Σταμάτης Μαμούτος
Κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό το ομώνυμο και δέκατο έκτο studio album των Helloween. Πρόκειται για μια αναμενόμενη από πολύ κόσμο κυκλοφορία, καθώς στην σύνθεση των Γερμανών συγκαταλέγονται πλέον και οι Michael Kiske και Kai Hansen. Οι Helloween κυκλοφόρησαν αυτό τον δίσκο ακολουθώντας την στρατηγική επανένωσης των Maiden, που θέλει όλα τα βασικά μέλη του παρελθόντος να συνυπάρχουν με τα πιο νέα στην τωρινή σύνθεση του συγκροτήματος. Προσωπικά δεν βρίσκω κακή αυτή την στρατηγική. Αρκεί, όμως, να συνοδεύεται από την ανάλογη χημεία και την δυνατότητα των συγκροτημάτων να εξακολουθούν να συνθέτουν καλή μουσική. Ωστόσο, για να είμαι ειλικρινής, το αποτέλεσμα αυτής της στρατηγικής δεν είναι πάντα το προσδοκώμενο. Αποδεικνύοντας ότι το προσδοκώμενο, σε ό,τι αφορά τις τέχνες, δεν είναι απλά προϊόν ενός αθροίσματος δυνάμεων αλλά κάτι πολύ πιο σύνθετο, η ιστορική εμπειρία έχει αποδείξει ότι τέτοιες επανενώσεις συνήθως είναι καλές για την σκηνική παρουσία και για τις συναυλίες. Όχι απαραίτητα για συνθέσεις νέων τραγουδιών. Κι αν οι Iron Maiden έσωσαν κάπως τα προσχήματα σε μεμονωμένες περιπτώσεις μετά το 1999, στην περίπτωση των Helloween δεν είμαι σίγουρος αν συμβαίνει το ίδιο. Αντιλαμβάνομαι ότι μπορεί αυτό που γράφω να προκαλέσει την δυσαρέσκεια φίλων μου που είναι θαυμαστές των Helloween. Αλλά, δυστυχώς, η ακρόαση του τελευταίου τους album σε αυτό το συμπέρασμα με οδηγεί.
Πρόκειται για μια κυκλοφορία που δεν μου ακούγεται πολύ διαφορετική από ένα album των Edguy. Οι Helloween παρουσιάζουν το γνωστό progressive, μελωδικό, power metal, με τις πιασάρικες μελωδίες. Είναι, όμως, πολύ ελαφρύ. Με αρκετές καλές ιδέες αλλά και με μια αίσθηση «τρα-λα-λα» στις περισσότερες εκτελέσεις και ερμηνείες. Γράφοντας «τρα-λα-λα» εννοώ τον ήχο που προκύπτει από τον συνδυασμό των γρήγορων ταχυτήτων στα ρυθμικά μέρη με τα πρίμα φωνητικά και, ιδίως, τα δεύτερα φωνητικά που ακούγονται σαν πειραματικά παιδιαρίσματα με τις ψηλές οκτάβες. Αν θα έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα στα τραγούδια, θα προτιμούσα τα μικρότερης διάρκειας όπως το «Mass Pollution», «Indestructible», «Orbit» και «Best Time» περισσότερο από τα πιο μακροσκελή που είναι πάνω από έξι λεπτά σε διάρκεια.
Τα σολαρίσματα στις κιθάρες είναι εκπληκτικά, αναμφίβολα. Οι Helloween αποδεικνύουν ότι τεχνικά διαθέτουν μεγάλη στόφα μουσικών. Αλλά συνθετικά βρίσκονται πολύ μακριά από τις μεγάλες στιγμές του παρελθόντος. Θα μου πουν ορισμένοι ότι το πέρασμα του χρόνου αφήνει τα σημάδια του στα συγκροτήματα. Σύμφωνοι. Αλλά εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια μετατόπιση του ήχου σε πιο prog ή hard rock ήπιες φόρμες, την οποία θα μπορούσα να καταλάβω. Έχουμε μια μετατόπιση σε «τάκα-τούκα, νια-νια-νια» power metal φόρμες, που απέκτησαν μαζική υποστήριξη από το κοινό και τα έντυπα στα 00’s και τα ‘10’s. Πράγμα που αποδεικνύει ότι στο πίσω μέρος του μυαλού των Γερμανών υπάρχει η διάθεση να προσαρμοστούν στα εμπορικά δεδομένα και να προσεγγίσουν νεότερες γενιές. Σεβαστό και αυτό και καθόλου κατακριτέο. Απλώς, προσωπικά θα προτιμούσα να συνθέσουν και να παίξουν πιο ελεύθερα.
Αν μη τι άλλο, αυτή η εκτίμηση γίνεται πιο στέρεη όταν έχω απέναντι στο album των Helloween μια νέα κυκλοφορία που αποδεικνύει πως θα έπρεπε να παίζεται το power metal σήμερα. Πρόκειται για το album Empires in the Sun των Βέλγων Thorium. Οι Thorium απαρτίζονται από παλιά μέλη των Ostrogoth και αυτό λέει πολλά. Το Empires in the Sun είναι η δεύτερη ολοκληρωμένη δουλειά τους. Και η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για μια σπουδαία κυκλοφορία. Τα τραγούδια του "Empires" αναμιγνύουν με μια μαεστρική ισορροπία στοιχεία του κλασικού, του speed και του power metal, με την μεγαλύτερη έμφαση να δίνεται στο τελευταίο σε τραγούδια όπως τα «Exquisite», «Powder and Arms II», «The Old Generation» κ.α.
Οι ταχύτητες είναι γρήγορες, τα ρεφρέν πιασάρικα, οι μελωδίες γλυκές, αλλά τίποτε δεν ακούγεται παιδιάστικο. Ο ήχος είναι συμπαγής και ατόφια καθαρός. Τα φωνητικά αληθινά heavy metal, ακόμη και στα υμνικά τους μέρη. Οι στίχοι επικοί με παραπομπές στην λογοτεχνία του φανταστικού, τα σολαρίσματα και οι δισολίες θυμίζουν Maiden των ‘80’s. Φανταστείτε ένα ηχητικό αμάλγαμα από στιγμές των Blind Guardian, των Maiden, των Mercyful Fate και των Queensrÿche και θα αντιληφθείτε το ύφος των Thorium. Ακόμη καλύτερα, ασφαλώς, θα ήταν να ακούσετε το Empires in the Sun για να εξάγετε τα συμπεράσματά σας.
ΥΓ. Μια εικόνα ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις, αναφέρει η παλιά παροιμία. Στην περίπτωση των δυο παραπάνω φωτογραφιών που απεικονίζουν τους Ηelloween, σήμερα η πρώτη και το 1987 η τελευταία, οι εικόνες ξυπνούν στον νου μου πολλές σκέψεις. Νομίζω ότι, τρόπον τινά, μιλάνε γι την μουσική τους πριν ακόμη τους ακούσει ο ακροατής. Ας προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε νοερά στο 1987 και να μπούμε στην θέση του νεαρού εαυτού μας, που είδε την τότε φωτογραφία των Helloween σε κάποιο περιοδικό. Παρατηρώντας στην φωτογραφία του 1987 τους νεαρούς δανδήδες, με τις μεσαιωνικές χαίτες, το φρέσκο ύφος, και την χαλαρή σιγουριά, νομίζω ότι ο ακροατής λαμβάνει άμεσα ένα πρώτο μήνυμα για το τι πρόκειται να ακούσει. Το τζην πουκάμισο του Kiske, που είναι ανοιγμένο όπως ακριβώς ήταν εκείνα που φορούσε ο θείος μου ο Μένιος όταν έκανε τις εφόδους του στις μπαρμπουτιέρες του νομού Ηλείας, αποκαλύπτει μια αίσθηση πεζοδρομιακής μαγκιάς, που είναι έτοιμη να ξεχυθεί από τα ηχεία του πικ απ. Πως είναι δυνατόν να παίξουν κάτι χλιαρό ή αδιάφορο οι τυπάδες αυτής της φωτογραφίας;
Ας επανέρθουμε τώρα στο παρόν και ας δούμε τους Helloween της πρώτης φωτογραφίας μπροστά από γυάλινο μεταμοντέρνο κτίριο, κάτω από βαμμένα μαλλιά και πίσω από σκυθρωπά βλέμματα. Η εικόνα λέει πολλά για την εποχή μας, για τα συναισθήματα των καλλιτεχνών που απεικονίζονται, για το μουσικό ύφος, για το τι πρόκειται να ακούσουμε στην τελική. Υπάρχει ακόμη ένα σκοτεινά ρομαντικό φόντο. Υπάρχει ακόμη κάτι παλαιωμένα ακέραιο. Αλλά είναι κουρασμένο. Και βρίσκεται κάτω από την σκουριά των καιρών μας.
Έγραψες πολλά λόγια ενώ θα μπορούσες απλά να πεις πως το μόνο που αξίζει από το νέο άλμπουμ των Helloween είναι το εξώφυλλο. :-)
Δεν πιάνεις τους Ρώσους Imperial Age να έρθεις στα ίσα σου;
Symphonic Power με στίχους από το Φανταστικό και όχι μόνο
(Ατλαντίδα, Υπερβορέα, κλπ).
Ο Σταμάτης είπε...Κάνε ένα σύντομο αρθράκι για τους Ρώσους.
Ο Πατριάρχης είπε...Είσθε κρυπτοκομμουνισταί, κύριοι! Ουχί μόνο ηρνήσθε την βιολογικήν ανωτερότητα των νορδικών φύλων. Αλλά και υποθάλπετε Ρώσσους τροβαδούρους.
Ρώσσοι ίσον κομμουνισταί, ολιγοφρενείς νεανίσκοι. Η μαρξιστικήν λαίλαψ, κρύπτεται υπό των, δήθεν, ορθόδοξων φληναφημάτων της ηγεσίας του ρωσικού κράτους. Δια αυτό και τιτλοφορούν τα μουσικά των σχήματρα υπό λέζάντας τύπου "Imperial Age". Εποφθαλμιούν την Πόλιν και την ανατροπή των δυνάμεων του ελευθέρου δυτικού κόσμου.
Η συντριβή σας, υπό των εθνικο-πατριωτικών δυνάμεων των αίωνιων πιστών της ενσαρκωθήσας θεότητος του Αδόλφου-Άβαταρ, θα επέλεθει προσεχώς!
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...
Ανώνυμε που διαγράφτηκε το σχόλιο σου, είναι πράγματι κρίμα που δεν γνώρισες το θείο του Σταμάτη. Ήταν πάντα αγαπητός και είχε τον τρόπο να κερδίζει την συμπάθεια τύπων όπως εσύ και, κυρίως, των γυναικών τους.