του Αχιλλέα
Μία από τις πολύ ενδιαφέρουσες σκέψεις είναι ότι ο Tolkien και ο Ernst Jünger είχαν κάτι κοινό. Ήταν και οι δυο υποστηρικτές μιας πολιτικής σκέψης που συνδύαζε την αφοσίωση σε ένα αριστοκρατικό status ζωής, την πίστη στον εθνικισμό και στην άρνηση να ενταχθούν σε κάποια από τις μαζικές πολιτικές ή κινηματικές δομές της εποχής τους. Το τρίτο γνώρισμα είναι και αυτό που, στο πολιτικό πεδίο της πολυδιάστατης σκέψης τους, τους έχει χαρακτηρίσει ως άναρχους.
Σίγουρα ο Tolkien, σε αντίθεση με την βαθιά πολιτική σκέψη του Jünger, έδωσε φωνή στις πεποιθήσεις του σχετικά με την ιδανική μορφή της ανθρώπινης κοινωνίας με φευγαλέο τρόπο. Δεν άφησε πίσω του μια κληρονομιά πολιτικών δοκιμίων. Είναι όμως γνωστό ότι υπήρξε συνδρομητής στο περιοδικό Candour του δημοσιογράφου, ανιψιού του διανοητή και συγγραφέα Gilbert Keith Chesterton, πρώην μέλους της Βρετανικής Ένωσης Φασιστών και εμπλεκόμενου στις ζυμώσεις για την δημιουργία του μεταπολεμικού Εθνικού Μετώπου, A. K. Chesterton. Μάλιστα ο Tolkien είχε παραχωρήσει συνέντευξη στο συγκεκριμένο περιοδικό, όπου εξέθεσε κάποιες από τις πολιτικές του σκέψεις. Γνωρίζουμε επίσης ότι ο Tolkien ήταν σφοδρά αντίθετος με την προσέγγιση του Χίτλερ στην εθνικιστική ιδεολογία και απέρριπτε τον ντετερμινιστικά βιολογικό αντισημητισμό. ¨Ένα από τα κείμενα του καθηγητή που έχει μορφή αναρχο-εθνικιστικού μανιφέστου εντοπίστηκε σε μια επιστολή που έγραψε στον γιο του Christopher, το 1943. Στη συγκεκριμένη επιστολή έγραψε τα παρακάτω.
«Οι πολιτικές μου απόψεις κλίνουν όλο και περισσότερο στην Αναρχία εννοώντας την φιλοσοφικά, που σημαίνει την κατάργηση του ελέγχου και όχι στην «αντισυνταγματική» Μοναρχία. Θα είχα συλλάβει οποιονδήποτε χρησιμοποιεί τη λέξη Κράτος (με την έννοια του άψυχου κέντρου της Αγγλίας και των κατοίκων της. Αυτό το Κράτος είναι κάτι που δεν έχει ούτε εξουσία, ούτε δικαιώματα, ούτε βαθύτερη σκέψη). Και αφού τους έδινα μία ευκαιρία για να αποκηρύξουν αυτό που εννοούν ως Κράτος, ας τους εκτελούσαμε εάν παρέμεναν πεισματάρηδες! Αν μπορούσαμε να επιστρέψουμε στις πραγματικές σημασίες των λέξεων, θα μας έκανε μεγάλο καλό. Η λέξη Κυβέρνηση είναι ένα αφηρημένο ουσιαστικό που σημαίνει την τέχνη και τη διαδικασία της διακυβέρνησης. Θα πρέπει να είναι προσβλητικό να το γράφουμε με κεφαλαίο “Κ” για να αναφερόμαστε στην πραγματικότητα, σε ανθρώπους...»
Και συνεχίζει, «η σωστή μελέτη του Ανθρώπου κάθε άλλο παρά από Άνθρωπος μπορεί να γίνει. Και η πιο ακατάλληλη δουλειά οποιουδήποτε ανθρώπου, ακόμα και των Αγίων (που σε κάθε περίπτωση ήταν τουλάχιστον απρόθυμοι να την αναλάβουν), είναι να αφεντεύουν άλλους άντρες[1]».
Στο συγκεκριμένο απόσπασμα ο καθηγητής παραθέτει επιγραμματικά μια παλιά συντηρητική άποψη. Ο άνθρωπος, ως μεμονωμένο άτομο που χρησιμοποιεί τον έλλογο νου του, είναι ανίκανος και ακατάλληλος εκ φύσεως να παραγάγει συλλογικές πειθαρχίες και δομές. Προκειμένου να υπάρξει κοινωνικός ιστός και κοινότητες είναι απαραίτητο τα ανθρώπινα σύνολα να συνδέσουν την κοινοτική τους ζωή με μια μεταφυσική ιεράρχηση του κοσμικού Όντος που δεν είναι ορατή με το γυμνό μάτι της λογικής αλλά υπάρχει πίσω από των κόσμο των εμπειρικών φαινομένων. Είναι η παρουσία του θείου στοιχείου στην κοσμική δομή του σύμπαντος. Αυτό το θείο στοιχείο ενσαρκώνεται στην ανθρώπινη ζωή όταν οι πολιτικές της συνθήκες είναι σωστές και αντιστοιχεί την ζωή του κόσμου της καθημερινότητας με την αρχετυπική ουσία του αληθινού κοσμικού δράματος. Αυτό το θεϊκό στοιχείο νομιμοποιεί την εξουσία ανθρώπου σε άνθρωπο, προκειμένου να επιτευχθεί η απαραίτητη πειθαρχία για την συνέχεια της ζωής των κοινωνιών.
Στην σκέψη των συντηρητικών τα αριστοκρατικά συστήματα οργάνωσης των κοινωνιών αποτελούσαν αντανακλάσεις αυτής της ένθεης ουσίας του κόσμου που υφίσταται κάτω από το πέπλο της υλικής εμπειρίας. Η μεσαιωνική μοναρχία αποτελούσε μια τέτοια ενσάρκωση του θείου λόγου. Ο μονάρχης ήταν ένα σύμβολο εξουσίας. Η πολιτική του δύναμη βασιζόταν όχι στην βιολογική του ύπαρξη αλλά στο γεγονός ότι αποτελούσε μια έμβια αντιστοίχιση ενός πόλου της συμπαντικής ιεραρχίας. Με το να δεσμεύεται από την χριστιανική πίστη και να καθιστά τους αριστοκράτες και τον λαό ταυτόχρονα υπηκόους, αποτελούσε ένα σημείο κατάργησης των κοινωνικών διαφορών και ενοποίησης του κοινωνικού συνόλου, παρά τις οικονομικές και κοινωνικές διαφορές. Η εξουσία του ήταν, τρόπον τινά, μια εποπτεία του Θεού στα πολιτικά πράγματα.
Αυτή η πολιτική αντίληψη των πραγμάτων καταλύθηκε με την επικράτηση των ιδεών του φιλελεύθερου Διαφωτισμού. Το αστικό κράτος που γέννησε ο Διαφωτισμός είναι ένα κράτος μηχανιστικό, ορθολογιστικό, που ως συγκολλητική του ουσία δεν διαθέτει κάποια θεϊκή μεταφυσική αύρα, ούτε τις παραδόσεις που είχαν αποδεχτεί φιλικές με την κρίση των αιώνων, αλλά το άθροισμα κάποιων κανονισμών που ανταποκρίνονται στις ανάγκες της επικαιρότητας και παίρνουν την μορφή γραπτού Συντάγματος. Αυτό το κράτος είναι μια μαθηματική εξισορρόπηση γυμνών υλικών συμφερόντων. Όπως είχε γράψει ο Edmund Burke, στη βάση των αρχών αυτής της μηχανιστικής φιλοσοφίας οι θεσμοί δεν μπορούν ποτέ να ενσαρκωθούν σε πρόσωπα ώστε να εμπνεύσουν αγάπη, σεβασμό και προσήλωση. Στο κράτος δεν έχει μείνει τίποτα που να μιλά στις καρδιές των πολιτών του[2].
Ο Tolkien συνεχίζει γράφοντας ότι, «ούτε ένας στο εκατομμύριο δεν είναι κατάλληλος για να διοικεί ανθρώπους, και λιγότερο από όλους εκείνοι που αναζητούν την ευκαιρία. Τουλάχιστον αυτό γίνεται μόνο σε μια μικρή ομάδα ανδρών που ξέρουν ποιος είναι ο αφέντης τους. Οι μεσαιωνικοί άνθρωποι είχαν πολύ δίκιο όταν θεωρούσαν το “nolo episcopari” ως τον καλύτερο λόγο που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει κάποιος για να κάνει κάποιον επίσκοπο. Δώσε μου έναν βασιλιά του οποίου το κύριο ενδιαφέρον για τη ζωή είναι τα γραμματόσημα, οι σιδηρόδρομοι ή τα άλογα κούρσας και που έχει τη δύναμη να απολύσει τον Vezier του (ή όπως θέλεις πες τον!) αν δεν του αρέσει το κόψιμο του παντελονιού του. Και ούτω καθεξής. Αλλά, φυσικά, η μοιραία αδυναμία όλου αυτού - τέλος πάντων, μόνο η μοιραία αδυναμία όλων των καλών φυσικών πραγμάτων σε έναν κακό διεφθαρμένο αφύσικο κόσμο - είναι ότι λειτουργεί και έχει λειτουργήσει μόνο όταν όλος ο κόσμος μπλέκει στο ίδιο παλιό καλό αναποτελεσματικό ανθρώπινο τρόπο διακυβέρνησης... Υπάρχει μόνο ένα φωτεινό σημείο και αυτό είναι η αυξανόμενη συνήθεια των δυσαρεστημένων αντρών που δυναμιτίζουν εργοστάσια και σταθμούς παραγωγής ενέργειας. Ελπίζω ότι, αυτό που ενθαρρύνεται τώρα ως «πατριωτισμός», μπορεί να παραμείνει συνήθεια! Αλλά δεν θα κάνει καλό, αν δεν είναι καθολικό.[3]»
Παρότι οι ιστορικές συγκυρίες αλλάζουν τα ερωτήματα γύρω από τη δομή του αστικού καπιταλιστικού συστήματος παραμένουν κοινά. Σήμερα συμβαίνει αυτό που περιγράφει ο Tolkien και στην δύσμοιρη Ελλάδα μας του regio dissimilitudinis. Η απόλαυση της δημοκρατίας μας συνοδεύεται από μια αναπόφευκτη ποσότητα πόνου. Το πιο γλυκό κρασί που πίνεται από το φλιτζάνι της ευδαιμονίας έρχεται ανακατεμένο με ένα πικρό ρεύμα θλίψης. Σιγά-σιγά μπορούμε να αφαιρέσουμε έναν πολιτικό μόνο αντικαθιστώντας τον/την με άλλον. Και μετά, φυσικά, οι επιλογές μας περιορίζονται βασανιστικά, αφού η όλη διαδικασία κυριαρχείται από κάποιους μεγάλους και ιδιοτελείς πολιτικούς ομίλους που είναι πολύ καλύτεροι στην απόκτηση εξουσίας παρά στην άσκηση της με σύνεση. Κι όμως αναγκαζόμαστε να διαλέξουμε τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Ακόμη και ο εύθυμος πατριώτης που δεν ψηφίζει καθόλου ή πετάει μια ψήφο στα μισά κάποιου κόμματος ως διαμαρτυρία, εξακολουθεί να κάνει μια επιλογή με συνέπειες, όσο μικρές κι αν είναι.
Βέβαια δεν αποκλείεται να βρεθούν πολιτικοί με ειλικρινείς ψυχές που διεκδικούν αξιώματα, και μπαίνουν περιστασιακά στον στίβο της πολιτικής. Αλλά, για να μην ξεχνάμε, αυτοί είναι και οι πολιτικοί που σίγουρα θα κινδυνεύσουν με την απώλεια της αξιοπρέπειας, την ελευθερίας, ακόμη και της ζωής τους.
Αν κάποιος επινοούσε ένα πολιτικό σύστημα από την αρχή, γνωρίζοντας κάτι από την ιστορία και πολλά παραπάνω για την ανθρώπινη φύση, το είδος του ανθρώπου που θα ήθελε κυρίως, αν ήταν δυνατόν, να αποκλείσει από την εξουσία, θα ήταν το είδος του ανθρώπου που την επιθυμεί περισσότερο, καθώς και το είδος του ανθρώπου που είναι πιο πρόθυμος να κάνει μεγάλη προσπάθεια για να την αποκτήσει. Είναι μια από τις διαχρονικές διαπιστώσεις του Πλάτωνα αυτή. Ας μην παραδοθούμε, λοιπόν, ποτέ στα πρόσωπα της πολιτικής σκηνής της χώρας μας τα οποία απλώνουν πρόθυμα τα χέρια τους για να πάρουν την εξουσία!
Είμαστε, βέβαια, αναγκασμένοι να ανεχόμαστε την κυριαρχία όλων αυτών των πολιτικών που ο λόγος τους είναι γεμάτος ψέματα και στρατηγικές marketing ενώ ξέρουμε πολύ καλά την λογική που εκπροσωπούν. Δεν ανεχόμαστε όμως την εξουσία τους. Για αυτό παραμένουμε Άναρχοι, εφόσον δεν υπάρχει ένας πολιτικός σχηματισμός με τον οποίο να συμφωνούμε. Σε έναν καλύτερο, πιο αγνό κόσμο -τον κόσμο που δεν μπορεί να είναι- η φιλοδοξία θα ήταν ένας απόλυτος αποκλεισμός για την πολιτική εξουσία. Αντιθέτως, στον σημερινό κόσμο του φιλελεύθερου πολιτικού εμπορίου η άναρχη πολιτική στάση αποτελεί το πρώτο βήμα της αντίστασης.
Ένας μονάρχης -ένας μονάρχης με τον τρόπο που γίνεται νοητός στην παραδοσιοκρατική σκέψη του Μισίμα ή του Tolkien, αλλά και στις ενοράσεις της ευγενούς βαβρβαρότητας που εκφράζουν τα έργα της αληθινής επικής φανταστικής λογοτεχνίας- είναι σύμβολο μιας αποδεκτής ιεράρχησης από εμάς του Άναρχους. Ο ιδανικός μονάρχης θα ήταν μάλλον σαν τον βασιλιά στο σκάκι: το πιο άχρηστο κομμάτι στο ταμπλό, το οποίο καταλαμβάνει το τετράγωνό του απλά για να αποτρέψει οποιοδήποτε άλλο κομμάτι από το να το κάνει, αλλά που κατά κάποιο τρόπο εξακολουθεί να κρατά πάνω του ολόκληρο το παιχνίδι. Υπάρχει κάτι θετικά μυστηριακό στη στρατηγική του ανικανότητα. Υπάρχει κάτι ευλογημένα γενναιόδωρο στο να δηλώνουμε ολόψυχα πίστη σε κάποιον ο οποίος ex opere operato, είναι ο φορέας της αξιοπρέπειας του έθνους, η χρισμένη ενσάρκωση του ιδιοφυούς gentis — ένα είδος τοτέμ ή, καλύτερα, Βασιλιά- Φιλοσόφου!
Νομίζω ότι είναι προφανές ότι Tolkien εννοούσε έναν τέτοιου είδους αναρχισμό. Στην περίπτωση του Tolkien, ίσως είναι καλύτερο να μιλάμε για έναν «ριζοσπαστικό συντηρητισμό», στον οποίο η εξουσία και η ευθύνη για τη δημόσια ευημερία ανατίθενται τόσο στο τοπικό και κοινοτικό επίπεδο έτσι ώστε κάθε σημαντική δημόσια απόφαση γίνεται θέμα κοινού ενδιαφέροντος και κοινής συναίνεσης. Φυσικά, ένα τέτοιο κοινωνικό όραμα θα μπορούσε να απορριφθεί ως απλός αγροτικός και επαρχιώτικος πρωτογονισμός. Αλλά αυτό δεν θα ενοχλούσε τον Tolkien, καθώς ήταν φορέας μιας πρωτο-οικολογικήςαντινεωτερικής άποψης.
J.R.R. Tolkien: «Χωρίς πίστη είναι αυτός που λέει αντίο όταν ο δρόμος γίνεται σκοτεινός».
[1] ,J.R.R.Tolkien, The Letters of J.R.R.Tolkien, HarperCollins Publisher, 1995, p.68.
[2] Edmund Burke, Στοχασμοί για την επανάσταση στη Γαλλία, μετάφραση Χ. Γρηγορίου, Σαββάλας, Αθήνα 2010, σελ. 122.
[3] J.R.R.Tolkien, The Letters of J.R.R.Tolkien, Harper Collins Publisher, 1995, p.69.
Σχόλια:
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Μια τα σουτ στον Ιανό που χτυπιέται στον τοίχο του ότι είναι άγγελος κυρίου και τον ευλογεί ο πρώην υπεύθυνος ιδεολογίας του ιδρύματος Καραμανλή μια τα τάκλιν λόγω του Γιούνγκερ στους υπαρξιστές τώρα και τον αναρχοεθνικιστή Τόλκιν μα καλά δεν σκέφτεστε την ψυχολογία των Γκόλουμ της δεξιάς; Τόσο αιμοβόρα ξωτικά έχετε γίνει στα δυτικά;
Γιατί μόνο στα δυτικά;
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Εξαιρετική ανάρτηση, εύγε!
Η παρομοίωση που κάνετε για την παραδοσιακή σύλληψη του Μονάρχη σχετίζεται άμεσα και με τον συμβολισμό που το αποδίδεται (βλ πχ το σκήπτρο, την σφαίρα με τον σταυρό κτλ). Είναι ο ακίνητος κινούν, ο πυλώνας και ο σταθερός άξονας που αποτελεί το κέντρο της κοινότητας και χάριν της φύσης και της παρουσίας του την διαποτίζει με επιδράσεις και ενέργειες μιας ανώτερης, μεταφυσικής τάξης. Δρα δίχως να δρα.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Πρόκειται για την παραδοσιοκρατική αντίληψη περί μοναρχίας που είχαν αναλύσει ο Μισίμα, ο Έβολα και γενικά οι διανοητές αυτής της ιδεολογικής τάσης.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ναι ακριβώς. Την αντιστοιχία όμως με τον βασιλιά στο σκάκι πρώτη φορά την συνάντησα και την βρίσκω εξαιρετικά εύστοχη
Όντως ο Βασιλιάς πέρα του ότι αποτελεί έναν συνδετικό κρίκο ανάμεσα στην κοινότητα είναι και το αρχέτυπο του πατέρα και του οικογενειάρχη. Υπάρχει λόγος που σε πίνακες όπου απεικονίζονται βασιλείς συνήθως υπάρχει όλη η, πολυμελής, οικογένεια. Το ίδιο πίστευε και ο C. S Lewis ο οποίος αν και πίστευε στην βασιλευόμενη δημοκρατία θεωρούσε τρελό να ζητήσει κάποιος την κατάργηση της μοναρχίας για όλους τους λόγους που ανέφερα στο άρθρο αλλά και στο παρών σχόλιο.
Βέβαια, και εδώ ας δώσουμε προσοχή, οι σημερινές βασιλικές οικογένειες δεν έχουν καμία σχέση με αυτές του παρελθόντος. Σε αντίθεση με αυτές της αρχαιότητας ή του Μεσαίωνα οι σημερινές έχουν σχέση με μυστικές υπηρεσίες, προωθούν τον φιλελευθερισμό και δεν έχουν τίποτα κοινό με την παραδοσιοκρατία.
Ρε παιδιά γιατί περάσατε στο ντούκου όλοι το γεγονός πως ο πατριάρχης ΚΥΠατζης εκθείασε το κουλ βλακ αποκαλώντας τον ΗΓΕΤΗ σε πρόσφατη εκπομπή του όπου μίλησε επίσης για "υπεροχή ελληνογαλλική συμφωνία"; Αυτοί είναι οι "εθνικώς δεξιοί κοινωνικώς αριστεροί" που καλούν στις εκπομπές τους οι Γεωργάτοι του ρεστοράν;
Δεν έχουμε χρόνο να παρακολουθούμε γελοιότητες φίλε και για αυτό δεν γνωρίζουμε τι συνέβη. Σε σχόλιο το διαβάσαμε. Το είδες εσύ; Μπορείς να μας γράψεις τι ακριβώς είπε;
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Προτελευταία εκπομπη επανελληνισις, λεπτο 35 και μετά.
Δεν έχουμε χρόνο να παρακολουθούμε γελοιότητες φίλε και για αυτό δεν γνωρίζουμε τι συνέβη. Σε σχόλιο στον ΜΚ το διαβάσαμε. Το είδες εσύ; Μπορείς να μας γράψεις τι ακριβώς είπε;
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Προτελευταία εκπομπη επανελληνισις, λεπτο 35 και μετά.
Ποια η άποψη σας για την εκπομπή του beyond the ruins με άτομο του μκ που συζητήθηκε στον χώρο; συμφωνείτε με όσα ειπώθηκαν;
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Ο Σταύρος ήταν χείμαρρος. Από εκεί και πέρα οι περισσότερες ερωτήσεις των ακροατών έδειξαν για άλλη μια φορά τις εμφανείς παθογένειες του χώρου. Αντί να ρωτηθεί για θέματα που άπτονται του πολιτικού παρόντος (Ελλάδα των μνημονίων, ανεργία, έλλειψη εθνικού προσανατολισμού ηθική σήψη, κοινωνική διάλυση κλπ) επαναλήφθηκαν οι γνωστές ανούσιες ερωτήσεις για ιστορικά ζητήματα και ιστορικά πρόσωπα του παρελθόντος. Μέχρι και για το Μπουχάριν υπήρξε ερώτηση! Αυτή είναι δουλειά των ιστορικών και όχι των ακτιβιστών ή των πολιτικών παιδιά. Αλλά που να το καταλάβουν άνθρωποι που έχουν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του "Πατριάρχη". Θέλει αγώνα για να αποτινάξουμε την εγκεφαλική σήψη που προκάλεσε σε γενιές εθνικιστών το ακροδεξιό σύστημα.
Αντί να τεθούν ερωτήματα για την ιδεολογική του προσέγγιση σε συνδυασμό με τις προτάσεις του για την οργάνωση του χώρου, τα πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα, τις ζυμώσεις στον αυτόνομο χώρο κλπ τον ρωτούσαν την γνώμη του για εστιατόρια και σερβιτόρους.. Ευτυχώς για αυτούς που ο ομιλητής ήταν ευγενικός. Πάντως η κακή εικόνα στο τσατ επιδεινώθηκε για μια ακόμη φορά λόγω των γνωστών κυπατζηδων και των γκαρσονιών τους.
Κατά τα άλλα επειδή ήταν μεγάλη η εκπομπή εγώ έχασα μερικά σημεία. Τα υπόλοιπα παιδιά μου είπαν ότι ήταν στον ίδιο ρυθμό και όσα δεν άκουσα. Μίλησε με καλά λόγια για τη ΦΛΕΦΑΛΟ και τον ευχαριστούμε. Η μόνη δική μου διαφωνία σε όσα άκουσα είναι η θέση ότι σήμερα δεν υπάρχει εθνική εργατική τάξη λόγω των οικονομικών συσχετισμών και της μετανάστευσης. Πιστεύω ότι υπάρχει ελληνική εργατική τάξη αλλά είναι συρρικνωμένη σε σχέση με το παρελθόν. Όμως η συρρίκνωση της αναπληρώνεται από την ύπαρξη του μεγάλου αριθμού των άνεργων. Οπότε ο σοσιαλισμός παραμένει επίκαιρος και μάλιστα περισσότερο από ποτέ.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...τρομερή συνέντευξη για πρόσωπα και πράγματα που κανείς δεν τολμάει να πει τελικά άλλοι υποτίθεται κάνουν αντικαθεστωτική ενημέρωση και άλλοι την κάνουν πράξη τα 2-3 τρολάκια στα σχόλια πήραν τις απαντήσεις που τους άξιζαν άμεσα και άνευ αναισθητικού περαστικά στα όρκς της ακροδεξιάς
Μαμουτε δεν αφησες τιποτα ορθιο. μεχρι και τον Τολκιν εβαλες για να διαφημισεις και παλι τον αντιχιτλερικο αντιρατσισμο σου. αντε τα ορκ και τα τρολ, ναι εκεινα τα τριμετρα με τα σφυρια που ορμουσαν στους νανους σου, εχουν ολα ιδια μουτρα και δεν χωραει ρατσισμος. οχι ομως ρε φιλε να τα εξισωνεις με ξωτικα και ανθρωπους για να προπαγανδισεις την ισοτητα του σοσιαλισμου σου. καταλαβαινεις τωρα γιατι ο ρατσισμος συμβαδιζει μονο με την ανταγωνιστικη ανισοτητα του εθνοκαπιταλισμου μας; γιατι φυλετισμος σημαινει ζωολογια και οχι οι μεταφυσικες βλακειες του Εβολα σου για πνευματικη φυλη; γελανε και οι πετρες. ζευγαρωσε δυο πιτ μπουλ και δες αν τα κουταβια τους θα εχουν πνευματικη φυλη σαν κανις τεριε! α ρε καημενε μπολσεβικε ποσο πισω εχεις μεινει. η φιλελευθερη Δυση μας μεχρι και πιστοποιητικο ρατσας δινει αμα φωτογραφησεις τα σαλια σου: https://dnafriend.com/dna-test -
Λεμουριος τρολιστας
Τραβα κάνε καμια εκπομπη με τον "εθνικοσοσιαλιστή" Πλεύρη που λέει τον Μητσοτάκη ηγέτη και ασε τα λαχανικα ήσυχα Σκρουτζακη.
Ποια είναι η άποψή σας για το Στέφανο Ροζάνη; Έχει ασχοληθεί πολύ με το Ρομαντισμό και κάνει μια ελευθεριακή πρόσληψη αυτού του ρεύματος.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Έχει απαντήσει ο Σταμάτης σε συνέντευξη στο παρελθόν. Καλός ερευνητής είναι. Αλλά βλέπει το ρομαντικό φαινόμενο μέσα από μια θρησκευτικό-αποκαλυπτική ματιά. Είναι δύσκολο να δώσεις μια "κεντρική" περιγραφή ενός τόσο πολυσχιδούς φαινομένου όπως ο Ρομαντισμός. Στην ουσία ο Ροζάνης επιχειρεί να συλλάβει ένα κεντρικό νόημα της ρομαντικής σκέψης. Μια τέτοια απόπειρα είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα χάσει πολλά σημεία ενός τόσο πολυεπίπεδου φαινομένου.
Σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει σε αντιεξουσιαστικό κανάλι, ακολουθώντας αυτή την ερμηνευτική μονομέρεια, προσπάθησε να παρουσιάσει όλο τον πολιτικό Ρομαντισμό ως ελευθεριακό. Στην επόμενη φράση του έπρεπε να εξηγήσει τι συμβαίνει με τους αντιδιαφωτιστές εθνικιστές και συντηρητικούς ρομαντικούς. Όπως ήταν αναμενόμενο, μάσησε τα λόγια του.
Πάντως είναι δυνατή πένα και έχει αναλυτική ικανότητα. Πέρα από τις ενστάσεις μας.