Όπως συνηθίζουμε να κάνουμε κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, τα μέλη της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ αποχαιρετίσαμε αυτό το καλοκαίρι, το οποίο άφησε ανοικτές πληγές και μας πήρε απ’ την ζωή παλιούς φίλους, με ενημερωτικές εξορμήσεις. Με τον ανίκητο ήλιο να λούζει τα μέτωπά μας πορευτήκαμε στους αγαπημένους δρόμους του κέντρου των Αθηνών αναζητώντας βιβλία και παλιά βινύλια, βολτάραμε στα αποπνικτικά στενά των τσιμεντένιων συνοικιών του αστικού ιστού, απολαύσαμε την ραστώνη σε θερινούς κινηματογράφους και δοκιμάσαμε να σβήσουμε την κούραση στην δροσιά των νερών του ποσειδώνιου βασιλείου.
Σε κάθε σημείο που περάσαμε αφήσαμε τα ίχνη της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. Αφίσες και αυτοκόλλητα απλώθηκαν στο πέρασμά μας, για την περίπτωση που κάποιος αναζητητής θελήσει να ψάξει στα μηνύματα των τοίχων μια ατραπό εναλλακτική από εκείνες του συστημικού πολιτισμικού κατεστημένου.
Κατά τις θερινές αφισοκολλήσεις δόθηκε έμφαση στην περίπτωση του Ίωνα Δραγούμη. Τόσο γιατί συμπληρώθηκαν εκατό χρόνια από την δολοφονία του όσο και για το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος στοχαστής έχει γίνει εδώ και κάποια χρόνια, μαζί με αρκετές ακόμη ιστορικές μορφές της παραδοσιοκρατικής διανόησης, στόχος μιας οργανωμένης προβοκάτσιας ακροδεξιών κύκλων που αναμασούν την προπαγάνδα των αχυρανθρώπων της αστικής ελίτ και των θαμώνων της πρεσβείας των Η.Π.Α.
Η προβοκάτσια των ακροδεξιών επιστρατεύει κάθε γελοιότητα, προκειμένου να σπιλώσει την μνήμη του Δραγούμη. Θα τους ακούσουμε, για παράδειγμα, να λένε ότι ο Ίων Δραγούμης ήταν δειλός και πως δεν πολέμησε ποτέ, αποκρύπτοντας ότι ήταν εθελοντής στον πόλεμο του 1897. Θα τους ακούσομε να λένε ότι έκανε κοσμική ζωή, παραποιώντας την σημασία του να οργανώνει κανείς ένα εθνικο-απελευθερωτικό αντάρτικο, σχεδιάζοντας προσωπική εξωτερική πολιτική κόντρα στην επίσημη στάση του κράτους. Θα τους ακούσουμε να υποστηρίζουν ότι ο Δραγούμης ήταν δήθεν εμπνευστής μιας ελληνοτουρκικής φιλίας και να παραβλέπουν ότι ο ελληνο-οθωμανισμός υπήρχε ως εναλλακτική εξωτερική πολιτική της Μεγάλης Ιδέας από την δεκαετία του 1870[1].
Θα τους ακούσουμε να κατηγορούν ότι ξόδευε τα χρήματα της πλούσιας οικογένειας του ένας άνθρωπος που δεν κληρονόμησε σχεδόν τίποτε από τους γονείς του, λόγω των ριζοσπαστικών του ιδεών, και που εργάστηκε σε όλη του την ζωή για την οικοδόμηση ενός εθνικιστικού χώρου ανεξάρτητου από το αστικό κατεστημένο κι απ’ το κεφάλαιο των δυτικών πρεσβειών. Θα ακούσουμε ότι ο Ίων Δραγούμης ήταν τεμπέλης και πως δεν εργάστηκε ποτέ από χείλη ανθρώπων που δεν έχουν αναζητήσει ποτέ εργασία στην ζωή τους. Θα ακούσουμε ότι ο Δραγούμης ήταν υποδεέστερος προσώπων της φιλελεύθερης παράταξης του Βενιζέλου από γλοιώδεις «μπετόβλακες» που έχουν το θράσος να υιοθετούν τον όρο «σοσιαλισμός» ως συνθετικό του ιδεολογικού αυτοπροσδιορισμού τους.
Υπάρχουν αναγνώστες οι οποίοι ζητούν να απαντήσουμε στις χοντροκομμένες αντιφάσεις που περιλαμβάνει αυτή η προβοκάτσια. Ωστόσο η δική μας απάντηση βασίζεται στο απόσπασμα μιας παλιότερης κινηματογραφικής ταινίας. «Άστε τον εχθρό να μας δείξει το πραγματικό του πρόσωπο», είχε πει ο Αλ Πατσίνο, υποδυόμενος των αρχηγό μιας ισχυρής οικογένειας που δεχόταν επίθεση, όταν οι συνεργάτες του τον πίεζαν για άμεση δράση. Η δική μας συμβουλή είναι λοιπόν η εξής. «Αφήστε τους προβοκάτορες να δείξουν ποιοι πραγματικά είναι και τι σκοπεύουν να κάνουν, γιατί προς το παρόν έχουμε δει ένα μόνο μέρος του σχεδιασμού τους». Ακόμη δεν έχουμε δει την πλήρη εκδίπλωση της προβοκάτσιας.
Έχουν εμφανιστεί βέβαια κάποιοι από τους «μπροστινούς» που την εκτελούν. Γνωρίζουμε πλέον ότι ανάμεσα σε αυτούς βρίσκονται ορτινάτσες του ανθρώπου, ο οποίος -με τις αρλούμπες που έγραψε και παρουσίασε ως πολιτική θεωρία σε ένα ακαλλιέργητο κοινό- οικοδόμησε εδώ και δεκαετίες την εξάρτηση του ελληνικού εθνικιστικού χώρου από την Δεξιά (έχοντας ταυτόχρονα και τον γιο του βουλευτή της). Καθώς επίσης κι ότι στο «κόλπο» συμμετέχουν τύποι που το παίζουν «πολύ σκληροί για να πεθάνουν» αλλά εμείς γνωρίζουμε ότι στην πραγματικότητα είναι λινάτσες. Αλλά και λιμοκοντόροι οι οποίοι συντηρούν δαπανηρές κοινωνικές δραστηριότητες με ανεξήγητους τρόπους. Γνωρίζουμε ακόμη ότι αβάντα στις προβοκάτσιες προσφέρουν κάποιοι «νεοεθνικιστές» bloggers, οι οποίοι υποτίθεται ότι αποστασιοποιούνται από αυτές αλλά, ταυτόχρονα, τις προβάλουν στα δημοφιλή τους μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με το πρόσχημα ότι δίνουν φωνή σε όλες τις απόψεις για να υπηρετήσουν την ενότητα του χώρου (ενότητα κάτω από την ηγεσία της Δεξιάς εννοούν, αλλά παραλείπουν να το δηλώσουν).
Θυμόμαστε ακόμη ότι η αρχή του οργανωμένου σχεδίου σκύλευσης της μνήμης ιστορικών προσωπικοτήτων, οι οποίες είχαν αντιφιλελεύθερες και ρομαντικά παραδοσιοκρατικές ιδέες, εκδηλώθηκε κατά την εποχή που έγινε πρωθυπουργός της χώρας ο Αντώνης Σαμαράς. Θυμόμαστε επίσης ότι αυτή η προβοκάτσια εντάθηκε όταν την διεύθυνση της πρεσβείας των Η.Π.Α. στην χώρα μας ανέλαβε ο κύριος Τζέφρυ Πάιατ. Προβληματιζόμαστε, βέβαια, και με το γεγονός ότι τόσο ο Σαμαράς όσο και ο σημερινός αρχηγός της Δεξιάς παράταξης έχουν σχέσεις συγγένειας με εκείνους που οργάνωσαν την δολοφονία του Δραγούμη.
Εκτιμούμε, τέλος, ότι θα ήταν πολύ βολικό για το φιλελεύθερο εξουσιαστικό καθεστώς -σήμερα που μια ενδεχόμενη εθνικιστική έξαρση μπορεί να βραχυκυκλώσει την ανάπτυξη των πολιτικών της παγκοσμιοποίησης- να αποσπάσει τον εθνικισμό από τις ρομαντικές παραδοσιοκρατικές του ρίζες και να τον μετατρέψει σε μια επιθετική ουρά της Δεξιάς, η οποία θα αφήνει στο απυρόβλητο τόσο το καπιταλιστικό ιδεολογικό υπόβαθρο όσο και την αμερικανο-δυτική γεωπολιτική υπόσταση της παγκοσμιοποίησης και θα στρέφεται μοναχά εναντίον των τελευταίων τροχών του συστήματος (δηλαδή των μεταναστών και κάποιων περιθωριακών αριστερών ομάδων). Και γνωρίζουμε πολύ καλά πως ο προσανατολισμός τον οποίο μπορεί να δώσει σε ένα δυνητικό κίνημα η σκέψη του Ίωνα Δραγούμη, του Περικλή Γιαννόπουλου και, εν γένει, των προσώπων που αποδομούν αυτοί οι τύποι, θα ήταν τέτοιος ώστε να στοχεύσει την καρδιά του εξουσιαστικού Λεβιάθαν και να προκαλέσει ζημιά στο μαλακό υπογάστριο του κυβερνητικού κόμματος που εκμεταλλεύεται, στην χώρα μας, την έλλειψη εθνικιστικού χώρου.
Έχοντας υπόψη όλα τα παραπάνω μπορεί ο καθένας να εξάγει κάποια πρώτα συμπεράσματα. Ποιοι ευνοούνται από αυτή την προβοκατόρικη αποκαθήλωση ιστορικών μορφών του ελληνισμού; Είναι άραγε τυχαίο ότι όλα τα πρόσωπα που έχουν μπει στο στόχαστρο διέθεταν μια πολιτική σκέψη παραδοσιοκρατική, με προσανατολισμό σφόδρα αντίθετο στην φιλελεύθερη νεωτερικότητα και στην γεωπολιτική κυριαρχία των δυνάμεων του δυτικού κεφαλαίου; Συνδέεται άραγε η σπίλωση του Δραγούμη και του Μεταξά από φαινομενικούς εθνικιστές, με την σχεδόν ταυτόχρονη απόπειρα της Νέας Δημοκρατίας, ακόμη και μέσω της επιχειρηματολογίας φιλελεύθερων πολιτικών όπως ο Νίκος Δένδιας, να τους οικειοποιηθεί; Για σκεφτείτε…
Προς το παρόν εκτιμούμε ότι σε κάθε καλοπροαίρετο και σοβαρό αναγνώστη που του αρέσει να ερευνά ζητήματα της θεωρίας του πολιτικού Ρομαντισμού έχουμε προσφέρει τροφή για σκέψη. Για τα περαιτέρω επαναλαμβάνουμε ότι χρειάζεται λίγη ακόμη υπομονή.
Προς το παρόν νομίζουμε ότι αρκεί η προβολή της ιστορικής αλήθειας, το ψυχαγωγικό διάβασμα, η επαφή με τις τέχνες, η συγκρότηση σοβαρών προσωπικοτήτων και η καλλιέργεια ενός πλαισίου ρομαντικής διανόησης. Κυρίως, όμως, προέχει η εσωτερίκευση όλων των παραπάνω. Ο Δραγούμης και οι εκφραστές της ρομαντικής κοσμοθέασης δεν έμεναν σε επιδερμικές αναλύσεις ορθολογιστικού προσανατολισμού. Εσωτερίκευαν τις αξίες μας, έκαναν κτήμα τους την ρομαντική κοσμοαντίληψη και βίωναν τον εθνικισμό, τον υπερβατικό ιδεαλισμό και την δύναμη της φαντασίας σε κάθε στιγμή της ζωής τους. Μετέτρεπαν το υλικό περιβάλλον σε μεσοδιάστημα υπέρβασης προς ένα αρχετυπικό πεδίο ζωής.
Μια τέτοια στάση ζωής πρέπει να αποτελέσει σημείο αναφοράς και για εμάς. Με έναν τέτοιο τρόπο οφείλουμε ως ρομαντικοί να βιώνουμε την ζωή. Κι όχι ασφαλώς να λαμβάνουμε υπόψη το προσχεδιασμένο, για λόγους αντεθνικής σκοπιμότητας, μεμψίμοιρο ψαχούλεμα νοημάτων που δεν υπάρχουν πουθενά αλλού πέρα από τους σχεδιασμούς της εξουσιαστικής ελίτ η οποία τροφοδοτεί την επιχειρηματολογία των σκερβελέδων της άκρας δεξιάς, όπως παλαιότερα τροφοδότησε εκείνη ομάδων της αριστεράς.
Παραβλέποντας την επιδερμική ασχήμια της μεταμοντέρνας καθημερινότητας, ας κινηθούμε μυστικά προς τα πεδία των αρχετύπων της αλήθειας. Στην επικράτεια του ελληνικού ήλιου, στα πέτρινα τοπία των αττικών βουνών, στην δροσιά της θαλασσινής αύρας, στην ζωντάνια της νιότης και στις βαθιές ρυτίδες των ηλικιωμένων, στην εσπερινή αύρα της επαρχιακής υπαίθρου, εκεί θα βρούμε τα σχήματα ζωής που μας κληροδότησαν ο Δραγούμης, ο Έβολα, ο Γιαννόπουλος και οι υπόλοιποι πνευματικοί μας πρόδρομοι. Στην ίσαλο γραμμή, που τέμνει ως νοερό σύνορο την πραγματικότητα των άδειων καιρών της εποχής μας με την αρχή του ρομαντικού κόσμου, εκεί θα συναντήσετε τους τελευταίους περιπλανώμενους φύλακες να αναμένουν την έλευση του μεγάλου μεσημεριού για την οποία μιλούσε ο Νίτσε.
Η ελληνική γη, το ελληνικό τοπίο, οι ώρες που το σύνολο των συμπατριωτών μας αποδεσμεύεται από τις συμβάσεις του αστικού καθωσπρεπισμού και ανάγεται σε αληθινό λαό, μικρές στιγμές της ζωής που περικλείουν ψήγματα ένθεου μεγαλείου, το παιχνίδι των παιδιών, το βασίλεμα του ήλιου, ο γλυκός άνεμος που αγκαλιάζει τα ερείπια και κάνει τα αγριόχορτα να λικνίζονται σαν αρχαίοι χορευτές σε θρησκευτική έκσταση, ένα ακόμη καλοκαίρι της πατρίδας μας που παρήλθε. Η ζωή με την ουσιαστική της έννοια.
Είθε ο Θεός να μας έχει καλά για να συνεχίσουμε να βιώσουμε, με τον τρόπο που οι ρομαντικοί γνωρίζουμε, και τα επόμενα.
[1] Διαβάστε στο παρακάτω άρθρο πως ακριβώς προέκυψε ο ελληνο-οθωμανισμός ως εργαλείο της ελληνικής εξωτερικής πολιτκής κατά τον 19ο αιώνα. https://flefaloarticles.blogspot.com/2020/08/blog-post_14.html
Σχόλια
Γράφε για την ίσαλο γραμμή και θα τους αναγκάσεις να ανοίγουν λεξικά.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Προς το παρόν τους ανάγκασες να ενώσουν δυνάμεις. Η ορτινατσα έδωσε συνέντευξη στο "νεοεθνικιστη".
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Οι άνθρωποι δεν κρύβουν τον μασονικό προτεσταντισμό τους. Το παράξενο είναι ότι υπάρχουν εθνικιστές που τους διαβάζουν. Εγώ πάντως προσπάθησα να τους σύρω σε διάλογο αλλά σιγά μην δημοσίευαν τα σχόλια που τους έγραψα
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Για ποιους λέτε ρε παιδιά;
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Για αυτούς
http://panusis.blogspot.com/2020/09/blog-post_325.html