηγύριζε για τον ερχομό του "Εθνικοκαπιταλισμού" τον οποίο πρέπει και εμείς να ακολουθήσουμε, ως άλλοι Λεμούριοι...--
κοπριτης (απαντωντας) εδω...ακριβως αυτο πρεπει να ακολουθησουμε εχοντας ως συμβολο το ξιφος και τη δαδα του και ως οδηγο τους αναρχοκαπιταλιστες:
Μεθοδολογικός ατομικισμός εναντίον κολεκτιβισμού
Τους εξηγούσα ότι η οικονομική επιστήμη εμπίπτει στη γενικότερη επιστήμη περί ανθρώπινης δράσης. Όλη η δράση είναι ατομική, υποκειμενική και σκόπιμη. Ο Ludwig von Mises χρησιμοποίησε τη φράση μεθοδολογικός ατομικισμός να εξηγήσει τη βάση του τι μπορεί να είναι γνωστό για την οικονομία ειδικότερα και την ανθρώπινη δράση γενικότερα. Είναι το άτομο, και όχι το σύνολο, που προσπαθεί να επιτύχει ένα υψηλότερο επίπεδο ικανοποίησης αναγκών και επιθυμιών, όπως το αντιλαμβάνεται ανά οποιαδήποτε στιγμή. Φυσικά, αυτές οι «προτιμήσεις» είναι υποκειμενικές, που σημαίνει ότι είναι αναμφίβολα διαφορετικές για διαφορετικούς ανθρώπους και υπόκεινται σε συνεχή αλλαγή ακόμα και εντός του πλαισίου δράσης του ίδιου ατόμου.
Δεν υπάρχει «ομαδική» ανθρώπινη δράση, όπως π.χ. υπονοείται σε φράσεις τύπου «οι Αμερικανοί επέλεξαν να πουλήσουν τις μετοχές τους την περασμένη εβδομάδα, οι Γάλλοι αρέσκονται να πηγαίνουν στη Ριβιέρα τον Αύγουστο, ή, η Γερμανία κήρυξε τον πόλεμο στην Αμερική στις 11 Δεκεμβρίου 1941.» Κάποιοι μεμονωμένοι Αμερικανοί μπορεί να πούλησαν τις μετοχές τους την περασμένη εβδομάδα, και κάποιοι Γάλλοι πηγαίνουν στη Ριβιέρα κάθε Αύγουστο, και ορισμένα άτομα που έλεγχαν την γερμανική κυβέρνηση ενέκριναν ένα ψήφισμα που κήρυσσε τον πόλεμο εναντίον της Αμερικής στις 11 Δεκεμβρίου 1941. Τα αθροίσματα δεν δρουν, μόνο τα άτομα δρουν. Η συλλογική δράση είναι μια πλάνη, όπως εξήγησε ο Ludwig von Mises. Στην αρχή αυτό φαίνεται περίεργο, αλλά μετά από περαιτέρω προβληματισμό γίνεται αυτονόητο και έτσι πολλοί πομπώδεις ισχυρισμοί καταρρίπτονται. Για παράδειγμα, τα mainstream Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης παρουσιάζουν επικεφαλίδες όπως «Οι Αμερικανοί φοβούνται τον κορωνοϊό». Αυτή είναι μια δήλωση κενή νοήματος, καθώς δεν υπάρχει η οντότητα «Αμερικανοί», μόνο μεμονωμένοι άνθρωποι που ζουν στην Αμερική. Ο φόβος μήπως μολυνθούν από τον κορωνοϊό, που αποδίδεται από το πρωτοσέλιδο στους Αμερικανούς γενικά, κυμαίνεται σε ατομικό επίπεδο και καλύπτει ένα φάσμα από τον υπερβολικά φοβισμένο που δεν βγαίνει από το σπίτι του, στον σχεδόν ακλόνητο, που βγαίνει δίχως να το σκέφτεται καθόλου.
- Patrick Barron
Ο χρήσιμος κολεκτιβιστικός όρος «εμείς», εφάρμοσε ένα ιδεολογικό καμουφλάζ στην πραγματικότητα της πολιτικής ζωής. Αν «είμαστε το κράτος», τότε οτιδήποτε κάνει μια κυβέρνηση σε ένα άτομο δεν είναι μόνο δίκαιο και μη τυραννικό, αλλά και «εθελοντικό» όσον αφορά το μεμονωμένο άτομο. Εάν η κυβέρνηση έχει δημιουργήσει ένα τεράστιο δημόσιο χρέος που πρέπει να πληρωθεί φορολογώντας μια ομάδα προς όφελος μιας άλλης, αυτή η πραγματικότητα της επιβάρυνσης αποκρύπτεται λέγοντας ότι «χρωστάμε στον εαυτό μας». Αν το κράτος επιστρατεύσει έναν άνθρωπο ή τον ρίξει στη φυλακή γιατί έχει αντίθετες απόψεις, τότε το άτομο αυτό «το έκανε στον εαυτό του» και, ως εκ τούτου, δεν έχει συμβεί τίποτα ανάρμοστο.
Πρέπει, συνεπώς, να τονίσουμε με έμφαση ότι «εμείς» δεν είμαστε το κράτος. Το κράτος δεν είναι «εμείς». Η κυβέρνηση με καμία ακριβή έννοια δεν «εκπροσωπεί» την πλειοψηφία του λαού. Ακόμα κι αν το έκανε όμως, ακόμα και αν το 70% των ανθρώπων αποφάσιζαν να δολοφονήσουν το υπόλοιπο 30%, αυτό θα ήταν και πάλι δολοφονία και δεν θα ήταν εθελοντική αυτοκτονία εκ μέρους της δολοφονημένης μειοψηφίας. Κανένα οργανικό μεταφορικό λόγου, καμία άσχετη κοινοτοπία που υποδηλώνει πως «είμαστε όλοι κομμάτι του άλλου», δεν πρέπει να επιτρέπεται να αποκρύψει αυτό το βασικό γεγονός.
- Murray N. Rothbard
-Λεμουριος τρολιστας
κοπριτης (απαντωντας) εδω...ακριβως αυτο πρεπει να ακολουθησουμε εχοντας ως συμβολο το ξιφος και τη δαδα του και ως οδηγο τους αναρχοκαπιταλιστες:
Μεθοδολογικός ατομικισμός εναντίον κολεκτιβισμού
Τους εξηγούσα ότι η οικονομική επιστήμη εμπίπτει στη γενικότερη επιστήμη περί ανθρώπινης δράσης. Όλη η δράση είναι ατομική, υποκειμενική και σκόπιμη. Ο Ludwig von Mises χρησιμοποίησε τη φράση μεθοδολογικός ατομικισμός να εξηγήσει τη βάση του τι μπορεί να είναι γνωστό για την οικονομία ειδικότερα και την ανθρώπινη δράση γενικότερα. Είναι το άτομο, και όχι το σύνολο, που προσπαθεί να επιτύχει ένα υψηλότερο επίπεδο ικανοποίησης αναγκών και επιθυμιών, όπως το αντιλαμβάνεται ανά οποιαδήποτε στιγμή. Φυσικά, αυτές οι «προτιμήσεις» είναι υποκειμενικές, που σημαίνει ότι είναι αναμφίβολα διαφορετικές για διαφορετικούς ανθρώπους και υπόκεινται σε συνεχή αλλαγή ακόμα και εντός του πλαισίου δράσης του ίδιου ατόμου.
Δεν υπάρχει «ομαδική» ανθρώπινη δράση, όπως π.χ. υπονοείται σε φράσεις τύπου «οι Αμερικανοί επέλεξαν να πουλήσουν τις μετοχές τους την περασμένη εβδομάδα, οι Γάλλοι αρέσκονται να πηγαίνουν στη Ριβιέρα τον Αύγουστο, ή, η Γερμανία κήρυξε τον πόλεμο στην Αμερική στις 11 Δεκεμβρίου 1941.» Κάποιοι μεμονωμένοι Αμερικανοί μπορεί να πούλησαν τις μετοχές τους την περασμένη εβδομάδα, και κάποιοι Γάλλοι πηγαίνουν στη Ριβιέρα κάθε Αύγουστο, και ορισμένα άτομα που έλεγχαν την γερμανική κυβέρνηση ενέκριναν ένα ψήφισμα που κήρυσσε τον πόλεμο εναντίον της Αμερικής στις 11 Δεκεμβρίου 1941. Τα αθροίσματα δεν δρουν, μόνο τα άτομα δρουν. Η συλλογική δράση είναι μια πλάνη, όπως εξήγησε ο Ludwig von Mises. Στην αρχή αυτό φαίνεται περίεργο, αλλά μετά από περαιτέρω προβληματισμό γίνεται αυτονόητο και έτσι πολλοί πομπώδεις ισχυρισμοί καταρρίπτονται. Για παράδειγμα, τα mainstream Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης παρουσιάζουν επικεφαλίδες όπως «Οι Αμερικανοί φοβούνται τον κορωνοϊό». Αυτή είναι μια δήλωση κενή νοήματος, καθώς δεν υπάρχει η οντότητα «Αμερικανοί», μόνο μεμονωμένοι άνθρωποι που ζουν στην Αμερική. Ο φόβος μήπως μολυνθούν από τον κορωνοϊό, που αποδίδεται από το πρωτοσέλιδο στους Αμερικανούς γενικά, κυμαίνεται σε ατομικό επίπεδο και καλύπτει ένα φάσμα από τον υπερβολικά φοβισμένο που δεν βγαίνει από το σπίτι του, στον σχεδόν ακλόνητο, που βγαίνει δίχως να το σκέφτεται καθόλου.
- Patrick Barron
Ο χρήσιμος κολεκτιβιστικός όρος «εμείς», εφάρμοσε ένα ιδεολογικό καμουφλάζ στην πραγματικότητα της πολιτικής ζωής. Αν «είμαστε το κράτος», τότε οτιδήποτε κάνει μια κυβέρνηση σε ένα άτομο δεν είναι μόνο δίκαιο και μη τυραννικό, αλλά και «εθελοντικό» όσον αφορά το μεμονωμένο άτομο. Εάν η κυβέρνηση έχει δημιουργήσει ένα τεράστιο δημόσιο χρέος που πρέπει να πληρωθεί φορολογώντας μια ομάδα προς όφελος μιας άλλης, αυτή η πραγματικότητα της επιβάρυνσης αποκρύπτεται λέγοντας ότι «χρωστάμε στον εαυτό μας». Αν το κράτος επιστρατεύσει έναν άνθρωπο ή τον ρίξει στη φυλακή γιατί έχει αντίθετες απόψεις, τότε το άτομο αυτό «το έκανε στον εαυτό του» και, ως εκ τούτου, δεν έχει συμβεί τίποτα ανάρμοστο.
Πρέπει, συνεπώς, να τονίσουμε με έμφαση ότι «εμείς» δεν είμαστε το κράτος. Το κράτος δεν είναι «εμείς». Η κυβέρνηση με καμία ακριβή έννοια δεν «εκπροσωπεί» την πλειοψηφία του λαού. Ακόμα κι αν το έκανε όμως, ακόμα και αν το 70% των ανθρώπων αποφάσιζαν να δολοφονήσουν το υπόλοιπο 30%, αυτό θα ήταν και πάλι δολοφονία και δεν θα ήταν εθελοντική αυτοκτονία εκ μέρους της δολοφονημένης μειοψηφίας. Κανένα οργανικό μεταφορικό λόγου, καμία άσχετη κοινοτοπία που υποδηλώνει πως «είμαστε όλοι κομμάτι του άλλου», δεν πρέπει να επιτρέπεται να αποκρύψει αυτό το βασικό γεγονός.
- Murray N. Rothbard
-Λεμουριος τρολιστας
Πέμπτη, 19 Δεκεμβρίου, 2024
Το ωραίο είναι ότι ενίοτε κάνεις λόγο για αμπελοφιλόσοφους...
Υπό την οπτική του Barron το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ και τα ομαδικά αθλήματα δεν θα έπρεπε να υπάρχουν. Δεν θα έπρεπε να εκδηλώνονται ως ομαδικές δράσεις αυτές των αντίπαλων αθλητικών ομάδων. Η υπαγωγή σε μια κοινή φανέλα, στην πειθαρχία ενός τρόπου αγώνα, σε ένα σύστημα προπονητικής είναι το ίδιο με την επιβολή του κράτους, υπό αυτή την έννοια.
Ούτε και στρατός θα έπρεπε να υπάρχει. Και αυτή η συλλογική δράση δεν θα μπορούσε να εκδηλωθεί από επιμέρους ατομικότητες.
Η περιγραφή του κράτους από τον Rothbard είναι αυτή ενός (κάτι σαν) ολοκληρωτικού κράτους. Μόνο που δεν είναι όλα τα κράτη ολοκληρωτικά.
Τα παραδείγματα είναι αρκούντως γελοία. Αυτό με τον κορωνοϊό κυρίως. Υπάρχουν μεμονωμένα άτομα που ζουν στις ΗΠΑ, έτσι; Αυτά τα μεμονωμένα άτομα δεν μιλούν μια επίσημη κοινή γλώσσα για να συνεννοηθούν; Δεν ζουν κάτω από ένα κοινό νομικό πλαίσιο; Σαφώς ζουν. Από εκεί και μετά τελειώνει το φούμαρο της μεμονωμένης ατομικότητας. Τα άτομα αυτά, ακόμη και στις χυλώδεις ΗΠΑ, συγκροτούν μια κοινωνία. Πολύ περισσότερο στην Ευρώπη που δεν είναι μόνο γλώσσα και κράτος που τα ενώνουν. Είναι πολιτισμός, ιστορία, καταγωγή.
Όπως λένε οι αριστοτελικοί ανά τους αιώνες (με τον Χέρντερ πρώτο) δεν υπάρχει κανένας που να γεννήθηκε μόνος, που να μεγάλωσε μόνος σε κάποια γωνιά της γης και που να ήταν ικανός να ζήσει μόνος. Όλη η ανθρώπινη ιστορία είναι μια ιστορία κοινωνιών. Με σημαντικότερη όλων των κοινωνιών. το έθνος.
Αν πιστεύεις τον Rothbard είσαι αντιφατικός με τα πιστεύω σου ζώντας σε κοινωνία και κρατική επικράτεια. Υπάρχουν έρημοι στην Αφρική και την Αυστραλία που θα μπορούσες να καταφύγεις για να ζήσεις ως μεμονωμένη ατομικότητα. Γιατί δεν το κάνεις; Μόνο γιατί θα πεθάνεις; Ε δεν αξίζει να ρισκάρεις την ζωή σου για την αλήθεια, σύμφωνα με τις ιδέες σου; Γιατί διαβάζεις 25 ώρες το 24ωρο το ιστολόγιο της λέσχης; Αν ήθελες να διαβάζεις τα σχόλιά σου ως μεμονωμένη ατομικότητα θα τα έγραφες σε ένα τετράδιο για να τα διαβάζεις μόνο εσύ. Μήπως θες να τα διαβάζουν και άλλοι γιατί νομίζεις ότι μπορεί να τους επηρεάσεις; Ασφαλώς. Τότε όμως θες να γίνεις και εσύ μέρος ενός κοινωνικού πλαισίου και μάλιστα ως επιρροή του.
Για να δούμε αν αυτό το κοινωνικό πλαίσιο είναι απλά άθροισμα ατόμων ή κάτι πιο οργανικά ολιστικό. Ποιος ο λόγος να επιλέγεις το δικό μας ιστολόγιο για να σχολιάζεις; Υπάρχουν τόσα άλλα. Με περισσότερους αναγνώστες, με πιο κοντινές απόψεις στις δικές σου. Γιατί επιλέγεις αυτό; Γιατί επιλέγεις αυτό;
Γιατί έχει μια ταυτότητα που σε κάνει να το επιλέγεις. Και γιατί θες να επηρεάσεις με κάποιον τρόπο τους αναγνώστες του. Άρα, γιατί θες να γίνεις μέρος του διαλόγου και να υποστηρίξεις κάποιες απόψεις. Οι απόψεις σου είναι ατομικά προϊόντα; Είναι μόνο δικές σου; Ή μήπως είναι απόψεις ενός πολιτικού χώρου; Προφανώς το δεύτερο.
Ο πολιτικός χώρος τι είναι; Μόνο κάποια άτομα, μόνο συμφέροντα ή ιδέες που ενώνουν άτομα και εκφράζουν συμφέροντα; Μάλλον το δεύτερο, έτσι;
Δεν είναι σίγουρο αν το έχεις καταλάβει αλλά εδώ και κάποιες αράδες έχει χαθεί η υποτιθέμενη μεμονωμένη ατομικότητα. Το άτομο, (εσύ στην προκειμένη περίπτωση), έχει απορροφηθεί σε μια ενότητα που το εμπεριέχει μαζί με άλλα άτομα και το υπερβαίνει σε αριθμούς και κυρίως σε ουσία.
Πολύ περισσότερο εφόσον δηλώνεις φυλετιστής, εκεί να δεις πώς ισοπεδώνεται η ατομικότητα στις φυλετικές κοινότητες. Ψάξε στην ιστορία των φατριών και αν βρεις την υποψία ύπαρξης της έννοιας "άτομο" σφύρα κλέφτικα.
Υπό την οπτική του Barron το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ και τα ομαδικά αθλήματα δεν θα έπρεπε να υπάρχουν. Δεν θα έπρεπε να εκδηλώνονται ως ομαδικές δράσεις αυτές των αντίπαλων αθλητικών ομάδων. Η υπαγωγή σε μια κοινή φανέλα, στην πειθαρχία ενός τρόπου αγώνα, σε ένα σύστημα προπονητικής είναι το ίδιο με την επιβολή του κράτους, υπό αυτή την έννοια.
Ούτε και στρατός θα έπρεπε να υπάρχει. Και αυτή η συλλογική δράση δεν θα μπορούσε να εκδηλωθεί από επιμέρους ατομικότητες.
Η περιγραφή του κράτους από τον Rothbard είναι αυτή ενός (κάτι σαν) ολοκληρωτικού κράτους. Μόνο που δεν είναι όλα τα κράτη ολοκληρωτικά.
Τα παραδείγματα είναι αρκούντως γελοία. Αυτό με τον κορωνοϊό κυρίως. Υπάρχουν μεμονωμένα άτομα που ζουν στις ΗΠΑ, έτσι; Αυτά τα μεμονωμένα άτομα δεν μιλούν μια επίσημη κοινή γλώσσα για να συνεννοηθούν; Δεν ζουν κάτω από ένα κοινό νομικό πλαίσιο; Σαφώς ζουν. Από εκεί και μετά τελειώνει το φούμαρο της μεμονωμένης ατομικότητας. Τα άτομα αυτά, ακόμη και στις χυλώδεις ΗΠΑ, συγκροτούν μια κοινωνία. Πολύ περισσότερο στην Ευρώπη που δεν είναι μόνο γλώσσα και κράτος που τα ενώνουν. Είναι πολιτισμός, ιστορία, καταγωγή.
Όπως λένε οι αριστοτελικοί ανά τους αιώνες (με τον Χέρντερ πρώτο) δεν υπάρχει κανένας που να γεννήθηκε μόνος, που να μεγάλωσε μόνος σε κάποια γωνιά της γης και που να ήταν ικανός να ζήσει μόνος. Όλη η ανθρώπινη ιστορία είναι μια ιστορία κοινωνιών. Με σημαντικότερη όλων των κοινωνιών. το έθνος.
Αν πιστεύεις τον Rothbard είσαι αντιφατικός με τα πιστεύω σου ζώντας σε κοινωνία και κρατική επικράτεια. Υπάρχουν έρημοι στην Αφρική και την Αυστραλία που θα μπορούσες να καταφύγεις για να ζήσεις ως μεμονωμένη ατομικότητα. Γιατί δεν το κάνεις; Μόνο γιατί θα πεθάνεις; Ε δεν αξίζει να ρισκάρεις την ζωή σου για την αλήθεια, σύμφωνα με τις ιδέες σου; Γιατί διαβάζεις 25 ώρες το 24ωρο το ιστολόγιο της λέσχης; Αν ήθελες να διαβάζεις τα σχόλιά σου ως μεμονωμένη ατομικότητα θα τα έγραφες σε ένα τετράδιο για να τα διαβάζεις μόνο εσύ. Μήπως θες να τα διαβάζουν και άλλοι γιατί νομίζεις ότι μπορεί να τους επηρεάσεις; Ασφαλώς. Τότε όμως θες να γίνεις και εσύ μέρος ενός κοινωνικού πλαισίου και μάλιστα ως επιρροή του.
Για να δούμε αν αυτό το κοινωνικό πλαίσιο είναι απλά άθροισμα ατόμων ή κάτι πιο οργανικά ολιστικό. Ποιος ο λόγος να επιλέγεις το δικό μας ιστολόγιο για να σχολιάζεις; Υπάρχουν τόσα άλλα. Με περισσότερους αναγνώστες, με πιο κοντινές απόψεις στις δικές σου. Γιατί επιλέγεις αυτό; Γιατί επιλέγεις αυτό;
Γιατί έχει μια ταυτότητα που σε κάνει να το επιλέγεις. Και γιατί θες να επηρεάσεις με κάποιον τρόπο τους αναγνώστες του. Άρα, γιατί θες να γίνεις μέρος του διαλόγου και να υποστηρίξεις κάποιες απόψεις. Οι απόψεις σου είναι ατομικά προϊόντα; Είναι μόνο δικές σου; Ή μήπως είναι απόψεις ενός πολιτικού χώρου; Προφανώς το δεύτερο.
Ο πολιτικός χώρος τι είναι; Μόνο κάποια άτομα, μόνο συμφέροντα ή ιδέες που ενώνουν άτομα και εκφράζουν συμφέροντα; Μάλλον το δεύτερο, έτσι;
Δεν είναι σίγουρο αν το έχεις καταλάβει αλλά εδώ και κάποιες αράδες έχει χαθεί η υποτιθέμενη μεμονωμένη ατομικότητα. Το άτομο, (εσύ στην προκειμένη περίπτωση), έχει απορροφηθεί σε μια ενότητα που το εμπεριέχει μαζί με άλλα άτομα και το υπερβαίνει σε αριθμούς και κυρίως σε ουσία.
Πολύ περισσότερο εφόσον δηλώνεις φυλετιστής, εκεί να δεις πώς ισοπεδώνεται η ατομικότητα στις φυλετικές κοινότητες. Ψάξε στην ιστορία των φατριών και αν βρεις την υποψία ύπαρξης της έννοιας "άτομο" σφύρα κλέφτικα.
Πέμπτη, 19 Δεκεμβρίου, 2024
Αχιλλέας
Mod, μα και εκεί να καταφύγει ο «ανώνυμος», δηλαδή στις ερήμους και στις ζούγκλες, και εκεί θα είναι υποχρεωμένος να λειτουργεί ως μέρος ενός συνόλου. Θα γνωρίζει το ποιος και το τι είναι, καθώς το δικό του «είναι» θα έρχεται σε αντίθεση με αυτό της χλωρίδας και της πανίδας. Ο ίδιος θα ανήκει στο σύνολο των ανθρώπων εν αντιθέσει με το περιβάλλον του το οποίο θα ανήκει στα σύνολα των ζώων, των φυτών κλπ. Ταυτόχρονα, οι ίδιοι αιώνιοι φυσικοί νόμοι (άραγε και αυτοί δεν αποτελούν κομμάτι ενός συνόλου;) θα είναι παρόντες και εκεί, και ο ίδιος θα είναι αναγκασμένος να τους υπηρετεί. Να προσπαθεί να ζεσταθεί τον χειμώνα και να δροσιστεί το καλοκαίρι. Όλα, και όλοι, λειτουργούν εντός συνόλων και ουδείς μπορεί να ξεφύγει από αυτά. Μέχρι και οι σκέψεις του «ανώνυμου». Δεν μιλάει, όπως πολύ σωστά είπες, μία κοινή γλώσσα για να συνεννοηθεί; Δεν τον καθιστά αυτό μέλος ενός συνόλου; Μέχρι και ο εσωτερικός του μονόλογος σε αυτή την γλώσσα γίνεται. Ακόμη κι εάν ήθελε να ξεφύγει εκτός αυτών των γλωσσικών συνόλων, δεν θα μπορούσε να το κάνει. Μπορεί να ξεφύγει κάποιος εκτός λογικών δομών; Κι εάν ξεφύγει εκτός των παραπάνω; Αυτό δεν τον καθιστά παράλογο;
Και επειδή έκανες και μία αναφορά στον Αριστοτέλη, ας θυμηθούμε και μία ιστορία μεγίστης «κακοποίησης» αυτού του φιλοσόφου. Θυμάμαι την Έβραιορωσίδα φιλόσοφο Ayn Rand (η οποία λατρεύεται από τους απανταχού ακροδεξιούς και «άναρχό»-καπιταλιστές) να αναφέρει σε μία συνέντευξή της ότι ο μοναδικός φιλόσοφος που την είχε επηρεάσει πραγματικά ήταν ο Αριστοτέλης!! Τόση ουσιαστική κατανόησή του Αριστοτέλη είχε η συγκεκριμένη. Η οποία έβγαζε ένα απερίγραπτο μίσος για τους ανθρώπους που «δεν τα κατάφεραν». Με την τραγική ειρωνεία να καταλήξει να ζει (και να αποβιώσει) εντός εργατικών κατοικιών στην Αμερική, καθώς προς το τέλος της ζωής της βρισκόταν σε απόλυτη πενία. Βλέπετε είχε δώσει μεγάλο κομμάτι της περιουσίας της στο να συντηρεί τον σύζυγό της, ο οποίος ήταν ζωγράφος… Η κυρία Rand, όπου εάν δεν ήταν για τις εργατικές κατοικίες θα ήταν στον δρόμο. Η Rand που δεν θα τα είχε «καταφέρει».
Και επειδή έκανες και μία αναφορά στον Αριστοτέλη, ας θυμηθούμε και μία ιστορία μεγίστης «κακοποίησης» αυτού του φιλοσόφου. Θυμάμαι την Έβραιορωσίδα φιλόσοφο Ayn Rand (η οποία λατρεύεται από τους απανταχού ακροδεξιούς και «άναρχό»-καπιταλιστές) να αναφέρει σε μία συνέντευξή της ότι ο μοναδικός φιλόσοφος που την είχε επηρεάσει πραγματικά ήταν ο Αριστοτέλης!! Τόση ουσιαστική κατανόησή του Αριστοτέλη είχε η συγκεκριμένη. Η οποία έβγαζε ένα απερίγραπτο μίσος για τους ανθρώπους που «δεν τα κατάφεραν». Με την τραγική ειρωνεία να καταλήξει να ζει (και να αποβιώσει) εντός εργατικών κατοικιών στην Αμερική, καθώς προς το τέλος της ζωής της βρισκόταν σε απόλυτη πενία. Βλέπετε είχε δώσει μεγάλο κομμάτι της περιουσίας της στο να συντηρεί τον σύζυγό της, ο οποίος ήταν ζωγράφος… Η κυρία Rand, όπου εάν δεν ήταν για τις εργατικές κατοικίες θα ήταν στον δρόμο. Η Rand που δεν θα τα είχε «καταφέρει».
Παρασκευή, 20 Δεκεμβρίου, 2024
Χαχαχα...φυτό ο κύριο Λεμούριος; Μα μέχρι σήμερα νομίζαμε ότι είναι ψάρι. Γοργόνα για την ακρίβεια.
Λεμούρι, με προσβολές δεν γίνεσαι δεκτός στον διάλογο και θα καταλήξεις μόνος σου με τον πόνο σου, όπως επιτάσσει η ιδεολογία σου. Βρες επιχειρήματα και άσε την συνθηματολογία. Χρειάζεται να διαβάσεις πολύ ακόμη.
Λεμούρι, με προσβολές δεν γίνεσαι δεκτός στον διάλογο και θα καταλήξεις μόνος σου με τον πόνο σου, όπως επιτάσσει η ιδεολογία σου. Βρες επιχειρήματα και άσε την συνθηματολογία. Χρειάζεται να διαβάσεις πολύ ακόμη.
Παρασκευή, 20 Δεκεμβρίου, 2024
Σταμάτης
Όχι μόνο είναι φυλετιστής ο Λεμούριος. Έχει δηλώσει, επιπλέον, και "χιτλερικός". Παραβλέποντας, προφανώς, ότι ο Χίτλερ επέβαλε στα μέλη του κόμματός του να φορούν στρατιωτική στολή ως ένδειξη ακραίας κοινοτιστικής ομοιομορφίας. Μιας ομοιομορφίας που στόχο είχε να περιορίσει την όποια ατομική, ταξική ή άλλη διαφοροποίηση.
Παρασκευή, 20 Δεκεμβρίου, 2024