Ριμέικ

Όσοι έχουν διαβάσει το βιβλίο "Δράκοι στο Φθινοπωρινό Δειλινό" των MARGARET WEIS και TRACY HICKMAN, θα θυμούνται ότι όταν ένας πιτσιρικάς ευχήθηκε να έβλεπε κάποτε έναν ζωντανό δράκο, ο γερο-μάγος του απάντησε ότι καλό θα ήταν να προσέχει τι εύχεται.

Έχοντας χιουμοριστική διάθεση, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η φράση αυτή ταιριάζει, σήμερα, σε εμάς τα μέλη της φ.λε.φα.λο. που νοσταλγούμε συχνά τη δεκαετία του '80.  Και τούτο γιατί η πραγματικότητα τείνει να μας κάνει την χάρη, αλλά υπό την μορφή φάρσας.

Είναι γεγονός ότι, τον τελευταίο καιρό, η ελληνική πραγματικότητα φέρνει λίγο σε ένα κακοπαιγμένο ριμέικ των '80's. To «βρώμικο πασοκικό '89» αναβιώνει στο ξέσπασμα των σκανδάλων της άθλιας πολιτικής ελίτ των καιρών μας. Η ελληνοτουρκική ένταση του 1987 ξαναζεί μέσα σε εκείνη των ημερών μας (με τη διαφορά ότι, όπως κι αν ακούγεται αυτό, ο αστείος Τσίπρας δεν έχει τις διπλωματικές ικανότητες του Ανδρέα Παπανδρέου). Ο ποδοσφαιρικός πόλεμος της «εποχής των κουμπουριών» του Βαρδινογιάννη και των πάμπερς του Κοσκωτά, επαναλαμβάνεται με περσόνες όπως ο Ιβάν Σαββίδης και με μαύρα ταμεία κομμάτων.

Ασφαλώς, όσοι νοσταλγούμε τα '80'ς, είναι γεγονός ότι δεν εννοούμε όλα τα παραπάνω.  Αλλά, φαίνεται ότι ακόμη και η μοίρα έχει πάρει στα αστεία αυτό τον τόπο. Ωστόσο, εμείς παραμένουμε ρομαντικοί. Και κρατάμε την ουσία όλων των ωραίων στοιχείων που μας χάρισε η αγαπημένη μας δεκαετία του '80. Τις μηχανές, το heavy metal, τα comics, τις ζωντανές γειτονιές, τους σπουδαίους αθλητές, τη ζωντανή –εθνικά ελληνική-  κοινωνία.

Και, βέβαια, υπενθυμίζουμε στους κυβερνώντες πως, όσο και να το θέλουν, δεν θα ξεχαστεί το μακεδονικό ζήτημα για κανένα πρωτάθλημα συλλόγου της Θεσσαλονίκης. Τα πρόσφατα γεγονότα αποτελούν την κορυφή ενός συστήματος που οι ίδιοι όχι μόνο δεν τόλμησαν να χτυπήσουν αλλά και συνεργάστηκαν μαζί του. Αυτή είναι η αλήθεια και δεν καλύπτεται πίσω από ηθικολογικές αποφάσεις. Αλλά και στους αντιπολιτευόμενους θα θυμίσουμε ότι καμιά τουρκική απειλή δεν θα μας κάνει να λησμονήσουμε τη Novartis και τη Siemens.

Στην τελική, εμείς είμαστε τα παιδιά των '80s. Ξέρουμε να διαχειριζόμαστε τις μνήμες τους αλλά και τα ριμέικ τους.