Σταμάτης Μαμούτος
Έχουμε επισημάνει σε παλαιότερα άρθρα ότι ένας από τους στόχους του εξουσιαστικού νεοφιλελευθερισμού είναι να επαναφέρει όσο το δυνατόν περισσότερες από τις οικονομικές και κοινωνικές ρυθμίσεις των αρχών του 19ου αιώνα. Αναφερόμαστε, ασφαλώς, στις ρυθμίσεις των βιομηχανικών χωρών της δυτικής Ευρώπης. Αυτό είναι το πρότυπο των καπιταλιστών εξουσιαστών. Η εκμηδένιση της όποιας διαπραγματευτικής δύναμης του εργασιακού προσωπικού, η ολική απόσυρση του δημοσίου από το πεδίο των αγορών και η εκμετάλλευση κάθε φυσικού πόρου προς όφελος της διεθνούς μεγαλοαστικής ελίτ που διαφεντεύει τις τύχες των λαών, ελέγχοντας τις αστικές κυβερνήσεις. Ιδίως στις συνθήκες τις παγκοσμιοποίησης, που ο μεταμοντέρνος εφαρμοσμένος διεθνισμός προσφέρει απείρως μεγαλύτερες δυνατότητες και γεννά προκλήσεις διαφορετικές από εκείνες του 19ου αιώνα, η τάση αυτή της φιλελεύθερης εξουσιαστικής ηγεμονίας θα ενταθεί. Υποθέτουμε με ασφάλεια ότι η πρόσφατη κατάργηση της αργίας την Δευτέρα μετά τα Χριστούγεννα αποτελεί μια ακόμη συμβολική θέσμιση αυτής της τάσης από την ελλαδική κυβέρνηση την οποία απολαμβάνουμε να μισούμε και να καυτηριάζουμε σε κάθε ευκαιρία.
Σημείο αναφοράς για την κατανόηση της ουσίας του φιλελεύθερου σκεπτικού αποτελεί η έλευση της νεωτερικότητας στην Βρετανία. Την χώρα που είχε, ήδη, από τις αρχές του 19ου αιώνα όλα σχεδόν τα γνωρίσματα που απέκτησαν οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες στην ιστορική συνέχεια μέχρι σήμερα. Η έλευση της νεωτερικότητας σηματοδότησε στην Βρετανία την παύση των χριστουγεννιάτικων εορτασμών. Οι προνεωτερικοί δωδεκαήμεροι εορτασμοί, οι οποίοι πραγματοποιούνταν στις επαρχίες της υπαίθρου, είχαν ξεθωριάσει ήδη από τον 18ο αιώνα. Όχι μόνο γιατί θεωρήθηκαν από την κυρίαρχη ελίτ του φιλελευθερισμού ως αναχρονιστικοί και ασύμφοροι οικονομικά. Αλλά κι επειδή μεγάλες μάζες ανθρώπων της υπαίθρου είχαν ξεριζωθεί από τις επαρχίες προκειμένου να γίνουν εργάτες της αναπτυσσόμενης καπιταλιστικής βιομηχανίας (ανάμεσα στις οποίες βρίσκονταν και χιλιάδες μικρά παιδιά).
Στην νέα τους βασανιστική ζωή εκείνοι οι ξεριζωμένοι από τις πατρογονικές εστίες βιομηχανικοί εργάτες απαγορευόταν να έχουν εκπροσώπηση και δικαίωμα λόγου για τις εργασιακές συνθήκες. Επίσης απαγορευόταν να απολαύσουν κάποια χριστουγεννιάτικη αργία. Η απάντηση σε αυτή την συνθήκη δόθηκε από ένα παραδοσιοκρατικό πολιτιστικό κίνημα, το οποίο οργάνωσαν διανοητές και υποστηρικτές του Ρομαντισμού. Από το 1841 ως το 1843 οι προσπάθειες εντάθηκαν. Ώσπου η αστική βρετανική ελίτ υποχώρησε. Τον Δεκέμβριο του 1844, έπειτα από την επιτυχημένη δράση εκείνου του παραδοσιοκρατικού κινήματος, οι εορτασμοί και οι πρώτες αργίες επανήλθαν σταδιακά στην Αγγλία.
Λίγοι σήμερα θυμούνται ότι μια από τις σημαντικότερες ενέργειες εκείνου του κινήματος υπήρξε η συγγραφή του βιβλίου Ο Ύμνος των Χριστουγέννων από τον Κάρολο Ντίκενς, στις 19 Δεκεμβρίου του 1843. Η επιρροή του βιβλίου ήταν τόσο μεγάλη ώστε όχι μόνο να αποτελέσει κομβικό γεγονός προκειμένου να επανέλθουν οι εορτασμοί αλλά και για να ανανεωθούν. Μέσα από το βιβλίο του Ντίκενς δόθηκε μια κατεύθυνση για το πώς θα εορτάζονταν τα Χριστούγεννα στο αστικό περιβάλλον, η οποία επηρέασε, λιγότερο ή περισσότερο, όλες τις χώρες της Ευρώπης. Η ρομαντική σκέψη, όχι μόνο κράτησε ζωντανό ένα παραδοσιακό έθιμο, αλλά και δημιούργησε έθος μέσα στις πιο σκληρές συνθήκες εξουσίας του νεωτερικού καπιταλισμού.
Σήμερα η μεταμοντέρνα νεωτερική εξουσία της παγκοσμιοποίησης, έχοντας ως επίκεντρο τις Η.Π.Α., αποχυμώνει σταδιακά τους χριστουγεννιάτικους εορτασμούς, μετατρέποντάς τους σε ένα ακόμη καταναλωτικό party. Ως απάντηση οι εναπομείναντες παραδοσιοκράτες ρομαντικοί οφείλουμε να ορθώνουμε την όποια αντίσταση μπορούμε σε αυτούς τους σχεδιασμούς. Και, ασφαλώς, να κρατούμε την φλόγα της ιστορικής μνήμης αναμμένη. Έτσι, για μια ακόμη χρονιά, η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. πραγματοποίησε την καθιερωμένη ενημερωτική δράση και αφισοκόλληση στο κέντρο των Αθηνών.
Κάθε Δεκέμβριο βιώνω αυτή την πρωτοβουλία ως κάτι περισσότερο από μια ενημερωτική δράση. Η αφισοκόλληση αποτελεί εξωτερική εκδήλωση μιας μυστικιστικής μέθεξης στον μύθο των Χριστουγέννων. Το κέντρο της πρωτεύουσας είναι το αφανές βασίλειο της λέσχης μας. Το πανεπιστήμιο, τα κεντρικά βιβλιοπωλεία, τα heavy metal δισκοπωλεία, τα comicshops, τα καταστήματα με τις αναλογικές φωτογραφικές μηχανές και τα παραδοσιακά καφεκοπτεία, όλα όσα αγαπάμε βρίσκονται εκεί. Ανάμεσα στα νεοκλασικά κτίρια, στα λευκά αγάλματα και στα μνημεία ενός ζηλευτού παρελθόντος, στις στοές των εμπορικών κτιρίων που καταλήγουν σε θέατρα και κινηματογράφους, στους πολύβουους δρόμους και στις χριστουγεννιάτικες βιτρίνες που ανοίγουν πύλες μαγείας στην γκρίζα καθημερινότητα του αστικού κόσμου, εκεί όπου ξεδιπλώνεται σαν πάπυρος η ιστορία του έθνους μας. Εκεί όπου ακούγεται, με μια γλυκιά καθαρότητα, ο μυστικός ήχος του παλμού των αρτηριών της πόλης. Του παλμού που αφουγκράζονται οι όσοι ζωντανοί του εθνικού μας σώματος προκειμένου να επικοινωνήσουν με τους νεκρούς και τους αγέννητους της αέναης Ελλάδας. Χρειάζεται μόνο να επιτρέψουμε στις υπέρλογες δυνάμεις της συνείδησης να συλλάβουν αυτό τον μυστικό ήχο και να μεταφέρουν την άρρητη μελωδία του στο βάθος της ψυχής μας, προκειμένου να ξεκλειδώσουμε την πύλη του βασιλείου των μύθων. Στα παλάτια του οποίου φωλιάζει το νόημα των Χριστουγέννων και η αληθινή ύπαρξη της εθνικής μας ζωής, μαζί με όλες τις αλήθειες που ο προοδευτικός κόσμος της εποχής μας προσπερνά παρασυρόμενος από τις σειρήνες του εφήμερου βίου και τις γενικευμένης απουσίας νοημάτων.
Μια βόλτα στο κέντρο κατά την εορταστική περίοδο αποτελεί ευκαιρία για ένα πέρασμα προς τα εσώτερα της αληθούς ζωής. Ανατρέχω σε λαογραφικές πηγές, ψάχνω παλαιότερα έθιμα και ανασύρω θύμησες της παιδικής μου ηλικίας. Αυτά είναι τα σημεία προσανατολισμού στον αόρατο χάρτη του νου. Και η αναζήτηση ξεκινά. Θυμάμαι το απόσπασμα από ένα παλιό βιβλίο του Δημήτριου Λουκάτου. Αναφέρει ότι μισό και πλέον αιώνα πριν, κατά την εορταστική περίοδο, ζωντάνευε το λαϊκό έθιμο της υπαίθριας αγοράς μικροπωλητών που έστηναν τους πάγκους τους στην συμβολή της οδού Αιόλου με την Σταδίου. Διαδοχικοί πάγκοι που προσέφεραν κάθε λογής μικροπράγματα, από φθηνά παιχνίδια και χριστουγεννιάτικα στολίδια μέχρι ρούχα και γλυκίσματα, απλώνονταν σαν αλυσίδα μέχρι τα μισά της Αιόλου. Ακολουθώ τα ίχνη αυτής της παράδοσης σχεδόν κάθε χρόνο.
Στις μέρες μας η υπαίθρια αγορά της Αιόλου έχει χάσει την αίγλη της ενώ πολλά πράγματα δείχνουν διαφορετικά από την εποχή των περιγραφών του Λουκάτου. Αρκετοί από τους πλανόδιους πωλητές είναι αλλοδαποί. Το ίδιο κι ένα σημαντικό μέρος των αγοραστών. Η σαρωτική επικράτηση του αστικοφιλελεύθερου life style είναι σαφές ότι έχει αποδυναμώσει το ενδιαφέρον μεγάλου αριθμού νέων Ελλήνων για τις συναθροίσεις που αποπνέουν λαϊκότητα. Κι, όμως, στον συλλογικό αυθορμητισμό του λαού μπορούν να ανιχνευτούν παντοτινά διαμάντια που κοσμούν το στέμμα του εθνικού μας πολιτισμού.
Ακόμη και στην σημερινή αποχρωματισμένη του εκδοχή το έθιμο της υπαίθριας χριστουγεννιάτικης αγοράς της οδού Αιόλου αποπνέει μια γλυκιά σαγήνη. Ανάμεσα στους πάγκους βρήκα, όπως πάντοτε, πραγματάκια φτηνά και ενδιαφέροντα για εμάς τους ρομαντικούς. Καζαμίες με ανέκδοτα και λαογραφικές εγκυκλοπαιδικές πληροφορίες, αστρολογικά βιβλία της κακιάς ώρας με όμορφα παλιομοδίτικα εξώφυλλα, και, κυρίως, παιχνίδια ριγμένα ανάκατα σε στολίδια ή διακοσμητικά. Δείτε τον πάγκο που φωτογράφησα και βυθιστείτε στην παραμυθένια αύρα του.
Δίπλα από την υπαίθρια αγορά, στην πλατεία Κοτζιά, πιτσιρικάδες πηγαινοέρχονται ισορροπώντας με δυσκολία στο παγοδρόμιο που έχει στηθεί. Ακούω τα γέλια τους να ταξιδεύουν στον αέρα κι αναρωτιέμαι αν είναι τόσο ακριβή η αγορά ενός ακόμη παγοδρομίου. Όπως επίσης αναρωτιέμαι πως άραγε εξαφανίστηκε το καρουζέλ που χρησιμοποιούσε ο δήμος μέχρι πριν μερικά χρόνια. Πόσο καλύτερο θα ήταν αν υπήρχε ένα ακόμη παγοδρόμιο -ή ακόμη και το παλιό καρουζέλ- στην πλατεία Κλαυθμώνος ή στην πλατεία Κοραή που τώρα είναι άδειες κι έρημες, αντί να δαπανούνταν τόσες χιλιάδες ευρώ για να παρουσιάσει μια οικογενειακή πρωτοχρονιάτικη φιέστα ο δήμαρχος της πόλης με τον Σάκη Ρουβά στον άδειο περίβολο του Λυκαβηττού;
Αλλά θα μου πείτε ο συγκεκριμένος πολιτικός, ως ανθύπατος αρμοστής στην τοπική αυτοδιοίκηση της οικογένειας που κυβερνά τον τόπο υπό τις οδηγίες της ελίτ του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού της παγκοσμιοποίησης, έχει πράξει πολλά χειρότερα. Την ενσωμάτωση της πλατείας Κλαυθμώνος στον εορταστικό στολισμό θα σκεφτόταν; Δοκιμάστε να μεταβείτε με αυτοκίνητο ή μηχανή στο κέντρο και θα χρειαστείτε γύρω στις τρεις ώρες για να διανύσετε λίγα χιλιόμετρα. Ο ανεκδιήγητος Μητσοτάκης ο 3ος, μετά το φιάσκο με τις ζαρντινιέρες, βρήκε άλλο τρόπο για να στενέψει τις οδικές αρτηρίες του κέντρου. Η πανεπιστημίου και το Σύνταγμα είναι εδώ και μήνες δρόμοι ημίκλειστοι. Ο απερίγραπτος αυτός πολιτικάντης σκέφτηκε να μεγαλώσει τα μεγαλύτερα πεζοδρόμια της χώρας. Το ότι αυτή η απόφαση είχε ως συνέπεια το κλείσιμο των δρόμων και προκάλεσε εφιαλτικό μποτιλιάρισμα δεν φαίνεται να πέρασε από…αυτό που τέλος πάντων διαθέτει στο εσωτερικό του κρανίου του.
Και κάπου εκεί, ανάμεσα σε κόρνες που έσκουζαν και αυτοκίνητα σχεδόν σταματημένα, συνάντησα τα παιδιά της λέσχης. Μετά από μια σύντομη βόλτα στα γνωστά heavy metal δισκοπωλεία και στα βιβλιοπωλεία, η ώρα να αφήσουμε την δική μας αισθητική υπογραφή σε προσόψεις της πόλης είχε φτάσει. Οι αφίσες και η γνωστή εφημερίδα δρόμου της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. άρχισαν να εμφανίζονται στα παλιά κι αγαπημένα σημεία του κέντρου.
Το μήνυμα του ελληνικού Ρομαντισμού είναι και πάλι απλωμένο σε γωνιές της πόλης και περιμένει κάποιους αλαφροΐσκιωτους να το προσέξουν. Η συνοπτική αναδρομή στο ρομαντικό παραδοσιοκατικό κίνημα του 1841-43 και η αντιστοίχιση της ιστορίας του με τις συνθήκες της εποχής μας διαβάζεται σε τοίχους της πόλης και προκαλεί την καθεστηκυία προπαγάνδα με τον τρόπο που οι νεορομαντικοί της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. αγαπάμε και γνωρίζουμε από παιδιά. Με την κουλτούρα του δρόμου.
Μετά την ολοκλήρωση της αφισοκόλλησης ακολούθησε μια εξίσου αγαπημένη συνήθεια. Το φλανάρισμα στους δρόμους που μας αρέσουν. Η περιήγηση ανάμεσα στον χαρούμενο κόσμο των Χριστουγέννων. Ο θαυμασμός όσων βιτρινών μοιάζουν παραμυθένιες. Η επίσκεψη στα καταστήματα των φίλων μας. Η επιλογή ενός σημείου που προσφέρει εποπτική θέα στο χριστουγεννιάτικο κέντρο και η πολύωρη ενατένιση της γιορτινής πόλης από ψηλά, με μια ζεστή σοκολάτα, ένα αρωματικό τσάι ή ένα καυτερό κονιάκ να ζεσταίνει τον παγωμένο από το κρύο λαιμό μας.
Και του χρόνου παιδιά! Καλές γιορτές και χρόνια πολλά σε όλους τους νεορομαντικούς της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ και στους αναγνώστες μας.
Νυχτερινές φωτογραφίες από το κέντρο των Αθηνών:
Σχόλια:
Ο καλικάντζαρος είπε...Μαμουτε μαντεψε. 1 τη νυχτα παραμονες κομμουνιστογεννων σου και ο Λεμουριος σε διαβαζει. εχω γινει η σκια σου! ετσι μπραβο ακουστε τον μπολσεβικο Μαμουτο (αντε και τριπλη μασκα φορα τωρα και μη ξεχασεις τα καπακια φιλτρου!) και απορριψτε την ελευθερη αγορα = οικονομικη σας αυτονομια.
παραμεινετε ανεργοι και γδαρμενοι απο τη φορολογια του σοσιαλισμου του και περιμενετε απο τον κομισαριο Μαμουτο να σας βρει δουλεια αν ειστε υπακουοι στον ρομαντικο κομμουνισμο του. θα σας δωσει και χριστουγεννιατικο δωρο. οχι λεφτα φυσικα, αλλα βασιλοπιτα και σε οποιον πεσει το φλουρι με τη φατσα του Μαρξ, παιζει διορισμος στο κομμουνιστικο κρατος του Μαμουτου! ας ειναι καλα τα φιλελευθερα κοροϊδα που με τους φορους θα πληρωνουν τον μισθο σας. καλα κομμουνιστουγεννα Μαμουτε...
-Λεμουριος τρολιστας
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Έρχεται ράντισμα με αγιασμό..
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Υπέροχη αφίσα που καταρρίπτει τα ψέμματα των μνημονιακών λαντζιερηδων για 'κακογραμμενες αφίσες'. Βέβαια αυτοί όχι μια κανονική αφίσα δεν μπορούν να τυπώσουν , ούτε να γράψουν σωστά τα ελληνικά μπορούν.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Ποιος τους παίρνει στα σοβαρά αυτούς τους γελοίους, αγαπητέ φίλε; Για να κάνουμε την πλάκα μας τους έχουμε.
Χρόνια πολλά!
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...
Ανώνυμε, το διαβάσαμε το σχόλιο με το πανό που είχε ορθογραφικό λάθος. Όμως δεν γίνεται να δημοσιευθεί. Πρώτον γιατί any publicity is publicity και δεύτερον γιατί δεν έχει νόημα να ασχολούμαστε με τις πρακτικές τέτοιων προσώπων γιορτινές μέρες. Χρόνια πολλά και σε σένα.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Για την υπόθεση με τον Στάθη Παναγιωτόπουλο έχετε κάνει κάποιο σχόλιο; Ποια είναι η θέση σας;
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...
Ανώνυμε, γιορτινές μέρες είναι. Με τον Παναγιωτόπουλο θα ασχολούμαστε συνέχεια; Την εκφράσαμε την γνώμη μας στο προηγούμενο άρθρο
https://flefaloarticles.blogspot.com/2021/12/blog-post_19.html
Μήπως έχει κοινούς φίλους με τον Παναγιωτόπουλο ο Σταμάτης και για αυτό δεν συνεχίζετε να τον χτυπάτε οεο?
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Μήπως έχετε περιέλθει σε απόγνωση; Ναι έχει κοινούς γνωστούς. Ραδιοφωνικός παραγωγός σε rock σταθμούς ήταν για τρία χρόνια ο Σταμάτης. Γνώρισε ανθρώπους που τον ήξεραν. Τι σημαίνει αυτό; Ότι θα γράφουμε συνέχεια για τα καραγκιοζιλίκια του Παναγιωτόπουλου;
Γράψαμε μια φορά. Εσύ πιστεύεις ότι είναι ο Παναγιωτόπουλος το πρόβλημα ή πολιτική χειραγώγηση της πολιτικής σάτιρας με πρακτορικο τρόπο από τις πρεσβείες και την οικογένειά Μητσοτάκη;
Εν όψει Χριστουγέννων θέλω να απευθύνω την εξής ερώτηση στην ΦΛΕΦΑΛΟ: ποια είναι η άποψη σας για την πολεμική στον χριστιανισμό με ορθολογικά κριτήρια που ασκούν κάποιοι εθνικιστικοί κύκλοι; Γιατί ακούσαμε από γνωστή γκρουπα ότι ο Έλληνας δεν μπορεί να είναι χριστιανός γιατί τα Χερουβείμ δεν μας βοήθησαν στην Κύπρο το 74.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Καταρχάς αυτή που παραθέτεις δεν είναι ορθολογιστική κριτική στον χριστιανισμό. Συνωμοσιολογική, παρανοϊκή και οτιδήποτε άλλο μπορεί να είναι. Ορθολογιστική όχι. Να ξέρουμε ποιες ιδέες και ποιους τρόπους σκέψης αντιμετωπίζουμε, τουλάχιστον.
Κατά τα άλλα εθνικιστής, οποιασδήποτε ιδεολογικής έκφρασης (συντηρητικής, ε/ς, νεοφασιστικής κλπ) που να μην έχει ιδεολογικές καταβολές στον Ρομαντισμό απλά δεν υπάρχει. Είτε αρέσει είτε δεν αρέσει σε ορισμένους αυτή είναι η ιστορία των πολιτικών ιδεών. Συνεπώς ο εθνικιστής αποκλείεται εκ προοιμίου να είναι εκφραστής του εργαλειακού ορθολογισμού. Όπως αποκλείεται εκ προοιμίου να είναι θιασώτης παρανοϊκών θεοκρατικών δογμάτων αμερικανικής χοντροκοπιάς.
Όσοι το αρνούνται είτε το κάνουν γιατί είναι τόσο γελοίοι ώστε να πιστεύουν ότι θα κρατούν για πάντα τον χώρο δέσμιο της αμορφωσιάς, είτε το κάνουν γιατί είναι σε διατεταγμένη αποστολή για να μοχλεύουν τον χώρο, είτε το κάνουν γιατί ισχύουν και τα δύο.
Ρε ανώνυμε πάλι τα ίδια... όσο περίεργο και να σου φαίνεται είναι απολύτως προφανές ότι κάποιος ειλικρινώς επηρεασμένος από την ρομαντική κοσμοθέαση δεν μπορεί παρά να γελά με την κυρίαρχο ορθολογισμό της εποχής και με κάθε κριτική που εδράζεται και πηγάζει από αυτόν. Είναι αυτονόητο. Άσχετο αν υπάρχουν απο θεολογικής ή μεταφυσικής πλευράς έγκυρες κριτικές και ενστάσεις έναντι του χριστιανισμού. Αυτό δεν αλλάζει ότι οι ορθολογιστικές πολεμικές της σύγχρονης εποχής είναι πέρα για πέρα αστείες.
Και προκύπτει και ένα ερώτημα. Τι ακριβώς "είναι" όσοι στον χώρο πολεμάνε τoν χριστιανισμό με επιχειρήματα τύπου richard dawkins και online άθεου; Εκτός και δηλώνουν ανοιχτά άθεοι και υλιστές εδώ υπάρχει μια μεγάλη αντίφαση. Μπορεί κάποιος να δηλώνει "παγανιστής" και ταυτόχρονα να ασκεί ορθολογιστική κριτική που αν ισχύει για τον χριστιανισμό ίσχυει το ίδιο και για την δική του θρησκεία;
Το πρόβλημα είναι λοιπόν ότι τα άτομα αυτά δεν είναι ειλικρινή πρώτα απ'όλα με τους εαυτούς τους. Δεν είναι "παγανιστές", υλιστές και ορθολογιστές είναι που απλά από φετίχ με την αρχαιότητα την βρίσκουν με την αισθητική αυτού που συγκεχυμένα αντιλαμβάνονται ως "παγανισμό".
Ο Draug είπε...Ένα πολύ καλό παράδειγμα είναι ένα παλίο άρθρο γνωστής ομάδας του χώρου που περιλάμβανε ένα κείμενο του Κοράη για να επιτεθεί στους χριστιανούς για την δήθεν απάτη του αγίου φωτός. Στο ίδιο κείμενο ο Κοραής λίγο πολύ αποκαλούσε απαταιώνες και τα ιερατεία της αρχαιότητας και απάτη κάθε αντίστοιχη αναφορά σε άγιο φως στην παγανιστική θρησκεία. Τρικυμία εν κρανίω.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ανώνυμο γκαρσόνι έγραψες "εν όψει Χριστουγέννων" όταν πέρασε η μέρα της γιορτής. Πίσω στο δημοτικό τα παιδιά του εστιάτορα-δασκάλου. Με όποιον δάσκαλο θα κάτσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις που λέει και η παροιμία.
"Κατά τα άλλα εθνικιστής, οποιασδήποτε ιδεολογικής έκφρασης (συντηρητικής, ε/ς, νεοφασιστικής κλπ) που να μην έχει ιδεολογικές καταβολές στον Ρομαντισμό απλά δεν υπάρχει. Είτε αρέσει είτε δεν αρέσει σε ορισμένους αυτή είναι η ιστορία των πολιτικών ιδεών. Συνεπώς ο εθνικιστής αποκλείεται εκ προοιμίου να είναι εκφραστής του εργαλειακού ορθολογισμού."
Ανήκει τελικά ο ε/σ ή ο φασισμός στην προνεωτερικότητα ή είναι "διαχείριση του ατομικισμού" και "αντιδραστικός μοντερνισμός";
Ο Joseph Goebbels τοποθέτησε τον ε/σ στο πλαίσιο της νεωτερικότητας;
Ποια η μομφή του Carl Schmitt κατά του Ρομαντισμού;
Προνεωτερικο (προνεωτερικότητα, όπως γράφεις) είναι ότι ανήκει στην προνεωτερική ιστορική περίοδο. Πριν την Γαλλική Επανάσταση χονδρικά. Ούτε ο Ρομαντισμός ούτε ο φασισμός ανήλθαν στο ιστορικό προσκήνιο πριν τη Γαλλική Επανάσταση.
Ο Ρομαντισμός ήταν παραδοσιοκρατικός γιατί άσκησε κριτική στην φιλελεύθερη νεωτερικότητα, στο όνομα αξιών του προνεωτερικού παρελθόντος. Προσπάθησε να δώσει ζωή σε παραδοσιακά σχήματα πολιτισμού στο νεωτερικό περιβάλλον. Είναι άλλο αυτό, το παραδοσιοκρατικό δηλαδή, και άλλο το προνεωτερικό-παραδοσιακό. Τόσο δύσκολο είναι να το καταλάβεις;
Ο φασισμός ήταν μια από τις ιδεολογίες που τροφοδότησε με τις πρωταρχικές του ιδέες ο πολιτικός Ρομαντισμός. Είχε τα ίδια παραδοσιοκρατικά γνωρίσματα με αυτόν. Αν και θέλει πολλή ανάλυση το κάθε φασιστικό κίνημα ξεχωριστά, γιατί είχαν κάποιες διαφορές. Πάντως ο κανόνας είναι αυτός που σου παραθέτουμε.
Ο Καρλ Σμιτ και αρκετοί αντιδραστικοί μοντερνιστές προσπάθησαν να ανανεώσουν την ρομαντική πολιτική θεωρία σε ένα πλαίσιο που θα ενσωμάτωνε την τεχνολογία (την οποία ο παλαιότερος πολιτικός Ρομαντισμός έβλεπε ως αναπόσπαστο στοιχείο της φιλελεύθερης ιδεολογίας της προόδου). Κάποιοι αντιδραστικοί μοντερνιστές ήταν συνεπείς. Ο Σμιτ ήταν όπου φυσάει ο άνεμος. Μια με την συντηρητική επανάσταση, μια με τον Χίτλερ, μεταπολεμικά με κάποιους χριστιανοδημοκράτες.
Στο δοκίμιο Πολιτικός Ρομαντισμός του 1919 διάβασε τον ρομαντισμό εντελώς λάθος. Καταρχάς μίλησε για τον γερμανικό Ρομαντισμό. Όχι για το συνολικό κίνημα. Ακόμη και έτσι η ανάγνωση ήταν εντελώς λάθος. Ο Jeffrey Herf χρειάστηκε τρεις σελίδες στο "Αντιδραστικός Μοντερνισμός" και οι Lowy-Sayre άλλη μια στο "Εξέγερση και μελαγχολία" για να αποδομησουν το επιχείρημα του Σμιτ. Επιπλέον ο Herff έδειξε ότι ήταν και ο Σμιτ ένας νεορομαντικός, που απλά ανήγαγε τις ρομαντικές πρωταρχικές ιδέες σε ένα νέο θεωρητικό πλαίσιο.
Επαναλαμβάνουμε είναι δύσκολη η πολιτική θεωρία για σερβιτόρους και εστιατόρια. Σαν να πιστεύει κανείς ότι θα γίνει χειρουργός επειδή επισκέπτεται πολλούς γιατρούς.
Ο Έβολα και ο Σπενγκλερ δηλαδή που απέρριπταν τον ρομαντισμό δεν ήταν εθνικιστές;
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Ο Έβολα μάλλον δεν δεχόταν αυτό τον αυτοπροσδιορισμό. Γράψαμε και σε προηγούμενο άρθρο ότι ήταν πολύ ενδιαφέρον παραδοσιοκράτης διανοητής αλλά με μικρή γνώση του Ρομαντισμού.
Για τον Σπένγκλερ ισχύει περίπου ό,τι και για τον Σμιτ. Με την διαφορά ότι ήταν πιο συνεπής στην πολιτική του στάση. Διαβάστε τον Ξεκαθαρίζει ότι ήταν και αυτός νεορομαντικός. Αγνοείστε τους τσελεμεντέδες. Στα εστιατόρια πάμε για γευματίσουμε. Όχι για να μάθουμε ιστορία πολιτικών ιδεών.
Έθεσα κάποια ερωτήματα προς συζήτηση, στο σχετικό μπλογκ σου, και μιας που διαπνέεσαι από ακαδημαϊκό επίπεδο, αλλιώς τι νόημα έχει η επίσκεψη;
Δεν είναι καθόλου εύκολη η ερμηνεία ή αποσαφήνιση τέτοιων ρευμάτων σκέψης φιλοσοφικής και πολιτικής ουσίας, ειδικά στο ιστορικό πλαίσιο και την μαζική έκφραση ή επίκλησή τους.
Επίσης, δεν είναι καθόλου εύκολο να προσδιορίσεις γεννημένος σε ένα συγκεκριμένο (σχετικά μοντέρνο) ιστορικό μεταλλασόμενο πλαίσιο τι νιώθεις και τι πιστεύεις, και να το οριοθετήσεις.
"Προνεωτερικο (προνεωτερικοτητα, οι όπως άγαρμπα γράφεις) είναι καθόλου ανήκει στην προνεωτερική ιστορική περίοδο .. ο φασισμός ανήλθαν στο ιστορικό προσκήνιο πριν τη Γαλλική Επανάσταση."
Χαρακτηριστικό παραδείγμα ο σχετικά αντιφατικός και αμφίθυμος Έντουντ Μπερκ.
Ο Ντε Μεστρ αισθανόταν πιο σίγουρος για το Παλαιό Καθεστώς αν και κριτικός, όπως και ο παράδοξος Έβολα (ένας Νίτσεϊκός χαρακτήρας) που δήλωνε:
"Υπερασπίστηκα και υπερασπίζομαι τις "Φασιστικές" ιδέες. Όχι στο κατά πόσον είναι φασιστικές αλλά στο μέτρο κατά το οποίον επαναποδέχονται μια παράδοση ανώτερη και προϋπάρχουσα του φασισμού, καθόσον ανήκουν στην ιεραρχική κληρονομιά, την αριστοκρατική και παραδοσιακή του Κράτους έννοιας που έχει παγκόσμιο χαρακτήρα και που διατηρήθηκε στην Ευρώπη μέχρι την Γαλλική επανάσταση".
Πριν αρκετά χρόνια, λόγω κάποιων αναγνωσμάτων, όψεων και σύγχρονων μουσικών ιδιωμάτων, είχα σχηματίσει την άποψη πως ο Ε/Σ, όπως κατά κύριο λόγο εκφράστηκε στην Γερμανία, εξέφρασε ένα τέτοιο ρομαντικό πνεύμα.
Αν και μπερδεμένο πολύ, λαθεμένο..
https://www.youtube.com/watch?v=TwQ961fzOWU
Μία από τις επίσης πρωταρχικές ιδέες του Φασισμού υπήρξε και ο Φουτουρισμός του Μαρινέττι, δηλωμένος εχθρός του Ρομαντισμού, και μία βασική τάση του κράτους του (φασισμού) ένας νεοκλασσικισμός, ή φουτουριστικός κλασσικισμός.
"Ο άνθρωπος, περιορισμένος από ένα δεισιδαιμονικό παρελθόν, φοβάται τα πράγματα που δεν μπορεί ή δεν μπορεί τουλάχιστον για την ώρα να ερμηνεύσει, με άλλα λόγια φοβάται το άγνωστο. Δεν θα μπορούσα να ικανοποιήσω με το πρόγραμμα του κόμματος εκείνους που θεωρούν ότι υπάρχει πραγματική ανάγκη για το μεταφυσικό. Οι καιροί θα προχωρήσουν εώς την εποχή που η επιστήμη θα απαντήσει σε όλες τις ερωτήσεις, και ο χριστιανισμός ακόμα θα παρακμάζει ταχύτατα όσο παραμένει σκαλωμένος σε δόγματα. Από την άλλη, τίποτε δεν θα ήταν πιο ηλίθιο κατ' εμέ, από το να αναστήσει κάποιος την λατρεία του Wotan. Η αρχαία μας μυθολογία έχασε κάθε αξία άπαξ και ο χριστιανισμός ρίζωσε στην Γερμανία. Ότι πεθαίνει, προηγουμένως είναι ετοιμοθάνατο". [Adolf Hitler]
"Ο μύθος ότι τάχα οι ναζί ήταν παγανιστές, διατηρείται ζωντανός από συγκεκριμένους κύκλους για πολύ εμφανείς λόγους προπαγάνδας. Ο ναζισμός είναι γνήσιο προϊόν του μοντερνισμού, ενώ με το σύνθημά του "Ein volk, ein reich, ein fuhrer", αυτή την εμμονή στην έννοια του "ενός", δεν είναι επίσης παρά ένας ξεκάθαρα πολιτικός μονοθεϊσμός.
Γεννημένος στη Βαυαρία, δηλαδή σε μια κατεξοχήν ρωμαιοκαθολική περιοχή, το ναζιστικό κόμμα εκκοσμίκευσε μέσα του τις καθολικές αντιλήψεις και βγήκε προς τα έξω με την μορφή μιας κανονικής εκκλησίας επικεφαλής της οποίας έστεκε ένας αλάνθαστος Πάπας, ο Φύρερ, και ακολουθούσε ένας χρισμένος κλήρος, οι κομματικοί αξιωματούχοι, και μία ελίτ από επίλεκτους Ιησουίτες, τα ΕΣΕΣ, με δογματικές αλήθειες, αφορισμούς και διωγμούς αιρετικών".
[Alain de Benoist on Tyr Myth Culture Tradition]
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Καλά έκανες τότε και χρησιμοποίησες ψευδώνυμο. Γιατί όπως καταλαβαίνεις τα πολλά ανώνυμα σχόλια μπορεί να προκαλέσουν μπέρδεμα. Τα περί εστιατορίων και γκαρσονιών αφορούν συγκεκριμένα πρόσωπα που πληρώνει το παρακράτος για να μοχλεύουν τον χώρο και να εξυπηρετούν την δεξιά. Συνήθως ξεκινούν τον διάλογο με φαινομενική αθωότητα ενώ σκοπός τους είναι να τρολάρουν. Φανταζόμαστε ότι θα το έχεις διαπιστώσει εφόσον μας διαβάζεις. Για αυτό φρόντισε αν μπορείς να θέτεις ξεκάθαρα τα ερωτήματα προκειμένου να αποφεύγονται οι συγχύσεις.
Αν είσαι ο ίδιος που ρωτάς γιατί δεν αφήνουμε τις αναρτήσεις περισσότερο καιρό η απάντηση είναι για να μην γεμίζει η κεντρική σελίδα. Μέχρι τρεις τέσσερις αναρτήσεις χωρά. Τώρα για το αν θα πρέπει να ανοίξουμε τον σχολιασμό στις παλιότερες αναρτήσεις αυτό είναι όντως ένα θέμα. Μπορεί να γίνει. Υπάρχει όμως και το εξής πρόβλημα. Η αναγνωσιμότητα και η διάθεση σχολιασμού τον τελευταίο χρόνο έχει γίνει πενταπλάσια. Είναι δύσκολο για δύο διαχειριστές να προλαβαίνουμε να αναρτούμε σχόλια και να απαντάμε.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Στα θέματα που θέτεις τώρα.
Όλες οι παραπομπές διανοητών που παραθέτεις αναφέρουν την επίκληση παραδοσιακών-προνεωτερικων ιδεών ως απάντηση σε εκείνες του νεωτερικού φιλελευθερισμού του Διαφωτισμού. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ήταν ιδέες μιας παραδοσιακής-προνεωτερικης ιδεολογίας. Γιατί οι εκφραστές τους δεν έζησαν πριν την νεωτερικότητα. Εφόσον ο Ρομαντισμός υπήρξε κίνημα που γεννήθηκε στην νεωτερικότητα αλλά με σκοπό να ανατρέψει την κυρίαρχη φιλελεύθερη ιδεολογία της νεωτερικότητας στο όνομα αξιών του παρελθόντος, τον χαρακτηρίζει η πολιτική θεωρία συμβατικά ως παραδοσιοκρατικό κίνημα.
Αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα στο παραδοσιακό και στο παραδοσιοκρατικό. Ο Ρομαντισμός δεν μπορούσε να επαναφέρει τις προ-νεωτερικες συνθήκες (εξάλλου ήταν τόσες πολλές οι προ-νεωτερικες ιστορικές περίοδοι). Επιχείρησε όμως να διατηρήσει εκείνο που οι ρομαντικοί αντιλαμβανόταν ως ουσία των παραδόσεων στο νεωτερικό περιβάλλον, ενάντια στον υλισμό και τον ατομικιστικό ωφελιμισμό του φιλελευθερισμού.
Το παράδειγμα των χριστουγεννιάτικων εορτασμών στη Βρετανία είναι χαρακτηριστικό. Ο Ντίκενς και οι υπόλοιποι που ενεπλάκησαν στα του και κινήματος δεν επανέφεραν τα Σατουρνάλια ή τους χριστιανικούς εορτασμούς της υπαίθρου που πραγματοποιούνταν στις προ-νεωτερικές περιόδους. Δεν γινόταν να επαναληφθεί κάτι τέτοιο. Εγκαθίδρυσαν όμως την νέα μορφή των εορτασμών στα αστικά κέντρα, κόντρα στη βούληση της εξουσίας των κεφαλαιοκρατων του φιλελευθερισμού. Αυτή ήταν η εφαρμογή- επιβολή ενός παραδοσιοκρατικού ρομαντικού αιτήματος.
Ελπίζουμε να έγινε κατανοητό τώρα.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Στο θέμα του φασισμού και του ε/ς ισχύει το εξής. Ήταν δύο πολιτικά κινήματα τα οποία τροφοδοτήθηκαν ιδεολογικά από τις θεμελιώδεις αρχές του πολιτικού Ρομαντισμού. Ο φουτουρισμός συνδέθηκε για πολύ λίγο με τον φασισμό και γρήγορα διαχώρισε τη θέση του.
Μετά το 1880-1890 αναδύθηκε σε όλη την Ευρώπη ένα νεορομαντικό πολιτισμικό κίνημα. Αυτό το κίνημα παρέμενε στον κεντρικό του πυρήνα πιστό σε κάποιες αρχές του παλιού Ρομαντισμού αλλά υιοθευησε και ορισμένες νέες προσαρμογές. Αναμενόμενο αν σκεφτούμε ότι είχε περάσει ένας αιώνας. Ο φασισμός και ο εθνικοσοσιαλισμός είναι μερικές μόνο από τις πολιτικές απόρροιες κάποιων εκδοχών αυτού του κινήματος σκέψης του 1890. Προφανώς υιοθέτησαν και τις νέες προσαρμογές των παλιών ρομαντικών ιδεών.
Αυτές οι προσαρμογές βασίστηκαν στην ιδέα του εκμοντερνισμου της ρομαντικής οπτικής. Ήδη από το κίνημα του 1890 και τους διανοητές του, υπήρξε ένα μπόλιασμα κάποιων ιδεών του παλιού Ρομαντισμού με νιτσεικες και υπαρξιστικές (μεταγενέστερες) ιδέες. Αυτό το κράμα ιδεών λειτούργησε σαν φίλτρο ερμηνείας της ιστορικής πραγματικότητας που ρουφούσε προς τον νέο Ρομαντισμό ακόμη και άσχετες παραδόσεις (πχ τον κοινωνικό δαρβινισμό-ρατσισμό). Ακόμη και σήμερα λειτουργεί. Αυτό το φίλτρο τραβά προς τον Ρομαντισμό και τον εθνικισμό παραδόσεις που αρχικά ήταν άσχετες, όπως πχ το rock.
Για το πώς δουλεύει "φιλοσοφικά" η θεμελιώδης αυτή ιδέα του νεο Ρομαντισμού από τα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι σήμερα χρειάζεται να γραφτούν άρθρα. Είναι δύσκολο να εξηγηθεί σε ένα text σχολιασμού. Λίγη υπομονή.
Φίλε μου, προκαλεί πόνο η ενθύμηση περασμένων γιορτινών εποχών, με τα καλά και τα στραβά τους, σίγουρα. Νοσταλγικός ρομαντισμός ενός χαμένου παραδείσου (κατά κάποιο τρόπο), μιας μπελ επόκ..
Μετά την διακυβέρνηση Σημίτη και το 2004 η Ελλάς μεταλλάχθηκε και βυθίστηκε στην παρακμή..
(που βρίσκεται η οικονομική αυτονομία κάτωθεν καπιταλιστικών θηρίων που ορίζουν κανόνες, σχέσεις και ορθότητες?)
Δεν είμαστε όλοι οι αντιφλεφαλοτες το ίδιο προσωπο θλιβερε ιουδαιορθοδοξε αντιδυτικε πανσλαβιστή
Το ίδιο πρόσωπο δεν είστε, το ίδιο μαλάκες είστε.
Οτι πεις ρασοφορε αντιδιαφωτιστή
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Την ευλογία μου, τέκνον..