του Αχιλλέα
Η J.K.Rowling είναι η πιο γνωστή και πετυχημένη συγγραφέας εφηβικών βιβλίων φαντασίας. Έχοντας διαβάσει τα βιβλία της θα μπορούσαμε να κάνουμε αρκετές αναλύσεις πάνω στους χαρακτήρες, τα αρχέτυπα που κρύβονται πίσω από αυτούς, τις αναταραχές που προκάλεσαν στις κοινότητες των φονταμενταλιστών χριστιανών της Αμερικής και πολλά άλλα. Για την Rowling, αν και δεν συμφωνούμε με τις απόψεις της περί «ήπιου» σοσιαλισμού και υποστήριξης του Bremain, όπως το είχε αναφέρει χαρακτηριστικά ο Sir Roger Scruton, μπορούμε να πούμε ότι τουλάχιστον μοιραζόμαστε την αγάπη της για το φανταστικό, ακόμη και εάν η υποφαινόμενη το ντύνει σε κάποια από τα βιβλία της με ένα πέπλο συστημικής πολιτικής ορθότητας.
Βέβαια ούτε αυτή η πολιτική ορθότητα, ούτε και οι ευχάριστες στιγμές που έχουν περάσει εκατομμύρια άνθρωποι με τα βιβλία της θα μπορούσαν να σώσουν την ίδια από θύελλα αντιδράσεων για τις απόψεις της περί του τρανσεξουαλισμού. Καθώς η λίμπεραλ, καπιταλιστική κοινωνία μετασχηματίζεται, διαρκώς καινούργιες ομάδες δικαιωματιστών θέλουν μεγαλύτερο κομμάτι από την πίτα της πολιτικής ισχύος. Πλέον τα πιόνια του εκάστοτε μεγαλο-καπιταλιστή που θέλει να αποσταθεροποιήσει την κοινωνία συνεργαζόμενος με νεο-μαρξιστικές και άλλες ομάδες αριστεριστών, προσπαθούν να επιβληθούν σε οποιονδήποτε έχει διαφορετική άποψη από την δική τους.
Προφανώς, η Rowling ξέχασε ότι οι κοινωνικά φιλελεύθεροι αναγνώστες της αγαπούν την ελευθερία του λόγου της μέχρι αυτή να διαφωνήσει μαζί τους. Η ίδια έκανε το μοιραίο λάθος να δηλώσει ότι το να θεωρείται κάποιος άντρας ή γυναίκα είναι καθαρά και μόνο ένα βιολογικό φαινόμενο, καθώς και το ότι να μπορεί ο οποιοσδήποτε να αυτοπροσδιοριστεί όπως θέλει μειώνει τις πραγματικές εμπειρίες που έχει το άτομο του εκάστοτε φύλου.
Ασφαλώς η παραπάνω είναι μια εύλογη άποψη αλλά, όπως φάνηκε, όχι αρκετά προοδευτική για τα εκατοντάδες άτομα τα οποία επιτέθηκαν μαζικά στον λογαριασμό Twitter της Rowling κατηγορώντας την για «τρανσφοβία» και ρατσισμό. Είναι αξιοσημείωτο ότι οι τρεις βασικοί πρωταγωνιστές των ταινιών Harry Potter, χωρίς να τους ζητηθεί, τοποθετήθηκαν στην όλη διαμάχη και δήλωσαν ότι διαφωνούν απερίφραστα με την Rowling και πιο χαρακτηριστικά ο Daniel Radcliffe, η Emma Watson και ο Grint δήλωσαν χαρακτηριστικά ότι «οι τρανς γυναίκες είναι γυναίκες».
Τελικά, το να σε βγάλει κάποιος από την αφάνεια των ηθοποιών της Μεγάλης Βρετανίας και το να σε κάνει εκατομμυριούχο δεν είναι αρκετό για να τον υποστηρίξεις στον κόσμο της show business! Η ίδια η Rowling, βέβαια, είναι σπάνιο είδος διασημότητας διότι δεν το βάζει κάτω και επιμένει στην άποψη της ότι η χρήση ορμονών καθώς και οι εγχειρήσεις οι οποίες γίνονται σε τρανς άτομα δεν σηματοδοτούν την υπέρβαση της Φυσικής βιολογικής τάξης πραγμάτων. Φαίνεται πως όταν διαλέγεται κανείς με τον Ρομαντισμό, ο οποίος ανάμεσα στα άλλα αποτελεί και το κεντρικό πλαίσιο νοηματοδότησης της νεώτερης λογοτεχνίας του φανταστικού, θα μεταλάβει απ’ το φως της αλήθειας των αρχετύπων του κόσμου.
Εν κατακλείδι, αυτό που μπορούμε να αποκομίσουμε από την παραπάνω ιστορία είναι ότι ακόμη και εάν παίξει κάποιος το παιχνίδι της λίμπεραλ ελίτ, ακόμη κι εάν δεν ξεφύγει ποτέ από αυτό το οποίο θεωρείται επιτρεπόμενο, ακόμη κι αν είναι εκατομμυριούχος με αμέτρητες διασυνδέσεις, την στιγμή που θα εκφέρει μία άποψη η οποία δεν συνάδει με την πολιτική ορθότητα της εποχής θα χαρακτηριστεί ως εχθρός του ίδιου συστήματος το οποίο τον σήκωνε στις πλάτες του την προηγούμενη ημέρα.
Όλες οι πληροφορίες για τα παραπάνω μπορούν να βρεθούν στο παρακάτω link: https://www.glamour.com/story/a-complete-breakdown-of-the-jk-rowling-transgender-comments-controversy
Σχόλια:
Ευρισκόμουν εις τον κήπο της οικίας μου. Ατένιζα το αμφιθέατρο, που ευρίσκεται εις το κέντρο του κήπου κτισμένο με τας χρηματικάς ενισχύσεις τας οποίας αι αναγνώσται μου χάρισαν αφειδώς, και νοσταλγούσα το μεγαλείον της αρχαίας Ελλάδος.
Ένας Ιλλυριός βάναυσος (νεοελληνιστί χειρώνακτας), που είχα προσλάβει για τας οικιακάς εργασίας, βελτίωνε τας υποδομάς του πετρόκτιστου περιβόλου. Ώσπου κάποια στιγμή, η ακοή μου τον συνέλαβε να σιγοτραγουδά την γνωστή μουσική επιτυχία της ομοεθνούς του αστήρ της σύγχρονης μουσικής, Ελένης Φουρεράι, "σαράντα βαθμοί, λιώνει το κορμί, η λύση είναι μία, πάμε παραλία".
Έμεινα άναυδος! Για όνομα του Αδόλφου-Μεσσία -Άβαταρ! Ήτο, λοιπόν, τέτοια η κατάπτωσις της εποχής μας; Οι πληβείοι, εν ώρα εργασίας, να ονειρεύονται παραλίες; Πως θα προσφέρουν τας υπηρεσίας των αόκνως εις τους κεφαλαικοκράτες εργοδότας των; Πως θα προοδεύσει η εθνική ημών οικονομία με τέτοια συμπτώματα τεντιμποϊσμού και τεμπελιάς εις τον χώρο της εργατικής τάξεως;
Εξεμάνην τα μάλα με αυτές τις σκέψεις, με αποτέλεσμα να μεταβώ εις την βεράντα για να απολαύσω ένα ηδύποτον (ευρωπαϊστί απεριτίφ) προκειμένου να ανακτήσω την ψυχραιμίαν μου.
Αλλά πως να αναμένει κανείς εντατικοποίησιν της εργασίας των βαναύσων της εργατικής τάξεως και προσέγγισιν των παραγωγικών ευρωπαϊκών προτύπων, όταν οι νεανίες του εθνικιστικού χώρου, αντί να απλώσουν τον φόβον και τον δείμο εις τα μέλη της εργατικής τάξεως, ασπάζονται τας ιδέας του σοσιαλισμού;
Ο Πρωτοσύγκελος είπε...Αλάνια μου, καθόμουνα πριν λίγα χρόνια σ' ένα φτωχοκάλυβο στο Πέραμα, σ' πλυσταριό της εργατικής τάξεως, να ούμε. Έλαχε τότες να γνωρίσω ένα κοριτσάκι μάλαμα. Άγγελο αληθινό. Σεμνή και τίμια, να της μιλώ και κείνη να κοιτά το χώμα απ' την ντροπή της.
Ώσπου μια μέρα τη βλέπω να κρατά στα χεράκια της τα μεταξένια, ένα βιβλίο με δράκοντες και νεκροκεφαλές. Τι είναι αυτό χιονάτη μου, τη ρωτάω στο πολύ παραπονιάρικο.
"Ο Χάρρυ Πότερ και ο ημίαιμος πρίγκιψ, βιβλίο φαντασίας καλέ μου", απαντά το μπιμπελό!
Και τότες βρίσκω την ευκαιρία, ρε αλάνια μου, να την μυήσω στα άδυτα του ελληνικού πολιτισμού, που λέει κι ο Πατριάρχης, να ούμε!
"Θες ημίαιμο πρίγκιπα, κοκκόνα μου; Τώρα θα σου βάλω να τον ακούσεις" της σπηκάρω στο γρήγορο και αρχινάω να ψάχνω τη σιντιέρα μου.
Ώσπου ο άρχοντας της νύχτας κάνει την εμφάνισή του. Ο ημίαιμος πρίγκιπας του λαϊκού μας άσματος, ο άνθρωπος που έκανε την καψούρα εκκλησιαστικό μέλος και τον στεναγμό του πόπολου κωνσταντινάτο τέλι μπαγλαμά.
Μάκης Χριστοδουλόπουλος, μάγκες μου! Από πατέρα Έλληνα και μάνα Ινδή. Γνήσιος ινδοευρωπαίος, να ούμε, καθότι λαγχάνει να είμεθα και ρατσισταί.
Κι από στίχο; Κάργα γκόθικ μέταλ ροκ εν ρολ, έτσι; Δώστε βάση στον πρίγκιπα:
"Δεν κοιμάμαι τώρα πια τα βράδια,
σβήνω στο ουίσκι τα δικά σου τα σημάδια"
(ποιος Κόβερντέηλ και μαύρες αλεπούδες, να ούμε, εδώ είναι ο έρως)
"γέμισε η ζωή μου με καπνούς και με σκοτάδια (τύφλα να χει ο Αβράμης ο Στόουκερ μπροστά σ' αυτή τη γκοθιά, να ούμε)
"και σωρούς από πακέτα άδεια"
(κάπνισέ τα ρε Slash, άμα σε παίρνει. Μαγκιά τρελή σου λέω, όχι ποζεριλίκια).
https://www.youtube.com/watch?v=pAzw6IOZDXU
Ο Μουσουργός είπε...Πολύ σωστές επισημάνσεις συναγωνιστή! Πράγματι, ο Ημίαιμος Πρίγκιψ του λαϊκού μας τραγουδιού συγκαιράζει στην μουσική του φιλοσοφία στοιχεία της ελληνικής παραδοσιοκρατιας, του Νίτσε και του λυρικού κλασικότροπου ρομαντισμού.
Συγκεκριμένα, στο ρεφρέν "Εγώ δεν μοιάζω κανενός, έρωτας είμαι κι άνεμος" εκδηλώνονται οι,προδρομικά, νιτσεϊκές συνδηλώσεις που παρατηρούνται στην ποίηση του Γουίλιαμ Γουερτσγουορθ.
Στο "προσκλητήριο μου έπεσε απ' τα χέρια, μπρος στην εκκλησιά μια ακόμα μαχαιριά θέλεις να μου δώσεις" η ελληνορθόδοξη βυζαντινή παράδοση συναντά την κρητική λαϊκή ποίηση του Ερωτόκριτου.
Ενώ στο άσμα "Μαραμένη μου γαρδένια" οι συμβολισμοί του άνθους στην λαϊκή ποίηση ενεργοποιούνται από την τεχνοτροπία που υιοθέτησε ο Κωστής Παλαμάς στον δωδεκάλογο του γύφτου.
Υψηλοί συμβολισμοί, αυθεντική στιχοπλοκή και ερμηνευτική κάθοδος στα μύχια της ινδοευρωπαϊκής αρριανικότητος. Αυτή είναι η κληρονομιά που μας αφήνει ο Ημίαιμος Πρίγκιψ του λαϊκού άσματος.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Συναγωνιστή Μουσουργέ, φρονώ ότι οι παρατηρήσεις σου δίνουν μια εσωτερική διάσταση στο έργο του Ημίαιμου Πρίγκιπα της λαϊκής μας μουσικής.
Θα καταθέσω, πάντως, μια ένσταση. Στο "Εγώ δεν μοιάζω κανενός, έρωτας είμαι κι άνεμος" έχω την εντύπωση ότι ανιχνεύονται περισσότερες επιρροές από τον ρομαντικά, λυρικό, ερωτικό εγωισμό της ποίησης του Τζων Κητς, παρά από την τραχιά και πραγματιστικά ρομαντική στιχοπλοκή του Γουέρτζγουορθ.
Αν υπάρχει μια τραχιά διάσταση στο έργο του Πρίγκιπα εκτιμώ ότι δεν θα την ανιχνεύσουμε στο "Εγώ δεν μοιάζω κανενός", αλλά στο "Να 'χαν οι καρδιές αμπάρες". Πρόκειται για ένα μελοποιημένο ποίημα με επικές επιρροές που ξεκινούν από την βυζαντινή κληρονομιά του έπους του Βασιλείου Διγενή Ακρίτα για να καταλήξουν στην ατμόσφαιρα της νεώτερης επικής λογοτεχνίας του Ρόμπερτ Έρβιν Χάουαρντ.
Ακολουθήστε το νήμα των λυρικών μερών του άσματος, προκειμένου να νιώσετε την αγωνία της περιπέτειας και την λυτρωτική κάθαρση στην οποία οδηγεί η επική νίκη:
"μα εσύ πάντα παίρνεις, με κόλπα τα κλειδιά μου
γι' αυτό μπαινοβγαίνεις, συνέχεια στην καρδιά μου.
Να 'χαν οι καρδιές αμπάρες, να κλειδαμπαρώνουν
να μην ξανακάνουν χάρες, όταν τις πληγώνουν!"
Υπάρχει, άραγε, κανείς συναγωνιστής που διαβάζοντας αυτούς τους στίχους δεν ταξιδεύει νοερά στα σκοτεινά μπουντρούμια των κόσμων του Ρόμπερτ Χάουαρντ ή στα ορυχεία των νάνων του Τόλκιν, εκεί που το άρρεν υπερασπίζεται το δίκαιο με το σπαθί ενάντια στις διαβολές της πανουργίας που μεταχειρίζεται το θήλυ;
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Πρίγκιπας κατάγεται από την πόλη, που το όνομά της ήταν αφιερωμένο στην πρώτη βασίλισσα του νεώτερου ελληνικού κράτους. Είναι εμφανείς οι αριστοκρατικές επιρροές στην μουσική του κληρονομιά.
Ο Σταμάτης είπε...Εκτιμώ ότι αυτός ο διάλογος αναδεικνύει την αναλυτική δυναμική τούτου του ιστολογίου, καθώς και την ερμηνευτική σημασία των σχολίων που παραθέτουν οι αναγνώστες του.
Θα κάνω, λοιπόν, και την δική μου επισήμανση, η οποία ενδέχεται να ανοίξει νέους ερμηνευτικούς ορίζοντες στην ανάλυση του "πριγκιπικού" έργου.
Πολύ σωστά, διάβασα σε παραπάνω σχόλιο ότι μπορεί να ανιχνευθεί ένας νιτσεϊκός πυρήνας στην γενικότερη αισθητική και τα λυρικά μέρη του τραγουδιού "Εγώ δεν μοιάζω κανενός". Προσωπικά εκτιμώ ότι, στο εν λόγω τραγούδι, έχουμε να κάνουμε με μια ρομαντικά προδρομική έξαρση του εσώτερου Εγώ. Το αυτονομημένο, από τις αστικές καταναγκαστικές συμβάσεις, υποκείμενο, δεν υποτάσσεται στο ερωτικό πάθος προκειμένου να διαλυθεί σε μια ανώτερη (ερωτική) ενότητα. Αντίθετα, χρησιμοποιεί το εφήμερο, αλλά και ορμητικό, ερωτικό παίγνιο προκειμένου να μεγιστοποιήσει την αυτονομία του Εγώ του. "Εγώ δεν μοιάζω κανενός, έρωτας είμαι κι άνεμος", μας δηλώνει εμφατικά ο ποιητής.
Εκεί που παρατηρώ την ρομαντική αυτονόμηση του Εγώ -η οποία επιτυγχάνεται μέσω του εφήμερου έρωτα- να ανάγεται στην υπαρξιακά υπεράνθρωπη υπερβατικότητα του Νίτσε είναι, φρονώ με την σειρά μου, το ρεφρέν του τραγουδιού "Εδώ υπάρχει ένας έρωτας μεγάλος κι εσύ κολλάς σε κάτι πράγματα μικρά, καρδιά μου όλα επιτρέπονται τη νύχτα και οι ευθύνες είναι λόγια περιττά".
Η έμφαση στο "μεγάλο" του έρωτα και η αντιδιαστολή του με τα "μικρά πράγματα", καταμαρτυρούν την επιρροή της σκέψης του Νίτσε. Ο έρωτας, για άλλη μια φορά, γίνεται στοιχείο έξαρσης του τιτάνιου Εγώ και όχι διάλυσής του σε μια ενότητα του αρσενικού με το θηλυκό στοιχείο.
Η δήλωση ότι "όλα επιτρέπονται τη νύχτα" αφήνει, εκ νέου, έναν ανοικτό δίαυλο στην επέλαση της, υπερβατικά αχαλίνωτης, ελευθερίας, αν και το κάνει με έναν τρόπο που αισθητικά παραπέμπει στον ρομαντικό μυστικιστικό ιδεαλισμό του Νοβάλις (βλέπε το αφηγηματικό ποίημα Ύμνοι στην Νύχτα) και όχι στον υπαρξισμό του Νίτσε.
Για να επιστρέψει στην τελική κάθαρση της έξαρσης του υπερανθρώπου, που οραματίστηκε ο Νίτσε, με την διαπίστωση ότι οι "ευθύνες είναι λόγια περιττά". Το υπερβατολογικά μεταρσιωμένο Εγώ αρνείται να λάβει υπόψη του τις ευθύνες, οι οποίες πηγάζουν από τις αστικές νόρμες και τις συμβάσεις του κόσμου της καθημερινότητας, και αναζητά το πλήρες βίωμα της ελευθερίας, αγνοώντας τες.
Για μια ακόμη φορά ο έρωτας δεν γίνεται πράξη ένωσης,άρα υποταγής του Εγώ, αλλά μεταφυσική εμπειρία διόγκωσης της ελευθερίας του τιτάνια προμηθεϊκού Εγώ, όπως ακριβώς επιτάσσει η φιλοσοφική σκέψη του Νίτσε.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Εγώ θα πρόσθετα και την γοτθικά βαμπιρική διάσταση του ρομαντισμού, που αχνοφαίνεται στους στίχους του τραγουδιού "Σημαδάκι Κόκκινο". Η περίπτωση του Μάκη πρέπει να αναγνωστεί ως συνέχεια του βιβλίου Η Ισαβέλλα της Αιγύπτου, που έγραψε ο μεγάλος Γερμανός ρομαντικός φον Άρνιμ
Η Λουλουδού είπε...Έχετε ξεφύγει τελείως