του Έντουαρντ Λιμόνοφ (συνέντευξη στην εφημερίδα The eXile), μετάφραση Flammentrupp
O Mark Ames[1] μου ζήτησε να γράψω σχετικά με το κόμμα των Εθνικομπολσεβίκων και το κίνημα του punk. Έτσι, αναγκάζομαι να ρίξω μια ματιά στο παρελθόν μου, παρά το γεγονός πως είμαι δεμένος με το παρόν. Έφτασα στη Νέα Υόρκη από τη Σοβιετική Ένωση τον Φεβρουάριο του 1975. Ήταν ακριβώς η χρονιά που γεννήθηκε το κίνημα του punk. Το πρώτο πράγμα που είδα σχετικό με τους πάνκηδες, ήταν το fanzine «Punk». Επρόκειτο για μια αυτοέκδοση[2], ασπρόμαυρη, σε χαρτί Α4 τυπωμένο σε έναν εκτυπωτή Xerox. Ένας από τους εκδότες είχε παράξενο όνομα, Legs McNeil. Το όνομα «Legs» (πόδια), μου είχε προκαλέσει μεγάλη εντύπωση. Το fanzine περιλάμβανε πολλά κόμικς και καρικατούρες. Θυμάμαι μία που με είχε σοκάρει. Ένα κορίτσι αρνήθηκε την πρόσκληση ενός αγοριού για χορό, λέγοντας «συγγνώμη αλλά όχι, χορεύω μόνο με πούστηδες»!!
Οι Ρώσοι μετανάστες δεν καταλάβαιναν τον ενθουσιασμό μου με το περιοδικό (το έδειχνα σε όλους). Το θεωρούσαν σκουπίδι. Όντως ήταν, αλλά το νέο κίνημα σκοπίμως αξίωνε την ενσωμάτωση αυτού του trash στην ιδεολογία του. Ένα χρόνο μετά κάποια καταστήματα punk ευδοκιμούσαν στην Lower East Side της μεγαλούπολης, πουλώντας ρούχα. Ανάμεσα τους ήταν και ένα με το όνομα «Trash and Vaudeville[3]».
Το fanzine διαφήμιζε την καινούργια μουσική. «Τα πιο καυτά συγκροτήματα στην πόλη», έγραφε. Πήγα να τα δω στο κλαμπ CBGB[4], το οποίο ήταν μια μαύρη τρύπα στη γωνία των δρόμων Bowery και Bleeker. Το 1975 δεν υπήρχε πολύς κόσμος μέσα. Δύο χρόνια αργότερα, είχε γίνει το κλαμπ των πιο ένθερμων οπαδών του σκληρού ήχου στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Έπειτα συνάντησα την Julia Carpenter. Ήταν είκοσι ενός ετών, κόρη ενός αξιωματούχου του FBI. Εργαζόταν ως καμαριέρα στον οίκο Peter Sprague, στην οδό Sutton Square, στο Μανχάταν. Η κολλητή της, η Marianne Flint, ήταν το κορίτσι του Mark Bell και η Julie μάς σύστησε. Ο Mark ήταν ο ντράμερ του Richard Hell, ο οποίος ήταν το κλειδί για την μουσική σκηνή του punk. Ήταν ο πατέρας του punk με το άλμπουμ του «Blank Generation». Ο Mark μου το έκανε δώρο. Επίσης, με χλεύασε για το απλό μαύρο t-shirt που φορούσα και μου έφερε ένα του Hell, λευκό, με ένα χάρτη που είχε τις διαδρομές του μετρό. Μου είπε ότι ο Hell έδωσε πολλές συνεντεύξεις φορώντας το. Ήταν σκισμένο σε διάφορα σημεία.
Εκείνη την εποχή, ούτε εγώ ούτε ο Mark είχαμε καταλάβει τη σημασία που είχε ο Hell. Όχι μόνο το «Blank Generation» ήταν το πρώτο άλμπουμ μιας εντελώς νέας μουσικής νεανικής διαμαρτυρίας, αλλά ο ίδιος είχε επηρεάσει τον Malcolm McLaren ο οποίος δημιούργησε τους Sex Pistols όταν επέστρεψε στο Λονδίνο από τη Νέα Υόρκη. Έγινε γνωστό αργότερα, πως ο McLaren είχε εντυπωσιαστεί τόσο πολύ από τη μουσική του Hell, που ήθελε οι Sex Pistols να παίξουν κάτι παρόμοιο.
Κοιτάζοντας τώρα τον νεαρό εαυτό μου με εκείνο το t-shirt, σκέφτομαι πως ήταν ένα σύμβολο, ένα ιερό αντικείμενο, που με έδεσε με το punk. Και τα δύο βιβλία μου, It’s me, Eddie του 1976 και το Diary of a Loser του 1978, είναι γραμμένα σε punk αισθητική. «Απλά σας γαμώ όλους, […], άντε γαμηθείτε!», λέει η τελευταία φράση του «It’s me, Eddie». Αν δεν είναι αυτό punk, τότε τί είναι;
Εκείνη την εποχή, ο Mark Bell κλήθηκε να ενωθεί με τους Ramones. Τους συνάντησα πολλές φορές, αλλά η μοίρα με έφερε να μετακομίσω στο Παρίσι. Όταν το συγκρότημα περιόδευσε στην Ευρώπη, κάνοντας στάση στην πόλη, πήγα στο ξενοδοχείο που έμεναν να τους χαιρετήσω. Κάνα δυο φορές που πήγα στη Νέα Υόρκη, επισκέφτηκα τόσο την Marianne όσο και τον Mark, ο οποίος είχε μετονομαστεί σε Marky Ramone.
Τα ενδιαφέροντα μου μετατοπίστηκαν από τη λογοτεχνία προς την πολιτική στα τέλη της δεκαετίας του ‘80. Όταν ίδρυσα το κόμμα των Εθνικομπολσεβίκων το 1993, ήρθα σε επαφή με τον Egor Letov, το punk είδωλο στη Ρωσία. Η σημαία μας παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο κοινό σε μια συναυλία του στο κλαμπ «Armed Forces» στη Μόσχα. Ήταν απίστευτη. Τέσσερα μέτρα, κόκκινη, λευκή και μαύρη, κρεμασμένη πάνω από τη σκηνή. Σίγουρα ήταν ερεθιστική, προβοκατόρικη και εξωφρενικά punk. Ακόμα και σήμερα είναι. Στον Egor δόθηκε η κάρτα μέλους του κόμματος με τον αριθμό 4. Πιστεύω πως μια τέτοια κάρτα, θα μπορούσε να προσφερθεί στον Sid Vicious και στον Johnny Rotten (τον Johnny Rotten του 1977) και να γίνει αποδεκτή.
Ο Letov, όπως όλοι οι punk μουσικοί, αποδείχτηκε αντιφατικός, ασταθής και απρόβλεπτος. Τσακώθηκε μαζί μας το 1996, επέστρεψε αργότερα και γύρισε στην punk απομόνωση του μετά. Κάποιες φορές λέει πως είναι Κόκκινος και Εθνικομπολσεβίκος, και άλλες προσποιείται πως δεν μας γνωρίζει. Αλλά η παρουσία του στην ηγεσία του κόμματος, μας έφερε χιλιάδες μέλη ανά τα χρόνια. Δεν ήταν όλα ακτιβιστές, κάποια ήταν απλώς περαστικοί, αλλά οι πάνκηδες ήταν ο σκελετός του κόμματος κατά τα πρώτα του χρόνια.
Η ηχηρή άρνηση των υποτιθέμενων αξιών του πολιτισμού, το γκροτέσκο, το trash, οι κραυγές και κάποια δάνεια από την αισθητική των συντηρητικών ιδεολογιών ήταν τα κοινά σημεία στο punk κίνημα της Νέας Υόρκης της δεκαετίας του ’70 και των πρώτων Εθνικομπολσεβίκων της δεκαετίας του ’90. Εκτός του Egor, δεκάδες άλλοι βίαιοι μουσικοί ενσωματώθηκαν στο κόμμα. Ο «Pauk» Sergei Troitski των Korrozia Metalla, ο Dimitry Reviakin των Kalinov Βridge και των Day of Donor, μαζί με την πρώην σύζυγό μου Natasha Medvedeva επικεφαλής των, διαλυμένων πλέον, Pop Mechanics και ο Sergei Kuryokhin ήταν ανάμεσα τους.
Η εφημερίδα του κόμματος Limonka, ήταν κατά τη δεκαετία του ’90 η πιο punk και ριζοσπαστική πολιτική εφημερίδα σε ολόκληρο τον κόσμο. Τα συνθήματα μας «Φάτε τους πλούσιους», «Καλός μεγαλοαστός, είναι ο νεκρός μεγαλοαστός» και «Ο Καπιταλισμός είναι σκατά», ήταν μέσα στην punk παράδοση. Που αλλού θα μπορούσαν να ήταν;
Η επίσημη πρόσκληση για να γίνεις μέλος του κόμματος είχε το σύνθημα, «Μη χλευάζεις μόνο! Γίνε μέλος του ΝΒΡ!» (National Bolshevik Party) κι ένα σκίτσο με ένα ανθρωπάκι με νεκροκεφαλή που φορούσε γραβάτα και περιβραχιόνιο του κόμματος. Δεκάδες συγγραφείς έγραψαν στο ύφος της εφημερίδας μας. Κάποια κείμενα τους δημοσιεύτηκαν στο βιβλίο Generation of Limonka, ενώ άλλοι συγγραφείς απέκτησαν φήμη, όπως ο Zarhar Prilepin, συγγραφέας του Sankia, που αφορά τη ζωή και το θάνατο ενός ακτιβιστή του κόμματος, ή ο Alexei Tsvetkov, συγγραφέας πολλών βιβλίων.
Οι δράσεις του NBP αν και μη-βίαιες, είχαν την αισθητική του punk κινήματος. Για παράδειγμα, η κατάληψη του Θεάτρου Μπολσόι στις 7 Μαΐου 2004, ημέρα ορκωμοσίας του προέδρου Πούτιν. Ο Πούτιν θα ερχόταν στο θέατρο εκείνο το βράδυ κι εμείς ανεβήκαμε στη σκηνή και καταλάβαμε το προεδρικό θεωρείο. Ανάψαμε καπνογόνα σαν ποδοσφαιρικοί χούλιγκαν, υψώσαμε σημαίες και φωνάξαμε συνθήματα. Ήταν υπέροχα. Ήταν punk.
Λοιπόν, φίλε μου Mark Ames, ήσουν απολύτως σωστός στην εικασία σου για τις punk ρίζες του κόμματος των Ρώσων Εθνικομπολσεβίκων. Αλλά η ιστορία του κόμματος συνεχίζεται. Πιστεύω πως κάποια μέρα θα αναλυθεί εκτενώς. Πολλά ογκώδη βιβλία θα γραφτούν για το θέμα «EMK και Punk». Εγώ απλά έκανα μια συνοπτική περιγραφή.
[1] Mark Ame : Αμερικανός δημοσιογράφος. Έζησε στη Ρωσία από το 1993 ως το 2008. Εκεί, εξέδιδε τη δεκαπενθήμερη free-press εφημερίδα «The eXile», στην αγγλική γλώσσα, για τους απόδημους αγγλόφωνους που ζούσαν στη Μόσχα. Είχε κείμενα σατιρικά αλλά και πολιτικό ρεπορτάζ. Το 2008, η κυβέρνηση Πούτιν την έκλεισε, ο Ames επέστρεψε στις ΗΠΑ και η εφημερίδα συνεχίζει ως διαδικτυακό έντυπο.
[2] Στο αρχικό κείμενο, χρησιμοποιείται η ρωσική λέξη «samizdat». Πρόκειται για μια πρακτική που χρησιμοποιήθηκε στον πρώην Ανατολικό Μπλοκ από τους αντιφρονούντες, οι οποίοι έγραφαν στο χέρι, εκτύπωναν όπως μπορούσαν και μοίραζαν χέρι με χέρι κείμενα είτε απαγορευμένα, είτε ενάντια στο καθεστώς, με κίνδυνο της ελευθερίας ή της ζωής τους.
[3] Vaudeville : Βοντβίλ, θεατρικό είδος με μεγάλη δημοφιλία στις Ηνωμένες Πολιτείες και στον Καναδά από τα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1930. Ξεκίνησε τον 17ο αιώνα στη Γαλλία ως συνδυασμός λαϊκού τραγουδιού με θεατρικό δρώμενο. Κατά τον 18ο αιώνα, ο όρος σήμαινε το θεατρικό έργο που σατιρίζει τα ήθη της εποχής. Στα τέλη του 19ου αιώνα στις ΗΠΑ, το είδος εξελίχθηκε σε λαϊκό θέατρο που συνδύαζε μουσική, χορό, ταχυδακτυλουργίες, ακροβατικά και θεατρικά σκετς.
[4] CBGB : Μουσικό, συναυλιακό κλαμπ στη Νέα Υόρκη που άνοιξε το 1973 στο East Village του Μανχάταν. Τα γράμματα σημαίνουν Country, Blue-Grass, Blues, απηχώντας το όραμα του ιδιοκτήτη του σχετικά με το τί ήθελε να παρουσιάζει στο κοινό. Τελικά, εξελίχθηκε στο σημαντικότερο σημείο αναφοράς για τις punk rock και τις new wave μπάντες όπως οι the Ramones, Television, Patti Smith Group, Blondie, και Talking Heads. Από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 θεωρείται ο ναός του hardcore punk.
Σχόλια:
Ο εν λόγω είχε επιρροές από φασίστες διανοούμενους αλλά και μια νοσταλγία για τον σοβιετικό στρατό ως αντίσταση στην δύση. Σχετικό άρθρο για αυτόν υπάρχει στον φαιοκόκκινο μαύρο κρίνο παρά το γεγονός ότι μάλλον διαφωνείτε στο θέμα της Ουκρανίας αφού για αυτούς η αζοφ είναι τριτοθεσίτικη και υιοθετεί θέσεις του Μπαντέρα και του Μάχνο απέναντι στους μοσχοβίτες φιλομπολσεβίκους. Όμως ο εμ δείχνει εδώ και χρόνια να έχει υποταχθεί στον φιλελευθερισμό του Πούτιν και να μην έχει κάποια δυναμική στην ρωσική κοινωνία. Ο δε Ντούγκιν παρά τις ενδιαφέρουσες προσεγγίσεις του έχει μετατοπιστεί προς τον τουρκικό παράγοντα επιβεβαιώνοντας όλους αυτούς που μιλούν για μια ακόμη συνεργασία Ρώσων και Τούρκων όπως έγινε σε πολλές άλλες ιστορικές περιπτώσεις. Ποια η άποψη σας για την ελληνική τρίτη θέση η οποία θυμίζει το παλιό καλό αντίδοτο;
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...
O εθνικομπολσεβικισμός, όπως και όλος ο ρωσικός εθνικιστικός χώρος, έχει υποστεί ανηλεείς διώξεις. Αποτέλεσμα αυτών των διώξεων είναι και η συνολική του αποδυνάμωση. Συν το γεγονός ότι το πολιτικό σύστημα του Πούτιν, -ως κράμα συντηρητικά εθνικιστικών και φιλοσοσβιετικών επιδερμικών αφηγήσεων, που έχουν χρησιμοποιηθεί προς το συμφέρον ενός γραφειοκρατικού καπιταλισμού-, έχει απορροφήσει όσους συντηρητικούς ήταν πρόθυμοι να συνεργαστούν (και έχει διώξει τους υπόλοιπους).
Ο Ντούγκιν ήταν ένας από αυτούς. Νομίζουμε ότι η σχέση του με την Τουρκία δεν έχει ιδεολογικό υπόβαθρο. Ούτως ή άλλως ένας τριτοκλασάτος φιλόσοφος ήταν, ανέκαθεν. Σημαντικό το ότι είναι φιλόσοφος, σίγουρα. Αλλά χαμηλής εμβέλειας ήταν πάντοτε. Ακόμη και στη νιότη του. Σήμερα, συνδεδεμένος καθώς είναι με το υπουργείο των εξωτερικών, απλώς επιχρωματίζει με θεωρητικό περιεχόμενο τις διπλωματικές κινήσεις. Επειδή, όμως, η διπλωματία ενός καπιταλιστικού κράτους δεν έχει άλλη ιδεολογία πέρα από το απτό όφελος (κάποιες φορές και το απτό όφελος της απλής συγκυρίας) είναι αναμενόμενο τα όσα λέει ο Ντούγκιν να βρίθουν αντιφάσεων. Όσο φτιασιδώνει με παραδοσιοκρατικά λούσα μια τυπικά αστική πολιτική απλώς κάνει τον εαυτό του να φαίνεται πιο μικρός απ' ότι είναι.
Από εκεί και πέρα, στο καθαρά διπλωματικό κομμάτι, δεν έγινε τόσες πολλές φορές συμμαχία ανάμεσα σε Ρωσία και Τουρκία, όπως αναφέρεις. Το αντίθετο μάλιστα. Ίσως οι φορές που αντιπαρατέθηκαν η Ρωσία και η Τουρκία να είναι περισσότερες από εκείνες των αντιπαραθέσεων Ελλάδας-Τουρκίας.
Τρίτη θέση στην Ελλάδα; Υπάρχει και τέτοια;
Καταρχάς πρέπει να αποσαφηνιστεί ως όρος.
Κατά τα άλλα, υπάρχουν ιστολόγια, υπήρχαν περιοδικά στο παρελθόν όπως αυτό που αναφέρεις, κοντολογίς υπήρχαν και υπάρχουν προσπάθειες ώστε να αναδειχτεί μια τέτοια πρόταση στην χώρα μας. Αλλά ήταν και είναι περιορισμένες σε μικρά κοινά. Συνεπώς δεν είναι εύκολο να εκφράσουμε μια σφαιρική άποψη για ένα ιδεολογικό ρεύμα, που στην ουσία δεν υπερέβη ποτέ το φάσμα ενός πολύ μικρού πολιτικού "underground". Τι να πούμε κι εμείς; Καλά καλά δεν εκφράστηκε ποτέ στην χώρα μας αυτό το ιδεολογικό ρεύμα.
Τώρα, αν θες τι γνώμη μας για το τι πρέπει να γίνει προκειμένου να ενδυναμωθεί, θα σου λέγαμε, περνώντας σε ένα κανονιστικό ύφος, το εξής που ισχύει για κάθε ριζοσπαστική ιδεολογία. Θα πρέπει η συγκεκριμένη πολιτική τάση να υποστηριχθεί από ανθρώπους με πρόσβαση στην ακαδημαϊκή διανόηση και στην δημοσιογραφία. Να αρχίσουν οι ιδέες να ζυμώνονται σε πιο δυνατή "φωτιά". Να ξεπεραστεί το ολιγομελές underground. Να απλωθούν οι ιδέες της Τρίτης Θέσης, πέρα από το διαδίκτυο, σε ευρύτερους πολιτιστικούς συλλόγους, σε μαζικότερα έντυπα κλπ. Αν συμβεί αυτό τότε μόνο θα γίνει εφικτή μια σοβαρή εκδήλωση των ιδεών της στο επίπεδο της πολιτικής δράσης σε συνδικάτα, κόμματα και οργανώσεις.
Αν δεν συμβεί αυτό, αν οι ιδέες της Τρίτης Θέσης δεν αποκτήσουν δυνατό θεωρητικό θεμέλιο και δεν ριζώσουν σε κοινωνικά στρώματα που έχουν την δυναμική να τις διοχετεύσουν στην αυθεντική τους εκδοχή και απαλλαγμένες από ακροδεξιά ψήγματα στον πολιτικό στίβο, όσο και ευνοϊκές να είναι οι συνθήκες για την ανάδειξη τέτοιων πολιτικών κινημάτων τα αποτελέσματα θα είναι απογοητευτικά. Το εκάστοτε (δήθεν)εθνικιστικό κόμμα που θα εμφανίζεται ή θα εκφυλίζεται ιδεολογικά για να επιβιώσει ή θα καταρρέει σαν άδειο -από ιδεολογικό περιεχόμενο- κουφάρι (όπως συνέβη πρόσφατα με την ΧΑ).
Κοντολογίς η παρουσία φοιτητών, περιοδικών, συλλόγων κλπ και η αλληλεπίδρασή τους είναι πολύ σημαντική σε αυτή την φάση. Εκεί πρέπει να δοθεί η πρώτη μάχη.