του Σταμάτη Μαμούτου
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως οι μητρικές συμβουλές πάντα έχουν μια χρησιμότητα. Το διαπίστωσα ξανά κατά τη Δευτέρα που μας πέρασε. Η μητέρα μου πρότεινε να την συνοδεύσω στο δημοτικό θέατρο του Πειραιά, όπου η ορχήστρα σύγχρονης μουσικής της ΕΡΤ θα παρουσίαζε ένα μουσικό θεατρικό αναλόγιο. Η αλήθεια είναι ότι δεν χρειάστηκε να καταβάλει ιδιαίτερο κόπο για να με πείσει γιατί μου αρέσει η κλασική μουσική. Έτσι, στις επτά και μισή βρισκόμασταν έξω από το πολύ όμορφο και ανακαινισμένο δημοτικό θέατρο της πόλης που φιλοξενεί το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας και την αγαπημένη μου αθλητική ομάδα.
Οι οργανωτές της εκδήλωσης είχαν ανακοινώσει ότι η είσοδος θα ήταν δωρεάν, με σειρά προτεραιότητας. Δυστυχώς, η αξιέπαινη αυτή πρωτοβουλία δεν συνοδεύτηκε από μια ικανοποιητική οργάνωση εκ μέρους των υπευθύνων του θεάτρου. Έτσι, από τη στιγμή που άνοιξαν οι θύρες και μέχρι να εισέλθει στην αίθουσα ο πολύς κόσμος που είχε συγκεντρωθεί, η έλλειψη ανθρώπων ικανών να επιβάλουν την παρουσία τους στο χώρο και την πειθαρχία στο κοινό έφερε ως αποτέλεσμα η είσοδος του κοινού να θυμίζει περισσότερο συνθήκες του (επίσης αγαπημένου μου) γηπέδου, παρά χώρου που θα φιλοξενούσε μια συναυλία κλασικής μουσικής. Με την διαφορά, όμως, ότι το κοινό σε αυτή την περίπτωση ήταν διαφορετικών χαρακτηριστικών και ηλικιών. Ευτυχώς, όλο αυτό διήρκεσε λίγο και όταν ο κόσμος βρέθηκε στο εσωτερικό της αίθουσας όλα λειτούργησαν πολύ καλά. Τα φώτα χαμήλωσαν, ο όμορφος χώρος απέκτησε μια μαγευτική υποβλητικότητα και η ορχήστρα εμφανίστηκε στην σκηνή.
Η συναυλία διαιρέθηκε σε τρεις πράξεις, εκ των οποίων η κάθε μια ήταν ημίωρης διάρκειας. Το περιεχόμενο των λιμπρέτων στόχευσε στην ανάδειξη του γυναικείου παράγοντα στην ιστορία της λογοτεχνίας και του θεατρικού κειμένου.
Στην πρώτη πράξη οι ηθοποιοί Μαρίνα Καλογήρου και Αλεξάνδρα Αϊδίνη, συνοδευόμενες από τα οπερετικά φωνητικά της σολίστ Μυρσίνης Μαργαρίτη, απήγγειλαν χωρία από το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα, την τραγωδία «Αγαμέμνων» του Αισχύλου, από την «Μήδεια» του Ευριπίδη, από το (άσχετο με τα έργα της υπόλοιπης ενότητας) βιβλικό «Άσμα Ασμάτων» και στίχους της Σαπφούς. Η μουσική συνόδευε τις απαγγελίες δημιουργώντας ένα εξαίσιο ηχητικό υπόβαθρο. Στα σημεία που αφορούσαν τα έργα του Πλάτωνα και του Αισχύλου, η μουσική απέπνεε μια ηχητική στιλπνότητα και διέθετε (το αγαπημένο μου) επικό ύφος. Στα υπόλοιπα χαμήλωσε σε πιο υποβλητικά φάσματα.
Στην δεύτερη πράξη απαγγέλθηκαν χωρία από τα έργα «Ρωμαίος και Ιουλιέττα» και «Μάκβεθ» του Σαίξπηρ, καθώς επίσης κι από τα «Θείος Βάνιας» και «Ο Γλάρος» του Αντόν Τσέχωφ και «Δον Ζουάν» του Μολιέρου. Η μουσική συνοδεία ήταν εξίσου μαγευτική. Υποβλητική, με επικές εξάρσεις, ακουγόταν σαν ένα εξαίσιο soundtrack μιας αναδρομής στην ιστορία του ευρωπαϊκού λόγου.
Στην τελευταία πράξη τα κείμενα στα οποία εστίασαν οι ηθοποιοί και η σολίστ ήταν νεότερα. Επρόκειτο για τα «Ωκεανός» του Αλεσσάντρο Μπαρίκκο, «Λαχταρώ» της Σάρα Κέιν, «3 Δευτερόλεπτα…Η μνήμη του χρυσόψαρου και άλλων ευτυχισμένων ζώων» της Κατερίνας Μπερδέκα και «Ευτυχισμένες μέρες» του Σάμιουελ Μπέκετ. Οι διαφορές στο λογοτεχνικό ύφος της χαοτικά ατομικιστικής μοντέρνας γραφής από εκείνο της παραδοσιακής, ομολογώ ότι ακούστηκαν εκκωφαντικές στα αυτιά ενός παραδοσιοκράτη, όπως εγώ. Το ίδιο διαπίστωσα ότι συνέβη και σε άλλους παρευρισκόμενους. Στον αντίποδα, το κλείσιμο της συναυλίας από την ορχήστρα ήταν εκπληκτικό!
Αξίζει, λοιπόν, ένα εύγε στον διευθυντή της ορχήστρας Θεόδωρο Λεμπέση και στα τριάντα έξι μέλη της. Καλές και οι δυο ηθοποιοί, όπως επίσης και η σοπράνο. Αναμφίβολα, είναι ευχή όλων μας η ΕΡΤ και οι δήμοι της χώρας να συνεχίσουν να λαμβάνουν τέτοιες πρωτοβουλίες.