του Σταμάτη Μαμούτου
Τον θυμάμαι, τότε που ήμουν πιτσιρικάς, στα τσιμεντένια διαζώματα της παλιάς Θύρας 7. Να κατεβαίνει απ’ το ρολόι προς την κεντρική έξοδο, στην μέση της κερκίδας, η οποία κατέληγε κάτω απ' την γέφυρα του αυτοκινητόδρομου που περνά δίπλα απ' το στάδιο Καραϊσκάκη. Η ναυτική τραγιάσκα, που δεν πρέπει να βγήκε ποτέ απ’ το κεφάλι του, τα μακριά μαύρα μαλλιά και το παχύ μούσι τον έκαναν να μοιάζει με λατινοαμερικανό επαναστάτη ή με μαρξιστή θαμώνα κάποιου καφενείου των Εξαρχείων. Ωστόσο, όπως λέει η παλιά ρήση, «τα φαινόμενα απατούν». Με τον καιρό έμαθα πως ήταν δικός μας. Ένας γνήσιος πεζοδρομιακός ρομαντικός με εθνοκεντρικό τρόπο σκέψης. Επρόκειτο για έναν από τους «μεγάλους παλαιούς» της Θύρας 7. Ήταν ο Γιάννης ο Λιοφάγος. Κι έτυχε να μιλήσω μαζί του μια -και μοναδική- φορά κατά την διάρκεια ενός εκ των επεισοδιακών περιστατικών που γίνονταν, σχεδόν σε καθημερινή βάση, εκείνα τα χρόνια.
Πρέπει να ήταν Σεπτέμβριος του 1995. Παρέα με έναν συμμαθητή έκανα μια απ' τις συνηθισμένες τσάρκες στο Μοναστηράκι. Η συγκεκριμένη περιοχή μαγνήτιζε όλες τις αθηναϊκές «φυλές» του rock κινήματος. Δισκοπωλεία που πωλούσαν μεταχειρισμένα και καινούργια βινύλια, χαρτοπωλεία στα οποία βρίσκαμε παλιά περιοδικά, καταστήματα ρουχισμού που μας προμήθευαν με τα εξαρτήματα της απαραίτητης rock ενδυμασίας, όλα ήταν εκεί. Αλλά και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα είχε κάτι το γοητευτικό. Τα παλιά κτίρια, τα στενά δρομάκια, τα αρχαία μνημεία, αιώνες ελληνικού βίου που στριμώχνονταν ανάμεσα στην φτωχολογιά προκειμένου να αφήσουν το αισθητικό τους αποτύπωμα. Ένας decadent ρομαντισμός. Αντηχεί ακόμη στα αυτιά μου η φωνή του αναμαλλιασμένου γενειοφόρου κράχτη που στεκόταν έξω από το υπόγειο παλαιοβιβλιοπωλείο της Ηφαίστου -«όλα τα βιβλία στο υπόγειο, όλα τα υπόγεια στο βιβλίο».
Η μαύρη χαίτη κυμάτιζε περήφανα στους ώμους. Φορούσα μαύρο μπλουζάκι, στενό τζιν και αρβύλες. Στην θηλιά του παντελονιού κρεμόταν πάντα το διακριτικό μπρελόκ που έγραφε «ΘΥΡΑ 7». Ο τρόπος που κοιτούσα και που περπατούσα, το γενικότερο στυλ μου κοντολογίς, απέπνεε κάτι από την αύρα του New Wave Of British Heavy Metal αναμεμιγμένο με μια γερή υφολογική δόση της κουλτούρας του κλασικού rock, έτσι όπως την είχαμε αφομοιώσει στις λαϊκές γειτονιές των αθηναϊκών συνοικιών. Το φιλαράκι μου ήταν ακροατής της σκηνής του glam/ hard rock. Φορούσε μπλουζάκι με λογότυπο των Guns 'n' Roses και με τα μακριά ξανθά του μαλλιά θύμιζε Αμερικανό χεβυμεταλλά. Ήταν μικρόσωμος αλλά το έλεγε η καρδιά του. Είχε κι αυτός περασμένο στην θηλιά του τζην παντελονιού το γνωστό μπρελόκ της Θύρας 7. Ευτυχώς ο καιρός ήταν ακόμη καλοκαιρινός και δεν φορούσαμε μπουφάν. Γιατί σε αυτά ήταν ραμμένα διακριτικά της πολιτικής μας ιδεολογίας. Και, απ' ότι φάνηκε, αυτή δεν ήταν η τυχερή μας μέρα.
Εκείνο τον καιρό άραζε στο Μοναστηράκι ένας από τους εποχικούς αστέρες της «Original» με την παρέα του. Όπως συνέβαινε σε όλες τις αντίστοιχες περιπτώσεις, ο συγκεκριμένος τύπος είχε συνεχώς γύρω του ένα τσούρμο από πρωτοπαλίκαρα που ήταν, ανά πάσα στιγμή, έτοιμα να μπουν στη φωτιά για να αποδείξουν την αξία τους στις πεζοδρομιακές συμπλοκές. Για κακή μας τύχη, επιστρέφοντας προς τον σταθμό του ηλεκτρικού συρμού, εγώ και ο συμμαθητής μου πέσαμε πάνω τους. Οι αεκτζήδες μας περικύκλωσαν με τρόπο. Ήθελαν να μην γίνουν άμεσα αντιληπτοί από το πλήθος που σεργιάνιζε στο Μοναστηράκι κι ετοίμασαν αθόρυβα την «φέρμα». Εμείς όμως καταλάβαμε από την πρώτη στιγμή ότι είχαμε πέσει στην παγίδα τους. Κοίταξα ολόγυρά και είδα εφηβικά πρόσωπα γεμάτα σπυριά ακμής να με κοιτάζουν αγριεμένα. Χοντροκομμένα κορμιά να μου φράζουν τον δρόμο. Αυτιά γεμάτα σκουλαρίκια και κεφάλια που ήταν ξυρισμένα αλλά είχαν αφήσει μακριά τα μπροστινά τους τσουλούφια.
Για κάποιο λόγο δεν άρχισαν να μας χτυπούν αμέσως. Προτίμησαν να κάνουν την «ψαρωτική κουβεντούλα» που προηγούνταν του «πεσίματος». Μας ρώτησαν από ποια περιοχή ήμασταν, τι γυρεύαμε στο Μοναστηράκι, αν γνωρίζαμε ότι «ως γαύροι κινδυνεύαμε» και άλλα σχετικά. Είχαν κάνει λάθος. Οι απαντήσεις μας έδειξαν ότι δεν είχαμε φοβηθεί όσο θα ήθελαν. Τώρα έπρεπε ν’ αρχίσουν να μας χτυπούν χωρίς να έχει καμφθεί το ηθικό μας και δυστυχώς για αυτούς υπήρχε πλήθος κόσμου γύρω μας. Όλο και κάποιος από τους περαστικούς μπορεί και να έμπαινε στην μέση αν τους έβλεπε να μας επιτίθονταν χωρίς προφανή λόγο. Μέχρι να σκεφτούν πως θα ξεκινούσαν τον τσακωμό εγώ και ο φίλος μου αρπάξαμε την ευκαιρία. Κινηθήκαμε προς τον σταθμό και σπρώξαμε ελαφρά αυτούς που μας έκλειναν τον δρόμο. Η αλήθεια είναι ότι περίμενα πως την επόμενη στιγμή κάποια γροθιά ή κλοτσιά θα κατέληγε στο πίσω μέρος του κεφαλιού ή στην πλάτη μου. Αλλά ο Θεός ήταν μαζί μας. Το χτύπημα που φοβόμουν δεν δόθηκε.
Την αμέσως επόμενη στιγμή το περπάτημά μας θύμιζε πρωταθλητές του βάδην. Αλλά οι διώκτες μας, μετά από κάποιες στιγμές, το ξανασκέφτηκαν. Και αποφάσισαν να μας πάρουν στο κατόπι. Πλησιάζαμε στο σταθμό με τους ακετζήδες κατόπι μας. Ξάφνου, ο φίλος μου γύρισε και τους φώναξε, «είμαστε θύρα 7 ρε μ@νιά. Να φέρουμε τους δικούς μας κι ελάτε όπου θέλετε να μετρηθούμε».
Εκείνη την στιγμή, σαν να ξεφύτρωσε από το πουθενά, εμφανίστηκε μπροστά μας ο Λιοφάγος. Ακούγοντας την φράση του φίλου μου μας πλησίασε. Η αντίπαλη παρέα είχε σταματήσει τρία-τέσσερα μέτρα πιο πίσω. «Ποιους θα φέρετε από την Θύρα 7; Τους ξέρω όλους» μας είπε κι εμείς του εξηγήσαμε ποιοι ήμασταν, ποιους γνωρίζαμε και τι είχε συμβεί. Θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά να μας απαντά «εσείς είστε δυο και αυτοί πολλοί. Εσείς είστε οι μάγκες που φύγατε ατσαλάκωτοι και αυτοί οι μαλάκες που χάσανε το πέσιμο. Μην ασχοληθείτε άλλο. Μην φωνάξετε κανέναν. Πηγαίνετε σπίτια σας και αυτούς τους αναλαμβάνω εγώ. Άμα σας πειράξουν ξανά, να μου το πείτε».
Πριν φύγουμε προλάβαμε να δούμε ότι ο Λιοφάγος πήγε στην παρέα των διωκτών μας και κάτι τους είπε. Εκείνοι του μιλούσαν όπως οι μαθητές στον δάσκαλο. Με πραότητα και διάθεση συνεννόησης. «Βρε πως αλλάζουν οι άνθρωποι όταν υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες. Ακόμη και μέσα σε λίγες στιγμές» σκεφτήκαμε και γελάσαμε δυνατά. Φτηνά την είχαμε γλιτώσει.
Πριν από έναν περίπου χρόνο ο Γιάνναρος άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο. Πλέον θα βλέπει τα ντέρμπι από τον ουρανό. Ο Θεός ας αναπαύσει την ψυχή ενός αιώνιου παιδιού, που υπήρξε αυθεντικά πεζοδρομιακός και Έλληνας πατριώτης.
ΥΓ. Τα παιδιά της λέσχης με ενημέρωσαν ότι σε σχόλια ανάρτησης ιστολογίου, πριν λίγο καιρό, κάποιοι αναγνώστες διερωτήθηκαν για την σχέση μου με το οπαδικό κίνημα. Προφανώς επρόκειτο για νεαρούς χωρίς σωστή ενημέρωση ή για μεγαλύτερους που δεν γνώριζαν πολλά για το πλαίσιο της συζήτησης. Καταρχάς οφείλω να τους ευχαριστήσω για το ενδιαφέρον που έδειξαν προκειμένου να ενημερωθούν για τις εφηβικές μου δραστηριότητες. Αν μη τι άλλο το ενδιαφέρον τους με τιμά ιδιαιτέρως.
Σε ό,τι αφορά το ερώτημά τους η αλήθεια είναι ότι παρακολουθούσα τακτικά αγώνες του Ολυμπιακού στην Θύρα 7 του παλιού σταδίου Καραϊσκάκη, από την αγωνιστική περίοδο 1990-1991. Εκείνη την εποχή αγόραζα τα εισιτήρια στα εκδοτήρια του σταδίου, καθώς δεν ήταν απαραίτητο να είναι γραμμένος κανείς σε σύνδεσμο προκειμένου να προμηθεύεται εισιτήριο στην Θύρα 7. Αν θυμάμαι καλά η τιμή του πρώτου εισιτηρίου που αγόρασα στην Θύρα 7 ήταν 300 δραχμές (ενώ υπήρχε και παιδικό εισιτήριο των 50 δραχμών). Εκείνο που θυμάμαι με βεβαιότητα ήταν ότι ο πρώτος αγώνας που παρακολούθησα από την Θύρα 7 ήταν εναντίον του Άρη και πως με είχε πάρει μαζί του ένας οικογενειακός φίλος που ήταν θαμώνας της εκείνα τα χρόνια.
Με την ανάληψη της προεδρίας από τον Κόκκαλη τα πάντα άλλαξαν. Κάποιες αλλαγές έφεραν βελτιώσεις και πολλές προκάλεσαν συνέπειες που μεγάλο μέρος του τότε οπαδικού κοινού θεώρησε απαράδεκτες (άσχετα αν ξεχάστηκαν μετά τα πρώτα τέσσερα χρόνια της προεδρίας Κόκκαλη και τους διαδοχικούς τίτλους). Πέρα πάντως από τις μεταβολές στην διοικητική φιλοσοφία μια ακόμη αλλαγή που προέκυψε αφορούσε τα εισιτήρια της Θύρας 7. Από το 1994, αν δεν με γελά η μνήμη μου, όποιος ήθελε να παρακολουθήσει τους αγώνες από την Θύρα 7 έπρεπε υποχρεωτικά να είναι μέλος κάποιου συνδέσμου. Τα εισιτήρια της Θύρας 7 σταμάτησαν να κυκλοφορούν στα εκδοτήρια.
Εκείνη την χρονιά έγινα μέλος του συνδέσμου «Ερυθρόλευκη Στρατιά», που τότε είχε ένα τμήμα και βρισκόταν πίσω από το Στάδιο Καραϊσκάκη. Μετά από κάποια χρόνια άνοιξε και δεύτερο τμήμα της «Ερυθρόλευκης Στρατιάς» στο Παγκράτι. Παρέμεινα μέλος του συνδέσμου μέχρι το 2001-2002, αν και είχα αρχίσει να πηγαίνω πιο αραιά στο γήπεδο μετά το 1997-98. Στην ουσία, ως συνδεσμίτης, πήγαινα τακτικά στην Θύρα 7 από το 1994 μέχρι το 1998. Χωρίς να είμαι γραμμένος σε σύνδεσμο πήγαινα στην Θύρα 7 από το 1990 μέχρι το 1994. Συνήθως από το 1990 μέχρι το 1994 πήγαινα στην Θύρα 7 με φίλους που οι γονείς τους ήταν γηπεδόβιοι. Πηγαίναμε όλοι μαζί στο γήπεδο, οι μικροί προμηθευόμασταν εισιτήρια στην Θύρα 7 και οι γονείς μας σε άλλες θύρες του σταδίου ενώ όταν τελείωνε ο αγώνας συναντιόμασταν στον ηλεκτρικό ή στα αυτοκίνητα. Υπήρχαν όμως και αρκετοί αγώνες τους οποίους είχα παρακολουθήσει μόνος. Όταν κυκλοφορήσει το αυτοβιογραφικό βιβλίο μου "Ιππότες των Δρόμων" όσοι ενδιαφέρονται θα διαβάσουν λεπτομέρειες για εκείνα τα χρόνια. Από το 1984 μέχρι το 1990 πήγαινα στο γήπεδο με τον πατέρα μου και με οικογενειακούς φίλους. Ούτως ή άλλως, μέχρι το 1989 ο Ολυμπιακός χρησιμοποιούσε ως έδρα το Ολυμπιακό Στάδιο και στο Καραϊσκάκη πηγαίναμε μόνο για τους αγώνες με τον Εθνικό ή για κάποια ματς του κυπέλλου.
Τους είχε πει ο Σταμάτης να μην τα βάζουν με την ιστορία των παιδιών της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. Δεν τον άκουσαν.
Τους είχε πει ότι η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ κάνει party με τα δικά της αρχ...εία.
Αυτοί εκεί. Να σπάνε τα μούτρα τους μια ζωή.
Τετάρτη, 02 Ιουνίου, 2021
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...
Είπαμε, θα τους βαφτίσουμε ρομαντικούς.
Τετάρτη, 02 Ιουνίου, 2021
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...
Ανώνυμε δεν σε πιστεύω. Μόνο αν έρθεις σε μια μάζωξη της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ να μας εξηγήσεις από κοντά όσα υποστηρίζεις μπορεί να δώσω λίγη βάση σε αυτά που λες.
Πέμπτη, 03 Ιουνίου, 2021
Το παλιό τηλέφωνο του συνδέσμου. Τότε που δεν υπήρχε ούτε το 0 μπροστά από τον αριθμό. Πόσο μάλλον το 210.
Πέμπτη, 03 Ιουνίου, 2021
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...
Τελευταία φώτο.
Πέμπτη, 03 Ιουνίου, 2021
Οι ελεεινοί, ΑΣΤΡΑΤΕΥΤΟΙ μπάτσοι καταπάνω σε έναν "πρώην" Καταδρομέα / Αλεξιπτωτιστή. Όσο αντιγάβρος και να είμαι (and fucking proud of it!), εδώ νιώθω πολύ αλληλέγγυος στο μακαρίτη το Λιοφάγο.
Δευτέρα, 07 Ιουνίου, 2021
Trooper, δεν ξέρω αν ήταν της Αστυνομίας Πόλεων ή της Χωροφυλακής αυτοί που πιάσανε το μακαρίτη. Οι Χωροφύλακες ήταν πράγματι αστράτευτοι. Οι της Πόλεων είχαν υπηρετήσει κανονικά τη τότε στρατιωτική τους θητεία (2 χρόνια σχεδόν) και μετά έκαναν άλλους 6 μήνες στη σχολή αστυφυλάκων. Αν ήθελαν να γίνουν αξιωματικοί έκαναν επιπλέον χρόνια εσώκλειστοι.
Για να είμαστε δίκαιοι.
Τρίτη, 08 Ιουνίου, 2021