Σαράντα και ένα χρόνια πριν. Μάιος 1980. Η Βρετανία βιώνει την κορύφωση της επέλασης του punk. Το New Wave Of British Heavy Metal έχει μόλις ξεκινήσει την αντεπίθεση του «rock Ρομαντισμού». Η Θάτσερ, εκλεγείσα πριν έναν χρόνο στην πρωθυπουργία, οργανώνει την άλωση του βρετανικού κοινωνικού κράτους και επιτυγχάνει, μέσω των ακροδεξιών της παπαγάλων, ένα καίριο χτύπημα σε ένα από τα πλέον ιστορικά εθνικιστικά κόμματα της μεταπολεμικής εποχής, το Εθνικό Μέτωπο. Οι Εργατικοί, υπό την ηγεσία του Μάικλ Φουτ, μετατρέπονται σε ένα καθαρά σοσιαλιστικό κόμμα και συστρατεύονται με μαρξιστικές ομάδες, προκειμένου να αντιμετωπίσουν την νεοφιλελεύθερη πολιτική.
Το πολιτικό και κοινωνικό μείγμα προμηνύει εποχές εντάσεων. Και, πράγματι, από το 1981 η Βρετανία αρχίζει να φλέγεται. Τα επεισόδια διαχέονται σε ολόκληρο το κοινωνικό της φάσμα. Αλλά γι αυτά αναφερθήκαμε σε παλαιότερο άρθρο.
Προς το παρόν θα μείνουμε στον Μάιο του 1980. Ο τελικός κυπέλλου διεξάγεται ανάμεσα σε δυο λονδρέζικες ομάδες. Άρσεναλ εναντίον Γουέστ Χαμ. Στις εξέδρες έχουν αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους οι πάνκηδες με τους χεβυμεταλλάδες. Στις ομάδες οργανωμένων οπαδών των συλλόγων του Λονδίνου κυριαρχούν οι skinheads και οι positive punks. Σε εκείνες των midlands, οι metalheads. Η εμφάνιση αυτών των μουσικών τάσεων στα γήπεδα θα συνδεθεί με την έξαρση του φαινομένου του χουλιγκανισμού.
Ο χουλιγκανισμός υπήρξε στην Βρετανία ως κοινωνικό φαινόμενο πολύ πριν την δεκαετία του ΄80. Αλλά στα 70’s και τα 80’s γνωρίζει μια θυελλώδη έξαρση και συνδέεται με ρεύματα της rock. Ώσπου, τελικά, στο τέλος της δεκαετίας του ’80 η συντριπτική πλειοψηφία των νεαρών hools θα απομακρυνθεί από το rock και θα αφομοιωθεί στην ουδέτερα άχρωμη κοινωνική ταυτότητα του casual, χάνοντας την όποια κοινωνικά ριζοσπαστική της δυναμική και κρατώντας απλώς το βίαιο χαρακτήρα της.
Η Γουέστ Χαμ έχει έναν από τους πλέον φανατικούς πυρήνες οργανωμένων. Λαϊκή ομάδα της εργατικής τάξης του Λονδίνου καθώς είναι αφομοιώνει στις τάξεις των οπαδών της νεαρούς που από την μια προέρχονται από τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα κι από την άλλη βιώνουν από απόσταση αναπνοής τα νεολαιίστικα ρεύματα που γεννιούνται διαδοχικά στο Λονδίνο αυτά τα χρόνια. Τον Μάιο του 1980 τα «σφυριά» θα κερδίσουν τον τελευταίο τίτλο της ιστορίας τους. 1-0 επί της Άρσεναλ και οι λαϊκές συνοικίες του Λονδίνου θα πάρουν φωτιά.
Η παρακάτω φωτογραφία είναι ενδεικτική. Ένας skin έφηβος πάνω σε ένα αμάξι της δεκαετίας του '70, στο οποίο έχουν γραφτεί με σπρέυ τα αρχικά της ομάδας. Στο βάθος, πλήθος πιτσιρικάδων εφορμά από το Γουέμπλεϋ στους δρόμους. Πανηγυρισμοί και πρόσωπα μιας εποχής, κατά την οποία το ποδόσφαιρο αποτελούσε αφορμή για ένα εβδομαδιαίο λαϊκό προσκύνημα των απλών ανθρώπων της εργατιάς και των μικρομεσαίων κοινωνικών στρωμάτων.
Εφέτος η ομάδα της λονδρέζικης εργατικής τάξης, που ως σήμα της έχει το σφυρί και το κάστρο, έκανε μια από τις καλύτερες σεζόν της και κέρδισε την έξοδο στην Ευρώπη. Ποιος ρομαντικός, όμως, ασχολείται σοβαρά με το post modern soccer της παγκοσμιοποίησης, της έλλειψης εθνικών τρόπων παιχνιδιού, των ανώνυμων εταιριών και των άδειων γηπέδων;
Σχόλια:
Μόνο Manchester United και Red Army.Ο ορισμός των χούλιγκανς και με "ρατσιστικές" καταβολές.Θα ήθελα επιπλέον να επισημάνω,ότι οι οπαδοί της West Ham, είναι οι μόνοι οπαδοί των ομάδων της Αγγλίας,που δεν είναι "ρατσιστές",αντιθέτως όλοι οι άλλοι οπαδοί,άλλοι λιγότερο,άλλοι περισσότερο,έχουν αναδείξει φυλετική σκέψη (π.χ Manchester United,Chelsea κτλ).Γι'αυτό ποτέ δεν συμπαθούσα ιδιαίτερα τη West Ham.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...
Ο καθένας με τις επιλογές του. Γενικά γουστάρουμε παλιό και αγαπημένο βρετανικό ποδόσφαιρο.
Όσον αφορά τις πολιτικές επιλογές των hammers, το μοναδικό πανό που υποστήριζε το Εθνικό Μέτωπο αναρτήθηκε από αυτούς στο λατρεμένο μουντιάλ του '86. Ψάξτο. Υπάρχει και στο internet.
Πάντως στο Μάντσεστερ και το Λίβερπουλ υπήρχαν ανέκαθεν οι μικρότεροι εθνικιστικοί πυρήνες της Βρετανίας.
Επιπλέον, ελάχιστοι από τους παλιούς οπαδούς της Μάντσεστερ ασχολούνται με την ομάδα από την εποχή Μπέκαμ και μετά. Το θεωρούν αστείο να βλέπουν μια ομάδα του μάρκετινγκ. Οι περισσότεροι παλιοί βλέπουν την ερασιτεχνική ομάδα της Μάνστεστερ. Αντίθετα στη Χαμ άργησε η παρακμή. Ακόμη υπάρχει ένα ίχνος της παλιάς εξέδρας, αν και η διοίκηση σύντομα θα το εξαφανίσει.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Μια χαρά ασχολούνται.Το αντίθετο συμβαίνει.Ελάχιστοι είναι αυτοί που δεν ασχολούνται και παρακολουθούν την ερασιτεχνική.Η Μάντσεστερ πράγματι έχει καταντήσει ομάδα μάρκετινγκ,όπως η Ρεάλ,η Μπαρτσελόνα,η Γιουβέντους,κτλ,με "οπαδούς" Ασιάτες και μαύρους.Αυτό όμως δεν εμποδίζει τους οπαδούς της να την υποστηρίζουν.Με τους Ιουδαίους Glazers τα έχουν βάλει,και είναι από τους λίγους οπαδούς που σηκώνουν ανάστημα σε ιδιοκτήτη.
Η West Ham έχει έναν υπερτιμημένο οπαδικό πυρήνα που έχει γίνει γνωστός από... ταινίες.Οι πραγματικοί, αυθεντικοί Άγγλοι χούλιγκανς ήταν ανέκαθεν της Μάντσεστερ.Οι οπαδοί της West Ham,έχουν κυρίως κόντρα με της Millwall (οι οποίοι ήταν, τουλάχιστον κάποτε , ρατσιστές).
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...
Αν έχεις περισσότερες πληροφορίες μπορεί να είναι και έτσι. Aπό την μεριά μας ότι γράφουμε το στηρίζουμε σε προσωπική πείρα και αντλούμε πληροφορίες από ανθρώπους που έχουν ζήσει από κοντά την λονδρέζικη νεολαία των '80's.
Πάντως απ' ότι γνωρίζουμε δεν είναι (τουλάχιστον γηπεδικά) ενεργός ο πυρήνας των παλιών οργανωμένων της Μάντσεστερ. Μην ξεχνάμε και την αλησμόνητη ατάκα για τον ήχο από τα τσιπς, που αφορούσε το γήπεδο της United κατά τα τέλη της δεκαετίας '90 και στα 00's. Μην ξεχνάμε και πρόσφατους διασυρμούς των οπαδών της σε αγώνες της ανατολικής Ευρώπης.
Από εκεί και πέρα δεν νομίζουμε ότι υπάρχει διάκριση αυθεντικών Άγγλων hools και μη. Όλοι κατά τα '70's και τα '80's αυθεντικοί Άγγλοι hools ήταν, όποια ομάδα και αν υποστήριζαν.
ΥΓ. Τους παλιούς οπαδούς της United από τις φωτογραφίες που βλέπουμε τους γουστάρουμε και για το αισθητικό τους κομμάτι, επειδή είχαν πολλούς μαλλιάδες rockers.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...
Ανώνυμε, δεν ανέβασα το σχόλιο που έγραψες για τος ευνόητους λόγους και για να μην εκτεθείς. Σε λίγες μέρες έρχεται η ανάρτηση που περίμενες από τα μέσα του χειμώνα. Θα είναι η μεθεπόμενη.
Δεν ξερω κατα ποσο το Red Army ηταν εθνικιστικο αλλα αν σκεφτουμε οτι οι σκληροπυρηνικοι που εφυγαν και δημιουργησαν την ερασιτεχνικη ειναι αριστεροι μαλλον δεν ηταν και τοσο.Γενικα και λογω της σχεσης Μαντσεστερ και Λιβερπουλ με την Ιρλανδια δεν θεωρουνται ιδιαιτερα εθνικιστες κι αυτο εξηγει αυτο που ειπατε οτι εκει ηταν οι μικροτεροι εθνικιστικοι πυρηνες της Βρετανιας.