του Σταμάτη Μαμούτου
Runemaster-Wanderer (2020)
To Wanderer είναι η πρώτη ολοκληρωμένη κυκλοφορία των Σκωτσέζων Runemaster. Πρόκειται για ένα album αυθεντικού epic metal. Ωραίες μελωδίες που αποπνέουν επική αύρα, Στιβαρό rhythm section που παραπέμπει σε heavy metal εμβατήρια πολέμου. Και καταπληκτικά κιθαριστικά solos, τα οποία μας θυμίζουν τους σπουδαίους κιθαρίστες της δεκαετίας του ’80. Τα φωνητικά θυμίζουν το επιτηδευμένα επικό στυλ της σχολής των Doomsword, αλλά το κάνουν επιτυχημένα και δεν χάνουν την ιδιαιτερότητά τους.
Δεν υπάρχουν πολλά που μπορεί να γράψει κανείς για ένα τόσο σπουδαίο album. Πρόκειται για μια κυκλοφορία που ο ακροατής του αληθινού heavy metal απολαμβάνει από την αρχή μέχρι το τέλος. Ο ήχος των Runemaster φέρει επιρροές συγκροτημάτων κλασικού heavy metal, όπως οι Accept και Judas Priest, αλλά και νεότερων σχημάτων σαν τους Grand Magus και τους Doomsword. Ωστόσο οι επιρροές απορροφώνται με τρόπο που δεν επηρεάζει την ιδιαιτερότητα της ταυτότητας των Runemaster. Συμπερασματικά, ακούστε το Wanderer και απολαύστε μια από τις σημαντικότερες true epic metal κυκλοφορίες των τελευταίων ετών.
Blackmore's Night - Nature's Light (2021)
Ο μεγάλος παλαιός και η Candice Night επέστρεψαν με το νέο album των Blackmores Night. Στα γνωστά μουσικά μονοπάτια της παραδοσιακής ευρωπαϊκής μουσικής που είναι δοσμένη με ένα σύγχρονο ύφος οι Blackmores Night μας χαρίζουν μια ακόμη απολαυστική κυκλοφορία. Φανταστείτε ένα αμάλγαμα από υπέροχους ήχους της ευρωπαϊκής και της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής, να συναντούν στιγμές των Jethro Tull και όλες μαζί να πλέκονται σε ηχοχρώματα παιγμένα από έναν εκ των σημαντικότερων μουσικών της εποχής μας, τα οποία ερμηνεύει μια τραγουδίστρια με αιθέρια φωνή.
Αν θα πρέπει να ξεχωρίσω κάποια σημεία της μουσικής αυτής πανδαισίας θα μείνω στα «Four Winds», «Feather in the Wind» και «The Twisted Oak». Έκπληξη αποτελεί το blues κομμάτι (!!) «Der Letzte Musketier» που επαναφέρει τον άρχοντα στην ταστιέρα της ηλεκτρικής κιθάρας αλλά είναι εντελώς άσχετο με το ύφος του υπόλοιπου δίσκου. Ηλεκτρική μπαλάντα είναι και το «Wish You Were Here» ενώ το «Second Element» είναι μια ωραία pop μπαλάντα. Σαφώς τα τρία αυτά τραγούδια είναι εκτός του folk ύφους που αποπνέει το υπόλοιπο album. Ίσως ο μεγάλος παλαιός να αποθύμησε τα ηλεκτρικά του σολαρίσματα και τα πρόσθεσε. Ποιος ξέρει;
Black Swan - Shake The World (2020)
Ομολογώ ότι όταν βλέπω φωτογραφίες παλιών rock stars που υιοθετούν την poser αισθητική να συνεχίζουν σε μεγάλη ηλικία την χρήση eyeliners, να έχουν ξασμένα μαλλιά και να πουλάνε γοητεία, μειδιώ. Και τούτο γιατί θεωρώ ότι η κάθε ηλικία έχει την χάρη της, όπως και η σοβαρότητα την απόλυτότητα της ισχύος της. Όπως και να το κάνουμε ο «ρομαντικός δανδισμός» του παλιού καλού pop metal-glam hard rock απαιτεί νεαρά και όχι ρυτιδιασμένα πρόσωπα. Οι Black Swan είναι ένα σχήμα που απαρτίζουν ο Jeff Pilson (DOKKEN, FOREIGNER) στο μπάσο, ο Reb Beach (WINGER, WHITESNAKE) στην κιθάρα, ο Matt Starr (MR. BIG, ACE FREHLEY) στα τύμπανα και ο σπουδαίος Robin McAuley στα φωνητικά.
Όσον αφορά την αισθητική τους οι «κύκνοι» έχουν τα στοιχεία που προανέφερα. Αλλά στο καθαρά μουσικό πεδίο το album Shake The World δεν έχει να κάνει ούτε με τις κυανές ανταύγειες των μαλλιών του McAuley, ούτε με τίποτε fake. Πρόκειται για ένα πολύ καλό album που βασίζεται ηχητικά σε μια ισορροπία του παλιού καλού pop metal και νεώτερων rock στοιχείων. Οι μπαλάντες του είναι ενδιαφέρουσες αλλά, όσο περνούν τα χρόνια, νιώθω να χάνω το ενδιαφέρον μου για τέτοια ακούσματα. Αντιθέτως, κομματάρες όπως τα «Long Road to Nowhere», «Johnny Came Marching», «Immortal Souls», «She's on to Us» και «Sacred Place» καθιστούν το Shake The World απολαυστικό άκουσμα για κάθε φίλο της συγκεκριμένης μουσικής σκηνής.
Chalice -Trembling Crown (2020)
Το Trembling Crown είναι το πρώτο ολοκληρωμένο album των Φιλανδών Chalice. Αν μη τι άλλο ο πίνακας του William Blake στο εξώφυλλο και η εικόνα των τεσσάρων μουσικών με τα καπέλα και τα μακριά μαύρα σακάκια δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη από τους απανταχού ρομαντικούς. Η πρώτη καλή εντύπωση γίνεται ακόμη πιο μεγάλη όταν αρχίζει η ακρόαση των τραγουδιών. Οι Chalice παίζουν μελωδικό heavy metal με progressive και gothic περάσματα, τα οποία επενδύουν με επικό ύφος.
Τα τραγούδια τους χαρακτηρίζονται από ωραίες μελωδίες, οι κιθάρες ακούγονται αδαμάντινες, ενώ η τεχνική αρτιότητα των Φιλανδών γίνεται αντιληπτή από την πρώτη νότα. Σε πιο κλασικές γραμμές το «Night’s Hands», μελωδικό το «Trembling Crown», πολύ ωραίο το γοτθικό «Hunger of the Depth» ενώ θα προτιμούσα να προσθέσουν στίχους στο κατά τα άλλα πολύ ενδιαφέρον maiden-ικό «Karkanxholl». Κορυφαίο το «Wings I’ve Known», ωραία και τα «They Key» και «Stars». Κοντολογίς το Trembling Crown είναι ένας δίσκος που μπορεί να αρέσει σε έναν true metalhead χωρίς να ακούγεται κλασικό και δίχως να χάνει την επαφή του με νεότερες μουσικές φόρμες του heavy metal.
George Tsalikis-Return to Power (2021)
Δεν ξέρω αν υπάρχει Έλληνας ακροατής που όταν πρωτοβλέπει το album Return to Power να κυκλοφορεί από το προσωπικό σχήμα του τραγουδιστή George Tsaliki, ο νους του δεν πηγαίνει στον δημοφιλή αοιδό της «τριτοκοσμικά ευρωπαϊστικής» κοινωνίας μας. Στον άνθρωπο που μεσουράνησε στην αθηναϊκή νύχτα κατά την εποχή που οι ιδεολογικοί στυλοβάτες του εκσυγχρονισμού, Κώστας Σημίτης και Πέτρος Κωστόπουλος, με την βοήθεια των ΜΜΕ, δημιουργούσαν το πολιτιστικό πρότυπο που αφομοίωσαν οι επόμενες γενεές των «νοικοκυραίων» ως τις μέρες μας. Στον άνθρωπο που χάρισε, κατά τα νεανικά χρόνια ορισμένων εκ των ιδρυτών της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ., βεγγέρες σε φοιτητικές νυχτιές του club Romeo, με αγλαές μελωδίες αλησμόνητων ασμάτων ωσάν τα «Με Χαλάει», «Αρρωσταίνω», «Βασανίζομαι», «Θα γίνω δυναμίτης», και «Ο τέλειος άντρας, ο άντρας ο σωστός, ο πρόστυχος, ο έξυπνος, ο γοητευτικός». Στον μουσικό που, έχοντας ως κουμπάρο τον Λάκη Λαζόπουλο και μάνατζερ τον Ηλία Ψινάκη, γονιμοποίησε τις πρώτες πολιτικές του ανησυχίες, οι οποίες δικαιώθηκαν από τους φιλελεύθερους «ευρωπαϊστές» στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2019.
Εξάλλου τα επίσημα περιοδικά και τα απομεινάρια της μουσικής βιομηχανίας που εστιάζουν στο heavy metal (με πρώτο όλων το ελλαδικό Metal Hammer και την τηλεοπτική του εκπομπή) έχουν ευτελίσει την κοινωνική σημασία της ταυτότητα του metalhead σε τέτοιο βαθμό που δεν θα ακουγόταν παράξενο αν ο Γιώργαρος (τον οποίο, πέρα από την παραπάνω καυστική πλάκα της ανάγνωσής του ως περίπτωσης μιας εποχής με συγκεκριμένα ιστορικά γνωρίσματα, δεν έχουμε κανένα λόγο να αντιπαθούμε, το αντίθετο μάλιστα) έκανε το πέρασμά του στην «μεταλλική σκηνή».
Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Ο George Tsalikis είναι Αμερικανός (ελληνικής καταγωγής) τραγουδιστής συγκροτημάτων όπως οι Overlorde, Porphyra, Zandelle και Gothic Knights. Δεν είναι ο showman στον οποίο πήγε ο νους μας. Ο «μεταλλικός» Tsalikis το 2016 κυκλοφόρησε τον πρώτο δίσκο με το προσωπικό του σχήμα, που έφερε τον τίτλο The Sacrifice και πριν λίγους μήνες επανήλθε με το Return To Power. Ο τίτλος, τρόπον τινά, μας παραπέμπει στον ήχο του album. Power epic, με κλασικά στοιχεία. Αυτό προσφέρει ο George σε μια πολύ συμπαθητική δουλειά, η οποία πατάει στα χνάρια των Hellοween και των power epic συγκροτημάτων της δεκαετίας του '90.
Century - MMXX [Demo] (2020)
Οι Σουηδοί Century παρουσίασαν την πρώτη τους κυκλοφορία που φέρει τον τίτλο MMXX. To συγκεκριμένο σχήμα αποτελείται από τους Leo Ekström Sollenmo (μπάσο, τύμπανα) και Staffan Tengnér (κιθάρες, φωνή). Το demo περιλαμβάνει τέσσερα τραγούδια καταιγιστικού, αυθεντικού heavy metal. Καλπάζον μπάσο, κιθαριστικές κλίμακες και σολαρίσματα που παραπέμπουν στις θρυλικές μέρες της δεκαετίας του ’80. Κυρίως, όμως, μια παραγωγή που προσφέρει στον ακροατή τον γεμάτο ήχο που λατρέψαμε κατά τις εποχές που οι παραγωγές δεν ήταν ψηφιακές.
Οι επιρροές των Century κυμαίνονται από το New Wave Of British Heavy Metal, περνούν στο παραδοσιακό σουηδικό heavy metal των 80’s, για να καταλήξουν στον Ozzy της εποχής του Jake E Lee. Στιχουργικά υπάρχουν αναφορές σε ταινίες τρόμου και επιστημονικής φαντασίας. Κοντολογίς, δεν υπάρχει κυκλοφορία με πιο αυθεντικά «μεταλλικό» ήχο κατά τα τελευταία χρόνια. Ασφαλώς αναμένουμε την ολοκληρωμένη κυκλοφορία που ετοιμάζουν οι Σουηδοί με εξαιρετικό ενδιαφέρον.
Drakkar-Chaos Lord (2021)
Οι Ιταλοί ρower metallers επέστρεψαν με ολοκληρωμένο album μετά από έξι χρόνια (είχαν μεσολαβήσει δυο ΕΡ). Ο τίτλος του album και κάποιων τραγουδιών παραπέμπουν στον Έλρικ του Μελνιμπονέ, τον λογοτεχνικό ήρωα του Michael Moorcokc, τοποθετημένο σε ένα δυστοπικό μελλοντικό περιβάλλον. Το Chaos Lord ξεκινά με ένα ορχηστρικό εισαγωγικό που παραπέμπει σε επικό dungeon synth. Ακολουθεί το πολύ δυνατό «Lord of a Dying Race» που είναι εγγύτερα στο κλασικό παρά στο power metal. Το «Horns Up» μας επαναφέρει στις γρήγορες ταχύτητες και τα δίκασα τύμπανα του power ύφους, που δεν με ενθουσιάζουν. Αλλά ακολουθεί το «Chaos Lord», το οποίο αποτελεί έναν επικό μεταλλικό ύμνο! Εξίσου ωραίο και το «Through the Horsehead Nebula».
Αλλά και τα υπόλοιπα τραγούδια δεν υστερούν. Ωραίο το «And He Will Rise Again» με τους μεσαιωνικούς ρυθμούς και το υμνικό ρεφρέν, όπως και το «The Battle». Σε γενικές γραμμές έχουμε να κάνουμε με μια κυκλοφορία που θα ικανοποιήσει τους epic metalheads. Με ωραίες μελωδίες, πολύ καλά φωνητικά και άρτιες εκτελέσεις.
Këkht Aräkh - Pale Swordsman (2021)
Këkht Aräkh ονομάζεται το project του Ουκρανού μουσικού με το ψευδώνυμο Crying Orc. Το Pale Swordsman είναι η δεύτερη full length κυκλοφορία του. Πρόκειται για μια κυκλοφορία που βασίζεται σε παραδοσιακά black metal στοιχεία, τα οποία διανθίζονται από ambient ατμόσφαιρες και gothic περάσματα. Η μουσική του Pale Swordsman διαπνέεται από μια αυθεντικά ρομαντική αύρα. Μελαγχολία, σκοτάδι, εσωτερική αναζήτηση, χρήση μυθολογικών συμβόλων και μοτίβων της λογοτεχνίας του φανταστικού. Το στιχουργικό πέπλο των τραγουδιών δένει αρμονικά με τους απόκοσμους, τραχείς και μελωδικούς συνάμα ήχους. Ο τίτλος εξάλλου του album που αναφέρεται σε κάποιον «Πελιδνό Σπαθοφόρο» δεν θα μπορούσε παρά να τραβήξει την προσοχή όλων εμάς των ρομαντικών.
Η παραγωγή θυμίζει μαυρομεταλλικές δημιουργίες της παλιάς σχολής. Τα τύμπανα ακούγονται βουβά και αδειασμένα στο βάθος κάποιου νεκρικού μουσικού φάσματος, σαν το ξύλινο τακούνι ενός μεσαιωνικού τυμβωρύχου στο μαρμαρένιο πάτωμα ενός άδειου ναού. Οι συγχορδίες των κιθαρών θαρρείς και εκβάλουν από κάποιο ξεχασμένο πηγάδι σαν φαντάσματα που προσπαθούν να γρατζουνίσουν βουβά την ακοή μας. Και πάνω τους απλώνεται ένα μελωδικό φάσμα από μελαγχολικές γλυκές νότες. Κοντολογίς το Pale Swordsman είναι ένα album που μπορεί να αρέσει σε blacksters, goτhsters και κλασικούς metalheads αρκεί να είναι ρομαντικοί.