του Σταμάτη Μαμούτου
Το Παζάρι του βιβλίου είναι εδώ και πολλά έτη η αγαπημένη χειμωνιάτικη εκδήλωση όσων βιβλιόφιλων συχνάζουμε στο κέντρο των Αθηνών. Κάθε χρονιά, με το τέλος των χριστουγεννιάτικων εορτασμών, η μελαγχολία που με κυριεύει βρίσκει το αντίδοτό της στην προσμονή της έναρξης του Παζαριού. Το Παζάρι του Βιβλίου επιδρά, τρόπον τινά, ως ένα τελετουργικό μετάβασης από την περίοδο της εορταστικής περιόδου των Χριστουγέννων σε εκείνη της Αποκριάς. Από την λατρευτική χριστουγεννιάτικη μαγεία το Παζάρι συνιστά μια εθιμοτυπική γέφυρα προς το αρχαιοπρεπές αποκριάτικο έθιμο. Κι από εκεί οι μέρες μας τραβούν για την 25η Μαρτίου και την έλευση της άνοιξης. Τα έθιμα και οι σταθερές πολιτιστικές εκδηλώσεις τροχοδρομούν το πηδάλιο της ζωής. Και πάλι απ’ την αρχή, κάθε χρόνο, ο κύκλος επαναλαμβάνεται. Μέχρι το τέλος.
Έτσι, όταν πλησιάζουν τα μισά του Γενάρη, αρχίζω να ψάχνω στο διαδίκτυο νέα για την διοργάνωση του παζαριού. Ενημερώνομαι για την έναρξη και η καρδιά μου γεμίζει προσμονή. Ένα βασίλειο παλαιότητας και κρυμμένης σοφίας περιμένει να το εξερευνήσω. Μια θάλασσα από βιβλία απαιτούν δύο και τρεις τουλάχιστον επισκέψεις, προκειμένου να εντυπωθούν στο νου του επισκέπτη και αυτός να επιλέξει όσα θέλει να αγοράσει.
Ασφαλώς, όσο τα χρόνια περνούν, τα παλαιότερα στοκ εξαντλούνται. Δύσκολα βρίσκει κανείς, πλέον, στο Παζάρι αρκετά βιβλία που είχαν κυκλοφορήσει πριν τα 1998-99. Αυτό σημαίνει ότι επηρεάζεται άμεσα και ο μέσος όρος των τιμών. Τα νεότερα βιβλία κοστίζουν περισσότερο. Ιδίως, σε εποχές πληθωριστικού ιμπεριαλισμού, όπως οι μνημονιακές που βιώνουμε, κατά τις οποίες οι τιμές αυξάνονται ακόμη και χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος. Έτσι, για να είναι ακόλουθες με την νεοφιλελεύθερη μόδα. Εκεί που κάποτε ο μέσος όρος των τιμών ήταν γύρω στα δύο με τρία ευρώ τα τελευταία χρόνια τείνουν να ξεπεράσουν τα πέντε.
Στο Παζάρι του Βιβλίου πάντοτε πωλούνται ενδιαφέροντα βιβλία και περιοδικά για κάθε αναγνωστικό γούστο, μολονότι η εξάντληση των παλιών στοκ στερεί αγοραστικές επιλογές που ήταν δυνατές σε προηγούμενες διοργανώσεις. Για τους αναγνώστες της λογοτεχνίας του φανταστικού οι δυνατότητες επιλογής φέτος ήταν μάλλον μειωμένες. Παλιοί ιστορικοί τίτλοι λογοτεχνών όπως οι Μούρκοκ, Χάουαρντ, Μάχεν και Λάβκραφτ έχουν αποσυρθεί από τα ράφια του παζαριού.
Εμφανίστηκαν, όμως, άλλοι. Όπως, για παράδειγμα, νεότερες εκδόσεις με νουβέλες του Πόε, ποιοτικά φροντισμένες συλλογές κειμένων του Χόφμαν και βιβλία του Άρθουρ Κόναν Ντόυλ. Το ότι εμφανίστηκε στο Παζάρι στην τιμή των έξι ευρώ η συλλογή διηγημάτων Ο Βραζιλιάνικος Αγριόγατος των εκδόσεων Gutenberg, μια πολύ πρόσφατη και εξαιρετικά φροντισμένη έκδοση, ήταν ανέλπιστο δώρο για κάθε σοβαρό αναγνώστη του αγαπημένου μας λογοτεχνικού πεδίου.
Περιοδικά και κόμικς που παλαιότερα έβρισκα στο παζάρι πλέον έχουν εξαντληθεί. Αλλά αντικαθίστανται από περιοδικά των εκδόσεων Μικρός Ήρως του Λεωκράτη Ανεμοδουρά. Ο Κόρτο Μαλτέζε, ο Ζαγκόρ και ο Τερματοφύλακας Γιατρός καταλαμβάνουν πλέον χώρους των πάγκων, ξυπνώντας στους μεγαλύτερους επισκέπτες του Παζαριού παιδικές αναμνήσεις.
Κατά τα άλλα υπήρχαν και φέτος πολλοί ενδιαφέροντες τίτλοι παλαιότερων βιβλίων κοινωνικής θεωρίας, στρατιωτικής ιστορίας και κλασικής λογοτεχνίας. Αξιοσημείωτη και η σταθερά μειωμένη, κατά τα τελευταία χρόνια, δυνατότητα εύρεσης λιβελογραφημάτων του πολιτικού μας χώρου (που διαβάζονται, ασφαλώς, για να προσφέρουν γέλιο και όχι επιχειρήματα πολιτικής ανάλυσης). Απομένουν πλέον ελάχιστα τέτοια cult διαμάντια όπως τα Δημήτρης Τσάτσος για πάντα τσάτσος, του αείμνηστου εκδότη της Ελεύθερης Ώρας Γρηγόρη Μιχαλόπουλου, το «best seller» -αγνώστου σε μένα συγγραφέα- που φέρει τον τίτλο Τα σατανικά μηνύματα της rock ξεσκεπάζονται, καθώς και κάποιοι τίτλοι του Κώστα Μπαρμπή.
Μας λείπουν, βέβαια, αξέχαστα «έπη», που μπορούσε κανείς να βρει μέχρι πριν μερικά χρόνια στο Παζάρι, όπως τα Γιάννης Λάτσης, ο τελευταίος γκάνγκστερ και Μακάριος, αυτός κάλεσε τους Τούρκους στην Κύπρο, επίσης του Γρηγόρη Μιχαλόπουλου. Κρυφή ελπίδα των απανταχού βιβλιόφιλων του εθνικιστικού χώρου να εμφανιστούν προς μαζική πώληση κάποτε και τα βιβλία των εκδόσεων Ισοκράτης, με τις αντιφασιστικά Δεξιές αναλύσεις του πρώην αριστερού και μετέπειτα φανατικού μητσοτακικού δημοσιογράφου Γιάννη Βούλτεψη, του Γιώργου Καρατζαφέρη, του πρώην πασοκτζή και μετέπειτα φιλελεύθερου Δήμου Μπότσαρη και άλλων, παρομοίων προσανατολισμών, δημοσιολόγων, που χάρισαν στο παρελθόν μεγάλες δόσεις διασκέδασης στους αναγνώστες λιβελογραφόντας τίτλους όπως οι Πράσινη Κοκαϊνη, Η Λιάνη στηρίζει την Αλλαγή (συνοδευόμενο από γιγαντοαφίσες με φωτογραφίες προσωπικών στιγμών της συζύγου του πρώην πρωθυπουργού), Τα Λιονταράκια του Πράσινου Νεοφασισμού, και άλλα συναφή, που -σημειωτέων- οι αναγνώστες της (άκρας) Δεξιάς λάμβαναν υπόψη ως κανονικά βιβλία πολιτικής ανάλυσης.
Ωστόσο, ακόμη και χωρίς την υποστήριξη τέτοιων «έργων του οικουμενικού πνεύματος», το Παζάρι του Βιβλίου παραμένει ενδιαφέρον. Η ποικιλία των προσφερόμενων τίτλων είναι μεγάλη και καλύπτει σχεδόν όλα τα αναγνωστικά πεδία. Μοναδικό εμφανές αρνητικό σημείο της φετινής διοργάνωσης ήταν η χωροταξική τοποθέτηση των πάγκων. Δεν γνωρίζω αν συνέβη λόγω του μικρότερου συνολικού αποθέματος. Πάντως, η επιλογή των διοργανωτών να τοποθετήσουν τους πάγκους σαν την πίστα του επιτραπέζιου παιχνιδιού «Φιδάκι και Γκρινιάρης», σε πολύ μικρές αποστάσεις, με συνεχείς στροφές, δυσκόλευε την κίνηση και στρίμωχνε πολλούς επισκέπτες σε συγκεκριμένα σημεία του χώρου.
Η συνολική κίνηση των επισκεπτών, επίσης, έχω την αίσθηση ότι ήταν φέτος μικρότερη. Πέρα από την πρώτη εβδομάδα, κατά τις επόμενες μέρες ήταν εμφανώς λίγοι, σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, εκείνοι που πέρασαν από τα ταμεία. Αυτό επηρέασε και την καθιερωμένη ενημερωτική δράση της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.
Εφόσον οι επισκέπτες ήταν λιγότεροι αναγκαστικά ήταν μικρότερη και η διανομή των ενημερωτικών μας φυλλαδίων. Ενδεχομένως να έπαιξε ρόλο σε αυτό και το τσουχτερό κρύο του φετινού Φλεβάρη. Η αλήθεια είναι ότι το αισθανθήκαμε μέχρι το κόκκαλο, εγώ με τον Αριστείδη, κατά την διάρκεια της διανομής των φυλλαδίων. Ο καιρός δεν βοήθησε τον μέσο αναγνώστη να κατέβη στο κέντρο και σε συνδυασμό με την οικονομική στενότητα φαίνεται ότι επηρέασε την κίνηση στο Παζάρι.
Όπως και να έχει, αυτό ήταν και για φέτος. Να είμαστε καλά να επισκεφτούμε το Παζάρι και του χρόνου. Με συνεχή και αμείωτη αγάπη για τα βιβλία και τα περιοδικά.
Όταν για ένα βιβλίο 100 σελίδων, 14Χ21 μεγέθους, η καλύτερη τιμή που παίρνω από τυπογράφο είναι 2,20 ευρώ το κομμάτι, δείτε πώς φτάνουμε στην τελική τιμή. Στα 2,20 πρέπει να προσθέσω το κόστος μετάφρασης και γραφίστα. Βγαίνει, έτσι, πάνω από 3 ευρώ το κόστος ανά τεμάχιο για ένα μικρό βιβλίο 100 σελίδων. Πηγαίνω έπειτα στα μεγάλα βιβλιοπωλεία και όλα μου το παίρνουν με 50% χονδρική. Αυτό σημαίνει ότι δίνω λιανική τιμή πώλησης του βιβλίου 10 ευρώ και για κάθε κομμάτι που πωλείται παίρνω 5. Τα υπόλοιπα 5 ευρώ μένουν στο βιβλιοπωλείο. 5-3 για κάθε τεμάχιο που πωλείται έχω, δηλαδή, 2 ευρώ κέρδος.
Η βενζίνη ή το εισιτήριο που θα πληρώσω για να το προμηθεύσω στα βιβλιοπωλεία είναι πιο ακριβά από το κέρδος μου. Με αυτό το κέρδος πρέπει να πληρώσω ΕΦΚΑ (250 ευρώ) και λογιστή.
Εγώ εργάζομαι αλλού και κρατώ τον εκδοτικό οίκο λόγω Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. και ιδεολογίας. Ένας εκδότης που πρέπει να ζήσει μόνο από αυτή την δουλειά αναγκαστικά θα ανεβάσει την τιμή του βιβλίου στα 17, 18 και 20 ευρώ, για να έχει κάποιες πιθανότητες επιβίωσης.
Στην όλη συνάρτηση μπαίνουν και τα μεσαία ή μικρά βιβλιοπωλεία. Με εξαίρεση αυτά τα ελάχιστα που συνεργάζομαι, τα οποία πληρώνουν στην ώρα τους, τα περισσότερα άλλα ακολουθούν την τακτική των μεγάλων καταστημάτων και ζητούν τα βιβλία παρακαταθήκη. Παρακαταθήκη σημαίνει ότι πληρώνεται ο εκδότης μόνο όταν πουληθούν τα βιβλία. Συνεπώς, πρέπει να πληρώσω το τυπογραφείο, να κυκλοφορήσω τεμάχια για να τα έχει στο κατάστημά του ο βιβλιοπώλης και αυτός με πληρώνει όταν και αν τα πουλήσει.
Τουλάχιστον, τα μεγάλα καταστήματα παίρνουν τα βιβλία με 50% χονδρική και παρακαταθήκη αλλά κάθε μήνα πληρώνουν τους εκδότες αναλόγως πόσα τεμάχια πουλήθηκαν. Σε πολλά μικρομεσαία βιβλιοπωλεία παίρνουν τα βιβλία 50% χονδρική και παρακαταθήκη αλλά πληρώνουν όταν τα τεμάχια εξαντληθούν. Είχα παράδειγμα, πολύ γνωστού comic shop, το οποίο πούλησε 2 από τα 3 βιβλία μου και περίμενα οκτώ μήνες μέχρι να πουληθεί και το τρίτο για να εξοφληθώ και να πάρω 15 ευρώ (ασφαλώς, δεν ξαναπήγα βιβλία σε αυτό το κατάστημα).
Συζητούσα τις προάλλες με τον ιδιοκτήτη του Αιόλου και μου έλεγε ότι μέχρι το 2000 τα περισσότερα καταστήματα πλήρωναν τους εκδότες με το που έβαζαν το βιβλίο του στα ράφια τους. Σήμερα δουλεύουν όλοι σχεδόν με παρακαταθήκη (με εξαίρεση τα παιδιά του Comisonshop, που πληρώνουν ακόμη και σήμερα με την παραλαβή του βιβλίου ασχέτως αν το πουλήσουν ή όχι).
Τα παλιά βιβλία να πωλούνται σε υψηλές τιμές, σε χώρους όπως το Παζάρι, είναι πράγματι γελοίο και εκνευριστικό. Ιδίως αν, σε κάποιες περιπτώσεις, θυμάμαι καλά ότι πριν λίγα χρόνια, τα ίδια παλιά τεμάχια, πωλούνταν στην μισή τιμή και φθηνότερα. Στα βιβλία των τελευταίων ετών, όμως, υπάρχει θέμα, παίδες. Ζούμε στην εποχή Μητσοτάκη. Μην το ξεχνάτε αυτό. Για να είμαστε ειλικρινείς τα περισσότερα νέα βιβλία που κυκλοφορούν είναι σε σχετικά καλές τιμές, σε σχέση με την επιβάρυνση του κόστους όλης της αλυσίδας παραγωγής.
Εκεί, βέβαια, μπαίνουν άλλα ερωτήματα. Πώς επιβιώνει ένας εκδοτικός οίκος αν πληρώνει ακριβά τους πάντες και τα πάντα και κοστολογεί τα βιβλία του σε όχι πολύ ακριβές λιανικές; Ας είναι καλά τα ευρωπαϊκά και τα κρατικά κονδύλια. Αλλά αυτό είναι διαφορετικό θέμα. Θέμα άρθρου, θα έλεγα.
In Ancient Greece and Rome, in Crusader campaigns and pirate adventures, same-sex romances were a common and condoned part of military culture. From the Peloponnesian War to the Gulf War, from Achelleus to Lawrence of Arabia gays and lesbians have played a crucial but often hidden role in military campaigns. But recent debates over the legality of gay service in the military and the "don't ask, don't tell" policy have obscured this rich aspect of military history. Richard Burg has recovered important documents and assembled an anthology on these often invisible gay and lesbian warriors.
Burg shows us that the Amazons of legend weren't just fictional. We learn about the richness and variety of their culture in documents from Plato, Seneca and Suetonius. From courts-martial proceedings we discover women warriors in seventeenth century England who passed as men in order to serve, and army officers whose underground culture fostered long-term romantic friendships.
There are also sections on the American Civil War, World War I and II, the contemporary U.S. military as well as sailors and pirates. This anthology will forever change the way we think about "gays in the military."
https://www.walmart.com/ip/Gay-Warriors-A-Documentary-History-from-the-Ancient-World-to-the-Present-Hardcover-9780814798850/24635345
-Λεμουριος τρολιστας
Και ο Βούλτεψης έζησε στην Αριστερά και την ΕΔΑ. Οι προβοκάτορες και οι εγκάθετοι συνήθως έχουν ζήσει πρώτα μέσα σε αυτό που θέλουν να υπονομεύσουν.
"Τα εκάστοτε απομνημονεύματα φυσικά και είναι χρήσιμα στην ιστορική έρευνα και μελέτη, κατόπιν διασταυρώσεως με απομνημονεύματα άλλων, καθώς και έγγραφα, αρχεία κλπ υλικά που μπορούν να χρησιμεύσουν ως ιστορικό/αποδεικτικό υλικό. "
Προφανώς. Μόνο που απομνημονεύματα έγραψε ο Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος, οι αγωνιστές του '21 και άλλοι πολλοί. Δεν είναι απομνημόνευμα ο "Πάντα Τσάτσος", η "Πράσινη Κοκαϊνη" και η "Λιάνη Στηρίζει την Αλλαγή". Έχει διαφορά, ξέρεις, το απομνημόνευμα από τον κακοήθη λίβελο, όσο και αν γελάμε διαβάζοντάς τον επειδή μπορεί να στρέφεται εναντίον πολιτικών μας αντιπάλων.
"Επίσης, η θεώρηση πως το ΠΑΣΟΚ ήταν μια μορφή φασισμού ή εθνικοσοσιαλισμου, αν και προφανώς πάσχει, δεν ήταν κάποια εφέυρεση των Δεξιών. Τα ίδια υποστήριζε ο κομμουνιστης δημοσιογράφος (μέλος της ΚΝΕ, συντάκτης στον Ριζοσπάστη κλπ) Άρης Παπάνθιμος (βλ. το βιβλίο του, Αυριανισμός, Το Σημερινό Πρόσωπο του Φασισμού), καθώς και ο μαοϊκός αρχικά, εθνικομπολσεβίκος στη συνέχεια (κατά δήλωσή του) καθηγητής Διεθνών Σχέσεων, Δημήτρης Κιτσίκης."
Σοβαρά πρόσωπα υποστήριζαν αυτή την θέση. Ναι, είναι γνωστό ότι υπήρξε ένα από τα κύρια αφηγήματα του Κύρκου, που υιοθέτησε και η Δεξιά. Όλοι οι εκσυγχρονιστές της εποχής μαζεμένοι, έστρωναν τον δρόμο για το '89. Ασφαλώς, υπήρχε και το προγενέστερο υπόβαθρο της παράνοιας του παν-φασισμού, που υιοθέτησαν αρκετοί παλιοί αριστεροί. Οτιδήποτε πολιτικά αυταρχικό και ηθικά κατακριτέο του φιλελεύθερου συστήματος το βάφτιζαν φασιστικό. Με αυτό τον τρόπο έκαναν το μεγαλύτερο δώρο στον φιλελεύθερο καθεστώς. Το απάλλασσαν από τις εγγενείς του παθογένειες, φορτώνοντάς τις στον φασισμό.
Καλά ΦΛΕΦΑΛΟ αυτό υπάρχει μέχρι και σήμερα. Οι άνθρωποι είναι cheerleaders του φιλελευθερισμού και νομίζουν ότι τον πολεμούν... Πιστεύετε ότι ευθύνεται η ανάλυση του Τρότσκι περί Φασισμού για το φαινόμενο αυτό;
Υπηρχαν βιβλια αρκετα ακριβα για να ανηκουν σε bazaar εκθεση.
Ποιος σου είπε ότι θέλουμε να σε δείρουμε, ανώνυμε; Σε ξέρουμε; Μας έκανες κάτι; Ποιον να δείρουμε; Έναν ανώνυμο σχολιαστή; Ξέρουμε αν είσαι τρολ, αν είσαι κανονικός άνθρωπος, τι είσαι και ποιος είσαι;
Όταν μας γράφετε επιθετικά σχόλια, απαντάμε σε αυτό το ύφος. Αν δεν μας ενοχλείτε δεν ασχολούμαστε κι εμείς. Πώς σου ήρθε ότι σε στοχοποιούμε και πώς σου κατέβηκαν στο κεφάλι τα υπόλοιπα που έγραψες; Σε ποια ανάρτηση ή σε ποιο σχόλιο είδες να συμβαίνει κάτι τέτοιο;
Ελπίζουμε να είχες πιει κανένα ποτό όταν έγραψες το σχόλιο και να χαλαρώσεις όταν στανιάρεις.
Όπως και να έχει το θέμα, δεν έχει λόγο να φοβάται ο ανώνυμος (αν πράγματι δεν είναι ο "Αποστόλης"). Ποτέ δεν σκεπτόμαστε και δεν συμπεριφερόμαστε με τέτοιο τρόπο.
Αυτός:
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CF%83%CE%BC%CE%AC%CF%82_%CE%A8%CF%85%CF%87%CE%BF%CF%80%CE%B1%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82
Τα παραμύθια σου τ' ανθίστηκα πια τώρα
Και το κατάλαβα πως ήμουνα για σε
ο πασατέμπος σου για να περνά η ώρα