Διαβάσαμε πρόσφατα σε ένα άρθρο του δημοσιογράφου Γιώργου Χαρβαλιά μια εύστοχη σύνοψη της συμπλοκής ιδεολογικών αρχών και γεωπολιτικών συμφερόντων, που λαμβάνει χώρα στον πόλεμο της Συρίας. Συγκεκριμένα, έγραψε ο γνωστός δημοσιογράφος τα εξής:
«Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σε όλη αυτή τη χαοτική κατάσταση (της Συρίας) η μοναδική «συνεννοήσιμη» συνιστώσα για τον πολιτισμένο κόσμο είναι η αμυνόμενη κυβερνητική παράταξη του Μπασάρ αλ Ασαντ, του ηγέτη, δηλαδή, που βάλθηκαν να ανατρέψουν με το ζόρι οι αρχιτέκτονες της ολέθριας Αραβικής Άνοιξης…
Δυστυχώς, ο Τραμπ, μέσα στην αγωνία του να αποδείξει ότι δεν στήριξε την εκλογή του σε «ρωσικό δάκτυλο», υπέκυψε στις επιταγές του στρατιωτικοδιπλωματικού κατεστημένου των ΗΠΑ, που εξακολουθεί να ελέγχεται από το σύστημα Κλίντον, αλλά και των μεγάλων αμερικανικών μέσων ενημέρωσης που εμφορούνται από άκρως εχθρικές προς τη Μόσχα αντιλήψεις «παγκοσμιοποίησης», τύπου Σόρος. Ευτυχώς, από την άλλη πλευρά, ο Αμερικανός πρόεδρος δεν τόλμησε να τραβήξει το σχοινί με μία γενικευμένη επίθεση κατά ρωσικών στρατιωτικών στόχων.
Το τραγικό της ιστορίας είναι όλη αυτή η ανατροφοδότηση μιας άκρως ψυχροπολεμικής ατμόσφαιρας από τον γερμανοκρατούμενο εσμό των Βρυξελλών, όλους αυτούς τους εμετικούς υπαλλήλους της Καγκελαρίας και, φυσικά, την [..] γερμανική ηγεσία. Στην παγίδα, ως μη όφειλε, εκτός από την αδύναμη (και εν πολλοίς ασήμαντη) Γαλλία, έπεσε και η Βρετανία, σε μια προσπάθεια να εξιλεωθεί για το Brexit, παρότι η συντριπτική πλειονότητα των Βρετανών τάσσεται ξεκάθαρα κατά της ανάμειξης στη Συρία.
Είναι πολύ επικίνδυνη η αναχρονιστική αναβίωση της «ρωσοφοβίας» που λανσάρουν πρωτίστως οι Γερμανοί και μάλιστα για μία υπόθεση, όπως αυτή της Συρίας, όπου οι Ρώσοι σίγουρα δεν αποτελούν τον αποσταθεροποιητικό παράγοντα».
Έχοντας ως δεδομένα όλα τα παραπάνω, θα θέλαμε να προσθέσουμε δυο ακόμη στοιχεία στην όλη συνάρτηση. Πρώτων, το γεγονός ότι ένας από τους ισχυρούς πολιτικούς μοχλούς των συμφερόντων που εκπροσωπεί η Μέρκελ στην Ελλάδα είναι το σύστημα που έχει αρθρωθεί γύρω από τον Αντώνη Σαμαρά. Και δεύτερον το ότι με τον αντιρωσικό προσανατολισμό έχει συνδεθεί, λόγω της φημολογούμενης σχέσης του με το ουκρανικό ζήτημα, ο πρεσβευτής των Η.Π.Α ο οποίος υπηρετεί τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα.
Παρατηρώντας, λοιπόν, την (όχι και τόσο ικανοποιητικά εξηγήσιμη) αντιρωσική τάση που απλώνεται τα τελευταία χρόνια σε περιπτώσεις ελληνικών (υποτιθέμενα) εθνικιστικών εκφάνσεων, διερωτόμαστε τι να συμβαίνει άραγε.. Αναπαράγεται, απλώς, η συνήθεια των Ελλήνων να ακολουθούν τις ευρωπαϊκές μόδες ή μήπως τα δίκτυα του Αντώνη Σαμαρά και των ξένων πρεσβειών έχουν τον τρόπο τους να περνούν προσανατολισμούς ακόμη κι εκεί που λίγοι θα περίμεναν; Ή μήπως ισχύουν ταυτόχρονα και τα δύο; Λέμε εμείς τώρα….
Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, για εμάς η Ρωσία, όπως και κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, θα μπορούσε να αποτελέσει έναν σύμμαχο της Ελλάδας σε μια δυνητική μελλοντική ιστορική συγκυρία, όπου τόσο σε αυτήν, όσο και στην χώρα μας καθώς και στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, θα είχαν επικρατήσει οι παραδοσιοκρατικές δυνάμεις. Προς το παρόν, εφόσον κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, απλώς αρκούμαστε να παρατηρούμε τα πολιτικά δρώμενα τοποθετούμενοι μοναχά υπέρ της Ελλάδος, υπερασπιζόμενοι το δίκαιο και προκρίνοντας την πολιτική ιδεολογία του αντιιμπεριαλιστικού, ρομαντικά παραδοσιοκρατικού, αυθεντικού εθνικισμού. Και στο παράδειγμα της Συρίας, εκείνοι που ασφαλώς αξίζουν την υποστήριξή μας σε αυτή την συγκυρία δεν είναι οι εκατέρωθεν μεγάλες δυνάμεις, αλλά όσοι υπερασπίζονται την χώρα τους γύρω από τον πρόεδρο Άσαντ.
Σχόλια
Βλέποντάς τους, ερχόμαστε στη δυσάρεστη θέση να διαπιστώσουμε πως αυτοί οι άνθρωποι εξακολουθούν να μην αντιλαμβάνονται ότι η πολιτική δεν είναι θέαμα της "σόου μπιζ", ούτε ποδοσφαιρικό μάρκετινγκ τύπου τσάμπιονς λιγκ.
Κι, όμως, ακόμη κι ένα τέτοιο κομβικό γεγονός, όπως είναι η απόπειρα διάλυσης ενός κράτους λόγω εμφυλίων συρράξεων και εξωτερικών επιθέσεων, ο μέσος Έλληνας (και ασφαλώς ο μέσος Έλληνας "εθνικιστής") το προσεγγίζει με όρους ποδοσφαιρικού στοιχήματος.
Ο ένας υποστηρίζει τους Αμερικανούς, ο άλλος τους αντιπάλους τους, κοκ.
Κανείς όμως δεν αντιλαμβάνεται πως αν υπάρξει ποτέ πιθανότητα να παρουσιαστούν επικίνδυνες καταστάσεις στην περίπτωση της πατρίδας μας,
απ' όλους τους παράγοντες του συριακού προβλήματος, εκείνος που θα αντιστοιχεί στην ελληνική θέση είναι η πλευρά του Άσαντ. Τα ίδια προβλήματα με τον Σύριο πρόεδρο και τους υποστηρικτές του θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε και όχι τα προβλήματα των υπερδυνάμεων με τις οποίες ο (μη σκεπτόμενος) μέσος Έλληνας ταυτίζεται.
Αλλά όπως έχουμε πει και κατά το παρελθόν, η φιλελεύθερη κουλτούρα που επικρατεί στο κοινωνικό γίγνεσθαι προϋποθέτει και τον τρόπο σκέψης των "μέσων πολιτών"..
Επίσης, επειδή η έννοια έθνος στις αραβικές περιπτώσεις έχει διαφοροποιημένο νόημα απ' ότι στις ευρωπαϊκές, όταν αναφερθήκαμε στον εμφύλιο δεν το κάναμε χρησιμοποιώντας τον όρο (εμφύλιος) ετυμολογικά. Μιλώντας για εμφύλιο στη Συρία εννοούμε την σύγκρουση στο εσωτερικό ενός κράτους.
Αυτό είναι και το σημείο που θα πρέπει να προβληματίσει την ελληνική πλευρά. Αν ποτέ αντιμετωπίσουμε μια παρόμοια κατάσταση δεν θα είναι λόγω σύγκρουσης διαφορετικών ελληνικών ομάδων, αλλά λόγω ενεργοποίησης από τις γνωστές πρεσβείες κάποιων πυρήνων των ξένων πληθυσμών, οι οποίοι έχουν αποκτήσει, λόγω της (παράνομης) παραμονής τους στη χώρα μας, αρκετά καλή γνώση της ελληνικής περίπτωσης.
Ασφαλώς, προκαλεί την θυμηδία η στάση της άθλιας εξουσιαστικής ελλαδικής ελίτ, που από την μια οικοδομεί την εξωτερική πολιτική του ελληνικού κράτους στο δόγμα της ασφάλειας και του σεβασμού του υπάρχοντος status, κι από την άλλη υποστηρίζει (μετρημένα μεν αλλά αναμφισβήτητα) την πολιτική διασάλευσης της σταθερότητας μιας άλλης χώρας από τους νατοϊκούς (η οποία διασάλευση, μάλιστα, ευνοεί και τα συμφέροντα της μεγαλύτερης γεωπολιτικής μας αντιπάλου στην περιοχή, δηλαδή, της Τουρκίας).
Τα γεγονότα στη Μυτιλήνη επιβεβαιώνουν για άλλη μια φορά αυτά που γράφετε.