του Σταμάτη Μαμούτου
Αν και δεν περίμενα κάτι καλύτερο από αυτή την κυβέρνηση, θα αποφύγω να σταθώ στην χιουμοριστική διάθεση που έχει δημιουργήσει σε πολλούς σχολιαστές η υπουργοποίηση του Φώτη Κουβέλη και θα εστιάσω σε ένα άλλο, όχι τόσο προφανές αλλά αρκετά σημαντικότερο, στοιχείο του τελευταίου κυβερνητικού ανασχηματισμού. Ένα στοιχείο, που αφορά τον χώρο της δημόσιας εκπαίδευσης. Και για να γίνω πιο σαφής, θα δηλώσω ευθέως ότι ο Τσίπρας έχασε την ευκαιρία να προσφέρει μια μικρή, αλλά σίγουρα χρήσιμη, υπηρεσία στην χώρα. Έχασε, δηλαδή, την ευκαιρία να απαλλάξει το υπουργείο παιδείας από τον κύριο Γαβρόγλου. Τον χειρότερο (από τους χειρότερους) υπουργούς, που έχει περάσει απ' αυτό το πόστο.
Ο Κώστας Γαβρόγλου αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα υπουργού, ο οποίος έχει υποταχθεί σε όλα τα οξειδωμένα κατεστημένα της ελλαδικής εκπαίδευσης. Έχω αναφέρει και στο παρελθόν πόσο επικίνδυνη και αντιπνευματική θεωρώ την απόφασή του, να θέσει ως κεντρικό κριτήριο της εισόδου των μαθητών στα πανεπιστήμια τη σχολική βαθμολογία.
Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι εξακολουθούμε να αποτελούμε μια από τις χώρες, στο εκπαιδευτικό σύστημα της οποίας εκείνοι οι οποίοι θέλουν να σπουδάσουν σε κάποιο ίδρυμα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, κρίνονται σε γνωστική ύλη, και με μεθοδολογικά εργαλεία, της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης! Ακούγεται εύλογο αυτό; Για σκεφτείτε το λίγο. Και, μολονότι, σε προηγούμενες περιόδους είχαν γίνει στο υπουργείο παιδείας κάποιες συζητήσεις σχετικά με την εξόφθαλμη αυτή αντίφαση, ο κύριος Γαβρόγλου ήταν αυτός που έστρεψε τη ροή των συζητήσεων προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση! Βλέπετε, αν γινόταν το αυτονόητο, το κατεστημένο των «ειδικοτήτων» της παραπαιδείας και των φροντιστηρίων θα δεχόταν ένα καίριο χτύπημα. Οι φιλόλογοι και οι υπόλοιπες δυο-τρεις ειδικότητες, που κρατούν δέσμια την εκπαίδευση των ελληνικών γυμνασίων και λυκείων στους στενούς ορίζοντες των δικών τους γνωστικών πεδίων, θα κινδύνευαν να χάσουν το μονοπώλιο των φροντιστηρίων.
Έτσι, συνεχίζουμε ν’ αποτελούμε την χώρα, στην οποία κάποιος που θέλει να σπουδάσει κοινωνικές επιστήμες θα κριθεί στις πανελλαδικές εξετάσεις με όρους φιλολογίας. Και αντιστρόφως, κάποιος που έχει διδακτορικό στην φιλοσοφία ή στην ιστορία, μπορεί να είναι επαρκής ως καθηγητής στο πανεπιστήμιο, αλλά θα έχει λιγότερα μόρια, αν θελήσει να γίνει καθηγητής στο μάθημα της ειδικότητάς του στο λύκειο, από έναν φιλόλογο, γιατί ο τελευταίος έχει την μοριοδότηση της αόριστης «διδακτικής επάρκειας». Και, βέβαια, αν οποιαδήποτε πανεπιστημιακή σχολή προσπαθήσει να προσθέσει κάποια μαθήματα εκπαίδευσης στο πρόγραμμα σπουδών της, προκειμένου οι απόφοιτοί της να έχουν κι εκείνοι το δίπλωμα της διδακτικής επάρκειας, οι υπόγειες παρεμβάσεις του κατεστημένου των φιλολόγων είναι πάντοτε αρκετές και με τους εκβιασμούς τους αναγκάζουν το υπουργείο να μη δώσει τη σχετική έγκριση.
Όλα αυτά ασφαλώς τα γνωρίζει ο κύριος Γαβρόγλου. Το πρόβλημα με την περίπτωσή του είναι ότι όχι μόνο τα ανέχεται, αλλά φροντίζει συνειδητά και να τα ενδυναμώνει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η στάση του στο θέμα της εισαγωγής στα πανεπιστήμια. Φρονώ ότι εδώ και πολλά χρόνια είναι γνωστό ότι τα κριτήρια βαθμολόγησης στα ιδιωτικά σχολεία, καθώς και σε σχολεία της επαρχίας, όπου οι σχέσεις μεταξύ μαθητών και καθηγητών έχουν διαφορετικό χαρακτήρα, είναι πιο χαλαρά απ' ότι στα τυπικά, μαζικά σχολεία των αστικών κέντρων. Αλλά και πέρα από αυτό, η εξουσιοδότηση των καθηγητών να κρίνουν, με εντελώς προσωπικά κριτήρια, το ακαδημαϊκό μέλλον των μαθητών είναι απαράδεκτη. Φαίνεται ότι ο κύριος Γαβρόγλου καμώνεται πως δεν γνωρίζει ότι οι καθηγητές είναι άνθρωποι, με συμπάθειες και αντιπάθειες, οι οποίες σαφώς και τους επηρεάζουν στη βαθμολόγηση.
Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι, εκεί στο υπουργείο, ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. Ασφαλώς και γνωρίζουν την επικινδυνότητα και την αντιπαιδαγωγικότητα των όσων αποφασίζουν. Αλλά αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να τα έχουν καλά με τα ισχυρά δίκτυα του χώρου της εκπαίδευσης. Μην ξεχνάμε, εξάλλου, ότι η σύνδεση του ακαδημαϊκού μέλλοντος των μαθητών με τις βουλές των καθηγητών, προϋποθέτει πως οι μαθητές θα συμβιβαστούν, άνευ αμφισβητήσεων, με τα περιεχόμενα της διδακτέας ύλης και της προκρινόμενης κουλτούρας. Και, βέβαια, ο κύριος Γαβρόγλου ασφαλώς και θέλει χιλιάδες μαθητές, με το ακαδημαϊκό τους μέλλον να είναι εξαρτημένο από τον βαθμό του κονφορμισμού που θα επιδείξουν προς τις διδαχές της αριστερής "πολιτισμικής ορθότητας", τις οποίες αυτός πρεσβεύει ιδεολογικά και το εκπαιδευτικό κατεστημένο αναπαράγει εδώ και δεκαετίες στα λύκεια και τα γυμνάσια της χώρας.
Αλήθεια, οι, κάποτε, λαλίστατοι σύλλογοι των εκπαιδευτικών, σήμερα γιατί έχουν σιωπήσει; Δεν αναρωτιέται κανείς;
ΥΓ. Υπήρξα μαθητής μιας γενιάς, της οποίας κύριο γνώρισμα ήταν η αμφισβήτηση και η νεανική εξέγερση. Σαφώς, οφείλω να ομολογήσω ότι, οι νεορομαντικοί παραδοσιοκράτες εξεγερμένοι έφηβοι της γενιάς μου, ήμασταν λιγότεροι από τους αριστερούς και τους αναρχικούς. Όλοι μας, ωστόσο, αναζητούσαμε κάτι καλύτερο. Είχαμε όνειρα για το αύριο και πίστη στους εαυτούς μας. Οι διαφορές της γενιάς μου, της «γενιάς των καταλήψεων δηλαδή», με τις μεταγενέστερες, και ιδίως με τη σημερινή, είναι εμφανείς. Από τον rock τρόπο ζωής, από τα comics, από τον φανατισμό με τα αθλητικά δρώμενα, από την αγάπη στις μηχανές, από τις ζωντανές γειτονιές και τον αυθορμητισμό της αλάνας, καταλήξαμε στην πλαδαρή και ψυχικά απονευρωμένη γενιά των παιδιών του Mad.
Ωστόσο, για κάποιους ανεξήγητους λόγους, υπάρχουμε ακόμη ορισμένοι αέναοι έφηβοι, που τα ρουθούνια μας γεμίζουν με το άρωμα εκείνης της εποχής. Που, ενδεχομένως μάταια αλλά με σταθερή ένταση, εξακολουθούμε να αμφισβητούμε την επικρατούσα αστική παρακμή, αναζητώντας διεξόδους προς κάτι καλύτερο. Είμαστε αυτοί, που αισθανόμαστε τα διαχρονικά ηλεκτροσόκ του νεωτερικού πολιτισμού να γεμίζουν τα όνειρά μας, όπως λένε οι στίχοι του παρακάτω παλιού τραγουδιού που παραθέτω. Είμαστε εκείνοι που αντιλαμβανόμαστε ότι ο κύριος Γαβρόγλου κι εκείνοι που «κάνουν ζόρικα κουμάντα», εκφράζουν τους στίχους του Κατσιμίχα, αποτελώντας «μια συμμορία» της εξουσίας.
Σχόλια:
Ο Ζαχαρίας είπε...
Στάμο, νομίζω ότι τον αδικείς.
Είναι ο προτελευταίος από τους άθλιους.
Χειρότερος των χειρότερων είναι μακράν ο Αρβανιτόπουλος
Είναι ο προτελευταίος από τους άθλιους.
Χειρότερος των χειρότερων είναι μακράν ο Αρβανιτόπουλος
Πράγματι, έχεις δίκιο. Ήταν ό,τι αισχρότερο έχει ξεβράσει το πολιτικό κατεστημένο στο υπουργείο παιδείας