του Σταμάτη Μαμούτου
Με την Επιτροπή Ενημέρωσης επί των Εθνικών Θεμάτων διατηρώ άριστες σχέσεις. Εκτιμώ βαθύτατα τα μέλη της, γι’ αυτό εξάλλου δέχτηκα την πρότασή τους να στελεχώσω ως συντάκτης την αρθρογραφική ομάδα του ιστότοπού της. Η εν λόγω Επιτροπή πιστώνεται την οργάνωση σημαντικών και επιτυχημένων εκδηλώσεων, όπως για παράδειγμα εκείνη που αφορούσε τη ζωή και το έργο του Ίωνος Δραγούμη, η οποία πραγματοποιήθηκε τον περασμένο Οκτώβριο. Κυρίως, αυτή την εποχή, η Επιτροπή αξίζει την υποστήριξή μας γιατί συμβάλει τα μέγιστα στην οργάνωση ενός λαϊκού μετώπου υπεράσπισης της εθνικά ορθής και ανυποχώρητης στάσης στο ζήτημα των διαπραγματεύσεων με τα Σκόπια.
Ωστόσο, τον τελευταίο καιρό, έχω διαβάσει κάποια άρθρα που έχουν αναρτηθεί στον διαδικτυακό τόπο της Επιτροπής, προς τα συμπεράσματα των οποίων διατηρώ επιφυλάξεις. Χωρίς να αμφισβητώ την σοβαρότητα των συντακτών, θέλω απλά να παραθέσω την δική μου εκτίμηση, υπό την μορφή ενός εποικοδομητικού αντίλογου.
Το άρθρο στο οποίο θα σταθώ σήμερα είναι γραμμένο από τον γνωστό δημοσιογράφο Μιχάλη Ιγνατίου και φέρει τον τίτλο «Και Καλά Οι Αμερικάνοι Είναι Φίλοι Των Τούρκων… Ο Ηγέτης Του «Ξανθού Έθνους» Που Εξαφανίστηκε;» Το εν λόγω άρθρο δημοσιεύθηκε από τον δημοσιογράφο στον δικό του διαδικτυακό χώρο (http://mignatiou.com/2018/02/ke-kala-i-amerikani-ine-fili-ton-tourkon-o-igetis-tou-xanthou-ethnous-pou-exafanistike/) και στην συνέχεια αναδημοσιεύθηκε στην ηλεκτρονική σελίδα της Επιτροπής επί των Εθνικών Θεμάτων (http://ethnikathemata.com/και-καλά-οι-αμερικάνοι-είναι-φίλοι-των/) .
Η κεντρική ιδέα του άρθρου είναι σωστή. Ο Ιγνατίου διερωτάται, γιατί όταν προκύπτουν κρίσεις στις σχέσεις μας με την Τουρκία όλοι όσοι υποστηρίζουν την πρόσδεση της χώρας στο γεωπολιτικό άρμα των «εταίρων» της Ευρωπαϊκής Ένωσης εξαφανίζονται και άπαντες στρέφονται για βοήθεια προς τις Η.Π.Α. Πρόκειται ασφαλώς για μια διαπίστωση που οι «φεντεραλιστές», οι διαπρύσιοι αυτοί τιμητές των «θεσμών», δεν μπορούν να αμφισβητήσουν και συνήθως επιλέγουν να προσπερνούν.
Επίσης, ο Έλληνας δημοσιογράφος επισημαίνει ότι οι Η.Π.Α αντιμετωπίζουν με έναν σχεδόν ανεξήγητο τρόπο τις διαχρονικές προκλήσεις της Τουρκίας, όχι μόνο προς την Ελλάδα αλλά και προς την ίδια την χώρα τους. Όπως γράφει χαρακτηριστικά, «οι Αμερικανοί έχουν, βεβαίως, ένα απέραντο κόμπλεξ με την Τουρκία. Ιδιαίτερα οι γραφειοκράτες. Με άλλους όρους θα μιλούσαμε για ένα έρωτα μέχρι παρεξήγησης. Διότι όλα αυτά που συμβαίνουν και αφορούν την Τουρκία και την Αμερική, είναι εντελώς αδικαιολόγητα. Ο Ταγίπ Ερντογάν τους βρίζει καθημερινά και οι Αμερικανοί του λένε «βρίσε μας και άλλο». Ο πρόεδρος της Τουρκίας προκαλεί παντού. Στη Συρία, στην Κύπρο, στο Αιγαίο, στο Ιράκ, εναντίον του Ισραήλ. Και οι Αμερικανοί τι κάνουν; Μα τίποτα απολύτως. Απειλεί με πόλεμο την Ελλάδα και την Κύπρο. Πάλι δεν τρέχει τίποτα». Αλλά και όσα αποκαλύπτει ο Ιγνατίου για την μειοδοτική στάση της κυβέρνησης του Σημίτη στην κρίση των Ιμίων είναι εξίσου σημαντικά, «όταν ερευνούσαμε την υπόθεση των Ιμίων, δεν περιμέναμε ποτέ ότι θα διαβάζαμε με τα ίδια μας τα μάτια ότι ο τότε υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας χάρισε τη σημαία χωρίς καν να προλάβει να το ζητήσει η Τουρκία. Δέχθηκε τη μετακίνησή της από τα Ίμια πριν ακόμα κατατεθεί το τουρκικό αίτημα στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης. Και το έκανε με τρόπο καθόλου «ανδρικό»: Είπε στον τότε υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, Γουόρεν Κρίστοφερ, ότι τη σημαία θα την πάρουν οι άνεμοι, και η επίσημη Ελλάδα δεν θα την αντικαταστήσει. Πολλοί ξεχνούν την πραγματική συμφωνία για τα Ίμια, αν και το σχετικό απόρρητο έγγραφο περιλαμβάνεται στο βιβλίο που γράψαμε με τον Αθανάσιο Έλλις. Οι δύο χώρες συμφώνησαν να φύγουν οι στρατιώτες, οι σημαίες και τα πλοία, και να μην επιστρέψουν ξανά. Αυτή ήταν η συμφωνία. Για χρόνια έμεινε κρυφή. Τα Ίμια επίσημα χαρακτηρίστηκαν γκρίζα περιοχή, που σημαίνει πως δεν ανήκουν σε …κανένα. Έστω και αν είναι ελληνικές βραχονησίδες, έστω και αν όλα τα έγγραφα και οι συμφωνίες αποδεικνύουν την ελληνικότητά τους». Το άρθρο κλείνει με ένα σοβαρό ερωτηματικό, που αφορά την μελλοντική διαχείριση μιας κρίσης στο Αιγαίο, η οποία πιθανόν να περιλαμβάνει κίνδυνο για απώλειες, εκ μέρους μας.
Εκείνο που προσωπικά θεωρώ ασύμβατο με το ύφος του υπόλοιπου άρθρου είναι ο τίτλος του. Σε όλο το άρθρο ο Ιγνατίου αφιερώνει μόλις μια φράση προκειμένου να αναφερθεί σκωπτικά σε όσους αφελώς πιστεύουν ότι με θεοκρατικές ερμηνείες περί «ξανθού γένους» θα κερδίσουν την γεωπολιτική υποστήριξη της Ρωσίας. Ωστόσο, προτιμά να τιτλοφορήσει το άρθρο του, στο οποίο αναφέρονται όλα τα ενδιαφέροντα που παράθεσα παραπάνω, με μια αιχμηρή φράση προς τον ρωσικό παράγοντα και τους εν Ελλάδι υποστηρικτές του.
Για να γίνω ξεκάθαρος, θα δηλώσω ότι στην σκέψη μου επί των θεμάτων της εξωτερικής πολιτικής –και όχι μόνο- είμαι «δραγουμικός». Μπορεί στους υποστηρικτές του δυτικού ορθολογισμού αυτό να φαντάζει «ονειροπόλο και ουτοπικό», ωστόσο θεωρώ ότι η βασική αρχή της πολιτικής σκέψης ενός ανθρώπου δεν μπορεί να είναι ο αφηρημένος ορθός λόγος αλλά το καλό του έθνους του. Σκεπτόμενος κατ’ αυτό τον τρόπο θεωρώ ότι κανένας δεν μπορεί να αποτελεί αδιαπραγμάτευτο σύμμαχο στο πεδίο των διεθνών σχέσεων. Σαφώς και μπορεί να προσδοκεί κανείς μια εγγύτερη σχέση με χώρες που οι κυβερνήσεις τους έχουν ιδεολογική συγγένεια με την δική του. Από εκεί και πέρα, τα πάντα μετρούν και όλα είναι ρευστά. Τίποτε δεν είναι δεδομένο. Συνεπώς, βλέπω τους Αμερικανούς, τους Ρώσους και τους δυτικοευρωπαίους να στέκονται στην ίδια ακριβώς απόσταση απέναντι από την χώρα μου. Αυτή είναι η απαρχή της γεωπολιτικής μου αντίληψης.
Έχοντας αυτό κατά νου εκτιμώ ότι στην επιλογή του Ιγνατίου να δώσει αυτό τον τίτλο στο άρθρο του, μπορούμε να ανιχνεύσουμε κάποιες από τις παθογένειες που ο ίδιος αναζητά. Όποιος διαθέτει μια ικανοποιητική γνώση επί της νεότερης ελληνικής ιστορίας, αντιλαμβάνεται ότι ένα από τα προβλήματα που στιγμάτισαν διαχρονικά τον ελληνικό δημόσιο βίο είναι η ολική πρόσδεση των ελλαδικών ελίτ (πολιτικών, δημοσιογραφικών, οικονομικών κλπ) στα συμφέροντα των ξένων μεγάλων δυνάμεων. Δεν έχει περάσει πολύς ιστορικός χρόνος από την εποχή που μιλούσαμε για «αγγλικά» «ρωσικά» και άλλα κόμματα στην Ελλάδα. Αν υπάρχει, λοιπόν, κάτι που πρέπει να καταπολεμηθεί είναι η τάση να σκέπτονται οι Έλληνες τα συμφέροντα του ελλαδικού κράτους με τον τρόπο που η οπτική ξένων παραγόντων τα έχει αναλύσει.
Στην προκειμένη περίπτωση, ο Ιγνατίου παραθέτει στο άρθρο του, ως επί το πλείστον, πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες για παθογένειες της ελληνικής πολιτικής που έχουν να κάνουν με την υποταγή του εθνικού μας συμφέροντος σε εκείνο της Ε.Ε αλλά και με την άθλια συμπεριφορά παλαιότερων Ελλήνων πολιτικών. Παρόλα αυτά, (εικάζω ότι) επειδή ο αμερικανικός παράγοντας θεωρεί ως μεγάλο του ανταγωνιστή τον ρωσικό, στον τίτλο του άρθρου του ο γνωστός δημοσιογράφος επέλεξε να τοποθετήσει μια φράση με μήνυμα που αφήνει αιχμές προς την ρωσική εξωτερική πολιτκή.
Προεκτείνοντας την γραμμή του σκεπτικού μου θα απαντήσω στο αιωρούμενο ερώτημα «γιατί δεν κάνουμε ως χώρα αυτά που πρέπει, προκειμένου να εκμεταλλευτούμε τις γεωπολιτικές μας δυνατότητες;», ότι για να το κάνουμε, πρέπει οι ελίτ του τόπου να ανήκουν πρωτίστως στην χώρα. Είμαστε σίγουροι ότι αυτό συμβαίνει με τις δικές μας; Δεν νομίζω. Επιπλέον, εκτιμώ πως δεν υπάρχει κανείς που να αγνοεί το γεγονός ότι η γεωπολιτική πρόσδεση με κάποιες χώρες, σηματοδοτεί και την υπαγωγή της ευρύτερης κουλτούρας μας στην επιρροή τους. Καθώς, και ότι η υπαγωγή στην κουλτούρα του αχαλίνωτου δυτικού φιλελευθερισμού έχει απλώσει στην ελληνική κοινωνία αντιλήψεις του τύπου «είμαστε στη δύση, είμαστε στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε, είμαστε στο μπλοκ των πολιτισμένων χωρών, άρα η πολεμική επιφυλακή, η κοινωνική εγρήγορση και η υπεράσπιση της εθνικής ταυτότητας είναι παρωχημένες αντιλήψεις, που έχουν περάσει στο παρελθόν». Εφόσον μιλάμε για ένα έθνος ανίσχυρο, βουλιαγμένο στον καταναλωτισμό και στον αδιαπραγμάτευτο κοσμοπολιτισμό, που καθημερινά βάλλονται -μέσω των σχημάτων της κυρίαρχης κουλτούρας- τα βασικά στοιχεία της ταυτότητάς του, δεν νομίζω ότι είναι δύσκολο να απαντηθεί γιατί το χαρακτηρίζει η ανικανότητα να υπερασπιστεί τα δίκαιά του. Όπως, επίσης, νομίζω ότι είναι προφανές πως για όλα τα παραπάνω δεν ευθύνεται ο ρωσικός παράγοντας.
Ασφαλώς και δεν το γράφω αυτό για να υπερασπιστώ τους Ρώσους και τα συμφέροντά τους στην περιοχή. Το γράφω για να υπερασπιστώ την αλήθεια. Και η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα πληρώνει για το ΝΑΤΟ μεγάλα οικονομικά ποσά, που στερεί από την κάλυψη σημαντικών αναγκών της. Για το ΝΑΤΟ που εμφανώς δεν λειτουργεί ως συμμαχία αλλά ως μηχανισμός οργάνωσης των παγκόσμιων στρατιωτικών αποστολών των Η.Π.Α. Για το ΝΑΤΟ, που ο ίδιος ο πρόεδρος Τραμπ, όταν προεκλογικά ζητούσε την στήριξη –όχι της mediακής ή της οικονομικής ελίτ αλλά- των αμερικανικών νοικοκυριών, ομολογούσε ότι πρόκειται για θεσμό που υπηρετεί συμφέροντα διαφορετικά από εκείνα του αμερικανικού λαού. Όταν, λοιπόν, μια χώρα προσφέρει χρήματα και στρατιωτικές ευκολίες σε έναν (υποτιθέμενο) σύμμαχο είναι μάλλον εύλογο να περιμένει μια ανταπόδοση απ' αυτόν κι όχι απ' τον αντίπαλό του.
Όσον αφορά τις διευκολύνσεις στο ζήτημα του χρέους, που αναφέρει ο κύριος Ιγνατίου, μάλλον θα χαμογελάσω αχνά. Γιατί, σαφώς, αν η μεγαλύτερη χώρα του κόσμου ήθελε να προσφέρει αληθινά χείρα βοηθείας, οι μηχανισμοί του κυρίου Σόιμπλε θα είχαν αφήσει εδώ και καιρό ήσυχη την Ελλάδα. Ας δούμε την αλήθεια, λοιπόν. Πίσω από την επιφάνεια της αμερικανικής και των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, υπάρχουν πυρήνες πολιτικής ισχύος με σημαντικούς σχεδιασμούς.
Για όλα αυτά, και κόντρα σε όλα αυτά, εκτιμώ ότι προκειμένου να μιλήσουμε επί της ουσίας για τέτοια ζητήματα, θα πρέπει πρώτα να υπάρξει μια ελληνική "ελίτ αξιών", η οποία θα επικρατήσει στο πολιτικό και το πολιτιστικό πεδίο του τόπου. Μια ελίτ, που στην εξωτερική πολιτική θα έχει τις κεραίες της στραμμένες προς πάσα κατεύθυνση. Και προς τον δυτική και προς τον ρωσική, ενδεχομένως και προς αναδυόμενους άξονες της μέσης ανατολής. Όταν αυτό επιτευχθεί, τότε θα μπορέσουμε να δούμε ποια θα είναι κατάλληλη ισορροπία ανά εποχή.
Προς το παρόν, «όσοι ζωντανοί» ενδιαφέρονται για το καλό του ελληνισμού, πρέπει να εργαστούν στο εσωτερικό προκειμένου να συγκροτηθεί αυτή η ζητούμενη "ελίτ αξιών". Μέχρι να το πετύχουμε, δυστυχώς, η χώρα θα βρίσκεται έρμαιο στις ορέξεις των πολιτικών της και των δυτικών «εταίρων» της. Τα αποτελέσματα αυτής της μονομέρειας τα βλέπουμε καθημερινά. Αποχαυνωμένη κοινωνία, πολυπολιτισμική παρακμή, γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο, μνημόνια, τηλεοπτικό lifestyle, «ευελιξία» στη χρήση της λέξης Μακεδονία από τα Σκόπια…και έπονται άλλα.
Προς το παρόν, «όσοι ζωντανοί» ενδιαφέρονται για το καλό του ελληνισμού, πρέπει να εργαστούν στο εσωτερικό προκειμένου να συγκροτηθεί αυτή η ζητούμενη "ελίτ αξιών". Μέχρι να το πετύχουμε, δυστυχώς, η χώρα θα βρίσκεται έρμαιο στις ορέξεις των πολιτικών της και των δυτικών «εταίρων» της. Τα αποτελέσματα αυτής της μονομέρειας τα βλέπουμε καθημερινά. Αποχαυνωμένη κοινωνία, πολυπολιτισμική παρακμή, γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο, μνημόνια, τηλεοπτικό lifestyle, «ευελιξία» στη χρήση της λέξης Μακεδονία από τα Σκόπια…και έπονται άλλα.
Εικόνες 1 και 2 του Κώστα Νικέλλη