Τα τελευταία χρόνια η προκλητικά χυδαία επίδειξη εξουσιαστικής ισχύος των εκφραστών της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης άρχισε να προκαλεί αντιδράσεις σε κοινωνικά στρώματα που υφίστανται τις οδυνηρές συνέπειες αυτής της παγκοσμιοποιημένης δυστοπίας. Ωστόσο από το σημείο που θα εκδηλωθεί αυτή η δυσαρέσκεια μέχρι να κεφαλαιοποιηθεί σε οργανωμένη πολιτική αντίδραση υπάρχει μια μεγάλη απόσταση. Αυτή την απόσταση οι εξουσιαστές την καλύπτουν με αναχώματα. Εφόσον η παραδοσιακή Αριστερά έχει χρεοκοπήσει, αλλοιωμένη ιδεολογικά εκ των έσω σε μια μεταμοντέρνα ουρά του φιλελευθερισμού, ο μοναδικός πολιτικός πόλος που θα μπορούσε να βάλει φρένο στην ολική επικράτηση των δυναστών της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης είναι ο παραδοσιοκρατικός. Συνεπώς, κατά τα τελευταία χρόνια, το μέλημα των εξουσιαστών είναι να δημιουργούν αναχώματα που εμποδίζουν την οργάνωση σοβαρών κινημάτων που θα βασίζονται στις παραδοσιακές αρχές του εθνικισμού.
Σε κάθε χώρα ο σχεδιασμός των εξουσιαστών είναι προσαρμοσμένος στις ιδιαίτερες συνθήκες της. Η ελληνική περίπτωση, για παράδειγμα, έχει ενδιαφέρον γιατί ανάμεσα στους εξουσιαστικούς σχεδιασμούς, που στόχο έχουν να καθηλώσουν όποια εθνικιστική προοπτική στον ακροδεξιό βούρκο, ανακαλύπτει κανείς περιπτώσεις που κυμαίνονται από την προβοκάτσια ως την γελοιότητα. Αναμφίβολα, πρόκειται για μια αντιστοίχιση στην τραγική κατάσταση που βρίσκεται η νόηση του μέσου Έλληνα της εποχής μας. Ωστόσο σε αυτό το άρθρο δεν θα σταθούμε στην Ελλάδα. Θα γράψουμε έναν σχολιασμό για την περίπτωση των Η.Π.Α. μιας και πρόκειται για μια χώρα που οι πολιτικές της εξελίξεις έχουν παγκόσμιο αντίκτυπο.
Μια από τις στρατηγικές «πονηριές» του συστήματος εξουσίας, προκειμένου να ανασχεθεί η πιθανή ενδυνάμωση κάποιου παραδοσιοκρατικού ρεύματος είναι η διασπορά προσώπων, που λειτουργώντας ως «opinion leaders», πείθουν αγανακτισμένες κοινωνικές ομάδες ότι δεν πρέπει να επέλθει μια δυναμική ρήξη με το σύστημα εξουσίας, όπως εκείνη που προϋποθέτει ο παραδοσιακός εθνικισμός, αλλά να μετασχηματιστεί ο εθνικιστικός χώρος σε πιο «(μετα)μοντέρνες» εκδοχές. Να γίνει «νεοεθνικιστικός». Να μην τολμήσει να τα βάλει με την καρδιά του κατεστημένου που οργανώνει την παγκοσμιοποίηση, δηλαδή με το μεγάλο κεφάλαιο. Να μην προσβάλει την μέθοδο μέσω της οποίας προωθείται η εξουσία της παγκοσμιοποίησης, δηλαδή την ελεύθερη αγορά. Να μην απορρίψει το βαθύ πολιτισμικό πυρήνα της εξουσίας της, δηλαδή τον ατομικιστικό υλισμό και τον καταναλωτισμό. Αλλά να περιοριστεί σε πιο «λογικές» επιλογές. Δηλαδή, να εστιάσει τον αντιπολιτευτικό του λόγο μοναχά ενάντια στην μετανάστευση και στην πιθανότητα ισλαμοποίησης του δυτικού κόσμου. Μάλιστα, προκειμένου να υποστηριχθεί αυτό το τελευταίο επιχείρημα, ο «νεοεθνικισμός» επικαλείται όλα τα σχήματα της ιδεολογίας του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού («δικαιώματα» και «ελευθερίες» που απειλεί η κουλτούρα του Ισλαμ).
Στην πραγματικότητα ο «νεοεθνικισμός» δεν είναι καθόλου εθνικισμός. Είναι ένας κλασικός φιλελευθερισμός με μια πατριωτική συνθηματολογία. Είναι μια απόπειρα του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού να κάνει highjack στην εθνικιστική πολιτική θεωρία, αλλοιώνοντας το νόημά της «εκ των έσω», όπως έκανε με εκείνη της Αριστεράς μετά τον Μάη του ’68. Και η καλύτερη πολιτική αποτύπωση αυτής της απόπειρας αλλοίωσης νοήματος του εθνικισμού πραγματοποιήθηκε με την νίκη του Ντόναλντ Τραμπ. Πόσες φιλοδοξίες δεν άφησαν οι «νεοεθνικιστές» opinion leaders του απερχόμενου προέδρου να γεννηθούν τεχνηέντως; Πόσα σενάρια συνωμοσίας δεν εξυφάνθηκαν προκειμένου να καθηλώσουν το «εθνικιστικό κοινό» σε έναν αστείο ακροδεξιό τρόπο σκέψης (ακόμη και σενάρια για την μάχη των «τραμπικών» με το Βατικανό, που θυμίζουν βιβλία του Dan Brown); Ώσπου ήρθε η ώρα του απολογισμού.
Ο Τραμπ φεύγει και το ταμείο είναι μείον. Πέρα από κάποιες θετικές κινήσεις οικονομικής αποδέσμευσης των Η.Π.Α από δομές και συμφωνίες που λειτουργούν ως μηχανισμοί εμβάθυνσης της παγκοσμιοποίησης, καθώς και μια ενίσχυση του ρόλου της αμερικανικής συνοριοφυλακής, όλες οι υπόλοιπες φιλοδοξίες (προεκλογικά ο Τραμπ έκανε λόγο ακόμη και για διάλυση του ΝΑΤΟ) έγιναν καπνός. Οι μυστικές υπηρεσίες του Ισραήλ αποχαλινώθηκαν εξολοκλήρου, στον ευρωπαϊκό πολιτικό στίβο η εκλεκτή των αντιπάλων του Τραμπ, Άνγκελα Μέρκελ, ισοπέδωσε τραμπικούς πολιτικάντηδες όπως ο Σαλβίνι κι επέβαλε πανευρωπαϊκά ως πρωθυπουργούς τις μαριονέτες της. Επιπλέον, οι γαλλικές εθνικιστικές δυνάμεις υποχώρησαν και -πολύ περισσότερο- ο πυρήνας του συστήματος της παγκοσμιοποίησης, δηλαδή ο εξουσιαστικός φιλελευθερισμός, όχι απλά έμεινε αλώβητος αλλά ενισχύθηκε κιόλας.
Δεν θα μπορούσε ασφαλώς να συμβεί κάτι διαφορετικό. Ο Τραμπ, ως «νεοεθνικιστής», είναι άνθρωπος του συστημικού φιλελεύθερου καπιταλισμού. Υλιστής, άνθρωπος της αγοράς, βουτηγμένος στην κουλτούρα του φιλελεύθερου west way of life. Καλά θα κάνουν, λοιπόν, όσοι αντιδρούν στην φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και εμπνέονται από παραδοσιοκρατικές ιδέες, να απαντούν στα «κελεύσματα» των «νεοεθνικιστών» ότι η παγκοσμιοποίηση δεν εκδηλώνεται μόνο ως κοινωνικά διεθνιστική. Εκδηλώνεται, πρωτίστως, ως «ελεύθερη αγορά», εντός ενός καπιταλιστικού συστήματος.
Οι «νεοεθνικιστές» δεν είναι τίποτε περισσότερο από κλασικοί φιλελεύθεροι, με κάποιες φαινομενικές πατριωτικές ανησυχίες. Δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να αναχαιτίσουν την παγκοσμιοποίηση. Λειτουργούν ως βαλβίδες εκτόνωσης του συστήματος εξουσίας.
Απέναντι στο σύνολο του (μετα)μοντέρνου κόσμου της νεωτερικότητας η μόνη απάντηση ήταν, είναι και θα είναι η παραδοσιοκρατία του πολιτικού Ρομαντισμού. Τα μέλη της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. δεν θα κουραστούμε να το επαναλαμβάνουμε μέχρι να ματώσουν τ’ αυτιά των «τριτοκοσμικών ευρωπαϊστών» («νεοεθνικιστών, και…πολλών άλλων), που θέλουν να χειραγωγούν τον ελληνικό εθνικιστικό λόγο προκειμένου να μην ενοχλείται το κατεστημένο του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού και να αναπαράγεται η χειραγώγηση του ελληνικού εθνικισμού από την Δεξιά.
Έτσι, τηρώντας τα απαραίτητα μέτρα υγειονομικής προστασίας, τρία μέλη της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. πραγματοποίησαν ενημερωτική αφισοκόλληση στην Καλλιθέα, το Κουκάκι και την περιοχή του Μακρυγιάννη, αντίστοιχα. Σπάμε την ιδεολογική καραντίνα. Απλώνουμε στους τοίχους τις προτάσεις και την αισθητική μας. Καλούμε σε δράση "όσους ζωντανούς" έχουν απομείνει στην ελληνική κοινωνία.